Zobacz

Wskazówki dla Autorów opracowań przeznaczonych do publikacji
„Prawo europejskie – 5 lat doświadczeń w polskim prawie finansowym”
Objętość opracowania:
nie więcej niŜ 35 000 znaków tj. 12 - 15 stron znormalizowanego maszynopisu (czcionka
Times New Roman 12, interlinia półtora), tj. 3/4 arkusza wydawniczego.
Zasady redakcji tekstów opracowane przez Wydawnictwo „ Wiedza i Praktyka” :
• Maszynopis w formacie A4
• Edytor tekstowy: Microsoft Word.
• Czcionka: Times New Roman.
• Marginesy: górny – 2,5, dolny – 2,5, lewy – 2,5, prawy – 2,5.
• Interwał (odstęp między wierszami): 1,5 wiersza.
• Tabulator (wielkość wcięcia wierszy akapitowych): 1,0 cm.
• Tytuł rozdziału: środek, bold, czcionka 14, numeracja rzymska.
• Tytuły punktów w poszczególnych rozdziałach: prawa strona, bold, czcionka 14,
numeracja arabska.
• Tytuły podpunktów w poszczególnych punktach rozdziałów: prawa strona, bold,
czcionka 12, numeracja arabska np. (1.1; 1.2; 1.2.2).
• W ramach podpunktów wyróŜniamy małe jednostki redakcyjne tzw. śródtytuły:
nawias kwadratowy prawa strona, bold, czcionka 12, bez numeracji (np. [Geneza
urzędu ministra finansów]).
• Tekst: czcionka 12, justowanie do obu marginesów.
• Cytaty: zapisujemy w cudzysłowie, bez kursywy (chyba Ŝe jest to cytat źródłowy);
jeŜeli fragment cytatu jest opuszczony, naleŜy zaznaczyć to trzema kropkami w
nawiasie (…).
• Kursywa: zapisujemy tak wraŜenia obcojęzyczne.
• Przypisy:
o U dołu strony, czcionka 10
o Interpunkcja przypisów w tekście głównym – wzór:
Teza ta nie neguje poprzednich ustaleń1.
„Teza ta nie neguje poprzednich ustaleń”2.
o Zamiast polskich określeń typu tamŜe, zob. itp. naleŜy uŜywać łacińskich
określeń: ibidem, vide, op. cit. itp., stosując zapis kursywą.
o Adres bibliograficzny w przypisie: inicjał imienia autora, nazwisko, tytuł
kursywą, miejsce i data publikacji, strona (-y), np. T. Kowalski, Zasady
przygotowywania tekstów dla redaktorów, Warszawa 2009, s. 4.
o Przypis, który bezpośrednio powtarza się, oznaczamy: Ibidem, s. ...
o Wzór:
1 T. Kowalski, Zasady przygotowywania tekstów dla redaktorów, Warszawa
2009, s. 4.
2
Ibidem, s. 10.
o Przypis odnoszący się do pracy zbiorowej: Zob. E. Ruśkowski, Główne
problemy reformy administracji skarbowej, [w:] Efektywna administracja skarbowa,
pod red. Z. Gilowskiej, H. Izdebskiego, K. Raczkowskiego, t. 1, Warszawa
2007, s. 62.
1
2
•
o JeŜeli przywołujemy po raz kolejny publikację, której pełny adres
bibliograficzny występuje w jednym z poprzednich przypisów, stosujemy
następujący zapis: C. Kosikowski, J. Matuszewski, op. cit., s. 161.
o JeŜeli natomiast cytujemy po raz kolejny publikację, której pełny zapis
podaliśmy juŜ w jednym z poprzednich przypisów, ale autorzy tej publikacji
są autorami równieŜ innej cytowanej publikacji, wówczas stosujemy skrócony
zapis tytułu: C. Kosikowski, J. Matuszewski, Pojęcie, geneza i ewolucja…, op. cit.,
s. 43.
o Przykładowy zapis czasopisma: J. Kowalski, Prawo celne, „Przegląd Sejmowy”
2009, nr 1, s. 18–20; J. Kowalski, Ordynacja podatkowa, „Palestra” R. 10, 2009, nr
4, s. 10–15; J. Kowalski, Ustawa o prawie podatkowym – analiza, „Rzeczpospolita”
2009, nr 10, s. 11 (dodatek „Dobra Firma”).
o W przypadku prac, których autorami jest kilka osób, stosujemy następujący
sposób powoływania: B. Brzeziński, [w:] B. Brzeziński, M. Kalinowski, ABC,
Warszawa 2009.
o Źródło internetowe: J. Kowalski, Prawo a język polski [online],
<http://filolozka.brood.pl/bibliografia-do-matury-ustnej-z-jezykapolskiego> [dostęp: 22.10.2009].
o Przypisy traktujemy jako odrębną całość w kaŜdym rozdziale, tzn.
numerujemy od 1 do …..; kaŜda publikacja powołana po raz pierwszy w
ramach jednego rozdziału jest podawana w pełnym zapisie.
