ABC Fotografowania

sharing >> a u d i o k s i a z k i.org
ABC FOTOGRAFOWANIA
Niewiele rzeczy przybliża świat tak, jak czyni to fotografia. Dzięki niej odległe miejsca i ludzie stają się
bliscy, a nasze życie bogatsze. Często tym, co nas najbardziej porusza, jest niepowtarzalny punkt
widzenia, właściwy każdemu autorowi zdjęć. W niniejszym poradniku zamieszczony został zbiór
przykładowych fotografii, których przestudiowanie pozwoli pobudzić wyobraźnię i pomoże każdemu
odkryć własny, wyjątkowy sposób patrzenia na świat.
Wstęp do świata doskonałej fotografii.
Co decyduje o wspaniałości zdjęcia?
Chyba każdy z nas miał kiedyś okazję oglądać w galerii lub czasopiśmie jakieś zdjęcie, zastanawiając
się jednocześnie, co takiego przyciąga w nim naszą uwagę. Bo zdjęcie było po prostu dobre. Miało w
sobie coś, co zostało zrobione wyjątkowo dobrze, jednak w przypadku fotografii różnica pomiędzy
dziełem wystarczająco dobrym a wybitnym jest trudna do zdefiniowania. Tymczasem w dzisiejszych
czasach tak wielu ludzi robi zdjęcia, że sama czynność wydaje się wręcz banalna. Co więcej,
współczesne aparaty fotograficzne są tak łatwe w użyciu, że wykonanie dobrego, prawidłowo
naświetlonego zdjęcia nie jest niczym nadzwyczajnym. W rezultacie widzimy wokół siebie mnóstwo
fotografii, które, choć na ogół poprawne, często nie wyróżniają się niczym szczególnym. Ale przecież
zdarzają się i takie, które przykuwają uwagę swoją wyjątkowością. Niniejszy poradnik jest
przeznaczony dla każdego, kto pragnie zgłębić tajniki fotografii i doskonalić swój warsztat tak, by
wykonywać zdjęcia dorównujące jakością pracom podziwianym przez siebie. W kolejnych rozdziałach
będziemy zamieszczać opisy podstawowych i bardziej zaawansowanych technik, które pomogą
Państwu w zrozumieniu reguł rządzących fotografią. Znajdziecie Państwo przykładowe zdjęcia i
porównania pomiędzy zdjęciami udanymi i nieudanymi. Jeśli poświęci się odrobinę czasu na lekturę
tego poradnika i zastosuje zawartą w nim wiedzę we własnej praktyce fotograficznej, to na efekty nie
trzeba będzie długo czekać.
k
z
a
i
s
k
o
i
d
u
a
g
r
.i o
CZĘŚĆ PIERWSZA - Podstawowe techniki
Dobre zrozumienie trzech podstawowych czynników mających wpływ na jakość zdjęć prowadzi do
znakomitych rezultatów.
Ostrość, ekspozycja i kompozycja
Nowoczesne lustrzanki jednoobiektywowe są bardzo łatwe w użyciu. Najnowsze osiągnięcia
technologiczne, takie jak niezawodny system automatycznej ekspozycji i precyzyjne, automatyczne
ustawianie ostrości, działające nawet przy słabym oświetleniu, sprawiają, że dosłownie każdy może
robić dobre zdjęcia, niezależnie od warunków zewnętrznych. Dostępne na rynku wysokiej klasy
obiektywy o zmiennej ogniskowej także znacznie ułatwiają kompozycję wspaniałych kadrów i to
bezpośrednio w celowniku. Ponieważ trzy podstawowe czynniki warunkujące powstanie udanej
fotografii - ostrość, ekspozycja i kompozycja - są teraz całkowicie pod kontrolą, możemy się
zastanowić, dlaczego niektóre z naszych fotografii nadal nie są doskonałe. Chodzi o to, że nawet
najbardziej zaawansowane technicznie aparaty muszą być umiejętnie obsługiwane.
•
•
•
•
•
•
•
Podstawowe techniki 1 - Lustrzanka jednoobiektywowa.
Podstawowe techniki 2 - Autofocus - system automatycznego ustawiania ostrości.
Podstawowe techniki 3 - Czasy otwarcia migawki.
Podstawowe techniki 4 - Przysłona.
Podstawowe techniki 5 - Ogniskowa i kąt widzenia.
Podstawowe techniki 6 - Czas otwarcia migawki, liczba przysłony i czułość filmu.
Podstawowe techniki 7 - Wprowadzenie kompozycji i kadrowania.
Podstawowe techniki: Lustrzanka jednoobiektywowa
Lustrzanka jednoobiektywowa jest najbardziej wyrafinowanym narzędziem do robienia zdjęć
dostępnym w dzisiejszych czasach.
Ze wszystkich rodzajów aparatów dostępnych obecnie na rynku, lustrzanki jednoobiektywowe na film
o szerokości 35 mm są sprzętem niewątpliwie najbardziej popularnym wśród osób traktujących
1
fotografię poważnie. Łącząc wyrafinowane możliwości ze zwartą i lekką konstrukcją. lustrzanki są
doskonałymi aparatami do fotografii reporterskiej, sportowej, turystycznej, a także do robienia zdjęć
niepozowanych. Niewielkie rozmiary i wszechstronność to dwie główne zalety, dzięki którym na
lustrzankach można polegać w każdej sytuacji. Możliwość zmiany obiektywu sprawia, że możemy
robić właśnie takie zdjęcia, o jakie nam chodzi. W obecnych czasach komputerowe "mózgi" lustrzanek
jednoobiektywowych najwyższej klasy, takich jak te z serii EOS, zautomatyzowały proces
fotografowania do tego stopnia, że fotograf może skupić się wyłącznie na treści zdjęcia. Można
dosłownie zaprogramować aparat tak, aby dopasował się do panujących warunków ekspozycji. To
naprawdę duże ułatwienie, bo przecież wysublimowane piękno krajobrazu wymaga innych ustawień
niż szybkość i dynamika sportowych wydarzeń. Co więcej, polegając na nowoczesnej i precyzyjnej
technologii systemu automatycznego ustawienia ostrości, możemy uchwycić na zdjęciu te szczególne,
niepowtarzalne momenty, które najprawdopodobniej umknęłyby przy ręcznym ustawieniu.
Zrozumienie kilku podstawowych zasad fotografii pomoże nam cieszyć się wyrafinowanymi
możliwościami naszego aparatu, a co najważniejsze, robić lepsze zdjęcia.
Lustrzanka jednoobiektywowa a kompaktowy aparat fotograficzny
Wielkim udogodnieniem oferowanym przez lustrzanki jednoobiektywowe
jest ich konstrukcja, oparta o system TTL, dzięki któremu fotografująca
osoba widzi dokładnie to, co będzie utrwalone na klatce filmu. Zastosowanie
konstrukcji tego typu sprawia, że używanie obiektywów o różnych
ogniskowych jest bardzo praktyczne. Kompaktowy aparat fotograficzny ma
osobny wizjer celownika do ustawiania kadru, więc tylko w przybliżeniu
pokazuje obraz obejmowany przez obiektyw. Poza tym, jedynym sposobem
na fotografowanie z innym obiektywem jest dodanie specjalnego celownika.
Podstawowe techniki: Autofocus - system automatycznego ustawiania ostrości
Używanie autofocusu jest łatwe, jednak należy pamiętać o jego właściwej obsłudze.
Po prostu naprowadzamy ramkę autofocusu na
fotografowany obiekt.
Autofocus jest jednym z wielkich udogodnień
nowoczesnych lustrzanek jednoobiektywowych. Po
prostu naprowadzamy ramkę autofocusu na ten
element obrazu, który ma być ostry i naciskamy
spust migawki do połowy.
Obiektyw
automatycznie nastawi ostrość wybranego przedmiotu. Autofocus jest prawie zawsze szybszy i
bardziej niezawodny niż ręczne ustawianie ostrości. Ważne jest zrozumienie zasad prawidłowej
obsługi tej funkcji. Po pierwsze należy zdecydować, który element obrazu ma być ostry, a jest to
czasami trudny wybór.Poza tym, poruszenie aparatu może spowodować przesunięcie ramki
autofocusu z wybranego obiektu. Może temu zapobiec włączenie blokady ostrości, jednak ważne jest,
byśmy zawsze pamiętali o obecności ramki.
Potwierdzenie wskaźnikiem ostrości
Przed naciśnięciem spustu migawki dobrze jest upewnić się, czy zdjęcie będzie ostre. Widać to, rzecz
jasna, w celowniku. Czasami jednak, kiedy fotografujemy przy słabym oświetleniu, trudno mieć
pewność co do właściwego ustawienia ostrości. System automatycznego ustawiania ostrości okaże
się pomocny i w tej sytuacji. Warto przyzwyczaić się do sprawdzenia przed każdym zdjęciem, czy
świeci się zielona lampka wskaźnika ostrości widoczna w celowniku. To zajmie tylko chwilę, a może
oszczędzić wielu rozczarowań. Jeśli stwierdzimy, że przydałaby się nam odrobina praktyki w używaniu
systemu autofocusu, możemy poćwiczyć z aparatem bez filmu, dopóki prawidłowa obsługa stanie się
tylko kwestią intuicji.
Użycie blokady ostrości może znacznie poprawić jakość naszych zdjęć.
Blokada ostrości pomaga skomponować ujęcie.
Jeżeli główny obiekt na zdjęciu ma być w samym
centrum kadru, możemy w prosty sposób ustawić
ostrość, używając systemu automatycznego
ustawienia ostrości. Jednak co zrobić, gdy nie
chcemy aby wybrany przez nas motyw był w samym
środku zdjęcia? Na przykład, jeśli na fotografii mają
być dwie stojące obok siebie osoby, ramka
autofocusu najprawdopodobniej znajdzie się
pomiędzy nimi i ostrość zostanie ustawiona
względem tła.
Prosta funkcja zwana "blokadą ostrości" rozwiązuje
ten problem. Po prostu naprowadzamy ramkę
autofocusu na fotografowany obiekt, uruchamiamy
system autofocusu naciskając spust migawki do
połowy i komponujemy ujęcie przesuwając aparat i
trzymając spust migawki. Autofocus będzie pamiętał
prawidłowe ustawienie, dopóki spust migawki nie
zostanie zwolniony.
Funkcja blokady ostrości ułatwia również wyostrzenie obrazu przy fotografowaniu obiektów, takich jak
puste ściany lub błyszczące powierzchnie, które mogą sprawić kłopoty przy automatycznym
ustawianiu ostrości. W takim przypadku wybieramy po prostu jakiś inny przedmiot znajdujący się mniej
więcej w tej samej odległości co fotografowany obiekt, ustawiamy ostrość przy pomocy autofocusu i
trzymając spust migawki wciśnięty do połowy, wracamy do wybranego wcześniej ujęcia.
Tryby pracy One Shot i Al Servo AF
Podczas robienia zdjęć w trybie One Shot AF, migawka nie może być zwolniona dopóki ustawianie
ostrości nie zostanie zakończone. Ten tryb fotografowania stosuje się w połączeniu z blokadą ostrości.
Naciśnięcie spustu migawki do połowy zachowuje parametry ustawienia ostrości odpowiadające
wybranej odległości. Kiedy jednak fotografujemy ruchome obiekty w trybie Al Servo AF, po naciśnięciu
spustu migawki do połowy autofocus śledzi poruszający się obiekt i w sposób ciągły dopasowuje
ostrość do zmieniającej się odległości. Funkcja ta jest funkcją odwrotną do funkcji blokady ostrości.
Podstawowe techniki: Czasy otwarcia migawki
Dysponując różnymi czasami otwarcia migawki możemy kontrolować przedział czasu, w
którym światło wpada do aparatu.
Co to jest czas otwarcia migawki?
Mówiąc w skrócie, czas otwarcia migawki to czas naświetlenia
klatki filmu. Krótki czas otwarcia migawki, 1/2000 s, 1/4000 s itd,.
oznacza, że migawka pozostanie otwarta tylko przez tę krótką
chwilę. I na odwrót - dłuższy czas otwarcia migawki znaczy, że
ekspozycja będzie trwała odpowiednio dłużej. Nie dajmy się zmylić
liczbom umieszczonym na aparacie. Czas otwarcia migawki
opisany symbolem "2000" to w rzeczywistości 1/2000 sekundy bardzo krótko. Oznaczenie ułamka 1/ zostało dla uproszczenia
pominięte; mówimy o robieniu zdjęć z migawką "dwa tysiące" mając
na myśli czas otwarcia migawki równy "jednej dwutysięcznej
sekundy".
Dlaczego czasy otwarcia migawki są takie ważne?
Kiedy fotografujemy obiekty w ruchu przy długim czasie otwarcia
migawki, zdjęcie najprawdopodobniej wyjdzie nieostre. Nie można
jednak fotografować wszystkiego przy krótkim czasie otwarcia
migawki, gdyż wówczas ekspozycja musiałaby trwać krócej, co nie
zawsze jest możliwe ze względu na czułość filmu. Jeśli czas
otwarcia migawki jest za krótki w danych warunkach, zbyt mało
światła dotrze do filmu i zdjęcie będzie niedoświetlone. Robiąc
zdjęcia należy zawsze pamiętać o zrównoważeniu trzech
następujących czynników: czasu otwarcia migawki (jak długo światło pada na klatkę filmu), liczby
przysłony (ile światła pada na klatkę filmu) i czułość filmu (ile światła potrzebuje dany film do
prawidłowej ekspozycji).
