Dom chłopców

Dom chłopców
Reżyseria
Jean-Claude Schlim
Scenariusz
Jean-Claude Schlim & Christian Thiry
Materiały dodatkowe:
Bob Graham & J.T. LeRoy
Dystrybucja
Tongariro Releasing
PR
Małgorzata Chodyła
T. 535 779 777
[email protected]
ul. św. Czesława 4a/13a, 61-582 Poznao, tel. +48 61 639 34 97, kom.: +48 515 270 800, fax: +48 61 625 68 21, e-mail: [email protected], www.tongariro.pl
Fabuła
Osiemnastoletni Frank mieszka w Luksemburgu. Dokonawszy coming-outu, wiedziony tęsknotą za
łatwym, przepełnionym zabawą życiem, ucieka do Amsterdamu, gdzie odnajduje się w roli striptizera
w klubie kabaretowym, która okazuje się spełnieniem jego pragnieo.
Opis filmu
Dom chłopców to emocjonująca opowieśd o buncie młodości i brutalnych doświadczeniach
dorosłego życia. Znakomita muzyka w wykonaniu Dangerous Muse oraz doskonałe kreacje Udo Kiera
(znanego z filmów Gusa Van Santa, Wima Wendersa czy Larsa Von Triera) i wielokrotnie
nagradzanego Stephen Fry’a gwarantują niezapomniane przeżycia.
Jest rok 1984. Frank ma 18 lat. Ucieka z domu i wyjeżdża do legendarnego Amsterdamu. Zatrudnia
się w klubie ze striptizem. Trafia na niekooczącą się imprezę z doskonałą muzyką, dużą ilością
alkoholu, namiętnego taoca i seksu. W Domu chłopców poznaje przyjaciół, jak z filmów Almodovara:
Angelo, który odkłada kasę na operację zmiany płci, przystojnego graficiarza i punka Deana, cze
wreszcie właściciela klubu Madame. Wśród nich jest też Jake, dla którego Frank kompletnie traci
głowę.
Tymczasem do Europy dociera nieznana wcześniej, przerażająca choroba – AIDS...
Streszczenie
Dom chłopców to opowiedziana z pasją, dramatyczna historia Franka, licealisty z Luksemburga,
który dokonawszy coming-outu, wbrew przeciwnościom jakich doświadcza w rodzinnym miasteczku,
eksploruje swoją nowoodkrytą seksualnośd, zarówno w szkole jak i w domu, ku przerażeniu swoich
rodziców. Jest rok 1984—szczyt ery swobodnego stylu życia. Wiedziony chęcią przygód, łatwego
życia i całonocnej zabawy, Frank ucieka ze swoją przyjaciółką Ritą z egzaminów koocowych. Jadą do
Amsterdamu gdzie Frank wkrótce z dużą przyjemnością odnajduje się w pracy striptizera w klubie dla
mężczyzn, otoczony najbardziej kolorową i ekstrawagancką grupą ludzi, w świecie przepełnionym
ekscytującym seksem i muzyką.
Madame, ekscentryczny i surowy właściciel Domu Chłopców, na scenie daje najlepsze
przedstawienia. Jego prawą ręką jest Emma, którą chłopcy uważają za swojego anioła stróża. W
Domu pracują też: kobiecy Angelo, przyjaciel Franka, który oszczędza na operację płci, Dean, uroczy
buntownik i graficiarz, Herman, dziecko ulicy, oraz Jake, przystojny współlokator Franka, tancerz ze
Stanów Zjednoczonych, który wkrótce staje się jego najbliższym przyjacielem. Frank ma nadzieję na
cos więcej, ale Jake ma dziewczynę.
Wkrótce rzeczy przybierają niespodziewany obrót i dwójka przyjaciół zostaje kochankami. Frank
odczuwa po raz pierwszy „potęgę miłości” przy Power of Love grupy Frankie Goes to Hollywood.
Romantyczne uniesienia zamieniają się w przerażenie, kiedy Jake okazuje się byd chory na AIDS,
chorobę praktycznie wówczas nieznaną, którą nazywa się „rakiem homoseksualistów.”
Wyrzuceni z Domu Chłopców, Jake i Frank mieszkają u Emmy próbując zebrad odwagę by stoczyd
walkę z przerażającą chorobą, która objawia się w formie wyniszczających mięsaków Kaposiego.
2
Wspierany przez pracowników szpitala na czele z Dr.Marsh, pocieszany przez Deana i Angelo, Frank
do kooca nie opuszcza przyjaciela, aż do chwili gdy ten umiera w jego ramionach.
