Bezstresowe tworzenie sieci

COVER STORY
Serwer DCHP
Serwer DHCP dla sieci lokalnej
Bezstresowe
tworzenie sieci
Dołączanie komputerów do sieci
oznacza konieczność poświęcenia
większej ilości czasu na jej konfigurację. Wykorzystanie serwera centralizacji sieci do przydzielania
adresów IP i innych parametrów
komputerom-klientom będzie tutaj
idealnym rozwiązaniem i pozwoli
wielu administratorom w końcu
spać spokojnie.
MICHAEL RENNER
B
ez względu na to, czy pracujemy
w biurze, organizujemy spotkanie
dla rozrywki, czy też zakładamy sieć
we wspólnym mieszkaniu, konfiguracja każdego komputera z osobna oznacza dużo pracy. Oczywiście jeden administrator systemu
może w ten sposób ręcznie przydzielić adresy
IP, maskę podsieci, bramę domyślną oraz nazwę hosta. Pozwólmy jednak grupce osób
o różnym poziomie wiedzy i umiejętności na
wykonywanie tych czynności, a będziemy
niemile zaskoczeni.
Nawet doświadczeni administratorzy napo-
tykają na wiele problemów w tego
rodzaju pracy, gdyż ilość komputerów w sieci cały czas rośnie. Adres IP można przydzielić tylko
raz, jeśli nawet przygotujemy listę przydzielonych do chwili
obecnej adresów IP, to nawet niewielka restrukturyzacja sieci (np.
dodanie nazwy serwera, użycie
innej maski podsieci czy przypisanie innego adresu IP do routera
dostępowego) będzie wymagała
ponownej, ręcznej konfiguracji
Listing 1: Prosty,
ale kompletny plik dhcpd.conf
default-lease-time 3600;
max-lease-time 14400;
subnet 192.168.2.0 netmask 255.255.255.0 {
range 192.168.2.50 192.168.2.69;
option domain-name-servers 194.25.2.129;
option broadcast-address 192.168.2.255;
option routers 192.168.2.1;
}
SŁOWNICZEK
Adres IP: Każde urządzenie w sieci jest
identyfikowane za pomocą niepowtarzalnego, 23-bitowego adresu IP. Aby zwiększyć jego czytelność, adresy podawane są
w notacji dziesiętnej kropkowej, w której
każdy segment adresu może przybrać wartość od 0 do 255. Poza oficjalnymi adresami IP umożliwiającymi dostęp globalny,
wydzielono także pewną pulę adresów
i przypisano je do wykorzystania w sieciach
20
Maj 2004
prywatnych. Adresy te nie są dostępne
przez sieci publiczne.
Maska podsieci: Maska podsieci definiuje
granice segmentu sieci. Do ustalenia adresów IP we własnej podsieci komputery używają maski bitowej. W Ramce 1 podano
przykład.
Brama domyślna: Router w sieci lokalnej, do którego komputer będzie wysyłał
wszystkie pakiety nie przeznaczone dla
www.linux-magazine.pl
adresów lokalnych.
Nazwa serwera: Serwer DNS zapewnia
mechanizmy tłumaczące literowe nazwy
hosta (np. linux-magazine.com) na adresy IP (np. 62.245.157.219) i odwrotnie.
DNS to system rozproszonej, hierarchicznej bazy danych, który nie wymaga każdej nazwy serwera dla każdej nazwy hosta, a umożliwia wysłanie zapytania do
innych komputerów.
Serwer DCHP
COVER STORY
SŁOWNICZEK
Serwer czasu: zapewnia miarodajny serwer czasu w sieci. Oficjalny czas w Wielkiej
Brytanii mierzony jest w Greenwich Meridian Line w Królewskim Obserwatorium
w Greenwich. W Stanach Zjednoczonych
nadzorem nad odmierzaniem czasu zajmują się dwie agencje: Narodowy Instytut
Standaryzacji i Techniki (NIST) oraz jego
wojskowy odpowiednik – Obserwatorium
każdego komputera w tej sieci.
