D - Sąd Rejonowy w Siedlcach

Sygn. akt IV P 52/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 kwietnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSR Robert Nowotniak
Ławnicy:
Z. G., D. M.
Protokolant:
sekr. sądowy Hubert Dziudzik
po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2016 r. na rozprawie
sprawy z powództwa M. S.
przeciwko (...) Wojewódzkiej (...)w W.
o odszkodowanie
I. oddala powództwo;
II. nie obciąża powódki M. S. kosztami zastępstwa procesowego.
Sygn. akt IV P 52/16
UZASADNIENIE
W pozwie wniesionym w dniu 4 marca 2016 r. przeciwko (...) Wojewódzkiej K. (...) w W. powódka M. S. domagała
się zasądzenia na jej rzecz odszkodowania w kwocie 13.300 zł tytułem niezgodnego z prawem i zapisem w umowie o
pracę rozwiązania umowy o pracę zawartej na zastępstwo.
W uzasadnieniu powódka wskazała, że 3 marca 2016 r. odebrała świadectwo pracy wystawione przez pozwanego, z
którego wynika, że jej stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania z upływem czasu, na jaki był zawarty. Pracowała u
pozwanego na podstawie umowy o pracę na zastępstwo od 14 marca 2011 r. na czas usprawiedliwionej nieobecności M.
Ł.. W trakcie obowiązywania umowy powierzono jej obowiązki doradcy zawodowego i podwyższono wynagrodzenie.
Pismem z dnia 30 września 2013 r. za porozumieniem stron powierzono jej pełnienie obowiązków dyrektora Centrum
(...) w S. i ustalono wyższe wynagrodzenie. Pismem z dnia 31 grudnia 2014 r. powierzono jej pełnienie tych obowiązków
na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 marca 2015 r., pismem z dnia 31 marca 2015 r. – na okres od 1 kwietnia 2015
r. do 31 maja 2015 r., a pismem z dnia 1 czerwca 2015 r. – na okres od 1 czerwca 2015 r. do 29 lutego 2016 r. Po
tym dniu nie pełniła już tych obowiązków. Nie została jednak rozwiązana jej umowa o pracę na zastępstwo na czas
usprawiedliwionej nieobecności M. Ł., który nie powrócił nadal do pracy.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów
zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana przyznała okoliczności faktyczne wskazane przez powódkę w
pozwie, poza jej twierdzeniem, że M. Ł. nadal jest pracownikiem pozwanego, gdyż pracodawca zaznaczył, że stosunek
pracy tego pracownika ustał z dniem 29 lutego 2016 r. Pozwany wskazał, że nie ma uzasadnienia stanowisko powódki,
iż do umowy o pracę na zastępstwo zawartej przed zmianą z dniem 22 lutego 2016 r. kodeksu pracy ma zastosowanie
art. 36 kp. Nawet przyjmując, że taka umowa trwałaby nadal po 22 lutego 2016 r., to w przypadku powódki okres jej
wypowiedzenia wyniósłby do 21 sierpnia 2016 r. – dwa tygodnie, w okresie od 22 sierpnia 2016 r. do 21 lutego 2017
r. – 1 miesiąc, a po tej dacie dopiero – 3 miesiące. Zdaniem pozwanego również staż pracy, od którego zależy długość
okresu wypowiedzenia, w przypadku powódki byłby liczony dopiero od dnia wejścia w życie nowelizacji kodeksu
pracy. Pozwany wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę na zastępstwo nie wymaga wypowiedzenia ani żadnej innej
czynności. Umowa taka rozwiązuje się bowiem z chwilą powrotu do pracy osoby, na czas nieobecności której została
zawarta umowa na zastępstwo lub w przypadku rozwiązania umowy z tą osobą. W sytuacji powódki umowa o pracę na
zastępstwo z dnia 14 marca 2011 r. zawarta na czas usprawiedliwionej nieobecności M. Ł. uległa rozwiązaniu z mocy
prawa z dniem 29 lutego 2016 r.
Na rozprawie powódka popierała powództwo, pozwany wnosił o jego oddalenie.
Sąd ustalił, co następuje:
M. S. w dniu 11 marca 2011 r. zawarła z (...) Wojewódzką (...)w W. umowę o pracę na zastępstwo od 14 marca 2011
r., na czas usprawiedliwionej nieobecności innego pracownika M. Ł., na stanowisku doradcy zawodowego-stażysty, w
pełnym wymiarze czasu pracy, w Centrum (...) – Mobilnym Centrum (...) w S. (umowa k. 6).
W okresie zatrudnienia pracodawca czterokrotnie, za zgodą powódki, powierzał jej czasowe pełnienie obowiązków
dyrektora Centrum (...) w S., tj. od 1 października 2013 r. do 31 grudnia 2014 r., od 1 stycznia 2015 r. do 31 marca
2015 r., od 1 kwietnia 2015 r. do 31 maja 2015 r. i od 1 czerwca 2015 r. do 29 lutego 2016 r. (k. 7-10).
