Nadmorski Park Krajobrazowy

Nadmorski Park Krajobrazowy
Ostoje Ptasie
Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków "Zatoka Pucka" PLB220005
Standardowy Formularz Danych dla obszaru
Powołany na mocy: Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. Dz. U. nr 229 poz. 2313
Położenie: obszar obejmuje Zatokę Pucką i część głębszych wód Zatoki Gdańskiej rozpościerających się na
wschód od niej. Obejmuje również niskie wybrzeża zalewowe znajdujące się koło Osłonina, Rewy, Pucka,
Władysławowa oraz na Płw. Helskim
Powierzchnia: 61 958,80 ha
Forma krajobrazowa: zatoka
Cel ochrony: zachowanie miejsca masowego zimowania, koncentracji podczas migracji oraz gniazdowania
licznych, często rzadkich gatunków ptaków
Walory przyrodnicze: występują tu co najmniej 23 gatunki ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej, 2 gatunki z
Polskiej Czerwonej Księgi odbywają tu lęgi (sieweczka obrożna, biegus zmienny).
W okresie wędrówek pojawia się tu znacząca cześć populacji perkoza dwuczubego i perkoza rogatego,
stosunkowo duże koncentracje osiągają: łabędź krzykliwy, łęczak, biegus krzywodzioby, biegus zmienny,
brodziec śniady, głowienka, kamusznik, kulik mniejszy, kulik wielki, ostrygojad, sieweczka obrożna.
W okresie zimy występuje tu dość licznie bielaczek, czernica, gągoł, nurogęś, ogorzałka, perkoz dwuczuby,
bardzo licznie zimuje łabędź niemy.
•
cenne gatunki fauny:
ptaki wymienione w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej:
gatunki lęgowe
bocian biały Ciconia ciconia
kropiatka Porzana porzana
zielonka Porzana parva
batalion Philomachus pugnax
rybitwa rzeczna Sterna hirundo
rybitwa białoczelna Sterna albifrons
gatunki zimujące
bielaczek Mergus albellus
gatunki zatrzymujące się podczas migracji
strona 1/4
nur rdzawoszyi Gavia stellata
nur czarnoszyi Gavia arctica
perkoz rogaty Podiceps auritus
łabędź czarnodzioby Cygnus columbianus bewickii
łabędź krzykliwy Cygnus cygnus
szablodziób Recurvirostra avosetta
sieweczka morska Charadrius alexandrinus
siewka złota Pluvialis apricaria
dubelt Gallinago media
szlamnik Limosa lapponica
łęczak Tringa glareola
terekia Xenus cinereus
płatkonóg szydłodzioby Phalaropus lobatus
mewa czarnogłowa Larus melanocephalus
mewa mała Larus minutus
rybitwa wielkodzioba Sterna caspia
rybitwa popielata Sterna paradisaea
Regularnie występujące ptaki migrujące nie wymienione w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej:
gatunki lęgowe
szlachar Mergus serrator
sieweczka obrożna Charadrius hiaticula
biegus zmienny Caldiris alpina
gatunki zatrzymujące się podczas migracji
głowienka Aythya ferina
ostrygojad Haematopus ostralegus
siewnica Pluvialis squatarola
czajka Vanellus vanellus
biegus krzywodzioby Caldiris ferruginea
kulik mniejszy Numenius phaeopus
strona 2/4
kulik wielki Numenius arqata
brodziec śniady Tringa erythropus
kamusznik Arenaria interpres
gatunki zimujące
perkoz dwuczuby Podiceps cristatus
łabędź niemy Cygnus olor
czernica Aythya fuligula
ogorzałka Aythya marila
gągoł Bucephala clangula
nurogęś Mergus merganser
Najpoważniejsze zagrożenia: zrzuty oczyszczonych ścieków komunalnych z oczyszczalni Dębogóra i
Swarzewo, niosące duży ładunek biogenów; masowa rekreacja na wybrzeżach Zatoki; intensywny rozwój sportów
wodnych na jej wodach; pewne formy rybołówstwa (sieci stawne)
Obszar Ochrony Ptaków "Bielawskie Błota" PLC220010
Specjalny
Standardowy Formularz Danych dla obszaru
Powołany na mocy: projektowany
Położenie: obszar obejmuje rozległe torfowisko wysokie typu bałtyckiego wraz z przyległymi wrzosowiskami,
fragmentami boru sosnowego świeżego, łąkami, grądem i inicjalnymi formami łęgów na południe od wsi Ostrowo.
