publikacja do pobrania
Transkrypt
publikacja do pobrania
MINISTERSTWO ZDROWIA Postępowanie Zapobiegawcze i Diagnostyczne w Przypadku Zakażenia HIV i Zachorowania na AIDS wydanie IV poprawione i uzupełnione obowiązujące standardy postępowania dla pracowników medycznych Krajowe Centrum ds. AIDS Warszawa 2002 1 Opracował Zespół Specjalistów w składzie: Dr med. Marek Beniowski Dr Anna Marzec – Bogusławska Dr Irena Głowaczewska Prof. dr med. Jacek Juszczyk Prof. dr med. Sławomir Majewski Dr med. Magdalena Marczyńska Dr med. Tomasz Niemiec Dr med. Małgorzata Szczepańska – Putz Prof. dr med. Wojciech Rowiński Prof. dr med. Halina Seyfried Dr med. Dorota Rogowska – Szadkowska Dr med. hab. Sławomir Wołczyński Dr Małgorzata Zalewska Pod redak cją: Dr med. Marka Beniowskiego Dr Ireny Głowaczewskiej Prof. dr. med. Jacka Juszczyka Konsultacje: Prof. dr med. Andrzej Gładysz Prof. dr med. Dagna Bobilewicz Przedstawione w opracowaniu standardy postępowania zostały zatwierdzone przez Ministra Zdrowia Prof. dr.med. Mariusza Łapińskiego. ISBN 83-87068-06-03 Krajowe Centrum ds. AIDS WARSZAWA 2002 Ogólnopolski Całodobowy Telefon Zaufania AIDS (0 ... 22) 622 50 01 Zielona Linia (0 ... 22) 621 33 67 Skład i druk: Drukarnia VACAT – Kraków, ul. Sarnie Uroczysko 11 Tel./Fax (0…12) 452 29 14 Nakład: 19 5050 egz. 2 S TREŚCI : Strona Zasady etyki lekarskiej ...............................................................................................................4 Wprowadzenie ...........................................................................................................................6 Podstawowe informacje epidemiologiczne ................................................................................8 Zasady postępowania dla lekarzy zlecających badanie wykrywające zakażenie HIV ............10 Punkty Konsultacyjno-Diagnostyczne wykonujące badania wykrywające zakażenie HIV anonimowo i bezpłatnie ...........................................................................................................13 Zasady diagnostyki laboratoryjnej ...........................................................................................15 Definicje i klasyfikacja zakażenia ludzkim wirusem upośledzenia odporności ( HIV ) u dorosłych ( powyżej 13 roku życia) ......................................................................................23 Kliniczna klasyfikacja dzieci zakażonych HIV .......................................................................29 Zasady zgłaszania zakażeń HIV i zachorowań na AIDS .........................................................31 Zadania Stacji Sanitarno-Epidemiologicznych - zasady rejestracji zakażeń HIV i zachorowań na AIDS ................................................................33 Zasady postępowania w służbie krwi .......................................................................................34 Zasady postępowania w ośrodkach transplantacyjnych ...........................................................36 Zasady postępowania w ośrodkach leczących niepłodność technikami rozrodu wspomaganego medycznie ......................................................................................................37 Profilaktyka zakażeń HIV w placówkach służby zdrowia ......................................................38 Postępowanie po ekspozycji na krew i inne potencjalnie infekcyjne materiały ( IPIM ) ……39 Zasady opieki medycznej nad ciężarną zakażoną HIV ............................................................46 Zasady postępowania z noworodkiem i niemowlęciem matki zakażonej HIV .......................50 Program szczepień ochronnych dzieci urodzonych przez matki HIV (+) ...............................51 Choroby przenoszone drogą płciową (STI) jako czynnik sprzyjający zakażeniom HIV ........54 ZAŁĄCZNIKI : I II III IV V VI VII VIII Laboratoria wykonujące obok diagnostyki podstawowej HIV – testy potwierdzenia. ………………………………………………………………………….56 Laboratoria wykonujące badania uzupełniające w diagnostyce HIV. …………………58 Placówki służby zdrowia świadczące opiekę ambulatoryjną dla osób zakażonych HIV i chorych na AIDS. ………………………………………………….59 Oddziały szpitalne dla zakażonych HIV i chorych na AIDS. …………………………61 Punkty Konsultacyjno - Diagnostyczne wykonujące badania w kierunku HIV anonimowo i bezpłatnie. ……………………………………………………………….62 Skierowanie na badanie w kierunku HIV. ……………………………………………..65 Wojewódzkie Przychodnie Skórno-Wenerologiczne. …………………………………67 Koordynatorzy i Pełnomocnicy Wojewodów ds. AIDS. ………………………………70 3 ZASADY ETYKI LEKARSKIEJ Irena Głowaczewska I. Zgodnie z podstawami etycznymi swego zawodu lekarz nie może odmówić pomocy osobie zakażonej HIV lub chorej na AIDS. Art.2. Kodeksu Etyki Lekarskiej mówi wyraźnie: „Powołaniem lekarza jest ochrona życia i zdrowia ludzkiego, zapobieganie chorobom, leczenie chorych oraz niesienie ulgi w cierpieniu”. Dobro chorego jest dla lekarza najwyższym nakazem etycznym i dlatego „winien on wypełniać swoje obowiązki z poszanowaniem człowieka bez względu na wiek, płeć, rasę, narodowość, wyznanie, przynależność społeczną, sytuację materialną, poglądy polityczne czy inne uwarunkowania” (Art.3 KEL). Dla zabezpieczenia się przed zagrożeniem płynącym z wykonywania swoich obowiązków lekarz stosuje środki ochronne, odpowiednie i stosowne do stopnia zagrożenia. Dostarczenie tych środków jest obowiązkiem każdego pracodawcy. II. Jako zasadę przyjmuje się konieczność uzyskania zgody pacjenta na wykonanie testu wykrywającego zakażenie HIV oraz obowiązek poinformowania pacjenta o jego wyniku, zarówno dodatnim jak i ujemnym, a także udzielenia porady „przed i po teście”, zgodnie z zaleceniem WHO. Postępowanie takie uzasadnia specyfika zakażenia HIV i AIDS. Przekazanie informacji o dodatnim wyniku testu oznacza bowiem dla pacjenta wiadomość o podstawowym znaczeniu dla jego dalszego życia. Dotyczy też wielu jego przejawów. Przede wszystkim niezbędna jest modyfikacja życia seksualnego, podporządkowanie go bezpieczeństwu partnera czy partnerów. Rozwagi wymagają ewentualne plany prokreacyjne. Przed zakażonym HIV stoi ryzyko spotykania się z przejawami dyskryminacji ze strony społeczeństwa i rządów niektórych państw (np. odmowa wizy), zakaz bycia dawcą krwi, nasienia, tkanek i narządów, potrzeba okresowych badań lekarskich, poddanie się długotrwałemu leczeniu, itp. Pacjent powinien zdawać sobie sprawę, że jego dalsze życie może być modyfikowane przez zakażenie HIV. U zdecydowanej większości osób żyjących z HIV rozwija się AIDS. Wiadomość o zakażeniu jest dla pacjenta bardzo ciężkim wstrząsem. Kompetentna rozmowa przed testem jest oględnym przygotowaniem do zaistnienia takiej możliwości. Rozmowa po uzyskaniu wyniku dodatniego jest kontynuacją tego wątku i ma na celu pomóc w przetrwaniu najtrudniejszego, pierwszego okresu po uzyskaniu tak brzemiennej w skutki informacji. Warunkiem skutecznego przeciwdziałania epidemii AIDS jest pozyskanie dla współpracy osób zakażonych oraz osób o ryzykownych zachowaniach. Rozmowy przed i po teście mają także i taki cel. Jeśli wynik testu jest ujemny – rozmowa przed i po teście jest nie dającą się przecenić okazją do uświadomienia pacjentowi skutków jego ryzykownych zachowań dla niego samego i dla innych osób. Pozwala także na udzielenie wskazówek co do dalszego postępowania. Test wykrywający zakażenie HIV wykonywany ze wskazań lekarskich może być częścią postępowania rozpoznawczego i diagnostyki różnicowej. Także wówczas należy dążyć do uzyskania nań zgody pacjenta. Można odstąpić od tej zasady, pod warunkiem rozpatrzenia 4 wszystkich okoliczności, które przemawiają za takim wyborem postępowania, gdy jest ono podyktowane dobrem chorego. W razie wątpliwości – powinno się skorzystać z porady innego, bardziej doświadczonego lekarza. Jeżeli test ma być wykonywany z jakichkolwiek innych przyczyn, bez wskazań lekarskich, wiedza i zgoda osoby poddawanej badaniu jest bezwzględnym nakazem etycznym i prawnym. III. Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy wszystkich wiadomości o pacjencie i jego otoczeniu, jakie uzyskał w związku z wykonywaniem swoich czynności zawodowych ( Art. 23 KEL ). Zwolnienie lekarza z tego obowiązku jest możliwe w następujących okolicznościach: • gdy pacjent wyrazi na to zgodę • jeśli zachowanie tajemnicy w istotny sposób zagraża zdrowiu lub życiu pacjenta albo innych osób ( Art. 25 KEL ) • w przypadkach jednoznacznie przewidzianych przez prawo (Art. 40 ustawy o zawodzie lekarza ). Ponieważ ujawnienie zakażenia HIV może spowodować dla zainteresowanego wielokrotnie większe szkody niż w przypadku innej choroby, odstępstwa od zasady przestrzegania tajemnicy muszą być niezwykle starannie rozważone. Szczególnie trudnym problemem jest poinformowanie o zakażeniu partnera seksualnego osoby zakażonej HIV. Lekarz powinien wyczerpać wszystkie możliwości perswazji aby pacjent ostrzegł swego partnera i poinformował go o konieczności zgłoszenia się do lekarza. Gdy pacjent nie chce tego uczynić lekarz może zaproponować pomoc w przekazaniu informacji lub – w oparciu o w/w art. 25 KEL – poinformować partnera seksualnego pacjenta o jego zakażeniu. 5 WPROWADZE Jacek Juszczyk W 1981 r. w Stanach Zjednoczonych rozpoznano pierwsze przypadki choroby nazwanej później zespołem nabytego upośledzenia odporności ( Acquired Immunodeficiency Syndrome – AIDS ). Od tego czasu choroba osiągnęła zasięg światowy stając się jedną z głównych przyczyn zgonów wśród młodych osób. Pomimo znacznych osiągnięć ostatnich lat, dotyczących zasobu wiedzy na temat wirusa, patogenezy zakażenia i leczenia antyretrowirusowego, problem całkowitej eradykacji i swoistej profilaktyki zakażeń pozostaje nadal otwarty. W tej sytuacji szczególnego znaczenia nabiera realizacja wypracowanych metod prewencji pozwalających na ograniczenie szerzenia się zakażeń HIV. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), realizując postanowienia Zgromadzenia Ogólnego ONZ, utworzyła w lutym 1987 r. odrębną agendę do spraw AIDS. Opracowała i przystąpiła do realizacji Światowego Programu zapobiegania tej chorobie (Global Programme on AIDS – GPA). Zawiera on, między innymi, wskazówki dotyczące działań zmierzających do opanowania epidemii HIV i AIDS oraz koordynacji programów, realizowanych przez kraje członkowskie i biura regionalne WHO. Konieczność skuteczniejszego przeciwstawienia się pandemii HIV i AIDS była powodem utworzenia programu Organizacji Narodów Zjednoczonych o nazwie UNAIDS, który od 1996 r. zastąpił GPA /GPA/. Jest on inspirowany i realizowany przez sześć agend ONZ, tj. UNDP (Program Narodów Zjednoczonych do spraw Rozwoju), UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury), UNICEF (Fundusz Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy Dzieciom), UNFPA (Fundusz Ludnościowy Narodów Zjednoczonych), Bank Światowy i WHO (Światowa Organizacja Zdrowia). Agendy te współpracują z różnymi instytucjami oraz organizacjami rządowymi i pozarządowymi państw członkowskich. Skutecznie wspierają, a także inicjują różnorodne działania w zakresie profilaktyki AIDS i opieki nad zakażonymi HIV i chorymi na AIDS. W Polsce politykę Państwa w zakresie problemów HIV, AIDS określa Krajowy Program Zapobiegania Zakażeniom HIV i Opieki nad żyjącymi z HIV i chorymi na AIDS. W realizacji Programu uczestniczą Ministerstwa : Zdrowia, Pracy i Polityki Socjalnej , Edukacji Narodowej, Sprawiedliwości, Spraw Wewnętrznych, Obrony Narodowej oraz Transportu i Gospodarki Morskiej. Głównym celem Programu jest ograniczenie rozprzestrzeniania się zakażeń HIV oraz poprawa jakości i dostępności opieki nad ludźmi żyjącymi z HIV i chorymi na AIDS. Wynikające z Programu działania profilaktyczne i oświatowe podnoszące stan wiedzy o HIV i AIDS w różnych grupach społeczeństwa, realizowane są przez Krajowe Centrum ds. AIDS, powołane przez Ministra Zdrowia. Krajowy Program eksponuje również ważne zadania pracowników ochrony zdrowia. Z myślą o nich specjaliści różnych dziedzin medycyny opracowali „Zasady postępowania zapobiegawczego i diagnostycznego w przypadku zakażenia HIV i zachorowania na AIDS”. Poprzednia wersja tego opracowania z 1997 r. uległa znacznej dezaktualizacji . W związku z tym przygotowano nowe wydanie, które oddajemy do rąk lekarzy, pielęgniarek i innych pracowników medycznych. Uwzględnia ono dotychczasowe doświadczenia w pracy z pacjentami zakażonymi HIV i chorymi na AIDS oraz postęp wiedzy w tym zakresie. 6 Identyfikacja problemu AIDS ma już dwudziestoletnią historię. Jest to jedna z licznych chorób zakaźnych, które pojawiły się w minionym właśnie stuleciu i z pewnością nie ostatnia. Informacje na temat wywołującego ją wirusa, epidemiologii, patogenezy, rozpoznawania serologicznego i klinicznego, zapobiegania i leczenia znajdują się w bardzo licznych podręcznikach medycznych przeznaczonych dla różnych specjalności. Przedstawione w prezentowanym opracowaniu dane mają charakter elementarny i tak powinny być traktowane. Nie mogą zastępować innych źródeł. Przede wszystkim jednak sytuacja wymaga bardzo osobistego zaangażowania lekarza w samokształceniu w tym zakresie. Jest to identyczny sposób postępowania jak w zdobywaniu wiedzy o każdej częstej chorobie, niezależnie od jej pochodzenia, niezakaźnej i zakaźnej. Doświadczenie uczy, że podejrzenie zakażenia HIV i AIDS można wysunąć pracując na różnych szczeblach służby zdrowia. Ośrodki specjalistyczne są powołane do rozstrzygania wątpliwości i opieki nad pacjentem ostatecznie zakwalifikowanym do tej kategorii. System, w którym cały ciężar wstępnej diagnostyki byłby związany wyłącznie z aktywnością takich ośrodków jest wadliwy i nie do przyjęcia. W praktyce na szczęście tak nie jest. Przedstawiając wytyczne postępowania zapobiegawczego i diagnostycznego w tym zakażeniu autorzy opracowania chcą zaprezentować tylko podstawowe zasady, które z pewnością okażą się pomocne w rozstrzyganiu choćby części wątpliwości, jak postępować w codziennej pracy. 7 PODSTAWOWE INFORMACJE EPIDEMIOLOGICZNE Anna Marzec – Bogusławska Ludzki wirus upośledzenia odporności HIV (Human Immunodeficiency Virus) został po raz pierwszy zidentyfikowany w r. 1983 przez badaczy francuskich i amerykańskich. Zakażenie HIV zwykle prowadzi do rozwoju AIDS (Acquired Immunodeficiency Syndrome). Rok po wprowadzeniu testów (1985) laboratoryjnych wykrywających przeciwciała w kier. HIV wykryto drugi wirus indukujący rozwój AIDS. Dla odróżnienia został on nazwany HIV-2. Typ ten występuje głównie w Afryce Zachodniej. Namnażaniu się HIV w komórce towarzyszą nieustanne mutacje, prowadzące do powstania nowych podtypów serologicznych. Do zakażenia HIV może dojść poprzez: • stosunek seksualny z osobą zakażoną, • wstrzykiwanie narkotyków dożylnych sprzętem używanym przez osobę zakażoną, • zabiegi wykonane niesterylnym sprzętem, nie tylko medyczne, ale i kosmetyczne, takie jak przekłuwanie uszu czy wykonanie tatuażu, • kontakt z krwią zakażonych osób (w tym przetoczenie krwi dawcy będącego w okienku serologicznym), • przeszczepy tkanek lub narządów od zakażonych HIV osób, • zapłodnienie in vitro nasieniem zakażonego mężczyzny, • przeniesienie wirusa z ustroju matki na płód, HIV nie można zakazić się poprzez codzienne kontakty z osobami zakażonymi, takie jak przebywanie w tym samym pomieszczeniu, wspólne używanie toalety, kaszel czy katar. Insekty nie przenoszą zakażenia HIV. Każdego dnia na świecie zakaża się HIV ok. 15 tys. osób, z czego ok.10% stanowią dzieci. Ok. 50 % zakażeń dotyczy osób między 16 a 24 r.ż. Wg szacunkowych danych UNAIDS na koniec r. 2001 na świecie żyło z HIV lub było chorych na AIDS ponad 40 milionów. Tylko w r. 2001 zakażeniu uległo blisko 5 milionów osób, z czego ok. 42% to kobiety. Od początku pandemii na świecie, czyli przez ostatnie 20 lat, z przyczyn związanych z HIV i AIDS zmarło ponad 20 milionów osób, a ponad 14 milionów dzieci straciło oboje rodziców. Regionem najbardziej dotkniętym skutkami pandemii jest Afryka Podzwrotnikowa. W różnych państwach tego rejonu zakażonych HIV lub chorych na AIDS jest nawet 45% populacji. Pandemia szerzy się tam głównie drogą kontaktów heteroseksualnych, a czynniki takie jak ogólnie zła sytuacja zdrowotna, niskie standardy higieniczne, bieda, współistnienie innych chorób zakaźnych, w szczególności gruźlicy i chorób tropikalnych, ograniczony dostęp do usług medycznych i wiele innych czynników sprzyjają szybkiemu rozprzestrzenianiu się zakażeń. Szacuje się, że w tym regionie każdego dnia z przyczyn związanych z HIV i AIDS umiera ok. 5 tys. osób. Nieco wolniej pandemia rozprzestrzenia się w regionie Azji płd.wsch., Karaibów, czy Ameryce Łacińskiej. W ciągu ostatnich dwóch lat szczególnie niepokojąca stała się sytuacja w Regionie Europy Wschodniej. Kraje o największej dynamice zakażeń w porównaniu z latami ubiegłymi, w tym regionie to Estonia oraz Uzbekistan. Podobnie niepokojąca jest sytuacja na Ukrainie, gdzie wg szacunków UNAIDS, żyje ok. 450 tys. osób zakażonych HIV i/lub chorych na AIDS. W Federacji Rosyjskiej każdego miesiąca rejestruje się ponad 5,5 tys. zakażeń, a szacunkowe dane mówią nawet o milionie osób zakażonych. W krajach Europy Zachodniej, dzięki kontynuacji działań prewencyjnych oraz wprowadzeniu terapii antyretrowirusowej, sytuacja uległa znaczącej stabilizacji . Obserwuje się spadek zachorowań na AIDS oraz niewielką dynamikę nowych zakażeń HIV. W ostatnim czasie pojawiły się jednak doniesienia z niektórych krajów (Włochy), o nowych, zmutowanych hybrydach HIV, opornych na terapię antyretrowirusową. Ukazały się także informacje o 8 pojawieniu się w Europie zakażeń osób, które nigdy nie wyjeżdżały za granicę, podtypami genetycznych „nie B”, które dotychczas występowały tylko na kontynencie Afrykańskim i w Azji. W Polsce - w porównaniu z innymi krajami Europy środkowej i Wschodniej - obserwujemy w ostatnich latach stosunkowo niewielką dynamikę zakażeń. Od początku epidemii do 31 maja 2002 wykryto w sumie 7557 zakażeń HIV. Do 61,5% zakażeń doszło na drodze dożylnego stosowania narkotyków. Wśród ogółu zakażeń przeważały osoby między 20 a 29 r.