Dramatyczne zakooczenie zmienia się w manifest chęci życia i nadziei, kiedy Frank i Carol jadą razem
do Maroka. Ta podróż staje się hołdem dla Jake’a, którego niespełnionym marzeniem była wizyta w
Essaouira.
W ostatnim ujęciu, klatka zatrzymuje się na otwartym niebie, na którym widzimy statystyki ofiar
śmiertelnych w roku 1985. W miarę jak cichnie muzyka, tylko lata i liczby kolejnych ofiar do roku
2008 zmieniają się na ekranie, z ostatecznym wynikiem ponad 40 milionów osób na świecie.
Dom chłopców dokumentuje ciemną kartę początków epidemii, w taki sposób, by przerażające
obrazy obudziły odbiorców i stały się sygnałem alarmowym dla obecnych pokoleo .
Dom chłopców z pewnością jest filmem tragicznym. Ja jednak odbieram go jako napawającą
optymizmem, ubarwioną muzyką komedię, z kolorowymi, zabawnymi i silnymi postaciami, opartą w
ponadczasowy klasyczny sposób na dramatycznej historii o miłości.
Oświadczenie reżysera
„Mów o tym” to hasło propagowane przez Billa Clintona, Kofiego Annana i innych, którzy przemawiali
dla UNAIDS, pragnąc tym samym przekazad, że walka z AIDS wciąż nie jest wygrana.
Można się przyczynid do lepszej prewencji na różne sposoby, ale faktem jest, że od chwili pojawienia
się tego hasła, światowa kinematografia zapomniała o AIDS. Ludzie nie chcą myśled o tym, że jest to
choroba śmiertelna. W tym sensie Dom chłopców dokumentuje ciemną kartę początków epidemii, w
taki sposób, by przerażające obrazy obudziły odbiorców i stały się sygnałem alarmowym dla
obecnych pokoleo .
Dom chłopców z pewnością jest filmem tragicznym. Ja jednak odbieram go jako napawającą
optymizmem, ubarwioną muzyką, komedię, z kolorowymi, zabawnymi i silnymi postaciami, opartą
na dramatycznej historii o miłości.
Nie chcę byd reżyserem, chcę stworzyd wspaniały film! Dla mnie praca nad filmem to praca
zespołowa, napędzana pozytywnym nastawieniem i twórczym zaangażowaniem. Wierzę, że nasza siła
leży w wyjątkowym scenariuszu i klasycznym, lecz ponadczasowym sposobie snucia historii.
Oświadczenie producenta
Prawdziwa historia miłosna z lat 80-tych, kiedy panowała ekstrawagancja w modzie, muzyka
powalała z nóg, a clubbing był nowym sposobem na życie.
Te stylowe czasy stanowią tło poruszającego romansu między dwojgiem młodych mężczyzn. Mówi,
się, że miłośd wymaga cierpienia. Początek epidemii AIDS kooczy kolorowe lata 80-te i staje się
tragedią dla milionów ludzi na świecie.
Tragedia i potęga miłości!
3
Historia
Dom chłopców jest w pewnym sensie komedią kontynuującą tradycję takich filmów jak Pricilla –
królowa pustyni, Muriel, czy Długoletni przyjaciele. Dom chłopców jest filmem zabawnym, z
błyskotliwymi dialogami i barwnymi, pozytywnymi bohaterami. Mimo, że mogą byd postrzegani jako
wyrzuceni poza nawias społeczeostwa, to co czyni ich silniejszymi, to wiara w siebie i przekonanie, że
ich życie jest coś warte.
Dom chłopców dzieli się na trzy akty poprzedzone prologiem i zamknięte krótkim epilogiem.
Wszystkie trzy akty dzieją się w zamkniętej, dośd hermetycznej przestrzeni małego świata, w którym
zamknięci są główni bohaterowie. W akcie 1 i 2 tym światem jest Dom chłopców i mieszkanie Emmy,
akt trzeci ma miejsce w szpitalu. Te „światy” nie muszą byd ubarwiane scenami z zewnątrz, jako, że są
same w sobie niezależnymi społecznościami, z własnymi zasadami przetrwania. W Domu chłopców
świat jest pełen radości i przepychu, a każdy z bohaterów jest akceptowany takim jaki jest. Dla
kontrastu, szpital ukazany jest jako bezbarwne pozbawione radości miejsce gdzie obliczu strasznej
choroby doświadcza się całkowitego odrzucenia przez społeczeostwo. Zarówno prolog
umiejscowiony w Luksemburgu i epilog w Maroku są metaforami dla rozwoju głównego bohatera.
Tylko w tych scenach zobaczymy panoramiczne ujęcia świata zewnętrznego.
