tanc.witkac - Fundacja EDF Polska

Organizator
Fundacja Elektrowni Rybnik
44-207 Rybnik ul. Podmiejska
tel/fax 739 11 74
e-mail: [email protected]
www.fundacjarybnik.pl
Redakcja
Marian Bednarek
DYREKTOR ARTYSTYCZNY FESTIWALU
Marian Bednarek
Jury festiwalu:
Krzysztof Sielicki Marian Glinkowski Edward Wojtaszek -
krytyk teatralny, dziennikarz radiowy z Warszawy
reżyser, animator życia teatralnego w Łodzi,
twórca teatralnego ruchu alternatywnego w Polsce
reżyser, tłumacz, wykładowca Akademii
Teatralnej, Akademii Sztuk Pięknych
i Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie
Konferansjer festiwalu
Antoni Gryzik - aktor Teatru im. S. Wyspiańskiego w Katowicach
Biuro Organizacyjne:
Ewa Postawka, Aleksandra Morgała,
Katarzyna Dera, Beata Olkowska-Kopiczko
Opisy spektakli i teatrów zredagowano na podstawie tekstów nadesłanych przez teatry.
ZŁOTY SPONSOR:
ZORGANIZOWANO W RAMACH:
Zrealizowano ze środków
Ministra Kultury
i Dziedzictwa Narodowego
PATRONAT MEDIALNY:
O FESTIWALU:
Po prostu teatr, eksperymentujący,
poszukujący, buntowniczy, komediowy,
re�leksyjny, �ilozofujący, słowem twórczy.
Trudno to ogarnąć, wszystkie gatunki
teatru. Ale jest to norma tego festiwalu.
Poza tym formuła konkursowa narzuca
swoje prawa, ponieważ trzeba wybierać
z tego kto się zgłosił, a zatem co teatry
zaproponowały (gatunek, poziom, temat
etc.). Mam nadzieję że wybrałem najlepsze,
zwłaszcza że niektóre z nich były już
wielokrotnie nagradzane, także na innych
festiwalach. Jeśli chodzi o spektakle
pozakonkursowe, to nie ma wątpliwości,
mamy w pełnym wydaniu re�leksję
�ilozo�iczną (A3 Teatr z Policznej), głęboką
re�leksję egzystencjalną (Teatr Claire
Cunningham ze Szkocji), totalny bunt
prospołeczny (Teatr Krzyk z Maszewa),
re�leksja komediowo - satyryczną
(Teatr Tańca Mufmi z Warszawy), o sobie
nie będę pisał. Inną płaszczyzną
festiwalu będą 3 dniowe warsztaty
teatralne pod kierunkiem Melissy Baker
z Irlandii, reżyserki i aktorki własnego
teatru MoVe Trans-Theatre, lubującej
się w eksperymentach. Być może
zakończy to się jakąś etiudą , zobaczymy.
Na pewno Klub Festiwalowy też będzie
tętnił życiem za sprawą jurorów
(Edward Wojtaszek, Krzysztof Sielicki
i Marian Glinkowski), no i Ty, publiczności
rybnicka, będziesz tętniła?, życiem?
Wielkie dzięki sponsorom za pomoc
�inansową. Zapraszam zatem na ciekawy
festiwal teatralny, tętniący...... dobrą energią.
Marian Bednarek
ME (Mobile/Evolution)
[Ruch/Ewolucja]
Claire Cunningham z Glasgow (Szkocja)
wraz z zespołem teatralnym Jess Curtis/Gravity [grawitacja]
Produkcja: Richard Wakely
Podwójny seans nagrodzonej tancerki/choreografki, Claire Cunnimgham ukazuje jej niezwykłą
i nietypową technikę tańca i imponujące zdolności. ME (Mobile/Evolution) [Ruch/Ewolucja]
to przedstawienie uplecione z humorystycznych opowieści; o doktorach i tańcu, rowerach
i balecie; wszystkie powiązane ze sobą i wyważone, zawieszone, obracające i huśtające się na
kulach. Jakakolwiek możliwa sentymentalność została podważona zdrową dawką Szkockiego
sarkazmu. Widownia tej pełnej uznania inscenizacji, którą zobaczyli na Edinburgh Fringe Festival
[Festiwal Awangardy w Edynburgu] w 2009 roku, była zachwycona, jak i została sprowokowana
do zastanowienia się nad własnym poczuciem estetyki i tańca.
***** The Herald
„Przebojowa, nowatorska, radykalna i dowcipna… to jest silnie wizjonerska sztuka… jest także
ogromnie i niesamowicie rozrywkowa.”
**** The Scotsman
„Jej miłość do ruchu jest namacalna i bez ogródek wyrażona w stronę publiczności. Końcowa
scena […] jest jedną z najbardziej radosnych i poruszających rzeczy jakie kiedykolwiek widziałam”
THE GUARDIAN
„Przed twoimi oczyma, Ruch przeobraża coś utylitarnego w rzecz piękną.
Jest to robiąca duże wrażenie sztuka, która sprawia że patrzysz odmiennie
na odmienność.”
Tłum. Anna Pawlus gg 9031337
Projekt tanc.witkac KRÓTKA HISTORIA PEWNYCH MIŁOŚCI
Marta Pietruszka Nina Pietruszka Paulina Wysocka z Krakowa
fot. Zbigniew Łata
reżyseria i choreografia: Paulina Wysocka
występują: Marta Pietruszka jako Jadwiga W., Nina Pietruszka jako Jadzia J.,
Paulina Wysocka jako Czesia
Muzyka: collage
Ścieżka dźwiękowa: Wojtek Fularz
Marta Pietruszka – jedna z prekursorek Tańca Współczesnego w Polsce. Tańczy od ponad 20 lat.
