Pobierz artykuł - Dziennikarstwo i Media

Agnieszka Barczyk
Uniwersytet Łódzki
Archiwum Telewizji Łódzkiej
— na skrzyżowaniu kultury,
techniki i komunikacji
Telewizja publiczna na świecie
Kształt systemów medialnych poszczególnych krajów nierozerwalnie łączy się z warunkami politycznymi, społecznymi i gospodarczymi państw oraz ich przeobrażeniami. Pojawienie się i rozwój elektronicznych środków komunikowania masowego
doprowadzały niejednokrotnie do zawirowań na medialnych rynkach, uwikłanych
w zależności polityczne czy skomplikowany kontekst historyczny. System medialny
rozumieć będziemy za brytyjskim badaczem, Denisem McQuailem, jako „zespół
mediów masowych działających w społeczeństwach narodowych, w różnych sektorach, jak prasa, radio, telewizja, telekomunikacja”1. W obrębie systemu funkcjonują
różne typy nadawców. W swojej pracy Media masowe: władza, rozrywka i biznes Maciej Mrozowski wymienia trzy typy instytucji nadawczych: media komercyjne, media
publiczne i media niekomercyjne (non profit)2.
Zanim przejdziemy do zarysowania bardzo ogólnych ram czasowych pojawienia
się prywatnych mediów elektronicznych w krajach europejskich, warto zwrócić uwagę
na model amerykański. W 1928 roku w Stanach Zjednoczonych „rozpoczyna pracę
pierwsza stacja telewizyjna nadająca wg »ramówki«”3. Już w 1941 roku wydano konce1 D. McQuail, McQuail’s Mass Communication Theory, London 2000, s. 212. Cyt. za: B. Dobek-Ostrowska, Współczesne systemy medialne: zewnętrzne ograniczenia rozwoju, [w:] Media masowe na
świecie. Modele systemów medialnych i ich dynamika rozwojowa, red. B. Dobek-Ostrowska, Wrocław
2007, s. 18.
2 Zob. M. Mrozowski, Media masowe: władza, rozrywka i biznes, Warszawa 2001, s. 46–49.
3 Chronologiczna historia telewizji, http://www.telewizja.waskowiec.pl/poczatki-telewizji/51-chronologiczna-historia-telewizji.html [dostęp: 7 sierpnia 2013].
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 145
2014-08-12 10:55:20
146
Agnieszka Barczyk
sje nadawcom komercyjnym: „Stacje CBS i NBC rozpoczynają nadawanie stałych, komercyjnych programów telewizyjnych”4. Uchwalony przez Kongres z początkiem lat
60. XX wieku Educational Television Facilities Act daje początek programowi władz
federalnych, mającemu wspierać stacje nadawców niekomercyjnych5. W drugiej połowie lat 60. powstaje Corporation for Public Broadcasting, która następnie tworzy sieć
telewizji publicznej (Public Broadcasting Service) i radiowej (National Public Radio).
Pozycja telewizji publicznej na amerykańskim rynku medialnym jest słaba, co wynika
z dużego rozproszenia: „W 1996 r. na podstawie 173 licencji działało w Stanach Zjednoczonych 345 stacji niekomercyjnych należących do ok. 190 właścicieli”6.
Tak wczesne pojawienie się telewizji komercyjnej nie jest charakterystyczne dla
europejskich rynków medialnych. „Do lat 80. XX w. europejski system telewizyjny
opierał się na faworyzowaniu instytucji publicznych i eliminacji wszelkiej konkurencji
z rynku telewizyjnego”7. W Wielkiej Brytanii początkowo rynek zmonopolizowany
był przez BBC Television Service. Oficjalnie zapoczątkowana w 1936 roku telewizja
publiczna opierała się na czterech zasadach funkcjonowania mediów, które wyznawał
John Reith: „media publiczne powinny posiadać stabilne źródła finansowania, muszą
kierować się interesem publicznym, powinny być monopolistą na scenie medialnej
[…], muszą kierować się przede wszystkim zasadami obiektywizmu i moralnej odpowiedzialności”8. Mimo prób zachowania monopolu nadawcy publicznego (choćby
za sprawą pozytywnego wyniku raportu Komitetu Beveridge’a z 1950 roku) sytuacja
na rynku telewizyjnym zmieniła się w połowie lat 50. wraz z powstaniem pierwszej
stacji komercyjnej — ITV (Independent Television)9.
