KONKURS „Z Janem Pawłem II wędrówki po Polsce”

KONKURS
„Z Janem Pawłem II wędrówki po Polsce”
1. CELE KONKURSU
 Zapoznanie uczniów z sylwetkami polskich świętych,
kanonizowanych przez Jana Pawła II
 Poszerzanie wiedzy na temat życia i działalności Papieża Polaka
 Przygotowanie do kanonizacji Jana Pawła II
2. UCZESTNICY
W konkursie udział biorą uczniowie kilku Szkół Podstawowych
Warszawy oraz Szkoła Podstawowa im. Bolesława Chrobrego
w Kapturach (woj. mazowieckie)
3. CZĘŚĆ PLASTYCZNA KONKURSU
3a. Uczestniczą uczniowie klas I – III
3b. Praca na arkuszu A – 3, technika dowolna
3c. Tematyka prac:
- Postaci świętych polaków, kanonizowanych przez Jana Pawła II
- Mój portret św. Jana Pawła II
3d. Opis pracy na odwrocie powinien zawierać:
 Imię i nazwisko ucznia
 Klasę i pełną nazwę szkoły
 Imię i nazwisko nauczyciela odpowiedzialnego
 Telefon kontaktowy
 Pisemną zgodę rodziców na przetwarzanie danych osobowych
3e. Każda szkoła biorąca udział w konkursie przekazuje po pięć prac
w terminie do 10 kwietnia br.
1
4. CZĘŚĆ TEORETYCZNA KONKURSU
4a. Uczestniczą uczniowie klas IV – VI
4b. Szkoła zgłasza chęć uczestnictwa w konkursie do dnia 10 marca
2014 r. na adres mailowy: [email protected]
4c. Do finału szkoła zgłasza trzech uczestników wyłonionych
w dowolnej formie eliminacji wewnątrzszkolnych. Regulamin wraz
z materiałami zostanie umieszczony na stronie internetowej szkoły:
www.sp88.edu.pl
4d. Szkoła przesyła listę uczestników oraz imię i nazwisko
nauczyciela prowadzącego na mail [email protected] do
7 kwietnia 2014 r.
4e. Finał w formie testu odbędzie się 14 kwietnia 2014 r.
w Szkole Podstawowej nr 88 im. Gabriela Narutowicza.
Godzina finału będzie podana w późniejszym terminie.
2
1. Maksymilian Maria Kolbe (1894-1941) — beatyfikowany 17 X 1971 r. w Rzymie
i tamże kanonizowany 10 X 1982 r.
2. Albert Chmielowski (1845-1916) - beatyfikowany 22 VI 1983 r. w Krakowie
i kanonizowany 12 XI 1989 r. w Rzymie
3. Rafał Kalinowski (1835-1907) — beatyfikowany 22 VI 1983 r. w Krakowie
i kanonizowany 17 XI 1991 r. w Rzymie
4. Jadwiga, Królowa Polski (1374-1399) — zezwolenie na kult 31 V 1979 r.,
kanonizowana 8 VI 1997 r. w Krakowie
5. Jan z Dukli (1414-1484) — potwierdzenie kultu «od niepamiętnych czasów»
21 I 1733 r., kanonizowany 10 VI 1997 r. w Krośnie
6. Kinga (1224-1292) — potwierdzenie kultu «od niepamiętnych czasów» 11 VI 1690 r.,
kanonizowana 16 VI 1999 r. w Starym Sączu
7. Faustyna Kowalska (1905-1938) - beatyfikowana 18 IV 1993 r. w Rzymie i tam
kanonizowana 30 IV 2000 r.
