D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lęborku

Sygn. akt II K 464/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 września 2015 r.
Sąd Rejonowy w Lęborku II Wydział Karny w składzie:
Przewodnicząca SSR Aleksandra Szumińska
Protokolant Magdalena Szablińska
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lęborku --------po rozpoznaniu dnia 03 września 2015 r. sprawy karnej
K. E., ur. (...) w G.,
c. J. i A. z domu F.
oskarżonego o to, że:
w bliżej nieokreślonym dniu oraz miejscu w miesiącu lutym 2015r. w celu użycia za autentyczny podrobiła druk
dokonania wpłaty na kwotę 900 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. Region Polski sygnując go oryginalnym stemplem (...)
S.A. datowanym na 28.02.2015r. oraz podrobiła druk dokonania wpłaty na kwotę 1000 zł na rzecz I. N. sygnując
go oryginalnym stemplem (...) S.A. datowanym na 28.02.2015r. a następnie użyła obu w/w dokumentów jako
autentycznych okazując je J. S. jako oryginały dokonania wpłat, przy czym zarzucanego czynu dopuściła się będąc
uprzednio skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. sygn. akt VI K 730/2006 za przestępstwa z art.
275§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 64§1 kk i art. 13§1 kk w
zw. z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbyła w okresie od 31 marca
2009 roku do 5 stycznia 2011 roku
tj. o czyn z art. 270§1 kk w zw. z art. 64§1 kk
1) uznaje oskarżoną K. E. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego wyżej, z tym ustaleniem, że działa
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 12 k.k. i za
to z mocy art. 270 § 1 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 roku Kodeks karny (Dz. U. z 1997 roku Nr 88, poz. 553) przy
zastosowaniu art. 58 § 3 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 roku Kodeks karny (Dz. U. z 1997 roku Nr 88, poz. 553) w
brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 05 listopada 2009 roku (Dz. U. z 2009 roku Nr 206, poz. 1589) i art. 4 § 1
k.k. skazuje ją na karę roku ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżoną z mocy art. 34 § 2 pkt 2 oraz art.
art. 35 § 1 cyt. powyżej ustawy, do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po
30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym;
2) na podstawie art. 44 § 2 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 roku Kodeks karny (Dz. U. z 1997 roku Nr 88, poz. 553)
i art. 4 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych na k. 40 pod poz. 1 i
2, zarządzając pozostawienie ich w aktach sprawy;
3) zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lęborku 320 zł (trzysta dwadzieścia złotych)
tytułem zwrotu kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
I. N. była właścicielką mieszkania położonego na parterze domu wolnostojącego przy ul. (...) w L.. W 2013 roku
wyjechała wraz z rodziną z Polski i osiedliła się na stałe w W. B. W tej sytuacji, od października 2013 roku, doglądaniem
mieszkania zajęła się jej ciocia D. P. (1). Zgodnie z wolą właścicielki kobieta miała w czasie jej nieobecności podjąć
starania zmierzające do wynajęcia lokalu. Na ofertę wynajmu mieszkania umieszczoną na tablicy ogłoszeniowej w
supermarkecie (...) odpowiedziała K. E.. Najemca warunki zawarcia umowy, w tym wysokość czynszu omówiła z D. P.
(1), która o treści ustaleń powiadomiła przebywającą za granicą I. N.. Właścicielka godząc się na wynajęcie mieszkania
sporządziła umowę najmu lokalu mieszkalnego, podpisała ją, po czym przekazała - za pośrednictwem synowej - D.
P. (1). Wówczas działająca z ramienia właścicielki kobieta w dniu 30 października 2013 roku przedłożyła umowę K.
E., która po jej przeczytaniu i uzupełnieniu danych dotyczących miejsca swojego zamieszkania oraz numeru dowodu
osobistego podpisała ją. Przedmiotem umowy był wynajem mieszkania położonego w domu wolnostojącym w L. przy
ul. (...), składającego się z 3 pokoi o łącznej powierzchni 80 m2, za które czynsz w wysokości 1000 zł K. E. miała uiszczać
do 15 każdego miesiąca, przelewem na konto.