ż. ( ok. 53% ). Częstsze były zakażenia mężczyzn.. Jednak w ostatnim czasie obserwuje się wzrost liczby zakażeń u kobiet, co wynika z rozprzestrzeniania się wirusa drogą kontaktów heteroseksualnych. Od czasu rozpoznania pierwszego zachorowania na AIDS (1986) do 31 maja 2002 zarejestrowano ogółem 1173 przypadki zachorowań. W opisanym okresie odnotowano 576 zgonów z powodu AIDS. Mimo pewnej stabilizacji sytuacji w naszym kraju, nadal kontynuowane są działania prewencyjne. Jak pokazały doświadczenia krajów Europy Zachodniej, nawet krótkotrwałe załamanie strategii przeciwdziałania epidemii, prowadzi w krótkim czasie do wzrostu liczby nowych zakażeń HIV. W sytuacji, gdy - jak wypowiadają się naukowcy - na szczepionkę przyjdzie nam jeszcze zaczekać kilka lat, zapobieganie jest wciąż najskuteczniejszą i najbardziej efektywną ekonomicznie, metodą walki z pandemią HIV/AIDS. 9 ZASADY POSTĘPOWANIA DLA LEKARZY ZLECAJĄCYCH BADANIE WYKRYWAJĄCE ZAKAŻENIE HIV Irena Głowaczewska Podane niżej zasady postępowania dotyczą wszystkich lekarzy zlecających badania wykrywające zakażenie HIV , zatrudnionych zarówno w państwowej służbie zdrowia jak i praktykujących prywatnie, niezależnie od tego, czy testy będą wykonywane bezpłatnie czy na koszt pacjenta. 1. Badanie wykrywające zakażenie HIV może być zlecone wyłącznie przez lekarza. Zlecenie badania powinno być połączone z poradnictwem, zarówno przed jak i po teście (patrz pkt. 7 ). 2. Obowiązkiem lekarza jest uzyskanie świadomej zgody pacjenta na przeprowadzenie tego badania. Możliwe odstępstwa od tej zasady dotyczące badań ze wskazań lekarskich podano w rozdziale dotyczącym etyki lekarskiej. 3. Pacjent ma prawo poddać się badaniom anonimowo. Nie należy uzależniać wystawienia skierowania na badanie w kierunku zakażenia HIV od uzyskania danych personalnych pacjenta. 4. Przy kierowaniu pacjenta na badanie wykrywające zakażenie HIV nie obowiązuje rejonizacja. Dotyczy to zarówno badań przesiewowych jak i testów potwierdzenia. 5. Obowiązkiem lekarza jest osobiste poinformowanie pacjenta o wyniku badania , zarówno dodatnim jak i ujemnym. • Podstawą wykluczenia zakażenia HIV jest ujemny wynik testu przesiewowego wykonanego po okresie odpowiadającym tzw. okienku serologicznemu, nie krótszym jednak niż 3 miesiące od potencjalnego momentu zakażenia, • Podstawą rozpoznania zakażenia HIV jest dodatni wynik testu potwierdzenia, wykonanego po dwóch uprzednich, dodatnich wynikach testów przesiewowych . U W A G A ! Niedopuszczalne jest informowanie pacjenta o dodatnim wyniku badania na podstawie dodatniego wyniku testu przesiewowego, bez testu potwierdzenia. Ok. 5% wyników dodatnich w teście przesiewowym mogą stanowić testy fałszywie dodatnie, zależne od różnych czynników związanych ze stanem zdrowia osoby badanej (współistnienie innych zakażeń, alkoholowe zapalenie wątroby, hemofilia itd.) błędami technicznymi w wykonaniu testu, względnie złą jakością próbek surowicy. • W przypadku wyniku nieokreślonego należy poinformować pacjenta o potrzebie poddania się kolejnemu badaniu nie sugerując jego dodatniego wyniku, nie wcześniej jednak niż po upływie dwóch tygodni, • U pacjentów z dodatnim wynikiem testu potwierdzenia, lekarz powinien ponownie pobrać krew od pacjenta i zlecić test przesiewowy w celu potwierdzenia właściwej identyfikacji pacjenta i wyeliminowania ewentualnej pomyłki (patrz rozdział o diagnostyce laboratoryjnej str. 16) 6. W przypadku dodatnich wyników testów przesiewowych i testu potwierdzenia lekarz powinien poinformować pacjenta o stwierdzonym u niego zakażeniu HIV i o placówkach służby zdrowia, w których może korzystać ze stałej opieki lekarskiej (patrz załącznik III ), otrzymać leki antyretrowirusowe w przypadku wskazań 10 lekarskich, pomoc psychologiczną itp. Rozmowa związana z poinformowaniem pacjenta o jego zakażeniu HIV powinna spełniać wymogi poradnictwa po teście. Między innymi lekarz powinien uświadomić pacjentowi o spoczywającym na nim obowiązku poinformowania partnera seksualnego o jego zakażeniu, a zgodnie z art.20 ust.2 Ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach z dnia 6 września 2001 r. „... jest obowiązany poinformować pacjenta o konieczności zgłoszenia się do lekarza jego partnera lub partnerów seksualnych”. Wskazane jest również wręczenie pacjentowi „Poradnika dla osób żyjących z HIV” zawierającego praktyczne porady dla zakażonych oraz informacje o grupach wsparcia i innych organizacjach pozarządowych , do których może się zwrócić o pomoc. Poradnik dostępny jest bezpłatnie w Działach Oświaty Zdrowotnej Wojewódzkich Stacji SanitarnoEpidemiologicznych.”. Należy dążyć do objęcia opieką lekarską osób, które mogły być źródłem zakażenia dla pacjenta oraz osób, które mogą być zagrożone przez zakażonego pacjenta ( np. partnerzy seksualni, dzieci matek zakażonych HIV). Niedopuszczalne jest stosowanie jakichkolwiek form nacisku i przymusu np. w postaci wzywania do stawienia się na badanie partnerów osób zakażonych HIV. 7. Lekarz powinien z własnej inicjatywy proponować wykonanie badania w kierunku zakażenia HIV następującym osobom: - uprawiającym stosunki seksualne bez zabezpieczenia - często zmieniającym partnerów seksualnych - uprawiającym prostytucję - nadużywającym alkoholu i stosującym narkotyki, szczególnie podawane dożylnie - osobom z tatuażem - pacjentom, którym przetoczono w przeszłości krew lub preparaty krwiopochodne - pacjentom z innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową - kobietom w ciąży. Propozycji przeprowadzenia testu, połączonej ze skierowaniem na badanie powinna towarzyszyć rozmowa z pacjentem, spełniająca wymogi poradnictwa przed i po teście. Wymaga to znajomości zasad poradnictwa. Szczegółowe informacje na temat poradnictwa (konsultacji) „przed i po teście” można znaleźć w następujących wydawnictwach: 1) „Wytyczne do konsultacji przed wykonaniem badań testowych na obecność zakażenia HIV” Krajowe Biuro Koordynacyjne ds. Zapobiegania AIDS. MZiOS. Warszawa 1994 r. 2) „Poradnictwo przed i po testowe dla lekarzy pierwszego kontaktu” Andrzej Gładysz, Jacek Juszczyk, Alina Dubik. Volumed – Wrocław 1999 r. Publikacje 1 i 2 są dostępne nieodpłatnie w Działach Oświaty Zdrowotnej Wojewódzkich Stacji Sanitarno-Epidemiologicznych. UWAGA! propozycja przeprowadzenia testu może ograniczyć się do wskazania pacjentowi tzw. PUNKTU KONSULTACYJNO-DIAGNOSTYCZNEGO wykonującego badania 11 wykrywające zakażenia HIV anonimowo i bezpłatnie. W Punktach tych pacjent może przeprowadzić badanie i uzyskać profesjonalną poradę przed i po teście. U kobiet ciężarnych, dla podjęcia decyzji o ewentualnym zastosowaniu terapii antyretrowirusowej w celu ochrony noworodka przed zakażeniem HIV, niezbędne są imienne wyniki badań. 8. Obowiązkiem przestrzegania tajemnicy lekarskiej względnie służbowej objęci są wszyscy pracownicy ochrony zdrowia, mający jakiekolwiek informacje na temat pacjentów zakażonych HIV. Do kierownictwa placówki medycznej należy szkolenie podległego personelu i troska o rygorystyczne przestrzeganie tego obowiązku. 12 PUNKTY KONSULTACYJNO-DIAGNOSTYCZNE WYKONUJĄCE BADANIA WYKRYWAJĄCE ZAKAŻENIA HIV ANONIMOWO I BEZPŁATNIE Irena Głowaczewska Zgodnie Rekomendacją nr (89)14 Komitetu Ministrów Rady Europy, dobrowolne testy połączone z poradnictwem i wsparte energiczną kampanią informacyjną są – w świetle współczesnej wiedzy – najskuteczniejszym środkiem prewencji zakażeń HIV. Tworzona obecnie w Polsce sieć poradnictwa związanego z przeprowadzaniem testów wykrywających zakażenie HIV wynika z w/w Rekomendacji Rady Europy i założeń Krajowego Programu Zapobiegania Zakażeniom HIV i Opieki nad żyjącymi z HIV i chorymi na AIDS, który zakłada utworzenie w każdym województwie przynajmniej jednego punktu anonimowych badań połączonych z poradnictwem przed i po teście. Wykaz utworzonych dotychczas poradni dla których przyjęto nazwę PUNKTÓW KONSULTACYJNO-DIAGNOSTYCZNYCH, wraz z ich adresami i numerami telefonów przedstawia załącznik nr V. Istnienie Punktów Konsultacyjno-Diagnostycznych ma wielorakie znaczenie i cele, przede wszystkim zapewnia osobom, u których wykryje się zakażenie HIV wcześniejsze objęcie opieką lekarską i zastosowanie właściwej terapii w zależności od potrzeb i stanu klinicznego. Umożliwia też wsparcie psychiczne, co ma szczególne znaczenie w okresie bezpośrednio po wykryciu zakażenia. Ponadto, poradnictwo spełnia niezwykle ważną funkcję edukacyjną dla osób poddających się testowaniu, niezależnie od wyniku badania. Osobom z ujemnym wynikiem testu poradnictwo umożliwi uświadomienie ich własnych ryzykownych zachowań. Może też nakłonić do zmiany tych zachowań a w konsekwencji zmniejszyć częstotliwość zakażeń HIV w populacji. Osobom z dodatnim wynikiem , rozmowa po teście , obok wsparcia psychicznego, umożliwia nawiązanie bliższego kontaktu z osobą zakażoną i ewentualny wpływ na dalsze jej życie w kontekście przestrzegania określonych zasad, które z jednej strony umożliwią jej zachowanie dobrego stanu zdrowia przez wiele lat, z drugiej zaś uświadomią odpowiedzialność wobec innych osób (niedopuszczenie do przeniesienia zakażenia). Edukacja w tym zakresie ma również za zadanie zmniejszenie częstości zakażeń HIV w populacji. Trzecim zasadniczym celem poradnictwa połączonego z przeprowadzaniem badań wykrywających zakażenia HIV ( obok opieki i edukacji ) jest pozyskanie od osób poddających się testowaniu ważnych informacji epidemiologicznych dotyczących – między innymi – ewentualnej drogi zakażenia. Informacje te mają za zadanie umożliwienie właściwej oceny sytuacji epidemiologicznej i podejmowanie skutecznych działań profilaktycznych, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia częstotliwości zakażeń. W Krajowym Centrum ds. AIDS opracowano niżej podane standardy dotyczące organizacji i działania Punktów Konsultacyjno-Diagnostycznych: 1. Punkty Konsultacyjno-Diagnostyczne (PKD) przeznaczone są dla osób ,które chcą uzyskać poradę i w dyskretny sposób przeprowadzić badanie wykrywające zakażenie HIV. W celu spełnienia tych wymogów badania w PKD wykonywane są wyłącznie anonimowo i 13 bezpłatnie. Nie przewiduje się wykonywania badań i wydawania wyników na nazwisko pacjenta. 2. Skierowanie z PKD na badanie wykrywające zakażenie HIV i wydanie pacjentowi wyniku połączone jest z profesjonalnym poradnictwem przed i po teście. 3. Poradnictwo mogą prowadzić wyłącznie lekarze medycyny lub magistrzy psychologii posiadający specjalny ( upoważniający do prowadzenia poradnictwa w PKD ) certyfikat Krajowego Centrum ds. AIDS, odnawiany co 2 lata. 4. W PKD wymagane jest zatrudnienie co najmniej jednego lekarza medycyny. 5. Badanie wykrywające zakażenie HIV wykonuje się z jednego pobrania krwi, podzielonego na dwie próbki surowicy . Z jednej powinien być wykonany, zgodnie z ustaloną procedurą test przesiewowy – a w przypadku wyniku dodatniego - z drugiej próbki surowicy powtórny test przesiewowy i test potwierdzenia. Niedopuszczalne jest wydawanie wyników dodatnich w testach przesiewowych bez uzyskania wyniku dodatniego w teście potwierdzenia. Wyniki dodatnie i ujemne uznaje się za ostateczne. Wyniki nieokreślone wymagają kolejnych badań najwcześniej po upływie dwóch tygodni. 6. Testy przesiewowe i testy potwierdzenia stosowane w diagnostyce laboratoryjnej muszą: - posiadać atest kraju producenta oraz spełniać uznane międzynarodowe normy czułości i swoistości ( atest FDA i/lub Paul Ehrich Instytut , Unii Europejskiej) - mieć zapewniony serwis aparatury i doradztwo medyczne. Testy nie spełniające tych warunków nie mogą być stosowane. 7. Krew do badań wykrywających zakażenia HIV pobierana jest od pacjentów w PKD i przekazywana do laboratorium z zachowaniem ogólnie obowiązujących zasad. 8. PKD współpracuje z określonym(i) laboratorium (laboratoriami) uzgodnionymi z Krajowym Centrum ds. AIDS. 9. Wyniki badań, zarówno dodatnie jak i ujemne przekazywane są z laboratorium do pracownika PKD, który skierował pacjenta na badanie. Pracownik ten jest zobowiązany do wręczenia pacjentowi wyniku badania i przeprowadzenia z nim rozmowy po teście. Nie przewiduje się wydawania bezpośrednio z laboratorium wyników badań pacjentom. 10. PKD zobowiązany jest do prowadzenia jednolitej dla wszystkich PKD w Polsce, dokumentacji i sprawozdawczości, według wzorów opracowanych przez Krajowe Centrum ds. AIDS. Z indywidualnej , anonimowej dokumentacji pacjentów PKD sporządza kwartalne sprawozdania i przesyła je do Krajowego Centrum ds. AIDS. W PKD obowiązują ujednolicone skierowania na badania wykrywające zakażenie HIV, stanowiące załącznik nr VI . 14 ZASADY DIAGNOSTYKI LABORATORYJNEJ Małgorzata Zalewska Dysponujemy obecnie wieloma metodami laboratoryjnymi, które umożliwiają rozpoznanie zakażenia HIV. Najważniejsze z nich to: wykrycie przeciwciał anty HIV, antygenów HIV, stwierdzenie obecności materiału genetycznego wirusa w surowicy, w komórkach jednojądrzastych krwi, ewentualnie w hodowli limfocytów i monocytów. Nadal jednak podstawowym narzędziem w diagnostyce zakażenia HIV są testy serologiczne, które umożliwiają potwierdzenie obecności specyficznych przeciwciał anty HIV, skierowanych przeciwko antygenom wirusowym. Pozostałe wymienione metody znajdują zastosowanie w trudnych diagnostycznie przypadkach np. w czasie trwania „okienka serologicznego”, ostrej choroby retrowirusowej, u pacjentów z agammaglobulinemią, po uzyskaniu nierozstrzygniętych wyników w rutynowych testach serologicznych, a także w badaniach noworodków urodzonych przez matki HIV+. Czułość diagnostyczna wymienionych testów zależy od zastosowanej techniki laboratoryjnej oraz fazy zakażenia (>99% dla HIV DNA-PCR, 90%-95% dla HIV RNA, 95%-100% dla hodowli komórek jednojądrzastych krwi /PBMC/, 8%-32% dla antygenu p24). W większości opisanych sytuacji, powtórzenie standardowych badań serologicznych w późniejszym terminie umożliwia potwierdzenie zakażenia HIV. TESTY PRZESIEWOWE Rutynową diagnostykę zakażenia HIV należy rozpocząć od wykonania serologicznego testu przesiewowego w technice immunoenzymatycznej EIA /enzyme immunoassay/, wykorzystującej różne metody detekcji /kolorymetria, fluorymetria, luminometria/. Wśród komercyjnie dostępnych testów tego typu można wyróżnić dwie podstawowe grupy: - testy, które umożliwiają wykrycie obecności przeciwciał anty-HIV (anty HIV-1,2; anty HIV-1,2,0) - testy, które umożliwiają wykrycie przeciwciał anty HIV i/lub antygenu HIV (p24) (anty HIV-1,2 i/lub p24; anty HIV-1,2,0 i/lub p24) Oznaczanie obecności antygenu HIV, jednocześnie z przeciwciałami anty-HIV w rutynowych badaniach serologicznych (testy IV generacji), daje szansę wcześniejszego wykrycia zakażenia, zwiększając diagnostyczną czułość testów. Podobną rolę odgrywa możliwość stwierdzenia obecności przeciwciał anty-HIV, w klasie immunoglobulin IgM (testy III generacji). W konstrukcji testów EIA wykorzystywane są klasyczne rodzaje reakcji immunologicznych (metoda bezpośrednia, kompetycyjna, kanapkowa). Rekombinowane białka i/lub syntetyczne polipeptydy oraz przeciwciała specyficzne dla HIV są wiązane z fazą stałą, którą mogą być np. studzienki płytki testowej. Szereg właściwie dobranych reakcji antygen – przeciwciało, zakończonych odczytem wykonanym na odpowiednim aparacie pomiarowym pozwala na stwierdzenie obecności poszukiwanych przeciwciał i/lub antygenów. Komercyjnie dostępne odczynniki są zaopatrzone w instrukcje, których ważnym punktem jest szczegółowy opis zastosowanej metody. Wykonanie testu i interpretację wyników należy przeprowadzać ściśle według zaleceń producenta. Niewątpliwą zaletą testów immunoenzymatycznych jest ich relatywnie niska cena i krótki czas uzyskania wyniku. TESTY POTWIERDZENIA 15 Testy te umożliwiają potwierdzenie wyników badań przesiewowych (EIA) oraz określenie, przeciwko którym białkom HIV są skierowane przeciwciała stwierdzone w badanej próbie. Najbardziej popularną metodą wykorzystywaną w konstrukcji testów tego typu jest Western blot, w którym białka antygenowe HIV-1 uzyskane poprzez lizę cząstek wirusa są elektroforetycznie rozdzielane na nitrocellulozowym pasku testowym. Pozwala to na stwierdzenie obecności następujących przeciwciał anty HIV-1: rdzeniowych (p17, p24 , p55), polimerazy (p31 , p51 , p66) oraz otoczki (gp41, gp120/160). Istnieją modyfikacje testów Western blot, które wykorzystują dodatkowo białka antygenowe HIV-2. Inną, często stosowaną metodą jest LIA czyli „line immunoassay” („line immunoblot”). W tym przypadku na pasku testowym znajdują się naniesione w formie wyraźnych pasm syntetyczne peptydy i/lub rekombinowane białka HIV. Są one tak dobrane, aby możliwe było potwierdzenie obecności przeciwciał anty HIV-1, łącznie z podtypem O, przeciwciał anty HIV-2 oraz dokonanie rozróżnienia pomiędzy anty HIV-1 i anty HIV-2. Antygeny HIV-2 wykorzystywane w tym teście pochodzą z otoczki wirusa (gp36 , sgp105). Przeciwciała obecne w badanej surowicy są wykrywane po związaniu z homologicznymi antygenami, podobnie jak w metodzie immunoenzymatycznej. W testach potwierdzenia można uzyskać wyniki ujemne, dodatnie oraz nieokreślone. Jako wynik dodatni uznaje się obecność przeciwciał dla co najmniej dwóch białek wirusowych, będących produktami genów env i/lub gag. Wynik oceniany jest jako ujemny przy braku reakcji z którykolwiek z antygenów HIV. Wynik nierozstrzygnięty oznacza, że reakcja obserwowana na pasku testowym nie spełnia kryteriów rezultatów ujemnych i dodatnich. Ostateczna interpretacja dokonywana jest w oparciu o precyzyjnie określone zasady i musi uwzględniać szczegółowe zalecenia producenta odczynników. Czułość i swoistość są głównymi parametrami, które pozwalają na dokonanie porównania testów serologicznych. W testach o wysokiej czułości występuje niewiele wyników fałszywie ujemnych, natomiast testy o wysokiej swoistości dają mało wyników fałszywie dodatnich. W populacji o niskiej częstości występowania zakażeń HIV stwierdza się proporcjonalnie więcej wyników fałszywie dodatnich i mniej wyników fałszywie ujemnych (w porównaniu z populacją o wyższej częstości występowania zakażenia). Produkowane obecnie testy serologiczne charakteryzują się wysoką czułością diagnostyczną i swoistością (98 – 100%). Wyniki fałszywie ujemne występują rzadko (około 0,001% w populacji o niskim ryzyku zakażenia). Główną przyczyną wyników fałszywie ujemnych jest wykonanie testu w czasie trwania „okienka serologicznego”. Częstość występowania wyników fałszywie dodatnich również jest niska i wynosi od 0,0004% do 0,0007%. Wyniki fałszywie dodatnie mogą być związane z błędami technicznymi w wykonaniu testu, złą jakością próbek surowicy (np. hemoliza, ogrzewanie) oraz innymi czynnikami związanymi ze stanem zdrowia badanego (np. hemofilia, choroby autoimmunologiczne itp.). 