Śuddha-nāma bhajana

Transkrypt

Śuddha-nāma bhajana

Śrī Śrīmad Gour Govinda Swami Mahārāja
Wydawnictwo Bhakti-Wedanta
Tytuł oryginału
Śuddha-nāma Bhajana
Tłumacznie i skład
Maciej Grabowski
Korekta
Govinda Sthalī devi dāsi
Projekt okładki
Ātmārāma Hari dāsa
Wydanie I - 2012/526 Gaurābda - Kartik
Dystrybucja:
Wydawnictwo Bhakti-Wedanta
ul. Zakręt 11, 05-500 Piaseczno
[email protected]
www.bhakti-wedanta.pl
Artwork courtesy © The Bhaktivedanta Book Trust International,
Inc. www.krishna.com. Used with permission.
© Copyright by Wydawnictwo Bhakti-Wedanta
ISBN: 83-60275-57-2
Spis Treści
Przedmowa
1
Wprowadzenie
Mahā-mantra w każdej Yudze „tāraka-brahma-nāma”
Znaczenie Pañca-tattvy
Intonuj głośno Hare Kṛṣṇa
Nie wolno wymyślać mantr
Tāraka-brahma-nāma
Mādhurya-tāraka-brahma-nāma
To jest szczególna Kali-yuga
Oni nie są w stanie tego zrozumieć
3
4
5
8
11
11
12
Rozdział I
Nāma-aparādha
Dziesięć obraz przeciwko Świętemu Imieniu
Kto jest Vaiṣṇavą, a kto jest Avaiṣṇavą?
Dziesięć obraz
Proszę daj mi Kṛṣṇę
Yasya Prasādād Bhagavat-prasādo
15
17
18
26
27
Rozdział II
Nāmābhāsa
Sāṅketya-nāmābhāsa
Pārihāsya-nāmābhāsa
Stobha-nāmābhāsa
Helana-nāmābhāsa
Nāma i Nāmābhāsa
Nāma-aparādha
Jak zniszczyć nāma-aparādha
Trzy etapy intonowania
Bilvamaṅgala Ṭhākura
Rāgānugā-bhajana
Zobacz Śyāmasundara natychmiast
Sūryābhāsa – Nāmābhāsa
Niezawodne lekarstwo
Jedyne błogosławieństwo – Sādhu-saṅga
Mahāprabhu wyzwala każdego
Kṛṣṇa-kīrtan – Gaura-kīrtan
Pytania – Łaska Kṛṣṇy
29
31
31
31
32
33
34
34
37
38
42
43
44
45
47
48
50
Rozdział III
Śuddha-nāma: Część pierwsza
Jak osiągnąć czyste imię
Podążaj za naukami Mahāprabhu i Gosvāmīch
Kto potrafi zrozumieć Vaiṣṇavę?
Mādhavendra Purī
Kṛṣṇa jest tym, który utrzymuje
Śrīvāsa Ṭhākura
Nāma Avatāra
Rozwiń silną wiarę
Wszystko należy do Krsny
Pragnij tego samego co Kṛṣṇa
Pełne podporządkowanie – płacz za Krsną
Intonuj dwadzieścia cztery godziny na dobę
Tṛṇād api sunīcena...
Prema to pokora i brak dumy
Dīnabandhu – Bhaktavatsala
Amṛta-sindhu
Rozdział IV
Śuddha-nāma: Część druga
Prema-nāma-saṅkīrtana
W misji Mahaprabhu nie ma miejsca na zawiść
Parama āveśe
Mahaprabhu przyozdabia cały świat
Gaura jest połączeniem Rādhy i Kṛṣṇy
Rādhā-bhāva przeważa
Uddhava odwiedza Vrajabhūmi
Sādhana and sādhya
To jest czysta miłość
Uddhava spotyka Rādhārāṇī
Wiadomość Rādhārāṇī do Kṛṣṇy – Mathurānāthy
Śyāma-nāma
Gaura również odczuwa szaleństwo rozłąki za Kṛṣṇą
Ukryty skarb
Prema-nāma pracārite
Niemożliwe staje się możliwe
55
58
58
59
60
61
62
65
66
67
69
70
74
78
78
79
81
82
82
83
83
84
84
85
85
88
89
89
90
92
94
95
95
Przedmowa
Książka ta została opracowana na podstawie wykładów wielkiego Bhakty Bhagavata
Śrī Śrīmad Gour Govindy Swamiego Mahārāja, którego jedynym celem życia było zaszczepianie i rozprzestrzenianie wśród wszystkich nauk Mahāprabhu. Osobistości takie
jak Jego Boska Miłość są rzadkimi przedstawicielami łaski Pana w tym świecie. Tacy
Bhaktowie Bhagavata są czystymi wielbicielami pogrążonymi w bhakti-rasie – nastrojach miłosnego oddania oraz ucieleśnieniem pokory.
W Śuddha-nāma bhajana Jego Boska Miłość Gour Govinda Swami Mahārāja uczy
nas, jak intonować święte imię. Wyjaśnia trzy etapy intonowania, a mianowicie: nāmaaparādha, nāmābhāsa oraz śuddha-nāma. Pierwszy rozdział opisuje nāma-aparādha
(dziesięć obraz), drugi rozdział opisuje cechy nāmābhāsa (drugiego, przejściowego etapu intonowania), zaś ostatnie dwa rozdziały opisują chwały misji Mahāprabhu szerzenia śuddha-nāma – czystego imienia, chwały prema-nāma-saṅkīrtanu. Dui hetu avatari’
lañā bhakta-gaṇa āpane āsvāde prema-nāma-saṅkīrtana. „Tak mając dwie intencje, Pan
pojawił się ze Swymi wielbicielami i zasmakował nektaru premy zbiorowo intonując
święte imię.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā 4.39) Punaḥ ati-utkaṇṭhā, dainya ha-ila udgama kṛṣṇa-ṭhāñi māge prema-nāma-saṅkīrtana. „Wówczas obudziła się w Panu
Śrī Caitanyi Mahāprabhu naturalna pokora i gorliwość. Modlił się do Kṛṣṇy o możność
intonowania mahā-mantry w ekstatycznej miłości.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-līlā
20.35)
W powyższych dwóch wersetach Śrīla Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī używa zwrotu
prema-nāma-saṅkīrtana, a nie hari-nāma. Mahāprabhu rozdawał premę, prema-nāmasaṅkīrtan! Jego Boska Miłość Śrīla Ācārya Ṭhākura zwykł mówić: „… intonuj dobre
rundy, intonuj czyste imię, zdobądź Kṛṣṇę w tym życiu…” Uczniowie Gurudeva byli mu
bardzo wdzięczni za te słowa, gdyż wszystko zaczęło się od łaski, która się w tej instrukcji zawierała.
1
Mahā-mantra w każdej Yudze
„tāraka-brahma-nāma”
Znaczenie Pañca-tattvy
Ācāryowie pokazali nam ścieżkę: składać pokłony, miliony, miliony pokłonów wielbicielom, którzy są drodzy Gaurāṇdze Mahāprabhu i błagać o ich łaskę. Wówczas będzie
możliwe zrozumienie jak również opisanie transcendentalnych rozrywek Śrī Caitanyi
Mahāprabhu.
ei ta’ kahila pañca-tattvera vyākhyāna
ihāra śravaṇe haya caitanya-tattva-jñāna
„Tak oto wyjaśniłem prawdę o Pañca-tattvie. Osoba, która słucha to wyjaśnienie
zwiększa swą wiedzę o Śrī Caitanyi Mahāprabhu.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā
7.168)
W znaczeniu, mój czcigodny mistrz duchowy Śrīla Prabhupāda powiedział: „Pañcatattva jest bardzo ważnym elementem w zrozumieniu Śrī Caitanyi Mahāprabhu. Istnieją
sahajiā, którzy nie znając znaczenia Pañca-tattvy wymyślają takie własne slogany jak
bhaja nitāi-gaura, rādhe-śyāma, japa hare kṛṣṇa hare rāma, czy też śrī kṛṣṇa caitanya
prabhu nityānanda hare kṛṣṇa hare rāma śrī rādhe-govinda. Takie intonowanie może być
wspaniałą poezją, jednak nie może pomóc nam w czynieniu postępu w służbie oddania.”
Są to slogany wymyślone przez sahajiyā. A jako, że nie są one przepisane lub akceptowane przez bona fide ācāryów w szkole Caitanyi, nie powinniśmy ich intonować.
Wcześniejsi ācāryowie tego nie robili – mahājano yena gataḥ sa panthāḥ; Mahāprabhu
tego nie robił, intonował Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę.
3
hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa kṛṣṇa kṛṣṇa hare hare
hare rāma hare rāma rāma rāma hare hare
prabhu bale-kahilāṅa ei mahā-mantra
iha japa giyā sabe kariyā nirbandha
iha haite sarva-siddhi haibe sabāra
sarva-kṣaṇa bala ’ithe vidhi nāhi āra
(Śrī Caitanya-bhāgavata, Madhya-līlā 23.76-78)
Śri Caitanya Mahāprabhu powiedział: „To jest mahā-mantra: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa
Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.” Mahāprabhu
jest najwyższym autorytetem i nie jest On różnym od Kṛṣṇy. Powiedział: „Intonuj tę Hare
Kṛṣṇa mahā-mantrę z pełną wiarą, pełną nistha; iha japa giyā sabe kariyā nirbandha, iha
haite sarva-siddhi haibe sabara, sarva-ksana bala ‘ithe vidhi nahi ara. Nie istnieją żadne
zasady; w każdej chwili, w każdym miejscu możesz intonować Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa
Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare, by osiągnąć
pełną doskonałość.” Powiedzieli to wszyscy Gosvāmī z Rūpą Gosvāmīm na czele. Każdy
z nich jest autentycznym ācāryą i dlatego są również autentycznymi autorytetami.
Intonuj głośno Hare Kṛṣṇa
hare kṛṣṇety uccaiḥ sphurita-rasano nāma-gaṇanākṛta-granthi-śreṇī-subhaga-kaṭi-sūtrojjvala-karaḥ
viśālākṣo dīrghārgala-yugala-khelāñcita-bhujaḥ
sa caitanyaḥ kiṃ me punar api dṛśor yāsyati padam
„Śri Caitanya Mahāprabhu intonuje Hare Kṛṣṇa mantrę donośnym głosem. Święte
Imię tańczy na Jego języku, gdy liczy ilość recytacji Swą promienną dłonią. Jego
oczy są szerokie, zaś długie, kołyszące się podczas rozrywek ramiona sięgają Jego
kolan. Czy znów pojawi się On przed moimi oczami?” (Śrī Stava-mālā, PrathamaCaitanyāṣṭaka 5, Rūpa Gosvāmī)
Rūpa Gosvāmī powiedział w piątym wersecie Caitanyāṣtaki, że Śrī Caitanya
Mahāprabhu intonował Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę głośno. Sahajiyā twierdzą jednak, że
Mahāprabhu nie intonował głośno.
śrī-caitanya-mano-’bhīṣṭaṁ
sthāpītaṁ yena bhū-tale
4
svayaṁ rūpaḥ kadā mahyaṁ
dadāti sva-padāntikam
(Śrī Prema-bhakti-candrikā, Wprowadzenie, werset 2, Narottama dāsa Ṭhākura)
Śrīla Rūpa Gosvāmī został szczególnie upełnomocniony, gdy Mahāprabhu poinstruował go i wysłał do Vṛndāvany. Śrī-caitanya-mano-’bhīṣṭaṃ; Śrīla Rūpa Gosvāmī ustanowił na Ziemi pragnienie Śrī Caitanyi Mahāprabhu. Svayaṁ rūpaḥ kadā mahyaṁ dadāti
sva-padāntikam. Należy błagać o łaskę u lotosowych stóp Śrīla Rūpy Gosvāmīego. On
jako pierwszy ustanowił na tej planecie pragnienie Mahāprabhu. On jest autorytetem.
Powiedział, że Śrīmān Mahāprabhu intonował mahā-mantrę głośno. Sahajiyā jednak mówią: „Nie, Mahaprabhu nie intonował głośno.” Ale oni nie mają pozycji autorytetu, jaki
posiada Śrīla Rūpa Gosvāmī.
hare kṛṣṇety uccaiḥ sphurita-rasano nāma-gaṇanākṛta-granthi-śreṇī-subhaga-kaṭi-sūtrojjvala-karaḥ
viśālākṣo dīrghārgala-yugala-khelāñcita-bhujaḥ
sa caitanyaḥ kiṁ me punar api dṛśor yāsyati padam
(Śrī Stava-mālā, Prathama-Caitanyāṣṭaka 5, Rūpa Gosvāmī)
Jest to piąty werset Caitanyāṣtaki Rūpy Gosvāmiego. „Caitanya Mahāprabhu pobłogosławi osobę, która głośno intonuje Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę, obdarzy Swą łaską osobę,
na której języku tańczy mahā-mantra Hare Kṛṣṇa! Jego lewa ręka znajduje się na biodrze,
podczas gdy prawa ręka jest wzniesiona ku górze. Śri Caitanya Mahāprabhu posiada
cechy, które są transcendentalne. Ma wielkie oczy i długie ramiona. Gdyby tak mógł
łaskawie obdarzyć mnie Swoim darśanem, by moje oczy mogły to wszystko zobaczyć.”
Zawsze głośno intonował Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę. Potwierdzają to wszyscy ācāryowie.
hare kṛṣṇeti mantra-pratīka-grahaṇaṃ
ṣoḍaśa-nāmātmanā dvātriṃśad-akṣareṇa
mantreṇoccair-uccāritena
sphurita kṛta-nṛtyā rasanā jihvā yasya saḥ
„Gdy szesnaście imion trzydziesto-dwu sylabowej mantry Hare Kṛṣṇa jest intonowane głośno, Sam Kṛṣṇa tańczy na języku intonującej osoby.” (Śrīla Baladeva
Vidyābhūṣaṇa, Śrī Stava-māla-vibhūṣaṇa-bhāṣya)
Nie wolno wymyślać mantr
Baladeva Vidyābhūṣaṇa Prabhu, który jest Gauḍīya Vedānta ācāryą napisał:
5
hare kṛṣṇeti mantra-pratīka-grahaṇaṃ
ṣoḍaśa-nāmātmanā dvātriṃśad-akṣareṇa
mantreṇoccair-uccāritena
sphurita kṛta-nṛtyā rasanā jihvā yasya saḥ
(Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa, Śrī Stava-māla-vibhūṣaṇa-bhāṣya)
Hare Kṛṣṇa mahā-mantra posiada szesnaście imion – Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa
Kṛṣṇa Hare Hare Hare Ramā Hare Ramā Ramā Ramā Hare Hare – a każde z nich składa
się z dwóch sylab. Daje to trzydzieści dwie sylaby; szesnaście imion równa się trzydziestu-dwóm sylabom. To jest Hare Kṛṣṇa mahā-mantra. Każdy powinien intonować tę
Hare Kṛṣṇa mahā-mantrę. Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa przestrzegł, że nie wolno intonować wymyślonej mantry. W Kali-santaraṇa Upaniṣad zostało powiedziane, że Hare
Kṛṣṇa mahā-mantra jest tāraka-brahma-mantrą dla wieku Kali-yugi.
hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa
kṛṣṇa kṛṣṇa hare hare
hare ramā hare ramā
ramā ramā hare hare
ṣoḍaśaitāni nāmāni
dvātriṃśad varṇakāni hi
kalau yuge mahā-mantraḥ
sammato jīva-tāraṇe
varjayitvā tu nāmaitad
durjanaiḥ parikalpitam
chando-baddhaṃ susiddhāntaviruddhaṃ nābhyaset padam
tārakaṃ brahma-nāmaitad
brahmaṇā guruṇādinā
kali-santaraṇādyāsu
śruti-svadhigataṃ hareḥ
prāptaṃ śrī-brahma-śiṣyeṇa
śrī-nāradena dhīmatā
nāmaitad uttamaṃ śrautapāramparyeṇa brahmaṇaḥ
6
utsṛjyaitan-mahā-mantraṃ
ye tvanyat kaepitaṃ padam
mahā-nāmeti gāyanti
te śāstra-guru-laṅghanaḥ
tattva-virodha-sanpṛktaṃ
tādṛśaṃ daurjanaṃ matam
sravathā parihāryaṃ syād
ātmā-hitārthinā sadā
hare rāma hare rāma
rāma rāma hare hare
(Ananta-Saṁhita)
Ta mantra składająca się z szesnastu imion, trzydziestu-dwóch sylab, jest przepisaną
mahā-mantrą dla Kali-yugi. Została podana we wszystkich Wedach i służy do wyzwolenia wszystkich żywych istot w Kali-yudze.
Mahājanowie i ācāryowie nie zalecili wymyślania innych sloganów, takich jak: nitāigaura, rādhe-śyāma, hare kṛṣṇa hare rāma, czy też: śrī kṛṣṇa caitanya prabhu nityānanda
hare kṛṣṇa hare rāma śrī rādhe govinda. Nikt nie powinien ich intonować.
Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra jest brahma-mantrą dla Kali-yugi. Brahmā, pierwszy
guru powiedział: „Śruti uznały tę mantrę za najlepszy sposób wyzwolenia w wieku Kali.”
Następnie uczeń Nārada, synowie i pozostali uczniowie Brahmy bezpośrednio otrzymali
tę mahā-mantrę i osiągnęli doskonałość.
Dlatego ta mahā-mantra pochodzi z autoryzowanej sukcesji uczniów. Nie ma mowy
o jakimkolwiek wymyślaniu. Ci, którzy nie intonują tej mahā-mantry i intonują jakieś
wymyślone slogany, nie podążają za wcześniejszymi ācāryami i śāstrami. Zboczyli ze
ścieżki ācārya paramparā, śastr oraz guru i stali się durjana. Ich guru nie poinstruował
ich w ten sposób, zatem dlaczego wymyślają takie rzeczy i skąd się bierze taka spekulacja
umysłowa? No i wychwalają siebie samych. Jak mój Guru Mahārāja powiedział: „Takie
intonowanie może być dobrą poezją, jednak nie pomoże nam w postępie w służbie oddania.” Ich guru pochodzi z autoryzowanej sukcesji uczniów, ich guru nie powiedział tego,
zatem dlaczego to robią? Śāstra-guru laṅghanaḥ – pogwałcili wskazówki swych guru i
śāstr. Są draniami – durjana. Dlatego nie należy utrzymywać towarzystwa takich osób i
nie wolno intonować takich wymyślonych sloganów.
7
Tāraka-brahma-nāma
iti soḍaśakaṃ nāmnāṃ
kali-kalmaṣa-nāśanam
nātaḥ parataropāyaḥ
sarva-vedeṣu dṛśyate
(Kali-santaraṇa Upaniṣad)
Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra składająca się z szesnastu imion i trzydziestu-dwóch sylab jest dostępna w Wedach. Kali-santaraṇa Upaniṣad jest jedną z nich. Nie można odnaleźć w Wedach żadnych z wymyślonych sloganów. Nie wolno podążać za tymi draniami
i intonować te wymyślone imiona. To jest najważniejsze. Należy ponadto zrozumieć, że
w każdej yudze istnieje tāraka-brahma-nāma. W Kali-yudze jest to:
W innych yugach istnieją inne tāraka-brahma-nāma. W Satya-yudze jest to:
nārāyaṇa parā vedā
nārāyaṇa parākṣarā
nārāyaṇa parā muktir
nārāyaṇa-parā gatiḥ
(Śrī Kṛṣṇa-saṃhitā, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)
W Tretā-yudze jest to:
rāma nārāyaṇānanta
mukunda madhusūdana
kṛṣṇa keśava kaṃsāre
hare vaikuṇṭha vāmana
8
Zaś w Dvāpara-yudze tāraka-brahma-nāma to:
hare murāre madhu-kaiṭabhāre
gopāla govinda mukunda śaure
yajďeṣa nārāyaṇa kṛṣṇa viṣṇoṣ
nirāśrayaṃ maṃ jagadīśa rakṣa
One wszystkie są przepisane przez śāstry – literaturę wedyjską. Są to różne tārakabrahma-nāma przepisane dla każdej yugi, a Hare Kṛṣṇa māha-mantra jest przepisana dla
obecnej yugi – Kali-yugi. Musicie o tym wiedzieć. Jako, że jesteś Vaiṣṇavą, ktoś może
cię spytać jaka jest tāraka-brahma-nāma w Satya-yudze, w Tretā-yudze, czy w Dvāparayudze. Jeśli to pytanie zostanie tobie zadane, powinieneś znać na nie odpowiedź. Inaczej
jak możesz stać się Vaiṣṇavą i jak możesz ich pokonać? Powinieneś to zrozumieć, powinieneś to wiedzieć i dlatego zapisz to:
nārāyaṇa parā vedā
nārāyaṇa parākṣarā
nārāyaṇa parā muktir
nārāyaṇa-parā gatiḥ
Znaczenie tej mantry jest następujące. Nārāyaṇa jest siedzibą vijñany, mukti (wyzwolenia) i najwyższym celem. To jest aiśvarya-gatah-nāma, nastrój aiśvarya – bogactwo.
To nie jest mādhurya. Nārāyaṇa jest aiśvarya-gatah-nāma-nārāyaṇem. Kṛṣṇa-nama jest
mādhuryą dostępną wyłącznie w Kali-yudze. W Tretā-yudze, tāraka-brahma-nāma to:
rāma nārāyaṇānanta
mukunda madhusūdana
kṛṣṇa keśava kaṃsāre
hare vaikuṇṭha vāmana
Jakie ma znaczenie? Tāraka-brahma-nāma w Satya-yudze obdarza wyłącznie śānta i
dāsya-bhavą. Żadnego innego nastroju, wyłącznie śānta i dāsya. Jednak w Tretā-yudze,
tāraka-brahma-nāma obdarza dāsyą (nastrojem służby) i przyjaźni – sakhya-bhavasakhya-nāma. Ta tāraka-brahma-nāma jest również aiśvarya gatah. Znajdują się w niej
wszystkie imiona Nārāyaṇa i jak zostało tam wymienione – wielorakie vikrama, trivikrama Pana Vāmany. Pan Vāmana ukazał trzy rodzaje vikrama, zamanifestował trzy wspaniałe moce znane jako trivikrama. Stąd nazywany jest Vāmana.
9
Tāraka-brahma-nāma w Dvāpara-yudze to:
hare murāre madhu-kaiṭabhāre
gopāla govinda mukunda śaure
yajďeṣa narayaṇa kṛṣṇa viṣṇoṣ
niraśrayaṃ maṃ jagadīśa rakṣa
Znajdziesz tutaj śantę, dāsyę, sakhyę oraz vatsalyę – te cztery nastroje oraz niraśrayaṃ
maṃ jagadīśa rakṣa. Przyjęcie całkowitego schronienia lotosowych stóp Jagadiśy – Najwyższego Pana Wszechświata, i żadnego innego.
Tāraka-brahma-nāma w Kali-yudze to:
To jest mādhurya. Ona jest najlepsza ze wszystkich. Posiada tak ogromną moc, jest
taka potężna. To jest mādhurya. Nie ma w niej ani odrobiny aiśvaryi. W poprzednich
yugach, we wszystkich imionach można było odnaleźć aiśvaryę. Jednak w Kali-yudze,
hari-nāma: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Ramā Hare Ramā
Ramā Ramā Hare Hare to pełne mādhurya-nama. Są tam wszystkie nastroje. Dlatego
Mahāprabhu intonował Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Ramā
Hare Ramā Ramā Ramā Hare Hare. W imionach z pozostałych yug można odnaleźć
vikrama i mukti. Jednak tutaj, w tāraka-brahma-nāma dla Kali-yugi odnajdziesz wyłącznie premę. Wyłącznie premę. Zostało powiedziane: bhakti-pade-mukti-dasi – mukti jest
służącą stojącą u wrót prema-bhakti. Ci, którzy są inteligentni, ci którzy pragną przyjąć
esencję, oni intonują tę mantrę: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare
Ramā Hare Ramā Ramā Ramā Hare Hare. Można ją intonować wszędzie, o każdej porze
i nie ma przy tym żadnych ograniczeń.
nāmnām akāri bahudhā nija-sarva-śaktis
tatrārpitā niyamitaḥ smaraṇe na kālaḥ
etādṛśī tava kṛpā bhagavan mamāpi
durdaivam īdṛśam ihājani nānurāgaḥ
„O mój Panie, samo Twoje święte imię może obdarzyć żywe istoty wszelkimi błogosławieństwami i dlatego posiadasz setki i miliony imion takich jak Kṛṣṇa, czy Govinda. W te transcendentalne imiona zainwestowałeś wszystkie Swoje transcendentalne energie. W intonowaniu tych imion nie ma żadnych zasad regulujących. O mój
Panie, ze swej życzliwości pozwoliłeś nam łatwo zbliżyć się do Ciebie dzięki Twoim
10
świętym imionom, jednak jestem tak nieszczęśliwy, że nie czuję żadnej atrakcji do
Nich.” (Śrī Śrī Śikṣāṣṭaka, werset 2)
Mahāprabhu powiedział, że nie ma żadnych ograniczeń. Możesz intonować w każdym
miejscu i o każdej godzinie. Intonowanie nigdy nie czeka na dīkṣę. Osoba może osiągnąć
wyzwolenie osiągając nāmābhāsa. To jest tak potężne. Ta Hare Kṛṣṇa mahā-mantra,
tāraka-brahma-nāma w Kali-yudze jest całkowicie mādhurya. A co najważniejsze, jest
najlepszą mantrą ze wszystkich yug. Jeśli posiadasz to imię, staje się ono mādhurya-pāra.
Jednak bez przyjęcia autoryzowanego guru, gaura-priya-jana – wielbiciela drogiego
Gaurāṅdze Mahāprabhu – nie możesz go zdobyć. Osoba może osiągnąć etap nāmābhāsa.
Osiągnął go Ajamila. Następnie przebywał z sādhu, przyjął sādhu-guru i je osiągnął.
Dlatego jest to najważniejszym osiągnięciem. Powinieneś znać tāraka-brahma-nāma w
różnych wiekach – yugach. Inaczej jak będziesz w stanie pokonać podrabiane filozofie?
Mādhurya-tāraka-brahma-nāma
Jeśli powiesz, że to jest tāraka-brahma-nāma dla Kali-yugi, wówczas ludzie zapytają:
„A jakie jest tāraka-brahma-nāma dla Satya-yugi, dla Tretā-yugi i Dvāpara-yugi?” Jeśli
nie będziesz tego wiedzieć, wyjdziesz na głupca i dlatego nie powinieneś nauczać. Ludzie nie będą cię słuchać. Jeśli jednak potrafisz zacytować tāraka-brahma-nāma dla każdego wieku i wyjaśnisz, że ze wszystkich najlepsza jest ta w Kali-yudze jako, że jest to
mādhurya-brahma-nāma, podczas gdy inne tāraka-brahma-nāma są aiśvarya-brahmanāma – wówczas ludzie będą cię słuchać.
W Satya-yudze jest całkowicie aiśvarya-pāra – nārāyaṇa-pāra. W Satya-yudze istnieje wyłącznie nastrój śanta i dāsya. W Treta-yudze istnieje śanta, dāsya z odrobiną sakhyi. Natomiast w Dvāpara-yudze nastrój staje się pełniejszy – jest tam śanta, dāsya, sakhya oraz vātsalya. Następnie jest pełne podporządkowanie – jagadīśa rakṣa nirāśrayaṃ
mām – całkowite przyjęcie schronienia u lotosowych stóp Jagadiśy.
To jest szczególna Kali-yuga
Ta tāraka-brahma-nāma Kali-yugi jest mādhurya, obdarza premą i zawiera w sobie
wszystkie pozostałe rasy. Mādhurya znaczy, że istnieją tam wszystkie pozostały rasy.
Pośród wszystkich tāraka-brahma-nāma, te jest najlepsze. Ludzie Kali-yugi są bardzo,
bardzo wielkimi szczęśliwcami, gdyż mogą osiągnąć premę. W innych yugach nie mogli jej zdobyć. Dlatego ludzie z innych yug pragną narodzić się w Kali-yudze po to, by
ją osiągnąć. Jeśli nie możesz jej osiągnąć, wówczas twoje życie poszło na marne, gdyż
nie wykorzystałeś danej ci sposobności. Choć Kali-yuga jest najgorszą ze wszystkich
yug, posiada szczególną cechę – pojawił się w niej Mahāprabhu. Z tego powodu jest to
11
szczególna Kali-yuga. Ci, którzy urodzili się w tym wieku są szczególnie szczęśliwi.
Mahāprabhu nie pojawia się we wszystkich Kali-yugach. Dlatego ci, którzy urodzili się
w niej są największymi ze szczęśliwców. Nawet pies jest szczęśliwcem. (Jego Boska
Miłość odnosi to do psa żyjącego na terenie świątyni Bhubaseśwar!)
Każdego dnia słucha intonowania Hare Kṛṣṇa i przyjmuje pozostałości jedzenia
wszystkich Vaiṣṇavów.
Oni nie są w stanie tego zrozumieć
Apasamprādaye (āula, bāula, itp.) intonują mahā-mantrę po cichu. Gdy intonują na
swych koralach, robią to cicho. Mówią: „Nie intonuj głośno.” Natomiast, gdy wykonują kīrtan, intonują te wymyślone slogany: bhaja nitāi-gaura-rādhe śyāma. Robią to i
mówią, że Mahāprabu nie intonował Hare Kṛṣṇa głośno. Jednak Rūpa Gosvāmi jasno
oświadcza, że Mahāprabhu to robił. Rūpa Gosvāmi to autorytet.
śrī-rūpa-raghunātha-pade yāra āśa
caitanya-caritāmṛta kahe kṛṣṇadāsa
„Modląc się do lotosowych stóp Śrī Rūpy i Śrī Raghunātha, zawsze pragnąc ich łaski, ja, Kṛṣṇadāsa opowiadam Śrī Caitanya-caritāmṛtę podążając w ich ślady.” (Śrī
Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā 12.96)
Nie obcuj z tymi draniami, gdyż osoby te nie są w stanie zrozumieć Caitanyi
Mahāprabhu. Ich wpływ rozpościera się bardzo daleko, szczególnie w Orissie. Gdy dajemy to ścisłe ograniczenie – zakaz jedzenia mięsa, ryb, czosnku i cebuli, zakaz hazardu,
niedozwolonego seksu, odurzania się – oni mówią: „Ale dlaczego?” Oni są sahajiyā.
Oni również wymyślają: „Przecież Mahāprabhu tego nie robił.” Wymyślają: „Māgura
māchera jhola, yugatī meyera kola, beta hari hari bola.” (mantra ta znaczy dosłownie: jedz dobre soczyste sabji z ryb, obejmuj młodą dziewczyną na swych kolanach i
intonuj Hari Hari, a zostaniesz wyzwolony. Ta mantra intonowana jest przez sahajiyāapasampradāye – nieautoryzowane sekty Vaiṣṇava) Māgura machera to ryba. Istnieje
jeden gatunek ryby znany jako māgura machera. Przyjmuj māgura māchera jhola, yugatī
meyera kola oraz obejmuj młodą dziewicę, słodką szesnastoletnią dziewicę. Obejmuj
ją i intonuj Hari, Hari! Mówią, że bez względu na to, co robisz – po prostu intonuj. „O,
to wspaniale. W porządku, jemy māgura māchera jhola, obejmujemy młodą dziewicę i
śpiewamy Hare Kṛṣṇa. Po co te ograniczenia? Zakaz jedzenia ryb, mięsa, zakaz niedozwolonego seksu, hazardu – dlaczego? To jest bardzo przyjemne, dlatego przyjmujemy
to.” I tak to się rozprzestrzenia.
Ale wszystko to jest pozbawionym podstaw wymysłem. Śastra laṅghana – gurulaṅghana. Nie ma czegoś takiego w śastrach, ani też nie mówili o tym wcześniejsi
12
ācāryowie. Dlatego pogwałcili zasady śastr jak i słowa wcześniejszych ācāryów. Z tego
powodu są to durjana – dranie. Osoba, która zbacza ze ścieżki wyznaczonej przez śastry,
instrukcje guru – jest durjana, jest draniem. Oświadcza to Ananta Saṃhita. Nie wolno
zachowywać się w ten sposób.
