18 stycznia

Pismo Parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie
18 stycznia 2009 nr 297 (727)
Aby byli jedno w Twoim ręku
Ez 37, 17
TYDZIEŃ MODLITW
O JEDNOŚĆ CHRZEŚCIJAN
18-25 stycznia 2009
Słowo Dla Życia
ROZKŁAD „KOLĘDY”
Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego
Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli jak mówił i
poszli za Jezusem. Jezus odwrócił się i zobaczywszy, że oni idą za Nim
rzekł do nich: „ Czego szukacie?”. Oni powiedzieli do Niego: „ Rabbi, to
znaczy nauczycielu, gdzie mieszkasz?”. Odpowiedział im: „Chodźcie, a
zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka i tego dnia pozostali u
Niego. Było około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli
od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał
najpierw swojego brata i rzekł do niego: „znaleźliśmy Mesjasza”, to znaczy Chrystusa. Przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego
rzekł: „ Ty jesteś Szymon, syn Jana, Ty będziesz się nazywał Kefas to znaczy Piotr”.
Ewangelii według św. Jana 1,35-42
Troszczmy się o ciało i o ducha.
Człowiek ochrzczony w Chrystusie i odkupiony przez Chrystusa wie,
że również jego ciało zostało zbawione
i uświęcone. Przywołujemy słowa św.
Pawła: „Wszystko jest wasze, wy zaś
Chrystusa, a Chrystus Boga” 1 Kor
3,23. Znamy także inne stwierdzenie
św. Pawła: „Wszystko mi wolno, ale
ja niczemu nie oddam się w niewolę”
1 Kor 6,12 W drugim z dzisiejszych
czytań słyszymy: „Ciało nie jest dla
rozpusty”, to znaczy nie jest dla spełniania egoistycznych pragnień, „lecz
dla Pana, a Pan dla ciała” 1 Kor 6,13c.
Św. Paweł w ten sposób sprzeciwiał się
nieograniczonej swobodzie jaka wtedy panowała w Koryncie, głosząca że
ciało ma dostać to, czego potrzebuje.
Paweł uważał, że przez ciało wyraża
się także osobowość człowieka oraz
związek osoby ochrzczonej z Jezusem
2
Chrystusem. Człowiek wierzący nie
ubóstwia swojego ciała, ani nie poddaje się w niewolę pożądliwości, gdyż
w ten sposób bezcześci przyjaźń z Jezusem. Nasze ciało „dom doczesnej
pielgrzymki” podlega ziemskiej śmierci – rozpada się. Bóg jednak w swojej
wielkości spogląda na nas z miłością
i wskrzesi nas jak wskrzesił Chrystusa. Nasze ciało obmyte wodą chrztu
i karmione Ciałem i Krwią Chrystusa jest mieszkaniem Ducha Świętego.
Św. Paweł wzywa nas „chwalcie Boga
w waszym ciele” 1 Kor 6,20, to znaczy
dbajcie o wasze ciało, dbajcie o jego
zdrowie, uprawiajcie sport, pozwólcie
ciału się zrelaksować. Jednak troska
o ciało zawsze musi iść w parze z troską o duszę. W tym zawiera się również szacunek dla życia ludzkiego od
poczęcia do naturalnej śmierci.
NA TYDZIEŃ 18I DO 25I
19. 01. 2009
ul. KAPELANKA 18
20. 01. 2009
- ul. PRASKA 28A; 30B; 30C; 30D;
ul. KAPELANKA 10 /62-37; ul. KAPELANKA 24
21. 01. 2009
- ul. PUŁASKIEGO 1; 3; 4; 5; 6; 10A; 10B; 20;
ul. KAPELANKA 1A /1-26/; ul. KAPELANKA 6 klatka I, II
22. 01. 2009
- ul. PUŁASKIEGO 13; 21; 22; ZIELNA 1, 2, 3;
ul. KAPELANKA 1A /27-52/
23. 01. 2009
- ul. PRASKA (domki); ul. KAPELANKA 1A /53-78/;
ul. BAŁUCKIEGO 7D,9,11,13,15,15B,17;
ul. KAPELANKA 6 klatka III, IV
24. 01. 2009
- ul. TYNIECKA 1-16/4; ul. KAPELANKA 3;
ul. BAŁUCKIEGO 18 – do końca ulicy; ul. KAPELANKA 8
26. 01. 2009
- ul. KAPELANKA 5 /1-30/; ul. KONFEDERACKA 3,4,5
27. 01. 2009
- ul. KAPELANKA 5 /31-64/;
ul. KONFEDERACKA 1, 7,9,12,13,14,15,16
29. 01. 2009
ul. KONFEDERACKA 17, 19, 19a, 21, 23, 25,
3
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO
BENEDYKTA XVI
NA ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU
1 STYCZNIA 2009 ROKU
ZWALCZ ANIE UB ÓSTWA
DROGĄ D O POKOJ U
5.
Trzecią dziedziną, która jest
brana pod uwagę w programach walki z ubóstwem i ukazuje jej nieodłączny wymiar moralny,
jest ubóstwo dzieci. Kiedy ubóstwo
spada na rodzinę, najbardziej bezbronnymi jego ofiarami stają się dzieci:
prawie połowa tych, którzy żyją dziś
w skrajnym ubóstwie, to dzieci. Gdy
patrzymy na ubóstwo od strony dzieci,
za priorytetowe trzeba uważać te cele,
które dotyczą ich bezpośrednio, takie
jak na przykład: opieka nad matkami,
szkolnictwo, dostęp do szczepionek
i podstawowej opieki zdrowotnej, dostęp do wody pitnej, ochrona środowiska, a przede wszystkim obowiązek
ochrony rodziny oraz stabilności jej
wewnętrznych więzi. Gdy rodzina ulega osłabieniu, nieuchronnie cierpią na
tym dzieci. Jeśli nie zapewni się ochrony godności kobiety i matki, skutki
znów poniosą dzieci.
4
6.