16 Zarówno testy przesiewowe, jak i potwierdzenia są obecnie produkowane przez wiele firm diagnostycznych. Jest też bardzo dużo laboratoriów, które prowadzą diagnostykę zakażenia HIV. Każde z tych laboratoriów musi zdecydować o wyborze konkretnego testu. Powinna to być bardzo wyważona decyzja, uwzględniająca odpowiedzialność za wynik, który jest niezwykle istotny dla pacjenta. Stosowane testy serologiczne muszą spełniać następujące podstawowe warunki: - mieć wysoką pozycję w rankingu WHO - posiadać certyfikaty (FDA, Paul Ehrlich Institut, Unii Europejskiej) oraz spełniać uznane, międzynarodowe normy czułości i swoistości - mieć zapewniony serwis aparaturowy i doradztwo metodyczne Poza tym przy wyborze testu należy ocenić następujące elementy: - możliwości diagnostyczne testu (anty HIV1,2; anty HIV1,2,0; antyHIV1,2,0 i/lub HIVAg) - niezbędne materiały kontrolne - wielkość opakowania dostosowaną do potrzeb laboratorium - terminy ważności i stabilność odczynników - możliwość wykonywania małych serii badań - czytelność opisu wykonania i interpretacji wyników Testy przesiewowe EIA oraz testy potwierdzenia muszą być wykonywane przez pracowników z odpowiednim przygotowaniem teoretycznym oraz praktycznym, przestrzegających reguł dobrej praktyki laboratoryjnej. POSTĘPOWANIE DIAGNOSTYCZNE – ZALECENIA EKSPERTÓW POLSKICH 1. Przygotowanie materiału do badań • • • • • • • pobrać 10 ml krwi żylnej na skrzep - do pobrań używać systemu zamkniętego (np. próżniowego) - probówkę opisać w sposób zapewniający identyfikację pozostawić krew na 20 – 30 minut, a następnie odwirować (400 x g , 10 minut) po odwirowaniu surowicę odlać (nie pipetować) do dwóch czystych, plastikowych, szczelnie zamykanych probówek (próba 1, próba 2) - w celu uniknięcia zanieczyszczenia próbki - do probówki po pobraniu krwi nie wolno wkładać szklanych bagietek, pipet itp. - probówki opisać w sposób zapewniający identyfikację do momentu wykonania badania lub przesłania na badanie surowicę przechowywać w temperaturze 4°C (do 3 dni) - w celu dłuższego przechowywania surowicę zamrozić w temperaturze -20°C do transportu (przesyłka ekspresowa lub goniec) szczelnie zamknięte probówki z surowicą umieścić w specjalnej osłonce transportowej wszystkie czynności wykonywać w jednorazowych rękawicach lateksowych do surowicy dołączyć starannie wypełnione skierowanie (formularz „Skierowanie na badanie w kierunku zakażenia HIV”) - w przypadku przesyłania surowicy na test potwierdzenia – na skierowaniu dodatkowo zamieścić następujące informacje o wynikach dwóch wykonanych badań przesiewowych: nazwę użytego testu, producenta, datę badania, uzyskane wyniki, odczyty prób badanych, wartości punktów odcięcia. 17 2. Przeprowadzanie badań Zgodnie z podjętymi ustaleniami laboratoryjna diagnostyka zakażenia HIV będzie przeprowadzana w dwóch próbkach surowicy (próba 1, próba 2) uzyskanych z jednego pobrania krwi u pacjenta. Wstępna diagnostyka będzie wykonywana przy zastosowaniu testów immunoenzymatycznych. Dodatnie wyniki testów EIA muszą zostać zweryfikowane poprzez wykonanie testu potwierdzenia. Badanie w kierunku zakażenia HIV może zostać wykonane wyłącznie na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza. W badanej próbce surowicy uzyskanej od pacjenta (próba 1) należy wykonać test immunoenzymatyczny. Ujemny wynik testu EIA jest przekazywany lekarzowi, który skierował pacjenta na badania. W przypadku podejrzenia, że wynik może być fałszywie ujemny (badanie wykonane w czasie „okienka serologicznego”) lekarz powinien rozważyć wykonanie testów wirusologicznych (HIV RNA, HIV DNA, antygen p24). Przesiewowe testy serologiczne należy powtórzyć po upływie co najmniej 2 tygodni. Dodatni wynik testu immunoenzymatycznego (próba 1) wymaga powtórzenia badania metodą EIA w drugiej próbce surowicy (próba 2), uzyskanej z tego samego pobrania krwi u pacjenta. W przypadku powtórnego uzyskania wyniku dodatniego w teście immunoenzymatycznym konieczne jest wykonanie testu potwierdzenia. Zaleca się aby testy wykorzystywane w procesie diagnostycznym (EIA i testy potwierdzenia) różniły się konstrukcją i/lub sposobem przygotowania białek antygenowych. Test wykonywany jako pierwszy powinien charakteryzować się wysoką czułością, kolejny natomiast – wysoką swoistością. Test potwierdzenia nigdy nie powinien być zlecany i wykonywany jako pierwszy i jedyny. Czułość obecnie stosowanych testów potwierdzenia jest zazwyczaj niższa niż testów immunoenzymatycznych. W przypadku uzyskania wyniku nieokreślonego w teście potwierdzenia pracownia wykonująca test może zasugerować konieczność ponownego badania i podać jego termin. Powtórne przeprowadzenie testu potwierdzenia musi być każdorazowo poprzedzone immunoenzymatycznymi badaniami przesiewowymi. Ostateczna interpretacja wyniku diagnostyki zakażenia HIV powinna uwzględniać rezultaty uzyskane w badaniach EIA oraz w testach potwierdzenia. Stwierdzenie reaktywności w trzech wykonanych oznaczeniach (w dwóch badaniach EIA oraz w teście potwierdzenia) świadczy o obecności przeciwciał anty-HIV. Wszelkie rozbieżności pomiędzy wynikami przeprowadzonych badań oraz nierozstrzygnięte rezultaty testu potwierdzenia muszą być interpretowane ze szczególną ostrożnością. W takim przypadku postępowanie diagnostyczne powinno zostać powtórzone w późniejszym terminie (po upływie co najmniej 2 tygodni). Jeśli wynik nieokreślony utrzymuje się w kolejnych badaniach - należy przeprowadzić dodatkowo testy wirusologiczne (np. HIV RNA - PCR, 18 HIV DNA - PCR, oznaczenie antygenu p24), które mogą być pomocne w rozstrzygnięciu wątpliwości diagnostycznych. W sytuacji kiedy w badaniu przesiewowym, wykonanym testem EIA czwartej generacji (możliwość wykrycia anty-HIV i/lub HIV Ag) uzyskano wynik dodatni, natomiast w teście potwierdzenia - wynik ujemny nie można wykluczyć, iż badanie zostało przeprowadzone w czasie „okienka serologicznego”. Natychmiastowe wykonanie badań wirusologicznych stwarza w tym przypadku szansę rozpoznania zakażenia HIV przed wystąpieniem serokonwersji. Testy serologiczne powinny zostać powtórzone po upływie co najmniej 2 tygodni. 3. Wyniki Wyniki badań w kierunku zakażenia HIV (dodatnie, nierozstrzygnięte i ujemne wyniki testów potwierdzenia oraz ujemne wyniki testów immunoenzymatycznych) są przekazywane lekarzowi, który skierował pacjenta na badanie. W przypadku uzyskania dodatniego wyniku testu potwierdzenia lekarz ma obowiązek ponownego pobrania krwi od pacjenta i zlecenia wykonania testu immunoenzymatycznego (EIA). Ma to na celu potwierdzenie właściwej identyfikacji pacjenta oraz wyeliminowanie ewentualnych błędów technicznych, które mogły powstać w czasie pobrania krwi lub wykonywania badań. Wszystkie wyniki należy przesyłać w kopertach, wyniki dodatnie w podwójnej kopercie z napisem „poufne” na wewnętrznej. Lekarz przekazuje wynik pacjentowi. Pacjent jest właścicielem wyniku. Należy dążyć do ujednolicenia druków skierowań na badania, poprzez upowszechnienie formularza „Skierowanie na badanie w kierunku zakażenia HIV”. Na formularzu wyniku badania muszą znaleźć się następujące informacje: nazwisko i imię badanego lub hasło, inicjały (pacjent decyduje o ujawnieniu lub zakodowaniu danych, które mogą go zidentyfikować), data urodzenia, numer badania, data badania, wynik badania, pieczątka laboratorium, podpis osoby odpowiedzialnej, dokładna nazwa użytego testu, nazwa producenta, a w przypadku testów potwierdzenia także rodzaj reaktywności z poszczególnymi antygenami HIV oraz ewentualne uwagi (np. o konieczności powtórzenia badań). Niedopuszczalne jest przekazywanie wyników pacjentom bezpośrednio z laboratorium. Niedopuszczalne jest udostępnianie pacjentom wyników testów przesiewowych, innych niż ujemne. Niedopuszczalne jest informowanie pacjenta o „dodatnim” lub „wątpliwym” wyniku testu EIA, z ustnym zaleceniem wykonania testu potwierdzenia. 4. Konsultacje przed i po teście Diagnostyka zakażenia HIV powinna być związana z konsultacjami przed i po wykonaniu badań. Ich rola jest szczególnie istotna w przypadku osób, które same znalazły uzasadnienie dla poddania się testom. Jedną z podstawowych funkcji konsultacji jest propagowanie wiedzy o zapobieganiu przenoszenia zakażenia. Szczegółowe informacje na temat poradnictwa są zawarte w publikacjach wyszczególnionych na str. 11. Konsultacje przed testem pozwalają dokonać oceny czynników psychospołecznych oraz wiedzy pacjenta o drogach zakażenia HIV, a także ocenić ryzyko wystąpienia zakażenia (rodzaj zachowań seksualnych, przynależność do grupy o wysokim ryzyku zakażenia, 19 przebyte transfuzje krwi i preparatów krwiopochodnych itp.). Zainteresowany musi otrzymać informacje na temat możliwych interpretacji rezultatu testu i wynikających z tego konsekwencji. Doświadczenie wskazuje, że w większości przypadków osoby, które zdecydowały się na badania bardzo chętnie zgadzają się na poradę. Szczególne znaczenie mają konsultacje po przeprowadzeniu badań. Jeśli wynik testu jest ujemny należy – w uzasadnionych przypadkach – rozważyć powtórzenie badań, a przede wszystkim dążyć do przekonania pacjenta o konieczności unikania zachowań o wysokim ryzyku przeniesienia zakażenia. Jeśli ostateczny wynik diagnostyki zakażenia HIV (czyli testów przesiewowych oraz testu potwierdzenia) jest dodatni lub nieokreślony absolutnie niezbędne jest przeprowadzenie profesjonalnych konsultacji. Należy podkreślić, że wykonanie testu EIA to tylko pierwszy etap diagnostyki zakażenia HIV, dlatego wszystkie ośrodki (w tym także laboratoria), które nadal chcą wykonywać immunoenzymatyczne badania przesiewowe są zobowiązane do stworzenia zasad organizacyjnych, które w każdym przypadku zagwarantują doprowadzenie diagnostyki do uzyskania ostatecznego wyniku. Dotyczy to zapewnienia: - stałej współpracy z lekarzem udzielającym konsultacji przed i po teście osobom zgłaszającym się do laboratorium bez skierowania lekarskiego. Konsultantem powinien być lekarz znający problemy zakażeń HIV / AIDS, ewentualnie osoba posiadająca certyfikat ukończenia odpowiednich kursów. Osoby te biorą na siebie odpowiedzialność za umożliwienie przeprowadzenia pełnej diagnostyki, a w przypadku potwierdzenia zakażenia za skierowanie pacjenta do odpowiednich ośrodków specjalistycznych. - współpracy z laboratorium, które wykonuje testy potwierdzenia - pokrycia kosztów zlecanych testów potwierdzenia - właściwego obiegu informacji pomiędzy laboratorium, lekarzem i pacjentem - właściwego trybu przyjmowania pacjenta na badania i wydawania wyników. Wszystkie laboratoria zajmujące się diagnostyką zakażenia HIV muszą brać udział w jednym z międzynarodowych programów kontroli jakości (np. Labquality). Wszystkie laboratoria mają obowiązek składania kwartalnych sprawozdań do Zakładu Epidemiologii PZH w Warszawie oraz do Działu Epidemiologii Wojewódzkiej Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej na swoim terenie (wzór sprawozdania dostępny w PZH). Laboratoria, które wykonują testy potwierdzenia są zobowiązane do informowania PZH oraz WSSE o dodatnich wynikach testów potwierdzenia. Testy potwierdzenia są nadal wykonywane w laboratoriach, których wykaz zawiera załącznik nr I. 20 Schemat postępowania diagnostycznego próba 1 EIA EIA + EIA – wynik ujemny próba 2 EIA EIA + (próba 1) EIA + (próba 2) EIA + (próba 1) EIA – (próba 2) (ponownie pobrać krew i powtórzyć badania) test potwierdzenia (TP) EIA + (próba 1) EIA + (próba 2) TP + (próba 2) EIA +(próba 1) EIA +(próba 2) TP nieokreślony EIA +(próba 1) EIA +(próba 2) TP ujemny wynik dodatni * wynik nieokreślony (powtórzenie diagnostyki, testy wirusologiczne) wynik nieokreślony (testy wirusologiczne, powtórzenie diagnostyki) EIA TP próba 1, próba 2 * - test immunoenzymatyczny - test potwierdzenia (Western blot, LIA) - próbki surowicy z jednego pobrania krwi - ponownie pobrać krew i powtórzyć test EIA 21 Konsultanci wojewódzcy d/s diagnostyki laboratoryjnej razem z konsultantami chorób zakaźnych ustalą na swoim terenie listę laboratoriów rekomendowanych do wykonywania testów przesiewowych. Warunkiem wpisu na listę i otrzymania certyfikatu wydawanego na wniosek konsultantów przez Krajowe Centrum ds. AIDS jest spełnienie przez laboratorium następujących warunków: - zapewnienie przeprowadzenia pełnego postępowania diagnostycznego, łącznie z uzyskaniem wyniku testu potwierdzenia - zapewnienie konsultacji lekarskich przed i po wykonaniu badania - posiadanie odpowiedniej aparatury ( zapewniony serwis oraz doradztwo metodyczne) - stosowanie odczynników posiadających certyfikaty (FDA, Paul Ehrlich Istitut, Unii Europejskiej) - posiadanie opisanych procedur postępowania przedanalitycznego, analitycznego i poanalitycznego w odniesieniu do wykonywania diagnostyki zakażenia HIV łącznie z deklaracją personelu o bezwzględnym przestrzeganiu poufności badań - udokumentowany kontakt z Ośrodkiem Referencyjnym - posiadanie pełnej dokumentacji każdej serii badań - udokumentowany udział w międzynarodowym programie kontroli jakości w zakresie diagnostyki HIV 22 DEFINICJE I KLASYFIKACJA ZAKAŻENIA LUDZKIM WIRUSEM UPOŚLEDZENIA ODPORNOŚCI (HIV) U DOROSŁYCH (POWYŻEJ 13 ROKU ŻYCIA) Dorota Rogowska-Szadkowska AIDS (ang. acquired immunodeficiency syndrome, po polsku: zespół nabytego upośledzenia odporności) nie jest osobną jednostką chorobową. Stanowi zespół objawów lub jednocześnie występujących chorób pojawiających się w wyniku upośledzenia odporności i stanowi końcowe stadium zakażenia HIV, występujący z reguły po wielu latach trwania infekcji. U osób nie leczonych antyretrowirusowo średnio po 10 latach. Od początku epidemii definiowano stadia zakażenia HIV, przede wszystkim do celów nadzoru epidemiologicznego. Najczęściej i najpowszechniej używane są klasyfikacje amerykańskich Ośrodków Kontroli Zachorowań i Profilaktyki (Centers for Disease Control and Prevention – CDC), zmieniane i uaktualniane w miarę postępu wiedzy o przebiegu klinicznym infekcji HIV. Pierwszą z nich opublikowano w roku 1986. Kolejna, obowiązująca do dzisiaj rewizja klasyfikacji powstała w roku 1992. Podkreślono w niej znaczenie oznaczania liczby limfocytów CD4 (bezwzględnej lub ich odsetka), zalecając rozpoznawanie AIDS u osób z liczbą CD4 mniejszą od 200/ml, do chorób definiujących AIDS dodano gruźlicę płuc, nawracające zapalenia płuc i inwazyjnego raka szyjki macicy. Gruźlicę płuc włączono dlatego, iż immunosupresja spowodowana zakażeniem HIV zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania, a także dlatego, że epidemia HIV przyczyniła się do wzrostu zachorowań na gruźlicę. Nawracające zapalenia płuc ( dwa lub więcej epizodów w ciągu 12 miesięcy) dodano, gdyż okazały się one główną przyczyną zachorowań i śmierci wśród zakażonych HIV. Raka szyjki macicy uwzględniono także w celu podkreślenia ogromnego znaczenia opieki ginekologicznej nad kobietami zakażonymi HIV. Nowa klasyfikacja wymaga laboratoryjnego potwierdzenia zakażenia HIV. W Europie definicję AIDS poszerzono o trzy wymienione choroby wskaźnikowe, nie wprowadzono jednak kryterium laboratoryjnego, opierającego się na liczbie limfocytów CD4 (Tabela 1). W USA nowa klasyfikacja obowiązuje od 1.01.1993 roku, w Europie, także w Polsce od lipca 1993 roku. Na jej podstawie AIDS rozpoznać można, jeśli u osoby z laboratoryjnie potwierdzonym zakażeniem HIV wystąpią objawy przynajmniej jednej choroby, znajdującej się na liście chorób wskaźnikowych, czyli należącej do kategorii klinicznej C. Choroba wskaźnikowa powinna być rozpoznana w sposób definitywny, to znaczy na podstawie badań histologicznych, cytologicznych, mikrobiologicznych, radiologicznych i tym podobnych, możliwe jest jednak także rozpoznanie prawdopodobne, oparte przede wszystkim na obrazie klinicznym choroby. 23 Tabela 1. Klasyfikacja stadiów infekcji HIV według Centers for Disease Control and Prevention (CDC) – 1992r. Kryteria laboratoryjne (komórki CD4+) 1. 2. 3. 1. 2. 