Wiadomości ZAK 10 - Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego

Wiadomości ZAK 10 - Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego

WIADOMOŚCI ZAK
Listopad 2013
Drodzy Bracia i Siostry w Zjednoczeniu,
Z radością przedstawiamy krótką biografię czcigodnej Pauliny Marii Jaricot przygotowaną przez ks. Jana Kupkę SAC
oraz przesyłamy informacje ze wspólnot ZAK.
1. CZCIGODNA PAULINA MARIA JARICOT (1799-1862):
W 2012 roku obchodziliśmy 150. rocznicę śmierci Pauliny Marii Jaricot, założycielki Dzieła Rozkrzewiania Wiary.
Relacja Wincentego Pallottiego i Pauliny Jaricot ukazuje ich szeroką wizję w odniesieniu do potrzeb Kościoła i całkowitego
poświęcenia się tych dwóch osób w doprowadzeniu dzieł inspirowanych przez Boga do skutku.
Paulina Maria Jaricot urodziła się 22 lipca 1799 roku w Lyonie (Francja). Jej wczesne lata dziecięce upływały
w dobrobycie. W rodzinie otrzymała staranne wykształcenie religijne. Rok 1816 był punktem zwrotnym w życiu Pauliny.
Uderzona słowami ks. Jana Wurtz’a, kapłana z parafii św. Niziera, rozpoczęła życie w głębokiej jedności z Bogiem. Poświęciła
się biednym kobietom pracującym w fabrykach jej rodziny. Założyła grupę „Wynagrodzicielek Najświętszego Serca Pana
Jezusa", z którą podjęła różne dzieła charytatywne. Uwrażliwiona przez swojego brata Fileasza, zaangażowała się w pomoc
francuskim misjonarzom w Chinach. W 1819 roku odkryła, jak metodycznie zorganizować system zbiórek ofiar na misje. W
1820 roku rozpoczęła dzieło pomocy wobec wszystkich misji Kościoła. Tak powstało Dzieło Rozkrzewienia Wiary, które w
dniu 3 maja 1822 roku objęło również świeckich zaangażowanych w pomoc misjom. Od 1826 roku promowała także Żywy
Różaniec, aby ożywić modlitwę różańcową. W 1830 roku założyła „Bank Niebieski”, który miał na celu udzielanie socjalnego
wsparcia robotnikom. Podczas tego roku intensywnej działalności powierzyła siebie Maryi Pannie wraz ze swoimi
najbliższymi współpracowniczkami, które utworzyły Zgromadzenie Córek Maryi, założone w 1831 roku.
W 1834 roku Paulina miała atak serca. Mimo swego słabego zdrowia podjęła podróż do Rzymu, gdzie przybyła pod
koniec maja 1835 roku. Tam została przyjęta przez siostry Najświętszego Serca Trinità dei Monti. Po odzyskaniu sił
fizycznych udała się do miejscowości Mugnano del Cardinale (prowincja Avellino). W dniu 10 sierpnia 1835 roku, podczas
gdy udzielano błogosławieństwa eucharystycznego w sanktuarium poświęconym świętej Filomenie, zdała sobie sprawę, że
stało się z nią coś tajemniczego: może chodzić i czuje się uzdrowiona. Po zwiedzeniu Neapolu wróciła do Rzymu, gdzie
pozostała do końca marca 1836 roku. Podczas swego pobytu tam zwiedziła miasto Rzym i spotkała różnych ludzi.
Silvio Beltrami stwierdza: „Okazuje się, że w Rzymie Jaricot spotkała się z bł. Wincentym Pallottim, który w swoim
projekcie Apostolstwa Katolickiego ujął ten sam cel, co Dzieło Rozkrzewiania Wiary. Powszechnie wiadomo, że Pallotti
rozpoczął pracę nad nim w Rzymie w 1836 roku, a następnie w 1837 roku, z woli papieża, zostało zjednoczone z Dziełem
Rozkrzewienia Wiary. Musimy przyznać, że poza tym spotkaniem nie było związku między podróżą Pauliny po Włoszech a
początkiem Dzieła (por. L'Opera della Propagazione della Fede in Italia, Rzym 1961, s. 49). Franciszek Moccia SAC
przedstawia tę samą opinię: „W Rzymie Paulina zatrzymała się w SS. Trinita dei Monti i tutaj spotkała świętego oraz
rozmawiała z nim o swoich inicjatywach. Był to rok 1835. Ks. Wincenty w działalności Jaricot rozpoznał elementy swojego
własnego projektu powszechnej mobilizacji." (por. San Vincenzo Pallotti Romano, Rzym 1962, s. 128).