13
Rozdział I – Nāma-aparādha
Dziesięć obraz przeciwko świętemu imieniu
1. Sādhu-nindā.
satāṃ nindā nāmnaḥ paramam aparādhaṃ vitanute
yataḥ khyātiṃ yātaṃ katham u sahate tad-vigarhām
(Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.15)
Znieważać sādhu.
2. Anya deva saha viṣṇu manana.
śivasya śrī-viṣṇor ya iha guna-nāmādi-sakalaṃ
dhiyā bhinnaṃ paśyet sa khalu hari-nāmāhita-karaḥ
Uznawać imiona półbogów takich jak Pan Śiva, czy Pan Brahmā za różne lub niezależne od imienia Pana Viṣṇu.
3. Guru-vākya avajñā.
guror avajñā
Sprzeciwiać się poleceniu nāma-tattva-vit sādhu-guru.
4. Śruti-śāstra-nindā.
śruti-śāstra-nindanaṃ
15
Znieważać literaturę wedyjską.
5. Nāme arthavāda.
tathārtha-vādaḥ
Dawać wszelkiego rodzaju interpretacje świętemu imieniu Pana.
6. Nāma bale pāpa-buddhi.
nāmno balād yasya hi pāpa-buddhir na vidyate tasya yamair hi śuddhiḥ
Popełniać grzeszne czynności na mocy świętego imienia Pana.
7. Śraddhā hīna jane nāma upadeṣa.
aśraddadhāne vimukhe ‘py aśṛṇvati yaś copadeśaḥ śiva-nāmāparādhaḥ
Pouczać niewierzących o chwałach świętego imienia.
8. Anya śubha-karma saha hari-nāma samāna.
dharma-vrata-tyāga-hutādi-sarva-śubha-kriyā-sāmyam api pramādaḥ
Uważać intonowanie Hare Kṛṣṇa za jedną z rytualistycznych czynności opisanych w
Wedach jako działania dla rezultatu – karma-kāṇḍa.
9. Nāma grahaṇa samaye asāvadhānatā.
anavadhānatā
Być nieuważnym podczas intonowania.
10. ‘Ahaṃ-mama’ buddhi tyāga na kariba.
śrute ‘pi nāma-māhātmye yaḥ prīti-rahito naraḥ
ahaṃ-mamādi-paramo nāmni so ‘py aparādha-krt
16
Nāma-aparādha
Nie posiadać pełnej wiary w intonowanie świętych imion i utrzymywać materialne
przywiązania, nawet po zrozumieniu tak wielu instrukcji na ten temat (mentalność „ja”
i „moje”).
Kto jest Vaiṣṇavą, a kto jest Avaiṣṇavą?
avaiṣṇavopadiṣṭena
mantreṇa nirayaṃ vrajet
punaś ca vidhinā samyag
grāhayed vaiṣṇavād guroḥ
„Osoba, która otrzymuje mantrę od guru, który nie jest wielbicielem lub jest uzależniony od zmysłowych przyjemności jest potępiona, by żyć w piekle. Taka osoba musi
natychmiast zbliżyć się do prawdziwego Vaiṣṇava guru i ponownie przyjąć mantrę
od niego.” (Hari-bhakti-vilāsa 4.366)
W Hari-bhakti-vilāsa, Sanātana Gosvāmi powiedział: „Nie należy przyjmować mantry od avaiṣṇavy. Kim jest avaiṣṇava? To osoba, która jest strī-saṅgī – przywiązana
do towarzystwa kobiet oraz osoba, która nie jest wielbicielem Kṛṣṇy. Taka osoba jest
avaiṣṇavą. Jeśli ktoś przyjmuje mantrę od avaiṣṇavy, udaje się do piekła. Dlatego zgodnie z zasadą sādhu-śāstra-guru, należy przyjąć mantrę od bona fide Vaiṣṇava guru!
nṛ-deham ādyaṃ su-labhaṃ su-durlabhaṃ
plavaṃ su-kalpaṃ guru-karṇadhāram
mayānukūlena nabhasvateritaṃ
pumān bhavābdhiṃ na taret sa ātma-hā
„Ludzkie ciało, które jest w stanie obdarzyć wszelkimi dobrodziejstwami życia, zostaje automatycznie osiągnięte na mocy praw natury pomimo tego, że jest to bardzo,
bardzo rzadkim osiągnięciem. To ludzkie ciało można porównać do doskonale zbudowanej łodzi posiadającej mistrza duchowego za kapitana oraz instrukcje Osoby
Boga za sprzyjające wiatry popychające ją na obranym kursie. Rozważając wszystkie te korzyści, istota ludzka, która nie spożytkowuje swego życia do przekroczenia oceanu materialnej egzystencji musi zostać uznana za zabójcę własnej duszy.”
(Śrīmad-Bhāgavatam 11.20.17)
To ludzkie ciało – ludzka forma życia jest osiągana bardzo rzadko. Jest niczym bardzo dobra łódź, dzięki której można przekroczyć ocean materialnej egzystecji. Z tego powodu należy umieścić na niej biegłego żeglarza – karṇadhāra.
17
Taką osobą jest bona fide Vaiṣṇava guru. Zaś sprzyjającym wiatrem jest łaska Kṛṣṇy,
która pomoże tej łodzi przekroczyć ocean materialnej egzystencji. Wszystkie te udogodnienia zostały ci ofiarowane, gdy otrzymałeś tą ludzką formę życia. Jeśli jednak osoba nie
czyni żadnego wysiłku, by ten ocean przekroczyć, popełnia samobójstwo. Zatem należy
przyjąć bona fide mistrza duchowego – sad-guru oraz otrzymać od niego mantra-dīkṣā.
Gdy guru daje mantra-dīkṣā, mówi o nāma-aparādhach – obrazach wobec intonowanie
świętego imienia. Należy je znać .
Dziesięć obraz
1. Sādhu-nindā.
satāṃ nindā nāmnaḥ paramam aparādhaṃ vitanute
yataḥ khyātiṃ yātaṃ katham u sahate tad-vigarhām
Znieważać sādhu.
Obrazą numer jeden jest znieważanie sādhu, sādhu-nindā. Kim jest sādhu? To osoba,
która całkowicie podporządkowała się lotosowym stopm Kṛṣṇy. Ten, kto zadedykował
swoje życie nauczaniu na całym świecie przesłania Bhagavāna Kṛṣṇy jest Vaiṣṇavą –
sādhu. Nie wolno znieważać takiego sādhu.
2. Anya deva saha viṣṇu manana.
śivasya śrī-viṣṇor ya iha guna-nāmādi-sakalaṃ
dhiyā bhinnaṃ paśyet sa khalu hari-nāmāhita-karaḥ
Uznawać imiona półbogów takich jak Pan Śiva, czy Pan Brahmā za różne lub niezależne od imienia Pana Viṣṇu.
Uważanie, że półbogowie są tym samym co Bhagavān oraz myślenie, że imię Kṛṣṇy,
Jego forma, cechy i rozrywki są od Niego różne. Jeśli ktoś myśli, że Pan Śiva i Pan
Brahmā są Bhagavānem – jest to obrazą. Jeśli ktoś myśli, że imię Pana Śivy oraz imię
Pana Brahmy są równe imieniu Pana Viṣṇu, czy Kṛṣṇy oraz że intonowanie imienia Pana
Śivy lub Pana Brahmy jest tak dobre jak intonowanie Hare Kṛṣṇa – to również jest obrazą. Bhakta – wielbiciel, Vaiṣnava nie powinien myśleć w taki sposób. Dlatego powiedziane jest:
18
Nāma-aparādha
anya deva saha viṣṇu ke ye māne
se baḍa ajñānī īśa-tattva nāhi jāne
(Hari-nāma-cintāmaṇi, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)
a jada jagate viṣṇu parameśvara
girīśādi yata deva tāṅhāra kiṅkara
vāsudeva chāḍi yei anya deva bhaje
īśvara chāḍiyā sei saṃsāra te maje
W śastrach zostało powiedziane, że Pan Viṣṇu, czy Kṛṣṇa jest parameśvarą. Półbogowie, nawet Pan Śiva i Brahmā są wszyscy sługami Pana Kṛṣṇy. Jeśli wielbiony jest
Pan Kṛṣṇa, Viṣṇu – automatycznie wielbieni są wszyscy półbogowie. Nie ma potrzeby
wielbienia ich oddzielnie. Zatem powstaje pytanie, w jaki sposób należy postępować lub
zachowywać się wobec półbogów? Czy powinniśmy ich nie szanować?
yata tata anya deva karena darśana
kṛṣṇa-dāsa bali tāre karena vandana
Vaiṣṇava nie powinien znieważać jakiegokolwiek półboga. Są oni wszyscy sługami
Kṛṣṇy lub Viṣṇu. Wypełniają oni polecenia Pana Kṛṣṇy, Viṣṇu. W ten sposób wszyscy
oni są Vaiṣṇavami. Choć nie są czystymi Vaiṣṇavami, są wielbicielami. Zatem wielbiciel
Vaiṣṇava nie powinien znieważać żadnego półboga, a raczej powinien okazywać mu szacunek!
3. Guru-vākya avajñā.
guror avajñā
Sprzeciwiać się poleceniu nāma-tattva-vit sādhu-guru.
Trzecią obrazą jest sprzeciwianie się poleceniu nāma-tattva-vit guru. To jest
bardzo wielką obrazą. Inne obrazy mogą zostać wybaczone. Istnieją sposoby, jakoś to można uczynić. Jednak nie możliwe jest przebaczenie sprzeciwianiu się poleceniom guru. Zatem jest to najważniejsza i zarazem bardzo ciężka obraza, bardzo wielka obraza. Należy wziąć to poważnie i zrozumieć to w takim nastroju
19
Nie wolno uznawać guru za zwykła żywą istotę.
ācāryaṃ māṃ vijānīyān
nāva-manyeta karhicit
na martya-buddhyāsūyeta
sarva-deva-mayo guru
„Należy wiedzieć, że ācārya jest Mną i nigdy nie wolno znieważać go w jakikolwiek
sposób. Nie wolno czuć wobec niego zawiści, uważając go za zwykłego człowieka,
gdyż jest on reprezentantem wszystkich półbogów.” (Śrīmad-Bhāgavatam 11.17.27)
Jest to lekcją daną przez Pana Kṛṣṇę. Nie należy myśleć, że ācārya, czy też guru jest
zwykłą ludzką istotą. Mat-svarūpa – jest on manifestacją Pana Kṛṣṇy i w jego osobie
znajdują się wszyscy półbogowie:
gurute avajñā yāra tāra aparādha
se aparādhe tāra haye bhakti-badha
gurute acala śraddhā kare yei jana
śuddha-nama bale pāya sei prema-dhana
sad-guru prāpti ye avajñā ācāre
se pāpiṣṭha aparādhī sarvatra saṃsare
sad-guru aparādha ati bhayaṅkara
ei aparādhe naṣṭa haya deva nara
Zostało oznajmione w śāstrach, że należy rozwinąć czyste bhakti – oddanie, dla Pana
Kṛṣṇy oraz podobne czyste oddanie wobec guru. Ci, którzy rozwinęli czyste oddanie
dla Kṛṣṇy i guru powinni z łatwością rozwijać lub posiadać czyste oddanie – śuddha-bhakti. Z łatwością powrócą do domu, do Boga. Dlatego należy być bardzo uważnym
w przyjęciu sad-guru – bona fide guru – czystego wielbiciela Kṛṣṇy – śuddha-bhakte
laibena guru-rupe basi. Zostało powiedziane: za guru przyjmij śuddha-bhaktę – czystego
wielbiciela. Należy być w tym bardzo ostrożnym, w innym razie zostanie się oszukanym
przez oszusta i hipokrytę. Zatem nie wolno sprzeciwiać się poleceniu, instrukcji, czy też
wskazówkom bona fide guru.
20
Nāma-aparādha
To jest bardzo poważna obraza.
4. Śruti-śāstra-nindā.
śruti-śāstra-nindanaṃ
Znieważać literaturę wedyjską.
Czwartą obrazą jest śruti-śāstra-nindā – znieważanie śruti-śāstra – pism wedyjskich.
māyā-baddha jīve kṛṣṇa bahu kṛpā kari
veda-purāṇādi dila ārya jďāna dhari
māyā-mugdha jīvera nāhi svataḥ kṛṣṇa-jďāna
jīvere kṛpāya kailā kṛṣṇa veda-purāṇa
„Powiedziane jest, że uwarunkowana dusza zapomniała Kṛṣṇę, zatem ze Swego miłosierdzia, bezprzyczynowego miłosierdzia, Kṛṣṇa daje tę literaturę wedyjską. Nie
wolno znieważać takiej literatury, czy też śāstr!” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhyalīlā 20.122)
5. Nāme arthavāda.
tathārtha-vādaḥ
Dawać wszelkiego rodzaju interpretacje świętemu imieniu Pana.
Name arthavāda znaczy interpretować na różne sposoby kṛṣṇa-nāma, hari-nāma. Za
przykład może posłużyć osoba, która mówi: „Kṛṣṇa znaczy czarny.” Tego typu znaczenie
znajdujemy w abhidhāna (słowniku). To jest obrazą.
Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga, Prawdą Absolutną. Nie wolno interpretować tego
na różne sposoby lub dawać temu inne znaczenia. To jest obrazą. Niektórzy również mówią: „W śāstrach wymieniono chwały hari-nāma i są one wyolbrzymione. Zostało tak
uczynione, by rozbudzić atrakcję lub smak ku hari-nāma, jednak chwały te nie są prawdziwe, są wyolbrzymieniem.” To jest obrazą. Ci, którzy rozwinęli jakąkolwiek wątpliwość
– saṁśaha – wobec świętego imienia, automatycznie popełniają obrazę. Nie wolno pielęgnować żadnej wątpliwości. Imię Kṛṣṇy i Kṛṣṇa nie są od siebie różni – bhinnatvān nāmanāminoḥ, i w szczególności w obecnym wieku Kali nie istnieje inna inkarnacja Kṛṣṇy. Jest
21
wyłącznie jedna – imię Kṛṣṇy – kali-kāle nāma-rüpe kṛṣṇa-avatāra. Takie jest zalecenie
pism, siddhānta – konkluzja! Zostało to powiedziane we wszystkich pismach wedyjskich, a co najważniejsze powiedział to Śrī Caitanya Mahāprabhu, który jest Samym
Kṛṣṇą, i który pojawił się jako wielbiciel, jako ācarya. Jeśli ktoś popełnia taką obrazę
znaczy to, że posiada jakąś wątpliwość odnośnie świętego imienia Kṛṣṇy. A ci, którzy
dają również wszelkiego rodzaju interpretacje świętemu imieniu, są wielkimi przestępcami i każdy, kto przypadkowo spotyka taką osobę i rozmawia z nią również popełnia
obrazę. By przeciwdziałać tej obrazie należy natychmiast wykąpać się w Gangesie. Jeśli
natomiast w pobliżu nie ma tej rzeki, należy wziąć kąpiel w jakiejkolwiek świętej wodzie.
Przywołujemy Ganges i natychmiast bierzemy kąpiel. Tej obrazie nie można przeciwdziałać w inny sposób.
6. Nāma bale pāpa-buddhi.
nāmno balād yasya hi pāpa-buddhir na vidyate tasya yamair hi śuddhiḥ
Popełniać grzeszne czynności na mocy świętego imienia Pana.
Popełniać grzeszne czynności na mocy świętego imienia Pana, eka kṛṣṇa-nāme kare
sarva-pāpa kṣaya. Zostało powiedziane w śāstrach, że jedno imię Kṛṣṇy posiada tak
wielką moc, że jest w stanie zniszczyć niezliczone grzechy zebrane w przeciągu setek
tysięcy żyć. Jestt tak potężne! Jedno imię Kṛṣṇy, eka kṛṣṇa-nāme kare sarva-pāpa kṣaya.
Jeśli ktoś myśli: „Broṣ, którą teraz posiadamy jest bardzo dobra. Będę intonować Hare
Kṛṣṇa i zniszczę wszystkie grzeszne reakcje. Potem popełnię jakieś nowe grzechy i znów
będę intonować Hare Kṛṣṇa i je zniszczę.” Taka mentalność jest nāma bale pāpa-buddhi,
co znaczy popełnianie obraz na mocy hari-nāma. To jest obrazą. Nie wolno rozwijać
takiej mentalności.
Ci, którzy przyjęli bona fide guru i zostali przez niego inicjowani przyjmując harināma, nie powinni myśleć o popełnianiu jakiegokolwiek grzechu. Należy być bardzo
uważnym. Choć w Kali-yudze istnieje ustępstwo, że dopóki nie popełni się grzesznej
czynności, myślenie o niej w umyśle nie przyniesie grzesznej reakcji. Jeśli ktoś w Kali-yudze tylko myśli, że musi przyjąć bona fide mistrza duchowego, guru i otrzymać od
niego hari-nāma, osiągnie dobry rezultat. Kṛṣṇa, który usytuowany jest w sercu jako
Paramātmā – Dusza Najwyższa, natychmiast zaczyna obdarzać łaską taką osobę. Ci, którzy są inicjowani lub przyjmują inicjację powinni być bardzo, bardzo ostrożni, by nie
myśleć o niczym grzesznym. Oczywiście umysł jest bardzo, bardzo nikczemny! Nieświadomie również o czymś myśli, jednak należy być poważnym postanawiając, że od
tej chwili nie pozwolę niegodziwemu umysłowi myśleć o czymkolwiek co jest grzeszne.
Kṛṣṇa, który znajduje się w sercu jako Paramātmā wie na ile szczera jest dana osoba
22
Nāma-aparādha
i czy rzeczywiście rozwinęła wiarę w święte imię. On zna nasze serce i to jest bardzo
ważne. Jeśli w sercu niczego nie ma i nagle świadomie pozwala się myśli wniknąć do
umysłu, osoba natychmiast mówi: „Och, ten nikczemny umysł czyni takie nonsensy,”
następnie intonuje Hare Kṛṣṇa i modli się z głębi serca do Kṛṣṇy i świętego imienia, by jej
wybaczyli. Wówczas zostaje to wybaczone. Jednak nie wolno czynić tego raz za razem.
Odnośnie tego – ci, którzy nie są wielbicielami czy sādhu oraz ci, którzy są hipokrytami, pozującymi na wielbicieli, czy Vaiṣṇavów są oszustami. Towarzystwo takich osób,
takich oszustów i hipokrytów, którzy pozują na Vaiṣṇavów, tak zwanych bhaktów intonujący Hare Kṛṣṇa, ale tyko na zewnątrz, sprawia, że myśl o grzesznych czynnościach
pojawia się w umyśle. Jeśli ktoś jest uważny w tym względzie i nie posiada towarzystwa
osoby, która umożliwi mu popełnienie takiej obrazy, uniknięcie tej obrazy jest możliwe.
W innym przypadku jest to bardzo trudne.
7. Śraddhā hīna jane nāma upadeṣa.
aśraddadhāne vimukhe ‘py aśṛṇvati yaś copadeśaḥ śiva-nāmāparādhaḥ
Pouczać niewierzących o chwałach świętego imienia.
Obrazą jest prezentowanie chwał świętego imienia osobie, która nie rozwinęła pełnej wiary w nāma, pełnej wiary w Kṛṣṇę, czy też pełnej wiary w Jego święte imię. Nie
powinno się mówić takiej osobie o chwałach świętego imienia, gdyż będzie to obrazą:
śraddhā hīna jane nāma upadeṣa. Wyłącznie ten, kto rozwinął pełną wiarę w imię jest
kwalifikowany i zdolny, by przyjąć święte imię. Dlatego obowiązkiem osoby, która naucza lub instruuje o świętym imieniu jest rozeznanie, czy słuchacz jest ku temu kwalifikowany. Dlatego najpierw powinno się intonować to imię głośno: Hare Kṛṣṇa Hare
Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.
Intonując głośno, można zaszczepić śraddhę, czy też wiarę, w osobie, która tej wiary
nie posiada. To jest pierwszą rzeczą – nie mówić nic o chwałach świętego imienia. Nic
nie mówić, tylko intonować głośno, wykonywać głośny kīrtan, pozwolić, by ta osoba
usłyszała transcendentalną wibrację dźwiękową. To jest najważniejsze! Jeśli dźwięk ten
dotyka ucha takiej osoby lub grupy osób, stopniowo rozwiną oni śraddhę. Gdy Śrīla
Prabhupāda udał się na Zachód postąpił w taki sposób. Wziął ze sobą tylko parę karatāli
i udał się do parku, gdzie odurzeni hipisi tarzali się po ziemi. Śrīla Prabhupāda tylko intonował Hare Kṛṣṇa: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare
Rāma Rāma Rāma Hare Hare.
23
Wypełnił całą atmosferę transcendentalną wibracją dźwiękową, która jest naturalnie
atrakcyjna. Kṛṣṇa jest wszechatrakcyjny i Jego święte imię jest również jest wszechatrakcyjne ponieważ nie jest od Niego różne. Dlatego naturalnie istnieje w tym atrakcja.
Stąd hippisi automatycznie odczuwali do niego atrakcję. W ten sposób zaszczepił w nich
śraddhę (wiarę), a następnie ich poinstruował. To jest sposób. Inaczej, bez zastosowania
tego procesu, jeśli będziesz mówił do niewierzącej osoby o chwałach świętego imienia,
popełnisz obrazę.
8. Anya śubha-karma saha hari-nāma samāna.
dharma-vrata-tyāga-hutādi-sarva-śubha-kriyā-sāmyam api pramādaḥ
Uważać intonowanie Hare Kṛṣṇa za jedną z rytualistycznych czynności opisanych w
Wedach jako działania dla rezultatu – karma-kāṇḍa.
Imię Kṛṣṇy i Sam Kṛṣṇa nie są od siebie różni. Tak jak Kṛṣṇa jest absolutny, również
absolutne jest Jego imię. Nikt nie jest równy Kṛṣṇie. Kṛṣṇa jest najwyższy, jest Najwyższą Osobą Boga – Prawdą Absolutną. Podobnie nic nie jest równe Jego imieniu. Dlatego
jeśli ktoś myśli, że intonowanie Hare Kṛṣṇa jest tak dobre jak wykonywanie innych pomyślnych czynności, popełnia obrazę.
Zazwyczaj myślą w ten sposób māyāvadī (impersonaliści). Zatem jeśli ktoś obcuje z
māyāvadī, naturalnie będzie popełniał tę obrazę.
9. Nāma grahaṇa samaye asāvadhānatā.
anavadhānatā
Być nieuważnym podczas intonowania.
Gdy intonujesz mahā-mantrę na koralach otrzymanych od guru w chwili inicjacji, nie
wolno być przy tym nieuważnym. Powinieneś skupić swój umysł na Kṛṣṇie. Znaczy to,
że jeśli udzielamy instrukcji, by intonować codziennie minimum szesnaście rund, intonowanie to musi być wykonywane bardzo uważnie, z uwagą skupioną na Kṛṣṇie. Umysł
naturalnie jest niespokojny. To jest czymś naturalnym. Zatem by ukończyć nasze rundy,
czasami stajemy się nieuważni i umysł zaczyna krążyć tam i z powrotem. W tym czasie
intonowanie nadal trwa i to jest obrazą. Nie wolno tak robić! Dlatego osoba, która posiada taką naturę, której umysł jest niespokojny i zmienny, powinna być bardzo uważna,
by ukończyć swoje rundy jeśli to tylko możliwe wczesnym rankiem, w okresie brāhmamuhūrty pomiędzy godziną 4:00, a 6:00. Jest to bardzo odpowiedni czas. W tym czasie
24
Nāma-aparādha
umysł nie jest tak bardzo niespokojny i bardzo łatwo się koncentruje (o innej porze dnia
musi krążyć tu i tam). W tym czasie ludzie zazwyczaj nie wstają z łóżek i żadna inna
wibracja nie wnika do atmosfery sprawiając, że jest bardzo spokojnie. Tak osoba może
bardzo łatwo koncentrować swój umysł w czasie pomiędzy 4:00, a 6:00 godziną nad
ranem. Jest to bardzo sprzyjający czas. Na tyle, na ile jest to możliwe ukończ wiele rund,
wówczas nie popełnisz tej obrazy. Resztę swych rund możesz dokończyć jak wszyscy
udadzą się do łóżka, gdy atmosfera jest spokojna i żadna inna myśl nie pojawia się w
umyśle. Zatem skończ je i połóż się spać. To jest prosty sposób.
W południe, między 10:00 a 14:00 godziną intonowanie jest bardzo trudne. Zatem to
jest bardzo łatwa metoda: na tyle, na ile to możliwe ukończyć swoje rundy między godziną 4:00, a 6:00. W tym czasie będziesz się czuł bardzo dobrze. Jeśli intonujesz dobrze,
w ciągu dnia również będziesz się czuł dobrze i z łatwością stawisz czoła māyi. Inaczej
będziesz czuł się bardzo zaniepokojony, māyā cię pokona i to jest fakt.
Jeśli podczas intonowania Hare Kṛṣṇa ktoś nie możne się skupić na formie Kṛṣṇy,
lepiej jest by intonował w świątyni przed bóstwami. Patrz na bóstwa i intonuj, byś mógł
się bardzo łatwo skoncentrować. Lub też intonuj przed zdjęciem Rādhy i Kṛṣṇy w towarzystwie Vaiṣṇavów – sādhu. Są to procesy, dzięki którym twój umysł nie będzie rozbiegany. A gdy umysł osiągnie stałość dzięki tej praktyce, wówczas nie stanie ci się żadna
krzywda. Będziesz bezpieczny. Taka osoba może intonować w każdym miejscu. Jako że
jej umysł pozostaje skupiony, nigdy nie jest zaniepokojona hałasem czy czymkolwiek
innym. Jednak tak długo jak nie osiągnąłeś tego etapu, powinieneś intonować zgodnie z
powyższymi instrukcjami.
10. ‘Ahaṃ-mama’ buddhi tyāga na kariba.
śrute ‘pi nāma-māhātmye yaḥ prīti-rahito naraḥ
ahaṃ-mamādi-paramo nāmni so ‘py aparādha-krt
Nie posiadać pełnej wiary w intonowanie świętych imion i utrzymywać materialne
przywiązania, nawet po zrozumieniu tak wielu instrukcji na ten temat (mentalność „ja”
i „moje”).
Mistrz duchowy daje tak wiele instrukcji, a wielbiciele słuchają go każdego
dnia, gdy mówi Śrīmad Bhāgavatam. Raz za razem powtarzamy, że wszystko należy do Kṛṣṇy. ‘Amāra’ balite prabhu āre kichu nāhi. Nie istnieje nic, co jest moje.
Jestem wiecznym sługą Kṛṣṇy. Moje ciało, mój umysł, mowa, wszystko o czym
mogę powiedzieć, że jest „moje,” należy do Kṛṣṇy. Gurudeva, mistrz duchowy, powtarza to przesłanie raz za razem. Wszystkie śāstry, wszyscy ācāryowie, wszy25
scy mahājanowie powtarzali to samo. Zatem jeśli ktoś, pomimo słuchania tego wielokrotnie i otrzymania inicjacji od guru mówi „ja” i „moje” – popełnia obrazę. To jest ostatnia,
dziesiąta obraza.
Proszę daj mi Kṛṣṇę
Dlatego bądź uważny i pamiętaj w swym umyśle wszystkie te dziesięć obraz. Po
prostu czytaj je każdego dnia i zapamiętaj starając się unikać każdej z nich. Zatem staraj
się w najwyższym stopniu zadbać, by nie popełniać tych obraz, jedna po drugiej: numer
jeden, numer dwa, numer trzy. W taki właśnie sposób. Tak bądź wolnym od obraz i intonuj czyste imię byś mógł osiągnąć etap kṛṣṇa-prema. Wówczas osiągniesz Kṛṣṇę. Inaczej
nie jesteś w stanie osiągnąć tej platformy. Guru daje ci Kṛṣṇę dając ci kṛṣṇa-nama. Imię
Kṛṣṇy znaczy dać Kṛṣṇę: „Weź Kṛṣṇę!” Jeśli bardzo pragniesz Go osiągnąć zawsze módl
się do Gurudevy: „Proszę, daj mi Kṛṣṇę, daj mi Kṛṣṇę, proszę okaż mi swoją łaskę. Chcę
Kṛṣṇy.”
kṛṣṇa se tomāra, kṛṣṇa dite pāra,
tomāra śakati āche
āmi ta’ kāṅgāla, ‘kṛṣṇa’ ‘kṛṣṇa’ bali’,
dhāi tava pāche pāche
„Kṛṣṇa jest twój. Jesteś zdolny mi Go dać, gdyż posiadasz taką moc. Faktycznie,
jestem nędznikiem i po prostu biegam za tobą krzycząc Kṛṣṇa! Kṛṣṇa!” (Ohe!
Vaiṣṇava Ṭhākura, werset 4 z Śaraṇāgati)
Śpiewamy: „O Gurudeva, o Vaiṣṇava Ṭhākura, Kṛṣṇa należy do ciebie, Kṛṣṇa jest
twój. Związałeś Kṛṣṇę w swoim sercu i On nie może go opuścić. Nie może odejść. Kṛṣṇa
należy do ciebie. Pragnę Kṛṣṇy, pragnę Kṛṣṇy, jestem bardzo poważny w tym, jak osiągnąć Kṛṣṇę.” Zatem biegasz za takim guru mówiąc: „Proszę, o Gurudeva, O Vaiṣṇava
Ṭhākura, proszę obdarz mnie swoją łaską, daj mi Kṛṣṇę. Jestem biedakiem pozbawionym
Kṛṣṇy.” Wówczas Vaiṣṇava Ṭhākura okaże ci łaskę, gdyż jest on miłosierny. W porządku,
dam ci Kṛṣṇę, weź Go. Teraz daję ci Kṛṣṇę, weź Go! Jego imię nie jest różne od Niego Samego, zatem dbaj o nie. Nawet najmniejsze zaniedbanie, nieuwaga, sprawią, że stracisz
Kṛṣṇę. Uważaj na obrazy bardzo uważnie, inaczej Kṛṣṇa zniknie. Wtedy będziesz płakał:
„Och straciłem Kṛṣṇę, gdzie jest Kṛṣṇa?” I cóż można wówczas uczynić? Guru jest tak
łaskawy, obdarza cię łaską i daje ci Kṛṣṇę. Weź Kṛṣṇę! Dbaj o Niego, bardzo uważnie,
inaczej najmniejsze zaniedbanie sprawi, że Go stracisz. Bądź ostrożny!”
26
Nāma-aparādha
Yasya Prasādād Bhagavat-prasādo
Mistrz duchowy nauczył cię w czasie inicjacji (dając hari-nāma) czym są obrazy. I
ostrzegł cię: „Bądź uważny, bądź niezwykle uważnym, by nie popełniać żadnej z obraz
– intonuj bez obraz.” Należy być bardzo uważnym i jest na to jeden prosty sposób. Nie
możesz uwolnić się spod władzy māyi, czy też uwolnić się od tych wszystkich obraz na
mocy własnej siły. Wymagana jest pełna miłosierdzia moc Pana Balarāma – Nityānandy.
Dopóki jej nie osiągniesz, w jaki sposób możesz się uwolnić? To jest łatwy sposób. Zatem
należy poprosić o łaskę Gurudevą, gdyż jest on manifestacją Pana Nityānandy i Balarāma,
Jego miłosiernej mocy. A jak ją osiągnąć? Służąc mu, zadawalając go. Wówczas ją osiągniesz. Inaczej nie będzie to możliwe!
yasya prasādād bhagavat-prasādo
yasyāprasādān na gatiḥ kuto ‘pi
(Śrī Gurv-aṣṭaka, Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura)
W Gurv-aṣṭace zawsze intonujemy, że jeśli osiągniesz łaskę guru, wówczas będziesz
mógł zdobyć łaskę – kṛpę Bhagavāna. Inaczej nie będzie to możliwe – yasyāprasādān
na gatiḥ kuto ‘pi. Jeśli guru nie jest zadowolony, wówczas gdzie jest twoje życie? Nie
ma go wcale, jesteś potępiony, skończony! To jest prosty sposób; możesz osiągnąć łaskę
zadowalając guru. To jest bardzo potężne. To jest miłosierna moc Pana Balarāma i Pana
Nityānandy. Wówczas będziesz w staniej opuścić ten materialny świat.
