downloading
Transkrypt
downloading
Raport RACJONALIZACJA WYDATKÓW SPOŁECZNYCH ZIELONA KSIĘGA Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej październik 2003 2 Spis treści Wstęp........................................................................................................................................................... 3 1. Finanse publiczne w Polsce..................................................................................................................... 6 1.1. Diagnoza .......................................................................................................................................... 6 1.1.1. Wydatki sektora finansów publicznych a produkt krajowy brutto ........................................... 6 1.1.2. Wydatki i dochody sektora finansów publicznych w Polsce w latach 1990-2002 ................... 8 1.1.3. Deficyt i dług publiczny – aspekty prawne i ryzyko ekonomiczne ........................................ 12 1.1.4. Przyczyny eksplozji długu publicznego w Polsce w latach 2001-2003.................................. 16 1.1.5. Jakie działania? ....................................................................................................................... 22 1.1.6. Wnioski ................................................................................................................................... 26 1.2. Proponowane zmiany ..................................................................................................................... 27 1.2.1. Wprowadzenie systemu monitoringu efektywności wydatków socjalnych............................ 27 1.2.2. Przygotowywanie budżetu polityki społecznej....................................................................... 27 1.2.3. Utworzenie urzędu aktuariusza krajowego ............................................................................. 27 1.2.4. Waloryzacja świadczeń społecznych ...................................................................................... 29 1.2.5. Ograniczenie kosztów zasiłków chorobowych ....................................................................... 29 2. Aktywizacja zawodowa i zmniejszanie transferów socjalnych dla osób w wieku przedemerytalnym. 30 2.1. Diagnoza ........................................................................................................................................ 30 2.1.1. Aktywność zawodowa w Polsce ............................................................................................. 30 2.1.2. Transfery dla osób kończących aktywność zawodową........................................................... 33 2.1.3. Kobiety w nowym systemie emerytalnym.............................................................................. 36 2.2. Proponowane zmiany ..................................................................................................................... 39 2.2.1. Stopniowe ograniczenie systemu świadczeń przedemerytalnych........................................... 39 2.2.2. Program aktywizacji zawodowej osób powyżej 50 roku życia .............................................. 40 2.2.3. Wdrożenie systemu emerytur pomostowych dla osób pracujących w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze.......................................................................................... 42 2.2.4. Wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn ............................................................ 44 2.2.5. Wprowadzenie elastycznego wieku emerytalnego ................................................................. 45 2.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian .............................................................................. 45 3. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego dla osób niepełnosprawnych ............................................. 46 3.1. Diagnoza ........................................................................................................................................ 46 3.1.1. Niepełnosprawność i renty inwalidzkie .................................................................................. 46 3.1.2. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego dla osób niepełnosprawnych w Polsce ............... 47 3.1.3. Renty inwalidzkie w Polsce na tle krajów OECD .................................................................. 59 3.1.4. Potrzeba reformy systemu rent inwalidzkich w Polsce .......................................................... 67 3.1.5. Doświadczenia innych krajów w zakresie reformy systemu rentowego ................................ 68 3.2. Proponowane zmiany ..................................................................................................................... 70 3.2.1. Zmiana funkcji rent z tytułu niezdolności do pracy................................................................ 71 3.2.2. Ukierunkowanie zasad łączenia renty inwalidzkiej z pracą na aktywizację zawodową......... 71 3.2.3. Nowe określenie wymiaru świadczeń rentowych................................................................... 72 3.2.4. Powiązanie możliwości skorzystania z gwarancji renty minimalnej z sytuacją materialną ... 73 3.2.5. Nowe zasady przekształcania renty z tytułu niezdolności do pracy w emeryturę .................. 74 3.2.6. Przekształcenie rent z tytułu niezdolności do pracy starszych rencistów w emerytury.......... 74 3.2.7. Ustalanie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy ................................................ 75 3.2.8. Weryfikacja uprawnień do renty dla osób z orzeczoną niezdolnością do pracy na czas stały 75 3.2.9. Opracowanie standardów orzecznictwa o niepełnosprawności i niezdolności do pracy........ 76 3.2.10. Wdrożenie systemu monitoringu orzecznictwa o niepełnosprawności i niezdolności do pracy.................................................................................................................................................. 76 3.2.11. Zmiany systemu rent rodzinnych.......................................................................................... 76 3.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian .............................................................................. 77 4. Aktywizacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych ............................................................. 78 1 4.1. Diagnoza ........................................................................................................................................ 78 4.1.1. Osoby niepełnosprawne na rynku pracy w Polsce.................................................................. 78 4.1.2. Przyczyny niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych w Polsce...................... 79 4.1.3. Wspieranie zatrudnienia osób niepełnosprawnych ................................................................. 82 4.1.4. Sektor zatrudnienia chronionego w Polsce i na świecie ......................................................... 86 4.1.5. System kwotowy..................................................................................................................... 87 4.1.6. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) ............................... 88 4.1.7. Koszty obsługi wydatków z zakresu rehabilitacji................................................................... 89 4.2. Proponowane zmiany ..................................................................................................................... 90 4.2.1. Obniżenie kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych .................................................... 90 4.2.2. Zmiana struktury wydatków na wspieranie zatrudnienia osób niepełnosprawnych............... 91 4.2.3. Zmiana struktury wydatków na pomoc pracodawcom ........................................................... 91 4.2.4. Zmiany w funkcjonowaniu systemu kwotowego.................................................................... 96 4.2.5. Likwidacja PFRON................................................................................................................. 97 4.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian .............................................................................. 98 5. Funkcjonowanie ubezpieczeń społecznych w rolnictwie...................................................................... 99 5.1. Diagnoza ...................................................................................................................................... 100 5.1.1. Możliwe kierunki zmian liczby ubezpieczonych i świadczeniobiorców.............................. 102 5.1.2. Struktura obszarowa gospodarstw rolnych ........................................................................... 104 5.1.3. Dochody osobiste rodzin z gospodarstw rolnych ................................................................. 105 5.2. Funkcjonowanie zreformowanego systemu ubezpieczeń społecznych rolników ........................ 108 5.2.1. Nowy system a przemiany w rolnictwie ............................................................................... 108 5.2.2. Ubezpieczeni......................................................................................................................... 110 5.2.3. Składki rolnicze .................................................................................................................... 114 5.2.4. Świadczenia z systemu ubezpieczeń społecznych rolników................................................. 117 5.2.5. System finansowy i organizacyjny KRUS............................................................................ 123 5.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian ............................................................................ 124 6. Skutki finansowe proponowanych rozwiązań..................................................................................... 125 6.1. Założenia makroekonomiczne ..................................................................................................... 129 6.2. Wydatki społeczne – efekty wprowadzonych zmian ................................................................... 129 6.2.1. Zmiana zasady waloryzacji emerytur i rent .......................................................................... 130 6.2.2. Wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn .......................................................... 130 6.2.3. Weryfikacja osób mających prawo do stałej renty z tytułu niezdolności do pracy .............. 131 6.2.4. Zmiany zasad orzecznictwa .................................................................................................. 132 6.2.5. Podniesienie wieku uprawniającego do renty rodzinnej....................................................... 132 6.2.6. Podsumowanie wyników ...................................................................................................... 132 Załączniki ................................................................................................................................................ 135 2 Wstęp Toczona w Polsce dyskusja wokół pilnej potrzeby redukcji deficytu finansów publicznych odbywa się przede wszystkim w kontekście zagrożeń związanych z obecną sytuacją gospodarczą. Dominuje w niej orientacja na kwestie bieżące, takie jak zagrożenie naruszenia zapisów konstytucyjnych dotyczących rozmiarów długu publicznego i niedotrzymanie zapisów traktatu z Maastricht czy potrzeba wygospodarowania w budżecie państwa środków na poziomie zapewniającym, że Polska nie stanie się płatnikiem netto z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej. Są to rzeczy ważne, dlatego w niniejszym raporcie wiele miejsca poświęcono na pokazanie, że utrzymanie obecnego poziomu i struktury wydatków publicznych zagraża osiągnięciu tych krótkookresowych, aczkolwiek strategicznych celów. O reformie finansów publicznych nie należy jednak mówić wyłącznie w kontekście sytuacji bieżącej. W dokumencie przedstawiono argumenty dowodzące, że pierwotne przyczyny obecnych problemów mają w istocie rzeczy charakter strukturalny i długookresowy. Oznacza to, że problem wysokiego deficytu budżetowego nie rozwiąże się samoistnie z chwilą przyspieszenia wzrostu gospodarczego. Stanie się tak tylko w wypadku przeprowadzenia głębokiej reformy dzięki której zbudowane zostaną trwałe fundamenty równowagi budżetowej nie na 1-2 lata lecz na znacznie dłużej. Przedstawione w raporcie argumenty dowodzą, że taka reforma musi dotyczyć nie tylko podatków lecz zwłaszcza wydatków publicznych, których skala i struktura musi ulec istotnym przeobrażeniom. Tylko w takim wypadku możliwe będzie osiągnięcie trwałej, stabilnej i wysokiej stopy wzrostu gospodarczego będącego głównym źródłem pomyślności ekonomicznej i bezpieczeństwa socjalnego obywateli. Raport pokazuje, że osiągnięcie tego celu jest możliwe przy jednoczesnym przyspieszeniu dynamiki wzrostu gospodarczego i dobrobytu społecznego bezpośrednio po rozpoczęciu reformy. By tak się stało reforma musi być głęboka i kompleksowa. Dokonując reformy finansów publicznych trzeba pamiętać, że przeważającą część ponoszonych wydatków stanowią świadczenia społeczne. Te z kolei zdominowane są przez świadczenia emerytalno-rentowe. Ich eksplozja nastąpiła na początku lat 90., co związane było z ułatwieniem dostępu do świadczeń dla licznej rzeszy osób, tracących pracę na skutek zachodzących zmian gospodarczych i restrukturyzacji przemysłu. Dzisiejszą konsekwencją wysokich osłon socjalnych udzielanych w tym okresie są jednak wysokie koszty pracy, niska aktywność zawodowa i bezrobocie. Z tej perspektywy, działaniem koniecznym (choć nie wystarczającym), aby doprowadzić do ograniczenia deficytu finansów publicznych jest racjonalizacja, a w konsekwencji ograniczenie wydatków publicznych w sferze społecznej. W raporcie przedstawiono propozycje działań krótkookresowych oraz średniookresowych, które mają na celu trwałą poprawę efektywności oraz ograniczenie wydatków społecznych. Jest to ważny, lecz nie jedyny cel przedstawionych propozycji. Zmierzają one przede wszystkim do stworzenia warunków do zwiększenia zatrudnienia, a co za tym idzie, zwiększenia przychodów sektora finansów publicznych z tytułu składek i podatków. Zmiany te docelowo mają również prowadzić do zmniejszenia rozmiarów podatków nałożonych na pracę i osiągnięcia przez Polskę ambitnych celów Strategii Lizbońskiej. Elementem Strategii Lizbońskiej, który powinien być w Polsce szczególnie mocno akcentowany, jest Europejska Strategia Zatrudnienia. Jej trzy podstawowe cele to pełne zatrudnienie, poprawa jakości i produktywności pracy oraz wzmocnienie społecznej spójności. Na podstawie tych trzech celów sformułowano dziesięć bardziej szczegółowych wytycznych dla krajowych polityk rynku pracy krajów członkowskich: 3 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. Aktywizujące i prewencyjne działania wobec bezrobotnych i biernych zawodowo, Tworzenie miejsc pracy i przedsiębiorczość, Promowanie adaptacyjności i mobilności na rynku pracy, Promocja rozwoju kapitału społecznego oraz kształcenia ustawicznego, Wzrost podaży pracy, także poprzez promowanie aktywności zawodowej osób starszych, Równość kobiet i mężczyzn, Promowanie integracji oraz przeciwdziałanie dyskryminacji osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji na rynku pracy, 8. Zapewnienie finansowej opłacalności pracy poprzez wzmocnienie finansowej atrakcyjności pracy w stosunku do świadczeń społecznych, 9. Przekształcenie pracy nielegalnej w pracę legalną, 10. Przeciwdziałanie regionalnemu zróżnicowaniu zatrudnienia. Realizacja Europejskiej Strategii Zatrudnienia powinna sprzyjać pełnemu zatrudnieniu dzięki mobilizowaniu grup społecznych, które do tej pory były w niedostatecznym stopniu reprezentowane na rynku pracy. Dotyczy to zwłaszcza osób w wieku przedemerytalnym. Jest to zadanie szczególnie istotne ze względu na narastające wyzwania związane ze starzeniem się społeczeństw, które nie ominą także Polski. Aby efektywnie zachęcać osoby należące do tych grup do aktywizacji zawodowej, konieczna jest taka rekonstrukcja systemu transferów społecznych, aby dochody z pracy przewyższały istotnie dochody ze świadczeń społecznych, przy jednoczesnych wysiłkach zmierzających do podnoszenia jakości pracy, zwiększaniu możliwości podnoszenia poziomu kwalifikacji. Kierunki działania zaproponowane w Europejskiej Strategii Zatrudnienia, znajdują także odzwierciedlenie we wnioskach z posiedzenia Rady Ministrów Pracy i Zatrudnienia, pn. „Więcej miejsc pracy lepszej jakości”, gdzie wyraźnie się stwierdza, że polityki zmierzające do wycofywania osób w wieku przedemerytalnym z rynku pracy (poprzez system wcześniejszych emerytur, świadczeń przedemerytalnych czy też świadczeń z tytułu niezdolności do pracy) okazały się nietrafione i przeciwdziałały osiąganiu społecznej spójności. Tego typu polityki spowodowały utratę cennych zasobów przy równoczesnym wzroście wydatków. Dlatego też podkreśla się tam konieczność wypracowani spójnej strategii zmierzającej do tworzenia większej ilości miejsc pracy o lepszej jakości, która powinna zawierać: • efektywne działania aktywizujące oraz usługi rynku pracy, połączone ze wzmocnionym monitoringiem świadczeń społecznych, • zmiany w systemie świadczeń społecznych oraz w systemie podatkowym, które przyczynią się do podniesienia opłacalności pracy, • zwiększenie równości dostępu do kształcenia ustawicznego, • szkolenia związane z pracą, które wzmocnią szanse rozwoju kariery zawodowej oraz będą przeciwdziałać niedopasowaniom na rynku pracy, • ograniczanie barier dla popytu na pracę oraz poprawę funkcjonowania rynku pracy tak, aby osiągnąć równowagę pomiędzy elastycznością a bezpieczeństwem. Działania te powinny współgrać z odpowiednią polityką makroekonomiczną, wspierającą wzrost i tworzenie miejsc pracy. A zatem działania związane ze wzajemną relacją dochodów z pracy oraz ze świadczeń społecznych są integralnym i koniecznym elementem spójnej strategii zatrudnienia. 4 Dlatego proponowane w raporcie działania zmierzają do zbudowania w Polsce znacznie bardziej niż ma to miejsce obecnie prozatrudnieniowego modelu wzrostu gospodarczego, a także do podniesienia społecznej użyteczności i stopnia adekwatności świadczeń społecznych gwarantowanych przez państwo. Proponowaną racjonalizację wydatków społecznych należy więc traktować nie tylko jako element reformy finansów publicznych, lecz przede wszystkim jako ważny składnik szerszej reformy państwa, obejmującej działania w takich dziedzinach jak prawo o działalności gospodarczej, prawo pracy, system edukacji i ochrony zdrowia. W raporcie omówiono nie wszystkie transfery socjalne. Skupienie się na wybranych transferach było pochodną ich znaczenia dla sytuacji finansów publicznych państwa oraz ich wpływu na rynek pracy. Ważnym zadaniem opracowania jest zainicjowanie szerokiej dyskusji społecznej nad koniecznością rekonstrukcji systemu finansów publicznych w Polsce rozumianej jako element szerokiej instytucjonalnej reformy państwa. Skutkiem takiej dyskusji powinno być osiągnięcie społecznego konsensusu nad skalą i zakresem zadań realizowanych przez sektor publiczny i podjęcie działań dzięki którym znacznemu podniesieniu uległaby konkurencyjność Polski względem krajów sąsiednich, a pełne wykorzystanie korzyści płynących z przystąpienia do Unii Europejskiej gwarantowałoby szybkie nadrabianie dystansu gospodarczego dzielącego Polskę od jej dzisiejszych członków. Raport powstał w Departamencie Analiz i Prognoz Ekonomicznych MGPiPS. W pracach nad nim brali udział: dyrektor departamentu dr Agnieszka Chłoń-Domińczak (Aktywizacja zawodowa i zmniejszanie transferów socjalnych dla osób w wieku przedemerytalnym, Funkcjonowanie ubezpieczeń społecznych w rolnictwie), zastępcy dyrektora Maciej Bukowski (Finanse publiczne w Polsce, Świadczenia z ubezpieczenia społecznego dla osób niepełnosprawnych) i Andrzej Górski (Aktywizacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych), a także pracownicy departamentu: Edwarda Dąbrowska, Joanna Karaś, Aneta Piątkowska, Anna Śliwińska, Ryszard Mikonowicz i Piotr Stronkowski oraz zaproszone do współpracy osoby: Dorota Poznańska, Anna Ruzik, Joanna Stachura i Paweł Kolski. Fragmenty raportu powstały przy udziale Departamentu Rynku Pracy. W zakresie systemu ubezpieczeń społecznych rolników, przedstawiona propozycja stanowi syntezę prac prowadzonych w Międzyresortowym Zespole do spraw Opracowania Kierunków Reformy Systemu Ubezpieczeń Społecznych Rolników, kierowanym przez wicepremiera Jerzego Hausnera. 5 1. Finanse publiczne w Polsce 1.1. Diagnoza 1.1.1. Wydatki sektora finansów publicznych a produkt krajowy brutto W okresie powojennym w krajach rozwiniętych obserwowano stopniowy wzrost udziału wydatków publicznych w PKB (por. Tabela 44). Zjawisko to dotyczyło zarówno państw europejskich realizujących model tzw. społecznej gospodarki rynkowej, jak i (w mniejszym stopniu) takich krajów, jak USA i Japonia. Oznacza to, że współczesne rządy krajów rozwiniętych dostarczają swoim obywatelom znacznie więcej dóbr publicznych i zapewniają im znacznie wyższy poziom opieki socjalnej niż ich poprzednicy 30, 50, czy 70 lat temu. Czy jest to jednak poziom optymalny? Określenie optymalnego (z punktu widzenia dobrobytu społecznego) poziomu wydatków publicznych w relacji do produktu krajowego brutto (PKB) w danym kraju nie jest łatwe. Wynika to m.in. z faktu, że wzrost wydatków - przy danym poziomie deficytu - musi pociągać wzrost podatków. Z jednej strony oznacza to rosnące korzyści płynące z większych wydatków (w postaci wyższego poziomu bezpieczeństwa socjalnego i lepszej dostępności do dóbr publicznych takich, jak np. drogi i edukacja), z drugiej jednak przyczynia się do powstania zaburzeń fiskalnych osłabiających potencjał wzrostowy gospodarki, a więc negatywnie wpływających na poziom życia obywateli w długim okresie. Zrównanie krańcowych kosztów i korzyści z wydatków wyznacza optymalny udział wydatków publicznych w PKB. Uważa się, że jest on zależny od bogactwa danego kraju, przy czym kraje uboższe powinny wydawać mniej niż kraje bogatsze (por. Ramka 1). Ramka 1. Wydatki publiczne a PKB Uważa się, że konsumpcja dóbr publicznych po osiągnięciu pewnego optymalnego poziomu nie przynosi dodatkowych korzyści społecznych, a nawet może przynosić więcej niekorzyści (m.in. z powodu wzrostu korupcji, biurokracji i zakresu szarej strefy). Nie oznacza to jednak, że żadne kraje tego optymalnego poziomu nie przekraczają. Wręcz przeciwnie – w wyniku poszukiwania renty ekonomicznej w sferze publicznej, w niektórych krajach poziom wydatków publicznych przewyższa poziom optymalny. W krajach tych rezygnacja z części wydatków oznaczałaby podniesienie dobrobytu społecznego. Najnowsze badania przeprowadzone na zlecenie Europejskiego Banku Centralnego pokazują, że kraje OECD o poziomie wydatków publicznych poniżej 40% PKB osiągnęły w ciągu lat dziewięćdziesiątych lepsze wyniki sektora finansów publicznych w zakresie administracji, edukacji, ochrony zdrowia, infrastruktury publicznej, a także wyników gospodarczych i stabilności cen od krajów, w których wydatki publiczne przekraczały 40% PKB. Wedle tych badań wydatki publiczne w większości krajów europejskich o 20%-30% przekraczają poziom optymalny1. 1 A. Afonso, L. Schuknecht, V. Tanzi, “Public sector efficiency: an international comparison”, ECB, czerwiec 2003. 6 W Polsce (a także innych krajach Europy Środkowej) udział wydatków sektora finansów publicznych kształtuje się na poziomie średniej krajów Unii Europejskiej, lecz powyżej średniej krajów OECD (por. Tabela 1). Oznacza to, że część państw (np. Szwecja, Dania czy Francja) dysponuje obecnie bardziej rozbudowanym, w relacji do PKB, sektorem publicznym niż Polska, w innych jednak (np. w Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Irlandii czy USA) jest on zdecydowanie mniejszy. Tabela 1. Wydatki sektora finansów publicznych jako % PKB 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 44,2 42,9 47,2 46,9 47,2 46,1 46,1 45,5 44,0 44,4 43,2 45,8 Bd Polska – wg OECD Polska – wg Bd 45,3 50,0 Ministerstwa Finansów UE – 15 45,9 47,3 48,4 OECD 37,6 38,5 39,4 Źródło: Ministerstwo Finansów, OECD. 49,9 47,4 46,1 46,1 45,2 43,6 44,5 41,1 43,9 44,4 49,8 40,1 48,8 39,3 47,8 39,2 47,5 38,9 46,0 37,7 45,2 37,3 44,7 37,1 43,0 36,4 44,5 37,4 44,8 37,9 Jednocześnie wszystkie kraje UE i zdecydowana większość członków OECD wytwarza znacząco wyższy produkt na jednego mieszkańca niż kraje Europy Środkowej w tym także Polska. Zestawienie udziału wydatków sektora finansów publicznych w PKB oraz PKB per capita liczonego wg parytetu siły nabywczej (por. Wykres 1) wskazuje, że prawdopodobnie wszystkie kraje Europy Środkowej, a zwłaszcza Polska, która ma wśród nich najniższy produkt per capita, wydają zbyt dużą część swojego PKB za pośrednictwem sektora publicznego, a w konsekwencji jedynie częściowo wykorzystują potencjał wzrostowy swoich gospodarek. wydatki % PKB Wykres 1. PKB per capita oraz udział wydatków publicznych w PKB 60,0 Swe 55,0 Fra Hun 50,0 Gre Pol Por Slo Cze 45,0 Den Aut Ita Bel Fin Net Ger Spa 40,0 OECD* Lux UK 35,0 Ire 30,0 0 10 20 30 40 50 PKB per capita (tys. USD) * OECD bez krajów Europy Środkowo-Wschodniej i Luksemburga Źródło: Commission Spring 2003 Economic Forecast, OECD. Warto podkreślić, że w krajach OECD dzisiejszy udział wydatków publicznych w PKB jest znacznie wyższy niż w okresie, gdy kraje te znajdowały się na porównywalnym etapie rozwoju gospodarczego, co obecnie Polska. Co więcej, w ostatniej dekadzie w wielu krajach rozwiniętych obserwuje się stopniowe ograniczanie rozmiarów sektora finansów publicznych w relacji do PKB. Zjawisko to powodowane jest przede wszystkim perspektywą starzenia się ludności tych państw i niebezpieczeństwa szybkiego wzrostu wydatków socjalnych, a co za tym idzie, spodziewanych obciążeń fiskalnych. 7 Redukcja wydatków w chwili obecnej ma więc za zadanie zapobiec konieczności podnoszenia w przyszłości obciążeń podatkowych ponad poziom zagrażający pozycji konkurencyjnej tych krajów. Różnice w tempie wzrostu gospodarczego krajów OECD w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat wskazują, że w niektórych z nich, prawdopodobnie już obecnie, poziom wydatków publicznych jest zbyt wysoki i negatywnie oddziałuje na rozwój gospodarczy oraz obniża dobrobyt obywateli tych państw (por. Tabela 45). 1.1.2. Wydatki i dochody sektora finansów publicznych w Polsce w latach 19902002 Polska wkroczyła w okres transformacji z bardzo rozbudowanym sektorem instytucji publicznych w gospodarce, odziedziczonym po gospodarce centralnie planowanej. Wydatki publiczne (tożsame w tym okresie z wydatkami budżetu centralnego) w roku 1989 sięgały prawie 60% produktu krajowego brutto2. Struktura wydatków z tego okresu zdecydowanie odbiegała od tej, która występuje obecnie3. Jednocześnie organizacja systemu podatkowego oparta przede wszystkim o podatki od przedsiębiorstw - nie tylko odbiegała istotnie od standardów wyznaczanych przez rozwinięte kraje Europy Zachodniej, lecz także nie przystawała do tworzącej się gospodarki rynkowej4. W konsekwencji dyscyplina poboru podatków i innych należności budżetowych uległa osłabieniu. W sytuacji spadku produkcji globalnej i PKB, ujawnienia bezrobocia ukrytego i związanej z tym eksplozji wydatków socjalnych o charakterze osłonowym musiało to oznaczać spadek dochodów i wzrost wydatków publicznych, a w konsekwencji powstanie deficytu. Tabela 2. Dochody, wydatki i saldo sektora finansów publicznych jako % PKB 1990 Bd. Bd 1991 42,9 45,3 1992 44,7 50,0 1993 47,1 49,9 1994 44,7 47,4 1995 43,6 46,1 1996 43,0 46,1 1997 42,3 45,2 1998 41,1 43,6 1999 41,3 44,5 2000 38,1 41,1 2001 38,8 43,9 2002 38,5 44,4 Bd Bd 3,7 3,8 4,1 4,7 3,7 3,4 3,2 3,1 2,6 2,9 3,3 Bd -2,3 -5,3 -2,8 -2,8 -2,6 -3,1 -2,9 -2,6 -3,2 Źródło: Sprawozdania z wykonania budżetu państwa za lata 1990-2002, Ministerstwo Finansów. -3,0 -5,1 -6,0 stan na 31 XII Dochody5 Wydatki w tym: obsługa długu publicznego Saldo 2 Public expenditure management in Poland, Andrew Burns and Kwang-Yeol Yoo1, Department Working Papers no. 346. 3 W wydatkach finansowych państwa w 1989 r. wyodrębniano wydatki na tzw. finansowanie rozwoju w sektorze uspołecznionym (ok. 58% wydatków ogółem), które obejmowały wydatki na inwestycje, remonty, ale również przyrost zapasów. Kolejna pozycja to wydatki bieżące (30%), z których ponad 1/3 stanowiły wydatki funduszu ubezpieczenia społecznego, a ok. 3,6% przekazywano na Fundusz Obsługi Zadłużenia Zagranicznego. Dominująca część wydatków bieżących to wydatki budżetu państwa, z którego finansowano zarówno przedsiębiorstwa i inne uspołecznione jednostki gospodarcze, jak też naukę, oświatę i wychowanie, szkolnictwo, administrację państwową, wymiar sprawiedliwości, obronę narodową. 4 Działalność gospodarcza w sektorze nieuspołecznionym do 1993 r. opodatkowana była podatkiem obrotowym, wymierzanym od wielkości sprzedaży oraz progresywnym podatkiem dochodowym. Odmianą podatku obrotowego był podatek graniczny, obejmujący towary sprowadzane z zagranicy; zastąpiony w 1994 r. przez podatek importowy. Znaczna część podatników płaciła podatki obrotowe i dochodowe w uproszczonych, zryczałtowanych formach. Powszechny podatek od wynagrodzeń był sukcesywnie znoszony w stosunku do wynagrodzeń z tytułu zatrudnienia w jednostkach gospodarki uspołecznionej. Pobierany był aż do końca 1991 r. od osób zatrudnionych w sektorze prywatnym, a także od wynagrodzeń uzyskiwanych z pracy własnej. Liniowa stawka podatku od wynagrodzeń ze stosunku pracy w sektorze prywatnym wynosiła najczęściej 20% lub 17,5%, w odniesieniu do honorariów artystycznych 10%, a od umów zlecenia lub o dzieło 20% podstawy opodatkowania. Nadbudową nad tym podatkiem był podatek wyrównawczy obowiązujący do 1991 r. Po przekroczeniu pewnego limitu dochodów, podatnik (także zatrudniony w gospodarce uspołecznionej), zobowiązany był do złożenia zeznania podatkowego. Przy dochodach przekraczających ustalaną administracyjnie kwotę wolną, stawka podatku wynosiła 10%. W najwyższych przedziałach skali sięgała 50%, z tym, że od 1990 r. łączne obciążenie podatkiem wyrównawczym nie mogło przekroczyć 40% dochodu. W podatku wyrównawczym stosowane były liczne ulgi m.in.: na budowę i remont domu, na utrzymanie dzieci, dla osób wykonujących zawody twórcze. 5 W celu porównywalności danych dochody z prywatyzacji potraktowano jako źródło finansowania deficytu, czyli ujęto je jako przychody. 8 Pierwszymi przedsięwzięciami zmierzającymi do konsolidacji systemu finansów publicznych na początku lat 90. były działania związane z restrukturyzacją zadłużenia zagranicznego. W wyniku umorzenia części długu przez zagranicznych wierzycieli zmniejszyła się skala obciążeń związanych z jego obsługą. Jednocześnie przystąpiono do przebudowy systemu podatkowego6. Reformy pozwoliły na unowocześnienie systemu podatkowego i przesunięcie ciężaru fiskalnego z podatków bezpośrednich nałożonych na przedsiębiorstwa na podatki pośrednie oraz na podatki od dochodów osobistych. Spowodowało to wzrost relacji dochodów publicznych do PKB do poziomu ponad 44% w 1993 roku (bez uwzględnienia przychodów z prywatyzacji). Zwiększył się także udział wydatków publicznych w PKB, osiągając jeden z najwyższych poziomów w Europie. Tabela 3. Struktura dochodów sektora finansów publicznych (%) - CIT 1990 100,0 15,4 28,3 1991 100,0 17,6 17,1 1992 100,0 20,1 10,1 1993 100,0 24,2 9,0 1994 100,0 26,8 7,2 1995 100,0 27,0 6,9 1996 100,0 28,1 6,7 1997 100,0 27,7 7,1 1998 100,0 28,7 6,8 1999 100,0 28,1 6,3 2000 100,0 29,2 6,6 2001 100,0 28,6 4,9 2002 100,0 30,4 5,3 - PIT8 9,6 8,4 16,5 19,1 20,4 20,6 19,9 19,5 19,9 12,7 11,8 11,3 11,3 - cła 1,4 4,9 5,2 6,0 4,9 4,3 3,9 3,5 2,7 2,1 1,9 1,4 1,3 3,2 7,8 3,3 1,3 0,5 0,1 - - - - - - - stan na 31 XII Dochody ogółem7 - podatki pośrednie - podatek od wzrostu wynagrodzeń9 - podatek od nieruchomości 1,3 2,2 2,0 1,9 1,9 1,1 2,1 1,2 2,4 2,3 2,4 2,8 3,2 - dywidenda 4,7 3,7 1,2 0,9 0,6 0,6 0,7 0,6 0,5 0,2 0,3 0,2 0,3 - wpłaty NBP 3,6 1,7 2,3 1,9 2,3 2,2 0,2 0,5 0,1 0,2 0,8 1,7 0,9 - składki ubezpieczeniowe 14,7 21,3 20,3 18,6 19,2 20,1 21,1 21,2 22,0 23,1 21,3 20,5 - - składki na ubezpieczenie zdrowotne - - - - - - - - - 8,4 8,0 8,3 - Źródło: Sprawozdania z wykonania budżetu państwa za lata 1990-2002, Ministerstwo Finansów. Szybki wzrost gospodarczy w latach 1994-1999 umożliwił pewną redukcję obciążenia fiskalnego gospodarki przy jednoczesnym realnym wzroście poziomu wydatków. Udział wydatków publicznych w PKB spadł do około 43% zaś dochodów do około 40%10. Tendencje te nie oznaczały jednak konsolidacji fiskalnej. Przeciwnie, w całym okresie, także wtedy gdy gospodarka rozwijała się w tempie 6-7% rocznie, utrzymywał się deficyt na poziomie około 2,5-3,5% PKB. 6 Reforma podatkowa przeprowadzona w latach 1991-1992 zlikwidowała kilka tytułów podatkowych: podatek od wynagrodzeń, wyrównawczy, podatek od wynagrodzeń - uiszczany przez pracodawców, podatek dochodowy od działalności gospodarczej, podatek rolny z działów specjalnych produkcji rolnej. Zlikwidowano również odrębne opodatkowanie podatkiem dochodowym osób prawnych z sektora gospodarki uspołecznionej i nieuspołecznionej, wprowadzając w styczniu 1989 r. jednolity podatek dochodowy od osób prawnych. W obszarze podatków dochodowych pewne doraźne rozwiązania utrzymały się jeszcze przez kilka lat, w tym tzw. "popiwek", czyli podatek od ponadnormatywnego wzrostu wynagrodzeń w przedsiębiorstwach państwowych. Wprowadzony jeszcze w latach 80. miał być przeciwwagą dla płacowych roszczeń załóg. Był on płacony przez przedsiębiorstwa, które przekroczyły ustalony administracyjnie poziom wzrostu wynagrodzeń. Podatek ten został zniesiony całkowicie w 1996 r. 7 Bez uwzględnienia przychodów z prywatyzacji. 8 W latach 1990-1991 podatek od wynagrodzeń, podatek wyrównawczy, podatek obrotowy od osób fizycznych. 9 Zlikwidowany od 1995 r. 10 Umożliwiło to redukcję stawek podatku dochodowego od firm z 40% w 1996 r. do 34% w 1999 r. (obecnie 27%). Obniżone zostały też stawki celne (ale podwyższone w podatku akcyzowym). 9 Tabela 4. Deficyt budżetowy i deficyt sektora finansów publicznych11 1990 Stan na 31 XII Deficyt budżetowy - mld zł Bd Deficyt budżetowy-% PKB Bd Deficyt sektora finansów Bd publicznych - % PKB Stopa wzrostu PKB -11,6 Dług publiczny - % PKB12 95,1 1991 3,3 4,0 1992 7,4 6,4 1993 5,1 3,3 1994 7,3 3,3 1995 10,1 3,3 1996 12,9 3,3 1997 12,4 2,6 1998 13,2 2,4 1999 12,5 2,0 2000 15,4 2,2 2001 32,4 4,3 2002 39,4 5,1 2,3 5,3 2,8 2,8 2,6 3,1 2,9 2,6 3,2 3,0 5,1 6,0 -7,0 2,6 3,8 5,2 7,0 6,0 6,8 4,8 4,1 4,0 1,0 1,4 81,8 86,7 88,7 68,0 54,3 47,9 46,9 42,9 42,7 39,4 40,2 45,6 Źródło: Sprawozdania z wykonania budżetu państwa za lata 1990-2002 (Transformacja społeczno-gospodarcza w Polsce, RCSS), Ministerstwo Finansów. Konsekwencją braku konsolidacji fiskalnej w okresie prosperity była eksplozja deficytu i długu publicznego w momencie spowolnienia wzrostu gospodarczego, tj. w latach 20012002. W 2001 roku znaczne obniżenie dynamiki nominalnego PKB doprowadziło do spadku wartości dochodów budżetowych w relacji do roku poprzedniego13. Niższe były mierzone w relacji do PKB przede wszystkim wpływy z VAT oraz podatku dochodowego od osób prawnych. Jednocześnie wydatki (nawet bez uwzględnienia dotacji dla Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego) wzrosły o 11%. Pogorszenie sytuacji gospodarczej miało też wpływ na wyniki innych jednostek sektora finansów publicznych. Jednostki samorządu terytorialnego miały do dyspozycji zarówno mniejsze wpływy podatkowe, jak i zredukowane kwoty dotacji z budżetu państwa. Pogorszeniu uległa też sytuacja Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS), Funduszu Pracy (FP), Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, które w wyniku bardzo trudnej koniunktury na rynku pracy obciążone zostały dodatkowymi wydatkami. W rezultacie budżet państwa skierował większe środki nie tylko na dotacje do funduszy celowych (FUS, FP), ale również jako subwencje dla jednostek samorządu terytorialnego. W 2001 roku wyższe niż rok wcześniej były też koszty obsługi długu publicznego, dopłaty do wykupu odsetek od kredytów mieszkaniowych i refundacje premii gwarancyjnych dla oszczędzających na książeczkach mieszkaniowych. Obok zjawisk cyklicznych na sytuację sektora finansów publicznych, a zwłaszcza budżetu centralnego w latach 2001-2002, wpłynęło kilka czynników o odmiennym charakterze. Tabela 5. Struktura wydatków sektora finansów publicznych (%) stan na 31 XII Wydatki ogółem - obsługa długu publicznego - wydatki socjalne -wydatki na sferę budżetową - wydatki kas chorych (Narodowy Fundusz Zdrowia) - dotacje do zadań gospodarczych - rozliczenia z bankami - wydatki majątkowe 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 4,2 3,1 6,1 7,5 8,6 9,9 7,9 7,5 7,4 6,9 6,2 6,7 7,4 24,7 38,3 39,8 41,2 42,8 42,8 40,7 42,8 42,4 41,0 40,8 39,4 40,9 - 32,1 30,7 25,4 24,6 30,8 31,3 27,2 27,6 26,9 28,9 27,5 25,8 - - - - - - - - - 8,0 6,9 8,0 7,5 15,9 7,4 3,5 2,7 2,5 2,2 1,7 1,6 1,1 0,9 0,9 0,9 0,8 2,5 3,1 3,1 1,8 2,1 1,4 1,4 1,1 1,1 0,7 0,8 0,6 0,6 10,4 8,0 6,9 6,5 6,1 6,1 6,9 7,8 8,3 7,2 7,9 6,6 2,3 Źródło: Sprawozdania z wykonania budżetu państwa za lata 1990-2000, Ministerstwo Finansów. 11 W przypadku relacji deficytu budżetowego i deficytu sektora finansów publicznych do PKB zastosowano „formułę 98” tzn. metodę liczenia obowiązującą od 1998 r. Różnica w stosunku do „formuły 91” polega na traktowaniu wpływów z prywatyzacji: w latach 1991-97 zaliczono je do dochodów odpowiednio sektora finansów publicznych i budżetu państwa, natomiast od 1998 r. stanowią źródło finansowania deficytu. 12 Dla lat 1990-1998 podano dług Skarbu Państwa, od roku 1999 – państwowy dług publiczny. 13 Doliczając do głównych pozycji dochodów również wpływy jednorazowe i nieregularne (opłaty koncesyjne UMTS, wpływy ze sprzedaży „collaterali” oraz wpłatę z zysku NBP) wartość dochodów wzrosła o 3,4%. 10 Na poziom deficytu w 2001 roku pewien wpływ miała niższa od przewidywań inflacja założona w ustawie budżetowej na rok 2000. Wzrost cen oszacowano w niej na 5,7% i odpowiednio do niego ustalono wydatki związane z waloryzacją płac. Ostatecznie inflacja w 2000 r. wyniosła 10,1%. Ta dysproporcja pomiędzy założeniami a rzeczywistym wynikiem przyczyniła się do obniżenia planowanych wydatków budżetu państwa dla FUS i KRUS oraz wynagrodzeń w sferze budżetowej w roku 2000 o ok. 4 mld zł. Wywołało to jednak konieczność wyrównania w roku 2001 wraz z odsetkami. W rezultacie niedoszacowania prognozowanego wskaźnika inflacji nastąpiło obniżenie deficytu sektora finansów publicznych w 2000 r. i jego wzrost w roku 2001. Zniekształciło to obraz finansów publicznych w roku 2000, w którym deficyt w wypadku trafnej prognozy inflacji powinien był być wyższy o ok. 0,6% PKB. Tym samym już w 2000 roku doszłoby do poważnego zwiększenia deficytu i większego wzrostu długu publicznego. Dodatkowo negatywnie na stan finansów publicznych wpłynęło orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, na mocy którego od marca 2000 r. następowała wypłata rekompensat z tytułu zaniechania w latach 1991-1992 waloryzacji wynagrodzeń w sferze budżetowej. W latach 2000-2002 przeznaczono na nie 8 mld zł. Wypłaty z tego tytułu będą kontynuowane do 2004 r.14 Oba wydarzenia ilustrują rolę, jaką w kształtowaniu się wydatków budżetu centralnego odgrywają mechanizmy indeksacyjne wydatków na cele socjalne, a w mniejszym stopniu także płace w sferze budżetowej. Wiele zapisów ustawowych z tego obszaru rodzi zobowiązania budżetu państwa, których wypełnienie w sytuacji stagnacji gospodarczej powoduje znaczny wzrost deficytu i długu publicznego. Na wydatki budżetu centralnego w latach 2001-2002 wpłynęła także wprowadzona w 1999 r. reforma systemu emerytalnego. Jej wpływ na sektor finansów publicznych jest bardzo złożony. W długiej perspektywie reforma ta powinna zapobiec finansowemu załamaniu się systemu, wywołanemu eksplozją wydatków emerytalnych w sytuacji szybkiego starzenia się ludności. Reforma doprowadziła jednak także do powstania luki dochodowej w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w postaci różnicy pomiędzy sumą należnych świadczeń oraz kosztów działalności a wpływami z tytułu składek, z których część trafiła do otwartych funduszy emerytalnych (OFE). Niedobór ten wyniósł w 2001 r. 23 mld zł, tj. ok. 3% PKB. Pokrycie tej części wydatków FUS wymagało zwiększenia dotacji budżetowej finansowanej z dodatkowej emisji obligacji. Nie oznaczało to jednak wzrostu całkowitego długu publicznego, lecz raczej ujawnienie jego części dotychczas ukrytej w postaci zobowiązań systemu emerytalnego wobec przyszłych emerytów. Oznacza to, iż reforma emerytalna nie tyle stworzyła nowe co raczej ujawniła już istniejące, lecz ukryte zobowiązania państwa wobec jego obywateli. Poza składnikami przekazywanymi do OFE, powstały także zobowiązania wynikłe ze składek, które nie zostały przekazane. Wynikało to z trudności we wdrażaniu systemu informatycznego KSI. Szacowana wielkość zadłużenia w związku z nieprzekazywaniem przez ZUS części składek do otwartych funduszy emerytalnych wraz z odsetkami wynosi ponad 9,5 mld zł. Obecnie w Sejmie znajduje się projekt ustawy przewidujący spłatę zaległości za pomocą obligacji skarbowych o zmiennym oprocentowaniu15. 14 Rekompensaty zostały zakwalifikowane nie jako wydatki budżetowe, lecz jako spłata zobowiązań, a więc nie wpływały na wielkość deficytu zarówno budżetu państwa , jak i sektora finansów publicznych, co nie rozwiązuje kwestii środków, jakie należy na nie przeznaczyć. Kolejnym zabiegiem jest potraktowanie części środków przekazanych do FUS i kas chorych jako zwrotnych pożyczek, a nie dotacji – co sztucznie obniżyło deficyt budżetowy, lecz nie miało wpływu na deficyt sektora finansów publicznych. 15 Proponuje się zamianę zadłużenia na obligacje skarbowe. Skarb Państwa, zgodnie z projektem nowej ustawy, przejmie zobowiązania z tytułu składek opłaconych przez płatników do 31 grudnia 2002 r., za okres od 1 kwietnia 1999 r., zaewidencjonowanych na kontach ubezpieczonych do dnia 31 grudnia 2006 r. Przejęte zobowiązania staną się długiem Skarbu Państwa. 11 Jednoczesny spadek dochodów z prywatyzacji i utrzymanie, a nawet wzrost pozostałych pozycji wydatkowych zaowocował jednak eksplozją długu publicznego, który w roku 2002 osiągnął poziom 46% PKB, a w 2003 roku przekroczy prawdopodobnie 50%. Osiągnięcie poziomu 50% oznacza wejście w obszar, w którym prawo wymaga od rządu i parlamentu podjęcia szeregu działań, mających na celu sanację finansów publicznych. Tak znaczny dług publiczny oznacza także wzrost ryzyka ekonomicznego Polski, co może wpłynąć na wzrost kosztów jego obsługi. 1.1.3. Deficyt i dług publiczny – aspekty prawne i ryzyko ekonomiczne Aspekty prawne W Polsce regulacją kwestii związanych z finansami publicznymi zajmują się dwa akty prawne o zasadniczej wadze. Aktem pierwotnym jest Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej przewidująca, że dług publiczny nie może przekroczyć 60% PKB i zakazująca podejmowania zobowiązań (w postaci zaciągania pożyczek oraz udzielania poręczeń i gwarancji) grożących przekroczeniem tego pułapu. Ramka 2. Deficyt i dług publiczny – kryteria ustawowe Przewidziane w ustawie o finansach publicznych procedury ostrożnościowe i sanacyjne, dotyczące kształtowania się relacji państwowego długu publicznego powiększonego o przewidywane wypłaty z tytułu poręczeń i gwarancji do PKB, przedstawiają się następująco: 1) Relacja w roku x jest większa od 50%, a niewiększa od 55% PKB: a) wprowadza się ograniczenie na relację deficytu budżetu państwa do jego dochodów; relacja ta w uchwalonym przez Radę Ministrów projekcie budżetu państwa na rok x+2 nie może być wyższa niż w roku x+1, b) relacja deficytu do dochodów uchwalona w budżecie państwa na następny rok budżetowy stanowi górne ograniczenie relacji deficytu każdej jednostki samorządu terytorialnego (JST) do jej dochodów, jaka może zostać uchwalona w budżecie JST. 2) Relacja w roku x jest większa od 55%, a mniejsza od 60% PKB: a) Rada Ministrów uchwala projekt ustawy budżetowej na rok x+2, przyjmując jako górne ograniczenie deficytu jego poziom zapewniający spadek relacji długu Skarbu Państwa powiększonego o przewidywane wypłaty z tytułu udzielonych poręczeń i gwarancji do PKB w stosunku do ogłoszonej relacji dla roku x, b) ograniczeniom podlegają możliwe do uchwalenia deficyty poszczególnych budżetów JST16, c) Rada Ministrów przedstawia program sanacyjny, mający zapewnić spadek relacji państwowego długu publicznego powiększonego o przewidywane wypłaty z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez podmioty sektora publicznego do PKB. 3) Relacja w roku x jest równa lub większa od 60% PKB: a) w projekcie ustawy budżetowej na rok x+2 nie zawiera się deficytu budżetu państwa, a budżety JST uchwala się nie zawierając w nich deficytu, b) wprowadza się zakaz udzielania nowych poręczeń i gwarancji przez podmioty sektora finansów publicznych, c) Rada Ministrów przedstawia Sejmowi program sanacyjny, którego podstawowym celem jest opracowanie i wdrożenie przedsięwzięć mających na celu obniżenie relacji długu publicznego poniżej 60% PKB. 16 W wyniku mnożenia przez współczynnik R obliczany w następujący sposób: R=(0,6-PDP/PKB):0,05, gdzie PKB – produkt krajowy brutto, PDP – państwowy dług publiczny powiększony o kwotę przewidywanych wypłat z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez podmioty tego sektora. 12 Regulacje szczegółowe zawiera uchwalona w 1998 roku ustawa z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych. Definiuje ona szczegółowo pojęcie sektora finansów publicznych i długu publicznego, a także zawiera szczegółowe zapisy, których celem jest zapobieżenie groźbie naruszenia zapisów konstytucyjnych. Aby nie dopuścić do przekroczenia przez relację państwowego długu publicznego do PKB konstytucyjnego limitu 60%, w ustawie o finansach publicznych przyjęto, że realizacja normy konstytucyjnej odbywać się będzie przede wszystkim na płaszczyźnie procedur ostrzegawczych, uruchamianych, gdy dług publiczny przekroczy poziom 50% i 55% PKB (por. Ramka 2). Problematyka nadmiernego zadłużania się sektora finansów publicznych znalazła również odzwierciedlenie w tzw. kryteriach konwergencji sformułowanych w Traktacie z Maastricht (Traktacie o Unii Europejskiej), dotyczących m.in. relacji państwowego długu publicznego do PKB. Zgodnie z Traktatem z Maastricht oraz załączonym do niego Protokołem w sprawie procedury nadmiernego deficytu, kraje członkowskie mają obowiązek utrzymywania długu publicznego na poziomie poniżej 60% PKB. Poziom długu publicznego oraz deficytu w krajach członkowskich UE stanowią kryteria, w oparciu o które Komisja bada przestrzeganie dyscypliny budżetowej (por. Ramka 3). Ramka 3. Kryteria Traktatu z Maastricht Traktat z Maastricht zakłada, że aby kraj mógł wejść do strefy euro, musi spełnić następujące warunki: - średnioroczna stopa inflacji nie może przekraczać więcej niż o 1,5 pkt. proc. średniej stopy inflacji w trzech krajach Unii Europejskiej, gdzie jest ona najniższa; - kurs waluty danego kraju wobec euro musi się mieścić przez co najmniej dwa lata w przedziale +/- 15% wokół stałego kursu parytetowego; - długoterminowa stopa procentowa (długoterminowych obligacji skarbowych) nie może być wyższa o więcej niż 2 pkt. proc. od średniej z analogicznych stóp procentowych w trzech krajach Unii Europejskiej o najniższej inflacji; - deficyt sektora finansów publicznych nie może przekraczać 3% PKB; - dług publiczny nie może przekraczać 60% PKB. Polska musi wypełnić kryteria z Maastricht, o ile chce zostać członkiem Unii Gospodarczej i Walutowej (UGW). Należy podkreślić, że z ekonomicznego punktu widzenia formalne wypełnienie zapisów Traktatu z Maastricht w momencie przystępowania do UGW jest niewystarczające. Niezwykle ważne jest także to, aby poziom i struktura wydatków publicznych gwarantowały, by także w przyszłości zapisy traktatowe dotyczące relacji długu i deficytu sektora finansów publicznych do PKB nie zostały przekroczone. Ich naruszenie pociąga za sobą konieczność zapłacenia przez dany kraj dotkliwych kar do budżetu Unii, niwelujących niewątpliwe korzyści jakie przynosi wspólna waluta. Ryzyko niewypełnienia fiskalnych kryteriów konwergencji obniża także szansę wypełnienia kryteriów monetarnych, a zwłaszcza warunku dotyczącego poziomu długoterminowej stopy procentowej. Trzeba jednak pamiętać, że zapisy prawa polskiego, dotyczące kwalifikacji niektórych kategorii finansowych do długu publicznego, są nieco bardziej rygorystyczne niż regulacje Eurostatu, brane pod uwagę przy przystępowaniu do UGW. Tym samym obecny dług sektora finansów publicznych w Polsce obliczony według Europejskiego Systemu Rachunków Narodowych i Regionalnych, czyli tzw. ESA9517, (dług sektora „general government”) jest niższy niż dług obliczony według zapisów Konstytucji RP i ustawy o finansach publicznych (por. Ramka 4). 17 European System of National and Regional Accounts. 13 Ramka 4: Porównanie metodologii polskiej i metodologii ESA95 Istnieją dwie zasadnicze różnice między metodologią obliczania deficytu sektora finansów publicznych i general government według zasad ESA95. Pierwsza dotyczy odmiennego zakresu sektora, druga odmiennej koncepcji rachunkowej. Do sektora general government zgodnie z ESA95 zaliczane są jednostki publiczne tożsame z określonymi w ustawie o finansach publicznych – trzema wyjątkami: - Agencja Rynku Rolnego i jednostki badawczo-rozwojowe, które - zgodnie z ESA95 zostały wyłączone z sektora (według polskiej metodologii są elementem sektora), - otwarte fundusze emerytalne (OFE), które - zgodnie z ESA95 - zostały włączone do sektora (według polskiej metodologii są poza sektorem) . Odmienna koncepcja rachunkowa w systemie ESA95 oparta jest na bazie memoriałowej, podczas gdy w Polsce obowiązuje baza kasowa. Powoduje to inne traktowanie następujących operacji: - zmiany stanu zobowiązań wymagalnych i niewymagalnych, - zmiany stanu należności, kosztów obsługi długu. Pozostałe dostosowania mają charakter transakcyjny, jak np.: - korekta wpłat z zysku NBP, związana z wyłączeniem z dochodów budżetu kwot wynikających z przeszacowania rezerw oraz z tytułu różnic kursowych, - przeniesienie całości wpływów z prywatyzacji do elementów finansowania deficytu, przeniesienie z elementów finansowania deficytu budżetowego do wydatków budżetowych transferu z budżetu państwa do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS), przeznaczonego na zrekompensowanie ubytku składek przekazywanych przez FUS do OFE. W odniesieniu do długu sektora instytucji rządowych i samorządowych liczonego według zasad ESA95 w porównaniu do państwowego długu publicznego liczonego zgodnie z metodologią polską różnice dotyczą zobowiązań wymagalnych jednostek sektora, które są traktowane wg ESA95 jako wydatek na bazie memoriałowej i powiększają poziom wierzytelności/zadłużenia netto. Do długu według ESA95 nie włącza się przewidywanych wypłat z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Podobnie jak w metodologii polskiej, zadłużenie prezentuje się według wartości nominalnej. Źródło: Przedakcesyjny Program Gospodarczy – Aktualizacja 2003, Ministerstwo Finansów. Ryzyko ekonomiczne Problem długu publicznego ma charakter złożony. Wynika to z zależności między długiem publicznym, a innymi wielkościami makroekonomicznymi, z różnorodności instrumentów stosowanych w jego zakresie oraz z dużego stopnia niepewności odnośnie przyszłych wartości zmiennych, które mają wpływ na efektywność podejmowanych decyzji dotyczących długu. Ryzyko dotyczy w szczególności: • • • • otoczenia makroekonomicznego (np. tempa wzrostu gospodarczego w Polsce i na świecie, poziomu inflacji, zjawisk kryzysowych w gospodarce światowej), otoczenia budżetowego (np. wielkości deficytu budżetowego w kolejnych latach, przychodów z prywatyzacji), otoczenia rynkowego (np. poziomu krajowych i zagranicznych stóp procentowych w poszczególnych segmentach krzywej rentowności, kursów walutowych, wielkości popytu na skarbowe papiery wartościowe), otoczenia instytucjonalnego i prawnego (np. zmian obowiązującego prawa, integracji europejskiej, ram organizacyjnych zarządzania długiem). 