Wynajmująca w czasie trwania umowy nieterminowo wywiązywała się z płatności, co stało się powodem zmniejszenia
wysokość czynszu do 800 zł. Mimo to K. E. nie uiszczała w terminie czynszu. Nadto kobieta w większości nie
regulowała opłat związanych z eksploatacją mieszkania, co doprowadziło do powstania zaległości. Nie płaciła
rachunków za gaz oraz za wywóz śmieci. Zalegała również z płatnością rachunków za wodę oraz nie uregulowała
dwóch ostatnich rachunków za prąd, opiewających na kwotę 455 zł. Posiadała także zaległość w płatności czynszu w
wysokości 1500 zł.
Mimo, iż K. E. zalegała z płatnością rachunków za media, a niektórych w ogóle nie płaciła, zapewniała D. P. (2), że
terminowo dokonuje wszystkich opłat. Nadto na potwierdzenie swoich twierdzeń okazała matce właścicielki – H. C.
teczkę z dokumentacją, której ta nie weryfikowała, wierząc, że zawiera ona opłacone rachunki za mieszkanie.
Z uwagi na powzięcie przez I. N. informacji o zaległościach ciążących na wynajmowanym mieszkaniu, postanowiła
zweryfikować twierdzenia wynajmującej w tym zakresie. Poprosiła siostrę J. S. o uzyskanie od wynajmującej
mieszkania dowodów wpłat.
W związku z żądaniem J. S. odnośnie okazania dowodów wpłat, K. E. chcąc uwiarygodnić swoją wersję w bliżej
nieokreślonym dniu w miesiącu lutym 2015r. podrobiła druk dokonania wpłaty na kwotę 900 zł na rzecz (...) Sp.
z o.o. Region Polski sygnując go oryginalnym stemplem (...) S.A. datowanym na 28.02.2015r. Nadto podrobiła
druk dokonania wpłaty na kwotę 1000 zł na rzecz I. N., sygnując go oryginalnym stemplem (...) S.A. datowanym
na 28.02.2015r. Następnie kobieta udała się do domu J. S., której okazała w/w druki dokonania wpłat jako dowód
dokonanej zapłaty. J. S. wzięła dokumenty, informując K. E., że zwróci je po okazaniu I. N..
Następnie D. P. (1), po otrzymaniu w/w druków dowodów wpłat od J. S., udała do punktu (...) S.A., mieszczącego
się przy ul. (...) w L., celem wyjaśnienia przyczyn dla których widniejące na dowodach kwoty nie zostały przelane na
konto odbiorcy. Na miejscu pracownica (...) S.A. poinformowała ją, że spółka (...) nie zajmuje się dokonywaniem
przelewów pieniężnych, a jedynie dostarczaniem przesyłek pocztowych.
K. E. była zatrudniona w (...) S.A. w charakterze listonosza i posiadała dostęp do oryginalnego stempla tej spółki.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonej K. E. (k.67,98v.), zeznań
świadków: D. P. (1) (k.3-3v.,98v.-99), H. C. (k.99-99v.), J. S. (k. 39v., 99v.), protokołu zatrzymania rzeczy (k.8-11)
oraz pozostałego materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy.
Sąd zważył, co następuje:
W toku postępowania przygotowawczego oskarżona K. E. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu
podrobienia w celu użycia za autentyczny druków dokonania wpłaty: na rzecz (...) Sp. z o.o. Region Polski oraz na
rzecz I. N. i odmówiła składania wyjaśnień (k.67).
Przed Sądem oskarżona przyznała się do posłużenia się stemplem(...) i postawienia pieczątki na drukach dokonania
wpłaty, wskazując, że pracując w spółce (...) S.A. jako listonosz miała dostęp do oryginalnego stempla. Następnie
odmówiła złożenia wyjaśnień, podnosząc, że nie będzie również odpowiadać na pytania (k.98v.).