Kṛṣṇa lub guru daje łaskę, by ustanowić związek ze Sobą. Ten transcendentalny miłosny związek, związek z Panem i guru nie jest związkiem materialnym. Powinieneś zawsze być zaangażowanym i podtrzymywać ten związek będąc wolnym od materialnych
czynności. Jeśli tego nie robisz, wówczas guru wycofuje swą łaskę. Dlatego powinieneś
być bardzo, bardzo poważnym.
27
Rozdział II – Nāmābhāsa
Strojenie sobie żartów. Jest to jeden z rodzajów nāmābhāsa. Istnieją ich cztery rodzaje. Tu w znaczeniu Prabhupāda powiedział: „Chociaż muzułmanie, czy też ci, którzy nie
są hindusami nie są zainteresowani intonowaniem Hare Kṛṣṇa mahā-mantry – świętego
imienia Pana, w czasie zaćmienia księżyca w Navadvīp intonowali je imitując hindusów.
Tak hindusi i muzułmanie zjednoczyli się w intonowaniu świętego imienia Pana w czasie, gdy pojawił się Sam Śrī Caitanya Mahāprabhu.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-līlā
13.94, znaczenie)
sāṅketyaṁ pārihāsyaṁ vā
stobhaṁ helanam eva vā
vaikuṇṭha-nāma-grahaṇam
aśeṣāgha-haraṁ viduḥ
„Osoba, która intonuje święte imię Pana zostaje natychmiast uwolniona od reakcji
niezliczonych grzechów, nawet jeśli robi to pośrednio (mając na myśli coś innego),
żartując, dla muzycznej rozrywki lub wykonując to nieuważnie. Zostało to zaakceptowane przez wszystkich uczonych w pismach.” (Śrīmad-Bhāgavatam 6.2.14)
Sāṅketya-nāmābhāsa
Pierwszym typem nāmābhāsa jest sāṅketya. Sāṅketya ma miejsce wtedy, gdy
osoba nie zwraca się bezpośrednio do Pana w trakcie intonowania Jego imienia.
Podanym przykładem jest Ajāmila, który intonował imię Nārāyaṇa wołając swego syna. Pojawili się wówczas trzej bardzo przerażający Yamadūci, by zabrać go
do Yamapury – siedziby Yamarāja. On był tak bardzo grzeszną osobą i popełnił tak
wiele grzechów, że praktycznie jego przewinieniom nie było końca. Citragupta,
29
sekretarz Yamarāja spisał je wszystkie. Gdy przed Ajāmilą pojawili straszliwi Yamaduci,
bardzo się przestraszył. W stanie przerażenia zawołał swego najmłodszego syna o imieniu Nārāyaṇa. „O, Nārāyaṇa, proszę stań przy mnie.” Nie zawołał Pana bezpośrednio.
To jest saṅketya. Tak osiągnął etap nāmābhāsa i natychmiast wszystkie jego grzeszne
czynności zostały zniszczone. Natychmiast, gdy tylko wypowiedział imię Nārāyaṇa nie
popełnił przy tym nāma-aparādha – nāma bale pāpa-buddhi. To jedna z dziesięciu obraz:
popełniać grzeszne czynności na mocy świętego imienia.
eka kṛṣṇa-nāme kare sarva-pāpa kṣaya
nava-vidhā bhakti pūrṇa nāma haite haya
„Po prostu intonując święte imię Krsny, osoba zostaje uwolniona od wszystkich
reakcji grzesznego życia. Doskonałość dziewięciu procesów służby oddania można osiągnąć po prostu intonując święte imię.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā
15.107)
Jedno imię Kṛṣṇy posiada ogromną moc, która zniszczy wszelkie grzeszne reakcje.
Ktoś może sobie pomyśleć: „W porządku, broń, którą teraz posiadam jest bardzo dobra.
Jestem bardzo grzeszną osobą i popełniłem wiele, wiele grzesznych czynności. Dlatego
będę intonować Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma
Rāma Rāma Hare Hare i zniszczę wszystkie grzeszne reakcje. To bardzo dobra broń.
Tak będę mógł popełniać nowe grzechy, intonować Hare Kṛṣṇa i niszczyć je ponownie.”
Taka mentalność jest obraźliwa. Osoba, która rozwinęła takie nastawienie popełnia
nāma bale pāpa-buddhi aparādha. Jeśli popełniasz grzeszne czynności na mocy intonowania świętego imienia, jest to aparādha. Jednak Ajāmila nie popełnił tej obrazy. Nie
wypowiedział imienia Nārāyaṇa z taką mentalnością. Intonował je po prostu wołając
swego syna, dlatego wykonał sāṅketya-nāmābhāsa. Natychmiast wszystkie reakcje zostały zniszczone i pojawili się tam czterej Viṣṇudūci o czteroramiennych formach. Posiadali takie bronie jak maczugi i dyski. Zawołali do Yamadūtów: „Stop! Stop! Stop!
Nie możecie go dotknąć. Jeśli to uczynicie,” podnieśli wówczas maczugi, „roztrzaskamy
wasze głowy.” Yamadūci byli zdumieni. Zastanawiali się „O co tu chodzi?”
Viṣṇuduci odparli: „Ponieważ on nie jest teraz grzeszną osobą. Jego wszystkie grzeszne reakcje zostały całkowicie zniszczone. Nie możecie go zabrać do siedziby Yamarāja.”
To się wydarzyło! Taki jest rezultat nāmābhāsa, a co dopiero mówić o intonowaniu
czystego imienia. Taki jest rezultat sāṅketya-nāmābhāsa.
30
Nāmābhāsa
Pārihāsya-nāmābhāsa
Drugim typem nāmābhāsa jest pārihāsya. Strojenie sobie żartów! Gdy hindusi intonowali Hari Hari, muzułmanie żartując mówili Hari, Hari, Hari. Przyłączali się do kīrtanu,
jednak żartując sobie z tego – pārihāsya. Skutkiem tego osiągnęli rezultat nāmābhāsa.
Zobaczycie to w opisie powrotu Mahāprabhu z Gayi, gdy rozpoczął ruch saṅkīrtanu. Gdy
wykonywał saṅkīrtan, przyłączyli się wszyscy nadīyā-vāsī (mieszkaṣcy Nadii). Władca muzułmański – Kazi, nie był zainteresowany hari-nāma-saṅkīrtanem, dlatego by go
zatrzymać zniszczył mṛdangę i wysłał tam swego posłańca. Dzięki kṛpie Mahāprabhu,
sługa ten przybył w trakcie, gdy hindusi intonowali Hare Kṛṣṇa – Hari, Hari, Hari. Zażartował z nich mówiąc: „Dlaczego intonujecie Hari, Hari, Hari, Hari? To znaczy chori,
chori. Hari znaczy chori, co znaczy kraść! Intonujecie Hari, Hari, co znaczy, że idziecie
kraść. Nie intonujcie Hari, Hari bo Kazi was zwiąże i zamknie w więzieniu.” Powiedział
to żartem. Ponieważ jednak wypowiedział imię Hari, osiągnął rezultat nāmābhāsa. I gdy
wracał, jego język intonował Hari, Hari, Hari!
Wówczas Kazi zapytał go: „Dlaczego mówisz Hari, Hari, Hari? Przecież jesteś muzułmaninem.” Posłaniec odparł: „O mój panie, cóż mogę zrobić? Udałem się tam, by
powstrzymać hindusów od intonowania Hari, Hari. Powiedziałem im: ‘Dlaczego intonujecie Hari, Hari? To przecież znaczy chori – kraść. Kazi wtrąci was do więzienia. Nie
intonujcie Hari, Hari.’ Nic nie poradzę. Nie mogę przestać intonować! Teraz robię to
wbrew swojej woli. Mój język intonuje Hari, Hari, Hari, Hari!”
To jest nāmābhāsa. Otrzymał nāmābhāsa-phala – rezultat nāmābhāsa. To jest jego
drugi typ.
Stobha-nāmābhāsa
Trzecim rodzajem nāmābhāsa jest stobha – muzyczne lub teatralne występy. Podczas
przedstawienia ktoś odgrywa rolę Nārady Muniego. „Nā-rā-ya-ṇa, Nā-rā-ya-ṇa, Nā-rāya-ṇa.” Ta osoba wchodzi na scenę z vīṇą intonując: „Nā-rā-ya-ṇa, Nā-rā-ya-ṇa.” Ona
jest aktorem. To właśnie jest stobha i oznacza muzyczne lub teatralne występy. Aktor nie
robi tego w rezultacie bhakti, po prostu odgrywa swoją rolę. Pomimo tego, wciąż osiąga
rezultat nāmābhāsa.
Helana-nāmābhāsa
Czwartym typem nāmābhāsa jest helana. Helana – nieuważne intonowanie. Są to
cztery rodzaje nāmābhāsa.
31
Nāma i Nāmābhāsa
Padma Purāṇa mówi:
nāmaikaṁ yasya vāci smaraṇa-patha-gataṁ śrotra-mulaṁ gataṁ vā
śuddhaṁ vāśuddha-varṇaṁ vyavahita-rahitaṁ tārayaty eva satyam
tac ced deha-draviṇa-janatā-lobha-pāṣāṇḍa-madhye
nikṣiptaṁ syān na phala-janakaṁ śīghram evātra vipra
„Jeśli osoba intonuje imię Pana raz, lub przenika do jego umysłu lub wlatuje do
ucha, które jest kanałem słuchowego odbioru, to święte imię wyzwoli go z materialnej niewoli bez względu na to, czy jest intonowane właściwie lub niewłaściwie, z
poprawną lub niepoprawną gramatyką, poprawnie połączone, czy wibrowane w oddzielnych częściach. O braminie, z tego względu moc świętego imienia jest z pewnością wielka. Jeśli jednak ktoś używa wibracji świętego imienia dla korzyści materialnego ciała, dla materialnego bogactwa i zwolenników, lub pod wpływem chciwości
lub ateizmu – innymi słowy, jeśli ktoś wymawia imię z obrazami – takie intonowanie
nie obdarzy szybko upragnionym rezultatem. Dlatego należy pilnie unikać obraz w
intonowaniu świętego imienia Pana.” (Padma Purāna, Brahma-khaṇḍa 25.24 – zacytowane w Hari-bhakti-vilāsa 11.527)
Istnieje różnica pomiędzy imieniem – nāma, a nāmābhāsa. Imię oznacza czyste imię.
Gdy Śrīla Prabhupāda udał się na Zachód, hippisi tarzali w odurzeniu. Zaczął intonować
Hare Kṛṣṇa i oni się przebudzili, a następnie zebrali wokół niego. Prabhupāda intonował
i rozdawał prasādam. Oni powiedzieli: „Och, bardzo dobre!” Rozkoszowali się wspaniałym smakiem Kṛṣṇa prasādam. Wówczas zaczęli odczuwać atrakcję. Prabhupāda powiedział im: „Intonujcie! Intonujcie! Intonujcie!” Jednak nie potrafili, gdyż byli bardzo
grzesznymi osobami. Ich język nie mógł wymówić hari-nāma.
ataḥ śrī-kṛṣṇa-nāmādi
na bhaved grāhyam indriyaiḥ
sevonmukhe hi jihvādau
svayam eva sphuraty adaḥ
„Nikt nie może zrozumieć transcendentalnej natury imienia, formy, cech i rozrywek
Śrī Kṛṣṇy swymi materialnie zanieczyszczonymi zmysłami. Dopiero wtedy, gdy osoba zostaje duchowo nasycona transcendentalną służbą dla Pana, transcendentalne
imię, forma, cechy oraz rozrywki Pana zostają jej objawione.” (Padma Purāna, znalezione w Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.2.234)
32
Nāmābhāsa
ataeva kṛṣṇera ‘nāma’, ‘deha’, ‘vilāsa’,
prākṛtendriya-grāhya nahe, haya sva-prakāśa
„Święte imię Kṛṣṇy, Jego ciało i rozrywki nie mogą zostać zrozumiane przytępionymi
materialnymi zmysłami. Manifestują się one niezależnie.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta,
Madhya-līlā 17.134)
Prākṛta-indriya to materialny zmysły. Zmysły są materialne, nie są oczyszczone.
Prākṛta-indriya, jaḍa-indriya. Materialne ciało i materialne zmysły nie są w stanie wypowiedzieć imienia. Prākṛtendriya-grāhya nahe, haya sva-prakāśa – święte imię Kṛṣṇy
jest samozamanifestowane. Zmysły są materialne, nie są oczyszczone, są nieczyste. Materialne zmysły nie mogą wymówić imienia.
Wadliwe, materialne zmysły nie są w stanie pomóc osobie w intonowaniu czystego imienia. Dlatego pod przewodnictwem bona fide mistrza duchowego, osoba zostaje
zaangażowana w intonowanie Hare Kṛṣṇa i przyjmowanie kṛṣṇa-prasādam. Własnym
wysiłkiem on lub ona nie mogą w pełni zrealizować kompletnej mocy własnej ukrytej
świadomości Kṛṣṇy.
Śrīla Prabhupāda jest bona fide czystym wielbicielem. On intonował czyste imię. To
czyste imię, ta czysta wibracja dźwiękowa dotykała uszu hippisów, przebudzała ich i
sprawiała, że gromadzili się wokół niego. Intonował, a transcendentalna wibracja dźwiękowa dotykała ich uszu – śrotra-mūla. Ta czysta transcendentalna wibracja, czyste imię,
było intonowana przez Śrīla Prabhupāda. Następnie poradził hippisom: „Intonujcie! Intonujcie! Intonujcie!” To jest polecenie gaura-priya, drogiego wielbiciela, na którego rozkaz zaczęli intonować. Jednak nie potrafili tego robić wyraźnie. „Ha...re Kṛ...ṣ...ṇa Ha...
re Kṛ...ṣṇ...a.” Intonowali, ale to było niekompletne. Robili to niepewnie. Jednak osoba,
która intonuje w taki sposób przechodzi do etapu nāmābhāsa. Zostaną wyzwoleni, gdyż
intonują święte imię pod przewodnictwem czystego wielbiciela. On im polecił: „Intonujcie! Intonujcie! Intonujcie!” Usłyszeli czyste intonowanie, ta czysta wibracja dźwiękowa
dotknęła ich uszu i zaczęli powtarzać Hare Kṛṣṇa.
Nāma-aparādha
Gdy nāma-akṣara – alfabet, intonowany jest przez bardzo grzeszną lub bardzo chciwą
osobę lub przez pāṣaṇḍī, tych których serca są niczym kamienne bloki, wówczas staje się
to nāma-aparādha. Nie daje to dobrego rezultatu.
Gdy nama intonowane jest pośród takich pāṣaṇḍī, nie przyniesie to dobrego rezultatu. Ateiści – pāṣaṇḍī, cid-jaḍa – znaczy ci, którzy zrównują cit z acit.
Zrównują ducha i materię uważając je za to samo – cid-jaḍa-samāna-vādī. Są to
pāṣaṇḍī – ateiści. Gdy nama intonowane jest przez tych, którzy mają serca niczym
33
skalne bloki, wówczas staje się to nāma-aparādha! Nie możesz oczekiwać tam rezultatu
nāma, staje się ono nāma-aparādha!
Jak zniszczyć nāma-aparādha
Istnieją pewien sposób, dzięki któremu możliwe jest zniszczenie nāma-aparādha –
aviśrānta nāma laya. To nieustanne intonowanie oraz anutāpa kare – rozpaczanie. On
płacze: „Och, popełniłem to aparādha, więc nie zrobię tego drugi raz.” Rozpacza, odczuwa skruchę i nieustannie intonuje Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare,
Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Święte imię obdarzy go łaską i sprawi,
że zostanie uwolniony od efektów lub reakcji nāma-aparādha. W inny sposób nāmaaparādha nie zniknie. Dlatego tak długo jak nie przyjąłeś tego procesu porzucenia nāmaaparādha, nie możesz oczekiwać rezultatu intonowania świętego imienia.
Trzy etapy intonowania
Istnieje różnica pomiędzy nāma, a nāmābhāsa. Nāmābhāsa jest etapem przejściowym.
Istnieją trzy etapy intonowania: nāma-aparādha – intonowanie z obrazami, nāmābhāsa
– etap przejściowy oraz śuddha-nāma – czyste intonowanie czy też etap intonowania bez
obraz (prema-nāma saṅkīrtana).
Pierwszy etap jest intonowaniem z obrazami, ponieważ osoba nie wie czym są
aparādha. Można popełnić wiele obraz, świadomie lub nieświadomie. Możesz intonować Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma
Rāma Hare Hare, jednak popełniasz aparādhy. Nie wiesz, że są popełniane świadomie
lub nieświadomie. Jednak przyjmujesz guru, pod którego przewodnictwem stajesz się ich
świadom. Guru mówi o dziesięciu aparādha, podczas dawania harināma. Udzielamy
instrukcji: intonuj czyste imię bez obraz, osiągnij Kṛṣṇę w tym życiu i powróć do domu,
do Boga. Zatem intonująca osoba, czy też sādhaka staje się świadomą aparādha i dlatego
świadomie już ich nigdy nie popełnia.
Zatem na środkowym, przejściowym etapie, osoba osiąga nāmābhāsa. Teraz nie popełnia już celowo żadnej z obraz. Aparādha istnieją, nie są całkowicie zniszczone. Jednak
osoba nie popełnia już nowych. To jest etap przejściowy, etap nāmābhāsa. Tutaj manifestuje się wiele rezultatów. Na przykład Ajāmila. Gdy osiągnął on etap nāmābhāsa – jego
wszystkie grzeszne reakcje zniknęły! Popełnił tak wiele grzechów, a jednak udał się na
Vaikuṇṭhy.
34
Nāmābhāsa
e nāmābhāse ajāmila vaikuṇṭhe gela re
nāmābhāsa yasate aneka maṅgala
jīvera avaśya he sukṛti prabala
nāmābhāse naṣṭa haya āche pāpa yata
nāmābhāse mukti haya kali haya hata
nāmābhāse nara haya supanti pāvana
nāmābhāse sarva-roga haya nivāraṇa
sakala āśaṅkā nāmābhāse dūra haya
nāmābhāse sarvastha haite śānti pāya
yakṣa rakṣa bhūta preta graha samudaya
nāmābhāse sakala anartha dūre jaya
narake patita loka sukhe mukti paya
samasta prārabdha karma nāmābhāsya jaya
sarva vedartika sarva thitai vada bhada
nāmābhāsa sarva śubha-karma ceṣṭā tara
(Gītāvalī, Bhaktivinoda Ṭhākura)
W Hari-nāma-cintāmaṇi, Bhaktivinoda Ṭhākura wyjaśnił rezultaty nāmābhāsa: jeśli
osoba osiąga ten etap, zdobywa sukṛti – wielką pomyślność, wszystkie jej grzeszne reakcje zostają zniszczone. Jeśli osiągniesz etap nāmābhāsa, zdobędziesz mukti – wyzwolenie. Ajāmila je osiągnął. Dlatego zostało powiedziane:
dīkṣā-puraścaryā-vidhi apekṣā nā kare
jihvā-sparśe ā-caṇḍāla sabāre uddhāre
„Osoba nie musi być inicjowana, czy też wykonywać czynności, które wymagane
są przed inicjacją. Należy po prostu wibrować ustami święte imię. W taki sposób
wyzwolenie może osiągnąć nawet osoba najniższej klasy (caṇḍāla).” (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Madhya-līlā 15.108)
Nigdy nie czeka na dīkṣę. Nawet caṇḍāla, nawet tak grzeszna osoba jak
Ajāmila, która nie miałą guru, nie była inicjowana w proces intonowania świętego imienia, osiągnęła etap nāmābhāsa. Gdy tylko jego język wypowiedział imię
Pana Hari, Nārāyaṇa, osiągnął mukti. Inicjacja nie jest potrzebna, jednak bez niej
35
nie zdobędziesz czystego imienia. Możesz wznieść się aż do etapu nāmābhāsa, jednak
nie osiągniesz czystego imienia, etapu premy. Do tego wymagana jest guru-kṛpa. Tak bez
przyjęcia guru nie będziesz mógł osiągnąć etapu premy. Nie możesz intonować czystego
imienia. Nie znasz obraz, nie jesteś ich świadom i przez to popełniasz je nieświadomie.
Możesz osiągnąć etap nāmābhāsa, jednak ten etap jest bardzo, bardzo niebezpiecznym
etapem, ponieważ wszystkie upadki są właśnie z niego.
Gdy ktoś intonuje czyste imię i osiągnął premę, nie ma mowy o upadku na tym etapie.
Przyczyną jest czyste imię, śuddha-nama, bhava-maya lub prema-maya. Śuddha-nāma –
czyste imię Kṛṣṇy nie jest od Niego różne i jest przepełnione premą.
Serce osoby, pełnej premy, wypełnione jest premą, a jej umysł skupiony jest na lotosowych stopach Kṛṣṇy. Ktoś taki nie widzi niczego poza Kṛṣṇą. Choć patrzy na ruchome i
nieruchome obiekty, nie widzi ich zewnętrznej formy. Widzi iṣṭa – Pana swego serca, którym jest Kṛṣṇa. Kṛṣṇa mówi: „On nie traci Mnie z oczu, Ja nie tracę jego. On widzi Mnie
i Ja widzę jego.” To jest kompletna świadomość Kṛṣṇy. Taki jest premi-bhakta – ktoś, kto
widzi wszędzie Kṛṣṇę. Nie widzi niczego poza Nim. Kṛṣṇa nigdy nie opuszczę jego serca.
Związał on Kṛṣṇę w swym sercu sznurem miłości i Kṛṣṇa nie może go opuścić.
sthāvara-jaṅgama dekhe, nā dekhe tāra mūrti
sarvatra haya nija iṣṭa-deva-sphūrti
„Mahā-bhāgavata, zaawansowany wielbiciel z pewnością widzi wszystko co ruchome i nieruchome, jednak niezupełnie widzi ich formy. Raczej natychmiast wszędzie widzi zamanifestowaną formę Najwyższego Pana.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta,
Madhya-līlā 8.274)
U osoby, która intonuje czyste imię, która posiada premę, która związała Kṛṣṇę
sznurem miłości, nie ma mowy o upadku. Jest całkowicie przywiązana. Kṛṣṇa nigdy
nie opuszcza jej serca. Tomāra hṛdaye sadā govinda-viśrāma, govinda kahena-mora
vaiṣṇava parāṇa. To jest pieśń Narottama dasa Ṭhākury. „O Vaiṣṇava Ṭhākura, Govinda
bardzo błogo i spokojnie spoczął w twoim sercu. Twoje hṛdaya jest Vṛndāvaną – twoje
serce jest Vṛndāvaną. Govinda błogo i spokojnie spoczął w twoim sercu.”
On nigdy nie opuszcza serca takiego Vaiṣṇavy – premi-bhakty. Jest w pełni stały i
przywiązany – kṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta, ajñāne vā haya yadi
‘pāpa’ upasthita. Jeśli jednak nieświadomie pojawia się pāpa – grzeszna czynność, Kṛṣṇa
znajduje się w jego sercu, jest związany sznurem miłości. On zna jego serce. Oczyszcza
je, dla niego potrzeba pokuty nie istnieje.
36
Nāmābhāsa
Bilvamaṅgala Ṭhākura
Przykładem jest Bilvamaṅgala Ṭhākura. Był zbyt przywiązany do prostytutki o imieniu Cintāmaṇi. Był wielbicielem, jednak był przywiązany do prostytutki. Cintāmaṇi go
bardzo pociągała i z powodu przywiązania do niej oszalał! Pewnego razu, to była bardzo
niepogodna noc, padały ulewne deszcze, była burza i cały obszar został zalany.
Tego dnia było również pitṛ-śrāddha-jivasa. Zgodnie z pismami wedyjskimi,
Bilvamaṅgala Ṭhākura miał ofiarować oblacje dla swego nieżyjącego ojca i tego dnia nie
można było popełnić żadnej grzesznej czynności. Powinien myśleć o Kṛṣṇie i intonować
imiona Viṣṇu. Jednak był tak przywiązany do tej prostytutki, że nieustannie o niej myślał.
Jak się do niej udać? I pomimo wielkiego deszczu i ciemnej burzowej nocy, wciąż z powodu szaleństwa opuścił dom, by zobaczyć się z Cintāmaṇi.
Cały ląd był zalany. Było tak wiele wody, że na powierzchnie wypłynęło martwe
ciało i Bilvamaṅgala Ṭhākura pomyślał, że to jest łódź. Ten szaleniec stał się niczym ślepiec, kāmāndha – bardzo pożądliwy. Był tak ogarnięty pożądaniem, że całkowicie stracił
wzrok, użył martwego ciała jako łodzi i dopłynął w ten sposób do domu prostytutki. Jednak gdy przybył na miejsce, drzwi były zamknięte od środka. Nie było dla niego wejścia.
Pomyślał wówczas: „W porządku, wdrapię się do tego otwartego okna na dachu i wejdę
do domu.” Tuż obok niego siedział wąż i Bilvamaṅgala Ṭhākura, niczym ślepiec pomyślał, że to jest lina. Użył go jako liny, wspiął się na dach i wszedł do domu. Wówczas
prostytutka Cintāmaṇi ujrzała go i powiedziała: „Dlaczego przyszedłeś w taką burzową
noc? Jak się tutaj dostałeś? Dzisiaj jest pitṛ-śrāddha-jivasa i zamiast pamiętania Viṣṇu,
Kṛṣṇy przyszedłeś tutaj! Dlaczego nie zostałeś w domu pamiętając o Viṣṇu, Kṛṣṇie? Dlaczego przyszedłeś tutaj?”
Teraz pomaga Kṛṣṇa mówiąc przez Cintāmaṇi: „Co jest tak pociągającego w moim
ciele? Śyāmasundara posiada wszelkie piękno. Jego piękno przewyższa te, które posiadają setki tysięcy Kupidynów. Jakie tutaj masz piękno? W moim ciele jest tak wiele
nieczystości: kości, szpik, krew, uryna, kał, vāta, pitta, kapha – żółć, śluz, powietrze. Dlaczego to ciało cię tak pociąga? Gdybyś odczuwał atrakcję do absolutnie pięknego Kṛṣṇy,
wówczas nie pociągało by cię moje ciało.” Kṛṣṇa jest wszechatrakcyjny – kandarpa-koṭi
kamanīya-viśeńa-śobham, śyāmaṁ tri-bhaṅga-lalitam.
To był wielki szok dla Bilvamaṅgala Ṭhākury, ogromny szok. Natychmiast zwrócił
swą twarz ku Kṛṣṇie – otrzymał od tej prostytutki taką łaskę. Tak ogromny szok! Wówczas całkowicie się zmienił. Od tamtej chwili zaczął intonować Hari, Hari, Kṛṣṇa, Kṛṣṇa,
Govinda, Gopāla. Wtedy zaczął odczuwać skruchę i pomyślał: „W porządku, udam się
do Vṛndāvany.” Poszedł tam i osiągnął rāga-mārga-bhakti – etap rāgānugā-bhakti. Był
sādhaką.
37
Sādhana-bhakti posiada dwie sekcje: vaidhi (służbę oddania pełnioną zgodnie z zasadami regulującymi pism) oraz rāgānugę (spontaniczną służbę oddania, zrodzoną z intensywnej atrakcji do mieszkańców Vrajy). Bardzo ścisłe podążanie za vidhi – zasadami
regulującymi. My jesteśmy vaidhi-sādhakami. Nie jesteśmy rāgānugā-sādhakami. Nie
osiągnęliśmy tego etapu, nie wznieśliśmy się tam. Jesteśmy vaidhi-sādhakami. Ścisłe podążanie za czterema zasadami regulującymi. Podążaj za nimi bardzo ściśle. Brak jedzenia
ryb, mięsa, brak intoksykacji, hazardu i niedozwolonego seksu – podążaj bardzo uważnie
za tymi zasadami i intonuj szesnaście rund hāri-nama: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa
Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare pod przewodnictwem
bona fide Vaiṣṇava guru. To jest vaidhi – ścisłe podążanie za zasadami regulującymi.
Dzisiaj jest Ekādaśī, musicie pościć. Dzisiaj jest Janmāṣṭamī, nie pijecie wody. Musicie za tym bardzo ściśle podążać. To jest vaidhi. Następnie należy wstać o 3:00 lub 4:00
rano i wziąć zimną kąpiel, przyjść do świątyni na maṅgala-arati. Zrób to, zrób tamto.
Istnieją pewne nakazy i pewne zakazy. To jest vaidhi. W ten sposób twoje serce zostanie
stopniowo oczyszczone z materialnego brudu. Wówczas wejdziesz na ścieżkę rāgānugā.
Gdy osoba wznosi się do rāgānugā-bhakti, nie ma już vaidhi, która istnieje w sādhanabhakti. Istnieją dwa typy sādhany: vaidhī-sādhana oraz rāgānugā-sādhana.
Rāgānugā-bhajana
Bilvamaṅgala choć był sādhaką na etapie sādhana-bhakti, jest rāgānugā-sādhaką.
Dlatego nie ma tam vidhi. On udaje się do prostytutki, a my mówimy: „Brak niedozwolonego seksu.” Jednak on chodzi do prostytutki! On ma niedozwolony seks. Jednak on
jest w rāgānugā-sādhanie, nie vaidhi. Osiągnął ten etap od Cintāmaṇi veśyā. Całkowicie
się przemienił, stał się sādhu. Jego umysł całkowicie pogrążył się w myślach o Kṛṣṇie. W
jego sercu nie było niczego poza Kṛṣṇą.
W następstwie udał się do Vṛndāvan i po drodze ujrzał kobietę biorącą kąpiel w pobliskim stawie. Jego nawykiem z przeszłości było uganianie się za kobietami. Ta dama
wstała i pomyślała sobie: „Ten sādhu przechodził sobie, a teraz się zatrzymał i spogląda
na mnie.” Natychmiast skończyła kąpiel, założyła sārī i udała się do domu. Bilvamaṅgala
poszedł za nią i stanął u jej drzwi. Wówczas dama powiedziała swemu mężowi: „Gdy
brałam kąpiel, nieopodal przechodził sādhu. On wtedy na mnie spojrzał, a teraz stoi przed
naszymi drzwiami.”
Mąż powiedział: „Przyszedł sādhu, więc zadowól go.” Sādhu oznacza wielbiciela drogiego Kṛṣṇie – śuddha kṛṣṇa-bhakta – czystego wielbiciela Kṛṣṇy, całkowicie Mu podporządkowanego. To jest sādhu. Wiemy, że ktoś taki to sādhu.
„Jeśli to sādhu, zawitała dzisiaj do nas wielka pomyślność. Sādhu przyszedł do
naszego domu, to wielkie szczęście, bardzo wspaniały dzień. Tak, mamy spo38
Nāmābhāsa
sobność służenia sādhu.” W śāstrach powiedziane jest, co potwierdzają również
mahājanowie i ācāryowie: „Jeśli ktoś spotyka sādhu, jest to dla niego wspaniały dzień.
Przyszło do niego wielkie szczęście.” „Sādhu stanął u naszych drzwi, więc mamy teraz
sposobność służenia mu. W porządku, idź do niego, złóż mu pokłony i zapytaj czego od
ciebie chce. Zapytaj jak możesz mu służyć i zadowolić go. Wówczas Pan będzie zadowolony i nasze życie będzie sukcesem. Mamy taką szansę.”
To jest wierna i oddana żona – satī pati-vratā nārī. To żona, która wykonuje polecenia
męża. Mąż mówi i ona idzie. Inaczej, by nie poszła. Taka jest wierna i oddana żona, która
zawsze słucha męża. Inaczej zamężna dama, która ma męża nie może wyjść poza drzwi
domu. Jeśli to zrobi staje się prostytutką. Zostanie potępiona w społeczeństwie jako prostytutka. To jest ścisłą zasadą wedyjską. Dlatego mąż powiedział jej: „Idź,” i ona poszła.