Zdecydowanie dłużej przed nadawcami komercyjnymi opierała się Austria, w której monopol telewizji publicznej prawnie został przełamany dopiero w 2001 roku.
„Wart zaznaczenia wydaje się fakt, że był to ostatni kraj na liście państw europejskich
wprowadzający na rodzimy rynek medialny system dualny”10. Program pierwszej
ogólnokrajowej telewizji prywatnej — ATV Plus 1 — zostaje nadany 1 czerwca 2003
roku. „Dla porównania w Luksemburgu nastąpiło to w 1969 r. (RTL-Tele-Letzeburg),
we Włoszech w 1975 r. (TMC 1), w Niemczech Zachodnich w 1984 r. (również RTL),
we Francji dwa lata później, w 1986 r. (TF 1), w Turcji w 1990 r. (Tele 5), w Polsce
w 1993 r. (Polsat), w Szwajcarii i Irlandii w 1998 r. (Tele 24 i TV 3)”11.
4
Ibidem.
Zob. D. Miłoszewska, Amerykański system medialny, https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bitstream/10593/956/1/Ameryka%C5%84ski%20system%20medialny.pdf [dostęp: 8 sierpnia 2013].
6 Ibidem.
7 A. Węglińska, Zmiany na rynku radiowo-telewizyjnym w Wielkiej Brytanii, [w:] Media masowe…,
s. 153.
8 Ibidem, s. 155.
9 Zob. ibidem, s. 156–159.
10 D. Lechański, Transformacja rynku telewizyjnego w Austrii po 2001 roku, [w:] Media masowe…,
s. 220–221.
11 Ibidem, s. 219.
5
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 146
2014-08-12 10:55:20
Archiwum Telewizji Łódzkiej
147
Misja mediów publicznych
Znajomość szerszego kontekstu pozwala się zastanawiać, jak na tym tle wygląda polski rynek telewizyjny? „Za początek Telewizji Polskiej uważa się […] wyemitowanie
półgodzinnego programu, które odbyło się 25 października 1952 roku”12. Dopiero
w 1961 roku Program 1 rozpoczął codzienną emisję, kolejny kanał pojawił się dziewięć lat później. Przemiany polityczne z przełomu lat 80. i 90. spowodowały upadek
monopolu Telewizji Polskiej. „Tytuł pierwszej niepublicznej stacji TV — nie tylko
w Polsce, ale w tej części Europy — przypadł Prywatnej Telewizji Echo, założonej
w 1990 roku we Wrocławiu”13.
Przedmiotem tego tekstu jest ośrodek terenowy Telewizji Polskiej w Łodzi. Zasadne staje się w tym miejscu zatem ograniczenie rozważań do polskich mediów
publicznych. Celem tego typu nadawców jest pełnienie służby publicznej, czyli tak
zwanej misji. Sięgając do rodowodu pojęcia „misja”, natrafia się przede wszystkim na
pozytywne skojarzenia — na misje do krajów Trzeciego Świata wyruszają misjonarze,
misje pokojowe prowadzą dyplomaci. Misja to „słowo szlachetne, które ma w sobie
zadanie do osiągnięcia, najczęściej zawierające oszacowanie niebezpieczeństw, formułę ich uniknięcia, aby cel był realnie wykonany”14. Czy można je jednak przenieść
na grunt polskich mediów? Kiedyś polskim rynkiem medialnym rządziła polityka,
dziś największy wpływ ma na niego ekonomia. Jak zauważa Joanna B. Hałaj:
Media w Polsce, podobnie jak i na całym świecie zostały dawno rozpoznane jako doskonałe narzędzie polityczne. Stąd też w przeszłości zapisane tak zwane misje mediów stały się pobożnym życzeniem,
a samo słowo stało się patetyczne, czymś zapisanym i nie do końca wypełnianym. Przypominały one
piękne obietnice przedwyborcze, które po wyborach realizowane są szczątkowo. Myślę, że zgodzę się
z wieloma osobami, które obecnie często wypowiadają się na temat misji mediów, że słowo to utraciło
swoją pierwotną wartość, stało się wręcz słowem niemodnym i wymagającym gruntownego przeanalizowania i uściślenia15.