Koniec filmu można odczytad jako początek nowej, optymistycznej rzeczywistości w której dojrzały
emocjonalnie bohater uświadamia sobie piękno życia poprzez kontakt z cudem natury.
Otrzymaliśmy pisemną zgodę od Janine Collard, matki reżysera i pisarza francuskiego Cyrila Collarda,
który zmarł w 1993 roku, na wykorzystanie w ostatniej scenie piosenki „Là-Bas” napisanej przez jej
syna. Ostatnie ujęcia w Maroku są więc swoistym hołdem złożonym Cyrylowi.
Styl
Uważam, że tworzenie filmu to praca zespołowa, napędzana pozytywną energią i kreatywnym
podejściem. Wierzę, że siła Dom chłopców leży w jego wyjątkowym scenariuszu i klasycznym, lecz
ponadczasowym sposobie snucia historii. Zawsze oczekuję wkładu w sztukę ze strony zespołu, a i
według mnie najważniejsze jest generowanie pozytywnej energii na różnych etapach powstawania
produkcji.
Po rozmowach z reżyserem obrazu i scenografem zdecydowałem, że pierwsza częśd filmu będzie
barwna i pełna przepychu, żeby dobrze odzwierciedlid świat, w którym żyją bohaterowie. Sceny w
szpitalu natomiast będą nakręcone w zimnych, wyblakłych kolorach.
Uniwersalne tematy jakimi są miłośd i tragedia, radośd i cierpienie są o wiele starsze niż
kinematografia. Pod wpływem Douglasa Sirka i Rainera Fassbindera postanowiłem, że ta urzekająca,
zasmucająca, a jednocześnie nieprzewidywalna i namiętna współczesna opowieśd będzie
przedstawiona w stylu klasycznego melodramatu. (Mam na myśli konstrukcję planu, wolny ruch
kamery z długimi ujęciami, zdjęcia ze statywów, poszczególne segmenty muzyczne.)
Zbieranie materiałów do filmu i wiarygodnośd.
Jako, że Dom chłopców dokumentuje rzeczywistośd ubiegłych lat, zbierając materiały do filmu
skupiliśmy się na tym by scenariusz był z nią jak najbardziej zgodny. Zarówno postad AIDS jak i
4
sposoby jej leczenia zmieniły się znacznie w ciągu ostatnich dwudziestu lat i chcieliśmy mied
pewnośd, że obraz choroby jaki przedstawiamy, jest możliwy najbliższy temu z lat 80-tych. Z tego
powodu znaczną uwagę poświęciliśmy kwestiom społecznym i medycznym.
Cieszę się, że Dom chłopców dostał się pod lokalny patronat trzech różnych ministerstw.
(Ministerstwa Kultury, Edukacji i Badao Naukowych. Ministerstwa Zdrowia Ministerstwa Rodziny,
Solidarności Społecznej i Młodzieży). Film uzyskał również poparcie ze strony Komitetu Nadzoru nad
AIDS, jednostki Czerwonego Krzyża zajmującej się Doradztwem nt. AIDS i lokalnej Dyrekcji ds.
Zdrowia. Przedstawiciele powyższych jednostek nie tylko wsparli nasz pomysł, ale również nasz
scenariusz zyskał uznanie za nowatorskie podejście do tematu szerzenia świadomości wśród
młodszych pokoleo. Ukazana przez nas rzeczywistośd lat 80-tych, jakkolwiek może się wydawad
nieprzystająca do obecnych czasów, od strony medycznej jest zgodna z wiedzą specjalistyczną.
Sceny w szpitalu są dla mnie okazją do przedstawienia siły charakteru głównych bohaterów.
Jestem bardzo szczęśliwy, że udało mi się zaprosid do udziału Stephena Fry, który z pewnością
poprzez postad dr. Marsha, w którą się wciela, ukaże należny dla tego zawodu szacunek. Mimo, że
udało nam się zebrad materiały niezbędne do tego, by jak najwierniej odtworzyd ówczesne warunki,
nie chcieliśmy, by film był dokumentem. W opowieśd wpletliśmy elementy fikcji literackiej tak, by
poprzez ukazanie emocji bohaterów i ich reakcji wobec miłości, namiętnośd, śmierci i nadziei,
stworzyd film ponadczasowy.
Dlaczego nakręciłem film o AIDS.