3. Kryteria kliniczne A B C bezobjawowa, choroba objawowa, choroby wskaźnikowe ostra (pierwotna) infekcja HIV stany nie należące AIDS lub PGL* do A lub C > 500/ml (> 29%) A1 B1 C1 200 - 499/ml (14- 28%) A2 B2 C2 < 200/ml (< 14%) A3 B3 C3 * PGL- presistent generalised lymphadenopathy - przetrwała uogólniona limfadenopatia. Kategoria kliniczna A Kategoria kliniczna B Kategoria kliniczna C bezobjawowe zakażenie 1. objawy ogólne, jeśli nie mogą 1. bakteryjne, powtarzające się HIV zostać przypisane żadnej zapalenia płuc (2 lub więcej epizodów przetrwała uogólniona określonej chorobie i w czasie 12 miesięcy) * limfadenopatia utrzymują się przynajmniej 2. posocznica salmonellozowa, ostra (pierwotna) infekcja przez miesiąc, jak gorączka > nawracająca HIV (ostra choroba 38,5oC lub biegunka 3. zakażenie M. tbc - płuc * lub utrzymująca się ≥ 1 miesiąc retrowirusowa) z pozapłucne towarzyszącymi objawami 2. choroby zapalne miednicy, 4. zakażenie innymi gatunkami lub lub ostra infekcja HIV w szczególnie gdy powikłane są niezidentyfikowanymi dotąd wywiadzie. ropniami jajników lub mykobakteriami jajowodów 5. kandidiaza przełyku 3. angiomatosis bacillaris 6. kandidioza oskrzeli, tchawicy lub płuc 4. kandydoza jamy ustnej lub 7. zapalenie płuc spowodowane P. carinii pochwy (przewlekle 8. histoplazmoza (pozapłucna lub nawracająca lub źle reagująca rozsiana) na leczenie) 9. kokcydioidomykoza (pozapłcna lub 5. dysplazja, rak szyjki macicy rozsiana) (in situ) 10. isosporiaza (biegunka utrzymująca się ≥ 1 miesiąc) 6. infekcja Herpes zoster ( > 2 dermatomy, > 2 epizody) 11. kryptosporidioza (biegunka utrzymująca się ≥ 1 miesiąc) 7. idiopatyczna czerwienica trombocytopeniczna 12. toksoplazmoza mózgu 8. listerioza 13. zakażenie Herpes simplex: 9. leukoplakia włochata jamy przewlekłe owrzodzenia (utrzymujące się ≥ 1 miesiąc), zapalenia płuc, ustnej 10. neuropatie obwodowe przełyku 11. inne choroby, które nie 14. postępująca wieloogniskowa definiują AIDS, przypisywane leukoencefalopatia infekcji HIV i wskazujące na 15. zakażenie wirusem cytomegalii: znaczne upośledzenie zapalenie siatkówki z utratą widzenia odporności komórkowej. lub inne lokalizacje (poza wątrobą, śledzioną, węzłami chłonnymi) 16. encefalopatia związana z zakażeniem HIV 17. zespół wyniszczenia spowodowany HIV 18. mięsak Kaposiego 19. chłoniak immunoblastyczny lub Burkitta, lub pierwotny mózgu 20. inwazyjny rak szyjki macicy * jednostki dodane do klasyfikacji w roku 1992. Definicja kliniczna AIDS w Polsce obejmuje stadia C1, C2 i C3. W USA rozpoznaje się AIDS także u osób mieszczących się w stadiach A3, B3 (niezależnie od stadium klinicznego) i C3. Zasadą klasyfikacji jest, iż pacjent raz zaliczony do bardziej zaawansowanego stadium zakażenia nie może – w razie poprawy stanu klinicznego – zostać przesunięty do stadium wcześniejszego. Niemal powszechnie stosowana klasyfikacja stadiów infekcji HIV CDC z 1992 roku użyteczna jest w celach nadzoru epidemiologicznego. Mniej użyteczna jest dla celów 24 klinicznych, a zwłaszcza dla prognozowania dalszego jej przebiegu. W ocenie klinicznej naturalnego przebiegu zakażenia HIV bardziej przydatny wydaje się podział na następujące stadia: 1. zakażenie HIV: możliwe jest w następstwie kontaktu parenteralnego z zawierającą wirus krwią lub w konsekwencji kontaktów seksualnych z osobą zakażoną; (przeniesienia wirusa z matki na dziecko wymaga osobnego omówienia), po 2 – 3 tygodniach u większości zakażonych osób pojawiają się objawy, które powinny sugerować iż pojawiła się: 2. pierwotna infekcja HIV (określana też jako zespół mononukleozopodobny, ostry zespół retrowirusowy, ostra infekcja HIV): wiodącym objawem infekcji pierwotnej jest gorączka, zwykle nie przekraczająca 38,9oC. Ponadto pojawiać się mogą: poczucie zmęczenia, wysypka, powiększenie węzłów chłonnych, zapalenie gardła, bóle mięśni i stawów, aseptyczne zapalenie opon mózgowordzeniowych, chudnięcie, depresja, dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, nocne poty oraz wysypka, opisywana jako czerwonawa, nieswędząca, odropodobna lub plamistogrudkowa, obejmująca początkowo tułów, później niekiedy kończyny, a wówczas także dłonie i stopy, może się pojawić też na twarzy. Rozległość wysypki jest zmienna, od kilku wykwitów łatwych do przeoczenia zarówno przez pacjenta jak i lekarza, do mnogich zmian skórnych. Poza aseptycznym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, występować mogą także neuropatie obwodowe, porażenia nerwu twarzowego, zespół Guillain-Barré, radikulopatie, a także psychozy. Liczba objawów a także ich nasilenie podczas pierwotnej infekcji HIV jest zmienna, u większości pacjentów pojawia się więcej, niż jeden objaw. Najczęściej występujące objawy pierwotnej infekcji HIV przedstawiono w tabeli 2. Tabela 2. Objawy występujące najczęściej podczas pierwotnej infekcji HIV. Objaw gorączka poczucie zmęczenia wysypka bóle głowy powiększenie węzłów chłonnych zapalenie gardła bóle mięśni i / lub stawów nudności, wymioty lub biegunka nocne poty aseptyczne zapalenie opon mózgowordzeniowych owrzodzenia jamy ustnej owrzodzenia okolic narządów płciowych trombocytopenia leukopenia podwyższona aktywność aminotransferaz 25 Częstość występowania (%) > 80 - 90 > 70 - 90 > 40 - 80 32 - 70 40 - 70 50 - 70 50 - 70 30 - 60 50 24 10 - 20 5 - 15 45 40 21 Infekcji pierwotnej HIV towarzyszyć mogą także zakażenia oportunistyczne, takie jak kandydoza jamy ustnej lub przełyku, toksoplazmoza mózgu, zapalenie płuc wywołane Pneumocystis carinii , gruźlica płuc i inne. Nieswoistość objawów wskazuje na istotne znaczenie zebrania wywiadu uwzględniającego możliwość kontaktu z wirusem HIV. Nasilenie dolegliwości bywa tak duże, iż pacjenci poszukują często pomocy medycznej. Jednakże rozpoznanie infekcji HIV na tym etapie zdarza się w mniej, niż 1% przypadków. Rozpoznanie pierwotnej infekcji HIV opierać się powinno na wykazaniu ilościowym obecności RNA HIV w plazmie lub jakościowym DNA HIV. Testy przesiewowe ( EIA ) w kierunku obecności przeciwciał anty-HIV są w tym stadium infekcji ujemne, test Western blot może być także ujemny lub nieokreślony. Ostrej chorobie towarzyszy zwykle wysoka wiremia, powyżej 100 000 kopii RNA HIV/ml, stwierdzany jest też antygen p24 wirusa. W interpretacji wyników określających ilość kopii RNA HIV w badanej surowicy należy jednak brać pod uwagę możliwość występowania wyników fałszywie dodatnich (2-3%), szczególnie, gdy stwierdzana ilość kopii jest mniejsza od 3 000/ml. Rozpoznanie powinno zostać zawsze potwierdzone wykazaniem serokonwersji. Objawy kliniczne ostrej infekcji HIV ustępują całkowicie, niezależnie od czasu utrzymywania się i nasilenia. W tym czasie poziom RNA HIV w surowicy zmniejsza się, prawdopodobnie wskutek pojawienia się immunologicznej odpowiedzi komórkowej i humoralnej. Odpowiedź cytotoksycznych limfocytów T występuje przed pojawieniem się wykrywalnej odpowiedzi humoralnej. Objawowa pierwotna infekcja HIV stanowić ma o rokowaniu co do dalszego przebiegu zakażenia. O szybszym postępie do AIDS, a co za tym idzie do śmierci, świadczyć mają: 1. odstęp między zakażeniem HIV a pojawieniem się objawów klinicznych krótszy, niż 21 dni, 2. wystąpienie objawów klinicznych towarzyszących infekcji pierwotnej, w przeciwieństwie do bezobjawowej serokonwersji, 3. przedłużające się > 14 dni utrzymywanie objawów klinicznych, 4. gorączka 38,0oC utrzymująca się przez 7 dni lub dłużej, 5. pojawienie się pleśniawek w jamie ustnej, 6. limfocytarne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub aseptyczne zapalenie mózgu, 7. równoczesne wystąpienie pierwotnej infekcji HIV i CMV. Po ustąpieniu objawów pierwotnej infekcji HIV następuje: 3. serokonwersja, to znaczy pojawienie się przeciwciał anty-HIV u osoby, u której wcześniej ich nie wykazywano. Od tego momentu rozpoczyna się: 4. przewlekła, bezobjawowa infekcja (z towarzyszącą przewlekłą uogólnioną limfadenopatią lub bez niej): W tym okresie pacjent nie ma żadnych objawów klinicznych związanych z zakażeniem HIV, nie stwierdza się także żadnych odchyleń od normy, poza występującym w części przypadków przewlekłym uogólnionym powiększeniem węzłów chłonnych (PGL – persistent generalised lymphadenopathy), definiowanym jako powiększenie węzłów przynajmniej w dwóch nie sąsiadujących ze sobą miejscach, poza okolicą pachwinową. W czasie 26 bezobjawowej infekcji liczba komórek CD4 ulega systematycznemu obniżaniu, a szybkość zmniejszania koreluje zwykle z poziomem wiremii. Po około 6 miesiącach od zakażenia początkowo bardzo wysoka wiremia obniża się, osiągając względnie stały poziom i wykazując stosunkowo niewielkie zmiany w ciągu następnych lat u pacjentów nie otrzymujących leczenia antyretrowirusowego. 5. objawowa infekcja HIV, którą charakteryzuje pojawienie się objawów klinicznych związanych z zakażeniem. Wcześniej stadium to określano mianem zespołu związanego z AIDS (ang. AIDS- Related Complex – ARC), obecnie definiowane jest jako stadium kliniczne B, zgodnie z klasyfikacją CDC z 1992 r. 6. AIDS: zaawansowane stadium infekcji, w Europie rozpoznawane na podstawie pojawiających się schorzeń wskaźnikowych, znajdujących się na liście w kategorii klinicznej C przedstawionej wyżej, w USA także przy spadku liczby komórek CD4 < 200/µl, niezależnie od stanu klinicznego pacjenta, kończące się śmiercią średnio po 2 latach od rozpoznania. W badaniach dużych grup pacjentów zakażonych HIV, których okres obserwacji wynosił 11 lat, wykazano, iż średnio od serokonwersji do AIDS mija 7 - 11 lat. Tylko 5% osób rozwija AIDS w ciągu pierwszych 3 lat po zakażeniu. Jeszcze szybszy postęp infekcji HIV do AIDS zdarza się niezwykle rzadko. Niewielki odsetek osób zakażonych HIV, według różnych szacunków od 1 do 17%, żyje z infekcją znacznie dłużej niż 10 lat. W literaturze medycznej określa się ich mianem długo żyjących lub niepostępujących do AIDS (ang. long-term survivors, long-term nonprogressors). Od roku 1996, tj. od czasu wprowadzenia do niemal powszechnego stosowania skojarzonego leczenia antyretrowirusowego, określanego skrótem HAART (ang. higly active antiretroviral therapy) przebieg infekcji HIV uległ zmianie. W krajach, w których terapia jest stosowana obserwuje się znacznie rzadsze występowanie zachorowań, a także śmierci związanych z zakażeniem HIV. Leczenie to, by było skuteczne, wymaga niezwykłej skrupulatności w przyjmowaniu przynajmniej trzech leków antyretrowirusowych, przestrzegania odstępów czasowych między poszczególnymi dawkami leku, stosowania się do zaleceń dietetycznych (przyjmowania leków na pusty żołądek lub wraz z posiłkiem). Dostępne obecnie leki nie powodują niestety eradykacji zakażenia HIV, zwalniają tylko proces replikacji wirusa w organizmie, tak więc raz rozpoczęta terapia powinna być kontynuowana do końca życia pacjenta. Wiadomo już także, iż poza wczesnymi działaniami ubocznymi, występującymi krótko po rozpoczęciu przyjmowania leków i ustępującymi zwykle wraz z czasem trwania leczenia, leki antyretrowirusowe powodują także późne, pojawiające się po kilku latach leczenia, poważne działania niepożądane. Wiedza o późnych działaniach ubocznych powiększa się wraz z czasem powszechnego ich używania, co spowodowane jest szybszym dopuszczaniem ich do stosowania, niż innych leków. Należą do nich: ! zaburzenia gospodarki węglowodanowej, manifestujące się hiperglikemią, zaostrzeniem przebiegu istniejącej lub ujawnieniem cukrzycy, ! redystrybucja tkanki tłuszczowej, określana też mianem lipodystrofii, polegająca na chudnięciu kończyn i twarzy i gromadzeniu się tkanki tłuszczowej w jamie brzusznej, niekiedy także na karku (tak zwany „byczy kark”, ang. buffalo-hump), ! zaburzenia gospodarki lipidowej: wzrost stężenia cholesterolu całkowitego i trójglicerydów, zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL, ! osteopenia i osteoporoza, 27 ! kwasica mleczanowa. Coraz większy problem stanowi również pojawianie się oporności na stosowane leki antyretrowirusowe, także oporności krzyżowej w obrębie poszczególnych grup leków, utrudniający znacznie zmiany leczenia w przypadku nieskuteczności dotychczas stosowanego schematu. Dostępne obecnie leki należą do dwóch głównych grup: inhibitorów: odwrotnej transkryptazy (enzymu niezbędnego w zapoczątkowaniu cyklu życiowego wirusa) oraz proteazy HIV, koniecznej w końcowym jego etapie do produkcji nowych, zakaźnych cząstek wirusa. Terapia antyretrowirusowa jest niezwykle złożona. Trwają badania nad uproszczeniem stosowania leków już istniejących, a także nad nowymi, bardziej skutecznymi lekami, hamującymi na innych jeszcze etapach replikację wirusa HIV i zapobiegających jego wnikaniu do nie zakażonych komórek. Już istniejące leki wydłużają czas życia z HIV, choć nie zawsze, niestety, jego jakość, dają jednak szansę dotrwania do momentu, w którym być może bardziej skuteczne leki staną się dostępne. Jednakże niezbędnym warunkiem uzyskania korzyści z leczenia jest świadomość zakażenia HIV. 28 KLINICZNA KLASYFIKACJA DZIECI ZAKAŻONYCH HIV Magdalena Marczyńska, Małgorzata Szczepańska-Putz N – pacjenci bezobjawowi A – z co najmniej dwoma niżej wymienionymi, łagodnymi objawami zakażenia HIV • powiększenie węzłów chłonnych ≥ 0,5 cm, dwóch różnych grup • powiększenie wątroby • powiększenie śledziony • powiększenie ślinianek • zapalenie skóry • nawracające infekcje górnych dróg oddechowych B – z umiarkowanymi objawami zakażenia HIV – najczęstszymi objawami z grupy B są: • niedokrwistość (Hb<8mg/dL), neutropenia (<1000/mm³), małopłytkowość (<100000/mm³) – utrzymujące się powyżej miesiąca • przebycie jeden raz zapalenia płuc, posocznicy, zapalenia opon mózgowordzeniowych. Biegunka nawracająca lub przewlekła • kandydoza j. ustnej i gardła przez > 2 miesiące, u dzieci > 6m.ż. • gorączka utrzymująca się > 1 miesiąc • nawracające zakażenie HSV, VZV • zakażenie CMV • kardiomiopatia • nefropatia • Leiomyosarcoma • toksoplazmoza u dzieci > 1 miesiąca życia • do grupy B zaliczono limfocytarne śródmiąższowe zapalenie płuc (LIP), upoważniające równocześnie do rozpoznania AIDS. C – pacjenci pełnoobjawowi – AIDS • co najmniej dwa w ciągu roku zakażenia bakteryjne takie jak: posocznica, zapalenie płuc, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie kości, stawów, ropnie narządów wewnętrznych lub jam ciała • kandydoza przełyku, tchawicy lub płuc • uogólniona kokcydioidomykoza • kryptokokoza pozapłucna • kryptosporydioza lub izosporydioza z przewlekłą biegunką trwającą > 1 miesiąc • cytomegalia u dziecka w wieku > 1 miesiąca (z innymi objawami niż powiększenie wątroby, śledziony, węzłów chłonnych) • HIV-encefalopatia • zakażenie HSV u dziecka w wieku > 1 miesiąca powodujące: owrzodzenie śluzówki jamy ustnej utrzymujące się ponad 1 miesiąc lub zapalenie oskrzeli, płuc, przełyku • uogólniona histoplazmoza • mięsak Kaposiego • chłoniak pierwotny OUN, inne chłoniaki • gruźlica rozsiana lub pozapłucna • inne mykobakteriozy • pneumocystozowe zapalenie płuc • nawracająca posocznica salmonellozowa • toksoplazmowa OUN u dziecka w wieku > 1 miesiąca 29 • zespół wyniszczenia (utrata masy ciała > 10%, w siatkach centylowych – spadek o 2 centyle – dla dziecka powyżej pierwszego roku życia, utrzymywanie się masy ciała < 5 centyla w odstępie co najmniej 1 miesiąca u dziecka z przewlekłą biegunką lub gorączkującego > 30 dni) IMMUNOLOGICZNA KLASYFIKACJA DZIECI ZAKAŻONYCH HIV Wartość CD4 (w grupach wiekowych) Klasyfikacja immunologiczna < 12 mies. ż. µl 1 : Bez immunosupresji >1500 2 : Umiarkowana immunosupresja 750-1499 3 : Głęboka immunosupresja <750 (%) ≥ 12 mies. - < 6 lat µl (>25) >1000 (15-24) 500-999 (<15) <500 30 ≥ 6 lat (%) µl (>25) >500 (15-24) (<15) 200-499 <200 (%) (>25) (15-24) (<15) ZASADY ZGŁASZANIA ZAKAŻEŃ HIV I ZACHOROWAŃ NA AIDS Irena Głowaczewska Wszelkie informacje od osób zakażonych HIV i chorych na AIDS muszą być zbierane w sposób zapewniający przestrzeganie praw człowieka. Jest to prawo do zachowania w tajemnicy faktu zakażenia oraz gwarancji zabezpieczenia wszelkich informacji dotyczących osób zakażonych, zwłaszcza informacji o charakterze osobistym. ZGŁASZANIE ZACHOROWAŃ I ZGONÓW NA AIDS Zgodnie z art.20 Ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach z 6 września 2001 r., lekarz (felczer) ma obowiązek zgłoszenia zachorowania i zgonu na AIDS Wojewódzkiemu Inspektorowi Sanitarnemu. Przed wypełnieniem zgłoszenia lekarz zobowiązany jest poinformować pacjenta o możliwości zastrzeżenia jego danych. W zgłoszeniu zamieszcza się następujące dane chorego: 1. Imię i nazwisko 2. Datę urodzenia 3. Numer PESEL 4. Płeć 5. Adres zamieszkania lub zameldowania 6. Rozpoznanie oraz kod AIDS w międzynarodowej klasyfikacji chorób. lub gdy pacjent zastrzeże swoje dane: 1. Inicjały imienia i nazwiska lub hasło 2. Wiek 3. Płeć 4. Obywatelstwo 5. Województwo stałego zameldowania lub województwo, w którym przebywa. Zgłoszenia dokonuje się na formularzu i w sposób określony w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia. Sposób przekazania zgłoszenia musi spełniać wymogi ochrony danych osobowych. W zgłoszeniu należy ponadto umieścić imię, nazwisko, adres i numer telefonu lekarza dokonującego zgłoszenia. UWAGA ! Rozpoznanie zachorowania na AIDS powinno być zgodne z kryteriami przyjętymi dla krajów europejskich i przedstawionymi w rozdziałach „Definicja i klasyfikacja zakażenia ludzkim wirusem upośledzenia odporności u dorosłych” i „Kliniczna klasyfikacja dzieci zakażonych HIV”. ZGŁASZANIE ZAKAŻEŃ HIV Obowiązek zgłaszania zakażeń HIV wynika z art. 21 Ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach z 6 września 2001 roku. Do zgłaszania zakażeń zobowiązani są kierownicy laboratoriów. Podstawą zgłoszenia jest dodatni wynik testu potwierdzenia wykonanego po dwukrotnym dodatnim teście przesiewowym. 