8. Józef Pelczar (1842-1924) — beatyfikowany 2 VI 1991 r. w Rzeszowie
i kanonizowany 18 V 2003 r. w Rzymie
9. Urszula Ledóchowska (1865-1939) — beatyfikowana 20 VI 1983 r. w Poznaniu
i kanonizowana 18 V 2003 r. w Rzymie
3
1. ŚW. MAKSYMILIAN MARIA KOLBE
Rajmund urodził się 8 stycznia 1894 roku
w Zduńskiej Woli koło Łodzi. W dniu urodzin otrzymał
chrzest święty w kościele parafialnym pw. Wniebowzięcia
NMP. Był drugim z kolei dzieckiem Kolbów.
Rajmund jako chłopiec lubił nieraz poswawolić.
Pewnego dnia w takiej sytuacji zawołała z wyrzutem matka:
"Mundziu, co z ciebie będzie!?". Słowa te utkwiły mu długo
w pamięci. Powoli chłopiec poważniał. Kiedy miał 12 lat,
ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna, trzymająca
w rękach dwie korony: białą i czerwoną. Zapytała chłopca,
czy je chce, a równocześnie dała mu do zrozumienia, że
korona biała oznacza czystość, a czerwona męczeństwo.
"Odpowiedziałem, że chcę. Wówczas Matka Boża mile na mnie spojrzała
i znikła". Było to w kościele parafialnym w Pabianicach. W 1907 roku franciszkanie
konwentualni ze Lwowa prowadzili w Pabianicach misje. Rajmund wraz ze swoim starszym
bratem Franciszkiem, postanowił wstąpić do franciszkanów.
Ponieważ w małym seminarium ukończył klasę ósmą gimnazjalną, w roku 1912
przełożeni wysłali go na dalsze studia do Krakowa. Stąd wszakże ze względu na jego
niezwykłe zdolności skierowano go jeszcze tego samego roku, 1912, do Rzymu na studia.
Dnia 1 listopada 1914 roku Kolbe złożył profesję uroczystą, w czasie której dodał sobie imię
Maria. Dnia 28 kwietnia 1918 roku Kolbe otrzymał święcenia kapłańskie.
Maksymilian chciał utworzyć jednostkę najbardziej bojowych i oddanych Maryi Niepokalanej
ludzi, którym sprawa królestwa Bożego na ziemi leży na sercu. W porozumieniu zatem
z przełożonymi i po naradzie ze spowiednikiem w tym samym roku 1917, założył wśród
swoich kolegów Rycerstwo Niepokalanej.
W 1919 roku o. Maksymilian powrócił do Polski. Bardzo się ucieszył, że jest już
wolna. Postanowił dołożyć wszystkich sił, by była królestwem Niepokalanej. Zaczął więc
werbować ochotników do Rycerstwa Niepokalanej. W styczniu 1922 roku zaczął wydawać
w Krakowie Rycerza Niepokalanej (w 1927 roku Rycerz Niepokalanej wychodził już
w nakładzie 70 000 egzemplarzy, a liczba członków Milicji Niepokalanej (MI) wzrosła do
126 000 członków). W roku 1927 założył Niepokalanów. Nakład Rycerza Niepokalanej
doszedł do 750 000 egzemplarzy, Rycerzyk Niepokalanej dla dzieci miał nakład 221 000
egzemplarzy, Mały Dziennik osiągnął już cyfrę 137 000 egzemplarzy, a jego wydanie
niedzielne 225 000 egzemplarzy. Od roku 1938 Niepokalanów posiadał własną radiostację.
Nie obywało się oczywiście bez trudności.
W 1930 roku o. Kolbe opuszcza Niepokalanów i w towarzystwie 4 współbraci za
zezwoleniem przełożonego generalnego udaje się do Japonii, do miasta Nagasaki, gdzie
zakłada drugi Niepokalanów.
O. Maksymilian powrócił do kraju, by podeprzeć Niepokalanów polski i kiedy
wszystko ponownie zaczęło iść z dynamicznym rozmachem, wybuchła wojna, a po niej
nastała noc okupacji.
25 maja 1941 roku wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu.
