Czytelnicy to wariaci Dziś mam dla was prezent. Kawałek cudownej

Czytelnicy to wariaci
Dziś mam dla was prezent. Kawałek cudownej książki o czytaniu i o książkach. Ja ją
uwielbiam, kupiłam lata temu, nawet już nie pamiętam jakim cudem wpadła mi w ręce. Pierwszy
rozdział jest miłości do (nie)porządkowania książek. Publikuję bez zakończenia, ale nie martwcie się,
finał jest szczęśliwy!
Fragment książki
Ex libris. Wyznania czytelnika. Anne Fadiman
Kilka miesięcy temu mój mąż i ja postanowiliśmy połączyć nasze księgozbiory. Znamy się od
dziesięciu lat, mieszkamy razem od sześciu, od pięciu jesteśmy małżeństwem. Nasze kubki do kawy,
choć nie od pary, rezydowały w przyjaźni na jednej półce; pożyczaliśmy od siebie koszulki, a nawet,
przyciśnięci potrzebą, skarpetki; nasze kolekcje płyt dawno zżyły się ze sobą bez jednego zgrzytu (...).
Jednak nasze książki wciąż mieszkały osobno, moje głównie w północnym krańcu naszego poddasza –
jego w południowym. Zgadzaliśmy się, że to bez sensu, że mój Billy Budd usychał z tęsknoty
czterdzieści stóp od jego Moby Dicka, ale żadne z nas nie kiwnęło palcem, żeby ich połączyć. (...)
Niechęć do połączenia naszych Melville’ów miała po części źródło w pewnych dzielących nas
zasadniczych różnicach charakterologicznych. George gromadzi spontanicznie . Ja systematycznie.
Jego książki współżyją demokratycznie, zjednoczone pod wszechobejmującym sztandarem Literatury.
Część stoi pionowo, część przyjmuje pozycję horyzontalną, niektóre c h w i l o w o grzęzną w tylnych
szeregach. Moje rozparcelowane zostały według treści i narodowości. Jak wielu ludzi o wysokiej
tolerancji na bałagan, George darzy przedmioty martwe elementarnym zaufaniem. Wierzy, że jeśli
coś będzie potrzebne, to na pewno się znajdzie. Ja przeciwnie, wyznaję pogląd, że książki, mapy,
nożyczki i taśma klejąca są niesolidnymi wagabundami, objawiającymi niepoprawną skłonność do
oddalania się w nieznanym kierunku, jeśli nie zadbać, by pilnowały ściśle przydzielonego im miejsca.
Przeto moje książki zawsze muszą przestrzegać surowej dyscypliny.
Po pięciu latach małżeństwa i dochowania się dziecka dojrzeliśmy wreszcie z George’em do przejścia
na wyższy poziom intymności, czyli konsolidacji księgozbiorów. Nie było jednak do końca jasne, jak
miałby wyglądać kompromis pomiędzy jego systemem ogrodu angielskiego a moim ogrodu
francuskiego. Przynajmniej na krótką metę wzięłam górę, wedle teorii, że o ile George zdoła znaleźć
swoje książki, jeśli ustawimy je po mojemu, o tyle ja nigdy nie odnajdę moich, jeśli zapanuje jego styl.
Przystaliśmy na podział według dziedzin – historia, psychologia, przyroda, podróże i tak dalej.
Literatura piękna miała zostać dodatkowo posegregowana według narodowości. (George, nawet jeśli
uznał ten plan za przesadnie drobiazgowy, musiał przynajmniej przyznać, że i tak jest on o niebo
lepszy od systemu, o którym opowiedzieli nam nasi znajomi. Otóż z kolei znajomi odnajęli na kilka
miesięcy swój dom pewnemu dekoratorowi wnętrz. Po powrocie odkryli, że wszystkie książki zostały
poprzestawiane według koloru i formatu. Wkrótce potem ów dekorator zginął w wypadku
samochodowym. Muszę wyznać, że zebrani przy stole jednomyślnie orzekli, iż sprawiedliwości stało
się zadość).
To tyle, jeśli chodzi o zasady ogóle. Schody zaczęły się, kiedy ogłosiłam mój plan uporządkowania
literatury angielskiej chronologicznie, amerykańskiej zaś alfabetycznie, według autorów. (...) George
uległ w końcu naciskom, ale bardziej w imię małżeńskiej harmonii niż z autentycznego przekonania.
Szczególnie nieprzyjemnie się zrobiło przy przenoszeniu z półki na półkę Szekspira. Kiedy George
targał książki, ja zawołałam:
- Uważaj, żeby ustawiać w tej kolejności, a jakiej zostały napisane!
- Chcesz przez to powiedzieć, że mamy ustawiać chronologicznie także p o s z c z e g ó l n y c h
a u t o r ó w ? – z wrażenia ledwo mógł złapać oddech. – Ale przecież nie wiadomo nawet dokładnie,
k i e d y Szekspir napisał swoje sztuki!
- Cóż – stwierdziłam przemądrzale – wiemy, że Burzę napisał po Romeo i Julii. I chciałabym to widzieć
odzwierciedlone na naszych półkach.
George mówi, że był to jeden z nielicznych momentów, kiedy poważnie zastanawiał się nad
rozwodem.