14 Ryzyko związane z wielkością długu publicznego Nie ma jednego, powszechnie uznawanego w teorii ekonomii lub praktyce polityki gospodarczej państwa, bezpiecznego poziomu długu. Za bezpieczny uznawany jest z reguły taki poziom długu, który umożliwia jego terminową obsługę i refinansowanie w długim okresie18. Poziom ten jest uzależniony od wielkości gospodarki kraju, dlatego powszechnie stosowaną miarą zadłużenia jest odniesienie jego poziomu do PKB. Relacja długu publicznego do PKB, zapewniająca bezpieczną jego obsługę, zależy od szeregu czynników, w tym: poziomu rozwoju gospodarczego, tempa wzrostu gospodarczego, stabilności społeczno-politycznej, relacji międzynarodowych, jakości funkcjonowania instytucji publicznych, wysokości inflacji i stóp procentowych, struktury rodzajowej i podmiotowej długu, stopnia rozwoju krajowego rynku finansowego, dostępu do międzynarodowego rynku finansowego. Im niższy jest ogólny poziom rozwoju kraju, tym ryzyko wystąpienia zakłóceń w terminowej obsłudze długu i jego refinansowania jest wyższe. Dlatego rynki finansowe wymagają od takich państw sukcesywnego obniżania relacji długu do PKB i wyższej stopy zwrotu od kapitału finansującego dług publiczny niż od państw o wysokim poziomie rozwoju. Przy obecnych uwarunkowaniach występujących w Polsce za bezpieczny poziom należy uznać taką wartość długu, która nie powoduje: • • • istotnego, negatywnego oddziaływania na sytuację makroekonomiczną kraju, zwłaszcza poprzez spowodowane lub wymuszone tą wartością długu : − nadmierny fiskalizm, − presję lub impulsy inflacyjne, − utrzymywania się stóp procentowych na wysokim poziomie, − zwiększenie tzw. ryzyka kraju, poprzez zmianę ratingu, trudności w konstruowaniu budżetu państwa wynikających z wysokiego poziomu kosztów obsługi długu oraz ograniczonych możliwości pokrycia deficytu przyrostem długu, przekroczenia limitów nałożonych na poziom długu w Konstytucji RP, ustawie o finansach publicznych i kryteriach konwergencji – przekroczenie tych limitów ograniczy lub wyeliminuje elastyczność kształtowania polityki budżetowej na szczeblu centralnym i samorządowym. 18 Jeśli rynki finansowe uznają, że jest spłata długu zagrożona, lawinowo rośnie cena, jakiej żądają od pożyczkobiorcy i spada dostępność do kredytu, nie tylko dla rządu centralnego, lecz także dla przedsiębiorstw danego kraju. W wyniku tego znacząco rośnie ryzyko bankructw i następuje głęboka recesja w gospodarce realnej. Poderwanie zaufania rynków finansowych oznacza zatem powstanie kryzysu finansowego oddziałującego bardzo negatywnie na całą gospodarkę kraju. 15 Ryzyko związane z kosztami obsługi długu Kolejnym zagadnieniem związanym z tematyką długu publicznego jest minimalizacja kosztów jego obsługi w długim horyzoncie czasu. Minimalizacja kosztów obsługi zadłużenia w długim horyzoncie czasu odbywa się przy założeniu sfinansowania pożyczkowych potrzeb budżetu państwa oraz ograniczeniach dotyczących poziomu: a) ryzyka refinansowania w walucie krajowej, b) ryzyka kursowego i ryzyka refinansowania w walutach obcych, c) ryzyka stopy procentowej, d) ryzyka płynności budżetu państwa, e) pozostałych rodzajów ryzyka, w szczególności ryzyka kredytowego i operacyjnego, f) rozkładu kosztów obsługi długu w czasie. Jednocześnie wskazanie obszarów ryzyka nie rozwiązuje podstawowych problemów, jakie działania należy podjąć, aby minimalizować zarówno niekontrolowany wzrost długu publicznego, jak i ograniczać ryzyko związane z jego obsługą. Drugie zagadnienie w głównej mierze wiąże się z wykorzystaniem różnego typu instrumentów finansowych i realizacją strategii zarządzania tym długiem. 1.1.4. Przyczyny eksplozji długu publicznego w Polsce w latach 2001-2003 Podstawową przyczyną szybkiego narastania długu publicznego w latach 2001-2003 i poważnego niebezpieczeństwa kontynuowania tej tendencji także w latach następnych, grożącej naruszeniem Konstytucji, jest strukturalny charakter deficytu budżetu centralnego (por. Ramka 5). Tabela 6. Struktura deficytu: deficyt cykliczny i deficyt strukturalny budżetu (w % PKB) Wynik budżetu państwa Wynik poz. jedn. sektora FP Składki przekazane do OFE Rekompensaty20 UMTS Deficyt ekonomiczny sektora finansów publ. Deficyt cykliczny Deficyt strukturalny Źródło: Szacunki NBP. 1995 -3,27 0,70 - 1996 -3,33 0,24 - 1997 -2,63 -0,24 - 1998 -2,38 -0,20 - 1999 -2,03 -1,21 0,37 - 2000 -2,16 -0,77 1,06 -0,48 - 2001 -4,31 -0,76 1,16 -0,33 -0,36 2002 200319 -5,10 -4,83 -0,89 -1,20 1,23 1,42 -0,35 -0,41 - 20042 -6,72 -1,02 1,40 -0,18 - -2,57 -3,09 -2,87 -2,58 -2,87 -2,35 -4,60 -5,13 -5,36 -6,52 0,00 -2,57 -0,05 -3,04 0,13 -3,00 0,50 -3,08 0,39 -3,25 -0,22 -2,12 -0,72 -3,89 -0,80 -4,40 -0,66 -4,69 -0,07 -6,45 Nawet w latach korzystnej koniunktury gospodarczej (w latach 1995-1998, gdy średni realny wzrost PKB wyniósł ok. 6,2%), deficyt strukturalny utrzymywał się na poziomie ok. 3% PKB. Nieznaczna poprawa bilansu budżetu w tym okresie wynikała zaś wyłącznie z nadwyżki cyklicznej. 19 Wartości za lata 2003 i 2004 – szacunki NBP. Rekompensaty z tytułu niepodwyższenia niektórych emerytur i płac w sektorze publicznym w latach 19911992. 20 16 Ramka 5. Co to jest deficyt cykliczny i deficyt strukturalny budżetu? Deficyt finansów publicznych oznacza przewagę wydatków nad dochodami sektora publicznego. Finansowanie deficytu wymaga emisji długu publicznego, czyli wyższych podatków w przyszłości. Permanentne zrównoważenie dochodów i wydatków publicznych, choć teoretycznie możliwe, w praktyce jest trudne do osiągnięcia i niepotrzebne. Powodem tego stanu rzeczy jest cykl koniunkturalny. Niektóre wydatki i dochody zależą bowiem od stanu koniunktury gospodarczej np. przychody z VAT rosną w okresach ekspansji, a maleją w czasie stagnacji. Przeciwnie zaś - wydatki na zabezpieczenie społeczne (np. związane z bezrobociem). W efekcie różnica między dochodami a wydatkami sektora finansów publicznych podlega wahaniom w cyklu koniunkturalnym w postaci niewielkiego deficytu w okresach recesji i niewielkiej nadwyżki w czasach ekspansji. Różnicę tę nazywamy deficytem cyklicznym budżetu, a jego wielkość można szacować (także w przypadku Polski) na nie więcej niż +/- 1% PKB. Istnienie cyklicznego deficytu (nadwyżki) jest więc normalnym zjawiskiem gospodarczym. W wielu krajach faktyczny deficyt wykazywany przez wiele lat może znacząco odbiegać od deficytu cyklicznego. Oznacza to, że kraje te odnotowują deficyt strukturalny, którego wielkość ma charakter trwały, niezależny od wahań koniunktury. Jest to wielkość deficytu, jaką odnotowano by w sytuacji pełnego zatrudnienia, tzn. w przypadku, gdyby stopa bezrobocia równała się stopie bezrobocia naturalnego. Deficyt strukturalny ma istotne znaczenie, wskazuje bowiem, jaki może być przeciętny deficyt w długim okresie (na przestrzeni całego cyklu koniunkturalnego) i determinuje długookresową dynamikę długu publicznego. Wysoki deficyt strukturalny to taki, którego wielkość dorównuje a nawet przekracza długookresową stopę wzrostu gospodarczego danego kraju. Powoduje on, że aby w okresach ekspansji relacja długu publicznego do PKB obniżała się, tempo wzrostu gospodarczego musi być bardzo wysokie, o ile realna wartość wydatków publicznych nie zostanie zmniejszona. Jeżeli jednak w szczycie cyklu koniunkturalnego tempo wzrostu gospodarczego jest umiarkowane, nastąpić może co najwyżej stabilizacja, a w wielu wypadkach nawet dalszy wzrost tej relacji. Z kolei w momencie stagnacji, kiedy spadają dochody a wydatki rosną dochodzi do eksplozji deficytu i długu publicznego w stopniu, którego nie może zrekompensować przyszła poprawa koniunktury. Utrzymywanie wysokiego deficytu strukturalnego w długim okresie nie jest więc możliwe, gdyż wywołuje nieograniczone narastanie zadłużenia, grożące utratą płynności państwa i kryzysem finansowym. Eksplozja długu publicznego postępuje szczególnie szybko (w zaledwie kilka lat) w krajach, w których deficyt strukturalny jest na wysokim poziomie (ok. 4%-6% PKB). Dzieje się tak dlatego, że kraje te rzadko kiedy cieszą się średniorocznym tempem wzrostu gospodarczego wystarczającym do zrównoważenia tak znacznego poziomu deficytu. Deficyt cykliczny istotnie zwiększył się w 2001 roku, a następnie pozostał na podobnym poziomie w kolejnym roku - w latach tych wzrost PKB był najniższy od 1991 r. Pogorszeniu się cyklicznego komponentu bilansu budżetu (o 0,5 pkt. proc. PKB) w 2001 r. towarzyszył jednak znacznie większy wzrost deficytu strukturalnego (o prawie 1,8 pkt. proc. PKB). Efektem był dramatyczny wzrost deficytu finansów publicznych i długu publicznego w 2001 i 2002 roku. Gdyby składnik strukturalny deficytu budżetowego nie wynosił około 4% PKB, a był zerowy, pojawienie się cyklicznego deficytu w wysokości ok. 1% PKB nie wywoływałyby eksplozji zadłużenia i powstania poważnego niebezpieczeństwa naruszenia Konstytucji. Obecny kształt wydatków publicznych powoduje, że w roku 2004, mimo spodziewanego ożywienia gospodarczego można oczekiwać dalszego zwiększenia nierównowagi sektora finansów publicznych, w wyniku czego deficyt strukturalny sektora finansów publicznych może zbliżyć się a nawet przekroczyć poziom 6% PKB. Tak wysoki poziom deficytu strukturalnego będzie nieuchronnie prowadził do lawinowego narastania długu publicznego, ograniczając swobodę kształtowania przyszłej polityki antycyklicznej. 17 W konsekwencji redukcja deficytu budżetowego (ew. sektora publicznego) staje się głównym celem władz gospodarczych. Strukturalny charakter deficytu sprawia jednak, że jego zmniejszenie wymaga dokonania trwałej i głębokiej przebudowy wielkości i struktury wydatków budżetowych. By tego dokonać trzeba najpierw zidentyfikować przyczyny powstania tak wysokiego strukturalnego deficytu finansów publicznych w Polsce. Podstawowym rozróżnieniem, jakie należy zrobić, jest podział wydatków budżetowych (decydujących o poziomie deficytu i długu publicznego w Polsce) na wydatki elastyczne i zdeterminowane (por. Ramka 6). Ramka 6. Elastyczne i zdeterminowane wydatki budżetowe Nie wszystkie rodzaje wydatków budżetu znajdują się pod jednakową kontrolą rządu. Wydatki, których konieczność sfinansowania określają ustawy lub wcześniej podjęte zobowiązania ujęte w ramy prawne, określa się mianem wydatków sztywnych, takim zaś, których zakres i wielkość wynika bezpośrednio z ustaw, choć ich wartość zależy od liczby świadczeniobiorców, przysługuje termin wydatków quasi-sztywnych. Obie te grupy tworzą kategorię wydatków zdeterminowanych. Pozostałe wydatki budżetu uznaje się za elastyczne, gdyż ich wysokość podlega bezpośredniej decyzji rządu i parlamentu w ramach ustawy budżetowej, a zmiana nie wymaga nowelizacji innych ustaw. W chwili obecnej wydatki zdeterminowane decydują o kształcie budżetu państwa. Ich udział w ogólnych wydatkach budżetu centralnego systematycznie wzrastał od połowy lat dziewięćdziesiątych, sięgając w roku 2002 poziomu blisko 67%. W ustawie budżetowej na 2003 r. w kategorii wydatków zdeterminowanych znalazło się 14 pozycji (por. Tabela 9), z których najważniejszymi są subwencje dla JST, dotacje dla FUS i KRUS oraz wydatki na obsługę długu – stanowiące ¾ wielkości wydatków sztywnych. Tabela 7. Struktura wydatków budżetu państwa (%) Wydatki zdeterminowane Wydatki elastyczne Źródło: Ministerstwo Finansów. 1998 53,7 46,3 1999 58,2 41,8 2000 61,1 38,9 2001 65,2 34,8 2002 66,7 33,3 Wydaje się jednak, że rzeczywisty przyrost wydatków sztywnych jest wyższy niż prezentowany. Dług publiczny – liczony jako wartość zobowiązań po konsolidacji – nie uwzględnia zadłużenia podmiotów, które jest konsekwencją ograniczenia dotacji z budżetu państwa, co ma na celu obniżenie wielkości wydatków sztywnych i deficytu sektora finansów publicznych. Pożyczki otrzymywane z budżetu państwa oraz przepływy pomiędzy jednostkami sektora finansów publicznych nie są wykazywane w końcowym sprawozdaniu. Dotyczy to m.in. pożyczki zaciągniętej przez Fundusz Pracy w 2000 r. i 2002 r.21 lub FUS w 1999 r. i 2000 r. Dotacje dla funduszy celowych były wielokrotnie niedoszacowywane. W tej sytuacji fundusze realizowały swoje zadania poprzez wzrost zadłużenia. FUS od początku reformy emerytalnej zadłuża się w OFE, a część funduszy pożycza środki w sektorze bankowym. 21 Na podstawie nowelizacji o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu umożliwiono zaciąganie kredytów prze FP. Łączna kwota kredytów i pożyczek na uzupełnienie środków na zasiłki dla bezrobotnych nie może przekroczyć 8,33% planowanych dochodów FP. Wprowadzono również możliwość zaciągania długu na spłatę zasiłków i świadczeń przedemerytalnych w wysokości 12,5% planowanych dochodów FP. W 2000 r. w wyniku niedoszacowania dotacji dla FP, konieczne było zwiększenie jej kwoty o 100 mln zł ponad plan z powodu wzrostu bezrobocia. Jednocześnie KUP zaciągnął kredyt bankowy w wysokości 745 mln zł na utrzymanie płynności. Kolejną pożyczkę w wysokości ok.3 mld zł FP zaciągnął w 2002 r.(po 11 miesiącach wykorzystanie dotacji z budżetu stanowiło 99,8% planu). 18 Tabela 8. Dług sektora finansów publicznych przed i po konsolidacji w latach 2001-2002 (mln zł)22 2001 2002 przed po przed po konsolidacją konsolidacji konsolidacją konsolidacji Zadłużenie sektora finansów publicznych 314 715,7 302 106,7 365 487,4 352 615,5 Zadłużenie sektora rządowego 299 847,8 291 320,5 347 001,5 338 557,1 Zadłużenie Skarbu Państwa 283 937,5 282 617,1 327 909,1 326 755,1 - Zadłużenie krajowe Skarbu Państwa 185 028,4 183 708,0 219 351,9 218 198,0 - Zadłużenie zagraniczne Skarbu Państwa 98 909,1 98 909,1 108 557,2 108 557,2 Dług sektora rządowego poza SP 15 910,3 8 703,4 19 092,4 11 801,9 - ZUS i zarządzane przez niego fundusze 13 173,5 7 173,5 15 014,6 9 014,6 - Kasy Chorych 1 052,8 154,4 1 284,1 289,7 - Państwowe fundusze celowe z osobowością prawną (bez ZUS) 192,8 192,8 339,2 339,2 - Państwowe szkoły wyższe 237,9 186,4 244,0 216,1 - Jednostki badawczo-rozwojowe 368,6 254,3 329,1 207,1 - Samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej 476 389,7 542,9 420,1 - Państwowe instytucje kultury 5,5 4,3 6,3 2,9 - PAN i tworzone przez PAN jedn. org. 16,5 11,6 13,9 5,7 - Pozostałe państwowe osoby prawne 386,8 336,3 1 318,3 1 306,5 Zadłużenie sektora samorządowego 14 867,9 10 786,2 18 485,9 14 058,5 Zadłużenie jednostek samorządu terytorialnego 12 266,4 9 008,8 15 358,4 12 002,3 Źródło: Sprawozdania z wykonania budżetu państwa za lata 2001-2002, Ministerstwo Finansów. Wyszczególnienie Rosnący udział wydatków zdeterminowanych ogranicza swobodę kreowania polityki gospodarczej w ramach budżetu państwa. Jednocześnie wysoki poziom wydatków sztywnych determinuje rozmiar deficytu zwłaszcza w okresach dekoniunktury, a w konsekwencji tempo narastania długu publicznego i kosztów jego obsługi w wyniku zwiększenia się jego wolumenu i wzrostu oprocentowania na rynkach finansowych. Oznacza to dalszy wzrost wydatków sztywnych. Mechanizm sprzężenia zwrotnego powoduje więc, że narasta ryzyko utraty płynności przez budżet centralny, a w konsekwencji ryzyko powstania kryzysu finansowego. Dowodem na to, jak wydatki sztywne i quasi-sztywne ograniczają swobodę kształtowania wydatków państwa jest fakt, iż w ostatnich latach ich wzrost stanowił ponad 90% przyrostu ogólnych wydatków budżetu centralnego. Istnieje poważne ryzyko, że wskaźnik ten utrzyma się, a nawet ulegnie dalszemu wzrostowi w latach następnych. Oznacza to, że rząd ma znikomy bezpośredni wpływ na rozmiary deficytu i wysokość długu publicznego, a zmniejszenie deficytu i zahamowanie eksplozji zadłużenia wymaga zmian ustawowych w obszarze wydatków zdeterminowanych. Szukanie możliwości konsolidacji finansowej w wydatkach elastycznych (takich jak inwestycje infrastrukturalne, czy wydatki na badania i rozwój) oznaczałoby w istocie ich dalsze wypieranie na rzecz wydatków sztywnych. Podobny skutek spowodowałby brak jakiejkolwiek reformy wydatków oznaczający wzrost znaczenia najmniej produktywnej ich kategorii w postaci kosztów obsługi zadłużenia. Działanie takie nie tylko pozostawałoby w konflikcie ze średnio i długookresowym interesem polskiej gospodarki, lecz także byłoby nieskuteczne, tzn. nie usuwając źródeł strukturalnego deficytu jedynie odsuwałoby problem w czasie. 22 Porównywalność danych za lata 2001-2002 z okresami wcześniejszymi jest ograniczona. W 2001 r. rozszerzony został zakres sektora finansów publicznych (nowelizacja ustawy o finansach publicznych). Ponadto, wejście w życie rozporządzeń z zakresu państwowego długu publicznego miało znaczny wpływ na jakość pozyskiwanych danych, w tym na możliwość ich konsolidacji. Dlatego też zaprezentowano dane wyłącznie dla tych dwóch lat. 19 Tabela 9. Struktura zdeterminowanych wydatków budżetu państwa w latach 1999-2003(w %) Wyszczególnienie Subwencje dla JST Dotacja dla FUS Obsługa długu publicznego Dotacja dla KRUS Świadczenia emerytalno-rentowe żołnierzy i funkcjonariuszy oraz uposażenia sędziów i prokuratorów w stanie spoczynku Zasiłki rodzinne, pielęgnacyjne i wychowawcze Finansowanie dróg Dotacje dla Funduszu Pracy Wydatki sądów powszechnych Wydatki urzędów naczelnych organów władzy państwowej, kontroli i ochrony prawa oraz sądownictwa Dotacja do Funduszu Alimentacyjnego Dopłaty do wykupu kredytów mieszkaniowych i refundacji premii gwarancyjnych wypłaconych oszczędzającym na książeczkach mieszkaniowych Składki na ubezpieczenie społeczne za osoby przebywające na urlopach wychowawczych i macierzyńskich oraz za osoby niepełnosprawne Składki na ubezpieczenie zdrowotne finansowane z budżetu państwa Źródło: Sprawozdania z wykonania budżetu państwa Ministerstwo Finansów. 1999 2000 2001 2002 2003 24,9 12,4 23,3 16,0 25,5 17,0 19,5 14,3 23,7 18,8 18,5 13,2 22,2 22,2 19,8 12,6 23,3 22,3 21,4 11,9 7,2 6,9 6,7 6,5 6,7 6,1 4,5 0,8 6,0 4,4 0,9 5,1 4,3 2,3 4,6 4,4 3,0 4,7 1,3 1,3 1,1 1,1 1,2 0,9 1,0 1,0 1,1 1,0 1,9 1,9 2,8 1,1 0,9 - 0,5 1,1 0,9 0,8 0,7 0,8 1,3 0,5 - 3,1 2,6 za lata 1999-2002, Ustawa budżetowa na rok 2003, Wzrost roli wydatków zdeterminowanych w budżecie centralnym jest następstwem kumulacji kilku elementów. Wiąże się on m.in. z wprowadzeniem reformy emerytalnej i systemu ochrony zdrowia oraz rozwiązań systemowych, dotyczących finansowania niektórych wydatków zaliczonych do tej grupy. Odnosi się to przede wszystkim do dotacji dla FUS oraz wypłat z budżetu państwa składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne23. Równocześnie doszło do rozszerzenia kategorii tych wydatków oraz utrzymania obowiązujących mechanizmów indeksacyjnych. W 2003 r. lista wydatków sztywnych zwiększyła się o środki na finansowanie sądów, w 2004 r. planowane jest włączenie do nich również wydatków Krajowej Rady Sądownictwa, nowych świadczeń dla cywilnych ofiar wojny oraz wydatków związanych z przystąpieniem Polski do UE (składka członkowska, udziały w unijnych instytucjach). 23 Wraz z wprowadzeniem reformy emerytalnej zwiększyła się wielkość dotacji dla FUS. Wiązało się to z górnym ograniczeniem rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. To spowodowało ubytek wpłacanych składek wynikających z przekroczenia przez płatników górnej granicy rocznej i wymusiło zwiększenie dotacji dla FUS. Utworzenie OFE i przekazywanie im części składek doprowadziło do ujawnienia niedoboru FUS, który również musiał zostać sfinansowany zwiększoną dotacją z budżetu państwa. Zwiększenie dotacji było też wynikiem błędnych szacunków, co wynikało z przeszacowania ściągalności składek oraz niskiej ściągalności w stosunku do planu innych przychodów własnych (zwroty nienależnie pobranych świadczeń, dobrowolne wpłaty na FUS z tytułu osiągania dochodu z pracy przez emeryta lub rencistę). W sytuacji powstania luki pomiędzy wydatkami a planem wzrosły zobowiązania FUS wobec budżetu państwa, OFE oraz banków komercyjnych. To spowodowało zwiększenie kosztów obsługi kredytów i pożyczek. Ze względu na ich memoriałowy charakter - cały ciężar ich pokrycia wymagany był w 2002 r. w wyniku umorzenia pożyczek udzielonych z budżetu państwa w latach 1999-2000 wraz z odsetkami. 20 Tabela 10. Struktura wydatków budżetu państwa w układzie zadaniowym w latach 2001-2002 (w %) 2001 Ubezpieczenia społeczne 25,2 Wydatki socjalne 11,4 Obsługa długu publicznego 12,1 Podstawowe funkcje państwa 16,5 Nauka i edukacja 19,5 Ochrona zdrowia (bez składek na ubezpieczenie zdrowotne) 1,9 Infrastruktura i środowisko 4,4 Rolnictwo 2,3 Gospodarka 1,2 Gospodarka mieszkaniowa 2,2 Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego oraz kultura fizyczna i sport 0,7 Pozostałe wydatki 2,7 Ogółem 100,0 Źródło: Sprawozdanie z wykonania budżetu państwa za rok 2002, Ministerstwo Finansów. 2002 27,6 10,5 13,2 16,6 18,7 1,7 4,5 2,0 0,9 1,2 0,5 2,7 100,0 Analiza struktury wydatków budżetowych wskazuje, że połowę wydatków zdeterminowanych budżetu centralnego stanowią transfery socjalne (por. Tabela 10). Dokładne dane dotyczące wielkości i struktury wydatków socjalnych zawierają tabele w załączniku. Porównując strukturę wydatków publicznych na cele socjalne możemy zauważyć, że w Polsce jest ona znacznie bardziej niż w innych krajach OECD skoncentrowana na wydatkach o charakterze transferowym (por. Tabela 50). Dotyczy to emerytur, rent inwalidzkich i rent rodzinnych, a także świadczeń chorobowych. Dzieje się tak mimo tego, że społeczeństwo polskie należy do najmłodszych w Europie. W konsekwencji wysokich wydatków transferowych ograniczeniu muszą ulec inne wydatki ważne z punktu widzenia obecnego i przyszłego poziomu dobrobytu społecznego w Polsce24. Powodów obecnego stanu rzeczy należy doszukiwać się w działaniach na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy przyznano wyjątkowo dużo nowych rent i wcześniejszych emerytur. W efekcie szybko rosły wydatki z tych tytułów, co w tym okresie łagodziło napięcia społeczne, stając się jednocześnie głównym (choć nie jedynym) źródłem narastania strukturalnego deficytu finansów publicznych i eksplozji zadłużenia w latach 2001-2003. Bezpośrednią konsekwencją eksplozji wydatków emerytalno-rentowych na początku lat dziewięćdziesiątych są wysokie stawki podatków nałożonych na płace (tzw. składek na ubezpieczenie społeczne). Uważa się, że jest to jedną z najważniejszych (choć nie jedyną) przyczyn bardzo trudnej sytuacji na rynku pracy. 24 W wyniku ograniczeń budżetowych wiele dóbr i usług publicznych jest w Polsce dostarczana w niewystarczającym stopniu. Wystarczy wymienić np. zły stan dróg, przewlekłość procedur sądowych, niesprawną administrację publiczną itp. 21 1.1.5. Jakie działania? Zrozumienie konieczności dokonania trwałej konsolidacji sektora finansów publicznych nie wystarcza. Niezbędne jest także określenie, w jaki sposób doprowadzić do ograniczenia jego nierównowagi, aby reforma wywarła pozytywny wpływ na gospodarkę. Należy mieć przy tym na uwadze dwie perspektywy (długo- i krótkookresową). W dłuższej perspektywie reforma finansów publicznych musi stwarzać warunki dla długotrwałego i stabilnego wzrostu gospodarczego na poziomie zapewniającym realną konwergencję poziomu PKB Polski i krajów UE-15 w horyzoncie 20-30 letnim. Aby tak się stało, wzrost gospodarczy w Polsce musi przekraczać o przynajmniej 3-4 pkt proc. średnie tempo wzrostu gospodarczego w krajach Europy Zachodniej (wynoszące w ostatnich 20 latach ok. 2% rocznie). Z kolei biorąc pod uwagę perspektywę najbliższych lat, reforma finansów publicznych nie tylko nie może ograniczać obserwowanego obecnie ożywienia gospodarczego, lecz nawet powinna je wzmacniać. W rozstrzygnięciu, który z możliwych wariantów konsolidacji najlepiej odpowiada obecnym potrzebom Polski, pomaga analiza doświadczeń międzynarodowych oraz prac naukowych poświęconych tym zagadnieniom. Ramka 7. Jaka redukcja deficytu? Redukcja deficytu strukturalnego wymaga, aby zrównoważenie wydatków i dochodów budżetu miało charakter trwały. Możliwe są cztery główne strategie postępowania redukujące deficyt: • podniesienia podatków przy utrzymaniu poziomu i struktury wydatków, a w szczególności transferów – w takim wypadku należy liczyć się z osłabieniem aktywności ekonomicznej i spadkiem stopy wzrostu gospodarczego, • obniżki wydatków o charakterze dyskrecjonalnym, a zwłaszcza wydatków inwestycyjnych – prowadzenie takiej polityki uzasadnione jest w krajach w których poziom inwestycji w dobra o charakterze publicznym jest bardzo wysoki tzn. w sytuacji gdy gospodarka jest dynamicznie nieefektywna, w przeciwnym wypadku obniżenie inwestycji może prowadzić do istotnego obniżenia dobrobytu i spadku wzrostu gospodarczego • proporcjonalnego zmniejszenia wydatków przy zachowaniu ich dotychczasowej struktury oraz struktury i poziomu podatków – działanie takie przyjmuje ad hoc bardzo silną hipotezę o właściwej strukturze ponoszonych wydatków publicznych, • redukcji transferów socjalnych i innych wydatków o charakterze transferowym – działanie takie jest szczególnie uzasadnione w krajach w których duży poziom transferów socjalnych ma charakter wysoce dezaktywizujący, w takim wypadku jego efektem jest zwiększenie poziomu wykorzystania zasobów czynników produkcji, a zwłaszcza pracy co sprzyja wzrostowi gospodarczemu i trwałemu zmniejszeniu bezrobocia Badania empiryczne z zakresu finansów publicznych25 wskazują, że sukces konsolidacji fiskalnej mierzony trwałą redukcją deficytu i długu publicznego oraz odwróceniem recesji i ekspansją gospodarczą, zależy przede wszystkim od skali i rodzaju dokonywanego dostosowania (por. Ramka 7). Badania, w oparciu o dane z kilkudziesięciu prób redukcji deficytów strukturalnych przeprowadzanych w krajach OECD w ciągu ostatnich 30 lat, 25 m.in. Giavazzi i Pagano (1990), Alesina i Perotti (1996), McDermott i Wescott (1996), Bergman i Hutchinson (1997), Alesina, Ardagna, Perotti i Schiantarelli (1999), Purfield (2002). 22 dostarczają dowodów, że redukcja deficytu nie tylko pozytywnie wpływa na wzrost gospodarczy w długim okresie lecz także może służyć szybszemu wyjściu z recesji w okresie krótkim, tzn. może mieć charakter polityki ekspansywnej. Warunkiem powodzenia konsolidacji fiskalnej jest przede wszystkim oparcie jej na zmniejszeniu wydatków publicznych, a nie na podnoszeniu podatków. Ważne jest także, aby skala redukcji wydatków była dostatecznie duża i gwarantowała trwałą likwidację deficytu strukturalnego, a w perspektywie kilkuletniej znaczne zmniejszenie udziału długu publicznego w PKB. Jest także niezwykle istotne, aby redukcja wydatków polegała głównie na zmniejszeniu skali transferów socjalnych26, a nie na cięciach w wydatkach o charakterze prowzrostowym. Tylko reformy fiskalne oparte na tych założeniach w sposób trwały zmniejszają deficyt publiczny, redukując jego składnik strukturalny i działają prowzrostowo zarówno w krótkim jak i długim okresie. Zmiany oparte wyłącznie na cięciach wydatków inwestycyjnych przy zachowaniu skali transferów lub przede wszystkim na zwiększaniu ciężarów podatkowych nie usuwają strukturalnego charakteru deficytu, a ich skutki są nietrwałe zarówno w aspekcie ożywienia gospodarczego, jak i trwałej likwidacji nierównowagi finansowej. Syntetyczną ilustracją wyników przedstawionych w wymienionych pracach jest porównanie dwóch przypadków dostosowań fiskalnych dokonanych w drugiej połowie lat osiemdziesiątych w Irlandii i Danii. Wykres 2. Dług publiczny jako % PKB w latach 1980-2001 w Danii i Irlandii 120,0 Ponowna konsolidacja fiskalna 100,0 Konsolidacja fiskalna % PKB 80,0 60,0 40,0 20,0 Światowa recesja Światowa recesja 0,0 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 Irlandia Dania Źródło: OECD, National Accounts. Reforma irlandzka była konsekwencją kryzysu, w jakim znalazły się finanse publiczne Irlandii w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych. Relacja długu publicznego do PKB sięgnęła niemal 120%, zaś strukturalny deficyt w wysokości około 15% PKB wypychał inwestycje prywatne i tłumił wzrost gospodarczy. Reforma została zainicjowana w roku 1986 26 A także innych wydatków o zbliżonym charakterze. W wielu krajach Europy Zachodniej istotnym problemem były bardzo wysokie wydatki na płace w sektorze publicznym wywierające dużą presję płacową w sektorze prywatnym i obniżające tą drogą konkurencyjność gospodarki. W Polsce problemem tego rodzaju są nie tyle wysokie płace w administracji (obserwuje się raczej odpływ wykwalifikowanych ludzi z administracji do sektora prywatnego niż odwrotnie), co raczej znaczne transfery z efektywnych do nieefektywnych gałęzi gospodarki przybierające przede wszystkim formę umorzeń zobowiązań publiczno-prawnych, osłon socjalnych itp. 23 i przeprowadzona w latach 1987-1989, a jej główną cechą było radykalne zmniejszenie transferów socjalnych (o ponad 2,5% PKB) oraz wydatków na płace w administracji publicznej (około 1,5% PKB) dzięki znacznej redukcji zatrudnienia w tej sferze (o 10%). Dokonano też zmniejszenia publicznych wydatków inwestycyjnych (o 1,5% PKB), przy czym wyjściowy udział inwestycji publicznych w PKB był stosunkowo wysoki. Należy także podkreślić, że w ramach początkowej konsolidacji Irlandia nie dokonała żadnych istotnych zmian w strukturze i wymiarze podatków. Tabela 11. Kompozycja reformy fiskalnej w Irlandii (% PKB) Przed* W trakcie* Po* (2)-(1) (3)-(1) 1 2 3 4 5 Impuls fiskalny -3,5 2,1 4,4 5,6 7,9 Wydatki podstawowe** 40,6 35,3 33,8 -5,3 -6,8 Transfery 17,4 16,0 14,8 -1,4 -2,6 Płace w administracji 12,2 11,0 10,7 -1,2 -1,5 Konsumpcja publiczna 7,4 6,2 6,3 -1,1 -1,0 Inwestycje publiczne 3,6 2,1 2,1 -1,5 -1,5 Przychody 35,9 35,9 34,5 0,0 -1,4 Podatki z dochodów osobistych 12,9 13,4 12,2 0,5 -0,7 Podatki z dochodów korporacyjnych 1,3 1,3 2,0 0,0 0,7 Podatki pośrednie 16,3 16,0 15,0 -0,3 -1,3 Składki na ubezpieczenie społeczne 5,4 5,2 5,3 -0,2 -0,1 * - przed reformą 1985-1986, w trakcie 1987-1989 i po reformie 1990-1991; ** - bez kosztów obsługi długu Źródło: Alberto Alesina, Roberto Perotti: „Fiscal adjustment in OECD countries compositiona and macroeconomic effects”. Tabela 12. Kompozycja reformy fiskalnej w Danii (% PKB) Przed* W trakcie* Po* (2)-(1) (3)-(1) 1 2 3 4 5 Impuls fiskalny -5,7 2,7 5,7 8,4 11,4 Wydatki podstawowe** 50,4 46,4 46,6 -4,0 -3,8 Transfery 19,7 18,6 19,0 -1,1 -0,7 Płace w administracji 19,9 18,3 18,2 -1,6 -1,7 Konsumpcja publiczna 8,0 7,3 7,2 -0,7 -0,8 Inwestycje publiczne 2,8 2,2 2,2 -0,6 -0,6 Przychody 45,7 49,3 50,4 3,6 4,7 Podatki z dochodów osobistych 24,4 25,6 28,1 1,2 3,7 Podatki z dochodów korporacyjnych 1,1 2,4 2,3 1,3 1,2 Podatki pośrednie 18,0 18,5 19,2 0,5 1,2 Składki na ubezp. społeczne 2,2 2,8 2,8 0,6 0,6 * - przed reformą 1981-1982, w trakcie 1983-1986 i po reformie 1987-1989; ** - bez kosztów obsługi długu Źródło: Alberto Alesina, Roberto Perotti: „Fiscal adjustment in OECD countries compositiona and macroeconomic effects”. Przesłanki przeprowadzonej nieco wcześniej (1983-1986) reformy duńskiej były podobne. Dług publiczny szybko wzrastał (do 80% PKB w 1982 roku) przy deficytach sięgających 10% PKB, inflacja i realne stopy procentowe były bardzo wysokie, a wzrost gospodarczy znikomy. Reforma duńska obejmowała zarówno cięcia wydatków, jak i podwyżki podatków. W początkowym okresie zredukowano transfery socjalne (o ponad 1% PKB), płace w sferze budżetowej (o 1,6% PKB), publiczne inwestycje i wydatki konsumpcyjne. Jednocześnie podniesiono podatki bezpośrednie od gospodarstw domowych (wzrost obciążeń o 1,2% PKB) i firm (wzrost o 1,3% PKB). 24 Wykres 3. Udział wydatków socjalnych w PKB w latach 1980-1998 w Danii i Irlandii 35,00 30,00 Ponowna konsolidacja fiskalna 25,00 % PKB 20,00 15,00 Konsolidacja fiskalna 10,00 5,00 Światowa recesja Światowa recesja 0,00 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 Irlandia 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 Dania Źródło: Social Expenditure Databese 1980-1998, OECD. Zarówno w Irlandii, jak i Danii efekty konsolidacji finansów publicznych widoczne były już w ciągu pierwszych dwóch lat po reformie. W tym czasie w obu krajach wysoki strukturalny deficyt przemienił się w znaczną nadwyżkę pierwotną. W Irlandii stopa wzrostu gospodarczego znacznie wzrosła, a bezrobocie było stabilne. Bardzo szybko zaczęły także rosnąć inwestycje prywatne z nadwyżką wypełniając lukę wynikłą ze zmniejszenia się wydatków publicznych o tym charakterze. W Danii stopa wzrostu nie zmieniła się istotnie, lecz bezrobocie spadło, a inwestycje i konsumpcja wzrosły. Różnica między oboma krajami ujawnia się jednak po 3-4 latach od wprowadzenia reformy finansów publicznych. W Irlandii dynamika gospodarki uległa dalszemu przyspieszeniu, znacznie wyprzedzając inne kraje rozwinięte w tym okresie (irlandzkie tempo wzrostu przekroczyło średnie tempo wzrostu w krajach G7 o 3,8 punktu procentowego rocznie), dzięki czemu istotnie zwiększył się produkt i spadło bezrobocie27. Dania przeciwnie – w latach 1987-1993 popadła, mimo dobrej światowej koniunktury, w stagnację. Spadły inwestycje i konsumpcja, a tempo wzrostu przez wiele lat było bliskie zeru. Przyczyny tego stanu rzeczy można upatrywać w spadku konkurencyjności tego kraju w wyniku znacznej podwyżki płac w okresie dostosowania fiskalnego, a także w osłabieniu efektów początkowej konsolidacji wywołanych ponownym wzrostem wydatków socjalnych. Nietrwałość przeprowadzonych zmian spowodowała, że w połowie lat dziewięćdziesiątych Dania zmuszona została do dokonania ponownej konsolidacji finansów publicznych. W jej wyniku znacznemu, a jak wskazują dane z lat 1994-1999 także trwałemu, obniżeniu uległ udział transferów socjalnych w PKB. W wyniku polityki utrzymywania trwałej nadwyżki budżetowej, w okresie 1994-2000 znacznej redukcji uległo zadłużenie duńskiego sektora publicznego, a wzrost PKB ustabilizował się na poziomie około 2% rocznie28. 27 Wzrost ten utrzymał się także w latach następnych m.in. dzięki zachowaniu kontroli wydatków budżetowych, która pozwoliła na osiągnięcie nadwyżki finansów publicznych w latach 1996-2002. 28 Średnie (oczyszczenie ze zmian cyklicznych) tempo wzrostu PKB na głowę w najbogatszych krajach świata takich jak Dania czy USA wynosi od kilkudziesięciu (a w przypadku USA nawet 100) lat około 2,0%-2,3% rocznie. 25 Wykres 4. Tempo wzrostu PKB na 1 mieszkańca w latach 1980-2000 w Danii i Irlandii 12,0 10,0 8,0 % PKB 6,0 4,0 2,0 0,0 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 -2,0 Światowa recesja -4,0 Ponowna konsolidacja fiskalna Światowa recesja Konsolidacja fiskalna Irlandia Dania Źródło: OECD. Wykres 5. Stopa bezrobocia w latach 1980-2001 w Danii i Irlandii 18,0 16,0 stopa bezrobocia wg definicji ILO 14,0 Ponowna konsolidacja fiskalna Konsolidacja fiskalna 12,0 10,0 8,0 6,0 4,0 2,0 Światowa recesja Światowa recesja 0,0 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 Irlandia Dania Źródło: OECD. 1.1.6. Wnioski Przeprowadzenie reformy finansów publicznych w Polsce jest w chwili obecnej sprawą pierwszorzędnej wagi. Dobrze przeprowadzona reforma pozwoli na trwałe podniesienie tempa wzrostu gospodarczego do poziomu zapewniającego szybkie nadrabianie dystansu względem dzisiejszych krajów członkowskich UE. Jej brak oznacza bardzo wysokie prawdopodobieństwo naruszenia konstytucyjnych zapisów dotyczących rozmiarów długu publicznego, opóźni wejście Polski do strefy euro, zagrozi wykorzystaniu znacznej części funduszy strukturalnych UE oraz istotnie osłabi perspektywy długookresowego wzrostu gospodarczego. 26 Reforma finansów publicznych musi mieć charakter trwały. Jej wynikiem musi być permanentna likwidacja strukturalnego deficytu finansów publicznych i zmniejszenie rozmiarów długu publicznego niestwarzające zagrożeń odnowienia się obecnej sytuacji w przyszłości, także wtedy gdyby rozwój międzynarodowej sytuacji gospodarczej był dla Polski niekorzystny. Osiągnięcie tego wymaga szeregu zmian przede wszystkim po stronie wydatków publicznych. Podatki nie powinny wzrosnąć, choć może ulec rozszerzeniu baza podatkowa. Niezbędną, choć nie jedyną, częścią reformy finansów publicznych musi być reforma wydatków o charakterze socjalnym. Musi mieć ona na uwadze zarówno cele makroekonomiczne, jak i społeczne. Musi spowodować wyższy wzrost gospodarczy, podnieść zatrudnienie i aktywność ekonomiczną Polaków oraz spowodować zwiększenie adekwatności i skuteczności świadczeń społecznych tak, aby pomoc publiczna trafiała do tych, którzy jej naprawdę potrzebują, nie wywołując jednocześnie dużych zniekształceń na rynku pracy jak to ma miejsce obecnie. Celem reformy powinno być podniesienie tempa wzrostu gospodarczego, ale także skuteczniejsze radzenie sobie z problemami społecznymi wymagającymi dziś i w przyszłości interwencji państwa. 1.2. Proponowane zmiany Przedstawione poniżej propozycje zmian powinny stanowić punkt wyjścia dla dyskusją nad zakresem oraz głębokością koniecznych dostosowań. 1.2.1. Wprowadzenie systemu monitoringu efektywności wydatków socjalnych Biorąc pod uwagę wysokość środków, które mogą być przeznaczane na wydatki socjalne, niezbędne jest takie określenie polityki społecznej oraz struktury tych wydatków, które zapewnią maksymalizację ich efektywności. Proponuje się wprowadzenie systemu monitoringu efektywności wydatków socjalnych, który pozwalałby na stałą ocenę skuteczności wydatków i stanowiłby podstawę do propozycji zmian polityki społecznej w przyszłości. 1.2.2. Przygotowywanie budżetu polityki społecznej Konieczne jest wprowadzenie mechanizmu średniookresowego planowania wielkości wydatków społecznych. Proponuje się przygotowywać co 3 lata prognozę budżetu polityki społecznej (w horyzoncie 6-letnim), która stanowiłaby element średniookresowego planowania budżetowego. 1.2.3. Utworzenie urzędu aktuariusza krajowego W Polsce nie wykształciła się tradycja przygotowywania przez instytucje rządowe długoterminowych prognoz ekonomicznych. Przy niestabilnej gospodarce lat transformacji, planowanie na więcej niż kilka lat wprzód obarczone było dużym błędem. Przy stabilizacji sytuacji makroekonomicznej, przy jednoczesnych zmianach zachodzących w sferze demograficznej – przede wszystkim procesie starzenia się ludności - wprowadzenie długoterminowego planowania przychodów i wydatków w sferze zabezpieczenia staje się koniecznością. 27 Długookresowe prognozy pokazujące kształtowanie się wydatków dotyczących poszczególnych elementów transferów socjalnych, finansowanych czy to poprzez składki, czy też bezpośrednio z budżetu państwa, stworzą podstawy kształtowania długofalowej polityki społecznej, jak również ograniczą możliwości wprowadzania zmian, których długookresowe skutki finansowe byłyby nieadekwatne do osiągniętych korzyści. Rachunki aktuarialne powalają również na lepszą kontrolę przychodów oraz wydatków związanych ze sferą. Prognozy takie powinny być sporządzane przez wykwalifikowane instytucje, gwarantujące niezależność i rzetelność przedstawianych raportów. Dobrym przykładem dla Polski jest model brytyjski, skupiający wszystkie aktuarialne analizy w jednym miejscu. Jednak, biorąc pod uwagę specyfikę polskiego rynku, gdzie ilość osób posiadających licencję aktuariusza jest w porównaniu z Wielką Brytanią znikoma, utworzona instytucja powinna zatrudniać nie tylko aktuariuszy, lecz także osoby wywodzące się z dziedzin związanych z prognozowaniem długookresowym – ekonomistów, demografów czy statystyków. Pracami instytucji powinien kierować Aktuariusz Krajowy. Aktuariusz Krajowy powinien być niezależny, a jego raporty powinny być traktowane jako bezstronne i uznawane zarówno przez rząd, jak i Parlament. Powinien on gwarantować swoim autorytetem niezależność i obiektywność przedstawianych wniosków. Jest to szczególnie istotne, biorąc pod uwagę zmiany zachodzące w sferze zabezpieczenia społecznego. W tym przypadku istotna jest spójność założeń przyjmowanych do prowadzonych analiz, gdyż pomiędzy poszczególnymi elementami systemu świadczeń socjalnych występują silnie związki. Kolejną zaletą takiego rozwiązania jest możliwość szybkiej reakcji na nowe problemy, związane ze sferą zabezpieczenia społecznego. Aktuariusz Krajowy mógłby na przykład służyć poradą w zakresie popytu na mieszkania, który jest w dużym stopniu zależny od struktury demograficznej społeczeństwa. Specjalizacja Aktuariusza Krajowego w dziedzinie doradztwa dla sfery publicznej pozwala na możliwość profesjonalnej porady w sprawach o naturze często poufnej. Ekspertyzy Aktuariusza Krajowego powinny być sporządzane na wniosek członków Rządu, lecz również Parlamentu czy Kancelarii Prezydenta. Raporty Aktuariusza - dostępne publicznie - mogą stanowić podstawę do ścisłej publicznej kontroli sfery zabezpieczenia społecznego. Przy zachodzących zmianach istotna jest budowa zaufania społecznego do reformowanych systemów emerytalno-rentowego oraz ochrony zdrowia. Brak zaufania do istniejących poprzednio rozwiązań był jednym z powodów wprowadzonych zmian, które mają na celu między innymi zwiększenie przejrzystości funkcjonowania ubezpieczeń społecznych w Polsce. Proponuje się, by w ramach swoich działań krajowy aktuariusz był odpowiedzialny za: • sporządzanie prognoz demograficznych, stanowiących podstawę wszelkich oficjalnych analiz, • przygotowanie okresowo (np. co 5 lat) prognozy przychodów i wydatków systemów zabezpieczenia społecznego w Polsce, • sporządzanie opinii do projektów ustaw, które mają wpływ na długookresowe przychody/wydatki systemów zabezpieczenia społecznego wraz z rekomendacjami, • bieżące doradztwo instytucjom publicznym w zakresie analiz aktuarialnych, • współpracę z instytucjami nadzoru w zakresie kalkulacji rezerw przez instytucje obsługujące system emerytalny (przede wszystkim zakłady emerytalne, pracownicze programy emerytalne). 28 1.2.4. Waloryzacja świadczeń społecznych Regulacje w Polsce przewidują niemal automatyczną waloryzację wszystkich świadczeń społecznych. Szczególną ochronę mają emerytury i renty, które waloryzowane są corocznie niezależnie od wysokości zanotowanej inflacji w roku poprzednim. Oznacza to, że nawet przy bardzo niskiej inflacji waloryzacja musi się odbyć, nawet, jeżeli podwyżki są kilkuzłotowe. Formuła waloryzacji obejmuje jednak nie tylko inflację, lecz także średni wzrost płac w gospodarce. Powoduje to, że nawet w sytuacji spowolnienia gospodarczego i spadku dochodów budżetowych oraz wzrostu wydatków waloryzacja jest także waloryzacją realną. Prowadzi to do asymetrii traktowania emerytur i rent oraz płac w sektorze publicznym, które są zamrażane w sytuacji napięć budżetowych. Z tego względu proponuje się rozważenie odejścia od mieszanej cenowo płacowej waloryzacji na rzecz waloryzacji cenowej. Jednocześnie jednak Parlament uchwalając ustawę budżetową mógłby dokonać większej waloryzacji świadczeń, niż wynika to z inflacji w danym okresie, lecz tylko w wypadku, gdy pozwalają na to możliwości budżetowe. Drugą kwestią wymagającą rozważenia jest sprawa częstotliwości waloryzacji. W chwili obecnej waloryzacji dokonuje się corocznie niezależnie od rzeczywistego wzrostu płac i cen w danym roku. W sytuacji niewielkiej inflacji oznacza to, że przeciętna emerytura czy renta wzrasta o kilkanaście złotych brutto, a wiele świadczeń nawet o kilka złotych. Przeprowadzenie operacji waloryzacyjnej jest zarazem bardzo kosztowne. W efekcie dysonansu między kosztami operacji a jej efektami dla pojedynczego świadczeniobiorcy coroczna waloryzacja jest bardzo źle odbierana społecznie. Dlatego należy poddać dyskusji propozycję odejścia od automatycznego mechanizmu corocznej waloryzacji świadczeń społecznych, w tym także świadczeń emerytalno-rentowych. Waloryzacja byłaby ustalana decyzją Parlamentu przy okazji uchwalania ustawy budżetowej, nie częściej jednak niż okres potrzebny do tego, aby skumulowany wzrost cen do ostatniej waloryzacji przekroczył określoną wartość (np. 5%-10%). Jednocześnie proponuje się odejście od automatycznej waloryzacji pozostałych świadczeń społecznych (np. zasiłków dla bezrobotnych, dodatków mieszkaniowych itp.) i uzależnienie ich od kondycji budżetu państwa. Przy czym proponuje się utrzymać waloryzację wynagrodzenia minimalnego, jako mechanizmu ochrony pracowników. 1.2.5. Ograniczenie kosztów zasiłków chorobowych Pomimo wprowadzonych zmian, koszt wynagrodzeń z tytułu choroby oraz zasiłków chorobowych nadal stanowią istotne obciążenia dla pracowników i pracodawców. Zmiany w Kodeksie Pracy, wprowadzające zasadę pierwszego niepłatnego dnia choroby w przypadku zwolnień krótszych niż 7 dni nie doprowadziły do zmniejszenia wydatków. Wręcz przeciwnie, przeciętny okres przebywania na zwolnieniu lekarskim wydłużył się. Stąd, proponuje się powrócić do zasady płacenia za każdy dzień choroby, przy jednoczesnym zmniejszeniu wysokości wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego do 70% należnego wynagrodzenia. Wymiar ten należy również utrzymać w przypadku długotrwałych zwolnień lekarskich. 29 2. Aktywizacja zawodowa i zmniejszanie transferów socjalnych dla osób w wieku przedemerytalnym 2.1. Diagnoza Polityka wobec osób w wieku niemobilnym (tj. powyżej 45 roku życia) była w Polsce w okresie transformacji w dużym stopniu nakierowana na ich dezaktywizację. Stało się tak w wyniku przemian strukturalnych zachodzących w latach 80-tych i 90-tych. Restrukturyzacja niektórych gałęzi gospodarki i zmiany popytu na rynku pracy prowadziły do likwidacji stanowisk w tradycyjnie dominujących sektorach. Miejsca pracy, tworzone głównie w sektorze usług, przez małe i średnie przedsiębiorstwa, wymagały innych kwalifikacji, co prowadziło do zwiększenia niedopasowań na rynku pracy. W konsekwencji – duża liczba zwalnianych pracowników wymagała zapewnienia dostępu do świadczeń. W konsekwencji tych zmian rozbudowany został system wcześniejszych emerytur, a od 1998 r., po ograniczeniu możliwości korzystania z wcześniejszych emerytur – system zasiłków i świadczeń przedemerytalnych. Jednocześnie wzrosły niemal dwukrotnie stawki podatku nałożonego na płace (tzw. klina podatkowego). 2.1.1. Aktywność zawodowa w Polsce Wskaźnik zatrudnienia, mierzący relację liczby zatrudnionych do liczby osób w danej grupie wieku jest w Polsce w porównaniu do krajów Unii Europejskiej bardzo niski. W 2002 roku wynosił zaledwie 51,3%. Co gorsza, wykazuje on w ostatnim okresie tendencję malejącą. Od 1999 r. do 2002 r. wskaźnik ten obniżył się o niemal 6 punktów procentowych. W konsekwencji coraz mniej pracujących obciążonych jest kosztami świadczeń osób biernych zawodowo. Tabela 13. Wskaźniki zatrudnienia w Polsce według płci i wieku (%) 2000 2001 2002 55,1 29,0 53,8 30,5 51,7 26,6 61,2 37,4 59,2 38,3 57,0 34,9 49,3 21,8 48,4 23,8 46,7 19,5 RAZEM Wskaźnik zatrudnienia ogółem Wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55-64 MĘŻCZYŹNI Wskaźnik zatrudnienia ogółem Wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55-64 KOBIETY Wskaźnik zatrudnienia ogółem Wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55-64 Źródło: Eurostat. Jednym z najniższych wskaźników zatrudnienia charakteryzuje się grupa osób w wieku 55-64 lata. W 2002 r. jedynie 26,6% osób w tym wieku pracowało. Szczególnie duży spadek wskaźnika zatrudnienia dla tej grupy odnotowany został w 2002 r. Niższy poziom aktywności zawodowej obserwowany jest wśród starszych mieszkańców miast, co oznacza, iż osoby te nie mogą bądź nie chcą pracować w sektorze pozarolniczym. Kobiety pracują rzadziej niż mężczyźni. Wśród kobiet w wieku 55-64 lata mniej niż jedna piąta pracuje, w porównaniu do ponad jednej trzeciej mężczyzn w tej grupie wieku. Związane jest to przede wszystkim z niższym wiekiem emerytalnym kobiet. 30 Należy podkreślić iż aktywizacja i zwiększanie zatrudnialności starszych pracowników jest jednym z celów stawianych w Europejskiej Strategii Zatrudnienia. Jest to także działanie wskazywane w ramach warunków niezbędnych do uzyskania stabilności finansowej systemów emerytalno-rentowych. Innymi słowy, zbyt mała aktywność ekonomiczna osób w wieku niemobilnym może w przyszłości zagrozić pewności wypłat emerytur i rent. Ponadto, wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn jest działaniem zalecanym w ramach budowania nowoczesnych systemów emerytalnych. W tym kontekście, należy zwrócić uwagę na cele Strategii Lizbońskiej wyznaczone krajom Unii Europejskiej w perspektywie do 2010 r. W zakresie zatrudnienia, niezbędne jest zwiększanie wskaźnika zatrudnienia ogółem, kobiet oraz osób w wieku 55-64 lata do określonego docelowego poziomu, który przedstawia Tabela 14. W 2002 r. duży dystans dzielił Polskę zarówno od przeciętnego poziomu wskaźników zatrudnienia w piętnastce krajów Unii Europejskiej jak i od wyznaczonych celów. Tabela 14. Wskaźniki zatrudnienia: UE i Polska w 2002 r. Wskaźnik zatrudnienia Cel UE – 15 Polska Różnica w stosunku do wyznaczonego celu Źródło: Eurostat. Ogółem Kobiety 70,0 64,2 51,7 60,0 55,5 46,7 Osób w wieku 55-64 lata29 50,0 39,8 26,6 18,3 13,3 23,4 Postawione cele są bardzo ambitne – ich osiągnięcie w perspektywie do 2010 r. jest w Polsce bardzo mało prawdopodobne. Wymagałoby to w obecnych warunkach doprowadzenia do aktywizacji i zatrudnienia niemal 3 mln osób w wieku 55-64 lata. Pomimo to, należy podejmować działania zmierzające do jak najszybszej aktywizacji zawodowej ludności, w szczególności osób w wieku 55-64 lata, gdzie dystans do celu z Lizbony jest największy. Niepodjęcie wyzwania oznacza poważne osłabienie konkurencyjności Polski i groźbę pogłębienia dystansu pomiędzy obecnymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej a Polską. Aby osiągnąć cele Strategii Lizbońskiej, konieczne są kompleksowe działania prowadzące do zwiększania liczby miejsc pracy oraz możliwości zatrudniania osób starszych. Przy czym, te dwa działania są ze sobą silnie powiązane. Zwiększanie aktywności starszych pracowników wpływa na zmniejszenie obciążenia pracujących daninami na rzecz finansowania ich świadczeń, a zatem – obniża koszty pracy. Z kolei niższe koszty pracy stwarzają przesłanki do zwiększania popytu na pracę. To natomiast oznacza większą zatrudnialność wszystkich grup wieku. Prowadzi to do odwrócenia obecnych tendencji, gdzie rosnąca liczba osób nieaktywnych w coraz większym stopniu obciąża malejącą liczbę osób pracujących zwiększając istotnie stopę bezrobocia w Polsce. Można tu spojrzeć na doświadczenia innych krajów, które starają się wprowadzać zarówno w polityce rynku pracy jak i w polityce społecznej zachęty do przedłużania aktywności zawodowej. Przykład takich działań podejmowanych w Wielkiej Brytanii zawiera Ramka 8. 29 Należy zauważyć, że dużo niższe wartości tego wskaźnika dla Polski, w porównaniu z krajami Unii Europejskiej, wynikają m.in. z faktu, iż wiek emerytalny kobiet w Polsce to 60 lat, a wskaźniki zatrudnienia obejmują populację w wieku 15-64 (w tym przypadku 55-64) lat. 31 Ramka 8. Polityka zmierzająca do wydłużania pracy na przykładzie Wielkiej Brytanii Program wydłużania aktywności zawodowej jest elementem przygotowywanego kompleksowego programu, którego celem jest zwiększenie świadomości pracowników i pracodawców w zakresie roli systemów emerytalnych oraz gromadzenia oszczędności na starość. Program obejmuje działania w ramach polityki rynku pracy a także zakresu i konstrukcji świadczeń społecznych. Są to między innymi: Aktywizowanie: - Pomoc w powrocie do zatrudnienia dla osób powyżej 50 roku życia („New Deal 50 Plus”), poprzez doradztwo osobiste, szkolenia, staże zawodowe, dotacje do miejsc pracy, Zwiększone działania nakierowane na osoby w wieku 50-59 lat, które otrzymywały zasiłek dla bezrobotnych powyżej 18 miesięcy, Działania lokalne – zwiększanie wiedzy pracodawców na temat korzyści wynikających z zatrudniania starszych pracowników. Ograniczanie zakresu świadczeń z tytułu niezdolności do pracy: - aktywna pomoc – doradca osobisty, wymóg odbywania rozmów o pracy, planowanie działań prowadzących do powrotu do zatrudnienia, dostęp do szerokiego zakresu specjalistycznych programów zatrudnienia (osoby niezdolne do pracy i osoby powyżej 50 roku życia), aktywna rehabilitacja zawodowa, zwiększona zachęta finansowa do powrotu do pracy poprzez wypłacanie przez okres 52 tygodni specjalnego dodatku do wynagrodzenia. Zmiana wysokości świadczeń emerytalnych dla osób w wieku 60-64 lata: - od października 2003 zastąpienie minimalnej emerytury (przyznawanej od 60 roku życia) specjalnym „dodatkiem emerytalnym” przyznawanym po ukończeniu minimalnego wieku emerytalnego (od 2020 r. – 65 lat), - wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn na poziomie 65 lat pomiędzy 2010 i 2020 r. - od 2010 r. osoby, które ukończyły 60 lat, a nie osiągnęły ustawowego wieku emerytalnego będą miały pełny dostęp do programów poszukiwania pracy i innych świadczeń z systemu „Jobcentre Plus”, - istotne zwiększenie wysokości emerytury w przypadku przedłużenia aktywności zawodowej powyżej minimum, alternatywnie – możliwość otrzymania wypłaty jednorazowej. Wprowadzenie elastycznego wieku emerytalnego: - stopniowe przechodzenie z zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy do zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy pod koniec okresu aktywności zawodowej jako alternatywa gwałtownego przejścia od aktywności do emerytury, możliwość kontynuowania pracy przy pobieraniu emerytury z systemu pracowniczego (do tej pory nie było to możliwe), zwiększenie wieku dostępu do emerytur z systemów pracowniczych do 55 lat (obecnie 50 lat). 