Osoby z komputerami przenośnymi pracującymi okazjonalnie w danej sieci muszą
wiedzieć, w jaki sposób wykonać niezbędne
zmiany, aby podłączyć się do sieci. Bądźmy
jednak szczerzy: czy każdy z nas wie, jak
skonfigurować sieć w systemie Mac OS 7.6?
A może ktoś chce skonfigurować sieć w systemie Windows 98?
Odpowiedzią na te problemy jest protokół
DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol). Aby skorzystać z jego dobrodziejstw,
należy jeden z komputerów w sieci przeznaczyć na serwer DHCP. Będzie on odpowiedzialny za dostarczanie konfiguracji sieci do
innych komputerów. Poza standardowymi
Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (USNO) (http://www.time.gov). Ponadto w sieci można odnaleźć inne, mniej
lub bardziej dokładne, serwery czasu.
szej sieci pracuje wiele komputerów pod kontrolą systemu Windows, serwer WINS może
zapobiec niechcianym broadcastom w sieci.
Projekt Samba obsługuje usługę WINS.
WINS: Usługa „Windows Internet Naming
Service” przydziela adresowi IP nazwę systemu NetBIOS komputera z systemem MS
Windows. Serwer WINS to rodzaj serwera
nazw specjalnego zastosowania. Jeżeli w na-
Broadcast: Ogólna transmisja skierowana
do dużej liczby odbiorców, bez konieczności
uzyskania informacji o nich. Broadcast zwykle zwiększa obciążenie sieci i dlatego też należy go w miarę możliwości unikać.
parametrami, serwer DHCP może przekazywać wartości specyficzne dla sieci lokalnych,
np. pełnić funkcję serwera czasu czy nawet
serwera WINS.
kie adresy IP, wymaga zainstalowania programu serwera DHCP. Nie ma zbyt wielu
programów darmowych, więc skupmy się na
serwerze DHCP ISC – dhcpd (tak jak zresztą
większość użytkowników).
Jeżeli chcemy koniecznie sami skompilować
program, kod źródłowy znajduje się pod adresem [1]. Większość użytkowników będzie zadowolona z instalacji pakietu dostarczonego
wraz z używaną dystrybucją. Użytkownicy Debiana mogą wpisać:
Mnóstwo komputerów...
Jak to wygląda w praktyce? Przyjrzyjmy się
niewielkiej sieci prywatnej. „Prywatna”
oznacza w tym przypadku, że sieć korzysta
z puli nierutowalnych adresów IP. Adresy te
będą doskonale pracować w sieciach lokalnych (LAN), ale nie będą działać w sieciach
publicznych typu Internet.
Bardzo duże sieci prywatne (tzw. sieci klasy
A) mogą korzystać z zakresu adresów od
10.0.0.0 do 10.255.255.255.255. Średniej wielkości sieci prywatne klasy B mogą korzystać z zakresu adresów od 172.16.0.0 do 172.31.255.255.
Jeżeli nasza sieć jest nieco skromniejsza, możemy korzystać z 65023 adresów z zakresu od
192.168.0.0 do 192.168.255.255.
Małe firmy i sieci domowe należą do grupy
sieci prywatnych typu C. W naszym przypadku użyjemy mojego numeru domu i przydzielimy komputerowi adres IP 192.168.2.0 (jest to
szczególnie przydatne, gdy chcemy założyć
sieć z sąsiadami).
Rysunek 1: Odnalezienie adresu MAC przypisa-
Tylko jeden serwer
nego producentom karty sieciowej.
