D - Sąd Okręgowy we Wrocławiu

Sygn. akt. IV Ka 257/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 maja 2015 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Ewa Kilczewska
Sędziowie SSO Małgorzata Szyszko
SSR del. do SO Marta Minkisiewicz – Kasprzak (spr.)
Protokolant Justyna Gdula
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Tomasza Fedyka
po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2015 r.
sprawy K. L.
oskarżonego o przestępstwo z art. 157§2 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia
z dnia 9 grudnia 2014 r. sygn. akt V K 1637/13
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze,
w tym wymierza mu opłatę w kwocie 60 złotych za II instancję.
Sygn. akt IV Ka 257/15
UZASADNIENIE
K. L. oskarżony został o to, że :
w dniu 12 października 2013r. we W. naraził na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku
na zdrowiu K. B. określonego w art. 156 § 1 kk poprzez uderzenie go pięścią, a następnie szklanką w twarz, czym
spowodował jednocześnie powierzchowny uraz powłok głowy, wargi i jamy ustnej , a więc naruszenie czynności
narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, tj. o czyn z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art.
11 § 2 kk.
Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2014r. w sprawie o sygn. akt V K 1637/13 Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia w
V Wydziale Karnym:
I. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 12 października 2013r. we W., poprzez uderzenie K. B. pięścią w
twarz spowodował obrażenia ciała w postaci powierzchownego urazu wargi i jamy ustanej , tj. naruszenie czynności
narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, co stanowi przestępstwo z art. 157 § 2 kk i za to na podstawie art. 157 § 2
kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności
warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby;
III. na podstawie art. 415 § 3 kpk pozostawił powództwo adhezyjne pokrzywdzonego bez rozpoznania;
IV. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego
zatrzymania od dnia 12 października 2013r. do dnia 13 października 2013r. ;
V. na podstawie art. 627 kpk i art. 626 § 1 kpk oraz art. 2 i art. 6 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od
oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 566,59zł i wymierzył mu opłatę w kwocie 60 zł.
Wyrok powyższy zaskarżył w całości oskarżony za pośrednictwem swego obrońcy.
Apelujący podniósł w pierwszej kolejności obrazę przepisów art. 439§ 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art.
101 § 2 kpk polegającą na prowadzeniu postępowania wobec oskarżonego pomimo tego, że nastąpiło przedawnienie
karalności przestępstwa z art. 157 § 2 kk.
W przypadku nie podzielenia tego zarzutu skarżący podniósł błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, że obrażenia ciała pokrzywdzonego w postaci
powierzchownego urazu wargi i jamy ustnej powstały na skutek ciosu oskarżonego, podczas gdy opinia biegłego z
zakresu medycyny sądowej, a zwłaszcza błędnie ocenione przez Sąd wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków,
rozważone we wzajemnym powiazaniu prowadzą do wniosku, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa.
W razie nie uwzględnienia powyższego zarzutu apelujący sformułował kolejny zarzut: rażącej niewspółmierności
nadmiernie dolegliwej kary wymierzonej oskarżonemu poprzez niezastosowanie wobec niego warunkowego
umorzenia postępowania karnego, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności łagodzących, w
szczególności sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa w sytuacji, gdy czyn oskarżonego nie cechuje się
znacznym stopniem społecznej szkodliwości
Obrońca oskarżonego w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, ewentualnie o
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie
o uchylenie tegoż orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W odpowiedzi na apelację pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o nie uwzględnienie apelacji oskarżonego i
utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.
Sąd Odwoławczy zważył, że argumenty podniesione w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.
Postawione przez apelującego zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego oraz błędów w ustaleniach
faktycznych skutkujących wadliwym orzeczeniem w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego, a także rażącej
niewspółmierności kary uznać należy za chybione.
W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu naruszenia przez Sąd meriti prawa procesowego, poprzez
procedowanie w niniejszej sprawie pomimo zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia
karalności czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku. Apelujący wywodzi, że skoro czyn ten,
kwalifikowany z art. 157 § 2 kk jest przestępstwem prywatnoskargowym, prokurator obejmując go ściganiem winien
uczynić to w terminie wskazanym w art. 101 § 2 kk , a zatem w terminie 1 roku od czasu zdarzenia będącego
przedmiotem osądu ( osoba sprawcy była bowiem znana już w dniu zdarzenia). Prokurator objął zaś wspomniany
czyn ściganiem dopiero na rozprawie w dniu 23 października 2014r., a zatem po upływie roku od zdarzenia.