32 2.1.2. Transfery dla osób kończących aktywność zawodową Czynnikami, które mają wpływ na decyzje o odejściu z rynku pracy są: ustalona przez prawo granica ustawowego wieku emerytalnego, funkcjonowanie systemu rentowego, jak również dostęp do innych świadczeń, mających charakter osłonowy. Obecnie osoby kończące aktywność zawodową mogą skorzystać z prawa do: • emerytury, w tym także emerytury wcześniejszej (dla górników, nauczycieli, pracowników kolei, osób pracujących w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze a także kobiet, które pracowały ponad 30 lat); przy czym dla osób które objęte są reformą emerytalną (urodzonych po 1948 r.), prawo to nie będzie obowiązywać od 2007 r., • świadczeń przedemerytalnych (do 2002 r. także zasiłków przedemerytalnych), które częściowo zastąpiły w 1997 r. funkcjonujące do tej daty wcześniejsze emerytury, • w przypadku niezdolności do pracy także renty z tytułu niezdolności do pracy30. Przeciętny wiek przechodzenia na emeryturę w Polsce jest jednym z najniższych w krajach OECD. W 2002 r. średnio wynosił 57,2 lat (59,4 lat w przypadku mężczyzn i 56,1 lat w przypadku kobiet). W takim stanie rzeczy nie do przecenienia jest rola minimalnego wymaganego wieku emerytalnego. Najwięcej osób odchodzi na emeryturę z chwilą osiągnięcia minimalnego wymaganego wieku emerytalnego, który często jest poniżej ustawowego wieku emerytalnego. W 2002 r. jedynie 13,5% kobiet przechodzących na emeryturę zrobiło to w wieku wyższym niż 60 lat. W przypadku mężczyzn ten wskaźnik był nieco wyższy – 28,7% emerytur przyznano mężczyznom w wieku powyżej 65 lat. W 1995 r. ponad jedna trzecia osób otrzymujących emerytury (czyli ponad 1 mln osób) nie osiągnęła ustawowego wieku emerytalnego. Po wprowadzeniu ograniczeń w dostępie do wcześniejszych emerytur od 1997 r. odsetek ten spadł do jednej czwartej ogółu emerytów (około 880 tys. osób). Spadek liczby osób w wieku przedemerytalnym otrzymujących emerytury był jednak rekompensowany wzrostem liczby osób otrzymujących zasiłki i świadczenia przedemerytalne. W latach 1997 – 2002 miał miejsce dynamiczny wzrost liczby osób korzystających z tych świadczeń. W końcu 2001 r. zasiłki przedemerytalne otrzymywało 365 tys. osób. W 2002 r. ze względu na zlikwidowanie przyznawania tych zasiłków, liczba osób je otrzymujących spadła do poziomu 334 tys. Jednocześnie liczba pobierających świadczenia przedemerytalne istotnie wzrosła i przekroczyła 160 tys. osób. W efekcie, całkowita liczba osób korzystających z zasiłków i świadczeń przedemerytalnych w 2002 r. przekroczyła pół miliona. Liczba osób w wieku przedemerytalnym korzystająca zarówno z emerytur, jak i zasiłków oraz świadczeń przedemerytalnych w okresie od 1995 r. rosła, co ilustruje Wykres 6. W 2002 r. niemal 1,4 mln osób otrzymywało takie świadczenia. 30 Kwestia rent z tytułu niezdolności do pracy jest szerzej opisana w części trzeciej Raportu. 33 Wykres 6. Liczba osób korzystających z emerytur, zasiłków i świadczeń przedemerytalnych w wieku przedemerytalnym. 1 600 1 400 tys. osób 1 200 1 000 800 600 400 200 0 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Emery tury dla osób poniżej w ieku emery talnego Św iadczenia przedemery talne Zasiłki przedemery talne Źródło: Szacunki DAE MGPiPS na podstawie danych ZUS i DRP MGPiPS. Zmiany wprowadzone w 1997 r. nie doprowadziły do ograniczenia liczby osób kończących aktywność zawodową w wieku przedemerytalnym. Jedynym ich efektem było przesunięcie finansowania tych świadczeń z systemu emerytalnego do Funduszu Pracy oraz zmniejszenie wydatków ogółem, związane z niższą wysokością zasiłków i świadczeń przedemerytalnych. Całkowite wydatki na wcześniejszą dezaktywizację nadal istotnie rosły. Utrzymanie obecnych regulacji, a przede wszystkim poziomu dezaktywizacji zawodowej, w przyszłości spowoduje dalsze pogłębianie się niekorzystnej relacji pomiędzy liczbą pracujących i liczbą osób utrzymujących się z transferów społecznych. Związane jest to z postępującym procesem starzenia się ludności. Wykres 7. Prognoza wskaźnika obciążenia 2002-2020 na 100 osób pracujących 70 65 60 55 50 45 40 2002 2004 2006 2008 2010 2012 2014 2016 2018 2020 rok Uwaga: mierzone jako liczba osób biernych zawodowo w wieku powyżej 55 lat do osób pracujących w wieku powyżej 15 lat. Źródło: Obliczenia DAE MGPiPS . 34 Tak duża liczba osób nieaktywnych, utrzymujących się głównie z transferów społecznych powoduje istotne obciążenie dla finansów publicznych. Wydatki te powodują, że osoby aktywne zawodowo, tj. pracownicy i ich pracodawcy muszą płacić wysokie stawki składek na ubezpieczenia społeczne, podatków pośrednich i bezpośrednich. Powoduje to także usztywnienie wydatków Funduszu Pracy uniemożliwiając prowadzenie skutecznej polityki aktywizującej osoby zagrożone bezrobociem. Wzrost liczby osób otrzymujących zasiłki i świadczenia przedemerytalne prowadził do szybkiego wzrostu wydatków z Funduszu Pracy na ten cel. W 2002 roku wydatki na zasiłki przedemerytalne wyniosły ponad 2,7 mln zł, stanowiąc 27,7% ogółu wydatków z Funduszu Pracy, natomiast na świadczenia przedemerytalne wydatkowano w 1,8 mln zł (tj. 18,4% ogółu wydatków Funduszu Pracy). W sumie, w 2002 r. wydatki na te świadczenia przekroczyły 46% wydatków Funduszu Pracy. Tabela 15. Struktura wydatków z Funduszu Pracy na w latach 1997 - 2002 Wyszczególnienie Wydatki z Funduszu Pracy na: - zasiłki przedemerytalne - świadczenia przedemerytalne - zasiłki dla bezrobotnych - aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu Źródło: Departament Rynku Pracy, MGPiPS. 1997 6,3 0,1 71,2 17,2 1998 12,9 0,3 45,5 23,8 1999 2000 W odsetkach 17,8 22,7 2,5 9,3 48,9 50,8 19,2 11,1 2001 25,8 13,9 45,5 7,0 2002 27,7 18,4 43,0 5,4 W pierwszej połowie 2003 r. wydatki z Funduszu Pracy na zasiłki i świadczenia przedemerytalne wzrosły o 10% w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego. W tym samym okresie, wydatki na zasiłki dla bezrobotnych spadły o 10%. Oznacza to, iż w 2003 r. wydatki na zasiłki i świadczenia przedemerytalne mogą przekroczyć połowę wydatków Funduszu Pracy. Taka struktura wydatków Funduszu Pracy nie sprzyja prowadzeniu aktywnej polityki promocji zatrudnienia. Stąd, niezbędne są dalsze działania zmierzające do ograniczania dostępu i stopniowego wygaszania systemu świadczeń przedemerytalnych. Przyjmując iż wydatki na emerytury są proporcjonalne do liczby otrzymujących je osób, wydatki z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na emerytury osób w wieku przedemerytalnym sięgnęły niemal 11 mld zł. Wydatki na transfery przedemerytalne w ostatnich latach rosły, wpływając w istotny sposób na obciążenie kosztów pracy. Porównując wydatki na wymienione transfery do funduszu wynagrodzeń objętego ubezpieczeniem społecznym można zauważyć znaczny wzrost obciążeń tego funduszu. Gdyby takich świadczeń nie było, pośrednie koszty pracy w Polsce mogłyby być niższe o nawet 8 punków procentowych (Tabela 16). 35 Tabela 16. Wydatki na transfery przedemerytalne a obciążenie pracujących 1999 Wyszczególnienie: Razem transfery przedemerytalne w tym: wydatki na emerytury osób w wieku przedemerytalnym wydatki na zasiłki przedemerytalne 11 654 10 496 1 014 wydatki na świadczenia przedemerytalne Wpływy ze składek na ubezpieczenie społeczne Fundusz wynagrodzeń objęty ubezpieczeniem społecznym (obejmujący koszty wynagrodzeń i składek finansowanych przez pracwoników i pracodawców) Wydatki na transfery przedemerytalne jako % funduszu wynagrodzeń ze składkami na ubezpieczenia społeczne 2000 2001 w mln zł 12 866 15 092 10 644 11 709 1 577 2 196 2002 15 589 10 995 2 760 144 645 1 187 1 834 64 084 65 579 69 904 68 217 175 142 179 225 191 047 186 436 6,7% 7,2% 7,9% 8,4% Źródło: Szacunki DAE MGPiPS na podstawie danych ZUS i DRP MGPiPS. Przyszłe działania powinny koncentrować się na ograniczeniu możliwości dezaktywizacji osób w wieku przedemerytalnym, poprzez uniemożliwienie tym osobom relatywnie łatwego dostępu do transferów socjalnych. Dzięki temu obniżone będą mogły być koszty pracy, co sprzyjać będzie zwiększaniu popytu na pracę. 2.1.3. Kobiety w nowym systemie emerytalnym W Polsce tradycyjnie zróżnicowany jest wiek emerytalny kobiet i mężczyzn. Niższy wiek emerytalny kobiet postrzegany jest przede wszystkim jako: • możliwość spełniania przez te kobiety obowiązków rodzinnych (np. opieka nad wnukami lub osobami starszymi); • konieczność zwolnienia miejsca pracy, potrzebnego innym; • konieczność spowodowana pogorszeniem stanu zdrowia. Większość z tych postulatów wynika z patrzenia na problem wieku emerytalnego przez pryzmat dzisiejszej sytuacji na rynku pracy i dzisiejszych problemów. Jednak, co ciekawe, argument konieczności pomocy kobietom w domu wysuwają częściej mężczyźni niż kobiety. Z kolei argument dotyczący pogorszenia stanu zdrowia przemawia raczej za wcześniejszym wiekiem emerytalnym mężczyzn, jako że umieralność mężczyzn w wieku 55-70 lat jest znacznie wyższa niż umieralność kobiet. Pogląd, iż kobiety powinny przechodzić wcześniej na emeryturę popierają głównie osoby między 40 a 59 rokiem życia. Poparcie społeczne dla wcześniejszego przechodzenia kobiet na emeryturę wynika również z dotychczasowego modelu aktywności zawodowej w Polsce. Kobiety wcześniej kończą karierę zawodową. Działanie takie dodatkowo było wzmocnione przez przepisy emerytalne, które pozwalały kobietom w wieku 55 lat przechodzić na emeryturę, o ile legitymowały się one 30-letnim stażem ubezpieczeniowym. W przypadku mężczyzn, takiej regulacji nie było. Przy czym, sposób obliczania emerytury w starym systemie emerytalnym powodował, iż różnica w wieku przejścia na emeryturę nie wpływała w istotny sposób na różnicę w wysokości emerytur kobiet i mężczyzn (bardziej istotną rolę odgrywa wysokość zarobków). Nowy system emerytalny, funkcjonujący od 1999 r. zmienia wpływ wieku emerytalnego na wysokość emerytury. Formuła emerytalna uwzględnia wartość dalszego trwania życia w wieku przejścia na emeryturę. 36 Aby nie różnicować wysokości emerytury ze względu na płeć, do obliczenia emerytury przyjmowane jest dalsze trwanie życia dla kobiet i mężczyzn. Wartość ta dla celów obliczania emerytury jest wyliczana w każdym roku przez Główny Urząd Statystyczny. Oznacza to, że kobieta i mężczyzna, przechodząc na emeryturę w tym samym wieku mogą oczekiwać takich samych emerytur, jeżeli ich zarobki w okresie aktywności zawodowej były takie same. W 2002 r., według GUS, osoba w wieku 55 lat ma przed sobą 23,5 roku życia, w wieku 60 lat – 19,7 roku, w wieku 65 lat – 16,2 roku. W przyszłości spodziewane jest dalsze wydłużanie trwania życia osób, co oznacza zwiększenie tych wartości. Projekcje wartości przyszłych emerytur dla kobiet i mężczyzn, które w dniu wejścia w życie reformy miały różny wiek, staż pracy, oraz poziom zarobków uwzględniający różnicę płci wskazują na istotne zróżnicowanie wysokości otrzymywanych w przyszłości emerytur, o ile różnica w wieku emerytalnym zostanie utrzymana. W efekcie, kobieta która w 1999 r. miała 45 lat (czyli urodzona w 1954 r.), jeżeli przejdzie na emeryturę w wieku 60 lat, może oczekiwać świadczenia w wysokości około 58% swoich ostatnich zarobków. Jeżeli będzie pracować o pięć lat dłużej – jej emerytura może sięgnąć ponad 86% ostatnich zarobków. Relacje te będą się zmieniać dla osób młodszych, które dłużej uczestniczyć będą w nowym systemie emerytalnym. Kobieta, która w 1999 r. rozpoczęła pracę mając 25 lat może oczekiwać, iż w wieku 60 lat jej emerytura odpowiadać będzie 48% ostatnich zarobków, podczas gdy w wieku 65 lat – 68% ostatnich zarobków. Projekcje te pokazują kierunek zmian wprowadzonych przez nowy system emerytalny, które istotnie wpływają na zmianę warunków podejmowania decyzji o wieku przejścia na emeryturę i długości okresu aktywności zawodowej. % ostatnich zarobków Wykres 8. Wartość emerytur w nowym systemie dla osób, które w 1999 roku miały 25, 35 lub 45 lat 100 90 80 70 60 50 40 30 20 10 0 86,4 77,6 68,6 48,3 53,0 68,6 73,4 78,9 58,0 60 lat - kobieta 65 lat - kobieta 65 lat - mężczyzna wiek przejścia na emeryturę i płeć ur. w 1974 ur. w 1964 ur. w 1954 Źródło: Szacunki DAE MGPiPS. Na zróżnicowanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn należy spojrzeć również z punktu widzenia obowiązujących regulacji unijnych. W obowiązującym prawie wspólnotowym (dyrektywa 79.7 z 1978 r.) silnie podkreślono zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w systemach zabezpieczenia socjalnego. Art. 7 tej dyrektywy wymienia jednak zróżnicowanie wieku emerytalnego na liście wyłączeń od bezwzględnego stosowania wyżej wspomnianej zasady i faktycznie pozostawia swobodę decyzji w tej kwestii parlamentom poszczególnych krajów Unii. Art. 8, tej samej dyrektywy, nakłada jednocześnie na kraje członkowskie 37 obowiązek wskazania uzasadnionych przesłanek jakie spowodowały konieczność zróżnicowania wieku emerytalnego akurat w ich przypadku. Powyższe postanowienia zawierają wyraźną sugestię co do pożądanego, z punktu widzenia Unii, kierunku zmian. Unijni eksperci uznali jednak realistycznie, że w różnych krajach procesy ekonomiczne i demograficzne, a także zmiany kulturowe, postępują nieco inaczej i mają różną dynamikę. Za najbardziej racjonalne uznali zatem stopniowe upowszechnienie systemów w których wiek emerytalny został zrównany. Równy wiek emerytalny kobiet i mężczyzn traktowany jest jako miara nowoczesności funkcjonujących systemów emerytalnych w UE. Zróżnicowany wiek emerytalny kobiet i mężczyzn prowadzi również do nierównego traktowania płci na rynku pracy. Wyrównanie szans, poprzez zrównanie praw płci w systemie emerytalnym jest również istotnym elementem polityki społecznej. Doświadczenia krajów, w których prowadzona jest nowoczesna polityka w zakresie równości płci (na przykład Szwecji) wskazują, iż wpływa ona na duży wskaźnik zatrudnienia kobiet. W przyszłości niezbędne jest wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn także w Polsce. Zmiany te powinny zachodzić stopniowo, respektując zasadę uszanowania praw nabytych osób ubezpieczonych. Ramka 9. Wiek emerytalny w krajach Unii Europejskiej Równy wiek emerytalny mężczyzn i kobiet już dziś obowiązuje w większości krajów Unii. W Belgii moment przejścia na emeryturę jest płynny między 60 a 65 rokiem życia. Austria, Grecja, Wielka Brytania i Portugalia wprowadziły systemy stopniowego zrównywania wieku emerytalnego na poziomie 65 lat. Za modelowy uchodzi tutaj brytyjski Pension Act, na mocy którego stopniowo, miesiąc po miesiącu, zrównuje się wiek emerytalny mężczyzn i kobiet, co ostatecznie nastąpi w roku 2020. Wyjątkiem są w Unii Włochy, które na razie nie zdecydowały się na wdrożenie programu zrównania wieku emerytalnego mężczyzn i kobiet. Za priorytetowe uznano tutaj podniesienie wyjątkowo niskiego wieku emerytalnego (57 lat kobiety, 62 lata mężczyźni) o 5 lat dla każdej z płci z osobna. Tabela 17. Wiek emerytalny w Polsce i w krajach Unii Europejskiej Kraj Ustawowy wiek emerytalny mężczyzn i kobiet Kobiety Mężczyźni 65 65 60-65 60-65 67 67 65 65 60 60 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 65 60 65 Austria1 Belgia2 Dania Finlandia Francja Grecja1 Hiszpania Holandia Irlandia Luksemburg Niemcy3 Portugalia1 Szwecja Wielka Brytania1 Włochy1 EU-15 Polska5 60 65 1 Docelowy ustawowy wiek emerytalny. 2 Do wyboru przez zainteresowanego. 3 Rozwiązanie zasadnicze, przy licznych wyłączeniach szczegółowych. 4 Przy obowiązujących w tym okresie przepisach dotyczących wieku emerytalnego. 5 Przeciętny wiek przechodzenia na emeryturę w systemie pracowniczym w 2002 r. Wiek wycofywania się z rynku pracy 2000/20014 Kobiety Mężczyźni Razem 58,6 60,0 59,6 55,9 57,8 57,0 61,1 62,2 61,9 61,4 61,6 61,6 58,0 58,2 58,1 57,7 61,2 59,6 60,2 60,7 60,6 60,3 61,1 60,9 62,2 63,2 63,1 55,3 57,5 56,8 60,4 60,9 60,7 61,5 62,0 62,0 61,9 62,1 62,0 61,0 63,1 62,1 59,2 59,6 59,4 59,1 60,5 59,9 56,1 59,4 57,2 Żródło: Komisja Europejska, „Joint report by the Commission and the Council on adequate and sustainable pensions”, ZUS. 38 2.2. Proponowane zmiany Podstawowym celem jest zwiększanie wskaźnika zatrudnienia osób w wieku niemobilnym (tj. w wieku powyżej 45 lat), wyrównania praw emerytalnych wszystkich grup osób. Konieczne jest także ograniczenie wydatków na transfery przedemerytalne, które podwyższają koszty pracy i zwiększają bezrobocie. Działania powinny uwzględniać obecne uwarunkowania rynku pracy, a także zobowiązania podjęte przez Rząd. Cel ten osiągany będzie przez realizację następujących celów szczegółowych: • aktywizacja zawodowa osób w wieku przedemerytalnym, • stopniowe ograniczanie zachęt i możliwości wcześniejszej dezaktywizacji, • zrównanie w prawach wszystkich uczestników systemu emerytalnego. Aby to osiągnąć proponuje się podjąć działania, pozwalające na stopniowe wyrównywanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn, wprowadzenie systemu emerytur pomostowych i rekompensat jako rozwiązania przejściowego zmierzającego do wyrównania wieku emerytalnego dla wszystkich grup zawodowych, ograniczanie możliwości dostępu do świadczeń przedemerytalnych oraz wcześniejszych emerytur oraz działania i programy sprzyjające aktywizacji zawodowej i zatrudnianiu osób w wieku przedemerytalnym. Takie działania jednak powodować mogą, szczególnie w początkowym okresie realizacji działań, wzrost liczby świadczeniobiorców pomocy społecznej. Spowodowane to może być tym, że część starszych pracowników nie będzie mogła znaleźć zatrudnienia. Priorytetem polityki gospodarczej powinno być tworzenie warunków do zwiększania liczby miejsc pracy tak, aby tego scenariusza uniknąć. 2.2.1. Stopniowe ograniczenie systemu świadczeń przedemerytalnych Celem działania jest podniesienie poziomu aktywności zawodowej osób w wieku przedemerytalnym, a także ograniczenie zaangażowania finansów publicznych i Funduszu Pracy w wypłacanie zasiłków i świadczeń przedemerytalnych, oraz innych świadczeń. Metoda: • • Programy prowadzące do wydłużenia zatrudnienia, wdrażane w ramach funkcjonowania powiatowych urzędów pracy, w szczególności: - Aktywizacja w ramach sześciomiesięcznych programów rynku pracy opracowanych dla osób zgłaszających chęć przejścia na zasiłek przedemerytalny (a także wcześniejszą emeryturę). W wyniku aktywizacji może nastąpić przedłużenie okresu zatrudnienia, - Przyznawanie bezzwrotnego dofinansowania działalności podejmowanej na własny rachunek w miejsce wypłacania świadczenia lub zasiłku przedemerytalnego; kwota dofinansowania byłaby negocjowana (roczny koszt wypłacania zasiłku przedemerytalnego w 2002 r. wynosił 8 tys. zł, a świadczenia przedemerytalnego – 11 tys zł). Zwiększenie możliwości organizacyjnych powiatowych urzędów pracy w ramach prowadzenia działań aktywizujących, poprzez przeniesienie wypłaty zasiłków i świadczeń przedemerytalnych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nie zmieni to obciążeń ciążących na administracji w całości, ale biorąc pod uwagę, iż podstawowym działaniem ZUS jest wypłata świadczeń, może nastąpić poprawa efektywności i obniżenie kosztów obsługi tego systemu. 39 • Wygaszenie przyznawania świadczeń przedemerytalnych do końca 2006 r., czyli do końca okresu obowiązywania możliwości przechodzenia na emeryturę w starym systemie emerytalnym dla osób urodzonych po 1948 r.; jako że emerytury od 2007 r. przyznawane będą według nowych zasad, niemożliwe będzie ustalenie podstawy do obliczenia wartości zasiłku. 2.2.2. Program aktywizacji zawodowej osób powyżej 50 roku życia Ograniczaniu uprawnień do świadczeń przedemerytalnych, wcześniejszych emerytur oraz rent z tytułu niezdolności do pracy towarzyszyć będą działania ukierunkowane na poprawę sytuacji na rynku pracy osób po 50 roku życia. Celem działania jest podniesienie konkurencyjności tych osób na rynku pracy, m.in. poprzez podnoszenie poziomu ich kwalifikacji, wspieranie adaptacyjności do nowych warunków wynikających z rozwoju gospodarki opartej na wiedzy i coraz powszechniejszego stosowani ICT, wspieranie większej mobilności tych osób. Równocześnie działania będą zmierzały w kierunku zmian postaw zarówno pracodawców, jak i samych pracowników wobec zatrudniania osób starszych. W chwili obecnej mamy do czynienia nie tylko z niechęcią do zatrudniania tych osób, ale także z nierównym traktowaniem w przypadku konieczności redukcji zatrudnienia w przedsiębiorstwach – w takich sytuacjach osoby te są zwalnianie w pierwszej kolejności. Efektem proponowanych działań powinno być podniesie poziomu aktywności zawodowej tych osób. (1) ograniczenie liczby osób pasywnych zawodowo, a także zmiana pasywnych postaw osób w wieku powyżej 50 lat tak, aby zwiększyć szanse ich zatrudnienia i zmniejszyć poziom odchodzenia z rynku pracy na różnego rodzaju transfery przedemerytalne; (2) aktywizowanie osób w wieku powyżej 50 roku życia, tracących uprawnienia do rent z tytułu niezdolności do pracy, świadczeń rehabilitacyjnych oraz innych transferów społecznych, w celu zmniejszenia liczby świadczeniobiorców i wydatków na transfery socjalne, (3) umożliwienie powrotu do zatrudnienia osobom bezrobotnym, które ukończyły 50 lat; obecnie grupa ta cechuje się najniższym prawdopodobieństwem powrotu do zatrudnienia. Aby osiągnąć tak postawione cele konieczne są: (1) Zmiana polityki pracodawców w stosunku do pracowników i kandydatów do pracy osiągających wiek 50 lat, (2) Aktywna polityka prozatrudnieniowa wobec osób zdobywających uprawnienia do świadczeń przedemerytalnych wszelkich typów oraz do wcześniejszych emerytur lub tracących te uprawnienia i zagrożonych bezrobociem (3) Zwiększenie aktywności zawodowej osób w wieku powyżej 50 roku życia w ogóle, z uwzględnieniem tworzenia własnych przedsięwzięć gospodarczych. Metoda realizacji: Wdrażanie regionalnych projektów aktywizujących, opracowanych z uwzględnieniem obowiązujących zasad organizowania i finansowania programów rynku pracy. Projekty te 40 będą wyłonione w konkursie ogłoszonym przez Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, a finansowane z rezerwy Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w Funduszu Pracy. Wyłonione programy powinny zapewniać możliwość zastosowania w innych warunkach, a także możliwość ciągłej realizacji projektu. Projekty zgłaszane przez projektodawców musiałyby spełniać określone wymogi dotyczące standardów oraz efektywności. Na obecnym etapie nie można określić, jakie projekty będą realizowane. Poniżej przedstawione jest przykładowe wyliczenie możliwych rozwiązań: (1) Projekty rynku pracy o charakterze prozatrudnieniowym, nastawione na stworzenie miejsc pracy dla seniorów w ramach specjalnie opracowanych rozwiązań. W ramach projektów można zastosować pełne dostępne instrumentarium programów rynku pracy. • Mentorzy – projekty zmierzające do utrzymania w pracy doświadczonych pracowników firm w okresie zbliżania się do emerytury oraz do zapewnienia wejścia na ich miejsce osób młodych. Bogactwo rozwiązań organizacyjnych jest w tych przypadkach nieograniczone. • Job-rotation – projekty szkolenia i zatrudniania zastępców (spośród bezrobotnych) jako stwarzanie możliwości skompensowania utraty produktywności firmy w związku ze szkoleniem części załogi. Praca jest oferowana bezrobotnym w ramach zatrudnienia rotacyjnego według wzoru duńskiego. • Praca terminowa – zatrudnienie w ramach zleceń agencji pracy czasowej. Projekt jest odmianą zatrudnienia rotacyjnego jednak dotyczy wyraźnie zewnętrznego źródła zasilania (agencja) i osób nie posiadających statusu bezrobotnych. • Usługi socjalne – świadczenie usług o charakterze pomocy domowej, opiekunki do dzieci itp.; może być skojarzone z firmą samopomocową. • Firma samopomocowa – firma prowadzona przez osoby bezrobotne w celu poszukiwania pracy lub zleceń na rzecz własną i kolegów. Projekty tego typu mogą być realizowane jako odrębne przedsięwzięcia lub jako elementy wzmacniające inne rozwiązania. • Community business, formuły spółdzielcze itp. rozwiązania, wspierane przez lokalne (gminne) władze samorządowe w celu uzyskania postępu w rozwoju lokalnej przedsiębiorczości, niezbędnego dla utrzymania więzi społecznych i równowagi gospodarczej na lokalnym rynku. • Inkubatory bez ścian; e-business – inkubatory przedsiębiorczości (bez ścian) tworzone dla firm zakładanych przez uczestników projektów. W grę wchodzą wszystkie formy samozatrudnienia organizowanego w internecie lub wykorzystującego techniki komputerowe. (2) Projekty o charakterze doradczym lub podwyższającym poziom komunikacji społecznej • Doradztwo, pośrednictwo, re-trening – usługi doradcze i pośrednictwo na rzecz 50+, także praca za granicą. Wykorzystanie sieci EURES oraz prywatnych agencji pośrednictwa itp. Uzupełnianie wykształcenia lub kwalifikacji dla podtrzymania zatrudnienia. • Współpraca z pracodawcami – wpływanie na pracodawców w celu dokonania przez nich zmiany polityki zatrudnienia; może być kojarzone z każdą właściwie formułą a szczególnie z job-rotation i mentorami. (3) Formy finansowej rekompensaty za rezygnację z pasywności – na przykład połowa kwoty jaką klient pobrałby w formie zasiłku przedemerytalnego pod warunkiem podjęcia pracy na własny rachunek. 41 2.2.3. Wdrożenie systemu emerytur pomostowych dla osób pracujących w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze Celem wprowadzenia ustawy o emeryturach pomostowych i rekompensatach jest zrównanie w prawach wszystkich uczestników systemu emerytalnego, a także zmniejszenie wydatków na wcześniejsze emerytury. Nastąpi spłata zobowiązań zaciągniętych względem ubezpieczonych objętych nowym systemem emerytalnym, którzy pracowali przed 1999 r. w warunkach uprawniających do wcześniejszej emerytury w starym systemie emerytalnym. Wprowadzone zostanie rozwiązanie przejściowe, pozwalające na wcześniejsze wycofanie z rynku pracy ściśle określonej grupy pracowników. Docelowo skorzystanie ze świadczenia w innym niż powszechny wieku emerytalnym, możliwe będzie jedynie w ramach dodatkowego dobrowolnego ubezpieczenia (np. pracowniczego programu emerytalnego). Dzięki zastosowaniu bodźców ekonomicznych, a także docelowo ograniczeń w długości pracy w szczególnych warunkach, które mogą powodować uszczerbek zdrowia, docelowo powinny poprawić się warunki pracy i stan zdrowia pracowników. Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS sprawiła, że osoby, które w starym systemie emerytalnym miały możliwość nabycia prawa do przejścia na wcześniejszą emeryturę będą stopniowo (w zależności od wieku i stażu) pozbawiane takiej możliwości. W szczególności, po 2006 r. osoby objęte nowym systemem emerytalnym31 nie będą mogły przechodzić na emeryturę z systemu powszechnego przed ukończeniem ustawowego wieku emerytalnego. Jeśli reforma nie zostałaby wprowadzona, ok. 1,2 mln ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948, którzy nie skorzystają z przepisów przejściowych, miałoby prawo przejść na emeryturę w niższym niż powszechny wieku emerytalnym i według korzystniejszych dla nich zasad obliczenia świadczeń. Szacunki pokazują, że skumulowany koszt emerytur tej grupy wyniósłby w perspektywie od 2007 do 2050 r. około 33% PKB. W okresie pomiędzy 2020 r. i 2030 wydatki te przekraczałyby poziom 1% PKB rocznie. Jest to potencjalny koszt maksymalny. Z drugiej strony, gdyby każda osoba z tej grupy przechodziła na emeryturę w nowym systemie w obecnie obowiązującym wieku 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn, przy tych samych założeniach około 14% PKB, czyli byłby potencjalnym kosztem minimalnym. Różnica pomiędzy tymi wariantami (około 19% PKB) pokazuje oszczędności związane z wdrożeniem systemu emerytalnego, która może być wykorzystana na sfinansowanie kosztu emerytur pomostowych. 31 Za wyjątkiem tych, które do końca 1998 r. miały ogólny staż pracy oraz staż pracy w szczególnych warunkach, uprawniający je do przejścia na wcześniejszą emeryturę. 42 Wykres 9. Koszt maksymalny i minimalny – symulacje kosztów emerytury w starym i nowym systemie emerytalnym dla osób korzystających z wcześniejszych emerytur. 1,2% 1,0% % PKB 0,8% 0,6% 0,4% 0,2% 0,0% 2007 2012 2017 2022 2027 koszt maksymalny 2032 2037 2042 2047 koszt minimalny Źródło: Obliczenia DAE MGPiPS. Na mocy art. 24 wymienionej ustawy dla osób nie mogących skorzystać z przepisów przejściowych a pracujących w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, mają powstać nowe rozwiązania prawne. Spowodują one zrównanie w prawach wszystkich uczestników systemu emerytalnego, a także oszczędności wynikłe z zastąpienia wcześniejszych emerytur czasowo obowiązującymi tzw. emeryturami pomostowymi oraz rekompensatami za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. Założenia Proponuje się, by regulacje ustawy wprowadzały emerytury pomostowe w odniesieniu do wykazu stanowisk pracy w szczególnych warunkach i o szczególnym charakterze. Wykaz ten opiera się na raporcie Komisji Ekspertów Medycyny Pracy, przygotowany w 2000 r. Wynika z niego, że z medycznego punktu widzenia tylko część stanowisk pracy, związanych w przeszłości z prawem do niższego wieku emerytalnego, może być uznawana z medycznego punktu widzenia za prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Dlatego w ustawie wyodrębnione zostaną 3 grupy osób: 1. Osoby urodzone po 31.12.1949, zatrudnione obecnie na stanowiskach, zakwalifikowanych przez Komisję jako miejsca pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Osobom tym zostaną zaproponowane tzw. emerytury pomostowe (bądź pomoc w przekwalifikowaniu zawodowym), 2. Osoby z urodzone po 31.12.1949, zatrudnione na stanowiskach, które objęte były uprawnieniami do wcześniejszej emerytury w poprzednim systemie, ale nie zostały uznane przez Komisję za związane z pracą w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, otrzymają rekompensatę. Rekompensata ta przyjmie formę podwyższonego kapitału początkowego, przyznawanego proporcjonalnie do spełnienia do końca 1998 roku warunków wymaganych przez obowiązujące wówczas przepisy, 3. Osoby nowo rozpoczynające pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze będą znały maksymalny czas pracy w tych warunkach i wiedziały, że po jego upływie będą zobowiązane z niej odejść. 43 Emerytury pomostowe powinny być oparte na zasadzie zdefiniowanego świadczenia i wypłacane od wieku zakończenia aktywności zawodowej (określonego w ustawie) do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Mogą one stanowić określony odsetek średniego wynagrodzenia, osiąganego przez osobę ubezpieczoną w trakcie pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, np. z okresu ostatnich 15 lat. Ponadto proponuje się, by ustawa określiła: • maksymalny okres pobierania emerytury pomostowej w zależności od stanowisk pracy, • minimalny staż pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uprawniający do uzyskania emerytury pomostowej. Wymogi te nie będą niższe niż określone przez stare przepisy dla odpowiednich grup zawodowych. Koszty i źródła finansowania Koszt proponowanego rozwiązania będzie znajdował się pomiędzy kosztem maksymalnym a kosztem minimalnym opisanym powyżej. Koszt zależeć będzie od przyjętych rozwiązań, uwzględniających docelowy kształt ustawy, w szczególności długość pobierania oraz wysokość emerytury pomostowej. Wydatki na emerytury pomostowe finansowane będą ze środków budżetu państwa (system ten wejdzie od 2007 r.). Proponuje się utworzyć fundusz emerytur pomostowych, będący państwowym funduszem celowym. Administratorem tego funduszu będzie ZUS. Ponadto z budżetu finansowane będą koszty rekompensaty dla osób, które zamiast emerytury pomostowej otrzymają rekompensatę w postaci dodatku do kapitału początkowego (koszty pojawią się po 2009 r.). Proponowane jest, aby niewielka część kosztów emerytur pomostowych była ponoszona przez pracodawców i pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach w postaci składki na emerytury pomostowe. Koszt składki powinien stanowić element motywujący do inwestycji w odpowiednie środki profilaktyki medycznej lub organizacyjnej, za pomocą których można poprawić warunki pracy. 2.2.4. Wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn Celem jest doprowadzenie do wyrównania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn, a przez to zwiększenie aktywności zawodowej kobiet. Biorąc pod uwagę przyjęte w 1999 r. zasady wdrażania nowego systemu emerytalnego, osoby które wówczas ukończyły 50 lat oraz osoby młodsze, które nabędą prawo do emerytury przed końcem 2006 r., korzystać mogą z praw zagwarantowanych w starym systemie emerytalnym. Pierwsze emerytury wypłacone według reguł nowego systemu emerytalnego zostaną przyznane w 2009 r. Stąd rozpoczęcie procesu wyrównywania wieku emerytalnego nastąpić może po tej dacie. Wzorem regulacji obowiązujących w krajach Unii Europejskiej proponuje się wprowadzić stopniowe wyrównywanie wieku emerytalnego. Przy czym co roku wiek ten wydłużany byłby o 6 lub 9 miesięcy. Działanie to realizowane byłoby poprzez nowelizację ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. 44 Istotnym elementem działania jest przeprowadzenie kampanii informacyjnej, wskazującej na przyczyny podejmowanych działań oraz efekty ich podejmowania (oraz nie) dla kobiet z perspektywy ich przyszłych świadczeń. 2.2.5. Wprowadzenie elastycznego wieku emerytalnego Celem wprowadzenia elastycznego wieku emerytalnego jest wprowadzenie zasady łagodnego przechodzenia od okresu aktywności zawodowej do emerytury. Jak pokazują badania socjologiczne, gwałtowne przejście od aktywności zawodowej do jej braku często powoduje frustrację i stres wśród osób kończących pracę. Stąd proponuje się wprowadzić zasadę stopniowego wycofywania z rynku pracy. Proponuje się rozważyć propozycję, by osoby w wieku 62-65 lat mogły skorzystać z częściowej emerytury. Mogłyby one zdecydować się na otrzymanie części swojej emerytury należnej z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie, będą one mogły kontynuować pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy, płacąc nadal składki na swoje konta emerytalne zarówno w ZUS, jak i w otwartym funduszu emerytalnym. Po osiągnięciu wieku emerytalnego (lub też później) pozostała część ich konta (oraz oszczędności w systemie kapitałowym) przeliczone byłyby na emeryturę. Rozwiązanie to pozwoli, by osoby takie miały wyższe świadczenia po całkowitym zakończeniu aktywności, natomiast w okresie, gdy jeszcze chcą pracować, a jednocześnie nie są w stanie pracować w pełnym wymiarze czasu pracy, będą mogły skorzystać z części swojej emerytury. Regulacja ta wprowadzona byłaby poprzez nowelizację ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i mogłaby zacząć obowiązywać po 2010 r. 2.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian W efekcie zaproponowanych działań zwiększać się będzie poziom zatrudnienia osób w wieku przedemerytalnym oraz wysokość wypłacanych emerytur kobietom. Oznacza to także zwiększenie wpływów z podatków oraz składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, płaconych przez te osoby. Z drugiej strony osiągnięte zostaną bezpośrednie korzyści fiskalne, w tym: • • zmniejszenie wydatków na emerytury, zmniejszenie wydatków na zasiłki i świadczenia przedemerytalne. Wdrożenie regulacji może spowodować pewne dodatkowe koszty, w szczególności zwiększenie wydatków na renty z tytułu niezdolności do pracy. Osoby, które w przypadku istniejących regulacji korzystałyby z emerytur, mogą wnioskować o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednak biorąc pod uwagę obecne i proponowane regulacje dotyczące systemu rentowego, zakres kosztów z tego tytułu nie powinien być duży. Zmienią się też koszty administracyjne. W szczególności pojawią się koszty obsługi wypłaty zasiłków i świadczeń przedemerytalnych przez ZUS, koszty związane z wdrażaniem programu 50+, a także koszty przygotowania systemu i wypłaty emerytur pomostowych (świadczenia, koszty obsługi). 45 3. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego dla osób niepełnosprawnych 3.1. Diagnoza 3.1.1. Niepełnosprawność i renty inwalidzkie Przy odpowiedzi na pytanie, czym jest niepełnosprawność, trzeba dokonać rozróżnienia między niepełnosprawnością biologiczną, oznaczającą subiektywne odczuwane przez daną osobę upośledzenie niektórych funkcji jej organizmu, a niepełnosprawnością prawną, związaną z orzeczeniem stopnia inwalidztwa, wydanym przez odpowiednie organy państwa. Warto podkreślić, że obie kategorie niepełnosprawności nie tylko nie muszą być tożsame, lecz wręcz mogą się znacznie od siebie różnić. Gdy tak się dzieje, wiele świadczeń trafia do ludzi sprawnych, zaś niektóre osoby niepełnosprawne, chcące korzystać ze wsparcia systemu, nie mogą tego uczynić w wystarczającym stopniu. W takiej sytuacji można więc mówić o nieadekwatności systemu ochrony przed niepełnosprawnością w danym kraju. Tak właśnie jest w chwili obecnej w Polsce. Wyniki przeprowadzonego w Polsce w 2002 roku Narodowego Spisu Powszechnego pokazują, że około 10% populacji deklaruje niepełnosprawność biologiczną, lecz jedna czwarta z nich (2,6%) nie ma orzeczonego tytułu niepełnosprawności. Z kolei 11,7% populacji ma orzeczoną niepełnosprawność prawną lecz ponad jedna trzecia z nich (4,3%) nie odczuwa niepełnosprawności biologicznej (por. Tabela 51). Wykres 10. Osoby niepełnosprawne w Polsce w roku 2002 w odsetkach populacji ogółem tylko biologicznie 2,6% tylko prawnie 7,4% 4,3% prawnie i biologicznie Źródło: Narodowy Spis Powszechny 2002, GUS. Definicje niepełnosprawności prawnej są bardzo różne w różnych krajach (por. Tabela 52), co wiąże się z odmienną ewolucją systemów zabezpieczenia społecznego. Dominuje jednak podejście ekonomiczno-medyczne, oparte na niezdolności do zarobkowania (USA, Włochy, Holandia, Polska), choć spotykane jest także ujęcie czysto medyczne, biorące pod uwagę ogólną sprawność w codziennym życiu (Anglia) lub społeczne, wiążące niepełnosprawność z niezdolnością do pracy na konkretnym rynku pracy i w wykonywanym zawodzie (Niemcy). 46 Proces przyznawania tytułu prawnej niepełnosprawności w większości krajów ma charakter uniwersalny, tzn. orzekaniem zajmują się określone instytucje do tego uprawnione, działające w oparciu o ściśle zdefiniowane zasady postępowania. Zdarza się jednak także, że system orzecznictwa jest niejednorodny i zróżnicowany instytucjonalnie. Jest tak między innymi w Polsce. W ramach danego systemu instytucjonalnego orzecznictwem zajmować się mogą bądź lekarze orzecznicy zatrudniani przez ubezpieczycieli, bądź też tylko lekarze rodzinni, niekiedy zaś obaj lekarze jednocześnie. Decyzję o przyznaniu niepełnosprawności prawnej i/lub renty podejmuje się najczęściej komisyjnie. Warto także podkreślić, że na świecie obserwuje się wyraźną tendencję do ujednolicania i standaryzacji, a co za tym idzie, obiektywizacji systemów orzeczniczych w postaci m.in. opracowywania instrukcji dla lekarzy, opisów procedur medycznych czy tabel schorzeń i niesprawności itp. W Polsce orzekanie niezdolności do pracy odbywa się według odmiennych procedur w ramach ZUS, KRUS i służb mundurowych32. W pierwszym wypadku decyzja należy do zatrudnianych przez ZUS lekarzy orzeczników, wydających decyzję w oparciu o dokumenty medyczne przedłożone przez ubiegającego się o rentę, z zastrzeżeniem, że lekarz orzecznik może wystąpić o dodatkowe badania lub zasięgnąć dodatkowej opinii u specjalisty, który takie badania wykona. W przypadku KRUS istnieje dwustopniowy system orzecznictwa, przy czym pierwszy szczebel tworzą lekarze dokonujący oceny niepełnosprawności, których decyzje podlegają weryfikacji przez komisję lekarską KRUS tworzącą drugi szczebel systemu. Orzeczenie o inwalidztwie prawnym jest w większości krajów podstawą do wystąpienia o przyznanie renty inwalidzkiej. Występuje najczęściej sam zainteresowany, a rzadziej lekarz rodzinny. Na świecie spotyka się zasadniczo dwa podstawowe rodzaje rent: przyznane na czas nieokreślony (na stałe) oraz przyznane z konkretnym terminem wygaśnięcia. W ogólnej liczbie rent dominują zazwyczaj te drugie. W wielu krajach po drugim lub po trzecim orzeczeniu renty okresowej przyznaje się rentę stałą. Rentę okresową przyznaje się na ogół na 1-3 lata, rzadziej na 5 lat. Wysokość renty wzrasta zazwyczaj wraz z orzeczonym stopniem niepełnosprawności, przy czym niewielkie lub średnie upośledzenie ustroju oznacza na ogół brak prawa do renty. Oprócz rent podstawowych osoby niepełnosprawne w krajach OECD otrzymują często świadczenia dodatkowe, w postaci np. zasiłku pielęgnacyjnego dla siebie lub/i zasiłku opiekuńczego dla osoby sprawującej opiekę. 3.1.2. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego dla osób niepełnosprawnych w Polsce Konstrukcja systemu System zabezpieczenia osób niepełnosprawnych w Polsce zbudowany jest z czterech podstawowych filarów: 1. ogólnego ubezpieczenia emerytalno-rentowego, 2. ubezpieczenia od wypadków przy pracy i chorób zawodowych, 3. uzupełniających świadczeń rentowych w systemie pomocy społecznej, 4. instytucji wspierania niepełnosprawnych na rynku pracy33. 32 Procedury ZUS zostały gruntownie zmienione w roku 1997 Kwestia instytucji wspierania niepełnosprawnych na rynku pracy jest szerzej opisana w części czwartej Raportu. 33 47 Filar pierwszy obejmuje renty wypłacane w ramach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS) pracownikom najemnym i pracującym na własny rachunek, renty wypłacane rolnikom indywidualnym w ramach Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (KRUS), renty specjalne wypłacane byłym pracownikom służb publicznych (policjantom, sędziom itp.) oraz renty wypłacane inwalidom wojennym i wojskowym. Filar drugi obejmuje renty wypadkowe i z tytułu chorób zawodowych, wypłacane w ramach FUS bądź KRUS. Do filaru trzeciego należy zaliczyć świadczenia pieniężne (renty socjalne, dodatki pielęgnacyjne, świadczenia rehabilitacyjne i wyrównawcze) oraz usługi opieki świadczone w miejscu zamieszkania osoby niepełnosprawnej. Na filar czwarty składają się przede wszystkim subwencje do zwykłych bądź chronionych miejsc pracy. Tabela 18. Wydatki publiczne na rzecz osób niepełnosprawnych (%PKB) ŚWIADCZENIA PIENIĘŻNE Z TYTUŁU NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI Renty inwalidzkie (ogólne) Prac. najemni i przedsiębiorcy (FUS) 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2,3 3,2 4,0 4,0 4,0 4,1 4,0 4,0 4,0 4,0 3,6 3,7 3,7 2,3 3,2 3,9 4,0 4,0 4,0 3,8 3,8 3,7 3,7 3,4 3,4 3,4 1,6 2,2 2,8 2,9 2,8 2,8 2,6 2,6 2,6 2,5 2,3 2,3 2,2 Rolnicy indywidualni (KRUS) 0,4 0,6 0,7 0,8 0,8 0,8 0,8 0,8 0,8 0,8 0,7 0,8 0,8 Służby publiczne 0,0 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 Inwalidzi wojenni i wojskowi 0,2 0,3 0,3 0,3 0,3 0,2 0,2 0,2 0,3 0,3 0,3 0,3 0,3 Inne świadczenia pieniężne 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,2 0,2 0,2 0,3 0,3 0,3 0,3 0,3 RENTY WYPADKOWE I Z TYT. CHORÓB ZAWODOWYCH* 0,3 0,5 0,6 0,7 0,7 0,7 0,7 0,7 0,7 0,7 0,7 0,7 0,7 Prac. najemni i przedsiębiorcy (FUS) 0,3 0,4 0,6 0,6 0,6 0,6 0,6 0,6 0,6 0,7 0,6 0,6 0,6 Rolnicy indywidualni (KRUS) 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 Świadczenia jednorazowe (FUS) 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 Świadczenia jednorazowe (KRUS) 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 USŁUGI DLA OSÓB STARSZYCH I NIEPEŁNOSPRAWNYCH 0,2 0,3 0,4 0,3 0,3 0,3 0,3 0,3 0,3 0,2 0,2 0,2 0,2 Opieka w miejscu zamieszkania 0,2 0,3 0,4 0,3 0,3 0,3 0,3 0,3 0,3 0,2 0,2 0,2 0,2 ZATRUDNIENIE i AKTYWIZACJA - - 0,1 0,3 0,2 0,1 0,2 0,2 0,2 0,2 0,1 0,1 0,1 Zwykłe miejsca pracy - - 0,0 0,2 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 Chronione miejsca pracy - - 0,1 0,1 0,0 0,0 0,1 0,1 0,1 0,1 0,0 0,0 0,0 Wsparcie zakładania przedsiebiorstw - - 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 Inne - - - 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 2,9 4,0 5,1 5,3 5,1 5,2 5,2 5,2 5,2 5,1 4,7 4,7 4,7 RAZEM ŚWIADCZENIA NA RZECZ NIEPEŁNOSPRAWNYCH * bez rent rodzinnych Wartość 0,0 oznacza, że wymienione wydatki stanowiły mniej niż 0,05% PKB. Źródło: Social Expenditure Database OECD (1990-1999), MGPiPS na podstawie danych własnych oraz ZUS, KRUS i GUS (2000-2002). 48 Tabela 19. Wydatki na rzecz osób niepełnosprawnych (% wydatków publicznych ogółem) ŚWIADCZENIA PIENIĘŻNE Z TYTUŁU NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 5,7 6,9 7,2 9,8 8,6 8,5 8,7 8,9 9,0 8,8 2001 2002E 8,6 8,3 Renty inwalidzkie (ogólne) 5,6 6,8 7,1 9,7 8,3 8,1 8,2 8,4 8,4 8,1 7,8 7,5 Prac. najemni i przedsiębiorcy (FUS) 3,9 4,9 5,1 6,9 5,8 5,6 5,7 5,7 5,7 5,5 5,2 5,0 Rolnicy indywidualni (KRUS) 1,1 1,2 1,4 2,0 1,8 1,8 1,8 1,8 1,8 1,8 1,8 1,8 Służby publiczne 0,1 0,1 0,2 0,2 0,2 0,2 0,2 0,2 0,2 0,2 0,2 0,2 Inwalidzi wojenni i wojskowi 0,5 0,6 0,5 0,6 0,5 0,5 0,5 0,6 0,6 0,6 0,6 0,6 Inne świadczenia gotówkowe 0,0 0,1 0,1 0,1 0,4 0,4 0,5 0,6 0,6 0,7 0,7 0,7 WYPADKI PRZY PRACY I CHOROBY ZAWODOWE* 0,9 1,1 1,2 1,6 1,4 1,5 1,5 1,6 1,6 1,6 1,6 1,6 Prac. najemni i przedsiębiorcy (FUS) 0,8 1,0 1,1 1,5 1,3 1,3 1,4 1,4 1,5 1,5 1,5 1,5 Rolnicy indywidualni (KRUS) 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 Świadczenia jednorazowe (FUS) 0,0 0,0 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 0,1 Świadczenia jednorazowe (KRUS) 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 USŁUGI DLA OSÓB STARSZYCH I NIEPEŁNOSPRAWNYCH 0,5 0,6 0,6 0,7 0,6 0,6 0,6 0,6 0,5 0,5 0,4 0,3 Opieka w miejscu zamieszkania 0,5 0,6 0,6 0,7 0,6 0,6 0,6 0,6 0,5 0,5 0,4 0,3 ZATRUDNIENIE i AKTYWIZACJA - 0,2 0,4 0,4 0,2 0,4 0,4 0,4 0,4 0,3 0,3 0,2 Zwykłe miejsca pracy - 0,1 0,3 0,2 0,1 0,2 0,2 0,2 0,3 0,2 0,2 0,2 Chronione miejsca pracy - - - - - - - - - - 0,1 0,1 Wsparcie zakładania przedsiebiorstw - 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 Inne - - 0,0 0,1 0,0 0,1 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 7,1 8,8 9,4 12,5 10,9 11,1 11,3 11,6 11,6 11,2 10,9 10,5 RAZEM ŚWIADCZENIA NA RZECZ NIEPEŁNOSPRAWNYCH *- bez rent rodzinnych Wartość 0,0 oznacza, że wymienione wydatki stanowiły mniej niż 0,05% wydatków publicznych ogółem. Źródło: Social Expenditure Database OECD (1990-1999), MGPiPS na podstawie danych własnych oraz ZUS, KRUS i GUS (2000-2002). Rok 2002 – dane oparte o szacunkową wartość całkowitych wydatków sfery finansów publicznych. Biorąc pod uwagę skalę angażowanych środków w systemie pomocy niepełnosprawnym, w Polsce dominuje element kompensacyjny. Niemal 95% wszystkich wydatków na pomoc dla niepełnosprawnych stanowią świadczenia pieniężne. Główną część systemu stanowią renty, na które przeznacza się ponad 75% wszystkich wydatków związanych z niepełnosprawnością. Znaczne środki (około 15% wydatków na renty z tytułu niezdolności do pracy ogółem) pochłaniają także renty wypadkowe oraz renty z tytułu chorób zawodowych. Na aktywizację zawodową oraz - szczególnie ważną dla osób o największym stopniu upośledzenia zdolności do pracy - pomoc rzeczową przeznacza się zaledwie 5% wydatków ogółem. Renta inwalidzka służy w Polsce zapewnieniu dochodów osobie niepełnosprawnej w sytuacji, gdy jej zdolność do pracy jest ograniczona. Za osobę niezdolną do pracy uważa się kogoś, kto częściowo lub całkowicie utracił zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. 49 Ramka 10. Kto może ubiegać się o rentę inwalidzką? W Polsce tryb i warunki ubiegania się o świadczenie rentowe z tytułu niezdolności do pracy w FUS reguluje ustawa z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i ubezpieczeniu społecznym. Zgodnie z jej zapisami o rentę inwalidzką w systemie pracowniczym i pochodnym może ubiegać się tylko osoba, która była ubezpieczona i ma ustaloną prawnie niezdolność do pracy, powstałą w ściśle określonych w ustawie okresach (np. w okresie ubezpieczenia, zatrudnienia, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, pobierania zasiłku chorobowego lub opiekuńczego), nie później jednak niż w 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ważnym zapisem ustawy jest uzależnienie przyznania renty od posiadania wymaganego okresu ubezpieczenia (składkowego i nieskładkowego), uzależnionego od wieku osoby, w którym powstała niezdolność do pracy. Okres ten wynosi: • 1 rok, jeśli niezdolność powstała przed ukończeniem 20 lat, • 2 lata w wieku 20 – 22 lata, • 3 lata w wieku 22 – 25 lat, • 4 lata w wieku 25 – 30 lat, • 5 lat w wieku powyżej 30 lat. W przypadku KRUS ustawa z 20 grudnia1990 nie precyzuje długości okresu ubezpieczenia wystarczającego do uzyskania świadczenia lecz wskazuje, że ubezpieczenie powinno mieć miejsce w okresie 10 lat przed pojawieniem się niepełnosprawności. Ustawa reguluje także, że o rentę może biegać się osoba, która utraciła na trwale lub długookresowo (co najmniej na 6 miesięcy) zdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Ścisłe powiązanie inwalidztwa z niezdolnością do pracy zarobkowej dokonane w ustawie z 28 czerwca 1996 roku miało za cel uwolnienie systemu ubezpieczeń społecznych od funkcji socjalnej, która w sposób szczególny zaznaczyła się w początkowym okresie transformacji ustrojowej, gdy system ubezpieczeń społecznych przyjął narzuconą mu rolę osłony socjalnej przed bezrobociem. Intencją zmian było adresowanie rent inwalidzkich do tych ubezpieczonych, którzy rzeczywiście utracili zdolność do osiągania dochodów z pracy, i przekształcenie systemu rentowego w rzeczywiste ubezpieczenie ryzyka utraty zdolności do pracy i zarobkowania. Zakładano, że priorytetowe staną się wszelkie działania z zakresu rehabilitacji leczniczej i zawodowej, zmierzające do przywrócenia ubezpieczonemu zdolności do pracy i że w związku z tym renty z tytułu niezdolności do pracy będą przyznawane w przypadkach, gdy działania rehabilitacyjne nie rokują powodzenia lub okazują się nieskuteczne. 50 Ramka 11. Jak ustala się wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy w FUS? Zgodnie z art. 62 ustawy z 17 grudnia 1998 r. – o emeryturach i rentach z FUS – renta dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy wynosi 24% kwoty bazowej, po 1,3% podstawy wymiaru renty za każdy rok okresów składkowych i po 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych oraz okresów brakujących do pełnych 25 lat stażu, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista ukończyłby 60 lat. Okresy te przyjmuje się z uwzględnieniem pełnych miesięcy. Formułę renty inwalidzkiej można byłoby zapisać następująco: RENTA = 24% ∗ KB + (1,3% ∗ NS + 0,7% * NNS + 0,7% * NNSB ) ∗ PW gdzie • • • • • KB - (kwota bazowa) to 100% przeciętnego wynagrodzenia, pomniejszonego o potrącone składki na ubezpieczenie społeczne. PW - (podstawa wymiaru renty) ustalana jest na podstawie przeciętnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w okresie 10 kolejnych lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym został zgłoszony wniosek o rentę, z tym, że dla wniosków zgłoszonych w 1999r. okres ten wynosi 19 lat. Ustalony procentowo wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250 %. NS – (okresy składkowe) – okresy ubezpieczenia poparte opłacaniem składki. NNS – (okresy nieskładkowe) – okresy pobierania świadczeń zastępujących wynagrodzenie, urlopu bezpłatnego, kształcenia w szkole wyższej (do wieku standardowego dla ukończenia studiów), niewykonywania pracy przed 1989 r. z powodu represji politycznych. NNSB – (okresy nieskładkowe brakujące) – to okresy, których renciście brakuje do spełnienia kryteriów stażowych (25 lat) i wiekowych (60 lat) niezbędnych do uzyskania emerytury. W tym przypadku nie uwzględnia się różnicy wieku emerytalnego dla kobiet i mężczyzn. Renta dla osoby częściowo niezdolnej do pracy wynosi 75% renty ustalonej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Poziom renty w żadnym wypadku nie może być wyższy niż 100% podstawy wymiaru i nie może być niższy niż renta minimalna ustalona ustawowo. Reforma systemu ubezpieczeń społecznych wprowadzona ustawą z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wyodrębniła w FUS osobny fundusz rentowy (art.55), z którego finansowane są wypłaty rent z tytułu niezdolności do pracy, rent szkoleniowych, rent rodzinnych, dodatków do rent rodzinnych dla sierot zupełnych, dodatków pielęgnacyjnych, zasiłków pogrzebowych oraz świadczenia zlecone Zakładowi do wypłaty, podlegające finansowaniu z budżetu państwa, a także wydatki na prewencję rentową. Wydzielenie funduszu rentowego wzmacnia jeszcze bardziej charakter ubezpieczeniowy finansowanych z niego świadczeń. Jednocześnie jednak, podobnie jak przed rokiem 1998, wysokość świadczenia rentowego w Polsce jest wyznaczana w oparciu o formułę bardzo podobną do formuły emerytalnej obowiązującej przed reformą z roku 1998 (i nadal obowiązującą w przypadku osób nią nieobjętych). Powoduje to, że dzisiejsze renty z tytułu niezdolności do pracy wysokością niewiele różnią się od emerytury. Zbliżenie poziomów obu świadczeń jest czynnikiem, który silnie wpływa na traktowanie renty jako formy wcześniejszej emerytury. 