Prowadzi regularne zajęcia z tańca współczesnego w Staromiejskim Centrum Kultury Młodzieży
w Krakowie, poza tym warsztaty z techniki tańca współczesnego, improwizacji i tańców
żydowskich na terenie całej Polski. Stypendystka MKiDN oraz NRW w Essen. Dyrektor artystyczny
Teatru Gestu i Ruchu. Współpracuje z artystami z różnych dziedzin sztuki oraz przede wszystkim z
teatrami dramatycznymi realizując choreografię do sztuk dramatycznych.
Nina Pietruszka – tańczy od kiedy pamięta. Pierwsze kroki stawiała w zespole tańca
współczesnego ,,Strecz” w Krośnie. Od 2008 roku uczęszcza na zajęcia do Krakowskiej Akademi
Tańca oraz uczestniczy w spektaklach Teatru Ciągle w Ruchu prowadzonego przez
Martę Pietruszkę.
Paulina Wysocka – naukę tańca rozpoczęła w wieku 6 lat w zespole tańca współczesnego w
Słupsku. Od 2003 do 2008 uczęszczała na zajęcia taneczne do Studia Tańca EST w SCKM w
Krakowie. W Grupie Młodych Choreografów realizowała własne choreografie solowe. Ukończyła
Choreografię Sceniczną i Instruktorski Kurs Kwalifikacyjny z dziedziny tańca współczesnego.
Projekt powstał dzięki Stypendium Twórczemu Miasta Krakowa, które Paulina Wysocka
otrzymała w 2009 roku na realizację spektaklu inspirowanego kobietami Witkacego. Jest to
kontynuacja krótkiej solowej etiudy o tym samym tytule stworzonej w 2008 roku i w tymże roku
nagrodzonej Grand Prix na Konkursie Interpretacji Dzieł S.I. Witkiewicza w Słupsku.
ŻANETA-WERONIKA-MAGDALENA
Teatr Narybek From Poland z Katowic
występują: Dagmara Włoszek
scenariusz i reżyseria: Jarosław Filipski
wykorzystano niewielki fragment książki „Dziewczyna, która jedno ma w głowie”
Abby Lee
Nasza bohaterka ma wiele w głowie, przede wszystkim ideałów. Wierzy w nie, próbuje wcielać
je w życie i – uwaga – nawet jej się to częściowo udaje! Jak to jest możliwe, że w zderzeniu
z rzeczywistością nie wątpi, nie poddaje się, nie ulega jak większość w tym smutnym kraju, tylko
hurra do przodu? Cóż, nasza bohaterka ma To Coś, co jej pozwala nie tracić animuszu. Nawet
jeśli coś idzie nie tak, nawet gdy ideały cierpią, ona potrafi obrócić sytuację na swoją wygraną.
Umie się znaleźć i przystosować do sytuacji. Mało konkretów? Spokojnie: jest w spektaklu
konkretna sytuacja młodej kobiety wchodzącej w życie. Możemy bić brawo jak sobie radzi.
Możemy bić brawo także patrząc jak gra młoda aktorka, jak wciela się w kolejne sytuacje życiowe
i z uśmiechem na twarzy dąży do celu. A przy okazji: czy dbają Państwo o środowisko naturalne?
I czy nie zużywają Państwo zbyt dużo papieru toaletowego, hę? Zastanówcie się nad tym,
bo wasze sumienie podczas spektaklu może zostać zawstydzone.
Teatr Narybek From Poland to zespół działający od kilku lat w Mysłowickim Ośrodku Kultury
i Sztuki pod okiem szefa artystycznego Teatru From Poland Jarosława Filipskiego. Wcześniejsze
spektakle Narybka to miedzy innymi „Istota Bycia Cool”, monodram „Dziewictwo” czy plenerowy
„Z życia cukierków”.
USŁUGI PŁATNE, CZYLI
CAŁA POLSKA PLECIE DZIECIOM
Teatr Tańca MUFMI z Warszawy
premiera: 21 grudnia 2008 r. w Warszawie (Praska Metta Artystyczna)
koncepcja, reżyseria i choreografia: Anna Piotrowska
kreacja i wykonanie: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Joanna Federowicz,
Anna Kaźmierowska, Olga Szypulska, Anna Szawiel, Aleksandra Zdunek
producenci: eferte_Fundacja Rozwoju Tańca,
Stowarzyszenie Artystyczne Makata, Klub DGW
przedstawienie sfinansowano ze środków Miasta Stołecznego Warszawa
„Usługi płatne, czyli cała Polska plecie dzieciom…” to przedstawienie oparte nie na konkretach,
lecz na absurdzie wynikającym z założeń dwóch haseł: pierwszego - dobrze znanego wszystkim cała Polska czyta dzieciom i drugiego - usługi płatne. Przedstawienie jest wynikiem gry skojarzeń,
które powstały w wyniku zestawienia powyższych sentencji. Intuicyjnie bezinteresowność zderza
się z interesownością, niewinność z pruderią, sen z rzeczywistością i jak w bajce dobro ze złem.
