Dlaczego spowiadać się?

Wejście - Pytania i odpowiedzi - Dlaczego spowiadać się?
Dlaczego spowiadać się?
7.5.2015
O przebaczenie się prosi, prosi się kogoś innego i w spowiedzi prosimy o
przebaczenie Jezusa. Przebaczenie nie jest owocem naszych wysiłków, lecz jest
prezentem, jest darem Ducha Świętego, który nas napełnia obmywającym
strumieniem miłosierdzia i łaski, który nieustannie wypływa z otwartego serca
Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Papież Franciszek, Audiencja
19.02.2014
1. Dlaczego spowiadać się?
Spowiedź jest sakramentem ustanowionym przez Jezusa Chrystusa, aby
przebaczać grzechy, kiedy mówił do swoich apostołów: “"Którym odpuścicie
grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane"(J 20,23).
Ponieważ to nowe życie, które On nam daje w chrzcie może ulec osłabieniu, a
nawet można je utracić przez grzech. Dlatego Chrystus chciał, by Kościół
kontynuował Jego dzieło uzdrawiania i zbawiania przez ten sakrament.
Poprzez rozgrzeszenie sakramentalne kapłana, który działa w imieniu Chrystusa,
Bóg udziela penitentowi przebaczenie i pokój i odzyska łaskę, dzięki której żyje
jak dziecko Boże i może dotrzeć do nieba, do szczęścia wiecznego.
Por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1420-1421; 1426; 1446.
2. Co to jest grzech?
Grzech jest brakiem prawdziwej miłości względem Boga i bliźniego z powodu
niewłaściwego przywiązania do pewnych dóbr. Rani on naturę człowieka i godzi w
ludzką solidarność. Św. Augustyn zdefiniował grzech jako "miłość siebie,
posunięta aż do pogardy Boga". Wskutek tego pysznego wywyższania siebie
grzech jest całkowitym przeciwieństwem posłuszeństwa Jezusa, który dokonał
1/7
zbawienia. (por. Flp 2, 6-9).
Istotne jest rozróżnienie między grzechem śmiertelnym a grzechem powszednim.
Grzech śmiertelny niszczy miłość w sercu człowieka wskutek poważnego
wykroczenia przeciw prawu Bożemu; podsuwając człowiekowi dobra niższe,
odwraca go od Boga, który jest jego celem ostatecznym i szczęściem. Grzech
powszedni pozwala trwać miłości, chociaż ją obraża i rani.
Aby grzech był śmiertelny, są konieczne jednocześnie trzy warunki: "Grzechem
śmiertelnym jest ten, który dotyczy materii poważnej i który nadto został
popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą"
Materię ciężką uściśla dziesięć przykazań zgodnie z odpowiedzią, jakiej Jezus
udzielił bogatemu młodzieńcowi:"Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie
zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę" (Mk 10, 19). Ciężar
grzechów jest większy lub mniejszy: zabójstwo jest czymś poważniejszym niż
kradzież. Należy uwzględnić także pozycję osób poszkodowanych: czymś
poważniejszym jest przemoc wobec rodziców aniżeli wobec kogoś obcego.
Grzech powszedni jest popełniony wtedy, gdy w materii lekkiej nie przestrzega się
normy prawa moralnego lub gdy nie przestrzega się prawa moralnego w materii
ciężkiej, lecz bez pełnego poznania czy całkowitej zgody. Grzech powszedni
osłabia miłość; jest przejawem nieuporządkowanego przywiązania do dóbr
stworzonych; uniemożliwia postęp duszy w zdobywaniu cnót i praktykowaniu
dobra moralnego; zasługuje na kary doczesne. Grzech powszedni świadomy i
pozostawiony bez skruchy usposabia nas stopniowo do popełnienia grzechu
śmiertelnego.
Por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1849-1864.