31 Zgłoszenie, które należy skierować do Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego , powinno zawierać następujące dane: 1. Imię i nazwisko 2. Datę urodzenia 3. Numer PESEL 4. Płeć 5. Adres zamieszkania lub zameldowania 6. Wynik badania i datę pobrania próby 7. Inne informacje niezbędne do rozpoznania i oceny sytuacji epidemiologicznej oraz przeciwdziałania zakażeniom. lub gdy pacjent zastrzeże swoje dane albo przeprowadza badania w Punkcie Konsultacyjno - Diagnostycznym wykonującym badania anonimowe : 1. Inicjały imienia i nazwiska lub hasło 2. Wiek 3. Płeć 4. Obywatelstwo 5. Miejsce stałego pobytu 6. Wynik badania i datę pobrania próby Sposób przekazania zgłoszenia musi spełniać wymogi zabezpieczenia ochrony danych osobowych. Zgłoszenia dokonuje się na formularzu podanym w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia. UWAGA ! Zgłaszanie zakażeń wertykalnych i innych trudnych diagnostycznie , które rozpoznano na podstawie hodowli wirusa lub przez badanie wirusologiczne HIV RNA – PCR , HIV DNA – PCR, - należy do obowiązków lekarzy. 32 ZADANIA STACJI SANITARNO-EPIDEMIOLOGICZNYCH ZASADY REJESTRACJI ZAKAŻEŃ HIV I ZACHOROWAŃ NA AIDS Irena Głowaczewska Zgodnie z zapisami zawartymi w art. 23 „Ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach” z dnia 6 września 2001 roku Wojewódzki Inspektor Sanitarny zobowiązany jest do : • prowadzenia rejestru zachorowań na AIDS, zgonów na AIDS oraz dodatnich wyników badań laboratoryjnych w kierunku zakażeń HIV. Podstawą zgłoszenia i wpisania do rejestru zakażenia HIV musi być dodatni wynik testu potwierdzenia, • sporządzania zbiorczych raportów z zachorowań i zgonów na AIDS oraz zakażeń HIV i przekazywania ich do Głównego Inspektora Sanitarnego. Do zadań Działu Epidemiologicznego WSSE należy ponadto: • bieżąca analiza epidemiologiczna zachorowań i zgonów na AIDS, • weryfikacja kart zgonów na AIDS, • prowadzenie i stała aktualizacja rejestru pracowni diagnostycznych wykonujących testy przesiewowe na terenie województwa, • nadzór nad przestrzeganiem zasad aseptyki w zakładach opieki zdrowotnej, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowej sterylizacji i dezynfekcji, • nadzór nad zapobieganiem zakażeniom HIV, HBV, HCV w zakładach usługowych (fryzjerskich, kosmetycznych, wykonujących tatuaże itp., w których są wykonywane zabiegi, mogące spowodować naruszenie ciągłości tkanek, np. skaleczenia) przez kontrolę sposobu sterylizacji sprzętu i narzędzi oraz prawidłowości dezynfekcji, • nadzór nad prawidłową realizacją indywidualnego kalendarza szczepień u dzieci urodzonych przez matki zakażone HIV, • ścisła współpraca : - z oddziałami hospitalizującymi chorych na AIDS, w zakresie prawidłowości zgłaszania zachorowań i zgonów na AIDS, - z lekarzami, odpowiedzialnymi w poszczególnych jednostkach służby zdrowia za zwalczanie zakażeń szpitalnych oraz przestrzeganie zasad BHP, - z placówkami zakładów opieki zdrowotnej innych resortów (MON, MSW itd.) w zakresie zapobiegania zakażeniom HIV i innymi wirusami krwiopochodnymi. Działy Oświaty Zdrowotnej WSSE zobowiązane są do dystrybucji na terenie województwa materiałów oświatowych dotyczących problematyki HIV i AIDS, otrzymywanych z Krajowego Centrum ds. AIDS. 33 ZASADY POSTĘPOWANIA W SŁUŻBIE KRWI Halina Seyfried Strategia zapobiegania poprzetoczeniowym zakażeniom HIV W celu ochrony chorych przed poprzetoczeniowym zakażeniem wirusami, w szczególności HIV, został opracowany i wdrożony system postępowania z krwiodawcami. Jest on zgodny z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia i Rady Europy. Szczegółowe wytyczne są opublikowane w zbiorze przepisów dla placówek służby krwi pt. „Krwiodawstwo i krwiolecznictwo” wydanych w 2000 r. przez Ministerstwo Zdrowia, Krajowe Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa oraz Instytut Hematologii i Transfuzjologii, pod redakcją J. Sablińskiego i M. Łętowskiej. Procedury stosowane u krwiodawców są kilkuetapowe. Pierwszym etapem jest tzw. samoeliminacja. Pisemna informacja o chorobach zakaźnych, z którą zaznajamia się każdy kandydat na krwiodawcę, jak również wielokrotny krwiodawca, pozwala mu na dokonanie oceny, czy na pewno nie zalicza się do grup o ryzykownym zachowaniu. Dawcy, którzy ocenili swoje zachowanie jako ryzykowne, powinni zrezygnować z oddania krwi, przy czym nikt nie będzie od nich żądał podania przyczyny rezygnacji. W drugim etapie krwiodawca wypełnia i podpisuje kwestionariusz, który zawiera m.in. szereg pytań dotyczących ewentualnego ryzyka zakażenia wirusami przenoszonymi przez krew. Kwestionariusz obok zgody na zabieg pobrania krwi zawiera stwierdzenie krwiodawcy, że jego krew nadaje się do celów leczniczych. W trzecim etapie lekarz zapoznaje się z odpowiedziami na pytania zawarte w kwestionariuszu i, o ile zajdzie taka potrzeba, przeprowadza uzupełniający wywiad, a następnie badanie przedmiotowe. Podczas tych czynności eliminuje się na stałe lub na określony okres (najczęściej na 12 miesięcy) osoby, co do których lekarz ma podejrzenie, że mogą znajdować się w grupie o zwiększonym ryzyku zakażenia. Na przykład podstawą do trwałej eliminacji z krwiodawstwa są osoby, u których stwierdza się ślady po wkłuciach. Eliminacja okresowa dotyczy m.in. osób z niedawno wykonanym tatuażem, nakłuciami małżowiny usznej, nosa, pępka i innych części ciała. Patologiczne zmiany w jamie ustnej oraz powiększenie obwodowych węzłów chłonnych, w co najmniej dwóch okolicach ciała (z wyłączeniem okolicy pachwinowej), stanowią podstawę do skierowania krwiodawcy lub kandydata na krwiodawcę do badania specjalistycznego. Osoba taka, do chwili ustalenia rozpoznania i wyleczenia, nie może być dawcą krwi. Ostatnim etapem jest poszukiwanie przeciwciał anty-HIV w surowicy dawcy. Badanie to wykonuje się najczulszymi testami, wykrywającymi przeciwciała dla odmiany HIV-1 i HIV2. Wysoka czułość stosowanych testów sprawiła, że okres od zakażenia do ujawnienia przeciwciał, czyli tzw. okienko serologiczne skrócił się z 45 dni do około 22 dni. Jest to jednak ten niebezpieczny okres, w którym występuje wiremia, a więc krew już jest zakaźna, a przeciwciał jeszcze się nie wykrywa. Badania potwierdzające obecność przeciwciał anty-HIV, wykrywanych w testach przesiewowych, wykonuje się w Zakładzie Immunologii Hematologicznej i Transfuzjologicznej Instytutu Hematologii i Transfuzjologii. W przypadkach szczególnych jest także możliwość wykonania w tym Zakładzie badania materiału genetycznego (RNA HIV) techniką PCR. Jeśli wynik testu przesiewowego jest dodatni, to niszczy się pobraną od krwiodawcy krew i wszystkie wyprodukowane z niej 34 preparaty, nawet gdy test potwierdzenia wykazał, że krwiodawca nie jest zakażony HIV. Krew od takiego dawcy może być dopuszczona do użytku klinicznego dopiero wówczas, jeśli wynik badania przesiewowego stanie się ujemny. Po wykryciu zakażenia HIV u krwiodawcy lub kandydata na krwiodawcę Zakład Immunologii Hematologicznej i Transfuzjologicznej przekazuje informację do dyrektora odpowiedniego regionalnego centrum krwiodawstwa i krwiolecznictwa (RCKiK) oraz w zakodowanej formie do wszystkich pozostałych RCKiK, które informują o tym wchodzące w ich skład oddziały terenowe. Osobę zakażoną HIV wzywa się do RCKiK, gdzie lekarz przeprowadza z nim rozmowę, udziela wskazówek dotyczących ochrony innych osób przed zakażeniem i informuje o placówkach służby zdrowia, w których może on korzystać ze stałej opieki lekarskiej. Są to poradnie dla osób zakażonych HIV i chorych na AIDS lub oddziały szpitalne dla osób zakażonych HIV i chorych na AIDS. Wykrycie zakażenia HIV u wielokrotnego krwiodawcy zobowiązuje do prześledzenia losów uprzednio pobranej krwi i wszystkich z niej wyprodukowanych preparatów. Jeżeli były one przetoczone, kontroluje się obecność przeciwciał anty-HIV u biorców, gdyż istnieje prawdopodobieństwo, że poprzednie oddanie krwi przypadło na okres okienka serologicznego. Poprzetoczeniowe zakażenie HIV w okienku serologicznym wykrywa się w Polsce bardzo rzadko. Od wdrożenia w 1987 r. powszechnych badań każdej donacji krwi lub osocza do 2000 r. zarejestrowano tylko 6 przypadków. W okresie tym zbadano ok. 13 milionów donacji. Częstość wykrywania przeciwciał anty-HIV u kandydatów na krwiodawców jest ok. dziesięciokrotnie wyższa, niż u dawców wielokrotnych i w 2000 r. wynosiła 16 / 100.000. Tak więc przetoczenie krwi od dawcy oddającego krew po raz pierwszy jest obarczona większym ryzykiem przeniesienia wirusa w okresie okienka serologicznego. Częstość wykrywania przeciwciał anty-HIV u dawców wielokrotnych utrzymywała się przez kilka ostatnich lat na tym samym poziomie i wynosiła 1 / 100.000. W 2000 r. częstość ta wzrosła do 2 / 100.000. Osocze jest składnikiem krwi, w stosunku do którego można jeszcze bardziej ograniczyć ryzyko poprzetoczeniowego zakażenia HIV, ponieważ można je przechowywać przez dłuższy czas w głębokim zamrożeniu. W polskiej służbie krwi wprowadzona jest karencja osocza, która polega na tym, że może ono być wydane do szpitala, gdy u dawcy po upływie 16 tygodni od pobrania skontroluje się obecność przeciwciał anty-HIV. Karencja dotyczy także krwinek czerwonych służących do uodparniania krwiodawców, które przez okres 6 miesięcy przechowuje się w głębokim zamrożeniu, a dawcę w tym okresie bada się kilkakrotnie. Preparaty osoczopochodne produkowane w zakładach frakcjonowania osocza, np. albumina, immunoglobuliny do stosowania dożylnego i domięśniowego, koncentraty czynników krzepnięcia podlegają od wielu lat obowiązkowym, stale ulepszanym procedurom, mającym na celu inaktywację wirusów, w tym szczególnie HIV i praktycznie są całkowicie bezpieczne. 35 ZASADY POSTĘPOWANIA W OŚRODKACH TRANSPLANTACYJNYCH Wojciech Rowiński Ośrodki transplantacyjne są zobowiązane we wszystkich przypadkach do przeprowadzenia, według obowiązujących zasad, wywiadu i badania przedmiotowego dawców tkanek i narządów pod kątem ewentualnego zakażenia HIV. Ośrodki transplantacyjne są zobowiązane we wszystkich przypadkach do przeprowadzenia badania serologicznego dawców tkanek i narządów w kierunku przeciwciał anty-HIV. W przypadku przeszczepiania narządu od dawcy żywego obowiązuje zawsze wykonanie pełnego badania w kierunku zakażenia wirusami krwiopochodnymi, w tym na obecność przeciwciał anty-HIV, w celu uniknięcia możliwości przeniesienia zakażenia. W przypadku przeszczepiania narządów pobranych od zmarłych warunkiem rozpoczęcia typowania tkankowego jest ujemny wynik badania w kierunku przeciwciał anty-HIV. Wszyscy biorcy przeszczepów powinni być badani w kierunku przeciwciał anty-HIV przed wykonaniem przeszczepu. Ze względu na możliwość ujemnego wyniku badania serologicznego krwi pobranej od dawcy zmarłego w okresie tzw. okienka serologicznego u wszystkich biorców należy przeprowadzić badanie przeciwciał anty-HIV po upływie 6 tygodni, 3 miesięcy oraz 6 miesięcy od przeszczepu. Dawców tkanek obowiązuje przeprowadzenie dwukrotnego badania serologicznego w kierunku zakażenia HIV, tj. w dniu pobrania tkanki i po upływie czasu nie mniejszym niż 3 miesiące. Pobrane tkanki można zastosować po uzyskaniu ujemnych wyników obydwu badań serologicznych . 36 ZASADY POSTĘPOWANIA W OŚRODKACH LECZĄCYCH NIEPŁODNOŚĆ TECHNIKAMI ROZRODU WSPOMAGANEGO MEDYCZNIE Sławomir Wołczyński Lekarze w ośrodkach zajmujących się leczeniem niepłodności metodami rozrodu wspomaganego medycznie są zobowiązani do poinformowania leczonej pary o możliwości oznaczeń przeciwciał anty-HIV oraz przeprowadzenia, według obowiązujących zasad, wywiadu i badania przedmiotowego pod kątem ewentualnego zakażenia wirusem HIV. Leczona para powinna być poinformowana o celowości wykonania oznaczeń przeciwciał anty-HIV, tak aby w przypadku stwierdzenia obecności zakażenia wirusem HIV rozpocząć działania profilaktyczne, zmniejszające szansę przeniesienia zakażenia na dziecko lub wręcz odstąpić od leczenia. Materiał uzyskiwany od pacjentów – nasienie i płyn pęcherzykowy, powinien być traktowany jako potencjalnie zakaźny. Przy wszystkich procedurach laboratoryjnych w technikach rozrodu wspomaganego medycznie, obowiązuje zasada korzystania ze sprzętu laboratoryjnego jednorazowego użytku bez możliwości jego kontaktu z materiałem biologicznym innej pary. Do inseminacji nasieniem dawcy zaleca się stosowanie nasienia mrożonego, przechowywanego w ciekłym azocie przez co najmniej 6 miesięcy, pobranego od dawcy , u którego oznaczono przeciwciała anty-HIV w dniu oddania nasienia i po 6 miesiącach od tej daty. 37 PROFILAKTYKA ZAKAŻEŃ HIV W PLACÓWKACH SŁUŻBY ZDROWIA Jacek Juszczyk Zapobieganie zakażeniom HIV nie opiera się na wyodrębnionych zasadach. Podlega wszystkim regułom związanym z niedopuszczaniem do szeroko rozumianych zakażeń szpitalnych, a więc w tym kontekście także w placówkach pozaszpitalnych. Ich przestrzeganie jest podstawą ochrony przed jakimikolwiek zakażeniami, których można uniknąć. Znajomość obowiązujących zasad jest profesjonalnym obowiązkiem każdego pracownika służby zdrowia. Ponieważ ulegają one okresowym i niezbędnym modyfikacjom, zatrudnieni w szpitalach muszą wykazywać zainteresowanie tymi zmianami. Mogą i powinni korzystać ze wskazówek lokalnego komitetu ds kontroli zakażeń szpitalnych. Powinnością władz placówki jest stałe szkolenie personelu medycznego w zakresie bezpiecznego wykonywania procedur medycznych oraz dostarczanie w odpowiedniej ilości, terminowo i w pełnym zakresie, sprzętu i środków niezbędnych do przestrzegania zasad kontroli zakażeń, z uwzględnieniem środków ochrony osobistej dla pracowników medycznych. Prawem pracowników jest domaganie się zapewnienia bezpiecznych warunków pracy i stosowania metod ochrony pacjenta. Jakiekolwiek względy ekonomiczne nie mogą być argumentem na rzecz ograniczania tych środków. Przestrzeganie przez personel właściwych metod postępowania z materiałem potencjalnie zakaźnym jest główną drogą zapobiegania zakażeniom krwiopochodnym. Ważną ich część stanowią ogólne środki ostrożności ( ang. universal precautions ) , od których przestrzegania zależy zarówno ochrona pacjentów jak i bezpieczeństwo pracowników ochrony zdrowia. Zgodnie z przyjętą zasadą, że każda krew jest potencjalnie zakaźna, całe wyposażenie i każde narzędzie musi być traktowane jako potencjalne źródło patogenów przenoszonych przez krew i we właściwy sposób przechowywane, używane, sterylizowane i niszczone. Są to także podstawowe zasady zapobiegania zakażeniom szpitalnym jakiegokolwiek rodzaju. Ich zrozumienie i przestrzeganie jest uzasadnieniem dla braku potrzeby wykonywania rutynowo testów anty-HIV u pacjentów. Niedopuszczalne jest uzależnianie wykonania jakichkolwiek procedur medycznych od wykonania testu. Wykonanie testu nie chroni personelu przed zakażeniem. 38 POSTĘPOWANIE PO EKSPOZYCJI NA KREW I INNE POTENCJALNIE INFEKCYJNE MATERIAŁY (IPIM). Marek Beniowski Potencjalnym źródłem infekcji HIV, HBV czy HCV jest jakikolwiek materiał biologiczny mogący zawierać ilość wirusa wystarczającą do zakażenia. • Najbardziej niebezpiecznym źródłem zakażenia ww. wirusami jest krew. • Ponadto, z ryzykiem zakażenia związany jest kontakt z następującymi materiałami biologicznymi (innymi potencjalnie infekcyjnymi materiałami - IPIM): − nasienie, wydzielina pochwowa, płyn mózgowo-rdzeniowy, płyn opłucnowy, maź stawowa, płyn osierdziowy, płyn otrzewnowy, płyn owodniowy, mleko kobiece, ślina podczas zabiegów dentystycznych i jakikolwiek materiał biologiczny, który jest w sposób widoczny skażony krwią oraz materiał biologiczny w sytuacji, gdy jego rozróżnienie jest trudne lub niemożliwe; − jakakolwiek oddzielona tkanka lub narząd człowieka żywego lub martwego; − komórki lub hodowle tkankowe zawierające HIV, hodowle narządów, pożywki zawierające HIV lub HBV lub HCV oraz inne roztwory zawierające te wirusy, − krew, narządy i inne tkanki zwierząt doświadczalnych zakażonych HIV, HBV lub HCV. Materiałami biologicznymi, które NIE ZAWIERAJĄ dostatecznej do przeniesienia zakażenia ilości wirusa HIV, HBV czy HCV, są: mocz, kał, plwocina, ślina, wymiociny, wydzielina z nosa, pot i łzy, w przypadku, gdy NIE ZAWIERAJĄ KRWI, ani nie są zmieszane z innym potencjalnie infekcyjnym materiałem (IPIM). Spośród ww. wirusów HCV przenosi się najpewniej również innymi drogami, nie tylko poprzez krew i kontakty seksualne. DROGI ZAKAŻENIA Drogą zakażenia nazywamy sposób, w jaki materiały zakaźne dostają się do ustroju innego człowieka. Głównymi drogami zakażenia ww. wirusami poza miejscem pracy są: • kontakty seksualne – zarówno z powodu styczności z zakaźnym nasieniem jak i z wydzieliną pochwową, • używanie wspólnych igieł i strzykawek przez osoby zażywające narkotyki, • przetaczanie zakażonej krwi - to niebezpieczeństwo jest niezwykle małe wobec stosowania procedur badania krwi dawców, • wirusy HIV, HBV i HCV mogą być również przeniesione z ciężarnej kobiety na jej dziecko – zarówno w okresie ciąży, porodu, jak i w wyniku karmienia piersią; ryzyko to jest najmniejsze w przypadku wirusa HCV. 39 Najważniejszymi drogami zakażenia w miejscu pracy są: 1. Skaleczenia zakażoną igłą (głównie są to zakłucia) lub innymi ostrymi narzędziami. Nie każde skaleczenie powoduje zakażenie. W rzeczywistości od 7 do 30 % skaleczeń igłą zainfekowaną wirusem HBV wywołuje zakażenie u osób, które nie były szczepione. Dla wirusa HCV takie ryzyko szacuje się na 0,3 - 10%. Ponieważ stężenie wirusa HIV we krwi osób zakażonych jest znacznie niższe, dlatego zakażenie wirusem HIV następuje rzadziej niż jeden raz na trzysta ukłuć igłą skażoną HIV (ryzyko ok.0,23-0,32%). 