LISTA REALIZACJI cz. 1
Transkrypt
LISTA REALIZACJI cz. 1
Rubi Birden Lista sztuk teatralnych Czerwiec 2015 www.rubi.pl Rubi Birden – lista tekstów Czerwiec 2015 1. „10” – Juan Carlos Rubio (2k + 4m; komediodramat) 2. „7 minut” – David Desola (2m; komedia) 3. „Bent” – Martin Sherman (10 m; dramat) 4. „Bunia” – Roberto Cossa (3k + 3m + 1; komediodramat/czarna komedia) 5. „CzaryMary Sp. z o.o.” – Rubi Birden (3k + 5m; komedia) 6. „Czerwony” – John Logan (2m; dramat) 7. „Czy lubi pani Schuberta?” – Rafael Mendizábal (3k; komediodramat) 8. „Damska toaleta” – Rodolfo Santana (13k + 2m; komediodramat) 9. „Dobranoc, mamo” – Marsha Norman (2k; dramat) 10. „Druhny” – Alan Ball (5k + 1m; komedia) 11. „Emilia – Claudio Tolcachir (1k + 3m; dramat) 12. „Gruba ryba” – Roger Rueff (4m; komedia) 13. „Gry kuchenne” – Lucía Laragione (2k; dramat) 14. „Herr Klement” – Patricia Suárez, Leonel Giacometto (3k + 3m; dramat) 15. „Incognito” – Nick Payne (2k + 2m; dramat) 16. „Intryga” – Jaime Salom (2k + 3m; dreszczowiec) 17. „Kontrapunkt” – Rubi Birden (2k; dramat) 18. „Kredyt” – Jordi Galceran (2k; komedia) 19. „Kroki” – Antonio Álamo (4k; groteska) 20. „Krokodyle łzy" – Gustavo Ott (1k; komediodramat) 21. „Kruk” – Alfonso Sastre (3k + 3m; dreszczowiec) 22. „Krwawe gody” – Federico García Lorca (10k + 10m; dramat) verte -> 23. „Łóżka i stoły” – Emilio Williams (1k + 3m; komedia) 24. „Miłość jest ślepa” – Mario Diament (3k + 2m; dramat) 25. „Mroczne perwersje codzienności" – Marco A. de la Parra (2m; komedia) 26. „Nie odwracaj się od słońca” – Rubi Birden (1k; dramat) 27. „Niegrzeczne dziewczynki” – Miguel Sierra (2k +1m; komedia) 28. „Origami” – Carlos Be (2k +2m; dramat) 29. „Pół na pół” – Jordi Sánchez, Pep Anton Gómez (2m; czarna komedia) 30. „Siostrzyczki z piekła rodem” – Rubi Birden (6k + 4m; komedia) 31. „Słowa na piasku” - David Desola (1k + 2m; komediodramat) 32. „Stop Kiss” – Diana Son (3k + 3m; komediodramat) 33. „Twoje pocałunki Mołotowa" – Gustavo Ott (1k + 1m; komediodramat) 34. „Tylko ty i ja” – Rubi Birden (4k +2m; dramat) 35. „Zatrute życie Marilyn” – David Barbero (2k; dramat) 36. „Zwariowana terapia" – Christopher Durang (2k + 4m; komediofarsa) 37. „Życie w zasięgu ręki” – Rubi Birden (3k + 3m; dramat) ___________________ Strona domowa tłumaczki i autorki: www.rubi.pl Licencji na wystawienie udziela agencja ADiT: www.adit.art.pl 1. „10” – Juan Carlos Rubio („10”) "10" to historia kończącego 60 lat aktora gwiazdora oper mydlanych. Nie ma co owijać w bawełnę - ten facet to podstarzały Casanova, kawał skurczybyka o ego wielkości Australii, który nie stroni od alkoholu i (oczywiście) damskiego towarzystwa, a ewentualne frustracje wyładowuje na kelnerach w restauracji. Jest agresywny i chamski. Mimo że jest sławny, bogaty, kobiety go uwielbiają, a mężczyźni mu zazdroszczą - ze zdumieniem odkrywa, że nie jest szczęśliwy. Uznaje więc, że najwyższa pora zmienić swoje życie. Zastajemy go przełomowym momencie - rozstaje się z żoną, rzuca pracę, szuka nowej miłości. Okazuje się jednak, że najbliższy przyjaciel znosi jego wyskoki tylko przez wzgląd na wieloletnią zażyłość, relacje z synem nadal nie są najlepsze (eufemizm), a podrywana właśnie dziewczyna dała mu kosza. Co jest nie tak? Gdzie tkwi błąd? Dlaczego upragnione szczęście nie nadchodzi? Ba, jest coraz gorzej! Sympatyczny, krzepiący tekst, napisany na jubileusz pracy twórczej sławnego hiszpańskiego aktora – Juana Luisa Galiardo. Obsada: 6 (2k+4m) Gatunek: komediodramat www.rubi.pl Juan Luis Galiardo fot. David Ruano 2. „7 minut” – David Desola („Almacenados”) Największą zaletą tego tekstu jest jego niezwykła prostota, dopełniona wielowymiarowością postaci. Opisuje się tę sztukę jako komedię, ale tak naprawdę trudno jednoznacznie przyporządkować ją do któregokolwiek gatunku - to minimalistyczny tekst z elementami komedii, dramatu, farsy i teatru absurdu. Autor stwarza niezwykły świat, który okazuje się metaforą codziennego życia praktycznie każdego człowieka. Zadaje pytania o celowość poczucia obowiązku, pracy i, koniec końców, o sens życia. Historia: po dwudziestu dziewięciu latach pracy w tym samym magazynie pan Bezan odchodzi na emeryturę. Zastąpi go młody chłopak, któremu w przeciągu pięciu dni ma przekazać swoje obowiązki, wszystkiego go nauczyć. Pan Bezan traktuje magazyn jak świątynię, jest kapłanem tego miejsca, swoje obowiązki wypełnia z największym namaszczeniem. Młody chłopak "wpada z innego świata" i burzy cały porządek - wszystko robi na opak, ma w nosie zasady, drwi ze swojego mentora - konflikt pokoleń staje się nieunikniony. Niebagatelną rolę odgrywa również sam magazyn i jego zawartość, ale nie będę zdradzać szczegółów... To błyskotliwy tekst, stawiający przed odbiorcą fundamentalne pytania, a zarazem zapewniający inteligentną rozrywkę dla szerokiego odbiorcy. Serdecznie polecam! Nagrody: Premio Hermanos Machado Obsada: 2m Gatunek: komedia (?) www.rubi.pl fot. Johan Persson 3. „Bent” – Martin Sherman („Bent”) Bent: ang. slang.: pedał, ciota. Amerykańska sztuka nagrodzona Pulitzerem, przełożona na ponad 20 języków i wystawiona w ponad 40 krajach na świecie. „Bent” miał swoją prapremierę w Royal Court Theatre w Londynie w 1979 roku. W kolejnych produkcjach grały takie sławy jak Mick Jagger czy Richard Gere. Historia rozgrywa się w Berlinie lat trzydziestych XX w. Głównym bohaterem jest Max – młody gej, który wiedzie dość niefrasobliwy żywot, aż do momentu Nocy Długich Noży w czerwcu 1934 roku. Sielanka