Komputer, który będzie przydzielał wszyst-
Tabela 1: Ustawienia dhcpd
Zapis
Parametr
Znaczenie
default-lease-time
Czas w sekundach
Określa okres ważności dla przypisanych wartości. Po tym okresie klient
będzie wymagać ponownego przyznania adresu IP. Jeżeli klient tego nie
zrobi, adres może być przypisany innemu komputerowi.
max-lease-time
Czas w sekundach
Określa maksymalny okres ważności dla przypisanych wartości. Jeżeli
komputer-klient zażąda wyjątkowo długiego default-lease-time,
parametr ten określa wartość maksymalną.
subnet
Adres sieciowy
Segment sieci, którego dotyczy konfiguracja (Ramka 1).
netmask
Maska podsieci
Maska dla wybranego segmentu sieci (Ramka 1).
range
Najmniejszy i największy adres IP Pula adresów IP, z których może korzystać serwer DHCP.
fixed-address
Adres IP lub nazwa hosta
Stały adres przypisywany określonemu klientowi.
filename
Nazwa pliku
Plik obrazu rozruchowego dla określonego klienta
(patrz „Zaawansowane techniki DHCP”).
hardware ethernet
Adres MAC
Adres fizyczny klienta.
apt-get install dhcp
Użytkownicy innych dystrybucji odnajdą
zwykle odpowiedni pakiet RPM na płytach
CD lub DVD swoich zainstalowanych dystrybucji lub pod adresem http://rpmfind.net/
szukajcie hasła DHCP.
Po zakończeniu instalacji powinniśmy
w katalogu /etc/ odnaleźć utworzony plik
konfiguracyjny dhcpd.conf. Plik został doskonale opisany w instrukcji. Dzięki temu
możemy dokonać niezbędnych zmian w wartościach poniższych przykładów w taki sposób, aby odzwierciedlały nasze środowisko
sieciowe. Pomyślmy przez chwilę o liczbie
komputerów, które będą obsługiwane jednocześnie w naszej sieci. Jeżeli organizujemy
spotkanie sieciowe dla rozrywki, będzie to
prawdopodobnie całkiem spora liczba. Standardowa sieć domowa nie posiada więcej niż
dziesięć komputerów w sieci.
Przykład z Listingu 1 zakłada nie więcej niż
20 komputerów jednocześnie w sieci. Chcemy, aby dhcpd przyporządkował adresy IP
z zakresu od 192.168.2.50 do 192.168.2.69. Ponadto, w celu określenia nazwy serwera skorzystamy z opcji domain-name-servers, a w celu określenia bramy domyślnej użyjemy opcji
routers. Jeżeli nie mamy nazwy serwera w naszej sieci LAN, skorzystajmy z nazwy serwera
naszego usługodawcy. Pamiętajmy o nawiasach klamrowych, które zawierają definicję
segmentu sieci. Każdy zapis estry konfiguracji oddzielany jest średnikiem.
www.linux-magazine.pl
Maj 2004
21
COVER STORY
Serwer DCHP
Dowolnie konfigurowany
Generalnie, istnieją dwa rodzaje wpisów
w pliku konfiguracyjnym: pierwsze z nich
zaczynają się od słowa kluczowego option, do
drugiego rodzaju należą wszystkie inne wpisy. Opcje (w Tabeli 2 zamieszczono przegląd
wartości) przekazywane są przez dhcpd do
komputerów żądających (znanych pod nazwą klientów). To czy komputer-klient skorzysta z przesłanych informacji zależy od jego systemu operacyjnego. Administratorzy
z pewnością opracują skrypty określające
sposób przetwarzania tych informacji.
Pozostałe wpisy używane są przez proces
serwera dhcpd – w Tabeli 1 zamieszczono
przegląd ustawień serwera.
Trwałe
przydzielanie adresów
Jeżeli zdecydujemy się na użycie DHCP
w naszej sieci, spotkamy się prawdopodobnie
z sytuacją, w której kilka komputerów będzie
potrzebowało stałego adresu IP. W końcu
zgadywanie adresu bramy czy serwera multimediów jest pozbawione większego sensu.
Plik /etc/dhcpd.conf stosowany jest do
przypisywania adresów zależnych od komputerów-klientów. Program dhcpd analizuje nie-
powtarzalny adres MAC, co umożliwia późniejszą identyfikację zgłaszającego się komputera i przypisanie mu właściwego adresu.
