The Use of Computer Navigation in Hip Arthroplasty: Literature
Transkrypt
The Use of Computer Navigation in Hip Arthroplasty: Literature
OTR 2011 /układ merytoryczny wydania marcowego / 1. Mr Shahid Punwar The Use of Computer Navigation in Hip Arthroplasty: Literature Review and Evidence Today Running Title: Hip Navigation Abstract Total hip replacement arthroplasty and hip resurfacing are two of the most successful orthopaedic operations performed worldwide. Critical to the success of these operations is the accurate placement of the components. Correct component alignment reduces mechanical wear and the risk of dislocation. Traditionally, correct component alignment relies on the surgeon referencing from the position of the patient on the table and anatomical landmarks. However, it is now known that this leads to a wide variability in component position. Computer navigation systems aim to optimise component placement. The purpose of this review is to describe the different types of computer navigation systems available and their use in both total hip arthroplasty and hip resurfacing. Hip arthritis is a major cause of disability worldwide [1,2]. In the United States more than 200,000 total hip replacements are performed annually, a figure set to rise as the population ages. Key to success is accurate alignment of the components as a poorly aligned acetabular cup increases the risk of dislocation, reduces the range of motion and can also accelerate component wear, leading to early prosthesis failure [3]. 2. Grzegorz Kropczyński Marek Śliwa Piotr Styrkosz Roman Pawlas Analiza długości przeżycia i pobytu w okołokrętarzowym kości udowej (AO 31A1-A3) szpitalu chorych ze złamaniem Streszczenie Leczenie operacyjne chorych ze złamaniem okołokrętarzowym kości udowej jest metodą z wyboru. Celem pracy była analiza długości przeżycia i pobytu w szpitalu chorych w zależności od wyboru metody operacyjnej oraz wybranych czynników rokowniczych tj. : zmiany wartości hemoglobiny (Hg), hematokrytu (Ht) oraz wieku i płci. Analizie poddano 403 chorych ze złamaniem okołokrętarzowym operowanych w latach 20052008. Informacje o wieku, płci, rodzaju złamania oraz parametrach laboratoryjnych uzyskano z historii chorób pacjentów. Daty zgonów uzyskano z Urzędu Statystycznego. Przeprowadzono analizę przeżywalności metodą Kaplana-Meiera stosując test F Coxa, przeprowadzono wielowymiarową analizę zależności przeżycia (analizę regresji ryzyka względnego Coxa) z zastosowaniem korelacji porządku rang Spearmana jak również przeprowadzono analizę regresji dla czasu hospitalizacji wyżej wymienionymi testami. Zespolenie sposobem DHS wykonano u 255 (63%), gwoździem Gamma u 108 (27%), a płytą kątową u 40 (10%) chorych. Rodzaj metody operacyjnej oraz płeć pacjentów nie miała znaczenia istotnie statystycznego dla prognozowanej długości przeżycia. Czynnikami mającymi zależność odwrotnie proporcjonalną na prognozowaną długość przeżycia były: wiek pacjenta, różnica między wartością hemoglobiny (Hg) przy przyjęciu i Hg po zabiegu oraz związana z tym liczba przetaczanych jednostek koncentratu krwinek czerwonych. Czas hospitalizacji po zabiegu nie zależał w sposób statystycznie istotny od rodzaju zastosowanego implantu oraz płci chorego. Wiek pacjenta oraz wartość Hg podczas przyjęcia na oddział chirurgii urazowo-ortopedycznej determinowały czas pobytu w szpitalu. 