się kończy, a Max w końcu trafia do obozu koncentracyjnego za homoseksualizm. Tak bardzo boi się mówić o swojej orientacji, że woli, żeby brano go za Żyda, niż za geja (choć to oznacza pewną śmierć), a jednocześnie zakochuje się w współwięźniu… Mocny, niezwykle poruszający tekst, który mówi o ulotności istnienia, lojalności, prawie do miłości i o godności ludzkiej. O tym, jak niepewny jest nasz los, jak życiowe wybory mogą w jednej chwili obrócić się przeciwko nam. Świetnie nakreślone postacie, prowadzone zgodnie z prawdą psychologiczną. Obsada: 10 m Gatunek: dramat www.rubi.pl 4. „Bunia” - Roberto Cossa („La Nona”) Groteskowa opowieść o rodzinie włoskich emigrantów, których życie zdominowała ciesząca się nienasyconym apetytem nestorka rodu, czyli tytułowa Bunia. Roberto Cossa napisał ten tekst w latach siedemdziesiątych, które dla Argentyny były okresem dyktatury wojskowej. Pożerająca wszystko Bunia jest jednak metaforą nie tylko terroru tamtych czasów, ale i innych zagrożeń cywilizacyjnych, także gospodarczych. Jak mawia sam autor: "Bunia może być wszystkim, co nas zżera." Sztuka jest absolutnie uniwersalna, każdy odbiorca pod tytułową postać może podpiąć inne zjawisko – kapitalizm, konsumpcjonizm, pęd do sukcesu, czy cokolwiek innego. Jednocześnie pojawia się pytanie o moralność - jak daleko się posuniesz, żeby osiągnąć swój cel? Relacje pomiędzy domownikami są chore, pełne niewypowiedzianych pretensji, żalów, tematów tabu i zakłamania. Bunia cementuje to niewygodne status quo, jest jego centrum, jego kapłanką, która nie pozwala na wyjście z utartych schematów. Jeden z reżyserów "Buni" powiedział: "Ta sztuka jest jak łaskotki. Ktoś cię łaskocze, a ty się śmiejesz. Po chwili to nie jest już takie zabawne. Potem zabawa zmienia się w torturę. Błagasz, żeby ci, którzy cię łaskoczą, przestali ale oni nie odpuszczają. Coś takiego dzieje się w tej sztuce." Sztuka tłumaczona na angielski, francuski, grecki, włoski, niemiecki, turecki, rosyjski, itd.; wystawiana z ogromnym powodzeniem w wielu krajach świata. UWAGA: Bunię zazwyczaj gra mężczyzna. Obsada: (3k+3m+1) Gatunek: komediodramat / czarna komedia www.rubi.pl Zdjęcie z greckiej realizacji tekstu 5. „CzaryMary Sp. z o.o.” – Rubi Birden Co by było, gdybyśmy spełnienie marzeń mogli zamawiać jak ciuchy z katalogu? Mogą się o tym przekonać Anna i Robert – dobrze sytuowane, znudzone sobą małżeństwo. W ich życiu pojawia się bowiem przedstawiciel handlowy firmy CzaryMary Sp. z o.o. i oferuje pakiety życzeń do natychmiastowego spełnienia. Na początku Ania i Robert myślą, że ktoś zrobił im dowcip, potem jednak decydują się skorzystać z oferty, problem w tym, że chyba nie do końca potrafią określić swoje własne potrzeby... Jest takie powiedzonko: „Uważaj, o czym marzysz, bo może ci się to spełnić” – to motto tej sztuki. Obsada: 8 (3k + 4m + 1m lub 1k) Gatunek: komedia Zdjęcie z nagrania słuchowiska dla Polskiego Radia www.rubi.pl fot. Sara Krulwich 6. „Czerwony” – John Logan („Red”) "Czerwony" Johna Logana w reżyserii Michaela Grandage'a, z Alfredem Moliną w roli Rothki zdobył 6 nagród Tony - w tym za najlepszy tekst dramatyczny. Ta brawurowa (jak ją określił jeden z amerykańskich krytyków) dwuosobowa sztuka, osnuta jest na legendarnym zamówieniu cyklu obrazów Marka Rothki dla restauracji Four Seasons w Seagram Building w Nowym Jorku. Rothko właśnie przygotowuje wspomnianą serię obrazów, kiedy do jego pracowni wkracza nowy asystent - młody aspirujący malarz. Relacja tych dwóch mężczyzn aż skrzy się od emocji. Jest tam wszystko: sympatia, zdziwienie, gniew, pogarda, lęk, smutek, radość, zaskoczenie - pełna paleta możliwości aktorskich. Dialog jest pojedynkiem dwóch pokoleń artystów: Rothko najpierw chwali się, jak z de Koonigiem, Pollockiem i resztą "zadeptali" kubistów, a potem wścieka się na pop-art, który jemu samemu depcze po piętach. Widzimy sławnego malarza ogarniętego manią wielkości, a jednocześnie zalęknionego, depresyjnego człowieka, który widzi, że jego czas się kończy. Jesteśmy świadkami fascynującego dyskursu o sztuce, o tym jak człowiek staje się artystą i jakie pułapki na niego czyhają. BONUS: bardzo atrakcyjne wizualnie malowanie na scenie (nic skomplikowanego). Obsada: 2m Gatunek: dramat www.rubi.pl 7. „Czy lubi pani Schuberta?” – Rafael Mendizábal („¿Le gusta Schubert?”) Crista jest nauczycielką muzyki, lekcje od blisko 30 lat pobiera u niej niezbyt zdolna wiolonczelistka - Mati. Ich lekcje w gruncie rzeczy mają chronić je obie przed samotnością. Crista nie ma już innych uczniów, Mati jest samotną czterdziestolatką. Między kobietami nawiązuje się więź – trudnej – ale przyjaźni. W dniu urodzin Cristy zjawia się nieoczekiwany gość - Adela - żebraczka, która słuchała muzyki dobiegającej z okien. Jest zimno, więc okna zostały zamknięte, nic nie słychać. Adela uważa możliwość słuchania muzyki za swoje niezbywalne prawo i żąda otwarcia okna. Między Cristą i Adelą zawiązuje się nić porozumienia. Mati (która kompletnie nie zauważa choroby swojej mentorki) zaczyna się czuć zagrożona i z zazdrości popełnia błąd, którego może sobie nie wybaczyć do końca życia. Sztuka poruszająca temat eutanazji. fot. Andrzej Rybczyński Obsada: 3 k Gatunek: komediodramat www.rubi.pl fot. B. Zimowski, G. Wierzchowski 8. „Damska toaleta” – Rodolfo Santana („Baño de damas”) Narkotyki, alkohol, transwestyta, śmiech, łzy, śmierć, plotki, polityka, lesbijki, miłość, zdrada, strach, zemsta, seks, nadzieja, geje, poseł, zazdrość – jak się okazuje, to wszystko można znaleźć… w tytułowej damskiej toalecie. Aurora jest w ciąży, ale partner z którym będzie miała dziecko, ją porzucił, więc z rozpaczy zalewa się w trupa. Amanda i Mariluz poderwały sobie facetów, ale oni są bardziej zainteresowani sobą nawzajem. Valeria jest w separacji, ale jej mąż nie chce przyjąć tego do wiadomości. Dilka mówi, że lubi mężczyzn, ale podrywa Cloe gwiazdę seriali. Rolando jest kelnerem, ale woli karierę drag queen. Carmen pomstuje na swojego męża, ale bardzo go kocha. Kiedy w tym całym młynie pojawia się zazdrosny do obłędu mąż, kobiety jednoczą siły, by bronić jednej z nich. Autorowi udało się zachować wyważone proporcje pomiędzy powagą poruszanych tematów, a poczuciem humoru (często czarnym) z jakim je przedstawia. Niebagatelną rolę odgrywa tu nietypowe miejsce akcji, a także świetnie zarysowane postaci. Mimo szybkiego tempa akcji i przeplatania się poszczególnych historii ze sobą, ani przez moment nie czuje się zagubienia – dzięki temu, że każda opisana kobieta jest inna i nie da się jej zapomnieć. Obsada: 15 (13k+2m) Gatunek: komediodramat www.rubi.pl 9. „Dobranoc, mamo” – Marsha Norman („’Night, mother”) Wystarczającą rekomendacją tego tekstu może być fakt, że w 1983 roku Marsha Norman dostała za niego Nagrodę Pulitzera. Opowiedziana w sztuce historia jest bardzo prosta, dzieje się w czasie rzeczywistym, w jednym miejscu. Mama krząta się po kuchni, Jessie szuka starych ręczników. Zapowiada się kolejny zwyczajny wieczór. Nie dzieje się nic niezwykłego, dopóki córka nie oznajmi matce, że popełni samobójstwo. Jeszcze tego samego wieczora. Dlaczego? Powodów jest wiele. Małżeństwo Jessie się rozpadło (właśnie dlatego mieszka znowu z matką), jej syn jest narkomanem i złodziejem, sama Jess cierpi na agorafobię i padaczkę, co przekreśla jej szanse na znalezienie pracy. Nie ma przyjaciół, czuje się samotna i niepotrzebna, nie widzi sensu dalszej egzystencji. Wszystko precyzyjnie zaplanowała: odwołała prenumeratę gazet, zrobiła matce zapasy jedzenia, uporządkowała swoje rzeczy. Ten wieczór przeznaczyła na dopięcie wszystkiego na ostatni guzik – szuka rewolweru ojca, którego chce użyć w wiadomym celu, szykuje ręczniki i ceratę, instruuje matkę, co ma zrobić, kiedy już będzie po wszystkim. Matka w pierwszej chwili nie traktuje wyznania o samobójstwie poważnie. Myśli, że to po prostu wisielczy żart. Potem, kiedy widzi, że to jednak nie zabawa, próbuje odwieść Jessie od powziętej decyzji na wszelkie możliwe sposoby: prosi, grozi, błaga, ośmiesza, przekonuje, szantażuje, etc. Niestety każda próba przynosi dokładnie odwrotny skutek – utwierdza córkę w jej strasznej decyzji. Genialny, mocny tekst, gęsty od emocji, prowokujący, szokujący, kontrowersyjny – na pewno nie pozostawi nikogo obojętnym. Obsada: 2k Gatunek: dramat www.rubi.pl reż. David Sirois fot. Patrick McArdle 10. „Druhny” – Alan Ball („Five women wearing the same dress”) Autorem "Druhen" jest Alan Ball, najbardziej znany jako autor scenariusza filmu "American Beauty", za który dostał Oscara i Złoty Glob. Alan Ball pisze też scenariusze seriali, np: "Czysta krew" i "Sześć stóp pod ziemią". Pięć druhen podczas wesela ukrywa się w pokoju siostry panny młodej. Meredith popala trawkę i kpi ze wszystkiego, Georgeanne - "brzydsza koleżanka panny młodej", Trisha - piękna i ciesząca się złą reputacją, Frances - naiwna i bardzo religijna kuzynka panny młodej, Mindy - siostra pana młodego, zdeklarowana lesbijka, Tripp - jedyny mężczyzna w sztuce, zakochuje się w Trishy. Zabawny, sympatyczny tekst. Błyskotliwe, dowcipne i złośliwe dialogi. Pięć ról dla młodych kobiet, jedna dla młodego mężczyzny. Jedno miejsce akcji. Obsada: 6 (5k + 1m) Gatunek: komedia www.rubi.pl 11. „Emilia” – Claudio Tolcachir („Emilia”) Cytat z recenzji napisanej przez jednego z najważniejszych hiszpańskich krytyków teatralnych: „Wciąż próbuję się pozbierać po „Emilii”. To krótkie zdanie w sumie chyba najtrafniej oddaje siłę tego tekstu. fot. Gustavo Pascaner W domu Waltera pojawia się Emilia, która w młodości była jego nianią - to ona go wykarmiła, to ona go wychowała. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda normalnie: Walter właśnie wprowadza się do nowego domu, ma narzeczoną i przybranego syna. A jednak gdzieś pod powierzchnią czai się coś niepokojącego, groźnego… Codzienne gesty i słowa zdają się mieć dodatkowe znaczenia, w atmosferze pozornego spokoju aż kipi od tłumionych emocji. Emilia wspomina dzieciństwo Waltera. Opowiada o psie, maskotce, potańcówce, o rodzicach. Te z pozoru zupełnie nieszkodliwe historyjki, żartobliwe i zabawne, w rzeczywistości są jak cukierki naszpikowane żyletkami. Emilia „niewinnie” wbija Walterowi szpilę za szpilą, coraz bardziej wyprowadzając go z równowagi. Na domiar złego pojawia się biologiczny ojciec Leo (przybranego syna Waltera). Rywalizacja między dwoma mężczyznami przybiera cechy pojedynku. Nietrudno zgadnąć, że wszystko skończy się tragicznie, choć niekoniecznie tak, jak sobie wyobrażamy... „Emilia” to opowieść o kłamstwach, poświęceniu i lękach. O myleniu miłości z innymi uczuciami, o życiu w bańce iluzji, o niemożności przełamania pewnych schematów i o upokorzeniu przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Prapremiera „Emilii” odbyła się w kwietniu 2013, a w rok później tekst doczekał się przekładu na angielski, francuski, no i polski. Gatunek: tragikomedia Obsada: 5 (2k + 3m) www.rubi.pl reż. Lidia Giannuzzi 12. „Gruba