Adres MAC drukowany jest na kartach sieciowych PCMCIA czy też kartach sieciowych
bezprzewodowych USB. Jeżeli odczytanie adresu MAC z etykiety karty sieciowej nie jest
możliwe, możemy zgłosić żądanie ujawnienia
tego adresu. Systemy operacyjne oparte o rozwiązania systemów Unix umożliwiają to dzięki poleceniu ifconfig, a systemy operacyjne
Microsoft posiadają program o nazwie ipconfig. Na Listingu 2 pokazano przykład komputera pracującego pod kontrolą systemu Linux,
którego adres sprzętowy MAC jest następujący: 00:02:2D:34:90:85.
Jeżeli nie mamy bezpośredniego dostępu do
komputera, nie ma powodu do paniki – zakładając oczywiście, że serwer DHCP przypisał
komputerowi stały adres IP. dhcpd przechowuje rejestr przypisanych adresów i okresów
dzierżawy w /var/lib/dhcp/dhcpd.leases.
Inną metodą jest wykonanie polecenia ping
dla wszystkich hostów w sieci w celu wywołania reakcji. Następnie wpisujemy arp -a, co
umożliwia poznanie hostów i adresów MAC
na komputerze lokalnym (Listing 3). Pamiętajmy, aby najpierw wywołać polecenie ping,
Tabela 2: Parametry dla komputera-klienta
Zapis (bez option)
Parametr
Znaczenie
routers
Nazwa hosta lub adres IP
Routery lub bramy dla dostępu do Internetu.
domain-name-servers
Nazwa hosta lub adres IP
Nazwa domeny serwera.
host-name
Nazwa hosta
Nazwa hosta klienta.
ntp-servers
Nazwa hosta lub adres IP
Serwer czasu do synchronizacji czasu.
netbios-node-type
1, 2, 4 lub 8 (zalecane)
Sposób translacji nazw w systemie Windows.
1 oznacza broadcast, 2 – unicast, 4 – tryb mieszany
oraz 8 – tryb hybrydowy.
netbios-name-servers
Nazwa hosta
Serwer WINS dla sieci Internet tłumaczący nazwy w systemie Windows.
domain-name
Nazwa domeny
Nazwa domeny sieciowej.
nis-domain
Nazwa domeny
Nazwa domeny NIS.
nis-servers
Nazwa hosta lub adres IP
Serwer NIS.
subnet-mask
Maska podsieci
Maska podsieci segmentu sieci.
Listing 2: Wykorzystanie ifconfig
do uzyskania adresu MAC
renner@lyra:~$ /sbin/ifconfig eth0
eth0 Link encap:Ethernet HWaddr 00:02:2D:34:90:85
inet addr:10.32.130.79 Bcast:10.32.135.255 Mask:255.255.248.0
UP BROADCAST NOTRAILERS RUNNING MULTICAST MTU:1500 Metric:1
RX packets:15695 errors:0 dropped:0 overruns:0 frame:0
TX packets:10988 errors:204 dropped:0 overruns:0 carrier:0
collisions:0 txqueuelen:100
RX bytes:5201433 (4.9 MiB) TX bytes:1559490 (1.4 MiB)
Interrupt:10 Base address:0x100
22
Maj 2004
www.linux-magazine.pl
gdyż tabela arp zawierająca adresy MAC
wszystkich znanych hostów w sieci lokalnej
będzie zawierać informacje, z którymi nasz
komputer miał ostatnio kontakt.