Udała się do sādhu z mężem, złożyła pokłony i zapytała: „W porządku sādhu
mahārāja, w jaki sposób możemy ci służyć? Jak możemy cię zadowolić? Czego od nas
pragniesz? Powiedz nam proszę, jesteśmy gotowi ci służyć, dać przyjemność i zadowolenie.”
Słysząc to Bilvamaṅgala oprzytomniał. Natychmiast pomyślał: „Och, te oczy wpędzają mnie w niebezpieczeństwo. Wstrętne oczy, drańskie oczy. Zamiast patrzyć na
Kṛṣṇę spoglądałem na kobietę.” Po czym powiedział: „Niczego od was nie potrzebuję,
daj mi tylko twoją szpilkę do włosów.” Mąż pomyślał sobie, co on z nią zrobi? Dlaczego
sādhu potrzebuje szpilki do włosów? Może dlatego, że chodzi boso, wbił mu się w stopę
jakiś kolec i chce go za jej pomocą wyciągnąć. Mąż z żoną pomyśleli w ten sposób. Jednak cierń nie znajdował się w jego stopie, a w sercu! Kolec znajdował się w sercu sādhu.
Zatem dama dała Bilvamaṅgalowi swoją szpilkę i ten natychmiast wykłuł sobie nią oczy.
Czy ktoś jest w stanie zrobić coś takiego? Nie. Powinniście zrozumieć, że on nie był
na materialnej platformie życia. On jest ponad cielesną platformą i Kṛṣṇa wie co jest w
jego sercu!
vidhi-dharma chāḍi’ bhaje kṛṣṇera caraṇa
niṣiddha pāpācāre tāra kabhu nahe mana
ajñāne vā haya yadi ‘pāpa’ upasthita
kṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta
„Chociaż czysty wielbiciel nie podąża za regulującymi zasadami varṇāśramy, wielbi lotosowe stopy Kṛṣṇy. Dlatego naturalnie nie posiada skłonności do popełniania grzechu. Jeśli jednak przez przypadek wielbiciel wplącze się w grzeszną czynność, Kṛṣṇa oczyszcza go. Nie musi przechodzić uregulowanej formy pokuty.” (Śrī
Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 22.142-143)
39
Ten przykład Bilvamaṅgala opisuje rāgānugā-bhajana. Tam nie ma wcale vaidhi. Nie
ma w ogóle zasad regulujących. Umysł jest całkowicie pogrążony w myślach o Kṛṣṇie.
Osiągnął on etap bhāvy. Całkowite pogrążenie! W jego sercu nie ma innych myśli, nie.
Żadnej innej myśli. Kṛṣṇa tam jest. On zna jego serce. Vidhi-dharma chāḍi’ bhaje kṛṣṇera
caraṇa. To jest czynione nieświadomie. Bilvamaṅgala Ṭhākura jest całkowicie pogrążony i Kṛṣṇa za jego serce. Kṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta, Kṛṣṇa oczyszcza go. Dla niego nie ma potrzeby pokuty.
Fakt, że Bilvamaṅgala Ṭhākura był w stanie wykłuć sobie oczy ukazuje na jakim jest
etapie. Nie jest na platformie cielesnej, jest całkowicie pogrążony w Kṛṣṇie. Nikt na platformie cielesnej nie byłby w stanie wykłuć sobie oczu. To jest dowód!
Dlatego powiedziane jest, że osoba która jest całkowicie przywiązana, posiada wielką
stałość w świadomości Kṛṣṇy, związuje Kṛṣṇę w swoim sercu. Dajemy przykład ojca i
syna. Ojciec trzyma rękę dziecka. To jest czysty miłosny związek – vātsalya-rasa. Stoją
na szczycie dachu. Jeśli przez przypadek chłopiec podejdzie do krawędzi dachu i niemalże spadnie, ojciec będzie go trzymał. Zatem nie będzie upadku. Jest tam ochrona.
On jest mocno związany. Ojciec pomaga chłopcu, więc ten nigdy nie spadnie. To samo
przydarzyło się Bilvamaṅgalowi. On nie upadł. Powiedział: „Daj mi szpilkę do włosów”
i wykłuł sobie oczy. Zatem nie upadł. Gdzie jest upadek? Nie było żadnego upadku.
Tak stał się ślepcem. Wówczas pojawił się Kṛṣṇa. Jeśli w jego sercu czy umyśle byłyby jakieś grzeszne myśli, czy Kṛṣṇa, by się tam pojawił? Nie! Jednak On pojawił się
natychmiast. „Och, sādhu jesteś teraz ślepy. W jaki sposób trafisz do Vṛndāvan? Idę w
tamtym kierunku. W porządku, trzymaj się tego patyka i zaprowadzę cię tam.” I Kṛṣṇa
zaprowadził go do Vṛndāvan. Zatem uważacie, że miał w swoim umyśle jakieś grzeszne
myśli?
vidhi-dharma chāḍi’ bhaje kṛṣṇera caraṇa
niṣiddha pāpācāre tāra kabhu nahe mana
ajñāne vā haya yadi ‘pāpa’ upasthita
kṛṣṇa tāṅre śuddha kare, nā karāya prāyaścitta
„Chociaż czysty wielbiciel nie podąża za regulującymi zasadami varṇāśramy, wielbi lotosowe stopy Kṛṣṇy. Dlatego naturalnie nie posiada skłonności do popełniania grzechu. Jeśli jednak przez przypadek wielbiciel wplącze się w grzeszną czynność, Kṛṣṇa oczyszcza go. Nie musi przechodzić uregulowanej formy pokuty.” (Śrī
Caitanya-caritāmṛta, Madhya-līlā 22.142-143)
Jeśli nieświadomie pojawi się pāpa (grzech), Kṛṣṇa oczyści go, gdyż zna
40
Nāmābhāsa
jego serce. To nie jest świadome. To jest wyłącznie zewnętrzne, nie wewnętrzne,
dlatego Kṛṣṇa go oczyszcza. W przypadku Bilvamaṅgala Ṭhākury nie było potrzeby
pokuty i Kṛṣṇa doprowadził go do Vṛndāvan. To jest rāgānugā-bhajana – rāgānugāsādhaka. Bilvamaṅgala był sādhaką – był na etapie sādhany. Po tym etapie pojawia się
bhāva, a gdy ta dojrzeje staje się premą. Najwyższym etapem jest osiągnięcie premy, a
Mahāprabhu rozdaje ją poprzez intonowanie świętego imienia.
mukhya-phate jīva pāya kṛṣṇa-prema-dhana
niraparādhe nāma laile pāya prema-dhana
Jeśli twoje intonowanie jest pozbawione obraz, wówczas intonujesz czyste imię, które nie jest różne od Kṛṣṇy – śuddha-nāma, bhāva-maya czy prema-maya. Czyste imię
jest pełne premy. Jeśli twoje intonowanie jest pozbawione obraz, jeśli wymawiasz czyste
imię, wówczas jest to prema. To jest Kṛṣṇa i tak osiągasz Kṛṣṇę. Osoba, która intonuje
czyste imię, jego serce jest wypełnione premą – nastrojem prema-rasa. Jego oczy posmarowane są balsamem miłości.
premañjana-cchurita-bhakti-vilocanena
santaḥ sadaiva hṛdayeṣu vilokayanti
yaṁ śyāmasundaram acintya-guṇa-svarūpaṁ
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi
„Wielbię Govindę, pierwotnego Pana, który jest Śyāmasundarem, Samym Kṛṣṇą
o niewyobrażalnych atrybutach, którego czyści wielbiciele widzą w swoich sercach
oczami oddania zabarwionymi balsamem miłości.” (Brahma-saṁhitā 5.38)
Gdy ktoś zostaje obdarzony taką wizją, jego oczy posmarowane są balsamem miłości, kṛṣṇa-premą. Widzi wówczas wszędzie Śyāmasudara, Jego absolutnie piękną formę.
Yāhāṅ netra paḍe tāhāṅ kṛṣṇa sphure, gdziekolwiek spogląda widzi piękną formę Kṛṣṇy,
Śyāmasundara. Prahlāda Mahārāja ujrzał Pana w kamiennej kolumnie, podczas gdy jego
demoniczny ojciec, zdobywca trzech światów, nie mógł Go tam ujrzeć.
Jest to kwestią wizji. Osoba, która widzi wszędzie Kṛṣṇę, widzi wszystko w Nim i
całkowicie świadoma Kṛṣṇy. Tam nie ma vidhi. Vidhi zostaje wykopana. Jakie tam było
vidhi? Bilvamaṅgala był łowcą kobiet. Jakie tam było vidhi? Jednak wykłuł sobie oczy.
Czy możesz zrobić coś takiego? To jest w sercu. A co jest w sercu, Kṛṣṇa o tym wie,
zatem prowadzi go. Więc gdy intonujesz czyste imię, prema-maya – bhāva-maya, prema-maya – zostaniesz obdarzony taką wizją.
41
śrī-nāma smarile rūpa āise saṅge saṅge
rūpa nāma vinā naya nāce nānā raṅge
(Narottama dāsa Ṭhākura)
Wówczas zobaczysz! Gdy tylko zaintonujesz czyste imię, natychmiast absolutnie
piękna forma Śyāmasundara zamanifestuje się przed tobą.
Zobacz Śyāmasundara natychmiast
nāme dṛḍha haile nāi haya pāpe mati
pūrva pāpa dagdha haya citta śuddha ati
Jeśli jesteś stały, jeśli posiadasz niezachwianą wiarę w święte imię, wówczas nie ma
obawy, że do twojego umysłu wnikną grzeszne myśli. Pūrva pāpa dagdha haya – jeśli
jest odrobina pāpa – grzesznej reakcji, zostanie ona zniszczona przez intonowanie. Citta
śuddha, ceto-darpaṇa-mārjanam – twoje serce zostanie oczyszczone ze wszystkich materialnych zanieczyszczeń, wszystkich grzesznych reakcji.
kṛṣṇa rakṣā-kartā eka mātra bali jāne
jīvane pālana-kartā kṛṣṇa eka māne
On posiada stałą wiarę, niezachwianą wiarę, że „Kṛṣṇa jest tym, który mnie utrzymuje, Kṛṣṇa mnie chroni, nikt więcej.” To jest stała wiara. U niego nie ma nastroju „ja” i
„moje” – ‘ahaṁ-mama’ buddhya-śakti.
śuddha-nāma yā’ra mukhe tā’ra dṛḍha-mana
kṛṣṇa haite vicalita nahe eka kṣana
„Jestem najniższym z najniższych.” Z taką mentalnością, z takim nastrojem intonuje
Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma
Hare Hare. Osoba, której język intonuje śuddha-nama – czyste imię, posiada stały umysł.
Jego umysł nie krąży tu i tam. Gdzie udał się twój umysł? Twoje ciało siedzi tutaj, ale
twój umysł jest w innym miejscu.
42
Nāmābhāsa
śuddha-nāma yāra mukhe tāra dṛḍha-mana
kṛṣṇa haite vicalita nahe eka kṣana
Dzięki intonowaniu czystego imienia jego umysł jest skupiony i nie podróżuje tu i
tam. Nawet przez chwilę. Jest skupiony na Kṛṣṇie:
rī-nāma smarile rūpa āise saṅge saṅge
rūpa nāma vinā naya nāce nānā raṅge
Jeśli naprawdę intonujesz czyste imię, ono nie jest różne od Kṛṣṇy i Jego formy. Imię
Kṛṣṇy, Jego forma i Sam Kṛṣṇa nie są od Siebie różni. Śrī-nāma smarile rūpa āise saṅge
saṅge, jeśli intonujesz czyste imię lub pamiętasz czyste imię, natychmiast ujrzysz absolutnie piękną formę Śyāmasundara. Zostanie przed tobą zamanifestowana. To jest test na
to, czy intonujesz czyste imię. Wówczas natychmiast Go zobaczysz – rūpa nāma vinā
naya. Nie ma różnicy pomiędzy imieniem i formą Kṛṣṇy – nāce nānā raṅge – zostaną
zamanifestowane przed tobą różne līla.
ataeva nāma mātra vaiṣṇavera dharma
nāme prasphuṭita haya rūpa guṇa karma
kṛṣṇera samagra līlā nāme vidyamāna
nāma se parama tattva tomāra vidhāna
Dlatego nāma mātra vaiṣṇavera dharma. Nāma eka śaraṇatā vaiṣṇava – Vaiṣṇava,
który jest całkowicie podporządkowany świętemu imieniu i niczemu innemu – nāma
mātra vaiṣṇavera dharma, nāme prasphuṭita haya rūpa guṇa karma – on jest zawsze z
Kṛṣṇą, widzi absolutnie piękną formę Śyāmasundara, Kṛṣṇy. Widzi wszystkie līlā Kṛṣṇy
– kṛṣṇera samagra līlā nāme vidyamāna. Wszystkie līlā, wszystkiego rodzaju rozrywki znajdują się w świętym imieniu. Widzisz līlā. Jesteś zawsze we Vṛndāvan, widząc
Vṛndāvan līlā. Wówczas nāma se parama, kṛṣṇa-parama-tattva – Prawda Absolutna.
Święte imię jest również Prawdą Absolutną.
Sūryābhāsa – Nāmābhāsa
Mahāprabhu daje najwyższe, jednak przed powstaniem świętego imienia przy43
chodzi ten etap nāmābhāsa. Na przykład, przed wschodem promiennego słońca pojawia
się sūryābhāsa, ujrzysz nikły zarys, nikłe odbicie. Tak jak wschodni horyzont staje się
czerwony, mrok powoli znika. Gęsty mrok utrzymuje się w nocy, jednak przed wschodem słońca, stopniowo znika i wschodni horyzont wypełnia się czerwienią. Ci, którzy są
aktywni w nocy, niśācara – złodzieje, bandyci i sowy – odlatują, odchodzą przed wschodem słońca. Jest tam ābhāsa, jest tam nikły zarys, właśnie się pojawia i oni stopniowo
odlatują.
Niezawodne lekarstwo
Podobnie, przed wschodem świętego imienia – czystego imienia – pojawia się
nāmābhāsa. Gdy to ma miejsce wszystkie grzeszne reakcje odlatują i pojawia się mukti
– wyzwolenie. Cała prārabdha-karma (reakcje wcześniejszych działań, które obecnie
doświadcza się jako cierpienie i przyjemność) zostaje zniszczona. Gdy osiągasz etap
nāmābhāsa, cała twoja prārabdha-karma – przeszłe grzeszne reakcje zostają zniszczone
– nāmābhāse sarva-roga haya nivāraṇ. Choroba, roga, pojawia się z powodu grzesznych
działań. Gdy osiągasz etap nāmābhāsa, twoja prārabdha-karma zostaje zniszczona, twoje przeszłe karmiczne reakcje zostają zniszczone. Nie ma już chorób. Koniec z jakimikolwiek chorobami. Nie ma już chodzenia do lekarza po lekarstwa:
enechi auṣadhi māyā nāśibāra lāgi'
hari-nāma-mahā-mantra lao tumi māgi'
Przybyłem z niezawodnym lekarstwem – hari-nāma, mahā-mantrą. Ono jest niezawodne. Lekarstwo lekarzy może zawieść jednak to lekarstwo nigdy nie zawiedzie jeśli
w niego wierzysz. Jeśli masz mocną wiarę, jest niezawodne. Jeśli jednak brak ci wiary,
wówczas upadniesz i popełnisz aparādha.
Całkowicie niszczy māyę. Prārabdha-karma nie istnieje, nie ma karmicznych rakcji.
Skończone! Nie ma roga, nigdy więcej chorób. Wszystkie choroby zostały uleczone – koniec. Nie będzie chorób jeśli będziesz miał ze sobą to niezawodne lekarstwo: Hare Kṛṣṇa
Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.
nāmābhāse sarvastha haite śānti pāya
sakala āśaṅkā nāmābhāse dūra haya
Udajesz się do astrologa i mówisz:. „Och, nadszedł bardzo trudny okres w moim życiu,
44
Nāmābhāsa
złe gwiazdy, złe planety. One wszystkie są w moim horoskopie.” Astrolog odpowiada:
„Nadszedł bardzo zły okres, pojawiła się zła planeta rahu. Bardzo źle! Umrzesz, umrzesz,
umrzesz!” Śmierć się zbliża. Wkrótce cię dopadnie. Jeśli jednak intonujesz: Hare Kṛṣṇa
Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare
i w trakcie osiągniesz etap nāmābhāsa, wówczas cała twoja prārabdha-karma zostanie zniszczona. Ta zła planeta, zła graha, nie może cię już skrzywdzić. Nigdy więcej
śmierci! Nigdy więcej! Powinien umrzeć, a jednak przeżył. Co się z nim stało? Jako,
że przyjął schronienie świętego imienia, cała jego prārabdha-karma została zniszczona.
Osiągnął etap nāmābhāsa, wszystkie jego karmiczne reakcje zostały zniszczone. Nie ma
już prārabdha-karmy. Nie ma efektów graha. Skończone!
Dlaczego udajesz się do astrologa mówiąc: „Widzisz mój horoskop? Co złego i co
dobrego mi się przydarzy?” Nie ma potrzeby! Nie ma takiej potrzeby! To wszystko odeszło! Miałeś umrzeć, ale przeżyłeś. W jaki sposób? Co się stało? „Przyjąłem schronienie
świętego imienia: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare
Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Taki jest rezultat nāmābhāsa, wszystkie anarthy zostają
zniszczone.
yakṣa rakṣa bhūta preta graha samudaya
nāmābhāse sakala anartha dūre jaya
Wszystkie złe gwiazdy, złe planety, duchy, rākṣasowie, pretowie, wszystko to odejdzie. Ktoś miał się udać do piekła, ale został uratowany ponieważ wszystkie jego anarthy
zostały zniszczone.
Przykładem był Ajāmila. Miał iść do piekła, ale tam nie poszedł. Nie umarł. Długość
jego życia zwiększyła się. Cała jego prārabdha-karma została zniszczona. Taki jest rezultat nāmābhāsa. Jeśli nāmābhāsa wytworzyło taki rezultat, co dopiero mówić rezultacie, którym obdarza czyste imię – śuddha-nāma?
Jedyne błogosławieństwo – Sādhu-saṅga
Osoba, która intonuje czyste imię osiąga platformę kṛṣṇa-premy. Osiąga Kṛṣṇę.
Jednak etap nāmābhāsa jest niebezpiecznym etapem, ponieważ wszystkie upadki są właśnie stamtąd. To jest etap przejściowy. Nāmābhāsa jest niebezpieczne, ponieważ jeśli będziesz popełniać apāradhy i jeśli będziesz obcował z asādhu
– tymi, którzy nie są sādhu – upadniesz. Z pewnością upadniesz. Należy być bardzo, bardzo uważnym i posiadać wyłącznie towarzystwo sādhu. Sādhu-saṅga jest
fortecą. Ona cię ochroni działając niczym tarcza. Ochroni cię przed upadkiem.
Jeśli opuścisz sādhu-saṅgę, wówczas witasz niebezpieczeństwo z otwartymi ramio45
nami. Jeśli unikasz sādhu-saṅgi, skąd będziesz mieć ochronę? Māyā jest bardzo silna!
Wtedy z pewnością popełnisz apāradha, na pewno. I na pewno upadniesz. Tak, sādhusaṅga; sādhu-saṅge kṛṣṇa-nāma ei mātra chaya, saṁsāre jinite āra kona vastu naya. To
jest jedyny wymóg, sādhu-saṅge kṛṣṇa-nāma ei mātra chaya, saṁsāre jinite āra kona
vastu naya.
To było jedyne błogosławieństwo, o które poprosili Pracetowie. Pan Viṣṇu zapytał:
„Czego pragniecie?”
tulayāma lavenāpi
na svargaṁ nāpunar-bhavam
bhagavat-saṅgi-saṅgasya
martyānāṁ kim utāśińaḥ
„Nawet chwila towarzystwa czystego wielbiciela nie może zostać porównana do bycia przeniesionym na planety niebiańskie, czy nawet do wtopienia w blask Brahmana
w pełnym wyzwoleniu. Dla żywej istoty, której przeznaczeniem jest porzucenie ciała i śmierć, towarzystwo czystych wielbicieli jest najwyższym błogosławieństwem.”
(Śrīmad-Bhāgavatam 4.30.34)
Jesteśmy mieszkańcami martya-loki – materialnego świata, w którym mają miejsce
narodziny i śmierć. Co dobrego nas tutaj może spotkać? Jedynym dobrodziejstwem, którego potrzebujemy jest sādhu-saṅga. Sādhu-saṅga ochroni nas od wszelkich nieszczęść,
wszelkiego zła i cierpienia. Jest to jedyne wymagane błogosławieństwo.
Jeśli jesteś w towarzystwie sādhu, wówczas nic złego cię nie spotka. To jest ochrona.
To jest mocna forteca, sādhu-saṅge kṛṣṇa-nāma ei mātra chaya, saṁsāre jinite āra kona
vastu naya. To jest jedyne błogosławieństwo, o które można prosić: „Pozwól mi zawsze
mieć sādhu-saṅgę i bym intonował Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare
Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Wówczas będę w stanie intonować czyste imię. Inaczej nie będzie to możliwe.”
asādhu-saṅge bhāi kṛṣṇa-nāma nāhi haya
nāmākṣara bāhirāya baṭe nāma kabhu naya
kabhu nāmābhāsa sāḍā nāmāparādha
e saba jānihe bhāi kṛṣṇa-bhakti badha
(Prema-vivarta)
Jeśli nie posiadasz towarzystwa sādhu, który intonuje czyste imię, który jest
na najwyższym etapie prema-bhakti, nie możesz intonować czystego imienia. Jeśli obcujesz z asādhu (asādhu nie jest wielbicielem), wówczas twoje intonowa46
Nāmābhāsa
nie przypomina wymawianie alfabetu: ha… re… rā… ma… kṛṣ… ṇa… Alfabet –
ābhidhānika-śabda. Wymawiane są słowa, które tam są ale nie imię. Imię nie jest różne
od Kṛṣṇy i Kṛṣṇa nigdy się nie pojawi. Nāmākṣara bāhirāya baṭe nāma kabhu naya.
Pojawiają się wyłącznie litery alfabetu, a to nie jest imię. Kabhu nāmābhāsa sāḍā
nāmāparādha. Czasami możesz osiągnąć etap nāmābhāsa, inaczej twoje intonowanie to
wyłącznie nāma-aparādha.
Dlatego sādhu-saṅga – sādhu znaczy czysty wielbiciel, śuddha-bhakta, który posiada pełne podporządkowanie, który jest całkowicie podporządkowany świętemu imieniu
i Kṛṣṇie. Ktoś taki intonuje czyste imię. Jeśli będziesz posiadał towarzystwo takiego
sādhu, będzie to mocną fortecą, tarczą, która ochroni cię od wszelkiego zła. Wówczas
będziesz w stanie intonować czyste imię. W innym przypadku nie będzie to możliwe.
Będziesz wyłącznie intonował nāmābhāsa lub nāma-aparādha.
Mahāprabhu wyzwala każdego
Mahāprabhu pojawił się w trakcie zaćmienia księżyca. Każdy intonował Hare Kṛṣṇa
– nadīyā-vāsī, wszyscy mieszkańcy Nadii, nawet Muzułmanie mleccha-yavana w żartach
zaczęli intonować: „Hari, Hari.” Osiągnęli w ten sposób etap nāmābhāsa. Mahāprabhu
pojawił się, by wyzwolić wszystkich, istoty ruchome i nieruchome – sthavara-jaṅgama –
mleccha, yavana, patita, najbardziej zdegradowanych, najbardziej upadłych – to jest Jego
łaską. Gdy pojawił się w tym świecie wyzwolił nawet zwierzęta, ptaki, pszczoły, robaki,
gady i owady. Wszystkie otrzymały sposobność bycia wyzwolonym.
Wszyscy otrzymali sposobność słuchania gaura-kathā, gaura-kīrtanu i kṛṣṇa-kathā,
kṛṣṇa-kīrtanu. Gaurāṅga Mahāprabhu intonował Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa
Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. On jest tak miłosierny, cudownie miłosierny. Pojawił się, inkarnował w tym świecie dla dobra wszystkich żywych
istot, zarówno ruchomych jak i nieruchomych! Nawet dla ptaków, dzikich bestii i kamieni.
paśu pākhī jhure, pāńāṇa vidare,
śuni’ yāṅra guṇa-gāthā
(Śrī Śrī Gaura-Nityānandera Dayā, Locana dāsa Ṭhākura)
Gdy Śrī Caitanya Mahāprabhu przemierzał dżunglę Jhārikaṇḍa, sprawił że
zwierzęta, ptaki, węże, gady, lwy, jelenie oraz tygrysy, wszystkie tańczyły i intonowały Hare Kṛṣṇa. To jest łaska Mahāprabhu. Pāńāṇa vidare – nawet twarde kamienie topiły się i możecie zobaczyć tego dowód w świątyni Ālālanātha. Jest
tam wielki kamienny blok. Odbite jest w nim całe ciało Mahāprabhu. Ten kamień
47
się roztopił – paśu pākhī jhure, pāńāṇa vidare, śuni’ yāṅra guṇa-gāthā.
Kṛṣṇa-kīrtan – Gaura-kīrtan
Mahāprabhu pojawił się, by obdarzyć każdego Swoją łaską. Nie tylko istoty ludzkie,
ale i zwierzęta, ptaki, gady i nawet kamienie. To jest kṛṣṇa-kīrtan. Jeśli będziesz wykonywał prawdziwy kṛṣṇa-kīrtan, zostanie wyzwolony cały świat. Wszystko, co niepomyślne
zostanie wypędzone i wszystko, co pomyślne zostanie sprowadzone do tego świata. Jednak powinien to być kṛṣṇa-kīrtan, prawdziwy kṛṣṇa-kīrtan, a nie māyā-kīrtan.
anyābhilāṣitā-śūnyaṁ
jñāna-karmādy-anāvṛtam
ānukūlyena kṛṣṇānuśīlanaṁ bhaktir uttamā
„Należy pełnić transcendentalną miłosną służbę oddania dla Najwyższego Pana
Kṛṣṇy w przychylny sposób, bez pragnienia materialnych korzyści lub też zysku
z czynności dla rezultatu, czy filozoficznej spekulacji. Taka służba nazywana jest
czystą służbą oddania.” (Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.1.11)
Dlatego należy przyłączyć się do kṛṣṇa-kīrtanu – gaura-kīrtanu. Nie wolno mieć żadnych innych pragnień.
na dhanaṁ na janaṁ na sundarīṁ
kavitāṁ vā jagad-īśa kāmaye
mama janmani janmanīśvare
bhavatād bhaktir ahaitukī tvayi
Takie są nauki Mahāprabhu. Nie pielęgnuj pragnień osiągnięcia materialnego bogactwa, materialnych zwolenników – na dhanaṁ na janaṁ na sundarīṁ kavitāṁ – posiadania pięknej kobiety, by móc się nią cieszyć. Nie pielęgnuj pragnienia mukti – wyzwolenia.
Bhukti i mukti są dwiema wiedźmami. Materialne wyzwolenie i materialna przyjemność.
Nie szukaj ich towarzystwa. Jeśli pragniesz dołączyć do gaura-kīrtan, kṛṣṇa-kīrtan,
wówczas porzuć wszystkie pragnienia materialnej przyjemności i wyzwolenia. Jeśli jednak posiadasz te pragnienia i wykonujesz kīrtan, wówczas to nie jest kṛṣṇa-kīrtan. To jest
māyā-kīrtan!
Jeśli myślimy, że māyā-kīrtan to kṛṣṇa-kīrtan, wówczas popełniamy poważny błąd. Nāma nāhi haya – imię nie manifestuje się, wychodzą wyłącznie słowa
ze słownika. W słowniku przekonasz się, że Kṛṣṇa znaczy czarny. W związku z tym
48
Nāmābhāsa
pojawia się wyłącznie takie imię. Jednak prawdziwe imię nie jest różne od Kṛṣṇy. Jeśli
myślisz, że ten alfabet, czy słowo ze słownika nie jest różne od Kṛṣṇy, wówczas popełniasz poważny błąd i zostaniesz oszukany – vañcanā.
Prawdziwe imię Kṛṣṇy, Jego forma i On Sam nie są od Siebie różne. Dlatego kīrtan
Mahāprabhu to był kṛṣṇa-kīrtan, gaura-kīrtan. Imię które wybuchało z Jego ust z siłą
wulkanu było czystym imieniem. Ten kīrtan nie jest przeznaczony dla czyjejś przyjemności zmysłowej. Nie jest przeznaczony dla dostarczania przyjemności zmysłom. Coś
takiego nie jest kīrtanem.
Niemniej jednak jeśli ktoś osiągnie etap nāmābhāsa, wówczas cała jego prārabdhakarma zostaje zniszczona, wszystkie choroby zostaną wyleczone. Jest to wciąż powszechne tutaj w Indiach, w naszych wioskach. Jeśli pojawia się cholera i atakuje ona
wielu ludzi w wiosce, wieśniacy zbierają się i intonują przez całą noc Hare Kṛṣṇa chodząc dookoła. „O wieśniacy, wyjdźcie proszę i intonujcie Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa
Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.” Przez całą noc chodzą wokół wioski i w ten sposób cholera zostaje przepędzona.
Jednak Gaura nigdy nie mówi o tego typu kīrtanie. To nie jest gaura-kīrtan, który
przepędzi cholerę, czy nasze złe przeznaczenie. To czyste imię. Osiągnij Kṛṣṇę, kṛṣṇaprema – to jest gaura-kīrtan. To nie tak, że aspirujesz do mukti, czy materialnej przyjemności. Nie! Zostanie to automatycznie osiągnięte i jest na to dowód. Gdy Gaura intonował wykonując kīrtan, sāṅgopāṅgāstra-pārṣadam, otaczali Go aṅga, upāṅga – Advaita
Ācārya, Nityānanda Prabhu, Śrīvāsa Paṇḍita, Gadādhara Paṇḍita, wszyscy gaura-bhaktowie – otaczali Go intonując Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma
Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.
Zobaczcie tak zwanych māyāvādich z Kāśī. Ich przywódcą był Prakāśānanda
Sarasvatī. Osiągnęli mukti i stali się Vaiṣṇavami. Taka gaura-karuṇā, gaura-kṛpā. Nawet
takie materialistyczne osoby jak Król Pratāparudra, który obcował z kāminī i kāñcana
– kobietami i złotem, rozwinął pełną świadomość Kṛṣṇy. Taki jest efekt gaura-kīrtanu.
Roztapiają się nawet twarde kamienne bloki. Zwierzęta, ptaki, pszczoły, gady, dzikie
bestie, wszystkie intonowały Hare Kṛṣṇa i osiągnęły wyzwolenie. To jest dowód. Gdy
Śrī Caitanya Pahāprabhu przechodził przez dżunglę Jhārikhaṇḍa, nawet drzewa i pnącza
zostały oczarowane. Tak, gdy Mahāprabhu wykonywał tam kīrtan, był to gaura-kīrtan.
Obecnie jednak nie ma prawdziwego kṛṣṇa-kīrtanu. Tego jest niedostatek. Brak prawdziwego kṛṣṇa-kīrtanu. Dlatego jesteśmy pochwyceni przez prawa māyi lub Kali i z tego
powodu kłócimy się i walczymy ze sobą. Dlaczego w ruchu Mahāprabhu mają miejsce
kłótnie? Mahāprabhu zmiażdżył i zabił Kali. Dlaczego Kali pojawił się ponownie? Ponieważ nie wykonujecie kṛṣṇa-kīrtanu. To jedyny powód. Inaczej nie byłoby Kali!
49
kali-kukkura-kadana yadi cāo (he)
kali-yuga-pāvana, kali-bhaya-nāśana
śrī-śacī-nandana gāo (he)
(Kalyāṇa-kalpa-taru, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)
Jeśli pragniesz całkowicie zmiażdżyć Kali na proch, psa Kali (kukkurę), wówczas
intonuj: „Sacīnandana Gaurahari - kī jaya!” On jest wyzwolicielem ludzi dotkniętych
Kali-yugą. Ci, którzy obawiają się Kali-yugi powinni intonować imię Gaurahari wykonując prawdziwy kṛṣṇa-kīrtan – gaura-kīrtan, czysty kṛṣṇa-kīrtan – gaura-kīrtan. Tak Kali
zostanie całkowicie zniszczony. Pies Kali zostanie całkowicie zmiażdżony na pył. Nie
będzie już jego kłótni i hipokryzji. Ale dlatego, że nie wykonujecie prawdziwego kṛṣṇakīrtanu, Kali wszedł do naszego ruchu.