Otrzymał numer 16 670. Ofiarował swoje życie za jednego z więźniów - Franciszka
Gajowniczka. Poszedł na śmierć wraz z 9 towarzyszami do bloku śmierci nr 13.
Przyzwyczajony do głodu o. Kolbe przeżył w bunkrze dwa tygodnie bez kruszyny chleba
i kropli wody. Wreszcie oprawcy dobili go zastrzykiem fenolu. Stało się to 14 sierpnia,
w wigilię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 1941 r. O. Kolbe miał zaledwie 47 lat.
Dnia 17 października 1971 roku papież Paweł VI dokonał osobiście uroczystej beatyfikacji,
a 10 października 1982 roku Ojciec święty Jan Paweł II dokonał jego kanonizacji.
4
2. ŚW. BRAT ALBERT CHMIELOWSKI
Św. brat Albert Chmielowski - Adam Bernard
Chmielowski, urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomi
koło Krakowa jako pierworodny syn Wojciecha
Chmielowskiego i Józefy z Borzysławskich. Miał troje
rodzeństwa. 25 sierpnia 1853 roku umiera mu ojciec,
a w 6 lat później, 28 sierpnia 1859 roku matka.
W roku 1855 Adam uczęszcza do szkoły kadetów w Petersburgu, a następnie
w Warszawie do gimnazjum im. Pankiewicza. W latach 1861-1863 studiuje w Instytucie
Rolniczo-Leśnym w Puławach, gdzie zastaje go wybuch powstania styczniowego. Jako
ochotnik przyłącza się do powstania i w bitwie pod Mełchowem, 30 września 1863 roku
zostaje ranny, skutkiem czego następuje amputacja lewej nogi poniżej kolana. Odtąd nosi
protezę. Po nieudanym powstaniu, w latach 1869-1874 studiuje w Akademii Sztuk Pięknych
w Monachium i oddaje się twórczości malarskiej.
Po powrocie do kraju w 1874 r. tworzy dzieła, w których coraz częściej pojawia się
tematyka religijna. Malarstwo Chmielowskiego charakteryzowało się prostotą środków,
naturalnością i nastrojowością. W latach 80-tych powstał jego słynny obraz "Ecce Homo".
24 września 1880 roku wstępuje do zakonu 00. Jezuitów w Starej Wsi, by uświęcić się
i, jak pisze: "święte rzeczy malować". Wkrótce jednak opuszcza nowicjat i wiąże się
z tercjarstwem III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Apostołuje na Podolu.
W Krakowie styka się ze skrajną nędzą fizyczną i moralną i rozpoznaje swoje
powołanie: oddanie się na służbę najbiedniejszym i opuszczonym nędzarzom. Dostrzega
w nich cierpiące i znieważone oblicze Chrystusa, któremu pragnie służyć. Staje się jednym
z nędzarzy.
W 1887 r. za zgodą Albina kard. Dunajewskiego przywdziewa habit, a rok później
składa śluby zakonne, przyjmując imię Albert i dając początek nowej rodzinie zakonnej.
Założył zgromadzenia: Braci Albertynów (1888 r.) i Sióstr Albertynek (1891 r.), które oparte
zostały na regule św. Franciszka z Asyżu.
Brat Albert zajmował się biednymi i bezdomnymi. Ogrzewalnie miejskie dla
bezdomnych przemieniał w przytuliska. Nie dysponując środkami materialnymi kwestował na
utrzymanie ubogich. Oddając się z biegiem czasu coraz pełniej posłudze ubogim rezygnował
stopniowo z malowania obrazów. Służbę na rzecz bezdomnych i nędzarzy uważał za formę
kultu Męki Pańskiej.
Zakładał domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Pomagał
bezrobotnym organizując dla nich pracę. Słynne są słowa Brata Alberta, że "trzeba każdemu
dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież, bez dachu i kawałka chleba może on już
tylko kraść albo żebrać dla utrzymania życia".