AIDS towarzyszy ludzkości już trzecią dekadę. Choroba stanowi jeden z najbardziej palących
problemów współczesnego świata i by uniknąd katastrofy w dziejach ludzkości, konieczna jest
solidarnośd na poziomie globalnym. Gdy spojrzymy wstecz, na pierwszą dekadę, czarne lata epidemii,
zdajemy sobie sprawę z ważkości problemu. Jak wyglądałaby świadomośd społeczna gdyby nie walka
o rozpowszechnianie informacji w mediach? To filmy jak Filadelfia, wydarzenia, jak koncert w hołdzie
Freddiego Merkurego czy nieustające wysiłki osób publicznych, takich jak Elizabeth Taylor, Elton
John czy Magic Johnson, miały niezmierzony wpływ na szerzenie świadomości na temat choroby.
Podczas drugiej dekady obecności AIDS byliśmy świadkami cudu. MILCZENIE = ŚMIERD ustąpiło
miejsca nowym pokładom nadziei. Ogromny wysiłek lekarzy i badaczy naukowych na całym świecie
został wreszcie wynagrodzony. Nie wynaleziono co prawda lekarstwa, lecz opracowano metodę walki
z chorobą.
Niestety, złą stroną sukcesu były zmiany w powszechnej świadomości. Wirus, który nie zagraża już
bezpośrednio życiu, stał się mniej atrakcyjnym tematem dla mediów. Dodatkowo ludzie ponownie
zaniedbali koniecznośd stosowania środków ostrożności i ilośd zarażonych na świecie zaczęła
wzrastad. Obecnie epidemia AIDS obejmuje praktycznie całe kontynenty. Z powodu widocznego
braku chęci politycznej do udostępnienia metod leczenia, ambasadorzy pokroju Clintona i K. Annana
podjęli się trudnego zadania upublicznienia tematu choroby i jej obecności na świecie: ponad 25
milionów ludzi zmarło, a 45 milionów jest zarażonych!
Obecnie wkroczyliśmy w trzecią dekadę AIDS i stanęliśmy twarzą w twarz z nową rzeczywistością, w
której choroba rozprzestrzeniła się w naszych rodzinnych krajach. Wszystkie stowarzyszenia na rzec
AIDS są świadkami jak ich kampanie społeczne zawiodły na całej linii. Młode pokolenie ma blade
pojęcie na temat choroby i uważa, że problem ich nie dotyczy.
5
W tym roku zmarły już 3 miliony ludzi, a UNAIDS ogłosił 4 miliony nowych zarażeo. Nakręcenie filmu
o AIDS właśnie teraz, jest nie tylko ważne, ale moim zdaniem wręcz niezbędne, po to abyśmy nigdy
nie zapomnieli, że musimy kontynuowad tę niezwykle ważną walkę o szerzenie świadomości wśród
młodych ludzi.
6
Opis postaci i obsada.
Udo Kier – MADAME
Madame to mężczyzna po 50-tce, który kieruje Domem chłopców. W pracy jest twardy i
nieustępliwy. Podczas swoich ekstrawaganckich przedstawieo stosuje cross dressing, co sprawia mu
dużo przyjemnośd i przyciąga tłumy zachwyconych widzów. Wie jak stworzyd prawdziwe show i
zachwycid publicznośd. Pracy oddaje się całym sercem. Mimo, że jest surowy, wobec chłopców w
Domu jest zawsze sprawiedliwy. Jednak uczucia prywatne nie wpływają na jego decyzje w pracy. Jest
Niemcem i wojna odcisnęła na nim swój ślad. Dzięki przedstawieniom jego postad może ukazad swoje
prawdziwe emocje i ukryte namiętności.
Udo Kier urodził się 14.10.1944 w Koloni. W wieku 18 lat przeprowadził się do Londynu, żeby nauczyd
się angielskiego. Rozpoczął też lekcje aktorstwa. Reżyser Mike Sarne zaoferował mu udział w filmie
Droga do Saint Tropez. Mimo, że była to niewielka rola, stała się początkiem kariery Udo. Prawdziwe
sukcesy przyszły po Mark of the Devil, szokującym przepełnionym seksem horrorze, dzięki któremu
Kier stał się gwiazdą filmowej sceny underground. Kilka lat później poznał w samolocie Paula
Morriseya młodego reżysera, który współpracował w tym czasie z Fabryką Andy Warhola. Morrisey
zaproponował Udo główną rolę w filmie Ciało dla Frankensteina. Dzięki tej produkcji i jej siostrzanej
Krew dla Drakuli, Udo stał się postacią kultową. W ciągu swojej trzydziestoletniej kariery Udo
pracował z wieloma doskonałymi reżyserami, takimi jak: Wim Wenders, Charles Matton, Dario
Argento, Lars Von Trier, Gus Van Sant, Rainer Werner Fassbinder, Werner Herzog czy Walerian
Boroczyk. Obecnie Udo mieszka w Kalifornii, chod spędza więcej czasu w Europie, gdzie otrzymuje
większe role, a jego talent jest bardziej doceniany. Kier jest również reżyserem dwóch filmów:
Ostatnia podróż do Harrisburga (1984) oraz Broken Cookies (2002).