51 Geneza System zabezpieczenia społecznego pracowników rozwijał się już w Polsce przedwojennej. Po II Wojnie Światowej jednak jego zakres się zwiększał. W efekcie w ciągu 50 lat pomiędzy rokiem 1950 a 2000 liczba wypłacanych rent inwalidzkich wzrosła 6,5 razy, z 375 tys. do 2,4 mln w 2002 r. W tym samym czasie liczba ludności Polski wzrosła zaledwie 1,5 krotnie. W 1977 systemem ubezpieczeń społecznych objęto także rolników indywidualnych, co spowodowało dodatkowy napływ do systemu rent inwalidzkich. W sumie, z uwzględnieniem także rolników indywidualnych, liczba rent inwalidzkich między rokiem 1950 a 2002 wzrosła 8,6 razy, do poziomu 3,2 mln. Wykres 11. Przeciętna liczba rent inwalidzkich w latach 1950 – 1980 4000 150 160 147 rolnicze 3500 140 pracownicze 120 762 3000 794 120 2500 liczba rent inwalidzkich na 1000 osób w wieku 18-59/64 lata 78 2000 57 1500 285 80 148 60 46 2629 40 1000 26 25 100 441 1954 30 2678 2187 40 1514 1139 500 375 385 1950 1955 liczba rent na 1000 osób liczba rent w tys. 103 496 688 20 848 0 0 1960 1965 1970 1975 1980 1985 1990 1995 2000 Źródło: ZUS, KRUS. W efekcie tak szybkiego wzrostu liczby wypłacanych rent inwalidzkich coraz większy odsetek ludności w wieku produkcyjnym był objęty systemem rent inwalidzkich. W 2001 roku 13,8% osób w wieku produkcyjnym (tj. 18-59/64) pobierało renty, natomiast w 1950 r. tylko 2,6%. Należy jednak dodać, że część rencistów to osoby w wieku poprodukcyjnym, dla których renty z tytułu niezdolności do pracy stanowią substytut emerytur (czy też rent starczych, jak je nazywano jeszcze w latach 50.). Przy tym udział tych osób, w wyniku wchodzenia do systemu rentowego osób coraz młodszych, uległ istotnemu obniżeniu, co oczywiście powoduje, że rzeczywista relacja rencistów w wieku produkcyjnym do populacji w tym samym przedziale wieku ulega dalszemu pogorszeniu. Tabela 20. Udział rencistów w wieku 60/65 lat i więcej w ogólnej liczbie rencistów (bez rolników) Kobiety Mężczyźni Źródło: ZUS. 1970 56,4 34,4 1994 32,0 15,8 2002 33,9 19,5 Rodzi się pytanie o przyczyny tak gwałtownego wzrostu rent inwalidzkich. Zmiany stanu zdrowia społeczeństwa nie stanowią wystarczającego wyjaśnienia takiego natężenia zjawiska. 52 W rzeczywistości między rokiem 1950 a 2000 stan zdrowia społeczeństwa uległ raczej poprawie niż pogorszeniu: syntetyczny wskaźnik stanu zdrowia i dobrobytu, czyli przeciętne dalsze trwanie życia, w roku 2001 był ponad 25% wyższy niż w roku 1950 (w przypadku kobiet 27%). Należy jednak pamiętać, że wydłużanie się przeciętnego trwania życia powoduje także wydłużanie się okresu pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy przez osoby uprawnione do tego świadczenia, co oczywiście przekłada się na zwiększenie obciążenia finansowego systemu. W 1989 r. przeciętny okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy wynosił 12 lat, a w 2000 – 14 lat i 9 miesięcy. Wydłużanie się okresu pobierania świadczenia może świadczyć o ograniczaniu wychodzenia z systemu. Tabela 21. Przeciętny okres pobierania renty inwalidzkiej (w latach i miesiącach) ogółem mężczyźni kobiety Źródło: ZUS. 1989 12,0 10,9 14,3 1995 12,0 10,1 14,3 2000 14,9 13,6 17,5 W ciągu ostatnich dwóch dekad szczególnie szybki wzrost rent inwalidzkich wystąpił w pierwszej połowie lat 80. oraz w pierwszej połowie lat 90., przy czym liczba rent rolniczych przez niemal cały ten okres rosła szybciej niż renty pracownicze. W efekcie wzrastał udział rent rolniczych w ogólnej liczbie rent inwalidzkich: do poziomu 24,3% w 2002 r. (w 1990 wyniósł on 16,8%). Spowolnienie tempa wzrostu, a później nawet spadek liczby rent inwalidzkich obserwowany jest dopiero w końcu lat 90. i na początku obecnej dekady. Przy czym liczba rent pracowniczych jest ograniczana szybciej niż ma to miejsce w przypadku rent rolniczych. Wykres 12. Dynamika liczby rent z tytułu niezdolności do pracy. 135,0 130,0 dynamika rent roliniczych 125,0 120,0 115,0 dynamika rent inwalidzkich ogółem 110,0 105,0 100,0 dynamika rent pracowniczych 95,0 90,0 85,0 80,0 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Źródło: ZUS, KRUS. Obok wspomnianego wyżej wydłużania się okresu pobierania renty inwalidzkiej, drugim ważnym elementem warunkującym liczbę osób pobierających renty inwalidzkie jest natężenie wchodzenia do systemu nowych świadczeniobiorców. Niestety, z powodu braku pełnych danych, liczba rent nowo przyznanych może być analizowana tylko w przypadku rent pracowniczych. W przypadku rent wypłacanych z KRUS analiza kształtowania się rent nowo przyznanych będzie analizowana w oparciu o wydane decyzje. 53 Wykres 13. Liczba rent nowo przyznanych w tys. (bez rolników indywidualnych) w% w tys. 350 16,0 liczba rent nowo przyznanych 319 14,6 300 243 12,1 250 221 200 Udział rent ogółem t h (w%) 13,8 11,5 11,4 199 200 184 przyznanych w 14,0 243 12,0 11,1 9,7 174 174 8,9 nowo 195 189 188 9,5 9,0 9,1 8,7 183 150 203 206 10,0 10,0 172 8,1 153 156 8,0 6,5 100 5,7 155 143 8,0 104 5,8 5,7 6,0 87 72 5,2 3,9 50 4,0 3,4 3,0 0 2,0 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Źródło: ZUS. Początek lat 80. oraz początek lat 90 przyniósł zdecydowany wzrost liczby nowo przyznawanych rent inwalidzkich. Szczególnie jest to widoczne, gdy porównamy liczbę rent nowo przyznanych do przeciętnej liczby rent w danym roku. Duże wahania liczby rent nowo przyznanych mogą potwierdzać tezę o nieadekwatności systemu. W sytuacji pogorszenia sytuacji gospodarczej i związanej z tym sytuacji na rynku pracy, jak miało to miejsce na przykład na początku lat 90., następuje zwiększony napływ do systemu rent inwalidzkich, co przy łagodnym systemie orzekania powoduje gwałtowny wzrost liczby rencistów i pociąga za sobą wzrost kosztów funkcjonowania całego systemu. Tym samym system rent inwalidzkich nabiera funkcji socjalnych. Należy podejrzewać, że również w latach wcześniejszych, przed rokiem 1989, starania o uzyskanie uprawnień do renty inwalidzkiej były częstą strategią zapewnienia dochodu w sytuacji pogarszających się warunków gospodarczych. Tabela 22. Liczba rent nowo przyznanych (bez rolników indywidualnych) Liczba rent nowo przyznanych Relacja liczby rent nowo przyznanych do liczby rent ogółem Źródło: ZUS. 1960 1965 1970 1975 1980 1985 1990 1995 2000 2002 90,0 84,0 110,0 135,0 221,0 174,0 243,3 171,7 104,1 72,4 18,1 12,2 13,0 11,9 14,6 8,9 11,1 6,5 3,9 3,0 Warto w tym miejscu zaznaczyć, że w latach 60. i 70. liczba rent nowo przyznanych w liczbach absolutnych była niższa, ich relacja jednak do liczby rent inwalidzkich była bardzo wysoka (w 1960 r. 18%), co wynikało z niskiej podstawy obliczeń. Ponadto lata 50. i 60. odznaczają się dynamicznym wydłużaniem się trwania życia populacji, co przekładało się na wydłużanie okresu pobierania rent inwalidzkich. Zdecydowany napływ do systemu rent inwalidzkich miał miejsce w latach 80. i pierwszej połowie lat 90., natomiast druga połowa lat 90. odznaczała się już znacznym ograniczeniem liczby nowych rencistów, co było efektem reformy orzecznictwa ZUS, zainicjowanej w 1997 r. Celem reformy było takie zracjonalizowanie systemu, aby renty były przyznawane osobom, które faktycznie utraciły zdolność do osiągania dochodów z pracy. Przyjęcie wówczas nowej 54 definicji niezdolności do pracy zarobkowej miało na celu znaczące uwolnienie systemu ubezpieczeń społecznych od konieczności przyznawania świadczeń ze względów socjalnych na podstawie stwierdzonego inwalidztwa biologicznego. W przypadku rent inwalidzkich rolników indywidualnych w latach 90 także widoczne jest znaczne ograniczenie liczby decyzji przyznających rentę inwalidzką, chociaż reforma w 1997 r. nie objęła Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Spadek liczby wydawanych decyzji przyznających rentę inwalidzką wynikał z dwóch czynników. Po pierwsze spadała liczba osób starających się o rentę inwalidzką (między rokiem 1992 a 2002 liczba rozpatrywanych wniosków zmniejszyła się o 62%, ze 110 tys. do 42 tys.), po drugie wzrastała restrykcyjność systemu – odsetek decyzji odmownych wzrósł w tym czasie z 30,2% do 36,7%. Duża liczba osób starających się uzyskać uprawnienia do świadczenia z ubezpieczenia społecznego na początku lat 90. (dotyczy to także emerytur i rent rodzinnych) mogła wynikać z poszukiwania alternatywnych źródeł dochodów wobec dramatycznie pogarszającej się sytuacji dochodowej gospodarstw rolnych w tym okresie, a także likwidacji Państwowych Gospodarstw Rolnych. Ograniczenie liczby nowych rent inwalidzkich w przypadku rolników indywidualnych pozwoliło na ustabilizowanie ogólnej liczby rent inwalidzkich tej grupy zawodowej. Można jednak założyć, że zwiększenie szczelności systemu rent rolniczych mogłoby przyczynić się do jeszcze większego obniżenia liczby rolniczych rent inwalidzkich. Wykres 14. Liczba wydanych decyzji przyznających renty inwalidzkie w KRUS 120,0 40,0 32,7 35,3 32,8 36,9 34,8 32,5 100,0 34,8 32,6 35,5 35,0 33,6 decyzje odomowne 30,9 30,2 36,7 35,9 Udział decyzji odmownych w decyzjach ogółem 80,0 30,0 decyzje przyznające świadczenie relacja decyzji przyznających świadczenie do ogółu rent inwalidzkich 30,7 60,0 24,3 25,0 20,0 23,2 23,2 22,0 40,0 75,5 15,0 73,4 16,9 16,0 67,4 12,4 15,4 10,0 56,3 11,0 8,7 20,0 45,9 45,6 7,4 5,8 43,5 5,8 40,0 30,1 5,5 5,0 27,3 3,8 5,0 26,6 3,4 3,5 0,0 0,0 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Źródło: KRUS. Na to, jak narastała liczba rent oraz jak może kształtować się ona w przyszłości, istotny wpływ ma także ich struktura. Ze względu na ograniczony zakres danych dotyczących KRUS, analiza struktury zarówno przyznawanych, jak i wypłacanych rent inwalidzkich będzie oparta głównie na rentach pracowniczych. Na początku lat 90., kiedy liczba nowo przyznanych rent drastycznie wzrosła, wzrost ten był generowany głównie przez renty III i II grupy inwalidzkiej. 55 Wykres 15. Orzeczenia pierwszorazowe ustalające niezdolność do pracy* (bez rolników)* 500 częściwą niezdolność do pracy 450 całkowitą niezdolność do pracy 400 całkowitą niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji 350 305 300 234 250 200 155 100 165 156 150 144 129 126 143 115 138 121 68 76 50 74 73 70 73 68 63 0 28 27 17 1990 r. 1991 r. 1992 r. 11 1993 r. 13 1994 r. 12 1995 r. 12 1996 r. 13 12 1997 r. 1998 r. 51 30 41 10 1999 r. 25 10 2000 r. 45 9 2001 r. 24 9 2002 r. *Do IX 1997 r. orzeczenia stwierdzające inwalidztwo I, II bądź III grupy. Źródło: ZUS. Między rokiem 1991 a 2002 odsetek orzeczeń stwierdzających niepełnosprawność III grupy (w 2002 z tytułu częściowej niezdolności do pracy) zmniejszył się z poziomu 65% do 57%. Równocześnie wzrósł odsetek orzeczeń ustalających całkowitą niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji (dawna I grupa): z 6% do 12%. Oznacza to, że system orzekania stał się szczelniejszy, wzrasta w nim udział osób, w przypadku których stopień niepełnosprawności jest rzeczywiście wyższy. Ponadto prawdopodobnie do systemu nie wchodzą osoby o najniższym poziomie niepełnosprawności, które kiedyś uzyskiwały orzeczenie o inwalidztwie III grupy. Dodać jednak trzeba, że jakkolwiek liczba orzeczeń stwierdzających niepełnosprawność spadła w przypadku wszystkich grup inwalidzkich, w grupie I spadek ten był relatywnie najsłabszy, a najsilniejszy w przypadku grupy III, co potwierdza tezę o nadreprezentatywności tych osób wśród nowych rencistów na początku lat 90. Wykres 16. Struktura wypłacanych rent inwalidzkich ze względu na stopień niepełnosprawności* 100% 80% 46 48 47 48 47 47 41 42 42 42 41 42 11 11 11 11 12 13 1993 1994 1995 1996 1997 46 48 50 51 52 39 37 36 35 13 13 13 13 13 1998 1999 2000 2001 2002 60% 40% 41 20% 0% 1992 całkowitą niezdolność do pracy i sam odzielnej egzystencji całkowitą niezdolność do pracy częściwą niezdolność do pracy *Do września 1997 r. ze względu na grupę inwalidzką. Źródło: ZUS. 56 Struktura rent nowo przyznanych z punktu widzenia stopnia niepełnosprawności była jednym z czynników wpływających na strukturę rent pobieranych. Na strukturę tą wpływa bowiem także długość pobierania świadczenia, która w przypadku osób o najmniejszym stopniu niepełnosprawności jest najdłuższa. Wzrost udziału rent inwalidzkich z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji w ostatnich latach oraz duża liczba przyznawanych rent III grupy inwalidzkiej w pierwszej połowie lat 90., przyznawanych szczególnie osobom relatywnie młodym, w wieku powyżej 45 lat, spowodowały, że udział skrajnych kategorii niepełnosprawności wśród ogółu rencistów istotnie wzrasta w ostatnich latach. Na obecną, a także przyszłą sytuację finansową systemu rent inwalidzkich wpływa także struktura nowych rencistów ze względu na wiek. Między rokiem 1992 a 2002 nastąpiła jej zmiana, zmniejszył się bowiem udział osób młodszych, natomiast zdecydowanie wyraźniejsza jest dominacja osób w wieku 45-54 lata, które stanowiły w 2002 r. ponad 52% ogółu nowych rencistów. Wyższy udział osób w wieku 35-44 w 1992 r. oraz wysoki udział osób w wieku 45-54 lata w 2002 r. wynika w dużej mierze z przechodzenia powojennego wyżu demograficznego. Istotnym elementem struktury ze względu na wiek nowych rencistów jest wyraźnie mniejszy udział osób mieszczących się w kolejnej grupie wieku: 55-59 i następnych. Wynikać to może, oprócz wpływu struktury demograficznej ludności, z dostępności innych świadczeń społecznych dla osób w tym wieku (wcześniejsze emerytury, świadczenia przedemerytalne), których uzyskanie jest łatwiejsze oraz zdecydowanie trudniej je odebrać. Oznaczać to może, że w związku z likwidacją możliwość nabywania uprawnień do wcześniejszej emerytury od 2006 r. oraz w związku z planami ograniczenia dostępności świadczeń przedemerytalnych, w najbliższych latach możliwe jest zwiększenie presji na system rentowy i ponowny wzrost liczby nowo przyznawanych rent inwalidzkich. Wykres 17. Struktura według wieku orzeczeń pierwszorazowych i średni wiek przechodzenia na rentę i jej pobierania Struktura według wieku Średni wiek 30 58 56,1 56 25 55,0 54,2 2002 54 20 54 54,0 53,9 50 1992 przeciętny wiek osób któym przyznano rentę inwalidzką 48 10 46 56,6 przeciętny wiek osób pobierających rentę 52 15 55,5 54,2 45,6 45,5 45,4 47,1 46,9 46,6 46,7 46,8 45,4 44 5 42 0 40 29 i mniej 30-34 35-39 40-44 45-49 50-54 55-59 60-64 65+ 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Źródło: ZUS. Zmiana struktury wieku osób, którym przyznano renty inwalidzkie znajduje także odzwierciedlenie w niewielkim wzroście przeciętnego wieku tej grupy. Co jednak charakterystyczne, po 1998 r. stabilizacji przeciętnego wieku osób, którym przyznano rentę inwalidzką, towarzyszy szybki wzrost przeciętnego wieku rencistów ogółem, co wynika z ograniczenia napływu nowych rencistów i stopniowego starzenia się rencistów, którzy weszli do systemu we wcześniejszych okresach. 57 Wykres 18. Struktura według wieku osób pobierających renty inwalidzkie. 100% 90% 23,6 28,4 35,7 80% 70% 60% 18,6 18,3 18,5 19,4 12,4 11,8 11,6 12,1 21,7 31,7 12,3 12,8 19,6 17,4 16,5 15,5 60-64 15,5 18 21,1 50% 19,0 16,0 17,4 14,8 16,2 18,9 50-54 21,5 21,3 16,3 18,0 10,4 12,2 24,9 27 26,3 23,8 17,4 15,7 8,1 8,3 9,1 10,7 10,2 9,2 7,7 6,5 1970 1978 1984 1994 1996 1998 2000 2002 13,1 40-49 do 39 7,2 20% 55-59 13,6 40% 30% 65+ 14,6 20,2 10% 11,9 0% 1965 Źródło: ZUS. Porównanie struktury wieku osób pobierających renty inwalidzkie wskazuje na wyraźne przesunięcie w stosunku do lat 60. czy też 70., kiedy to osoby po 55 roku życia dominowały wśród świadczeniobiorców (w 1970 stanowiły one nawet ponad 70%). Początek lat 90. przyniósł wzrost udziału osób młodszych, szczególnie w wieku 40-49 oraz 50-54 lata, co jeszcze raz potwierdza tezę, że system rentowy stanowił w tamtym okresie swoistą gwarancję spokoju społecznego w sytuacji napięć na rynku pracy. Rozwiązywał on problem bezrobocia jedynie pozornie, w istocie rzeczy potęgując go poprzez zwiększenie kosztów pracy. Na liczbę rent wpływa też względna atrakcyjność świadczenia z ubezpieczenia społecznego w stosunku do wynagrodzenia z pracy, a także innych świadczeń. Początkowo była ona bardzo wysoka, dodatkowo potęgując zachęty do przechodzenia na rentę i czyniąc świadczenie rentowe atrakcyjną alternatywą wobec płacy (rencista obok renty dysponuje czasem wolnym, a w wielu wypadkach może nawet pracować tak, że jego rzeczywiste dochody wzrastają). Ogromna liczba przyznanych rent ograniczyła możliwości ich waloryzacji (także w wypadku osób dotkniętych najwyższym stopniem niepełnosprawności). W rezultacie lata 90. odznaczają się spadkiem relacji przeciętnej renty z tytułu niezdolności do pracy w stosunku do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej (wyjątek stanowią dwa ostatnie lata). Ponadto przeciętna renta inwalidzka przez niemal cały ten okres była również niższa niż przeciętna emerytura oraz renta rodzinna. Relacja między oboma świadczeniami była jednak stabilna. 58 Wykres 19. Relacja przeciętnego świadczenia emerytalno-rentowego w relacji do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej 80,0 75,6 75,0 72,8 72,8 71,7 70,0 Emerytury 70,3 Renty rodzinne 67,8 67 65,0 65,0 65 61,2 60,0 56,5 63,7 62,3 61,7 61,8 59,9 58,1 57,7 58,2 57,9 56,3 55,0 55,7 51,1 50,0 51,6 54,7 53,9 52,1 50,4 53,2 51,7 50,0 51,7 49 48,5 46,8 47,4 45,7 45,0 45,4 43,9 Renty z tytułu niezdolności do pracy 40,0 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Źródło: ZUS. 3.1.3. Renty inwalidzkie w Polsce na tle krajów OECD W chwili obecnej wśród państw członkowskich OECD Polska jest krajem o największej liczbie osób w wieku produkcyjnym, pobierających renty inwalidzkie. Jest tak mimo tego, że społeczeństwo polskie jest stosunkowo młode, a populacja w wieku produkcyjnym liczna. Ponad 13% obywateli polskich między 20 tym a 64 tym rokiem życia jest rencistami, z czego 12,4% pobiera świadczenia z ubezpieczenia ogólnego, a 0,7% renty socjalne34. Tym samym w Polsce udział rencistów wśród osób w wieku produkcyjnym ponad dwukrotnie przekracza średnią dla pozostałych krajów OECD. Relacja ta niewiele zmieni się także wtedy, gdy wykluczymy z próbki kraje o wyjątkowo niskiej liczbie rencistów takie jak Meksyk, Korea czy Turcja. Dzisiejszy odsetek rencistów w populacji przekracza w Polsce poziom osiągnięty przez Włochy w roku 1980 i jest zdecydowanie wyższy niż w Holandii na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, gdy kraj ten był nazywany „chorym człowiekiem Europy”. Co więcej – w przeciwieństwie do Włoch i Holandii - na przestrzeni ostatniej dekady liczba rencistów w Polsce znacznie wzrosła, kontynuując trend zapoczątkowany w latach osiemdziesiątych. 34 W przypadku Polski dane prezentowane przez OECD dotyczą osób pobierających renty z tytułu niezdolności do pracy w ZUS lub KRUS z wyłączeniem osób, które w innych krajach objęte byłyby systemem emerytalnym, a nie rentowym (około 23% rencistów, którym wypłaca świadczenia ZUS przekroczyło wiek emerytalny, w KRUS ten wskaźnik sięga 50%). 59 Tabela 23. Odsetek osób pobierających renty inwalidzkie na 1000 osób w populacji w wieku 20-64 lata w wybranych krajach OECD (na 1000 ludności) 1980 1985 1990 1995 Polska b.d b.d 98,6 124,0 Norwegia 59,6 67,1 81,5 79,7 Holandia 76,3 83,1 91,2 85,9 Szwecja 61,6 67,0 73,2 82,1 Dania 52,8 69,6 76,6 80,9 Wlk. Brytania 25,6 34,7 42,4 65,2 Portugalia 71,7 82,5 83,6 66,0 Belgia 48,5 53,4 56,4 58,8 Włochy 126,9 108,0 89,9 71,9 Szwajcaria 33,4 36,3 38,4 44,8 Australia 27,3 28,1 31,2 42,2 Hiszpania 32,7 45,5 53,6 50,2 Francja 39,7 41,4 45,9 46,1 USA 31,2 28,6 32,9 43,9 Austria 25,4 35,0 40,3 42,8 Niemcy 38,0 41,6 32,5 41,8 Kanada b.d b.d 25,0 35,4 OECD 15 50,1 54,8 58,0 60,2 Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. 1999 130,9 91,5 90,4 82,1 76,8 66,3 65,2 59,5 54,9 52,6 51,5 47,0 46,8 46,8 46,2 42,4 39,1 61,3 Główna część przypływu liczby rencistów nastąpiła na początku lat dziewięćdziesiątych. Tylko w roku 1990 aż 1,5% populacji w wieku produkcyjnym otrzymało rentę inwalidzką. W tym okresie jedynie w Wielkiej Brytanii wskaźnik ten był zbliżony. Jednocześnie nie następował odpływ rencistów z systemu, a ich liczba gwałtownie wzrastała. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych dzięki reformie systemu orzecznictwa wskaźnik ten uległ znacznemu obniżeniu, choć nadal był znacznie wyższy niż średnio w OECD. Pozwoliło to jednak na zapobieżenie dalszej akceleracji wydatków rentowych. Wykres 20. Przyznane pierwszorazowo renty na 1000 ludności w wieku 20-64 lata. 18 16,2 16 15,3 14 12,9 12,112,0 12 10,5 10 1990 10,4 10,0 1995 10,2 7,9 8 7,2 1999 OECD 17 (1999) 9,1 7,67,6 7,1 7,8 6,9 6,3 6 8,6 6 5,4 7,6 6,7 6 5,3 5,8 5,8 6,26,1 5,9 5,8 5,85,7 6,7 5,7 4,8 5,3 4,8 4 2 60 m cy nc ja Ka na da Fr a ia an ia ie N D zp an is Be lg ia Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. H ria Po rtu ga lia ar ia Au st aj c U SA w Sz Au st ra lia ec ja w Sz Po ls ka a eg i an di a ol H or w ry t .B lk W N an ia 0 4,3 Tak znaczna liczba rencistów w Polsce wynika przede wszystkim ze szczególnie dużego ich odsetka wśród osób powyżej 45 roku życia. Prawie co piąty 45-54 latek i więcej niż co czwarta osoba między 55 tym i 59 tym rokiem życia jest rencistą. W żadnym kraju OECD nie ma tak wielu osób otrzymujących świadczenia z tytułu niezdolności do pracy w tych grupach wiekowych, a w wielu jest ich wielokrotnie mniej. Także w grupie osób w wieku 3544 lata udział rencistów należy do najwyższych w Europie (nieznacznie ustępując jedynie Holandii). Tylko wśród najmłodszej grupy wiekowej tj. wśród osób między 20 a 34 rokiem życia odsetek rencistów w populacji nie jest bardzo wysoki (choć wyższy niż w Hiszpanii, Austrii i Niemczech). Zwraca także uwagę, że w większości krajów OECD dopiero wśród osób między 55 a 59 rokiem życia następuje szybki wzrost liczby rencistów, podczas gdy w Polsce ma to miejsce już wśród 35-44 latków. Obserwacje te wskazują, że proces masowego przechodzenia na rentę w latach dziewięćdziesiątych dotyczył w Polsce osób stosunkowo młodych, w wyniku czego w chwili obecnej wielu rencistów ma mniej niż 50 lat. Fakt, iż zaostrzenie kryteriów orzecznictwa pod koniec lat dziewięćdziesiątych wywołało zmniejszenie liczby nowo przyznawanych rent, pozwala przypuszczać, że znaczna część spośród osób młodszych, które wcześniej dostały świadczenia, nie dostałyby ich w oparciu o nowe kryteria i procedury znacznie bliższe rozwiązaniom stosowanych w pozostałych krajach OECD. Tabela 24. Liczba osób pobierających renty inwalidzkie wśród 1000 osób w poszczególnych grupach wiekowych w wybranych krajach OECD (1999) 20-34 35-44 45-54 55-59 Polska 13,4 61,1 181,9 261,8 Norwegia 17,9 54,4 119,7 219,0 Holandia 31,5 63,4 119,7 191,7 Szwecja 14,7 36,8 59,9 171,0 Dania 10,9 29,9 83,5 155,5 Wlk. Brytania 31,0 52,3 89,1 144,1 Portugalia 11,3 24,3 69,7 175,3 Belgia 20,3 39,3 66,1 98,3 Szwajcaria 18,6 32,7 55,4 86,1 Australia 20,5 35,6 64,0 130,9 Hiszpania 6,2 16,8 39,9 80,5 USA 20,6 34,6 55,8 92,8 Austria 2,8 10,8 39,6 187,6 Niemcy 3,6 13,9 38,5 106,3 Meksyk 0,2 2,0 7,1 16,6 OECD 15 14,9 33,8 72,7 141,2 Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. 61 20-64 130,9 91,5 90,4 82,1 76,8 66,3 65,2 59,5 52,6 51,5 47,0 46,8 46,2 42,4 6,2 63,2 Wykres 21. Udział osób otrzymujących renty inwalidzkie w populacji w wieku 20-64 lata w Polsce i krajach OECD w roku 1999 14 13 0,7 12 11 10 Nieskładkowe 9 Składkowe 1,2 8 OECD 19 (bez Polski) OECD 20 7 12,4 6 0,8 2,6 5 1,6 9,2 7,7 2,2 3,9 3 5,7 2 5,3 4,3 4,1 1,7 2,1 4,6 2,5 1 1,7 5,2 3,0 4,2 2,8 0,2 1,8 1,6 Kanada Niemcy Francja Austria Hiszpania USA Australia Szwajcaria Włochy Belgia Portugalia Wlk. Brytania Dania Szwecja Holandia Norwegia Polska Meksyk 0,6 0 0,1 0,1 Turcja 8,2 7,8 Korea 4 Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. Mimo tak dużej liczby rencistów, relacja średniej renty inwalidzkiej w Polsce do średniego wynagrodzenia jest porównywalna z przeciętną dla krajów OECD, a nawet od niej wyższa, o ile nie uwzględnimy wyjątkowo wysokich świadczeń przyznawanych w Turcji i Austrii (oba te kraje, a zwłaszcza Turcja, mają znacznie mniejszą liczbę rencistów niż Polska). Oznacza to, że renty inwalidzkie w Polsce są stosunkowo wysokie. Wykres 22. Relacja przeciętnej renty inwalidzkiej do przeciętnego wynagrodzenia 120 108 100 1990 80 1999 74 63 58 60 56 średnio w OECD (1999) 57 54 50 49 53 4947 4546 38 40 46 4543 43 4241 3536 3534 średnio bez Turcji i Austrii 38 33 29 30 3130 32 29 33 2727 22 26 23 20 11 ea Ko r SA U Ka na W da lk .B ry ta ni a Au st ra lia ia Be lg cj a Fr an Sz w ec ja H is zp an ia Po ls ka N ie m cy Po rtu ga lia an ia D Tu rc ja Au st r ia N or w eg ia M ek sy Sz k w aj ca ria H ol an di a 0 Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. W rezultacie stosunkowo hojnych świadczeń i bardzo dużej liczby rencistów, wydatki na świadczenia rentowe z tytułu niezdolności do pracy są w Polsce niezwykle wysokie. Ich całkowity udział w PKB wynosi blisko 4%, tj. trzykrotnie przekracza średnią pozostałych krajów OECD. Ponieważ jednak około 22% świadczeń pieniężnych z tytułu niezdolności do pracy ma charakter zabezpieczenia na starość - gdyż otrzymują je ludzie, którzy osiągnęli już wiek emerytalny - udział wydatków na „czyste” renty inwalidzkie w PKB można skorygować 62 do około 3,2%35. Warto podkreślić, że względna waga wydatków na renty inwalidzkie w polskim PKB jest ponad dwukrotnie wyższa niż w Czechach i na Słowacji, a czterokrotnie niż w Niemczech. Nawet najhojniejszy pod tym względem wśród krajów Europy Zachodniej system norweski jest istotnie mniejszy niż system Polski. Zwraca także uwagę, że w odróżnieniu do większości krajów OECD (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii) Polska była jedynym krajem, którego publiczne wydatki na świadczenia pieniężne z tytułu niezdolności do pracy znacząco wzrosły w latach dziewięćdziesiątych. W większości krajów obserwowano tendencję bądź do ich stabilizacji bądź spadku. Na szczególną uwagę zasługują tu Holandia i Finlandia, które zdołały w drugiej połowie ubiegłej dekady zmniejszyć wydatki rentowe o 1,5%-2% PKB. W tym czasie wydatki Polski na ten cel wzrosły o porównywalną wielkość. Wykres 23. Wydatki na renty inwalidzkie w Polsce i krajach OECD 4,5 4 3,98 3,5 % PKB 3 2,81 2,39 2,5 2,10 2 1,97 1,95 OECD 18 ( bez Polski) OECD 19 1,81 1,68 1,34 1,5 1,32 1,13 1,05 1 0,99 0,87 0,86 0,74 0,50 0,5 0,32 0,11 Ko re a Ka na da Ja po ni a SA nd ia U Irl a Fr an cj a Be lg ia G re cj a N ie m cy ze ch y is zp an ia H D an ia C Au st ria Po ls ka N or w eg ia H ol an di a Sz w ec ja 0 Źródło: Social Expenditure Database 1980-1998, OECD 2000. Wykres 24. Wydatki publiczne na renty inwalidzkie w wybranych krajach OECD w latach 19801998 (%PKB) 5,00 4,50 4,00 3,50 3,00 % P 2,50 K B 2,00 1,50 1,00 0,50 0,00 1980 1981 Belgia 1982 1983 Finlandia 1984 1985 1986 Luxem bourg 1987 1988 Holandia 1989 1990 Polska 1991 1992 1993 Portugalia 1994 1995 Szwecja 1996 1997 1998 W lk. Brytania Źródło: Social Expenditure Database 1980-1998, OECD 2000. 35 W takim wypadku o 0,8% PKB należy zwiększyć udział świadczeń emerytalnych w PKB. Ogólny poziom wydatków socjalnych nie ulega więc zmianie. 63 Trzeba pamiętać, że wydatki na świadczenia pieniężne nie wyczerpują zakresu wsparcia, jakie kraje OECD udzielają osobom niepełnosprawnym. W wielu krajach istotnym elementem takiej pomocy jest pomoc rzeczowa w postaci np. świadczenia bezpośrednich usług (np. rehabilitacji), bądź zakupów niezbędnego wyposażenia. Istotnym elementem pomocy są też specjalne programy służące aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Szczególnie rozbudowane systemy tego rodzaju działają w krajach skandynawskich, w których łączne kwoty przeznaczane na rehabilitację i aktywizację zawodową niemalże dorównują bezpośrednim świadczeniom pieniężnym wypłacanym inwalidom. W Polsce wydatki te są mniejsze, co do pewnego stopnia można uznać za konsekwencję wyjątkowo wysokich wydatków na świadczenia pieniężne, wypierające aktywne formy pomocy. Całkowite wydatki na świadczenia związane z niepełnosprawnością wynoszą w Polsce około 4,5% PKB, niewiele ustępując pod tym względem Szwecji i Holandii i znacznie przekraczając poziomy właściwe dla większości krajów OECD w tym m.in. Niemiec, Szwajcarii, Francji i Hiszpanii. Jedynie Norwegia, która dostarcza osobom niepełnosprawnym wyjątkowo wielu dóbr i usług w naturze, lecz przeznacza mniej na świadczenia pieniężne, ponosi (w relacji do PKB) na cele związane z inwalidztwem istotnie większe wydatki niż Polska. Wykres 25. Wydatki związane z rentami inwalidzkimi (świadczenia + programy zatrudnienia osób niepełnosprawnych) w Polsce i krajach OECD 6 5,58 5 4,66 4,64 4,51 3,78 % PKB 4 3,08 3 OECD 20 2,92 2,40 2,28 1,83 2 1,72 1,67 1,54 1,53 1,46 1,44 1,40 1,28 1 0,29 0,29 da Ko re a M ek sy k U SA Ka na Tu rc ja Au st ra lia a lia tu ga Po r an i cj a lk . Br yt gi a an Fr W Be l Au st ria Sz w aj ca ri a H is zp an ia ia m cy D an N ie Po ls ka ja di a an H ol Sz w ec N or w eg ia 0 Źródło: Social Expenditure Database 1980-1998, OECD 2000. Co decyduje o tym, że w niektórych krajach odsetek rencistów w populacji jest znacznie wyższy niż w innych, a wydatki na renty bardzo wysokie? Różnice w zdrowotności poszczególnych społeczeństw są zbyt małe, by wyjaśnić obserwowaną zmienność liczby rencistów w populacji. Podobnie obserwacje zmian liczby rencistów w poszczególnych krajach sugerują, że to konstrukcja systemu bardziej niż zmiany zdrowotności decyduje o liczbie świadczeniobiorców. Dowodów na tę hipotezę dostarcza wydane w roku 2003 obszerne opracowanie OECD pt. „Transforming Disability into Ability”. Użyto w nim dwóch syntetycznych miar, służących do opisu kształtu systemów rentowych wśród krajów członkowskich. Pierwsza z nich nazwana „wymiarem kompensacyjnym” syntetycznie opisuje cechy systemu, wiążące się z wypłacanymi świadczeniami, tzn.: jego zasięg w populacji, stopień niepełnosprawności potrzebny do uzyskania świadczenia, wysokość i długotrwałość świadczeń oraz procedurę oceny medycznej stosowaną przy ich przyznawaniu itp. Druga z użytych miar nazwana „wymiarem integracyjnym” oddaje stopień nakierowania systemu na rehabilitację i 64 reintegrację zawodową niepełnosprawnych, biorąc pod uwagę m.in. zaangażowanie w ten proces pracodawców, średni czas rehabilitacji, zachęty do aktywizacji zawodowej itp. Użyty system punktowy obejmował skalę od 0 do 50 punktów, przy czym wartość „zero” oznaczała brak odpowiednio kompensacyjnych lub integracyjnych cech systemu, zaś wartość 50 jego pełną orientację w danym kierunku. Należy podkreślić, że oba wymiary nawzajem się uzupełniają, a nie wykluczają. Polski system rent inwalidzkich (obejmujący zarówno ZUS jak i KRUS) został oceniony na 30 punktów w wymiarze kompensacyjnym, plasując się na szóstym miejscu wśród 20 rozpatrywanych krajów. W wymiarze integracyjnym Polska uzyskała 24 punkty lokując się na miejscu dziesiątym36. Identyczna ocena systemów wg stanu z roku 1985 lokowała Polskę odpowiednio na 15 i 16 miejscu z 26 i 12 punktami. Oznacza to, że w ocenie OECD w ciągu piętnastu lat dzielących rok 1985 od 2000 nastąpił wzrost kompensacyjnego i integracyjnego wymiaru systemu rent inwalidzkich w Polsce. Wykres 26. Kompensacyjny charakter systemu a liczba rencistów i nowych świadczeń Nowo przyznane renty a kompensacyjny charakter systemu (1999) Odsetek rencistów w populacji a kompensacyjny charakter systemu (1999) 14 POL 120 100 12 Nowe renty na 1000 osób w wieku prod. (1999) Liczba rencistów na 1000 osób w wieku pracującym 140 NOR NET SWE 80 DNK UK 60 USA POR CH BEL ITA AUT GER ESP AUS FRA 40 CAN NOR 10 NET POL 8 SWE UK DNK 6 AUS CH POR AUT BEL GER 4 USA ESP FRA CAN 2 20 KOR MEX KOR TUR 5 5 10 15 20 25 ITA MEX 0 0 30 35 10 15 20 25 30 35 40 Kompensacyjny charakter systemu 40 Kompensacyjny charakter systemu (2000) Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. Raport OECD dostarcza dowodów, że kraje o bardziej kompensacyjnym charakterze systemu mają także więcej rencistów, w krajach tych przyznaje się także znacznie więcej nowych rent. Decydujące znaczenie ma w obu przypadkach hojność i dostępność świadczeń rentowych, tzn. systemy gwarantujące łatwiejszy dostęp do wyższych świadczeń cechują się wyższą liczbą rencistów i wyższym odsetkiem nowo przyznanych świadczeń niż systemy mniej hojne o ograniczonej dostępności. Różnica w sile korelacji między kompensacyjnym wymiarem systemu a stanem bądź przepływem rencistów w danym roku wynika z tego, że na obecną liczbę rencistów wpłynął raczej przeszły niż obecny charakter systemu, stąd jakiekolwiek niedawne zmiany nie znalazły jeszcze odbicia w liczbie beneficjentów, choć wpłynęły już na przypływ nowych świadczeń. Opierając się na tej obserwacji można przypuszczać, że o obecnej niezwykle wysokiej liczbie rencistów w Polsce zdecydował prawdopodobnie, znacznie bardziej niż obecnie, kompensacyjny charakter systemu rentowego w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych, kiedy system oferował wyższe stopy zastąpienia i znacznie większą łatwość uzyskania świadczenia. 36 Ocena dotyczyła roku 2000. 65 Wykres 27. Hojność i dostępność rent a liczba rencistów i rent pierwszorazowych Odsetek rencistów w populacji a hojność i dostępność systemu (1999) Nowo przyznane renty a hojność i dostępność świadczeń (1999) 140 14 NOR 12 Nowe renty na 1000 osób w wieku prod. (1999) Liczba rencistów na 1000 osób w wieku pracującym POL 120 100 NOR HOL 80 SWE DNK UK 60 ITA BEL POR AUT FRA GER 40 AUS USA CH ESP CAN 20 10 HOL 8 UK 6 BEL 4 6 8 10 POR GER 12 DNK USA FRA ESP CAN MEX 0 2 AUS 4 KOR 0 SWE CH AUT 2 MEX 0 POL ITA KOR 0 2 4 Hojność i dostępność świadczeń (1999) 6 8 10 12 Hojność i dostępność świadczeń (1999) Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. Opracowanie OECD pokazuje także, że to, w jakim stopniu dany system zabezpieczenia społecznego nakierowany jest na integrację osób niepełnosprawnych, jedynie w ograniczonym stopniu tłumaczy stopę ich aktywności zawodowej. Z jednej strony wynika to z ogólnej sytuacji na rynku pracy, mającej stosunkowo duże znaczenie dla aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, z drugiej zaś z efektu wypierania z rynku pracy osób niepełnosprawnych przez hojne systemy kompensacyjne – w wielu krajach bowiem (w tym także w Polsce) wysoce integracyjny charakter systemu towarzyszy wysokiemu stopniowi kompensacji. Innymi słowy integracyjne działanie systemu jest osłabiane przez realizowaną jednocześnie politykę kompensacji. Integracyjny charakter systemu wykazuje natomiast powiązanie z poziomem życia gospodarstw, w których jest osoba niepełnosprawna w porównaniu z gospodarstwami gdzie takiej osoby nie ma. Im bardziej dany system jest nakierowany na integrację, tym oba te poziomy są sobie bliższe. Siła tej korelacji w przypadku polityki kompensacyjnej jest znacznie mniejsza. Oznacza to więc, że polityka integracyjna znacznie silniej niż kompensacyjna decyduje o poziomie życia osób niepełnosprawnych. Wykres 28. Charakter systemu a poziom życia osób niepełnosprawnych Integracyjny charakter systemu a dochody gospodarstw z osoba niepełnosprawną Kompensacyjny charakter systemu a dochody gospodarstw z osoba niepełnosprawną 100 GER CH AUT CAN BEL ITA 85 80 Dochody gospodarstwa z osobą niepełnosprawną względem gospodarstwa bez takiej osoby Dochody gospodarstwa z osobą niepełnosprawną względem gospodarstwa bez takiej osoby DNK 90 110 SWE NET 95 FRA NOR POL UK ESP 75 USA 70 POR 65 60 KOR 100 NET SWE CH 90 BEL CAN GER AUT DNK NOR POL FRA ITA 80 UK POR ESP 70 USA KOR 60 55 50 50 5 10 15 20 25 30 35 5 40 10 15 20 25 30 35 40 45 Integracyjny charakter systemu (2000) Kompensacyjny charakter systemu (2000) Źródło: „Transforming Disability into Ability”, OECD 2003. Analiza systemów rentowych dokonana przez OECD potwierdza, że odnotowywana obecnie niezwykle wysoka liczba rencistów w Polsce jest konsekwencją wysoce kompensacyjnego charakteru systemu rent inwalidzkich w Polsce, a zwłaszcza wysokich stóp zastąpienia i łatwości przyznawania świadczeń na początku lat dziewięćdziesiątych. Dzięki zmianie procedury orzecznictwa w ZUS sytuacja uległa zmianie, tak więc nastąpił znaczny spadek nowo przyznawanych rent. Nadal jednak liczba świadczeniobiorców, będąca spuścizną przyszłości, jest bardzo wysoka w wyniku czego Polska różni się znacznie od pozostałych krajów OECD. 66 3.1.4. Potrzeba reformy systemu rent inwalidzkich w Polsce Dokonana w poprzednich punktach analiza wskazuje jednoznacznie na konieczność przeprowadzenia reformy systemu rent inwalidzkich w Polsce. Zmiana systemu orzecznictwa w roku 1998 doprowadziła do znacznego zmniejszenia liczby nowo przyznawanych rent, lecz nadal Polska dysponuje najwyższym w Europie (a także na świecie) odsetkiem osób pobierających renty i jednym z najniższych na świecie poziomów aktywności zawodowej niepełnosprawnych. Tak duża liczba ludzi pobierających świadczenia rentowe wymaga wysokich podatków nałożonych na płace, co zwiększa bezrobocie i dezaktywizuje liczne grupy społeczne. Ramka 12. Wpływ wydatków socjalnych na rynek pracy osób niepełnosprawnych Jeśli pracodawca ma zatrudnić nowego pracownika, jego wydajność musi równoważyć wypłacane mu wynagrodzenie. Składka rentowa w Polsce zwiększa koszty pracy o 13%. Nawet jeśli uwzględnimy, że około ¼ tej składki finansuje świadczenia ludzi w wieku emerytalnym (świadczenia rentowe KRUS są finansowane z podatków ogólnych), wartość zmodyfikowanej składki rentowej wyniesie aż 9,75%. To znacznie więcej niż w większości pozostałych krajów europejskich. Rozbudowany system świadczeń rentowych zwiększa więc istotnie koszty pracy. Jeżeli ten wzrost przewyższa wydajność pracownika (co jest szczególnie prawdopodobne w przypadku pracowników o niskich kwalifikacjach) pracodawcy ograniczają zatrudnienie takich pracowników. Osoby te, poszukując alternatywnych źródeł utrzymania, starają się wejść do systemu rentowego, wywołując dalszy wzrost kosztów funkcjonowania tego systemu (oraz dalszy wzrost dezaktywizacji zawodowej, przekładający się na ograniczenie przychodów ze składek do systemu ubezpieczenia społecznego). Reakcją na taką sytuację może być podniesienie składki bądź niskie świadczenia dla wszystkich – w tym także dla osób rzeczywiście niezdolnych do pracy i wymagających szczególnej opieki. Wyniki ostatniego Narodowego Spisu Powszechnego potwierdzają, że ponad 1/3 osób pobierających renty inwalidzkie nie odczuwa niepełnosprawności. Oznacza to, że istotna część świadczeń rentowych jest źle kierowana ze szkodą dla ludzi rzeczywiście niepełnosprawnych. Bardzo duża liczba świadczeniobiorców z niewielkim stopniem niepełnosprawności pobierających relatywnie wysokie świadczenia ogranicza bowiem możliwości pomocy tym, których sprawność jest rzeczywiście bardzo niska i z tej racji potrzebujących szczególnego wsparcia ze strony państwa. W rezultacie zróżnicowanie rent w Polsce jest bardzo niewielkie, a pomoc w naturze ograniczona. Jednocześnie obecny system rent inwalidzkich jest skonstruowany odmiennie od zreformowanego w 1999 r. systemu emerytalnego. W związku z tym istnieje uzasadniona obawa, że w nieodległej przyszłości oba systemy zabezpieczenia od niezdolności do pracy staną się względem siebie niedopasowane, choćby pod względem wysokości świadczeń. System rentowy nie istnieje bowiem w próżni instytucjonalej, lecz jest jednym z elementów szerszego systemu zabezpieczenia społecznego, dlatego też należy mieć na uwadze wzajemne powiązania między poszczególnymi elementami tegoż systemu. W związku z planowanym ograniczaniem dostępu do wcześniejszych emerytur oraz świadczeń przedemerytalnych należy spodziewać się zwiększenia liczby osób starających się o uzyskanie uprawnień do tego świadczenia. Wszystko to sprawia, że system rentowy w Polsce wymaga głębokich zmian, których wprowadzenie pozwolić musi nie tylko na zmniejszenie wydatków systemu rentowego, lecz przede wszystkim na podniesienie jakości i adekwatności udzielanego wsparcia. 67 Głównym celem zmian w zakresie rent inwalidzkich nie powinno być zmniejszenie liczby świadczeniobiorców ani ograniczenie wydatków na renty (aczkolwiek oba te efekty powinny wystąpić w znaczącym stopniu). Reforma powinna przede wszystkim spowodować kompleksową poprawę systemu ubezpieczeń społecznych przez uspójnienie świadczeń oraz wielokrotne zwiększenie ich efektywności. Dlatego też propozycje działań w zakresie rent inwalidzkich powinny mieć charakter kompleksowej reformy systemu, uzupełnionej działaniami doraźnymi i dostosowawczymi. O tym, że przeprowadzenie skutecznych i całościowych reform systemów rent inwalidzkich jest w pełni możliwe, przekonują doświadczenia włoskie i holenderskie z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. 3.1.5. Doświadczenia innych krajów w zakresie reformy systemu rentowego Włochy Krajem, w którym w przeszłości liczba rencistów wzrastała lawinowo, były Włochy w latach siedemdziesiątych. W roku 1980 aż 3,5 miliona osób w wieku 15-64 lata tj. 15% populacji, było rencistami. Jednocześnie renty były stosunkowo niskie, dzięki czemu całkowite wydatki na świadczenia z tytułu niepełnosprawności były istotnie niższe niż w Holandii. Przyczyną powstania takiej sytuacji było nadmierne wzmocnienie w drugiej połowie lat sześćdziesiątych socjalnych, a nie medycznych kryteriów orzecznictwa lekarskiego. Przy przyznawaniu uprawnień do renty inwalidzkiej rola oceny szans ubezpieczonego na uzyskanie pracy wzrosła, zaś rola niepełnosprawności biologicznej zmalała. Przyjęte rozwiązania prawne ułatwiały tym samym otrzymanie renty w regionach o szczególnie wysokim bezrobociu. Natychmiastową reakcją na te zmiany ze strony ubezpieczonych mieszkających na południu Włoch były masowo składane wnioski o renty. W efekcie Włochy zaczęto nazywać „Mekką dla inwalidów”. Reformy rozpoczęto w połowie lat siedemdziesiątych podniesieniem minimalnego poziomu niepełnosprawności uprawniającego do uzyskania świadczenia rentowego, ustalając go na poziomie 66% - jest on utrzymany do dziś. Główną reformę przeprowadzono jednak w roku 1984, zmieniając definicję niepełnosprawności. Od tej chwili za niepełnosprawną uznaje się osobę, która utraciła zdolność do pracy, a nie, jak poprzednio, zdolność do uzyskiwania dochodu. Obniżono także istotnie świadczenia dla osób częściowo niepełnosprawnych. Ostatnie dwa elementy reformy nastąpiły w latach 1992 i 1995. Pierwszym było odejście od mieszanej płacowo-cenowej indeksacji świadczeń na rzecz indeksacji cenowej (zmiana ta dotyczyła wszystkich świadczeń społecznych nie tylko rent). Drugim było wprowadzenie dla emerytur, a co za tym idzie, dla powiązanych z nimi rent, jednolitej, aktuarialnie sprawiedliwej i uwzględniającej demografię, formuły emerytalnej. Dzięki podjętym reformom we Włoszech nie tylko wielokrotnie zmalała liczba pobieranych rent inwalidzkich (w roku 1998 wyniosła ona około 650 tysięcy tzn. ponad 5 razy mniej niż w roku 1980). Jednocześnie liczba nowo przyznawanych rent inwalidzkich zmalała z około 230 tysięcy (w roku 1975) do zaledwie 5 tysięcy w roku 1998. Holandia W latach 70., obok Włoch, także w Holandii doszło do gwałtownego wzrostu wydatków socjalnych i liczby świadczeniobiorców. Stało się tak w wyniku napięć na rynku pracy, wywołanych kryzysem naftowym i stagflacją, a także niezwykłej łatwości uzyskania świadczeń, a zwłaszcza rent inwalidzkich (por. Ramka 13). W krótkim czasie niemal 13% 68 populacji w wieku roboczym zostało rencistami, aktywność zawodowa gwałtownie spadła, w Europie zaś zaczęto mówić o „holenderskiej chorobie”. Ramka 13. Przyczyny eksplozji wydatków socjalnych w Holandii lat 70. i 80. “Zgodnie z niekorzystnymi warunkami rynku pracy, które dominowały w latach 70. i wczesnych 80., zwolnieni z pracy holenderscy pracownicy woleli świadczenia rentowe niż zasiłki dla bezrobotnych, które miały określony czas trwania i kończyły się na pomocy społecznej. Podobnie pracodawcy preferowali wykorzystanie ubezpieczenia rentowego jako instrumentu przystosowującego ich siłę roboczą do zmieniających się warunków ekonomicznych, ponieważ była to cicha droga i administracyjnie łatwiejsza niż otwarte rozwiązanie umowy o pracę. I wreszcie, administratorzy i fachowcy (lekarze i eksperci zawodowi) pracujący w instytucjach ubezpieczenia społecznego mieli łatwiejszą i bezkonfliktową pracę, jeśli przyznawali wszystkim, którzy się zgłosili, pełne świadczenia. Tak długo, jak ludzie odpowiedzialni za politykę byli niechętni do interwencji i skonfrontowania stron odpowiedzialnych za konsekwencje finansowe egocentrycznego zachowania, rozwój programu pozostawał niekontrolowany.” “Reforming Social Policy: Learning from the Dutch Experience” Philip De Jong 1999 Źródło:, cyt. za: “Niepełnosprawność a praca w Polsce” E. Andrews, T. Hoopengardner, World Bank 2000. Zaradzenie powstałej sytuacji nie było łatwe. Początkowo podejmowane kroki w ramach tzw. porozumienia z Wassenaar (tj. ugody między związkami zawodowymi a pracodawcami) były bardzo ograniczone, a ich efekty znikome. W porozumieniu zagwarantowano niższe podatki i kontrolę koszów płac w zamian za zmniejszenie czasu pracy z 40 do 38 godzin tygodniowo. W latach 1982 i 1983 zamrożono także, pomimo stosunkowo wysokiej (5% rocznie) inflacji, wysokość płacy minimalnej, a także świadczeń pieniężnych i płac w sektorze budżetowym. W roku 1987 dodatkowo zmniejszono z 80% do 70% ustawową stopę zastąpienia brutto dla zasiłków chorobowych, rent inwalidzkich (w przypadku pełnej niezdolności do pracy) i zasiłków dla bezrobotnych. Efekt netto tych bardzo ograniczonych działań był jednak ujemny, a do rzeczywistego wyleczenia „holenderskiej choroby” nie doszło. Co prawda średnie świadczenia spadły w warunkach realnych (dzięki zawieszeniu waloryzacji), lecz liczba osób w wieku produkcyjnym je otrzymujących wciąż wzrastała w wyniku masowej ucieczki przed bezrobociem w niepełnosprawność i wcześniejsze emerytury. W rezultacie po początkowym spadku udział wydatków rentowych w PKB wzrósł ponownie do ponad 4%. Prawdziwe zmiany w systemie przyniosły dopiero reformy z lat 1992-1993, w których wyniku zrewidowano i wielokrotnie zaostrzono standardy przyznawania i kontynuowania uprawnień rentowych, kładąc akcent na obiektywne medyczne kryteria oceny zdolności do jakiejkolwiek, powszechnie akceptowanej, formy pracy zarobkowej (a nie jak było wcześniej pracy dotychczas wykonywanej). Ważnym elementem reform była także reforma systemu orzecznictwa obejmująca m.in. podniesienie wymagań stawianych lekarzom orzecznikom oraz podniesienie ich płac i wprowadzenie zasady wyłączności zatrudnienia w instytucji ubezpieczeniowej. Wprowadzono jako zasadę okresowość przyznawanych świadczeń i konieczność regularnej weryfikacji stopnia niepełnosprawności. Niezwykle istotnym elementem reformy było także poddanie ponownej ocenie lekarskiej (zgodnej z nowymi kryteriami) wszystkich otrzymujących świadczenia, którzy nie osiągnęli 50 roku życia. W zakresie aktywizacji osób niepełnosprawnych zwiększono budżety przeznaczane na aktywizację zawodową osób niepełnosprawnych oraz wzmocniono zasadę bonus-malus tzn. systemu nagród w sytuacji zatrudnienia osoby niepełnosprawnej i kar gdy pracownik stanie się niepełnosprawny w wyniku wykonywanej pracy (por. Ramka 14). 69 Ramka 14. Reformy w zakresie rehabilitacji osób niepełnosprawnych Ważny element reform systemu rentowego w Holandii stanowiły zmiany w zakresie rehabilitacji osób pozostających na zasiłku chorobowym. Ich celem było przerwanie nieuchronności przejścia z jednego świadczenia (zasiłku chorobowego) do następnego (renty inwalidzkiej). Zmiany w prawie zmierzały do wytworzenia sprzyjającej rehabilitacji motywacji w przedsiębiorstwach i placówkach rehabilitacji. W nowym systemie specjalnie utworzone agencje bezpieczeństwa pracy i usług zdrowotnych zawierają kontrakty na rehabilitację osób pozostających na zasiłku chorobowym z przedsiębiorstwami zainteresowanymi szybkim wyleczeniem pracownika, a nie płaceniem mu zasiłku. Źródło: „Zabezpieczenie społeczne inwalidów w innych krajach”, CASE na zlecenie MPiPS 2000. Wpływ reform z lat 1992-1993 stał się ewidentny już w krótkim czasie po ich rozpoczęciu. Między 1993 a 1996 rokiem liczba świadczeniobiorców spadła o 10%, a w wyniku weryfikacji stopnia niepełnosprawności przeprowadzonych w pierwszym roku 24% osób sprawdzonych zostało zakwalifikowanych do niższej grupy inwalidztwa (i otrzymało niższe świadczenie), zaś 7% do wyższej (co wiązało się z wyższym świadczeniem). W ciągu pierwszych trzech lat po reformie, tj. w okresie 1994-1997, aż 28% sprawdzonych osób otrzymało niższą kategorię niepełnosprawności lub uznanych zostało za zdolnych do pracy. Jednocześnie znacznemu spadkowi uległa liczba nowo przyznawanych świadczeń. W rezultacie tych działań w latach 1993-1998 wydatki na renty inwalidzkie w Holandii obniżyły się z 4,5% do 2,5% PKB. Warto podkreślić, że osoby, które w wyniku weryfikacji zostały uznane za zdolne do pracy, istotnie zwiększyły swoje wysiłki zmierzające do uzyskania pracy. Spośród 54% tych, którzy nie mieli płatnej pracy w chwili weryfikacji (pozostała część zweryfikowanych taką pracę miała), aż 30% znalazło pracę w ciągu jednego roku. Pozostali w większości korzystali z innych form pomocy społecznej. 3.2. Proponowane zmiany Proponowane działania podzielono na dwie grupy. Do kategorii działań systemowych zaliczono działania zmierzające do wytworzenia zupełnie nowego podejścia do kwestii ochrony przed niepełnosprawnością. Natomiast kategoria działań dostosowawczych objęła działania, których można dokonać w ramach obecnie obowiązującego systemu. Nie oznacza to jednak, że działania te są mniej ważne. Przeciwnie – wiele z działań dostosowawczych jest niezbędnych do tego, aby nowy, zreformowany system rent inwalidzkich działał sprawnie i efektywnie. Działania systemowe Podstawową kwestią długookresową w zakresie rent inwalidzkich jest usunięcie różnic w systemie ubezpieczeń społecznych pomiędzy rentami a emeryturami oraz innymi systemami zabezpieczenia społecznego (jak pomoc społeczna). Działania reformatorskie powinny objąć więc z jednej strony całkowitą przebudowę funkcji rent inwalidzkich w systemie zabezpieczenia społecznego, z drugiej zaś zharmonizowanie zasad przyznawania i wysokości rent z systemem emerytalnym. Głównym celem reformy powinna być przy tym eliminacja zniekształceń, jakie obecny system emerytalny wywołuje na rynku pracy, oraz położenie akcentu na aktywizację zawodową osób niepełnosprawnych. 70 3.2.1. Zmiana funkcji rent z tytułu niezdolności do pracy W chwili obecnej pieniężne świadczenia rentowe w Polsce pełnią w zasadzie wyłącznie funkcję kompensacyjną, tzn. rekompensują utracony dochód osobie niezdolnej do pracy. Jednocześnie możliwe jest łączenie renty z pracą, które w przypadku ludzi o najniższych kwalifikacjach umożliwia istotną poprawę osiąganych dochodów, nie zapobiega takim nadużyciom, jak występowanie o rentę osób w pełni sprawnych. Jak pokazują międzynarodowe badania porównawcze, wysoce kompensacyjny charakter systemu jest główną przyczyną niezwykle dużej liczby świadczeniobiorców i wysokich wydatków rentowych w takich krajach jak Polska czy Holandia. W związku z tym proponuje się rozważenie zmiany funkcji świadczeń rentowych w kierunku zwiększenia ich funkcji aktywizujących. Elementem tych zmian powinno być zróżnicowanie ról jakie poszczególne grupy inwalidzkie pełniłyby w systemie zabezpieczenia przed niepełnosprawnością. • • • całkowita niezdolność do pracy – świadczenie miałoby charakter kompensujący dochody dla osób, które ze względu na stan zdrowia nie są w stanie podjąć żadnej pracy zarobkowej, częściowa niezdolność do pracy – świadczenie przysługiwałoby tylko osobom, które utraciły zdolność do pracy w sposób bardzo znaczny lecz nie całkowity. Miałoby ono charakter uzupełniający dochody tych osób, ograniczona zdolność do pracy, tj. niezdolność do pracy mniejsza od wymaganej dla uzyskania renty inwalidzkiej z tytułu częściowej niezdolności do pracy - świadczenie okresowe nie dłuższe niż 3 lata, ukierunkowane na aktywizację zawodową i zmianę zawodu, ściśle powiązane i uwarunkowane podjęciem rehabilitacji i przeszkolenia zawodowego pod rygorem utraty prawa do świadczenia. 