Umiera 25 grudnia w samo Boże Narodzenie w przytulisku dla bezdomnych
w Krakowie przy ul. Krakowskiej 43, w opinii świętości.
Wyniesienia Brata Alberta do chwały ołtarzy czyli beatyfikacji (1983 r. w Krakowie),
jak i kanonizacji (12 listopada 1989 r. w Rzymie) dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II.
5
3. ŚW. RAFAŁ KALINOWSKI
Ojciec Rafał od św. Józefa Kalinowski urodził
się w Wilnie 1 września 1835 r.; otrzymał na chrzcie
imię Józef. Studiował w Instytucie Szlacheckim
w Wilnie, w Szkole Agronomicznej w Hory-Horkach,
a w latach 1853-1857 w Akademii Inżynierii
Wojskowej
w Petersburgu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera i stopień
porucznika. Po ukończeniu studiów został mianowany
asystentem matematyki w tejże Akademii. W r. 1859
współpracował w projektowaniu linii kolejowej KurskKijów-Odessa.
W r. 1863, po wybuchu w Polsce powstania przeciw ciemięzcy rosyjskiemu, gdy jako
kapitan sztabu pracował przy rozbudowie twierdzy w Brześciu nad Bugiem, zwolnił się
z wojska rosyjskiego i przyjął obowiązek ministra wojny w rejonie Wilna.
Aresztowany 24 marca 1864 r., został skazany na karę śmierci, którą zamieniono mu
na 10 lat przymusowych prac na Syberii. Z przedziwną mocą ducha, cierpliwością i miłością
dla towarzyszy wygnania wlewał w nich ducha modlitwy, pomaga im materialnie i dobrym
słowem budził nadzieję i pokój. Bolał go fakt, że wielu zesłańców nie posiadało żadnej
wiedzy religijnej. Szczególnie chętnie katechizował dzieci i młodzież.
Zwolniony z wygnania w r. 1874, przyjął obowiązek wychowawcy sługi Bożego
Augusta Czartoryskiego w Paryżu, zaś w r. 1877 wstąpił do zakonu karmelitów bosych
w Grazu w Austrii i przyjął imię zakonne brat Rafał od św. Józefa. Po złożeniu ślubów
zakonnych studiował teologię na Węgrzech, a święcenia kapłańskie otrzymał w Czernej koło
Krakowa 15 stycznia 1882 r. Wiele godzin spędzał w konfesjonale - nazywano go "ofiarą
konfesjonału". Miał niezwykły dar jednania grzeszników z Bogiem. Nikogo nie potępiał, ale
starał się pomagać. Zawsze skupiony, zjednoczony z Bogiem, był człowiekiem modlitwy,
posłuszny regułom zakonnym, gotowym do wyrzeczeń, postów i umartwień.
Umarł 15 listopada 1907 r., w klasztorze w Wadowicach, który założył i którego był
wtedy przeorem. Został pochowany na cmentarzu klasztornym w Czernej. Za życia i po
śmierci cieszył się wielką sławą świętości, był czczony przez cały lud.
Jan Paweł II, 22 czerwca 1983 r., beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego w Krakowie.
Rosnąca sława cudów doprowadziła w r. 1989 do przeprowadzenia w Kurii krakowskiej
procesu kanonicznego o cudownym uzdrowieniu dziecka. Po szczęśliwym zakończeniu
dyskusji lekarzy, teologów i kardynałów, Jan Paweł II zatwierdził cud do kanonizacji dnia
10 lipca 1990 r. Kanonizacja odbyła się w niedzielę 17 listopada 1991 r.
6
4. ŚW. JADWIGA, KRÓLOWA POLSKI
Jadwiga, córka Ludwika Węgierskiego
Andegawena i Elżbiety, księżniczki bośniackiej,
urodziła się na Węgrzech w lutym 1374 r.
Po śmierci króla Ludwika, na prośbę dostojników
polskich, matka przeznaczyła Jadwigę na tron
polski. 16 października 1384 r. Jadwiga została
ukoronowana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego
Bodzankę.