Kontemplować tajemnicę:
Nie dziwmy się. Nosimy w sobie — jako skutek upadłej natury — zarzewie
opozycji, sprzeciwu wobec łaski Bożej: są to rany po grzechu
pierworodnym, rozjątrzone przez nasze grzechy osobiste. Dlatego winniśmy
rozpoczynać to codzienne wspinanie się, to nasze praktyczne działanie, w
którym odzwierciedla się i to co boskie, i to co ludzkie, które ma jako cel
Miłość Boga. Uda się to jednak tylko wtedy, gdy będziemy to czynić
pokornie, ze skruszonym sercem, ufni w Bożą pomoc, a jednocześnie
pracując z takim nakładem sił własnych, jak gdyby wszystko tylko od nas
zależało.
Przyjaciele Boga, 214
2/7
Teraz rozumiesz, jak wiele cierpień zadałeś i ty Jezusowi i przejmuje cię
skrucha. Ale jak prostą jest rzeczą prosić o wybaczenie i opłakiwać swoje
dawniejsze zdrady! Tak wielkie jest twoje pragnienie zadośćuczynienia, że
nie mieści się w twoich piersiach!
Dobrze. Ale nie zapominaj, że duch pokuty polega przede wszystkim na
wypełnieniu za wszelką cenę obowiązków, które niesie obecna chwila.
Droga Krzyżowa, IX Stacja, 5
3. Jakie są warunki dobrej spowiedzi?
Aby odbyć dobrą spowiedź potrzebne są: rzetelny rachunek sumienia z
grzechów popełnionych od czasu ostatniej spowiedzi; żal za grzechy i skrucha;
odbycie spowiedzi - wyznanie grzechów przed kapłanem oraz
zadośćuczynienie lub pokuta wyznaczone przez spowiednika, aby
spowiadający się mógł wynagrodzić zło spowodowane przez grzech.
Aby uczynić rachunek sumienia pomaga wrócić myślami do grzechów
popełnionych od czasu ostatniej spowiedzi św. w świetle Dziesięciu Przykazań, 8
Błogosławieństw i nauki Kościoła.
Skrucha polega na bólu i wstęcie do popełnionego grzechu, ponieważ stanowi
obrazę Boga i innych, i zawiera w sobie pragnienie, aby nigdy ponownie nie
zgrzeszyć.
Przez spowiedź - wyznanie grzechów człowiek staje wobec swoich grzechów,
które go obciążają; przyjmuje odpowiedzialność za nie, i dzięki temu, otwiera sie
na nowo na Boga i na komunię Kościoła. Należy wyznać wszystkie grzechy
śmiertelne (ciężkie), których jest świadomy po odbyciu starannego rachunku
sumienia, włącznie z tymi bardzo intymnymi, ponieważ nieraz właśnie te grzechy
najpoważniej ranią duszę i są bardziej niebezpieczne niż te popełnione w sposób
widoczny.
Spowiedź ze wszystkich popełnionych grzechów jest wyrazem prawdziwej
skruchy i pragnienia bożego miłosierdzia, podobnie jak chory pozwala lekarzowi
obejrzeć swoją ranę, aby mógł ja uleczyć.
Zadośćuczynienie lub skrucha Jeśli grzechy spowodowały szkodę bliźniemu,
należy uczynić wszystko co możliwe aby ją naprawić (na przykład, zwrócić rzeczy
skradzione, przywrócić dobre imię oczernionemu, zrekompensować szkody).
3/7
Zwykła sprawiedliwość się tego domaga. Jednak grzech rani i osłabia tego, który
grzeszy, i w ten sposób jego relacje z Bogiem i z bliźnimi. Odpuszczenie
grzechów
usuwa
grzech,
ale
nie
zaradza
wszystkim
konsekwencjom-nieporządkowi, które ten grzech spowodował. Uwolniony od
grzechu, grzezsnik jeszcze musi odzyskać pełnię zdrowia duchowego. Dlatego
powinien uczynić coś więcej, aby poprawić się, zaradzić konsekwencjom swoich
grzechów: powienien "zadośćuczynić" w odpowiedni sposób lub "odpokutować"
swoje grzechy w sposób wskazany przez spowiednika.
Por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1451; 1455; 1456; 1459
Kontemplować tajemnicę:
Ojcze — powiedziałeś mi po doskonałej spowiedzi — jakże Ojciec może
znieść ten gnój?