1. Czynnikami mającymi znaczenie dla prognozowania czasu przeżycia chorych ze złamaniami okołokrętarzowymi kości udowej są: wiek, spadek wartości Hg oraz ilość przetoczonych preparatów KKCz podczas procesu leczniczego 2. Na długość pobytu w szpitalu decydujące znaczenie ma: wiek oraz wartość Hg podczas przyjęcia pacjenta na oddział 3. Rodzaj metody operacyjnej oraz płeć pacjentów nie mają znaczenia prognostycznego dla długości przeżycia oraz pobytu w szpitalu Słowa kluczowe: złamanie okołokrętarzowe (Pertrochanteric Fracture), śmiertelność (Mortality), czynniki ryzyka (Risk Factors) Strona 1 z 4 3. Nowotny Janusz, Nowotny-Czupryna Olga, Brzęk Anna, Kowalczyk Anna, Czupryna Krzysztof Postawa ciała a zespoły bólowe kręgosłupa Streszczenie Nieprawidłowa postawa ciała m.in. zaburza symetrię rozkładu sił ściskających i rozciągających działających po obu stronach osi ciała i powoduje pojawienie się niekorzystnych sił ścinających. Niekorzystnie też zmieniają się momenty obrotowe sił mięśni antygrawitacyjnych. Może to prowadzić do rozwoju tzw. zespołu przeciążeń powolnych, ciasnoty otworów międzykręgowych, ucisku na korzenie nerwowe i rozwoju zespołów bólowych. W patogenezie tych ostatnich nie bez znaczenia jest wykonywanie rozmaitych czynności zawodowych w nieergonomicznych pozycjach. jest pokazanie związku pomiędzy występowaniem zespołów bólowych kręgosłupa a jakością postawy ciała, w tym w kontekście ergonomii pracy. Badaniami objęto 125 osób, w tym 39 osób dorosłych, u których w wieku rozwojowym rozpoznano skoliozę oraz 39 położnych i 47 fizjoterapeutów. U wszystkich oceniono postawę ciała, a u położnych i fizjoterapeutów oceniano układ ciała podczas wykonywania czynności zawodowych. Do oceny częstości i stopnia natężenia bólu posłużono się schematem Jacksona i Moskowitza. Okazało się, że ponad 80% badanych skarży się na dolegliwości bólowe kręgosłupa. Najczęściej były to dolegliwości występujące okresowo, w odcinku lędźwiowym. Występowanie bólu nie zależało bezpośrednio od tego jakiego rodzaju nieprawidłowości układu kręgosłupa przeważały w pozycji roboczej, ani od jakości postawy położnych i fizjoterapeutów. Dolegliwości te odnotowano też u ok. 85% osób z wcześniej rozpoznaną skoliozą. Nieprawidłowa postawa ciała (a zwłaszcza skolioza) usposabia do występowania dolegliwości bólowych. Sprzyja temu też wykonywanie czynności zawodowych w nieergonomicznych pozycjach. Słowa kluczowe: postawa ciała, skoliozy, położne, fizjoterapeuci, ergonomia pracy, bóle kręgosłupa 4. Justyna Hanuszkiewicz i wsp. Postawa ciała a czynność mięśni tułowia kobiet po leczeniu raka piersi Słowa kluczowe: rak piersi, dynamometria czynnościowa, postawa ciała, tułów Streszczenie Leczenie raka piersi może powodować nieprawidłowe ukształtowanie krzywizn przednio – tylnych kręgosłupa, co w konsekwencji prowadzi do zaburzeń czynnościowych mięśni tułowia. Celem pracy było określenie zależności pomiędzy czynnością mięśni tułowia a typem postawy ciała kobiet leczonych z powodu raka piersi. 50 kobiet po leczeniu raka piersi. Średni wiek badanych wyniósł 61 lata (±8,67), średnia wysokość ciała 157, 5 cm (±5,49) i średnia masa ciała 74 kg (±13,10). U 84% badanych przeprowadzono zmodyfikowaną radykalną mastektomię, natomiast u 16% - zabieg oszczędzający. Średni czas od zabiegu chirurgicznego wyniósł 6,4 roku (±5,15). Dodatkowo 90% kobiet zostało poddanych leczeniu uzupełniającemu. U wszystkich badanych wykonano pomiar parametrów siłowo – prędkościowych mięśni zginaczy i prostowników tułowia przy prędkościach kątowych ruchu 60°/s i 120°/s na stanowisku do badań izokinetycznych oraz fotogrametryczną ocenę krzywizn przednio – tylnych kręgosłupa. Na podstawie wielkości wskaźnika kompensacji (µ) badaną grupę podzielono na 3 podgrupy postawy ciała: kifotyczną (K), lordotyczną (L) i równoważną (R). 40% (20 kobiet) badanych cechowała postawa równoważna – o jednakowo zaznaczonych krzywiznach piersiowej i lędźwiowej, 30% (15 kobiet) kifotyczna – o przewadze krzywizny kifotycznej nad lordotyczną, natomiast 30% lordotyczna (15 kobiet)– o przewadze krzywizny lordotycznej nad kifotyczna. Kobiety o lordotycznej postawie ciała osiągnęły najwyższe wartości korelacji pomiędzy czynnością mięśni tułowia przy obciążeniu 60°/s i 120°/s a postawą ciała w płaszczyźnie strzałkowej, z kolei znikome korelacje odnotowano w przypadku grupy kobiet o równoważnej sylwetce. 1. Największe zaangażowanie mięśni tułowia wykazano w przypadku postawy lordotycznej. 