ryba” – Roger Rueff („Hospitality suite”) W żartach można by nazwać tę sztukę skrzyżowaniem „Czekając na Godota” z „Kolacją dla głupca”. Trzej handlowcy urządzają przyjęcie, na którym mają zamiar nawiązać kontakt z prominentnym biznesmenem, czyli tytułową „grubą rybą”. Potencjalny kontrahent może na zawsze odmienić ich kariery i jednym kontraktem uratować podupadającą fabrykę smarów, w której pracują. Phil (najstarszy) jest wypalony zawodowo, rozwodzi się z żoną i zaczyna zastanawiać się nad sensem życia. Jest spokojny i zrównoważony. Larry ma o sobie wysokie mniemanie, chętnie ogląda się za kobietami, jest cyniczny, wygadany i czasami wyraża się bardzo dosadnie. To jemu najbardziej zależy na pozyskaniu kontraktu. Bob (najmłodszy) niedawno się ożenił, entuzjastycznie podchodzi do wszystkiego, co robi, a na dodatek ma swoje zasady. Zasady, które będą miały zasadniczy wpływ na rozwój akcji, okazuje się bowiem, że jedyną osobą, która może nawiązać kontakt z "grubą rybą" jest właśnie Bob... Sympatyczny tekst, pełny ironii i humoru, poruszający również ważne życiowe tematy. Na kanwie tej sztuki w 1999 roku powstał film zatytułowany "The Big Kahuna" z Kevinem Spacey'em, Peterem Facinellim i Dannym DeVito (nie wszedł na polskie ekrany). Gatunek: komedia Obsada: 4m www.rubi.pl 13. „Gry kuchenne” – Lucía Laragione („Cocinando con Elisa”) „Gry kuchenne” to niebanalny tekst, pełen podtekstów i niuansów. Najważniejsze wydarzenia, jak w greckiej tragedii, mają miejsce poza sceną, a mimo to z niepokojem i niecierpliwością śledzi się losy bohaterek. Główną postacią jest Eliza - młoda dziewczyna, która zatrudnia się jako pomoc kuchenna w dużym majątku, a jej mentorką zostaje Nicole, specjalistka od kuchni francuskiej. „Gry kuchenne” są przesycone okrucieństwem (choć wcale nie ma go na scenie) i czarnym humorem, są świetnie napisane i trzymające w napięciu aż do tragicznego końca. Sztuka wielokrotnie nagradzana na międzynarodowych konkursach, tłumaczona na angielski, francuski i portugalski, wystawiana w Ameryce Łacińskiej, Hiszpanii, USA, Portugalii i Francji i Luksemburgu. Obsada: 2 k Gatunek: komediodramat Puro Teatro Producciones 14. „Herr Klement” – Patricia Suárez, Leonel Giacometto (“Herr Klement”) Jesteś w stanie sobie wyobrazić, że ktoś wymordował całą twoją rodzinę, a ty musisz gotować mu rosołki, jajka na miękko i poprawiać poduszki pod głową? W takiej sytuacji staje Rosa - jedna z bohaterek sztuki "Herr Klement". "Herr Klement" to aluzja do pseudonimu Adolfa Eichmanna, nazistowskiego zbrodniarza wojennego, odpowiedzialnego za "ostateczne rozwiązanie problemu żydowskiego", który wyemigrował do Argentyny w przebraniu katolickiego księdza jako Ricardo Klement. Akcja sztuki dzieje się na przestrzeni trzech dni - od pojmania Eichmanna przez Mossad, do momentu wylotu do Jerozolimy, gdzie zbrodniarz ma stanąć przed sądem. fot. Malala Fontan Autorzy bardzo plastycznie zarysowali postaci, każda z nich jest inna, ma inną psychikę, inny bagaż doświadczeń i inny cel. Bardzo ciekawy tekst, dający szerokie pole interpretacji aktorskiej. Gatunek: dramat Obsada: 6 (3k+3m) www.rubi.pl „Incognito” – Nick Payne (“Incognito”) Fot. Bill Knight 15. “Myślę, więc jestem” powiedział kiedyś filozof. Ale KIM jestem? Co sprawia, że jestem tym, kim jestem? Geny? Nazwisko? Pamięć? Nick Payne zadaje to pytanie w wielu odsłonach i mnoży odpowiedzi, choć żadna z nich nie wydaje się ostateczna. Jedna z postaci sztuki mówi: „Nic nie znaczymy. Jesteśmy pyłkiem. Pyłkiem na pyłku krążącym w otchłani.” Oś sztuki stanowią trzy przeplatające się historie (w tym dwie pierwsze oparte na faktach): 1. 1955 r., Princeton: patolog przeprowadza autopsję zwłok Alberta Einsteina, a potem kradnie jego mózg; 2. 1953 r., Bath, Wielka Brytania: chorujący na epilepsję Henry zostaje poddany pionierskiej operacji mózgu, która kompletnie zmienia jego życie; 3. Obecnie, Londyn; Martha jest neuropsychologiem, po rozwodzie postanawia zacząć zupełnie nowe życie; Historie rozpisane są na 21 postaci, które może zagrać 4 aktorów. Sztuka pytanie, sztuka partytura, która co chwilę przenosi nas i w czasie, i przestrzeni. Momentami zabawna, momentami wzruszająca i poruszająca. Fantastyczne wyzwanie aktorskie dla całej obsady! Charles Spencer, brytyjski krytyk teatralny napisał w „The Telegraph”: „(…) Cóż za nadzwyczajna i oryginalna sztuka.” Gatunek: dramat Obsada: 4 (2k + 2m) 16. „Intryga” – Jaime Salom („La trama”) fot. Tomasz Englert Bogaty biznesmen stojący na progu bankructwa postanawia sfingować własną śmierć, zgarnąć pieniądze z polisy i zacząć nowe życie. Kto może wystawić fałszywy akt zgonu? Lekarz, który ma romans z żoną biznesmena - w zamian rekin finansjery obiecuje usunąć się w cień, a pan doktor będzie miał wolną drogę do poślubienia "wdowy". Żeby plan się powiódł, trzeba przygotować misterną intrygę. Niestety nic nie jest takie, jakie na początku się wydaje. Nic nie idzie tak, jak powinno, kolejne postacie wprowadzają coraz to nowe zwroty akcji. Tajemnice, podejrzliwość, egoizm, hipokryzja, obłuda, ambicje, złość, zemsta i cynizm - wszystko to miesza się ze sobą, prowadząc do nieoczekiwanego zakończenia. Pełna zwrotów akcji historia kryminalna, świetna do zrobienia w konwencji pastiszu filmów noir. Gatunek: komedia kryminalna / dreszczowiec Obsada5 (2k+3m) www.rubi.pl 17. „Kontrapunkt” – Rubi Birden Maria, aktorka teatralna, która lata świetności ma już dawno za sobą, wiedzie spokojny żywot. I pewnie nadal