W Pismach Pallottiego o początkach Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego znajdujemy odniesienia do Dzieła
Rozkrzewienia Wiary. Na ich podstawie wydaje się, że Pallotti szczegółowo znał Dzieło Liońskie: strukturę organizacyjną,
jego rozprzestrzenianie się po całym świecie oraz metody zbierania funduszy dla misji. Widząc wielkie korzyści dla szerzenia
wiary, Pallotti był zaangażowany w promowanie Dzieła. Pisał: „W 1836 roku, za namową niektórych, za zgodą Jego
Eminencji Kardynała Wikariusza (Karola Odescalchi’ego), stowarzyszenie dla jałmużny oraz dla szerzenia wiary otworzono
bez rozgłosu w Czcigodnym Kolegium Urbanum (oraz w kilku innych wspólnotach) zgodnie z zasadami Dzieła we Francji"
(Opere Complete V, s. 193). Kiedy nadszedł czas powstania Dzieła Rozkrzewiania Wiary w Rzymie, Wincenty Pallotti 30 lipca
1837 roku został w nim członkiem Rady Rzymskiej. Od tego momentu poświęcił się całym sercem promowaniu Dzieła
Rozkrzewienia Wiary w Rzymie.
W 1839 roku Paulina Jaricot powróciła do Rzymu, aby uczestniczyć w kanonizacji Alfonsa Marii de 'Ligouriego (26 maja
1839 roku). Nie mamy żadnych informacji, przy jakiej okazji Pallotti mógł ją spotkać, by przedstawić jej efekty pracy
wypływające z zobowiązania do propagowania Dzieła Rozkrzewiania Wiary. W rzeczywistości, z dekretu Kongregacji
Rozkrzewiania Wiary z dnia 30 lipca 1838 roku, jego dzieło Apostolstwa Katolickiego zostało uznane za „całkowicie
bezużyteczne i zbędne”, a w związku z tym wstrzymano jego rozwój. Jego członkowie zostali zaproszeni do włączenia się w
dzieło francuskie. Zastanawiając się nad tym faktem, Pallotti napisał: „jest dobre i konieczne, jeśli dzieło Boże może nosić
znamiona naszego Pana Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego" (Opere Complete III, s. 24).
W czerwcu 1839 roku Paulina powróciła do Lyonu i wznowiła swoją działalność. Wrażliwa na niedolę klasy robotniczej,
założyła Towarzystwo Pracowników oraz wyposażyła warsztaty, które szybko mogłyby zyskać charakter pracy modelowej.
W realizacji tej końcowej inicjatywy Jaricot została oszukana przez nieuczciwego biznesmena i warsztaty upadły. Od tego
momentu Paulina doświadczała czasu krzyża. W październiku 1856 roku podjęła kolejną podróż do Rzymu z nadzieją
otrzymania pomocy, ale nie znalazła rozwiązania dla swoich problemów. Porzucona przez ludzi, odnalazła schronienie tylko
w Bogu.
Paulina-Maria Jaricot zmarła 9 stycznia 1862 roku w nędzy, wpisana na listę najuboższych miasta, ale szanowana przez
wszystkich. Proces beatyfikacyjny rozpoczęto 10 czerwca 1930 roku. Od 1935 roku jej grób znajduje się w kościele
parafialnym św. Niziera. Dekretem z 25 lutego 1963 roku, miesiąc po kanonizacji św. Wincentego Pallottiego, papież Jan
XXIII uznał heroiczność jej cnót, nadając jej tytuł „czcigodnej". Modlimy się ze wszystkimi wiernymi o jej beatyfikację, gdyż
przykład Pauliny Marii Jaricot może zainspirować wielu chrześcijan do zaangażowania się w misję ewangelizacji tak, aby
wszyscy – mężczyźni i kobiety na całym świecie – mogli odkryć nieskończoną miłość, która objawiła się w Jezusie Chrystusie,
naszym Panu.
2. KERALA, INDIE:
W szkole św. Wincentego Pallottiego w dzielnicy Ollukara (miasto Trichur, stan Kerala), w dniach 13-14 października
2013 roku, odbyło się spotkanie dla młodzieży z pallotyńskich parafii i szkół. Wzięło w nim udział około 125 młodych ludzi z
różnych pallotyńskich parafii i szkół w stanie Kerala. Dwa dni zjazdu były poświęcone tematom związanym z
zaangażowaniem młodych i byciem liderem w parafii czy szkole; powołaniu misyjnemu młodych ludzi; używaniu i
nadużywaniu mediów, telefonów komórkowych, a także cyber-przestępczości. W każdej parafii i szkole powstały zespoły
wykonawcze, aby pomóc w lokalnej realizacji planu działania przygotowanego podczas spotkania oraz aby ułatwić rozwój
pracy młodzieży pallotyńskiej.