— Przemilczałem to, myśląc, że jeśli twoja pokora każe ci to odczuwać —
jako gnój, stertę gnoju! — to jeszcze całą twoją marność możemy przerobić
na coś wielkiego.
Droga, 605
Szczerość jest niezbędna, by osiągnąć większe zjednoczenie z Bogiem.
- Jeśli jest w tobie, synu mój, jakieś paskudztwo, wyrzuć je z siebie! Powiedz
najpierw - jak zawsze ci radziłem - to, czego byś nie chciał, aby inni wiedzieli
o tobie. Kiedy już wyrzucisz z siebie to zło podczas spowiedzi, co za ulga!
Kuźnia, 193
4. Dlaczego trzeba prosić o przebaczenie człowieka a nie bezpośrednio
Boga?
Tylko Bóg może (por. Mk 2,7). Ponieważ Jezus jest Synem Bożym, mówi o sobie:
"Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów" (Mk 2,10) i działa
swoją Boża mocą: "Odpuszczają ci się twoje grzechy" (Mk 2,5; Łk 7,48).
Jezus, na mocy swego Boskiego autorytetu, powierza tę moc Apostołom (por. J
20,21-23) i ich następcom, kapłanom, aby odpuszczali grzechy w Jego imię.
Chrystus chciał, aby Kościół był znakiem i narzędziem przebaczenia i pojednania,
które kosztowało Go przelanie swojej krwi. I powierzył władzę udzielania
przebaczenia posłudze apostolskiej (kapłaństwie ministerialnym). Dlatego kapłan
spowiadając działa "w imieniu Chrystusa", i "to sam Bóg" przez niego mówi nam:
"pojednajcie się z Bogiem!" (por. 2Kor 5,20).
4/7
Katechizm Kościoła Katolickiego, 1441-1442
Kontemplować tajemnicę:
Piszesz mi, że nareszcie dotarłeś do konfesjonału, i że doznałeś
upokorzenia, kiedy musiałeś otworzyć przed człowiekiem szambo — jak
powiadasz — swego życia.
— Kiedy pozbędziesz się tego próżnego mniemania o sobie? Wówczas
pójdziesz do spowiedzi z radością, iż obnażysz się takim, jakim jesteś, przed
tym człowiekiem, pomazańcem Bożym — drugim Chrystusem, samym
Chrystusem! — który ci udzieli rozgrzeszenia, przebaczenia Bożego.
Bruzda, 45
Jeśli kiedyś upadniesz, synu, przystąp natychmiast do Spowiedzi i szukaj
kierownictwa duchowego. Pokaż swą ranę, by można ją było wyleczyć do
głębi, usunąć wszelkie możliwości infekcji, choćby cię to bolało jak podczas
operacji chirurgicznej.
Kuźnia, 192
5. Jak często należy sie spowiadać?
"On nigdy nie przestaje przebaczać, ale my czasami przestajemy prosić o
przebaczenie" przyopmniał nam Papież Franciszek (Anioł Pański, 17 marca 2013
r.)
Każdy wierny osiągnąwszy wiek rozeznania (dobra i zła) powinien spowiadać się
przynajmniej raz do roku. Poza tym ten, kto ma świadomość znajdowania się w
stanie grzechu śmiertelnego (ciężkiego) nie może przystępować do Komunii Św.,
bez wcześniejszej ważnej spowiedzi sakramentalnej. Poza tym Kościół zachęca
do praktyki spowiedzi św. z grzechów powszednich , ponieważ pomaga w
formowaniu sumienia i w walce przeciw złym skłonnościom, w postępie w życiu
duchowym i pozwala uleczyć rany przez Chrystusa.
Wezwanie Chrystusa do nawrócenia nadal rozbrzmiewa w życiu chrześcijan. To
nieustanne zadanie całego Kościoła, który przyjmuje do siebie grzeszników i
zarazem będąc Świętym, potrzebując stałego oczyszczania się, szuka
bezustannie pokuty i odnowy (por. Lumen Gentium 8). Ten wysiłek nawrócenia
nie jest jedynie dziełem ludzkim. To poruszenie "skruszonego serca" (Ps 51,19),
przyciągnięte i poruszone przez łaskę (por. J 6,44; 12,32), aby odpowiedzieć na
miłosierną miłość Boga, który pierwszy nas umiłował (por. 1 J 4,10).