Tak Gaurasundara pojawił się w materialnym świecie, by obdarzyć łaską każdego.
Nawet zwierzęta, psy, świnie, ptaki, kamienie, pnącza i drzewa, a co dopiero mówić o
istotach ludzkich. Podążaj za Gaurāṅgą Mahāprabhu i intonuj czyste imię Kṛṣṇy. Hare
Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare
Hare. Tak zdobędziecie Kṛṣṇę!
Pytania – Łaska Kṛṣṇy
Wielbiciel: Powiedziałeś, że nāmābhāsa jest bardzo niebezpieczne?
Gour Govinda Swami: Tak, bardzo niebezpieczne.
Wielbiciel: Powiedziałeś, że wszystkie upadki mają miejsce właśnie na tym etapie.
Wcześniej powiedziałeś, że nie możliwe jest upaść z etapu nāma-aparādha ponieważ jest
on sam w sobie stanem upadłym. Czy to prawda?
Gour Govinda Swami: Etap nāma-aparādha jest etapem upadłym. Choć etap
nāmābhāsa jest etapem przejściowym, niemniej jednak obdarza takimi rezultatami jak
mukti, gdzie twoja cała prārabdha-karma zostaje zniszczona. Jednak wciąż jest to niebezpieczny etap, ponieważ jeśli nie jesteś uważny, popełnisz aparādha. Jeśli będziesz
obcował z asādhu, asat, popełnisz aparādha i upadniesz. Tak!
Wielbiciel: Jeśli ktoś intonuje nāma-aparādha, wówczas już jest upadły. Zatem dlaczego mówisz o upadku?
Gour Govinda Swami: Popełnianie nāma-aparādha nie jest wcale intonowaniem
imienia. Intonowanie z obrazami jest popełnianie nāma-aparādha. Jaki jest tego rezultat? Upadniesz i udasz się do piekła! Dharma, artha, kāma i mokṣa. Jeśli osiągniesz etap
nāmābhāsa one wszystkie tam są. Osiągniesz mokṣę. Tak zwana dharmę – religijność,
arthę – rozwój ekonomiczny, kāmę – zadowalanie zmysłów. Wszystkie twoje pragnienia
zostaną spełnione. Wszystko tam będzie. Na etapie nāma-aparādha nie ma mokṣy, są
wyłącznie dharma, artha i kāma.
Wielbiciel: Zatem jest czymś bardzo niebezpiecznym intonować jeśli mamy
50
Nāmābhāsa
jakieś pragnienia? Czy to pragnienie się zamanifestuje?
Gour Govinda Swami: Imię spełni twoje materialne pragnienie – dharmy, arthy i
kamy. Intonujesz, i choć twoje intonowanie jest pełne obraz, twoje pragnienia zostaną
spełnione. Ale czym jest spełnienie materialnych pragnień. Bharata Mahārāja upadł z
tak wzniosłej pozycji. Zatem spełniasz swoje materialne pragnienia – jednak zbyt wiele
przywiązania do materialnej przyjemności sprawi, że ześlizgniesz się w dół, do piekła.
Jeśli jednak intonujesz nāmābhāsa, wówczas jest tam mokṣa, osiągniesz wyzwolenie.
Jednak na tym etapie powinieneś być bardzo, bardzo uważny by zawsze mieć towarzystwo sādhu!
Wielbiciel: Czy może tam być sāyujya-mukti?
Gour Govinda Swami: Mukti już tam jest. Zawsze obcuj z sādhu, pozostań w ich
towarzystwie, zawsze intonuj z nimi czyste imię i wznieś się z tego etapu do etapu czystego imienia. Intonowanie pozbawione obraz znaczy, że jesteś wolny od strachu. Inaczej
strach nadal będzie istniał. Na tym etapie jeśli popełniasz aparādha: nāma-aparādha,
vaiṣṇava-aparādha, jakiekolwiek aparādha – upadniesz!
Wielbiciel: Jeśli ktoś upadnie na niższy etap, jednak nie do końca. Jeśli to nie jest
obraza szalonego słonia. Powiedziane jest, że wtedy zejdzie z etapu bhāvy, na etap niższy.
Jeśli ktoś osiąga bhāvę lub premę i popełnia obrazę, schodzi na poziom niższy, czyż nie
tak?
Gour Govinda Swami: Bharata Mahārāja osiągnął etap bhāvy, jednak wciąż były
tam niektóre anarthy w niewielkiej ilości. Nie zostały w pełni usunięte. Pojawi się lābha,
pūja, pratiṣṭha. Będą mówić: „Wielki sādhu.” Tak! Przyjdą do ciebie wielkie girlandy.
Ofiarowanie pūjy, daṇḍavaty, praṇāmy, przyjdzie tak wiele pieniędzy – praṇāmī. Tak, to
jest anartha i jeśli jesteś od tego uzależniony – koniec!
Wielbiciel: Jeden wielbiciel mówił ostatnio, że czasami możesz intonować nāmaaparādha, czasami nāmābhāsa, a czasami śuddha-nāma. Czy możliwe jest, że ktoś może
intonować śuddha-nāma, a czasami nāma-aparādha?
Gour Govinda Swami: Nie! Asādhu-saṅge bhāi kṛṣṇa-nāma nāhi haya, nāmākṣara
bāhirāya baṭe nāma kabhu naya, kabhu nāmābhāsa sāḍā nāmāparādha. Jeśli nie masz
towarzystwa sādhu i w zamian obcujesz z asādhu, nie możesz intonować śuddha-nāma.
Czasami możesz dojść do etapu nāmābhāsa, inaczej zawsze intonujesz nāma-aparādha.
Jeśli jesteś w czystym towarzystwie czystego sādhu, wówczas będziesz w stanie intonować czyste imię.
Wielbiciel: Zatem śuddha-nāma znaczy brak nāmā-aparādha?
Gour Govinda Swami: Brak nāmā-aparādha i brak nāmābhāsa. To jest śuddhanāma.
Wielbiciel: Mahāprabhu, On powiedział, że jeśli raz zaintonujesz święte imię, osiągniesz rezultat.
Gour Govinda Swami: Tak, to jest Vaiṣṇava. On jest Vaiṣṇavą – āṅra mukhe śuni eka-bāra kṛṣṇa-nāma, sei pūjya – sei vaiṣṇava, jeśli zaintonowałeś choć raz
51
śuddha-nāma, jeden raz „Kṛṣṇa”, wówczas jesteś Vaiṣṇavą. Jeśli zawsze intonujesz
czysto, wówczas jesteś vaiṣṇavatarem. To jest test – yāṅhāra darśane mukhe āise
kṛṣṇa-nāma – vaiṣṇavatama. Po prostu widząc takiego Vaiṣṇavę, umysł i język automatycznie intonuje Hare Kṛṣṇa. Ktoś taki jest najwyższym Vaiṣṇavą – vaiṣṇavatarem,
vaiṣṇavatama. Mahāprabhu to powiedział. Ten, kto raz zaintonował śuddha-nāma jest
Vaiṣṇavą. Tak, może się tak wydarzyć. Dzięki towarzystwu sādhu zaintonował raz, jednak
później opuszcza ich towarzystwo i popełnia aparādha. Jednak raz zaintonował i dlatego
również jest Vaiṣṇavą. Jednak ten, kto zawsze intonuje. Jak się nazywa? Vaiṣṇavatara,
bhāgavatottama. Na jego widok mój język automatycznie intonuje Hare Kṛṣṇa. On jest
najwyższym Vaiṣṇavą.
Wielbiciel: Gurudeva, jeśli ktoś słyszy czyste imię od sādhu, wówczas może natychmiast samemu intonować?
Gour Govinda Swami: Tak, w towarzystwie będzie intonował.
Wielbiciel: Dlaczego tak trudno jest powstrzymać się od popełniania aparādha? Nawet jeśli posiadamy pragnienie, by przestać. Dlaczego jest tak trudno?
Gour Govinda Swami: Ponieważ posiadasz w umyśle jakieś materialne pragnienie.
Jeśli istnieją materialne pragnienia, wówczas popełniasz aparādha. Twój umysł krąży tu
i tam, gdy intonujesz Hare Kṛṣṇa. Nie jest skupiony na Kṛṣṇie i tak popełniasz dziewiąte aparādha – anavadhānatā. Bhaktivinoda Ṭhākura powiedział, że możesz nie popełniać pozostałych dziewięciu obraz, ale jeśli popełniasz anavadhānatā, nie będziesz mógł
osiągnąć premy. Wspominam o tym, gdy mówię o nāma-aparādha. Nie znajdziesz tego
w Bhakti-rasāmṛta-sindhu. Powiedział to jednak Bhaktivinoda Ṭhākura w Hari-nāmacintamaṇi. Dlaczego nie możesz rozwinąć kṛṣṇa-premy? Z powodu tego aparādha. Nie
popełniamy żadnych innych obraz poza tą, dlatego nie możemy osiągnąć kṛṣṇa-premy. W
innym przypadku nāma obdarzy nas nią. Dlaczego jej nie osiągnąłeś? Ponieważ popełniasz aparādha – twój umysł krąży tu i tam.
Wielbiciel: Jeśli ktoś jest bardzo uważny na etapie nāmābhāsa, wówczas bardzo
szybko osiągnie czyste imię, tak jak jest w przypadku wschodu słońca. Czy istnieją jakieś
symptomy, że ktoś intonuje nāmābhāsa?
Gour Govinda Swami: Symptomem czystego nāmābhāsa jest to, że nie ma chorób,
nie ma złych gwiazd, ani niepomyślnych planet. Twój horoskop mówi, że powinieneś
umrzeć, a wciąż żyjesz. To jest nāmābhāsa. Jeśli intonujesz czyste imię, wówczas nieustannie widzisz Śyāmasundara. To jest test, intonuj Hare Kṛṣṇa i ujrzyj Śyāmasundara.
Wówczas możesz zrozumieć: tak, czyste imię manifestuje się, mogę zobaczyć piękną
formę.
Wielbiciel: Jeśli ktoś intonuje nāmābhāsa, czy Kṛṣṇa może dać mu choroby, itp. Tylko po to, by go oczyścić?
Gour Govinda Swami: To jest łaska Kṛṣṇy!
Wielbiciel: Zatem ktoś intonuje nāmābhāsa, a Kṛṣṇa wciąż może mu dać ja52
Nāmābhāsa
kieś reakcje?
Gour Govinda Swami: Niektóre choroby się pojawią. Sādhu również choruje. To
jest łaską Kṛṣṇy:
tat te 'nukampāṁ susamīkṣamāṇo
bhuñjāna evātma-kṛtaṁ vipākam
hṛd-vāg-vapurbhir vidadhan namas te
jīveta yo mukti-pade sa dāya-bhāk
„Mój drogi Panie, osoba która szczerze czeka, aż obdarzysz ją Swą bezprzyczynową łaską, w międzyczasie cały czas cierpiąc reakcje swych przeszłych wykroczeń i
ofiarowując Tobie pełne szacunku pokłony wewnątrz serca, słowami i ciałem, z pewnością spełnia wymagania do wyzwolenia, gdyż słusznie się jej to należy.” (ŚrīmadBhāgavatam 10.14.8)
To jest anukampā! To jest łaską Kṛṣṇy. Tak, to jest łaska Kṛṣṇy. Haridāsa Ṭhākura
intonował czyste imię w każdym momencie. Intonował trzysta tysięcy imion. Nigdy nie
spał, nigdy nie jadł. Jaki rodzaj ciała posiadał? Siddha-deha – to nie było ciało materialne.
Brak żądań, by coś zjeść, by spać, by łączyć się w pary, czy bronić się. Całkowicie duchowe ciało – siddha-deha. Trzysta tysięcy imion – wszystkie intonowane w czysty sposób.
On był zawsze z Kṛṣṇą, a jednak był tak prześladowany. Pāṣaṇḍī ciągnęli go przez dwadzieścia jeden bazarów. Bili go i bili. Odchodziła skóra, lała się krew. Było widać jego
kości. Dlaczego przyszło do niego coś takiego? On to przyjął: „Kṛṣṇa jest dla mnie tak
łaskawy. Jestem bardzo grzeszną osobą. Kṛṣṇa jest bardzo miłosierny dając mi tak lekką
karę. On jest tak miłosierny. Należy mi się bardzo surowa i ciężka kara. Ale On mi daje
tylko odrobinę. Powinni mi ściąć głowę, a tak tylko straciłem palec.” On akceptuje to w
ten sposób. Vaiṣṇava akceptuje rzeczy w taki sposób. To jest łaska – tat te ’nukampāṁ.
Akceptuje to i toleruje wszystko. Jeśli wykonujesz hari-kīrtana, zdobędziesz moc tolerancji – taror iva sahiṣṇunā. Po prosty toleruj. On nigdy nie był zaniepokojony. Nie
odczuwał bólu. Wcale. Każda inna osoba by umarła, ale on żył. Jakie miał ciało? Intonował spokojnie i błogo Hare Kṛṣṇa. On był na tym etapie, gdy pāṣaṇḍī go chłostali, chłostali i ciągnęli z miejsca na miejsce. Po prostu intonował i w ogóle nie odczuwał bólu.
Mahāprabhu powiedział mu później: „Gdy bili cię pāṣaṇḍī, ich cięgi lądowały na moich
plecach.” To jest Jego łaska. Haridāsa Ṭhākura nie miał żadnej prārabdha-karmy. Po
zniszczeniu prārabdha-karmy nie ma już chorób, a jeśli się jakieś zamanifestują, wówczas jest to łaska. Dzięki temu osoba staje się bardziej silna i stała. To jest łaska. Teraz jest
gotów, by powrócić do domu, do Boga i zbliżyć się do lotosowych stóp Kṛṣṇy – mukti-pade sa dāya-bhāk. Żadnej prārabdha-karmy!
53
Śuddha-nāma Bhajana
Wielbiciel: A co z aprārabdha-karmą (reakcjami, które zaowocują w przyszłym ciele)? Istnieje przecież prārabdha-karma i aprārabdha-karma.
Gour Govinda Swami: Wszystko znika, koniec. Wszystko jest skończone!
54
Rozdział III – Śuddha-nāma: Część pierwsza
Jak osiągnąć czyste imię
‘kevala’-śabde punarapi niścaya-karaṇa
jñāna-yoga-tapa-karma-ādi nivāraṇa
„Użycie słowa kevala (jedynie) wyklucza wszystkie pozostałe procesy, jak kultywację wiedzy, praktykę yogi mistycznej oraz wykonywanie wyrzeczeń i czynności dla
rezultatu.”
Nasz ruch świadomości Krsny podkreśla intonowanie wyłącznie Hare Kṛṣṇa mantry,
podczas gdy inni, nie znający sekretu sukcesu dla tego Wieku Kali, niepotrzebnie oddają
się kultywacji wiedzy, praktyce yogi mistycznej, czy też wykonywaniu czynności dla
rezultatu lub bezużytecznych wyrzeczeń. Po prostu marnują swój czas i zwodzą swoich zwolenników. Kiedy mówimy o tym otwarcie słuchającym nas osobom, członkowie
przeciwnych grup złoszczą się na nas. Lecz zgodnie ze wskazówkami śāstr, nie możemy
pójść na kompromis z tak zwanymi jñanī, yogīnami, karmītami czy tapasvī. Gdy mówią,
że są tak dobrzy jak my, musimy powiedzieć, że jedynie my jesteśmy dobrzy, a oni nie. To
nie jest nasz upór – takie są zalecenia śāstr. Nie możemy odstępować od tych instrukcji.
Potwierdza to następny werset Caitanya-caritāmṛty. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā
17.24)
anyathā ye māne, tāra nāhika nistāra
nāhi, nāhi, nāhi—e tina ‘eva’-kāra
„Werset ten jasno oświadcza, że każdy kto przyjmuje inną ścieżkę nie zostanie wyzwolony. Taki jest powód potrójnego powtórzenia: ‘nic innego, nic innego, nic innego,’ kładącego nacisk na prawdziwy proces samorealizacji.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta,
Ādi-lilā 17.25)
55
tṛṇa haite nīca hañā sadā labe nāma
āpani nirabhimānī, anye dibe māna
„Aby zawsze intonować święte imię, należy być bardziej pokornym od trawy na
ulicy i pozbawionym wszelkiego pragnienia osobistego honoru, lecz należy ofiarowywać pełne szacunku pokłony innym.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.26)
taru-sama sahiṣṇutā vaiṣṇava karibe
bhartsana-tāḍane kāke kichu nā balibe
„Wielbiciel intonujący święte imię Pana powinien praktykować cierpliwość, jaką
mają drzewa. Nawet jeśli zostanie zganiony czy skarcony, nie powinien mówić nic,
by wziąć odwet. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.27)
kāṭileha taru yena kichu nā bolaya
śukāiyā mare, tabu jala nā māgaya
„Ponieważ jeśli nawet ktoś ścina drzewo, ono nigdy nie protestuje, nawet gdy wysycha i obumiera, nie prosi nikogo o wodę.”
Taka praktyka cierpliwości (tṛṇād api sunīcena) jest bardzo trudna, lecz jeśli ktoś rzeczywiście podejmuje intonowanie mantry Hare Kṛṣṇa, automatycznie rozwija cechę cierpliwości. Osoba zaawansowana w świadomości duchowej poprzez intonowanie mantry
Hare Kṛṣṇa nie musi praktykować, by rozwinąć ją niezależnie, gdyż dzięki regularnemu
intonowaniu mantry Hare Kṛṣṇa, wielbiciel rozwija wszelkie dobre cechy. (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Ādi-lilā 17.28)
ei-mata vaiṣṇava kāre kichu nā māgiba
ayācita-vṛtti, kiṁvā śāka-phala khāiba
„Tak więc Vaisnava nie powinien nikogo o nic prosić. Jeśli ktoś daje mu coś bez proszenia, powinien przyjąć, lecz jeśli nie dostaje nic, powinien zadowolić się jedzeniem
łatwo osiągalnych warzyw i owoców.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.29)
sadā nāma la-iba, yathā-lābhete santoṣa
eita ācāra kare bhakti-dharma-poṣa
„Należy ściśle przestrzegać zasady bezustannego intonowania świętego imienia i należy zadowalać się tym, co jest z łatwością osiągalne. Takie peł56
ne oddania zachowanie jest mocną podporą służby oddania.” (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Ādi-lilā 17.30)
tṛṇād api su-nīcena
taror iva sahiṣṇunā
amāninā māna-dena
kīrtanīyaḥ sadā hariḥ
„Kto uważa się za niższego od słomy na ulicy, kto jest bardziej tolerancyjny od drzewa i kto nie oczekuje szacunku dla siebie, jednakże zawsze jest gotów ofiarowywać
wszelki szacunek innym, z łatwością może zawsze intonować święte imię Pana.”
Werset ten szczególnie wspomina o trawie, ponieważ choć każdy ją depcze, ona nigdy
nie protestuje. Przykład ten mówi, że mistrz duchowy czy lider, nie powinien być dumny
ze swojej pozycji; będąc zawsze pokorniejszym od zwykłego człowieka, powinien wytrwale nauczać kultu Caitanyi Mahāprabhu, intonując mantrę Hare Kṛṣṇa. (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Ādi-lilā 17.31)
ūrdhva-bāhu kari’ kahoṅ, śuna, sarva-loka
nāma-sūtre gāṅthi’ para kaṇṭhe ei śloka
„Wznosząc ręce, oznajmiam: ‘Słuchajcie mnie wszyscy! Nawleczcie ten werset na
nić świętego imienia i noście go wokół szyi, by bezustannie pamiętać.’"
Intonując mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa, na początku można popełniać wiele obraz, które
nazywane są nāmābhāsa i nāma-aparādha. Na etapie tym niemożliwe jest osiągnięcie
doskonałej miłości do Kṛṣṇy poprzez intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Dlatego
mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa należy intonować zgodnie z zasadami powyższego wersetu,
tṛṇād api su-nīcena taror iva sahiṣṇunā. Należy zauważyć w związku z tym, że podczas
intonowania angażujemy górną i dolną wargę jak również język. Wszystkie trzy muszą
być zaangażowane w intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Słowa "Hare Kṛṣṇa" należy
wymawiać wyraźnie i słuchać ich. Czasami zamiast intonować z właściwą wymową przy
pomocy warg i języka, mechanicznie wydajemy syczący dźwięk. Intonowanie jest bardzo proste, lecz należy praktykować je poważnie. Dlatego autor Śrī Caitanya-caritāmṛty,
Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī, radzi wszystkim, by zawsze nosili ten werset wokół szyi.
(Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.32)
prabhu-ājñāya kara ei śloka ācaraṇa
avaśya pāibe tabe śrī-kṛṣṇa-caraṇa
57
„Należy ściśle przestrzegać zasad podanych przez Pana Caitanyę Mahāprabhu w
tym wersecie. Jeśli ktoś po prostu podąża śladami Pana Caitanyi i Gosvāmīch, z
pewnością osiągnie ostateczny cel życia, lotosowe stopy Śrī Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Ādi-lilā 17.33)
Podążaj za naukami Mahāprabhu i Gosvāmīch
Nie podążasz za naukami Śrī Caitanyi Mahāprabhu, zasadami danymi przez Niego
i Gosvāmīch. Zostało jasno powiedziane: „Nigdy nie pójdziemy na kompromis. To nie
jest nasz upór, takie są wskazówki śāstr i nie możemy od nich odstępować.” Dlaczego
Prabhupāda miałby odstępować od tych wskazówek? Ci, którzy mówią, że Prabhupāda to
uczynił, nie zrozumieli go. Prabhupāda ściśle podążał za instrukcjami śāstr i to, co mówił
jest z zgodne z śāstra-siddhāntą.
To jest wiek kłótni. Dlaczego one mają miejsce? Dlaczego są walki? Ponieważ każdy
myśli: „Jestem wielki!” Jedna osoba powie: „Co? Ty jesteś wielki? Nie! To ja jestem
wielki!” I tak zaczyna się walka i kłótnie. Taka jest Kali-yuga. W Kali-yudze miarą jest
dambha – duma. Tak bardzo, bardzo niebezpieczny wiek. Kali-yuga to najbardziej zdegradowany wiek.
Kto potrafi zrozumieć Vaiṣṇavę?
W tym wieku wymagane są wyłącznie nauki Mahāprabhu. Jeśli potrafisz je zaakceptować, zrozumieć i praktykować w swym życiu, wówczas zostaniesz ocalony. Inaczej nie
możesz być uratowany od wpływu Kali. Dlatego Prabhupāda mówi: „Ta praktyka cierpliwości, tṛṇād api sunīcena, jest bardzo trudna. Lecz jeśli ktoś rzeczywiście zaangażuje
się w intonowanie Hare Kṛṣṇa mantry, cecha cierpliwości rozwinie się automatycznie.”
Vaiṣṇava nie jest żebrakiem. Jeśli to robi, nie jest wcale Vaiṣṇavą. Jest żebrakiem. Dlaczego staje u drzwi czyjegoś domu? Pojawia się takie pytanie. Nie idzie tam, by żebrać
dla zapełnienia żołądka. Nigdy nie udaje się tam z tego powodu. Udaje się tym, by okazać
łaskę tym, którzy są zbyt przywiązani do domu i domowego ogniska oraz tym, którzy
myślą w kategoriach „ja” i „moje” i z tego powodu są kompletnie pozbawieni wiedzy.
To jest złudzona, rażąco oszołomiona osoba, która myśli: „To jest moje. To jest moje. To
jest moje.” W rzeczywistości wszystko należy do Kṛṣṇy. Nic nie jest twoje, jednak jesteś
w takiej iluzji, że myślisz: „ja” i „moje,” „moje,” „moje!” To, co jest własnością Kṛṣṇy
on uważa za jego mówiąc: „Moje!” Jest wielkim przestępcą i kryminalistą. To, że stara
się przywłaszczyć sobie własność Kṛṣṇy, panować nad nią i cieszyć nią jest mentalnością
przestępczą. Dlatego popełnia wielką zbrodnię.
58
By okazać łaskę takiemu kryminaliście, Vaiṣṇava udaje się do jego domu. Robi to,
by kultywować czystą świadomość – świadomość Kṛṣṇy. To nie tak, że Vaiṣṇava udaje
się tam by błagać o jedzenie: „Daj mi jeść, daj mi jeść!” Nie. Nigdy nie żebrze. On nie
jest wcale żebrakiem. Raczej może być głodny i umrze, ale nigdy nie poprosi o jedzenie.
Przykładem jest drzewo. Mahāprabhu podaje ten przykład w Swej Śikṣāṣṭace, a
Kavirāja Gosvāmī go dalej wyjaśnia. Drzewo może umrzeć, może uschnąć i umrzeć, jednak nigdy nie poprosi: „Daj mi wody.” Toleruje. Podobnie powinien tolerować Vaiṣṇava.
Choć jest głodny i potrzebuje jedzenia, nikogo nie poprosi: „Daj mi jeść. Umieram z
głodu.” Nie, toleruje to. Ayācita-vṛtti znaczy zawód nie proszenia o cokolwiek. Jeśli coś
przyjdzie samoistnie, Vaiṣṇava przyjmuje to. Inaczej nigdy niczego nie zaakceptuje. W
odniesieniu do tego mówimy również, że wielbiciel, który jest całkowicie podporządkowany lotosowym stopom Kṛṣṇy, jest w pełni podporządkowany świętemu imieniu.
Zachowuje się właśnie w taki sposób. Nigdy o nic nie prosi, nikogo. Toleruje wszystko
- taror iva sahiṣṇunā – jest tolerancyjny niczym drzewo.
Jest zawsze zaangażowany w słuchanie, intonowanie, pamiętanie, służenie Panu,
dāsya, sakhya, ātma-nivedana – navadhā bhakti – dziewięć rodzajów bhakti. Opisane
są one w siódmym canto Śrīmad-Bhāgavatam, w naukach Prahlāda Mahārāja. Vaiṣṇava
nie jest leniem. Dzień i noc, dwadzieścia cztery godziny na dobę zaangażowany jest w
służbę dla Kṛṣṇy.
Nikt nie jest w stanie zrozumieć postępowania Vaiṣṇavy – vaiṣṇavera kriyā-mudrā
vijñeha nā bujhaya. Bez względu na to jak wielką ktoś może być osobą, może być uczonym paṇḍitą w społeczeństwie, jednak nadal nie będzie mógł zrozumieć postępowania
Vaiṣṇavy. To zrozumienie nie jest prostą rzeczą! Oni nie mogą tego zrozumieć i dlatego
mówią: „Ci ludzie to są społeczne pasożyty, kompletnie nic nie robią.”
On nie jest pasożytem, nigdy o nic nie prosi. Jak może nim być? Czy mówi: „Daj mi
jeść. Daj mi jeść?” Zatem dlaczego mówisz, że jest pasożytem? Nie mogą tego zrozumieć, ayācita-vṛtti – jeśli cokolwiek przyjdzie samoistnie, Vaiṣṇava to przyjmuje. Jeśli
nic nie przychodzi – on woli raczej umrzeć. Nigdy nie będzie prosić. Jest jak drzewo.
Cokolwiek jest dostępne, śāka, phala – jakiś owoc, czy liść, cokolwiek jest dostępne –
akceptuje to. Jeśli nie ma niczego, Vaiṣṇava toleruje i Mādhavendra Purī był tego typowym przykładem.
Mādhavendra Purī
Mādhavendra Purī jest typowym przykładem. To taki Vaiṣṇava, on nigdy nikogo o nic
nie prosił. Mógł być głodny, mógł być spragniony, lecz nigdy o nic nie prosił. Tolerował
to!
59
Pewnego razu siedział pod drzewem w dżungli we Vṛindāvan. Był bardzo spragniony
i głodny, jednak o nic nie prosił. To jest Vaiṣṇava. Podążał ścieżką ayācita-vṛtti. Kṛṣṇa
pojawił się tam w formie chłopca pasterza i zapytał: „Co z ciebie za sannyāsīn? Oni
zazwyczaj robią mādhukarī. Żebrzą chodząc od domu do domu! Dlaczego nie idziesz,
by żebrać? Jesteś głodny i spragniony,” Wówczas Mādhavendra Purī spojrzał na Niego
i odparł: „Kim jesteś? Skąd wiesz, że jestem głodny i spragniony?” „Jestem pasterzem,
żyję w tej wiosce. Jeśli ktoś do nas przychodzi, nigdy nie pości, ani nigdy nie jest głodny.
Zatem dlaczego nie masz nic do jedzenia?” Mādhavendra Purī zapytał ponownie: „Skąd
wiesz, że jestem głodny i spragniony?” „Och, pewne damy brały kąpiel w tamtym stawie,
rozmawiały ze sobą i usłyszałem jak mówiły: ‘Ten sannyāsīn siedzi pod drzewem i jest
bardzo głodny, zmęczony i spragniony,’ Zajmowałem się krowami i usłyszałem ich rozmowę. To jest moje zajęcie. Każdego dnia wypasam krowy.” Kṛṣṇa pojawia się w formie
pasterza i mówi w taki sposób: „W porządku, w porządku. Mam ze Sobą ten dzbanek
mleka. Weź go, weź.” Zatem te rzeczy przychodzą do niego. On o nic nie prosi.
Kṛṣṇa jest tym, który utrzymuje
Osoba, która jest całkowicie podporządkowana lotosowym stopom Kṛṣṇy, całkowicie podporządkowana świętemu imieniu, nigdy nie myśli o swoim utrzymaniu. Kṛṣṇa ją
utrzyma, On to obiecał: kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati. Powiedział w
Bhagavad-gicie: „O Arjuno, synu Kuntī, idź w świat i uderzając w bębny oświadcz śmiało: Mój wielbiciel nigdy nie zginie. Ja obdarzę go ochroną. Ja go utrzymam!”
Kṛṣṇa znany jest jako Viśvambhara – ten, który utrzymuje cały wszechświat – kṛṣṇa
viśvambhara viśva karena pālana, jagad-guru kṛṣṇa sabe karena rakṣaṇa! Kṛṣṇa chroni
każdego, włączając w to cały świat. Dlaczego miałby nie utrzymać ciebie? Jeśli jesteś
zaangażowany w służbę dla Niego, dlaczego miałby ciebie nie utrzymać? Dlaczego miałbyś głodować? Nie będzie głodował ten, kto przyjął schronienie u lotosowych stóp Kṛṣṇy
i jest w stu procentach zaangażowany w służbę dla Niego, w dzień i w nocy, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Dlaczego miałby głodować? Nigdy nie będzie głodny,
Kṛṣṇa utrzymuje cały świat. To jest konieczność – kṛṣṇa ye rakṣaka āra pālaka āmāra.
Wielbiciel, który jest podporządkowany, który jest całkowicie świadomy Kṛṣṇy,
w stu procentach świadomy Kṛṣṇy, wie bardzo dobrze, że Kṛṣṇa jest jego obrońcą i tym, który go utrzymuje.” Zatem dlaczego myślisz: „Och, co ja zrobię. Wielu o tym mówi. Przyjdzie taka straszna wojna, wszystko zostanie zniszczone.