Wielki Książę Litwy, Jagiełło, który ubiegał się
o rękę Jadwigi, obiecał, że przyjmie chrzest razem
ze swoim narodem i przyłączy Litwę do Korony. Dla dobra narodu i Kościoła młodociana
królowa poślubiła Jagiełłę w r. 1386.
Jadwiga miłowała Kościół i namiestnika Chrystusowego jak wierna córka. Świadoma
swego posłannictwa wspierała głoszenie Ewangelii, troszczyła się o rozwój kultu Bożego
i jedność chrześcijan. Przyspieszyła ustanowienie diecezji wileńskiej. W Pradze założyła przy
uniwersytecie bursę dla Litwinów przygotowujących się do ewangelizacji Litwy. W 1397 r.
otrzymała od papieża Bonifacego IX zgodę na otwarcie Wydziału Teologicznego na
uniwersytecie w Krakowie. Poprzez swój zapis w testamencie królowa przyczyniła się do
odnowienia tegoż uniwersytetu, zwanego odtąd Jagiellońskim.
Gorąco kochała Chrystusa ukrzyżowanego. Jako pokorna służebnica Boga, pełna
roztropności i mądrości, służyła ziemskiemu Królestwu Chrystusa.
Dla chorych zakładała szpitale, biednym nie szczędziła pomocy. Głębia jej życia
wewnętrznego znajdowała wyraz w ofiarnej służbie każdemu potrzebującemu. Była
przykładem harmonii modlitwy i czynu.
Długo oczekiwała na dar macierzyństwa. Mając 25 lat, wkrótce po urodzeniu córki
i jej śmierci, odeszła do wieczności w dniu 17 lipca 1399 r. Nazywana jest matką swojego
ludu i Matką Narodów.
8 czerwca 1979 r. Jan Paweł II odprawił Mszę św. ku czci Jadwigi Królowej przy jej
grobie. Kanonizowana została 8 VI 1997 r. w Krakowie.
7
5. ŚW. JAN Z DUKLI
Urodził się w Dukli (archidiecezja przemyska) w rodzinie mieszczańskiej około 1414
r. Uczył się w rodzinnym mieście oraz w Krakowie. Jako młodzieniec przez pewien czas
przebywał na pustelni w pobliskich lasach Dukli pod górą Cergową.
Przez modlitwę i samotność chciał wyrobić sobie właściwe spojrzenie na sprawy
otaczającego go świata oraz być bardziej blisko Boga. Po opuszczeniu pustelni (1433-1440)
postanowił zostać kapłanem zakonnym i wstąpił do franciszkanów konwentualnych.
Po odbyciu nowicjatu i złożeniu profesji zakonnej, odbył studia i otrzymał święcenia
kapłańskie. Z pewnością św. Jan należał do zdolnych studentów, skoro od razu po
święceniach powierzono mu urząd kaznodziei. Oprócz głoszenia słowa Bożego św. Jan przez
wiele lat pełnił funkcję gwardiana, czyli przełożonego klasztoru w pobliskim Krośnie oraz we
Lwowie. Po 25-u latach życia i pracy w zakonie franciszkańskim w sercu Jana z Dukli
powstało pragnienie, by przyłączyć się do innej wspólnoty franciszkańskiej Bernardynów.
I tak też uczynił.