Czwartym zagadnieniem, które z moralnego punktu widzenia zasługuje na szczególną
uwagę, jest zależność między rozbrojeniem a rozwojem. Niepokojem napawa
aktualny poziom globalnych wydatków na zbrojenie. Jak już podkreślałem,
bywa, że «ogromne zasoby materialne
i ludzkie przeznaczane są na wydatki wojskowe i zbrojeniowe faktycznie
kosztem projektów rozwoju narodów,
zwłaszcza najuboższych i potrzebujących pomocy. I jest to sprzeczne z ideą
zawartą w Karcie Narodów Zjednoczonych, która zobowiązuje wspólnotę międzynarodową, a szczególnie
państwa, do ,,umacniania stabilności
i obrony pokoju oraz bezpieczeństwa
międzynarodowego przy minimalnym wykorzystywaniu światowych
zasobów ludzkich i ekonomicznych na
zbrojenia’’ (art. 26)».6
Ten stan rzeczy nie ułatwia,
a wręcz poważnie utrudnia osiągnięcie
ważnych celów w rozwoju, jakie stawia
sobie wspólnota międzynarodowa. Ponadto nadmierny wzrost wydatków na
cele militarne zwiększa ryzyko przyspieszenia wyścigu zbrojeń, który jest
przyczyną niedorozwoju i desperacji,
w paradoksalny sposób stając się czynnikiem niestabilności, napięć i konfliktów. Jak słusznie powiedział mój
czcigodny poprzednik Paweł VI, «rozwój jest nowym imieniem pokoju».7
Państwa wezwane są zatem do poważnego zastanowienia się nad głębszymi przyczynami konfliktów, których
podłożem jest niesprawiedliwość, i do
odważnej samokrytyki. Jeśli uda się
osiągnąć poprawę stosunków, powinno to pozwolić na zredukowanie wydatków na zbrojenia. Zaoszczędzone
środki będzie można przeznaczyć na
projekty rozwoju obejmujące najbiedniejsze osoby i narody. Wysiłki w tym
kierunku sprzyjają budowaniu pokoju
w rodzinie ludzkiej.
7.
Piąta kwestia związana z walką z ubóstwem materialnym
dotyczy obecnego kryzysu
żywnościowego, który uniemożliwia
zaspokojenie podstawowych potrzeb.
Kryzys ten znamionuje nie tyle niewystarczająca ilość pożywienia, ile
trudność dostępu do niego i zjawiska
spekulacyjne, a zatem nieskuteczność instytucji politycznych i ekonomicznych,
które nie potrafią zaradzić potrzebom
i sytuacjom kryzysowym. Niedożywienie może powodować również poważne szkody w kondycji psychofizycznej
ludności, pozbawiając wiele osób energii koniecznej do tego, aby bez specjalnej pomocy wyjść z sytuacji ubóstwa.
Przyczynia się to do zwiększenia dysproporcji, wywołując reakcje, które
mogą być gwałtowne. Wszystkie dane
dotyczące stanu relatywnego ubóstwa
w ostatnich dziesięcioleciach wskazują,
że narasta rozdział między bogatymi
a biednymi. Głównymi przyczynami
tego zjawiska są niewątpliwie, z jednej
strony zmiany technologiczne, z których korzyści skupiają się na najwyższym poziomie podziału dochodu,
a z drugiej, dynamika cen produktów
przemysłowych, które rosną o wiele
szybciej niż ceny produktów rolnych
i surowców, jakie posiadają kraje uboższe. Zdarza się, że większa część ludności w krajach najuboższych doświadcza dwojakiego rodzaju marginalizacji
— z powodu niskich dochodów i jednocześnie wysokich cen.
Walka z ubóstwem
a globalna
solidarność
8.
Jedną z głównych dróg budowania pokoju jest globalizacja
mająca na celu dobro wspólne
całej rodziny ludzkiej.8 Aby zarządzać
5
Łuk mój kładę na obłoki,
aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią
(Rdz 9,13)
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO BENEDYKTA XVI
globalizacją, potrzebna jest jednak
mocna solidarność globalna 9 pomiędzy krajami bogatymi i krajami ubogimi, jak też wewnątrz poszczególnych
krajów, również bogatych. Konieczny
jest wspólny kodeks etyczny,10 którego
zasady nie miałyby charakteru tylko
umownego, ale byłyby zakorzenione w
prawie naturalnym, zapisanym przez
Stwórcę w sumieniu każdej istoty ludzkiej (por. Rz 2, 14-15). Czyż każdy z nas
nie słyszy w swoim sumieniu wezwania do wnoszenia własnego wkładu we
wspólne dobro i umacnianie pokoju
społecznego? Globalizacja usuwa pewne przeszkody, co nie znaczy, że nie
może tworzyć nowych; zbliża narody,
ale bliskość przestrzenna i czasowa
sama w sobie nie tworzy warunków do
prawdziwej jedności i autentycznego
pokoju. Globalizacja może dostarczyć
skutecznych narzędzi pozwalających
zaradzić marginalizacji ubogich na całej kuli ziemskiej jedynie wtedy, gdy
każdy człowiek będzie czuł się osobiście zraniony przez istniejące w świecie
niesprawiedliwości i związane z nimi
naruszanie praw człowieka. Kościół,
który jest « znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem
i jedności całego rodzaju ludzkiego
» 11 nadal będzie dokładał starań, aby
zostały przezwyciężone niesprawiedliwości i nieporozumienia i by można
było budować świat bardziej pokojowy
i solidarny.
6
9.
W dziedzinie handlu międzynarodowego i transakcji finansowych zachodzą dziś procesy,
które pozwalają na pozytywne połączenie ekonomii, co przyczyni się do polepszenia ogólnej sytuacji; lecz istnieją
również procesy przeciwne, które dzielą i marginalizują narody, stwarzając
niebezpieczne przesłanki wojen i konfliktów. W kolejnych dziesięcioleciach
po drugiej wojnie światowej międzynarodowy rynek dóbr i usług wzrastał
nadzwyczaj szybko, z bezprecedensową dynamiką. Duża część światowego
handlu objęła kraje od dawna uprzemysłowione, do których dołączyło wiele
krajów rozwijających się, które zyskały
na znaczeniu. Są jednak inne kraje o niskim dochodzie, które nadal doświadczają dotkliwie pozostawienia ich na
marginesie transakcji handlowych. Na
ich rozwoju negatywnie odbił się odnotowany w ostatnich dziesięcioleciach
szybki spadek cen produktów podstawowych, które stanowią prawie całość
ich eksportu. W tych krajach, w dużej
części afrykańskich, uzależnienie od
eksportu produktów podstawowych
w dalszym ciągu stanowi silny czynnik
ryzyka. Chciałbym tu ponowić apel,
aby wszystkie kraje miały te same możliwości dostępu do światowego rynku,
bez wykluczania i marginalizacji.
SŁOWO PRZEWODNICZĄCEGO
RADY KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
DS. DIALOGU RELIGIJNEGO
Obchody Dnia Judaizmu, które
mają już stałe miejsce w kalendarzu
kościelnym wielu krajów europejskich,
zwłaszcza tych, w których przez całe
wieki, a nawet tysiąclecia, chrześcijanie
i wyznawcy judaizmu żyli obok siebie,
współtworząc europejskie dzieje, w naszej Ojczyźnie odbywają się już po raz
dwunasty.