3.2.2. Ukierunkowanie zasad łączenia renty inwalidzkiej z pracą na aktywizację zawodową Możliwość łączenia renty z pracą powinna być uzależniona od kategorii niezdolności do pracy i wzmacniać aktywizujący element systemu, nie wywołując jednocześnie zachęt do traktowania renty jako uzupełniającego źródła dochodu w przypadku osób, które mogą pracować. Proponuje się następujące rozwiązania: • całkowita niezdolność do pracy – Wykonywanie pracy przez osobę całkowicie do niej niezdolną jest sprzeczne z definicją tej kategorii niezdolności do pracy. W związku z tym podjęcie pracy powinno stanowić przesłankę do przekwalifikowania niezdolności całkowitej na częściową lub na zdolność do pracy (częściową bądź całkowitą). • częściowa niezdolność do pracy – Świadczenie uniemożliwiałaby podjęcie pracy, w wyniku której dochody świadczeniobiorcy byłyby porównywalne z osiąganymi poprzednio; świadczenie mogłoby być uzupełnione świadczeniami szkoleniowymi pod warunkiem pracy w innym zawodzie oraz uzyskania imiennej opinii lekarza, że praca taka nie zagraża pogorszeniu stanu zdrowia świadczeniobiorcy. Wysokość świadczenia byłaby uzależniona od uzyskiwanych dochodów z pracy, tak aby łączne dochody świadczeniobiorcy nie przekraczały tych sprzed przyznania renty (z uwzględnieniem funkcjonującego 250% ograniczenia podstawy wymiaru 71 świadczenia). Osiągnięcie dochodów z pracy wyższych niż przed uzyskaniem renty oznaczałoby automatycznie całkowitą zdolność do pracy danej osoby oraz utratę prawa do renty. Wysokość świadczenia musiałaby być także znacznie (o 30%-40%) niższa niż w wypadku całkowitej niezdolności do pracy. • ograniczona zdolność do pracy - Z wyjątkiem początkowego okresu świadczenia (określanego indywidualnie, zależnie od charakteru ograniczenia niezdolności do pracy), który powinien być ściśle ukierunkowany na rehabilitację pod ścisła kontrolą lekarską, możliwe byłoby łączenie świadczenia z pracą. Wraz z trwaniem renty akcent powinien przesuwać się na aktywizację zawodową i przeszkolenie. Osoby korzystające z tego typu świadczeń powinny być w pełni objęte systemem pomocy w znajdowaniu pracy niegrożącej pogłębieniu stopnia ich niezdolności do pracy, co pozwalałoby na jak najszybszy ich powrót do statusu osoby aktywnej. Wysokość i długość świadczenia powinna być uzależniona od stopnia niezdolności do pracy i mogłaby maleć w drugim roku jego otrzymywania, zachęcając do wysiłku rehabilitacyjnego i aktywizacji. Ze specjalnej kategorii rent powinny korzystać osoby o specyficznych rodzajach schorzeń (np. osoby niewidome), które w większości wypadków są zdolne do aktywności zawodowej, powinny być jednak w tym szczególnie wspomagane. Osoby te powinny mieć możliwość korzystania ze świadczeń wspomagających je w życiu codziennym także z chwilą podjęcia pracy zawodowej w stopniu zależnym od stopnia inwalidztwa. Mogłyby także korzystać ze specjalnej pomocy rzeczowej, wspomagającej ich zdolność do pracy. Z chwilą podjęcia pracy zawodowej powinny być jednak traktowane tak jak inne osoby zdolne do pracy z zastrzeżeniem, że świadczenia wspomagające nie ulegałyby zawieszeniu. Świadczenia dodatkowe miałyby charakter specjalny, finansowany z podatków ogólnych. Rehabilitacja takich osób już w dzieciństwie powinna być ściśle ukierunkowana na uzyskanie zdolności do pracy porównywalnej ze zdolnością do pracy ludzi pełnosprawnych (przy założeniu dodatkowego wsparcia ze strony państwa). 3.2.3. Nowe określenie wymiaru świadczeń rentowych W chwili obecnej zasady wyznaczania wysokości rent z tytułu niezdolności do pracy (także rent wypadkowych) znacznie odbiegają od zasad obowiązujących w zreformowanym systemie emerytalnym. Prowadzi to do powstawania znacznych zniekształceń na rynku pracy i może tworzyć zachęty do szybkiej dezaktywizacji zawodowej i ucieczki w rentę. Celem proponowanej zmiany zasad ustalania wysokości świadczeń rentowych jest dostosowanie formuły rentowej do reguł obowiązujących w przypadku emerytur oraz zapewnienie, by wysokość renty inwalidzkiej nie przekraczała wysokości emerytury, a tym samym by renta inwalidzka nie była świadczeniem konkurencyjnym względem emerytury. Dodatkowym, lecz bardzo ważnym celem jest usunięcie zachęt do starania się o rentę z tytułu niezdolności do pracy przez osoby nieaktywne na rynku pracy przez większość swego życia i podejmujące pracę w późnym wieku, często celem przepracowania jedynie okresu uprawniającego do uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy. Dotyczy to także osób z fikcyjnym zatrudnieniem, zgłaszanych jedynie do ubezpieczenia i opłacających minimalne składki bez faktycznego wykonywania pracy. 72 Proponuje się rozważyć możliwość, by wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy ustalana była w sposób analogiczny do ustalania wysokości emerytury, tj. w oparciu o stan konta emerytalnego. Kapitał ten składałby się z dwóch części: • • realnej, czyli faktycznie zebranego w czasie zatrudnienia na indywidualnym koncie emerytalnym ubezpieczonego kapitału, hipotetycznej, obliczanej na podstawie wysokości oskładkowanych dochodów z ostatniego okresu przed pojawieniem się niepełnosprawności. Kapitał byłby traktowany jak kapitał emerytalny, a wysokość świadczenia byłaby obliczana w identyczny sposób jak wysokość emerytury, na podstawie aktualnie obowiązującego wieku emerytalnego oraz przewidywanego dalszego trwania życia. Wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy stanowiłaby określoną część wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (zgodnie z wyżej zaprezentowanymi propozycjami, tzn. w stopniu uzależnionym od stopnia niepełnosprawności). Proponuje się wstępnie, aby kapitał hipotetyczny obliczany był na podstawie wysokości oskładkowanych dochodów z ostatniego okresu przed pojawieniem się niezdolności do pracy (np. 3-5 lat). Średni dochód stanowiłby podstawę do określenia wysokości składek dla dalszego hipotetycznego okresu ubezpieczenia. Kapitał hipotetyczny obejmowałby oba filary ubezpieczenia, tj. ZUS i OFE. Hipotetyczny okres ubezpieczenia stanowiłby różnicę pomiędzy wymaganym okresem dla uzyskania emerytury (25 lat), a faktycznym okresem ubezpieczenia, nie więcej jednak niż okres brakujący do osiągnięcia ustawowego wieku emerytalnego. Kapitał hipotetyczny byłby waloryzowany przyjętym wskaźnikiem waloryzacji składek, opartym na średniej z ostatnich lat. Dokładne określenie zasad ustalania kapitału hipotetycznego wymaga przeprowadzenia szczegółowych symulacji finansowych skutków proponowanej nowelizacji zarówno z punktu widzenia świadczeniobiorców jak i finansów publicznych. Prawo do renty przysługiwałoby co najwyżej do chwili osiągnięcia przez rencistę określonego wieku (równego wiekowi emerytalnemu lub niższemu, np. 62 lata, będącemu dolną granicą proponowanego elastycznego wieku emerytalnego). Możliwe jest również wprowadzenie następujących zasad: • • Renta w przypadku całkowitej niezdolności do pracy stanowiłaby określony procent, np. 90% lub 95% świadczenia wyliczonego w sposób jak wyżej. Wiek przyjęty jako górne ograniczenie do wyliczania długości stażu hipotetycznego byłby niższy od ustawowego wieku emerytalnego (np. 62 lata). 3.2.4. Powiązanie możliwości skorzystania z gwarancji renty minimalnej z sytuacją materialną W chwili obecnej fakt iż renta nie może być niższa od minimalnego świadczenia powoduje małe zróżnicowane ich wysokości dla całości grupy rencistów (niezależnie od stopnia niezdolności do pracy poszczególnych osób). Powoduje to także, że szczególną zachętę do poszukiwania możliwości otrzymania renty z tytułu niezdolności do pracy mają osoby uzyskujące niskie dochody z pracy. Otrzymując rentę mogą one nadal pracować, a suma ich łącznych dochodów jest wyższa niż przed jej uzyskaniem. Zmiana zasad ustalania wysokości 73 rent z tytułu niezdolności do pracy oznaczałaby odejście od dotychczasowej zasady ustalania wysokości minimalnego świadczenia w ramach systemu ubezpieczeń społecznych. Renta z tytułu niezdolności do pracy wynosiłaby tyle, ile wynika z naliczenia według określonych zasad (i od indywidualnej kariery zawodowej). Gwarancja renty minimalnej (w postaci różnicy między rentą a minimum egzystencji) podobnie jak i minimalnej emerytury powinna być finansowana z budżetu państwa. Skorzystanie z tej gwarancji oznaczałoby jednak zakaz pracy. 3.2.5. Nowe zasady przekształcania renty z tytułu niezdolności do pracy w emeryturę Nie ma podstaw by oczekiwać, że osoba pobierająca rentę z tytułu niezdolności do pracy i osiągająca wiek emerytalny, nawet mimo ewentualnej poprawy zdrowia, wróci na rynek pracy. Po zmianie zasad ustalania wysokości świadczenia emerytalnego nie będzie podstaw do różnicowania świadczeń na rentowe i emerytalne. Dlatego też proponuje się, by po osiągnięciu górnego ograniczenia pobierania renty (np. 62 lata), wszystkie świadczenia rentowe automatycznie zmieniać na świadczenia emerytalne. W momencie osiągnięcia wieku emerytalnego ustalenie wysokości emerytury odbywałaby się wg zasad ogólnych. Działania dostosowawcze Za działania dostosowawcze należy uznać te, które nie wymagają całkowitego zreformowania systemu rent z tytułu niezdolności do pracy, lecz jedynie modyfikują pewne elementy już funkcjonujących rozwiązań. Nie oznacza to jednak, że w efekty tych działań byłyby niewielkie. Wręcz przeciwnie, stanowią one istotną poprawę funkcjonalności systemu i jako takie powinny stanowić przygotowanie do dalszych działań reformatorskich. 3.2.6. Przekształcenie rent z tytułu niezdolności do pracy starszych rencistów w emerytury W chwili obecnej około jednej trzeciej osób pobierających renty z tytułu niezdolności do pracy w FUS i KRUS osiągnęło wiek emerytalny. Otrzymują one jednak nadal renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż są dla nich korzystniejsze niż emerytury. Ponieważ aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych w wieku emerytalnym jest nieuzasadniona w innych krajach OECD byliby oni automatycznie zakwalifikowani jako emeryci. Na podstawie tych doświadczeń proponuje się rozważenie możliwości przeprowadzenia jednorazowego przekwalifikowania rencistów w wieku emerytalnym na emerytów z zachowaniem prawa do wysokości świadczeń. Pozwoli to między innymi na stopniowe odejście od obrazu „renty jako sposobu na życie”, zachęcającego do występowania o rentę osoby młodsze, które traktują ją jako formę wcześniejszej emerytury, niezależnie od rzeczywistego stanu zdrowia i zdolności do pracy. W okresie przejściowym, tj. do czasu pełnego dostosowania systemu rentowego do nowego systemu emerytalnego (patrz dziania systemowe), renciści, którym w chwili obecnej brakuje nie więcej niż 5 lat do ukończenia wieku emerytalnego, w chwili jego osiągnięcia przechodziliby na emeryturę. Osoby objęte nowym systemem emerytalnym przechodziłyby w przyszłości na nowych zasadach, tj. w oparciu o zgromadzony kapitał emerytalny (patrz działania systemowe). 74 3.2.7. Ustalanie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy Statystyka ZUS wskazuje, że nawet w późnym wieku oraz po długim okresie pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy zdarzają się liczne przypadki stwierdzenia braku niezdolności do pracy przy okazji ponownego badania. Wśród osób krócej pobierających świadczenia rentowe przypadki te są znacznie częstsze. W związku z tym proponuje się, aby wszystkie renty dla osób w wieku niższym od wieku emerytalnego ustalane były na okres nie dłuższy niż 3-5 lat. Dotyczy to także osób, które w chwili obecnej mają renty bezterminowe. Jedynie dla osób w wieku emerytalnym niezdolność do pracy orzekana byłaby na czas stały. 3.2.8. Weryfikacja uprawnień do renty dla osób z orzeczoną niezdolnością do pracy na czas stały Ogromna dysproporcja między liczbą rent z tytułu niezdolności do pracy, przyznawanych corocznie w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych, a obecnym poziomem wniosków uznawanych przez lekarzy orzeczników za uzasadnione wskazuje, że wśród rencistów z niezdolnością do pracy orzeczoną na czas stały może być spora grupa osób zdolnych pracy. Potwierdzają to wyniki Narodowego Spisu Powszechnego wedle których aż 1/3 osób pobierających renty z tytułu niezdolności do pracy nie odczuwa niepełnosprawności biologicznej. Z kolei doświadczenia Włoch i Holandii dowodzą, że ponowne przebadanie osób, które uzyskały świadczenia w okresach ich szczególnie wysokiej dostępności, rzeczywiście ujawnia znaczne, sięgające nawet 20%-30% ogólnej liczby przebadanych, pobierających renty mimo rzeczywistej zdolności do pracy. Operacja taka pozwala także na lepsze dopasowanie świadczeń do rzeczywistych potrzeb osób niezdolnych do pracy. W wypadku wielu z nich od czasu przyznania renty stan zdrowia mógł się poprawić, a w innych pogorszyć. Ponowne badanie pozwoliłoby na zwiększenie adekwatności uzyskiwanych świadczeń do rzeczywistego stopnia niezdolności do pracy, a w połączeniu z redefinicją funkcji poszczególnych kategorii niezdolności do pracy pozwoliłoby na skuteczniejszą rehabilitację i aktywizację zawodową osób niepełnosprawnych. W związku z tym proponuje się przeprowadzić badania kontrolne wśród osób z orzeczoną niezdolnością do pracy na czas stały, w wieku niższym niż 10 lat od wieku emerytalnego, z uwzględnieniem zasady orzekania o niezdolności do pracy na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata. Weryfikacja byłaby rozłożona na 3 lata i obejmowałaby w pierwszym roku roczniki najmłodsze (20-35 lat), potem osoby w wieku średnim (36-44 lat), a wreszcie osoby najstarsze (45-55 lat). Według stanu na koniec roku 2002 weryfikacja powinna objąć ok. 480 tys. osób. Ramka 15. Informacja statystyczne dotyczące osób pobierających renty z tytułu niezdolności do pracy finansowane z FUS. Jednym z efektów podjętej w 1997 r. reformy orzecznictwa jest zmniejszanie się w ostatnich latach liczby orzeczeń ustalających bezterminowo niezdolność do pracy dla celów rentowych. W 2002 r. stanowiła ona 13,7% ogółu pozytywnych orzeczeń pierwszorazowych oraz 14,8% orzeczeń ponownych (w 1999 r. stanowiły one odpowiednio 20,5% i 21,8%). Jednocześnie, w przypadku ponownego orzekania, wzrósł udział orzeczeń stwierdzających brak niezdolności do pracy: w 1999 r. stanowiły one 10,7%¸w 2000 r. – 13,7%, w 2001 r. 15,4%, w 2002 r. 13,3%. Według danych za 2001 r. spośród 643,2 tys. rencistów poddanych badaniom ponownym uchylono prawo do renty 98,8 tys. osób, tj. 15,4% przebadanych, w tym osobom, które pobierały rentę 10 i więcej lat – 8,4%. Spośród rencistów pobierających renty z tytułu niezdolności do pracy przyznane na stałe 15,6% było w wieku do 49 lat, a 35,2% w wieku 50-59 lat. Źródło: ZUS 75 3.2.9. Opracowanie standardów orzecznictwa o niepełnosprawności i niezdolności do pracy. Obecne zasady orzekania o niepełnosprawności i niezdolności do pracy nie mają określonych standardów. Doprowadziło to do wypracowania różnych praktyk w zakresie orzekania o niepełnosprawności (przez powiatowe zespoły orzekania), niezdolności do pracy w systemie pracowniczym (przez lekarzy orzeczników ZUS), niezdolności do pracy w rolnictwie (przez orzecznictwo w KRUS) oraz niezdolności do służby. Niezbędne wydaje się opracowanie standardów orzekania, które mogłyby być podstawą działania we wszystkich funkcjonujących systemach orzekania. 3.2.10. Wdrożenie systemu monitoringu orzecznictwa o niepełnosprawności i niezdolności do pracy W krajach OECD obserwuje się od wielu lat trend do większej standaryzacji zasad orzecznictwa, połączonej z kontrolą i monitoringiem jakości stawianych diagnoz. Monitoring powinien objąć także skuteczność procesu rehabilitacji i aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Celem takich działań jest podniesienie adekwatności przyznawanych świadczeń, między innymi dzięki wypracowaniu jednolitych standardów wydawanych orzeczeń oraz powiązaniu wynagrodzeń lekarzy orzeczników i instytucji rehabilitujących z jakością wykonywanej pracy. Istotną korzyścią jest także możliwość szybkiego reagowania na pojawiające się w każdym systemie nieprawidłowości i patologie, wytwarzające negatywny odbiór systemu rentowego w społeczeństwie. 3.2.11. Zmiany systemu rent rodzinnych W związku z funkcjonowaniem nowego systemu emerytalnego pojawia się także konieczność zmian w systemie rent rodzinnych. Głównym zagadnieniem które wymaga roztrzygnięcia jest harmonizacja zasad przyznawania i określania wymiaru tych świadczeń z systemem emerytalnym i systemem rent z tytułu niezdolności do pracy. Pozwoliłoby to na kompleksową regulację relacji pomiędzy systemami emerytalnym i rentowymi. Wydaje się, że ze względu na odmienną specyfikę świadczeniobiorców należy przy tym dokonać rozróżnienia między rentami rodzinnymi dla sierot oraz rentami rodzinnymi dla wdów. Renty sieroce powinny mieć charakter kompensacyjny dla wychowujących dzieci rodzin, które utraciły dochody w wyniku śmierci osoby ubezpieczonej. Z kolei konstrukcja zasad przyznawania i wymiar rent wdowich nie powinna mieć charakteru dezaktywizującego dla wdów i wdowców w wieku przedemerytalnym. Rozważenia wymaga podniesienie minimalnego wieku wymaganego do ubiegania się o rentę wdowią do 60 lat w przypadku kobiet i 65 lat w przypadku mężczyzn, a także stopniowe zrównanie tego wieku z wiekiem emerytalnym w zgodzie z proponowanymi zapisami z tego zakresu. Wydaje się, że ponownego rozważenia wymaga także kwestia maksymalnego czasu, jaki może upłynąć między śmiercią współmałżonka a wystąpieniem o rentę. Wysokość świadczeń z tytułu rent rodzinnych nie powinna powodować poprawy sytuacji materialnej rodziny w porównaniu ze stanem sprzed śmierci współmałżonka. W przypadku wdów lub wdowców pozostających do czasu śmierci współmałżonka na jego utrzymaniu świadczenie mogłoby mieć charakter dożywotni i kompensujący tylko w wypadku osób w wieku emerytalnym, lecz jego wysokość musiałaby brać pod uwagę kapitał emerytalny dziedziczony po osobie zmarłej. W wypadku osób młodszych zamiast dożywotniej renty rodzinnej należy rozważyć wprowadzenie świadczeń aktywizujących np. w ramach programu 50+. 76 3.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian W efekcie zaproponowanych działań ma nastąpić: • znaczny wzrost adekwatności udzielanych świadczeń pieniężnych z tytułu niezdolności do pracy, osiągnięty dzięki weryfikacji uprawnień rentowych i wzmocnieniu systemu orzecznictwa, • istotne podniesienie integracyjnego i aktywizującego charakteru systemu rentowego oraz zwiększenie mobilności i aktywności ekonomicznej osób niepełnosprawnych, osiągnięte dzięki redefinicji grup inwalidzkich i innemu ukierunkowaniu udzielanych świadczeń, • minimalizacja negatywnych efektów zewnętrznych wywieranych przez system rentowy na rynek pracy osiągnięta dzięki mniejszym wydatkom na świadczenia pieniężne o charakterze kompensacyjnym oraz usunięciu zachęt do „ucieczki w rentę” przed trudną sytuacją na rynku pracy, • harmonizacja całego systemu rentowego z systemem emerytalnym osiągnięta dzięki zmianie zasad określania świadczeń pieniężnych z tytułu niezdolności do pracy, a także zmian w systemie rent rodzinnych, • standaryzacja zasad orzecznictwa, oraz wzmocnienie systemu kontroli i monitoringu jakości stawianych diagnoz osiągnięte dzięki reformom o charakterze instytucjonalnym. 77 4. Aktywizacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych 4.1. Diagnoza 4.1.1. Osoby niepełnosprawne na rynku pracy w Polsce Według badania aktywności ekonomicznej ludności w 2002 roku pracowało zaledwie 611 tysięcy osób niepełnosprawnych. Tabela 25. Pracujące osoby niepełnosprawne w 2002 roku (w tysiącach) Wyszczególnienie Ogółem niepełnosprawni 611 238 W tym niepełnosprawni w stopniu znacznym umiarkowanym lekkim 27 155 429 Ogółem • pracodawcy i pracujący na własny rachunek - na wsi 170 - w mieście 69 17 65 235 86 • pomagający członkowie rodzin 287 • pracownicy najemni - w z.p.ch. 207 7 63 137 - na otwartym rynku 87 3 27 57 Dane z Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności dotyczą IV kwartału dotyczą 2002 roku, a dane PFRON całego 2002 roku (zatrudnienie na otwartym rynku) i grudnia 2002 roku (pracujący w zakładach pracy chronionej), stąd też nieścisłości. Dane dotyczące liczby pracujących na otwartym rynku nie są dostępne, w tabelce podano przeciętne zatrudnienie tych osób (w przeliczeniu na pełne etaty) za 2002 rok według szacunków PFRON. Źródło: Badanie Aktywności Ekonomicznej Ludności, szacunki PFRON, dane szacunkowe zaznaczono kolorem szarym, obliczenia własne. Przy wyższym od średniej wskaźniku zatrudnienia osób pełnosprawnych Polska posiada najniższy spośród państw OECD odsetek zatrudnienia osób niepełnosprawnych (por. Tabela 26). Jednocześnie wskaźnik aktywności zawodowej (udział osób pracujących i poszukujących pracy w populacji ogółem) osób niepełnosprawnych w Polsce w 2002 roku wyniósł zaledwie 17,8%, podczas gdy dla ogółu ludności 55,5%. 78 Tabela 26. Wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych37 w krajach OECD w 1999 roku Wskaźnik zatrudnienia osób Wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wieku od 20 do pełnosprawnych w wieku od 20 do 64 lat 64 lat Szwajcaria 62,2 61,7 Norwegia 61,7 79,1 Kanada 56,3 66,6 Szwecja 52,6 53,8 USA 48,6 78,4 Dania 48,2 69,0 Francja 47,9 75,8 Niemcy 46,1 85,8 Korea 45,9 74,1 Portugalia 43,9 67,0 Austria 43,4 61,7 Australia 41,9 71,8 Holandia 39,9 74,0 Wielka Brytania 38,9 79,4 Belgia 33,5 54,2 Włochy 32,1 76,6 Hiszpania 22,1 73,9 Polska 20,8 71,2 Średnio 43,7 70,8 Źródło: Participative Disability Policies for the Working – Age Population: Towards a Coherent Policy Mix – Annex – Tables and Charts, DEELSA/ELSA/WP1(2002)1/ANN, OECD 2002, s.5,obliczenia własne. Kraj 4.1.2. Przyczyny niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych w Polsce Dostępność świadczeń rentowych Jedną z przyczyn niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych może być fakt, że część z nich stała się niepełnosprawnymi prawnie (uzyskując uprawnienia do renty z tytułu niezdolności do pracy), traktując to jako alternatywę dla utraconej pracy. Fakt ten może wpływać na obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w porównaniu z innymi krajami. Według danych pochodzących ze Spisu Powszechnego w 2002 roku w Polsce było 4 450 tysięcy osób niepełnosprawnych prawnie (tj. posiadających aktualne orzeczenie wydane przez organ do tego uprawniony). Jednocześnie 2 699 tys. z nich deklarowało utrzymywanie się z renty inwalidzkiej oraz 163 tys. z renty socjalnej. Odpowiednie dane ZUS i KRUS o liczbie osób pobierających renty inwalidzkie w 2002 r. wskazują łącznie 3 189 tys. świadczeniobiorców. 37 Iloraz liczby zatrudnionych osób niepełnosprawnych w wieku 20 do 64 lat do liczby zatrudnionych osób tej grupy wiekowej. 79 Wykres 29. Liczba niepełnosprawnych według wieku (na podstawie spisu 2002) 1400 1200 1000 w tys iąc ac h 800 600 400 200 0 0-15 lat 16-24 25-34 35-44 45-54 55-64 65-74 75 lat i więcej Ogółem Niepełnosprawni prawnie Niepełnosprawni prawnie w stopniu umiarkowanym Niepełnosprawni (prawnie i biologicznie) o znacznym stopniu niepełnosprawności Tylko biologicznie Źródło: GUS. Wyniki Spisu wskazują, że największa liczba osób niepełnosprawnych zawiera się w przedziale wieku 45 – 54 lat oraz 55 - 64 lat. Jednocześnie uderza relatywnie niski udział w tych grupach wiekowych osób o stwierdzonym znacznym stopniu niepełnosprawności (odpowiednio 9,3% oraz 11,9%) oraz umiarkowanym (odpowiednio 26,4% i 33,0%). Dane o relatywnie młodym wieku ludzi niepełnosprawnych w Polsce potwierdzają dane ZUS o średnim wieku osób pobierających renty z tytułu niezdolności do pracy, który wynosi 46,8 lat oraz przeciętnego stażu pracy rencistów, który wynosi 21,9 lat. Niska aktywność zawodowa osób niepełnosprawnych jest faktem mimo, jak wynika ze spisu, relatywnie niskiego odsetka osób o znacznej i umiarkowanej niepełnosprawności. Oznacza to, że znaczna ich liczba (będąca w wieku produkcyjnym) może być aktywizowana zawodowo bez wdrażania dla ich zatrudnienia szczególnych rozwiązań, uwzględniających stan zdrowia. Niski poziom wykształcenia Szczególnie trudna sytuacja osób niepełnosprawnych na rynku pracy wynika również z ich niższego niż przeciętny poziomu wykształcenia. Co druga osoba niepełnosprawna legitymuje się wykształceniem co najwyżej podstawowym (ogółem co trzecia), 19,2% posiada wykształcenie średnie, a 3,7% legitymuje się wykształceniem wyższym. Jednakże ogólnodostępna sieć szkół, która jest pierwszym i podstawowym ogniwem rehabilitacji społecznej i zawodowej, jest słabo przygotowana do kształcenia uczniów o specyficznych potrzebach edukacyjnych. 51% osób z wadą wrodzoną ma wykształcenie co najwyżej podstawowe. Osoby, które stały się niepełnosprawne przed 15 rokiem życia w 84% posiadają wykształcenie co najwyżej zasadnicze zawodowe, a 58% uzyskało co najwyżej podstawowe, średnie co 6. 80 Ramka 16. Posiadanie wykształcenia a prawdopodobieństwo podjęcia pracy przez osoby niepełnosprawne Tabela 27. Udział pracujących wśród osób o różnym poziomie wykształcenia w wieku 15 i więcej lat w 2002 roku Poziom wykształcenia 75,3 53,7 51,8 Pracujące osoby niepełnosprawne w % 26,4 17,5 17,8 18,1 9,8 Wskaźnik zatrudnienia w % Wyższe Średnie Zasadnicze zawodowe Podstawowe i niepełne podstawowe Źródło BAEL, obliczenia własne. W przypadku osób niepełnosprawnych posiadanie wyższego wykształcenia jedynie 2,7 krotnie zwiększało prawdopodobieństwo podjęcia pracy, podczas gdy dla ogółu ludności analogiczny współczynnik wynosił 4,2. Jeszcze większe dysproporcje występowały w przypadku osób z wykształceniem średnim i zasadniczym. Przywileje dotyczące czasu pracy Jedną ze znaczących barier zniechęcającą pracodawców do zatrudniania osób niepełnosprawnych są ich ustawowe przywileje dotyczące czasu pracy. Należą do nich: • krótszy czas pracy (35 godzin tygodniowo w przypadku osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym i znacznym), • wliczana do czasu pracy przerwa na gimnastykę (15 minut dziennie), • dodatkowy urlop wypoczynkowy oraz płatne zwolnienie od pracy w celu uczestnictwa w turnusie rehabilitacyjnym (21 dni w roku dla osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności). Oznacza to dodatkowy koszt dla pracodawcy w wysokości: • 23% wynagrodzenia brutto osoby niepełnosprawnej w stopniu umiarkowanym lub znacznym, • 3% wynagrodzenia brutto osoby niepełnosprawnej w stopniu lekkim. Przywileje dotyczące czasu pracy przynoszą niewielkie korzyści osobom niepełnosprawnym. Z badań dotyczących aktywności ekonomicznej ludności (IV kwartał 2002) wynika np., że mimo istnienia ustawowych regulacji, dotyczących maksymalnego czasu pracy (40 godzin tygodniowo dla osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim i 35 godzin tygodniowo dla osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym i znacznym): • 64% osób niepełnosprawnych i 60% niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym i znacznym zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracowało ponad 40 godzin tygodniowo. • 13% osób niepełnosprawnych i taki sam odsetek osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym i znacznym zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracowało powyżej 50 godzin tygodniowo. Pracodawcy wykazują to jako zwiększone koszty, które zgodnie z obowiązującymi regulacjami rekompensowane były bez powiązania z konkretną kalkulacją kosztów. Nie sprzyjało to wyrównywaniu szans osób niepełnosprawnych na otwartym rynku. 81 Z drugiej strony ustawowe gwarancje dla osób niepełnosprawnych zmniejszają ich szanse na znalezienie pracy szczególnie w sytuacji gdy pracodawca może wybrać między: • osobą niepełnosprawną a osobą zdrową, • osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym lub znacznym (35 godzinny czas pracy, płatne zwolnienie z pracy), a osobą o lekkim stopniu niepełnosprawności Przy najniższym wskaźniku zatrudnienia osób niepełnosprawnych w krajach OECD), Polska posiada jeden z najwyższych odsetków zatrudnienia osób niepełnosprawnych w ramach programów finansowanych przez państwo. Tabela 28. Osoby niepełnosprawne zatrudnione w ramach publicznych programów wspierania zatrudnienia38 na 1000 zatrudnionych ogółem w krajach OECD w 1999 roku Kraj Liczba osób niepełnosprawnych zatrudnionych w ramach publicznych programów wspierania zatrudnienia na 1000 zatrudnionych ogółem 16,0 12,1 9,5 b.d. 7,2 7,0 5,6 4,1 3,6 3,4 1,2 Wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wieku 20 – 64 lat 52,6 20,8 47,9 39,9 61,7 43,4 62,2 46,1 33,5 41,9 22,1 Szwecja Polska Francja Holandia Norwegia Austria Szwajcaria Niemcy Belgia Australia Hiszpania Wielka b.d. 38,9 Brytania Włochy 0,8 32,1 Korea 0,3 45,9 Portugalia 0,2 43,9 Średnia 5,1 43,7 Źródło: Participative Disability Policies for the Working – Age Population: Towards a Coherent Policy Mix – Annex – Tables and Charts, DEELSA/ELSA/WP1(2002)1/ANN, OECD 2002, s.19, obliczenia własne. 4.1.3. Wspieranie zatrudnienia osób niepełnosprawnych Wysokość wydatków na wspieranie zatrudnienia osób niepełnosprawnych w krajach OECD Wysokość wydatków na wspieranie zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest w Polsce porównywalna z wydatkami innych krajów OECD. 38 Zarówno na chronionym jak i otwartym rynku pracy. 82 Tabela 29. Wydatki na wspieranie zatrudnienia niepełnosprawnych jako procent PKB w krajach OECD w 1999 roku. Udział wydatków na wspieranie zatrudnienia osób niepełnosprawnych w PKB (w %) Norwegia 0,75 Szwecja 0,64 Holandia 0,50 Dania 0,47 Szwajcaria 0,19 Polska 0,18 Niemcy 0,18 Belgia 0,11 Francja 0,09 Austria 0,07 Australia 0,05 Kanada 0,05 Portugalia 0,05 USA 0,03 Hiszpania 0,02 Wielka Brytania 0,02 Włochy 0,01 Korea 0,01 Średnia 0,19 Źródło: Participative Disability Policies for the Working – Age Population: Towards a Coherent Policy Mix – Annex – Tables and Charts, DEELSA/ELSA/WP1(2002)1/ANN, OECD 2002, s.3, obliczenia własne.. Kraj Należy przy tym pamiętać, że w statystykach OECD uwzględniono jedynie faktycznie poniesione wydatki. Nie uwzględniają one zmniejszenia dochodów publicznych z tytułu ulg i preferencji dla pracodawców osób niepełnosprawnych. W 2002 roku wysokość niezrealizowanych (z tytułu wspierania pracodawców osób niepełnosprawnych) przychodów budżetu państwa oraz PFRON wyniosła 2 250 milionów zł czyli 0,3% PKB. Struktura wydatków na wspieranie zatrudniania osób niepełnosprawnych w Polsce Specyfiką polskiego systemu jest kierowanie większości pieniędzy do pracodawców osób niepełnosprawnych, a nie samych osób niepełnosprawnych czy instytucji pomagających im np. w znalezieniu pracy. Spośród 859 milionów zł wydanych w 2002 roku ze środków PFRON na rehabilitację zawodową: • 96,2% przeznaczono na wspieranie pracodawców osób niepełnosprawnych, • 3,3% przeznaczono na wspieranie osób niepełnosprawnych podejmujących działalność gospodarczą lub rolniczą, • 0,5% przeznaczono na szkolenia skierowane do bezrobotnych osób niepełnosprawnych. Tymczasem w innych krajach większy odsetek środków przeznaczany jest na programy kierowane do samych osób niepełnosprawnych., np. Stanach Zjednoczonych, pomoc osobom niepełnosprawnym na rynku pracy opiera się przede wszystkim na indywidualnym wsparciu zatrudnienia poszczególnych osób. Od lutego 2002 r. w Stanach Zjednoczonych, realizowany jest nowy program “Ticket to Work”, którego celem jest aktywizacja osób niepełnosprawnych z udziałem jak największej liczby pośredników pracy, którzy uzyskali państwowy certyfikat. System ten polega na tym, że osoba niepełnosprawna samodzielnie wybiera swego pośrednika, a następnie w oparciu o indywidualny plan pracy dąży do usamodzielnienia się 83 (niezależności od zasiłków państwowych). Szczegółowy opis programu znajduje się w załączniku. Jednocześnie wysokość wsparcia kierowanego do pracodawców osób niepełnosprawnych w Polsce w przeliczeniu na zatrudnioną osobę niepełnosprawną jest bardzo zróżnicowana i zależy od statusu pracodawcy. Tabela 30. Nieracjonalność wysokości preferencji kierowanych do pracodawców (dane szacunkowe za 2002 rok). Wyszczególnienie Zakłady pracy chronionej Przedsiębiorstwa zatrudniające do 24 pracowników Osoby niepełnosprawne prowadzące działalność gospodarczą lub rolniczą Źródło: PFRON. Wysokość pomocy publicznej(w mln zł rocznie) Średnia wysokość preferencji na zatrudnioną osobę niepełnosprawną (w zł miesięcznie) Liczba zatrudnionych osób o znacznym stopniu niepełnosprawności (w tys osób) 2 780 1 211 7 227 367 2 27 9 17 Głównym beneficjentem środków publicznych przeznaczanych na rehabilitację zawodową osób niepełnosprawnych są zakłady pracy chronionej. W 2002 roku wysokość udzielonej im pomocy publicznej wyniosła ponad 2,7 miliarda zł, czyli 1 211 zł miesięcznie na każdą zatrudnioną tam osobę niepełnosprawną (przy przeciętnym wynagrodzeniu pracujących tam osób niepełnosprawnych na poziomie 955 zł). Jednocześnie kwota ta nie obejmuje ulg udzielanych klientom zakładów pracy chronionej (por. Tabela 30), stanowiących niezrealizowane dochody publiczne, w postaci niższych przychodów PFRON. Rzeczywisty ponoszony ze środków publicznych koszt funkcjonowania zakładów pracy chronionej jest zatem wyższy. W 2002 roku wyniósł on ponad 3,5 miliarda zł rocznie czyli1 539 zł miesięcznie na każdą zatrudnioną osobę niepełnosprawną. W tym samym czasie na wspieranie zatrudniających osoby niepełnosprawne pracodawców (o liczbie pracowników do 24 osób) wydano około 227 milionów zł, czyli przeciętnie 367 zł miesięcznie na osobę niepełnosprawną, a na wspieranie samych osób niepełnosprawnych prowadzących działalność gospodarczą lub rolniczą około 27 milionów zł, czyli przeciętnie 9 zł miesięcznie na każdą taką osobę. Obowiązujący do grudnia 2003 r. skomplikowany system preferencji sprawia, że nawet w obrębie sektora chronionego pieniądze nie są dzielone równomiernie, a o kwocie wielu preferencji nie decyduje liczba zatrudnionych osób niepełnosprawnych czy stopień ich niepełnosprawności. Stan ten zmieni się od 1 stycznia 2004 r. po wprowadzenie dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych. 84 Ramka 17. Osoby niepełnosprawne o znacznym stopniu niepełnosprawności w z.p.ch. Spośród 352 tysięcy pracowników zakładów pracy chronionej osoby niepełnosprawne w stopniu znacznym stanowią jedynie 7,4 tys39. Jednocześnie należy dodać, że 7340 % pracujących osób niepełnosprawnych o znacznym stopniu niepełnosprawności zatrudnionych jest poza zakładami pracy chronionej. Część z uzyskiwanych przez zakłady pracy chronionej w wyniku dodatkowych preferencji kwot (90% kwoty ulg podatkowych, ewentualna nadwyżka dotacji z tytułu zatrudniania osoby niepełnoprawnej ponad kwotę jej wynagrodzenia brutto) podlega wpłacie na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych (zfron). Ramka 18. Zakładowy fundusz rehabilitacji w zakładzie pracy chronionej Jest to fundusz tworzony w zakładach pracy chronionej w celu finansowania rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej oraz ubezpieczenia osób niepełnosprawnych zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków. Przy czym: • • co najmniej 15% środków zfron przekazywanych jest na indywidualne programy rehabilitacji, co najmniej 10% środków zfron przeznaczanych jest na pomoc indywidualną dla niepełnosprawnych pracowników i byłych niepracujących niepełnosprawnych pracowników z.p.ch. W praktyce środki te tylko w małym stopniu służą zaspokajaniu potrzeb osób niepełnosprawnych. Z przeprowadzonej przez NIK kontroli wykorzystania środków zfron w 83 zakładach pracy chronionej wynika, że w latach 2000 – 2002 (I kwartał) środki zfron wydatkowane były głównie na tzw. odtwarzanie utraconych lub zniszczonych na skutek zdarzeń losowych stanowisk pracy (przeciętnie 47% wydatków zfron). Jednak bez pozytywnych prozatrudnieniowych efektów dla osób niepełnosprawnych. W 25 zakładach, których wydatki na ten cel stanowiły średnio 58% wydatków ze środków zfron, zwolniono 2.741 osób niepełnosprawnych. Wydatki ze środków zfron przeznaczano też na zakup maszyn i urządzeń zwiększających majątek trwały właścicieli z.p.ch. “W skrajnych przypadkach wydatki te stanowiły ponad 94% środków zgromadzonych na zfron”41. W związku z nieprzestrzeganiem przez zakłady pracy chronionej przepisów dotyczących wydatkowania środków zfron w 2002 roku zdecydowano się na wprowadzenie sankcji za niezgodne z prawem wykorzystanie środków zfron (nowelizacja ustawy o rehabilitacji z grudnia 2002 roku). Jednocześnie wprowadzono możliwość wykorzystania 70 % środków zfron na spłatę zobowiązań w celu utrzymania zagrożonych likwidacją miejsc pracy osób niepełnosprawnych (“co jest określeniem dosyć pojemnym”42) w razie zagrożenia utratą płynności finansowej. Może to nastąpić nie częściej niż raz na pięć lat. Wprowadzono również warunek prowadzenia rachunku bankowego oraz ewidencji środków zfron przez z.p.ch. 39 Dane Dział Badań i Analiz PFRON według stanu na grudzień 2002. Szacunek na podstawie danych BAEL, 41 Por. Informacja o wynikach kontroli dysponowania zakładowym funduszem rehabilitacji osób niepełnosprawnych w zakładach pracy chronionej, NIK, Łódź styczeń 2003, s. 27 – 28. 42 Por. J. Karpińska, A. Pałecka – Błaszczyk, M. Zbrzeźna, Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Tekst ujednolicony i komentarze do zmian. 40 85 4.1.4. Sektor zatrudnienia chronionego w Polsce i na świecie Według polskich przepisów status zakładu pracy chronionej otrzymuje pracodawca prowadzący działalność gospodarczą w okresie co najmniej 12 miesięcy, zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy i przez co najmniej 6 miesięcy osiągający wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynoszący: • co najmniej 40%, w tym co najmniej 10 % osób o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, • co najmniej 30% niewidomych, psychicznie chorych albo upośledzonych umysłowo o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności43. Wysokość preferencji, które można uzyskać korzystając ze statusu zakładu pracy chronionej sprawia, że Polska posiada największy sektor zatrudnienia chronionego na świecie. Tabela 31. Szacunkowa liczba osób niepełnosprawnych pracujących w sektorze pracy chronionej, w tysiącach (różne lata) Osoby niepełnosprawne zatrudnione w Dane za rok zakładach pracy chronionej Portugalia 0,7 1995 Austria 1 1997 Finlandia 4 1997 Włochy 5 Dania 7 Francja 14 1995 Belgia 20 Szwecja 29 Holandia 87 Polska 208 grudzień 2002 Źródło: T. Majewski, Systemy zatrudnienia osób niepełnosprawnych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, KIG-R, Warszawa 2002. Kraj Jednocześnie należy dodać, że wielkość sektora chronionego w Polsce jest w dużej mierze pochodną liczby zatrudnionych tam osób pełnosprawnych, co wynika z przyjętej u nas definicji zakładu pracy chronionej. Tabela 32. Minimalny udział osób niepełnosprawnych w ogóle zatrudnionych, konieczny dla uzyskania statusu zakładu pracy chronionej w wybranych krajach OECD (uwaga- zakładami pracy chronionej według stosowanych w Europie standardów są polskie zakłady aktywności zawodowej – por. załącznik) Kraj Minimalne zatrudnienie osób niepełnosprawnych w stosunku do ogółu załogi w zakładach pracy chronionej Francja 80% Austria 80% USA 75% Portugalia 75% Norwegia 66% Czechy 60% Polska 30%-40% Źródło: T. Majewski, Systemy Rehabilitacji Zawodowej w Krajach Europy Zachodniej, KIG-R, Warszawa 1999, s.54, 179; A. Bergeskog, Labour Market Policies, Strategies and Sttistics for People with Disabilities – A Cross – National Comparison, IFAU, Uppsala 2001, s. 70, 89, 179, 220. 43 Musi on ponadto spełniać określone warunki w zakresie między innymi przystosowania pomieszczeń do potrzeb osób niepełnosprawnych. 86 W polskich zakładach pracy chronionej osoby niepełnosprawne stanowią przeciętnie 59% ogółu pracowników. Oznacza to, że przeciętny polski zakład pracy chronionej nie jest porównywalny z żadnym z wymienionych państw. Polska definicja zakładu pracy chronionej nie odpowiada również definicji przyjętej w rozporządzeniu Komisji Europejskiej dotyczącym pomocy państwa w zakresie zatrudnienia44. Według tej ostatniej - zatrudnienie chronione oznacza zatrudnienie w zakładzie, w którym co najmniej 50% pracowników to pracownicy niepełnosprawni, niebędący w stanie podjąć pracy na otwartym rynku. 4.1.5. System kwotowy Zgodnie z ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych pracodawca zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty ma obowiązek uzyskania 6 procentowego wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w ogóle załogi. W razie niespełnienia tego wymogu jest on zobowiązany do dokonywania tzw. wpłat na PFRON, których miesięczną wysokość oblicza się według wzoru: L. prac. npspr. Wys. wpłaty = 40,65% * przeciętne wyn. brutto * (0,06 ) * L. prac. ogółem, L. prac. ogółem gdzie: przeciętne wyn. brutto oznacza przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w poprzednim kwartale od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa GUS w “Monitorze Polski” (obecnie 2 229 zł). Dla przedsiębiorstwa zatrudniającego co najmniej 25 pracowników i nie wypełniającego obowiązkowego 6 procentowego wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych: • niezatrudnienie każdej osoby niepełnoprawnej oznacza koszt w wysokości 906 zł miesięcznie, • zatrudnienie każdej osoby zdrowej oznacza koszt w wysokości 54 zł miesięcznie. W 2002 roku kwota wpłat przedsiębiorstw wyniosła 1 487 milionów złotych. Ramka 19. Ulgi we wpłatach na PFRON Wysokość wpłat może zostać obniżona w przypadku dokonywania zakupów w zakładach pracy chronionej lub zakładach aktywności zawodowej (od 1 stycznia 2004 roku w zakładach zatrudniających co najmniej 25 pracowników osiągających co najmniej 10 procentowy wskaźnik zatrudnienia niepełnosprawnych o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności). Kwota ulgi jest równa wynagrodzeniu zatrudnionych tam osób niepełnosprawnych (od 1 stycznia 2004 roku pomniejszonych o wynagrodzenia osób niepełnosprawnych, których zatrudnianie jest obowiązkowe – 6% załogi) z tytułu wytwarzania nabywanych produktów lub usług. 44 Rozporządzenie Komisji (WE) z dnia 12 grudnia 2002, Nr 2204/2002. 87 4.1.6. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) jest państwowym funduszem celowym powołanym w celu realizacji wydatków z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Według często spotykanej opinii Fundusz jest gwarantem przeznaczania pozyskiwanych z wpłat przedsiębiorców pieniędzy na potrzeby osób niepełnosprawnych. Nie jest to jednak prawda ponieważ: • Znaczne kwoty na rehabilitację zawodową (refundacja składek na ubezpieczenie społeczne za zatrudnione osoby niepełnosprawne) pochodzą bezpośrednio z budżetu państwa. Według szacunków PFRON w 2002 roku z budżetu państwa przekazano na ten cel 397 milionów zł. • Prawie połowa środków z wpłat przedsiębiorstw przeznaczanych na rehabilitację osób niepełnosprawnych wydawana jest przez samorządy (PFRON jest tu tylko pośrednikiem przekazującym pieniądze na ich wyodrębnione rachunki). • Środki z wpłat przedsiębiorców przeznaczane są nie tylko na potrzeby osób niepełnosprawnych, ale również pokrycie kosztów działalności PFRON. W 2002 roku Fundusz zatrudniał 744 osoby, których przeciętne wynagrodzenie wynosiło 4 130 zł miesięcznie (czyli prawie dwukrotnie więcej od średniej krajowej, która wynosiła 1893,84 zł). Tabela 33. Struktura wydatków środków z tzw. wpłat na PFRON w 2002 roku Wyszczególnienie w milionach zł PFRON 657 - Dotacje na realizację zadań bieżących 571 - Transfery na rzecz ludności 11 - Wydatki inwestycyjne 75 Wydatki własne (bieżące i inwestycyjne) PFRON 188 - Wynagrodzenia i pochodne oraz pozostałe 61 - Wydatki inwestycyjne 12 - Utworzone rezerwy na należności wątpliwe 115 Zadania realizowane przez samorządy powiatowe 564 Pokrycie kosztów obsługi zadań realizowanych przez 11 samorządy Ogółem 1421 Źródło: na podstawie wykonanie budżetu 2002 – Ministerstwo Finansów w% 46,3 40,2 0,8 5,3 13,2 4,3 0,8 8,1 39,7 0,8 100,0 Do zadań PFRON należy także egzekucja dochodów z tytułu wpłat przedsiębiorstw. Efektywność realizacji tego zadania przez PFRON jest jednak bardzo niska. W 2002 roku kwota zaległych wpłat z tytułu tzw. składek na PFRON wyniosła 1 150 milionów zł W wyniku działań monitorujących pracodawców oraz egzekucji administracyjnej odzyskano zaledwie 24 miliony zł, tj. 2,1 % ogólnej kwoty zaległych wpłat45. 45 Należy zauważyć, że w porównaniu z rokiem poprzednim osiągnięto znaczny postęp w zakresie przygotowywania decyzji i postanowień w ramach postępowania administracyjnego. Ich liczba wyniosła ponad 17 tysięcy i była wyższa o 113 % od liczby decyzji przygotowanych w 2001 roku. 88 4.1.7. Koszty obsługi wydatków z zakresu rehabilitacji Wydatki z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej realizowane są przez PFRON i samorządy powiatowe. Ich wysokość oraz koszty obsługi przedstawiono w Tabeli 34. Za koszty obsługi zadań realizowanych przez PFRON przyjęto wydatki własne (bieżące i inwestycyjne) Funduszu, pomniejszone o utworzone rezerwy na należności wątpliwe z tytułu wpłat na PFRON, pożyczek i odsetek (w 2002 roku – 115 milionów zł). Główną pozycję kosztów funkcjonowania Biura i Oddziałów PFRON stanowią koszty wynagrodzeń i ich pochodne (w 2002 roku 44 miliony zł). Poza realizacją wydatków na rehabilitację zawodową do zadań PFRON należy pobór wpłat od zakładów pracy. Z tej przyczyny, w kolumnie czwartej tabeli wysokość kosztów Biura i Oddziałów Funduszu skorygowano o 0,6% przychodów z tytułu obsługi wpłat zakładów pracy w 2002 roku (9 milionów zł)46. Tabela 34. Koszty obsługi wydatków z zakresu zadań realizowanych przez PFRON i samorządy powiatowe w 2002 roku Koszty obsługi Wyd. na Koszty obsługi Koszty obsługi wydatków jako % realizowane realizowanych wydatków Wyszczególnienie realizowanych zadania zadań (w tys.) (w tys.) wydatków (w tys.) 9,9% PFRON 656 382 73 860 64 938 2,0% Samorządy powiatowe 574 851 11 275 11 275 Źródło: Informacja o wynikach kontroli wykonania planu finansowego w 2002 r. przez PFRON, NIK, Warszawa czerwiec 2003; obliczenia własne. Jak wynika z przedstawionych szacunków dla 2002 r., koszty obsługi wydatków realizowanych przez PFRON zadań stanowią blisko 10 % w relacji do kwot przeznaczanych na te zadania, podczas gdy samorządom na koszty obsługi realizowanych przez nie zadań przekazywane są kwoty stanowiące 2% kosztów tych zadań. Porównanie kosztów funkcjonowania Biura i Oddziałów PFRON oraz kosztów obsługi zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych przez samorządy powiatowe, prowadzi do wniosku, że realizacja tych wydatków przez PFRON jest znacząco droższa. Chociaż należy pamiętać, że poza kosztami refundowanymi przez PFRON samorządy przeznaczają również własne środki na obsługę tych zadań47. 46 Zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych (z dn. 13 października 1998 r., Dz. U z 1998 r., Nr 137, poz. 887) od 1 stycznia 2000 r., pobór wpłat na PFRON należeć miał do kompetencji ZUS. Koszty poboru i dochodzenia tych składek miały być ZUS zwracane przez PFRON, jednak w wysokości nie większej niż 0,6% należnej kwoty wpłat. Jest to zatem maksymalna, dopuszczalna przez ustawodawcę, wysokość kosztów egzekucji dochodów PFRON. W związku z opóźnieniami we wdrażaniu systemu komputerowego ZUS, zapisy dotyczące przeniesienia poboru wpłat od przedsiębiorstw z PFRON na ZUS wykreślono. 47 Koszty własne samorządów trudno jest określić, gdyż komórki realizujące zadania w omawianym zakresie są często 89 Jednocześnie wydaje się, że funkcje realizowane obecnie przez PFRON możnaby realizować znacznie mniejszym nakładem środków: • przyjmując, że koszty poboru składki przez ZUS lub Urzędy Skarbowe to 0,6% realizowanych z tego tytułu przychodów (w 2002 roku koszty poboru przez ZUS składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wyniosły odpowiednio 0,49% i 0,5% przychodów ze składek) w 2002 roku wyniosły one niecałe 9 milionów zł, • zakładając, że koszty realizacji wydatków PFRON przez samorządy i Ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego wyniosłyby 4% wydatków (obecny koszt realizacji zadań z zakresu rehabilitacji przez samorządy powiatowe ze środków przekazywanych przez PFRON *2),. w 2002 roku byłoby to nieco ponad 26 milionów zł. Całkowity koszt realizowanych przez PFRON zadań z zakresu rehabilitacji w warunkach 2002 roku mógłby zatem wynieść około 35 milionów zł, tj. o 39 milionów zł mniej niż poniesione w 2002 roku wydatki na działalność Biura i Oddziałów PFRON (prawie 74 miliony zł). Dla porównania z Funduszu Ubezpieczeń społecznych w 2002r. przeznaczone zostało na świadczenia oraz prewencję rentową 95,5 mld zł. Na działalność ZUS oraz wydatki bieżące FUS przeznaczono 2,8 mld zł. Wskaźnik udziału tych wydatków w wydatkach na realizowane (jw.) zadania wynosi 3,0%. 4.2. Proponowane zmiany Proponowane działania mają na celu: • aktywizację osób niepełnosprawnych, • zmniejszenie kosztów ponoszonych ze środków publicznych,, • lepsze wykorzystanie środków, zwiększenie współfinansowania ze środków Europejskiego Funduszu Socjalnego. 4.2.1. Obniżenie kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych Proponuje się: • zniesienie przywilejów dotyczących czasu pracy osób niepełnosprawnych (krótszy czas pracy, dodatkowa przerwa na gimnastykę, dodatkowy urlop wypoczynkowy, płatne zwolnienie od pracy w celu uczestnictwa w turnusie rehabilitacyjnym); Krótsza norma czasu pracy byłaby stosowana tylko na zalecenie lekarza uzasadnione ograniczeniami wynikającymi np. z rodzaju schorzenia. • wprowadzenie możliwości uzyskania bezpłatnego urlopu rehabilitacyjnego na żądanie przez osoby niepełnosprawne z możliwością wsparcia osoby niepełnosprawnej ze środków zfron i pcpr. Zniesienie nieprzestrzeganych przepisów dotyczących czasu pracy osób niepełnosprawnych pozwoliłoby na: • zmniejszenie kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych o 3 % w przypadku osób o lekkim stopniu niepełnosprawności i 23 % w przypadku osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności, • zwiększenie możliwości konkurowania osób niepełnosprawnych z osobami zdrowymi oraz osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności z osobami o lekkim stopniu niepełnosprawności. 90 4.2.2. Zmiana struktury wydatków na wspieranie zatrudnienia osób niepełnosprawnych Należy zapewnić środki na programy współfinansowane z Europejskiego Funduszu Socjalnego. Na współfinansowanie programów unijnych w latach 2004 – 2006 trzeba będzie ze środków publicznych zapewnić 43 miliony euro. Ponadto, proponuje się zwiększenie udziału środków kierowanych do osób niepełnosprawnych podejmujących zatrudnienie (np. zwiększenie środków na likwidację barier architektonicznych na indywidualne wnioski osób niepełnosprawnych48, wprowadzenie dofinansowań kosztów dojazdów do pracy). 