Zrozumienie zasad postępowanie z tymi trzema
parametrami jest najważniejszym krokiem ku
udanym fotografiom.
Można by sądzić, że wiedza dotycząca
wspomnianych parametrów okaże się zbędna, jeśli
tylko będziemy unikać fotografowania obiektów w
ruchu. Ale nawet ograniczenie się do robienia zdjęć
nieruchomych przedmiotów nie zwalnia nas z
konieczności pamiętania o czasie otwarcia migawki.
Wszystko dlatego, że aparat może się poruszyć,
jeśli nie jest zamocowany na statywie. Jeżeli w
momencie ekspozycji aparat ulegnie jakimkolwiek
wstrząsom, to obraz na zdjęciu będzie rozmazany.
Mówimy wtedy o "poruszeniu" aparatu. Jednak jeśli
dobierze się wystarczająco krótki czas otwarcia migawki, to w większości przypadków zdjęcie wyjdzie
doskonale, nawet jeśli robiła je osoba niedoświadczona.
Mechanizm migawki w aparatach EOS
Aparaty EOS posiadają pionową migawkę szczelinową z
elektromagnetycznym mechanizmem wyzwalania. Czas migawki
kontrolowany jest elektronicznie. W konstrukcji migawki wykorzystano
mechanizm z dwiema kurtynami. W stanie spoczynku (przed naciśnięciem
spustu), pierwsza kurtyna zasłania klatkę filmu, a druga jest otwarta. W
momencie naciśnięcia spustu pierwsza kurtyna otwiera się tworząc
szczelinę, przez którą światło pada na klatkę filmu. W czasie ekspozycji
druga kurtyna zaczyna podążać za pierwszą, przez co szczelina przesuwa
się naświetlając resztę klatki. Następnie pierwsza kurtyna zatrzymuje się, a
druga kurtyna zamyka się zaraz za nią kończąc ekspozycję.
Problemy wynikające z poruszenia aparatem są powszechne wśród początkujących - łatwo
jednak można temu zaradzić.
Skąd wiadomo, przy jakich czasach otwarcia migawki możemy fotografować "z ręki"?
Fotografowie zazwyczaj starają się mieć na uwadze czasy otwarcia migawki, przy których można robić
zdjęcia bez statywu. Ogólna zasada mówi, że używając obiektywu o ogniskowej 50 mm większość
ludzi może fotografować z ręki przy czasie otwarcia migawki równym 1/60 sekundy i krótszym. Jak
widać, istotna jest tu ogniskowa obiektywu. O parametrze tym należy pamiętać, gdyż przy dłuższych
obiektywach - teleobiektywach - konsekwencje poruszenia aparatu są bardziej widoczne. Dlatego też
osoby zajmujące się fotografią zawodowo zawsze używają solidnych, wytrzymałych statywów, kiedy
fotografują przez olbrzymie teleobiektywy. Jednym ze sposobów określenia najkrótszego czasu
otwarcia migawki przy którym możemy zrobić zdjęcia z ręki, jest wyznaczenia odwrotności ogniskowej
aparatu. Oznacza to, że obiektywem o ogniskowej 50 mm możemy bezpiecznie fotografować bez
statywu ustawiając czas otwarcia migawki na 1/60 s (ponieważ w aparatach nie istnieje wartość 1/50
s), ale już 1/30 s może być czasem za długim.
Z kolei 1/30 s może w zupełności wystarczyć przy szerokokątnym obiektywie o ogniskowej 28 mm,
trzeba jednak pamiętać o tym, że jest to prawdopodobnie najdłuższy czas przy jakim można robić
zdjęcia z ręki, nawet jeśli używa się superszerokokątnego obiektywu o ogniskowej 15 mm. Z drugiej
zaś strony, teleobiektywy o ogniskowej 300 mm raczej nie powinien być używany bez statywu przy
czasie otwarcia migawki krótszym niż 1/500 s jeśli nie chcemy, by zdjęcie było nieostre. Natomiast
użycie czasu 1/250 s powinno wystarczyć dla obiektywów o ogniskowej 135 mm lub 200 mm.
Początkowo może się to wydawać skomplikowane, ale pamiętając o zależności pomiędzy ogniskową
obiektywu a czasem otwarcia migawki osiągniemy efekty w postaci większej liczby ostrych zdjęć.
Krótki czas otwarcia migawki pomoże zarejestrować niedostrzegalne dotąd aspekty
fotografowanych tematów.
Zrozumienie zasad doboru czasu migawki przyniesie owoce w postaci lepszych zdjęć. To jednak nie
wszystko. Aparaty z serii EOS umożliwiają zmiany czasu otwarcia migawki w niezmiernie szerokim
czasie, co w bardziej zaawansowanych modelach oznacza czas rzędu 1/4000 a nawet 1/8000
sekundy. Przy tak krótkich czasach aparaty serii EOS mogą sfotografować rzeczy niedostrzegalne
gołym okiem. Czasy te pozwalają na uchwycenie strzały lecącej do tarczy lub na zatrzymanie kolibra
w locie.
Przy tak krótkim czasie naświetlania wyczucie właściwego momentu wymaga dobrego refleksu i
odrobiny praktyki. Aparaty serii EOS oferują również możliwość ustawienia bardzo długich czasów
naświetlania, włącznie z ustawieniem "B" ("bulb", zwanym także "na czas"), które umożliwia
fotografowanie z dowolnie długim czasem naświetlania. Również i w tym przypadku możliwe jest
całkiem nowe spojrzenie na otaczający nas świat. Nocne światła wielkiego miasta, autostrada jako
smuga pędzących samochodów, rozgwieżdżone niebo - to wspaniałe tematy na zdjęcia wymagające
długiego czasu ekspozycji.
Podstawowe techniki: Przysłona
Regulacja przysłony to zmiana natężenia światła wpadającego
do aparatu podczas ekspozycji.
Znaczenie liczby przysłony
Parametr czasu otwarcia migawki informuje o długości padania
światła na klatkę filmu. Z kolei liczba przysłony jest miarą wielkości
otworu, przez który przechodzi światło, wpadając do aparatu. Jeśli
ekspozycja ma pozostać niezmienna, to im dłuższy będzie czas
otwarcia migawki, tym mniejszy powinien być otwór przysłony. Jeśli
czas ekspozycji musi być krótszy, wówczas przysłona powinna być
otwarta szerzej, aby ta sama ilość światła została wpuszczona do aparatu. Wielkość otworu przesłony
wyrażamy jednostkami zwanymi liczbami przysłony. Mały otwór to duża liczba (lub wartość) przysłony,
na przykład f/22 oznacza otwór o średnicy niewiele większej od średnicy szpilki. Duże otwory, np.
f.1.4, oznacza się małą liczbą. Liczby umieszczone na pierścieniu przysłony każdego obiektywu to
właśnie liczby przysłony. Każda z nich opisuje otwór, którego wielkość jest dwa razy większa lub dwa
razy mniejsza od otworu odpowiadającego sąsiedniej liczbie przysłony. I tak, przysłona o liczbie f/5.6
wpuszcza dwa razy więcej światła niż przysłona oznaczona liczbą f/8 i o połowę mniej, niż przysłona o
liczbie f/4. Różnica pomiędzy dwiema liczbami przysłony, sąsiadującymi ze sobą w tak powstałym
szeregu, to stopień przysłony. "Otwieranie" przysłony oznacza powiększenie otworu przysłony,
"przymykanie" zaś - jego zmniejszanie.
Liczby przysłony i czasy otwarcia migawki
Zarówno przysłona jak i migawka regulują ilość światła padającego na klatkę filmu. W zakresach
regulacji obu tych parametrów znajdują się ustawienia odległe o jeden stopień. Mając na uwadze ilość
światła wpadającego do aparatu, można powiedzieć, że przysłona o liczbie f/5.6 wpuszcza dwa razy
więcej światła niż przysłona f/8. Podobnie migawka 1/60s wpuszcza dwa razy więcej światła niż
migawka 1/125 s.
Ustawienie czasu otwarcia migawki i wielkości przysłony zawsze musi być wzajemnie skorelowane.
Załóżmy przykład, że parametry prawidłowej ekspozycji przy danym ujęciu wynoszą odpowiednio 1/60
s i f/6.6. Chcąc w tych samych warunkach oświetlenia sfotografować poruszający się obiekt, skracamy
czas otwarcia migawki do 1/125 s. Wówczas, aby zachować optymalne zrównoważenie parametrów
ekspozycji, musimy dopasować przysłonę, zmieniając jej wartość dokładnie o tyle samo, o ile zmienił
się czas otwarcia migawki. Dlatego też w tym przypadku należy dwukrotnie zwiększyć otwór
przysłony, zmniejszając jej liczbę na f/4, o jeden stopień. Ponieważ przysłona o liczbie f/4 wpuszcza
dwukrotnie więcej światła niż przysłona o liczbie f/5.6, optymalne parametry ekspozycji zostaną
zachowane.
Głębia ostrości jest jednym z podstawowych pojęć w fotografii. Terminem tym określa się
strefę, w której obiekty uwidocznione na zdjęciu są ostre.
Głębia ostrości
Pojęcie głębi ostrości odnosi się do strefy ostrego
odwzorowania, która rozciąga się przed i za
punktem, względem którego ustawiona jest ostrość.
Głębia ostrości zmienia się odwrotnie
proporcjonalnie do wielkości otworu przysłony.
Znaczy to, że przy szeroko otwartej przysłonie, np. o
liczbie f/1.8, głębia ostrości jest niewielka. Natomiast
przy mocno przymkniętej przysłonie, np. f/16, prawie
wszystkie obiekty, widoczne czy to na pierwszym,
czy na dalszych planach, będą ostro odwzorowane.
Tak jak przy wyborze czasu otwarcia migawki
bierzemy pod uwagę prędkość poruszających się
obiektów, tak przy ustawianiu przysłony kierujemy
się głębią ostrości, którą chcemy uzyskać. Rzecz
jasna, warunki ujęcia nie zawsze umożliwiają duży
wybór ustawień. Fotografując mecz koszykówki
musimy ustawić krótki czas otwarcia migawki - i
zadowolić się niewielką głębią ostrości. Ale przy
fotografowaniu ogrodu pełnego kwiatów duża głębia
ostrości na pewno będzie ważniejsza. Należy
pamiętać, że strefa głębi ostrości nie jest
równomiernie rozłożona wokół punktu, na który
ustawiamy ostrość aparatu. Mniej więcej jedna
trzecia obszaru głębi ostrości przypada na
przestrzeń przed tym punktem, a pozostałe dwie
trzecie na strefę znajdującą się za nim. Może się
zdarzyć, że nie wszystkie elementy kadru zmieszczą
się w strefie objętej głębią ostrości. Można wtedy ustawić ostrość na odległość trochę większą, niż ta,
w której znajduje się fotografowany obiekt. Wówczas prawdopodobnie głębia ostrości obejmie
wszystko.
Podstawowe techniki: Ogniskowa i kąt widzenia
W każdej sytuacji mamy do wyboru wiele różnych ujęć.
Głębia ostrości i obiektywy
Użycie obiektywu o długiej ogniskowej zmniejsza
głębię ostrości. Korzystając więc z teleobiektywów
należy dokładnie ustawiać ostrość. Obiektywy
szerokokątne zaś mają bardzo dużą głębię ostrości.
Precyzyjne ustawienie ostrości nie jest więc aż takie
istotne jeśli używamy obiektywu szerokokątnego.
Prawie wszystkie elementy kadru fotografowane
obiektywem o ogniskowej 28 mm w jasny, słoneczny
dzień, będą ostro i wyraźnie odzwierciedlone. Jeśli
jednak używamy teleobiektywu przy słabym
oświetleniu, może to już wymagać zwiększonej
ostrożności i precyzji.
Głębia ostrości i odległość od fotografowanego
obiektu
Głębia ostrości zmienia się wraz ze zmianą
odległości z jakiej robimy zdjęcie. Oznacza to, że
przy niezmiennych parametrach ekspozycji obiekty
znajdujące się w oddaleniu będą miały
porównywalnie większą głębię ostrości niż elementy
znajdujące się bliżej aparatu. Wyjaśnia to, dlaczego
na fotografii krajobrazu wykonanej z ostrością
ustawioną na nieskończoność, pola, drzewa, odległe
góry, a nawet obłoki są wyraźnie widoczne. Dlatego
też głębia ostrości, którą dysponujemy robiąc
zbliżenia, jest zazwyczaj o wiele mniejsza niż można
przypuszczać.
Najważniejsza decyzja
Najważniejsze w fotografii jest zrozumienie
zależności pomiędzy czasem otwarcia migawki a
wielkością przysłony. W danych warunkach
oświetleniowych prawie zawsze mamy do wyboru
kilka różnych kombinacji tych dwóch zmiennych.