Bibliografia: W bibliografii załącznikowej (wykaz źródeł/publikacji wykorzystanych
przez autora w pracy) obowiązuje porządek alfabetyczny. Przy kilku publikacjach
jednego autora – porządek chronologiczny; jeśli cytowane są dwie (lub więcej)
publikacje jednego autora opublikowane w tym samym roku, umieszczamy według
kolejności alfabetycznej tytułów, np. Nowak J., ABC, Warszawa 2005; Nowak J., CBA,
Warszawa 2005.
Wzór:
a)
b)
publikacja zwarta: Kowalski T., Zamość i Zamojszczyzna, Kraków 2005.
artykuł w czasopiśmie: Kowalski T., Witkacy dzisiaj, „Przegląd Polonisty”
2007, nr 4, s. 21–38.
c) Zamojszczyzna dzisiaj i jutro, pod red. J. Nowaka, Zamość 2003.
d) Witkowski J., Polskie wybory, [w:] Wybory parlamentarne w Polsce po roku
1989, pod red. S. Kobusa, Warszawa 2003.
e) dokument elektroniczny: <www…> [dostęp: 5.06.2007].
Uwaga 1: jeśli autor rezygnuje z bibliografii końcowej, wówczas w przypisach
umieszcza pełne dane bibliograficzne, pamiętając, Ŝe wtedy inicjał imienia jest na
początku.
Uwaga 2: w opisie bibliograficznym moŜna podać nazwę wydawnictwa, ale trzeba to
zrobić konsekwentnie w całości, tzn. przy wszystkich wykorzystanych pracach.
Nazwę wydawnictwa naleŜy umieszczać przed miejscem wydania, np.:
Bańko M., Słownik dobrego stylu, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007.
Pozycje bibliograficzne dzielimy na: Publikacje zwarte, Artykuły, Publikacje
internetowe, ewentualnie Orzeczenia - w zaleŜności od struktury pracy.
•
•
Indeksy: O rodzaju indeksu dołączonego do pracy decyduje jej treść. Sporządzamy
indeksy: autorów, zagadnień, wyroków itd.
Inne zasady:
o Dzienniki ustaw powołujemy na ogólnych standardowych zasadach, numer
piszemy małą literą, np. Art. 6 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta
o
o
o
o
o
o
Rzeczypospolitej z 27 października 1933 r. (Dz.U. nr 84, poz. 610 ze zm.),
dalej: Prawo celne z 1933 r.
Podobne zasady obowiązują przy powoływaniu Dzienników Urzędowych
WE: Dz.Urz. WE.
Tekst jednolity określamy skrótem: „tekst jedn.”, np. rozporządzenie Rady
Ministrów z 30 grudnia 1982 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
Ministra Finansów oraz uprawnień Ministra Finansów i podległych mu
organów w zakresie kontroli finansowej (tekst jedn.: Dz.U. z 1986 r. nr 18,
poz. 96).
Konsekwencja we wprowadzaniu skrótów: na przykład = np.; rok = r.; wiek =
w.; między innymi = m.in., Kodeks cywilny = kc; opracował = oprac.,
tłumaczył = tłum. itd.
Pisownia określeń typu „minister finansów” – Według Słownika ortograficznego
PWN nazwy godności piszemy małymi literami, tak jak nazwy urzędów i
stanowisk. Jednak chociaŜ małą literą piszemy nazwy godności
współczesnych i historycznych oraz tytułów naukowych i zawodowych (np.
minister finansów, prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, premier, wojewoda
śląski,
profesor Uniwersytetu
Łódzkiego),
to nazwy urzędów
jednoosobowych w aktach prawnych pisze się wielką literą, np. ...akceptuje
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej; ...zatwierdza Prezes Rady Ministrów,
rozporządzenie Ministra Finansów itp.
Pisownię wielkimi literami moŜna stosować równieŜ w tekstach o innym
znaczeniu, pod warunkiem Ŝe nazwa taka odnosi się do konkretnej osoby i
występuje w pełnym brzmieniu, np. Dziś Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
odwiedził nasze miasto
Problemy ortograficzne, językowe, interpunkcyjne rozstrzygane są na
podstawie wydawnictw poprawnościowych: Słownika ortograficznego PWN,
Słownika poprawnej polszczyzny PWN, Słownika języka polskiego PWN i innych.