Co ja wtedy zrobię, czy powinienem iść do podziemi?” Każdy myśli w taki sposób. Jeśli też tak myślisz, znaczy to, że nie masz wiary w Kṛṣṇę, który jest jednym
60
obrońcą i jedyną Osobą, która nas utrzymuje! Kṛṣṇa vinā rakṣā-kartā āra keha nā –
Kṛṣṇa jest tym, który mnie utrzymuje, Kṛṣṇa jest tym, który mnie chroni. Podporządkowana dusza myśli w taki sposób i z pewnością jest utrzymywana i chroniona. Jednak ty
nie posiadasz wiary w Kṛṣṇę, wątpisz, jesteś saṁśayātmā. A kim jest osoba pozbawiona
wiary?
aśraddadhānāḥ puruńā
dharmasyāsya parantapa
aprāpya māṁ nivartante
mṛtyu-saṁsāra-vartmani
„Ci, którzy nie zachowują wiary w ścieżkę służby oddania, nie osiągają Mnie, o
pogromco nieprzyjaciół, lecz powracają do cyklu narodzin i śmierci w tym materialnym świecie.” (Bhagavad-gitā 9.3)
Osoba, która nie posiada wiary w Kṛṣṇę, która w Niego wątpi, ponownie przyjdzie
do tego materialnego świata by krążyć w cyklu narodzin i śmierci. Ktoś taki nie może
zdobyć Kṛṣṇy, nie może się do Niego zbliżyć. Należy mieć definitywnie pełną wiarę w
Kṛṣṇę, w święte imię i należy się całkowicie podporządkować. Nigdy nie należy myśleć
o swoim utrzymaniu. Wielbiciel nigdy o tym nie myśli. On już jest chroniony i utrzymywany.
Śrīvāsa Ṭhākura
Śrīvāsa Ṭhākura był tak bardzo drogi Mahāprabhu. W rzeczywistości Mahāprabhu
rozpoczął Swój saṅkīrtan w kuṭirze Śrīvāsa. Śrīvāsa Ṭhākura miał rodzinę. Miał żonę i
dzieci, musiał ich utrzymywać. Oni byli od niego całkowicie zależni, jednak on jest podporządkowaną duszą. Nigdy nie powiedziałby: „Moja rodzina, moja żona, moja córka.”
Raczej powiedziałby, że należą oni do Kṛṣṇy, są rodziną Kṛṣṇy. Cała rodzina zaangażowana jest w służbę dla Niego i ona sam zadedykował Mu wszystko. Zatem nic nie robił.
Nigdy nie wychodził, by zarabiać pieniądze. Nigdy się u nikogo nie zatrudnił, ani też nie
otworzył własnego interesu.
Zatem jak on i jego rodzina zostaną utrzymani? On jest całkowicie podporządkowany, zawsze zaangażowany w śravaṇa-kīrtana – słuchanie, intonowanie, myślenie o Panu, wielbienie – wszystkie dziewięć rodzajów bhakti. W taki sposób jego
rodzina jest utrzymywana. By sprawdzić Śrīvāsa, któregoś dnia Mahāprabhu odwiedził jego dom i zapytał: „Jesteś gṛhasthą, masz dużą rodzinę na utrzymaniu, dlaczego nie wychodzisz, by zarobić jakieś pieniądze? Jak bez tego ją utrzymasz?
Gṛhastha powinien zarabiać pieniądze. Jednak tego nie robisz, nie masz żadnego
61
interesu, nie pracujesz u nikogo.” Wówczas Śrīvāsa Ṭhākura odparł: „Przyjąłem wyłącznie jedną pracę – służbę dla Kṛṣṇy – dlaczego miałbym szukać czegoś innego? Praca –
māyā-dāsya – māyā ma mi dać pracę? Mam ją przyjąć?”
Gdy Mahāprabhu zadał to pytanie, Śrīvāsa nic nie odpowiedział, tylko trzykrotnie
klasnął dłońmi. „Co to znaczy?” Gdy Mahāprabhu zapytał: „Śrīvāsa, dlaczego nie wychodzisz, by zarabiać pieniądze? Jesteś gṛhasthą, masz dużą rodzinę, oni są od ciebie zależni.” Nic nie powiedział tylko klasnął trzy razy. On jest Vaiṣṇavą, pākkā Vaiṣṇavą, tym
który podąża za ayācita-vṛtti. On nigdy nie pójdzie, by prosić kogoś o cokolwiek. Przyjmuje to, co jest dostępne bez proszenia. Krsna jest tym, który mnie utrzymuje, Krsna
jest moim obrońcą. To jest Jego rodzina, oni wszyscy są utrzymywani i chronieni przez
Niego. Klasnął w dłonie trzy razy i powiedział: „Znaczy to, że jeśli przez jeden dzień
nie pojawi się zaopatrzenie zniosę to. Moja rodzina również to zniesie. „ To jest taror
iva sahiṣṇunā – jest tolerancyjny niczym drzewo. Drzewo może usychać z braku wody,
jednak nigdy o nią nie poprosi. Ono toleruje. My również. Nie idziemy i pytamy: „Daj
nam jeść, jesteśmy głodni.” Następnie powiedział: „Jeśli trzeciego dnia zaopatrzenie nie
pojawi się, również to zniesiemy. Jeśli jednak czwartego dnia zapasy nie pojawią się –
cała rodzina utopi się w Gangesie. Koniec!”
Śrīvāsa Ṭhākura powiedział: „Jeśli zaopatrzenie pojawi się czwartego dnia – trzy dni
będziemy tolerować jego brak. Uczyni to cała rodzina. Jeśli jednak na czwarty dzień
go nie będzie, wówczas cała rodzina utopi się w Gangesie.” Mahāprabhu był z niego
bardzo zadowolony. To jest Vaiṣṇava, prawdziwy Vaiṣṇava. Jest całkowicie podporządkowany. Ei-mata vaiṣṇava kāre kichu nā māgiba, ayācita-vṛtti, kimvā śāka-phala khāiba
– w dżungli, czy na poboczach dróg rośnie tak wiele warzyw. Zdobędziesz coś, jakieś
liściaste warzywo. Po prostu je ugotuj i zjedz. Bardzo smaczne.
„Należy ściśle przestrzegać zasady bezustannego intonowania świętego imienia i
należy zadowalać się tym, co jest z łatwością osiągalne. Takie pełne oddania zachowanie jest mocną podporą służby oddania.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.30)
Nāma Avatāra
Dla Vaiṣṇavy, święte imię jest wszystkim. Imię nie jest różne od Kṛṣṇy! Osoba, która
intonuje czyste imię przebywa z Kṛṣṇą. Czyste imię jest Kṛṣṇą, szczególnie w Kali-yudze
– nāma-rūpe kṛṣṇa-avatāra:
62
kali-kāle nāma-rūpe kṛṣṇa-avatāra
nāma haite haya sarva-jagat-nistāra
„W tym wieku Kali inkarnacją Pana Kṛṣṇy jest święte imię Pana, mahā-mantra
Hare Kṛṣṇa. Po prostu intonując święte imię bezpośrednio obcujemy z Panem. Każdy, kto to czyni, jest z pewnością wyzwolony.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.22)
nāma vinu kali-kāle nāhi āra dharma
sarva-mantra-sāra nāma, ei śāstra-marma
„W tym wieku Kali nie ma żadnej innej zasady religijnej poza intonowaniem świętego imienia, które jest esencją wszystkich hymnów wedyjskich. Stwierdzają to
wszystkie pisma objawione.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 7.74)
W wieku Kali, Kṛṣṇa pojawia się w formie Swego świętego imienia. W Kali-yudze
nie ma innej inkarnacji poza inkarnacją Jego imienia.
Dzięki świętemu imieniu wyzwolony jest cały wszechświat. Najpierw wyzwól samego siebie intonując czyste imię. Nie nāmābhāsa, czy nāma-aparādha. Czyste imię!
Kultywuj wszystkie nauki Mahāprabhu, uważaj siebie za niższego od słomy na ulicy
– żadnej dumy, czy arogancji, bądź całkowicie od niej wolny. „Jestem niższy od najniższego.” Bądź tak tolerancyjny jak drzewo i nie proś nikogo o cokolwiek. Drzewo nie
prosi o wodę. Jeśli usycha i umiera, toleruje to. Okaż szacunek każdemu i nie oczekuj
szacunku dla samego siebie. „Hej, draniu! Nie wiesz kim jestem? Jestem Vaiṣṇavą, składaj mi pokłony, składaj, właśnie tak.” Nie wymagaj. Ofiaruj każdemu pokłony i szacunek
ponieważ w nich jest Kṛṣṇa. To jest nastrój, to jest mentalność, którą należy praktykować
i następnie intonować: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma
Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Należy ściśle podążać za zasadami podanymi przez
Caitanyę Mahāprabhu w wersecie – harer nāma, harer nāma, harer nāmaiva kevalam –
oraz w wersecie ze Śikśāṣṭaki:
tṛṇād api sunīcena
taror iva ahiṣṇunā
amāninā mānadena
(Śrī Śrī Śikṣāṣṭaka, werset 3)
Jeśli ktoś podąża śladami Pana Caitanyi oraz Gosvāmīch, z pewnością osiągnie ostateczny cel życia – lotosowe stopy Kṛṣṇy. Bardzo łatwy proces. Po prostu
63
intonuj i rozwijaj taką mentalność. To jest czyste imię i wówczas z pewnością osiągniesz
Kṛṣṇę. Nie tylko zostaniesz wyzwolony, osiągnie Go, swoje pragnienie – Kṛṣṇę. Wówczas wyjdź i intonuj: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare
Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Głośne, zbiorowe intonowanie czystego imienia. Rób
padayātrę, a zostanie wyzwolony cały świat.
nāma vinu kali-kāle nāhi āra dharma
sarva-mantra-sāra nāma, ei śāstra-marma
W tym wieku Kali nie ma innej dharmy. Święte imię Kṛṣṇy jest esencją wszystkich
mantr oraz znaczeniem wszystkich pism objawionych. Dlatego miej pełną wiarę! Wierz
w niego bardzo mocno. Tāra madhye sarva-śreńṭha nāma-saṅkīrtana, niraparādhe nāma
laile pāya prema-dhana. Głównym i najważniejszym procesem, szczególnie w Kali-yudze, jest nāma-saṅkīrtan. Jeśli twoje intonowanie jest czyste i pozbawione obraz,
wówczas z całą pewnością osiągniesz kṛṣṇa-premę. Jeśli intonujesz czyste imię, wówczas
możesz ujrzeć piękną formę Śyāmasundara wraz ze wszystkimi Jego cechami. Zamanifestują się przed tobą wszystkie Swoje līlā! Będziesz zawsze w kṛṣṇa-līlā, kṛṣṇera samagra
līlā nāme vidyamāna, nāma se parama tattva tomāra vidhāna. Līlā znajdują się w świętym imieniu ponieważ nie są różne od Kṛṣṇy. W czystym imieniu, nie w nāma-aparādha,
czy nāmābhāsa. To jest Prawda Absolutna. Kṛṣṇa jest Prawdą Absolutną, podobnie nāma
– święte imię jest Prawdą Absolutną! Jednak zapomniałeś o tym. Jesteś cząstką Kṛṣṇy
i Kṛṣṇa jest twoim wiecznym panem. „Jestem Jego wiecznym sługą.” Cokolwiek tutaj
widzisz, cokolwiek znajdziesz, wszystko – są to parafernalia dla przyjemności Kṛṣṇy, nie
dla twoje przyjemności. Ta jñāna znana jest jako sambandha-jñāna.
sarva vede bale gāo hari-nāma-sāra
pāibe parama prīti ānanda apāra
veda pūrṇa bale yata mukta mahājana
paravyome sadā kare nāma-saṅkīrtana
We wszystkich Wedach zostało powiedziane: „Hari-nāma jest esencją wszystkich
Wed!” Dlatego intonuj: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma
Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Z tego powodu Śrīla Prabhupāda mówi tutaj: “Nasz
ruch świadomości Kṛṣṇy podkreśla intonowanie wyłącznie Hare Kṛṣṇa mantry, ponieważ
jest to sekretem. To jest sekret dla tego wieku Kali.”
64
Veda pūrṇa bale; pāibe parama prīti ānanda apāra – jeśli intonujesz czyste imię,
osiągniesz ogromną (apāra-ānanda), nieograniczoną przyjemność, ponieważ źródłem
wszelkiej błogości jest Kṛṣṇa. Kṛṣṇa jest sac-cid-ānanda-maya. Jest sac-cid-ānandamaya – san-maya, cin-maya, ānanda-maya – dlatego intonując Jego imię, czyste imię,
możesz mieć z Nim nieustanny kontakt. Wówczas zdobędziesz prawdziwą ānandę.
Kim jest sac-cid-ānanda-maya? Veda pūrṇa bale yata mukta mahājana, paravyome
sadā kare nāma-saṅkīrtana. Ponownie Wedy mówią, że ci którzy są wyzwoleni, nitya-mukta, wiecznie wyzwoleni mahājanowie – oni zawsze intonują Hare Kṛṣṇa w świecie
duchowym: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma
Rāma Rāma Hare Hare.
Rozwiń silną wiarę
Jeśli intonujesz i posiadasz silną, pełną wiarę w święte imię, twoje wszystkie anārtha
zostaną zniszczone. To jest kwestią wiary.
nāme dṛḍha haile nāi haya pāpe mati
pūrva-pāpa dagdha haya citta-śuddha ati
Jeśli rozwiniesz silną wiarę w święte imię, niezachwianą wiarę, zawsze intonując, zawsze utrzymując je w swoim umyśle, to jak jest możliwe, że jakaś grzeszna myśl pojawi
się w twoim umyśle? Nigdy to się nie stanie, gdyż jest tam święte imię. Jakie wcześniejsze grzeszne myśli pojawią się w umyśle, skoro jest tam święte imię? Wszelkie reakcje
przeszłych grzechów zostają zniszczone! Twoja świadomość i serce stają się czyste i
wolne od wszystkich zanieczyszczeń. To jest efekt intonowania świętego imienia, czystego imienia. Gdy mówimy o imieniu, mamy na myśli czyste imię, nie nāmābhāsa lub
nāma-aparādha. Należy wymawiać imię wyraźnie i koncentrować się na jego transcendentalnej wibracji dźwiękowej. Inaczej popełnisz aparādha. Twoje intonowanie będzie
wyłącznie nāma-aparādha. Dlatego intonuj wyraźnie i z uwagą. Wówczas twoje życie
zostanie oczyszczone, nie będzie możliwości, by jakieś grzeszne myśli pojawiły się w
twoim umyśle. Wszelkie grzeszne reakcje, które posiadałeś zostaną wszystkie zniszczone
i twoje serce, świadomość i umysł zostaną oczyszczone.
kṛṣṇa rakṣā-kartā eka mātra bali jāne
jīvane pālana-kartā kṛṣṇa iha māne
65
‘ahaṁ-mama’ buddhya-śakti nā rākhe hṛdaye
dīna-bhāve nāma laya sakala samaye
On posiada silną wiarę w Kṛṣṇę – wyłącznie Kṛṣṇa jest tym, który mnie utrzymuje,
On mnie chroni. Nikt inny. On posiada silną wiarę w Kṛṣṇę i Jego imię – jīvane pālanakartā kṛṣṇa iha māne. Krsna utrzyma mnie przez całe życie! W pełni podporządkowana
dusza wierzy w to bardzo mocno.
Wszystko należy do Krsny
W pełni podporządkowana dusza nigdy nie powie niczego w kategoriach: „ja” i
„moje.” „Kim jesteś?” „Pochodzę z Australii. Jestem jīvą, jīvą z Australii.” Taka jest twoja tożsamość. „Mam tak wiele na koncie, jestem tak wielką osobą, nie wiesz o tym? Mam
żonę. Mam tak wiele dziewczyn. Jestem wielkim odbiorcą przyjemności. Jestem wielki.”
To jest „ja” i „moje.” Jednak Vaiṣṇava tak nie myśli, nigdy nie użyje słów:
„Ja” i „moje." „Należę do Kṛṣṇy, nic nie należy do mnie. Jestem Jego wiecznym sługą. Wszystko jest Kṛṣṇy. Moje ciało należy do Kṛṣṇy, mój umysł należy do Kṛṣṇy. Ja sam
należę do Kṛṣṇy. Wszystko jest Kṛṣṇy.” Nigdy nie użyje słów „ja” i „moje" i będzie nieustannie intonował: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare
Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Dīna-bhāve nāma laya sakala samaye – zawsze, sakala
samaye – zawsze, w dzień, w nocy, dwadzieścia cztery godziny na dobę, w każdej chwili
intonuje Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma
Rāma Hare Hare. Czyni to z bardzo, bardzo pokornym umysłem i pokorną postawą. Jest
bardziej pokorny od źdźbła trawy leżącego na ulicy.
kṛṣṇa vinā rakṣā-kartā nahi keha āra
kṛṣṇa ye pālaka mātra jānibe āmarā
āmi dīna akiñcana sakalera chāra
durgata adhama kichu nāhika āmāra
To jest postawa, pokorny stan umysłu – kṛṣṇa vinā rakṣā-kartā nahi keha āra. Kṛṣṇa
jest jedynym obrońcą. Stała wiara – kṛṣṇa ye pālaka mātra jānibe āmarā. Kṛṣṇa jest tym,
który mnie utrzymuje. Nikt inny mnie nie utrzymuje, tylko On.
66
āmi dīna akiñcana sakalera chāra
durgata adhama kichu nāhika āmāra
Jestem najbardziej zdegradowany, jestem nędzarzem. Nie mam niczego w tym materialnym świecie – dīna akiñcana. Jestem najbardziej upadły i zdegradowany. Jestem bardziej nieznaczny od robaka w odchodach. Wyłącznie Kṛṣṇa jest mój, a ja jestem Kṛṣṇy.
Nic więcej! Taka mentalność, taki pokorny stan umysłu. Mając go będziesz intonować
Hare Kṛṣṇa.
Pragnij tego samego co Kṛṣṇa
kṛṣṇera saṁsāre āmi āchi cira-dāsa
kṛṣṇa-icchā mātra kriyā āmāra prayāsa
To jest mentalność. Kṛṣṇera saṁsāre āmi āchi cira-dāsa – ta saṁsara należy do Kṛṣṇy,
a ja jestem Jego wiecznym sługą. Nie jestem sługą nikogo innego. Jestem sługą Kṛṣṇy
w Jego saṃsārze. Co jest twoim działaniem? Kṛṣṇa-icchā mātra kriyā āmāra prayāsa
– cokolwiek Kṛṣṇa chce ode mnie, robię to! Moja wola nie jest niezależna od Kṛṣṇy. To
jest właściwa mentalność. Kṛṣṇa-icchā mātra kriyā āmāra prayāsa. Na przykład: Kṛṣṇa
powiedział Arjunie: „Idź i walcz!” To są nauki Bhagavad-gīty, jednak Arjuna nie chciał
tego robić. „Nie, nie będę walczyć. Udam się do lasu, stanę się sannyāsīnem i będę medytować.” Jednak Kṛṣṇa tego nie chciał. Chciał, by Arjuna walczył i walka ta miała być
bardzo zażarta. Taka była wola Kṛṣṇy. Gdy Arjuna usłyszał Bhagavad-gītę, zrozumiał i
ostatecznie powiedział:
arjuna uvāca
naṣṭo mohaḥ smṛtir labdhā
tvat-prasādān mayācyuta
sthito ’smi gata-sandehaḥ
karińye vacanaṁ tava
„Arjuna rzekł: O mój drogi, nieomylny Kṛṣṇo, rozwiały się już moje złudzenia i
dzięki Twojej łasce odzyskuję pamięć. Opuściły mnie już wszelkie wątpliwości i teraz – umocniony – jestem gotów działać według Twoich instrukcji.” (Bhagavad-gītā,
18.73)
O Acyuto, O Kṛṣṇo, całe moje złudzenie odeszło. Myślałem w kategoriach
67
„ja” i „moje.” Moi bracia, moi przyjaciele… Jak mogę ich zabić? Teraz ta iluzja zniknęła.
Naṣṭo mohaḥ smṛtir labdhā – zapomnienie odeszło. Tvat-prasādān mayācyuta – „Dzięki
twojej łasce mogę to teraz zrozumieć.”
„Dlaczego mam tutaj zostać? Pójdę tam i zrobię coś innego.” „W porządku, jeśli
chcesz iść, zrób to!” Każdy to ma. „Gurudeva, chcę zrobić tą rzecz, tamtą rzecz. Zrobić ją
w taki sposób, pojechać tam, zrobić taki i taki interes, w taki właśnie sposób. Następnie
zrobię coś innego.” „W porządku, idź!” Każdy posiada niezależną wolę. Jednak kto akceptuje wolę Kṛṣṇy? I kto zna Jego wolę? Nie ma oddzielnego pragnienia! Czego pragnie
Kṛṣṇa, powinienem zaakceptować i sprawić, że stanie się to również moim pragnieniem.
Należy to przyjąć w taki właśnie sposób.
āmi kartā āmi dātā āmi pāla ita
āmāra ye deha geha santāna vanitā
āmi vipra āmi śūdra āmi pitā mātā
āmi rāja āmi prajā santānera gati
yei sarva-buddhi chāḍi kṛṣṇe kara mati
kṛṣṇa-kartā kṛńṇa-icchā mātra balavatī
kṛṣṇera ye haya icchā tāhāi kariba
nija icchā anusāre kichu nā cintisa
Porzuć wszelkie “ja” I “moje.” “To ja jestem sprawcą działania. Jestem wielką i
szczodrą osobą. Daje tak wiele dotacji tak wielu organizacjom, tak wielu ludziom. Jestem tym, który utrzymuje. To jest moje ciało, mój dom, moja żona, mój syn, moja córka.
Jestem brāhmiṇem. Jestem kṣatriyą. Jestem śudrą. Jestem vaiśyą. Jestem ojcem, jestem
mężem, jestem królem, jestem obywatelem, jestem ojcem tak wielu dzieci.” Tak wiele
„ja” i „moje.” Porzuć je wszystkie! W pełni podporządkuj się Kṛṣṇie. Kṛṣṇa jest mój i
ja jestem Kṛṣṇy. To wszystko. To jest moją jedyną myślą. Kṛṣṇa jest sprawcą działania.
Kṛṣṇa jest obrońcą. Kṛṣṇa jest tym, który utrzymuje. Ja nie jestem sprawcą działania, nie
jestem tym, który utrzymuje, nie jestem obrońcą. Wola Kṛṣṇy jest najwyższa i bardzo
potężna. Czego pragnie Kṛṣṇa, pragnę i ja. Nie ma oddzielnych pragnień. Robię to, czego
pragnie Kṛṣṇa. Akceptuję Jego wolę. Nigdy nie będę myślał zgodnie z moją wolą. To
jest kompletne podporządkowanie. Należy posiadać właśnie taki bardzo pokorny stan
68
umysłu i następnie intonować: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare
Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.
Pełne podporządkowanie – płacz za Krsną
Znane jest to jako ātma-nivedana – całkowicie podporządkowana dedykacja. Jeśli
rozwiniesz ten stan umysłu i będziesz intonować Hare Kṛṣṇa, wówczas nie będzie możliwości, by popełnić jakąkolwiek obrazę. Tak będziesz intonować czyste imię. W innym
przypadku nie będzie to możliwe. Możesz intonować przez sto tysięcy żyć, a i tak nie
osiągniesz Kṛṣṇy. Będzie to wyłącznie nāmābhāsa lub nāma-aparādha. Z tego powodu
dana jest instrukcja:
aparādha nāhi chāḍi nāma yadi laya
sahasra sādhane tāra bhakti nāhi haya
Możesz wykonywać tak wiele sādhany, jeśli jednak nie porzuciłeś nāma-aparādha,
bhakti nigdy się nie rozwinie. Nie będziesz w stanie jej rozwinąć.
ataeva bhakti labhe yadi lobha haya
daśa-aparādha chāḍi kari nāmāśraya
eka eka aparādha satarka ha-iyā
yatanete chāḍi citte vilāpa kariyā
nāmera caraṇe kare dṛḍha nivedana
nāme kṛpā ha-ile aparādha vidhvaṁsana
Dlatego też osoba, która jest bardzo, bardzo poważna w rozwoju bhakti, która rozwija
chciwość, by ją osiągnąć – musi porzucić dziesięć nāma-aparādha. Podporządkuj się w pełni świętemu imieniu i intonuj je tak, jak poinstruował o tym Śrīmān Caitanya Mahāprabhu.
Rozwiń taki oto stan umysłu – eka eka aparādha satarka ha-iyā, yatanete chāḍi citte vilāpa
kariyā. Jedna za drugą porzuć wszystkie obrazy, dziesięć aparādha i płacz w sercu: „Tak, jestem wielkim aparādhi, jestem wielkim grzesznikiem. Tak, jestem wielkim grzesznikiem.”
Po prostu przyznaj to przed Kṛṣṇą, szczerze się do tego przyznaj. To jest konieczne. To jest
płacz z głębi serca: citte vilāpa kariyā. „Popełniłem tę obrazę, tamtą obrazę, popełniłem
69
je tysiące, tysiące razy. Nie raz, czy dwa razy. O Panie, popełniłem je tysiące razy. Dopuściłem się wszystkich obraz. Jestem wielkim grzesznikiem. Nie znajdziesz w tym świecie
nikogo, kto jest gorszy ode mnie.” W taki sposób należy płakać, płakać z głębi serca –
citte vilāpa kariyā, yatanete chāḍi citte vilāpa kariyā.
nāmera caraṇe kare dṛḍha nivedana
nāme kṛpā ha-ile aparādha vidhvaṁsana
Został podany tutaj środek, w jaki sposób możemy zniszczyć nāma-aparādha. Szczerze przyznaj przed Krsną: „Popełniłem tę obrazę – nie raz, nie dwa, tysiące razy.” Płacz i
intonuj: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma
Rāma Hare Hare.
Jeśli będziesz płakać przed świętym imieniem, płakać przed Kṛṣṇą, wszystkie obrazy
zostaną zniszczone jeśli święte imię okaże ci łaskę. Inaczej aparādhy nigdy nie znikną.
Intonuj dwadzieścia cztery godziny na dobę
ne.
Zostały tu podane instrukcje jak porzucić nāma-apāradha i jak zostają one zniszczoaviśrānte nāme nāma-aparādha jaye
tāhe aparādha kabhu sthāna nahe pāye
dibā-rātra nāma laye anutāpa kare
tabe aparādha jaye nāma-phala dhare
aparādha gate śuddha-nāmera udaya
śuddha-nāma bhāva-maya āra prema-maya
Instrukcje te zostały podane przez Bhaktivinoda Ṭhākura w Hari-nāmacintāmaṇi. Aviśrānta to nieustanne intonowanie, w dzień i w nocy, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Znaczy to, że jeśli odpoczywasz i śpisz, intonowanie może ustać. Poza tym przez cały czas, w jakim jesteś obudzony – musisz
intonować. To jest aviśrānta-nāma. Sześć godzin z dwudziestu czterech przeznaczona jest na sen. Przez osiemnaście godzin jesteś przebudzony. W tym czasie nigdy nie
70
zapominaj świętego imienia. Nieustannie intonuj, pamiętaj i myśl o nim – to jest
aviśrānta-nāma. Rób w taki sposób, wówczas wszystkie twoje aparādha zostaną zniszczone – aparādha kabhu sthāna nahe pāye – nie będzie już obraz. To właśnie możesz
osiągnąć. Bhaktivinoda Ṭhākura daje następującą instrukcję:
diba-rātra nāma laye anutāpa kare
tabe aparādha jaye nāma-phala dhare
W dzień i w nocy, dibā-rātra – dibā znaczy dzień, rātra znaczy noc. Intonuj i pamiętaj w dzień i w nocy. Czasami intonuj, czasami pamiętaj w swym umyśle i odczuwaj
skruchę: „Jestem wielkim grzesznikiem, popełniłem tak wiele obraz – nie raz, nie dwa
ale popełniłem je tysiące razy.” Dlatego po prostu przyznaj się do tego i okaż skruchę.
āmāra jīvana, sadā pāpe rata,
nāhika puṇyera leśa
parere udvega, diyāchi ye kata,
diyāchi jīvere kleśa
nija sukha lāgi’, pāpe nāhi clari,
dayā-hīna svārtha-para
para-sukhe duḥkhī, sadā mithyā-bhāṣī,
para-duḥkha sukha-kara
aśeṣa kāmanā, hṛdi mājhe mora,
krodhī, dambha-parāyaṇa
mada-matta sadā, viṣaye mohita,
hiṁsā-garva vibhūńaṇa
nidrālasya hata, sukārye virata,
akārye udyogī āmi
pratiṣṭhā lāgiyā, śāṭhya-ācaraṇa,
lobha-hata sadā kāmī
e hena durjana, saj-jana-varjita,
aparādhī nirantara
śubha-kārya-śūnya, sadānartha-manāḥ,
nānā duḥkhe jara-jara
71
vārdhakye ekhana, upāya-vihīna,
tāte dīna akiñcana
bhakativinoda, prabhura caraṇe,
kare duḥkha nivedana
(Śaraṇagāti, Bhaktivinoda Ṭhākura)
Jest to pieśń Bhaktivinoda Ṭhākury, w której modlił się dla nas, mówił dla nas. Tym
właśnie jesteśmy. „Jestem pozbawionym pobożności grzesznikiem i przyczyniłem się do
wielkiego niepokoju i problemów innych. Nigdy nie wahałem się, by wykonać grzeczny
czyn dla własnej przyjemności. Pozbawiony wszelkiego współczucia, dbając wyłącznie
o własne egoistyczne interesy, mam wyrzuty sumienia widząc szczęście innych. Jestem
wielokrotnym kłamcą, a niedola innych jest źródłem mojej wielkiej przyjemności. Materialne pragnienia w moim sercu są niezliczone. Jestem pełen gniewu, oddany fałszywej
dumie i arogancji, odurzony pychą i oszołomiony światowymi sprawami. Zawiść i egoizm są klejnotami, którymi się ozdabiam.”
Sześć godzin snu jest w porządku. Jednak nie więcej, bo pojawi się lenistwo. Rozwinie się wyłącznie pasja i ignorancja, żadnej sattva-guṇy. Nie śpij więcej niż sześć godzin
i pozostań przebudzonym przez godzin osiemnaście. Osiemnaście godzin intonowania i
pamiętania świętego imienia.
„Zrujnowany przez lenistwo i sen, opieram się pobożnym czynom. Jednocześnie jestem bardzo aktywny i entuzjastyczny w wykonywaniu czynów niegodziwych. Dla światowej sławy i reputacji angażuje się w przebiegłość i zakłamanie. Tak zostaje zniszczony
przez własną chciwość i jestem pełen pożądania. Taka nikczemna i niegodziwa osoba jak
ja zostaje odrzucona przez pobożnych ludzi i przez to nieustannie dopuszcza się obraz.
Jestem pozbawiony jakiegokolwiek dobrego działania, zawsze skłaniam się ku złemu,
wyeksploatowany przez różnego rodzaju niedole. Teraz na starość, pozbawiony wszelkich środków na osiągnięcie sukcesu, upokorzony i biedny, ja – Bhaktivinoda Ṭhākura
przedstawiam tą smutną historię u lotosowych stóp Najwyższego Pana.”
Powinieneś mówić w taki oto sposób: aparādha gate śuddha-nāmera udaya, śuddhanāma bhāva-maya āra prema-maya. Gdy stajesz się wolny od wszelkich obraz, wówczas
jesteś w stanie intonować czyste imię. Inaczej nigdy nie będziesz w stanie tego uczynić.
Gdy intonujesz czyste imię, z pewnością osiągniesz Kṛṣṇę i premę. Czyste imię jest pełne
premy i Mahāprabhu rozdaje ją. Nie ma innego sposoby na uwolnienie się od aparādha.
Jest to jedyny sposób. Dlatego zostało powiedziane, że musisz płakać. Musisz zawsze
płakać w głębi swego serca. Bhaktivinoda Ṭhākura powiedział:
72
kabe ha'be bolo se-dina āmār
(āmār) aparādha ghuci', śuddha nāme ruci,
kṛpā-bale ha'be hṛdoye sañcār
(Kabe Ha’be Bolo, Śaraṇagāti, Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura)
tṛṇādhika hīna, kabe nije māni',
sahiṣṇutā-guṇa hṛdoyete āni'
sakale mānada, āpani amānī,
ho'ye āswādibo nāma-rasa-sār
dhana jana āra, kobitā-sundarī,
bolibo nā cāhi deho-sukha-karī
janme-janme dāo, ohe gaurahari!
ahaitukī bhakti caraṇe tomār
“Powiedz mi proszę, kiedy przyjdzie ten dzień, gdy zakończą się moje obrazy i na
mocy boskiej łaski smak czystego świętego imienia wypełni moje serce? Uważając siebie
za niższego od źdźbła trawy, przywołując w sercu cechę cierpliwości, okazując szacunek
wszystkim oraz będąc wolnym od fałszywej dumy, kiedy zasmakuje nektaru świętego
imienia? Bogactwo, zwolennicy, piękne kobiety opisywane w światowej poezji – nie pragnę takich światowych przyjemności. O Panie Gaurahari, daj mi proszę niczym nie motywowane oddanie dla Twoich lotosowych stóp narodziny po narodzinach.”