Św. Jan z Dukli cieszył się zawsze opinią pobożnego i gorliwego zakonnika. Modlił
się we dnie i w nocy. Kronikarz o. Jan z Komorowa pisze: "Przebywając w chórze okazywał
wielką gorliwość w modlitwie i kilkakrotnie w ciągu dnia odmawiał Oficjum
o Błogosławionej Dziewicy Maryi". W innym miejscu pisze: "że niekiedy znajdowano go
w nocy na modlitwie zalanego łzami. Zdarzało się to najczęściej wtedy, gdy wszyscy bracia
pogrążeni byli w głębokim śnie". Pod koniec życia, gdy był już człowiekiem starszym,
schorowanym nigdy nie zwalniał się ze wspólnych modlitw, a gdy czasem dokuczała mu na
skutek dolegliwości wieku senność, przechadzał się w chórze zakonnym, nie przerywając
modlitwy. Urządził też sobie w ogrodzie klasztornym małą pustelnię, gdzie często przebywał
samotnie na modlitwie. Na jakiś czas przed śmiercią stracił wzrok, co nie przeszkodziło mu
w wykonywaniu zakonnych obowiązków. Nie mogąc czytać prosił kleryków by odczytywali
mu gotowe kazania, które potem wygłaszał na ambonie.
Papież Klemens XII ogłosił Jana z Dukli błogosławionym w roku 1733, a Jan Paweł II
kanonizował błogosławionego w Dukli 10 VI 1997 r.
8
6. ŚW. KINGA
Św. Kinga należy do grona tych świętych,
którzy są nieprzerwanie, aż po dzień dzisiejszy,
żywo obecni w świadomości i religijności wiernych.
Jest patronką Polski, Litwy, ziemi sądeckiej, diecezji
tarnowskiej oraz górników wydobywających sól.
Kościół oddaje jej cześć 24 lipca.
Kinga (jest to zdrobnienie imienia Kunegunda) była węgierską królewną i polską
księżną. Urodziła się 5 marca 1234 r. na Węgrzech, była jednym z dziesięciorga dzieci króla
Beli
IV
i Marii, cesarzówny bizantyjskiej. Była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej oraz bł. Jolanty.
Kiedy miała 5 lat, została zaręczona z 13-letnim księciem Bolesławem Wstydliwym
(zgodnie z ówczesnymi tradycjami). Zamieszkała w Sandomierzu, a jej dalszym
wychowaniem zajęła się Grzymisława, matka Bolesława. W r. 1241, z powodu najazdu
Mongołów, których w Europie nazywano Tatarami, musiała chronić się na Węgrzech
i Morawach. W r. 1243 Bolesław został ogłoszony księciem Małopolski. Kinga zamieszkała
z mężem w Nowym Korczynie, ponieważ zamek w Krakowie został zniszczony przez
Tatarów. Kinga wspierała swego męża w sprawowaniu władzy, zwłaszcza w latach 12431279, kiedy był królem Polski.
Za zgodą męża, wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Kinga wspierała
hojnie świątynie i klasztory, ufundowała kościoły w Nowym Korczynie i w Bochni oraz
klasztor franciszkanów w Starym Sączu. Przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława ze
Szczepanowa.
Okazywała wszystkim miłosierdzie: opiekując się chorymi, prowadząc dzieła
dobroczynne. Pełniła misje pojednawcze między skłóconymi możnowładcami. Cały swój
posag, olbrzymi jak na owe czasy, przekazała na odbudowę państwa polskiego,
spustoszonego po najeździe Tatarów. W dowód wdzięczności w 1257 r. otrzymała na
własność ziemię sądecką i Pieniny. Po śmieci Bolesława, w r. 1279 Kinga razem ze swoją
siostrą bł. Jolantą, zamieszkała w Sączu, gdzie zajmowała się m.in. organizacją parafii oraz
budowaniem kościoła i klasztoru klarysek. Zamieszkała w nim w 1280 r., a po ośmiu latach
sama została w nim zakonnicą.
Przypisuje się jej wprowadzenie do programu zajęć w klasztorze wspólnych modlitw
oraz pieśni i kazań w języku polskim. Miłosierdzie wobec potrzebujących, hojność serca,
praca oraz gorliwość w modlitwie - to charakterystyczne rysy jej duchowości zakonnej.
Od jesieni 1291 r. ciężko chorowała, umarła 24 lipca 1292 r. Została w pamięci Polaków jako
obrończyni wiary, matka narodu oraz orędowniczka kultury i mowy polskiej.