W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej złożone na rozprawie, w których przyznała się do posłużenia się stemplem
(...) poprzez postawienie pieczątki na drukach dokonania wpłat są jasne, logiczne i rzeczowe, przy czym znajdują
potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym w postaci
dowodów wpłat (k.11), jak również są
zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Wskazać bowiem należy, że oskarżona była
zatrudniona w punkcie (...). S.A., zatem miała nieograniczony dostęp do stempla tej spółki, co sama potwierdziła.
W związku z tym należało uznać, że twierdzenia oskarżonej z toku dochodzenia, w których nie przyznawała się do
popełnienia zarzucanego jej czynu, nie zasługują na uwzględnienie i są jedynie nieudolną próbą uwolnienia się od
ponoszenia odpowiedzialności karnej.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie tylko wskazuje, że oskarżona podrobiła druk dokonania wpłaty na
rzecz (...) Sp. z o.o. Region Polski oraz na rzecz I. N. sygnując je oryginalnym stemplem (...) S.A., ale również że
uczyniła to w celu użycia ich jako autentycznych. Wskazać bowiem należy, że oskarżona dopuściła się zarzucanego
jej czynu fałszerstwa materialnego, dopiero wówczas, gdy siostra właścicielki zażądała od niej uwiarygodnienia
podawanej przez nią wersji o opłacaniu rachunków. Wtedy też chcąc udokumentować i potwierdzić wywiązywanie się
z płatności okazała jako oryginały dokonania wpłat podrobione wcześniej druki. Okoliczność tę potwierdziła świadek
J. S., której zeznania korespondowały z twierdzeniami D. P. (1) oraz H. C..
Ustalenia Sądu znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka D. P. (1) (k.3-3v,98v.-99), która podniosła, że zgodnie
z wolą właścicieli mieszkania położonego w L. przy ul. (...) podjęła działania zmierzające do wynajęcia lokalu i
umieściła ogłoszenie na tablicy mieszczącej się w supermarkecie (...), na które odpowiedziała oskarżona K. E.. Świadek
zaznaczył, że po zaakceptowaniu przez oskarżoną kwoty czynszu oraz wysokości opłat związanych z eksploatacją
mieszkania, skontaktowała się z właścicielką mieszkania I. N., która przygotowała umowę najmu lokalu, następnie
podpisaną przez oskarżoną i zarejestrowaną w Urzędzie Skarbowym. Z zeznań świadka wynika, że początkowo nic
nie wzbudziło jej podejrzeń, gdyż wynajmująca lokal kobieta zapewniała, że opłaca wszystkie należności, okazując
dowody wpłaty. Stwierdziła, że w marcu 2015r. okazało się, że K. E. wyprowadziła się z lokalu. Świadek podała, że
po otrzymaniu od matki właścicielki – H. C. dwóch kwitów dotyczących przelewów za czynsz na konto I. N. oraz
zadłużenia za gaz, udała się do miejsca pracy oskarżonej - punktu opłat (...) S.A. mieszczącego się przy ul. (...) w
L., jednak nie zastała tam oskarżonej, dowiadując się, że spółka (...) nie zajmuje się dokonywaniem przelewów, a
jedynie dostarczaniem przesyłek pocztowych. Świadek zeznała, że otrzymawszy potwierdzenie, że na drukach wpłat
widnieje pieczątka (...) S.A. zdała sobie sprawę, że oskarżona przez czas oszukiwała właściciela odnośnie uregulowania
należności za wynajem mieszkanie oraz zaległości na rzecz (...).