3. SPOTKANIE LIDERÓW ZAK W OŁTARZEWIE:
Na zaproszenie ks. Marka Chmielniaka SAC i s. Anny Ozon SAC – Przewodniczącego i Sekretarza ZAK w Polsce, w dniach
8-10 listopada 2013 roku, w Ołtarzewie spotkały się osoby odpowiedzialne za formację i liderzy wspólnot ZAK. Przybyło 47
uczestników: 5 księży Pallotynów, 9 sióstr Pallotynek i 33 osoby świeckie, reprezentujące 18 wspólnot ZAK z Polski, Ukrainy i
Białorusi. Oprócz członków ZAK były też dwie młode kobiety z grupy, która w Konstancinie przygotowuje się do
przystąpienia do ZAK oraz 4 osoby ze wspólnoty rodzin ze Starogardu Gdańskiego, która wyraziła chęć rozpoczęcia formacji
w ZAK.
Głównym tematem sobotniej sesji porannej była formacja. Na początku uczestnicy dzielili się, w jaki sposób odbywa się
ona w każdej wspólnocie – mówiono o tematach, rekolekcjach i dniach skupienia. W drugiej części spotkania s. Barbara
Rohde SAC – promotor formacji w ZAK w Polsce oraz ks. Mariusz Małkiewicz SAC – dyrektor Instytutu Pallottiego w
Konstancinie, przedstawili podstawy i zasady formacji w ZAK. Pod koniec spotkania była okazja porozmawiać o trudnościach
i sposobach ich rozwiązywania, a także o potrzebach i oczekiwaniach we wspólnotach centralnych ZAK (Księża i Bracia
Pallotyni, Siostry Pallotynki), w tym także na płaszczyźnie formacji, ze względu na ich szczególną odpowiedzialność
wewnątrz Zjednoczenia.
Popołudnie poświęcone było współpracy w ZAK na poziomie lokalnym. Spotkania grup roboczych zaowocowały
konkretnymi inicjatywami, które zostaną podjęte w najbliższej przyszłości. Były one także okazją do zapoznania się z tymi,
którzy mieszkają blisko siebie i zobaczenia, co można zrobić razem. To była praktyczna próba stworzenia lokalnych rad
koordynacyjnych i pokazania, dlaczego ich istnienie naprawdę ma sens.
Sesja trzecia i ostatnia, która odbyła się w niedzielę rano, była całkowicie poświęcona RODZINIE i miała formę
warsztatów prowadzonych przez Izę Owczaruk – świeckiego członka ZAK i psychologa. Pomiędzy innymi propozycjami
warsztaty pomogły nakreślić potrzeby rodzin i wskazały, jak każda wspólnota i ZAK jako całość może i powinien wspierać
rodziny.
Spotkania w godzinach wieczornych były okazją do integracji i współdziałania, a także dostarczały informacji o życiu
ZAK w Polsce i na świecie. Wszyscy uczestnicy podkreślali na koniec, że taka wymiana doświadczeń, poznanie siebie i
budowanie relacji były bardzo ważne i pozwoliły odczuć, że ZAK jest prawdziwym Zjednoczeniem, gdzie wszyscy członkowie
są „jedno". Uczestnicy wyrazili także chęć i nadzieję, że takie spotkania będą kontynuowane w przyszłości, co najmniej raz
w roku.
4. Módlmy się:
 za wszystkie osoby dotknięte niedawnymi klęskami żywiołowymi na Filipinach, Sardynii, w Wietnamie, USA;
 za wszystkich cierpiących na skutek wojen i przemocy, szczególnie w Mozambiku, Nigerii, Demokratycznej
Republice Konga, Republice Środkowej Afryki, Egipcie, Syrii, Libanie, Iraku, Ziemi Świętej i Afganistanie;
 o owocne przeżywanie Oktawy Epifanii, która na różne sposoby będzie świętowana w wielu krajach, szczególnie
w Niemczech, Brazylii i Włoszech, a także o wzrastającą konkretną o odpowiedź na przekonanie św. Wincentego,
że „zgodnie z Bożymi planami i intencjami Kościoła, zadaniem naszego świętego Instytutu jest celebrować tę
Świętą Oktawę możliwie jak najbardziej uroczyście, nie tylko w Kościele, gdzie… jest obecny ZAK, ale – jeśli to
możliwe – na całym świecie, we wszystkich wspólnotach jakiegokolwiek rodzaju i we wszystkich katolickich
rodzinach” (OOCC I, s. 339).