Analiza złamań dziesięciu wkładek jednoprzedziałowej endoprotezy

Analiza złamań dziesięciu wkładek jednoprzedziałowej endoprotezy kolana typu
Oxford
E. Pegg, H. Pandit, H. S. Gill, G. W. Keys, U. G. C. Svard, J. J. O’Connor,
D. W. Murray
From Nuffield Department of Orthopaedics, Rheumatology and Musculoskeletal
Sciences, Oxford, United Kingdom
J Bone Joint Surg [Br] 2011;93-B:1610–1616.
Od kiedy po raz pierwszy zastosowano jednoprzedziałową endoprotezę kolana Oxford
w 1982 roku, niewielka liczba wkładek tych endoprotez uległa złamaniu. Z 14
pobranych wkładek zbadano dziesięć próbek o znanych czasach użytkowania in situ
(cztery faza 1, cztery faza 2 i dwa faza 3). W wszystkich wkładkach zaobserwowano
cechy konfliktu (impingement) i towarzyszące złamaniu nadmiernie wysokie zużycie
(> 0,05 mm rocznie), jak również obserwowano utlenianie wszystkich wkładek. W
czterech przypadkach pęknięcie związane było z obecnością tylnego drucianego
znacznika radiologicznego. Analiza powierzchni złamań wskazywała na zmiany
zmęczeniowe, a obrazy z mikroskopu elektronowego zasugerowały, że pęknięcie
zainicjowane zostało w najcieńszym regionie. Szacowana częstość występowania
złamań wynosiła 3,20% dla fazy 1, 0,74% dla fazy 2, 0,35% dla fazy 3 oraz 0% dla
fazy 3 bez tylnego drucianego wskaźnika. Ważnymi czynnikami etiologicznymi
złamania wkładki są: konflikt prowadzący do dużego zużycia, oksydacja i obecność
tylnego drucianego markera. Dzięki lepszej technice chirurgicznej można zapobiec
konfliktowi i nadmiernemu zużyciu, a nowoczesny polietylen może zmniejszyć
ryzyko utlenienia. Tylny druciany wskaźnik nie jest już używany we wkładce
polietylenowej. Dlatego częstość złamań, która jest obecnie bardzo niska, należy
ograniczyć do znikomego poziomu.