oglądałaby z nostalgią zdjęcia, na których wcielała się w bohaterki Szekspira czy Ibsena, popijając samotnie herbatę, gdyby nie pewna dziennikarka. Julię Weiss fascynuje postać Marii, więc postanawia napisać jej biografię. Nie będzie to jednak zwykła książka, okazuje się bowiem, że Julia wie o swojej bohaterce znacznie więcej, niż powinna... Obie kobiety łączy wspólny cel – odnalezienie Michela, mężczyzny bardzo ważnego dla nich obu. Co przed sobą ukrywają? Która z nich stworzyła swoją biografię na potrzeby sytuacji? Dialog między nimi przedstawia pełną gamę emocji, nie brak mu również ironii czy humoru, a zwroty akcji odsłaniają kolejne tajemnice. Obsada: 2k Gatunek: dramat Polskie Radio, reż. Wojciech Markiewicz 18. „Kredyt” – Jordi Galeceran (“El crédito”) Pozornie zwyczajna historia: do banku przychodzi klient, chce dostać kredyt. Jest jednak pewien problem – nie dysponuje żadnym zabezpieczeniem finansowym. Kiedy bankier definitywnie odmawia mu przyznania pożyczki, zdesperowany klient sięga pod dość nietypowy szantaż. Jaki? Nie zdradzę, nie będę psuć Państwu niespodzianki. Choć „Kredyt” jest bez wątpienia typowo komercyjnym tekstem, trzeba przyznać, że to naprawdę inteligentna komedia z błyskotliwym humorem, żywymi dialogami i obfitująca w zwroty akcji od początku aż do końca. Jeden z aktorów grających w hiszpańskiej realizacji sztuki powiedział: „Gdybyśmy przerywali grę po każdej salwie śmiechu, spektakl nigdy by się nie skończył.” To chyba najlepsza rekomendacja „Kredytu”, który został napisany dwa lata temu, a jest grany w Hiszpanii, Argentynie, Grecji, Meksyku, Panamie, Finlandii, Peru, Niemczech, Austrii, Chile, Wenezueli, Chorwacji, na Węgrzech i we Włoszech. Gatunek: komedia Obsada: 2m 19. „Kroki” – Antonio Álamo („Pasos”) Bohaterami sztuki są dwa karaluchy (a właściwie dwie karaluszyce) oraz dwie istoty ludzkie (matka i córka). Karaluchy są jedynymi ocalałymi z pogromu czyli dezynsekcji. Zastanawiają się, co zrobić w tej sytuacji: uciekać czy poddać się? Na ich przykładzie autor pokazał dwie podstawowe postawy życiowe. Największym zagrożeniem dla karalucha są "kroki", czyli po prostu człowiek. Tym razem owady nie muszą się chyba bać, bo Carmen (matka) ewidentnie próbuje nawiązać kontakt między gatunkami i raczej nie ma złych zamiarów. Maria uważa matkę za obłąkaną i chce ją oddać do domu opieki - przecież nikt normalny nie gada z robalami... Świetnie napisane role, dowcipne dialogi. Gatunek: groteska Obsada: 4 (4k) www.rubi.pl fot. Maria Jękot Vanguardia-Gerardo Chávez 20. „Krokodyle łzy" – Gustavo Ott („Lágrimas de Cocodrila") Monodram dla aktorki, rozpisany na osiem postaci w różnym wieku. Postacie: 1. Maria - właśnie obchodzi urodziny, jest 31 grudnia 1999 r. Kto może przyjść na jej urodziny, kiedy cały świat świętuje koniec wieku i koniec milenium? Czuje się samotna i niepotrzebna. 2. Siostrzenica Snobka - opowiada o swoich narzeczonych, których zmienia jak rękawiczki i o tym, dlaczego rozstała się z ostatnim - miał czelność zabrać ją na mecz, na którym roiło się od czarnuchów (ale ona "oczywiście nie jest rasistką"). 3. Ciotka z Nowego Jorku - uciekła do Stanów, bo chciała malować, być artystką. Jej marzenia się nie spełniły. Jest seropozytywna, jej syn umarł na AIDS. 4. Kuzynka Anarchistka - mówi do kamery, przedstawia swoje credo. Narzeka na przeludnienie (z mężem zdecydowali się na wazektomię i sterylizację), żąda uwolnienia wszystkich zwierząt, itd. Eko-świruska. 5. Babcia - uciekła od życia które zna. Mówi, żeby nie czekać na nią tego Sylwestra. Wyjmuje pistolet, przystawia sobie do skroni. Nie ma odwagi nacisnąć spustu. Pije i płacze. 6. Matka - dzwoni do córki (czyli Marii), jest bardzo poruszona. Pod prysznicem znalazła OGROMNEGO karalucha, który na pewno "chciał jej zrobić krzywdę". Wariatka, totalna wariatka… 7. Maria od Powodzi - przeżyła powódź w 1997. Fala zabrała jej taksówkę i domek, na które Maria pracowała przez 25 lat, odkładając każdy grosz. Nie poddaje się, chce zacząć od nowa. 8. Siostra - siostra Marii. Nie może oddać jej pożyczonych 14 tysięcy, wydała je na prezenty dla męża. Jakie prezenty? Zrobiła sobie nowe cycki! fot. Ado Kasprzak 21. „Kruk” – Alfonso Sastre („El cuervo”) Ostatni dzień roku nie wywoływał w Juanie dobrych wspomnień. Dokładnie rok wcześniej z rąk okrutnego szaleńca zginęła jego żona, Laura. Sylwestra postanowił spędzić w domu, w towarzystwie starej służącej, Luisy. Ten dzień okazał się jednak wyjątkowy, nie tylko ze względu na powracające wspomnienia.. Oto bowiem, zupełnie niezapowiedzianie, odwiedzają Juana przyjaciele, których przecież nie zamierzał gościć. Na dodatek twierdzą, że otrzymali od niego zaproszenie. Zupełnie jak rok wcześniej… Te same gesty, stroje, muzyka… Czy ktoś postanowił czwórce przyjaciół spłatać figla, przywołując idealnie tamtą noc? Wzruszyć, przestraszyć, może napomnieć? Czy śni im się zbiorowy sen, czy Laura nadal żyje? Alfonso Sastre wprowadza nas w inny wymiar, trochę jak z filmu grozy, w świat, w którym zdaje się nam, że na wiele rzeczy mamy wpływ. Czy jednak na te, na których najbardziej nam zależy? Jak często zdarza nam się przeżywać chwile, które już przeżyliśmy? Gatunek: dreszczowiec Obsada: 6 (3k+3m) reż. Juan Carlos Gené 22. „Krwawe gody” – Federico García Lorca („Bodas de sangre”) Federico García Lorca napisał „Krwawe gody” w oparciu o prawdziwą historię, która wydarzyła się na południu Hiszpanii w 1928r. Bohaterka „Krwawych godów” - świeżo poślubiona mężatka (Narzeczona) ucieka z innym mężczyzną (Leonardo). Matka porzuconego pana młodego, która straciła już wcześniej męża i drugiego syna w wyniku lokalnych porachunków, nie jest w stanie znieść upokorzenia –wysyła Narzeczonego i krewnych, którzy przyjechali na wesele, w pogoń za kochankami. Podczas konfrontacji obaj rywale giną, pozostawiając kobiety w głębokiej rozpaczy. Poetycko napisana historia o miłości, zdradzie, honorze i zemście. Jedna z najważniejszych sztuk hiszpańskiej klasyki. Gatunek: tragedia Obsada: 20 (10k + 10m) fot. Chicago Theatre Sweatshop 23. „Łóżka i stoły” – Emilio Williams („Camas y mesas”) Sam autor nazywa ten tekst „komedią nieromantyczną”. Można pokusić się o stwierdzenie, że ta sztuka jest w pewnym sensie parodią komedii romantycznych, zaczyna się tam, gdzie one się kończą. Jak napisał Emilio Williams: „Co się dzieje, kiedy przez Hugh Granta nie możesz zmrużyć oka, bo chrapie jak knur? Już nie jest taki słodki, nie? Albo Julia Roberts, która zaczyna cierpieć na nietolerancję laktozy i miesiącami próbuje odkryć przyczynę swojego wiecznego wzdęcia. Pretty Woman, już nie taka pretty.” Co zrobić, kiedy po pierwszym zauroczeniu pojawia się proza życia? Emocje, konflikty, zdrady i rozstania, wszystko okraszone inteligentnym humorem. Bohaterami jest czwórka przyjaciół: małżeństwo (Mary i Tomas) oraz para gejów (Charlie i Tedd). Sztuka ciesząca się powodzeniem w Hiszpanii (zdobyła nagrodę czwartej edycji „El Espectáculo Teatral”), ostatnio przetłumaczona na angielski i wystawiona w USA. Gatunek: komedia Obsada: 4 (1k+3m) Fot. Silvio Adrian Frutos 24. „Miłość jest ślepa” – Mario Diament („Cita a ciegas”) „Miłość jest ślepa” to sztuka o możliwości istnienia równoległych światów i ludzkiej potrzebie wytłumaczenia tego, co niewytłumaczalne. Mężczyzna w sile wieku, bankier, spotyka na ławce w parku niewidomego starca, znanego pisarza (pierwowzorem postaci jest Jorge Luis Borges). Mężczyzna pochodzi ze świata, w którym rządzą ambicja i pazerność. Przeżywa kryzys wartości. Znajduje w starcu doskonałego słuchacza. Z rozmowy wyłaniają się opowieści o ich niespełnionych miłościach. A to tylko początek, na scenie pojawią się kolejne postacie, których dotyczą te miłosne historie, ale kochankowie wciąż nie mogą się spotkać. Ich losy będą się krzyżować w opowieściach spotkanych przypadkiem osób. Czy „ślepy los” sprawi, że to się im wreszcie uda? To również opowieść o sile pożądania i autodestrukcji. Trudno się od niej oderwać... Gatunek: dramat Obsada: 5 (3k + 2m) 25. „Mroczne perwersje codzienności" – Marco Antonio de la Parra („La secreta obscenidad de cada día") ABSOLUTNY HIT! "Mroczne perwersje codzienności" to jedna z najczęściej granych na świecie sztuk iberoamerykańskich. Została przetłumaczona na kilkanaście języków, w tym na angielski, grecki, turecki, francuski, portugalski, niemiecki, szwedzki, włoski, itd. Jeden z chilijskich zespołów jeździ z przedstawieniem w tym samym składzie nieprzerwanie od premiery w 1984 roku (sic!), zgarniając kolejne nagrody! Ten tekst jest jak cebula, ma mnóstwo warstw, można rozpatrywać jego sens na wielu poziomach, pełno w nim ukrytych znaczeń i aluzji, które są zadziwiająco uniwersalne także w polskich warunkach. Całość przesycona jest humorem, często ocierającym się o absurd. Na ławeczce przed żeńskim liceum spotykają się dwaj brodaci mężczyźni, mają ciemne okulary, płaszcze i obaj są… bez spodni. Ich twarze mogą wydawać się znajome. Zaraz, zaraz, czy to przypadkiem nie ojciec komunizmu i twórca psychoanalizy? Obaj panowie wyglądają jak karykatura ekshibicjonisty, chcą pozbyć się siebie nawzajem, dogryzają sobie, żartują, próbują się zaprzyjaźnić, ukrywają się przed wspólnym wrogiem. Po co przyszli na tę ławeczkę? Jakie są ich prawdziwe intencje? Jak skończy się walka o ławkę? fot. Greg Noo-Wak Gatunek: komedia Obsada: 2 (2m) reż. Grzegorz Mrówczyński 26. „Nie odwracaj się od słońca” – Rubi Birden Bohaterkę „Nie odwracaj się” poznajemy w dniu, w którym odchodzi na emeryturę. Ma pięćdziesiąt pięć lat, wygląda na czterdzieści ("no, na czterdzieści pięć"), czuje się jakby miała osiemdziesiąt. Jej małżeństwo nie należało do udanych, synem trudno się pochwalić, kariery też nie zrobiła. Nic nie wskazuje na nagłą zmianę, kiedy w życiu Clare nagle pojawia się miłość, a z nią radość, szczęście, spełnienie i chęć do życia. Jednak bajka nie trwa długo. Clare musi zmierzyć się ze śmiertelną chorobą. Przytłoczona lękiem nie chce stawić czoła zagrożeniu i powoli zapada się w sobie, rezygnując ze wszystkiego, czym obdarzył ją los. "Nie odwracaj się od słońca" to trudny tekst o strachu przed śmiercią i cierpieniem, o rezygnacji, ucieczce i samotności. Sztuka - sen, sztuka przestroga. Tekst wystawiony pod tytułem „Nieobecna” w warszawskim Teatrze Praga (reż. Grzegorz Mrówczyński), został zgłoszony przez Temidę StankiewiczPodhorecką do rankingu "Najlepszy, najlepsza, najlepsi" miesięcznika „Teatr” w kategorii ‘najlepsza nowa polska sztuka' (sezon 2010-11) Gatunek: dramat Monodram dla aktorki 50+ 27. „Niegrzeczne dziewczynki” – Miguel Sierra („Palomas intrépidas”) www.teatro8.com Komedia o "lekkim zabarwieniu erotycznym". Dwie samotne kobiety po pięćdziesiątce, mieszkające domku na wsi tęsknią za męskim towarzystwem. Zdesperowane decydują się na skorzystanie z usług męskiej prostytutki. Jedna z nich jedzie „do miasta” z misją sprowadzenia odpowiedniego "kandydata", niestety zostaje napadnięta. Rabuś ma jednak pecha, zostaje