Beatyfikował ją papież Aleksander VIII w 1690 r., a 16 czerwca w 1999 r. w Starym
Sączu kanonizował Jan Paweł II.
9
7. ŚW. FAUSTYNA KOWALSKA
Św. Faustyna Kowalska urodziła się
25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec jako trzecie
spośród dziesięciorga dzieci w rodzinie Stanisława
i Marianny Kowalskich. Dwa dni później na chrzcie
świętym w kościele parafialnym w Świnicach
Warckich otrzymała imię Helena.
W wieku 9 lat przystąpiła do pierwszej
Komunii świętej. Do szkoły chodziła niecałe trzy lata, a potem poszła na służbę do
zamożnych rodzin w Aleksandrowie Łódzkim i Łodzi.
Od siódmego roku życia odczuwała wezwanie do służby Bożej, ale rodzice nie
wyrażali zgody na jej wstąpienie do klasztoru. Przynaglona jednak wizją cierpiącego
Chrystusa, w lipcu 1924 roku wyjechała do Warszawy, by szukać miejsca w klasztorze.
1 sierpnia 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia
w Warszawie przy ul. Żytniej.
W tym Zgromadzeniu przeżyła 13 lat przebywając w wielu domach, najdłużej
w Krakowie, Warszawie, Płocku i Wilnie, pełniąc obowiązki kucharki, sprzedawczyni
w sklepie z pieczywem, ogrodniczki i furtianki.
Doświadczyła wielu nadzwyczajnych łask: objawień, ekstaz, daru bilokacji, ukrytych
stygmatów, czytania w duszach ludzkich, mistycznych zaślubin. Zasadniczym zadaniem
Siostry Faustyny było przekazanie Kościołowi i światu orędzia Miłosierdzia, które jest
przypomnieniem biblijnej prawdy o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka,
wezwaniem do zawierzenia Mu swego życia i czynnej miłości wobec bliźnich. Jezus nie tylko
ukazał jej głębię swego miłosierdzia, ale także przekazał nowe formy kultu: obraz z podpisem
Jezu, ufam Tobie, święto Miłosierdzia, Koronkę do Miłosierdzia Bożego i modlitwę w chwili
Jego konania na krzyżu, zwaną Godziną Miłosierdzia.
Siostra Faustyna zmarła 5 października 1938 roku w klasztorze w KrakowieŁagiewnikach mając zaledwie 33 lata.
18 kwietnia 1993 roku Ojciec Święty Jan Paweł II wyniósł ją do chwały ołtarzy, a 30
kwietnia 2000 roku zaliczył do grona świętych Kościoła.
10
8. ŚW. JÓZEF SEBASTIAN PELCZAR
Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842
w podkarpackiej wsi Korczyna, w rodzinie Wojciecha i
Marianny, średniozamożnych rolników. Ochrzczony został
w dwa dni po urodzeniu.
Uczył się w korczyńskiej szkole ludowej
a następnie w Rzeszowie, w szkole głównej.
W gimnazjum w Przemyślu, Józef Sebastian podjął decyzję
o zostaniu kapłanem. W 1860 roku, po zdaniu matury,
wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu. 17 lipca 1864 r. przyjął święcenia
kapłańskie. Podjął pracę jako wikariusz w Samborze. W 1865 r. został skierowany na studia
w Kolegium Polskim w Rzymie, na których uzyskał doktoraty z teologii i prawa
kanonicznego.
Po powrocie do kraju wykładał w seminarium przemyskim, a następnie przez 22 lata
pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pełnił tam obowiązki profesora i dziekana
Wydziału Teologicznego a w latach 1882–1883 został rektorem krakowskiej uczelni.
W 1894 założył w Krakowie Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca
Jezusowego, „stawiając mu za cel szerzenie Królestwa miłości Serca Jezusowego”. Siostry
miały być „znakiem i narzędziem tej miłości wobec dziewcząt, chorych i wszystkich ludzi
potrzebujących pomocy”.