4.2.3. Zmiana struktury wydatków na pomoc pracodawcom Wysokość pomocy kierowanej do pracodawców w postaci dotacji, dofinansowań oraz ulg parapodatkowych powinna być uzależniona wyłącznie od49: • liczby zatrudnianych oraz wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, • stopnia i rodzaju niepełnosprawności zatrudnianych przez nich osób niepełnosprawnych, • rodzaju schorzenia zatrudnianych przez nich osób niepełnosprawnych, • wynagrodzeń zatrudnianych przez nich osób niepełnosprawnych (składki na ubezpieczenie społeczne), • kosztów przystosowania stanowiska pracy do potrzeb zatrudnionych tam osób niepełnosprawnych. Zmiany zmierzające w tym kierunku zostały wprowadzone nowelizacją ustawy o rehabilitacji z 20 grudnia 2002 roku (większość z nich wejdzie w życie 1 stycznia 2004 roku). Opisu wprowadzonych zmian oraz ich efektów dokonano w załączniku. Mimo ich pozytywnego charakteru, system nadal zawiera instrumenty wsparcia niepowiązane z zatrudnieniem osób o określonym stopniu niepełnosprawności. Dotyczy to w szczególności następujących preferencji dla zakładów pracy chronionej: • ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych (jest ona udzielana do wysokości pierwszego progu dochodowego - 19%- i zależy od ogólnej liczby pracowników z.p.ch., a nie od wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych), • zwolnienia od podatku od nieruchomości, • zwolnienia od podatku rolnego, • zwolnienia od podatku leśnego, • zwolnienia od podatku od czynności cywilno – prawnych, • zwolnienia z opłat (z wyjątkiem opłaty skarbowej) w tym między innymi opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska i opłat sądowych. Również kwota dotacji z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych w zakładach pracy chronionej ma (od 1 stycznia 2004 roku) być o 30% wyższa niż w przypadku pozostałych pracodawców osób niepełnosprawnych. W zakładach pracy chronionej pozostanie ponadto ewentualna nadwyżka między wysokością dotacji za zatrudnianie osoby niepełnosprawnej, a kwotą jej miesięcznego wynagrodzenia. Niezbędna jest zatem dalsza racjonalizacja wydatków 48 W planie finansowym Funduszu na rok 2002 nie przewidziano wydatków na ten cel, tymczasem w 2002 roku do samorządów powiatowych wpłynęły 14 864 wnioski od osób niepełnosprawnych o dofinansowanie likwidacji barier funkcjonalnych. 49 Specjalne formy pomocy mogą być kierowane do małych przedsiębiorstw (o liczbie pracowników do 24 osób). 91 publicznych poprzez nowelizację przepisów dotyczących pomocy udzielanej pracodawcom osób niepełnosprawnych. Są to w szczególności: 1) Wprowadzenie kontroli wydatków na dotacje do zatrudnienia osób niepełnosprawnych pobierających renty. Zbyt duża wysokość dotacji (według obecnych przepisów do 130 % minimalnego wynagrodzenia) może prowadzić do fikcyjnego zatrudniania osób niepełnosprawnych np. przez członków ich rodzin prowadzących działalność gospodarczą lub oferowania osobom niepełnosprawnym możliwości otrzymania niewielkich kwot pieniężnych w zamian za pozostawanie na liście zatrudnionych. Dla osoby pobierającej rentę byłoby to opłacalne. Z tego powodu proponuje się wprowadzenie ograniczenia wysokości środków publicznych (renty oraz dotacji do zatrudnienia) przeznaczanych na jedną osobę niepełnosprawną. Ramka 20. Obecne ograniczenie przychodów osób pobierających rentę Łączne przychody osoby pobierającej rentę nie mogą przekroczyć 70% przeciętnego wynagrodzenia (pierwszy próg dochodowy - 1 560 zł). Inaczej renta jest zawieszana do wysokości tego poziomu. Zmniejszenie renty nie może być jednak wyższe od ustalonej wielkości maksymalnej 382,36 w przypadku renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz 286,79 renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W przypadku gdy łączne przychody osoby niepełnosprawnej przekroczą 130% przeciętnego wynagrodzenia renta jest zawieszana w całości. Taki system ogranicza motywację osób niepełnosprawnych do podnoszenia kwalifikacji i uzyskiwania jak najwyższego poziomu wynagrodzenia. Dla osób niepełnosprawnych pobierających renty, których pracodawcy korzystają z dotacji (za ich zatrudnianie) w miejsce pierwszego ograniczenia dochodowego należałoby rozważyć ustalenie progów (zróżnicowanych dla poszczególnych stopni niepełnosprawności) maksymalnej wartości renty i dotacji łącznie. W razie przekroczenia tych progów, ograniczeniu (o wartość różnicy między powyższym wskaźnikiem, a sumą renty i dotacji) ulegałaby renta aż do osiągnięcia drugiego progu dochodowego w wysokości 130% przeciętnego wynagrodzenia. Wówczas, podobnie jak obecnie, renta byłaby zawieszana. Wprowadzenie powyższych uregulowań jest szczególnie ważne również w perspektywie średnio i długookresowej, kiedy to wprowadzenie dotacji doprowadzi do wzrostu liczby pracujących osób niepełnosprawnych (szczególnie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności). Zmniejszą one ryzyko gwałtownego wzrostu wydatków publicznych, ponieważ ewentualny wzrost wydatków na dotacje za zatrudnianie osób niepełnosprawnych zostanie zrekompensowany spadkiem wydatków na renty. 2) Ujednolicenie zakresu i wysokości pomocy udzielanej pracodawcom zatrudniających osoby niepełnosprawne: - Odejście od statusu zakładu pracy chronionej, Pomoc adekwatna do wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz stopnia ich niepełnosprawności. 3) Zmiany w sposobie refundacji składek na ubezpieczenie społeczne za zatrudnione osoby niepełnosprawne. 92 Ramka 21. Refundacja składek na ubezpieczenie społeczne – sytuacja obecna (1) Do refundacji mają obecnie prawo pracodawcy zatrudniający mniej niż 25 pracowników, zakłady pracy chronionej i zakłady aktywności zawodowej, a od 1 stycznia 2004 roku również pracodawcy zatrudniający co najmniej 25 pracowników i osiągający wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości ponad 6%. W zależności od statusu pracodawcy refundacji podlegają jednak różne składki. Są to: • • • W zakładach pracy chronionej i aktywności zawodowej - należne od pracownika składki na ubezpieczenie emerytalne, chorobowe, oraz należne od pracodawcy składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i wypadkowe za wszystkie osoby niepełnosprawne, W zakładach zatrudniających mniej niż 25 pracowników - należne od pracownika i pracodawcy składki na ubezpieczenie emerytalne za zatrudnione osoby o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności, W zakładach zatrudniających co najmniej 25 pracowników i osiągających wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości co najmniej 6% (od 1 stycznia 2004 roku) - należne od pracownika i pracodawcy składki na ubezpieczenie emerytalne osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności oraz należna od pracodawcy składka na ubezpieczenie wypadkowe za zatrudnione osoby niepełnosprawne w stopniu lekkim. W 2002 roku na refundację składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych w zakładach pracy chronionej i aktywizacji zawodowej oraz przedsiębiorstwach zatrudniających do 25 pracowników według danych PFRON wydano ze środków PFRON i budżetu państwa około 734 milionów zł. Proponuje się, aby niezależnie od rodzaju pracodawcy refundacji w części płaconej przez pracodawcę podlegała składka na ubezpieczenie rentowe (6,5%) i emerytalne (9,76%) za zatrudnione osoby niepełnosprawne w stopniu umiarkowanym i znacznym. Zmiana polegałaby zatem na: • ujednoliceniu kwoty refundowanej ze środków publicznych składki ze względu na rodzaj pracodawcy (obecnie największe dofinansowanie otrzymują zakłady pracy chronionej), • zniesieniu refundacji składki na ubezpieczenie wypadkowe (zmiana dotyczyłaby zakładów zatrudniających nie mniej 25 pracowników i co najmniej 6 % osób niepełnosprawnych), Ramka 22. Składka na ubezpieczenie wypadkowe Wysokość składki na ubezpieczenie wypadkowe w poszczególnych przedsiębiorstwach jest zróżnicowana (obecnie od 0,97 do 3,86). Od 1 stycznia 2003 roku zależy ona od poziomu zagrożeń w poszczególnych branżach, a od 2006 roku także od warunków pracy w konkretnym przedsiębiorstwie. Refundowanie składki na ubezpieczenie wypadkowe zachęcałoby do zatrudniania osób niepełnosprawnych w przedsiębiorstwach płacących wyższe składki na ubezpieczenie wypadkowe, a więc w mniej bezpiecznych warunkach pracy. 93 • refundowaniu składek na ubezpieczenie społeczne jedynie za zatrudnione osoby niepełnosprawne w stopniu umiarkowanym i znacznym, • refundowaniu składek na ubezpieczenie społeczne jedynie w części należnej od pracodawcy (zmiana dotyczy wszystkich pracodawców uprawnionych do refundacji składek). Ramka 23. Refundacja składek na ubezpieczenie społeczne – sytuacja obecna (2) Kwoty zrefundowanych ze środków publicznych składek w części należnej od pracownika pozostają w zakładzie pracy jako rekompensata obniżonej wydajności osoby niepełnosprawnej. Od 1 stycznia 2004 roku nie będzie to już konieczne, ponieważ obniżona wydajność osoby niepełnosprawnej będzie rekompensowana dotacją. Powyższe zmiany zracjonalizują system refundacji składek na ubezpieczenie społeczne za zatrudnione osoby niepełnosprawne. Spowodują one powstanie oszczędności w wysokości około 574 milionów zł rocznie. Wydatki na składki wyniosłyby około 160 milionów50. Ujednolicenie wysokości dotacji poszczególnych pracodawców51. za zatrudnianie osób niepełnosprawnych przez Ramka 24. Proponowana wysokość dotacji a koszty pracy osoby niepełnosprawnej Tabela 35. Wysokość wsparcia ze środków publicznych, a koszty pracy osoby niepełnosprawnej otrzymującej minimalne wynagrodzenie Stopień niepełnosprawności Wynagrodzenie brutto Całkowity koszt pracy1 Dotacja Refundacja składek Koszt ponoszony ze środków publicznych Koszt ponoszony przez pracodawcę Udział preferencji w całkowitym koszcie pracy Źródło: obliczenia własne znaczny 800 970 728 130 umiarkowany 800 970 561 130 lekki 800 970 196 - osoba zdrowa 800 970 - 858 691 196 - 112 279 774 970 88% 71% 20% - Zniesienie wydatków na refundację części wynagrodzeń osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję w zakładach pracy chronionej. Wszyscy pracodawcy zatrudniający takie osoby otrzymywaliby dotację za zatrudnianie osób niepełnosprawnych w zwiększonej wysokości w relacji do poziomu dotacji przewidzianej obecnie dla zakładów nie posiadających statusu z.p.ch. 50 Obliczeń dokonano przy przyjęciu założenia, że przeciętne wynagrodzenie osób niepełnosprawnych wyniesie 955 zł (dana szacunkowa za rok 2002), a względne różnice między płacami osób o różnym stopniu niepełnosprawności pozostaną na poziomie występującym w zakładach pracy chronionej w 2000 roku (ostatnie dostępne dane). W razie wzrostu przeciętnego poziomu wynagrodzenia osób niepełnosprawnych zarówno potencjalna oszczędność jak i potencjalne wydatki byłyby większe. 51 Nie dotyczy to pracodawców zatrudniających co najmniej 25 pracowników i mniej niż 6% osób niepełnosprawnych. 94 Ramka 25. Proponowana wysokość dotacji a koszty pracy osoby niepełnosprawnej cierpiącej na schorzenie szczególne Przy utrzymaniu dotacji na dotychczasowym poziomie przewidzianym dla zakładów nie posiadających statusu zakładu pracy chronionej wysokość preferencji dla pracodawców zatrudniających osoby psychicznie chore, upośledzone umysłowo, cierpiące na epilepsję i niewidome za wynagrodzeniem minimalnym przedstawiono w tabeli. Tabela 36. Wysokość wsparcia ze środków publicznych, a koszty pracy osoby psychicznie chorej, umysłowo upośledzonej, cierpiącej na epilepsję lub niewidomej otrzymującej minimalne wynagrodzenie Stopień niepełnosprawności Wynagrodzenie brutto Całkowity koszt pracy1 Dotacja Refundacja składek Koszt ponoszony ze środków publicznych Koszt ponoszony przez pracodawcę Udział preferencji w całkowitym koszcie pracy Źródło: obliczenia własne. znaczny 8581 1041 858 140 umiarkowany 800 970 792 130 lekki 800 970 360 - osoba zdrowa 800 970 - 998 922 360 - 43 48 610 970 96% 95% 37% - Ramka 26. Wysokość dotacji za zatrudnianie osób niepełnosprawnych Jak widać, nawet przy obniżeniu poziomu dotacji do zatrudniania osób niepełnosprawnych w zakładach pracy chronionej do poziomu przewidzianego obecnie dla pracodawców z otwartego rynku pracy kwoty tych dotacji będą bardzo wysokie, szczególnie w przypadku osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności. W przypadku zatrudniania ich za minimalne wynagrodzenie (przeciętne wynagrodzenie osób niepełnosprawnych wynosi obecnie około 955 zł) bezwzględnie przysługująca pracodawcy pomoc publiczna (dotacja oraz refundacja proponowanych składek na ubezpieczenie społeczne) pokryje od 77% do 96% całkowitego kosztu ich pracy. Co prawda udział środków publicznych w finansowaniu kosztów pracy osób niepełnosprawnych spada wraz ze wzrostem ich wynagrodzenia, należy jednak pamiętać, że ewentualne zniesienie “przywilejów” dotyczących czasu pracy osób niepełnosprawnych spowoduje spadek kosztów zatrudniania osób o znacznym i umiarkowanym stopniu niepełnosprawności o 23% (przy każdym poziomie wynagrodzenia). W średnim okresie należałoby więc, być może, rozważyć obniżenie dotacji przysługujących pracodawcom z tytułu zatrudniania osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności. Ujednolicenie wysokości dotacji z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych na poziomie przewidzianym dla pracodawców z otwartego rynku pracy oznaczałoby uzyskanie oszczędności publicznych w wysokości 463 miliony złotych w stosunku do stanu jaki będzie miał miejsce w 2004 roku przy zachowaniu obecnych przepisów52. 52 Kalkulacji dokonano w oparciu o dane dotyczące zatrudnienia w zakładach pracy chronionej z grudnia 2002 roku i wynagrodzenia minimalnego w wysokości 800 złotych. Dla wyliczenia wydatków z tytułu refundacji części wynagrodzeń osób psychicznie chorych, umysłowo upośledzonych i cierpiących na epilepsję lub niewidomych przyjęto dokonywane w 2002 roku wydatki na refundację części wynagrodzeń osób umysłowo upośledzonych, psychicznie chorych i cierpiących na epilepsję powiększone proporcjonalnie do liczby osób zakwalifikowanych do kategorii niewidomych i niedowidzących. 95 Wprowadzenie powyższych zmian spowoduje ustanie konieczności uzyskiwania statusu zakładu pracy chronionej. Największe wsparcie ze środków publicznych uzyskają przedsiębiorstwa zatrudniające największą liczbę osób niepełnosprawnych (o największym stopniu niepełnosprawności i cierpiących na schorzenia najbardziej utrudniające pracę zawodową). Ramka 27. Zakłady pracy chronionej a osoby niepełnosprawne Przeprowadzenie tej operacji nie pociągnie za sobą negatywnych skutków dla osób o znacznym stopniu niepełnosprawności. W zakładach pracy chronionej pracuje obecnie zaledwie: • • 0,6% ogółu osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym, 27% populacji pracujących osób o znacznym stopniu niepełnosprawności. Należy przy tym podkreślić, że zatrudnianie osób niepełnosprawnych w większości byłych z.p.ch (w tym przede wszystkim osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności) nadal będzie opłacalne. Część kwot zaoszczędzonych kosztem zysku właścicieli niektórych zakładów pracy chronionej zostałaby natomiast przeznaczona na działalność warsztatów terapii zajęciowej, przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych niezdolnych do podjęcia pracy. Wprowadzenie proponowanych zmian spowoduje uzyskanie następujących korzyści: • zwiększenie zatrudnienia osób niepełnosprawnych o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności, • eliminację (zmniejszenie) patologii związanych z nadużywaniem statusu zakładu pracy chronionej, • oszczędności w wydatkach budżetu państwa na kwotę około 770 mln zł, • oszczędności w wydatkach PFRON na kwotę 325 mln zł, • zwiększenie dochodów publicznych w wysokości około 520 mln zł. 4.2.4. Zmiany w funkcjonowaniu systemu kwotowego Proponuje się powiązanie wysokości wpłat od zakładów pracy z przeciętnym poziomem płac w danym przedsiębiorstwie za poprzedni rok kalendarzowy, a nie, jak ma to miejsce dotychczas, z wysokością przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim kwartale od dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa GUS. Zgodnie z obecnymi uregulowaniami wysokość wpłat na PFRON zależy od: • liczby zatrudnionych pracowników niepełnosprawnych, • liczby zatrudnionych pracowników pełnosprawnych, • poziomu przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Taka konstrukcja składki sprawia, że pełni ona rolę podatku od zatrudnienia osób pełnosprawnych w wysokości 2,439 % przeciętnego wynagrodzenia. Dla przedsiębiorstwa niewypełniającego obowiązkowej kwoty zatrudnienia osób niepełnosprawnych (6%) zatrudnienie każdej osoby pełnosprawnej za minimalne wynagrodzenie (800 zł) oznacza wydatek rzędu 6,75% jej wynagrodzenia (tyle co składka na ubezpieczenie rentowe). Wprowadzenie proponowanego rozwiązania będzie miało następujące zalety: • obniżenie kosztów pracy w zakładach o najniższym poziomie przeciętnych wynagrodzeń, • zwiększenie opłacalności zatrudniania osób niepełnosprawnych w zakładach o wyższym poziomie przeciętnego wynagrodzenia (w tym przede wszystkim osób niepełnosprawnych o wyższym poziomie wykształcenia). 96 Wysokość uzyskiwanych z wpłat przedsiębiorstw dochodów PFRON w zasadzie nie uległaby zmianie (byłaby ona w przybliżeniu równa iloczynowi niezatrudnionych osób niepełnosprawnych oraz 2,439% przeciętnego wynagrodzenia w zakładach zatrudniających co najmniej 25 pracowników). W okresie przejściowym wzrost dochodów PFRON może zostać spowodowany faktem, że przedsiębiorstwa o wyższym poziomie przeciętnych wynagrodzeń zatrudniają obecnie mniej osób niepełnosprawnych niż zakłady o niższym poziomie przeciętnych wynagrodzeń. Natomiast fakt uzależnienia wysokości wpłat od poziomu wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym, a nie w poprzednim kwartale od dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa GUS - wpłynie na ich obniżenie. Ułatwi to również planowanie wpływów z wpłat od przedsiębiorstw. 4.2.5. Likwidacja PFRON Zgodnie z przyjętą w grudniu 2002 roku nowelizacją ustawy o rehabilitacji 70 % środków PFRON jest przekazywana na wyodrębniony rachunek bankowy samorządów powiatowych i wojewódzkich. Wprowadzenie proponowanych zmian spowoduje ponadto wyeliminowanie znacznej części wydatków dokonywanych przez Biuro i Oddziały Funduszu. Likwidacja PFRON nie oznacza zmniejszenia środków przeznaczanych na potrzeby osób niepełnosprawnych. Przeciwnie, zostaną one zwiększone dzięki uruchomieniu środków z Europejskiego Funduszu Socjalnego. Tabela 37. Proponowany podział zadań PFRON po likwidacji Funduszu Zadanie PFRON Zarządzanie środkami Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) na działania z zakresu rehabilitacji i zatrudnienia osób niepełnosprawnych Refundacja składek na ubezpieczenie społeczne Instytucja realizująca Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. Uzasadnienie Tak jak w przypadku środków EFS na zadania z zakresu pomocy społecznej ZUS Dofinansowanie oprocentowania kredytów z.p.ch., ochrona i utrzymanie miejsc pracy w z.p.ch. Udzielanie dotacji z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych Refundacja części wynagrodzeń osób psychicznie chorych, umysłowo – upośledzonych i chorych na epilepsję - Tak jak w przypadku pozostałych składek na ubezpieczenie społeczne - Pozostałe zadania PFRON (między innymi udzielanie pożyczek na rozpoczęcie działalności gospodarczej przez osoby niepełnosprawne) Pobór wpłat od przedsiębiorstw Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. Samorządy powiatowe i wojewódzkie w ramach zadań własnych i zleconych ZUS, izby skarbowe ewentualnie dotychczasowy wydział windykacji PFRON funkcjonujący w strukturach ministerstwa właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. 97 W postaci podwyższonej wysokości dotacji z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych Tak jak pozostałe zadania z zakresu rehabilitacji zawodowej Środki te byłyby wpłacane bezpośrednio na rachunek budżetu państwa, a następnie przekazywane na wydzielone rachunki ich ostatecznych beneficjentów (głównie samorządów powiatowych i wojewódzkich oraz ministerstwa właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego). Zaoszczędzone dzięki likwidacji PFRON środki, w kwocie około 40 milionów rocznie (według danych z 2002 roku) mogłyby zostać przesunięte na współfinansowanie projektów z Europejskiego Funduszu Socjalnego53. 4.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian W efekcie zaproponowanych działań ma nastąpić: • zwiększenie aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych (poprzez zwiększenie opłacalności zatrudnienia osób niepełnosprawnych również na bardziej atrakcyjnych stanowiskach), • zwiększenie zatrudnienia osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności (likwidacja „przywilejów” utrudniających im znalezienie zatrudnienia), • promowanie zdobywania wykształcenia i podnoszenia kwalifikacji przez osoby niepełnosprawne (poprzez zwiększenie opłacalności otrzymywania wyższego wynagrodzenia przez osoby niepełnosprawne pobierające renty oraz zniesienie „przywilejów” osób niepełnosprawnych utrudniających wykształconym osobom niepełnosprawnym konkurowanie z wykształconymi osobami zdrowymi), • zwiększenie zatrudnienia ogółem (obniżenie kosztów pracy w zakładach o niskim poziomie przeciętnego wynagrodzenia), • racjonalizacja systemu wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych i uzyskanie oszczędności w finansach publicznych na kwotę około 1 615 mln (z czego 520 milionów zł zwiększonych dochodów i około 1 095 mln zmniejszonych wydatków), • zapewnienie środków na współfinansowanie projektów z Europejskiego Funduszu Socjalnego wspierających integrację społeczną i zawodową osób niepełnosprawnych. 53 W praktyce likwidacja PFRON jako instytucji pociągnie za sobą zarówno dodatkowe koszty (np. zbycia w sposób gospodarny udziałów w spółkach prawa handlowego czy rozliczenia takich zadań jak ugody i roszczenia objęte tytułami wykonawczymi) jak i dodatkowe przychody (np. przychody ze sprzedaży udziałów w spółkach prawa handlowego) 98 5. Funkcjonowanie ubezpieczeń społecznych w rolnictwie54 Funkcjonujący obecnie system ubezpieczenia społecznego rolników był korzystny dla wsi w trudnych latach przekształceń ustrojowych, osiągania niskich dochodów z działalności rolniczej i wysokiego bezrobocia na obszarach wiejskich. Obecnie system ten, mający charakter ubezpieczeniowy wyłącznie w zakresie ryzyk finansowanych z funduszu składkowego, jest praktycznie, w segmencie emerytalno-rentowym, systemem zabezpieczeniowym, czy wręcz socjalnym. Obowiązujące od 1978 r. ubezpieczenie społeczne rolników było (i jest nadal) systemem odrębnym od systemu powszechnego, mimo początkowej wspólnoty instytucjonalnej, wynikającej z realizacji obu rodzajów ubezpieczenia przez ZUS. W wyniku zasadniczych zmian wprowadzonych ustawą z 20 grudnia 1990 r., jego obsługę przejęła powołana wyłącznie w tym celu Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. W trakcie funkcjonowania na KRUS nakładane były dodatkowe obowiązki poza ubezpieczeniowe co spowodowało, że Kasa zajmuje się dzisiaj również przekazywaniem zaliczek na podatek dochodowy z wypłacanych emerytur i rent, przekazywaniem składek na ubezpieczenie zdrowotne, wypłacaniem świadczeń o charakterze obywatelskim oraz przyznawaniem prawa i wypłatą rent strukturalnych. Dotacja budżetowa do Kasy w wysokości około 15,6 mld zł w 2003 r., nie jest więc wyłącznie dotacją do systemu ubezpieczenia społecznego rolników. Mimo tego, poziom tej dotacji wywołuje burzliwe dyskusje, a także coraz większe kontrowersje i na dłuższą metę jest nie do utrzymania. Wynika to zarówno z możliwości budżetu państwa, jak i z racjonalnych przesłanek zgłaszanych tak przez polityków, jak i samych rolników, kwestionujących głównie utrzymywanie regresywnej składki w ubezpieczeniu rolniczym. Na etapie wchodzenia Polski do UE, chociaż zasadniczo nie zmieniła się sytuacja w rolnictwie i jego otoczeniu, należy jednak jak najszybciej rozpocząć jego przebudowę z myślą o przyszłości. Polska wieś charakteryzuje się niskimi dochodami jej mieszkańców i wysokim bezrobociem zarówno wśród ludności rolniczej, jak i ludności wiejskiej. Zjawisko to jest efektem ogólnej sytuacji gospodarczej kraju oraz słabo rozwiniętej infrastruktury technicznej na obszarach wiejskich. Wysokie zatrudnienie w rolnictwie nie spełnia dziś wyłącznie funkcji produkcyjnych. Pozwala ono jednak na w miarę naturalne i bezkonfliktowe zagospodarowanie nadwyżki siły roboczej (ukryte bezrobocie), stanowiąc istotny czynnik równoważenia rynku pracy. Doświadczenia okresu transformacji wskazują, że dla poprawy efektywności rolnictwa zasadnicze znaczenie ma pozarolniczy rozwój obszarów wiejskich oraz sposób funkcjonowania jego bliższego i dalszego otoczenia. Mimo znaczącego rozdrobnienia, rolnictwo indywidualne ma szanse podwyższenia swojej konkurencyjności, zwłaszcza w kontekście rozwoju zrównoważonego. Przy spełnieniu warunków różnorodności biologicznej, rolnictwo ma także możliwość skutecznego wejścia na rynek unijny, w związku z rosnącym zapotrzebowaniem na ekologicznie pozyskiwaną żywność. Uzyskanie członkostwa w UE daje wyjątkową szansę przyspieszenia procesów rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich. Jest to zadanie wieloletnie, a uzyskany efekt 54 Część jest streszczeniem raportu pt. „System ubezpieczeń społecznych rolników, kierunki zmian” przygotowanego przez Zespół Międzyresortowy pod kierunkiem wicepremiera Jerzego Hausnera. Głównymi autorami tego raportu byli: dr Lech Goraj, dr Stanisław Paszkowski, prof. dr hab. Marian Podstawka, prof. dr hab. Andrzej Rosner, Krzysztof Trawiński, Irena Wóycicka. Sekretarzem zespołu była dr Agnieszka ChłońDomińczak. 99 końcowy zależeć będzie od umiejętnego wykorzystania możliwości i dostępnych środków. „Wiejski” wymiar integracji europejskiej to nie tylko Wspólna Polityka Rolna (WPR) i dopłaty bezpośrednie, ale także wielostronne działania, których celem jest aktywizacja społeczno-gospodarcza obszarów wiejskich jako całości. Działania te uzyskały w ostatnich latach zdecydowany priorytet, nie tylko w sferze deklaracji politycznych, ale również w formie znacznego zwiększenia funduszy strukturalnych, uznanych za podstawowy instrument finansowy polityki zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich. W wyniku restrukturyzacji i unowocześnienia polskiego rolnictwa oraz wdrażania wielofunkcyjnego modelu obszarów wiejskich, powinna następować szybka koncentracja zarówno ziemi, jak i produkcji. Znaczącej zmianie ulegnie sytuacja dochodowa rolników oraz warunki pracy i życia na obszarach wiejskich. Do rolników oraz na obszary wiejskie napłynie kapitał w formie dopłat bezpośrednich, środków towarzyszących i funduszy strukturalnych. Polska wieś w przyspieszonym tempie będzie zmuszona wprowadzać standardy europejskie, co wymusi pozytywne i oczekiwane zmiany. Wraz z działaniami umożliwiającymi bezpośrednie przekształcanie rolnictwa i wsi, zachodzi pilna potrzeba podjęcia wysiłku nad opracowaniem nowego modelu dla systemu ubezpieczenia społecznego rolników, odpowiadającego aktualnym uwarunkowaniom gospodarczym i społecznym. Wypracowane zmiany powinny umożliwić osiągnięcie strategicznego celu, jakim jest zbudowanie nowoczesnego, tańszego dla budżetu państwa i opartego na sprawiedliwym udziale rolników o zróżnicowanym statusie materialnym w jego finansowaniu, systemu ubezpieczenia społecznego rodzin rolniczych. Z tego powodu, mając także na uwadze nowe możliwości wspierania dochodów rolniczych w ramach Wspólnej Polityki Rolnej, uzasadnione jest podjęcie prac nad zasadniczą reformą systemu ubezpieczenia społecznego rolników. Prace powinny dotyczyć zarówno nowych rozwiązań, obejmujących współfinansowanie systemu przez rolników i budżet państwa, wysokość i prawo do świadczeń, orzecznictwo, jak i rozwiązania instytucjonalne, z zachowaniem odrębności systemu jako całości. 5.1. Diagnoza W Polsce obserwowany jest stały spadek udziału rolnictwa55 w wytworzeniu produktu krajowego brutto. W okresie od 1995 do 2002 r. udział tej sekcji w PKB zmniejszył się ponad dwukrotnie. Dynamika produktu krajowego brutto w rolnictwie od 1995 r. (z wyłączeniem 2001 r.) była niższa niż dynamika PKB ogółem. W szczególności, w latach 1999-2000 w rolnictwie odnotowany został realny spadek dynamiki PKB. Malejący udział rolnictwa w wytworzeniu PKB nie wpłynął na zmianę struktury zatrudnienia. Od 1996 r. obserwowany jest nieznaczne zmniejszenie liczby pracujących w rolnictwie. W 2002 r. liczba zatrudnionych w rolnictwie była o 100 tys. osób niższa niż w 1996 r. Jednocześnie obserwowany jest silny spadek liczby pracujących w sektorach pozarolniczych, którego tempo było szybsze niż w przypadku zatrudnienia w rolnictwie. W efekcie nastąpił wzrost udziału pracujących w rolnictwie wśród pracujących ogółem. Oznacza to, iż rynek pracy w rolnictwie wolniej dostosowuje się do zmian gospodarczych. 55 Sekcja PKB: Rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo. 100 Dane dotyczące pracujących w rolnictwie na podstawie Badania Ekonomicznej Aktywności Ludności (BAEL) pokazują na rosnącą rozbieżność pomiędzy liczbą pracujących w rolnictwie według szacunku metodą przedsiębiorstw. Według BAEL, liczba pracujących w rolnictwie maleje znacznie szybciej, a spadek zatrudnienia w rolnictwie w latach 1996-2002 wynosił ponad 600 tys. osób. Różnica wynikać może stąd, iż wyniki BAEL wskazują iż część osób uznawanych za rolników de facto pracuje w sektorze pozarolniczym (także w sektorze nieformalnym). Pomimo spadku pracujących w rolnictwie obserwowany jest wzrost liczby ubezpieczonych w KRUS i rośnie relacja pomiędzy liczbą ubezpieczonych i liczbą pracujących w rolnictwie (według BAEL). Spadek udziału rolnictwa w PKB, połączony z nieznacznym wzrostem udziału pracujących w tej sekcji gospodarki oznacza, iż w drugiej połowie lat 90-tych i obecnie obserwujemy istotny spadek produktywności pracy w rolnictwie. W sektorach pozarolniczych obserwowany jest istotny wzrost produktywności pracy. W efekcie, różnica pomiędzy produktywnością w rolnictwie i poza rolnictwem pogłębia się. Obserwowane zjawiska pozwalają na postawienie hipotezy o tym, iż rolnictwo staje się miejscem, gdzie absorbowane są nadwyżki pracy w sytuacji spowolnienia gospodarczego, tworzące tzw. ukryte bezrobocie. Tabela 38. Pracujący w rolnictwie, łowiectwie i leśnictwie (stan w dniu 31 XII) 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Pracujący w rolnictwie (stan na 31 XII) - według jednostek prawnych a) Liczba pracujących 4 194 4 359 4 365 4 344 4 322 4 305 4 290 4 278 Udział pracujących w pracujących ogółem 27,7 28,1 27,4 27,3 27,5 28,4 29,2 29,7 Pracujący w rolnictwie według BAEL (stan w IV kwartale) b) Liczba pracujących 3 238 3 204 3 030 2 784 2 618 2 742 2 673 2 542 Udział pracujących w pracujących ogółem 21,9 21,2 19,8 18,2 18,0 18,9 19,0 18,5 Ubezpieczeni w KRUS (ubezpieczenie emerytalno-rentowe) Liczba ubezpieczonych 1 390 1 334 1 368 1 371 1 383 1 404 1 448 1 541 Udział ubezpieczonych w pracujących w rolnictwie c) 42,9 41,6 45,1 49,2 52,8 51,2 54,2 60,6 do 2000 r. dane opracowano zaliczając do odpowiednich sekcji części składowe jednostek prawnych zgodnie z ich rodzajem działalności, od 2001 r. – metodą przedsiębiorstw (patrz: Mały Rocznik Statystyczny 2003, uwagi ogólne ust. 6 str. 13. Dla gospodarstw indywidualnych dane szacunkowe, przy wykorzystaniu spisu rolnego z 1996 r.; za lata 1995-1998 dane za listopad według BAEL Źródło: GUS, KRUS. Wpływ na zmianę udziału rolnictwa w PKB ma także niekorzystne kształtowanie się wskaźnika „nożyc cen” mówiącego o relacji pomiędzy zmianami cen produktów rolnych sprzedawanych i cenami towarów i usług zakupywanych. Wskaźnik ten od 1995 r. jedynie w dwóch latach – 1995 r. i 2000 r. miał wartość powyżej 100 (tzn. ceny produktów sprzedawanych rosły szybciej niż towarów i usług zakupywanych). Tabela 39. Dynamika cen produktów rolnych sprzedawanych, cen towarów i usług zakupywanych oraz wskaźnik „nożyce cen” Wyszczególnienie Ceny produktów sprzedawanych Ceny towarów i usług zakupywanych 1995 1996 127,3 2001 2002 115,7 1998 1999 2000 rok poprzedni = 100 109,3 100,2 98,2 114,7 103,8 92,3 125,0 120,5 114,1 106,5 101,6 a) 1997 109,6 107,3 111,4 Wskaźnik relacji cen („nożyce cen”) produktów sprzedawanych do towarów i 101,8 96,0 95,8 91,4 91,5 103,0 97,5 90,8 usług zakupywanych a) stosunek wskaźnika cen produktów rolnych sprzedawanych do wskaźnika cen towarów i usług zakupywanych Źródło: GUS. 101 W analizowanym okresie, wydatki na świadczenia z ubezpieczeń społecznych rolników (obejmujące wydatki Funduszu Emerytalno-Rentowego i Funduszu Składkowego) w relacji do PKB kształtowały się na poziomie nieco powyżej 2% PKB, z nieznaczną tendencją spadkową. Porównanie wysokości wartości dodanej brutto wytworzonej w rolnictwie do wydatków KRUS pokazuje na zbliżanie się tych dwóch wartości. Obecnie wartość produkcji wytworzonej w rolnictwie jedynie w niewielkim stopniu przewyższa wydatki na ubezpieczenia społeczne rolników. Wykres 30. Wartość dodana brutto w rolnictwie a wydatki z systemu ubezpieczenia społecznego rolników 7,0 6,0 % PKB 5,0 4,0 3,0 2,0 1,0 0,0 1995 1996 1997 1998 1999 2000 Rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo - udział w PKB 2001 2002 Wydatki KRUS Źródło: Obliczenia własne na podstawie danych GUS i MGPiPS. Wydatki KRUS są w dużym stopniu pokrywane z dotacji z budżetu państwa. Dotacja ta pokrywa wydatki na świadczenia zlecone, finansowanie składek na ubezpieczenia zdrowotne rolników, a w największej swojej części – koszty finansowania emerytur i rent rolniczych. Udział wydatków socjalnych w budżecie państwa od 1995 r. do 2002 r. wzrósł o ponad 10 punktów procentowych. Przy czym, przyrost ten w największym stopniu spowodowany był wzrostem dotacji do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, związanym z wprowadzeniem w 1999 r. reformy systemu emerytalnego. Udział dotacji do KRUS w wydatkach budżetu państwa kształtuje się na poziomie około dwóch trzecich dotacji do FUS i wynosi około 8% wydatków budżetu. 5.1.1. Możliwe kierunki zmian liczby ubezpieczonych i świadczeniobiorców Rolnicze ubezpieczenia społeczne są istotnie mniejszym elementem systemu ubezpieczeń społecznych niż ubezpieczenia pracownicze. W ostatnim okresie wzrasta liczba osób ubezpieczonych w systemie KRUS, przy jednoczesnym spadku liczby świadczeniobiorców, co ilustruje Wykres 31. W takim kształtowaniu się liczby ubezpieczonych i świadczeniobiorców jest efektem sytuacji ekonomicznej (sprzyjającej zwiększaniu się liczby ubezpieczonych w KRUS), a także demograficznej (wpływającej na zmniejszenie liczby świadczeniobiorców). 102 Wykres 31. Porównanie liczby ubezpieczonych i świadczeniobiorców KRUS 2 100 000 2 000 000 liczba osób 1 900 000 1 800 000 1 700 000 1 600 000 1 500 000 1 400 000 1 300 000 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 rok świadczeniobiorcy ubezpieczeni Źródło: KRUS. Na relację liczby ubezpieczonych i świadczeniobiorców systemu KRUS wpływ będą miały: • konsekwencje procesów demograficznych (charakter reprodukcji demograficznej ludności w wieku produkcyjnym oraz w wieku poprodukcyjnym); • ewentualne zmiany związane ze zrównaniem wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn; • możliwości aktywizacji zawodowej poza rolnictwem nadwyżek reprodukcji demograficznej, zmniejszania zatrudnienia rolniczego w rolnictwie rodzinnym; • dynamika procesów koncentracji w rolnictwie, zwłaszcza powstawania subsektora gospodarstw pomocniczych (uzyskujących główne dochody z pracy poza rolnictwem); • relacja pracy najemnej i na rachunek własny wśród łączących pracę w gospodarstwie z inną pracą (w przypadku pozostania w systemie KRUS osób łączących pracę w gospodarstwie z pracą na własny rachunek). W pięcioleciu 2000-2005 liczba ludności w wieku produkcyjnym na wsi przyrasta średnio w roku o ok. 100 tys., z czego ok. 45 tys. to ludność w gospodarstwach domowych rolników. W pięcioleciu 2006-2010 przyrost tej grupy ludności wynosić będzie średnio w roku ok. 55 tys. z czego ok. 25 tys. w gospodarstwach rolników. Łącznie zasoby pracy gospodarstw domowych rolników w okresie 2000 – 2010 wzrosną o ok. 700 tys. osób. W następnym dziesięcioleciu wystąpi zawężona reprodukcja ludności w wieku produkcyjnym, jednak na wsi pojawi się ona później niż w mieście i skala redukcji zasobów pracy ze względów demograficznych będzie mniejsza niż w mieście (w pięcioleciu 20112015 na wsi średnio w roku o ok. 45 tys. osób, podczas gdy w mieście ok. 140 tys.). Jeśli przyrost miejsc pracy pozarolniczej dostępnej dla ludności w gospodarstwach domowych rolników będzie wolniejszy niż przyrost ludności w wieku produkcyjnym w tej grupie gospodarstw, oznaczać to będzie (1) tendencje do powiększania się bezrobocia ukrytego w rolnictwie (szacowanego obecnie na ok. 1 mln osób), (2) wzrost presji na uzyskanie świadczeń rentowych, (3) wzrost liczby osób ubezpieczonych w systemie KRUS. Patrząc na problem od strony zmian liczby świadczeniobiorców, brak danych Spisu Powszechnego 2002 nie pozwala na dokonanie dokładnych szacunków. Na podstawie 103 struktury demograficznej ludności wiejskiej można sądzić, że po roku w okresie 2005-2010 wystąpi wzrost liczby osób w wieku emerytalnym, który nasilać się będzie w następnym pięcioleciu. Można oczekiwać, że znajdzie to swoje odbicie we wzroście liczby emerytów w systemie KRUS. Ew. zrównanie granicy wieku aktywności zawodowej kobiet i mężczyzn do wieku dla mężczyzn (64 lata) spowodowałoby przesunięcie w czasie trendu wzrostu liczby osób w wieku emerytalnym i skumulowanie efektów tego przyrostu w pięcioleciu następnym. Wzrosłaby również presja na pozyskiwanie rent inwalidzkich. Istotnym czynnikiem wpływającym na relację liczby ubezpieczonych płacących składki i pobierających świadczenia będzie przebieg procesów koncentracji w rolnictwie. W okresie 1988 (NSP)-1996 (PSR) procesy te prowadziły do polaryzacji struktury obszarowej. Wzrastał udział gospodarstw do 5 ha i powyżej 15 ha. Jednocześnie występowało przesunięcie w strukturze głównych źródeł utrzymania gospodarstwa domowego. Udział głównych niezarobkowych źródeł utrzymania w strukturze gospodarstw domowych rolników wzrósł z 18,9 do 30,8 % (11,9 punkta procentowego). W okresie 1996-2001 również wzrastała liczba gospodarstw małych, do 5 ha i gospodarstw powyżej 20 ha a zmniejsza się 5-20 ha. Brak danych SP 2002 nie pozwala ocenić, czy również w tym okresie następował wzrost udziału gospodarstw dla których głównym źródłem utrzymania były dochody niezarobkowe. Rozwój pozarolniczego rynku pracy na wsi i w małych miastach będzie prowadzić do przekształcania się gospodarstw małych obszarowo, utrzymujących się głównie ze źródeł niezarobkowych, w gospodarstwa pomocnicze, uzupełniające dochody pochodzące z pracy poza nimi. Związek ten będzie modyfikowany (zwłaszcza do ok. 2010 roku) przez przyrosty demograficzne zasobów pracy, ujawni się z pełną siłą wówczas, gdy przyrost miejsc pracy przekroczy przyrost zasobów pracy. Znaczna większość dochodów tego rodzaju gospodarstw związana będzie z pracą o charakterze najemnym, co oznacza, że uzyskujący te dochody przechodzić będą do systemu ubezpieczeń społecznych dla pracowników. Będzie to czynnik pogarszający w rolniczym systemie ubezpieczeń relację składek do wypłat. Generalnie można powiedzieć, że w perspektywie 10-15 lat liczba uzyskujących świadczenia w systemie rolniczym jest w głównej mierze uzależniona od procesów demograficznych, natomiast na zmiany liczby płacących składki wpływ będzie miała dynamika rozwoju pozarolniczych rynków pracy dla ludności wiejskiej oraz tempo procesów restrukturyzacji rolnictwa. Oznacza to również, że wielkość zbioru świadczeniobiorców jest zdeterminowana przez fakty z przeszłości, a zmiany wielkości zbioru płacących składki do tego systemu zależne będą od polityki dotyczącej wiejskiego rynku pracy. 5.1.2. Struktura obszarowa gospodarstw rolnych W Polsce w 2000 r. było 1842,1 tys. gospodarstw, które gospodarowały na 13 282 tys. ha użytków rolnych. Struktura obszarowa gospodarstw indywidualnych cechuje się rozkładem zbliżonym do normalnego. Najwięcej występowało ich w przedziale 2-5 ha, a następnie 1-2 ha. W pozostałych grupach obszarowych odsetki gospodarstw malały wraz ze wzrostem powierzchni. W roku 2000 nastąpiło zrównanie liczb gospodarstw w przedziałach powierzchni 10-15 ha i „powyżej 15 ha”. Oznacza to, że w zbiorowości indywidualnych gospodarstw rolnych zachodzą procesy polaryzacji struktury obszarowej. Zmniejszają się udziały gospodarstw małych i średnich, a 104 rosną najmniejszych i największych. Te pierwsze w 2000 r. stanowiły jedną czwartą, a drugie jedną dziesiątą wszystkich gospodarstw. Liczba gospodarstw najmniejszych malała do roku 1990 i od tamtego roku zaczęła rosnąć. Do 1990 roku wzrastała też zbiorowość gospodarstw o powierzchni 10-15 ha. Liczba zaś gospodarstw największych rosła w całym okresie analizy. Omówiony wyżej proces polaryzacji struktury obszarowej gospodarstw powoduje koncentrację gruntów w gospodarstwach o większym obszarze, a głównie w dużych i największych. Zjawisko to od 1990 roku obserwuje się także na znacznie mniejszą skalę w gospodarstwach o najmniejszej powierzchni. W obu wypadkach zachodzi ono kosztem ubytku gruntów rolnych z gospodarstw małych i średnich (do 10 ha). Od 1990 r. nie zachodzi ono już w przedziale powierzchni 10-15 ha, a wyłącznie z gospodarstwami największymi. Użytki rolne z tej ostatniej grupy obszarowej stanowiły w 2000 roku 40,4% znajdujących się w indywidualnych gospodarstwach rolnych. 5.1.3. Dochody osobiste rodzin z gospodarstw rolnych Dochód osobisty jest kategorią określającą standard ekonomiczny rodziny rolniczej. Nadwyżka określona tym pojęciem wyznacza poziom konsumpcji rodziny, a także wielkość akumulacji kapitałowej. Jest to szczególnie istotne dla rodzin, w których jedynym źródłem dochodu pozostaje gospodarstwo rolne. Źródła dochodów rodziny rolniczej (obok dochodu z działalności operacyjnej gospodarstwa rolnego) mogą być inne, nie mające związku z działalnością gospodarstwa rolnego (z pracy zarobkowej, z ubezpieczeń społecznych itp.). Według danych GUS, dochody osobiste rodzin rolniczych kształtują się na niższym poziomie w stosunku do innych grup społeczno-ekonomicznych wyróżnionych przez GUS. Dochody te, w przeliczeniu na 1 osobę w gospodarstwach domowych rodzin z gospodarstw rolniczych, odbiegają w dół od przeciętnych dochodów ogółu gospodarstw domowych o około 25%, a od dochodów w gospodarstwach pracowniczych – o około 30%.56 Pogarszanie warunków makroekonomicznych funkcjonowania gospodarstw rolnych w Polsce w dotychczasowym okresie transformacji spowodowało znaczące (do poniżej 50%) obniżenie udziału dochodu rolniczego w tworzeniu dochodu osobistego rodzin rolniczych. W tych warunkach średnie indywidualne gospodarstwo rolne w Polsce, liczące 7,41 ha użytków rolnych utraciło znamię gospodarstwa rolnego. Uzyskany bowiem w 2001 r. dochód rolniczy netto miał zaledwie 27,9% udział w tworzeniu dochodu rodziny w takim gospodarstwie. Dla pogłębionego zaprezentowania tego zagadnienia posłużono się danymi grupy gospodarstw, których członkowie rodziny uzyskiwali świadczenia z KRUS. Z danych tych wynika, że w grupie gospodarstw 2-5 ha, dodatkowe (spoza gospodarstwa rolnego) źródła dochodu miały 88% udział w tworzeniu dochodu osobistego. W miarę wzrostu obszaru gospodarstw następuje zmniejszanie roli dochodów spoza gospodarstwa w tworzeniu dochodów osobistych rodzin rolniczych. W grupie gospodarstw największych udział źródeł pozagospodarczych wyniósł 20% (Wykres 32). 56 Józef .S. Zegar: Sytuacja dochodowa rolników w okresie transformacji. W: Analiza produkcyjno-ekonomiczej sytuacji rolnictwa i gospodarki Żywnościowej w 2002 roku. IERiGŻ, Warszawa 2003. 105 Wykres 32. Struktura procentowa dochodu osobistego rodzin w gospodarstwach uzyskujących świadczenia z KRUS w 2001 r. 100% 80% odsetek 60% Inne dochody Otrzymane świadczenia społeczne 40% Dochód rolniczy netto 20% 0% -20% 1-2 2-5 5-7 7 - 10 10 - 15 15 - 20 20 - 50 50 100 100 i > grupy gospodarstw Źródło: Obliczenia L. Goraj na podstawie danych z gospodarstw rolnych prowadzących rachunkowość pod nadzorem IERiGŻ. W przypadku niedostatecznych dochodów, rolnicy w pierwszej kolejności chronią poziom konsumpcji swoich rodzin (czego dowodzą wyniki wielu analiz), pozostawiając na drugim planie inwestowanie w składniki majątkowe gospodarstwa rolnego. Tego typu zachowanie rolników potwierdza analiza procesu akumulacji w gospodarstwach rolnych. Z powodu trudnej sytuacji finansowej rodzin rolniczych z gospodarstw rolnych do 20 ha, ochrona funduszu spożycia rodzin rolniczych odbyła się kosztem dekapitalizacji rzeczowych składników produkcyjnych majątku trwałego gospodarstw rolnych. Stan ten jest bardzo niepokojący z uwagi na zdolność gospodarowania w warunkach konkurencji w ramach UE i spoza regionu. Dla uzyskania bowiem podobnego wyposażenia polskich gospodarstw tylko w trwałe aktywa rzeczowe (budynki, pojazdy i maszyny) do średniego dla 15 krajów UE niezbędne jest 9,5 mld EURO. Olbrzymie oczekiwania na poprawę sytuacji ekonomicznej rolników wiązane są z integracją z krajami Unii Europejskiej. Od tego bowiem czasu rolnicy polscy zostaną objęci programami wsparcia Wspólnej Polityki Rolnej. Jednak rzeczywiste efekty tego wsparcia, oszacowane na 6,1 mld EURO rocznie zależeć będą przede wszystkim od zdolności ich absorpcji, a także innych czynników jak ceny i podatki. O znaczeniu dopłat dla rolników z obszaru UE w ich dochodach świadczą dane Sieci Danych Rachunkowości Gospodarstw Rolnych (FADN) z 2000 r. pochodzące z 13 krajów członkowskich UE. Wykres 33. Udział dopłat w tworzeniu dochodów rolniczych w 2000 r. w krajach członkowskich UE 100 100 100 88 72 71 71 69 61 50 % 35 31 Źródło: Obliczenia L. Goraj na podstawie danych FADN z 2000 r. Bruksela 2003. 106 Belgia Hiszpania Portugalia Austria Irlandia Luksemburg Niemcy Francja Dania Wielka Brytania Finlandia Szwecja 19 Włochy 100 90 80 70 60 50 40 30 20 10 0 Wykres 33 dowodzi, iż rolnicy z trzech krajów zrealizowali dochody z gospodarstw rolnych wyłącznie dzięki subsydiom. Poniżej przedstawiona jest analiza SWOT pokazująca silne i słabe strony funkcjonującego systemu ubezpieczeń społecznych rolników oraz szanse i zagrożenia wynikające z otoczenia tego systemu, przede wszystkim wynikające z sytuacji w rolnictwie, gospodarce, finansach publicznych, a także związane z akcesją Polski do Unii Europejskiej (Tabela 40). Tabela 40. Analiza SWOT systemu ubezpieczeń społecznych rolników • • • • • SILNE STRONY rozwinięta sieć regionalna instytucji; doświadczenie pracowników KRUS w zakresie współpracy z rolnikami, znajomość społeczności; sprawny system orzecznictwa; efektywny system rehabilitacji zdrowotnej; odrębny system, skłaniający rolników do zgłaszania do ubezpieczeń; • • • • • • • • • • • • • • • • • SZANSE integracja z Unią Europejską i wejście w obszar wspólnej polityki rolnej; bezpośrednie dopłaty w rolnictwie; nowy system rent strukturalnych; prognozowany wzrost gospodarczy, w efekcie wzrost popytu konsumpcyjnego i wzrost popytu na pracę; • • • • • • • • • 107 SŁABE STRONY niejasna definicja gospodarstwa rolnego, działalności uprawniającej do ubezpieczenia oraz rolnika; nadal część rolników pozostaje poza systemem ubezpieczenia społecznego; równe składki oraz równe emerytury i renty, pomimo rosnących zróżnicowań w rolnictwie - w efekcie każdy rolnik dostaje taką samą pomoc od państwa; malejąca rola części uzupełniającej w formule emerytalnej, powodująca brak zachęt do wydłużania wieku emerytalnego; definicja niezdolności do pracy nie uwzględniająca możliwości przekwalifikowania lub pracy poza rolnictwem; łatwy dostęp do świadczeń dla domowników którzy nie opłacali składek, poprzez korzystanie z przepisów przejściowych, powodujący nadużycia w systemie; źle uregulowane relacje z innymi systemami (w szczególności z nowym systemem emerytalnym pracowników); niepełny system informacyjny, uniemożliwiający sprawne zarządzanie; niejasne umocowanie prawne KRUS jako instytucji; skomplikowana struktura funduszy i przepływów finansowych; silne uzależnienie od dotacji z budżetu państwa; rozbudowana Rada Rolników nie daje gwarancji efektywnego nadzoru; chociaż ograniczona, ale nadal możliwość nadużywania systemu przez osoby nie będące rolnikami; ZAGROŻENIA wciąż malejące dochody rolników; niekorzystne kształtowanie się „nożyc cen” w rolnictwie; niska wydajność pracy; polaryzacja struktury agrarnej i rosnąca liczba małych gospodarstw rolnych; nieefektywna struktura obszarowa; brak definicji gospodarstwa rolnego; trudności w określeniu dochodu rolniczego i dochodu uzupełniającego; nieefektywne wdrożenie systemu rent strukturalnych; rosnący deficyt sektora finansów publicznych; Jak wynika z tej analizy, niezbędne są zmiany systemu, wynikające z tego, iż jego słabe strony przeważają nad mocnymi. Jednocześnie, zagrożenia pojawiające się w otoczeniu systemu KRUS, a związane w dużym stopniu z bardzo trudną sytuacją finansów publicznych, również wymagają zmian. Celem tych zmian powinno być usprawnienie systemu ubezpieczeń społecznych rolników i przystosowanie go do pojawiających się zagrożeń. Z drugiej strony, zidentyfikowane mocne strony oraz szanse pozwalają wykorzystać korzystne uwarunkowania, dzięki którym reforma systemu ubezpieczeń społecznych rolników może być udana. 5.2. Funkcjonowanie zreformowanego systemu ubezpieczeń społecznych rolników 5.2.1. Nowy system a przemiany w rolnictwie Przemiany w polskim rolnictwie są pochodną przemian społeczno-gospodarczych zachodzących w kraju, a także wynikają ze zbliżającej się integracji z Unią Europejską. Istotą owych przemian jest objęcie rolnictwa mechanizmem rynkowym wraz z otoczeniem go osłonami interwencyjnymi państwa, a następnie Wspólną Polityką Rolną UE. Ubezpieczenia społeczne rolników są jednym z instrumentów osłony rolnictwa. Przy czym, jak wskazuje diagnoza, system ubezpieczeń społecznych rolników pełni obecnie bardzo dużą rolę socjalną. System ten traktuje wszystkich tak samo jeśli chodzi o wkład do systemu (składki) i analogicznie postępuje przy wypłacie świadczeń. Ponadto, występuje w nim pewien paradoks ubezpieczeniowy polegający na tym, że im ubezpieczony legitymuje się dłuższym okresem ubezpieczenia tym otrzymuje mniej w części uzupełniającej emerytury rolniczej. Ponadto, system ten ma inne wady, do których należy zaliczyć: • • • • • niespójność z systemem ubezpieczeń pracowniczych, niespójność z systemami krajów UE, brak spójności z innymi instrumentami polityki rolnej, nieszczelność (pewna część dochodów uzyskiwanych przez ludność rolniczą pochodzących z innych źródeł nie jest oskładkowana, możliwość obejmowania systemem osób których główną działalnością nie jest rolnictwo), absorbcja znacznych środków publicznych przeznaczonych w budżecie na rolnictwo. Uwzględniając aktualnie istniejący system rolniczych ubezpieczeń społecznych oraz przemiany zachodzące w rolnictwie należy stworzyć nowy system ubezpieczeń społecznych rolników, który będzie wspierał wyzwania stojące przed polskim rolnictwem. Rekomendacje dotyczące zmian systemu ubezpieczeń społecznych rolników podzielić można na dwie grupy. Pierwsza dotyczy funkcjonowania systemu, czyli zakresu podmiotowego i przedmiotowego regulacji. Druga z kolei obejmuje system administrowania ubezpieczeniami społecznymi rolników – czyli zmiany funkcjonowania Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. 108 W zakresie funkcjonowania systemu: 1. Niezbędne jest sprecyzowanie pojęcia działalności rolniczej upoważniającej do uczestnictwa w ubezpieczeniu społecznym rolników, rolnika i domownika, tak aby system ubezpieczenia społecznego rolników obejmował te osoby, których podstawowym rodzajem działalności jest praca w gospodarstwie rolnym. W szczególności, konieczne jest ograniczenie dostępu do ubezpieczeń społecznych rolników dla osób prowadzących działalność w ramach niektórych działów specjalnych. 2. Wysokość składki powinna być zróżnicowana, składająca się z części stałej (takiej jako obecnie) oraz części zależnej od dochodów (dla tych rolników, którzy mają wyższe dochody). 3. Ubezpieczeniem powinny być objęte osoby uzyskujące dochody z rolnictwa (w tym otrzymywane dopłaty bezpośrednie) oraz dochody uzupełniające, wynikające z dodatkowych zajęć (np. agroturystyka). 4. Powinny być wypracowane metody określania wysokości dochodu rolniczego oraz dochodu uzupełniającego, można w tym zakresie wykorzystać praktykę przyjętą w przepisach podatkowych lub przepisach o ubezpieczeniu społecznym prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. 5. Należy odejść od funkcjonującego obecnie systemu dotowania emerytur i rent, dotowane powinny być składki rolników o niższych dochodach (w okresie przejściowym nadal niezbędna będzie dotacja uzupełniająca wydatki KRUS); wysokość świadczeń powinna uwzględniać poziom wpłaconych składek (wraz z dotacją). 6. Dotychczas świadczenia emerytalno-rentowe pełniły także rolę instrumentu stymulującego wymianę pokoleń w gospodarstwie rolnym, funkcje te będą nadal utrzymane poprzez zachowanie zależności pomiędzy przyznaniem prawa do świadczenia od zaprzestania działalności rolniczej. Ze względu na wprowadzenie systemu rent strukturalnych, planuje się likwidację prawa do wcześniejszej emerytury. 