W skojarzeniu czytania bajek dzieciom pojawiły się pytania, na ile w działaniu tym jest czysta
intencja, a na ile przymus, na ile w końcu wszystko staje się usługą płatną i kiedy? Czy działamy
wciąż bezinteresownie, czy wszystko da się przeliczyć? Czy każde pragnienie kosztuje?
I czy wszystko można wycenić? Samotność w zbiorowości, konkurencja nie w konkurencji,
wewnętrzna rywalizacja, komercjalizacja świata, w tym także świata bajki. Przedstawienie
dla widzów dorosłych.
Recenzja: "Usługi płatne, czyli cała Polska plecie dzieciom" Anny Piotrowskiej
Sześć kobiet w kolorowych kaloszach, bokserkach i podkoszulkach czytających książki dla dzieci to
widok niecodzienny. Tak właśnie rozpoczynają się "Usługi płatne, czyli cała Polska plecie
dzieciom". Ze spektaklem dla dzieci nie mają one jednak nic wspólnego. Trzy aktorki i trzy
tancerki - połączenie teatru z teatrem tańca. O co chodzi w tym przedstawieniu? O postawę,
która buntuje się przeciw przymusowym akcjom, typu "Cała Polska czyta dzieciom", ale także
o zachowania dorosłych, kiedy dzieci już zasną. Bo właśnie wtedy w dorosłych budzą się dzikie
żądze. Szaleją na imprezach oraz w łóżku z partnerem. Choć nie jest wcale powiedziane, że musi
to być właśnie łóżko. Całość przedstawienia jest lekka i zabawna. Widz jest zapraszany do
wspólnej zabawy. Także muzyka ma humorystyczny charakter. Kiedy rozbrzmiewa kawałek disco
polo, na widowni rozbrzmiewa śmiech. Scenografię tworzą tylko krzesła i książki, ale to
w zupełności wystarcza, bo sam strój aktorek także na nią się składa. Kolorowe kalosze są
symbolem dzieciństwa, bokserki związane są ze spaniem, a podkoszulki, pod którymi nie ma
biustonosza są trochę perwersyjne. Światło cały czas przygaszone wskazuje na akcję toczącą się
w nocy. Czas trwania spektaklu jest z jednej strony za krótki, bo widz chciałby się jeszcze trochę
pośmiać i czuje niedosyt, ale z drugiej wystarczający, bo wszystko się już wydarzyło i tworzy to
spójną całość.
Michalina Wójciak, Teatralia Śląsk, 16 grudnia 2009
Melissa Baker z Irlandii
Warsztaty XII FESTIWALU SZTUKI TEATRALNEJ
Zajmowałam się teatrem profesjonalnym od 1985 roku. Otrzymałam licencjat ze sztuk pięknych
na Uniwersytecie w Nowym Jorku, Tisch School of the Arts, i magistra sztuk pięknych na
Uniwersytecie w Kalifornii, Davis. Obok doskonałego szkolenia z zakresu teatru klasycznego
na Uniwersytecie w Nowym Jorku, najbardziej podobała mi się praktyka Experimental Theatre
Wing [czteroletni profesjonalny program treningowy przygotowujący studentów do działań
teatralnych ( przyp. Tłum).] w Paryżu w latach 90’. Współpracowałam z mistrzami, komikami
w maskach z „Theatre du Soleil”, Ariane Mnouchkine. Wtedy bardzo zajmowałam się
ruchowym/współczesnym tańcem (nie będąc tancerką) i byłam szczęśliwa mogąc pracować
z kilkoma eksperymentatorami z najwyższej półki w tej kategorii (zajmującymi się mieszanką
sztuki tańca z teatrem); jednym z nich był Wendall Beavers. Uwielbiam podróżować więc
podjęłam pracę w kilku odległych miejscach, takich jak Nowa Kaledonia gdzie, przez okres 6 lat,
prowadziłam towarzystwo teatralne. Kierowałam również teatrami w Kanadzie i Stanach
Zjednoczonych. Kiedy powróciłam do Francji w 2003 roku, założyłam swój własny zespół
teatralny the MoVe. Zajmowaliśmy się teatrem fizycznym razem z aktorami specjalizującymi się
w różnych dyscyplinach, od sztuki cyrkowej do wolnego tańca, od sztuki kabaretowej do sztuk
plastycznych, wszyscy występujący w tym samym spektaklu, czy to w przedstawieniu scenicznym
czy instalacji teatralnej. Przez okres trzech lat pracowałam dla Cirque de Lomme , szkoląc
tamtejszych aktorów w zakresie Perspektywy i Kompozycji, tworząc i ćwicząc nowe spektakle
i współpracując na pokazach. Aktualnie, w Irlandii, tworzę nowy numer związany z tańcem
w powietrzu. Spektakl ten zadebiutuje jeszcze w tym roku w Cork. Podróżuję także
w furgonie/przyczepie kempingowej jako gawędziarka. Tworzę coraz więcej historii i słowa
pisanego. Pracuje także nad nowym projektem teatru eksperymentalnego, który jest mieszanką
mechaniki kwantowej i supersymetrii, z teatrem. Ten projekt jest związany programem
partnerskim z University of Cork Drama Department [Wydział Teatralny na Uniwersytecie
w Cork] i the Blackrock Castle Observatory [Obserwatorium astronomiczne w Blackrock],
w Irlandii.