Wybranie krótszego czasu ekspozycji pociągnie za
sobą nastawienie większego otworu przysłony, a
zarazem zmniejszenie głębi ostrości. Czasem o to
nam właśnie chodzi, często jednak nie tego
oczekujemy. Dlatego też robiąc zdjęcia zawsze
powinniśmy pamiętać o tych dwóch parametrach.
Jak dużą głębię ostrości zamierzamy osiągnąć? Jaki
czas otwarcia migawki będzie potrzebny, aby
uzyskać ostre zdjęcie? Znajomość odpowiedzi na te
pytania na pewno pomoże nam poprawić jakość
naszych fotografii.
Czas otwarcia migawki, liczba przysłony i
ogniskowa
Ogniskowa obiektywu ma niewątpliwie wpływ na
rodzaj wykonywanego zdjęcia. Od niej zależy też kąt
widzenia oraz głębia ostrości. Powyższe przykłady
pokazują to samo ujęcie sfotografowane różnymi obiektywami. Odległość modelki była różna, aby
zachować wielkość fotografowanych obiektów. Możemy tu przede wszystkim zauważyć różnice w tle,
jednak zmiany w perspektywie także są widoczne.
Podstawowe techniki: Czas otwarcia migawki, liczba przysłony i czułość filmu
Czułość filmu jest trzecią najważniejszą wielkością, która ma wpływ na ekspozycję.
Nowoczesny filmy o wysokiej czułości ułatwiają dobór filmu w zależności od warunków.
Co to znaczy, że film jest wysokoczuły?
Zależność pomiędzy czasem otwarcia migawki a wielkością przysłony została już wyjaśniona.
Pozostaje jednak jeszcze jeden parametr, o którym należy pamiętać: czułość filmu. Wielkość ta
odzwierciedla wrażliwość filmu fotograficznego na światło.
Nawet jeśli znajdziemy się w sytuacji, w której wybrana przez nas kombinacja czasu otwarcia migawki
i liczby przysłony jest nieprawidłowa ze względu na warunki oświetleniowe, nie oznacza to, że
wszystko stracone. Możemy rozwiązać ten problem używając filmu o większej czułości. Jak już
wspomniano, sąsiadujące wartości czasu otwarcia migawki i liczby przysłony różnią się od siebie o
jeden stopień. Ekspozycja z czasem 1/250 s jest dwukrotnie krótsza od ekspozycji 1/125 s, a
przysłona o liczbie f/5.6 wpuszcza do aparatu dwa razy więcej światła, niż przysłona oznaczona jako
f/8. W obu przypadkach możemy mówić o różnicy jednego stopnia. Filmy różnią się od siebie w ten
sam sposób. Przy takich samych parametrach ekspozycji, film ISO 100 wymaga dwukrotnie więcej
światła niż film ISO 200 - jest to różnica jednego stopnia. Dlatego też używając filmu ISO 200 możemy
osiągnąć trochę większą głębię ostrości lub też nastawić trochę krótszy czas otwarcia migawki niż w
przypadku filmu o mniejszej czułości.
Rodzaje i czułość filmów
Rodzaj filmu i jego czułość są oczywiście bardzo ważne w fotografii. Filmy dzielimy na czarno-białe i
barwne, a także na negatywowe (do odbitek) i pozytywowe (do przezroczy). Pozytywowe filmy
fotograficzne mogą dać trochę lepsze efekty, choć z drugiej strony filmy negatywowe są zazwyczaj
mniej wrażliwe na błędy, gdyż w procesie wywoływania odbitek można jeszcze wpłynąć na ich
końcową jakość, nawet jeśli powstają z niedoskonałego negatywu. Jeśli chodzi o filmy do przezroczy
(pozytywowe), kontrola nad zdjęciem kończy się w momencie naciśnięcia spustu migawki.
Czułość filmu jest kolejną wielkością, z którą należy się zapoznać. Filmy o czułości z zakresu od ISO
64 do ISO 400 są szeroko dostępne, a filmy o wyższej czułości można znaleźć w specjalistycznych
sklepach fotograficznych. Jednostki ISO określają standardową skalę światłoczułości. ISO 64 oznacza
stosunkowo niską czułość, ISO 400 to czułość dość wysoka. Wysokoczuły film wymaga mniej światła
podczas ekspozycji, więc umożliwia większą tolerancję naświetlania w różnych sytuacjach.
Wysokoczułe filmy mają jednak tendencję do większej "ziarnistości". Odwzorowany przy ich użyciu
obraz jest mniej ostry, zwłaszcza jeśli odbitkę powiększono
Wszystkie poniższe kombinacje dają taką samą ekspozycję.
Czas otwarcia migawki (w sek.)
1/1500
1/250 1/125 1/60 1/30 1/15 1/8
Liczba przysłony (f/stopień)
2.8
4
5.6
8
11
16
22
Produkowane obecnie filmy, również te o wyższej czułości, charakteryzują się tak wysoką jakością, że
większość robiących zdjęcia wybiera film ISO 200, nie martwiąc się o uzyskanie dobrej jakości zdjęć.
Mając jednak na uwadze jakość zdjęć, zawsze powinniśmy wybierać filmy o możliwie najniższej
czułości dopuszczalnej w danych warunkach oświetlenia.
Porównajmy przeźrocza wykonane na filmach pozytywowych o czułości ISO 64 i ISO 400. Barwy na
niskoczułym filmie są bardziej intensywne, a szczegóły wyraźniejsze. Jak widać, dobór czułości filmu,
jak zresztą wszystko w fotografii, jest sprawą kompromisu. Istnieją dwa podstawowe typy filmów
barwnych: do światła dziennego oraz do światła sztucznego (kompensujący niedostatek barwy
niebieskiej). Film do światła dziennego nadaje się do robienia zwykłych zdjęć w każdych warunkach.
Użyty w pomieszczeniach może spowodować nieznaczną dominantę barwy czerwonej. Film do
światła sztucznego został opracowany z myślą o profesjonalnej fotografii w warunkach oświetlenia
studyjnego, może być jednak z powodzeniem używany przy zwykłym (żarowym) sztucznym świetle.
Natomiast efektem użycia filmu do światła dziennego we wnętrzach z oświetleniem jarzeniowym jest
lekko zielonkawe zabarwienie obrazu. Można temu zapobiec zakładając na obiektyw specjalny
fioletowy filtr.
Kombinacje czasu otwarcia migawki oraz liczby przysłony z czułością filmu.</TD< tr>
Liczba przysłony
Czas otwarcia migawki
22
8
15
30
16
15
30
60
11
30
60
125
8
60
125
250
5.6
125
250
500
4
250
500
1000
2.8
500
100
2000
ISO
100
200
400
Czas otwarcia migawki
Liczba przysłony
2000
1.4
2
2.8
1000
2
2.8
4
500
2.8
4
5.6
250
4
5.6
8
125
5.6
8
11
60
8
11
16
30
11
16
22
Podstawowe techniki: Wprowadzenie do kompozycji i kadrowania
Prawdziwa zabawa zaczyna się, gdy zrozumiemy podstawowe zasady fotografowania.
Nie róbmy zdjęcia ot tak, skomponujmy je
Oprócz ostrości i parametrów ekspozycji, najważniejsza w fotografii jest kompozycja. Jest to jednak
czynnik wymykający się jednoznacznym, wiążącym regułom. W rzeczywistości każdą scenę można
przedstawić na różnych, ale jednakowo dobranych kadrach. Można jednak zgodzić się co do jednej
zasady: kompozycja jest dobra, jeżeli zawiera całą "informację" potrzebną do przedstawienia tematu
zdjęcia - i nic poza tym. Zasada ta jest niezwykle istotna. Wiedza o tym, co należy opuścić, jest jedną
z najważniejszych w każdej formie sztuki. Używając lustrzanki jednoobiektywowej bardzo łatwo jest
zawęzić scenę jedynie do pożądanych elementów. Aparat jest przenośny, a dzięki wymiennym
obiektywom, zwłaszcza tym o zmiennej ogniskowej, wybór kąta widzenia nie sprawia najmniejszych
problemów. Bądźmy więc bardziej elastyczni i kreatywni, eksperymentujmy z różnymi położeniami
aparatu i ogniskowymi obiektywów.
Pamiętajmy o świetle
Do tworzenia wspaniałych kompozycji fotograficznych niezbędne jest uprzednie zrozumienie natury
światła. Nasz aparat jest prawdopodobnie bardziej wyczulony na obecność źródeł światła i ich wpływ
na obraz fotografowanych obiektów, niż my sami. Na przykład, pragniemy zrobić zdjęcie komuś
stojącemu w promieniach słońca. Umieszczamy fotografowaną osobę tak, aby słońce padało na jej
twarz, gdyż chcemy, by była ona dobrze oświetlona. Niestety, po odebraniu wywołanych odbitek efekt
okazuje się niezadowalający, gdyż osoba na zdjęciu mruży oczy, a jej twarz jest pełna nieprzyjemnych
cieni. Nie było to widoczne podczas robienia zdjęcia, ale aparat wszystko wiernie zarejestrował.
Prawdopodobnie najlepszym sposobem na uniknięcie podobnych problemów jest zdobywanie
doświadczenia na podstawie wcześniejszych prób fotografowania w różnych sytuacjach. Jeśli zdarza
się rzadka okazja wykonania niepowtarzalnej fotografii, warto jest zrobić serię zdjęć, wypróbowując
różne odległości i obiektywy.
Trzymanie aparatu
Większość ludzi przyzwyczaja się do fotografowania w jednej pozycji - na
stojąco. Warto jednak wypróbować ujęcia z różnych pozycji. Bardzo ważne
jest stabilne trzymanie aparatu, zwłaszcza z teleobiektywem, ponieważ
najlżejsze nawet poruszenie spowoduje rozmazanie obrazu. Jeżeli nie
dysponujemy statywem to szczególnie przy długich czasach otwarcia
migawki, należy tak ustawić aparat, aby nie poruszył się w momencie
ekspozycji. Fotografując na siedząco możemy zapewnić lepszą stabilność
opierając łokcie o nogi lub kolana. Znalezienie pewnego, mocnego oparcia
przed naciśnięciem spustu migawki jest bardzo istotne. Pozycja leżąca
również zapewnia stabilne podparcie, ponieważ ramiona tworzą naturalny
"statyw". Jest to często najlepszy sposób fotografowania zwierząt żyjących
na wolności. Czasami wsparcie się o płot lub trzymanie aparatu opartego o
ścianę zapewni stabilność wystarczającą do fotografowania, także i przy
dłuższym czasie otwarcia migawki. Kolejny sposób na uniknięcie
poruszenia to użycie samowyzwalacza po uprzednim ustawieniu wszystkich
parametrów zdjęcia i wycelowaniu aparatu. Pozwala to skoncentrować
uwagę jedynie na zapewnieniu stabilnej pozycji. Jak zawsze w fotografii,
wszystko polega na zrozumieniu co należy zrobić, aby osiągnąć zamierzone
efekty.
CZĘŚĆ DRUGA - Programowane tryby pracy
Dzięki trybom programowej kontroli parametrów ekspozycji rozpoczęcie pracy z aparatem EOS jest
równie łatwe co przyjemne.
Programowa kontrola zdjęcia upraszcza wiele
spraw
Większość zdjęć daje się sklasyfikować do wyraźnie
wyodrębnionych grup, z których najczęściej
spotykanymi są portrety, krajobrazy, zbliżenia oraz
zdjęcia obiektów ruchomych. Myślą przewodnią
systemu programowej kontroli zdjęcia w aparatach
EOS jest to, by w każdym z tych typowych rodzajów
ujęć można było w prosty sposób dokonać
automatycznego ustawienia parametrów ekspozycji.
Jest także program uniwersalny, służący do
całkowicie automatycznego wykonywania zwykłych
zdjęć. Wystarczy tylko wybrać odpowiedni symbol
za pomocą pokrętła zmiany trybów pracy, a aparat
samodzielnie dopasuje najważniejsze ustawienia do sytuacji. Bez zastanowienia można się wtedy
skupić na twórczej stronie zdjęcia, wiedząc że parametry ekspozycji dobrane są poprawnie.
Programowane tryby pracy: Tryb pełnej automatyki
Tryb pełnej automatyki pozwala skupić się wyłącznie na kompozycji zdjęcia.
Aby całkowicie zautomatyzować wykonywanie zdjęć
ustawiamy pokrętło wyboru trybów pracy w aparacie
na zielony symbol. Jest to równoznaczne z
wybraniem trybu pełnej automatyki, co oznacza, że
fotografującemu pozostaje już tylko wycelować
obiektyw i nacisnąć spust. To dobry punkt wyjścia
dla osób zaczynających przygodę z fotografią.
Ustawienie nadaje się do różnych typowych
sytuacji, takich jak przyjęcia, podróże, zdjęcia
zwierząt domowych i dzieci - do sytuacji, które
po prostu chcielibyśmy zachować w pamięci.
Tryb ten ybierzemy także,gdy zetkniemy się z
niepowtarzalnym tematem na zdjęcie, lecz nie
wystarczy nam czasu na samodzielne wybranie właściwych ustawień. Wystarczy wtedy tylko wybrać
zielony symbol i nacisnąć spust!.
Jakie są ustawienia aparatu EOS w trybie pełnej automatyki?