Jeżeli przyjmujemy za przesłankę
słowa Jana Pawła II o Żydach, że na
płaszczyźnie historii zbawienia możemy nazywać ich „starszymi braćmi
w wierze”, to trzeba uznać, że głównym
motywem obchodów Dnia Judaizmu
winna być przede wszystkim modlitwa
o lepsze wzajemne poznanie, o dialog,
o współdziałanie na rzecz ogólnoludzkich wartości, o wzajemne braterstwo,
o wspólne świadectwo wiary w Boga
wobec zsekularyzowanego świata. Tej
tematyce było poświęcone, w listopadzie 2008r. w Budapeszcie, spotkanie
katolicko-żydowskie pod patronatem
kard. Waltera Kaspera i rabina Davida
Rosena.
Potrzebujemy pogłębienia świadomości o judaistycznych korzeniach
chrześcijaństwa, o wadze prawdy biblijnej, że Abraham jest naszym wspólnym ojcem wiary, o tym, że spotykając
Chrystusa spotykamy także Naród
Wybrany, „który pierwszy otrzymał
przymierze i obietnice i z którego narodził się Chrystus wedle ciała (por. Rz
9, 4-5), lud dzięki wybraniu szczególnie
umiłowany ze względu na przodków,
albowiem Bóg nie żałuje darów i wezwania (por. Rz 11, 28-29)” (LG 16).
Dzień Judaizmu w swych założeniach jest inicjatywą wewnątrzkościelną, jednak w jego obchodach, czy to
na szczeblu centralnym, diecezjalnym,
czy parafialnym, uczestniczą zapraszani przedstawiciele gmin żydowskich
wraz z rabinami. Cieszy fakt dużego
otwarcia strony żydowskiej, która włącza się w modlitwę, spotkania, dyskusje.
Ten dzień winien dawać impulsy do
podejmowania nowych wspólnych inicjatyw na rzecz budowania cywilizacji
życia i miłości, pokoju, sprawiedliwości
społecznej, a także wychowania młodego pokolenia do braterstwa i solidarności międzyludzkiej ponad kulturami,
Ciąg dalszy za tydzień
7
SŁOWO PRZEWODNICZĄCEGO RADY KONFERENCJI...
narodowościami, religiami; wychowania młodych do wiary w Boga, w życie
wieczne, do Dekalogu jako fundamentu życia moralnego.
Od kiedy Jan Paweł II przekroczył
prób rzymskiej synagogi, a Żydzi zaczęli nawiedzać regularnie „progi”
domu papieskiego, nie dziwi już dziś
nikogo wizyta biskupa czy prezbitera
w synagodze, a rabina w świątyni katolickiej. Owszem, już w okresie międzywojennym spotykamy na polskiej
ziemi świadectwa obecności rabina na
uroczystym powitaniu hierarchy katolickiego podczas biskupiej wizytacji parafii, czy też wspólnej obecności
na uroczystościach patriotycznych.
Godzi się w tym miejscu przywołać
niezwykły symbol najpiękniejszych
kart wspólnoty polsko-żydowskiego
losu na przykładzie śmierci Michała
Landego, siedemnastoletniego ucznia
warszawskiej szkoły rabinów, który
idąc na czele manifestującego przeciw
represjom carskim tłumu przejął krzyż
od zastrzelonego katolickiego duchownego i sam za chwilę został śmiertelnie
trafiony. Działo się to 8 kwietnia 1861r.
na Placu Zamkowym w Warszawie.
Młodemu bohaterowi C.K. Norwid poświęcił strofy wiersza „Żydowie Polscy”:
Aż oto, że dzieje są jako testament,
Którego cherubin dogląda z wysoka
–
Więc znowu Machabej na bruku
w Warszawie
8
Nie stanął w dwuznacznej
z Polakiem obawie.
–
I kiedy mu ludy bogatsze na
świecie
Dawały nie krzyże, za które się
kona,
Lecz z których się błyszczy – cóż?
Przeniósł on przecie:
Bezbronne, jak Dawid, wyciągnąć
ramiona!
Los zesłańców Sybiraków dzielili
wraz z duchownymi rabini, tak jak los
Polaków podobnie dzielili żołnierze
żydowscy spod Monte Cassino.
Trzeba było czekać jeszcze długo,
zanim Sobór Watykański II otworzył
cały Kościół na dialog z Żydami, podobnie jak z wyznawcami innych religii. Owocem i symbolem tego otwarcia
stało się spotkanie przedstawicieli religii w Asyżu.
Jednak dialog z judaizmem jest
szczególną opcją Kościoła. Potwierdził
to w swoich wypowiedziach Benedykt
XVI, podkreślając, że chrześcijaństwo
i judaizm nie pozostają w stosunku do
siebie religiami zewnętrznymi, ale są
w więzi wewnętrznej.
W tym też duchu pracują na rzecz
dialogu gremia specjalistów w poszukiwaniu wspólnego chrześcijańsko-żydowskiego języka zbliżenia. Jako godny
przywołania przykład we wzajemności
spotkań katolicko-żydowskich, niech
będzie udział Żydów, w III Kongresie
Kultury Chrześcijańskiej z września
2008r. w KUL. W programie kongresu
miało miejsce seminarium z udziałem
profesorów i studentów rabinackiego
Kolegium A. Geigera w Berlinie wraz
z rektorem tejże uczelni rabinem prof.
W. Homolką i rabinem prof. B. Schumanem z Warszawy oraz z udziałem
biskupów, profesorów, kleryków i młodzieży licealnej ze strony katolickiej.
Wykłady, dyskusje, wspólna modlitwa
szabatowa oraz spotkania przy posiłkach dawały okazję do odkrywania bezpośrednio wspólnoty wielu wartości
religijnych i ludzkich, z budowaniem
klimatu braterstwa. Podobnie wspólna
modlitwa rabinów z duchownymi katolickimi na Majdanku, czy to z okazji
kongresu, czy z okazji 65 rocznicy zagłady Żydów w ramach Akcji Erntefest,
obejmowała pomordowanych Żydów
i Polaków.
Gospodarzem tegorocznych centralnych obchodów Dnia Judaizmu
jest Warszawa. Szczegółowy program
będzie dostępny w mediach. Różne
diecezje organizują obchody Dnia według programów własnych. Komitet
KEP ds. Judaizmu dostarcza materiały
do kościelnych nabożeństw w postaci
wkładki, w ramach Biuletynu Ekumenicznego.
Tematem Dnia Judaizmu na 17
stycznia 2009r. jest tekst z Księgi Rodzaju (9,13): „Łuk mój kładę na obłoki,
aby był znakiem przymierza między
Mną a ziemią”. Temat ubiegłoroczny dotyczył biblijnej antropologii
małżeństwa, w oparciu o opis
stworzenia człowieka. Obecny temat
otwiera cykl tematów związanych z historią zbawienia, w schemacie teologicznym: wina-kara-wybawienie.