Postępująca obecnie komercjalizacja mediów publicznych zagraża realizacji
podstawowego celu ich funkcjonowania, tj. zdefiniowanej w art. 21 ustawy z dnia
29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji misji:
Publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując, na zasadach określonych w ustawie, całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom, zróżnicowane programy i inne usługi
w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji i sportu, cechujące się pluralizmem,
12
Jak „Wiech” Polaków do telewizji przekonał, http://www.tvp.pl/retro/aktualnosci/jak-wiech-polakow-do-telewizji-przekonal/7505762 [dostęp: 10 sierpnia 2013].
13 Historia prywatnej telewizji w Polsce, http://www.emsoft.strefa.pl/med10.htm [dostęp: 10 sierpnia
2013].
14 J.B. Hałaj, Kreowanie regionalnej odrębności, [w:] Współczesna rola oraz zadania mediów regionalnych i lokalnych. Pierwszy Dzień Mediów Rzeszów 2007, red. J.B. Hałaj, Rzeszów 2007, s. 75.
15 Ibidem.
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 147
2014-08-12 10:55:20
148
Agnieszka Barczyk
bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością
przekazu16.
Szczegółowe zadania stawiane przed mediami publicznymi w Polsce zostają doprecyzowane w przywołanym dokumencie prawnym.
Za ważny element tak pojmowanych zadań mediów publicznych można uznać
tworzenie i prowadzenie archiwów, w których magazynowane są medialne wytwory.
Jak zauważa Zbigniew Adamkiewicz, „Telewizja od początku swojego istnienia, jest
także nierozerwalnie związana z tworzeniem, archiwizowaniem i magazynowaniem
najpełniej, bo w formie obrazu i dźwięku, szeroko rozumianego materiału dokumentacyjnego”17. We Francji na przykład w 1974 powołano w tym celu Institut National
de l’Audiovisuel (INA), którego jednym z podstawowych zadań jest utrzymanie archiwów radia i telewizji. Na tym polu broni się także polska telewizja publiczna.
Archiwa TVP w swoich zasobach przechowują ogromny zbiór materiałów audiowizualnych. Około
125 tysięcy taśm filmowych (16 mm i 35 mm), ponad 420 tysięcy taśm magnetowidowych, w tym ok.
180 tysięcy taśm cyfrowych (także w standardach HD — ponad 6 tysięcy). Więcej niż połowa zbiorów
to produkcja własna TVP S.A.18
Mająca znacznie dłuższy staż pracy niż komercyjne konkurentki, telewizja publiczna poszczycić się może także większymi zbiorami archiwalnymi. Stąd też niejednokrotnie nadawcy prywatni kierują do Ośrodka Dokumentacji i Zbiorów Programowych TVP SA swoje prośby o udostępnienie archiwaliów TVP.