Ustawienie ostrości jest przełączane automatycznie między trybem One Shot a trybem Al Servo,
zależnie od dynamiki ruchu obiektu. Film przesuwany jest po jednej klatce. Ewaluacyjny pomiar
oświetlenia wykonywany jest względem głównego obiektu. Program automatycznej ekspozycji zajmuje
się obsługą obiektów o różnych ogniskowych. Przy słabym oświetleniu lub przy świetle padającym w
stronę obiektywu można posłużyć się lampą błyskową.
Programowane tryby pracy: Wykonywanie portretów
Korzystanie z trybu portretowego wejdzie w krew każdemu,
kto nauczy się z niego korzystać.
Tryb portretowy
Wykonanie dobrego portretu nie jest trudne. Należy
jednak pamiętać o kilku rzeczach. Jeśli chcemy, by
wygląd modela był możliwie naturalny, nie należy
kazać mu zbyt długo czekać. Nie warto również
stosować światła padającego wprost na twarz, gdyż
powoduje ono mrużenie oczu i powstawanie nieładnych cieni. Oświetlenie boczne jest lepsze,
najlepsze natomiast jest oświetlenie od tyłu. W celu skupienia uwagi na twarzy fotografowanej osoby
dobrze jest rozmyć tło, otwierając szeroko przysłonę. Głębia ostrości oczywiście się przy tym
zmniejszy, toteż jej centrum powinno znajdować się na oczach modela, a nie z boku głowy. Obiektywy
szerokokątne nie dają dobrych wyników; lepsze są krótkie teleobiektywy o ogniskowej 85 lub 135 mm.
Dłuższa ogniskowa pozwoli także stanąć dalej fotografującemu, co zapewni więcej miejsca modelowi.
Jakie są ustawienia aparatu EOS w trybie portretowym?
W trybie portretowym wybrane są ustawienie ostrości One Shot oraz ewaluacyjny pomiar światła.
Przesuwanie filmu jest ciągłe, dzięki czemu można szybko wykonać kilka ujęć, tak by uchwycić ten
najwłaściwszy moment. Stosuje się dosyć duże otwory przysłony w celu rozmycia tła. Szczególnie
przydatna będzie lampa błyskowa, jako że portrety podświetlane od tyłu są często najpiękniejsze..
Więcej o portretach
Duże otwory przysłony dają na ogół lepsze portrety.
Trzeba jednak umieć przewidzieć najkorzystniejszą
głębię ostrości. W przypadku portretów klasycznych
w polu ostrości powinien znajdować się tylko model,
a całe tło powinno być rozmyte. Jeśli jednak na
zdjęciu ma znajdować się coś więcej niż głowa i
ramiona modela, być może warto będzie nadać
ostrość także pewnym obszarom tła. Najważniejszą
rzeczą jest więc sprawdzenie, czy środek i głębia
ostrości są odpowiednio dobrane do warunków.
Programowane tryby pracy: Uchwycenie akcji
Tryb pracy, który pozwala zatrzymywać kadry z ruchu obiektów.
Tryb dla obiektów ruchomych
Tryb dla obiektów ruchomych nie służy wyłącznie do
fotografowania sportowców. Nadaje się także do pędzących
samochodów, dzieci na rowerach, zwierząt biegających w
ogrodzie i do wszelkich innych ruchomych obiektów. Połączenie
trybu automatycznego ustawiania ostrości Al Servo i ciągłego
przesuwania filmu oznacza, że poruszające się obiekty można
"śledzić", wykonując automatycznie zdjęcie za zdjęciem, bez
martwienia się o ostrość obrazu. Wystarczy tylko utrzymywać
ruchomy obiekt o obrębie ramki autofocusu. Może to być trudne
w przypadku takich sportów jak piłka nożna lub rugby, gdzie
akcja zmienia się bardzo szybko. Gdy chcemy fotografować
ruch, zachowując jednocześnie dużą głębię ostrości, pomoże
nam wybór bardziej czułego filmu. Najczęściej stosowaną
czułością jest w tym przypadku ISO 400, lecz być może warto
wypróbować superczuły film ISO 1600. Tryb ten jest użyteczny
również przy korzystaniu z teleobiektywów, ponieważ wymagają
one krótszych czasów ekspozycji, jeśli chcemy uniknąć
poruszania aparatu.
Jakie są ustawienia aparatu EOS w trybie dla obiektów
ruchomych?
Mechanizm nastawiania ostrości pracuje w
trybie Al Servo, dzięki czemu może on reagować
na zmiany położenia dzięki czemu może on
reagować na zmiany położenia obiektu. Film
przesuwany jest w sposób ciągły, tak by można
było wykonać szybką serię ekspozycji, wśród
których przynajmniej jedna powinna być
właściwa. Ewaluacyjny pomiar oświetlenia
uwypukla główny obiekt zdjęcia. Automatyczne
określanie warunków ekspozycji przy
narzuconym czasie otwarcia migawki umożliwia
dobranie czasu naświetlania do szybkości akcji.
Wbudowana lampa błyskowa zostaje wyłączona.
Programowane tryby pracy: Zdjęcia ze zbliżeniami
Zdjęcia w zbliżeniu stwarzają szczególne problemy, osiągnięty rezultat jest jednak wyjątkowy.
Tryb zbliżenia
Obiektywy zmiennoogniskowej (zoom) w aparatach serii EOS
wyposażone są w funkcję macro, która umożliwia ustawienie
ostrości bardzo blisko aparatu. Wykonywanie zbliżeń może
wydawać się proste, lecz w rzeczywistości wymaga to pewnej
wiedzy. Podstawową trudnością jest ustawienie ustawienie
odpowiedniej głębi ostrości, ponieważ im bliżej jesteśmy
fotografowanego przedmiotu, tym płytszy jest obszar, w którym
obiekty są ostre. Uzyskanie ostrości na całej powierzchni obrazu
może okazać się prawdziwym problemem. Jednym z rozwiązań jest
takie umieszczenie aparatu, by wszystkie istotne elementy
znajdowały się w jednakowej odległości od obiektywu. Poza tym
każde, zdawałoby się nieznaczne, przesunięcie aparatu może
drastycznie przemieścić punkt ostrości na zdjęciu, dlatego też
często niezbędne jest użycie statywu, zwłaszcza przy dużych
zbliżeniach. Jeśli sam obiekt porusza się choćby w minimalnym
stopniu, jak dajmy na to kwiat muskany delikatnym podmuchem wiatru, rozmycie staje się jeszcze
większym problemem.
Piękno zbliżeń.
Tryb zbliżenia pozwala na uchwycenie piękna natury w jej najdrobniejszych szczegółach.
Podświetlenie od tyłu sprawia, że zdjęcie to jest bardzo udane.
Jakie są ustawienia aparatu EOS w trybie zbliżenia?
Mechanizm ustawiania ostrości pracuje w trybie One Shot, a film przesuwany jest po jednej klatce. Do
mierzenia ogólnego oświetlenia służy tryb pomiaru częściowego. Priorytet otrzymuje głębia ostrości,
gdyż w tego rodzaju fotografii jest ona czynnikiem zasadniczym. Zależnie od modelu aparatu może
nastąpić automatyczne uruchomienie lampy błyskowej.
Więcej o zbliżeniach
Korzystając z automatyki ekspozycji z priorytetem
głębi ostrości możemy określić strefę, w której
obiekty mają być ukazane wyraźnie. Po wskazaniu
przez nas najbliżej i najdalej położonego obiektu,
aparat automatycznie dobierze odpowiednią
przysłonę i punkt ustawiania ostrości. Powinniśmy
uważać, by ustawiana strefa głębi ostrości nie była
zbyt szeroka. Wyczucie głębi. Jeżeli możemy
ustawić się tak, aby zasadnicze fragmenty
fotografowanego przedmiotu znalazły się mniej
więcej w jednakowej odległości od aparatu, głębia
ostrości staje się mniejszym problemem.
Programowane tryby pracy: Zdjęcia krajobrazowe
Wszyscy doceniają wspaniałe zdjęcia krajobrazów. Zasady osiągania pożądanych rezultatów
są stosunkowo łatwe do opanowania.
Tryb krajobrazowy
Zdjęcia wykonywane w plenerze są jednym z
największych uroków fotografii. Niebo, góry, lasy,
ocean - każdy aspekt przyrody wygląda
zachęcająco. Także krajobrazy typowo miejskie dają
często wspaniałe zdjęcia. Przy fotografii
krajobrazowej najistotniejszymi czynnikami są
kompozycja i kadrowanie. Funkcja blokady ustawień
ostrości pozwala uzyskać nieco więcej kontroli nad
tym, co na danym zdjęciu będzie ostre.
Wykonywanie zdjęć z dużą głębią ostrości wymaga
odpowiednio dużych czasów naświetlania.
Należy zachować ostrożność, aby uniknąć poruszenia aparatu. Jeśli światło jest delikatne, możemy
skorzystać ze statywu, by jeszcze wydłużyć czas ekspozycji. Fotografie wykonane wczesnym rankiem
lub późnym popołudniem są często bardziej efektowne z uwagi na specyficzne właściwości światła.
Jakie są ustawienia aparatu w trybie
Autofocus ustawiany jest w tryb One-Shot, a
przesuwany o jedną klatkę. Ustawiany tryb
ewaluacyjnego pozwala na pracę w skrajnie
warunkach oświetleniowych. Ponieważ priorytet
ostrości, możemy ustawiać jej parametry.
jest wyłączona.
krajobrazowym?
film jest
pomiaru
różnych
ma głębia
Lampa błyskowa
Programowane tryby pracy: Zdjęcia z
lampą
błyskową
Przydatność
lampy błyskowej nie ogranicza się do zdjęć
nocnych i we wnętrzach. Doświetlenie pomaga w
przypadku obiektów o oświetleniu kontrowym.
Tryb pracy z lampą błyskową
Z lampy błyskowej możemy korzystać nie tylko w
nocy. Olbrzymia liczba zdjęć wykonanych w pełnym
świetle dnia wyszłaby lepiej, jeśli przy ich wykonaniu
użyto by lampy. Stwierdzenie to odnosi się
szczególnie do sytuacji, w których światło pada zza
modela. Nawet gdy warunki ekspozycji są
prawidłowe, fotografia może być niezadowalająca
pod względem jakości. Użycie lampy błyskowej w celu doświetlenia obiektu gwarantuje właściwą
ekspozycję bez względu na położenie słońca. Wiedza na temat korzyści płynących z doświetlenia
pomoże nam podnieść ogólną jakość naszych fotografii. Doświetlanie pozwala osiągnąć
przyjemniejsze dla oka zrównoważenie między pierwszym planem a tłem. Musimy jednak pamiętać,
że lampa ma ściśle określony zasięg. Nadaje się ona do przedmiotów znajdujących się blisko
fotografującego, lecz w przypadku obiektywów w dużym oddaleniu jest bezużyteczna. Poza tym lampa
błyskowa emituje pomocniczą wiązkę światła podczerwonego, która włączana jest automatycznie przy
wykonywaniu zdjęć w bardzo słabych warunkach oświetleniowych i wykorzystywana przez system
automatycznego ustawiania ostrości.
Jak działa tryb pracy z lampą błyskową przy świetle dziennym?
W aparatach serii EOS mierzone jest światło wpadające przez obiektyw (co symbolizuje skrót TTL),
dzięki czemu można użyć lampy błyskowej przy świetle dziennym bez prześwietlania zdjęcia.
Współczesne lampy Speedlite firmy Canon automatycznie równoważą warunki ekspozycji między
pierwszym planem a tłem w celu osiągnięcia najbardziej harmonijnego obrazu.
Najlepsze jest oświetlenie kontrowe. Błysk doświetlający pozwolił prawidłowo wyeksponować twarz
dziewczynki, mimo iż światło słoneczne pada od tyłu. Złocista poświata jej włosów nadaje zdjęciu
niepowtarzalny charakter.
Wbudowana lampa błyskowa. Niektóre z aparatów serii EOS dysponują wbudowaną lampą
błyskową, która ułatwia fotografowanie przy słabym świetle. W niektórych modelach aparatów lampa
może się uaktywnić po wykryciu niewystarczającego oświetlenia lub oświetlenia od tyłu.
Kompaktowa lampa Speedlite. Lampa 220EX
współpracuje ze wszystkimi aparatami serii EOS, także z tymi, które są wyposażone we własną lampę
błyskową i w wielopolowy, ewaluacyjny system pomiaru natężenia światła E-TTL. W sytuacji, gdy
wymagane jest dodatkowe oświetlenie, system ten dokonuje błysku wstępnego, na podstawie którego
określane są wymagania odnośnie błysku właściwego.
Tworzenie własnych pocztówek
Gdy już zaczniemy robić lepsze zdjęcia, naturalną koleją
rzeczy pojawi się chęć, by te najbardziej udane wykorzystać
w szczególny sposób. Każdy chyba widział pocztówki ze
zdjęciami, sprzedawane we wszystkich popularnych
miejscowościach wypoczynkowych. Dlaczego jednak nie
pokusić się o zrobienie własnych pocztówek, zamiast
kupowania gotowych? Przecież nie są one niczym innym,
jak tylko zdjęciami na grubym podłożu, wydrukowanymi w
tysiącach egzemplarzy. To samo możemy zrobić z
własnymi zdjęciami, przycinając je do właściwych
rozmiarów i naklejając na czystą pocztówkę lub wręcz na
zwykły karton.