Stephen Fry – DR.MARSH
Dr.Marsh to czarujący człowiek. Jest lekarzem, specjalistą chorób zakaźnych. Zajmuje się Jakem po
jego przyjęciu do szpitala. Wie, co czeka Jake’a i stara się udzielid wsparcia jemu i Frankowi w tych
dramatycznych chwilach.
Stephen Fry urodził się w 1957 roku w Hampstead w Anglii. Podczas studiów na uniwersytecie
Cambridge zagrał w ponad 30 sztukach, takich jak Makbet, Volpone czy Edyp. Jest również autorem i
odtwórcą głównej roli w Latin, or Tobacco and Boys, która została nagrodzona Scotsmans Fringe First.
Fry jest współscenarzystą sztuki Cellar Tapes, nagrodzonej Perrier Comedy Award na festiwalu w
Edynburgu w 1981, w której również występował. W latach 80-tych Fry brał udział w niezliczonej
ilości projektów radiowych i telewizyjnych, jednak nigdy nie ograniczał się do grywania ról. Stephen
jest autorem czterech powieści oraz zbioru felietonów radiowych i artykułów. Nagrał wiele
audiobooków czytając swoje powieści i te autorstwa innych pisarzy. W 2003 roku zadebiutował jako
reżyser filmu Cudowne lata bohemy, scenariusz którego jest adaptacją powieści Vile Bodies
autorstwa Evelyna Waugha.
Layke Anderson – FRANK
Frank ma 18 lat, jest Brytyjczykiem i mieszka w Lusemburgu, chodzi do międzynarodowej szkoły
średniej, gdzie już za kilka tygodni czekają go egzaminy koocowe. Jednak Frank woli imprezy i taniec
niż naukę. Niedawno dokonał coming-outu, a teraz skupia się na zabawie eksplorując swoją
nowoodkrytą seksualnośd. Wraz z przyjaciółką Ritą często wymyka się na całonocne zabawy. Frank
7
uwielbia muzykę i styl ubioru New Wave. Oczywiście jest to powodem konfliktów z rodzicami.
Między innymi dlatego Frank ucieka do Amsterdamu, gdzie będzie musiał dorosnąd, podjąd
obowiązki, odkryje prawdziwą przyjaźo i wreszcie odnajdzie prawdziwą miłośd.
„…jego piękno wewnętrzne jest jeszcze bardziej powalające, niż to co widoczne…”
Schlim (scenarzysta/reżyser)
Jean-Claude
„Layke ma naturalny instynkt i ogromną wrażliwośd, co wyróżnia go spośród innych aktorów w jego
wieku.” Sarah Walker (scenarzystka/reżyser)
Praca z Layke to ogromny zaszczyt. Całkowicie poświęca się roli i tworzeniu filmu.”
Andrew Boyce (pisarz/reżyser)
Layke Anderson urodził się 10.10.1985 roku w Anglii. W wieku 17 lat zajął się modelingiem. W ciągu
ostatnich lat pozował dla wielu artystów i fotografów (Howard Roffman, Pierre & Gilles), występował
w teledyskach muzycznych, reklamach oraz zadebiutował małą rolą w przeboju kasowym Bryana
Singera X-men 2 (2003). Layke przyznaje, że woli mniejsze, bardziej artystyczne produkcje filmowe,
od tych odnoszących sukcesy kasowe, w których zazwyczaj występują jego rówieśnicy.
Benn Northover – JAKE
„Obezwładnia pozytywną i energią kreatywności”
Jean-Claude Schlim (scenarzysta/reżyser)
Benn Northover dorastał w Suffolk, na wschodnim wybrzeżu Anglii Studiował sztukę filmową i
teatralną. Debiutował w brytyjskim dramacie kryminalnym Silent Witness u boku Amandy Burton.
Inne tytuły to Venusâ, serial Komadosi, Doppelganger włoskiego reżysera Giuseppe Capotondi oraz
List z Greenpoint legendarnego twórcy Jonasa Mekasa. W 2008 roku Ben zdobył nagrodę The Sunday
Times Critics Choice za rolę w naturalistycznym, opartym na faktach dramacie Kidnapped Abroad:
Hostage to Terror, przedstawiającym historię porwania dwojga podróżników (Rhys Partridge i Bela
Muss) w Indiach w 1994.