Telewizja Polska SA poinformowała, iż w 2008 r. do Ośrodka Dokumentacji i Zbiorów Programowych TVP SA złożonych zostało 1415 wniosków o udostępnienie materiałów archiwalnych […]. Znaczący odsetek wśród podmiotów wnioskujących o udostępnienie materiałów archiwalnych TVP SA
stanowią nadawcy niepubliczni. W 2008 r. złożyli oni 104 wnioski, w tym 97 TVN SA, na rzecz której
udostępniono na stanowisku przeglądowym 393 pozycje oraz przegrano 138 fragmentów materiałów
bądź całych audycji. Ponadto w 2008 r. udzieliła nadawcom prywatnym 72 licencje na eksploatację
należących do niej materiałów archiwalnych (23% wszystkich udzielonych przez telewizję publiczną
licencji)19.
Oprócz zbiorów archiwalnych Telewizji Polskiej, za które odpowiedzialność ponosi Ośrodek Dokumentacji i Zbiorów Programowych TVP, pamiętać należy także
o archiwach mieszczących się przy ośrodkach regionalnych TVP, jak na przykład
w Łodzi.
16
Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Dz.U. 1993 Nr 7, poz. 34.
Z. Adamkiewicz, Dokument telewizyjny — misja telewizji publicznej, [w:] Dokument filmowy i telewizyjny, red. M. Szczurowski, Warszawa 2005, s. 210.
18 Archiwa, http://www.tvp.pl/o-tvp/archiwa [dostęp: 12 sierpnia 2013].
19 Odpowiedź ministra kultury i dziedzictwa narodowego na zapytanie nr 4445 w sprawie udostępniania materiałów archiwalnych Polskiego Radia i TVP, http://orka2.sejm.gov.pl/IZ6.nsf/main/13083CA2
[dostęp: 30 lipca 2013].
17
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 148
2014-08-12 10:55:20
Archiwum Telewizji Łódzkiej
149
Archiwum Telewizji Łódzkiej20
Na pierwszym piętrze budynku mieszczącego się przy ulicy Narutowicza 13 znajduje
się „wejście” do prawdziwej kopalni programów, krainy pamięci i magazynu dóbr
kultury. Archiwum Łódzkiej Telewizji jest bardzo wyraźnym przejawem kulturotwórczej działalności ośrodka.
Sformalizowane archiwum TVP Łódź ma od początku lat 90. XX wieku, wcześniej
także zbierano taśmy filmowe (działanie to wiązało się między innymi z nazwiskiem
łódzkiej dziennikarki Elżbiety Sokołowskiej), lecz działalność ta nie była zorganizowana na większą skalę. Na początku lat 90. Helena Ochocka wraz z grupą kilku
osób nadała tej aktywności pewne organizacyjne ramy: „W 1991 roku powierzono jej
zorganizowanie redakcji dokumentacji archiwalnej, którą kierowała do końca swojej
pracy w telewizji (2003 r.)”21. Prekursorka archiwizowania zbiorów Łódzkiej Telewizji wspomina: „To archiwum to było moje dziecko. Oprócz bazy danych, którą sukcesywnie tworzyłam, był taki katalog mechaniczny. Wielokrotnie się okazywało, że to
potrzebne, bo na przykład wysiadł system”22.
Wspomnieniami dzieli się także Danuta Sędkiewicz, która obecnie pracuje w Archiwum TVP Łódź:
Najpierw archiwum było na trzecim piętrze, pracowało tam 6 osób. To było naprawdę fajne, bo pokój obok to był magazyn. Wtedy nie było problemu — należało wyjść z pokoju i wejść do następnego.
W tej chwili magazyn znajduje się na poziomie minus 1. Jest to nowoczesne pomieszczenie, klimatyzowane (temperatura: 15 stopni, wilgotność: 30%), wyposażone w profesjonalne regały. Teraz mamy coraz
nowsze nośniki — zmienia się ich ciężar i objętość, ale ciągle przybywa tych materiałów23.