Pomyślmy, jaką radość można sprawić krewnym i
znajomym, wysyłając im taką "osobistą" kartkę pocztową.
Oczywiście, poczta stawia pewne wymagania odnośnie
rozmiaru kartek, lecz spełnianie ich nie jest niczym trudnym.
Jeśli się jednak na taki krok zdecydujemy, warto użyć kleju
dobrej jakości, docisnąć zdjęcia książką lub innym ciężarem
i dać im dostatecznie dużo czasu na wyschnięcie - w
przeciwnym razie mogą się odkleić.
CZĘŚĆ TRZECIA - Kadrowanie i kompozycja
Zanim zaczniemy samodzielnie robić dobre zdjęcia, musimy dowiedzieć się, dlaczego niektóre metody
dają lepsze rezultaty od innych.
Czym jest dobra fotografia?
Kolejne kroki, po zapoznaniu się ze sposobami
efektywnej obsługi aparatu fotograficznego, są już
bardziej subtelne. Łatwo jest rozpoznać fotografię o
złej jakości technicznej. Dzięki lepszemu
zrozumieniu i odrobinie praktyki można uniknąć
zdjęć prześwietlonych lub rozmazanych. Dużo
trudniej jest rozróżnić fotografię naprawdę dobrą, od
takiej, która jest po prostu wystarczająco dobra. A
najtrudniejszym zadaniem może być wyjaśnienie
dlaczego niektóre ze zdjęć uważane są za
najlepsze. To właśnie jednak trudności z klasyfikacją
zdjęć wyjaśniają, dlaczego oko fotografa jest
odpowiedzialne za jakość końcową.
Kadrowanie i kompozycja: Kompozycja zaczyna się od pomysłu.
Wybranie tematu zdjęcia jest jedynie pierwszym krokiem. Myślenie nad tym, co chcemy
osiągnąć zaowocuje lepszymi zdjęciami.
Dlaczego chcemy zrobić właśnie to zdjęcie?
Jeszcze przed naciśnięciem spustu migawki
możemy poprawić jakość wykonywanego zdjęcia,
zadając sobie jedno proste pytanie: dlaczego to
robię, co chcę osiągnąć? Nasuwającą się
natychmiast odpowiedzią jest, że chcemy utrwalić
pewne wydarzenie lub scenę, które uważamy za
ciekawe. Posuńmy się nieco dalej. Co tak naprawdę
chcemy w tej scenie utrwalić? Dlaczego właśnie ją
uważamy za atrakcyjną? Odpowiadając na takie
pytania można wyrobić sobie lepszy pogląd co do
oczekiwanych rezultatów. Jeśli naszym celem jest utrwalenie zabawy naszego ukochanego
szczeniaka, trzeba dobrać sytuację i ustawienia aparatu w taki sposób, aby jak najlepiej odpowiadały
one tego typu fotografii. Jeśli z kolei zamierzamy na zdjęciu oddać delikatne piękno górskiego
krajobrazu, wszystkie ustalenia będą wyglądały inaczej. Cała tajemnica polega na docenianiu
znaczenia tych rzeczy i na wiedzy, jak się do nich właściwie ustosunkować.
Bądź gotów
Zanim zaczniemy utrwalać właściwe momenty, musimy nauczyć się je rozpoznawać. Trzeba się
wykazać dobrym instynktem i refleksem. Powinniśmy się nauczyć takiej obserwacji, by umieć
przewidzieć, co się wydarzy za chwilę. Zrobienie świetnego zdjęcia to nie tylko szczęście, tu się liczą
umiejętności. Na dodatek umiejętności te można udoskonalić przez praktykę.
Nietypowa perspektywa.
Humorystyczne zdjęcia wykorzystują także zestawienia elementów. Złudzenie kolizji bawołu z
pojazdem jest efektem zastosowania nietypowej perspektywy.
Kadrowanie i kompozycja: Kompozycje są harmonijne.
Zrozumienie sposobu w jaki poszczególne elementy współistnieją w fotografii, jest ważnym
krokiem w kierunku tworzenia bardzo dobrych zdjęć.
Odkrycie i zrównoważenie
Temat, który fotografujemy i
robimy niekoniecznie muszą być
powiązane. Dobry fotograf
wykonywać każdy rodzaj zdjęć.
portrety - wszystkie one wydają
oka, jeśli są właściwie
Większość zaawansowanych
najprawdopodobniej intuicyjnie
dwuetapowy proces: najpierw
właściwym tematem zdjęcia,
określają, w jaki sposób
elementów.
sposób w jaki to
ze sobą
potrafi poprawnie
Sport, krajobrazy,
się przyjemne dla
skomponowane.
fotografów
stosuje
odkrywają, co jest
następnie
zrównoważyć
elementy na
planie, aby dawały
przyjemny dla oka
efekt. W pewnych sytuacjach lepiej jest, aby główny motyw zdjęcia
nie był położony centralnie. Nie zawsze chcemy aby wszystkie
obiekty na fotografii wyły wyraźne. Także czas i rodzaj ekspozycji
mogą na wiele sposobów różnić się od "poprawnego wzorca".
Musimy jednak pamiętać, aby wszelkie nasze działania były
uzasadnione.
Im mniej tym lepiej
Myśląc, że im więcej umieścimy na zdjęciu, tym lepsze ono będzie,
jesteśmy w błędzie. Prawdę mówiąc, jest zupełnie na odwrót.
Pozostawiając zbędne elementy poza kadrem, możemy osiągnąć dużo lepsze rezultaty. Musimy
pamiętać, że nie chcemy za jednym razem sfotografować całego świata, a tylko jego konkretną część.
Patrząc na dobrze wykonane zdjęcie sportowe widzimy jak akcja na nim zostaje wyizolowana - i to do
tego stopnia, że tło fotografii jest celowo rozmazane. Kiedy zadajemy sobie pytanie co chcemy
osiągnąć wykonując zdjęcie, musimy nauczyć się eliminować elementy, które nie prowadzą
bezpośrednio do pożądanego rezultatu. Oczywiście nie musimy się ograniczać do wykonania tylko
jednego zdjęcia danej sceny, lecz wstępna korekta przed naciśnięciem spustu migawki sprawi, że
większość naszych fotografii będzie pierwszorzędna.
Tajniki harmonii.
Kluczem do tworzenia dobrych kompozycji jest harmonia i zrównoważenie elementów na planie. Jeśli
właściwie dobierzemy pozycję, z której wykonamy zdjęcie, silos będzie wyglądał jak rzeźba. Nie
powinniśmy unikać tematów, które tworzą zadziwiające kształty geometryczne. Efektownie
wyglądające czoło ciężarówki symbolizuje masę i moc.
Kadrowanie i kompozycja: Zmieniajmy pozycję, z której wykonujemy zdjęcia;
poszukujmy dynamiki.
Chcąc sfotografować określoną scenę musimy zastanowić się nad miejscem, z którego
wykonujemy zdjęcie.
Mały czy duży kąt?
Jednym ze sposobów planowania kompozycji jest
poruszanie się aparatem. Przesuwając aparat w
inną pozycję, zmieniamy obszar, który kadrujemy.
Ten jeden z najbardziej wyrazistych sposobów
modyfikacji zdjęć jest jednocześnie jednym z
najrzadziej zgłębianych przez początkujących
fotoamatorów. Poprzez przykucnięcie i
sfotografowanie tematu od dołu, czy też wejście na
coś i ujęcie go od góry możemy zobrazować
skrajnie różne nastroje. Nie musimy widzieć
wszystkiego z typowej pozycji stojącej. Prawdą jest,
że robienie zdjęć z poziomu oczu daje bardzo
naturalne efekty, zdarza się jednak, że poprzez
zmianę kąta fotografowania możemy dodać zdjęciom nieco ekspresji i dramaturgii. Warto trochę
poeksperymentować. Nawet niewielkie zmiany w tle lub na pierwszym planie mogą dać imponujące
rezultaty.
Kadrowanie i kompozycja: Elementy
Świat fotografii pełen jest poprawnych rozwiązań. Sztuka polega na tym, aby wybrać najlepsze
z nich.
Poziomo czy pionowo
Stosunek długości boków klatki w aparatach 35 mm wynosi 3:2.
Podczas robienia zdjęć mamy tendencję do stosowania ujęcia
poziomego. Dzieje się tak, ponieważ większość obrazów z jakimi się
spotykamy w naszym codziennym życiu (takich jak np. telewizja,
ekrany kinowe itp.) jest w ten sposób ułożona. Na dodatek, obrazy,
które są szersze niż wyższe, sprawiają wrażenie bardziej stabilnych.
Jeśli fotografujemy np. krajobraz, wydaje nam się naturalne, że
powinien być on ujęty poziomo. Jeśli chcemy uzyskać lepszą
fotografię, musimy stale myśleć nad tym co robimy. Jeśli
zamierzamy ukazać pewną cechę przyrody, ujęcie pionowe może
pomóc nam usunąć z kadru część zbędnych obiektów. Nie istnieją
żadne reguły określające sposób, w jaki powinniśmy ustawiać
aparat. Trzeba eksperymentować, stać się twórcą. Ostatecznie, to
przecież tylko zabawa.
Kadrując tworzymy dynamikę zdjęcia.
Jak wspomniano wcześniej, naturalnym nawykiem przy fotografowaniu jest umiejscawianie tematu
zdjęcia w centrum kadru. Nie jest to oczywiście postępowanie błędne, lecz znacznie ogranicza
możliwości twórcze. Obraz będący wynikiem takiego ujęcia może być zbyt statyczny. Centralnie
umieszczony obiekt wydaje się trwały i stabilny, lecz nie sprawia wrażenia ruchu. Jeśli umiejscowimy
go z boku, w obrębie kadru wytworzy się pewna dynamika, która często już sama w sobie jest
interesująca i może się podobać. W sztuce jaką jest fotografika, podejmowana decyzja nie jest
wyborem pomiędzy rozwiązaniem dobrym a złym, lecz raczej służy badaniu potencjalnych możliwości.
Poprzez świadome planowanie kompozycji w obrębie kadru, możemy tworzyć lepsze fotografie.
Kadrowanie i kompozycja: Deseń i barwa
Pamiętajmy o tym, że możemy wykorzystywać powtarzające się motywy oraz że odpowiedni
kolor może sprawić, że nasze zdjęcia będą doskonałe.
Kolory
Nowoczesne filmy kolorowe pozwalają tworzyć znakomite wielobarwne fotografie. Zastosowanie
błon kolorowych do tworzenia przezroczy daje szczególnie dobre rezultaty, a same przezrocza
często osiągają ponadprzeciętną jakość. Właściwe postrzeganie barw jest proste. Trudniej jest
rozpoznać, czy element o danym kolorze jest w stanie skupić w sobie ciężar fotografii. Oczywiście
przychodzą tu na myśl np. kwiaty. Jednak podobnie jak w naturze, w scenach miejskich również
znajdziemy subtelne piękno, której przykuje naszą uwagę.
Deseń.
Fotografie oparte na powtarzających się motywach wywierają bardzo subtelne wrażenie, które na
obrazach olejnych raczej jest nieuchwytne. Soczewki aparatu "widzą" powtarzające się konfiguracje w
sposób przyjemny dla naszego oka. Niezależnie od tego, czy za pomocą teleobiektywu przedstawimy
zbiór elementów w spłaszczonej perspektywie, czy uwypuklamy szczegóły stosując obiektyw
szerokokątny, umiejętność rozróżniania i obrazowania powtarzających się motywów daje nam pełną
satysfakcję.
Kadrowanie i kompozycja: Punkt ustawienia ostrości.
Nie zawsze chcemy, aby wszystko na zdjęciu było wyraźne, lecz wybór właściwych elementów
wymaga przemyślenia.
Wieża czy most?
Kiedy uzyskamy lepsze rezultaty, czy wtedy gdy ostrość ustawimy
na wieżę, czy na most? Nie powinniśmy unikać rozmazywania
niektórych części zdjęcia. Uwaga obserwatora zostaje wtedy
skupiona na tym, co pozostało ostre.
Wybiórcze wyostrzanie elementów
Celowe rozmazanie niektórych części fotografii
często daje dobry efekt. Wykonując portrety lub
zdjęcia sportowe powinniśmy się starać, by tło
było rozmazane. Chcąc zrobić poprawne zdjęcie
zza okna lub ekranu, musimy rozmyć pierwszy
plan. Zdarza się czasem, że nie jesteśmy w stanie
wykonać wystarczająco ostrego zdjęcia (tak jest
często przy fotografowaniu dzikiej przyrody), a
wtedy jedyną rzeczą, którą możemy zrobić, jest
celowe rozmazanie niektórych jego części.
Operując ostrością możemy także zrealizować bardziej twórcze zamysły. Oko obserwatora zawsze się
skupia na wyraźnych elementach na zdjęciu, co daje nam możliwość eksperymentowania. Dla
wzmocnienia efektu, możemy celowo ograniczyć ilość ostrych obiektów. Używając aparatów z
autofocusem musimy wiedzieć jak korzystać z technik blokowania ostrości. W aparatach serii EOS
jest to bardzo proste.
