Serbowie przejęli krzywe szable od Turków, wówczas kiedy
Transkrypt
Serbowie przejęli krzywe szable od Turków, wówczas kiedy
Serbowie przejęli krzywe szable od Turków, wówczas kiedy europejskie miecze i rapiery miały mniej skuteczne proste klingi. Po klęsce w bitwie przeciwko Turkom na Kosowym Polu w 1389 roku serbscy husarze służyli jako wojsko zaciężne w Polsce w 1514 roku, w bitwie pod Orszą. Polacy zaadoptowali lekkie zbroje z otwartymi szyszakami, skrzydła na wzór wschodni, jak również ozdoby z futer tygrysów, gepardów i wilków dla postrachu koni nieprzyjaciela. Polskie kopie były klejone i puste w środku dla lekkości. Kopje ponad 5 metrów długości, były wystarczająco długie, żeby usuwać pikinierów broniących czworoboki muszkieterów, których piki były znacznie krótsze. Kopie były tak zaprojektowane, aby po wbiciu ostrza, drzewce łatwo było ułamać i odrzucić, żeby husarz miał wolną rękę do dalszej walki, do chwili momentu podania mu następnej kopji przez czeladź. Kopie były dostarczane z urzędu, aby móc utrzymać kontrolę nad ich jakością i długością. Szable natomiast były prywatną własnością każdego z jeźdźców i były „przykładne” to znaczy dopasowane wagą i kształtem rękojeści do dłoni ich właściciela. Kształt siedemnastowiecznej polskiej szabli jest nadal używany w Europie i w Ameryce, nawet po drugiej wojny światowej. Polacy opracowali niezwykle skuteczną taktykę kawaleryjską. Polscy husarzy prowadzili natarcie w pełnym galopie, poruszając się z prędkością około 40 kilometrów na godzinę. Po uderzeniu żelaznego grota kopii w cel, natychmiast odrzucali złamane drzewce kopii i kontynuowali natarcie używając szabli, koncerza, nadziaka albo bandoletów. Husaria zbliżała się do nieprzyjaciela rzutami w formie długiego łuku, z odstępami około dwu metrów między jeźdźcami, w luźnym szyku, aby zminimalizować skutki salw muszkietów, po czym, tuż przed samym natarciem zwierała szyk, na komendę „kolano do kolana,” do czego trzeba było przyzwyczajać konie. Impet takiego uderzenia połączonej masy koni, jeźdźców i ich uzbrojenia był nie do odparcia tak przez czworoboki piechoty jak i przez formacje kawaleryjskie. Husaria była wówczas główną polską siłą uderzeniową i odniosła wiele zwycięstw nad wojskami Szwedów, Moskali, Turków i Tatarów i innych. 57