Regulacje prawne odpowiedzialności karnej lekarza w perinatologii
Transkrypt
Regulacje prawne odpowiedzialności karnej lekarza w perinatologii
Perinatologia, Neonatologia i Ginekologia, tom 2, zeszyt 3, 231-234, 2009 Regulacje prawne odpowiedzialności karnej lekarza w perinatologii STEFAN JAWORSKI Streszczenie Nieznajomość przepisów prawnych dających podstawę do pociągnięcia lekarzy do odpowiedzialności karnej tworzy u nich przeświadczenie, że niezależnie od jakości wykonywanych usług medycznych, pozostaną oni bezkarni w swej działalności lekarskiej. W pracy syntetycznie przedstawiono granice odpowiedzialności karnej lekarza za popełniony błąd medyczny w perinatologii. Słowa kluczowe: błąd lekarski, odpowiedzialność karna lekarza Wstęp Coraz częściej w środkach masowego przekazu nagłaśniane są bulwersujące społeczeństwo informacje dotyczące błędów lekarskich. Postępująca komercjalizacja usług medycznych i związane z tym wysokie koszty leczenia skłaniają niezadowolonych pacjentów do żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na zdrowiu lub życiu. Jest to wynikiem wzrastającej świadomości i znajomości prawa przez społeczeństwo. Przyczynia się do tego również duża migracja ludności w poszukiwaniu pracy w krajach zachodnich, a zwłaszcza w USA, gdzie od lat w codziennej prasie zamieszczane są reklamy kancelarii prawnych, prowadzących sprawy dotyczące błędów lekarskich. Dla przykładu w polskojęzycznym „Nowym Dzienniku” wydawanym w Nowym Jorku zamieszczane są reklamy następującej treści: „43,9 miliona dolarów dla dziecka z uszkodzeniem mózgu na skutek błędu lekarskiego. Błędy lekarskie: mózgowe porażenie dziecięce, uszkodzenie ramienia dziecka podczas porodu. Błędy popełnione przez lekarzy, szpitale lub dentystów…” (Nowy Dziennik, November 6-7-2004). Ten przykład reklam kancelarii adwokackich przenoszony jest również i na polski grunt przez naszych obywateli przyjeżdżających lub powracających do kraju. Pojawiają się też w Polsce kancelarie prawne oferujące usługi w sprawach roszczeń odszkodowawczych za błędy lekarskie. Obserwując wypowiedzi przed kamerami telewizyjnymi lekarzy oskarżonych o zaniedbania w opiece nad pacjentami można jednoznacznie stwierdzić, że stopień znajomości prawa medycznego w środowisku lekarskim jest zastraszająco niski. Ignorantia iuris nocet – nieznajomość prawa szkodzi. W bardzo wielu przypadkach mogłoby nie dojść do popełnienia błędu lekarskiego, gdyby znajomość obowiązującego prawa medycznego i standardów postępowania w trakcie wykonywania czynności lekarskich była zadowalająca. Skargi na działania lekarzy Liczba skarg pacjentów zgłaszanych do rzeczników odpowiedzialności zawodowej Izb Lekarskich i sądów Klinika Ginekologii, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku powszechnych zwiększa się, a odsetek orzekanych kar wzrasta o 20-30% rocznie [19]. Znaczna część skarg trafia do rzeczników pacjenta powołanych przez NFZ. Prof. Z. Czarnecki, Naczelny Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej stwierdził, że „Wśród rzeczników odpowiedzialności zawodowej panuje powszechne przekonanie, że do wielu spraw by nie doszło, gdyby nie naganne zachowanie lekarza. Takie zachowania, z powodu których pacjenci poczuli się dotknięci lub obrażeni. Zachowania – mówiąc oględnie – odbiegające od powszechnie przyjętych norm” [17]. Przyrzeczenie lekarskie Często zdarza się, że lekarze nie pamiętają o treści przyrzeczenia lekarskiego, zawartego w Kodeksie etyki lekarskiej, które zobowiązuje każdego lekarza do sumiennego wykonywania swoich obowiązków, służenia życiu i zdrowiu ludzkiemu, niesienia pomocy chorym oraz strzeżenia godności stanu lekarskiego [8]. Błąd lekarski Każdy lekarz ma obowiązek postępowania medycznego zgodnego zarówno ze sztuką lekarską, jak i obowiązującymi przepisami prawnymi aby nie narazić się na popełnianie błędów w procesie leczniczym, a tym samym na odpowiedzialność karną, cywilną i zawodową. Podstawową zasadą jest dokładne informowanie pacjenta o planowanym postępowaniu diagnostycznym i leczniczym. Lekarz w swojej pracy narażony jest na popełnienie błędu i tylko od niego będzie zależało, czy swoim postępowaniem będzie stwarzał zagrożenie dla życia i zdrowia swoich pacjentów, czy też gwarantował im bezpieczną opiekę. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z 1952 r. nr IK 254/52/III „błąd lekarski jest to błędne z punktu widzenia naukowego rozpoznanie i leczenie, będące wynikiem braku wiadomości wymaganych od każdego lekarza lub braku należytej staranności, przy zachowaniu której nie nastąpiłyby skutki ujemne dla zdrowia lub życia chorego. Miernikiem zgodności postępowania lekarza ze stanem 232 S. Jaworski nauki powinny być aktualne wymagania wiedzy lekarskiej, możliwe do zastosowania w dostępnych lekarzowi warunkach”. Definicja ta pozostaje w dalszym ciągu aktualna. Można wyróżnić cztery rodzaje błędu lekarskiego [2, 4, 7, 10, 12 ,14]: • błąd diagnostyczny polegający na wadliwej ocenie stanu zdrowia pacjenta i nieprawidłowym rozpoznaniu choroby, co w konsekwencji prowadzi do podjęcia nieskutecznej terapii, • błąd terapeutyczny polegający na stosowaniu leczenia niezgodnego z obowiązującymi zasadami, • błąd techniczny polegający na niewłaściwym wykonaniu badania bądź zabiegu operacyjnego, • błąd organizacyjny polegający na naruszeniu zasad ustalonej struktury organizacyjnej w ochronie zdrowia, bądź w zakładzie leczniczym oraz dotyczący kompetencji personelu medycznego i przepływu informacji. W literaturze wyróżnia się też inne rodzaje klasyfikacji błędów lekarskich, według kryterium podmiotowo przedmiotowego jest to błąd decyzyjny, wykonawczy, organizacyjny i opiniodawczy [1]. Odpowiedzialność karna lekarza Odpowiedzialność karna lekarza może być rozpatrywana w ramach art. 160 § 1, 2 i 3 kodeksu karnego tj. za przestępstwo narażenia pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź uszczerbku na zdrowiu popełnionego z winy umyślnej bądź nieumyślnej. Jednakże przyjmuje się, iż co do istoty, błąd lekarski może być popełniony jedynie z winy nieumyślnej. Ma to miejsce wówczas, kiedy sprawca nie mając zamiaru popełnienia czynu zabronionego, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Treść art. 160 kk jest następująca: § 1. Kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Jeżeli na sprawcy ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. § 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. § 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 3 następuje na wniosek pokrzywdzonego. Wina nieumyślna zawiera w sobie dwie formy: lekkomyślność i niedbalstwo. Lekkomyślność ma miejsce wówczas, gdy sprawca przewiduje możliwość popełnienia czynu zabronionego lecz bezpodstawnie przypuszcza, że tego uniknie. Niedbalstwo zachodzi wówczas, gdy sprawca możliwości popełnienia czynu zabronionego nie przewiduje, choć powinien i może to przewidzieć [15]. Przestępstwo narażenia pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu może być popełnione jedynie przez osobę mającą obowiązek troszczenia się o osobę narażoną na niebezpieczeństwo, a taką osobą niewątpliwie jest lekarz w szpitalu. Przestępstwo to jest popełnione z chwilą narażenia, chociażby osoba narażona nie doznała żadnej krzywdy [9]. Czyn ten może być popełniony zarówno przez działanie, jak i zaniechanie, np. błędne rozpoznanie choroby i podjęcie nieskutecznej terapii bądź też zaniechanie właściwej diagnostyki i niepodjęcie żadnych działań leczniczych przez lekarza wobec chorego, który w danym momencie wymaga podjęcia natychmiastowych działań. Kolejną grupą przepisów kodeksu karnego, określających możliwość pociągnięcia lekarza do odpowiedzialności karnej, są artykuły 152, 153 i 154, które chronią życie i zdrowie kobiety ciężarnej oraz nierozerwalnie z tym związane życie dziecka poczętego, a także prawo kobiety ciężarnej do dziecka [9]. Art. 152 kk (Przerwanie ciąży za zgodą) § 1. Kto za zgodą kobiety przerywa jej ciążę z naruszeniem przepisów ustawy, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Tej samej karze podlega, kto udziela kobiecie ciężarnej pomocy w przerwaniu ciąży z naruszeniem przepisów ustawy lub ją do tego nakłania. § 3. Kto dopuszcza się czynu określonego w §1 lub 2, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 6. Art. 153 kk (Przerwanie ciąży bez zgody) § 1. Kto stosując przemoc wobec kobiety ciężarnej lub w inny sposób bez jej zgody przerywa ciążę albo przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza kobietę ciężarną do przerwania ciąży, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. §2. Kto dopuszcza się czynu określonego w §1, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Art. 154 kk (Śmierć kobiety ciężarnej) § 1. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 152 § 1 lub 2 jest śmierć kobiety ciężarnej, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. § 2. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 152 § 3 lub w art. 153 jest śmierć kobiety ciężarnej, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Dopuszczalne przez cytowaną ustawę możliwości przerwania ciąży, która może być dokonana wyłącznie przez lekarza mają miejsce, gdy: 1) ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej, 2) badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego Regulacje prawne odpowiedzialności karnej lekarza w perinatologii i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, 3) zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego. Zabieg przerwania ciąży wykonany bez spełnienia przesłanek zawartych w art. 4a ust. 1 Ustawy „o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i dopuszczalności przerywania ciąży” w artykule 4a ust.1 stanowi przestępstwo stypizowane w art. 152 kk. Elementem decydującym o bezprawności czynu określonego w tym przepisie jest wykonanie zabiegu bez zachowania chociażby jednego warunku dopuszczalności przerwania ciąży [9]. Kodeks karny przewiduje również w art. 157a odpowiedzialność karną za uszkodzenie ciała dziecka poczętego. Brzmienie tego przepisu jest następujące: Art. 157a kk (uszkodzenia prenatalne) § 1. Kto powoduje uszkodzenie ciała dziecka poczętego lub rozstrój zdrowia zagrażający jego życiu, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. § 2. Nie popełnia przestępstwa lekarz, jeżeli uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia dziecka poczętego są następstwem działań leczniczych, koniecznych dla uchylenia niebezpieczeństwa grożącego zdrowiu lub życiu kobiety ciężarnej albo dziecka poczętego. § 3. Nie podlega karze matka dziecka poczętego, która dopuszcza się czynu określonego w §1. Przedmiotem ochrony w wypadku tego przestępstwa jest zdrowie człowieka w fazie prenatalnej do chwili narodzin, a w wypadku, gdy czyn sprawcy powoduje rozstrój zdrowia zagrażający życiu dziecka poczętego – również jego życie [9]. Czyn określony w tym przepisie może być popełniony zarówno przez działanie, jak i zaniechanie, przy czym przez działanie może to przestępstwo popełnić każdy, a przez zaniechanie jedynie osoba, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi. Osobą taką jest lekarz sprawujący opiekę nad kobietą ciężarną. W § 2 cyt. przepisu określony jest kontratyp wyłączający odpowiedzialność lekarza w sytuacji podjęcia przez niego działań leczniczych dozwolonych przez prawo, w wyniku których spowodowano uszkodzenie ciała dziecka poczętego lub rozstrój jego zdrowia, a podjęte działania zmierzały do uchylenia niebezpieczeństwa grożącego zdrowiu tego dziecka albo jego matki. Wspomnieć również należy, że kodeks karny penalizuje fakt ubezpłodnienia kobiety, jeżeli zostało wykonane bez wskazań lekarskich. Artykuł 156 §1 pkt 1 kk stanowi, iż „kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci: pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Nie ma tu znaczenia wyrażona zgoda pacjentki na dokonanie takiego zabiegu, choć jest ona niezbędna przy wykonywaniu wszelkich zabiegów leczniczych. 233 Cięcie cesarskie na życzenie Istotnym problemem, o którym należy wspomnieć, jest wykonanie zabiegu operacyjnego cięcia cesarskiego jedynie na życzenie pacjentki bez jakichkolwiek wskazań medycznych ku temu. Po raz pierwszy określenie „cięcie cesarskie na życzenie” użyto w pracy zamieszczonej w angielskim czasopiśmie medycznym w 1985 roku [5]. W ostatnich trzech latach w polskiej literaturze medycznej i prawniczej trwa dyskusja dotycząca legalności wykonania cięcia cesarskiego na wyłączne życzenie ciężarnej. Odsetek porodów drogą cięcia cesarskiego na życzenie na świecie corocznie wzrasta od 4 do 18 procent wszystkich cięć cesarskich [16]. W Polsce brak jest stosownych regulacji prawnych dotyczących cięcia cesarskiego na życzenie, jak również problem ten nie był dotychczas przedmiotem rozstrzygnięć w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Niepokojący wzrost odsetka cięć cesarskich w Polsce spowodował konieczność opracowania przez ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego rekomendacji dotyczących wykonywania operacji cięcia cesarskiego [11]. Zgodnie ze stanowiskiem Departamentu Prawnego Ministerstwa Zdrowia z dnia 28.08.2007 roku w sprawie cięcia cesarskiego na życzenie operacja ta „wymaga pisemnej zgody pacjentki (art. 34 ust. 1 i 2 Ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty), nie zwalnia to jednak lekarza od odpowiedzialności za wybór metody leczenia jako błędu w sztuce lekarskiej”. Uwzględniając powyższe stanowisko Polskie Towarzystwo Ginekologiczne nie rekomenduje cięć cesarskich na życzenie bez wskazań medycznych. Należy stwierdzić, że słuszność tego stanowiska jest coraz szerzej dyskutowana w polskiej literaturze medycznej i prawniczej [1, 3 ,6, 13, 18]. Podsumowanie Wskazane wyżej regulacje prawne powinny uświadamiać każdego lekarza, a zwłaszcza położnika, że za popełniony błąd można ponieść odpowiedzialność karną, co niejednokrotnie kończy się orzeczeniem przez sądy kary pozbawienia wolności oraz zawieszenia w prawach wykonywania zawodu lekarza. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 01. 04. 2008 r. w sprawie IV KK 381/07 stwierdził, że „warunkiem odpowiedzialności karnej lekarza – gwaranta z art. 160 §2 i 3 kk jest obiektywne przypisanie mu skutku należącego do znamion strony przedmiotowej objętego tym przepisem przestępstwa. Warunek ten będzie spełniony, gdy zostanie ustalone, że pożądane zachowanie alternatywne, stanowiące realizację ciążącego na lekarzu obowiązku, zapobiegłoby narażeniu człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.” Piśmiennictwo [1] Bączyk-Rozwadowska K. (2008) Problemy prawne zabiegu cesarskiego cięcia. Prawo i Med. 10: 69-82. [2] Błaszczuk J., Lesiak P., Szymański P. (2004) Błąd medyczny i odpowiedzialność lekarza. Lek. Rodzinny 9: 866- 869. 234 S. Jaworski [3] Boratyńska M. (2008) Cięcie cesarskie na życzenie pacjentki. Prawo i Med. 10: 46-64. [4] Daniluk P. (2004) Błąd w sztuce lekarskiej – wybrane problemy. Prawo i Med. 6: 45-57. [5] Feldman G.B., Frejman J.A. (1985) Prophylactic cesarean section at term? N. Engl. J. Med. 312: 1264-1267. [6] Haberko J. (2007) Zabieg cięcia cesarskiego na wyłączne życzenie rodzącej. Gin. i Poł. 1(3): 46-54. [7] Jaworski S. (2007) Wybrane zagadnienia odpowiedzialności karnej lekarza w medycynie perinatalnej. Gin. i Poł. 1(3): 35-45. [8] Kodeks Etyki Lekarskiej. Tekst jednolity. Warszawa (2004). [9] Michalski B. (2006) Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, Wąsek A. Kodeks Karny część szczególna tom I Komentarz do art. 117-221. C.H. Beck Warszawa. 128-449. [10] Petrykowski Z. (2000/12 – 2001/1) Co to jest błąd w sztuce lekarskiej. Primum Non Nocere: 3-4. [11 Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, Cięcie cesarskie. (2008) Gin. i Poł. 79: 378-381. [12 Romanow A. (2002) Odpowiedzialność karna lekarza. Primum Non Nocere, 5: 10-11. [13 Suchocki P., Piec P., Łuszczyńska A. (2007) Cięcie cesarskie na życzenie – trudny problem medyczny, etyczny i prawny, Gin. i Poł. 1(3): 55-62. [14] Szymański W., Klimek R. (1999) Zagadnienia sądowo-lekarskie w położnictwie. [W:] Położnictwo Rudolfa Klimka. Dream. Publ. Comp., Inc. Kraków 643-663. [15] Świda W. Prawo karne, (1989), PWN Warszawa. [16] J.R. Wax, A. Cartin, M. Pinette. (2004) Patient choice cesarean: an evidence-based revive. Obstet. Gynecol. Surv. 59. 601-616. [17] Wunderlich J. (2002) Odpowiedzialność lekarza. Gazeta Lek. 11: 6-7. [18] Zając R. (2007) Czy cięcie cesarskie na życzenie stanie się alternatywą porodu siłami natury. Gin. i Poł. 2(2): 67-72. [19] Zajdel J., Zajdel R. (2009) Rodzaj popełnionego błędu czy forma wykonywania zawodu – co kształtuje odpowiedzialność odszkodowawczą lekarza? Standardy Med./Pediatria 6: 314-321. J Stefan Jaworski Klinika Ginekologii Uniwersytet Medyczny w Białymstoku ul. Marii Skłodowskiej Curie 24a, 15-276 Białystok Criminal liability for medical malpractice in perinatology A lack of knowledge of the statutes regulating criminal liability in medical malpractice cases results in a belief by physicians that they are exempt from this liability irrespectful of the quality of their services. This article provides a brief overview of the limits of criminal liability for medical malpractice in perinatology. Key words: medical malpractice, criminal liability, perinatology