Kadrowanie i kompozycja: Zdjęcia w dzień
Właściwości oświetlenia zmieniają się przez cały dzień, lecz nie warto ograniczać się do
"magicznego" popołudniowego słońca.
Wielu fotografów uważa słońce za główne źródło
światła. Korzystanie wyłącznie z oświetlenia
słonecznego nie jest złym nawykiem, trzeba jednak
brać pod uwagę różnice w jego jakości. Szczególnie
istotnymi czynnikami są: pora dnia i kąt padania
promieni słonecznych.
Odpowiednia pora?
Wśród fotografów zwykło się mówić o świetle
późnego popołudnia. Istotnie, w promieniach słońca
znajdującego się nisko nad horyzontem
fotografowane obiekty wyglądają najładniej.
Podobne wrażenie można odnieść wczesnym rankiem, kiedy to światło jest bardziej różowe, w
odróżnieniu od złocistego światła popołudniowego. Nie bez znaczenia są inne czynniki, np. położenie
geograficzne, pogoda, przejrzystość powietrza, itp. Robienie zdjęć w południe często nie przynosi
dobrych efektów. Światło padające bezpośrednio z
góry jest przyczyną powstawania brzydkich
kontrastów pomiędzy elementami jasnymi a
ciemnymi. Ludzie nie wyglądają atrakcyjnie z
powodu cieni na ich twarzach. Nie znaczy to, że
robienie zdjęć w środku dnia jest niedopuszczalne.
Powinniśmy sobie jednak zdawać sprawę z
problemów, które mogą przy tym wystąpić.
Niebo.
Każdemu chyba zdarzyło się fotografować piękne,
błękitne niebo i następnie rozczarować widokiem
zdjęć przedstawiających bladą, rozmytą
płaszczyznę. Fotografowanie z obiektywem
skierowanym w stronę słońca lub ze słońcem z boku
sprawia, że rezultatem pomiaru światła jest nadmierna ekspozycja nieba. Zdjęcia, przy których słońce
znajduje się za naszymi plecami pozwalają uzyskać głębszy odcień błękitu. Jeśli tylko niebo stanowi
istotny element kompozycji zdjęcia, koniecznie trzeba zmierzyć intensywność
Kadrowanie i kompozycja: Zdjęcia wieczorem i w nocy
Robienie zdjęć wieczorem i nocą stwarza szczególne problemy, lecz dostarcza także wielu
niezwykłych możliwości.
Wieczorne światło
Czasami po zachodzie słońca mamy do czynienia z
wyjątkowo korzystnymi warunkami oświetleniowymi.
Robienie zdjęć o tej porze jest prawdziwym
wyzwaniem. Świat nabiera mrocznego i
tajemniczego wyglądu, który chciałoby się utrwalić
na zdjęciu, jednak wymagane o tej porze bardzo
długie czasy naświetlania mogą znacznie utrudnić
fotografowanie z aparatem trzymanym w ręku. W
takich sytuacjach bardzo pomocny może okazać się
statyw. Nie mniej problemów możemy napotkać przy
ustawianiu ostrości. Wtedy wyjściem z sytuacji może okazać się zrobienie kilku zdjęć przy różnych
ustawieniach, a następnie wybranie najlepszego.
Nocne pejzaże
Fotografowanie świateł w nocy wymaga bardzo długiego czasu ekspozycji. Oczywiście niezbędny jest
statyw. Konieczne może okazać się przybliżone określenie czasu ekspozycji i naświetlenie kilku klatek
przy różnych jego wartościach. Gdy fotografujemy bardzo odległy obiekt w ciemności, mogą wystąpić
problemy w działaniu autofocusu. Dobrym wyjściem jest wówczas włączenie trybu ręcznego
ustawiania ostrości. Podczas długiej ekspozycji kolorowe filmy uzyskują zielonkawe zabarwienie.
Zjawisko to nazywamy rozbalansowaniem barw i nie można podać dla niego żadnego środka
zaradczego. Zapoznanie się z szerszą gamą filmów pozwala stwierdzić, że niektóre z nich lepiej
nadają się do długiego czasu ekspozycji niż inne. Wykonanie kilku prób pozwoli wybrać ten najlepszy.
Kadrowanie i kompozycja: Złudzenie ruchu
Jak oddać ruch? Czasami rozmazane sceny daje lepsze efekty niż utrzymanie ostrości.
Wrażenie ruchu
Aby sfotografować poruszające się obiekty, możemy
zastosować krótki czas otwarcia migawki. Możemy
także wodzić aparatem za głównym obiektem w taki
sposób, by uzyskać rozmazane tło, które zdaje się
"płynąć". Często to właśnie ruch sprawia, że zdjęcie
staje się interesujące, jednak ustawiczne
stosowanie tej zasady może stać się nudne.
Przykładem niech będzie wybór sposobu
fotografowania wodospadu. Pojawia się pytanie: czy
na zdjęciu ma być widoczna dokładnie każda kropla
wody, czy chcemy raczej zobaczyć rwący potok?
Jak zwykle w takich przypadkach, nie można
wskazać dobrego lub złego rozwiązania -należy
dokonać wyboru, kierując się własną kreatywnością.
Najazd
Podczas robienia zdjęć możemy zastosować
ciekawą technikę, wykorzystującą własności
obiektywów o zmiennej ogniskowej. Polega ona na
zmianie ogniskowej w trakcie ekspozycji. W tym celu
niezbędne jest ustawienie bardzo długiego czasu
naświetlania oraz zamontowanie aparatu na
statywie, co spowoduje, że linie przesunięcia będą
jednakowe. Ważną kwestią jest wybór
odpowiedniego tematu. Skierowanie na plan wielu
źródeł światła daje zazwyczaj najlepsze rezultaty,
jako że linie przesunięcia są wtedy bardzo wyraźne.
Zdjęcie z poruszonym tłem
Wykonywanie zdjęć z poruszonym tłem jest
szczególnie interesujące, kiedy stosujemy różne
czasy otwarcia migawki. Wykonując tego typu
fotografie musimy zsynchronizować ruch aparatu
z ruchem fotografowanego obiektu (kamera
potrafi filmować scenę statyczną, lecz próba
wykonania tego przy pomocy lustrzanki
jednoobiektywowej zaowocuje niczym innym jak
rozmyciem całego zdjęcia). Dobierając krótki
czas otwarcia migawki, uzyskujemy zdjęcie z
rozmytym tłem i wyraźnym, ostrym tematem.
Przy zastosowaniu dłuższego czasu główny
obiekt będzie odpowiednio bardziej rozmazany. W tej technice bardzo dużo zależy od samego
fotografa, toteż stosowanie jej często prowadzi do uzyskania zdjęć jedynych w swoim rodzaju. Warto
poeksperymentować.
Kadrowanie i kompozycja: Korzystanie z filtrów
Stosowanie filtrów jest dobrym sposobem na rozwiązanie wielu problemów, a przy tym
znacznie poszerza nasze możliwości.
Filtry polaryzacyjne
Filtry polaryzacyjne mogą być obracane, aby skutecznie likwidować wpływ światła odbitego. Są one
szczególnie użyteczne w sytuacjach, gdy robimy zdjęcia obiektów, które silnie odbijają promienie
słoneczne, np. wody, szkła, gładkich powierzchni metalowych, itp. Dzięki ich użyciu obraz staje się
bardziej wyraźny. Drugą funkcją filtrów polaryzacyjnych jest wysycanie barw nieba i innych elementów
pejzażu. Wykonanie zamieszczonego tu zdjęcia wymagało użycia obrotowego filtra polaryzacyjnego,
np. takiego, jaki dostarczany jest prze firmę Canon. Działanie efektu polaryzacji najlepiej jest ocenić
przez obserwację zmian zachodzących w oświetlonych miejscach kadru podczas obracania filtra.
Filtry skylight i UV
Jednym z prostszych sposobów skorygowania wyglądu sceny jest umieszczenie na obiektywie filtra.
Zarówno filtry typu skylight, jak i UV zapobiegają powstawaniu na zdjęciu mgiełki spowodowanej
działaniem promieni słonecznych, ograniczając dostęp promieni ultrafioletowych do filmu
fotograficznego. Filtry UV są zazwyczaj przezroczyste, podczas gdy typ skylight charakteryzuje się
różowym zabarwieniem, które powoduje większe nasycenie barw w warunkach zacienienia lub
zachmurzenia. Niektórzy fotografowanie na stałe zamocowują te filtry na obiektywach, zapobiegając w
ten sposób mechanicznym uszkodzeniom soczewek.
CZĘŚĆ CZWARTA - Twórcze techniki fotografowania
Jak za pomocą aparatu EOS uzyskać doskonałe zdjęcia odpowiadające zamierzeniom.
Działanie trybów automatycznej ekspozycji
Wyczucie, kiedy należy używać różnych trybów
automatycznej ekspozycji (AE), jest istotnym
czynnikiem poprawy jakości wykonywanych
fotografii. Tryb programowy jest najłatwiejszy dla
początkujących, jeśli jednak nie wypróbowaliśmy
innych trybów, część prawdziwej mocy drzemiącej w
aparacie EOS pozostałby nie wykorzystana. Należy
dążyć do stanu, w którym szybkie i intuicyjne
dobranie odpowiedniej do warunków przysłony i
czasu ekspozycji nie będzie nam już sprawiało
problemu. Innym ważnym czynnikiem jest
umiejętność przewidywania efektu wywieranego
przez światło, tak by dostrzec możliwości płynące z
lekkiego niedoświetlenia zdjęcia. Aparat EOS w bardzo dużym stopniu upraszcza wykonywanie zdjęć,
jednak niezależnie od tego, dobrze byłoby tworzone zdjęcia wzbogacić odrobiną kreatywności.
Twórcze techniki fotografowania: Tryb automatycznej ekspozycji do kontroli
nad ruchem
Automatyczna ekspozycja z preselekcją służy do zdjęć ruchomych.
Automatyczna ekspozycja z preselekcją
migawki
Istotą prawidłowej ekspozycji jest dobranie
właściwej kombinacji czasu naświetlania i
otworu przysłony. Zmiana jednego z tych
parametrów wpływa na drugi. Jeśli czas
naświetlania wzrasta, to aby na film padła
jednakowa ilość światła, przysłona musi być
otwarta szerzej. Tryb automatycznej ekspozycji
z preselekcją migawki wybierzemy, gdy tematem
zdjęcia ma być obiekt poruszający się. Gdy
obiekt porusza się szybko, należy wybrać, rzecz
jasna, krótszy czas naświetlania, tak by uniknąć
rozmycia.
Przy trybie z preselekcją migawki samodzielnie wybieramy czas naświetlania, a aparat zajmuje się
dobraniem otworu przysłony odpowiedniego do panujących warunków. Tryb ten znakomicie
sprawdza się przy fotografowaniu scen związanych ze sportem: po pierwsze dlatego, że akcja
rozwija się bardzo szybko, a po drugie, że często używa się w takich sytuacjach teleobiektywów,
co zwiększa ryzyko poruszenia aparatem. Zdjęcia przy krótkim czasie naświetlania umożliwiają
"zamrożenie" akcji. Taki tryb fotografowania pozwala ujrzeć rzeczy nieuchwytne dla wzroku, gdyż
na zdjęciach utrlwalone zostaną momenty dziejące się zbyt szybko dla nieuzbrojonego oka. Trybu
z preselekcją migawki można użyć także do zdjęć z bardzo długim czasem naświetlania, by
celowo rozmyć obraz, na przykład płynącej wody lub pędzącego samochodu.
Twórcze techniki fotografowania: Tryb automatycznej ekspozycji z
kontrolowaną głębią ostrości
Tryb automatycznej ekspozycji z preselekcją przysłony jest opcja, która daje najlepszą kontrolę
głębi ostrości.
Tryb automatycznej ekspozycji z preselekcją przysłony
Jest to właściwy tryb, gdy naszym podstawowym celem jest uzyskanie określonej głębi ostrości. Tryb
automatycznej ekspozycji z preselekcją przysłony pozwala wybrać przysłonę, do której aparat
automatycznie dopstosowuje czas naświetlania. Większe otwory przysłony powodują zmniejszenie
obszaru, w którym obiekty znajdują się w polu ostrości. Zmniejszanie otworu przysłony powoduje
zwiększanie głębi ostrości. Ogólnie można stwierdzić, że przy największym rozwarciu przysłony - na
przykład przy ustawieniu f/1.8 - w polu ostrości będzie znajdował się wyłącznie główny motyw zdjęcia,
a wszystko za nim i wszystko przed nim będzie rozmyte. Jeśli natomiast przysłona jest przymknięta aż
do ustawienia f/22, prawie wszystko, od kilku metrów od aparatu aż do nieskończoności, będzie na
zdjęciu ostre.
Musimy pamiętać, że zmniejszanie otworu przysłony
oznacza, że przez obiektyw przechodzi mniej
światła i konieczne jest wybranie dłuższego czasu
naświetlania. Jeżeli zależy nam na bardzo dużej
głębi ostrości, może się okazać, że wymagany czas
naświetlania jest zbyt długi dla fotografowania z ręki.