bowiem obezwładniony i wywieziony na wieś w charakterze chłopca do towarzystwa. Bardzo zabawny tekst, pełnokrwiste postacie, wciągająca historyjka. W Hiszpanii ten tekst był wielkim sukcesem komercyjnym! Gatunek: komedia Obsada: 3 (2k+1m) 28. „Origami” – Carlos Be („Origami”) Sztuka nagrodzona prestiżową hiszpańską nagrodą teatralną Premio Born 2006. Przetłumaczona na angielski i czeski. Do domu na odludziu trafia w charakterze pomocy domowej młoda dziewczyna. Mieszkańcami domu są tylko (ale czy na pewno?) matka i syn, których łączy bardzo dziwna, symbiotyczna relacja. Razem tworzą niezwykłą wielowymiarową księgę, czyli tytułowe origami. Młoda gosposia dość szybko zostaje uwikłana w toksyczny trójkąt. „Origami” jest jak prawdziwa japońska figurka z papieru – wielowymiarowe. To sztuka pełna podtekstów, tajemnic i niedopowiedzeń. Niepokojąca, inna i w pewien sposób dziwna. Pokazuje pokręcone relacje pokręconych ludzi. Opowiada o tym, jak w człowieku rodzi się zło. Jej bohaterowie odkrywają swoje traumy, manipulują sobą nawzajem. www.rubi.pl fot. Veronika Patková Gatunek: dramat Obsada: 4 (2k+2m) reż. Pep Anton Gómez 29. „Pół na pół” – Jordi Sánchez, Pep Anton Gómez („Mitad y mitad”) Matka jest tylko jedna. Czasem to o jedną za dużo. "Pół na pół" to przesycona czarnym humorem komedia, opowiadająca o dwóch przyrodnich braciach, którzy postanawiają pozbyć się swojej schorowanej rodzicielki. Czy można polubić kogoś, kto źle życzy własnej matce? Okazuje się, że i owszem. Karol i Jan, którzy na początku jawią nam się jako dwa niezbyt sympatyczne typy (jeden chce uciec, bo ma dość opiekowania się na wpół sparaliżowaną staruszką, drugiemu najbardziej zależy na pieniądzach ze spadku), powoli odkrywają coraz mroczniejsze tajemnice, które pokazują, jakim potworem była i jest ich własna matka. Nestorka rodu nie pojawia się na scenie, jej obecność sygnalizuje tylko natarczywy dzwonek, a mimo to mamy świadomość, że nadal jest wszechobecna i wciąż tyranizuje otoczenie. Jak napisał jeden z hiszpańskich krytyków teatralnych: "to dramat przebrany za komedię". Prawie farsowa forma wypełniona jest problemami naprawdę dużego kalibru. Świetnie napisane, błyskotliwe i zabawne dialogi, wyraziście nakreślone postacie. Piętrowe kłamstwa, zwroty akcji i bardzo dużo bardzo czarnego humoru. Hiszpańską wersję sztuki obejrzało już ponad 500.000 widzów. Tekst został przetłumaczony na portugalski i angielski, w marcu 2014 odbyła się premiera w Nowym Jorku. Gatunek: czarna komedia Obsada: 2 (2m) reż. Ż. Gierasimowa 30. „Siostrzyczki z piekła rodem” – Rubi Birden "Siostrzyczki z piekła rodem" to lekka komedia o czterech siostrach przychodzących z odsieczą piątej - najmłodszej z rodzeństwa, o której myślą, że ma problem z alkoholem. Siostrzyczki do pomagania raczej kiepsko się nadają i zamiast pomóc, niosą chaos i zniszczenie. Typy: Jadzia się obżera i ma skłonność do hazardu, jest strasznie naiwna, Lucy to wieczne dziecko-kwiat, wielbicielka męskich wdzięków (choć może bardziej gawędziarka), Marysia zwana Kazkiem - bogobojna alkoholiczka, Tenia - wielbicielka zdrowego stylu życia, sfrustrowana, wiecznie pouczająca wszystkich dookoła, jak mają żyć, Tośka - najmłodsza z sióstr, jedyna normalna w tym towarzystwie. Wartka akcja, zabawne dialogi i wyraziste postacie. 6 ról kobiecych (dla aktorek w wieku od ok. 30 nawet do 60 lat) i 4 męskie. Jedno miejsce akcji. Gatunek: komedia Obsada: 10 (6k+4m) reż. Xúlio Lago 31. „Słowa na piasku” - David Desola ("La charca inútil") Irena nie może otrząsnąć się z traumy po śmierci dziecka. Oskar porzucił pracę nauczyciela po tym, jak został pobity i zrzucony ze schodów przez swojego trzynastoletniego ucznia. Oskar mówi: "Jesteśmy chorym, zdegenerowanym społeczeństwem.", bo oboje, zarówno on jak i Irena zostali wydani na pastwę mediów. Ich cierpienie stało się pożywką dla tłumu, towarem, czymś co można przehandlować. Oboje stracili to, co było dla nich sensem życia. Wiele ich łączy. Może nawet więcej, niż może się wydawać na pierwszy rzut oka... "Słowa na piasku" to opowieść o tym, co robimy, kiedy rzeczywistość nas przerasta. O samotności, zagubieniu, ale przede wszystkim o poszukiwaniu szczęścia. Oryginalny, nietypowy tekst, z elementami thrillera. Sztuka uhonorowana prestiżową nagrodą "Premio Lope de Vega". Obsada: 3 (1k + 2m) Gatunek: dramat (z elementami thrillera) 32. „Stop Kiss” – Diana Son („Stop Kiss”) fot.: Shaun Benson Sztuka nazywana wersją „Przez park na bosaka” dla młodego pokolenia, świetnie oceniana przez krytyków w Stanach Zjednoczonych. W Nowym Jorku spotykają się dwie młode dziewczyny, rozmawiają o swoich chłopakach i są sobą coraz bardziej zafascynowane, co prowadzi do pocałunku. Ten jeden pocałunek prowadzi z kolei do nieszczęścia – dziewczyny padają ofiarą agresywnego homofoba, jedna z nich zostaje pobita tak brutalnie, że zapada w śpiączkę. Prosta, ale zarazem ciepła i przejmująca sztuka o konsekwencjach nienawiści. Obsada: 7 (4k + 3m) lub 6 (3k + 3m) – p. Winsley i Pielęgniarkę może grać jedna aktorka. Gatunek: komediodramat 33. „Twoje pocałunki Mołotowa" – Gustavo Ott („Tu ternura Molotov") Wiktoria prowadzi dziennik telewizyjny, Daniel jest adwokatem w uznanej kancelarii. Do szczęścia brakuje im tylko dziecka. Poznajemy ich w momencie, w którym właśnie szykują się do spłodzenia potomka. W najmniej odpowiedniej chwili dzwoni dzwonek do drzwi - Wiktoria dostaje przesyłkę od... FBI. W paczce jest plecak, który Wiktoria zgubiła dwanaście