2. Postawa równoważna nie wykazała związków czynności mięśni i parametrów charakteryzujących tę postawę. Strona 2 z 4 5. Białoszewski D., Zaborowski Grzegorz Przydatność terapii manualnej w rehabilitacji przewlekłego uszkodzenia stożka rotatorów stawu ramiennego. 6. Andrzej Myśliwiec, Edward Saulicz, Michał Kuszewski, Mirosław Kokosz, Tomasz Wolny Ocena wpływu wyciągu Saundersa oraz przezskórnej stymulacji nerwowo mięśniowej na siłę chwytu u pacjentów z dolegliwościami bólowymi szyjnego odcinka kręgosłupa Streszczenie Dolegliwości bólowe kręgosłupa są jedną z najczęstszych przyczyn pogorszenia samopoczucia. Długotrwale utrzymujące się przeciążenie, doprowadza do krytycznego zmniejszenia się odległości pomiędzy sąsiadującymi kręgami i radializacji objawów. Celem pracy była ocena wpływu wyciągu szyjnego oraz metody TENS na wielkość siły chwytu niebolesnego oraz siłę maksymalną zginaczy ręki. Analizie poddano 45 pacjentów w wieku od 21 do 66 lat z zespołem bólowym szyjnego odcinka kręgosłupa spowodowanym przeciążeniem. U pacjentów tych, zastosowano usprawnianie z wykorzystaniem wyciągu Saundersa oraz metody TENS. Siłę ciągu dawkowano w taki sposób, aby pacjent odczuwał wyraźny ale niebolesny ciąg. Zabieg TENS wykonano metodą konwencjonalną. Zabiegi wykonywane były w 3 grupach eksperymentalnych. W grupie 1 zastosowano wyciąg Saundersa, w grupie 2, wykonano trakcję i TENS, zaś w 3 grupie, wykonano wyłącznie TENS. Każdy pacjent był poddany 10 zabiegom z przerwą nie przekraczającą 3 dni. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono największą poprawę w zakresie wzrostu wartości siły niebolesnego chwytu ręki. Wartość siły maksymalnej wzrosła jedynie po stronie lewej w grupie, w której wykonano jedynie zabieg trakcji. Zastosowanie wyciągu szyjnego Saundersa wpływa na zwiększenie siły chwytu ręki nie wywołującego dolegliwości bólowych u pacjentów z dolegliwościami bólowymi szyjnego odcinka kręgosłupa. Wykonanie obu zabiegów nie wpływa znacząco na zwiększenie siły maksymalnej chwytu ręki. Słowa kluczowe: szyjny odcinek kręgosłupa, trakcja, TENS 7. A. Fujak, C. Kopschina, F. Gras, R. Forst, J. Forst Contractures of the lower extremities in spinal muscular atrophy type II. Descriptive clinical study with retrospective data collection Summary Early development of contractures and progressive scoliosis with pelvic obliquity are the most significant orthopaedic problems for children with the intermediate form of spinal muscular atrophy, SMA type II. This study deals with the restrictions of the passive range of motion and the development of contractures of the lower extremities in these patients. We followed up 143 patients, 74 female and 69 male, with SMA type II for an average of 5.3 years (±4.0, 0.2 – 18.7). Their average age at the first examination was 8.4 years (±6.6, 0.1 – 34.1) and at the last examination 12.3 years (±6.5, 0.7 – 37.1). The passive range of joint motion was determined using a goniometer. According to Johnson et al. (1992), we calculated the relative contracture index (CI). The loss of range of motion (ROM) and the contractures of the joints of the lower extremities (hip, knee and ankle) develop early and increase progressively with age. Marked restriction of motion with severe flexion contractures in some cases was observed in the knee followed by the hip and ankle joint. The findings of this study give us more information about the development of contractures and deformities of the joints of the lower extremities and aim to help to improve the quality of orthopaedic care of patients with SMA type II. 8. Konrad Sebastian Wronka, Hatem Salama , Balasundaram Ramesh Management of Displaced Ankle Fractures in Elderly Patients – Is it worth to perform osteosynthesis of osteoporotic bone? Strona 3 z 4 Abstract Ankle fractures in the elderly with osteoporotic bones are often difficult to manage. There is an argument of