NORD STREAM
Teatr Krzyk z Maszewa - akcja plenerowa
reżyseria: Marek Kościółek
scenariusz: Zespół
MUZYKA NA ŻYWO: Bartosz Bojdo, Łukasz Prunesti,
Tomasz Litra, Adrian Malcherek
światła: Hubert Biczkowski
dźwięk: Gary vel Novik
występują: Anna Giniewska, Małgorzata Dorenda, Diana Doszczeczko,
Ewa Giniewska, Roksana Kupska, Marta Ciosek, Agnieszka Małyska,
Marcin Pławski, Bartłomiej Ciosek, Mateusz Zadala, Michał Kropa,
Hubert Biczkowski oraz Marek Kościółek. Gościnnie - Marta Bartoszewicz
Rosja znowu dyktuje warunki, unicestwia idee solidarności europejskich, burzy ład i straszy, gnębi
Ukrainę, bo nie chce się podporządkować, jak Białoruś, wysysa Gruzję z jej prawa do bycia
w zjednoczonej Europie.Gaz jest dzisiaj bronią w ręku Putina i jego podstawionego prezydenta
Dmitrij Anatoljewicza Miedwiediewa. NORD STREAM jest inspirowany książką Anny Politkovskiey
"Rosja Putina", zamordowanej dziennikarki "NOWAJA GAZETA". - W niej metody KGB są wciąż
widoczne i dzieje się to dzisiaj w XXI wieku na oczach zjednoczonej Europy. Dzieje się to przy
pomocy Gerharda Schroedera, byłego kanclerza Niemiec, który stanął na czele rady nadzorczej
spółki Nord Stream (rosyjsko-niemieckiej). Czy nie przypomina to znowu praktyki pomijania
i lekceważenia mniejszych państw, takich jak Polska, Czechy, Słowacja, Litwa, Łotwa, Estonia,
Finlandia, Szwecja, czy Dania? Czy jesteśmy świadkami marszu Rosji, marszu Putina do przejęcia
wpływów w Europie i decydowaniu o jej obliczu w świetle przyszłości? Anna Politkowska opisując
i pisząc prawdę o Rosji Putina zapłaciła najwyższą cenę, cenę życia.
NIE dla NORD STREAM!!!
NORD STREAM DOSTAŁ NAGRODĘ TRYTONA
ZA NAJLEPSZĄ KREACJĘ ZBIOROWĄ PODCZAS FAMY 2009 W ŚWINOUJŚCIU.
EXTRA VIRGIN
Art. 51 ze Zgierza
Premiera: 21 listopada 2008 r. - Miejski Ośrodek Kultury w Zgierzu
reżyseria: zespół
scenografia: zespół
scenariusz: zespół (Agata Drewnicz-Kaczmarek, Anna Perek, Justyna Zielińska).
W scenariuszu wykorzystano fragment poematu F. Schillera i powieści
Amelie Nothomb „Biografia głodu”
muzyka: Kelis, The Future Sound of London
występują: Agata Drewnicz-Kaczmarek, Anka Perek, Justyna Zielińska
O ZESPOLE:
„Extra Virgin” to piąty „pełnometrażowy”
spektakl zgierskiej grupy Art. 51. Wszystkie
wcześniejsze przedstawienia:
„Elektro Kardio Games”, „Kain”, „6:27”
i „Lotos sintetic” były prezentowane
na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych.
Agata Drewnicz, Anka Perek
i Justyna Zielińska działają razem
od 2003 roku. Oprócz wspólnie
realizowanych spektakli, zaangażowane
są w różnego typu działania kulturalne
w Zgierzu. Od czterech lat organizują
Ogólnopolski Przegląd Filmów Amatorskich
Ogień w głowie. W 2008 roku zrealizowały
inicjatywę „Miesiąc kobiet” – cykl
warsztatów artystycznych i wykładów dla
zgierskich kobiet. Angażują się także
w akcje przeciw przemocy wobec kobiet.
O SPEKTAKLU:
„Extra Virgin” to nasz najnowszy spektakl. Tworząc scenariusz wyszłyśmy z założenia, że
najbardziej okrutna dla kobiety jest druga kobieta. To kobiety (matki?) stoją na straży
konserwatyzmu. Domowe wychowanie to od pokoleń przekazywany wzorzec, który powtarzamy
– często wbrew własnym poglądom i niezgodom. To, co popularyzowane jako nowoczesne,
wyizolowane z medialnego dyskursu, z trudem daje się przełożyć na codzienne życie, gdy do
głosu dochodzi instynkt. Niezgoda nie jest wystarczającym impulsem do zmian. Więc co? Wciąż
poszukujemy odpowiedzi, wyjścia. Spektakl otrzymał I nagrodę podczas festiwalu „Poszukiwanie
alternatywy” – Skierniewice 2008. Jury w składzie: Marcin Kęszycki, Dariusz Skibiński, Leszek
Karczewski nagrodziło spektakl „Extra Virgin” Teatru Art. 51 za oryginalną, prywatną,
konsekwentną wypowiedź sceniczną. Podczas Łódzkich Spotkań Teatralnych 2008 w Łodzi Jury w
składzie: Ewa Wójciak, Lech Śliwonik, Piotr Cieplak, Tadeusz Kornaś i Leszek Mądzik postanowiło
przyznać spektaklowi „Extra Virgin” jedną z trzech równorzędnych pierwszych nagród.