Archiwum gromadzi przede wszystkim materiały wytworzone przez dziennikarzy ośrodka i współpracowników. Najstarsze nagranie filmowe — film zrealizowany
na zamówienie właścicieli pabianickiej fabryki wyrobów bawełnianych — pochodzi
z 1926 roku. Kolejny materiał — o dziewięć lat starszy — to rejestracja pogrzebu Piłsudskiego (1935 rok). Według danych z dnia 20 maja 2013 roku — przygotowanych
w związku z opracowywaniem strategii udostępniania zasobów programowych —
zasoby archiwalne obejmują w tej chwili cztery tysiące siedemset dwadzieścia trzy
(18%) audycje ze zbiorów użyczonych (wyprodukowanych do 31 grudnia 1993 roku)
oraz dwadzieścia jeden tysięcy pięćset pięćdziesiąt pięć (82%) audycje ze zbiorów
telewizyjnych (od 1 stycznia 1994 roku)24.
20
W tej części wykorzystuję fragmenty swojego referatu: Kulturotwórcza funkcja telewizji regionalnej na przykładzie działalności TVP Łódź, przygotowanego na konferencję: „Rola Oddziałów Terenowych TVP S.A. w rozwoju społeczeństwa informacyjnego” (26 czerwca 2013, Łódź).
21 Leksykon dziennikarzy Ziemi Łódzkiej 1945–2005, Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej
Polskiej Oddział w Łodzi, Łódź 2013, s. 125.
22 Na podstawie wywiadu z Heleną Ochocką przeprowadzonego 30 lipca 2013 roku.
23 Na podstawie wywiadu przeprowadzonego z Danutą Sędkiewicz 11 czerwca 2013 roku.
24 Na podstawie zestawienia przygotowanego przez Danutę Sędkiewicz.
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 149
2014-08-12 10:55:20
150
Agnieszka Barczyk
Zdecydowana większość zbiorów — 94,63% (czyli dwadzieścia cztery tysiące
osiemset sześćdziesiąt sześć audycje) — to programy w zapisie analogowym (wśród
nich znajduje się dwa tysiące trzysta dwadzieścia dziewięć audycji w kopiach cyfrowych), pozostałe 5,37% (tysiąc czterysta dwanaście programów) to audycje zapisane
cyfrowo25. Warto wspomnieć, że w zasobach łódzkiego Archiwum znajduje się ponad tysiąc trzysta rolek materiałów zarejestrowanych na taśmie światłoczułej.
Ze zgromadzonych zbiorów mogą korzystać przede wszystkim: dziennikarze oraz
sekretariat programowy, ale także osoby z zewnątrz (instytucje, muzea, osoby prywatne). W wypadku tej drugiej grupy zainteresowanych konieczna jest jednak zgoda dyrektora, poprzedzona stosowną pisemną prośbą26. Sama mogę potwierdzić, że
Archiwum Telewizji Łódzkiej „żyje” — nie chodzi tylko o rosnącą liczbę materiałów,
ale także — a może głównie — o zainteresowanie jego zasobami. Prawie każdej mojej
wizycie towarzyszyły osoby, które zwracały się z prośbą do pracowników o pomoc
w wyszukaniu materiału lub przygotowanie zestawienia programów. Osobami zgłaszającymi się do Archiwum kierują rożne motywacje — niektórzy szukają konkretnego programu (który sami zrealizowali albo w którym występowali), innych interesują audycje z danym bohaterem (jako przykład niech posłużą osoby interesujące się
twórczością Eleni czy Grażyny Świtały), zdarza się też, że kryteria wyszukiwania są
bardzo szeroko zakreślone i przez to wymagające większego nakładu czasu i pracy —
na przykład „powojenna Łódź”, „elektryfikacja Łodzi” czy materiały z lat 70. lub 80.,
wykorzystywane w celach dokumentacyjnych do filmów dokumentalnych27.
Archiwum łódzkiego ośrodka przez długi czas wyróżniało się na tle zbiorów pozostałych oddziałów TVP: „Oprócz archiwum kasetowo-taśmowego było archiwum
fonograficzne, czyli taśmy magnetofonowe, płyty analogowe, płyty CD; było archiwum fotograficzne; były książki. Także był to dział taki dość szeroki. Wszędzie Łódź
była stawiana jako wzór”28 — zwraca uwagę Helena Ochocka.