Przymierze Boga zawarte z Noem
rozpoczyna nową epokę, kończącą
okres „dzieciństwa ludzkości”, kiedy
Bóg na grzechy ludzkości reaguje sprawiedliwością kary potopu. Jednak zagłada jest nie tyle wynikiem „odwetu
Boga” za złe czyny ludzi, ile nieuniknionym skutkiem nieprawości. Noe
jest symbolem dobra, które od zawsze
było i jest w stworzeniu, a które Bóg
pragnie ocalić: „Nie będę już więcej
złorzeczył ziemi z powodu człowieka,
gdyż skłonności człowieka są złe od
młodości” (Rdz 8, 21). Odtąd człowiek
nie będzie mógł tłumaczyć zła i nieszczęść w świecie jako kary za grzech.
Tak odpowie Chrystus na pytanie
uczniów: „Rabbi, kto popełnił grzech,
że człowiek ten urodził się niewidomy?”. Jezus im odpowiedział: „Ani on
nie zgrzeszył, ani jego rodzice, lecz stało się tak, aby w nim ukazały się dzieła
Boże” (J 9, 2-3).
Przymierze z Noem jest przygotowaniem przymierza z Narodem Wybranym, które ostatecznie przygotuje
to definitywne w Jezusie Chrystusie.
+ Mieczysław Cisło
9
ABY BYLI JEDNO W TWOIM RĘKU
(por Ez 37,19)
Teksty na Tydzień Modlitw o Jedność
Chrześcijan w 2009 r. mają swoje źródło
w doświadczeniu Kościołów w Korei.
W kontekście politycznego podziału narodu na dwa państwa – Koreę Północną
i Południową – koreańscy chrześcijanie
odnaleźli uderzające podobieństwo do
swojej sytuacji, oraz do sytuacji podzielonych wyznawców Chrystusa, w Księdze
Ezechiela.
I doszło mnie słowo Pana tej treści:
A ty, synu człowieczy, weź sobie kawałek drewna i napisz na nim: Należy do Judy i synów izraelskich, jego
bratnich plemion. Weź także drugi
kawałek drewna i napisz na nim: Należy do Józefa, drewno Efraima, i całego domu izraelskiego, jego bratnich
plemion. Potem złóż razem obydwa
drewna w jeden kawałek, aby stanowiły jedno w twoim ręku. A gdy potem twoi rodacy odezwą się do ciebie
tymi słowy: Czy nie wyjaśnisz nam,
co przez to rozumiesz?
Wtedy powiedz im: Tak mówi Wszechmocny Pan: Oto Ja biorę drewno
Józefa, które jest w ręku Efraima
i jego bratnich plemion izraelskich,
i przykładam je do drewna Judy,
i uczynię z nich jeden kawałek, tak
że w moim ręku będą stanowić jedno.
Obydwa kawałki drewna, na których
umieścisz napis, będą na ich oczach
w twoim ręku.
Potem powiedz im: Tak mówi Wszechmocny Pan: Oto Ja zbiorę synów izraelskich spośród narodów, do których
10
przybyli, i zgromadzę ich zewsząd,
i przyprowadzę ich do ich ziemi.
I uczynię z nich jeden naród w tej ziemi na górach izraelskich, i jeden król
będzie panował nad nimi wszystkimi,
i już nie będą dwoma narodami, i już
się nie rozdzielą na dwa królestwa.
I już się nie skalają swoimi bałwanami i swoimi obrzydliwościami, i żadnymi swoimi występkami. Wybawię
ich z wszystkich ich odstępstw, przez
które zgrzeszyli, i oczyszczę ich; i będą
moim ludem, a Ja będę ich Bogiem.
A sługa mój, Dawid, będzie ich królem; wszyscy oni będą mieć jednego
pasterza; będą postępować według
moich praw, będą przestrzegać moich przykazań i wykonywać je. I będą
mieszkać w ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakubowi, w której mieszkali ich ojcowie; będą w niej mieszkać
zarówno oni, jak i ich synowie i wnuki po wszystkie czasy, a sługa mój,
Dawid, będzie ich księciem na wieki.
I zawrę z nimi przymierze pokoju,
będzie to przymierze wieczne z nimi.
Okażę im łaskę, rozmnożę ich i postawię swoją świątynię wśród nich
na wieki. I będę wśród nich mieszkał;
będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I poznają narody, że Ja jestem
Pan, który uświęcam Izraela, gdy
moja świątynia będzie wśród nich na
wieki.
Ez 37,15-28
Ezechiel, prorok i kapłan, który działał w latach 594-571 przed Chr., żył także
w narodzie podzielonym na dwa królestwa: Północne i Południowe. Prorok,
którego imię znaczy „Bóg jest mocny”,
został powołany, by dawać ludowi otuchę w tragicznej sytuacji religijnej i politycznej, jaką było odejście od Bożych
przykazań, kulty bałwochwalcze, odstępstwo od wielkich reform religijnych
króla Jozjasza (621 r. przed Chr.), fałszywi
prorocy, upadek i okupacja Izraela oraz
wygnanie. Ezechielowi dodają nadziei
dwie wizje. Pierwsza, bardziej nam znana, to wizja doliny suchych kości, które
ożywają przez działanie Ducha Bożego
(Ez 37,1-14). Druga, to wizja połączenia w Bożych rękach dwóch kawałków
drewna, które symbolizują rozdzielone
królestwa i należące do nich plemiona
(Ez 37,15-23). Ta właśnie wizja przyświeca Tygodniowi Modlitw o Jedność Chrześcijan w 2009 r.: Aby byli jedno w Twoim
ręku (por. Ez 37,19).
Dla Ezechiela podział narodu był odbiciem i konsekwencją grzechu i oddalenia od Boga. Daleki od ułudy rychłej wolności – właściwej fałszywym prorokom
– głosi, że utworzenie jednego narodu
jest możliwe pod warunkiem wyrzeczenia się grzechu, nawrócenia się i powrotu
do Boga. Ale ostatecznie to Bóg jednoczy
swój lud, oczyszczając go, odnawiając
i wyzwalając z podziałów. Według Ezechiela, ta jedność nie jest ponownym
zjednoczeniem przedtem oddzielonych
grup; chodzi o nowe stworzenie, o narodziny nowego ludu, który jest znakiem
nadziei dla innych narodów i całej ludzkości.
Chrześcijanie mogą w tym widzieć
zapowiedź nowego życia w Chrystusie.
Przez śmierć na dwóch kawałkach drzewa, które formują krzyż, Jezus jedna nas
z Bogiem, a przez to ludzkość napełnia
się nową nadzieją. Z kolei echo słów Bożych z wizji Ezechiela – aby byli jedno
w moim ręku (Ez 37,19) – pobrzmiewa
w Modlitwie Arcykapłańskiej Chrystusa
do Ojca w Wieczerniku: aby wszyscy byli
jedno... w nas (por. J 17,21).