W STRONĘ SŁOŃCA
Teatr Tańca VIVERO z Rybnika - debiut festiwalowy
Premiera: 6 lutego 2010r. - RCK (Teatr Ziemi Rybnickiej)
Scenariusz, reżyseria i choreografia: Izabela Barska-Kaczmarczyk
reżyseria światła: Tomasz Paszenda
kostiumy: Małgorzata Piaskowy
występują: Agnieszka Dominik, Anna Gilner, Agata Gruszczyk,
Daria Holesz, Paulina Jasińska, Anna Tomalla, Roksana Kołodziejczyk,
Iga Litwińska, Ewa Marcisz, Patrycja Misiewicz, Agnieszka Piaskowy,
Maria Piecha, Marta Porwoł, Krzysztof Porwoł, Martyna Szlosarek,
Barbara Tomas, Alicja Woszkowska
Nota prasowa:
„Spektakl "W stronę słońca" to baśń opowiedziana tańcem. Baśń, ale nie bajka - historia
o podziemnym świecie, którego mieszkańcy nie wiedzą nic o tym, co dzieje się na powierzchni.
O ludziach, którzy znają tylko swoją jaskinię i nie wiedzą nic o słońcu... Poza tym jest historią
o poszukiwaniu siebie, o tym, że najbardziej boimy się tego co nieznane i... o miłości, oczywiście.
Mocną stroną spektaklu jest jego zróżnicowanie. Obok dynamicznych, efektownych choreografii
zbiorowych, zapierających dech scenach walk znalazło się miejsce na refleksyjne, nastrojowe
popisy solowe, czy romantyczne, wzruszające duety. Młodzi tancerze przelali w ten spektakl
swoją młodzieńczą pasję, radość życia i wiele różnorodnych emocji, które - mamy nadzieję,
staną się i państwa udziałem.” Spektakl został w całości zrealizowany w technice tańca jazzowego.
Zespół tworzy 16 osób, w wieku od 16 do 20 lat.
ZMYSŁY.
WĘDROWNY KABARET LIRYCZNY
A3 Teatr z Policznej
Spektakl plenerowy. Premiera: Marzec 2009
koncepcja, scenariusz, reżyseria, ruch sceniczny: Dariusz Skibiński
scenografia: Agnieszka Gierach
muzyka: Jacek Hałas
producent: Agata Rychcik-Skibiński
obsada: A3 Teatr/ Justyna Jary, Kamila Puciłowska, Barbara Songin,
Stanisław Dembski, Wiktor Malinowski, Łukasz Skibiński, Mirosław Szczypek
„Zmysły” energią przedstawienia i absurdalności humorystycznych historyjek wtargną w
anonimowe przestrzenie miejskie i ożywią je. Burza dźwięków, muzyka płynąca z głośnika i
podgrywana na żywo wespół z postaciami spektaklu: Śpiewającymi Uszami, Stepującymi Gałkami
Ocznymi, czy Nosem z Gilem i machiną Ust Korali, Dłońmi żonglującymi słoniem - będą barwną,
absurdalną i żywą tkanką miejskich działań. Zadaniem aktorów w spektaklu jest wpisanie się
w przestrzenie obiektu, nawiązanie kontaktu z widzem, zaintrygowanie przechodnia, wciągnięcie
go w interakcje. Formą spektaklu będzie mobilność akcji, przemieszczanie się przy zachowaniu
wewnętrznej struktury wystąpień kabaretowych, zapowiedzi i popisów solo, itd. „Zmysły” to
surrealistyczny kabaret liryczny. Absurd sytuacji idzie pod rękę z Komizmem, a wszystko
w barwnej formie wszystkich Zmysłów.
"Jeżeli chcesz sprawdzić czy to co widzisz, w czym uczestniczysz ma sens,
poddaj to pod osąd absurdu i pozwól aby absurd zweryfikował tą rzeczywistość"
Edward Lear
TAŃCZ
A3 Teatr z Policznej
koncept, scenariusz, reżyseria, ruch sceniczny: Darek Skibiński
scenografia: Roman Woźniak
muzyka: Jacek Hałas
tango: Tangolada
obsada: Katarzyna Borczon, Justyna Jary, Anna Jegerska-Michalska,
Barbara Songin, Grażyna Tabor, Patrycja Trzoch, Adam Biedrzycki,
Stanisław Dembski, Wiktor Malinowski, Tomasz Sikora.
„TAŃCZ!
Rytmy i pauzy. Taniec, ruch i uderzenia.
Zatrzymania, załamania.
Tango upadłych serc i ulotnych dusz.
Zatrzymania w ruchu, pęknięcia w rytmach.
Tango wykorzystane jako forma, nie maestria.
Ukazane w minimum ruchu, bez
emocjonalnych ozdobników. Jako treść relacji
kobieta - mężczyzna i mężczyzna - mężczyzna,
bez emocjonalnej nadwyżki.
Aktorzy zawieszeni w przestrzeni i czasie,
ograniczeni żelazną konstrukcją, zdeformowani odbiciami.
Porzuceni w teraz-tu-nigdzie, istnieją wobec siebie. Drążą trwanie w czasie, samotności,
upadku, śmieszności.
Nie szukają efektowności gestu, ale jego symbolu, istoty.
Spektakl powstał z inspiracji muzyką Chopina. Zbliżenie mało znanych nokturnów i preludiów
Chopina do struktury rytmów tanga zbudowało spektakl na osi tango-spotkanie-taniec. Jednak
muzycznie spektakl tworzą nie „standardowe” utwory Chopina, a aranżacje kompozycji
chopinowskich przełożone na język współczesnej muzyki.