Jake to amerykaoski dwudziestokilkulatek o niejasno określonej seksualności. Ma dziewczynę, ale
mieszka i pracuje w Domu Chłopców. Swoja pracę postrzega jako stale źródło dochodu pozwalające
na odłożenie pieniędzy i kontynuowanie podróży po świecie. Jake jest przeciwieostwem Franka: lubi
muzykę rokową, szczególnie Jimiego Hendrixa, nie lubi wychodzid wieczorami, woli grę na gitarze i
słuchanie muzyki. Jest bardziej dojrzały; jego wizja życia i miłości jest bardziej dojrzała. Ma
niezmiernie silny i godny podziwu charakter. Zachowanie Franka uważa za powierzchowne i pomaga
mu spojrzed na życie z innej, głębszej perspektywy.
Eleanor Davi – EMMA
Emma to czterdziestokilkuletnia kobieta, która zarządza Domem Chłopców jako prawa ręka Madame.
Niewiele wiadomo o jej przeszłości, oprócz tego, że wiele wycierpiała. Jest troskliwą, ciepłą i
wspierającą osobą. Jej postad stanowi integralną częśd Domu, mimo, że w nim nie mieszka. Dla
chłopców jest jak matka, ale nigdy nie przeciwstawia się zasadom ustalonym przez Madame. Kiedy
daje chłopcom schronienie i miłośd, sama w pewnym momencie musi się zmierzyd ze swoją
przeszłością.
Steven Webb – ANGELO
Angelo mieszka w pokoju przylegającym do pokoju Jake’a i Franka. Zachowuje się jak rozpieszczona
królewna i nie ma zamiaru tego zmieniad. Staje się powiernikiem Franka, kiedy ten spędza u niego
8
noce, kiedy do Jake’a przychodzi dziewczyna. W Domu Chłopców zajmuje się projektowaniem
kostiumów na potrzeby ekstrawaganckich przedstawieo Madame, gdzie w zamian może odgrywad
małą rólkę. Zabronione pieniądze odkłada, by móc spełnid swoje największe marzenie: przejśd
operację zmiany płci i stad się w koocu prawdziwą kobietą.
Steven urodził się 08.11.1984 w angielskiej miejscowości Wirral. Rozpoczął karierę aktorską w wieku
8 lat. Kilka lat później, po jego występie w Olivierze, gdzie grał obok Jonathana Price’a, zaoferowano
mu miejsce szkole teatralnej Sylvii Young w Londynie. Podczas studiów coraz częściej grywał w
produkcjach telewizyjnych, takich jak 15 Storeys High czy Dom Czarnoksiężnika. Na początku 2003
Steven otrzymał główną rolę sztuce Trestle at Pope Lick Creek autorstwa nagrodzonej Naomi Wallace.
Przedstawienie w reżyserii Raza Show otrzymało recenzje o kórych niektórzy artyści mogą tylko
marzyd. Za tę rolę Steven był nominowany do londyoskiej nagrody dla debiutantów Evening Standard
Theatre Award for Outstanding Newcomer.
Luke J.Wilkins – Dean
Jest jednym z przystojniejszych tancerzy w Domu Chłopców. Dzieli pokój z Angelą, a większośd nocy
spędza w mieście, tworząc graffiti ze swoimi kumplami. Przeżywa przelotny romans z Frankiem, po
jego przeprowadzce do Domu.
Luke J. Wilkins urodził się w maju 1979 roku w szwajcarskim Bern. Po ukooczeniu szkoły średniej
pracował na bezpłatnych stażach w kilku redakcjach i radiostacjach. Jego kariera aktorska zaczęła się
w 1999 kiedy spotkał Malte Otten twórcę Zakazanej miłości,, serialu dla nastolatków, który był
przebojem w niemieckiej telewizji.
Luke dostał rolę w serialu i przez ponad dwa lat odtwarzał postad Christiana Toppe. Poza pracą na
planie, chodził na kurs aktorstwa. Pojawił się w innych produkcjach telewizyjnych, takich jak:
Nesthocker, Die Wache. Kręcony w Luksemburgu i koprodukowany przez Delux Productions,
Autobahnraser miał byd debiutem Luke’a na dużym ekranie. Obsadzono go w głównej roli.
„Wybór Luke’a do roli wypłynął prosto z serca…” Jean-Claude Schlim (scenarzysta/reżyser)
9
Jean-Claude Schlim – reżyser
Ukooczywszy szkołę filmową w Paryżu, Jean-Claude Schlimm wyprodukował we współpracy z
reżyserem Paulem Cruchtem, swój pierwsze film krótkometrażowy, Gdzieś w Europie (Somewhere In
Europe), który zyskał pozytywne opinie krytyki. Następnie pracował w Paryżu, by potem powrócid do
Luksemburga i wstąpid na rok do NCA (Narodowe Centrum Audiowizualne) należącego do
Ministerstwa Kultury.