Wychodząc od głównego tekstu biblijnego z Księgi Ezechiela refleksja Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan ukazuje, że jedność wyznawców Chrystusa
przyczynia się do odnowienia ludzkości.
Z tego wynika wielka odpowiedzialność
wobec różnych aspektów życia wspólnoty ludzkiej. Ukazują to tematy poszczególnych dni ekumenicznej oktawy:
Dzień 1:
Chrześcijanie wobec swoich starych i nowych podziałów
Dzień 2:
Chrześcijanie wobec wojny i przemocy
Dzień 3:
Chrześcijanie wobec niesprawiedliwości
ekonomicznej i biedy
Dzień 4:
Chrześcijanie wobec kryzysu ekologicznego
Dzień 5:
Chrześcijanie wobec dyskryminacji
i uprzedzeń społecznych
Dzień 6:
Chrześcijanie wobec choroby i cierpienia
Dzień 7:
Chrześcijanie wobec pluralizmu religijnego
Dzień 8:
Chrześcijanie głoszą nadzieję w podzielonym świecie
11
ŚWIĘTY FRANCISZEK SALEZY
Franciszek urodził się w Alpach
Wysokich pod Thorens 21 sierpnia
1567 r. Jego ojciec, także Franciszek,
był kasztelanem w Nouvelles i miał
tytuł pana di Boisy. Matka, Franciszka, pochodziła również ze znakomitego rodu Sionnaz. Spośród licznego
rodzeństwa Franciszek był najstarszy.
W domu otrzymał wychowanie
głęboko katolickie. Duży wpływ na
jego późniejsze życie wywarła mamka Puthod i kapelan Deage. Jednak
wpływ decydujący na wychowanie
syna miała matka. Wyszła za pana di
Boisy, gdy miała zaledwie 15 lat. On
miał wówczas 45 lat, mógł być zatem dla niej raczej ojcem niż mężem.
Wychowała 13 dzieci. Jej opiece było
zlecone ponadto całe gospodarstwo
i służba. Franciszka umiała znaleźć
czas na wszystko, była bardzo pracowita, systematyczna, spokojna i zapobiegliwa. Właśnie przykład matki
będzie dla Franciszka wzorem, jaki
poleci osobom żyjącym w świecie, by
nawet wśród najliczniejszych zajęć
umiały jednoczyć się z Panem Bogiem.
W roku 1573 jako sześcioletni
chłopiec Franciszek rozpoczął regularną naukę w kolegium w La Roche-sur-Foron. W dwa lata później
był w kolegium w Annecy, gdzie
12
przebywał trzy lata. W tym też czasie przyjął pierwszą Komunię świętą
i sakrament Bierzmowania (1577).
Kiedy miał 11 lat, zgodnie z ówczesnym zwyczajem otrzymał tonsurę
jako znak przynależności do stanu
duchownego. Kiedy miał zaledwie 15
lat, udał się do Paryża, by studiować
na tamtejszym słynnym uniwersytecie. Ponadto w kolegium jezuitów
studiował klasykę. W czasie tych
studiów owładnęły nim wątpliwości,
czy się zbawi, czy nie jest on przeznaczony na potępienie. Właśnie wtedy
wystąpił we Francji Kalwin ze swoją
nauką o przeznaczeniu. Franciszek
odzyskał spokój dopiero wtedy, gdy
oddał się w niepodzielną opiekę Matki Bożej w kościele św. Stefana des
Gres. Franciszek studiował ponadto
na Sorbonie teologię i zagadnienia
biblijne. Do rzetelnych studiów biblijnych przygotował się dodatkowo przez naukę języka hebrajskiego
i greckiego.
Posłuszny woli ojca, by rozpoczął
studia prawnicze, które mogły mu
otworzyć drogę do kariery urzędniczej, Franciszek z Sorbony udał się
do Padwy. Studia na tamtejszym uniwersytecie uwieńczył doktoratem.
Po ukończeniu studiów w Padwie
udał się do Loreto, gdzie złożył ślub
dozgonnej czystości (1591). Potem
odbył pielgrzymkę do Rzymu (1592).
Kiedy syn powrócił do domu, ojciec
miał już gotowy plan: zamierzał go
wprowadzić jako adwokata i prawnika do senatu w Chambery i czynił
starania, by go ożenić z bogatą dziedziczką, Franciszką Suchet de Mirabel. Franciszek jednak ku wielkiemu
niezadowoleniu ojca obie propozycje
stanowczo odrzucił. Natomiast zgłosił się do swojego biskupa, by ten go
przyjął w poczet swoich duchownych. Święcenia kapłańskie otrzymał
w roku 1593 przy niechętnej zgodzie
rodziców. Jednocześnie został prepozytem kolegiaty św. Piotra, co uczyniło go drugą osobą po miejscowym
biskupie.
W rok potem (1594) za zezwoleniem biskupa Franciszek udał się
w charakterze misjonarza do okręgu
Chablais, by umocnić w wierze katolików i aby próbować odzyskać dla
Chrystusa tych, którzy odpadli od
wiary i przeszli na kalwinizm. Właśnie ten rejon Szwajcarii został wówczas przyłączony do Sabaudii (1593).
Wśród niesłychanych trudów Franciszek musiał przełęczami pokonywać
wysokości Alp, dochodzące w owych
stronach do ponad 4000 m. Odwiedzał wioski i poszczególne zagrody
wieśniaków. Miał dar nawiązywania
kontaktu z ludźmi prostymi, umiał
ich przekonywać, swoje spotkania
okraszał złotym humorem. Na murach i parkanach rozlepiał ulotki
- zwięzłe wyjaśnienia prawd wiary.
Może dlatego właśnie Kościół ogłosił św. Franciszka Salezego patronem
katolickich dziennikarzy.
Wśród jego cnót na pierwszy plan
wybijała się niezwykła łagodność. Był
z natury popędliwy i skory do wybuchów. Jednakże długoletnią pracą
nad sobą potrafił zdobyć się na tyle
słodyczy i dobroci, że przyrównywano go do samego Chrystusa.
W epoce fanatyzmu i zaciekłych
sporów Franciszek objawiał wprost
wyjątkowy umiar i łagodność. Jego
ujmująca uprzejmość i takt spowodowały, iż nazwano go „światowcem
pośród świętych”. W kontaktach między ludźmi wyznawał zasadę: „Więcej
much się złapie na kroplę miodu aniżeli na całą beczkę octu”. Według podania miał on w ten sposób odzyskać
dla Kościoła kilkadziesiąt tysięcy kalwinów. W swojej żarliwości apostolskiej Franciszek posunął się do tego,
że w przebraniu udał się do Genewy
i złożył wizytę głowie Kościoła kalwińskiego, Teodorowi Beze, usiłując
nakłonić go do powrotu na łono Kościoła katolickiego. Wizytę ponowił
Franciszek aż trzy razy, chociaż nie
dała ona konkretnych wyników.
