więcej
Transkrypt
więcej
CHOROBY ZAWODOWE Co to jest choroba zawodowa? Za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych „narażeniem zawodowym” (art. 2351 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw –Dz. U. Nr. 99, poz. 825). Tryb postępowania w sprawach chorób zawodowych wyróżnia trzy etapy: - zgłoszenie podejrzenia, - rozpoznanie, - stwierdzenie choroby zawodowej. Kto zgłasza podejrzenie choroby zawodowej? Zasady zgłaszania podejrzenia choroby zawodowej określa w/w ustawa. Zgodnie z art. 235 obowiązek zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej do: - właściwego państwowego inspektora sanitarnego, - właściwego okręgowego inspektora pracy mają: -pracodawca (§ 1), -lekarz podmiotu właściwego do rozpoznania choroby zawodowej (§ 2). W każdym przypadku podejrzenia choroby zawodowej zgłoszenia może dokonać - lekarz, - lekarz dentysta, który podczas wykonywania zawodu powziął takie podejrzenie u pacjenta, kieruje na badania w celu wydania orzeczenia o rozpoznaniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do jej rozpoznania (§ 21). Zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej może również dokonać: pracownik lub były pracownik, który podejrzewa, że występujące u niego objawy mogą wskazywać na taką chorobę, przy czym pracownik aktualnie zatrudniony zgłasza podejrzenie za pośrednictwem lekarza sprawującego nad nim profilaktyczną opiekę zdrowotną (§ 22). Kto wydaje orzeczenie o rozpoznaniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do jej rozpoznania? Rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub u byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych (art. 2352 w/w ustawy). Orzeczenie o rozpoznaniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do jej rozpoznania, zwane „orzeczeniem lekarskim”, wydaje lekarz jednostki orzeczniczej na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika lub byłego pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego ( § 6.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych – Dz. U. Nr 105, poz. 869 z 2009 roku z póżń. zm). Pracownik lub były pracownik, badany w jednostce orzeczniczej I stopnia, który nie zgadza się z treścią orzeczenia lekarskiego, może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania przez jednostkę orzeczniczą II stopnia. Wniosek o przeprowadzenie ponownego badania składa się w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia lekarskiego, za pośrednictwem jednostki orzeczniczej I stopnia zatrudniającej lekarza, który wydał to orzeczenie (§ 7.1 w/w rozporządzenia). Kto wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej lub decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej? Decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowe albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje właściwy państwowy inspektor sanitarny na podstawie materiału dowodowego, a w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika. Od decyzji państwowego inspektora sanitarnego przysługuje stronom odwołanie do właściwego organu odwoławczego zgodnie z pouczeniem zawartym w decyzji. Decyzja wydana przez właściwy organ odwoławczy jest ostateczna. O ile strona uzna, że decyzja organu odwoławczego jest niezgodna z prawem może zaskarżyć ją do właściwego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu odwoławczego w terminie 30 dni od daty jej otrzymania. SCHEMAT ILUSTRUJĄCY PRZEBIEG POSTĘPOWANIA W PRZYPADKU PODEJRZENIA CHOROBY ZAWODOWEJ decyzja Jednostki orzecznicze I stopnia: - poradnie chorób zawodowych wojewódzkich ośrodków medycyny pracy; - kliniki i poradnie chorób zawodowych uniwersytetów (akademii medycznych); - poradnie chorób zakaźnych wojewódzkich ośrodków medycyny pracy albo przychodnie i oddziały chorób zakaźnych poziomu wojewódzkiego – w zakresie chorób zawodowych zakaźnych i pasożytniczych; - jednostki organizacyjne zakładów opieki zdrowotnej, w których nastąpiła hospitalizacjaw zakresie rozpoznawania chorób zawodowych u pracowników hospitalizowanych z powodu wystąpienia ostrych objawów choroby. Jednostki orzecznicze II stopnia Od orzeczeń wydanych przez lekarzy zatrudnionych w jednostkach orzeczniczych I stopnia, przysługuje stronie odwołanie do jednostek orzeczniczych II stopnia, którymi są jednostki badawczo – rozwojowe w dziedzinie medycyny pracy.