Rozpoczął karierę jako technik freelancer pracując dla lokalnego przemysłu filmowego, zdobywając
doświadczenie jako kierownik zespołu/planu, a następnie jako kierownik produkcji przy
zagranicznych filmach. W ciągu lat pracy Jean-Claude Schlim stał się jednym z najbardziej znanych
techników, a jego nazwisko jest znane daleko poza granicami Luksemburga.
Pracował jako producent liniowy przy prestiżowych projektach międzynarodowych kręconych w
Luksemburgu, takich jak Osiem i pół kobiety P.Greenwaya (Cannes 1999- oficjalna selekcja), Cieo
wampira E.Merhigesa (Cannes 2000 – sekcja Director’s Fortnight), CQ R.Coppoli (2001-oficjalna
selekcja) czy Kupiec wenecki (Wenecja 2004). Schlim nigdy jednak nie tracił zainteresowania lokalnym
przemysłem filmowym i kontynuował z luksemburskimi reżyserami takmi jak Pol Cruchten, Andy
Bausch, Bady Minck czy Genevieve Mersch.
Jean-Claude Schlim zawsze wykazuje duże zainteresowanie rozwojem lokalnej techniki filmowej. Jest
przewodniczącym ATAC (Stowarzyszenie Techników i Aktorów Filmowych). Od roku 2000 jest
członkiem komisji selekcyjnej ds. wyboru Luxembourg Film Prize. W roku 2002 za „entuzjastyczne
zaangażowanie i wkład w rozwój kinematografii luksemburskiej” otrzymał z rąk Jego Królewskiej
Wysokości, Wielkiego Księcia Henryka wyróżnienie w postaci Orderu Kawalera Zasługi.
Dom chłopców jest jego debiutem reżyserskim. Ambicją Schlima nie jest bycie reżyserem, ale jak
mówi, jego nadzieją jest po prostu stworzenie dobrego filmu. Według niego siła filmu leży w
doskonałym scenariuszu oraz zaangażowaniu ze strony niezwykle kreatywnej obsady i zespołu
produkcyjnego.
Producenci
Delux
Studio produkcji filmowej Delux zostało założone w 1991 przez grupę RTL. Jimmy de Brabant i Bob
Bellion, zarządzający spółką, wykupili Delux w 2003 roku. Z ponad siedemnastoletnim
doświadczeniem w produkcji filmów, finansowaniu produkcji i obsługi międzynarodowych projektów
filmowych, Delux jest obecnie wiodącym producentem filmów niezależnych w Europie.
Delux jest producentem lub współproducentem ponad 30 filmów, z których wiele zostało
wyselekcjonowanych konkursów filmowych na świecie lub otrzymała nominacje do nagród m.in.
Dziewczyna z perłą P. Webbersa ze Scarlet Johansson i Colinem Firthem, Cieo wampira z Willemem
Dafoe i Johnem Malkovitchem, Kupiec wenecki M. Radforda z Alem Pacino, Jeremym Ironsem i
Josephem Fiennesem, jak również trzy tytuły w reżyserii Petera Grenweeya, Pillow Book, Osiem i pół
kobiety i Tulse Luper Suitcases.
10
Elsani Film
Elsani film zostało założone przez Anitę Elsani w czerwcu 2003 i skupia się na międzynarodowych
koprodukcjach filmów autorskich. Pierwszym filmem spółki był zakooczony w styczniu 2005 Magic
Eye Kutjima Cashku, w koprodukcji niemiecko-albaoskiej,
Ukooczywszy studia na kierunku organizacja produkcji filmowej na uniwersytecie UCLA w 2000, Anita
Elsani zdobyła specjalizację w produkcji międzynarodowej w Szkole Filmowej w Kolonii w 2002 roku.
Od 1994 pracuje dla kilku niemieckich spółek produkcyjnych, w tym najczęściej jako producent dla
West GmbH z siedzibą w Koloni.
Scenarzyści.
Jean-Claude Schlim
Dom chłopców jest pierwszym scenariuszem Schlima.
Christian Thiry
Urodzony dn. 07.07.1976 w Luksemburgu.
Pracuje jako copywriter i pisarz niezależny w Luksemburgu.
Tytuł magistra na University of Technology w Sydney
Tytuł licencjata Uniwersytet De Montfort
Autor dwóch scenariuszy, iż zbioru poezji Shadows of love (1995).