Kabe ha’be bolo se-dina āmāra – kiedy ten dzień, ten pomyślny dzień pojawi się w
moim życiu? To jest skrucha, to jest płacz i błaganie. Musisz to uczynić, inaczej nigdy
nie uwolnisz się od nāma-aparādha i czyste imię się nie zamanifestuje. To jest najważniejsze.
„Należy ściśle przestrzegać zasady bezustannego intonowania świętego imienia i
należy zadowalać się tym, co jest z łatwością osiągalne. Takie pełne oddania zachowanie jest mocną podporą służby oddania.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.30)
Inaczej nie ma nadziei na rozwinięcie oddania. Takie są nauki Mahāprabhu.
73
Tṛṇād api sunīcena...
Osoba, która uważa siebie za niższą od trawy, która jest bardziej tolerancyjna od drzewa, która nie oczekuje szacunku i jest zawsze gotowa okazać go innym może z wielką
łatwością nieustannie intonować święte imię Pana. Inaczej nie będzie w stanie tego robić.
Twoje intonowanie będzie albo nāma-aparādha, albo nāmābhāsa. Imię się nie zamanifestuje, wcale! W wersecie tym szczególnie wymieniono trawę, ponieważ pomimo tego,
że każdy po niej depcze, ona nigdy nie protestuje. To jest taror iva sahiṣṇunā – być tak
tolerancyjnym jak drzewo. Przykładem jest Haridāsa Ṭhākura. Pāńaṇḍī ciągnęli go przez
dwadzieścia jeden bazarów jednocześnie biczując! Robili to bardzo mocno! Bez żadnej
litości! Bicz wcinał się w jego ciało, mogłeś zobaczyć kości, jednak on wciąż intonował
błogo: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma
Rāma Hare Hare.
On nigdy ich nie przeklął, nigdy się na nich nie rozgniewał, raczej ofiarował modlitwy
u lotosowych stóp Krsny: „Błagam, oni nie wiedzą co czynią. Są kompletnie pozbawieni
wiedzy i właściwej świadomości. Wybacz im proszę.” To jest przykład w jaki sposób
rozwinąć mentalność bycia wolnym od dumy, wolnym od nadęcia ze swojej pozycji,
pozostając zawsze bardziej pokornym od zwykłego człowieka.
Przykład ten wskazuje, że mistrz duchowy, czy też lider nie powinien być dumny
ze swojej pozycji. „Jestem wielkim liderem! Jestem wielkim ācāryą! Nie wiesz o tym
ty draniu?” Raczej powinien myśleć: „Jestem niższy od najniższego.” Powinien kontynuować nauczanie będąc zawsze bardziej pokornym od zwykłego człowieka. Powinien
szerzyć kult Śrī Caitanyi Mahāprabhu intonując: Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa
Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare.
ūrdhva-bāhu kari’ kahoṅ, śuna, sarva-loka
nāma-sūtre gāṅthi’ para kaṇṭhe ei śloka
„Wznosząc ręce, oznajmiam: ‘Słuchajcie mnie wszyscy! Nawleczcie ten werset na
nić świętego imienia i noście go wokół szyi, by bezustannie pamiętać.’" (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Ādi-lilā 17.32)
74
Nawlecz ten werset na nici świętego imienia i noś go na szyi, by ciągle o nim pamiętać. Intonując mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa, na początku można popełniać wiele obraz, które
nazywane są nāmābhāsa i nāma-aparādha. Na etapie tym niemożliwe jest osiągnięcie
doskonałej miłości do Kṛṣṇy poprzez intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Dlatego
mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa należy intonować zgodnie z zasadami powyższego wersetu,
tṛṇād api su-nīcena taror iva sahiṣṇunā. Należy zauważyć w związku z tym, że podczas
intonowania angażujemy górną i dolną wargę jak również język. Intonuj wyraźnie. To nie
ma być bardzo szybkie, niewyraźne intonowanie – nie, nie w taki sposób!
Wyraźnie, górna warga, dolna warga i język. Należy użyć tych trzech. W znaczeniu
Śrīla Prabhupāda powiedział: „…Wszystkie trzy muszą być zaangażowane w intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa. Słowa "Hare Kṛṣṇa" należy wymawiać wyraźnie i słuchać ich. Czasami mechanicznie wydajemy syczący dźwięk…” To jest aparādha, nāmaaparādha. Robią to zamiast intonować z właściwą wymową, za pomocą ust i języka.
„Intonowanie jest bardzo proste, lecz należy praktykować je poważnie. Dlatego autor Śrī
Caitanya-caritāmṛty, Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī, radzi wszystkim, by zawsze nosili
ten werset wokół szyi.”
prabhu-ājñāya kara ei śloka ācaraṇa
avaśya pāibe tabe śrī-kṛṣṇa-caraṇa
„Należy ściśle przestrzegać zasad podanych przez Pana Caitanyę Mahāprabhu w
tym wersecie. Jeśli ktoś po prostu podąża śladami Pana Caitanyi i Gosvāmīch, z
pewnością osiągnie ostateczny cel życia, lotosowe stopy Śrī Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Ādi-lilā 17.33)
Zatem została tutaj dana gwarancja: avaśya pāibe tabe śrī-kṛṣṇa-caraṇa – należy ściśle podążać za zasadami podanymi w tym wersecie przez Pana Caitanyę Mahāprabhu.
Jeśli ktoś po prostu podąża śladami Pana Caitanyi i Gosvāmīch, z pewnością osiągnie
ostateczny cel życia, którym są lotosowe stopy Śrī Kṛṣṇy. Jeśli będziesz podążać śladami
Śrī Kṛṣṇy, z pewnością osiągniesz kṛṣṇa-premę.
uttama hañā āpanāke māne tṛṇādhama
dui-prakāre sahiṣṇutā kare vṛkṣa-sama
„Takie są symptomy tego, kto intonuje mahā-mantrę Hare Kṛṣṇa. Chociaż
75
jest on bardzo wzniosły, sądzi, że jest niższy od trawa na ziemi i podobnie jak drzewo toleruje wszystko na dwa sposoby.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.22)
vṛkṣa yena kāṭileha kichu nā bolaya
śukāñā maileha kāre pānī nā māgaya
„Drzewo nie protestuje, gdy jest ścinane, i nikogo nie prosi o wodę, nawet gdy usycha.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.23)
yei ye māgaye, tāre deya āpana-dhana
gharma-vṛṣṭi sahe, ānera karaye rakṣaṇa
„Drzewo każdemu bez wyjątku daje swoje owoce, kwiaty i wszystko, co ma. Toleruje palący żar i potoki deszczu, mimo to daje innym schronienie.” (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Antya-lilā 20.24)
uttama hañā vaiṣṇava habe nirabhimāna
jīve sammāna dibe jāni’ ‘kṛṣṇa’-adhiṣṭhāna
„Chociaż Vaiṣṇava jest osobą najwznioślejszą, wolny jest od dumy i wszystkim okazuje szacunek, wiedząc, że każdy jest miejscem, w którym przebywa Kṛṣṇa.” (Śrī
Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.25)
ei-mata hañā yei kṛṣṇa-nāma laya
śrī-kṛṣṇa-caraṇe tāṅra prema upajaya
„Jeśli ktoś w ten sposób intonuje święte imię Pana Kṛṣṇy, z pewnością rozbudzi
swą drzemiącą miłość do Jego lotosowych stóp.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā
20.26)
dambho darpo ’bhimānaś ca
krodhaḥ pāruṣyam eva ca
ajñānaṁ cābhijātasya
pārtha sampadam āsurīm
„Duma, arogancja, zarozumiałość, złość, opryskliwość i ignorancja – te cechy, o
synu Pṛthy, właściwe są demonicznej naturze.” (Bhagavad-gitā 16.4)
Okazuje pełen szacunek innym nie oczekując go dla siebie. Na szacunek należy sobie zasłużyć, a nie go wymuszać. Jeśli rozwiniesz taką mentalność, takie
76
stawienie bycia niższym od najniższego, stając się tak tolerancyjnym jak drzewo i okazując szacunek każdemu bez oczekiwania go w zamian, wówczas zasługujesz na szacunek.
Tak nigdy nie będziesz wymagał od innych okazywania szacunku. To jest fakt. A dlaczego okazuje on szacunek innym? Ponieważ wie, że każdy jest miejscem spoczynku Kṛṣṇy.
Kṛṣṇa znajduje się w sercu każdej jīvy. Z tego powodu okazuje się szacunek. Okazuje się
go Kṛṣṇie, a nie ciału. Vaiṣṇava o tym wie.
ei-mata hañā yei kṛṣṇa-nāma laya
śrī-kṛṣṇa-caraṇe tāṅra prema upajaya
„Jeśli ktoś w ten sposób intonuje święte imię Pana Kṛṣṇy, z pewnością rozbudzi
swą drzemiącą miłość do Jego lotosowych stóp.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā
20.26)
To jest pewne! Osiągnie kṛṣṇa-premę. Taki jest proces. Jeśli jednak nie przyjmiesz go,
wówczas jak możesz osiągnąć jego rezultat? Wyłącznie popełniasz nāma-aparādha, nie
ma czystego intonowania – nāma-aparādha lub nāmābhāsa – imię się nie manifestuje.
kahite kahite prabhura dainya bāḍilā
‘śuddha-bhakti’ kṛṣṇa-ṭhāñi māgite lāgilā
„Gdy Śrī Caitanya Mahāprabhu mówił w ten sposób, wzrosła Jego pokora i zaczął
modlić się do Kṛṣṇy o możliwość pełnienia czystej służby oddania. Gdziekolwiek istnieje jakiś związek miłości do Boga, jego naturalnym symptomem jest to, że bhakta
nie myśli o sobie jako bhakcie. Myśli natomiast, że nie ma nawet kropli miłości do
Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.27-28)
Gdy Pan Caitanya wypowiedział Śikṣāṣṭakę, co się wydarzyło? „Kṛṣṇo, obdarz mnie
proszę czystym oddaniem.” Błagał wyłącznie o to i o nic więcej. Choć jest Samym Kṛṣṇą,
uczy nas zstępując w formie bhakti – bhakti-rūpa. Kṛṣṇa płacze za Kṛṣṇą. Kṛṣṇa błaga
u lotosowych stóp Kṛṣṇy. To jest Caitanya: „O Kṛṣṇo, daj mi śuddha-bhakti, daj mi wyłącznie czyste oddanie.” Błagał w taki właśnie sposób i znaczy to, że nas w ten sposób
nauczał. Powinniśmy modlić się wyłącznie o to i o nic więcej.
77
Prema to pokora i brak dumy
premera svabhāva—yāhāṅ premera sambandha
sei māne,—‘kṛṣṇe mora nāhi prema-gandha’
„Gdziekolwiek istnieje jakiś związek miłości do Boga, jego naturalnym symptomem
jest to, że bhakta nie myśli o sobie jako bhakcie. Myśli natomiast, że nie ma nawet
kropli miłości do Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Antya-lilā 20.28)
Osoba, która rozwinęła taki miłosny związek z Kṛṣṇą, taką doskonałą miłosną relację,
posiada następujące symptomy: „Nie mam nawet odrobiny bhakti. Jestem takim draniem,
najbardziej zdegradowaną i upadłą osobą.” Taka osoba nie ma dumy, nigdy nie myśli:
„Jestem kimś wielkim.” Uważa raczej: „Jestem najniższym z najniższych.” Ten, kto posiada prema-bhakti mówi: „Wcale nie rozwinąłem bhakti. Nie mam bhakti dla Kṛṣṇy. Nie
mam wcale bhakti, jestem draniem.” Nigdy nie powie: „Nie wiesz? Jestem wielki! Jestem
takim wielkim ācāryą, wielkim Vaiṣṇavą, wielkim sādhu. Nie wiesz o tym? Ty draniu,
nie znasz mnie?” Gdzie jest jego duma? On nigdy tak nie powie. Tam mówią wyłącznie
demony. Vaiṣṇava nigdy czegoś takiego nie powie. Vaiṣṇava jest tṛṇād api su-nīcena, taror iva sahiṣṇunā, amāninā māna-dena. Powie raczej: „Jestem najniższym z najniższych,
jestem bardziej zdegradowany, bardziej upadły i grzeszny niż Jagaī i Mādhāi. Znaczę
mniej niż robak w odchodach. Osoba, która wymówi moje imię utraci całą pomyślność.
Nie wymawiaj mego imienia. Jestem pełen grzechu.” Mówi właśnie w taki sposób – uttama hañā vaiṣṇava habe nirabhimāna. Choć jest najbardziej wzniosłą osobą, myśli:
„Jestem najniższym z najniższych.” Taki jest symptom! Mahāprabhu nas tego uczył. Sei
māne – ‘kṛṣṇe mora nāhi prema-gandha’. „Nie mam żadnej bhakti dla Kṛṣṇy, wcale nie
jestem wielbicielem. Wcale nie jestem bhaktą.”
Dīnabandhu – Bhaktavatsala
O Kṛṣṇo, słyszałem, że jesteś Dīnabandhu. Jesteś przyjacielem cierpiących. Jesteś dīna-bandhu - przyjacielem tych, którzy odczuwają największy niepokój.
Gdy o tym usłyszałem wpadłem w zachwyt. Miałem w sobie tak wiele entuzjazmu, że pomyślałem: „Zbliżę się do Niego.” Gdy to usłyszałem, odczułem wielką inspirację i dlatego przyszedłem do Ciebie. Jesteś przyjacielem cierpiących.
Jednak idąc tutaj usłyszałem również: „Och, On jest Bhaktavatsala.” Jest bhakta-vatsala – bardzo drogi Swoim wielbicielom. Gdy to usłyszałem, moje serce zaczęło
bić mocniej: „Och, ale ja nie jestem wielbicielem, nie mam oddania. Zatem jak mogę
78
się do Niego zbliżyć?” Moje serce bije jak szalone. Gdy tu przyszedłem, usłyszałem,
że jesteś Dīnabandhu, jesteś przyjacielem cierpiących. Jestem najbardziej zaniepokojoną
osobą, a Ty jesteś przyjacielem takich ludzi. Więc się tym zainspirowałem i przyszedłem
do Ciebie. Tak, tutaj jest mój przyjaciel – Dīnabandhu. Jednak po drodze usłyszałem też,
jak ludzie mówią: „Nie, On jest Bhaktavatsala.” Nieszczęście! On jest drogi wielbicielom. Cóż to ma być? Ja nie jestem wielbicielem. Nie mam ani odrobiny oddania, więc
moje serce zaczęło bić bardzo mocno. Och, nie mogę się do Niego zbliżyć. Nie jestem
wielbicielem, nie mam oddania.
Amṛta-sindhu
To jest mentalność, którą należy rozwinąć. Następnie intonuj Hare Kṛṣṇa, a czyste
imię się zamanifestuje –żadnych więcej obraz. Z pewnością zdobędziesz kṛṣṇa-premę i
osiągniesz Kṛṣṇę. Takie są nauki Caitanyi Mahāprabhu.
To jest ocean amṛty – ocean nektaru. Jedna kropla… Tylko jedna kropla jest w stanie
zatopić cały świat w premie. To jest amṛta-sindhu. To jest ocean nektaru, jednak ty nie
osiągasz nawet jednej kropli. Taki drań. Wszędzie jest pełno wody, jednak ani kropli by
się jej napić. Jesteś otoczony wodą, oceanem wody, jednak nie jesteś w stanie zdobyć
jednej kropli. Prema-sindhu – istnieje ocean nektaru, jednak jesteś takim draniem, że nie
możesz zdobyć nawet jednej kropli.
Dlatego zostało powiedziane: nāhi, nāhi, nāhi – „Nie ma innego sposobu, nie ma
innego sposobu, nie ma innego sposobu.” Karma, jñāna i yoga zostały odrzucone. Jest
jasno powiedziane: „Vaiṣṇava nigdy nie robi tych rzeczy, jest kompletnie podporządkowany świętemu imieniu.”
79
Rozdział IV – Śuddha-nāma: Część druga
tabe prabhu śrīvāsera gṛhe nirantara
rātre saṅkīrtana kaila eka saṁvatsara
„Przez cały rok, każdej nocy, Śri Caitanya Mahaprabhu regularnie przewodził zbiorowemu intonowaniu mahā-mantry Hare Kṛṣṇa w domu Śrīvāsa Ṭhākury.” (Śrī
Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.34)
kapāṭa diyā kīrtana kare parama āveśe
pāṣaṇḍī hāsite āise, nā pāya praveśe
„To ekstatyczne intonowanie odbywało się przy zamkniętych drzwiach, tak że nie
mieli tam wstępu niewierzący, którzy przychodzili tam po to, aby się wyśmiewać.”
Intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa jest otwarte dla każdego, lecz czasami niewierzący przychodzą, aby zakłócać ceremonię intonowania. Tutaj oznajmiono, że w takich
warunkach drzwi świątyni powinny być zamknięte. Prawo wstępu powinni mieć jedynie
bona fide intonujący; innym wstęp powinien być wzbroniony. Lecz kiedy odbywa się
zbiorowe intonowanie mahā-mantry Hare Kṛṣṇa na szeroką skalę, wówczas nasze świątynie są otwarte i każdy może się przyłączyć, i dzięki łasce Pana Caitanyi Mahāprabhu ta
linia postępowania daje dobre rezultaty. (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.35)
kīrtana śuni’ bāhire tārā jvali’ puḍi’ mare
śrīvāsere duḥkha dite nānā yukti kare
„Tak więc niewierzący prawie spalili się na popiół i zmarli z zazdrości. Aby się
81
zemścić, planowali, jak na różne sposoby sprawić kłopot Śrīvāsa Ṭhākurze.” (Śrī
Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 17.36)
W misji Mahaprabhu nie ma miejsca na zawiść
Niech zawistni ludzie umrą, niech się spalą na popiół w ogniu zrodzonym z zawiści. W ruchu saṅkīrtanu Mahāprabhu nie ma miejsca dla zawistnych ludzi. Ci, którzy
rozwijają zawiść, zostaną spaleni na popiół w ogniu zrodzonym z zawiści. Uczyni to
Mahāprabhu.
Caitanya-caritāmṛta jest studium doktoranckim. To nie jest nauka w szkole podstawowej, czy liceum. Nie jest przeznaczona dla zwykłych studentów. Jest dla tych, którzy
są magistrami. Nie wiem ilu ich jest! Kto może zrozumieć te nauki? Oto moje pytanie.
Nikt nie może, ponieważ wszyscy są albo w szkole podstawowej albo w przedszkolu. Jak
oni mogą zrozumieć Caitanya-caritāmṛtę, która jest studium doktoranckim? To jest mój
pech. Mam za uczniów przedszkolaków. Jestem głupcem. Nie ma studentów, więc kogo
będę uczył?
Parama āveśe
kapāṭa diyā kīrtana kare parama āveśe
pāṣaṇḍī hāsite āise, nā pāya praveśe
„To ekstatyczne intonowanie odbywało się przy zamkniętych drzwiach, tak że nie
mieli tam wstępu niewierzący, którzy przychodzili tam po to, aby się wyśmiewać.”
To parama āveśe jest bardzo ważne. Prabhupāda przetłumaczył zwrot ‘parama āveśe’
jako ‘bardzo wysoko w ekstatycznym stanie.’ Kīrtan Mahāprabhu był właśnie taki – był
bardzo wysoko w ekstatycznym stanie, w ekstatycznym intonowaniu. A kto miał pozwolenie, by wziąć w nim udział? Prabhupāda w znaczeniu mówi, że byli to wyłącznie
bona fide śpiewacy. A kim są te osoby? Czy ktoś taki istnieje? Co oznacza być bona fide
śpiewakiem?
To osoba, która potrafi intonować czyste imię, która jest w stanie zasmakować nektaru, smaku emanującego z czystego imienia – prema-nāma. Imię posiada przymiotnik, a
jest nim prema-nāma-saṅkīrtan. To nie jest zwykły nāma-saṅkīrtan. To jest prema-nāmasaṅkīrtan. Przymiotnikiem jest prema. Zatem ci, którzy potrafią wykonywać premanāma-saṅkīrtan, są bona fide śpiewakami. Dla innych wstęp jest wzbroniony, drzwi są
zamnięte.
Mahaprabhu rozpoczął ruch nāma-saṅkīrtanu, gdy powrócił z Gayi. Spotkał
82
tam Swego guru – Śrīpāda Īśvara Purī i został przez niego inicjowany. Wracając z Gayi
rozpoczął Swoją misję, dla której się tutaj pojawił. Tą misją nie był hari-nāma-saṅkīrtan.
Była nią kṛṣṇa-prema.
namo mahā-vadānyāya
kṛṣṇa-prema-pradāya te
kṛṣṇāya kṛṣṇa-caitanyanāmne gaura-tviṣe namaḥ
„Składamy pełne szacunku pokłony Najwyższemu Panu, Śrī Kṛṣṇie Caitanyi, który
jest bardziej wspaniałomyślny niż wszystkie pozostałe avatāry, nawet Sam Kṛṣṇa,
gdyż ofiarowuje bez ograniczeń to, czego nikt inny nigdy nie uczynił – dar czystej
miłości do Kṛṣṇy.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Madhya-lilā 19.53)
Jest najbardziej szczodrą inkarnacją, ponieważ rozdaje kṛṣṇa-premę. Żaden avātar
nie daje kṛṣṇa-premy, nawet Kṛṣṇa, który pojawił się w Swojej oryginalnej formie. On
jej nie dał, zostawił w ukryciu. Jednak, gdy Kṛṣṇa przychodzi w formie Gaury, rozdaje ją
każdemu bez ograniczeń.
Mahaprabhu przyozdabia cały świat
sei dvāre ācaṇḍāle kīrtana sañcāre
nāma-prema-mālā gāṅthi’ parāila saṁsāre
„Tak więc szerzył On kīrtan nawet pomiędzy niedotykalnymi. Uwił wieniec ze świętego imienia i premy, którym przyozdobił cały materialny świat.” (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Ādi-lilā 4.40)
Nāma i prema splecione razem tworzą girlandę – nāma-prema-mālā. Zrobił ją
Gaurāṅga Mahāprabhu i ozdobił nią cały świat. Jednak śpiąca osoba traci szansę otrzymania tego daru – jeśli śpisz, wówczas tracisz swoją szansę.
Gaura jest połączeniem Rādhy i Kṛṣṇy
Gaurāṅga Mahāprabhu jest połączoną formą Rasarāja Kṛṣṇy oraz Mahābhāvamayi
Rādhy. Jest połączeniem Kṛṣṇy i Rādhy. Kṛṣṇa jest rasa-rāja, śṛṅgāra-rasa-rāja –
jest królem małżeńskiego nastroju. Rādhārāṇī jest mahābhāva-mayī, mādanākhyāmahābhāva-mayī – jest uosobieniem mahābhāvy.
83
Obydwoje tworzą razem Gaurę.
Przekonasz się, że to połączenie oznacza związek. Rādhā i Kṛṣṇa są ze Sobą połączeni
i w rezultacie istnieje związek. Jaki jest nastrój Rādhārāṇī? Ona zawsze odczuwa rozłąkę
z Kṛṣṇą. Zawsze płacze w tym nastroju, odczuwając przenikliwy ból rozłąki. Ten stan
nazywany jest vipralambha-bhāvą. W sanskrycie, związek nazywany jest sambhoga, zaś
rozłąką nazywana jest jako vipralambha lub viraha.
Dlatego Gaurāṅga jest połączeniem związku i rozłąki – sambhogi oraz vipralambhy.
Są to dwie przeciwności, gdyż związek jest przeciwieństwem rozłąki. Innymi słowy, w
sanskrycie sambhoga jest przeciwieństwem vipralambhy, a Mahāprabhu jest połączeniem tych dwóch stanów. Znaczy to, że dwie przeciwności istnieją w jednym, czyli w
Gaurze. To jest bardzo głęboka tattva. Gaura-tattva jest bardzo, bardzo głęboką tattvą.
Dwie przeciwności – związek i rozłąka – w jednym. To jest Gaura.
Rādhā-bhāva przeważa
Gdy Rādhā i Kṛṣṇa łączą się ze Sobą pojawia się związek i w rezultacie manifestuje
się milanānada – przyjemność. Oni ją smakują. Jednak, gdy tylko są ze Sobą rozdzieleni, doświadczają dotkliwego bólu rozłąki. Obydwoje płaczą. Rādhārāṇī płacze i ten
stan przeważa. Rozłąka, ostry ból rozłąki, w którym przeważa vipralamba-bhāva. Rādhābhāva znaczy vipralamba-bhāva. Choć ma miejsce połączenie dwóch bhāv – sambhogi
oraz vipralambhy – związku oraz rozłąki, nastrój rozłąki przeważa. Jako, że dominuje
rādhā-bhāva, pojawia się nieustanny płacz. Rādhārāṇī zawsze płakała odczuwając przenikliwy ból rozłąki za Kṛṣṇą. Podobnie Gaura, nieustannie płakał za Kṛṣṇą w nastroju
rādhā-bhāvy. Zostało to wspomniane w Śrī Caitanya-caritāmṛcie:
rādhikāra bhāva yaiche uddhava-darśane
sei bhāve matta prabhu rahe rātri-dine
“Tak jak Rādhikā oszalała na widok Uddhavy, tak Pan Caitanya dzień i noc szalał z
powodu rozłąki.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.108)
Uddhava odwiedza Vrajabhūmi
Kṛṣṇa, będąc w Mathurze, wysłał Uddhavę mówiąc: „Udaj się do Vrajabhūmi.”
Powierzył mu wiadomość miłości. „Uddhavo, idź! Przekaż ją. Uspokój ich, gdyż
bardzo cierpią tęskniąc za Mną. Oni umierają. Oni wszyscy umierają. Idź! Dostarcz tą wiadomość miłości i uspokój ich.” Tak Kṛṣṇa wysłał Uddhavę, Swego
84
drogiego wielbiciela.
Gdy Uddhava przybył do Vrajabhūmi, spotkał Nandę Mahārāja oraz Yasodā Mātę.
Następnie udał się do gopī. Główną z nich wszystkich była Rādhārāṇī. Wszystkie płakały
i doświadczały ogromnego bólu rozłąki za Kṛṣṇą. Ich ciała wychudły, stały się bardzo
chude, gdyż porzuciły sen i jedzenie. Były kompletnie szalone na punkcie Kṛṣṇy. Gdziekolwiek szły, widziały līlā Kṛṣṇy, myślały o Nim nieustannie. To jest vipralambha-bhāva
– najwyższa platforma oddania. Gdy Uddhava zobaczył ich stan, nie mógł wydobyć z
siebie żadnego słowa. Pomyślał wówczas: „Co ja im powiem? One tak bardzo kochają
Krsnę.” Uddhava nie posiadał takiej miłości, nic a nic. Uddhava był jñāni-bhaktą. Prema
u niego nie istnieje. Jñāna jest sucha, zaś prema jest pełna soku.
Gopī oraz Uddhava rozmawiali na wiele tematów i ostatecznie pasterki powiedziały:
„O Uddhavo, przybyłeś od Krsny, czyż nie tak? Jesteś Jego przyjacielem. On jest twoim
panem. Wysłał cię z Mathury do Vrajabhūmi. O Uddhavo, zakochałyśmy się w twoim
panu. Czystą miłością. Ta miłość jest czysta i nieskazitelna. Nie ma w niej ani odrobiny
innych pragnień, ani krzty pożądania. Kochając Go nie oczekujemy niczego w zamian.
Rozwinęłyśmy taki rodzaj miłości.” Ten stan znany jest jako sādhya-prīti. Sādhya-prīti
– sādhya, sādhana. Sādhana to ‘sposób na osiągnięcie celu,’ zaś sādhya to ‘cel’ – sposób
na osiągnięcie celu oraz sam cel.
Sādhana i sādhya
Sādhana i sādhya – nāma-bhajana jest sādhaną – sposobem, zaś prema to sādhya.
Zatem w jakim celu intonujemy Hare Kṛṣṇa? By osiągnąć premę, cel – sādhyę. Jeśli nie
możemy jej zdobyć, jaki jest cel tego bhajanu? Jaką on ma wartość? Żadnej, jest bezużyteczny. Podobnie mówią, że ten stan to sādhya-prīti, ponieważ jest tam wyłącznie
miłość, nic więcej. Nawet odrobina czegoś innego nie jest tam pożądana. Myślisz, że to
jest jednostronne? Gdy pojawia się kwestia miłości, istnieją dwie strony. Osoba, która
kocha oraz osoba, którą się kocha. Obiekt miłości oraz jej siedziba. Istnieją dwie strony.
Kṛṣṇa jest obiektem miłości, zaś gopī z Rādhārāṇī na czele są siedzibą miłości. Istnieją
dwie strony i dlatego ma miejsce wymiana. Miłosna wymiana. Ona nie jest jednostronna.
To jest czysta miłość
„Rozwinęłyśmy miłość wobec twojego pana, Kṛṣṇy i On rozwinął miłość wobec nas. To nie jest jednostronne. Istnieją dwie strony, lecz nie posiadamy żadnego innego pragnienia. Kochamy Kṛṣṇę i nie ma w nas innego pragnienia. Ta miłość jest bezinteresowna – ahaitukī. Nie ma żadnej przyczyny. Zatem powiedz
85
nam Uddhavo, dlaczego w takiej bezprzyczynowej miłości pojawiło się oszustwo? Dlaczego On nas oszukał? Nie mamy żadnego innego pragnienia, to jest czysta miłość. Kochamy Kṛṣṇę i nie oczekujemy niczego w zamian. To jest czysta, ahaitukī – bezinteresowna miłość. Powiedz nam Uddhavo, posłańcu Kṛṣṇy, w jaki sposób pojawiło to oszustwo?”
Gopī zadały to pytanie: „Dlaczego teraz umieramy? Dlaczego odczuwamy ten straszliwy ból rozłąki, który pali nas tak bardzo, że przez niego umieramy? Powiedz nam! Czy
twój pan jest tak wielkim oszustem? Czy będąc z nami On tylko udawał? Słyszałyśmy,
że tam gdzie ma miejsce taka czysta miłość, oszustwo nie istnieje. To jest czysta miłość,
nie ma w niej mowy o rozłące. Zatem powiedz nam Uddhavo. Jesteś Jego przyjacielem,
a teraz jesteś Jego posłańcem. Jeśli jesteś rasika-jana, odpowiedz nam!”
Osoba, która smakuje taki nastrój nazywana jest rasika. On jest rasika, Krsna jest
rasika. On cieszy się tym smakiem. Śṛṅgāra-rasa-rāja – On jest królem małżeńskiego
nastroju. „A ty jesteś Jego sakhā – przyjacielem. Jeśli byłbyś rasika, wówczas odpowiedziałbyś na nasze pytanie. Ale jeśli nie jesteś rasika – jesteś verasika – nie będziesz
w stanie nam odpowiedzieć.” Zadały to pytanie: „Uważamy cię za wielkiego paṇḍitę.”
Uddhava jest uczniem Bṛhaspatiego, który sam był paṇḍitą. Uddhava jest jñāni-bhaktą.
Choć jest wielkim paṇḍitą, nie jest rasika. Jñāna jest sucha, nie ma w niej smaku. „Zatem
nie możesz dać odpowiedzi na nasze pytanie. Z tego rozumiemy, że choć jesteś uczonym,
wielkim uczonym, nie posiadasz wiedzy o rasa-śāstrach. Jesteś ich kompletnie nieświadomy – anabhijña.” Gopī powiedziały w taki właśnie sposób.
