D - Sąd Okręgowy w Kaliszu

Sygn. akt II Ca 334/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
K., dnia 5 listopada 2015 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Wojciech Vogt (spr.)
Sędziowie:
SSO Marian Raszewski
SSO Paweł Szwedowski
Protokolant:
st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt
po rozpoznaniu w dniu 05 listopada 2015 r. w Kaliszu
na rozprawie
sprawy z powództwa D. S.
przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Krotoszynie
z dnia 31 marca 2015r. sygn. akt I C 83/15
1. oddala apelację,
2. zasadza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki D. S. kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania odwoławczego.
II Ca 334/15
UZASADNIENIE
Powódka D. S.wniosła przeciwko pozwanemu (...) S.A.(...) E.(...)w S.o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 9.500 zł
tytułem zadośćuczynienia za obrażenia ciała i doznaną krzywdę oraz kwotę 300,00 zł tytułem zwrotu kosztów wizyt
lekarskich z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2013 r. a nadto o zasądzenie kosztów postępowania według
norm przepisanych.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów.
Sąd Rejonowy w Krotoszynie wyrokiem z dnia 31 marca 2015 r. zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w
S. na rzecz powódki D. S. kwotę 4300 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2013 r. i oddalił powództwo w
pozostałym zakresie oraz rozdzielił stosunkowo koszty postępowania.
Apelację do tego rozstrzygnięcia złożyła pozwana zaskarżając wyrok częściowo w punkcie 1 ponad zasądzona kwotę
1300 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2013 r. do dnia zapłaty, to jest co do kwoty 3000 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2013 r. i w punkcie 3 wyroku w całości.
Zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 233 §
1 k.p.c. poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności
treści opinii biegłych sądowych z dziedziny neurologii i psychiatrii, co doprowadziło do ustalenia nadmiernego zakresu
krzywdy doznanej przez powódkę a skutek zdarzenia z dnia 28 listopada 2013 r. i naruszenie prawa materialnego art.
445 w zw. z art. 444 i 822 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych przez błędne ustalenie
wysokości należnego zadośćuczynienia. Powołała się też na naruszenie art. 6 k.c. przez przyjęcie, że powódka wykazała,
że przysługuje jej zadośćuczynienie w wysokości 5.500 zł.
Wniosła o zmianę orzeczenia w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1300 zł
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2013 r. i oddalenie powództwa w pozostałej części oraz zasądzenie
kosztów postepowania.
Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne.
W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej
instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26
kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34.
Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada
1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).
Sąd Rejonowy wbrew zarzutom podniesionym w apelacji prawidłowo ocenił wysokość zadośćuczynienia i zasadnie
uznał, że kwota 5.500 zł stanowi kwotę odpowiedniego zadośćuczynienia.
Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie istotne dla oceny tej sprawy
okoliczności. Wskazał, że powódka w następstwie zdarzenia drogowego doznała urazu stłuczenia docinka szyjnego
kręgosłupa bez ograniczenia sprawności i bez powikłań neurologicznych. Doznała również ogólnych potłuczeń
otarć naskórka. Z powodu doznanego urazu powódka nosiła miękki kołnierz ortopedyczny. W okresie około 4
tygodni powódka doznała dolegliwości bólowych na poziomie 5-6 stopni w 10 stopniowej skali bólu. Następnie
od września 2013 r. stopień bólu osłabł i wynosił 3-4 stopnie w tej samej skali. Obecnie natężenie bólu jest
niewielkie. Nie ma trwałych skutków zdarzenia. Powódka nie wymaga dalszego leczenia. U powódki wystąpiły
również krótkotrwałe reaktywne i przemijające zaburzenia adaptacyjne. Zaburzenia te polegały na kłopocie ze snem,
wzmożonej płaczliwości, trudności z koncentracją , lęku przed jazdą samochodem. Objawy te utrzymywały się przez
pierwszy miesiąc po wypadku potem słabły. Powódka wróciła do pełnej sprawności w zakresie funkcjonowania
psychicznego.
Z powyższych ustaleń wynika, że mimo braku trwałości skutków i stopnia inwalidztwa powódka doznała szeregu
poważnych i długotrwałych obrażeń. Musiała znosić ból fizyczny i cierpienia psychiczne, co musi znajdować swoja
rekompensatę w przyznaniu jej odpowiedniego zadośćuczynienia. Zdrowie jest zbyt cennym dobrem aby jego
naruszenie rekompensować symbolicznymi kwotami.
Odmienna ocena stanu faktycznego dokonana przez skarżącego nie może decydować o zasadności apelacji.
Należy podkreślić, że zadośćuczynienie ma głównie pełnić funkcje kompensacyjną i przyznana kwota musi
rekompensować pieniężnie doznaną przez powódkę krzywdę. Nie może to być kwota symboliczna i nie może zależeć
od poziomu życia osoby poszkodowanej.
Doznana przez powódkę krzywda, zakres cierpień i dolegliwości fizycznych i psychicznych w pełni uzasadniają
wysokość przyznanego powódce zadośćuczynienia.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c. orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono
zgodnie z art. 98 k.p.c.