2. Kontakt zakażonej krwi lub innych potencjalnie zakaźnych materiałów z powierzchnią otwartych ran, skaleczeń albo z pękniętą lub uszkodzoną skórą. 3. Wniknięcie wirusa przez błony śluzowe wyściełające jamę ustną, nos i spojówki oczu. Dla wirusa HIV ryzyko takie szacuje się na 0,09%, czyli rzadziej niż raz na tysiąc przypadków. Dla wirusów HBV i HCV ryzyko zakażenia przy kontakcie ze śluzówkami jest wielokrotnie większe. Trzeba również pamiętać, że nie wszystkie kontakty są ryzykowne. Wirusy te NIE SĄ PRZENOSZONE np. w trakcie pielęgnacji chorego, o ile nie dojdzie do ekspozycji na materiał biologiczny. Zakażenia można uniknąć również przez szybkie i właściwe postępowanie po wypadku, w którym nastąpił kontakt z materiałem mogącym zawierać wirusy HIV, HBV, HCV (ekspozycja). • Jeżeli doszło do przekłucia skóry należy umyć dobrze zranioną okolicę wodą i mydłem (przy braku wody można użyć płynów do mycia rąk na bazie alkoholu [6090%]); • Jeżeli na skórze znajduje się krew, niezależnie od tego, czy skóra jest uprzednio skaleczona (czy są na niej zmiany, otarcia itp.) należy umyć ją dobrze wodą i mydłem. • Jeżeli skażone są oczy, należy wypłukać okolicę oczu delikatnie, lecz dokładnie wodą lub 0,9% NaCl, przy otwartych powiekach; • Jeżeli krew dostanie się do ust, należy ją wypluć i przepłukać jamę ustną wodą kilkanaście razy; nie należy do tej czynności używać środków dezynfekcyjnych na bazie alkoholu. • Potem należy: ! bezzwłocznie udać się do osoby odpowiedzialnej za profilaktykę zakażeń krwiopochodnych (lekarz zakładowy) lub do przełożonego. ! wypełnić kartę zgłoszenia wypadku w pracy, uwzględniając: - datę i czas ekspozycji, - okoliczności zajścia, - dane osoby będącej potencjalnym źródłem zakażenia. • Konieczne jest - jeśli jest to możliwe - zbadanie krwi osoby będącej potencjalnym źródłem zakażenia, by stwierdzić, czy materiał od niej pobrany był zakaźny. Wyniki tego badania powinny być zanotowane i podane do wiadomości osoby eksponowanej. 40 • Jeżeli osoba będąca potencjalnym źródłem zakażenia była uprzednio testowana i jest zakażona HIV, HBV lub HCV, osoba eksponowana powinna być niezwłocznie zbadana przez lekarza mającego doświadczenie w postępowaniu z zakażeniami krwiopochodnymi (specjalista chorób zakaźnych, wyznaczony lekarz). Pracownikowi po narażeniu przysługuje bezpłatnie poufne orzecznictwo i obserwacja stanu zdrowia po ekspozycji. • Zaleca się również wykonanie badań krwi poszkodowanego w kierunku obecności wirusów HIV, HBV, i HCV, by uzyskać następnie wynik porównawczy. W przypadku wirusa HIV i HCV badanie krwi pozwoli na ustalenie, czy doszło w przeszłości do zakażenia poszkodowanego pracownika. W przypadku HBV można dodatkowo wykazać, czy ktoś posiada naturalnie nabytą odporność. Dalsza kontrola krwi po 6 tygodniach, a następnie po 3 i 6 miesiącach wykaże, czy w wyniku ekspozycji nastąpiło zakażenie. • Po wypadku pracownik ma prawo do profilaktyki poekspozycyjnej, o ile jest to uzasadnione z lekarskiego punktu widzenia. Profilaktyka ma na celu niedopuszczenie do rozwoju zakażenia. Wyniki badań retrospektywnych dowodzą, że skuteczność takiego postępowania w przypadku zastosowania monoterapii zydowudyną wynosi 81%. • W przypadku wirusa HIV należy zatem zawsze rozważyć profilaktykę poekspozycyjną przy pomocy leków antyretrowirusowych: − Wskazane jest, aby u osoby po ekspozycji na HIV postępowanie profilaktyczne zostało wdrożone jak najszybciej, najlepiej w ciągu 1-2 godzin. − W przypadku wątpliwości co do konieczności wdrożenia profilaktyki osoba eksponowana powinna otrzymać doraźnie 200-300mg zydowudyny (AZT) (preparaty: Azovir®, Retrovir®) lub (wyjątkowo) jednorazową dawkę innego leku antyretrowirusowego, jeżeli mógłby on być podany szybciej. − Następnie należy pracownika skierować do najbliższego ośrodka specjalistycznego (klinika chorób zakaźnych, oddział chorób zakaźnych, ośrodek diagnozowania i leczenia AIDS). W ośrodku tym zostanie dokonana końcowa ocena ryzyka zakażenia i podjęta decyzja odnośnie prowadzenia profilaktyki poekspozycyjnej. Jej zasady przedstawiono poniżej. • W przypadku wirusa HBV, o ile pracownik nie został uprzednio zaszczepiony, należy w ciągu 24 godzin rozpocząć stosowanie przeciwciał odpornościowych (immunoglobuliny anty-HBs). Równocześnie rozpoczyna się podawanie szczepionki przeciw wirusowi HBV. Szczegóły opisano poniżej. Uwaga! Jeżeli osoba będąca potencjalnym źródłem zakażenia jest uznana za niezakażoną HIV, nie ma potrzeby wdrażania profilaktyki; jeżeli takie ustalenie zostanie dokonane po rozpoczęciu profilaktyki, to można profilaktykę przerwać! 41 Zasady profilaktyki poekspozycyjnej w przypadku zawodowego narażenia na zakażenie wirusem HIV. 1. Podstawowy schemat profilaktyki poekspozycyjnej: zawiera dwa nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI): zydowudyna (AZT; ZDV) + lamiwudyna (3TC) • preparaty: − zydowudyna (Azovir®, Retrovir®) co 8 godz. 200 mg + lamiwudyna (3TC®) co 12 godz. 150 mg – doustnie, lub: − Combivir® (preparat złożony: zydowudyna 300 mg + lamiwudyna 150 mg) co 12 godz. 1 tabletkę – doustnie; 2. Rozszerzony schemat profilaktyki poekspozycyjnej: zawiera dwa nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI) i inhibitor proteazy (PI): zydowudyna (AZT; ZDV) + lamiwudyna (3TC) + indynawir (IDV) • preparaty: − zydowudyna (Azovir®, Retrovir®) co 8 godz. 200 mg + lamiwudyna (3TC®) co 12 godz. 150 mg – doustnie, lub: − Combivir® (preparat złożony: zydowudyna 300 mg + lamiwudyna 150 mg) co 12 godz. 1 tabletkę – doustnie; oraz: − Indynawir (Crixivan®) co 8 godz. 800 mg (l godz. przed posiłkiem lub 2 godz. po posiłku, doustnie, wypijając co najmniej 2000 ml płynów dziennie) 3. Alternatywny schemat profilaktyki poekspozycyjnej: • Jeżeli osoba będąca potencjalnym źródłem zakażenia była leczona AZT i/lub 3TC, lub jeżeli wystąpią objawy uboczne po rozpoczęciu leczenia schematem podstawowym, należy rozważyć wdrożenie schematu alternatywnego: − zamiast zydowudyny, stawudyna (d4T; preparat: Zerit®) - w dawce 40 mg co 12 godzin doustnie; u osób poniżej 60 kg - 30 mg co 12 godz. − zamiast lamiwudyny didanozyna (ddl; preparat: Videx®) - 200 mg co 12 godzin; u osób poniżej 60 kg - 125 mg co 12 godz., na l godz. przed lub 2 godziny po posiłku. Jeżeli osoba będąca potencjalnym źródłem zakażenia była leczona inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) należy, poza zamianą leków z grupy NRTI, zastosować rozszerzony schemat profilaktyki poekspozycyjnej. Zamiast indynawiru można podać inny inhibitor proteazy - nelfinawir; dotyczy to zwłaszcza osób z przeciwwskazaniami do stosowania indynawiru oraz osób, u których pojawiły się objawy uboczne stosowania indynawiru: 42 ! Nelfinawir (preparat: Viracept®) - co 8 godzin 750 mg w czasie posiłku. 4. Wdrażanie profilaktyki poekspozycyjnej: Wdrażanie profilaktyki poekspozycyjnej zależy od oceny rodzaju ekspozycji i stopnia zaawansowania zakażenia HIV u osoby będącej potencjalnym źródłem zakażenia. EKSPOZYCJA NA BŁONY ŚLUZOWE LUB USZKODZONĄ SKÓRĘ: • mała objętość krwi lub IPIM (kilka kropli); krótko trwający kontakt; pacjent, od którego pochodziła krew z niską wiremią HIV: profilaktyka może nie być uzasadniona: ten rodzaj ekspozycji nie stwarza znanego ryzyka zakażenia HIV; rozważenie, czy ryzyko działań ubocznych leków przewyższa korzyści z ich stosowania należy do pracownika służby zdrowia i konsultującego lekarza. • mała objętość krwi lub IPIM (kilka kropli); krótko trwający kontakt; pacjent z wysoką wiremią HIV: wysoka wiremia HIV może uzasadniać wdrożenie profilaktyki poekspozycyjnej (schematem podstawowym); rozważenie, czy ryzyko działań ubocznych leków przewyższa korzyści z ich stosowania należy do pracownika służby zdrowia i konsultującego lekarza; EKSPOZYCJA PRZEZSKÓRNA: • zakłucie igłą nie posiadającą światła lub powierzchowne zadrapanie; niska wiremia HIV – ryzyko mniejsze - zalecany schemat podstawowy. Większość zawodowych ekspozycji na HIV należy do tej kategorii. Nie obserwuje się zwiększonego ryzyka zakażenia w przypadku tego rodzaju narażeń, ale zastosowanie profilaktyki poekspozycyjnej jest właściwe. • zakłucie igłą nie posiadającą światła lub powierzchowne zadrapanie; wysoka wiremia HIV - większe ryzyko zakażenia HIV - zalecany schemat rozszerzony. Tego rodzaju narażenie jest związane ze zwiększonym ryzykiem zakażenia HIV. • zakłucie igłą iniekcyjną o szerokim świetle; głębokie zakłucie; widoczna krew na narzędziu; igła używana do kaniulizacji żyły lub tętnicy - większe ryzyko zakażenia HIV - zalecany schemat rozszerzony. Tego rodzaju narażenie jest związane ze zwiększonym ryzykiem zakażenia HIV, niezależnie od wykazanej wiremii HIV. • Jeżeli stopień zakaźności jest nieznany (tj. nieznane jest źródło zakażenia lub nieznany jest wynik badania), a rodzaj ekspozycji sugeruje możliwość nabycia zakażenia HIV, należy rozważyć wdrożenie profilaktyki poekspozycyjnej schematem podstawowym. EKSPOZYCJA NA SKÓRĘ NIEUSZKODZONĄ: • profilaktyka poekspozycyjna nie jest potrzebna chyba, że miał miejsce kontakt z dużą objętością krwi lub IPIM, dotyczył rozległego obszaru skóry lub trwał długo wówczas należy rozważyć wdrożenie profilaktyki poekspozycyjnej (schemat podstawowy). 43 5. Uwagi • Pracownik ma prawo do specjalistycznych porad lekarskich na temat ryzyka rozwoju zakażenia HIV, objawów związanych z zakażeniem , możliwości zakażenia innych osób oraz podawania leków antyretrowirusowych. Pracownik ma także prawo do diagnostyki i leczenia wszystkich zachorowań występujących po ekspozycji. Działania te winny być realizowane w oparciu o najbliższy ośrodek specjalistyczny (klinika chorób zakaźnych, oddział chorób zakaźnych, ośrodek diagnozowania i leczenia AIDS). • Do czasu wyjaśnienia, czy doszło do zakażenia HIV konieczne jest zalecenie poszkodowanemu pracownikowi wstrzemięźliwości seksualnej bądź przestrzeganie zasad bezpieczniejszego seksu, unikania ciąży, oraz powstrzymania się od oddawania krwi, plazmy, spermy, tkanek, oraz od ewentualnego karmienia piersią. • Czas od ekspozycji do wdrożenia profilaktyki nie powinien przekraczać 24-36 godzin. • Rozpoczynanie profilaktycznego podawania leków po dłuższym czasie (nawet do dwóch tygodni) należy rozważyć w przypadku dużego ryzyka zakażenia; wówczas może mieć to znaczenie dla złagodzenia objawów zakażenia HIV i opóźnienia rozwoju AIDS. • Na stosowanie leków pracownik musi wyrazić pisemną zgodę. • U kobiet w wieku rozrodczym powinno się wykonać test ciążowy przed wdrożeniem leczenia antyretrowirusowego, jednak ciąża nie jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do rozpoczęcia tej terapii. Ciężarna pracownica powinna podjąć decyzję o leczeniu w oparciu o informacje na temat ewentualnego zagrożenia płodu związanego z leczeniem antyretrowirusowym. • Profilaktykę poekspozycyjną lekami antyretrowirusowymi prowadzi się przez 4 tygodnie. • Pracownikom, którym podano profilaktycznie leki antyretrowirusowe, należy wstępnie oraz co 2 tygodnie wykonywać pełne badanie morfologiczne krwi oraz badania oceniające funkcję nerek, trzustki i wątroby. Badania na obecność przeciwciał anty-HIV należy wykonać po 6 tygodniach, 3, i 6 miesiącach, a w szczególnych przypadkach – po 12 miesiącach. • Bez względu na to, czy pracownik został zakażony czy nie, pracodawca ma obowiązek zachowania dokumentacji postępowania poekspozycyjnego w tajemnicy. 44 Pozazawodowe narażenie na zakażenie wirusem HIV. Pozazawodowe narażenie na zakażenie wirusem HIV obejmuje kontakty seksualne z osobą zakażoną lub podejrzaną o zakażenie tym wirusem, a także ekspozycje przezskórne, skóry uszkodzonej i śluzówek, na materiał biologiczny mogący zawierać HIV. W tej sytuacji jednak ocena ryzyka zakażenia jest niezwykle trudna. Często informacja o zakażeniu HIV osoby będącej potencjalnym źródłem zakażenia jest niepełna, lub niemożliwa do ustalenia. Brak jest również jakichkolwiek danych o skuteczności wdrażanej - w sytuacji pozazawodowej ekspozycji - chemioprofilaktyki poekspozycyjnej. Ponadto, stosowanie takiej terapii może mieć negatywne długofalowe skutki, wytwarzając w społeczeństwie fałszywe przekonanie, że istnieje skuteczna metoda profilaktyki poekspozycyjnej, i że wobec tego nie jest konieczne przestrzeganie zasady unikania ekspozycji na HIV. Chociaż z drugiej strony mogą zaistnieć sytuacje, w których postępowanie takie należy podjąć (np. gwałt). W każdym przypadku pozazawodowej ekspozycji na HIV decyzję o ewentualnym wdrożeniu chemioprofilaktyki powinien podjąć lekarz specjalista chorób zakaźnych, mający doświadczenie w stosowaniu terapii antyretrowirusowej, po wstępnym omówieniu wszystkich za i przeciw takiego postępowania i po uzyskaniu pisemnej akceptacji danej osoby (a w przypadku nieletnich – ich prawnego opiekuna). Nie należy wdrażać chemioprofilaktyki wyłącznie na życzenie eksponowanej osoby – chemioprofilaktyka nie jest powszechnie uznaną metodą postępowania poekspozycyjnego u osób nie będących pracownikami medycznymi, jest to skomplikowana metoda lecznicza, polegająca na stosowaniu silnie działających leków o różnorodnej toksyczności. Przy ocenie możliwości nabycia zakażenia przez daną osobę ważne są informacje na temat ryzyka zakażenia HIV w wyniku różnych rodzajów ekspozycji. Pojedynczy receptywny kontakt analny związany jest z ryzykiem nabycia zakażenia HIV rzędu 0,1% - 3%. Podobny kontakt waginalny – to ryzyko 0,1% - 0,2%. W przypadku mężczyzn ryzyko nabycia zakażenia jest mniejsze w przypadku kontaktu waginalnego i wynosi 0,03% - 0,09%. Ryzyko nabycia zakażenia zależy również od poziomu wiremii HIV: w przypadku kontaktu z osobą, u której wiremia HIV wynosi poniżej 3500 kopii/ml ryzyko dla kontaktu waginalnego szacuje się na 0,01%, przy wiremii powyżej 50000 kopii/ml ryzyko to wzrasta do 0,51%. Możliwość nabycia zakażenia zwiększa współwystępowanie chorób przenoszonych drogą płciową (STI) . Nie ma bliższych oszacowań ryzyka zakażenia HIV w wyniku kontaktów oralno-genitalnych, czy oralno-analnych, jest ono jednak prawdopodobne. Ryzyko zakażenia HIV w wyniku wkłucia zakażonej igły do żyły ocenia się na 0,67%, natomiast ekspozycja wyłącznie przezskórna związana jest ze wspomnianym wyżej ryzykiem rzędu 0,3%. Zasadniczym elementem postępowania w przypadku ekspozycji pozazawodowej winna być rozmowa z osobą poszkodowaną. W wielu sytuacjach pozwoli ona na prawidłowe oszacowanie ryzyka i ustalenie w wyniku rozmowy z poszkodowaną osobą zasad postępowania, niekoniecznie obejmującego podawanie leków. Działania diagnostyczne, opisane w części poprzedniej, powinny być poszerzone w przypadku kontaktów seksualnych o poradnictwo i badania w kierunku STI. Przy podjęciu decyzji o wdrożeniu chemioprofilaktyki stosuje się te same zestawy leków jak po ekspozycji zawodowej. Pamiętać jednak należy, że w przypadku ekspozycji pozazawodowych nie ma wskazań do rozpoczynania podawania leków po upływie 72 godzin od zdarzenia. 