Fragment recenzji „Impresja o namiętnościach”
„Tańcz!” to opowieść o namiętności. Wyrasta ona z tanga, któremu bliżej do jakiejś ruchomej
rzeźby uczuć, niż do tańca. Jednym z charakterystycznych cech historii jest to, że tworzy ją zespół.
Są wprawdzie momenty, w których jeden, czy kilku aktorów przejmuje ciężar gry na siebie, ale
nawet wtedy drugi i trzeci plan nie idą w zapomnienie. Scena nie jest pusta, możemy przerzucać
wzrok z miejsca na miejsce bez obawy, że coś nam umknie. Właśnie temu spektakl zawdzięcza
swoją plastyczność, która malowana jest na wielu płaszczyznach, a dopełnia ją grana „na żywo”
muzyka. /…/
Marceli Sulecki http://kulturalnytorun.pl/wiadomosci/recenzja-klamra-dzien-3
A3 - teatr różności, teatralne panopticum. Wierny kantorowskiej metodzie minimal art
gloryfikuje gest, ten najbardziej nieznaczny. Nie trzyma się linearnych historii, a aktorów wiąże
siatką wzajemności; wodzi na pokuszenie humoru i zasępienia, przerysowania zwyczajności,
groteski i absurdu. Codzienność przetwarza na precyzyjne środki wyrazu, tworząc z nich kod
rytuałów, niezależnych aktów, które układają się na scenie w kalejdoskop obrazów.
NAJBLIŻSZA PRZESTRZEŃ (etiuda)
Teatr Sztuki Mariana Bednarka z Rybnika
Premiera: 27 marca 2010
reżyseria, scenariusz i rekwizyt: Marian Bednarek
obsada: Lech Cesarz i Dominik Kalamarz
po prezentacji animacja filmowa „Tytnik”
(autor : M. Bednarek, montaż i realizacja: Adam Postawka)
fot. Marcin Giba
na zdjęciu wersja plastyczna
Etiuda „Najbliższa Przestrzeń” to praca warsztatowa stawiająca pytanie „co jest najbliższą
przestrzenią dla człowieka?” Ciało, duch, psychika, drugi człowiek, czy przedmiot, najbliższe
otoczenie? Temat ten poruszany był podczas 3 Prezentacji Poezji Wizualnej 26-27 marca 2010
przy Fundacji Elektrowni Rybnik. Zagadnienie to wydaje mi się dość uniwersalne. Dlatego,
ponieważ mój najnowszy spektakl „Korespondenci” nie jest jeszcze gotowy, postanowiłem tę
etiudę zaprezentować na naszym festiwalu a także jako jej dopełnienie, animację filmową
„Tytnik”. Mam nadzieję, że ta „zastępcza” forma mojego udziału w festiwalu nie będzie mniej
ciekawsza od dotychczasowych.
Died memory
[Wygasła pamięć] / Smetiar
Teatr Tańca - Tomas Danielis z Gräz (Austria)
Instalacja Performance. Sztuka zaczerpnęła inspiracji od mojego dramaturga, z naszych badań
nad „Teatrem Postdramatycznym”, czytania książek H. Th. Lehmann’a i A. Andersona
w poszukiwaniu nowych struktur dramatycznych. Sztuka jest oparta o studia nad opinią B.
Brechta, o których następująco wypowiedział się H. Müller „teatr epiczny był niemożliwy;
mógłby stać się możliwy jeśli ustanie wypaczenie zmiany luksusu na profesję – charakter teatru
bez podziału i audytorium. Jeśli tylko to zostanie obalone, przynajmniej po części, stanie się
możliwe tworzenie teatru z minimum dramaturgii, prawie bez dramaturgii. I oto właśnie chodzi
teraz: żeby stworzyć teatr bez wysiłku. …” Innym polem badań dla tej instalacji performance
była analiza frazesów i nadużywanych kompozycji.
MÓJ DEKALOG – CZYLI DZIESIĘĆ
WARIACJI NA TEMAT WARIACJI
Teatr M.I.S.T. Stanisław Michno z Krakowa
autor tekstu: Mirosław Konieczny
autor opracowania: Wojciech Michno
reżyseria: Wojciech Michno
scenografia: Stanisław Jazgar
muzyka: Archiwum teatru
występuje: Wojciech Michno
"Mój dekalog-czyli dziesięć wariacji na temat wariacji", to biograficzna historia autora
opowiadania Mirosława Koniecznego. Znajdując się w skrajnym uzależnieniu od narkotyków,
zostaje poddany przymusowemu leczeniu w szpitalu na oddziale dla psychicznie i nerwowo
chorych. Zaistniałe sytuacje, zachowanie personelu, nakazy i zakazy panujące na oddziale,
kontakt z pacjentami będącymi...Napoleonami, Hitlerami, przyjmowanie gigantycznych dawek
leków, pozwalają spojrzeć na inny wymiar życia ludzkiego, a także dostrzec tragiczną inność, która
staje się czymś w rodzaju bycia tak blisko normalnego świata, a zarazem tak daleko od niego.