13
ŚWIĘTY FRANCISZEK SALEZY
Misja w Chablais trwała 4 lata.
W roku 1599 papież Klemens VIII
mianował Franciszka biskupem pomocniczym. Po otrzymaniu święceń
(sakry) biskupich Franciszek udał się
ponownie do Chablais, by dokończyć
tam swoją misję (1601).
W 1602 r. został biskupem Genewy po śmierci biskupa Graniera.
Z właściwą sobie żarliwością zabrał
się natychmiast do dzieła. Rozpoczął
od wizytacji 450 parafii swojej diecezji, położonej po większej części w
Alpach. Niestrudzenie przemawiał,
spowiadał, udzielał sakramentów
świętych, rozmawiał z księżmi, nawiązywał bezpośrednie kontakty
z wiernymi. Wizytował także klasztory. Zreformował kapitułę katedralną. Zdając sobie sprawę, jak wielkie
spustoszenia może sprawić ignorancja religijna, popierał Bractwo Nauki Chrześcijańskiej. Za podstawę
nauczania wiary służył katechizm,
ułożony niedawno przez kardynała
św. Roberta Bellarmina. Sam także
cały wolny czas poświęcał nauczaniu. Stworzył nowy ideał pobożności - życie duchowe, wewnętrzne,
praktykowane w klasztorach, wydobył z ukrycia, aby „wskazywało drogę tym, którzy żyją wśród świata”.
W roku 1604 zapoznał się Franciszek
ze św. Joanną Franciszką de Chantal
i przy jej współpracy założył nową
rodzinę zakonną sióstr Nawiedzenia NMP (wizytek). Uzyskała ona
zatwierdzenie papieskie w 1618 r.
W 1654 r. przybyły do Polski i zamieszkały w Warszawie. Zaproszony
do Paryża w celu odbycia konferencji
(1618-1619), Franciszek zapoznał się
tu ze św. Wincentym a Paulo.
Zmarł nagle w Lyonie podczas
powrotu ze spotkania z królem
Francji 28 grudnia 1622 r. Jego ciało
przeniesiono do Annecy, gdzie spoczęło w kościele macierzystym Sióstr
Nawiedzenia. Jego serce zatrzymały
jednak wizytki w Lyonie. Beatyfikacja odbyła się w roku 1661, a kanonizacja już w roku 1665. Papież Pius IX
ogłosił św. Franciszka Salezego doktorem Kościoła (1877), a papież Pius
XI patronem dziennikarzy i katolickiej prasy (1923). Ponadto czczony
jest jako patron wizytek, salezjanów
i salezjanek (Towarzystwa św. Franciszka Salezego, założonego przez
św. Jana Bosko); Annecy, Chabery
i Genewy.
Jego pisma wyróżniają się tak
pięknym językiem i stylem, że do
dnia dzisiejszego zalicza się je do klasyki literatury francuskiej. Do najbardziej znanych należą: Kontrowersje,
Filotea, czyli wprowadzenie do życia pobożnego (1608) i Teotym, czyli
traktat o miłości Bożej (1616). Zostało
także sporo jego listów (ok. 1000).
DLA WSZYSTKICH
NASZYCH KOCHANYCH
BABĆ I DZIADKÓW
Dzień jak co dzień,
Lecz jest inny bo
Dniem BABCI oznaczony
I w tym dniu chcę
Cię uściskać, ucałować
TWOJE dłonie.
Tyle pracy wykonałaś,
Moją MAMĘ wychowałaś,
Przy mnie też jej pomagałaś.
Tobie, mój kochany Dziadku,
życzę szczęścia i dostatku.
Uśmiechaj się zawsze
Twoje włosy nie są siwe,
bo Kocham Cię szczerze
Twoja twarz wciąż uśmiechnięta,
w
domu,
w kinie i na spacerze.
Za to mocno Cię całuję
Ty coś przepracował
pół wieku bez mała,
Życząc by codziennie były
gdy od trosk posiwiała
Dla CIEBIE święta
Ci srebrem głowa cała.
Dziadziusiu nasz drogi!
Przyjm dziś od nas wnuków życzenia:
Niech szczęście dni Ci opromienia
i rzuca Ci się pod nogi!
My Twoje wnuczki i wnuki
z życia Twojego czerpiemy nauki
- Tak bardzo Cię Dziadziu kochamy!
U Twych kolan składamy dziś dary,
Bądź szczęśliwy Dziadziu,
całusów mnóstwo Ci damy!
Ł.P.
14
15
PROGRAM EKUMENICZNEGO TYGODNIA
POWSZECHNEJ MODLITWY
O JEDNOŚĆ CHRZEŚCIJAN
W 2009 ROKU W KRAKOWIE
PROGRAM NABOŻEŃSTW
EKUMENICZNYCH W KRAKOWIE
Niedziela - 18 I 2009, g. 16.00
UROCZYSTE ROZPOCZĘCIE
TYGODNIA MODLITW O JEDNOŚĆ CHRZEŚCIJAN:
w kościele św. Klemensa w Wieliczce, ul. Zamkowa
7 z udziałem przedstawicieli Kościoła EwangelickoAugsburskiego
Niedziela – 18 I 2009, g. 10.30
Liturgia święta i nabożeństwo z udziałem przedstawicieli
innych Kościołów w cerkwi prawosławnej przy
ul. Szpitalnej 24
w kościele Sióstr Norbertanek ul. Kościuszki 88 –
g.19.00
z udziałem przedstawicieli Kościoła Prawosławnego
Poniedziałek – 19 I 2009
w kościele św. Jadwigi Królowej ul. Łokietka 60 –
g.17.00 z udziałem przedstawicieli Kościoła Chrześcijan
Baptystów
w kościele św. Judy Tadeusza (Czyżyny) ul. Wężyka 6 g.17.00 z udziałem przedstawicieli Kościoła EwangelickoAugsburskiego
w kościele św. Floriana ul. Warszawska 1 c – g.18.00
z udziałem przedstawicieli Kościoła EwangelickoMetodystycznego
w kościele św. Szczepana ul. Sienkiewicza 19 – g.18.00
z udziałem przedstawicieli Kościoła Polskokatolickiego
w bazylice Ojców Franciszkanów ul. Franciszkańska –
g.17.15 z udziałem przedstawicieli Starokatolickiego
Kościoła Mariawitów
16
Wtorek 20 I 2009 17.00
w kaplicy
ul. Długa 3
Kościoła
Ewangelicko-Metodystycznego
Środa 21 I 2009 17.00
w Kościele Ewangelicko-Augsburskim ul. Grodzka 58
Czwartek 22 I 2009 17.00
w
kaplicy
Kościoła
ul. Wyspiańskiego 4
Chrześcijan
Baptystów
Piątek 23 I 2009 17.00
w Kościele Polskokatolickim ul. Friedleina 8
Sobota 24 I 2009 17.00
Kościół Starokatolicki Mariawitów - gościnnie w Parafii
Ewangelicko-Augsburskiej ul. Grodzka 58
Niedziela - 25 I 2009, g. 17.00
UROCZYSTE ZAKOŃCZENIE TYGODNIA
EKUMENICZNEGO:
w bazylice OO. Dominikanów przy ul. Stolarskiej 12
Ekumeniczne nabożeństwo Słowa Bożego i Msza święta
pod przewodnictwem JE Księdza Kardynała Stanisława
Dziwisza
Po Mszy świętej w kapitularzu odbędzie się projekcja
filmu Ty kołaczesz do moich drzwi (Net for God),
prezentującego postać pastora Kościoła luterańskiego
Gerarda Haehnela ze Strasburga. Na film oraz skromny
poczęstunek na krużgankach zapraszają Wspólnota
Chemin Neuf i Międzynarodowa Fraternia Ekumeniczna.