45 ZASADY OPIEKI MEDYCZNEJ NAD CIĘŻARNĄ ZAKAŻONĄ HIV Tomasz Niemiec Oferowanie wykonywania badań w kierunku zakażenia HIV kobietom mającym bliskie plany prokreacyjne lub ciężarnym jest rutynowym postępowaniem w Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz większości krajów europejskich. Wiedza na temat wyniku testu w kierunku zakażenia HIV umożliwia kobiecie podjęcie świadomych decyzji prokreacyjnych, a kobiecie ciężarnej daje szansę zastosowania terapii antyretrowirusowej i urodzenia zdrowego dziecka. Doświadczenia innych krajów (np. USA, Wielka Brytania) wskazują, że dzięki upowszechnieniu oferowania testu w kierunku zakażenia HIV kobietom ciężarnym udało się zmniejszyć liczbę nowych zakażeń u dzieci o ponad 60%. Z badań prowadzonych w Polsce przez Marczyńską i Szczepańską wynika, że w grupie matek, których wynik testu (HIV) był znany, i które były pod opieką medyczną w okresie ciąży – nie obserwujemy nowych zakażeń u dzieci. Pozostaje grupa kobiet, którym nie zaoferowano testu i które, nieświadome swojego statusu (HIV+) – narażają swoje dzieci na zakażenie HIV. Z aktualnie prowadzonych badań własnych w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie wynika, że liczba dzieci narażonych na zakażenie HIV w okresie ciąży, porodu i karmienia piersią jest znacznie wyższa niż się powszechnie uważa. Obecność przeciwciał anty-HIV stwierdzono u 0,3% noworodków urodzonych w 2001 roku w województwie Mazowieckim (badana populacja – 10 000 noworodków). Z przedstawionych powodów upowszechnienie oferowania testu w kierunku zakażenia HIV w Polsce wszystkim kobietom ciężarnym oraz tym, które planują ciążę w najbliższej przyszłości, jest pilnym zadaniem dla wszystkich lekarzy ginekologów oraz lekarzy rodzinnych. W przypadku potwierdzenia zakażenia HIV u kobiety w ciąży najistotniejsze jest zapewnienie jej wczesnego objęcia opieką oraz fachowej porady, obejmującej zagadnienia związane z ciążą, zakażeniem HIV i możliwościami ograniczenia ryzyka zakażenia dziecka. Poradnictwo w zakresie zakażeń HIV/AIDS jest również ważne w przypadku kobiet, które nie są zakażone HIV, ponieważ pozwala na dyskusję na temat ograniczenia liczby zachowań ryzykownych i uniknięcia zakażenia HIV. Kobieta zakażona HIV winna być objęta opieką multidyscyplinarną już w okresie, kiedy podejmuje decyzje prokreacyjne, planuje ciążę, a następnie podczas ciąży, porodu i w okresie poporodowym. Istotne wydaje się, aby opiekę tę sprawował ten sam zespół ludzi, znający pacjentkę. W skład takiego zespołu wchodzi lekarz prowadzący pacjentki, zwykle specjalista chorób zakaźnych, położnik-ginekolog, pediatra, psychiatra oraz pracownik socjalny – wszyscy posiadający doświadczenie w pracy z kobietami zakażonymi HIV oraz osobami używającymi środków psychoaktywnych. Opieka perinatalna nad ciężarną HIV+ obejmuje standardową opiekę lekarza położnika we współpracy z lekarzem chorób zakaźnych. U zakażonej HIV ciężarnej wykonuje się badania kontrolne w taki sam sposób jak w przypadku pacjentki HIV+ nie-ciężarnej. Obejmują one pomiar liczby limfocytów CD4 oraz poziomu HIV RNA w odstępach co 3-4 miesiące (tzn. w każdym trymestrze). Krytycznym problemem jest włączenie i/lub kontynuacja terapii antyretrowirusowej w okresie ciąży u pacjentki HIV+. Zasady terapii antyretrowirusowej oraz wskazania do rozpoczęcia podawania leków antyretrowirusowych u kobiet w ciąży powinny być takie same jak w przypadku pacjentki nie-ciężarnej. Tak więc, podejmując decyzje w zakresie leczenia antyretrowirusowego w ciąży, należy brać pod uwagę ogólny stan kliniczny chorej (zaawansowanie choroby), poziom wiremii oraz odporność. Jednocześnie trzeba pamiętać o potencjalnych skutkach ubocznych tej terapii na rozwój wewnątrzmaciczny płodu. Uważa się, że decyzje o rozpoczęciu lub zmianie terapii antyretrowirusowej podejmuje ciężarna, po 46 konsultacji z lekarzem, który ma obowiązek poinformowania jej o wszystkich korzystnych i ubocznych, znanych konsekwencjach zastosowania leczenia antyretrowirusowego w ciąży. Zaleca się, aby dzieci, które były narażone na działanie leków antyretrowirusowych in utero pozostawały w długoletniej obserwacji. Wybór odpowiedniego leku antyretrowirusowego dla pacjentki ciężarnej wymaga indywidualnego postępowania. Aktualnie, istnieją skąpe doniesienia na temat bezpieczeństwa i ryzyka stosowania w ciąży leków antyretrowirusowych innych niż AZT. Poród jest okresem, w którym zwykle następuje zarówno naruszenie integralności tkanki łożyskowej, co zwiększa możliwość przecieków krwi płodowo-matczynych i matczynopłodowych, jak i bezpośredni kontakt płodu z krwią matki oraz wydzielinami szyjki i pochwy matki. W przebiegu porodu należy unikać tych metod intensywnego nadzoru płodu, które łączą się z naruszeniem ciągłości powłoki skórnej płodu oraz innych inwazyjnych procedur, które zwiększają ryzyko ekspozycji płodu na obecność wirusa we krwi matki. Należy unikać: pobierania krwi włośniczkowej, zakładania elektrod klipsowych lub spiralnych, sztucznego przerywania ciągłości pęcherza płodowego, nacięcia krocza, stosowania kleszczy lub wyciągacza próżniowego. W sytuacji zaistnienia konieczności skrócenia operacyjnie drugiego okresu porodu, zaleca się operację kleszczową, zwykle mniej uszkadzającą naskórek i skórę główki płodu aniżeli wyciągacz próżniowy. Należy dążyć do jak najdłuższego utrzymania ciągłości pęcherza płodowego, ponieważ wydłużenie czasu odpływania płynu owodniowego łączy się ze znacznym zwiększeniem ryzyka odmatczynego zakażenia HIV. U pacjentki HIV+, ze sprawnym układem odporności ( wysoka liczba limfocytów CD4) oraz niskim poziomem wiremii ( liczba kopii < 1000/ml3) wskazania do wykonania cięcia cesarskiego opierają się na tych samych zasadach, jak w przypadku pacjentki HIV-. Poporodowa opieka nad kobietami HIV+ i ich dziećmi powinna być kompetentna i mieć multidyscyplinarny charakter. Obejmuje to pełen zakres usług i poradnictwa dotyczących opieki medycznej, planowania rodziny i opieki społecznej dla kobiet, ich dzieci i innych członków rodziny wymagających opieki. W okresie poporodowym zaleca się: • edukację matki w zakresie karmienia dziecka ( karmienie piersią jest przeciwwskazane ze względu na możliwość zakażenia dziecka HIV poprzez mleko matki), • edukację matki w zakresie: antykoncepcji, okresowych badań cytologicznych, zapobiegania transmisji HIV, • ocenę sytuacji rodzinnej i społecznej matki i jej dziecka, ewentualnie kontakt z ośrodkami pomocy społecznej lub organizacjami pozarządowymi, • ustalenie daty wizyty u ginekologa po ukończonym okresie połogu ( 6-8 tygodni po porodzie). Jednocześnie, prowadzi się stałą kontrolę dzieci narażonych na działanie leków antyretrowirusowych in utero, a kontrola ta obejmuje okres dzieciństwa i dojrzałości. Długotrwałe monitorowanie obejmuje coroczne badanie fizykalne wszystkich narażonych na ekspozycję dzieci, i dla młodocianych dziewcząt – badanie ginekologiczne z badaniem cytologicznym. 47 Aneks: Częstość wykonywania badań cytologicznych u kobiet HIV+ • Pierwotne zakażenie HIV – podczas pierwszej wizyty u ginekologa • Wynik prawidłowy – 1 x w roku • Objawy zakażenia HIV / CD4 < 200 – co pół roku • Wynik podejrzany (ASCUS/ LGSIL) – co 4 miesiące • Kontrola po leczeniu zmian przed nowotworowych – co 3 miesiące Wskazania do kolposkopii u kobiet zakażonych HIV • Nieprawidłowy wynik badania cytologicznego ( atypia, ASCUS, AGCUS) • Nie leczone zmiany w nabłonku szyjki macicy, potwierdzone badaniem cytologicznym • Kontrola po leczeniu zmian dysplastycznych – co pół roku • Objawy zakażenia HIV • CD4 < 200/mm3 • Schemat podawania AZT ( Retrovir) podczas porodu (wg. 076): ^ Dawka wysycająca: AZT 2 mg/kg dożylnie przez pierwszą godzinę porodu ^ Dawka podtrzymująca: 1 mg/ kg / godz. Dożylnie do końca porodu Dawkowanie u noworodka: ^ Doustnie syrop AZT 2 mg/kg, 4 x dziennie przez 6 tygodni, nie później niż 8 godzin po porodzie. Zasady terapii antyretrowirusowej u ciężarnych zakażonych HIV • Zasady terapii antyretrowirusowej oraz wskazania do rozpoczęcia podawania leków antyretrowirusowych u kobiet w ciąży powinny być takie same jak w przypadku pacjentki nie-ciężarnej. • Decyzje o rozpoczęciu lub zmianie terapii antyretrowirusowej podejmuje ciężarna wspólnie z lekarzem, który ma obowiązek poinformowania jej o wszystkich korzystnych i ubocznych, znanych konsekwencjach zastosowania leczenia antyretrowirusowego w ciąży. • Zaleca się, aby dzieci, które były narażone na działanie leków antyretrowirusowych in utero pozostawały w długoletniej obserwacji. • Wybór odpowiedniego leku następuje po dyskusji z pacjentką, biorąc pod uwagę dostępne informacje na temat wyników klinicznych badań oceniających ryzyko stosowania poszczególnych leków. • Podawanie AZT powinno być częścią kombinowanej terapii w ciąży, podczas porodu i po porodzie u dziecka. • Jeżeli istnieją przeciwwskazania do stosowania AZT u matki, zaleca się podawanie AZT wyłącznie u dziecka. • U pacjentki ciężarnej, nie otrzymującej leków antyretrowirusowych, u której poziom wiremii jest niewykrywalny – należy podawać AZT od 36 tygodnia ciąży, zgodnie z zasadami protokółu 076. • U pacjentki ciężarnej, otrzymującej kombinowaną terapię antyretrowirusową, u której poziom wiremii jest niewykrywalny – należy podać AZT dożylnie podczas porodu ( jeżeli uprzednio chora nie otrzymywała AZT). 48 • • • U pacjentki ciężarnej, u której wiremia jest wykrywalna – należy zastosować kombinowaną terapię antyretrowirusową, zgodnie z zasadami przyjętymi dla kobiet nieciężarnych, niezależnie od wielkości ciąży. Zastosowanie Nevirapiny podczas porodu jest wskazane u kobiet ciężarnych, które późno zgłosiły się do lekarza lub, u których zakażenie HIV ujawniono podczas porodu. Nevirapinę stosuje się w jednorazowej dawce 200 mg u matki przed porodem oraz u noworodka w jednorazowej dawce 2 mg/kg masy ciała, do 72 godzin po porodzie. Po porodzie, matka powinna zgłosić się z dzieckiem miedzy 10 i 14 dobą jego życia do ośrodka prowadzącego diagnostykę i terapię HIV. 49 ZASADY POSTĘPOWANIA Z NOWORODKIEM I NIEMOWLĘCIEM MATKI ZAKAŻONEJ HIV. Magdalena Marczyńska, Małgorzata Szczepańska-Putz. W Europie, około 90 % wszystkich zakażeń HIV u dzieci to zakażenia poprzez transmisję wertykalną. Ryzyko zakażenia matczyno-płodowego wynosi 15% – 30% i zwiększa się w przypadkach dzieci urodzonych przez kobiety z zaawansowanym klinicznie i immunologicznie zakażeniem HIV, karmionych piersią. Szukanie możliwości zmniejszenia ryzyka zakażenia wertykalnego doprowadziło do ustalenia zasad postępowania z noworodkiem matki HIV (+). Postępowanie w oddziale noworodkowym: A. Dokładne obmycie noworodka z mazi płodowej jak najszybciej po urodzeniu. B. Odessanie zalegającej treści ew. zaaspirowanych wód płodowych z górnych dróg oddechowych. C. Rozpoczęcie w ciągu 24 godzin po porodzie podawania zidovudiny (Retrovir, ZDV) w syropie w dawce 2 mg/kg m.c./dawkę co 6 godzin, tj. 4 x 2 mg/kg m.c. – przez 6 tygodni (niezależnie od stosowania u matki profilaktyki w czasie ciąży i porodu). D. W ciągu pierwszych 24 godzin życia szczepienie BCG i przeciwko WZW B. U dzieci matek HBsAg(+) łącznie z immunoglobuliną anty HBs w ciągu. pierwszych 12 godzin życia. E. Zakaz karmienia piersią. Obserwacja dziecka w kierunku zespołu abstynencji i ew. leczenie również z powodu innej patologii powinna odbywać się w najbliższym oddziale patologii noworodka. Większość dzieci zakażonych HIV perinatalnie nie ma żadnych objawów w okresie noworodkowym. Tylko 1,6 % zakażonych rozwijaAIDS w pierwszych 2 mies. życia. Rozpoznanie zakażenia HIV u dziecka matki HIV (+) będącego poniżej 18 miesiąca życia, opiera się na dwukrotnym stwierdzeniu obecności wirusa jedną lub więcej z wymienionych metod: • hodowli wirusa • oznaczenia materiału genetycznego wirusa metodą PCR • oznaczenia antygenu p24. Rozpoznanie zakażenia powinno być postawione do 3 - 6 miesiąca życia. U każdego dziecka matki HIV (+) w ciągu pierwszych 48 godzin życia należy wykonać następujące badania: morfologię krwi obwodowej z rozmazem - oznaczenie liczby limfocytów CD4 i CD8 - hodowlę wirusa, PCR HIV. Diagnostyka wczesna zakażenia HIV u dzieci matek HIV ( + ) wykonywana jest w Laboratorium S.P.Z.O.Z. Wojewódzkiego Szpitala Zakaźnego w Warszawie, ul. Wolska 37, tel. 0- prefix -22- 632- 22-86. 50 Przy wypisywaniu dziecka z oddziału noworodkowego lub oddziału patologii noworodka, rodzice (opiekunowie) powinni być poinformowani o konieczności dalszych badań i mieć uzgodniony termin badania dziecka w najbliższym ośrodku zajmującym się diagnostyką wczesną zakażenia HIV. W przypadku wątpliwości informacje dotyczące postępowania z dzieckiem można uzyskać w Klinice Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego A.M. w Warszawie, ul. Wolska 37 tel.0- prefix -22- 632-06-83. Badania należy wykonywać zgodnie z niżej zamieszczonym schematem postępowania Schemat postępowania: Wiek dziecka do 48 h ż. l4 dni 45 dni 3 mies. 4 mies. 6 mies Badanie fizykalne X X• X X X X Morfologia krwi X X• X X X X Hodowla HIV, Ag 24,PCR HIV X X X CD4, CD8 X X X Leczenie ZDV przez 6 tygodni od zakończenia ZDV - profilaktyka PCP* do wykluczenia zakażenia HIV, dzieci zakażone otrzymują profilaktykę do końca 1 r..ż. 2 mg/kg/dawkę co 6 h • u dzieci otrzymujących ZDV należy kontrolować morfologię krwi obwodowej co najmniej co 2 tygodnie. * PCP - zakażenie pierwotniakiem Pneumocystis carinii (Pneumocystis Carinii Pneumonia) Rozpoznanie zakażenia HIV u dziecka powyżej 18 miesiąca życia opiera się na dwukrotnym stwierdzeniu obecności przeciwciał anty HIV w testach immunoenzymatycznych i potwierdzenie testem referencyjnym lub stwierdzeniem obecności wirusa w hodowli, materiału genetycznego wirusa metodą PCR lub antygenu p24. Wykluczenie zakażenia HIV u dzieci matek HIV(+) następuje na podstawie dwukrotnie ujemnych wyników badań wirusologicznych: jednego wykonanego w wieku co najmniej 30 dni, drugiego po ukończeniu 3 miesięcy życia. 51 PROGRAM SZCZEPIEŃ OCHRONNYCH DZIECI URODZONYCH PRZEZ MATKI HIV (+) Małgorzata Szczepańska-Putz Program szczepień ochronnych dla dzieci urodzonych przez matki HIV (+) stanowi modyfikację kalendarza rekomendowanego przez Centers of Disease Control and Prevention z uwzględnieniem Kalendarza Szczepień Ochronnych obowiązującego w naszym kraju. W Programie uwzględniono specyfikę środowiska w jakim najczęściej żyją dzieci urodzone przez matki HIV (+). Schemat szczepień zamieszczono poniżej. Dalsze szczepienia u dzieci, u których wykluczono zakażenie H1V powinny być przeprowadzone jak w obowiązujacym kalendarzu szczepień, z wyjątkiem szczepienia przeciwko poliomyelitis – należy stosować szczepionkę zabitą, poliwalentną. U dzieci zakażonych HIV, w zależności od stanu immunologicznego i klinicznego przeprowadzane są szczepienia indywidualne. Dzieciom HIV (+) po kontakcie z odrą podaje się immunoglobuliny niezależnie od tego czy były szczepione. Wiek w ciągu 24 godz. po urodzeniu Szczepienie przeciw GRUŹLICY-szczepionką BCG śródskórnie WZW B-domięśniowo (I dawka) 2 mies. życia (po 6 tyg. od szczepienia przeciw gruźlicy i wzw typu B) BŁONICY, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWIszczepionką DTP podskórnie (I dawka) Uwagi szczepienie BCG noworodków winno być wykonane jednocześnie lub nie później niż w 24 godz. od szczepienia wzwB *dzieci matek HbsAg(+) łącznie z immunoglobuliną antyHBs do 12 godz. po porodzie 3 kolejne dawki szczepienia DTP i przeciw poliomyelitis podawane są w odstępach sześciotygodniowych POLIOMYELITIS - szczepionką zabitą, poliwalentną (1,2,3 typ wirusa)- domięśniowo lub podskórnie (I dawka) HEMOPHILUS INFLUENZAE typu B szczepionką polisacharydową domięśniowo lub podskórnie (I dawka) przełom 3/4 mies. życia (po 6 tyg. od poprzedniego szczepienia) WZW B domięśniowo (II dawka) BŁONICY, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI – szczepionką DTP podskórnie (II dawka) *Uwagi jak wyżej. POLIOMYELITIS szczepionką zabitą, poliwalentną (1,2,3 typ wirusa)- domięśniowo lub podskórnie (II dawka) HEMOPHILUS INFLUENZAE typu B szczepionką polisacharydową domięśniowo lub podskórnie ( II dawka ) WZW B domięśniowo (III dawka) 52 tylko dzieci zakażone HIV 5 mies. życia (po 6 tyg. od poprzedniego szczepienia BŁONICY, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWIszczepionką DTP podskórnie (III dawka) *Uwagi jak wyżej POLIOMYELITIS - szczepionką zabitą, poliwalentną- domięśniowo lub podskórnie (III dawka) HEMOPHILUS INFLUENZAE typu B ( III dawka ) 6/7 mies. życia WZW B – III dawka dzieci z ekspozycji HIV (niezakażone) 7 mies. życia *GRYPIE - domięśniowo lub podskórnie 8 mies. życia *GRYPIE - domięśniowo lub podskórnie *Szczepienie przeciw grypie co rok wyprzedzając sezon epidemiczny u dzieci między 6 a 12 mies. życia w 2 dawkach. jak wyżej 12 mies. życia WZW B- domięśniowo (IV dawka) dawka, uzupełniająca szczepienie podstawowe, tylko dzieci zakażone HIV GRUŹLICY- szczepionką BCG śródskórnie należy wykonać próbę tuberkulinową i szczepić dzieci tuberkulinoujemne w dniu odczytania próby (w tym również dzieci zakażone HIV bezobjawowo) 13 mies. życia 16-18 mies. życia ODRZE, ŚWINCE, RÓŻYCZCE - podskórnie BŁONICY, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI - szczepionką DTP podskórnie (IV dawka) POLIOMYELITIS- szczepionką zabitą, poliwalentną (1,2,3 typ wirusa) - domięśniowo lub podskórnie (IV dawka) 53 dawka uzupełniająca szczepienie podstawowe CHOROBY PRZENOSZONE DROGĄ PŁCIOWĄ CZYNNIK SPRZYJAJĄCY ZAKAŻENIOM HIV Sławomir Majewski (STI) JAKO 1. Sytuacja epidemiologiczna w zakresie STI Badania epidemiologiczne wskazują, że w ostatnich latach zwiększa się w Europie zapadalność na STI. Dotyczy to przede wszystkim krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Na przykład w krajach Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP) - dawny Związek Radziecki- w ciągu ostatnich 5-7 lat liczba zachorowań na kiłę zwiększyła się ponad 50 razy! W niektórych obszarach wynosi ona nawet 500-1000 przypadków na 100.000 mieszkańców, podczas gdy w Europie Zachodniej i w Polsce współczynnik ten wynosi około 2/100.000. Wzrostowi zachorowań na STI, zwłaszcza na te choroby które przebiegają z owrzodzeniami na narządach płciowych, towarzyszy w tych krajach gwałtowny przyrost liczby zakażeń HIV. Dodatkowym czynnikiem znacznie pogarszajacym sytuację epidemiologiczną jest też szerząca się narkomania, gdyż u osób przyjmujących środki odurzające bardzo często stwierdza się zachorowania na różnego rodzaju STI. Zjawiska w Europie Środkowo-Wschodniej nie pozostają bez wpływu na sytuację epidemiologiczną w zakresie STI w Polsce. Tzw. przydrożna prostytucja uprawiana przez obcokrajowców, częste wyjazdy Polaków do krajów WNP i innych sprzyjają przywleczeniu tych zakażeń i chorób do Polski. Istotnie, w ostatnich latach liczba przypadków zarażenia kiłą obywateli polskich od obcokrajowców wzrosła ponad 5-krotnie. Sytuacja w Polsce w zakresie STI ulega dodatkowo pogorszeniu ze względu na ograniczenie środków niezbędnych do utrzymania nadzoru epidemiologicznego prowadzonego przez wojewódzkie przychodnie skórno-wenerologiczne. W ciągu kilku lat zmniejszyła się w Polsce liczba wykonywanych badań przesiewowych w kierunku kiły z prawie 7 mln (w 1997r) do 1.5 (w ostatnim roku). Mimo zmniejszenia liczby badań w dalszym ciągu wykrywa się podobną liczbę przypadków kiły, co sugeruje, że rzeczywista liczba takich przypadków jest znacznie większa. W ostatnich latach w Polsce obserwuje się także zjawisko częstego zgłaszania się pacjentów z STI do lekarzy sektora prywatnego, którzy nierzadko nie mają kwalifikacji i doświadczenia w diagnostyce i leczeniu tych chorób. Z powyższych powodów istnieje niebezpieczeństwo istotnego zwiększenia się w Polsce liczby zachorowań na STI, które jak wiadomo sprzyjają szerzeniu się zakażeń HIV. 2. Związek zakażeń HIV z innymi zakażeniami przenoszonymi drogą płciową (STI, sexually transmitted infections). W piśmiennictwie istnieją liczne dowody na biologiczny i epidemiologiczny związek między STI, zwłaszcza przebiegającymi z owrzodzeniami i nadżerkami na narządach płciowych, a zakażeniami HIV. Uważa się, że tego typu STI „torują” drogę zakażeniu HIV, ze względu na łatwiejsze przenikanie wirusa przez uszkodzoną barierę skórną lub śluzówkową. Ryzyko zakażenia HIV zwiększa się wówczas nawet 5-krotnie, zwłaszcza gdy w kontaktach płciowych nie są stosowane prezerwatywy. Również rzeżączka i inne stany zapalne dróg moczowo-płciowych zwiększają ryzyko zakażenia HIV, chociaż w mniejszym stopniu niż kiła czy opryszczka. Największe ryzyko zakażenia HIV występuje gdy u partnera liczba kopii wirusa jest bardzo duża (w ostrej fazie wiremii i później gdy znacznie zmniejsza się liczba limfocytów CD4+). W fazie ostrej choroby retrowirusowej ryzyko zakażenia HIV w wyniku kontaktu płciowego bez zabezpieczenia wynosi do 30%. Ryzyko to zależy od rodzaju kontaktu płciowego. Jest ono największe w przypadku biernego kontaktu analnego, mniejsze w przypadku kontaktu waginalnego. Z ostatnich badań wynika, że również seks oralny nie 54 jest w pełni bezpieczny i nie wyklucza ryzyka zakażenia HIV. Samo zakażenie HIV, zwłaszcza gdy dochodzi do znacznego upośledzenia odporności, zmienia przebieg STI, szczególnie kiły (najczęściej dochodzi do przyspieszonego rozwoju kiły układu nerwowego i wystąpienia tzw. kiły złośliwej). 