MARUCZELLA
Teatr Nikoli Mikołaj Wiepriew z Krakowa
reżyseria i scenografia: Mikołaj Wiepriew
muzyka: collage
aktorzy: Mikołaj Wiepriew, Dominika Jucha
„Maruczella” łącząc w sobie humor, niezwykłą stylistykę Niemego Kina i filmów Federico
Felliniego tworzy niezwykły spektakl, który od pierwszych chwil porywa publiczność. Momentami
nostalgiczna, innym razem zabawna przykuwa uwagę widzów aż do ostatnich sekund
przedstawienia. Tracąc poczucie czasu i teraźniejszości przenosimy się wraz z aktorami na stary
Dworzec Kolejowy, gdzie dym dawno zapomnianych już Parowozów zaprasza nas w romantyczną
podróż. Podróż, podczas której gra aktorów niczym delikatna, utkana koronka rysuje przed nami
obrazy zalotów, flirtów i scen miłosnych. Perfekcyjnie łącząc pantomimę z taneczno – komicznymi
scenkami „Maruczella” bawi, a jednocześnie wzbudza ciepłą nostalgię za niepowtarzalnym
klimatem czasów, które już nie powrócą.
Spektakl „Maruczella” zdobył I nagrodę publiczności i III nagrodę jury na Warszawskim Konkursie
Teatrów Ogródkowych (2005).
PORADY DOBREGO WOJAKA SZWEJKA
Wojtek Kowalski z Teatru From Poland z Katowic
STOWARZYSZENIE PROARTYSTYCZNE „INTEGRACJA”
autor tekstu: Jarosław Hasek
autor opracowania tekstu: Wojciech Kowalski
reżyseria: Wojciech Kowalski
scenografia: Ola &Halina Nykowskie
muzyka: Marek Makles („HABBAKUK”)
aktorzy: Wojciech Kowalski
20 grudnia 2009, znany nie tylko w Częstochowie aktor, performer, człowiek-orkiestra,
a prywatnie bibliotekarz – Wojtek Kowalski – zmierzył się przed publicznością zgromadzoną
w sali Galerii Teatru From Poland z postacią tytułowego bohatera monodramu „Porady dobrego
wojaka Szwejka” na podstawie tekstu Jaroslava Haška. Kowalski mógł iść na łatwiznę – dzieło
Haška jest tak nośne, że wystarczyło np. poprzestać na wygłoszeniu ze sceny kilku śmiesznych
monologów czy opowieści Szwejka. Byłoby śmiesznie, wesoło i bez sensu. Na szczęście
tak się nie stało. Z opasłej powieści Kowalski - scenarzysta zręcznie wykroił perełki haškowego
humoru: fragmenty o szpitalu psychiatrycznym, o bywalcach knajp, o handlu psami, wojskowych
symulantach, i przeplótł je utrzymanymi w mrocznej atmosferze tekstami z „Hamleta”:
o życiu i sztuce, w szczególności aktorskiej. Miejscami świat wykreowany przez Haška został
delikatnie dostosowany do realiów współczesnych i lokalnych (np. Szwejk opowiadający
o zaginięciach psów czyta ogłoszenia z jednej z częstochowskich gazet). Ta zgrabna układanka
byłaby jednak niczym, gdyby nie brawurowe wykonanie. Już sama fizys, temperament
i osobowość wykonawcy idealnie wpasowują go w postać Szwejka. Aktor ponadto potrafi w tak
zajmujący sposób bawić się słowami, odcieniami znaczeń, smakować tekst, że są one niczym
smakowite kąski, a widz ma wrażenie, że bierze udział w teatralnej uczcie. Poza tym wraz
z kolejnymi scenami, zmianami kostiumów i zabawami scenografią, Kowalski co kilka minut
wywraca spektakl o 180 stopni tak, że widzowie niespodziewanie przechodzą z zamyślenia
w gromki śmiech i odwrotnie. Scenografię stworzono zresztą z myślą o szybkich zmianach.
Jest prosta i skromna (stelaż przykryty płótnem, stolik, krzesło, lampka), ale przemyślana
i świetnie wykorzystana, także dzięki umiejętnej grze światłem wydobywającym konkretne,
potrzebne w danej scenie rekwizyty. Wykonawca w jednym z wywiadów powiedział, że dobry
monodram to spektakl, który trwa 50 minut; w czasie którego od pierwszej do ostatniej minuty
widz się nie nudzi. „Porady...” spełniają te kryteria w 90 procentach. Lwia część spektaklu
toczy się pomiędzy świetnymi scenami komiczno-obyczajowymi, a wspomnianymi, mrocznymi
monologami z charakteryzacją à la Imperator z „Gwiezdnych Wojen” (biały makijaż w świetle
lampy UV). Szwejk-Kowalski, który w pierwszej scenie pojawia się w kaftanie bezpieczeństwa,
w kolejnych scenach zaczyna kompletować wojskowy mundur polowy, co pozwala spodziewać
się akcentów wojennych. Przedostatnia scena monodramu, pochodząca z oryginalnego tekstu,
to groteskowo pokazana śmierć na polu bitwy. „Porady dobrego wojaka Szwejka” są jedną
z najlepszych realizacji Teatru From Poland od czasów kultowego już „Saksofonisty”, (również
zbudowanego jako swoista układanka z wycinków życia – tym razem Jerzego Stuhra). Kowalski,
umiejętnie bawiąc się słowem, konwencjami teatralnymi, kostiumem i scenografią stworzył
spektakl ciekawy, pokazujący siłę teatru niezależnego, gdzie nieważny jest gmach, zainwestowane
środki finansowe czy wygodne fotele. Ważny jest człowiek, stojący na scenie i to, co chce
przekazać.
Julia Liszewska, krytyk teatralny
NA WYPASIE...