17
PRZEŁAMALIŚMY SIĘ OPŁATKIEM
Koronką do Bożego Miłosierdzia
rozpoczęliśmy poprzedniej niedzieli
opłatek parafialny. O godzinie 15 zgromadziliśmy się w kościele, gdzie przed
najświętszym sakramentem, odmówiliśmy modlitwę św. Siostry Faustyny, modląc się za naszą parafię oraz wszystkich,
którzy mieszkają w jej obrębie, jak także
ich rodzin.
Następnie przeszliśmy do podziemi kościoła, aby wspólnie połamać się
opłatkiem, składając sobie przy tej okazji
życzenia. Nasze spotkanie rozpoczął ks.
Proboszcz Jan Dubas, pięknym przemówieniem, gdzie porównał zaangażowanie
w życie parafii do apostolstwa i polecił
nam, abyśmy pozostawali apostołami
również wśród sąsiadów, znajomych. To
przesłanie szerzenia wiary, jak także poprzez przykład własnych czynów, ukazywanie wartą naśladowania postawę
chrześcijanina, zostało gorąco przyjęte
wśród zgromadzonych.
18
W podziemiach zgromadzili się
przedstawiciele wszystkich grup parafialnych. Cieszy nas fakt, iż wśród nas
było także kilka osób młodych, to oni
swym zapałem mogą zmieniać oblicze
naszej parafii.
W spotkaniu uczestniczyli także księża pracujący w naszej wspólnocie. Była
to niecodzienna okazji porozmawiać
o kłopotach, złożyć życzenia, zapytać się
o sprawy codzienne, jak także te wieczne.
Pragniemy podziękować paniom,
które tak pięknie przygotowały poczęstunek i dbały, aby nikomu niczego nie
brakło.
Cieszy nas myśl, iż udało nam się
w takim gronie spotkać i porozmawiać.
Z radością wyczekujemy następnych
świąt Bożego Narodzenia, wśród których
nie powinno zabraknąć i parafialnego
spotkania opłatkowego.
Damian Mazur
19
PRZEŁAMALIŚMY SIĘ OPŁATKIEM
DZIĘKUJĘ
PROSZĘ
Jeżeli po przeczytaniu Dziękuję – Proszę zrodzi się w nas potrzeba serca aby
podzielić się z kimś potrzebującym, aby zaspokoić czyjąś prośbę to wystarczy
tylko podejść do punktu odzieży u p. Halinki, w naszej parafii i pozostawić
tam to czym chcemy się podzielić. Można tam również pozostawić informację
o innych rzeczach, którymi chcielibyśmy się podzielić. Jeżeli prośba będzie
dotyczyła pieniędzy, to można je w kopercie opisanej dla kogo pozostawić
w zakrystii naszego kościoła lub w kancelarii parafialnej.
Prosimy:
Oferujemy:
• wszystkie zbędne w domu rzeczy
typu: odzież, obuwie, artykuły gospodarstwa domowego, ręczniki,
firanki, zasłony, meble, koce, zabawki dla dzieci, sprzęt sportowy,
itp.,
• męską odzież, bieliznę osobistą,
skarpety
• łóżeczko dziecięce,
• wózki dziecięce,
• ubranka dla noworodków, niemowląt i dzieci starszych,
• używany sprawny komputer,
• kuchenkę gazową 4–palnikową,
• kuchenkę elektryczną 2–palnikową,
• 2 sofy dwuosobowe lub 2 wersalki,
• 2 łóżka piętrowe,
• odzież dziecięcą i młodzieżową,
• odzież dla dorosłych,
• łyżwy figurowe, z białymi prawie
nowymi butami z białej skóry, 2
pary rozmiar 24,5 (38) tel. 012/ 266
04 80 (proszę dzwonić po godz.
20-tej),
• 3 częściową meblościankę z lat
70-tych w dobrym stanie. Drzwiczki brązowe, ściany boczne jasne.
W tym szafa ubraniowa, szafa
z półkami - biblioteczka, szafa
z drzwiczkami przesuwanymi.
Wszystko z nadstawką. Wymiary
3 x 90 cm, czyli 2,70 m długość
łączna meblościanki, głębokość
56 cm
tel. 012/266-19-24
(proszę dzwonić po 20-tej),
Dziękujemy za:
• wszystkie przekazane rzeczy,
Kontakt z Zespołem Charytatywnym poprzez Kancelarię Parafialną lub zakrystię lub panie w punkcie odzieży tel.: 0-12-266-71-89, 601 182 038, 510
500 519. Przyjmowanie rzeczy odbywa się w poniedziałki od 17.00 do 18.00,
a wydawanie w czwartki od 17.00 do 18.00. Prosimy o przynoszenie rzeczy
czystych i sprawnych.
