Kroniki Archeo. Skarb Atlantów Kroniki Archeo to nie

Kroniki Archeo. Skarb Atlantów
Kroniki Archeo to nie tylko książka. To niezwykłe połączenie pasjonującej opowieści z jeszcze
bardziej interesującą historią. To arcyciekawy zlepek teraźniejszości i przeszłości, ubrany w
zgrabną fabułę i spięty jedną klamrą, wspólnym mianownikiem: pasją odkrywania.
Polska rodzina Ostrowskich oraz ich przyjaciół Gardnerów przebywa na obiecanych wakacjach w
Grecji, która jak powszechnie wiadomo wita wszystkich piękną pogodą, zapierającymi dech w
piersiach pejzażami oraz niezwykłą aurą tajemniczości. Jest też miejscem, niegdyś rządzonym
przez mitycznych bogów, których siedzibą była majestatyczna góra Olimp. Jest jednak w Grecji,
także wiele miejsc kojarzonych z zaginioną Atlantydą, a także wysp, jeszcze dzisiaj z nią
utożsamianych.
Znana nam już z poprzednich przygód dobrana kampania przyjaciół wspólnymi siłami prowadzi
pamiętnik z podróży nazwany Kroniką Archeo. Zupełnym przypadkiem Bartek, najstarszy z grupy
młodych odkrywców znajduje niezwykły klejnot oprawiony w złoto. Jak się niebawem okazuje, jest
to gemma i jedna z dwóch starożytnych Pieczęci Posejdona. Tymczasem w Zatoce Cieni grupa
nieznanych nikomu archeologów prowadzi podwodne badania okryte wielką tajemnicą. A jak głosi
jedna z mitycznych legend przed tysiącami lat mieszkańcy Santorini ukryli na Krecie ogromny
skarb Atlantów z gigantycznym, złotym posągiem Posejdona, prawowitego boga mórz i oceanów.
Dowodów na istnienie tej zaginionej wyspy utożsamianej przez naukowców z cywilizacją minojską
poszukiwał już przed wiekami sam Juliusz Cezar, a znacznie później Napoleon Bonaparte. W
niewielu dokumentach znajdowane były wzmianki o Atlantydzie, jednak jednymi z najbardziej
znanych są dialogi słynnego Platona. Można się z nich dowiedzieć, że osławione Królestwo
Atlantydy znajdowało się za słupami Heraklesa, a w czasach, gdy antyczni bogowie dzielili między
siebie świat, jego twórcą i patronem był sam Posejdon. Jednak owa okrągła wyspa zniknęła z
powierzchni ziemi w ciągu jednej doby w 9 stuleciu p.n.e. I do dnia dzisiejszego pozostała jedynie
legendą. Niektóre dokumenty aleksandryjskie także zawierały informacje o Atlantydzie, a dokładnie
mówiąc o wielkim skarbie wywiezionym z wyspy i wskazówkach jak go odnaleźć.
Dzieci, przy ogromnej pomocy Klejto, miejscowej dziewczynki oraz jej dziadka, rybaka znającego
prawdziwie fascynujące legendy, odkrywają mityczne artefakty, naprowadzające ich na kolejne
ślady. W taki oto sposób zwykłe wakacje z rodzicami zmieniają się w intrygująco fascynującą
wędrówkę tropem zaginionej cywilizacji. Dzięki przebiegłości i sprytowi, o krok wyprzedzają
Midasa, podszywającego się za profesora B. Flemminga. Najbardziej niebezpieczna jest jednak
Mojra, wynajęta przez łowcę skarbów pani detektyw o paskudnym charakterze i zbrodniczym
temperamencie. To jej dzieci muszą się obawiać najbardziej. A zagadka okazuje się coraz bardziej
pasjonująca. Dzieci są coraz bliższe odnalezienia mitycznego skarbu.
Książka, podobnie jak jej poprzedniczka, nasycona jest historycznymi odniesieniami i
legendarnymi podaniami. Klimat mistycyzmu rozbrzmiewa echem mitologicznej przeszłości
dostarczając czytelnikowi zarówno wiedzy jak i rozrywki. Książka z niebywałą lekkością
przekonuje, jak wiele jest takich miejsc na ziemi, gdzie przeszłość szepce do nas współczesnych,
cichutko, a jednocześnie z ogromną siłą. Wystarczy umieć słuchać. Pośród wartkiej akcji i
arcyciekawej przygody przewija się antyczna tajemnica, tak misternie i umiejętnie wkomponowana
w fabułę, że czytelnik odnosi wrażenie, iż litery jako wieszczki delfickie przemawiają do niego w
imieniu samych bogów. Autorka już wcześniej, pozwoliła się nam przyzwyczaić do tego, że w
książce pojawiają się niesamowicie realistyczne rysunki i szkice, a także notatki prasowe,
fragmenty pamiętnika pisanego przez dzieci i liczne notatki na marginesach, wyjaśniające trudne
pojęcia, ważne nazwy, słynne nazwiska. Na plan pierwszy wysuwają się portrety takich osobistości
jak: Henryka Schliemanna, który odkopał ruiny Troi, sir Artura Johna Evansa, który odnalazł
pierwsze ślady kultury minojskiej czy Kazimierza Nowaka, jednego z najsłynniejszych polskich
podróżników. Ponadto wplotła autorka do opowieści liczne odwołania do mitów greckich, często
podając ich wyjaśnienia i genealogię, a idąc krok naprzód nadała imiona bohaterom, ściśle z nimi
związane, jak Klejto, która według podań była żoną Posejdona i dla której po śmierci zbudował
właśnie Atlantydę, Mojra utożsamiana z losem, przeznaczeniem i fatum czy Atena, na cześć bogini
mądrości i sztuki.
Wszystko to razem sprawia, że „Kroniki Archeo” to niebywale oryginalna lekcja z zakresu historii i
greckiej kultury starożytnej. Lekka, przyjemna i fascynująca lektura, podkreślona przyjemnym
stylem, przystępnym językiem i ogromnym, sympatycznym humorem wciąga czytelnika w wir
opowieści i trzyma w napięciu do samego końca. Zgrabnie uknuta intryga prowadzi czytelnika po
barwnym, niemal kreteńskim labiryncie, poprzez liczne miasta greckie, naznaczone pamiątkami
przeszłości. Pomysł i fabuła nadal pozostają niezwykle oryginalne, a powieść snuta na minojskim
gruncie zachwyca ogromną znajomością rozległej tematyki. To jedna z tych lektur, które łatwo
trafiają do głowy i pozostawiają trwały ślad w naszej pamięci. Taka, która rozbudza ciekawość
świata i zachęca nie tylko do zgłębiania historii, ale i do podróżowania. To wreszcie taka książka,
po którą można sięgać raz za razem, gdyż niesie ze sobą ową lekką mądrość i przygodę, której nie
sposób nie pokochać.
Polecam gorąco, sama będąc pod tajemnym wpływem szeptu antycznych kamieni, zaklętych
dotknięciem mitologicznych bogów…
Źródło: http://urodaizdrowie.pl/kroniki-archeo-skarb-atlantow-recenzja