Wpływ Internetu
Uchodzące za ostoję konserwatyzmu instytucje, wśród których mieszczą się także archiwa, w przeświadczeniu wielu — pokryte kurzem i pajęczynami, mają szansę bycia
odkrytymi na nowo — głównie za sprawą Internetu.
Początki Internetu łączą się z eksperymentem naukowców z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, przeprowadzonym pod koniec 1969 roku, który dał począ-
25
26
27
28
Ibidem.
Na podstawie wywiadu przeprowadzonego 11 czerwca 2013 roku z Danutą Sędkiewicz.
Ibidem.
Na podstawie wywiadu z Heleną Ochocką przeprowadzonego 30 lipca 2013 roku.
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 150
2014-08-12 10:55:20
Archiwum Telewizji Łódzkiej
151
tek poprzednikowi dzisiejszego Internetu, czyli sieci ARPANET29. Obecnie Internet
traktowany jest jako odrębne medium, które — czemu w czasach dynamicznie postępującego rozwoju technologicznego i poszukiwania nowych kanałów medialnych
dystrybuowania treści trudno się dziwić — wchodzi także w relacje z mediami tradycyjnymi, na przykład przez stwarzanie im nowej platformy publikowania wyprodukowanych przekazów. W ten sposób globalna sieć umożliwia intensyfikację kontaktu
z tradycyjnie pojmowanym nadawcą medialnym, ale też między samymi odbiorcami
(fora internetowe, czaty, komunikatory itp.).
Wszechobecna konwergencja mediów, pojmowana jako „postępujące wzajemne
powiązanie i przenikanie się sieci telekomunikacyjnych, audiowizualnych i informatycznych. Podstawą, punktem wyjścia dla tych procesów jest technologia cyfrowa,
wdrażana przez wyżej wymienione sektory, a konsekwencją stopniowe zacieranie się
różnic między nimi”30, przyczynia się do rozmywania granic między starymi i nowymi mediami. Internet zrewolucjonizował rynek mediów tradycyjnych, także telewizji.
Znaczenia Internetu nie można pominąć także przy rozpatrywaniu funkcjonowania archiwów. Nie chodzi tutaj wyłącznie o istnienie internetowych katalogów, które
ułatwiają wyszukiwanie interesujących nas danych, a które stają się standardowym
elementem instytucji gromadzących dobra szeroko pojętej kultury, takich jak archiwa czy biblioteki, ale przede wszystkim o możliwości zamieszczania i popularyzowania konkretnych przekazów medialnych, które bez tego nie trafiłyby do szerszego
grona odbiorców.
Coraz wyraźniej funkcjonowanie każdego archiwum nierozerwalnie łączy się
z techniką — zarówno przez gromadzenie oraz katalogowanie materiałów, jak i przez
zmiany na poziomie samych nośników. Zmiany te wpływają również na komunikację
z odbiorcą — Internet, a zwłaszcza serwisy społecznościowe, umożliwiły archiwalnym materiałom przeżywanie „drugiej młodości”. Archiwum Telewizji Łódzkiej od
niedawna funkcjonuje także w przestrzeni wirtualnej. Jego zbiory docierają do odbiorców dzięki dwom popularnym kanałom YouTube31 i Facebook32. Konto na YT:
29
Zob. http://www.internet-foundation.org/index.php/historia [dostęp: 20 lutego 2013].