7. Niezbędna jest zmiana definicji niezdolności do pracy oraz aktywizacja tych rolników, którzy zachowują zdolność do pracy poza gospodarstwem rolnym. 8. Aby unikać sytuacji przyznawania rent na krótkie okresy – należy wprowadzić system świadczeń pieniężnych i rzeczowych związanych z rehabilitacją i powrotem do pełnej zdolności do pracy. 9. Należy umożliwić rolnikom i ich domownikom kontynuowanie ubezpieczenia w KRUS w sytuacji podjęcia działalności poza rolnictwem. W zakresie administracji 1. Struktura prawna KRUS wymaga zdefiniowania, obecnie jedyną instytucją umocowaną ustawowo jest prezes KRUS; proponuje się wprowadzić takie regulacje, jakie funkcjonują w systemie pracowniczym, czyli KRUS stanie się państwową jednostką z osobowością prawną. 2. Należy precyzyjnie określić rolę organów KRUS: Prezesa, Zarządu oraz Rady Rolników, która powinna pełnić funkcje podobne do Rady Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. 3. Niezbędne jest uproszczenie struktury finansowej KRUS w szczególności ograniczenie liczby funduszy; należy nadać wszystkim funduszom KRUS status państwowych funduszy celowych. 109 5.2.2. Ubezpieczeni System dotychczasowy Według obecnie obowiązujących przepisów obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu rolników podlegają osoby, które nie podlegają innemu ubezpieczeniu i nie mają ustalonego prawa do emerytury lub renty. Ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu oraz ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu i macierzyńskiemu z mocy ustawy podlega rolnik, którego gospodarstwo obejmuje obszar użytków rolnych o powierzchni powyżej 1 ha przeliczeniowego lub dział specjalny oraz jego domownik. Do działów specjalnych należą między innymi odległe od działalności rolniczej aktywności takie, jak hodowla ryb akwariowych oraz psów i kotów rasowych, a także działalność ogrodnicza i sadownicza. (patrz: Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych). Domownik to osoba bliska rolnikowi (nie koniecznie z nim spokrewniona), zamieszkująca na terenie gospodarstwa rolnego lub w jego bliskim sąsiedztwie, stale pracująca w gospodarstwie rolnym (choć praca ta nie musi stanowić głównego źródła utrzymania). Domownika zgłasza do ubezpieczenia społecznego rolnik, faktycznie tylko wspólne jego i domownika oświadczenie decyduje o objęciu ubezpieczeniem społecznym domownika, tak więc jest to raczej ubezpieczenie "na wniosek" a nie z mocy ustawy. Na wniosek ubezpieczeniem objęte mogą być następujące osoby: • • w przypadku ubezpieczenia emerytalno-rentowego: - inny rolnik lub domownik, podlegający ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu i macierzyńskiemu, (dotyczy to rolników posiadających gospodarstwa nie większe niż 1 ha przeliczeniowy) - osoba, która zaprzestała prowadzenia działalności rolniczej i jako rolnik podlegała dowolnemu ubezpieczeniu o ile okres podlegania ubezpieczeniu wynosił co najmniej 50 kwartałów, (oznacza to możliwość kontynuowania ubezpieczenia rolniczego bez ograniczeń) w przypadku ubezpieczenia wypadkowego, chorobowego i macierzyńskiego: - inny rolnik lub domownik, o ile działalność rolnicza stanowi jego stale źródło utrzymania (tzn. gdy gospodarstwo rolne jest mniejsze lub rolnicy mają ustalone prawo do emerytury lub renty bądź podlegają innemu ubezpieczeniu społecznemu) W przypadku podjęcia działalności gospodarczej przez rolnika lub domownika, może on nadal podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników, o ile przed podjęciem tej działalności podlegał temu ubezpieczeniu z mocy ustawy nieprzerwanie co najmniej przez rok. 110 Dostęp ten ułatwiają następujące przepisy ustawy: • art. 6 pkt. 2, gdzie przez „domownika” rozumie się osobę bliską rolnikowi. Tak sformułowane pojęcie domownika umożliwia obejmowanie ubezpieczeniem na podstawie ustawy pracowników najemnych • art. 7 ust. i art. 16 ust. 2 pkt. 1, które umożliwiają ubezpieczenie na wniosek innego rolnika lub domownika, jeżeli działalność rolnicza stanowi stałe źródło jego utrzymania. Przepisy te umożliwiają ubezpieczanie się osobom, które posiadają poniżej 1 ha przeliczeniowego, czyli nie spełniają warunku objęcia ubezpieczeniem z mocy ustawy. • Art. 5a, który umożliwia kontynuację ubezpieczenia w KRUS rolnikowi lub domownikowi, którzy podjęli się prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Ubezpieczanie nierolników jako rolników ułatwiają: • nieprecyzyjna definicje „rolnika” (osoba fizyczna prowadząca na własny rachunek działalność rolniczą jako posiadacz samoistny lub zależny gospodarstwa rolnego), • „działalności rolniczej” (działalność rolnicza w zakresie produkcji roślinnej lub zwierzęcej ...), • „gospodarstwa rolnego” (każde gospodarstwo służące prowadzeniu działalności rolniczej). W/w przepisy oraz mechaniczne posługiwanie się art. 38 ustawy (przy ustalaniu podlegania ubezpieczeniu domniemywa się, że właściciel lub dzierżawca gruntów, podatnik podatku rolnego lub dochodowego z działów specjalnych prowadzi działalność rolniczą). Wykorzystywanie w/w przepisów do ubezpieczania się w Kasie przez osoby nie będące rolnikami potwierdzają statystyki KRUS. Ubywa w ostatnich latach ubezpieczonych w gospodarstwach powyżej 2 ha przeliczeniowych. Przybywa w gospodarstwach poniżej 2 ha, a szczególnie poniżej 1 ha przeliczeniowego, czyli na wniosek. Projekt zmiany ustawy wprowadza zmianę przepisów dotyczących zakresu podmiotowego ubezpieczenia poprzez: • Wprowadzenie przepisów wynikających z członkostwa w Unii Europejskiej; • Ograniczenie możliwości kontynuowania ubezpieczenia w przypadku podjęcia działalności gospodarczej poprzez wydłużenie okresu ubezpieczenia (minimum 3 lata), stosowanie go jedynie w wypadku opodatkowania tej działalności zryczałtowanym podatkiem dochodowym oraz ograniczenie tego prawa jedynie dla rolników (wykluczenie domowników); • Uściślenie listy świadczeń społecznych, do których prawo zwalnia z obowiązku ubezpieczenia społecznego. 111 Propozycje zmian Ze względu na fakt, iż działalność rolnicza jest szczególnym rodzajem samodzielnej działalności gospodarczej modelem docelowym powinno być zintegrowanie ubezpieczenia społecznego osób prowadzących samodzielną działalność gospodarczą (rolniczą i pozarolniczą) w jeden system. Jednakże fakt, iż ubezpieczenia społeczne rolników będą musiały jeszcze przez dłuższy okres podlegać wysokim dotacjom w budżetu państwa, integracja tych ubezpieczeń na obecnym etapie jest przedwczesna. Celem proponowanych zmian jest: • Sprzyjanie rozwojowi źródeł dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej rolników, • Wyeliminowanie przypadków uprawniających do objęcia ubezpieczeniem społecznym rolników osób nie związanych z działalnością rolniczą. Przy czym, nowa regulacja powinna doprecyzować podstawowe definicje w systemie. Celem unormowania sytuacji w tym zakresie należy: • zlikwidować możliwość ubezpieczania się w KRUS posiadaczom nieruchomości rolnych o powierzchni poniżej 1 ha przeliczeniowego (chodzi o nowe wnioski, dotychczasowe powinny być kontynuowane) • pozostawić prawo do ubezpieczania się w KRUS tylko tym posiadaczom nieruchomości poniżej 1 ha, które prowadziły wcześniej gospodarstwo i były ubezpieczone z mocy ustawy co najmniej 50 kwartałów, gdzie jeden ze współmałżonków stał się niezdolny do pracy w gospodarstwie i z tego powodu jego powierzchnia uległa zmniejszeniu do poniżej 1 ha przeliczeniowego. • wrócić do dawniejszej definicji gospodarstwa rolnego, „jako zorganizowanej całości” (ziemia, budynki). Ułatwi ona ustalanie podlegania obowiązkowi ubezpieczenia. • kontynuacji ubezpieczenia w KRUS w przypadku prowadzenia nierolniczej działalności gospodarczej winno rozstrzygać kryterium ekonomiczne (poziom dochodów a nie forma opłacania podatku – zryczałtowany czy dochodowy) • przywrócić prawo do kontynuowania takiej działalności również domownikom (w projekcie nowelizacji domownicy zostają pozbawieni tego prawa), przy jednoczesnym ograniczeniu i uściśleniu pojęcia domownika. • prawo do ubezpieczenia w charakterze domownika winno przysługiwać najbliższym członkom rodziny rolnika. Można by przyznać prawo do ubezpieczenia innych osób w drodze wyjątku tylko tym, które w rzeczywistości wchodzą w skład rodziny rolnika. • należy utrzymać prawo do jednorazowego odszkodowania następującym członkom rodziny rolnika: wstępnym, zstępnym, rodzeństwu, zstępnym rodzeństwa, powinowatym w tej samej linii lub stopniu oraz wychowanków o ile prowadzą z rolnikiem wspólne gospodarstwo domowe. 112 • nieubezpieczony w Kasie małżonek rolnika z powodu podlegania ubezpieczeniu na podstawie innych przepisów winien podlegać ubezpieczeniu wypadkowemu z mocy ustawy • rezygnację z możliwości bezterminowego kontynuowania ubezpieczenia po zaprzestaniu działalności rolniczej. Kolejna propozycja to zdefiniowanie tych rodzajów działalności w ramach działów specjalnych, które powinny podlegają ubezpieczeniu społecznemu rolników. Taka działalność, która nie ma cech działalności rolniczej nie powinna być objęta systemem ubezpieczenia społecznego rolników. Przy czym, regulacje te powinny zawierać odpowiednie przepisy przejściowe, respektujące prawa nabyte osób już ubezpieczonych. Ubezpieczenie społeczne rolników jest szczególnym ubezpieczeniem dla osób prowadzących działalność gospodarczą i takim ubezpieczeniem powinno pozostać. Istotną rolę w tym przypadku odgrywa fakt posiadania gospodarstwa i pracy na własny rachunek. Oznacza to, iż w przypadku choroby czy krótkotrwałej niezdolności do pracy, rolnik nadal może czerpać korzyści ze swojego gospodarstwa, w którym nadal pracują współmałżonek i domownicy. Stąd świadczenie chorobowe jest wypłacane rolnikom dopiero po 30 dniach choroby. Objęcie ubezpieczeniem pracowników zatrudnionych w gospodarstwach rolnych oznaczałoby pozbawienie ich dochodów w okresie choroby, co byłoby niewłaściwe w przypadku, gdy nie posiadają one własnego gospodarstwa. Dlatego też, należy ubezpieczenie społeczne rolników traktować przede wszystkim jako specyficzne ubezpieczenie dla osób pracujących na własny rachunek. W zakresie zachowania prawa do kontynuowania ubezpieczenia społecznego rolników w przypadku podjęcia pozarolniczej działalności gospodarczej propozycja zawarta w projekcie zmiany ustawy przyjętym przez rząd wydaje się wystarczająca dla ograniczenia wykorzystywania przepisów przez osoby nie będące rolnikami. Jednocześnie należy uwzględnić w podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne dochodów z prowadzonej działalności pozarolniczej. Niezbędne jest nowe określenie zasad przekazywania i gromadzenia informacji o ubezpieczonych przez Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Zgłoszenie do ubezpieczenia obejmować powinno osoby ubezpieczone oraz domowników. Zgłoszenia dokonuje płatnik, w okresie miesiąca od okresu powstania obowiązku ubezpieczenia, na określonym formularzu. Wzór formularza powinien być określony w formie aktu wykonawczego. Można wykorzystać tutaj wzory formularzy składane do ZUS. Po ustaniu obowiązku ubezpieczenia, płatnik będzie miał obowiązek wyrejestrowania danej osoby. Szczegółowe określenie okresu podlegania ubezpieczeniom jest niezbędne z perspektywy określania przyszłego prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego rolników. Pozwoli ono również na precyzyjne określenie prawa do świadczeń z różnych systemów ubezpieczenia, jeżeli osoba w trakcie swojej aktywności zawodowej podlegała ubezpieczeniom z różnych tytułów, według zasady, iż każdy system płaci świadczenie adekwatne do okresu ubezpieczenia w tym systemie. 113 Przekazywanie informacji do KRUS Płatnicy składek w tych samych okresach co opłacanie składek przekazywaliby do KRUS informacje dotyczące osób podlegających ubezpieczeniu i opłacanych składek. Imienne raporty roczne zawierać powinny informacje na temat każdej osoby ubezpieczonej obejmujące: • dane identyfikacyjne płatnika (adres, numer PESEL, REGON ewentualnie także numer NIP); • dane identyfikacyjne ubezpieczonego (imię, nazwisko oraz numer PESEL); • statusu ubezpieczonego, w szczególności czy jest to kierownik gospodarstwa czy domownik oraz relacji pomiędzy kierownikiem gospodarstwa a domownikiem (współmałżonek, dziecko itp.); • okres podlegania ubezpieczeniu w okresie raportowania; • okres pobierania świadczeń z ubezpieczenia rolników (w tym świadczeń chorobowych i innych); • podstawę wymiaru składki; • wysokość opłaconych składek (na ubezpieczenia emerytalno-rentowe, Fundusz Składkowy); • wysokość należnej dotacji do składki z budżetu państwa • ewentualnie informacje związane z ubezpieczeniem zdrowotnym, w tym wysokość należnej składki na ubezpieczenia zdrowotne. Deklaracja rozliczeniowa przedstawiana byłaby przez płatnika składek kwartalnie (jedna na gospodarstwo). Powinna zawierać informacje dotyczące płatnika, w tym: • dane identyfikacyjne płatnika (adres, numer PESEL, REGON ewentualnie także numer NIP) • powierzchnia gospodarstwa; • wysokość dochodu gospodarstwa z działalności rolniczej; • liczba ubezpieczonych osób; • suma należnych składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz Fundusz Składkowy; • suma należnych dotacji do składek z budżetu państwa; • suma należnych dotacji do składek na ubezpieczenie zdrowotne; • dane o prowadzonej działalności pozarolniczej. 5.2.3. Składki rolnicze Określenie sposobu obliczania i opłacania składki rolniczej jest kluczowym elementem budowania nowoczesnego systemu ubezpieczeń społecznych rolników. W tym kontekście, należy poszukiwać rozwiązań które pomogą uzależnić wysokość płaconej składki od dochodu rolniczego. Rozwiązanie takie wymagać będzie również określenia sposobu przekazywania informacji na temat ubezpieczonych i wysokości składek przez płatników do KRUS. Podstawa wymiaru składki Podstawę wymiaru składki na osobę ubezpieczoną stanowić powinien uzyskiwany dochód rolniczy oraz dochód pozarolniczy w danym gospodarstwie, przypadający na jedną osobę ubezpieczoną. Dochód rolniczy docelowo, wyznaczany powinien być na podstawie 114 prowadzonych ksiąg rachunkowych, lub też w oparciu o określony standardowy dochód rolniczy. W okresie przejściowym można przyjąć do obliczania należnej składki liczbę hektarów przeliczeniowych przypadających na jedną osobę ubezpieczoną. Podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne rolników z racji prowadzonej innej działalności –na przykład działalności gospodarczej lub agroturystycznej może być wysokość dochodu zryczałtowanego, który jest podstawą wymiaru podatku. Wysokość składki Wysokość składki obecnie nie jest uzależniona od wysokości dochodów rolników i wynosi w przypadku ubezpieczenia emerytalno-rentowego 30% emerytury minimalnej kwartalnie. W ubezpieczeniu w funduszu składkowym, składka jest również opłacana kwartalnie, w wysokości określonej przez Radę Rolników. Propozycje zmian, zgodnie z przedstawionymi rekomendacjami uwzględniają różnicowanie składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe w zależności od dochodu rolniczego, jak również mają na celu przejrzyste określenie zasad dotowania systemu przez budżet państwa. Składka na ubezpieczenie emerytalno-rentowe Obecna składka opłacana przez rolników nie pokrywa wydatków związanych z wypłacanymi emeryturami i rentami – ponad 90% wydatków na te świadczenia finansowane jest z budżetu państwa. Wysokość tej dotacji związana jest zarówno z brakiem aktuarialnego zbilansowania składek, jak i niekorzystnej struktury ubezpieczonych i emerytów i rencistów. W docelowym systemie, składka rolników na emerytury i renty powinna być adekwatna do otrzymywanych świadczeń. Przy założeniu obecnej wysokości świadczeń, a także struktury świadczeniobiorców i prawdopodobieństw otrzymywania emerytur i rent z tytułu niezdolności do pracy, suma transferów emerytalno-rentowych dla jednej osoby rozpoczynającej ubezpieczenie wynosi około 169 tys. zł. (uwzględniając prawdopodobieństwo dożycia). Aby zapewnić tę wartość transferu składki (uwzględniając prawdopodobieństwa dożycia i prawdopodobieństwo otrzymania świadczeń), składka roczna musiałaby wynieść około 5,6 tys. zł. Wszystkie kwoty zostały obliczone dla warunków roku 2002. Jeżeli do obliczenia składki uwzględnić wartość pieniądza w czasie, to przy przyjęciu stopy dyskontowej na poziomie 2%, bieżąca wartość netto świadczeń wynosi 65 tys. zł. Aby zrównoważyć ją przychodami ze składek, wartość składki musiałaby wynieść ok. 3 tys. zł rocznie. Dla porównania, w 2002 r. roczna składka wynosi 663 zł. Przy czym, należy zwrócić uwagę na to, iż rachunek ten nie uwzględnia prawdopodobieństwa wypłaty renty rodzinnej. Biorąc pod uwagę powyższe, proponuje się przyjąć się poziom 3 tys. zł rocznie jako wysokość składki w pełni finansującej świadczenia. W przypadku opłacania składek niższych, składki te do tego poziomu byłyby dofinansowywane z budżetu państwa. Oznacza to, że obecna dotacja budżetowa podzielona zostałaby na dwie części – dotację do składek rolników, pozwalającą na zbilansowanie składek i świadczeń na poziomie ubezpieczonych oraz dotację uzupełniającą, związaną z kształtującą się relacją pomiędzy liczbą ubezpieczonych i emerytów i rencistów. W zakresie konstrukcji składki, proponuje się podzielić składkę opłacaną przez ubezpieczonych na dwie części – składnik osobowy (stały) oraz składnik dochodowy (zależny od dochodu). Składnik dochodowy składki opłacany byłby przez tych rolników, których dochód przypadający na jedną osobę ubezpieczoną byłby wyższy od określonego poziomu. W okresie przejściowym, składnik dochodowy płacony byłby przez te gospodarstwa, których 115 powierzchnia (wyrażona w hektarach przeliczeniowych) przekracza 5 ha przeliczeniowych oraz działy specjalne. Składka opłacana byłaby tak jak do tej pory kwartalnie. Składnik osobowy składki rolniczej opłacany byłby przez wszystkie osoby ubezpieczone (czyli rolników i domowników). Wysokość składnika osobowego powinna odpowiadać dzisiejszej wysokości składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe opłacanej przez rolników, tzn. byłoby to kwartalnie 30% minimalnej emerytury określonej w systemie ubezpieczeń społecznych pracowników. Składnik dochodowy zależny byłby od wysokości dochodu rolniczego przypadającego na jednego ubezpieczonego, jeżeli dochód ten przekraczałby dochód minimalny. Wysokość składki powinna być zbliżona do składki emerytalnej i rentowej płacone w systemie pracowniczym (obecnie 32,52%). Proponuje się wysokość tej składki na poziomie 30% dochodu rolniczego netto57. Rolnicy, których dochód netto na jednego ubezpieczonego przekraczać będzie 2300 zł rocznie, płacić będą składnik dochodowy w wysokości 30% nadwyżki powyżej tej kwoty. Maksymalny poziom składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe wynosić będzie 3000 zł., a wysokość emerytur i rent kształtowałaby się na takim samym poziomie dla wszystkich rolników. W okresie przejściowym, składka opłacana byłaby w wysokości 300 zł rocznie od jednego hektara przeliczeniowego przekraczającego 5 ha przeliczeniowych na jednego ubezpieczonego. Odpowiada to kwocie 30% od potencjalnego dochodu z jednego hektara przeliczeniowego w wysokości 1000 zł (według szacunków GUS). Składka do funduszu składkowego Ze względu na obecne samofinansowanie się funduszu składkowego, proponuje się utrzymanie obecnej regulacji. W szczególności, wysokość składki ustalana byłaby corocznie, biorąc pod uwagę planowane wydatki funduszu składkowego. Propozycja wysokości składki powinna uwzględniać rachunek aktuarialny, stąd elementem ustalenia wysokości składki powinna być opinia aktuariusza co do wysokości planowanej składki. Dotacja do składek Proponuje się wprowadzić zasadę, iż budżet państwa dotować będzie składki na ubezpieczenia emerytalno-rentowe. Wysokość dotacji powinna odpowiadać różnicy pomiędzy wysokością składki należnej od ubezpieczonego a kwotą składki finansującej świadczenia (czyli 3 000 zł rocznie). W efekcie, kwoty składek oraz dotacji w zależności od dochodu przypadającego na jednego ubezpieczonego przedstawia Wykres 34. 57 Uwzględniającego przychód rolników i koszty prowadzące do uzyskania tego przychodu. 116 Wykres 34. Wysokość składki i dotacji w zależności od dochodu rolniczego 3 500 wysokość składki 3 000 2 500 2 000 1 500 1 000 500 19 000 18 000 17 000 16 000 15 000 14 000 13 000 12 000 11 000 9 000 10 000 8 000 7 000 6 000 5 000 4 000 3 000 2 277 - dochód rolniczy per capita składka dotacja do składki 5.2.4. Świadczenia z systemu ubezpieczeń społecznych rolników Emerytury Funkcjonujące do tej pory kryteria nabywania emerytur oraz ich wysokość zachęcały do jak najwcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Taka konstrukcja świadczenia miała na celu stymulowanie wymiany pokoleniowej w rolnictwie. Z tej perspektywy można powiedzieć, iż działania te osiągnęły swój cel. Od 2002 r. na mocy ustawy z dnia 26 kwietnia 2001 r. o rentach strukturalnych w rolnictwie wprowadzony został system rent strukturalnych. Głównym celem tej ustawy jest poprawa struktury obszarowej gospodarstw rolnych i ich rentowności oraz dostosowanie polskiego rolnictwa do standardów obowiązujących w Unii Europejskiej. Ustawa ma na celu nakłonienie rolników w wieku przedemerytalnym, aby swoje gospodarstwa przekazywali rolnikom młodszym, którzy będą dzięki temu powiększać swoje gospodarstwa i rozwijać działalność rolniczą. Renty strukturalne adresowane są do rolników – właścicieli gospodarstw rolnych o powierzchni co najmniej 3 ha, którzy zaprzestaną prowadzenia działalności rolniczej oraz przekażą grunty na powiększenie jednego lub kilku gospodarstw o powierzchni co najmniej 15 ha. Ponadto, rolnikom takim nie powinno brakować więcej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego. Oznacza to, że ustawa ta jest adresowana do kobiet w wieku 55-60 lat oraz mężczyzn w wieku 60-65 lat. Biorąc pod uwagę powyższe, zasady nabywania i wymiar emerytur rolniczych powinny w większym niż dotychczas stopniu pełnić rolę instrumentu zastępującego dochód dla tych osób, które z powodu wieku nie są już zdolne do pracy (w szczególności do pracy w rolnictwie) i nie powinny w dalszym stopniu zachęcać do jak najwcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Chociaż, nie jest wskazane pełne wyeliminowanie roli systemu ubezpieczenia społecznego rolników w przemianach strukturalnych w tym sektorze, w szczególności w przypadku gospodarstw najmniejszych. Wiek emerytalny w systemie rolniczym powinien być taki sam, jak w przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zapis taki pozwoli na uniknięcie sytuacji, w której obowiązywać będą różne zasady dotyczące wieku emerytalnego, w szczególności związane z planowanym wyrównaniem wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn w dłuższej perspektywie. Jednocześnie w obecnych uwarunkowaniach, oznacza to utrzymanie zróżnicowanego wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn. Proponuje się rezygnację 117 z możliwości przejścia na emeryturę w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, w związku z wprowadzeniem systemu rent strukturalnych. Okresy ubezpieczenia powinny uwzględniać: • okresy podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu (przez okres nie krótszy niż 25 lat), • okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników indywidualnych i ich rodzin w latach 1983-1990, • okresy prowadzenia gospodarstwa rolnego lub pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, przed dniem 1 stycznia 1983 r. Okresy pobierania renty inwalidzkiej rolniczej powinny być uwzględniane do ustalenia prawa do świadczenia rolniczego, natomiast nie powinny wpływać na wymiar emerytury (podobnie jak jest to zawarte w propozycji zmiany systemu emerytalnego pracowników). Wysokość emerytury rolniczej nie jest uzależniona od wysokości dochodu rolniczego. Biorąc pod uwagę ustalenie składki na stałym poziomie (przy dotowaniu przez budżet tych rolników, którzy opłacają składki poniżej limitu), proponuje się, aby utrzymać tę zasadę w przyszłości. Podobnie jak do tej pory, jako bazę do naliczania emerytury można przyjąć wartość emerytury minimalnej określonej w systemie ubezpieczeń pracowniczych. Wysokość emerytury powinna składać się z dwóch części: • części stałej, równej dla wszystkich świadczeniobiorców w wysokości 60% emerytury bazowej; • części zmiennej, zależnej od okresu ubezpieczenia, w wysokości 2% emerytury bazowej za każdy rok ubezpieczenia (lub 0.5% emerytury bazowej za każdy kwartał ubezpieczenia). Porównanie wysokości emerytury w starym systemie oraz według nowych regulacji dla rolników, którzy opłacają składkę w wysokości niższej niż składka samofinansująca przedstawia Wykres 35. % emerytury podstawowej Wykres 35. Wysokość emerytury w relacji do emerytury bazowej – obecny system i propozycja zmiany 200% 150% 100% 50% 15 20 25 30 35 40 45 lata ubezpieczenia propozycja dotychczasowy system 118 Art. 19 ust. 2 umożliwia przyznanie emerytury kobiecie w wieku 55 lat i mężczyźnie w wieku 60 lat, czyli o 5 lat wcześniej. Celem tej regulacji jest przyspieszenie wymiany pokoleniowej Cel ten można osiągnąć tylko w przypadku, gdy gospodarstwo przejmie następca rolnika lub inny młodszy rolnik wskutek sprzedaży gospodarstwa. Ale już nie wskutek np. wydzierżawienia osobie obcej. Poza tym, przepis ten umożliwia nabycie bezrobotnemu dwuzawodowcowi posiadaczowi nieruchomości rolnej powyżej 2 ha przeliczeniowych wcześniejszej emerytury KRUS po opłaceniu kwartalnej składki, który z mocy przepisów ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu pozbawiony jest statusu bezrobotnego, czyli pozbawiony jest prawa do świadczenia przedemerytalnego. Aby art. 19 ust. 2 służył wymianie pokoleniowej należy uwarunkować wypłatę wcześniejszej emerytury od: • przekazania własności gospodarstwa osobie, która jest lub po przejęciu będzie ubezpieczona w KRUS (następca, inny rolnik) • od co najmniej 5-letniego okresu (20 kwartałów) podlegania ubezpieczeniu KRUS poprzedzającego przekazanie gospodarstwa. W przypadku nieprzekazania gospodarstwa rolnego, emerytura powinna być pomniejszona jest o kwotę części stałej (60% emerytury bazowej). Przy czym, należy dążyć do stopniowego ograniczania tej regulacji, która powinna w dużym stopniu być zastąpiona przez system rent strukturalnych. Renty z tytułu niezdolności do pracy Obecnie w systemie ubezpieczeń społecznych rolników funkcjonuje tylko jeden typ renty inwalidzkiej, czyli renta z tytułu długotrwałej niezdolności do pracy w rolnictwie. Świadczenie to przysługuje rolnikowi, który jest długotrwale (czyli powyżej 6 miesięcy) niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Nowelizacja ustawy przyjęta przez Radę Ministrów i przekazana do Parlamentu proponuje zawężenie definicji renty do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ponadto, okres pobierania zasiłku chorobowego uprawniającego do przyznania renty wydłużony został do 18 miesięcy. Jest to istotnie dłużej, niż w przypadku systemu pracowniczego. Ponadto nowelizacja ustawy przewiduje wprowadzenie zasiłku szkoleniowego, który przyznawany byłby osobom całkowicie niezdolnym do pracy w rolnictwie, w celu przekwalifikowania zawodowego. System ten jednak nadal wymaga zmian, w szczególności w zakresie systemu rent z tytułu niezdolności do pracy, systemu orzecznictwa i rehabilitacji, co jest przedstawione poniżej. Świadczenia z tytułu niezdolności do pracy. Orzecznictwo. Proponowane zmiany dotyczące wydłużenia maksymalnego okresu pobierania zasiłku chorobowego wydają się mieć głównie cel fiskalny. Jednocześnie, przy obecnej konstrukcji nie zachęcają one do prowadzenia rehabilitacji rolników zagrożonych niezdolnością do pracy. Stąd, proponuje się po pierwsze, przywrócić pierwotny 6-miesięczny maksymalny okres 119 pobierania zasiłku chorobowego (z ewentualnym uwzględnieniem przypadków, gdy okres ten może zostać wydłużony – jak na przykład gruźlica). Po drugie należy wprowadzić nowy typ świadczenia – zasiłek rehabilitacyjny, wzorem systemu pracowniczego. Zasiłek ten przysługiwałby tym rolnikom, którzy po 6-miesięcznym okresie pobierania zasiłku chorobowego nadal nie są w pełni zdolni do pracy, ale rokują duże szanse na powrót do pracy, w wyniku rehabilitacji. Zasiłek rehabilitacyjny przyznawany byłby na okres do 6 miesięcy. W trakcie jego pobierania rolnik podlegałby również rehabilitacji, mającej na celu przywrócenie jego pełnej zdolności do pracy. Po trzecie, proponuje się wprowadzić dwa typy niezdolności do pracy – częściową i całkowitą niezdolności do pracy. Częściowa niezdolność do pracy przysługiwałaby tym rolnikom, którzy długotrwale utracili zdolność do pracy w gospodarstwie rolnym, ale nadal są zdolni do pracy poza rolnictwem lub w innym typie gospodarstwa rolnego. Instrumentem kierowanym do tej grupy byłaby renta szkoleniowa. W trakcie pobierania renty, rolnik podlegałby rehabilitacji zawodowej lub przekwalifikowaniu, którego celem byłby jego powrót do pracy. Całkowita niezdolność do pracy przysługiwałaby tym rolnikom, którzy trwale nie są zdolni do pracy w rolnictwie oraz poza rolnictwem. Podstawowym celem proponowanych zmian jest osiągnięcie stabilności orzecznictwa, przy jednoczesnej rehabilitacji i aktywizacji rolników, zmierzającej do ograniczania odsetka niepełnosprawnych rolników. Wymiar świadczeń W przypadku przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w rolnictwie, renta ta obliczana byłaby podobnie, jak w przypadku emerytury. Jeżeli okres ubezpieczenia rolnika byłby niższy niż 25 lat, wówczas do okresu ubezpieczenia doliczony byłby okres hipotetyczny – uzupełniający do okresu 25 lat. Za każdy rok okresu hipotetycznego, renta zwiększana byłaby o 1,5% kwoty emerytury bazowej (wariantowo przy uwzględnieniu wskaźnika indywidualnego. W przypadku orzeczenia częściowej niezdolności do pracy, podobnie jak w systemie pracowniczym, renta wynosić może 75% kwoty renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, obliczonej według przedstawionych powyżej reguł. Prewencja i rehabilitacja Działalność w zakresie prewencji i rehabilitacji zyskała uznanie rolników i jest traktowana jako oczywisty obszar aktywności KRUS, tak samo ważny jak wypłata świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego rolników - tym ważniejszy, że ostatnie lata przyniosły istotne zubożenie infrastruktury społecznej wsi. W przyszłości należy utrzymać na dotychczasowych zasadach charakter prowadzonej działalności rehabilitacyjnej i prewencyjnej Kasy. W zakresie rehabilitacji leczniczej należy utrzymać istniejącą bazę rehabilitacyjną oraz utrzymać limit rehabilitowanych pacjentów na poziomie 14,5 tys. rocznie. Kontynuować 120 rehabilitację ambulatoryjną poprzez użyczanie sprzętu rehabilitacyjnego wiejskim i gminnym ośrodkom zdrowia. Zmiany powinny dotyczyć działalności Kasy w zakresie udzielania pomocy ubezpieczonym i świadczeniobiorcom w korzystaniu z rehabilitacji zawodowej lub przekwalifikowaniu. W to miejsce proponuje się rozszerzenie świadczeń z ubezpieczenia społecznego rolników o rolniczą rentę szkoleniową dla rolników, którzy trwale stracili zdolność do pracy w gospodarstwie rolnym i w stosunku, do których orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego oraz o świadczenie rehabilitacyjne. Pogarszająca się sytuacja ekonomiczna na wsi, wykonywanie prac w gospodarstwach przez osoby w podeszłym wieku i dzieci, a zarazem wykonywanie prac przy zastosowaniu przestarzałych maszyn i urządzeń powodują, że bilans wypadków przy pracy rolniczej (w przeliczeniu na 1000 ubezpieczonych) nadal jest 2-krotnie wyższy niż w innych działach gospodarki narodowej, chociaż tendencja wypadkowości na przestrzeni ostatnich 10 lat jest malejąca. Profilaktyka wypadkowa prowadzona przez Kasę od wielu lat potwierdziła jej celowość. Dlatego też należy zwiększyć nakłady na działania prewencyjne adresowane do rolników, a także do producentów maszyn i urządzeń rolniczych w zakresie wdrażania rozwiązań konstrukcyjnych i technologicznych, które wpływają na bezpieczeństwo i ergonomię pracy rolników. Należy także motywować rolników do działań w zakresie poprawy w swoich gospodarstwach warunków pracy poprzez różnicowanie składki na ubezpieczenie wypadkowe (relatywnie - większe ryzyko wypadkowe – wyższa składka na ubezpieczenie wypadkowe, chorobowe i macierzyńskie). Dotychczas prowadzone działania z zakresu prewencji i rehabilitacji powodowały zmniejszenie wypłacanych świadczeń, w związku z tym proponuje się zwiększenie udziału ubezpieczonych w finansowaniu kosztów prewencji i rehabilitacji prowadzonej przez KRUS poprzez transfer środków z funduszu składkowego, tworzonego ze składek ubezpieczonych, do funduszu prewencji i rehabilitacji z 1% do 5%. Pozwoli to na ograniczenie dotacji budżetowej do systemu. Świadczenia z funduszu składkowego W ramach systemu świadczeń z funduszu składkowego, obecny katalog świadczeń należy uzupełnić o zasiłek rehabilitacyjny, wypłacany w przypadku osób, które po wykorzystaniu maksymalnego okresu otrzymywania zasiłku chorobowego wymagają rehabilitacji aby odzyskać pełną zdolność do pracy. Proponuje się, aby zasiłek ten przysługiwał na okres 6 miesięcy. Należy również powrócić do maksymalnego 6-miesięcznego okresu wypłacania zasiłku chorobowego (z ewentualną możliwością wydłużenia w ściśle określonych przypadkach). Proponuje się również do funduszu składkowego włączyć fundusz prewencji i rehabilitacji, jako jego wydzieloną część. Natomiast najbardziej istotne jest wprowadzenie systemu monitorowania efektywności wydatkowania funduszu składkowego. Obecnie obserwowane jest ogromne zróżnicowanie regionalne wypłat z tytułu wypadków (około sześciokrotne) oraz z tytułu chorób (czterokrotne). 121 Oznacza to konieczność zdefiniowania wskaźników monitorowania wydatkowania, na przykład regionalne wskaźniki obejmujące: efektywności • liczbę wypłat poszczególnych na 100 osób ubezpieczonych, • wysokość wypłat na 100 osób ubezpieczonych, • efektywność rehabilitacji (powrót do aktywności zawodowej na 100 osób rehabilitowanych). Zbieg prawa do świadczeń pomiędzy systemami Rolnicy jako osoby prowadzące na własny rachunek działalność rolniczą mają odrębny system ubezpieczenia społecznego zawarty w przepisach ustawy z dnia 20.12.1990r o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U.Nr 7,poz.25 z póź.zm.). Rolnicy nie są płatnikami podatku dochodowego (osiągany przychód jest niewymierny) co powoduje, że składka na ubezpieczenie społeczne jak i świadczenia z tego ubezpieczenia obliczane są w oparciu o najniższą emeryturę obowiązującą w powszechnym systemie ubezpieczenia. Tak obliczane świadczenia są niższe od świadczeń przyznawanych w systemie powszechnego ubezpieczenia. Niemniej istnieją pewne różnice będące korzystniejszymi rozwiązaniami w systemie ubezpieczenia społecznego rolników niż w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych. Należą do nich: • pobieranie zasiłku porodowego, • zaliczanie do okresów ubezpieczenia od którego zależy przyznanie świadczenia emerytalno-rentowego , okresów podlegania innemu ubezpieczeniu społecznemu w wymiarze półtorakrotnym , • zaliczanie do okresów ubezpieczenia , okresu 2 lat pobierania renty inwalidzkiej rolniczej, • możliwość pobierania inwalidzkiej renty rolniczej mimo braku niezdolności do pracy w rolnictwie przez okres 1 roku w przypadku sprzedania gospodarstwa rolnego, • możliwość zamiany renty inwalidzkiej okresowej na rentę inwalidzką stałą mimo braku przeciwwskazań lekarskich do pracy w gospodarstwie rolnym w przypadku osiągnięcia przez rencistę wieku o 5lat niższego niż wiek emerytalny, • odmienne zasady zawieszania świadczenia, • przyznanie jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy rolniczej osobie najbliższej ubezpieczonemu rolnikowi nie podlegającej ubezpieczeniu społecznemu rolników, jeżeli uległa wypadkowi przy pracy rolniczej. W systemie tym wysokość świadczenia tj. części składkowej uzależniona jest od okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu (1% emerytury podstawowej za każdy rok podlegania 122 ubezpieczeniu), a więc staż ubezpieczeniowy generuje wysokość świadczenia. Dlatego okresy podlegania innemu ubezpieczeniu społecznemu zaliczane są w wymiarze półtorakrotnym. W systemie powszechnego ubezpieczenia społecznego dla osób urodzonych przed 1 stycznia 1949r okresy prowadzenia gospodarstwa rolnego lub opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników zaliczane są do okresów ubezpieczenia w wymiarze niezbędnym do przyznania świadczenia. Tak więc okresy ubezpieczenia rolniczego mają wpływ na staż ubezpieczeniowy , nie mają natomiast wpływu na wysokość świadczenia. Zaliczanie okresów ubezpieczeniowych z innych systemów nie będzie miało znaczenia dla osób urodzonych po 31grudnia 1948r. Dla tych osób wysokość świadczenia będzie uzależniona od kwot zgromadzonych na kontach w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych oraz otwartych funduszach emerytalnych. W tej sytuacji słuszne wydaje się wprowadzenie zasady , że każdy system płaci emeryturę za swoje okresy ubezpieczenia. Do obliczania emerytury rolniczej przyjmowane byłyby okresy opłacania składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe, a emerytura wypłacana z Funduszu Emerytalno-Rentowego, natomiast za okresy pracy w systemie powszechnym emerytura płacona byłaby z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i emerytura z tytułu zgromadzonych składek w otwartych funduszach emerytalnych. Powyższe zasady dotyczyłyby osób przechodzących na emeryturę po 2013 r. Natomiast dla rolników przechodzących na emeryturę przed wymienioną datą należałoby stworzyć zasady zbliżone do zasad obowiązujących w powszechnym systemie, poprzez modyfikację istniejącego systemu (np. likwidacja „wcześniejszych emerytur”, zaliczania stażu z innego ubezpieczenia w wymiarze półtorakrotnym). 5.2.5. System finansowy i organizacyjny KRUS Nadmiernie skomplikowany system organizacyjny i finansowy KRUS wymaga wprowadzenia daleko idących zmian. Forma prawna, w jakiej działa KRUS jest trudna do zidentyfikowania. Proponujemy nadać KRUS taki status, jaki ma Zakład Ubezpieczeń Społecznych, czyli państwowej jednostki organizacyjnej z osobowością prawną. Nadzór nad KRUS powinien sprawować minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. Dwa fundusze funkcjonujące obecnie w ramach KRUS – fundusz emerytalno-rentowy oraz fundusz składkowy powinny otrzymać status państwowych funduszy celowych, przy czym fundusz składkowy zachowałby osobowość prawną. Prezes KRUS byłby jednoosobowym zarządem funduszu składkowego. Fundusz prewencji i rehabilitacji powinien stanowić wydzielony element funduszu składkowego. Ponadto, należy uregulować gospodarkę finansową funduszu składkowego. W szczególności, przy przyznaniu funduszowi statusu funduszu celowego, należy przyznać właściwemu ministrowi bezpośrednie ustawowe uprawnienia nadzorcze (zatwierdzanie planów finansowych Funduszu, prawo sprzeciwu itp.). Niezbędne jest również uregulowanie zasad gospodarowania finansami Funduszu bezpośrednio w ustawie (np. problem lokat analogicznie jak w ustawie o działalności ubezpieczeniowej). Należy utrzymać dotychczasową zasadę, że Rada Rolników ze swojego składu wyłania Radę Nadzorczą Funduszu. 123 Przy proponowanej formie prawnej KRUS, utrzymanie funduszu administracyjnego i motywacyjnego jest zbędne. KRUS jako instytucja posiadałby swój budżet, którego przychody stanowiłby odpis z zarządzanych funduszy. Kształtowanie wynagrodzeń i system motywacji finansowej stanowiłby element tego budżetu, w ramach określonego odpisu, tak jak dzieje się to w przypadku ZUS. Z budżetu KRUS finansowane byłyby przede wszystkim osobowe i rzeczowe koszty funkcjonowania KRUS, łącznie z kosztami poboru i wypłaty świadczeń, opłaty na rzecz instytucji i podmiotów wykonujących zadania na rzecz KRUS oraz inne elementy dotychczas finansowane z funduszu administracyjnego. Do przychodów KRUS poza odpisami z zarządzanych funduszy zaliczałyby się też środki na refundację świadczeń wypłacanych na zlecenie innych instytucji oraz środki uzyskane z wykonywania zadań zleconych. Rada Rolników powinna pełnić dotychczasową rolę nadzorczą, jednak wzorem Rady Nadzorczej ZUS, Radę Rolników ograniczyć do 15-20 członków. Prawo zgłaszania kandydatów pozostawić Izbie rolniczej. Ona bowiem posiada legitymację ogółu rolników, której nie mają związki zawodowe i organizacje rolnicze. Ponadto, w ramach KRUS niezbędna jest budowa systemu informatycznego pozwalającego na skuteczne zarządzanie i ocenę funkcjonowania KRUS. Zgromadzone informacje powinny również stanowić podstawę do przygotowywania prognoz przychodów i wydatków systemu ubezpieczeń społecznych rolników, które są niezbędne ze względu na proces starzenia się ludności i konieczność utrzymywania stabilności finansów publicznych w długim okresie. Źródłem danych do tego systemu powinny być przekazywane przez płatników raporty, jak również informacje o świadczeniobiorcach. 5.3. Spodziewane rezultaty proponowanych zmian W efekcie zaproponowanych działań ma nastąpić: • skierowanie dofinansowania budżetu państwa do najbardziej potrzebujących rolników, poprzez dofinansowywanie przede wszystkim składek rolniczych, a nie świadczeń. Oznacza to, że docelowo pomoc skierowana będzie do rolników, posiadających małe gospodarstwa, natomiast państwo nie będzie dotować świadczeń otrzymywanych przez rolników posiadających wielkoobszarowe gospodarstwa; • zmniejszenie poziomu dofinansowania KRUS z budżetu państwa, poprzez uzależnienie wysokości składek od dochodów rolniczych, a także dochodów uzupełniających, planowane jest zwiększenie wpływów ze składek emerytalno-rentowwych, co prowadzić będzie do zmniejszenia wysokości dotacji uzupełniającej; • uszczelnienie systemu i ograniczenie możliwości nadużyć; proponowane zmiany wprowadzają ścisłe definicje gospodarstwa rolnego, rolników i domowników, co oznacza ograniczenie dostępu do systemu ubezpieczeń rolniczych osób, które nie są rolnikami; • zwiększenie możliwości rehabilitacji i przekwalifikowania rolników; nowe propozycje w zakresie sposobu orzekania o niezdolności do pracy oraz wprowadzenie możliwości rehabilitacji i przeszkolenia wpływać będą na zwiększenie możliwości utrzymania aktywności zawodowej (także poza rolnictwem) osób zagrożonych niezdolnością do pracy; • stymulowanie przekształceń w rolnictwie – kompleksowe przeprowadzenie zmiany systemu ubezpieczeń społecznych rolników pozwala na wkomponowanie tego systemu w całość polityki rolnej, polityki zatrudnienia i polityki społecznej, w efekcie których następować mogą niezbędne przemiany strukturalne w rolnictwie. 124 6. Skutki finansowe proponowanych rozwiązań DZIAŁANIE SPODZIEWANE EFEKTY 1. Działania dotyczące całości transferów socjalnych 1.1. Monitorowanie Wprowadzenie efektywnego systemu pomiaru skuteczności wydatków efektywności wydatków socjalnych prowadzącego do ograniczania wydatków nieefektywnych i socjalnych zwiększania możliwości finansowania najbardziej efektywnych form pomocy 1.2. Przygotowanie budżetu Budżet polityki społecznej stanowić powinien stały element polityki społecznej średniookresowej strategii finansów publicznych, skupiający się na największej części wydatków publicznych, jaki stanowią wydatki społeczne. Średniookresowa prognoza wydatków pozwoli na lepsze planowanie sytuacji finansów publicznych, a z drugiej strony będzie pozwalała na szybsze dostosowania wydatków do sytuacji sektora finansów publicznych. 1.3. Utworzenie urzędu Długookresowe prognozowanie wydatków przez krajowego aktuariusza krajowego aktuariusza pozwoli na kształtowanie długookresowych scenariuszy rozwoju sektora finansów publicznych. Prognozy aktuarialne pozwolą uniknąć uchwalania regulacji powodujących długotrwałe istotnie zwiększanie wydatków, w szczególności wydatków społecznych, jeżeli działania takie nie będą uzasadnione. 1.4. Zmiana zasady Obniżenie waloryzacji do poziomu wskaźnika wzrostu cen oznacza waloryzacji emerytur i rent1 zmniejszenie wydatków związanych z przyznanymi świadczeniami. Dodatkowe wprowadzenie zasady kumulacji waloryzacji oznacza zmniejszenie kosztów w latach, w których waloryzacja się nie odbędzie, obejmujące wydatki na świadczenia a także koszty przygotowania waloryzacji w ZUS i KRUS. 2. Transfery dla osób w wieku przedemerytalnym 2.1. Stopniowe ograniczanie Zmniejszenie wydatków na świadczenia przedemerytalne i poprawa świadczeń struktury wydatków Funduszu Pracy. Zwiększenie aktywności zawodowej przedemerytalnych osób, które obecnie korzystałyby z systemu świadczeń przedemerytalnych. 125 SZACUNKI FINANSOWE Z pewnością korzystne, chociaż niemierzalne. Z pewnością korzystne, chociaż niemierzalne. Z pewnością korzystne, chociaż niemierzalne. Działalność tego typu instytucji w Europie Zachodniej pokazuje na duże oszczędności. Istotne i obserwowalne od początku wdrożenia. Wzrost wydatków na świadczenia przedemerytalne w 2002 r. wyniósł 800 mln zł. Możliwe oszczędności DZIAŁANIE 2.2. Program 50+ SPODZIEWANE EFEKTY Aktywizacja zawodowa osób, które są zagrożone dezaktywizacją, dostosowanie oferty do ich potrzeb, promowanie działań zachęcających do aktywności zawodowej. 2.3. Emerytury pomostowe Zapewnienie ochrony pracownikom, którzy ze względu na wykonywaną pracę nie mogą pracować do ukończenia wieku emerytalnego; system pozwalający na stopniowe wycofanie możliwości wcześniejszej dezaktywizacji i docelowe wprowadzenie systemu ograniczenia możliwości pracy w szczególnych warunkach Zwiększenie aktywności zawodowej kobiet; zmniejszenie wydatków 2.4. Wyrównanie wieku emerytalnych przy jednoczesnym podniesieniu poziomu jednostkowych emerytalnego kobiet i 1 emerytur dla kobiet mężczyzn 2.5 Wprowadzenie Zwiększenie aktywności zawodowej osób starszych w przyszłości, gdy elastycznego wieku spodziewane jest narastanie procesu deficytu podaży na pracę, związanego emerytalnego w przedziale z szybkim starzeniem się ludności, także zmniejszenie nacisku na system 62-65 lat rentowy. 3. Renty z tytułu niezdolności do pracy 3.1. Zmiana funkcji rent Wzmocnienie aktywizacyjnej i integracyjnej funkcji rent inwalidzkich, inwalidzkich usunięcie zniekształceń wywoływanych przez system rentowy na rynek pracy 3.2. Nowy wymiar świadczeń Harmonizacja świadczeń wypłacanych z systemu zabezpieczenia na rentowych wypadek niepełnosprawności z systemem zabezpieczenia na starość. Zmniejszenie dezaktywizującego charakteru rent i zachęt do 126 SZACUNKI FINANSOWE wynikające z ograniczenia dostępu do tych świadczeń to około 500 mln zł rocznie (przy czym, w każdym roku następuje kumulacja). Program ten prowadzić będzie do ograniczania wydatków na świadczenia przedemerytalne, zasiłki dla bezrobotnych oraz renty osób po 50-tym roku życia, chociaż efekt jest trudno mierzalny. Ostateczny koszt zależy od przyjętych rozwiązań, jednak jest niższy niż koszt utrzymywania systemu emerytur wcześniejszych. Istotne oszczędności po 2010 r. (od wdrożenia proponowanych regulacji) Zwiększone wpływy ze składek i zmniejszone wydatki na świadczenia, chociaż całkowity efekt trudno mierzalny. Osiągany stopniowo wzrost wpływów podatkowych. Zmniejszenie wydatków z systemu rentowego. DZIAŁANIE 3.3. Zmiana zasad łączenia pracy i otrzymywania rent 3.4. Nowe zasady przyznawania renty minimalnej 3.5. Przekształcenie starszych rencistów w emerytów 3.6. Nowe zasady przyznawania rent SPODZIEWANE EFEKTY przechodzenia na rentę z przyczyn związanych z rynkiem pracy. Wzmocnienie aktywizacyjnej funkcji rent inwalidzkich. Usunięcie zachęt do korzystania z systemu rentowego przez osoby o niskich dochodach. Zwiększenie adekwatności systemu. Porządkowanie systemu, eliminacja postrzegania renty w społeczeństwie jako „sposobu na życie”. Wprowadzenie zasady okresowości zmniejszającej wykluczenie z rynku pracy osób niepełnosprawnych. Większy nacisk na rehabilitację i aktywizację. 3.7. Weryfikacja osób z Zwiększenie adekwatności udzielanych świadczeń, zmniejszenie stopnia orzeczoną stałą niezdolnością nadużyć w systemie. do pracy 3.8. Wzmocnienie systemu Dalsza poprawa efektywności systemu orzecznictwa w ZUS. orzecznictwa Harmonizacja innych systemów orzecznictwa z systemem ZUS. Poprawa jakości nadzoru i eliminacja patologii. 4. Aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych 4.1. Likwidacja barier w Zmniejszenie kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych zatrudnianiu osób w stopniu lekkim niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym i znacznym 4.2. Zmiana struktury Zwiększenie środków kierowanych do osób niepełnosprawnych wydatków na wspieranie podejmujących zatrudnienie, Lepsze wykorzystanie środków z EFS zatrudnienia niepełnosprawnych 4.3. Zmiana struktury Zrównanie pracodawców pod względem przysługujących im preferencji z wydatków na pomoc tytułu zatrudnienia osoby niepełnosprawnej pracodawcom Ograniczenie ulg podatkowych i form dofinansowywania, które nie służą potrzebom osób niepełnosprawnych Ograniczenie preferencji wpływających na nieuzasadnioną poprawę 127 SZACUNKI FINANSOWE Niewielkie zmniejszenie wydatków. Neutralne Niewielkie zmniejszenie wydatków. Znaczne zmniejszenie wydatków zależne od skali ujawnionych osób zdolnych do pracy. Zmniejszenie wydatków w wyniku utrzymania wysokiej efektywności systemu orzecznictwa. o3% o 23% Korzystne Oszczędności w finansach publicznych ok. 1,6 mld zł (z czego 520 mln zł zwiększonych dochodów i ok. 1095 mln zmniejszonych wydatków) DZIAŁANIE 4.4. Zmiany w funkcjonowaniu systemu kwotowego 4.5 Likwidacja PFRON SPODZIEWANE EFEKTY konkurencyjności zakładów pracy chronionej wobec pozostałych podmiotów występujących na rynku Eliminacja patologii związanych z nadużywaniem statusu zakładu chronionego, Obniżenie kosztów pracy w zakładach o niskim poziomie przeciętnych wynagrodzeń Zwiększenie opłacalności zatrudnienia osób niepełnosprawnych o wyższym poziomie wykształcenia w zakładach o wyższym poziomie przeciętnych wynagrodzeń, Likwidacja kosztochłonnej struktury 5. System ubezpieczeń społecznych rolników 5.1. Zmiana definicji Ograniczenie dostępu do systemu przez osoby nie będące rolnikami; gospodarstwa i rolnika ograniczenie nadużywania systemu przez domowników nie płacących składki 5.2. Zmiana zasad opłacania Zwiększenie wpływów ze składek do KRUS, zmniejszenie dotacji składek budżetowej 5.3. Zmiana zasad Zachęta do wydłużenia aktywności zawodowej i krótszy okres wypłacania przyznawania i wymiaru emerytur świadczeń 5.4. Uproszczenie systemu Przejrzystość przepływów finansowych, a przez to większa kontrola nad finansowego i finansami KRUS. organizacyjnego KRUS 1 Szacunkowe koszty wynikające z wdrożenia zaznaczonych rozwiązań przedstawione są w dalszej części 128 SZACUNKI FINANSOWE Korzystne chociaż niemierzalne Korzystne, efekty w dłuższym okresie ok. 50 mln rocznie. W praktyce wystąpią zarówno oszczędności jak i dodatkowe koszty. Korzystne, chociaż niemierzalne Zwiększenie wpływów ze składek o ok. 1,5-2,0 mld zł rocznie Korzystne, chociaż niemierzalne Korzystne, chociaż niemierzalne Poniżej przedstawione są szacunkowe skutki wdrożenia rozwiązań zaproponowanych w raporcie, obejmujące przede wszystkim wydatki emerytalno-rentowe. To, co należy podkreślić to fakt, iż wpływają one w różnym stopniu i w różnym okresie na wysokość wydatków publicznych. Całkowity ich efekt prowadzi do istotnych oszczędności, które przyczynią się do powrotu na ścieżkę stabilnego wzrostu gospodarczego. Do szacunku wykorzystany został model „Budżet Polityki Społecznej” przygotowany w Instytucie Badań nad Gospodarką Rynkową, przy współpracy Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. 6.1. Założenia makroekonomiczne Przyjęty dla celów modelowych scenariusz makroekonomiczny zakłada realną konwergencję Polski i dzisiejszych krajów członkowskich UE na przestrzeni lat 2004-2020. Podstawowym założeniem jest przyjęcie, że w tym okresie PKB Polski będzie wzrastał w średniorocznym tempie 5%. Wahania cykliczne pominięto. Przyjmując, że w tym okresie kraje UE15 będą rozwijać się na poziomie około 2,0%-2,5% oznacza to, założenie tempa realnej konwergencji na około 2,5%-3% rocznie co jest zgodne ze świadectwami realnej konwergencji w obrębie krajów OECD w okresie powojennym. Ponieważ w długim okresie udział funduszu płac w PKB nie ulega istotnym zmianom przyjęto, że płace realne po roku 2010 będą wzrastać zgodnie ze wzrostem PKB. W okresie przejściowym tj. w latach 2004-2010 przyjęto, że płace realne będą rosły nieco wolniej niż PKB (tj. w tempie około 3,5%-4% rocznie) co uzasadnić można zamykaniem się luki produktowej i presją na płace ze strony rynku pracy. Wedle przyjętych założeń deflator PKB w długim okresie ustabilizuje się na poziomie 2,4%. W latach 2004-2010 założono, że będzie on przejściowo nieco wyższy nie przekraczając jednak poziomu 2,8%. Związane jest to z napięciami fiskalnymi w tym okresie. 