Grupa Wahadło z Rybnika
reżyseria: Aleksandra Holesz
choreografia i wykonanie: Bernadeta Pander, Aleksandra Holesz
muzyka: Otomo Yoshihide, Piero Piccioni, Christian Fennesz & Ryuihi Sakamoto
DWENNIMMEN („rogi barana” według ludów Akan-harmonia siły i pokory)
głęboki wdech
wybiegasz na pastwisko
wszystko już jakby twoje,
po drodze kilka obrazów
…stałeś się nimi
Spektakl powstał z tęsknoty za siłą w pokorze i pokorą w sile.
Grupa Wahadło działa w Fundacji Elektrowni Rybnik od 2007roku. Jako sposób wyrażania się
na scenie wybrała taniec współczesny ale czerpie inspiracje również z innych stron sztuki.
W swoim dorobku ma nagrodzone na festiwalach spektakle „Tajemnice krwi” i „Żywopłot”
oraz trzy mniejsze realizacje :etiudę „Dziewuchy”, refleksję nad wycinką rybnickich drzew
„-113” i prezentowany na molo Klubu Energetyka performance „ Ostatni cykl prania”.
Grupa współpracowała również z działającym przy Fundacji Elektrowni Rybnik Teatrem
Sztuki Mariana Bednarka (spektakle: ”Opowieść o kolorach cz. I i II” „Drżenie”,
„Człowiek i papier”, „Skóra”)
BAL W OPERZE
Studencki Teatr Katowice z Katowic
reżyseria: Iwona Woźniak
muzyka: Iwo Czajkowski
występują: Wanda Niemczewska, Zuzanna Gelner, Agata Zielosko,
Karolina Trąbka, Natalia Ługiewicz, Klaudia Uchacz, Monika Mryka,
Monika Relis, Michał Wiernek, Iwo Czajkowski
Bal w operze stworzony przez Juliana Tuwima w dwudziestoleciu międzywojennym, zdawać się
może, nie ma nic wspólnego z aktualnym światem. To stwierdzenie stara się zburzyć TST. Wraz z
reżyserem Iwoną Woźniak, odkryłyśmy nowe znaczenie dramatu. 8 dziewcząt, 8 różnych
sposobów postrzegania świata. Ta wybuchowa mieszanka pozwoliła nam na zupełną zmianę
konwencji. Spektakl stał się dla nas możliwością opowiedzenia historii współczesnego,
zagonionego, bombardowanego mnóstwem informacji świata, gdzie nie ma czasu na
zatrzymanie się, gdzie liczy się „ja” i cała materialna otoczka. Tak naprawdę, śpiesząc się nie
zauważyliśmy co jest ważne.
Z zakamarków teatru
Czyż to nie jest problem dla
teatru albo i dla wszelkiej sztuki,
że jedyną prawdą jest fizjologia
ciała, a wszystko inne to zasłony
estetyzmu?
+++
Kim jestem
wrzucają we mnie co się da
jak do worka
i zawiązują żeby się nie wysypało
pamiętaj mówią
nie pękaj
bo w ryja
w dziób
w kalfas
w rakietę
w skrzynię
w blachę
w garnek
w michę
w tarczę
w klawiaturę
w ogródek
w śmietnik
w maskę
w zakwaskę
w rtęciówkę
w mordę
w mordeczkę
w teczkę
w chusteczkę
w ręczną robótkę
w lodówkę
w pysk
w pysk
w pysk
w…..
mógłbym uciec do mamusi
przed tymi typkami
ale już nie żyje
Czy pytanie „GDZIE JESTEM?” jest pytaniem filozoficznym?
Bez żadnych uprzedzeń wziąć pióro i napisać „gdzie
jestem?. Nikt tak naprawdę nie wie gdzie jest w tym
szerszym tego słowa znaczeniu.
Okoliczności to tylko iluzja, przykrywka dla tożsamości,
która tylko chce dalej śnić swój sen o rzeczywistości
składającej się z samych przyzwyczajeń?
„Gdzie jestem?” oto jest pytanie godne XXI wieku, jego
ambicji, możliwości i niestety, coraz większych zagrożeń.
Czy jednym z nich jest globalizacja?
Świat stary jak kuchnia, pokój i łazienka przyzwyczajeń
wykoślawił w człowieku dziecko spontaniczności.
A przecież nie wiemy co nas spotka. Zakładanie odwrotne
mówi tylko, że spotykamy nasze wyobrażenia o czymś.
I ot, ślepe koło egzystencji (samsary) się zamyka.
A więc nie wiem gdzie jestem, wbrew dawnej i modnej
maksymie Marksa, że świadomość określa byt. Nie wiem
gdzie jestem, jeśli nic nie czuję. Na własnej kupie
„filozoficznej?”.
Marian Bednarek
notatka do scenografii
"Szara rzeczywistość na tronie" M.B.
PROGRAM
XII FESTIWAL SZTUKI TEATRALNEJ
14 - 16 MAJA RYBNIK 2010
Scenografia do spektaklu „Z tego obrazu już nigdy nie wyjdziesz”
(na motywach twórczości Tadeusza Kantora i Czesława Miłosza)
Teatr Bile Divadlo z Ostravy
Fragment scenografii ze spektaklu „Ballada o kwadracie”
Teatr Sztuki Mariana Bednarka z Rybnika.
XII FESTIWAL SZTUKI TEATRALNEJ
14 - 16 MAJA RYBNIK 2010