Na torfowisku występują liczne jeziorka dystroficzne, potorfia i rowy odwadniające stale lub okresowo wypełnione
wodą. Teren jest silnie zniszczony przez wieloletnią eksploatację złoża torfowego, związane z nią odwodnienie, a
także powtarzające się rozległe pożary, lecz wciąż wartościowy i wart renaturyzacji.
Powierzchnia: 1 097,8 ha
Forma krajobrazowa: zatoka i mierzeja
Cel ochrony: zachowanie jednego z większych torfowisk wysokich typu bałtyckiego
Walory przyrodnicze: Obszar Bielawskich Błot obejmuje jedno z większych torfowisk wysokich typu bałtyckiego
wraz z okalającymi je lasami i łąkami. Rozległa kopuła torfowiska (blisko 600 ha), zdegradowana melioracją
odwadniającą przeprowadzoną w latach 70-tych, obecnie zdominowana jest przez wilgotne wrzosowisko z
wrzoścem bagiennym (4010) – prawie 20%. Ponadto znajdują się tu płaty torfowiska wysokiego
zdegradowanego, zdolnego do naturalnej i stymulowanej regeneracji (7120) oraz wrzosowiska suche (4030). Na
obszarze otaczającym kopułę torfowiska znajduje się 6 siedlisk z zał. I Dyrektywy Siedliskowej, w tym 2
priorytetowe – bory i lasy bagienne (91D0) oraz łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (91E0) o bardzo
niewielkiej powierzchni. Flora naczyniowa Bielawskich Błot liczy 323 gatunki, z czego 15 gatunków roślin objętych
jest całkowitą ochroną prawną, 5 figuruje na czerwonej liście roślin zagrożonych w Polsce, 21 gat. znajduje się na
czerwonej liście flory naczyniowej Pomorza Gdańskiego. Charakterystyczne dla Bielawskich Błot jest
współwystępowanie gatunków o atlantyckim (14 gat.) oraz borealnym (13 gat.) typie zasięgu. Bielawskie Błota są
ostoją ptasią o randze krajowej K 05. Występuje tu co najmniej 9 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy
Ptasiej, 4 gatunki z Polskiej Czerwonej Księgi (PCK). W okresie lęgowym obszar zasiedla co najmniej 1 %
strona 3/4
populacji krajowej (C6) łęczaka (PCK) i sowy błotnej (PCK). W okresie przelotów stosunkowo duże koncentracje
(C7) osiąga żuraw. Na Bielawskich Błotach występuje traszka grzebieniasta (Dyrektywa Siedliskowa, zał. II) oraz
zespół cennych bezkręgowców wodnych: ważki Leucorrhinia pectoralis (Dyrektywa Siedliskowa, zał. II), L.
albifrons (Konwencja Berneńska), L. dubia (gatunek parasolowy dla torfowisk wysokich), Aeschna subarctica
elisabethae (tyrfobiont, Polska Czerwona Lista), Aeschna juncea (Polska Czerwona Lista), pluskwiak Notonecta
lutea (gatunek parasolowy dla torfowisk wysokich), największa krajowa wodopójka – Hydrachna
geographica (bardzo rzadki w Polsce). Wśród drobnych zwierząt na największą uwagę zasługuje rzęsorek
mniejszy Neomys anomalus, umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt.
Najpoważniejsze zagrożenia: podstawowym zagrożeniem jest przesuszenie terenu w wyniku ciągłego działania
istniejącej sieci melioracyjnej, sukcesji roślinności drzewiastej, zaniku złoża torfowego w wyniku pożarów i
samodegradacji.
strona 4/4
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)