Muzyka Kościoła wschodniego

Muzyka Kościoła wschodniego
Rzym i Konstantynopol toczyły wielowiekową walkę o prymat nad całym chrześcijaostwem. W
połowie XI wieku (1054), w wyniku tzw. schizmy wschodniej, doszło do rozbicia jedności Kościoła
chrześcijaoskiego. W efekcie nastąpił podział na chrześcijaostwo wschodnie (bizantyjsko--greckie)
oraz zachodnie (rzymskie). Kościoły wschodni i zachodni wykształciły odrębne formy śpiewów
liturgicznych. W Kościele wschodnim był to chorał bizantyjski w języku greckim. Po przyjęciu
chrześcijaostwa z Bizancjum w wielu krajach słowiaoskich rozwinął się śpiew cerkiewny w języku
staro-cerkiewno-słowiaoskim. Fakt, że władza kościelna i paostwowa skupiała się w osobie cesarza,
wpływał na wzmożoną twórczośd hymniczną. Bizantyjskie śpiewy hymniczne miały charakter świecki i
kościelny. Śpiewy świeckie miały służyd uświetnieniu osoby cesarza oraz patriarchy, śpiewy kościelne
natomiast wiązały się z obrzędami religijnymi.
Notacja bizantyjska to interwałowe pismo neumatyczne. W notacji tej występowały dwa rodzaje
znaków: somata (ciało) oraz pneumata (dusza). Typy znaków nawiązywały do symboli mistyki
bizantyjskiej. Tonalnośd zaś była wynikiem stosowania systemu ośmiu tonacji (okto-eckos). Znaki
notacji bizantyjskiej otrzymywały swoje właściwe znaczenie dopiero po dokładnym określeniu danej
tonacji (echos); do tego celu słu¬żyły specjalne oznaczenia, dokonywane najczęściej kolorem
czerwonym.