Rozumowanie apelującego uznać należy za błędne. Wskazuje on bowiem tylko na wybrane okoliczności związane
z przebiegiem postępowania i biegiem okresu przedawnienia. Nie uwzględnia zaś tego, że postępowanie przeciwko
osobie oskarżonego zaczęło się toczyć w dniu 13 października 2013r., kiedy to został mu przedstawiony zarzut i
przesłuchano go w charakterze podejrzanego. Treść zarzutu postawionego K. L. obejmowała ustawowe znamiona
występku z art. 157 § 2 kk, tj. spowodowanie u pokrzywdzonego obrażeń ciała na skutek uderzenia go pięścią,
a następnie szklanką w twarz, które spowodowały powierzchowny uraz powłok głowy, wargi i jamy ustnej, które
naruszyły czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Oskarżyciel uznając, że zachowanie
takie naraziło jednocześnie pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku
na zdrowiu przyjął, że zachodzi zbieg realny i zakwalifikował tak rozumiane zachowanie K. L. jako wyczerpujące
ustawowe znamiona przestępstwa z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Skoro postępowanie przeciwko
osobie zostało wszczęte w terminie przewidzianym w art. 101 § 2 kk, znalazł zastosowanie art. 102 kk wskazujący na
przedłużenie przedawnienia karalności – w tym wypadku o okres dalszych 5 lat. Objęcie przez prokuratora ściganiem
z urzędu czynu ostatecznie zakwalifikowanego przez Sąd I instancji jako wyczerpującego znamiona przestępstwa z art.
157 § 2 kk po upływie terminu wskazanego w art. 101 § 2 kk nie ma zatem znaczenia dla przedawnienia jego karalności,
wobec faktu, że wszczęcie postępowania przeciwko osobie sprawcy nastąpiło z zachowaniem terminu wskazanego w
tym przepisie, co spowodowało wydłużenie okresu przedawnienia karalności czynu , w myśl art. 102 kk.
Odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku uznać
należy, iż Sąd meriti i w tym zakresie zgromadził pełny materiał dowodowy, na podstawie którego sformułował
prawidłowe wnioski. Sąd ten ustalił mianowicie, że K. L. uderzył pięścią w lewą część twarzy K. B., zaś nieustalona
osoba uderzyła jeszcze pokrzywdzonego w prawą stronę twarzy szklanką. Sam oskarżony przyznał się do uderzenia
pokrzywdzonego pięścią w twarz. Nie przyznał się do uderzenia szklanką. Z zeznań pokrzywdzonego i świadków, a
w szczególności E. K. oraz dokumentacji medycznej wynika, że doznał on urazów po obu stronach twarzy. Materiał
dowodowy wskazuje na to, że został uderzony dwukrotnie. Skoro – jak wynika z zeznań K. B. i E. K. szklanka , którą
został uderzony pokrzywdzony została stłuczona, a uraz warg miał charakter nie rany ciętej, a tłuczonej, słusznie
wnioskował Sąd meriti, że rana tłuczona warg powstała na skutek uderzenia zadanego pięścią przez oskarżonego.
Apelujący podnosi, że biegły M. B. opiniował, iż charakter obrażeń warg pokrzywdzonego jest tego rodzaju, że „nie
pozwala na stwierdzenie, czy powstały od jedno czy dwukrotnego urazu.” W kontekście powyższych uwag rozważania
biegłego mają charakter jedynie teoretyczny, bez odniesienia do osobowego materiału dowodowego, który w żadnym
razie nie wskazuje na to, by pokrzywdzony miał być uderzany w podobną okolicę twarzy, tj. w wargi po lewej stronie
więcej niż raz. Skoro jednokrotne uderzenie pięścią w wargi w tej okolicy twarzy mogło spowodować ranę tłuczoną , o
której mowa w opinii sądowo- lekarskiej i w dokumentacji medycznej, brak jest jakiegokolwiek powodu, by negować,
że jest ona wynikiem działania oskarżonego.
Wspomnieć należy, że w okolicznościach sprawy w pełni uzasadnione jest przyjęcie, że oskarżony dopuścił się jedynie
uderzenia pięścią w twarz K. L. , nie zaś także zarzuconego mu pierwotnie uderzenia szklanką, gdyż – jak słusznie
wnioskował Sąd I instancji- brak jest wystarczających dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego w tym
zakresie.
Sąd Okręgowy dokonał również analizy zaskarżonego wyroku pod kątem trafności kary wymierzonej oskarżonemu,
nie dopatrując się w niej rażącej i niewspółmiernej surowości.
W tym przedmiocie Sąd Rejonowy przedstawił racjonalne i zgodne z ustawowymi dyrektywami wymiaru kary
uzasadnienie swego stanowiska, które należy podzielić. Oskarżony nie był wcześniej karany, a jego dotychczasowy
sposób funkcjonowania społecznego pozwala zasadnie zakładać, że dla osiągnięcia celów kary wystarczające będzie
stosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary na najkrótszy, 2- letni okres.
Okres ten zdaje się być wystarczający do wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Zważywszy na
okoliczności czynu, w szczególności na napaść ze strony oskarżonego na nieznaną sobie osobę właściwie bez powodu
i wyrządzenie dość dotkliwej szkody, zawarte w apelacji żądanie dotyczące warunkowego umorzenia postępowania
karnego nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd meriti w wystarczający sposób wziął pod uwagę okoliczności łagodzące
leżące po stronie oskarżonego, w szczególności jego niekaralność oraz wyrażanie żalu i skruchy. Między innymi w
oparciu o nie decydował o wysokości orzeczonej kary, która, jak wspomniano powyżej, oscyluje w dolnych granicach
ustawowego zagrożenia i nie jest nadmiernie surowa.
Mając na względzie powyższą argumentację Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając apelację
za oczywiście bezzasadną.
Orzeczenie o kosztach procesu oparto na art. 634 w zw. z art. 627 kpk oraz art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z
dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych z późn. zm.