Mimo to nadal będziemy musieli zgadywać,
który z powyższych adresów MAC jest tym,
którego szukamy. W pewnych przypadkach
pomocna może okazać się specjalna baza danych [2], w której zapisano adresy MAC przypisane producentom kart sieciowych (Rysunek 1). Dzięki temu proces identyfikacji bę-
Ramka 1: Adres IP,
maska podsieci
i adres sieciowy
Poza adresem IP należy także skonfigurować adres broadcast i maskę podsieci
urządzenia sieciowego. Maska podsieci
używana jest do podzielenia sieci na
mniejsze podsieci. Aby zrozumieć zależność pomiędzy adresami IP a maską podsieci, musimy zejść do poziomu bitów. Po
pierwsze, zamieniamy każdą liczbę oddzieloną kropką w adresie IP na liczbę
dwójkową:
255=1*2^7+1*2^6+1*2^5+1*2^4+1*2^
3+1*2^2+1*2^1+1*2^0
Tak więc maska podsieci 255.255.255.0
w formacie dziesiętnym kropkowym staje
się maską podsieci w zapisie dwójkowym:
11111111.11111111.11111111.00000
000
Oczywiście nie wymaga to wielkiej wiedzy
matematycznej, gdyż zamieniliśmy po prostu jeden system liczbowy na inny. Interesujące są 24 jedynki – sieć taka zwana jest
siecią /24 (ang. slash 24).
Stosując tą samą technikę możemy zaobserwować, że adres IP w systemie dziesiętnym kropkowym 192.168.2.3 w systemie
dwójkowym będzie wyglądał następująco:
11000000.10101000.00000010.00000
011
Adres sieciowy to koniunkcja (logiczne
AND) adresu IP i maski podsieci. Po tej
operacji w adresie pozostają 1 (jedynki)
w miejscach, w których zarówno w adresie IP jak i w masce podsieci wystąpiły 1:
11000000.10101000.00000010.00000
000
Tak więc adres sieciowy w formacie dziesiętnym kropkowym to 192.168.2.0.
Jako że zerowy adres IP jest zarezerwowany dla samej sieci, a dalsze adresy (zwykle.255) zarezerwowane są dla broadcastów, sieć z naszego przykładu może obsłużyć 254 komputery.
COVER STORY
Serwer DCHP
dzie znacznie szybszy.
Gdy już poznamy adres sprzętowy karty, dodajemy stały adres IP do konfiguracji dhcpd:
host lyraA {
hardware ethernet U
00:02:2D:34:90:85;
fixed-address lyra.mtr.mynet;
}
Jeżeli nasz komputer ma kilka kart sieciowych (np. dodatkową kartę sieci bezprzewodowej LAN), możemy przypisać tę samą nazwę hosta obu adresom MAC:
host lyraB {
hardware ethernet U
00:80:C7:C1:3D:76;
fixed-address lyra.mtr.mynet;
}
W pewnych sytuacjach możemy nawet zamienić karty sieciowe podczas pracy komputera bez przerywania bieżącego połączenia!
Zamiast nazwy hosta, która wymaga pew-
nych usług tłumaczących nazwę na adres IP,
możemy od razu przypisać adres IP.
Zaawansowane
techniki DHCP
Serwer DHCP potrafi dużo więcej! Może nakazać komputerowi bez dysku twardego pobranie systemu operacyjnego z sieci dzięki
plikowi obrazu rozruchowego. Realizacja tego zadania możliwa jest dzięki protokołowi
TFTP (ang. Trivial File Transfer Protocol),
protokołowi pochodnemu FTP. Listing 4 pokazuje przykład, w którym stacja robocza
SGI Indy jest przypisana do jądra Linuksa
przez DHCP. Ten rodzaj procedury rozruchowej występuje nie tylko w dużych architekturach, które wykorzystuje się np. do wykonywania skomplikowanych analiz matematycznych, ale także w sieciach uniwersyteckich czy szkolnych. Oczywiście podane
rozwiązanie będzie działać prawidłowo, jeżeli
serwer tftpd został uwzględniony w pliku
/etc/inetd.conf. Aby umożliwić serwerowi odnalezienie określonego pliku obrazu rozruchowego (w naszym przypadku jest to in-
Listing 3: Poznawanie adresów MAC
przy pomocy ping i arp
renner@lyra:~$ ping -c3 192.168.2.0
PING 192.168.2.0 (192.168.2.0): 56 data bytes
64 bytes from 192.168.2.1: icmp_seq=0 ttl=64 time=0.2 ms
64 bytes from 192.168.2.52: icmp_seq=0 ttl=64 time=3.5 ms (DUP!)