L. Słupek, Konwergencja mediów, [hasło w:] Słownik terminologii medialnej, red. W. Pisarek, Kraków 2006, s. 105.
31 YouTube należy do najlepszych platform promocji w sieci: „Według badań przeprowadzonych
przez firmę badawczą Gemius SA, 90% polskich internautów ogląda filmy w sieci, korzystając przede
wszystkim z serwisu YouTube. Został on uruchomiony w 2005 roku i dziś jest jednym z najpopularniejszych miejsc w sieci, odwiedzanym przez miliony ludzi na całym świecie”. Zob. M. Winiarska, E-film
jako najnowszy sposób percepcji sztuki filmowej, [w:] Internetowe gatunki dziennikarskie, red. K. Wolny-Zmorzyński, W. Furman, Warszawa 2010, s. 220.
32 Jak donoszą wirtualnemedia.pl, w Polsce Facebooka używa obecnie (stan z 3 grudnia 2012 roku)
ponad 9,6 mln internautów: „Z Facebooka korzysta 25,05 proc. mieszkańców i 40,44 proc. internautów
z Polski. Największy odsetek członków portalu z naszego kraju ma od 18 do 24 lat, a następne grupy
wiekowe to 25–34, 13–15, 35–44 i 16–17. 52 proc. użytkowników Facebooka z Polski stanowią kobiety,
30
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 151
2014-08-12 10:55:20
152
Agnieszka Barczyk
tvplodzarchiwum, które istnieje od 19 kwietnia 2013 roku, do dzisiaj udostępniło
siedemnaście plików wideo, mających łącznie dwieście dziewięćdziesiąt tysięcy sto
siedemdziesiąt siedem wyświetleń33. Archiwalne nagrania pochodzą z różnych okresów, prezentują szeroki zakres tematyczny, bez wątpienia stanowią ciekawy przegląd
„perełek” zrealizowanych w Telewizji Łódzkiej. Z kontem w serwisie YT skorelowany
jest facebookowy profil: TVP Łódź Archiwum, założony 3 czerwca 2013 roku, który
już zaledwie w ciągu jedenastu dni zdobył sto sześćdziesiąt trzy „lajki”!34
Jedną z najważniejszych zalet Internetu, który można już traktować jako dobro
powszechne, jest znoszenie granic przestrzennych i czasowych. Nowe medium bez
problemu pokonuje barierę, na jaką natrafiają mające ograniczony zasięg stacje radiowe czy telewizyjne. Problemem nie jest także ograniczenie czasowe, gdyż materiał
zamieszczony w serwisie YouTube czy „zalinkowany” na Facebooku każdy odbiorca
może odtworzyć w dogodnym dla siebie czasie, przewinąć czy zatrzymać, obejrzeć
wielokrotnie. Ta właściwość Internetu staje się szansą dla lokalnych i regionalnych
stacji telewizyjnych, gdyż umożliwia oglądanie lokalnych materiałów nie tylko na
obszarze całego kraju, ale i poza jego granicami, a także dla archiwalnych perełek,
będących dokumentem dawnych czasów.
An archive of TVP Łódź — between culture, technology
and communication
Summary
One of the manifestations of the cultural activities of media are functioning in their structures archives.
TVP Łódź has formalized archive since the early 90s of the twentieth century. Previously the television collected film stocks, but this activity was not organized on a larger scale. Archive collects programmes prepared by journalists. The oldest recording comes from 1926.
The functioning of the archive is greatly linked with the technique — both by collecting and cataloging materials, as well as by changes of carriers (especially important are their weight and capacity).
These changes also influence the communication with the customer — the Internet and social networking sites have enabled archival materials experiencing of “second youth,” thereby improving the
image of Polish Television.
48 proc. to mężczyźni”. Zob. Ponad 9,6 mln użytkowników Facebooka w Polsce. Demotywatory najpopularniejsze, http://www.wirtualnemedia.pl/artykul/ponad-9-6-mln-uzytkownikow-facebooka-w-polscedemotywatory-najpopularniejsze [dostęp: 14 czerwca 2013].
33 Stan z 14 czerwca 2013 roku.
34 Stan z 14 czerwca 2013 roku.
Dziennikarstwo i Media 4, 2013
© for this edition by CNS
DiM4a.indd 152
2014-08-12 10:55:20