5/7
Proces nawrócenia i pokuty został wspaniale opisany przez Jezusa w
przypowieści o synu marnotrawnym, w której centralną postacią jest miłosierny
ojciec (cfr. Łk 15,11-24). Fascynacja pozorną wolnością; opuszczenie
ojcowskiego domu; skrajne ubóstwo po roztrwonieniu majątku; głębokie
upokorzenie będąc zmuszonym by paść świnie i co gorsze - chęć żywienia się
strąkami, które jadły świnie; refleksja na temat utraconego mienia; skrucha i
decyzja przyznania się do winy przed ojcem; droga powrotna; wielkoduszne
przyjęcie przez ojca; radość ojca: wszystko to są cechy procesu nawrócenia.
Najlepsza suknia, pierścień i uroczysty bankiet są symbolami tego nowego,
czystego, godnego życia, pełnego radości, jakim jest życie człowieka, który
zwraca się do Boga i powraca na łono swojej rodziny, którym jest Kościół. Jedynie
serce Chrystusa, który zna głębię miłości Ojca, może objawić nam przepaść Jego
miłosierdzia w sposób tak pełny prostoty i piękna.
Por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1428; 1439; 1457
Kontemplować tajemnicę:
Jak długo trwać będzie walka — a będzie trwała aż do śmierci — musisz
liczyć się z gwałtownymi atakami wroga od wewnątrz i z zewnątrz. Nie dość
na tym: paraliżować cię będzie wspomnienie własnych błędów, których
może było wiele. Lecz w imię Boże mówię ci: nie trać nadziei! Chociażby
przyszła taka sytuacja — a przyjść nie musi koniecznie — wykorzystaj ją
jako jeszcze jedną okazję ściślejszego zjednoczenia się z Panem. Ten, który
cię wybrał na syna, nie opuści cię. On dopuszcza próbę po to, byś Go
jeszcze bardziej kochał i jaśniej dostrzegał Jego ustawiczną nad tobą
opiekę, Jego Miłość.
Powtarzam: Nie trać nadziei, gdyż Chrystus, który przebaczył nam na
krzyżu, niesie nam nadal swe przebaczenie w Sakramencie Pokuty i zawsze
mamy Rzecznika wobec Ojca— Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On
bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz
również za grzechy całego świata, abyśmy mogli osiągnąć zwycięstwo.
Naprzód! Niech się dzieje, co chce! Trzymaj się mocno ręki Pana i pamiętaj,
że Bóg nigdy nie przegrywa bitew. Jeżeli kiedykolwiek oddalisz się od
Niego, powróć z pokorą i zacznij od początku; bądź jak powracający syn
marnotrawny, codziennie, nawet wielokrotnie w ciągu dwudziestu czterech
godzin doby; uładź swoje skruszone serce w spowiedzi, tym prawdziwym
cudzie Miłości Bożej. W tym cudownym sakramencie Pan oczyszcza twoją
duszę i napawa cię radością i siłą, byś nie osłabł w walce i niestrudzenie
powracał do Boga, nawet gdyby wszystko zdawało ci się ciemnością. Nadto
6/7
broni cię Matka Boża, która jest także naszą Matką; Jej macierzyńska opieka
utwierdzi twe kroki.
Przyjaciele Boga, 214
Chwała niech będzie Bogu - mówiłeś do siebie po sakramencie spowiedzi. I
myślałeś: czuję, jakbym się na nowo narodził.
Potem myślałeś dalej pogodnie: Domine, quid me vis facere? - Panie, co
mam uczynić?
- I sam sobie udzieliłeś odpowiedzi: z łaską Twoją, niezależnie od
wszystkiego i od wszystkich, wypełnię Twoją Najświętszą Wolę: serviam! będę Ci służył bez zastrzeżeń.
Kuźnia, 238
7/7
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)