W takim przypadku musimy skorzystać ze statywu
lub zmienić film na bardziej czuły. Warto wiedzieć,
że największa możliwa głębia ostrości nie zawsze
jest czymś, o co trzeba walczyć. Czasami celowe
jest rozmycie elementów, które nie mają znaczenia
dla treści zdjęcia. Portrety lub fotografie szybkiej
akcji często wyglądają najlepiej przy nieostrym tle,
ponieważ dzięki temu uwaga skupia się na głównym
temacie. Zdjęcie każdego typu, w którym zależy nam na izolowaniu motywu głównego, powinno być
wykonywane przy szeroko rozwartej przysłonie, co daje możliwość najkrótszych czasów ekspozycji.
System autofokusu przejmie na siebie odpowiedzialność za prawidłową ostrość zdjęcia.
Twórcze techniki fotografowania: Więcej kontroli nad głębią ostrości
Tryb automatycznej ekspozycji z priorytetem głębi ostrości jest specjalną metodą zapewnienia
wyraźnego odwzorowania kluczowych elementów.
Tryb automatycznej ekspozycji z priorytetem głębi ostrości
Ten specjalny tryb pracy upraszcza utrzymywanie bardzo
precyzyjnej kontroli nad głębią ostrości. System autofokusu służy do
określania obszaru ostrości. Najpierw wybieramy najbliższy, a
następnie najdalszy punkt, który ma być ostry. Aparat automatycznie
dobiera optymalne położenie punktu ustawienia ostrości i ustawienie
przysłony, które dadzą w efekcie wybrany rozmiar głębi ostrości.
Technika ta pozwala także na uzyskanie bardzo płytkiego obszaru
głębi ostrości: jeśli punkt początkowy końcowy znajdą się w tym
samym miejscu, ostra będzie jedynie odpowiadająca im
płaszczyzna.
Twórcze techniki fotografowania: Zaawansowane systemy pomiaru
intensywności światła
Zaawansowane systemy pomiaru intensywności oświetlenia eliminują czynnik przypadkowości
przy wykonywaniu zdjęć.
Trudne warunki oświetleniowe zawsze stanowiły
problem dla fotografów. Na zdjęciu wykonanym przy
użyciu tradycyjnych technik pomiaru światła,
mężczyzna stojący między dwoma skrzydłami
jaskrawo żółtych drzwi stanowiłby niedoświetlony
element obrazu.
Uzyskanie prawidłowej ekspozycji za każdym razem
zawsze było trudnym zadaniem. W normalnych
sytacjach wbudowane w aparat światłomierze
spisywały się dobrze. Problemy pojawiały się jednak
już w przypadku scen zawierających bardzo jasne
lub bardzo ciemne elementy lub gdy światło padało
w stronę obiektywu. Fotograf musiał samodzielnie decydować o warunkach ekspozycji w oparciu o
lata doświadczeń. Teraz jednak nowe systemy pomiaru intensywności oświetlenia w aparatach EOS
pozwoliły w dużym stopniu pozbyć się niepewności. Kontrola nad oświetleniem nigdy jeszcze nie była
łatwiejsza.
Pomiar ewaluacyjny
Ten zaawansowany system pomiaru oświetlenia umożliwia uzyskiwanie prawidłowo naświetlonych
zdjęć w bardzo różnorodnych warunkach. System dzieli całą powierzchnię obrazu na obszary.
Największą wagę ma obszar środkowy, gdzie najczęściej usytuowany jest główny temat zdjęcia.
Aparat jest w stanie wykryć różnice między środkiem a obrzeżami obrazu, co pozwala precyzyjnie
określić rozmiar głównego obiektu, jak również ocenić jego jasność. To właśnie ta zdolność "ewaluacji'
(oceniania) odpowiedzialna jest za prawidłowe naświetlenie wszystkich wykonywanych zdjęć.
Jaskrawe tło nie spowoduje naświetlenia pierwszego planu, ponieważ ewaluacyjny system pomiarowy
potrafi odróżnić tło od głównego obiektu. Dzięki temu o wiele łatwiej jest wykonywać zdjęcia obiektów
oświetlonych od tyłu oraz fotografować bardzo kontrastowe sceny, uzyskując za każdym razem
wspaniałe rezultaty.
Ciekawski pudel
System ewaluacyjnego pomiaru intensywności oświetlenia potrafi rozpoznać jaskrawe tło i ustawić
warunki ekspozycji w taki sposób, by główny obiekt na zdjęciu został naświetlony prawidłowo.
Zauważmy, jak doskonale widoczny jest pudel, mimo że tło w górnej części zdjęcia jest bardzo jasne.
Twórcze techniki fotografowania: Wybór stosownej do warunków metody
pomiaru
Dostępne są inne systemy pomiaru oświetlenia, które można
dobrać do panujących warunków.
Udany pomiar punktowy. Pomiar punktowy najlepiej sprawdza się w
sytuacjach, w których model otoczony jest bardzo jasnym lub bardzo
ciemnym tłem. Pomiar jasności sukienki dziewczyny pozwolił
uzyskać zdjęcie naświetlone prawidłowo.
Pomiar częściowy
W niektórych sytuacjach celowe jest użycie systemu częściowego
pomiaru światła. Przy wykonywaniu zdjęć zawierających duże
obszary o jednolitym odcieniu pomiar taki może dać lepszą
ekspozycję całości. Sprawdza się on przy fotografowaniu
zachmurzonego nieba, scen w deszczu, krajobrazów jednorodnym
oświetleniu, wnętrz oświetlonych światłem słonecznym itp. Pomiar
intensywności światła wykonywany jest tylko w obszarze środkowym
kadru, można więc wybrać temat główny, odczytać intensywność
światła tego obiektu, po czym użyć funkcji blokady ustawień
ekspozycji do utrzymania nastaw już po zmianie kompozycji zdjęcia.
Pomiar punktowy
Korzystanie ze światłomierza punktowego wymaga dobrego wyczucia różnych intensywności światła
w obrębie sceny. Jeżeli jednak wiemy, w którym miejscu należy wykonać pomiar, możemy mieć
pewność uzyskania bardzo dokładnych ustawień ekspozycji. Pomiar punktowy jest bardzo precyzyjny,
dobrze więc nadaje się do fotografowania małych obiektów na bardo jasnym lub bardzo ciemnym tle.
Korzystanie ze światłomierza punktowego w połączeniu z funkcją blokady nastaw ekspozycji daje
swobodę zmiany kompozycji zdjęcia. Podczas samego pomiaru należy jednak pamiętać o
precyzyjnym nakierowaniu celownika na fotografowany obiekt, ponieważ margines tolerancji na błędy
jest niezwykle wąski.
Twórcze techniki fotografowania: Autobracketing, ekspozycje wielokrotne i
tryby manualne
Istnieją specjalne techniki, które można zastosować przy naprawdę trudnych warunkach
oświetleniowych.
Autobraketing
Technika autobracketingu (AEB-Auo Expusure Bracketing) jest dobrym sposobem na uzyskanie
pożądanych rezultatów, nawet jeśli koncepcja zdjęcia nie jest dokładnie przemyślana. Technika ta
polega na automatycznym wykonaniu trzech ekspozycji: jednej z niedoświetleniem, jednej przy
nastawach określonych przez światłomierz i jednej z prześwietleniem. Możliwe jest ręczne ustawienie
zakresu odchyleń do +3 jednostek skali w odstępach co 1/3 stopnia. Autobracketing jest znakomitym
narzędziem wspomagającym kreatywność, jako że pozwala wypróbować efekty różnych warunków
ekspozycji, pozostawiając pewność, że jedno ze zdjęć będzie miało zadowalającą jakość. (Funkcja ta
jest niedostępna w niektórych modelach).
Technika autobracketingu pozwala ocalić zdjęcie.
Bez użycia autobracketingu fotograf mógł stracić to zdjęcie z powodu bardzo jaskrawego tła.
Wykonanie kilku ekspozycji zwiększa szansę, że jedna z nich będzie prawidłowa.
Wielokrotna ekspozycja
Wielokrotne ekspozycje na jednej klatce filmu zawsze miały w sobie coś intrygującego. Niektóre
aparaty z serii EOS umożliwiają wykonanie z góry określonej liczby naświetleń - maksymalnie 9 - na
pojedynczej klatce. Ponieważ ta sama klatka naświetlana jest wiele razy, konieczne jest skorzystanie
z funkcji kompensacji ekspozycji. Dla dwóch ekspozycji można wypróbować wartość kompensacji - 1
stopień. Trzy ekspozycje mogą wymagać za każdym razem poziomu - 1,5 stopnia. Najlepiej jest przy
tym zdać się na doświadczenie. Warto dążyć do zredukowania liczby elementów na obrazie, tak by
uzyskać możliwie puste tło. Jasne obiekty na prostym, ciemym tle zazwyczaj wychodzą najlepiej.
Ręczne ustawianie parametrów ekspozycji
Aparaty z serii EOS oferują pełny zestaw automatycznych funcji, które bardzo ułatwiają czerpanie
radości z fotografowania. Lecz niektóre sytuacje mogą wymagać ręcznego ustawienia parametrów
ekspozycji. Przykładem takiej sytuacji są zdjęcia z bardzo długim czasem naświetlania. Możemy także
spróbować takiego sposobu pracy ze zwykłej ciekawości, by wypróbować nowe pomysły. Ręczne
nastawianie aparatu nie oznacza, że jesteśmy zdani jedynie na własne siły. Sygnalizowane są
zalecane czasy migawki, otwory przysłony, jak również niedoświetlenie i prześwietlenie, co
zdecydowanie ułatwia ustawianie parametrów. Jak zawsze, warto postępować w pełni świadomie,
sporządzać notatki, po czym konfrontować je z gotowymi odbitkami.
Wielokrotna ekspozycja
Zabawa z wielokrotną ekspozycją może dać wiele radości. Często trudno jest zgadnąć, jaki będzie
wynik końcowy, a czasami można się wręcz zadziwić jego wspaniałością.
CZĘŚĆ PIĄTA - Obiektywy i lampy błyskowe
Szeroki wybór obiektywów i lamp błyskowych pozwala odkryć twórcze możliwości tkwiące w temacie
zdjęcia.
Zintegrowany system EOS
System EOS oferuje szeroką gamę sprzętu fotograficznego, który pozwala osiągnąć najlepsze
możliwe efekty. Obiektywy firmy Canon należące do serii EF spełniają wymagania zawodowych
fotografów, zapewniając doskonała jakość odwzorowania barw i wyjątkową przejrzystość obrazu.
Wysokiej jakości mechanizmy automatycznego ustawienia ostrości wbudowane w obiektyw pomagają
uchwycić właściwy moment z wielką dokładnością. Lampy błyskowe Canon Speedlite zostały
zaprojektowane z myśłą o różnych warunkach oświetlenia i od dawna przodują w swojej
dziedzinie.Pełna oferta doskonałych obiektywów serii EF i lamp błyskowych Speedlite umożliwia
wzbogacenie naszych twórczych możliwości.
Obiektywy i lampy błyskowe: Od rybiego oka do superteleobiektywu
Obiektywy typu rybie oko wydają się obejmować wszystko, co tylko znajduje się w polu
widzenia, superteleobiektywy natomiast przybliżają odległe obiekty.
Uwagi wstępne
Możliwość zmiany obiektywu jest jednym z największych udogodnień lustrzanej jednoobiektywowych.
Ta sama scena fotografowana obiektywem o ogniskowej 28 mm wygląda zupełnie inaczej, niż kiedy
używamy obiektywu o ogniskowej 200 mm. Teleobiektyw pomaga dostrzec odległe szczegóły, a przy
użyciu obiektywu szerokokątnego odkrywamy relacje między przedmiotami widocznymi na zdjęciu.
Makroobiektyw zaś umożliwia największe zbliżenia. Ogólnie biorąc, korzystanie z różnych obiektywów
pomaga spojrzeć na świat z różnych perspektyw.
Ogniskowa obiektywu i kąt widzenia.
Obiektyw rozróżniamy za pomocą wielkości zwanej ogniskową. Na "naturalną" ogniskową uważa się
50 mm. Obiektywy o dłuższej ogniskowej to teleobiektywy, o krótszej zaś - obiektywy szerokokątne.
Długość ogniskowej określa odległość ogniska obiektywu od płaszczyzny filmu.Po ustawieniu ostrości
na nieskończoność przy zastosowaniu obiektywu 50 mm odległość ta wynosi właśnie 50 mm.Wielkość
kąta widzenia jest odwrotnie proporcjonalna do długości ogniskowej aparatu.Obiektyw o ogniskowej
28 mm ma kąt widzenia bliski 74 stopni.Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm ma bardzo wąski kąt
widzenia, zaledwie 12 stopni. Powiększenie jest wprost proporcjonalne do długości ogniskowej. Obraz
przedmiotu oglądanego przez obiektyw o ogniskowej 50 mm jest mniej więcej tej samej wielkości, co
widziany gołym okiem. Ten sam obiekt obserwowany przez obiektyw o ogniskowej 24 mm wydaje się
mniejszy i bardziej oddalony niż jest w rzeczywistości, natomiast oglądany przez obiektyw 300 mm
robi wrażenie znacznie większego.