Z dniem 29 lutego 2016 r. M. Ł. rozwiązał z pozwanym za porozumieniem stron swoją umowę o pracę (świadectwo
pracy k. 23-24).
Tego samego dnia pracodawca wystawił M. S. świadectwo pracy z datą 29 lutego 2016 r. jako datą ustania jej stosunku
pracy (świadectwo pracy k. 4-4v).
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo M. S. nie miało uzasadnionych podstaw i podlegało oddaleniu.
Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy okazał się bezsporny. Strony różniły się jedynie w ocenie ustania łączącego je
stosunku pracy.
Powódka stała bowiem na stanowisku, że aby rozwiązać z nią zawartą w dniu 11 marca 2011 r. umowę o pracę
pracodawca powinien jej tę umowę wypowiedzieć, a nie przyjmować, że rozwiązała się z upływem czasu, na jaki
była zawarta wraz z ustaniem stosunku pracy innego pracownika pozwanego M. Ł., na zastępstwo za którego była
zatrudniona. Pozwany był natomiast przeciwnego zdania.
W ocenie Sądu stanowisko prezentowane w sprawie przez pozwanego pracodawcę zasługuje na aprobatę i ma oparcie
w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.
Art. 25 § 1 zd. 2 kp, w brzmieniu obowiązującym w dacie zawierania przez powódkę z pozwanym umowy o pracę
stanowił, że jeżeli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w
pracy, pracodawca może w tym celu zatrudnić innego pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony,
obejmujący czas tej nieobecności. Art. 331 kp określał wówczas, że okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej w
takiej sytuacji wynosi 3 dni robocze.
Zgodnie z obecnym brzemieniem, obowiązującym od dnia 22 lutego 2016 r., art. 25 § 1 kp, umowę o pracę zawiera się
na okres próbny, na czas nieokreślony albo na czas określony. Art. 251 § 1 kp stanowi zaś, że okres zatrudnienia na
podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas
określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna
liczba tych umów nie może przekraczać trzech. Przepisu tego nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas
określony w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, jeżeli jej zawarcie w
danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w
świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy (§ 4 pkt 1). Art. 331 kp został natomiast uchylony.
Powyższe oznacza, że po wejściu w życie nowych przepisów kodeksu pracy regulujących zasady zawierania z
pracownikami umów o pracę, umowa o pracę z dnia 11 marca 2011 r. łącząca strony pozostaje umową o pracę na czas
określony w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy.
Zgodnie zaś z art. 30 § 1 pkt 4 umowa o pracę rozwiązuje się w szczególności z upływem czasu, na który była zawarta.
Sporna umowa o pracę powódki była zawarta na czas usprawiedliwionej nieobecności innego pracownika M. Ł..
Bezsporne jest, że stosunek pracy pozwany rozwiązał z tym pracownikiem za porozumieniem stron z dniem 29 lutego
2016 r. Tym samym odpadła zasadnicza podstawa prawna zatrudnienia M. S., a mianowicie istnienie stosunku pracy
innego pracownika, M. Ł.. Z chwilą rozwiązania przez niego umowy o pracę stosunek pracy powódki również ustał.
Przyjęcie stanowiska powódki oznaczałoby, że nie mamy do czynienia z umową o pracę na czas określony, ale na czas
nieokreślony, która wymaga rozwiązania w drodze oświadczenia woli jednej, bądź obu stron, co nie znajduje oparcia
w obowiązujących przepisach.
Na marginesie zauważyć należy, że sformułowane przez powódkę żądanie odszkodowania nie ma uzasadnienia także
co do wysokości.
Zgodnie bowiem z art. 16 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1220), przy ustalaniu długości okresu wypowiedzenia umów o pracę na czas określony,
trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, których wypowiedzenie następuje, począwszy od dnia wejścia w
życie niniejszej ustawy, nie uwzględnia się okresów zatrudnienia u danego pracodawcy, przypadających przed dniem
wejścia w życie niniejszej ustawy. Gdyby więc pozwany faktycznie miał rozwiązać z powódką umowę o pracę zawartą
na czas określony za wypowiedzeniem, zgodnie z art. 36 § 1 pkt 1 kp, jego okres wyniósłby 2 tygodnie, co miałoby
bezpośrednie przełożenie na hipotetyczną wysokość ewentualnego odszkodowania w razie naruszenia przepisów o
wypowiadaniu takich umów.
Z tych wszystkich względów powództwo M. S. należało oddalić.
Jako że powódka to osoba obecnie bezrobotna, Sąd na podstawie art. 102 kpc odstąpił od obciążania jej kosztami
zastępstwa procesowego mimo przegranego procesu.