Gast Waltzing – kompozytor
Gast Waltzing komponuje muzykę filmową od 1989 rok. Jest autorem ścieżek dźwiękowych do Three
Shake-a-Leg Steps to Heaven (1993) czy Back in Trouble (1997). Pracował również przy
międzynarodowych koprodukcjach takich jak Smokiem i mieczem (Tom Reve-2004) czy JCVD
(Mabrouk El Mechri- 2008).
Ścieżka do filmu oparta jest na muzyce klubowej z lat 80-tych.
Oprawa Muzyczna: Dangerous Muse
Z Wikipedii:
Dangerous Muse to pochodzący z Nowego Jorku duet grający elektrop. W skład duetu wchodzą
wokalista Mike Furey i muzyk/programista Tom Napack, który na scenie pojawia się w towarzystwie
instrumentu keytar.
Historia zespołu.
Mike Furey i Tom Napack założyli Dangerous Muse podczas studiów w Fordham University. Furey
grający na pianinie wokalista i autor tekstów pragnął poeksperymentowad z elektroniką, a Napack
muzyk-programista potrzebował tekściarza. Ich pierwszy utwór the Rejection , zauważony przez
legendarnego wydawcę płytowego Seymoura Steina, znaczy początek ich symbiotycznego związku.
11
W 2005 Stein zaoferował duetowi umowę z Sire Records na wydanie materiału demo i ułatwił
podpisanie kontraktu z wytwórnią Cordless recordings należącą do Warner Music Group.
Debiutancka EP-ka nosiła tytuł The Rejection , zawierała trzy utwory i wkrótce znalazła się na drugim
miejscu listy iTunes Dance Chart, gdzie utrzymywała się przez długie tygodnie. Teledysk do Rejection
pojawił się w Logo Network na kanale MTV i w drugim tygodniu wspiął się na pierwsze miejsce listy
przebojów programu. Sukces przyciągnął uwagę prasy, a informacje o zespole pojawiły się w
magazynach muzycznych, gazetach i na blogach m.in. na okładce rocznego wydania The Advocates,
na blogu Pereza Hiltona i w sekcji New York Daily News zapowiadającej nowe talenty „Year’s End
Ones to Watch”.
Give me Danger to tytuł drugiego singla i cyfrowej EP-ki pod tym samym tytułem. Płyta zawiera sześd
utworów w tym te zawarte na Rejection i trzy nowe nagrania. Give me Danger zadebiutowało na
dziesiątym miejscu iTunes Electronic Chart. Kariera nabierała tempa i zespół postanowił skupid się na
koncertach na żywo i trasie koncertowej po wybranych miastach Stanów Zjednoczonych. Jesienią
2007 wytwórnia Sire Records wydała cover Everyday is Halloween duetu Ministry oraz alternatywną
wersję Give me Danger.
Mike i Tom pracują obecnie nad długo wyczekiwanym debiutanckim albumem, którego producenci to
m.in. Bloodshy & Avant (Madonna, Britney Spears, Kylie) Estero, Ted Ottaviano (Book of Love,
Doubleplusgood, dangerous Muse) i Jose Harris (The Passengerz, Big Woodie, Dangerous Muse).
Płyta ma się ukazad na początku 2009 roku.
Dangerous Muse wskazało daty koncertów i opracowują występy na żywo na potrzeby tournee po
kraju. Na scenie będą ich wspierad: Joe Letz (Combichrist) na perkusji oraz Walls O’Mara (Gemy
Franklin and the Dark Horses) na klawiszach. Zespół niedawno miał swój debiut telewizyjny. Wykonał
Secret z nowego albumu podczas przyznania nagród Logo’s New Now Next w MTV w czerwcu 2007.
W listopadzie 2007 Dangerous Muse odwiedzili Brazylię podczas DJing Night w Gloria Club w Sao
Paolo.
Dangerous Muse współpracują z H&M oraz Designers Against AIDS na potrzeby kampanii Fashion
Against AIDS. Koszulki są w sprzedaży od maja 2009 roku, a 25 % dochodu przekazywane jest na
fundacje Designers Against AIDS, UNFPA, YouthAIDS oraz MTV Stasing Alive. Dangerous Muse
dołączyło do innych artystów takich jak Katy Perry, Cindi lauper, N*E*R*D, Estelle, Yoko Ono, Tokio
Hotel, Dita Von Teese, Robyn, Moby, Yelle i Katharine Hamnett, których wspólna inicjatywa ma na
celu poszerzanie świadomości młodych ludzi na temat AIDS i sposobów zapobiegania przenoszeniu
wirusa.
Dangerous Muse pojawiają się w filmie Dom chłopców z Layke Andersonem i Udo Kierem w rolach
głównych.
12