20
21
TYDZIEŃ W MODLITWIE
18 I 2008 – 2 Niedziela Zwykła
Czyt.: 1 Sm 3, 3b-10. 19;
Ps 40, 2 i 4ab. 7-8a. 8b-10;
1 Kor 6, 13c-15a. 17-20; J 1, 35-42;
700
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
· w int. śp. Henryka Króla,
830
· w int. śp. Marii Piszczek,
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
1000 · w int. śp. zmarłych z rodzin Sojów
i Habrów,
· w int. śp. Anny i Piotra Nowaków w 30
rocz. śm.,
1130 · w intencji Parafian,
1300 · w int. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
1800 · w int. śp. Aleksandra Kiczka (gregoriańska),
20 I 2008
Czyt.: Hbr 6, 10-20;
Ps 111, 1-2. 4-5. 9 i 10c;
Mk 2, 23-28;
700
· w int. śp. Kunegundy, Stanisława
i Władysława,
· w int. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
· w int. śp. Walerii Ciszewskiej w 25
rocz. śm.,
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
800
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
1800 · w int. śp. Aleksandra Kiczka (gregoriańska),
· w intencji Romana Dudzika i Jego rodziny, dziękczynno · błagalna z prośbą
o zdrowie i błogosławieństwo Boże
z okazji kolejnej rocznicy urodzin,
22 I 2008
Czyt.: Hbr 7,25 · 8,6;
Ps 40, 7-8a. 8b-10. 17; Mk 3, 7-12;
700
· w int. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
· w int. śp. Aleksandra Kiczka (grego800
riańska),
1800 · w int. śp. Zofii i Władysława Żywiołów,
· w int. śp. Tadeusza w 21 rocz. śm.,
24 I 2008
Wspomnienie św. Franciszka Salezego,
biskupa i doktora Kościoła,
Czyt.: Hbr 9, 1-3. 11-14;
Ps 47, 2-3. 6-7. 8-9; Mk 3, 20-21;
700
· w int. śp. Katarzyny w 23 rocz. śm.,
· w int. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
800
· w int. śp. Aleksandra Kiczka (gregoriańska),
1700 · adoracja Najświętszego Sakramentu,
1800 · w int. śp. Tadeusza w 27 rocz. śm.,
· w int. śp. Franciszki Stępniewskiej
w rocz. śm.,
· w int. śp. Tomasza Komornickiego
w 15 rocz. śm. oraz żony Marii,
19 I 2008
Wspomnienie św. Józefa Sebastiana
Pelczara, biskupa
Czyt.: Hbr 5, 1-10; Ps 110, 1-2. 3-4;
Mk 2, 18-22;
700
· w int. śp. Jana, Marii i Jana o wieczne
zbawienie,
· w int. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
· w int. śp. Aleksandra Kiczka (grego800
riańska),
1800 · w int. śp. Kazimiery i Leona Syczaków,
· w int. śp. Jana Stocha,
21 I 2008
Wspomnienie św. Agnieszki,
dziewicy i męczennicy,
Czyt.: Hbr 7, 1-3. 15-17; Ps 110, 1-2. 3-4;
Mk 3, 1-6;
700
· w int. śp. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
· w int. śp. Aleksandra Kiczka (grego800
riańska),
1800 · w intencji próśb i podziękowań do
Matki Bożej,
· w intencji siostry Agnieszki, o Boże
błogosławieństwo i opiekę Matki Bożej
Wspomożenia Wiernych w dniu imienin,
23 I 2008
Czyt.: Hbr 8, 6-13;
Ps 85, 8 i 10. 11-12. 13-14;
Mk 3, 13-19;
700
· w int. śp. Aleksandra Kiczka (gregoriańska),
· w int. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
· w int. śp. Władysława Teleja w 1 rocz.
śm.,
800
· w intencji Heleny, Janiny i Ireneusza
o zdrowie i błogosławieństwo Boże,
1745 · koronka do Miłosierdzia Bożego,
1800 · w intencji Parafian,
· w int. śp. Olgi Mawrić, wieloletniej zelatorki 1-szej Róży Kobiet, o miłosierdzie Boże i spokój duszy; Niech dobry
Bóg nagrodzi ją wiekuistym szczęściem i przyjmie do chwały nieba,
25 I 2008 – 3 Niedziela Zwykła
Czyt.: Jon 3, 1-5. 10; Ps 25, 4-5. 6-7bc. 8-9;
1 Kor 7, 29-31; Mk 1, 14-20;
700
· w int. śp. Wojciecha Teleja (gregoriańska),
830
· w int. śp. Aleksandra Kiczka (gregoriańska),
· w int. śp. Władysława, Aleksandrę
i Juliana Kinasz (gregoriańska),
1000 · w intencji Elżbiety i Jana, dziękczynna z okazji 30 rocz. ślubu,
1130 · w int. śp. Jana Janickiego, Janusza
Jedynaka, Piotra Bednarza i Krzysztofa Bednarza,
· w int. śp. męża Zbigniewa Chwedczuka oraz zmarłych z rodzin Raczków,
Chwedczuków i Klimczyków,
1300 · w int. śp. Jana Kurowskiego (gregoriańska),
· w int. śp. Jana Janeckiego w 4 rocz.
śm.,
1800 · w int. śp. Gabrieli Bieleckiej,
22
23
OGŁOSZENIAPARAFIALNE
2 NIEDZIELA ZWYKŁA
18
1. Obecną niedzielą rozpoczynamy: „Tydzień modlitw o jedność chrześcijan”. Zapraszamy
wszystkich parafian na Nieszpory niedzielne o godzinie 17.30
w czasie których modlić się będziemy w tej intencji. Dziś na
Mszy świętej o godzinie 18.00
wystąpi nasz Dębnicki Chór Parafialny. Po dzisiejszej Mszy
Świętej wieczornej ok. godziny
19.00 młodzież z naszej scholii „Cantate Deo” zaprasza
wszystkich chętnych na nietradycyjne jasełka wyrażone
przez muzykę i taniec. Jasełka
wystawione będą w naszym
Oratorium.
2. Dziękujemy wszystkim parafianom, którzy przyczynili się do
zorganizowania spotkania opłatkowego i licznie przybyli, aby
modlitwą, wspólnym kolędowaniem tworzyć więzi dobra i miłości.
3. W tym tygodniu przypada wspomnienie: w poniedziałek 19
stycznia św. bp Józefa Sebastiana Pelczara Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, w środę
STYCZNIA
2009
21 stycznia św. Agnieszki, w sobotę 24 stycznia św. Franciszka
Salezego bp i doktora Kościoła,
patrona dziennikarzy, patrona
zgromadzenia Salezjańskiego.
4. Niedziela 25 stycznia związana jest ze Świętem Nawrócenia
Świętego Pawła. W roku św.
Pawła chcemy zewnętrzną uroczystość odpustową ku czci św.
Jana Bosko obchodzić właśnie
w tym dniu. Homilie z tej okazji
wygłosi ks. Tadeusz Nowak. Na
Mszy świętej o godzinie 10.00
i 11.30 wystąpi chor chłopięcy „Pueri cantores”, a na Mszy
świętej o godzinie 18.00 Międzyzakonny Chór Sióstr, który
powstał z okazji ostatniej wizyty
ojca św. Jana Pawła II w 2002 r.
5.
Zespół Charytatywny będzie
zbierał ofiary do puszek dla
osób najbardziej potrzebujących
w przyszłą niedzielę.
6. Zachęcamy do lektury prasy katolickiej.
ks. Jan Dubas SDB
proboszcz
Redakcja:
Ks. Jan Dubas, Teresa Flanek, Magdalena Dudek, Maria Kantor, Łukasz Kamieński,
Łukasz Pilarczyk, red. nacz. Janusz Kościński, Wojciech Pietras
tel. (012) 269 16 18
Internet: http://parafia.salezjanie.krakow.pl/
24
koszt.wydania 0,90 zł