Perspektywa
Pojęcie perspektywy odnosi się do względnej wielkości obiektów widzianych w kadrze, przy ich
różnym oddaleniu od aparatu, co sprawia wrażenie trójwymiarowości sceny. Perspektywa, podobnie
jak kąt widzenia, jest odwrotnie proporcjonalna do ogniskowej obiektywu. Oznacza to, że przedmioty
widziane przez obiektyw szerokokątny będą sprawiały wrażenie bardziej oddalonych od siebie niż
można to zaobserwować przez zwykły obiektyw. I odwrotnie, teleobiektyw sprawia, że różne
przedmioty wydają się być bliżej siebie niż są w rzeczywistości. Takie przybliżenie odległych od siebie
obiektów, spowodowane użyciem teleobiektywu, nazywamy "spłaszczeniem" perspektywy; jest to
jedna z ciekawszych właąciwoąci obiektywów o długiej ogniskowej.
Porównanie ogniskowych różnych obiektywów
Ta sama scena została kilkakrotnie sfotografowana z jednakowej odległoąci, zmieniano jedynie
obiektywy. Zauważmy jak wiele różnych ujęć uzyskano w ten sposób. Nie można tu oczywiącie
powiedzieć, że tylko jedna z fotografii jest tą "poprawną". W wyniku zastosowania obiektywu
szerokokątnego uzyskano zdjęcie krajobrazu; efektem wykorzystania teleobiektywu jest portret.
Obiektywy i lampy błyskowe: Obiektywy szerokokątne
Obiektywy o zmiennej ogniskowej przydają się także w plenerze - nie trzeba wówczas nosić
wielu obiektywów.
Używanie obiektywów szerokokątnych i obiektywów szerokokątnych o zmiennej ogniskowej przynosi
wiele znaczących korzyści. Obiektywy tego typu przydają się w sytuacjach, kiedy fotografujemy w
ciasnych pomieszczeniach i ze względu na ograniczoną przestrzeń, nie możemy cofnąć się, by objąć
kadrem większy wycinek przestrzeni. Poza tym, głębia ostrości obiektywów szerokokątnych jest
bardzo duża, więc nadają się one do ujęć, w których zależy nam na ostrym przedstawieniu elementów
położonych zarówno na pierwszym planie, jak i tych w głębi kadru. Oprócze tego, używając
obiektywów szerokokątnych możemy osiągnąć wrażenie głębokiej perspektywy.
Obiektywy i lampy błyskowe: Obiektyw standardowy
Zachowując kąt widzenia ludzkiego oka, obiektyw standardowy ukazuje świat takim, jaki jest
on w rzeczywistości.
35-80 mm
Obiektyw standardowy o zmiennej ogniskowej jest prawdopodobnie najbardziej popularnym
obiektywem używanym w dzisiejszych czasach. Korzyści wynikające z jego stosowania są oczywiste.
Używając obiektywu tego rodzaju łatwo jest regulować kąt widzenia i powiększenie obrazu obiektu.
Pozwala to dowolnie komponować kadr w celowniku przez wypróbowanie kilku możliwych ujęć przed
naciśnięciem spustu migawki. Poza tym, obiektyw standardowy o zmiennej ogniskowej zawsze
dysponuje długością ogniskowej odpowiadającą trzem najczęściej stosowanym obiektywom ?
szerokokątnemu, normalnemu oraz krótkiemu teleobiektywowi. Oznacza to, że wystrczy nosić ze sobą
jeden obiektyw zamiast trzech. Zmniejszoną wagę sprzętu docenimy, przemiarzając pola lub ulice
miast.
Obiektywy i lampy błyskowe: Teleobiektywy
Teleobiektywy doskonale nadają się do fotografowania odległych obiektów.
80-200 mm
Teleobiektywy oddają nieocenione usługi przy rejestrowaniu wydarzeń sportowych i są wręcz
nieodzowny podczas oglądania natury. Fotografowanie zwierząt w ich naturalnym środowisku prawie
zawsze wymaga korzystania z teleobiektywu. Właściwie zawsze, kiedy nie można zbliżyć się do
fotografowanego obiektu na wystarczającą odległość, trzeba skorzystać z teleobiektywu. Ze względu
na korzystną perspektywę krótkie teleobiektywy doskonale nadają się do portretów, a większa
odległość od fotografowanej osoby wpływa dodatnio na jej samopoczucie podczas fotografowania.
Teleobiektywy są często bardzo ciężkie, więc użycie teleobiektywu ze zmienną ogniskową, który z
powodzeniem zastępuje kilka różnych obiektywów, pozwoli nam uniknąć noszenia zbędnego ciężaru.
Obiektywy i lampy błyskowe: Obiektywy specjalne - rybie oko i
makroobiektywy
Obiektywy typu rybie oko i makroobiektywy oferują niecodzienne spojrzenie na świat.
Obiektyw Fish Eye EF 15 m F/2.8 (rybie oko)
Obiektywy o bardzo szerokim kącie widzenia ułatwiają robienie zdjęć na ograniczonej przestrzeni, ale
ich pozostałe cechy także są warte zainteresowania. Głębia ostrości obiektywów tego typu jest prawie
nieskończona, lecz wrażenie zaokrąglenia obrazu wywołane zniekształceniami może okazać się
kłopotliwe. Wiedza jak się z tym uporać ? a nawet jak wykorzystać zniekształcenia czyniąc z nich
część kompozycji ? bardzo się przyda przy fotografowaniu obiektywem typu rybie oko. Poza tym,
wrażenie głębokiej perspektywy obrazu może zaowocować bardzo intrygującymi zdjęciami.
Makroobiektywy
W serii EF dostępne są dwa wysokiej jakości obiektywy do wykonywania zdjęć przy maksymalnych
zbliżeniach. Obiektyw Compact Macro EF 50 mm f.2.5 ma ten sam kąt widzenia co obiektyw
standardowy o ogniskowej 50 mm i umożliwia robienie zbliżeń w zakresie ostrości od nieskończoności
do odległości, w której powiększenie obrazu wynosi 0,5 x. Używany razem pierścieniem pośrednim
(Life-size Converter EF) umożliwia fotografowanie w zakresie powiększeń od 0,26x do rzeczywistej
wielkości obiektu. Z kolei przy użyciu obiektywu Macro EF 100 mm f/2.8 można fotografować w
szerokim zakresie odległości bez dodatkowych akcesoriów, od nieskończoności aż do uzyskania
obrazu w naturalnych rozmiarach. Ogniskowa właściwa średnim teleobiektywom umożliwia zbliżenia z
niewielką głębią ostrości, co pozwala osiągnąć efekt kontrolowanego rozmazania tła. Między
obiektywem a fotografowanym obiektem pozostaje duża przestrzeń, co czyni ten obiekt idealnym
narzędziem do wykonywania makrofotografii owadów lub kwiatów.
Obiektywy i lampy błyskowe: Obiektywy specjalne - superteleobiektywy
Szybki teleobiektyw jest niezwykle przydatny, kiedy nadarza się okazja wykonania
niepowtarzalnej fotografii.
W skład serii EOS wchodzi cała gama teleobiektywów i superteleobiektywów o bardzo dużej jasności.
Na przykład, obiektyw EF 200 mm F/1.8L jest pierwszym naprawdę szybkim teleobiektywem na
świecie. Najlepiej nadaje się on do fotografowania wydarzeń sportowych w pomieszczeniach lub w
sytuacjach, kiedy użycie lampy błyskowej jest niemożliwe. Zarówno ten obiektyw jak i obiektywy o
symbolach EF 300 mm F/2.8L i EF 600 mm f/4L są wyposażone w cichobieżne silniczki (USM)
mechanizmu automatycznego nastawiania ostrości, które są bezpośrednim źródłem precyzyjnego
napędu o wysokim momencie obrotowym. Dzięki temu system autofocusu odznacza się wyjątkowo
cichą pracą i praktycznie zerowym czasem reakcji. Poza tym, specjalna funkcja pozwala na trzy
nastawy prędkości ręcznej regulacji ostrości równe 1/2x, 1x lub 2x wartości prędkości, co ułatwia
dopasowanie szybkości regulacji do warunków fotografowania. Oprócz tego, wspomniane obiektywy
wyposażone są w funkcję pamiętania nastawień ostrości, która umożliwia szybki powrót do
zapamiętanych wartości przy użyciu pierścienia odtwarzania.
Obiektywy z serii "L".
Te specjalne obiektywy o bardzo wysokiej jakości wyróżniają się znakomitą kompensacją wszelkich
zniekształceń optycznych i mają doskonałe charakterystyki odwzorowania obrazu. Obiektywy z serii
"L" zapewniają wyjątkową ostrość i wysoki kontrast na całej powierzchni obrazu, nawet przy najszerzej
otwartej przysłonie. Obiektywy Ultrasonic (USM) wyposażne są w system napędowy wykorzystujący
cichobieżne silniczki, co wpływa na wyjątkowo precyzyjną i cichą pracę systemu automatycznego
nastawiania ostrości.
Obiektywy i lampy błyskowe: Specjalne techniki fotografowania z lampą
błyskową
Wiedza jak efektywnie wykorzystać lampę błyskową umożliwia lepszą kontrolę oświetlenia i
zapewnia poprawę jakości zdjęć.
Doświetlenie lampą błyskową.
Fakt, że robimy zdjęcia w plenerze oświetlonym promieniami słońca nie oznacza jeszcze, że lampę
błyskową powinniśmy zostawić w domu. Warunki oświetleniowe często bywają niedoskonałe.
Używając lampy błyskowej możemy "wypełnić" jej błyskiem niedoświetlone elementy sceny. Jest to
bardzo przydatne, zwłaszcza kiedy robimy zdjęcia przy tak zwanym oświetleniu kontrowym, czyli pod
światło. Często najlepszym sposobem fotografowania osób jest takie ustawienie, że słońce znajduje
się za modelem. Fotografowane osoby nie mrużą wówczas oczu, a światło za nimi jest wtedy
piękniejsze. Problemem jest tu ekspozycja. Jeśli tło jest właściwie oświetlone, wówczas główny motyw
może być za ciemny. Najlepszym rozwiązaniem jest właśnie doświetlenie lampą błyskową. Lampa
doświetla główny motyw, przy niezmienionym, odpowiednim oświetleniu
tła. Efektem jest piękniejszy ogólny wygląd sceny.
Synchronizacja przy długim czasie naświetlania.
Fotografowanie z lampą błyskową w pomieszczeniach lub na nocnym plenerze może prowadzić
do niedostatecznego oświetlenia tła przy prawidłowym oświetleniu pierwszego planu. Lampy
błyskowe Speedlite 540EZ i 380EX mają tryb synchronizacji wyzwalania błysku przy długim czasie
otwarcia migawki (slow sync), co umożliwia robienie zdjęć z lampą błyskową przy długiej ekspozycji,
gwarantując w ten sposób prawidłowe naświetlenie tla.
Synchronizacja z drugą kurtyną migawki.
Konwencjonalne lampy błyskowe wyzwalają błysk w chwili otwarcia pierwszej kurtyny migawki.
Specjalna opcja lamp Speedlite 540EZ i 380EX pozwala na synchronizację z drugą kurtyną, co
oznacza, że błysk zostaje wyzwolony tuż przed zamknięciem szczeliny migawki. W efekcie na
zdjęciach ruchomych obiektów poruszające się światła zostaną utrwalone w bardziej naturalny
sposób.
Lampa błyskowa Speedlite 540EZ
Speedlite 540EZ to zaawansowana lampa błyskowa wyposażona we wbudowane pomocnicze światło
systemu automatycznego nastawiania ostrości, które umożliwia systemowi EOS nastawienie ostrości
już przy słabym oświetleniu. Lampa może być używana ze wszystkimi aparatami z serii EOS, choć
została zaprojektowana z myślą o modelu EOS 1N, co zapewnia jej szczególnie dobrą współpracę z
pięciopunktową automatyką ustawienia ostrości tego aparatu oraz trzypunktowym pomiarem światla
TTL. System TTL automatycznie optymalizuje intensywność błysku, aby zagwarantować naturalność
oświetlenia zarówno tła jak i pierwszego planu. Funkcja stroboskopowa umożliwia wielokrotną
ekspozycję pojedynczej klatki. Lampa 540EZ jest jednym z najlepszych modeli serii Speedlite, o czym
świadczy jej wysoka liczba przewodnia (54 przy czułości ISO 100) i możliwość zmiany ogniskowej aż
do 105 mm. Poza tym wbudowana nasadka rozpraszająca umożliwia.
Lampa błyskowa Speedlite 380EZ
Speedlite 380EX to lampa, która może współpracować ze wszystkimi aparatami serii EOS, nie
wyłączając tych, które są wyposażone w wielopolowy system ewaluacyjny E-TTL firmy Canon. Jest
ona wyposażona we wbudowane pomocnicze światło systemu automatycznego nastawiania ostrości.
Konstrukcja głowicy lampy pozwala regulować ogniskową w zakresie od 24 mm do 70 mm, a system
E-TTL automatycznie optymalizuje intensywność błysku. Specjalny tryb FP umożliwia synchronizację
przy wszystkich czasach otwarcia migawki. Odpowiednio do zmiany ogniskowej głowicy, liczba
przewodnia lampy zmienia się w zakresie od 21 do 38 (dla firmy o czułości ISO 100).