64 bytes from 192.168.2.53: icmp_seq=0 ttl=64 time=4.2 ms (DUP!)
64 bytes from 192.168.2.62: icmp_seq=0 ttl=64 time=4.7 ms (DUP!)
[...]
renner@lyra:~$ /usr/sbin/arp -a
? (192.168.2.1) at 00:03:E3:00:18:F1 [ether] on eth0
? (192.168.2.52) at 00:30:05:55:02:ED [ether] on eth0
? (192.168.2.53) at 00:0C:6E:1F:32:C4 [ether] on eth0
? (192.168.2.62) at 00:30:05:55:03:7F [ether] on eth0
Rysunek 2: Mandrake – włączenie obsługi
DHCP na komputerze klienta.
dy_r4k_tftpboot.img), musimy przekazać katalog plików (np. /boot) do serwera:
tftp dgram udp wait nobody U
/usr/sbin/tcpd /usr/sbin§§
/in.tftpd /boot
Dystrybucje wykorzystujące bardziej nowoczesne narzędzie xinetd (a nie starszy serwer inetd), powinny utworzyć plik /etc/xinetd.d/tftp, podobny do pokazanego na Listingu 5. Pojedynczy serwer DHCP może obsługiwać wiele segmentów sieci w tym samym czasie. Konieczne jest tylko utworzenie
odpowiedniej ilości sekcji subnet w pliku
konfiguracyjnym. Opcje umieszczone w nawiasach klamrowych (czyli np. informacje
o serwerze czy domenie NIS) muszą być niepowtarzalne. W praktyce oznacza to, że każdy segment sieci powinien być przypisany
jednej karcie sieciowej serwera DHCP.
Następnie należy uruchomić ponownie
dhcpd – dzięki temu wprowadzone przez nas
zmiany zostaną uwzględnione. Jako że zmiany tego rodzaju są w zasadzie okazjonalne
przy kilku komputerach podłączonych do
sieci, administrator może usiąść wygodnie
w fotelu i odprężyć się.
SŁOWNICZEK
Unicast: Każdy klient otrzymuje kopię pliku
wysłaną z serwera. Połączenia tego typu
(dwupunktowe) są łatwe do konfiguracji (od
strony klienta), ale powodują duże obciążenie na serwerze, jeżeli w sieci występuje duża
liczba klientów.
Adres MAC: Adres kontroli dostępu do mediów lub, inaczej mówiąc, sprzętowy adres
karty sieciowej Ethernet to sześciobajtowa
(lub 48-bitowa) liczba w zapisie szesnastkowym. Adres MAC jest zakodowany w każdym
interfejsie Ethernet i umożliwia jednoznaczną
identyfikację karty sieciowej. Każdy producent otrzymał pewien przedział adresów
24
Maj 2004
i z tej puli nadaje je produkowanym przez
siebie kartom sieciowym.
Obraz rozruchowy: Specjalnie przygotowane jądro systemu Unix lub Linux, które przy
pomocy specjalnego protokołu maszyna może pobrać wprost z serwera i uruchomić
w ten sposób system. Spotykane głównie
w konfiguracjach, gdzie stacje robocze nie
posiadają dysków twardych. Obrazy rozruchowe pracujące w sieci umożliwiają administratorom uruchamianie dużej liczby komputerów bez konieczności stosowania nośników
danych (płyty CD-ROM, dyskietki)
www.linux-magazine.pl
NIS: „Informacja o usługach sieci komputerowej” jest odpowiedzialna za przesyłanie
konfiguracji w sieci. Centralny serwer NIS dostarcza informacji o nazwie i haśle użytkownika, katalogach głównych, grupach i nazwach hostów. Umożliwia to serwerom NIS
uzupełnienie wpisów w plikach konfiguracyjnych klientów, np. /etc/passwd, /etc/groups
czy /etc/hosts. Plik /etc/nsswitch.conf określa,
czy serwer NIS przekazuje informacje dla plików konfiguracyjnych, a jeśli tak – jakiego
rodzaju są to informacje. Innym rozwiązaniem jest przekazanie informacji na temat
serwera NIS serwerowi DHCP.