lat wcześniej, a który okaże się prawdziwą puszką Pandory. "Twoje pocałunki Mołotowa" to sztuka o hipokryzji, uprzedzeniach, terroryzmie i wyborach życiowych, które zawsze mają swoją cenę. O tym, że nigdy nie wiemy wszystkiego o naszych partnerach. Pytanie tylko, ile jesteśmy im w stanie wybaczyć... Fot.: Marta Sinior Najpopularniejsza sztuka autora, przetłumaczona na angielski, duński, niemiecki, francuski, grecki i wystawiana z powodzeniem w kilkudziesięciu krajach na świecie. Poważny temat, lekka, prawie komediowa forma. Obsada: 2 (1k + 1m) Gatunek: komediodramat www.rubi.pl 34. „Tylko ty i ja” – Rubi Birden Akcja sztuki rozgrywa się tuż przed wybuchem powstania w Warszawskim getcie. Na zapleczu zakładu krawieckiego ukrywa się żydowska rodzina (Ida, Samuel i ich córka – Hania). Dołączają do nich Zofia i Bruno. Ida nie może wybaczyć mężowi zdrady i wciąż się o wszystko martwi. Samuel na okrągło słucha radia, żeby wiedzieć, jak przesuwa się front. Hania marzy o lepszym życiu. Kiedy do kryjówki wkracza dwoje obcych ludzi, napięcia między mieszkańcami stają się coraz silniejsze. Brak pieniędzy, niepewność bytu, wzajemne animozje (a czasem też sympatie), sprawiają, że życie staje się jeszcze bardziej skomplikowane. Kiedy po okresie początkowej niechęci między Hanią a Brunem rodzi się uczucie, Ida postanawia wkroczyć do akcji. Opowieść o ludziach w sytuacji ciągłego zagrożenia. Obsada: 6 (4k+2m) Gatunek: dramat 35. „Zatrute życie Marilyn” – David Barbero („La vida imposible de Marilyn”) Czasem trudno jest być matką. Czasem trudno jest być dzieckiem. Zwłaszcza jeśli jest się związanym z rodzicem gordyjskim węzłem toksycznej relacji. David Barbero znakomicie kreśli portret takiego związku na bazie życiorysu blond bożyszcza – Marilyn Monroe. Czy tak, jak to opisał, było naprawdę? Któż to może wiedzieć? Pogoń za sławą i sukcesem, żądza władzy i bogactwa, choroba psychiczna, frustracje, lęki i wielkie ambicje matki to motywy przewodnie tej sztuki. Obsada: 2k Gatunek: dramat www.rubi.pl 36. „Zwariowana terapia" – Christopher Durang („Beyond therapy") Główni bohaterowie sztuki to dwójka trzydziestolatków, którzy za namową swoich terapeutów szukają miłości przez ogłoszenie towarzyskie. Jak się można szybko zorientować, terapeuci są o wiele bardziej zaburzeni niż ich pacjenci… Christopher Durang bezlitośnie szydzi z psychologów i psychiatrów, a cały proces terapeutyczny pokazuje w krzywym zwierciadle. Zabawna, błyskotliwa sztuka, skrząca się dowcipem (miejscami dość absurdalnym), mówiąca o potrzebie bliskości. Obsada: 6 (2k+4m) Gatunek: komediofarsa fot. Charles Erickson 37. „Życie w zasięgu ręki” – Rubi Birden „Życie w zasięgu ręki” to historia Piotra – młodego, nieuleczalnie chorego mężczyzny. Pomimo niepełnosprawności i widma nieuchronnej przedwczesnej śmierci Piotr ŻYJE. Żyje naprawdę – pracuje, kocha, ma przyjaciół, potrafi cieszyć się z małych rzeczy. Nie oznacza to, że bohater nie doświadcza negatywnych emocji, wręcz przeciwnie. Bywa zły, przerażony, rozczarowany. Przecież takie właśnie jest życie – wszystko się w nim miesza. Nieważne ile czasu nam zostało, zawsze można przeżyć go dobrze – tego od Piotra uczą się najbliżsi mu ludzie. Tekst okraszony sporą porcją humoru. Sztuka zdobyła uznanie Kapituły Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej i znalazła się w drugim etapie konkursu (2011 r.). www.rubi.pl reż. Marcin Kwaśny Obsada: 6 (3k+3m) Gatunek: dramat LISTA REALIZACJI cz. 1: L.P. Autor Tytuł Teatr Miasto Reżyser 1 Durang, Christopher Zwariowana terapia Teatr Komedia Warszawa Sławiński, Marcin 2 Norman, Marsha Dobranoc, mamo Teatr Academia Warszawa Chajdas, Olga 3 Salom, Jaime Intryga Těšínské Divadlo Český Těšín Suszka, Karol 4 Logan, John Czerwony (RED) Teatr Dramatyczny Warszawa Lipiec-Wróblewska, Agnieszka 5 Gómez, Pep Antón; Sánchez, Jordi Pół na pół MOK Nowy Sącz Malajkat, Wojciech 6 de la Parra, Marco Antonio Mroczne perwersje codzienności Teatr Jaracza Łódź Sabara, Rafał 7 Salom, Jaime Intryga Teatr Kamienica Warszawa Englert, Jan 8 Ott, Gustavo Twoje pocałunki Mołotowa IMKA Warszawa Błach, Wojciech 9 Salom, Jaime Intryga Teatr Polskiego Radia Wojtaszek, Edward 10 Rubi Birden CzaryMary Sp. z o.o. Teatr Polskiego Radia Wojtyszko, Adam 11 Salom, Jaime Intryga BTD im. J. Słowackiego Koszalin Derebecki, Zdzisław 12 Barbero, David Zatrute życie Marilyn Teatr Druga Strefa Warszawa Foulkes, David 13 Rubi Birden Życie w zasięgu ręki Teatr Na Bielanach Warszawa Kwaśny, Marcin 14 Sastre, Alfonso Kruk Teatr im. St. I. Witkiewicza Zakopane Wrona, Marek www.rubi.pl LISTA REALIZACJI cz. 2: L.P. Autor Tytuł Teatr 15 Sierra, Miguel Niegrzeczne dziewczynki Teatr Polskiego Radia Modestowicz, Waldemar 16 Rubi Birden Kontrapunkt Teatr Polskiego Radia Markiewicz, Wojciech 17 Rubi Birden Nie odwracaj się od słońca Teatr Praga 18 Suárez, Patricia; Giacometto, Leonel Herr Klement Teatr Polskiego Radia 19 Álamo, Antonio Kroki Teatr NieMa Szczecin Malinowska-Tyszkiewicz, Tatiana 20 Santana, Rodolfo Damska toaleta Teatr Barakah Kraków Nowicka, Ana 21 Mendizábal, Rafael Czy lubi pani Schuberta? Teatr Polskiego Radia 22 Mendizábal, Rafael Czy lubi pani Schuberta? Teatr Ateneum www.rubi.pl Miasto Warszawa Reżyser Mrówczyński, Grzegorz Kukuła, Janusz Markiewicz, Wojciech Warszawa Zygadło, Tomasz -Licencji udziela: Agencja Dramatu i Teatru "ADiT" e-mail: [email protected] ul. Grójecka 186/124 02-390 Warszawa tel: (22) 822 1199 fax: (22) 783 4965 www.adit.art.pl