3. Zapobieganie zakażeniom HIV i innym STI Obecnie przyjmuje się, że skuteczny nadzór nad STI ma kluczowe znaczenie w pierwotnej profilaktyce zakażeń HIV i generalnie obniża koszty zapobiegania zakażeniom HIV. Istnieje przekonanie, że bez działań na rzecz ograniczenia STI nie jest możliwe opanowanie szerzenia się HIV i AIDS. 55 Załącznik I LABORATORIA WYKONUJĄCE OBOK DIAGNOSTYKI PODSTAWOWEJ HIV - TESTY POTWIERDZENIA 1. Centralne Laboratorium Analityczne Wojewódzkiego Szpitala Zakaźnego 01-201 Warszawa, ul. Wolska 37 tel. 0-(22) 632-34-11 w 266 Kierownik – mgr Hanna Paprocka – Czeszko 2. Zakład Doświadczalno-Laboratoryjny Instytutu Wenerologii 02-018 Warszawa, ul. Nowogrodzka 82 - II piętro tel. 0-(22)629-51-84 Kierownik Zakładu – dr n. med. Magdalena Malejczyk. 3. Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny Dział Diagnostyki Laboratoryjnej 85-030 Bydgoszcz, ul. Św. Floriana 12 tel. 0-(52)325-56-23, 325-56-77 Kierownik laboratorium – dr Ewa Jędryczka 4. Wojewódzki Szpital Zakaźny Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej 80-214 Gdańsk, ul. Smoluchowskiego 18 tel.0-(58)344-68-95 Kierownik Zakładu – dr Irena Bonin. 5. Centralne Laboratorium Zespołu Wojewódzkich Przychodni Specjalistycznych 40-338 Katowice, ul. Lompy 16 tel. 0-(32)255-29-50, 255-11-81 Kierownik Laboratorium – mgr Ilona Kulawik. 6. Szpital Uniwersytecki w Krakowie Zakład Diagnostyki – Pracownia Serologii HIV 31-501 Kraków, ul. Kopernika 15B tel. 0-(12)424-87-70 Kierownik Pracowni – dr Bogdan Solnica. 7. Pracownia Wirusologiczna Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej 20-708 Lublin, ul. Pielęgniarek 6 tel. 0-(22)743-42-72 w 118 Kierownik – Małgorzata Stefańczak 56 8. Wojewódzki Specjalistyczny Szpital im. dra Władysława Biegańskiego – Dział Diagnostyki Laboratoryjnej 91-347 Łódź, ul. Kniaziewicza 1/5 tel. 0-(42)251-61-96 Kierownik Działu – dr Mirosława Krajewska. 9. Laboratorium Specjalistyczne Katedry i Kliniki Chorób Zakaźnych AM 51-149 Wrocław, ul. Koszarowa 5 budynek C tel. 0-(71)326-13-25 wewn. 138, 140 Kierownik Laboratorium – dr Małgorzata Zalewska. 10. Zakład Immunologii Hematologicznej i Transfuzjologicznej Instytutu Hematologii i Transfuzjologii 00-791 Warszawa ul. Chocimska 5 tel. 0-(22)849-36-51 w 203 Kierownik – prof. Barbara Żupańska 11. Zakład Transfuzjologii i Transplantologii Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej 00-909 Warszawa 60, ul. Szaserów 128 tel. 0-(22)681-66-73 Kierownik – płk. prof. dr hab. n. med. Mirosław Kłos 12. Katedra Biologii Molekularnej, Biochemii i Biofarmacji Śląskiej Akademii Medycznej 41-200 Sosnowiec, ul. Narcyzów 1 tel. 0-(32)291-43-93 w 31, 291-74-66 Kierownik – dr Urszula Mazurek 57 Załącznik II LABORATORIA WYKONUJĄCE BADANIA UZUPEŁNIAJĄCE W DIAGNOSTYCE HIV 1. Zakład Immunologii Wojewódzkiego Szpitala Zakaźnego 01-201 Warszawa, ul. Wolska 37 tel. 0 – (22) 632-34-11 w 335 Kierownik - dr Janusz Stańczak Zakład wykonuje badania: - oznaczanie profilu immunologicznego - wczesną diagnostykę zakażenia - (hodowla, oznaczanie antygenu P24, badanie PCR –HIV) - oznaczanie wiremii HIV - identyfikacja szczepów opornych. 2. Laboratorium Specjalistyczne Katedry i Kliniki Chorób Zakaźnych AM , 51-149 Wrocław, ul. Koszarowa 5 budynek C , tel. 0 – (71) 326-13-25 w 138, 140, Kierownik Laboratorium – dr Małgorzata Zalewska. Laboratorium wykonuje badania: - oznaczanie wiremii HIV - identyfikacja szczepów opornych - badanie PCR – HIV. 3. Dział Diagnostyki Laboratoryjnej Wojewódzkiego Szpitala Obserwacyjno - Zakaźnego 85-030 Bydgoszcz, ul. Św. Floriana 12 tel. 0 – (52)325-56-23, 325-56-77 Kierownik Laboratorium – dr Ewa Jędryczka Laboratorium wykonuje badania: - oznaczanie profilu immunologicznego - wczesna diagnostyka : hodowla, oznaczanie antygenu P24 - oznaczanie wiremii HIV. 58 Załącznik III PLACÓWKI SŁUŻBY ZDROWIA ŚWIADCZĄCE OPIEKĘ AMBULATORYJNĄ DLA OSÓB ZAKAŻONYCH HIV I CHORYCH NA AIDS • Warszawa Poradnia Profilaktyczno-Lecznicza, ul. Leszno 17, tel. (0-22) 632-07-25, Klinika Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego AM, ul. Wolska 37, tel. (0-22) 632-06-83, 631-05-31; • Białystok Punkt AIDS przy Klinice Chorób Zakaźnych AM, ul. Żurawia 14, tel. (0-85) 741-69-29; • Bydgoszcz Poradnia Profilaktyki i Leczenia Zakażeń Wirusowych, ul. Św. Floriana 12, tel. (0-52) 325-56-39; • Chorzów Szpital Specjalistyczny Ośrodek Diagnostyki i Terapii AIDS, ul. Zjednoczenia 10, tel. (0-32) 241-32-55; • Gdańsk Centrum Diagnostyki i Leczenia AIDS przy Klinice Chorób Zakaźnych, Oddział II, ul. Smoluchowskiego 18, tel. (0-58) 341-40-41 w 209, 247; • Kraków Poradnia Nabytych Niedoborów Odporności, ul. Śniadeckich 5, tel. (0-12) 424-73-56; • Łódź Poradnia Nabytych Zaburzeń Odporności, ul. Pogonowskiego 44/46, tel. (0-42) 633-13-14 w. 323, 315. 59 • Poznań Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Wincentego 21, tel. (0-61) 877-36-71 • Szczecin Poradnia Nabytych Niedoborów Immunologicznych, ul. Broniewskiego 12, tel. (0-91) 454-24-50; • Wrocław Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Koszarowa 5, tel. (0-71) 325-52-42, 326-13-25; Dziecięcy Szpital Kliniczny Oddział Obserwacyjno-Zakaźny, ul. Bujwida 44, tel. (0-71) 328-60-28. 60 Załącznik IV ODDZIAŁY SZPITALNE DLA ZAKAŻONYCH HIV I CHORYCH NA AIDS • Warszawa Klinika Hepatologii i Nabytych Niedoborów Immunologicznych AM, ul. Wolska 37, tel. (0-22) 632-06-04; Wojewódzki Szpital Zakaźny, ul. Wolska 37, tel. (0-22) 632-34-11; Klinika Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego AM, ul. Wolska 37, tel. (0-22) 632-06-83, 631-05-31; • Białystok Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Żurawia 14, tel. (0-85) 741-69-29; • Bydgoszcz Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul.Św. Floriana 12, tel. (0-52) 322-48-70; • Chorzów Ośrodek Diagnostyki i Terapii AIDS, ul. Zjednoczenia 10, tel. (0-32) 241-32-55; • Gdańsk Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Smoluchowskiego 18, tel. (0-58) 341-40-41; • Kraków Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Śniadeckich 5, tel. (0-12) 421-38-91, 424-73-56; • Łódź Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Kniaziewicza 1/5, tel. (0-42) 659-52-22; • Poznań Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Wincentego 2, tel. (0-61) 877-36-71; Klinika Obserwacyjno-Zakaźna Dzieci, ul. Szpitalna 27/33, tel. (0-61) 849-12-00; • Szczecin Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Arkońska 4, tel. (0-91) 454-14-59; • Wrocław Klinika Chorób Zakaźnych AM, ul. Koszarowa 5, tel. (0-71) 325-52-42, 326-13-25, Dziecięcy Szpital Kliniczny Oddział Obserwacyjno-Zakaźny, ul. Bujwida 44, tel. (0-71) 328-60-28. 61 Załącznik V PUNKTY KONSULTACYJNO – DIAGNOSTYCZNE WYKONUJĄCE BADANIA W KIERUNKU HIV ANONIMOWO I BEZPŁATNIE Warszawa Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny przy Centrum Diagnostyki Laboratoryjnej „ANALCO” 00-194 Warszawa, ul. Dzika 4 tel. 0 (22) 636-37-84 lub 86 czynny: poniedziałek, wtorek, środa, czwartek i piątek 09.00 – 11.00 Białystok Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny przy Ośrodku Diagnostyczno – Badawczym Chorób Przenoszonych Drogą Płciową 15-879 Białystok, ul. Św. Rocha 3 tel. 0 (85) 742-35-30, 742-63-61 czynny: środa 15.00 – 17.00 Bydgoszcz Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny przy Wojewódzkiej Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej 85-031 Bydgoszcz, ul. Kujawska 4 tel. 0 (52) 372-94-98 czynny: wtorek i czwartek 16.00 - 18.00 Chorzów Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny Górnośląskie Stowarzyszenie „Wspólnota” przy Ośrodku Diagnostyki i Terapii AIDS 41-500 Chorzów, ul. Zjednoczenia 10 tel. 0 (32) 241-32-55 czynny: poniedziałek 15.00 – 17.00 Gdańsk Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny Przy Wojewódzkiej Przychodni Skórno – Wenerologicznej 80-331 Gdańsk, ul. Długa 84/85 czynny: czwartek 18.00 – 20.00 Kielce Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny 25-205 Kielce, ul. Wojska Polskiego 230a tel. 0 (41) 362-92-50 czynny: poniedziałek i środa 15.00 – 16.00 62 Koszalin Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny 75-613 Koszalin, ul. Zwycięstwa 136 tel. 0 (94) 346-05-11 (w godzinach pracy punktu) czynny: środa 15.00 - 19.00 Kraków Punkt Konsultacyjno - Diagnostyczny przy Lekarskiej Przychodni Specjalistycznej TRR 30-091 Kraków, ul. Bronowicka 73 tel. 0 (12) 638-34-34 czynny: wtorek i środa 16.00 – 19.00, czwartek 10.00 – 12.00 Lublin Punkt Konsultacyjno - Diagnostyczny przy Ośrodku Leczenia Uzależnień 20-121 Lublin, al. 1000-lecia 5 tel. 0 (81) 532-29-79 czynny: wtorek i czwartek 16.00 – 18.00 Olsztyn Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny przy Wojewódzkiej Stacji Sanitarno – Epidemiologicznej 10-561 Olsztyn, ul. Żołnierska 16 (p.15, parter) tel. 0 (89) 527-95-00 wewn. 359 czynny: wtorek i czwartek 15.00 - 18.00 Opole Punkt Konsultacyjno - Diagnostyczny przy Poradni Przedmałżeńskiej i Rodzinnej 45-064 Opole, ul. Damrota 6 tel. 0 (77) 454-48-45 czynny: środa 16.00 - 19.00 Poznań Punkt Konsultacyjno - Diagnostyczny przy Centrum Profilaktyki Uzależnień 61-745 Poznań, al. Marcinkowskiego 21 tel. 0 (61) 855-73-54 czynny: wtorek 15.00 - 17.00, czwartek 17.00 - 19.00 Szczecin Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny 70-656 Szczecin, ul. Energetyków 2 tel. 0 (91) 462 43 18 czynny: poniedziałek i środa 15.00 – 19.00 63 Wrocław Punkt Konsultacyjno - Diagnostyczny przy Ośrodku Interwencji Kryzysowej TRR 50-449 Wrocław, ul. Podwale 74 tel. 0 (71) 342-14-13, 343-79-55 czynny: poniedziałek 15.00 – 19.00 Zielona Góra Punkt Konsultacyjno - Diagnostyczny przy Poradni Młodzieżowej i Rodzinnej TRR 65-625 Zielona Góra, ul. Energetyków 2 tel. 0 (68) 323-79-43, 323-79-47 czynny: poniedziałek 14.00 – 17.00 64 Załącznik VI Tu wklej numer badania ! Skierowanie na badanie w kierunku HIV wyłącznie dla Punktów Konsultacyjno-Diagnostycznych ! 1. ………… pierwsza litera nazwiska …………………pierwsza litera imienia lub określone hasło …………………………………….. 2. Wiek ………………. lub data urodzenia ………………………………… 3. Płeć: ……………………. mężczyzna ………………….. kobieta 4. Obywatelstwo …………. polskie ………… inne (jakie?).................................. 5. Województwo stałego pobytu …………………………. 6. Miejsce zamieszkania … miasto ….. wieś data …….. bez miejsca zamieszkania pieczątka i podpis lekarza 65 Wynik badania w kierunku HIV Wypełnia laboratorium wykonujące badania przesiewowe Test................................................................................................................................................ Wynik Producent Test................................................................................................................................................ Wynik Producent Pieczątka laboratorium Data badania Czytelna pieczątka i podpis kierownika laboratorium Uwaga ! W przypadku dwukrotnego dodatniego testu przesiewowego laboratorium zobowiązane jest do potwierdzenia wyniku testem Western blot (lub innym) w laboratorium referencyjnym Niedopuszczalne jest wydanie wyniku dodatniego testu przesiewowego bez potwierdzenia ! Wypełnia laboratorium wykonujące test potwierdzenia Metody badania Western blot PCR Inne metody ....................................................................................................................................................................... Producent Obecność przeciwciał przeciw antygenom HIV-1 p17 p24 p31 p51 p55 p66 gp41 gp120/ gp160 Obecność przeciwciał przeciw antygenom gp36 HIV-2 Wynik badania:......................................... Uwagi: Pieczątka laboratorium Data badania Czytelna pieczątka i podpis kierownika laboratorium 66 Załącznik VII WOJEWÓDZKIE PRZYCHODNIE SKÓRNO-WENEROLOGICZNE 1. Samodzielny Wojewódzki Zakład Dermatologicznej Opieki Zdrowotnej ul. Leszno 15 01-199 Warszawa tel. 632 35 51 Dyrektor - dr Jerzy Wnorowski 2. Specjalistyczny Dermatologiczny Zespół Opieki Zdrowotnej Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Świętego Rocha 3 15-959 Białystok tel. /85/ c. 742-53-01 Kierownik - dr Maria Poznańska 3. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Kurpińskiego 5 85-950 Bydgoszcz tel. /52/ 341 52 25 Kierownik - dr Barbara Zegarska 4. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Długa 84/85 80-958 Gdańsk tel. /58/ 301 16 86 Kierownik - dr Ewa Zarazińska 5. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Lompy 16 40-951 Katowice tel. /32/ 256 55 68 Kierownik - dr Jerzy Prohaska 6. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Artwińskiego 1 25-311 Kielce tel. /41/ 366 44 84 Kierownik - dr Bogusława Kupis 7. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Dunajewskiego 5 31-002 Kraków tel. /12/ 422 46 37 Kierownik - dr Jan Szczurek 67 8. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. 3-go Maja 5A 20-078 Lublin tel. /81/ 532 48 89 Kierownik - dr Bogusław Wach 9. Poradnia Skórno-Wenerologiczna Przy Wojewódzkim Specjalistycznym Szpitalu im. dra W. Biegańskiego ul. Pogonowskiego 44 90-618 Łódź tel. /42/ 633 13 14 w 337 Kierownik – dr n. med.Małgorzata Klimczak – Kapszewicz 10. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Kościuszki 37 10-503 Olsztyn tel. /89/ 527 48 06 Kierownik - dr Irena Bernecka 11. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna przy Oddziale Dermatologicznym Szpitala Wojewódzkiego ul. Kośnego 3 45-369 Opole tel. /77/ 443 30 79 Kierownik - dr Grażyna Wąsik 12. Zespół Przychodni Specjalistycznych Poradnia Dermatologiczna ul. Słowackiego 8/10 60-821 Poznań tel. /61/ 665 66 30 Kierownik - dr Grzegorowska Jolanta 13. Wojewódzki Zespół Specjalistyczny Poradnia Dermatologiczna ul. Warzywna 3 33-310 Rzeszów tel. /17/ 620 768 Kierownik - dr Stanisław Bajcar 14. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Marszałka J.Piłsudskiego 40/42 70-421 Szczecin tel. /91/ 433 38 14 Kierownik - dr Helena Małysa 68 15. Wojewódzka Przychodnia Skórno-Wenerologiczna ul. Dobrzyńska 21/23 50-403 Wrocław tel. /71/ 343 36 54 Kierownik - dr Ewa Hołowata-Siwoń 69 Załącznik VIII KOORDYNATORZY I PEŁNOMOCNICY WOJEWODÓW DS. AIDS 1. Województwo dolnośląskie dr n. med. Brygida Knysz lek. med. Jacek Gąsiorowski Pl. Powstańców W-wy 1 50-951 Wrocław tel. 0 (71) 343-34-70, fax 344-27-57 2. Województwo kujawsko-pomorskie Marta Jakubowska ul. Konarskiego 1/3 85-950 Bydgoszcz tel. 0 (52) 349-75-47, fax 349-75-16 3. Województwo lubelskie dr Piotr du Château ul. Lubomelska 1/3 20-072 Lublin tel. 0 (81) 742-45-52, fax 740-22-74 4. Województwo lubuskie Magdalena Bielejewska ul. Jagiellończyka 8 66-400 Gorzów Wlkp tel. 0 (95) 721-52-86, 721-53-24, 721-56-00, fax 722-36-80 5. Województwo łódzkie p.o. Ryszard Kałużny ul. Roosvelta 18 90-056 Łódź tel. 0 (42) 632-90-40, 636-39-83 w. 217 6. Województwo małopolskie Justyna Stopińska ul. Basztowa 22 31-156 Kraków tel. 0 (12) 616-02-00, 616-03-38, 616-09-44 7. Województwo mazowieckie mgr Elżbieta Piechowiak - Modrzejewska Mazowieckie Centrum Zdrowia Publicznego Dział Promocji Zdrowia ul. Rakowiecka 36 02-532 Warszawa tel. 0 (22) 646-13-54 wew.108 8. Województwo opolskie Eugeniusz Wasyliszyn ul. Piastowska 14 45-082 Opole tel. 0 (77) 452-42-68, 452-41-00, 453-69-75 9. Województwo podkarpackie Nina Kitlińska ul. Grunwaldzka 15 35-959 Rzeszów tel. 0 (17) 862-75-11 wew. 1714 70 10. Województwo podlaskie dr med. Dorota Rogowska-Szadkowska Podlaskie Centrum Zdrowia Publicznego ul. Dojlidy Fabryczne 23 15-554 Białystok tel. 0 (85) 743-41-02, fax 743-41-12 11. Województwo pomorskie dr Maciej Merkisz Krystyna Kmiecik - Baran ul. Okopowa 21/27 80-810 Gdańsk tel. 0 (58) 346-28-35, 307-74-94 12. Województwo śląskie Ryszard Majer Krzysztof Czekaj Śląski Urząd Wojewódzki w Katowicach Oddział Zamiejscowy Wydziału Spraw Społecznych i Zdrowia ul. Sobieskiego 7 42-200 Częstochowa tel. 0 (34) 378-20-00 , fax 378-21-91 13. Województwo świętokrzyskie Grażyna Wesołowska al. IX Wieków Kielc 3 25-517 Kielce tel. 0 (41) 342-13-33, 342-13-90, fax 344-48-32 14. Województwo warmińsko-mazurskie Marek Płodowski al. J. Piłsudskiego 7/9 10-959 Olsztyn tel. 0 (89) 527-47-31, 523-22-00, 527-74-47 15. Województwo wielkopolskie dr n. med. Hubert Rokossowski ul. Noskowskiego 23 61-705 Poznań tel. 0 (61) 852-99-18, 854-48-00, fax 852-50-03 16. Województwo zachodniopomorskie dr Anna Nowak ul. Wały Chrobrego 4 70-502 Szczecin tel. 0 (91) 430-32-00, 433-85-22, 430-33-46, fax 433-55-31 71 NOTATKI 72