whether we should treat such fractures conservatively, surgically, or even plan primary arthrodesis. Furthermore, there is risk of difficult or failed fixation. The study was a retrospective evaluation of the management and follow up of 126 patients presented with displaced ankle fracture between 2001 and 2007. All patients were above 60 years at the time of injury. About 75% of our patients underwent open reduction and internal fixation (ORIF). The remaining had closed manipulation under anaesthesia (MUA) performed. Some patients had multiple comorbidities including diabetes (14% of patients). The results of fixation were satisfactory. Early complications included superficial wound infection (13% of patients), one chest infection. There was no difference in diabetic patients. Metal work failure occurred in one case only. Satisfactory union of fracture was achieved in all patients. Amongst patients who underwent MUA, more than 22% had chronic ankle pain. Significant ankle deformity was reported in 9% of patients. Key words: Ankle fracture, Osteoporotic fracture, Ankle Fixation 9. Alessandro Geraci, Antonio Sanfilippo, Michele D’Arienzo The treatment of wrist fractures with Epibloc System Have not been included funding for the realization of this work Summary Fractures of the distal extremity of the radius are the most common bone lesions of the superior extremity of the body, representing 17% of the fractures treated in First Aid. The restoration of anatomical relationships in the radiocarpal joint is considered to be a prerequisite for good functional recovery. There are numerous methods of treatment about these fractures. Epibloc system is a percutaneous endomedullary synthesis alternative to plaster apparatus in wrist fracture treatment. The Authors describe their experiences in 81 fractures (63 type A2-3 fractures and 18 type C1) of the wrist treated with Epibloc System (ES). The results is evaluated clinically, functionally and radiographic in the 7th, 14th, 35th, 90th day. Gartland and Werley score modified by Sarmiento is used for the functional assessment of the wrist injuries. There are 29 patients (35,8%) who had excellent results, 43 (53,1%) patients who had good results. 47 of the patients (58%) had ROM of 100% of normal, with a dorsiflexion-palmarflexion (DF-PF) arc of 120 degree or more. Seven (8,6 %) of the patients developed Sudeck’s osteodystrophy. A “very moderate” or “moderate” malunion was observed in 19 cases (23.4%) 1.The ES is a surgical technique for the treatment of numerous wrist fractures. These fractures can result in excellent mobility as well as a low rate of complications and secondary loss of reduction. 2. This method satisfies a precocious function recovery with low incidence of rigidity and algodistrofia. 3. This technique is best indicated for AO type A2-3 and type C1. 4. The ES is inadequate for patients with severe osteopenia and markedly comminuted intra-articular fractures. Key Words: distal radius fracture, wrist fracture, epibloc system, percutaneous synthesis, percutaneous pinning 10. Kalenderer Onder, Post-traumatic heterotopic ossification of the cruris a case report Summary The formation of mature lamellar bone at an ectopic site in the body is called heterotopic ossification. We reported a 28 year-old patient with heterotopic ossification (HO) in the left cruris. He complained difficulties with walking and limited ROM of the ankle joint. At surgery, the incision was made through the center of HO that is palpable. After, HO was removed, no change in ROM of the ankle joint was observed. A decision was made to lengthen the Achilles tendon. After the lengthening of Achilles tendon, an increased ROM of the ankle joint was determined. Lengthening surgery of Achilles tendon following the removal of post-traumatic HO at cruris is a safe and effective procedure; if ROM of ankle joint is restricted. Strona 4 z 4