Prenumerata
Linux Magazine
Listing 4: Przypisanie
obrazu rozruchowego
host indy {
filename „indy_r4k_tftpboot.img”;
hardware ethernet
08:00:69:08:58:40;
fixed-address 192.168.2.12;
server-name „cassiopeia.mtr.mynet”;
option host-name „indy”;
option domain-name „mtr.mynet”;
option domain-name-servers
192.168.2.53;
option routers 192.168.2.1;
}
z menu Apple. W systemach MacOS X (Rysunek 3) obsługę DHCP można włączyć
przez System Settings / Internet & Network.
Obecnie nie ma wielkiego wyboru, jeśli
chodzi o programy klientów DHCP dla
systemów Linux. Jednym z nich jest pump,
który jest wyjątkowo popularny wśród minidystrybucji z powodu swych niewielkich
rozmiarów. Większe programy, takie jak
Nie przegap
takiej okazji!
Klient ma zawsze rację
Nowe komputery w sieci nie wymagają
wiele pracy przy konfiguracji. Zamiast
wpisywać stałe adresy IP, włączamy po
prostu obsługę DHCP. Sposób włączenia
tej obsługi będzie uzależniony od systemu
operacyjnego (prawdopodobnie także od
stosowanej dystrybucji). Jeżeli korzystamy z nowszej wersji Debiana, możemy do
pliku /etc/network/interfaces dopisać następującą linijkę:
iface eth0 inet dhcp
Inne dystrybucje posiadają zwykle narzędzie konfiguracyjne z interfejsem graficznym (GUI). Mandrake korzysta z kreatora
pokazanego na Rysunku 2.
Użytkownicy systemów Windows powinni
skorzystać z narzędzia Połączenia sieciowe,
znajdującego się w Panelu sterowania. Z kolei użytkownicy klasycznych systemów MacOS powinni użyć tablicy kontrolnej TCP/IP
Listing 5:
Plik /etc/xinetd.d/tftp
# default: off
service tftp
{
disable = no
socket_type = dgram
protocol = udp
wait = yes
user = root
server = /usr/sbin/in.tftpd
server_args = -s /boot
}
Rysunek 3: MacOS X obsługuje DHCP.
dhcp-client czy dhcpcd, oferują większą
liczbę funkcji, m.in. możliwość uruchamiania skryptów po zakończeniu konfiguracji IP.
Jest jednak kilka problemów ze starszymi
pakietami dhcp uruchamianymi na jądrze
2.6. Takie połączenie będzie pracowało, ale
skrypt /sbin/dhclient będzie kontrolować
wersję jądra dla dhcp-client. Jeżeli kontrola
wypadnie negatywnie, program zakończy
działanie. Warto jednak wiedzieć, że DHCP
wymaga rozróżnienia pomiędzy wersją jądra
2.0 i późniejszymi, możemy więc sami zmodyfikować skrypt w taki sposób, aby rozpoznawał wersję 2.6 jako prawidłową wersję jądra systemu:
2.[123456].*)
exec /sbin/dhclientU
-2.2.x -q „$@”
;;
Po prostu dodajemy 6 w odpowiednim
miejscu i już możemy rozkoszować się pracą w środowisku DHCP.
■
INFO
[1] Serwer DHCP:
http://www.isc.org/index.pl?/sw/dhcp/
[2] Baza danych adresów MAC:
http://www.coffer.com/mac_find/
■ Zamawiając
prenumeratę
oszczędzasz!
■ Płacisz jak
za 9 numerów,
a otrzymujesz 12!
■ Z każdym
numerem DVD
lub płyta CD-ROM.
Najszybszy sposób
zamówienia
prenumeraty:
http://www.linux-magazine.pl
Infolinia:
0801 800 105