6.2. Wydatki społeczne – efekty wprowadzonych zmian Według prognozy wynikającej z modelu „Budżet Polityki Społecznej” udział wydatków społecznych w relacji do Produktu Krajowego Brutto w perspektywie do 2020 r. będzie maleć. Spowodowane jest to przede wszystkim spadkiem wydatków na emerytury i renty, związanym z procesem wdrażania reformy emerytalnej (po 2006 r.) oraz oparciem waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych o wysokość inflacji z roku poprzedniego, a także znacznym zmniejszeniem liczby nowo orzekanych rent inwalidzkich w ZUS. Wydatki na emerytury i renty w 2004 r. wynosić będą około 14% PKB, a w perspektywie do 2020 r., według scenariusza bazowego, powinny spaść do poziomu około 9% PKB. Jednak spadek ten nie jest na tyle szybki, aby gwarantować odzyskanie stabilności finansów publicznych, stąd konieczne są dalsze działania wpływające na ograniczanie wydatków. 129 Tabela 41. Wydatki na cele społeczne w wariancie bazowym (%PKB) 2003 2004 2005 Wydatki socjalne ogółem w stosunku do PKB 24,0 23,3 22,7 Emerytury i renty 14,3 13,8 13,4 Emerytury 8,1 8,0 7,8 Renty z tytułu niezdolności do pracy 4,1 3,8 3,6 Renty rodzinne 2,1 2,0 1,9 Wydatki na bezrobocie 1,2 1,1 1,2 Opieka zdrowotna 4,6 4,5 4,4 Pomoc społeczna 1,0 1,0 0,9 Świadczenia rodzinne 0,9 0,9 0,8 Zasiłki krótkookresowe 0,7 0,7 0,7 Koszty administracyjne i pozostałe 0,7 0,7 0,7 Inne wydatki socjalne 0,6 0,6 0,6 Źródło: Symulacje własne MGPiPS w oparciu o model „Budżet Polityki Społecznej”. 2006 22,1 13,0 7,7 3,5 1,9 1,1 4,4 0,9 0,8 0,7 0,6 0,6 2007 21,5 12,6 7,5 3,3 1,8 1,0 4,4 0,8 0,8 0,7 0,6 0,6 6.2.1. Zmiana zasady waloryzacji emerytur i rent Wyróżnić można dwa efekty związane ze zmianą zasad waloryzacji. Pierwszy to efekt oszczędnościowy, związany z ograniczeniem wskaźnika waloryzacji do poziomu inflacji. Drugi to efekt płynnościowy, występujący przy założonej niskiej inflacji, kiedy to w niektórych latach waloryzacja nie byłaby dokonywana. Dodatkową oszczędnością nie ujętą na wykresie są niższe wydatki wynikłe z rzadszej procedury waloryzacyjnej. Wykres 36. Skutki finansowe zmiany zasad waloryzacji emerytur i rent różnica w stosunku do wariantu bazowego 0,0% -0,2% -0,4% -0,6% -0,8% -1,0% -1,2% -1,4% 2000 2004 2008 2012 2016 2020 rok Źródło: Symulacje własne MGPiPS w oparciu o model „Budżet Polityki Społecznej”. 6.2.2. Wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn Zmiana ta wpłynie na zmniejszenie wydatków emerytalnych dopiero po 2010 r., kiedy wchodzić będą w życie zaproponowane zmiany. Ze względu na kroczący charakter oszczędności, będą one wzrastały wraz z upływem czasu. 130 różnica w stosunku do wariantu bazowego Wykres 37. Skutki finansowe wyrównania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn 0,0% -0,1% -0,2% -0,3% -0,4% -0,5% 2000 2004 2008 2012 2016 2020 rok Żródło: Symulacje własne MGPiPS w oparciu o model „Budżet Polityki Społecznej”. 6.2.3. Weryfikacja osób mających prawo do stałej renty z tytułu niezdolności do pracy Szacunki zmiany przeprowadzone zostały przy założeniu, iż w okresie od 2004 do 2006 r. w wyniku weryfikacji ok. 94 tys. osób, czyli 20% rencistów w wieku do 55 lat, którzy mieli renty stałe (w ogólnej liczbie ok. 470 tysięcy), nie będzie miała utrzymanego orzeczenia. Korzyści wynikające z tego działania, przy takim założeniu sięgną 1,1 mld zł w 2007 r. Większy zakres negatywnej weryfikacji uprawnień rentowych prowadziłby do większego spadku udzielanych świadczeń. W okolicach 2020 r. spodziewane korzyści i koszty po stronie wydatków emerytalnych będą zbliżone. Należy jednak pamiętać, iż osoby te kontynuując aktywność zawodową płacić będą składki i podatki, co nie jest uwzględnione w szacunku. różnica w stosunku do wariantu bazowego Wykres 38. Skutki finansowe weryfikacji osób mających prawo do stałej renty z tytułu niezdolności do pracy 0,04% 0,02% 0,00% -0,02% -0,04% -0,06% -0,08% 2000 2004 2008 2012 2016 rok emerytury renty inwalidzkie Źródło: Symulacje własne MGPiPS w oparciu o model „Budżet Polityki Społecznej”. 131 2020 6.2.4. Zmiany zasad orzecznictwa W tym wariancie przyjęto, że w wyniku nieprzyznawania rent inwalidzkich na okres dłuższy niż 36 miesięcy (a w konsekwencji konieczność przeprowadzania badań okresowych) wzrośnie liczba rencistów, u których stwierdzi się brak inwalidztwa, w wyniku skutecznej rehabilitacji. Dla celów szacunku finansowego przyjęto, że w wyniku tego rozwiązania nastąpi wzrost liczby osób, u których w trakcie badań kontrolnych nie stwierdza się inwalidztwa, o 10% w stosunku do wariantu bazowego. różnica w stosunku do wariantu bazowego Wykres 39. Skutki finansowe zmiany zasad orzecznictwa 0,02% 0,01% 0,00% -0,01% -0,02% -0,03% -0,04% 2000 2004 2008 2012 2016 2020 rok emerytury renty inwalidzkie Źródło: Symulacje własne MGPiPS w oparciu o model „Budżet Polityki Społecznej”. 6.2.5. Podniesienie wieku uprawniającego do renty rodzinnej Zgodnie z przedstawioną propozycją założono podniesienie granicy wieku uprawniającego do ubiegania się o rentę rodzinną po zmarłym współmałżonku z 50 lat do normalnego wieku emerytalnego. Według danych ZUS w 2001 r. z 67,6 tys. osób, którym przyznano rentę rodzinną 14,3% było w wieku 50-59 lat. Ograniczenie możliwości uzyskania renty rodzinnej przez osoby w tej grupie wieku oznaczałoby zatem ograniczenie liczby rent rodzinnych nowo przyznanych o blisko 14 tys. rocznie przeciętnie na okres 5-letni (potem istnieje możliwość uzyskania renty rodzinnej lub własnego świadczenia), a co za tym idzie osiągnięcie pewnych oszczędności (por. tabela zbiorcza). 6.2.6. Podsumowanie wyników W Tabeli 42 zaprezentowano zestawienie przewidywanych oszczędności w stosunku do wariantu bazowego. Można się więc spodziewać, że w wyniku wprowadzonych zmian oraz kontynuacji dotychczasowych trendów (wariant bazowy) wydatki na świadczenia społeczne powinny do roku 2007 obniżyć się w stosunku do roku 2003 o 2,9% PKB. Z tej liczby 1,8% PKB wynika z wariantu bazowego, a 1,1% PKB z proponowanych rozwiązań. Ujęcie kwotowe efektów proponowanych rozwiązań zaprezentowano w Tabeli 43. 132 Tabela 42. Podsumowanie efektów postulowanych zmian ( %PKB) 2004 2005 2006 2007 Wydatki na cele społeczne (wariant bazowy) 23,30 22,71 22,11 21,54 Razem wpływ proponowanych zmian (1+2+3+4+5) -0,25 -0,97 -0,72 -1,13 1.1. Monitorowanie efektywności wydatków socjalnych 1.2. Przygotowanie budżetu polityki społecznej 1.3. Utworzenie urzędu krajowego aktuariusza 1.4a. Zmiana zasady waloryzacji emerytur i rent -0,16 -0,43 -0,10 -0,42 1.4b. Brak operacji waloryzacyjnej 0,00 0,00 0,00 1.5. Ograniczenie wydatków na zasiłki chorobowe -0,03 -0,05 -0,05 -0,04 Razem (1) -0,19 -0,48 -0,14 -0,47 2.1. Stopniowe ograniczanie świadczeń -0,04 -0,09 -0,14 -0,22 przedemerytalnych 2.2. Program 50+ 0,06 0,06 0,05 0,05 2.3. Emerytury pomostowe ? 2.4. Wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn 2.5. Wprowadzenie elastycznego wieku emerytalnego w przedziale 62-65 lat Razem (2) 0,02 -0,03 -0,09 -0,17 3.1. Zmiana funkcji rent inwalidzkich 3.2. Nowy wymiar świadczeń rentowych 3.3. Zmiana zasad łączenia pracy i otrzymywania rent 3.4. Nowe zasady przyznawania renty minimalnej 3.5. Przekształcenie starszych rencistów w emerytów 3.6. Nowe zasady przyznawania rent 3.7. Weryfikacja osób z orzeczoną stałą niezdolnością -0,02 -0,06 -0,09 -0,10 do pracy 3.8. Wzmocnienie systemu orzecznictwa 0,00 -0,01 -0,02 -0,02 3.9. Zmiana zasad przyznawania rent rodzinnych -0,01 -0,02 -0,03 -0,03 Razem (3) -0,03 -0,09 -0,14 -0,16 4.1. Likwidacja barier w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych 4.2. Zmiana struktury wydatków na wspieranie zatrudnienia niepełnosprawnych 4.3. Zmiana struktury wydatków na pomoc -0,04 -0,18 -0,17 -0,16 pracodawcom 4.4. Zmiany w funkcjonowaniu systemu kwotowego 4.5. Likwidacja PFRON -0,01 -0,01 0,00 Razem (4) -0,04 -0,18 -0,17 -0,17 5.1. Zmiana definicji gospodarstwa i rolnika 5.2. Zmiana zasad opłacania składek -0,19 -0,18 -0,17 5.3. Zmiana zasad przyznawania i wymiaru świadczeń 5.4. Uproszczenie systemu finansowego i organizacyjnego KRUS Razem (5) -0,19 -0,18 -0,17 WYDATKI SPOŁECZNE PO RACJONALIZACJI 23,05 21,73 21,38 20,42 Uwagi: Wartość 0,00 oznacza, że proponowane oszczędności stanowią mniej niż 0,005% PKB. Ze względu na fakt iż niektóre z proponowanych oszczędności (operacja waloryzacyjna) lub wydatków (program 50+), choć ściśle związane z wydatkami społecznymi, takimi wydatkami sensu stricto nie są, podaną w ostatnim wierszu wielkość łącznych wydatków społecznych dokonaniu proponowanych reform należy traktować orientacyjnie. ? – wartość wydatków z tytułu emerytur pomostowych zależy od liczby osób objętych tym świadczeniem. 133 Tabela 43. Podsumowanie efektów postulowanych zmian (mln zł) 1.1. Monitorowanie efektywności wydatków socjalnych 1.2. Przygotowanie budżetu polityki społecznej 1.3. Utworzenie urzędu krajowego aktuariusza 1.4a. Zmiana zasady waloryzacji emerytur i rent 1.4b. Brak operacji waloryzacyjnej 1.5. Ograniczenie wydatków na zasiłki chorobowe Razem (1) 2.1. Stopniowe ograniczanie świadczeń przedemerytalnych 2.2. Program 50+ 2.3. Emerytury pomostowe 2.4. Wyrównanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn 2.5. Wprowadzenie elastycznego wieku emerytalnego w przedziale 62-65 lat Razem (2) 3.1. Zmiana funkcji rent inwalidzkich 3.2. Nowy wymiar świadczeń rentowych 3.3. Zmiana zasad łączenia pracy i otrzymywania rent 3.4. Nowe zasady przyznawania renty minimalnej 3.5. Przekształcenie starszych rencistów w emerytów 3.6. Nowe zasady przyznawania rent 3.7. Weryfikacja osób z orzeczoną stałą niezdolnością do pracy 3.8. Wzmocnienie systemu orzecznictwa 3.9. Zmiana zasad przyznawania rent rodzinnych Razem (3) 4.1. Likwidacja barier w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych 4.2. Zmiana struktury wydatków na wspieranie zatrudnienia niepełnosprawnych 4.3. Zmiana struktury wydatków na pomoc pracodawcom 4.4. Zmiany w funkcjonowaniu systemu kwotowego 4.5. Likwidacja PFRON Razem (4) 5.1. Zmiana definicji gospodarstwa i rolnika 5.2. Zmiana zasad opłacania składek 5.3. Zmiana zasad przyznawania i wymiaru świadczeń 5.4. Uproszczenie systemu finansowego i organizacyjnego KRUS Razem (5) RAZEM ? – wartość wydatków z tytułu emerytur pomostowych 134 2004 2005 2006 -1 349,31 -20,36 -300,00 -1 669,67 -4 007,00 -20,48 -421,75 -4 449,23 -448,29 -1 418,40 -4 498,08 -20,52 -476,68 -4 995,29 -343,37 -824,16 -1 442,36 -2 326,25 500,00 512,00 525,82 539,60 ? 156,63 -312,16 -916,54 -1 786,65 -169,18 -523,12 -905,63 -1 098,72 -36,19 -70,00 -275,37 -106,29 -180,00 -809,42 -170,35 -280,00 -1 355,97 -231,03 -370,00 -1 699,75 -350,00 -1 638,40 -1 682,64 -1 726,72 -350,00 -50,00 -1 688,40 -51,20 -1 733,84 -52,58 -1 779,30 -1 740,80 -1 787,80 -1 834,64 -970,11 2007 -1 740,80 -1 787,80 -1 834,64 -2 138,41 -9 000,01 -7 212,54 -12 095,63 zależy od liczby osób objętych tym świadczeniem. Załączniki Finanse publiczne Tabela 44. Wydatki sektora finansów publicznych w krajach OECD w latach 1970-2002 (%PKB) 1970* 1980* 1985 1990 1995 1996 1997 1998 1999 Austria 38,5 48,1 50,3 48,8 52,5 52,1 49,9 50,3 50,0 Belgia 41,8 57,8 57,1 50,8 50,1 50,3 48,6 48,0 47,2 Dania 56,2 53,6 56,6 56,3 54,4 54,0 52,5 Finlandia 30,0 38,1 42,6 44,4 54,3 54,0 51,3 48,1 47,1 Francja 38,5 46,1 49,8 47,5 51,4 51,5 50,5 49,9 49,5 Niemcy 38,3 47,9 43,4 41,8 46,3 47,3 46,5 46,0 46,1 Grecja 30,4 43,8 47,4 46,5 44,3 42,7 42,7 43,2 Irlandia 37,6 50,7 39,9 38,0 36,4 34,2 32,2 31,9 Włochy 33,0 42,1 49,5 52,9 51,1 51,3 48,5 47,6 46,7 Japonia 19,0 32,0 29,4 30,5 34,4 34,9 33,8 34,8 36,1 Niderlandy 41,3 55,8 51,9 49,4 47,7 45,6 44,4 43,4 43,0 Norwegia 36,7 43,8 40,8 48,6 46,9 44,4 42,8 45,2 44,7 Portugalia 19,8 23,6 39,3 39,3 41,1 41,6 40,2 40,2 40,9 Hiszpania 21,6 32,2 42,5 41,2 39,7 39,2 38,3 Szwecja 42,8 60,1 60,4 55,9 61,9 59,9 58,0 55,5 55,0 Wlk.Brytania 36,7 43,0 42,9 39,0 42,2 40,7 38,8 37,6 36,9 USA 30,0 31,4 33,8 33,6 32,9 32,4 31,4 30,5 30,3 OECD 30,5 36,5 37,8 37,6 39,2 38,9 37,7 37,3 37,1 * - dane za lata 1970 i 1980 nie są w pełni porównywalne z danymi za lata nastęne. Źródło: OECD. 2000 49,0 46,7 50,6 43,6 48,7 43,3 44,7 29,2 44,8 36,8 41,4 40,3 41,2 37,9 52,6 34,7 30,1 36,4 2001 50,1 46,5 50,6 44,3 48,8 45,7 42,9 29,9 46,4 36,7 42,0 41,2 42,0 37,5 52,2 38,3 31,2 37,4 2002 50,5 46,1 50,8 44,8 49,4 46,1 42,8 31,1 46,3 37,6 42,9 43,0 41,5 37,6 52,6 38,9 31,9 37,9 Tabela 45. Średnie stopy wzrostu PKB per capita w wybranych krajach OECD w latach 1970-2000 USA Japonia Niemcy Francja Włochy Wielka Brytania Austria Belgia Dania Finlandia Grecja Irlandia Niderlandy Norwegia Portugalia Hiszpania Szwecja OECD Źródło: OECD. 1970-2000 2,2 2,6 1,5 2,0 2,2 2,1 2,5 2,3 1,9 2,5 1,9 4,3 2,0 3,0 3,0 2,5 1,6 2,4 1970-80 2,1 3,3 2,6 2,7 3,1 1,8 3,5 3,2 1,8 3,1 3,6 3,3 2,1 4,2 3,4 2,5 1,6 2,8 135 1980-90 2,2 3,5 2,0 1,8 2,2 2,5 2,1 2,0 1,9 2,7 0,2 3,3 1,6 2,0 3,1 2,6 1,9 2,3 1990-2000 2,2 1,1 1,3 1,4 1,4 1,9 1,8 1,8 2,0 1,8 1,9 6,4 2,2 2,8 2,5 2,5 1,4 2,2 Tabela 46. Dług sektora finansów publicznych w wybranych krajach OECD w latach 1970-2002 (%PKB) Austria Belgia Dania Finlandia Francja Niemcy Grecja Irlandia Włochy Japonia Niderlandy Norwegia Portugalia Hiszpania Szwecja Wielka Brytania USA OECD Źródło: OECD. 1970 19,4 63,7 15,9 18,1 17,6 38,1 11,5 51,5 42,9 19,0 30,5 77,1 41,5 - 1980 37,7 78,2 44,7 14,1 30,9 31,1 22,9 72,7 58,1 51,2 46,9 47,6 32,8 18,3 44,3 54,0 37,0 - 1990 57,2 129,1 65,8 16,6 39,5 41,5 79,6 101,4 97,2 64,6 76,7 28,6 58,3 44,4 66,6 61,1 1995 69,2 133,9 73,9 66,0 62,9 57,1 108,7 82,6 123,2 80,4 77,2 33,7 64,3 73,8 84,9 60,6 74,5 74,1 1996 69,1 130,5 68,1 66,6 66,5 60,3 111,3 74,2 122,1 86,5 75,2 30,1 62,9 81,4 87,6 60,1 73,9 75,2 1997 64,7 124,8 64,4 64,9 68,2 61,8 108,2 65,1 120,2 92,0 69,9 27,1 59,1 80,8 85,7 60,5 71,4 74,9 1998 63,9 119,5 59,7 61,3 70,4 63,2 105,8 55,1 116,3 103,0 66,8 25,8 55,0 81,4 84,1 61,5 68,3 75,2 1999 64,9 114,8 54,8 55,9 66,2 61,2 105,1 49,6 114,5 115,8 63,1 26,8 54,3 75,6 74,2 56,3 65,3 74,6 2000 63,6 109,6 50,0 53,1 65,4 60,5 106,2 39,0 110,5 123,4 55,8 30,1 53,1 72,4 67,2 51,5 59,5 72,1 2001 63,2 108,6 46,1 51,5 65,0 60,2 107,0 36,4 109,8 132,6 52,8 25,7 55,4 68,4 67,0 50,7 59,7 73,0 2002 63,3 105,4 43,2 47,6 66,7 62,4 106,4 34,1 109,6 142,7 51,7 24,7 59,8 66,4 62,8 50,8 60,7 75,0 Tabela 47. Wydatki socjalne w Polsce w latach 1990-2002 (%PKB) Świadczenia pieniężne na starość 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 4,45 7,03 8,30 8,51 8,42 8,28 8,13 8,41 7,97 8,07 7,49 7,89 8,21 Świadczenia pieniężne z tytułu niepełnosprawności 2,30 3,17 3,92 4,01 4,03 4,14 4,01 4,04 3,98 3,97 3,65 3,74 3,69 Świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych 0,37 0,53 0,71 0,75 0,74 0,74 0,77 0,78 0,77 0,79 0,74 0,76 0,78 Świadczenia chorobowe 0,76 1,14 1,14 1,25 1,24 1,01 1,05 1,09 1,21 1,14 0,81 0,78 0,76 Świadczenia niepieniężne dla osób starszych i niepełnosprawnych 0,24 0,30 0,35 0,34 0,29 0,31 0,30 0,30 0,28 0,20 0,19 0,16 0,15 Renty rodzinne (wdowie) Renty rodzinne (sieroce) Aktywne programy rynku pracy Zasiłki dla bezrobotnych Dodatki mieszkaniowe Inne świadczenia 1,18 1,84 b.d. 0,00 0,06 0,16 1,62 2,47 b.d. 1,38 0,10 0,32 2,04 2,40 0,38 2,49 0,17 0,36 2,10 1,99 0,58 1,87 b.d. 0,55 2,11 1,59 0,49 1,75 0,02 0,41 2,03 1,16 0,41 1,79 0,07 0,42 2,12 1,03 0,49 1,70 0,13 0,44 2,14 0,97 0,48 1,10 0,14 0,37 2,05 0,93 0,38 0,55 0,17 0,34 2,10 0,94 0,31 0,64 0,17 0,28 2,00 0,90 0,28 0,81 0,17 0,25 2,12 0,95 0,25 0,97 0,20 0,23 2,22 0,95 0,22 1,15 0,18 0,26 Wydatki publiczne na cele socjalne 11,36 18,05 22,25 21,95 21,09 20,37 20,17 19,81 18,64 18,62 17,26 18,05 18,57 Źródło: Social Expenditure Database OECD (1990-1999), MGPiPS na podstawie danych własnych oraz ZUS, KRUS i GUS (2000-2002). 136 Tabela 48. Wydatki socjalne w Polsce w latach 1991-2002 (% wydatków publicznych ogółem) Świadczenia pieniężne na starość 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002E 12,62 14,57 15,23 20,45 17,30 17,33 18,18 17,92 18,35 18,09 18,12 18,47 Świadczenia pieniężne z tytułu niepełnosprawności 5,68 6,89 7,18 9,80 8,64 8,54 8,73 8,95 9,02 8,81 8,59 8,30 Świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych 0,95 1,25 1,35 1,80 1,55 1,63 1,68 1,73 1,81 1,78 1,75 1,76 Świadczenia chorobowe 2,05 1,99 2,23 3,01 2,11 2,23 2,35 2,73 2,59 1,95 1,79 1,72 Świadczenia niepieniężne dla osób starszych i niepełnosprawnych 0,53 0,61 0,61 0,70 0,64 0,65 0,65 0,62 0,46 0,45 0,38 0,34 Renty rodzinne (wdowie) Renty rodzinne (sieroce) Aktywne programy rynku pracy Zasiłki dla bezrobotnych Dodatki mieszkaniowe Inne świadczenia 2,91 4,43 2,47 0,17 0,58 3,58 4,21 0,66 4,37 0,31 0,63 3,76 3,56 1,04 3,35 0,98 5,12 3,87 1,18 4,26 0,04 1,01 4,24 2,42 0,86 3,74 0,16 0,87 4,52 2,19 1,04 3,63 0,28 0,93 4,62 2,10 1,03 2,38 0,30 0,80 4,62 2,10 0,86 1,24 0,37 0,77 4,78 2,13 0,70 1,46 0,39 0,64 4,82 2,16 0,67 1,95 0,41 0,59 4,88 2,18 0,58 2,23 0,46 0,52 4,99 2,13 0,49 2,59 0,41 0,60 Wydatki publiczne na cele socjalne 32,40 39,06 39,29 51,25 42,53 42,98 42,82 41,91 42,32 41,69 41,48 41,80 Źródło: Social Expenditure Database OECD (1990-1999), MGPiPS na podstawie danych własnych oraz ZUS, KRUS i GUS (2000-2002). Rok 2002 – dane oparte o szacunkową wartość całkowitych wydatków sfery finansów publicznych. Tabela 49. Struktura wydatków socjalnych w Polsce w latach 1990-2002 (%) Świadczenia pieniężne na starość 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 39,2 39,0 37,3 38,8 39,9 40,7 40,3 42,5 42,8 43,4 43,4 43,7 44,2 Świadczenia pieniężne z tytułu niepełnosprawności 20,2 17,5 17,6 18,3 19,1 20,3 19,9 20,4 21,4 21,3 21,1 20,7 19,8 Świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych 3,2 2,9 3,2 3,4 3,5 3,6 3,8 3,9 4,1 4,3 4,3 4,2 4,2 Świadczenia chorobowe 6,7 6,3 5,1 5,7 5,9 5,0 5,2 5,5 6,5 6,1 4,7 4,3 4,1 Świadczenia niepieniężne dla osób starszych i niepełnosprawnych 2,1 1,6 1,6 1,6 1,4 1,5 1,5 1,5 1,5 1,1 1,1 0,9 0,8 Renty rodzinne (wdowie) Renty rodzinne (sieroce) Aktywne programy rynku pracy Zasiłki dla bezrobotnych Dodatki mieszkaniowe Inne świadczenia 10,4 9,0 16,2 13,7 b.d. b.d. 0,0 7,6 0,5 0,5 1,4 1,8 9,2 10,8 1,7 11,2 0,8 1,6 9,6 9,1 2,6 8,5 b.d. 2,5 10,0 7,6 2,3 8,3 0,1 2,0 10,0 5,7 2,0 8,8 0,4 2,0 10,5 5,1 2,4 8,4 0,7 2,2 10,8 4,9 2,4 5,6 0,7 1,9 11,0 5,0 2,0 3,0 0,9 1,8 11,3 5,0 1,7 3,5 0,9 1,5 11,6 5,2 1,6 4,7 1,0 1,4 11,8 5,3 1,4 5,4 1,1 1,3 11,9 5,1 1,2 6,2 1,0 1,4 Wydatki publiczne na cele socjalne100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 100,0 Źródło: Social Expenditure Database OECD (1990-1999), MGPiPS na podstawie danych własnych oraz ZUS, KRUS i GUS (2000-2002). 137 Tabela 50. Struktura wydatków socjalnych w krajach OECD w 1998 roku (%PKB) Świadczenia Świadczenia pieniężne z pieniężne na tytułu starość niepełnospraw ności Świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych Świadczenia niepieniężne Świadczenia dla osób starszych i chorobowe niepełnospraw nych Renty rodzinne (wdowie) Renty rodzinne (sieroce) Świadczenia niepieniężne dla rodzin Aktywne programy rynku pracy Zasiłki dla Dodatki Inne bezrobotnych mieszkaniowe świadczenia * Australia 4,3 1,2 0,9 0,0 0,8 0,2 2,2 0,4 0,4 1,1 0,1 0,1 Austria 9,9 1,9 0,4 0,2 0,9 2,9 1,9 1,1 0,4 0,9 0,1 0,3 Belgia 7,4 1,3 0,4 0,4 0,1 2,5 2,1 0,2 1,4 2,5 - 0,3 Kanada 5,1 0,5 0,4 0,1 - 0,5 0,8 - 0,5 1,0 - 2,8 Czechy 6,4 1,7 0,1 0,9 0,5 0,9 1,6 - 0,1 0,2 0,1 0,4 Dania 6,8 1,8 0,1 0,7 3,0 0,0 1,5 2,2 1,7 3,4 0,7 1,1 Finlandia 7,0 2,8 0,2 0,4 1,5 1,0 1,9 1,4 1,4 2,6 0,4 0,6 Francja 10,6 0,9 0,2 0,5 0,7 1,6 1,5 1,2 1,3 1,8 0,9 0,4 Niemcy 10,5 1,0 0,3 0,3 0,7 0,5 1,9 0,8 1,3 1,3 0,2 0,6 Grecja 10,2 1,1 0,0 0,8 0,3 2,1 1,2 0,7 0,2 0,5 0,7 0,2 Islandia 3,8 1,5 0,0 0,1 2,2 0,5 1,2 1,1 0,1 0,4 0,1 0,4 Irlandia 2,5 0,7 0,1 0,7 0,4 0,9 1,6 0,2 1,2 1,7 0,5 0,6 Włochy 12,8 1,0 - 0,7 0,2 2,6 0,6 0,3 0,7 0,7 0,0 0,0 Japonia 5,7 0,3 0,2 0,1 0,3 1,1 0,2 0,3 0,2 0,5 - 0,2 Korea 1,9 0,1 0,2 - 0,2 0,2 0,0 0,1 0,5 0,2 - 0,2 Luksemburg 8,0 1,8 0,6 0,7 0,5 0,9 2,4 0,4 0,2 0,5 0,1 0,2 Meksyk 4,5 0,0 0,0 - 0,0 0,3 0,0 0,2 0,1 0,0 0,5 0,5 Holandia 6,2 2,4 - 1,0 1,3 0,8 0,8 0,4 1,3 2,6 0,4 0,6 Nowa Zelandia 5,5 1,0 0,8 1,2 0,0 0,1 2,6 0,1 0,6 1,6 0,9 0,1 Norwegia Polska Portugalia 6,0 8,0 6,3 2,8 4,0 1,9 0,0 0,8 - 1,5 1,2 0,5 3,4 0,3 0,3 0,4 2,1 1,4 2,2 0,9 0,6 1,4 0,3 0,9 0,4 0,7 0,5 0,6 0,8 0,2 0,2 0,0 0,7 0,3 0,3 Hiszpania 8,1 1,3 - 0,9 0,3 0,8 0,3 0,1 0,6 1,5 0,1 0,1 Szwecja 7,5 2,1 0,3 1,1 3,7 0,7 1,6 1,7 2,0 1,9 0,8 0,9 Szwajcaria 11,2 2,2 0,8 0,5 0,7 1,4 1,2 0,1 0,8 1,0 0,2 0,7 Wlk. Brytania 9,8 2,6 0,0 0,1 0,8 1,0 1,7 0,5 0,3 0,3 1,6 0,2 USA 5,2 0,9 0,1 0,2 0,1 0,9 0,2 0,3 0,2 0,2 - 0,6 0,3 0,6 0,9 1,0 1,3 0,6 0,7 1,1 0,4 0,5 Przeciętnie 7,1 1,5 OECD * - bez wydatków na ochronę zdrowia Źródło: OECD, Social Expenditure Database. 138 Niepełnosprawność i renty inwalidzkie Tabela 51. Osoby niepełnosprawne według stopnia niepełnosprawności w 2002 Osoby niepełnosprawne w tys. w odsetkach całej populacji 14,3 6,7 7,6 11,6 5 456,7 Ogółem Mężczyźni 2 568,2 Kobiety 2 888,5 4 450,1 Prawnie razem W wieku 16 lat i więcej o 4 063,2 stopniu niepełnosprawności: 1 064,8 znacznym 1 426,7 umiarkowanym 1 571,7 lekkim 251,9 nieustalonym 0-15 lat uprawnieni do zasiłku 135,1 pielęgnacyjnego 1 006,6 Tylko biologicznie Odczuwające ograniczenie sprawności: 124,0 całkowite 882,6 poważne Źródło: Narodowy Spis Powszechny 2002, GUS. 10,6 2,8 3,7 4,1 0,7 0,4 2,6 0,3 2,3 Tabela 52. Definicje niepełnosprawności prawnej stosowane w różnych krajach OECD Kraj Podstawowa definicja niepełnosprawności Holandia Niezdolność do zatrudnienia pozwalającego zarobić tyle, ile może zarobić osoba sprawna, o tym samym doświadczeniu i kwalifikacjach i na tym samym terytorium Szwecja Ograniczona możliwość zarobkowania na skutek utraty zdrowia Wielka Niepełnosprawność fizyczna lub umysłowa, która Brytania ma znaczny i długotrwały ujemny wpływ na zdolność wykonywania normalnych codziennych czynności Niemcy Uzupełnienia Obok niezdolności do pracy w sensie medycznym stosowany jest termin niezdolności do zatrudnienia w sensie ekonomicznym, co stanowi kryterium do przyznania renty ubezpieczeniowej Utrata zdrowia jest stopniowana: 25%, 50%, 75% i 100% Niezdolność do pracy zarobkowej z powodu utraty Przy częściowej niezdolności do pracy granica życiowego potencjału (Leistungsvermoegen) do możliwej jeszcze do wykonywania pracy wynosi 6 tego stopnia, że nie jest możliwe wykonywanie godzin dziennie i niemożliwe jest określenie czasu, pracy zawodowej co najmniej 3 godziny dziennie w którym nastąpi zmiana Francja Utrata zdolności do zarobkowania z powodu utraty zdrowia Włochy Invalidita - niezdolny do pracy w 2/3 Niezdolność do pracy w sensie medycznym Inabilita - całkowicie niezdolny do pracy USA Niezdolność z powodów medycznych do Niezdolność do pracy zarobkowej określono na 700 jakiejkolwiek aktywności przynoszącej dochód w USD, a dla niewidomych na 1110 USD miesięcznie ciągu co najmniej 1 roku (2000r.) Węgry Niezdolny do pracy zarobkowej co najmniej przez rok Polska Niezdolny do pracy zarobkowej z powodu Niezdolny do pracy zarobkowej w wykonywanym naruszenia funkcji organizmu – ZUS, zawodzie niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym – KRUS Źródło: „Zabezpieczenie społeczne inwalidów w innych krajach”, CASE na zlecenie MPiPS 2000. 139 Tabela 53. Rodzaje ubezpieczeniowych świadczeń rentowych Kraj Rodzaje rent Holandia 7 rodzajów rent odpowiednio do 7 stopni inwalidztwa Szwecja renta inwalidzka ogólna zbudowana z dwóch części: renta ludowa + renta ATP, renta wypadkowa Wielka Brytania Kryteria do uzyskania co najmniej 15 % inwalidztwa poniżej 65 – go roku życia utrata zdolności do zarobkowania na poziomie co najmniej 50%, pobyt stały w Szwecji, niskie dochody, wypadek przy pracy i choroba zawodowa Okres, na który zostały przydzielone 5 lat , badania kontrolne możliwe po 1 roku okresowa przydzielana na ogólna - 60 – 70 % 1rok do 3 lat wcześniejszych zarobków, odszkodowawcze - 7,5 podstawy wymiaru przeciętnie – 79% krótkookresowe (do 52 tygodni) stanowi w zasadzie zasiłek chorobowy, długookresowe ma charakter renty świadczenie inwalidzkie składkowe - Incapacity benefit (IB) lub po prostu – renta inwalidzka niezdolność z powodów medycznych dla osób spełniających warunek składkowy, przed osiągnięciem ustawowego wieku emerytalnego, Świadczenie inwalidzkie nieskładkowe – Severe Disablement Allowance (SDA) dla inwalidów od urodzenia i bez uprawnień bez ograniczeń ubezpieczeniowych z inwalidztwem co najmniej 80% dla pracowników, którzy bez ograniczeń ulegli wypadkowi w pracy lub dotknięci zostali chorobą zawodową może być okresowa, co najmniej 50 % Renta z powodu najwyżej na 3 lata; zmniejszonej zdolności do powtórzona na dalsze 3 pracy zarobkowej lata przyznawana jest (verminderte dożywotnio Erwerbsfaehigkeit), Świadczenie inwalidzkie wypadkowe Niemcy Renta dla kalek, Francja Renta górnicza Renta wypadkowa Renta dla osób z trwałą niepełnosprawnością, 67,50 funtów tygodniowo 60 % IB maksymalnie 116 funtów na tydzień 56% może być okresowa, Renta z powodu niezdolności do jakiejkolwiek pracy zarobkowej (Erwerbsunfaehigheit) Renta z powodu niezdolności do wykonywania zawodu (Berufsunfaehigkeit), Wysokość – % przeciętnego wynagrodzenia 76% dla inwalidy z pełną niesprawnością dla osób niepełnosprawnych od urodzenia, dzieciństwa, czy wczesnej młodości, które nie posiadają 5 lat ubezpieczenia, dla osób poniżej 60 roku życia, nie pracujących, z orzeczonym inwalidztwem – status inwalidy – RQTH, potwierdzony kartą, 67 % niesprawności Renta dla osób z częściowym 50 % zarobków z najlepszych 10-ciu lat 30% zarobków z 10-ciu najlepszych lat do limitu 140 Kraj Włochy USA Rodzaje rent inwalidztwem Renta przy niezdolności niepełnej Wysokość – % przeciętnego wynagrodzenia na 3 lata, po kontroli może być przedłużona na dalsze 3 lata; po 9 latach renta dożywotnia Renta przy niezdolności pełnej niezdolność -100% dożywotnia Renta inwalidzka Co najmniej 6 miesięcy bezrobotny z powodu 100 % niezdolności do pracy, wypadek przy pracy i choroba zawodowa z listy chorób renta częściowa – 10-15 lat pracy w wieku 45-55 lat, orzeczenie o utracie zdolności do pracy na poziomie 67 %, staż pracy od 2- do 20 lat zależnie od wieku, czas nieokreślony; kontrola losowa DI – 823 USD mężczyźni 608 USD – kobiety w 1999 r. na orzeczony okres, sprawdzany poziom zarobków, jeżeli wyższy niż regulują przepisy, renta jest zawieszana 1998 – 0,634 % przeciętnego wynagrodzenia Renta III grupy – częściowa zdolność do pracy, Renta II grupy – całkowita niezdolność do pracy, ale możliwa samodzielność Renta I grupy – niezdolność do pracy i samodzielności , Polska Okres, na który zostały przydzielone niezdolność 67%-99% Renta wypadkowa Węgry Kryteria do uzyskania Renta wypadkowa renta ZUS; stała i okresowa z ogólnego ubezpieczenia (przy częściowej niezdolności do pracy), renta szkoleniowa dla niezdolnych do pracy w swoim zawodzie, renta wypadkowa; stała i okresowa wypadek przy pracy, w drodze do pracy i z pracy, choroba zawodowa kryteria związane z okresem ubezpieczenia (5 lat po 30 roku życia, wcześniej zależnie od wieku), niezdolność do pracy zarobkowej stwierdzana przez lekarza orzecznika, wypadek przy pracy, w drodze do pracy i z pracy, choroba zawodowa, podobnie jak w ubezpieczeniu ogólnym, reguluje i finansuje ubezpieczenie zdrowotne okresowa na 3 lata 1998 - 47,4% przeciętnego wynagrodzenia 1999 – 666,0 zł; 45,7% przeciętnego wynagrodzenia 1265,0 zł w 1999 r. 10 lat pracy w renta rolnicza; stała i gospodarstwie rolnym okresowa oraz wypadkowa Źródło: „Zabezpieczenie społeczne inwalidów w innych krajach”, CASE na zlecenie MPiPS 2000. 141 Tabela 54. Dodatkowe świadczenia dla rencistów Kraj Rodzaje dodatkowych świadczeń Uprawnienia i adresaci Holandia dodatek na wakacje IOAW zasiłki wyrównawcze TW inwalidzi, których dochody znajdują się poniżej gwarantowanego minimum dla niepełnoletnich WAJONG Szwecja dla inwalidów starszych IOAW, na transport i przystosowanie inwalidzi bezrobotni, których otoczenia - WVG dochody znajdując się poniżej gwarantowanego minimum oraz pracujący wcześniej na własny rachunek w sytuacji konieczności pomocy zasiłek dla niepełnosprawnych innej osoby, zasiłek pielęgnacyjny konieczność stałej pomocy innej osoby Wysokość w zależności od potrzeby; 36%, 53% lub 69% kwoty bazowej ok. 50 tys. SEK miesięcznie, ok. 90 tys. SEK jednorazowo zasiłek na kupno samochodu dla inwalidów poniżej 65 roku życia, gdy dojeżdżają do pracy i/lub na rehabilitację dodatek mieszkaniowy zasiłek pielęgnacyjny na dziecko niepełnosprawne Wielka Brytania Niemcy zasiłek z tytułu opieki nad dla osób opiekujących się osobą inwalidą – Invalid care allowance niepełnosprawną inwalidzki zasiłek życiowy – Disability living allowance dla osób wymagających specjalnej opieki, poniżej 65 lat zasiłek opiekuńczy na pokrycie dodatkowych kosztów osób powyżej 65 roku życia przy korzystaniu z rehabilitacji leczniczej przed rentą : zasiłek przejściowy, zwrot kosztów podróży do sanatorium, pomoc w domu, przy korzystaniu z rehabilitacji zawodowej, dodatek na kupno samochodu, Francja dla osób, którzy nie mają prawa do ATP szkolenia i pomoc w zdobyciu i utrzymaniu miejsca pracy zasiłek pielęgnacyjny dla osób zależnych - PSD, zastępujący poprzedni dochód 2,5 kwoty bazowej (ok 8 tys. SEK miesięcznie) 40,40 funtów na tydzień składnik oiekuńczy: 53,55/35,80/14,20 funtów na tydzień; skłądnik mobilnościowy: 37,40/14,20 funtów na tydzień 35,80/53,80 funtów na tydzień zbliżony do wynagrodzenia, finansowany przez pracodawcę jeżeli bez opieki pozostawione zostaje w domu dziecko lub osoba niepełnosprawna dla osób z ciężkim inwalidztwem podejmujących pracę/ szkolenie dla osób niesprawnych w 80% (50% w przypadku niemożności pracy), redukcja podatku dla osób posiadających pod opieką inwalidę Włochy maksimum 90% kosztów mieszkania zasiłek pielęgnacyjny jako dodatek dla osób wymagających opieki z rent ogólnych i wypadkowych utratą sprawności powyżej 80 % 142 dodatkowa połówka jednostki dochodowej przy obliczaniu ilorazu podatkowego Kraj USA Węgry Polska Rodzaje dodatkowych świadczeń dodatkowy zasiłek rodzinny w systemie rent wypadkowych dodatki rodzinne na żonę i dzieci do lat 18 świadczenie pielęgnacyjne świadczenie rehabilitacyjne i zasiłek pielęgnacyjny dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji Uprawnienia i adresaci Wysokość po 5 % wynagrodzenia na żonę i każde dziecko 50% świadczenia rencisty dla osób wymagających opieki z Funduszu Ubezpieczeń Zdrowotnych zasiłek pielęgnacyjny wypłacany około 120 zł miesięcznie w 1999 r. jest automatycznie także osobom, które ukończyły 75 lat i dawnym rencistom I grupy renta szkoleniowa Źródło: „Zabezpieczenie społeczne inwalidów w innych krajach”, CASE na zlecenie MPiPS 2000. Tabela 55. Ścieżka dochodzenia do renty Kraj Praca / ubezpieczenie Zasiłek chorobowy – okres trwania 52 tygodnie z możliwością przedłużenia Finansowanie zasiłku i jego wysokość Holandia 1 rok 70% zarobków, dodatkowe - również prywatne ubezpieczenia pracodawców na pozostałe 30% Szwecja renta ludowa-3 lata 1 rok, ale może trwać ze składki na ubezpieczenie pobytu w kraju, ATP – dłużej w uzasadnionych rentowe i chorobowe 1 rok pracy przypadkach Wielka praca minimum 2 lata do 28 tygodni pracodawca; 59 funtów Brytania przed wystąpieniem o tygodniowo świadczenie Niemcy 5 lat, z tego 3 przed 78 tygodni w ciągu 3 lat pracodawca płaci 100 % aplikacją w przypadku tej samej wynagrodzenia za pierwsze choroby 6 tygodni, następnie z ubezpieczenia 70% płacy Francja 12 miesięcy do 3 lat, z możliwością do 80% płacy brutto przedłużania Włochy 5 lat ubezpieczenia, z ubezpieczenie ogólne - 80% wynagrodzenia z tego 3 lata w okresie 6 miesięcy od 4-go dnia ubezpieczenia, uzupełniane ostatnich 5 –ciu lat choroby do 100% przez pracodawcę przed złożeniem w ramach ubezpieczenia wniosku wypadkowe - 3 dni prywatnego USA brak pracy w zróżnicowane stanowo pracodawca jako momencie aplikacji i przedłużenie wcześniejsza praca wynagrodzenia, prywatne przez 5 lat w ciągu ubezpieczenie ostatnich 10-ciu, 6-msc oczekiwania na ustanowienie renty Węgry wymagany okres 180 dni, z możliwością 15 dni pracodawca , ubezpieczenia zależny przedłużenia następnie ubezpieczenie na od wieku(2-20 lat) poziomie 60-70% płacy Między zasiłkiem chorobowym a rentą świadczenie rehabilitacyjne realizowane przez prywatną placówkę. zasiłek rehabilitacyjny możliwe bezpośrednie przejście świadczenie rehabilitacyjne renty terminowe powiązane z rehabilitacją; mogą być orzekane na 3 lata i 3 razy przedłużane przejściowe ubezpieczenie inwalidzkie; tylko w kilku stanach i dla kolejarzy przedłużony zasiłek chorobowy, , renta jest przyznawana po rocznym okresie choroby Polska 5 lat ubezpieczenia dla 6 miesięcy z 35 dni – pracodawca, świadczenie osób po 30-tym roku możliwością następnie ZUS – do 6 rehabilitacyjne i/lub renta życia, poniżej 30 roku przedłużenia o dalsze 3 miesięcy na poziomie 80%, szkoleniowa życia - mniej miesiące z Źródło: „Zabezpieczenie społeczne inwalidów w innych krajach”, CASE na zlecenie MPiPS 2000. 143 Amerykański program „Ticket to Work” „Ticket to Work” to nowy program aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnychi, który od lutego 2002 r. jest realizowany w Stanach Zjednoczonych i będzie stopniowo wprowadzany aż do roku 2004. Jest to jeden z elementów ustawy „Ticket to Work and Work Incentives Improvement Act of 1999”. Uprawnieni do korzystania z programu są wszyscy pobierający federalne zasiłki z tytułu niepełnosprawności, z wyjątkiem osób które: • podejrzewa się, że ich stan się poprawi, a które nie poddały się jeszcze przynajmniej raz ponownemu badaniu stwierdzającemu niepełnosprawność (continuing disability review) • nie ukończyły 18 roku życia lub są starsze niż 65 lat, • ukończyły 18 rok życia, ale nie poddały się ponownemu orzeczeniu niepełnosprawności zgodnie ze standardami dla dorosłych. Uczestnictwo w systemie jest dobrowolne. Ticket to dosłownie bilet – rodzaj dokumentu, za pomocą którego osoba niepełnosprawna może przez okres 5 lat ubiegać się w sieciach zatrudnienia (employment network) lub państwowych agencjach rehabilitacji zawodowej (state vocational rehabilitation agency) o usługi rehabilitacyjne lub zatrudnieniowe (employment service, tj. wszelkie kroki i działania prowadzące do usamodzielnienia zawodowego i niezależności od zasiłków państwowych). Każdy uczestnik otrzymuje tylko jeden bilet i może go wykorzystać jednocześnie tylko u jednego „dostawcy usług” (service provider), choć w przypadku niezadowolenia z jego usług możliwa jest zmiana dostawcy. W okresie, kiedy „korzysta” z biletu nie poddawany jest ponownemu badaniu orzekającemu niepełnosprawność. Ma to na celu zapewnienie niepełnosprawnego, że po otrzymaniu biletu nie straci automatycznie swoich dotychczasowych świadczeń. Po otrzymaniu biletu niepełnosprawny musi „dostarczyć” bilet do sieci zatrudnienia lub do państwowej agencji rehabilitacji zawodowej. Musi to zrobić w ciągu 3 miesięcy. Jeśli nie zdąży w tym terminie, bilet traci swoją ważność. Dzieje się tak również w przypadku gdy SSA (Social Security Agency - amerykańskie „ministerstwo” ds. socjalnych) stwierdzi, iż osoba, która go otrzymała, nie czyni postępów na drodze do usamodzielnienia się. Miarą czynienia tego postępu jest następujący system. Po „dostarczeniu” (do dostawcy usług) biletu uczestnik „Ticket to Work” ma maksymalnie dwa lata na przygotowanie się do pracy. W tym czasie musi aktywnie uczestniczyć w działaniach opisanych w swoim indywidualnym planie zawodowym. Indywidualny plan zawodowy to pisemny dokument zawarty miedzy niepełnosprawnym, a siecią zatrudnienia. Zawiera on określenie: indywidualnego celu zawodowego (usamodzielnienia się), środków i pomocy koniecznej do jego realizacji, czasowego harmonogramu dochodzenia do niego (np. rozbicie na etapy) oraz warunków, na jakich strony mogłyby dokonać modyfikacji planu. Sieciom zatrudnienia zakazane jest pobieranie dodatkowych opłat od niepełnosprawnego za realizacje planu. Po dwóch latach wymaga się, aby uczestnik programu „Ticket to Work” zaczął wykazywać „wzrastający stopień zatrudnienia”. Oznacza to, iż w trzecim roku niepełnosprawny musi przepracować (niekoniecznie w jednym ciągu) 3 miesiące w roku z miesięczną pensją i Osoba niepełnosprawna uprawniona do zasiłku z SSI i SSDI to osoba która: - cierpi na znaczącą fizyczną lub psychiczną dysfunkcję, - z medycznego punktu widzenia stan ten musi utrzymywać się co najmniej przez 12 miesięcy (może być też krótszy ale musi zachodzić podejrzenie, że może on być przyczyną śmierci), - być niezdolną do wykonywania „podstawowej aktywności zarobkowej” – Substantial gainful activity (w przypadku osoby niepełnosprawnej widzącej zarobek mniejszy niż 740$ miesięcznie, osoby niepełnosprawnej niewidomej mniej niż 1170$ miesięcznie). 144 wynoszącą minimum 740$ (dla niepełnosprawnych niewidomych 1170$). Jest to próg, po osiągnięciu którego niepełnosprawny traci prawo do zasiłku. W czwartym roku i następnych latach musi to być już 6 miesięcy w roku z zarobkami wciąż powyżej 740$ miesięcznie. Jeśli niepełnosprawnemu nie uda się osiągnięcie tego celu, może on, w zależności od tego, jak daleko posunął się w kierunku zawodowego usamodzielnienia się, dalej korzystać z biletu (rozwiązanie to ma na celu zachęcanie niepełnosprawnych do kolejnych prób). Jednak podlega już wówczas ponownemu badaniu stwierdzającemu niepełnosprawność (a więc jeśli osoba faktycznie nie mogła sprostać tym celom z powodu nasilenia się dolegliwości zdrowotnych, nie ma powodu do obaw, natomiast osoba, która jest już po skutecznej rehabilitacji, a nie chce pracować – straci zarówno bilet, jak i uprawnienia do zasiłku). SSA wyłoniła w drodze przetargu jednego menedżera programu, którym została firma Maximus Inc. (5-cio letni kontrakt na kwotę 56 milionów dolarów)ii. Rolą menedżera programu jest przede wszystkim rekrutacja, rekomendowanie i monitorowanie sieci zatrudnienia, jak też ułatwianie dostępu niepełnosprawnym do sieci zatrudnienia, ułatwianie sieciom zatrudnienia dostępu do wypłat z SSA, opiniowanie indywidualnych programów pracy i inne funkcje administracyjne. Dostawcą usług mogą być, już wyżej wspomniane, państwowe agencje rehabilitacji zawodowej lub sieci zatrudnienia. Siecią zatrudnienia z kolei może być każda instytucja państwowa (np.: szkoły, uniwersytety, komunalne agencje rehabilitacji, państwowe agencje ds. niedorozwoju umysłowego) lub prywatna (organizacje charytatywne lub wyznaniowe), firma (konsorcjum) lub osoba (pracodawca), która po spełnieniu wymagań proceduralnych (m. in. wyposażenie, personel, stworzenie indywidualnych planów zawodowych), podpisze porozumienie z SSA. Rolą dostawcy jest opracowanie we współpracy z niepełnosprawnym indywidualnego planu pracy i świadczenie zakontraktowanych usług adekwatnych do tego planu. Dostawcy są gratyfikowani przez SSA za swoje usługi w dwóch możliwych systemach (wybierają jeden z nich, mając jedną możliwość jego zmiany przez pierwsze 12 miesięcy, potem zmiany są dozwolone co 18 miesięcy) za każdego niepełnosprawnego, którego udało im się poprzez swoje usługi doprowadzić do niezależności (poprzez podjęcie pracy) od państwowych zasiłków. Pierwszy system to system wypłat za „wyniki” (outcome payment system). Sieć zatrudnienia otrzymuje maks. 60 miesięcznych wypłat w wysokości 40% średniej krajowej zasiłku dla niepełnosprawnych z poprzedniego roku, za każdy miesiąc, podczas którego, niepełnosprawny nie pobierał zasiłku od państwa. Średnia wysokość zasiłku z SSI to 440$ miesięcznie, natomiast dla osób uprawnionych do zasiłku z SSDI (lub SSI i SSDI jednocześnie) to 693$ miesięcznieiii. ii Maximus Inc. – to prywatna firma założona w roku 1975 koncentrująca swe działania na wspieraniu rządu USA w wypełnianiu jego funkcji. Świadczy usługi konsultingowe, pomoc w sferze świadczeń zdrowotnych, świadczeń dla ludności, oraz funkcji administracyjnych. W roku 2002 firma wygrała kontrakty rządowe na łączną sumę 527,3 miliarda dolarów. iii SSI to Supplemental Security Income – program federalny finansowany z ogólnych dochodów podatkowych państwa (a nie składek socjalnych). Zapewnia on zasiłki (na żywność, ubranie, schronienie) dla ludzi starszych (powyżej 65 roku życia), niewidomych lub niepełnosprawnych, którzy mają niski lub w ogóle nie mają dochodów. SSDI to Social Security Disability Insurance – kolejny program federalny, z którego w przypadku niepełnosprawności wypłaca się zasiłki dla osoby poszkodowanej i określonych członków jej rodziny, jeśli osoba ta wystarczająco długo pracowała i płaciła składki socjalne (Social Security taxes). 145 Drugi system to system wypłat za „wyniki/kamienie milowe” (outcome-milestone payment system). Sieć zatrudnienia otrzymuje oprócz wypłat miesięcznych wypłaty za osiągniecie przez niepełnosprawnego dwóch kolejnych wyników - „kamieni milowych” na drodze do usamodzielnienia się. Pierwszy „kamień” to osiągnięcie łącznie 3-miesięcznego zatrudnienia (z wynagrodzeniem przynajmniej 740$ miesięcznie) w roku. Za osiągnięcie tego celu sieć zatrudnienia otrzymuje dwukrotną wysokość wypłaty miesięcznej. Drugi „kamień” to osiągnięcie łącznie 7-miesięcznego zatrudnienia w roku (warunek wynagrodzenia jest taki sam). Za osiągnięcie tego celu sieć zatrudnienia otrzymuje czterokrotną wysokość wypłaty miesięcznej. Średnio suma potencjalnych wypłat w tym systemie (wypłaty miesięczne + wypłaty za kamienie milowe) równa jest 85% sumy wypłat w systemie „za wyniki”. Wysokość wypłat jest inna dla różnych okresów. W miesiącach 1-12 to 75% sumy z systemu pierwszego, w miesiącach 13-24- 80%, w miesiącach 25-36 -85%, w miesiącach 37-48 -90%, w miesiącach 49-60 -95% sumy pierwszego sytemu. Na program przeznaczono w 2002 r. 5,93 miliarda dolarów przy ogólnych wydatkach socjalnych rzędu 491 miliardów dolarów, z czego: 385,8 na emerytury (OASI – Old Age and Survivors Insurance), 67 na zasiłki dla niepełnosprawnych (DI – Disability Insurance), 30,2 na zasiłki z SSI, 8,3 na wydatki administracyjne). 146 Zmiany w systemie wspierania zatrudnienia niepełnosprawnych wprowadzone nowelizacją ustawy o rehabilitacji z 20 grudnia 2002 roku. • Zniesienie zwrotu VAT dla zakładów pracy chronionej Na podstawie dotychczasowych przepisów ta forma preferencji kierowana była wyłącznie do przedsiębiorców, posiadających status zakładu pracy chronionej lub zakładu aktywizacji zawodowej. Maksymalna wysokość zwrotu VAT określana była według wzoru: minimalne wynagrodzenie*(3*liczba zatrudnionych osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym+2*liczba zatrudnionych niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym * liczba zatrudnionych niepełnosprawnych w stopniu lekkim). Taka konstrukcja preferencji nie gwarantowała pełnego powiązania jej z liczbą zatrudnionych niepełnosprawnych, decydujące znaczenie miała tu bowiem wysokość zobowiązań podatkowych. Powodowało to występowanie zjawiska tzw. falowania VAT tj. zatrudniania osób niepełnosprawnych w okresach zwiększonych obrotów (wyższych zobowiązań z tytułu VAT) i zwalniania ich w okresach zmniejszenia obrotów. • Zmiana sposobu odliczania ulg we wpłatach na PFRON z tytułu dokonywania zakupów w przedsiębiorstwach zatrudniających osoby niepełnosprawne. Obniżenie zobowiązań z tytułu wpłat na PFRON następowało dotychczas jedynie w przypadku dokonywania zakupów w zakładach pracy chronionej. Od 1 stycznia 2004 roku będą to wszyscy przedsiębiorcy, osiągający wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym i znacznym w wysokości co najmniej 10 %. • Zniesienie możliwości uzyskania zwrotu kosztów utworzenia stanowiska pracy dla osoby niepełnosprawnej (co było źródłem licznych nadużyć). • Wprowadzenie dotacji z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych dla wszystkich pracodawców osób niepełnosprawnych z wyjątkiem tych, w przypadku których zatrudnianie osób niepełnosprawnych wynika z obowiązujących przepisów (tj. pracodawców zatrudniających powyżej 25 pracowników, z których osoby niepełnosprawne stanowią mniej niż 6 %). Od 1 stycznia 2004 roku kwota dotacji wyniesie: - 130 % minimalnego wynagrodzenia w przypadku osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym, - 110 % minimalnego wynagrodzenia w przypadku osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym, - 50 % minimalnego wynagrodzenia w przypadku osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim. Przy czym pełnej wysokości dotację otrzymają jedynie prowadzący zakład pracy chronionej. Pozostali pracodawcy (tj. nie posiadające statusu z.p.ch. zakłady zatrudniające do 25 pracowników oraz przedsiębiorstwa o większej liczbie pracowników zatrudniające ponad 6 % osób niepełnosprawnych) otrzymywać będą dotację w wysokości 70 % lub - w razie zatrudniania osób niepełnosprawnych cierpiących na epilepsję, upośledzenie umysłowe lub chorobę psychiczną - 90 % powyższych kwot. 147 Szacunkowe kwoty preferencji dla zakładów pracy chronionej przed i po wprowadzeniu opisanych zmian przedstawiono w tabeli. Tabela 56. Szacunkowa wysokość pomocy dla zakładów pracy chronionej w latach: 2002 i 2004, dane w milionach zł. Wyszczególnienie Zwrot VAT Ulgi we wpłatach na PFRON z tytułu dokonywania zakupów w z.p.ch. Dotacja z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych w z.p.ch Pochodzące z ulg podatkowych środki zatrzymywane na zakładowych funduszach rehabilitacji w zakładach pracy chronionej Zaniechanie poboru wpłat na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych Refundacja składek na ubezpieczenie społeczne w tym: • ze środków budżetu państwa • ze środków PFRON Pozostałe wsparcie ze środków PFRON w tym: refundacja wynagrodzeń osób psychicznie chorych, umysłowo upośledzonych i cierpiących na epilepsję • dofinansowanie odsetek od kredytów • zwrot kosztów wynagrodzeń i składek od osób niepełnosprawnych • zwrot kosztów organizacji nowych i przystosowania istniejących stanowisk pracy • Suma w milionach zł rocznie • Suma miesięcznie na osobę niepełnosprawną w z.p.ch (w zł) Źródło: PFRON 2002 1 264 752 473 2004 w zasadzie bez zmian 1 312 w zasadzie bez zmian 62 685 372 303 296 bez zmian 91 64 57 w zasadzie bez zmian 44 3 532 1 539 3 580 ok. 1560 Jak widać, wprowadzone zmiany nie obniżyły wysokości wsparcia udzielanego zakładom pracy chronionej. Według obecnie obowiązujących przepisów kwota preferencji dla zakładów pracy chronionej w 2004 roku wyniesie około 3,8 miliarda zł. Duża wysokość dotacji z tytułu zatrudniania osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności prawdopodobnie spowoduje jednak wzrost zatrudnienia tych grup osób niepełnosprawnych (szczególnie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności), co doprowadzi do wzrostu wydatków na dotacje. Niewątpliwą zaletą wprowadzonych zmian jest natomiast fakt, że w pewnym stopniu przyczynią się one do zmniejszenia dysproporcji w wysokości wsparcia udzielanego poszczególnym pracodawcom na osobę o danym stopniu niepełnosprawności. 148 Warsztaty terapii zajęciowej i zakłady aktywności zawodowej Warsztat terapii zajęciowej jest wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówką stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia. Warsztat jest placówką pobytu dziennego, a czas trwania zajęć w warsztacie wynosi nie więcej niż 35 godzin tygodniowo. Ewentualny dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu przeznacza się na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników. W ramach tzw. treningu ekonomicznego mogą oni uzyskać środki finansowe w wysokości do 20 % najniższego wynagrodzenia (obecnie 160 zł). Warsztaty mogą być organizowane przez fundacje, stowarzyszenia lub inne podmioty. Koszty ich utworzenia oraz koszty wynikające ze zwiększonej liczby uczestników są współfinansowane ze środków PFRON, samorządu terytorialnego oraz innych źródeł. W 2002 roku ustalona przez zajęciowej wyniosła 1 173 zł. PFRON kwota pobytu jednej osoby w warsztacie terapii Polskie ustawodawstwo przewiduje ponadto możliwość zakładania przez powiaty, gminy, fundacje, stowarzyszenia oraz inne organizacje społeczne zakładów aktywności zawodowej. Zakład aktywności zawodowej jest wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo jednostką, której celem jest zatrudnianie osób niepełnosprawnych zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, przygotowywanie ich do życia w otwartym środowisku pracy poprzez rehabilitację zawodową i społeczną oraz zapewnianie tym osobom pomocy. Wskaźnik zatrudnienia osób o znacznym stopniu niepełnosprawności w zakładach aktywności zawodowej określany jest przez Ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Koszty ich utworzenia i działalności są finansowane ze środków PFRON, samorządu terytorialnego lub innych źródeł, a wypracowane dochody służą celom określonym przez Ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Ta forma organizowania zatrudnienia osób niepełnosprawnych jeszcze się w Polsce nie rozwinęła (pracuje w niej 276 osób niepełnosprawnych). Należy jednak zaznaczyć, że to właśnie definicja zakładu aktywności zawodowej, nie zaś zakładu pracy chronionej, odpowiada definicjom zatrudnienia chronionego stosowanym w większości krajów europejskich. 149 Przychody i koszty KRUS w 2002 r. Tabela 57. Przychody KRUS w 2002 r. Wyszczególnienie Tysiące zł Przychody KRUS-u Kwoty Fundusz Emerytalno-Rentowy Środki z budżetu: - dotacja uzupełniająca - dotacja celowa - przychody własne (głównie ze składek) Fundusz Prewencji i Rehabilitacji Dotacja z budżetu państwa Odpis z Funduszu Składkowego Pozostałe przychody Fundusz Składkowy Wpływy ze składek Pozostałe przychody Zadania realizowane poza funduszami Środki budżetowe Ogółem Środki budżetowe Środki pozabudżetowe 16.378.539 Struktura % 100,0 13.160.720 2.229.235 988.584 30.658 27.000 3.544 114 380.470 323.259 57.211 509.545 509.545 17.299.212 15.926.500 1.372.712 80,4 13,6 6,0 100,0 88,0 11,6 0,4 100,0 85,0 15,0 100,0 100,0 100,0 92,1 7,9 150 Przychody systemu ubezpieczenia społecznego rolników Kwoty Struktura % 14.149.304 100,0 13.160.720 988.584 30.658 27.000 3.544 114 380.470 323.259 57.211 14.560.432 13.187.720 1.372.712 93,0 7,0 100,0 88,0 11,6 0,4 100,0 85,0 15,0 100,0 90,6 9,4 Tabela 58. Wydatki KRUS w 2002 r. Tysiące zł Wyszczególnienie Wydatki KRUS-u Kwoty 1) Fundusz Emerytalno-Rentowy Emerytury i renty Zasiłki pogrzebowe Składka na ubezpieczenie zdrowotne Świadczenia kombatanckie Dodatki górnicze i za pracę przymusową Koszty obsługi 2) Fundusz Prewencji i Rehabilitacji Zakup usług zdrowotnych Płace i pochodne Pozostałe wydatki bieżące Wydatki inwestycyjne 3) Fundusz Składkowy Wypłata świadczeń, z tego: - odszkodowania powypadkowe -zasiłki chorobowe - zasiłki z tytułu urodzenia dziecka i macierzyńskie Odpis na Fundusz Administracyjny Odpis na Fundusz Prewencji i Rehabilitacji Wydatki biura zarządu, Rady Rolników i rady nadzorczej 4) Zasiłki rodzinne i pielęgnacyjne - zasiłki rodzinne - zasiłki pielęgnacyjne Koszty obsługi 5) Składka na ubezpieczenie zdrowotne za kombatantów Ogółem wydatki 15.945.895 13.102.528 273.123 1.456.367 642.510 100.447 370.920 30.968 19.168 9.850 1.152 798 336.741 295.715 111.326 115.097 69.292 Struktura % 100,0 82,2 1,7 9,2 4,0 0,6 2,3 100,0 61,9 31,8 3,7 2,6 100,0 87,8 33,0 34,2 20,6 15.945 3.544 21.537 4,7 1,1 6,4 487.860 377.212 105.133 5.515 21.813 100,0 77,3 21,5 1,2 100,0 16.823.277 - Wydatki systemu ubezpieczenia społecznego rolników Kwoty Struktura % 13.726.201 100,0 13.102.528 95,5 273.123 2,0 350.550 2,5 30.968 100,0 19.168 61,9 9.850 31,8 1.152 3,7 798 2,6 336.741 100,0 295.715 87,8 111.326 33,0 115.097 34,2 69.292 20,6 15.945 3.544 21.537 - 4,7 1,1 6,4 - - - 14.093.910 - Tabela 59. Struktura kosztów obsługi ubezpieczenia społecznego rolników i kosztów obsługi zadań zleconych (tys. zł) Wyszczególnienie Fundusz Administracyjny Kwota 460.972 177.154 11.315 108.145 38.989 29.834 10.602 4.608 46.256 2.236 648 1.705 29.480 Wydatki ogółem Wynagrodzenia i pochodne Zakup materiałów i wyposażenia Opłaty pocztowe Usługi informatyczne Koszty bankowe Czynsze Zakup energii Zakup usług pozostałych Podróże służbowe Podatki i opłaty Pozostałe wydatki Wydatki inwestycyjne 151 Struktura % 100,0 38,4 2,4 23,5 8,5 6,5 2,3 1,0 10,0 0,5 0,1 0,4 6,4 152