W 1899 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej, a po śmierci
bp. Łukasza Soleckiego biskupem diecezjalnym. Przez 25 lat pracował jako biskup.
Pomimo słabego zdrowia bp Pelczar wiele czasu poświęcał swoim diecezjanom.
Przeprowadzał częste wizytacje parafii, zachęcał wiernych do udziału w nabożeństwach
eucharystycznych, dbał o wysoki poziom moralny i umysłowy duchowieństwa. Skutecznie
starał się o budowę nowych kościołów i kaplic, podczas jego rządów odnowiono wiele
świątyń. Miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Serca Pana Jezusa i Matki
Bożej.
Dbał o najuboższych mieszkańców swej diecezji. Z jego inicjatywy powstawały
ochronki dla dzieci, kuchnie dla ubogich, schroniska dla bezdomnych, szkoły gospodarcze dla
dziewcząt, bezpłatna nauka w seminarium duchownym dla chłopców z ubogich rodzin.
Zmarł w Przemyślu 28 marca 1924 roku w opinii świętości. Beatyfikowany został
w Rzeszowie 2 czerwca 1991 roku przez Jana Pawła II, podczas jego IV pielgrzymki do
Polski Jego kanonizacja odbyła się 18 maja 2003 na placu św. Piotra w Rzymie.
11
9. ŚW. URSZULA LEDÓCHOWSKA
Maria Julia urodziła się17 IV 1865 roku w Loosdorf
k. Wiednia w wielodzietnej rodzinie Ledóchowskich. Już
w domu rodzinnym otrzymała staranne wychowanie.
Wykształcenie zdobyła u sióstr Panien Angielskich w Sankt
Pölten (1874-1883).
Atmosfera domu przepełniona była katolicką
prostotą, która owocowała miłością i gotowością do poniesienia ofiar i umartwień. Po
ukończeniu szkoły cała rodzina przeniosła się do majątku w Lipnicy Murowanej k. Tarnowa.
Tam razem z siostrą Teresą (przyszłą błogosławioną) uczyła wiejskie dziewczęta pisać
i czytać, a także jak prowadzić dom. Mając 21 lat Maria Julia postanowiła wstąpić do sióstr
urszulanek
w Krakowie, gdzie przyjęła imię Urszula.
Urszulę rozpierało pragnienie niesienia Ewangelii siostrom i braciom w odległych
stronach. Już w nowicjacie odkryła charyzmat wychowawczyni, któremu poświęciła całe
swoje życie. Po pracy wychowawczej w pierwszej placówce w Krakowie, została dyrektorką
zaniedbanego liceum św. Katarzyny i internatu dla dziewcząt w Petersburgu. Gdy wydalono
ją z Rosji przeniosła się do krajów skandynawskich, m.in. do Finlandii, gdzie założyła
gimnazjum, a następnie udała się do Szwecji i Danii.
Siostra Urszula była zawsze uśmiechnięta, przez co od razu zdobywała sobie serca
i życzliwość wielu ludzi. W czasie działań wojennych organizowała pomoc materialną dla
osieroconych polskich dzieci.
W 1920 r. Urszula powróciła do Polski i zamieszkała w Pniewach k. Poznania. W jej
sercu dojrzewała myśl o założeniu nowego zgromadzenia. Poprosiła o to papieża Benedykta
XV, który wyraził zgodę na powstanie Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa
Konającego, popularnie nazywanym urszulankami szarymi.
Całe życie Matki Urszuli wypełnione było miłością i duchem ofiary względem
każdego człowieka, w ewangelicznej trosce o wychowanie dzieci i młodzieży. Utrudzona
Matka Urszula zmarła 29 maja 1939 r. Jan Paweł II beatyfikował ją w 20 VI 1983
w Poznaniu, a kanonizował 18 V 2003 w Rzymie.
12