„W porządku Uddhavo, posłuchaj, jesteśmy bardzo dotknięte i zaniepokojone rozłąką
z twoim panem, Kṛṣṇą. Jednak odczuwamy jeszcze większy niepokój nie wiedząc dlaczego ta czysta miłość została splamiona. Ta miłość jest pozbawiona przyczyny, zatem
dlaczego pojawiła się ta plama? To sprawia nam jeszcze więcej bólu. W naszej miłości
nie ma nic sztucznego. Jest ona czysta i całkowicie naturalna. Dlaczego pojawiła się ta
rozłąka? To jest nie do zniesienia. Czegoś takiego można oczekiwać w przypadku sztucznej miłości. Jednak nasza miłość jest czysta, a nie sztuczna. Dlaczego pojawiła się ta
rozłąka?” Zapytały w taki oto sposób.
„Zatem dzisiaj, w zaistniałych okolicznościach, zostało udowodnione, że ta miłość
nie jest czysta. Jest sztuczna. To jest problem. Skoro jesteśmy całkowicie wolne od jakichkolwiek wad, dlaczego one wszystkie do nas przychodzą? Z tego powodu ludzie tego
świata nigdy nie rozwiną miłości do Kṛṣṇy. Tak się stanie. Sprawia to nam tak wiele bólu.
Cóż może być bardziej bolesnego niż to? Powiedz nam Uddhavo, powiedz nam! Powiedz
nam, dlaczego to się wydarzyło?”
Mówiąc to, ich umysły, życie, ciała, zmysły i ich czynności całkowicie wypełniły się
myślami o Kṛṣṇie. To jest czysta miłość. Całkowicie zapomniały o tym co jest dobre, a co
jest złe. Kompletnie oszalały!
86
iti gopyo hi govinde
gata-vāk-kāya-mānasāḥ
kṛṣṇa-dūte samāyāte
uddhave tyakta-laukikāḥ
(Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.9)
Porzuciły cały swój wstyd i nieśmiałość. Były kompletnie szalone, całkowicie zapominając co jest dobre, a co jest złe. Były tak bardzo pogrążone w myślach o Kṛṣṇie
– gata-vāk-kāya-mānasāḥ. Ich umysły, ciała, mowa, wszystko pogrążyło się w myślach
o Kṛṣṇie.
Choć Uddhava był nieznajomym, przybyszem, one o tym wszystkim zapomniały. Jak
mogły zachowywać się w tak bezwstydny sposób przed nieznajomym? Ponieważ zapomniały o wszystkim, pogrążyły się w myślach o Kṛṣṇie. Taki jest rezultat kṛṣṇa-premy.
Wtedy zaczęły żałośnie płakać: hā kṛṣṇa! hā vrajanātha! hā gopīvallabha, ārtināśana!
Siedziały by po chwili wstać wołając: „Och, Kṛṣṇo! O panie Vrajabhūmi! O mężu gopī!
O niszczycielu ich niedoli!” Wołając w ten sposób powstały z miejsc.
Wtedy spojrzały w kierunki Mathury i wznosząc ręce powiedziały: „O Vrajaprāṇo –
życiu mieszkańców Vrajabhūmi, proszę przyjdź tu choć raz i zobacz w jakim stanie jest
Vraja. Od naszego dzieciństwa rozwinęłyśmy miłość do Ciebie. Nie znamy nikogo poza
Tobą. Od samego dzieciństwa należymy do Ciebie. Teraz jednak toniemy w oceanie rozpaczy. To jest bardzo głęboki ocean, bezkresny ocean rozpaczy. Przyjdź proszę choć raz
do Vrajabhūmi, daj nam Swoje lotosowe stopy, które są naszym życiem. Przywróć nasze
życie.” Całkowicie zapomniały o wszelkim wstydzie.
Z tego powodu Śukadeva Gosvāmī mówi: tyakta-laukikāḥ – porzuciły wszelki wstyd
i zawszy myślą o wszystkich līlā, wszystkich miłosnych spotkaniach, które miały z
Kṛṣṇą. Śpiewały o nich, pamiętały je i opisywały. Tak stały się kompletnie szalone. Damy
Vrajambūmi śpiewały:
gāyantyaḥ prīya-karmāṇi
rudantyaś ca gata-hriyaḥ
tasya saṁsmṛtya saṁsmṛtya
yāni kaiśora-bālyayoḥ
(Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.10)
„Mówiąc to, gopī, których słowa, ciała i umysły były w pełni zadedykowane Panu
Govindzie, odłożyły na bok swoje regularne zajęcia w chwili, gdy pojawił się wśród
nich Śrī Uddhava, posłaniec Kṛṣṇy. Nieustannie pamiętając czyny, które ich ukochany Krsna wykonywał w dzieciństwie i młodości, śpiewały o nich płacząc bez
wstydu.” (Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.9-10)
87
To, co zobaczył Uddhava wprawiło go w zdumienie. Jednocześnie zaczął siebie gloryfikować: „Moja podróż do Vrajabhūmi sprawiła, że stałem się pełen chwały. Moje życie
stało się chwalebne.” Pomyślał wówczas:
vande nanda-vraja-strīṇāṁ
pāda-reṇum abhīkṣṇaśaḥ
yāsāṁ hari-kathodgītaṁ
punāti bhuvana-trayam
„Raz za razem ofiarowuje szacunek kurzowi ze stóp kobiet z wioski Nandy Mahāraja.
Gdy gopī te głośno intonują chwały Śrī Kṛṣṇy, ta wibracja dźwiękowa oczyszcza
trzy światy.” (Śrīmad-Bhāgavatam, 10.47.63)
Uddhava powiedział do siebie: „Składam pokłony u lotosowych stóp gopī, dam
Vrajabhūmi. Pragnę zdobyć kurz z ich stóp, ponieważ kṛṣṇa-gīta, kṛṣṇa-līlā-kāhinī, które śpiewają – wspaniałe rozrywki Vrajabhūmi i Krsny, oczyszczają trzy światy. Pragnę
zdobyć kurz z ich lotosowych stóp i posypać sobie nim głowę. Będzie on jej ozdobą. Jeśli
uda mi się go zdobyć, wówczas myślę, że moje życie zakończy się sukcesem i moje serce,
które jest pełne suchej jñāny nasączy się sokiem. Tak moje życie odniesie sukces.
Uddhava spotyka Rādhārāṇī
Uddhava wkroczył do kuñja, w którym leżała Rādhārāṇī, ucieleśnienie kṛṣṇa-viraha.
Jeśli rozłąka za Kṛṣṇą przybrałaby formą, była by nią Rādhārāṇī. Wokół siedziało osiem
Jej najbardziej poufnych sakhī. Rādhārāṇī leży na ziemi, a jej głowa spoczywa na kolanach towarzyszki. Jej całe ciało jest zimne, jakby nie było w nim życia. Nic nie mówiła.
Wyglądała tak, jakby umierała. Jest bardzo wątła. Mówi do Swych towarzyszek: „Sakhī,
co mogę powiedzieć?” Jest to przejmujący ból rozłąki za Kṛṣṇą, Gokulapatim. „Co mogę
powiedzieć?” Ból rozłąki, bardzo wysoka gorączka. „Mam taką gorączkę, jest Mi tak
gorąco! Taki ból! Cierpię bardziej niż po wypiciu straszliwej trucizny – kālakūṭa-viṣa.
Znoszenie tego jest trudniejsze od uderzenia pioruna Indry. To jest nie do wytrzymania,
tyle bólu. W każdej chwili przenikliwy ból rozłąki przeszywa moje serce, kompletnie je
pustoszy. Nie mogę tego znieść. Nie mogę już tego dłużej znieść. Nie mogę, nie mogę.
Nie widzę potrzeby utrzymywania tego ciała żywym. Pragnę natychmiast je porzucić.”
Po kilku chwilach Rādhārāṇī mówi: „O sakhī, śmierć nie przychodzi. Istnieje jakaś
wielka przeszkoda, coś bardzo utrudnia pojawienie się śmierci.”
88
Wiadomość Rādhārāṇī do Kṛṣṇy – Mathurānāthy
Nagle spogląda w niebo i widząc kruka lecącego w kierunku Mathury wskazuje na
niego wołając: „Hej kruku! Czy lecisz do Mathury? Usłysz Mnie proszę! Nie leć w innym
kierunku, udaj się bezpośrednio do Mathury. Żyje tam król, Mathurānātha – Władca tego
miasta. Tym królem jest Kṛṣṇa. On tam teraz jest, więc spotkaj Go, złóż Mu pokłony i
przekaż taką oto wiadomość. Cokolwiek Ci mówię, powtórz Mu to, dobrze? Jeśli dom
staje w płomieniach, co jest obowiązkiem jego właściciela? Jeśli są tam jakieś domowe
zwierzęta, pierwszym obowiązkiem jest wypuszczenie ich. Możesz się spalić na popiół,
jednak nie pozwól, by taki los spotkał zwierzęta. Domowym zwierzęciem jest krowa.
Dlatego pierwszym obowiązkiem właściciela domu jest wypuszczenie krów, otwarcie
drzwi i wypuszczenie ich. Niech uciekają, nie pozwól im spłonąć. Moje ciało jest niczym
dom i dom ten stoi w płomieniach. Kto rozniecił ten ogień? On to uczynił. Powiedz Mu
o kruku, powiedz Mu, że moje życie jest niczym domowe zwierzę i ono nie może się
wydostać. Dlaczego? Bo drzwi nie są otwarte! Dlaczego? Jest tam mocna zasuwa. Zatem powiedz Mu, by tu przyszedł i odryglował te drzwi. Czy wiesz, co jest tą zasuwą?
Gdy opuszczał Vrajabhūmi powiedział do nas: ‘Wrócę, wrócę.’ Jednak nie wraca. To jest
bardzo mocna zasuwa. Zatem niech przyjdzie i ją usunie. To jest jedyna nadzieja, która
utrzymuje nas jeszcze przy życiu. Ale On nie wraca. To jest tą mocną zasuwą.”
To jest nastrój Rādhārāṇī. Umiera odczuwając przenikliwy ból rozłąki za Kṛṣṇą.
„Ten cały dom stoi w płomieniach. Moje ciało i życie są niczym domowe zwierzęta,
które teraz pochłania ogień. Nie mogę się wydostać. W drzwiach jest bardzo mocny rygiel. Niech przyjdzie i je otworzy.” Znaczy to, by wycofał Swe słowa.
Śyāma-nāma
Po jakimś czasie Rādhārāṇī spogląda na Swoje drogie towarzyszki, aṣṭa-sakhī – osiem
poufnych kompanek i mówi: „O moje drogie dziewczęta, weźcie Mnie natychmiast nad
brzeg Yamuny i połóżcie pod drzewem kadamba. Zabierzcie Mnie tam natychmiast, gdyż
Yamuna i kadamba są Moimi drogimi przyjaciółmi. To przyjaciele moich ostatnich dni.
Następnie weźcie trochę błota z Yamuny i wysmarujcie nim Moje całe ciało. Po tym
napiszcie wszędzie na nim imię ‘Śyāma’ – śyāma-nāma. Następnie przynieście tulasīmañjarī i również połóżcie je na Moim ciele. Zróbcie to, ponieważ nāma nāmī abhinna
– imię Śyāma i On Sam nie są od Siebie różni. Wtedy usiądźcie wszystkie dookoła i w
chwili, gdy opuści Mnie ostatni oddech krzyczcie: „Hari! Hari! Hari!”
89
Uddhava stał tam patrząc i słysząc to wszystko. Był świadkiem największego bólu
rozłąki za Kṛṣṇą. Rādhārāṇī umiera. Tak właśnie czuł się Gaurāṅga. Uddava patrzył z
szeroko otwartymi oczami słuchając wszystko, co Rādhārāṇī powiedziała w Swym szaleństwie. Z Jej ust wychodziły wszelkiego rodzaju szalone, obłąkańcze słowa – udghūrṇā
citra-jalpa. Mógł zrozumieć: „To jest Rādhikā. To z pewnością jest Rādhikā. Mój przyjaciel Kṛṣṇa mówił mi o Niej wiele razy. Gdy Kṛṣṇa spał, Jej imię nieustannie pojawiało się
na Jego ustach. Z każdym oddechem mówił – rādhe, rādhe, rādhe. Słyszałem to wszystko w Mathurze. To z pewnością jest Rādhikā.” Gaura również doświadczał tego stanu.
Gaura również odczuwa szaleństwo rozłąki za Kṛṣṇą
rādhikāra bhāva yaiche uddhava-darśane
sei bhāve matta prabhu rahe rātri-dine
“Tak jak Rādhikā oszalała na widok Uddhavy, tak Pan Caitanya dzień i noc szalał z
powodu rozłąki.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.108)
rādhikāra bhāva-mūrti prabhura antara
sei bhāve sukha-duḥkha uṭhe nirantara
śeṣa-līlāya prabhura kṛṣṇa-viraha-unmāda
bhrama-maya ceṣṭā, āra pralāpa-maya vāda
„Serce Pana Caitanyi jest obrazem emocji Śri Rādhiki. Toteż bezustannie powstają
w nim uczucia przyjemności i bólu. W końcowej części Jego rozrywek, Pana Caitanyę ogarnęło szaleństwo rozłąki z Panem Kṛṣṇą. Jego zachowanie było niewłaściwe
i mówił jak szalony.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā 4.106-107)
Ten, który jest Samym Kṛṣṇą odczuwał szaleństwo rozłąki za Sobą Samym z powodu
dominującego wpływu rādhā-bhāvy. To jest vipralamba-bhāva – uczucie przeszywającego bólu rozłąki za Kṛṣṇą. Z tego powodu Mahāprabhu odczuwa ten sam stan, tą samą
vipralamba-bhāvę, gdyż Jego līlā to rādhā-bhāva oraz płacz.
kāhāṅ mora prāṇa-nātha muralī-vadana
kāhāṅ karoṅ kāhāṅ pāṅ vrajendra-nandana
kāhāre kahiba, kebā jāne mora duḥkha
vrajendra-nandana vinu phāṭe mora buka
90
„Śrī Caitanya Mahāprabhu zwykł wyrażać stan Swego umysłu w ten sposób: ‘Gdzie
jest Pan Mego życia grający na flecie? Cóż mam teraz czynić? Gdzie mam się udać,
aby odnaleźć syna Maharāja Nandy? Z kim mam rozmawiać? Któż może zrozumieć Mój żal? Bez syna Nandy Maharāja, Moje serce jest złamane.’” (Śrī Caitanyacaritāmṛta, Madhya-lilā 2.15-16)
„Gdzie jest Pan Mego serca, gdzie jest Pan Muralīvadana, Kṛṣṇa, na którego ustach
spoczywa flet.” Muralī-vadana kāhāṅ karoṅ kāhāṅ pāṅ vrajendra-nandana. „Co mam
zrobić? Gdzie mam iść? Gdzie znajdę syna Nandy Mahārāja?” Kāhāre kahiba, kebā jāne
mora duḥkha vrajendra-nandana vinu phāṭe mora buka. „Komu opowiem tą pełną żałości opowieść? Czy jest ktoś, komu mogę to powiedzieć? Kto zrozumie ból, który odczuwam w sercu?” Vrajendra-nandana vinu phāṭe mora buka. „Moje serce pęka w bólu
rozłąki za Vrajendra-nandaną – synem Nandy Mahārāja.” Mahāprabhu mówi i płacze
tak, jak Rādhārāṇī. Zatem to jest viraha-bhāva – ból rozłąki, przenikliwy ból rozłąki.
Mahāprabhu jest połączoną formą Rasarāja Kṛṣṇy oraz Mahābhāvamayī Śrī Rādhy. Ale
dlaczego doświadcza tego bólu? Przecież razem, są połączeni. Zatem dlaczego odczuwa
rozłąkę?
caturtha ślokera artha ei kaila sāra
prema-nāma pracārite ei avatāra
„Podałem zasadnicze znaczenie wersetu czwartego. Inkarnacja ta zstępuje, aby szerzyć intonowanie świętego imienia oraz miłość do Boga.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta,
Ādi-lilā 4.5)
dui hetu avatari’ lañā bhakta-gaṇa
āpane āsvāde prema-nāma-saṅkīrtana
sei dvāre ācaṇḍāle kīrtana sañcāre
nāma-prema-mālā gāṅthi’ parāila saṁsāre
„Tak więc Pan pojawił się ze Swymi bhaktami mając dwie intencje i zasmakował
nektaru premy razem ze zbiorowym intonowaniem świętego imienia. Tak więc szerzył On kīrtan nawet pomiędzy niedotykalnymi. Uwił wieniec ze świętego imienia i
premy, którym przyozdobił cały materialny świat.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta, Ādi-lilā
4.39-40)
Śrī Caitanya Mahāprabhu zwykł objawiać Swój umysł w ten sposób: „Gdzie jest grający na flecie Pan Mego życia? Co Ja teraz zrobię? Gdzie mam iść, by odnaleźć syna
Nandy Mahārāja? Z kim mam rozmawiać? Kto potrafi zrozumieć moje rozczarowanie?
Bez syna Nandy Mahārāja moje serce jest rozdarte.”
91
Ukryty skarb
cirād adattaṁ nija-gupta-vittaṁ
sva-prema-nāmāmṛtam aty-udāraḥ
ā-pāmaraṁ yo vitatāra gauraḥ
kṛṣṇo janebhyas tam ahaṁ prapadye
„Najbardziej wspaniałomyślny Najwyższa Osoba Boga znany jako Gaurakṛṣṇa,
rozdawał wszystkim - nawet najnędzniejszym z ludzi - Swój poufny skarbiec w
formie nektaru miłości do Niego i nektaru świętego imienia. Nikt nigdy nie rozdawał tego ludziom wcześniej. Dlatego też składam Mu pełne szacunku pokłony.” (Śrī
Caitanya-caritāmṛta, Madhya-lilā 23.1)
To jest prema, ukryty skarb – gupta-vittam. Nigdy wcześniej nie był rozdawany. Teraz
Gaura rozdaje go każdemu, nawet nietykalnym - pāmarom i caṇḍālom. To jest ukryty
skarb Goloki Vṛndāvan i rozdaje go teraz w materialnym świecie intonując Swoje imię –
kṛṣṇa-nāma. Intonuje je osobiście. To nie jest zwykłe imię, to prema-nāma – imię, które
obdarza premą. Gaura smakuje ten nastrój i rozdaje go.
W jak sposób splótł wieniec z nāma oraz premy i jak ozdobił nią cały świat? Jak to
możliwe? Należy znać na to odpowiedź. Nāma to sādhana – sposób, zaś prema to sadhya
– koniec. Sādhana i sadhya. Imię to sādhana – środek, zaś prema to sadhya – cel, środek
i cel. Zatem jak one splatają się razem? W jaki sposób tworzą girlandę? Oto jest pytanie!
Nāmera phale kṛṣṇa-pade ‘prema’ upajaya: „Jeśli intonujesz czyste imię rozwiniesz
kṛṣṇa-premę.” Intonowanie świętego imienia jest sposobem na osiągnięcie celu, zaś samym celem jest kṛṣṇa-prema. Sādhana i sadhya splecione razem tworzą girlandę. Oto
jest pytanie. Jak w ogóle możliwe jest, by spleść razem sposób na osiągnięcie celu i sam
cel?
Myślisz, że prema, którą rozdaje Gaurāṅga jest zwykłą premą? Nie! To jest czysta
kṛṣṇa-prema! Nieskazitelna. Bardzo, bardzo wzniosła. Najwyższa platforma. Jeśli ktoś
jest na tyle szczęśliwy, by osiągnąć premę, odrzuca on mukti, nienawidzi mukti, pluje na
mukti. Zatem spośród kṛṣṇa-premy – vraja-prema jest najwyższa i najlepsza. Istnieją w
niej cztery typy premy: dāsya, sakhya, vātsalya oraz mādhurya. Z nich wszystkich gopīprema jest najlepsza. A spośród nich – rādha-prema jest najwyższą.
Prema jest ukrytym skarbem – nija-gupta-vittam. Jeśli ktoś jest szczęśliwcem i jest
w stanie osiągnąć tę premę, rādha-premę – jego wszystkie pragnienia zostają spełnione,
osiąga najwyższą doskonałość życia. Śrīmān Nāma jest imieniem, zaś nāmī to Kṛṣṇa, ten
który to imię posiada. Oni nie są od Siebie różni.
92
bhajanera madhye śreńṭha nava-vidhā bhakti
‘kṛṣṇa-prema’, ‘kṛṣṇa’ dite dhare mahā-śakti
tāra madhye sarva-śreṣṭha nāma-saṅkīrtana
niraparādhe nāma laile pāya prema-dhana
„Wśród sposobów pełnienia służby oddania najlepszymi jest dziewięć zalecanych
metod, jako że procesy te mają wielką moc obdarzania Kṛṣṇą i ekstatyczną miłością
do Niego. Spośród tych dziewięciu procesów służby oddania najważniejszym jest
ciągłe intonowanie świętego imienia Pana. Jeśli robi się to unikając dziesięciu typów
obraz, z łatwością osiąga się najcenniejszą miłość do Boga.” (Śrī Caitanya-caritāmṛta,
Antya-lilā 23.1)
Jeśli ktoś intonuje czyste imię, innymi słowy – imię pozbawione obraz, wówczas z
pewnością osiągnie kṛṣṇa-premę. Innymi słowy mówiąc, jeśli ktoś intonuje imię wolne
od obraz, czyste imię, jego wszystkie anarthy zostaną natychmiast zniszczone. Inaczej
one nigdy nie odejdą. Dlatego intonuj bez obraz czyste imię i wszystkie twoje anarthy
zostaną natychmiast zniszczone. Inaczej nie będzie to możliwe.
Po anartha-nivṛtti przychodzi niṣṭhā, a po tym pojawia się ruci, asakti, bhāva i ostatecznie prema. Ostatnim etapem jest prema. To jest sadhya – cel i koniec. Dlatego czysto
intonując Hare Kṛṣṇa osiągniesz jeden etap za drugim i ostatecznie osiągniesz najwyższą
platformę, którą jest prema, kṛṣṇa-prema. Gdy prema staje się coraz bardziej i bardziej
gęsta, co się wtedy dzieje? Sneha, māna, praṇaya, rāga, anurāga, bhāva, mahābhāva –
pojawia się najwyższą platforma – mahābhāva.
Dlatego unnatojjvala-rasa jest esencją prema-bhakti. Ona jest śrī sadhya-bhakti, jest
mādanākhyā-mahābhavą. Następnie przychodzi mohanākhyā-mahābhāva. Mohanākhyā
i mādanākhyā – są to dwa podziały. Stąd istnieje mādanākhyā-mahābhāva oraz
mādanākhyā-mahābhāva-mayī, czyli Rādhārāṇī.
Wobec tego jak to jest, że sādhana-bhakti – nāma-saṅkīrtana, została wpleciona w
girlandę razem z premą? Jaka mistrzowska umiejętność za tym stoi? I kto zna na to odpowiedź? Gaurāṅgera duṭi pada, yāra dhana sampada, se jāne bhakati-rasa-sāra. Wielbiciele, którzy znają odpowiedź na to pytanie to ci, którzy przyjęli schronienie lotosowych
stóp Gaurāṅgi uznając je jako swoje jedyne bogactwo. Oni to wiedzą – gaura-premarasārṇave, se taraṅge yebā ḍube, se rādhā-mādhava-antaraṅga. Ci wielbiciele – premi-bhaktowie – są zawsze pogrążeni w oceanie gaura-premy - gaura-prema-rasie. Oni to
wiedzą! Nikt poza nimi tego nie wie! Gaurāṅga Mahāprabhu pojawił się, by nam to dać,
najwyższy rodzaj premy – rādhā-premę.
93
Prema-nāma pracārite
Gaurāṅga Mahāprabhu pojawił się, by propagować prema-nāma. Ale to nie jest zwykłe nāma, to prema-nāma, prema-nāma pracārite. Osobiście posmakował nastroju płynącego z prema-nāma-saṅkīrtanu.
Z tego powodu Prema-puruṣottama Gaurāṅga jest ojcem prema-nāma-saṅkīrtanu.
Nāma-saṅkīrtan, który wykonywał, był prema-nāma-saṅkīrtanem! To nie był zwykły
saṅkīrtan – nie zawierał się w nāma-saṅkīrtanie. Był ponad nim. Ten prema-nāmasaṅkīrtan jest pełen premy! To jest saṅkīrtan Mādanākhyā-mahābhāvamayī, Śrīmatī
Rādhārāṇī. Ona go wykonuje. To jest prema-nāma-saṅkīrtan, esencja prema-bhakti i
ukryty skarb Goloki Vṛndāvan.
Nie ma różnicy pomiędzy nāma, a nāmī. Oni nie są różni. Nāma odczuwa dotkliwy
ból rozłąki za nāmī. Nāmī to Kṛṣṇa. Jako, że Śrīmatī Rādhārāṇī doświadcza dotkliwej
rozłąki za nāmī – Kṛṣṇą, ten nāma-saṅkīrtan nasączony jest Jej czystą miłością. Dlatego
prema-nāma-saṅkīrtana, parama-sādhya jest sādhya – celem i końcem. Imię to nāmī,
więc Śrīmān Nāma wyraża lub manifestuje poprzez prema-nāma-saṅkīrtan Swoje najwyższe, wypełnione małżeńską miłością mūrti. Zatem ci, którzy są premika-bhaktami
– premi-bhaktami wiedzą o tym i wykonują prema-nāma-saṅkīrtan. Nikt inny nie jest w
stanie tego robić. Intonując prema-nāma, ofiarowują u lotosowych stóp Śrīmāna Nāmy
prema-nāma-saṅkīrtan – girlandę z prema-bhakti. Oni wykonują prema-nāma-saṅkīrtan.
Damy Vrajabhūmi wykonują prema-nāma-saṅkīrtan pod przewodnictwem Rādhārāṇī,
gdy odczuwają przenikliwy ból za nāmī – Kṛṣṇą. Intonują wówczas Hare Kṛṣṇa Hare
Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma Rāma Hare Hare. Robiąc
to dekorują nāmī-mūri tą oto girlandą. Tak możemy zrozumieć, że abhinna-nāmī, nāmī
nie jest różny od nāma. Gaura, który również jest nāmī – Krsną nieróżnym od nāma,
intonuje prema-nāma-saṅkīrtan. Robiąc to smakuje prema-rasę – pełen nektaru nastrój
emanujący z małżeńskiej miłości. Smakując go osobiście, robi girlandę z nāma-premy i
ofiarowuje ją każdemu. To jest nāma-prema-mālā.
Znaczy to, że mālā jest nawleczona na nić premy – prema-sūtry. Nāma oraz prema
nawleczone są na jedną nić. A co jest tą nicią? Prema! Tym jest właśnie prema-bhaktimālā i Gaurahari ozdabia nią wszystkich dookoła.
Tak Mahāprabhu doświadcza tych samych uczuć rozłąki, co Rādhārāṇī. Tak intonował Hare Kṛṣṇa Hare Kṛṣṇa Kṛṣṇa Kṛṣṇa Hare Hare, Hare Rāma Hare Rāma Rāma
Rāma Hare Hare. Poprzez prema-nāma-saṅkīrtan robi mālā – girlandę na nici premy. Ale
to nie tylko nāma-prema-mālā, to jest również rasa-maya-mālā. Prema jest owocem. Tak
w viraha-rasie – stanie rozłąki, smakowany jest ten nastrój prema-phala. Dlatego ta mālā
jest pełnym nastrojem – rasa-maya-mālā.
Prema-bhakti jest esencją bhakti. Jeśli przygotowujemy girlandę z kwiatów, potrzebna jest do tego nić. Wówczas możemy je razem spleść. Podobnie jest w
94
przypadku nāma-prema-mālā, w której nicią jest prema. To jest przykład japa-mālā, na
którym intonujemy. Znaczy to, że powinieneś intonować święte imię odczuwając przejmującego bólu rozłąki za Kṛṣṇą. Tak twoje intonowanie będzie pozbawione obraz. To będzie czyste imię. To będzie japa-mālā. Jest to najbardziej ukryty temat dotyczący Goloki.
Do teraz nikt go nie poruszał. Gdy pojawił się Mahāprabhu, on nam go dał – golokera
prema-dhana, hari-nāma-saṅkīrtana. Ten temat nie należy do materialnego świata, jego
źródłem jest Goloka Vṛndāvan.
Niemożliwe staje się możliwe
W związku z tym, nāma i nāmī, sādhana i sadhya oraz āsvādya i āsvāda (smakowany obiekt i osoba, która ten obiekt smakuje) nie są od siebie różni. Znaczy to, że nāma i
nāmī, czy āsvādya i āsvāda – środek do osiągnięcia celu i sam cel nie są od siebie różne.
Kiedy stały się takimi? Na najbardziej dojrzałym etapie – siddha-rasie. Na początku różnica pomiędzy nimi istnieje.
W siddha-rasie nie są od siebie różne. Przed tym etapem jednak różnica ta istnieje.
Dzięki łasce Gaury możemy osiągnąć ten poziom. Bez Niego nie będzie to nigdy możliwe. Gaurāṅga Mahāprabhu jest tak cudownie miłosierny. Osiągnięcie tego jest kompletnie niemożliwe, jednak dzięki łasce Gaurāṅgi niemożliwe staje się możliwym. Środek
na osiągnięcie celu i cel stają się nieróżne od siebie. Bez tej łaski nie byłoby to możliwe.
Sambhoga i vipralamba – połączenie i rozłąka, obydwa stany w jednym. Jedyne co
jest potrzebne, to łaska Gaurāṅgi. Bez tego nie będziesz w stanie zrozumieć tej tattvy. Jest
to kompletnie niemożliwe – te dwa stany nie mogą być jednocześnie razem. Jeśli jednak
zdobędziesz wspaniałą, bezprzyczynową łaskę Gaurāṅgi, wówczas możesz zrozumieć tę
tattvę, jak również możesz ją zdobyć. Jak to jest możliwe, że nie ma różnicy pomiędzy
sādhaną i sādhyą, pomiędzy sposobem na osiągniecie celu i samym celem? Sposobem
tym jest początek, zaś celem jest końcowy punkt. Jak one mogą nie być od siebie różne?
Jak mogą być splecione razem? Gdzie jest początek? Gdzie jest koniec? To jest całkowicie niemożliwe!
Niemożliwe staje się możliwe dzięki łasce Prema-puruṣottama Gaurāṅgi.
Bez niej, nikt nie będzie w stanie zrozumieć jak zostało to razem nawleczone na girlandę, jak Mahāprabhu ozdobił nią ten świat i czym jest prema-nāmasaṅkīrtan. Prema-nāma-saṅkīrtan jest wielkim, wspaniałym festiwalem na Goloce Vṛndāvan, który zstąpił do tego świata wraz z pojawieniem się Mahāprabhu
oraz Jego towarzyszy. To oni rozpoczęli prema-nāma-saṅkīrtan – festiwal, który
95
nieustannie odbywa się na Goloce Vṛndāvan.
Choć nie ma różnicy pomiędzy nāma i nāmī, nāma jest jednak bardziej miłosierne od
nāmī. Należy to zrozumieć i Gaurāṅga Mahāprabhu pokazał to. Zasmakował tego i następnie rozdał. Dzięki wspaniałej łasce Gaurāṅgi Mahāprabhu ten prema-nāma-saṅkīrtan
obdarza powodzią premy.
Ten świat został zalany i skutkiem czego Mahāprabhu spełnia Swe pragnienia poprzez
prema-nāma-saṅkīrtan. To właśnie dlatego zostało powiedziane: kapāṭa diyā kīrtana
kare parama āveśe, pāṣaṇḍī hāsite āise, nā pāya praveśe. To ekstatyczne intonowanie –
parama āveśe, jest bardzo wysokim ekstatycznym stanem. To intonowanie, ten saṅkīrtan
wykonywany był za zamkniętymi drzwiami, by niewierzący, ci którzy robili sobie z niego żarty, nie mogli tam wejść.
A kto może wziąć udział w prema-nāma-saṅkīrtanie? Kto jest bona fide śpiewakiem?
To ci, którzy zostali przyjęci do grupy. Nikt inny. Dlatego drzwi pozostają zamknięte. W
zgromadzeniu takich premi-bhaktów prema-nāma-saṅkīrtan będzie możliwy do wykonania. Inaczej to nigdy nie będzie możliwe!
96

Śuddha-nāma bhajana

Transkrypt

Podobne dokumenty

Bulwary rozłąki