Powyższe zeznania korespondują z twierdzeniami świadka H. C. (k.99), która nie tylko potwierdziła fakt wynajmu
oskarżonej lokalu przy ul. (...) w L., ale również okoliczność, że K. E. pokazywała jej teczki z dokumentacją,
zapewniając, że zapłaciła wszystkie należności oraz zadłużenia. Świadek zaznaczyła jednocześnie, że nie wyjmowała
dokumentów z teczki i nie weryfikowała ich treści, a jedynie przejrzała rachunki i widziała pieczątki.
W sposób tożsamy zeznała świadek J. S. (k.39v.,99v.), która potwierdzała okoliczność wynajmu mieszkania
oskarżonej. Wskazała, że K. E. w okresie styczeń – luty 2015r. okazała jej 2 druki wpłat, które dotyczyły uregulowania
czynszu za wynajem w kwocie 1000 zł oraz opłaty na rzecz gazowni w wysokości 900 zł. Podniosła, że wprawdzie
oskarżona nie chciała zostawić dowodów wpłat, to jednak wzięła je sama informując, że po ich sprawdzeniu odda je
z powrotem. Z zeznań świadka wynika, że druki wpłat przekazała następnie D. P. (1), która udała się do punku (...) w
celu ustalenia przyczyn, dla których dokonane przez oskarżoną wpłaty nie wpłynęły na konto, gdzie dowiedziała się,
że spółka nie zajmuje się wpłatami pieniężnymi, a doręczeniem przesyłek.
Zeznania powyższych świadków są szczegółowe, jasne, logiczne oraz rzeczowe i jako takie zasługują na wiarę.
Świadkowie wypowiadali się pewnie i wyczerpująco w zakresie okoliczności dotyczących wynajmu lokalu
mieszkalnego oskarżonej oraz posłużenia się przez nią podrobionymi dowodami wpłat opieczętowanych stemplem
(...) SA jako autentycznymi w celu potwierdzenia dokonania zapłaty należnego czynszu i należności na rzecz (...).
Ich twierdzenia są wzajemnie spójne i znajdują potwierdzenie w zabezpieczonych dowodach w postaci podrobionych
przelewów, wypisanych przez oskarżoną w zakresie kwot, które miały być przelane na rachunki I. N. i (...),
podpisanych przez oskarżoną i ostemplowanych przez nią pieczęciami (...) S.A (k.11).
Ponadto ich twierdzenia znalazły odzwierciedlenie w niebudzącej żadnych wątpliwości pod względem treści i formy
kserokopii umowy najmu lokalu mieszkalnego zawartej w dniu 30 października 2013r. (k.5-6)
pomiędzy I. N. a K. E., której przedmiotem był wynajem mieszkania położonego w domu wolnostojącym w L. przy ul.
(...), składającego się z 3 pokoi o łącznej powierzchni 80 m2. Z treści dokumentu wynikało, że strony ustaliły czynsz
na kwotę 1000 zł, płatny do 15 każdego miesiąca, przelewem na konto.
Przechodząc do rozważań prawnych i analizując poszczególne znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. należy
wskazać, że sprawca ponosi odpowiedzialność w przypadku podrobienia lub przerobienia dokumentu w celu użycia
za autentyczny lub używania takiego dokumentu jako autentycznego. Punktem wyjścia dla dokonania prawnej oceny
zachowania się oskarżonej jest więc określenie przedmiotu czynności, tzn. stwierdzenie, czy w danej sprawie mamy
do czynienia z dokumentem.
Zgodnie z definicją wyrażoną w art. 115 § 14 k.k., dokumentem jest każdy przedmiot lub zapis na komputerowym
nośniku informacji, z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi
dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
W świetle tej definicji druk dokonania wpłaty niewątpliwie jest dokumentem, skoro stanowi dowód uregulowania
zobowiązań finansowych.
Z kolei „podrobieniem dokumentu” jest jego stworzenie w imieniu osoby istniejącej lub fikcyjnej o takim
podobieństwie do autentycznego, że przeciętny człowiek, przyjmując taki przedmiot w normalnych okolicznościach,
nie mógłby od razu zorientować się jego nieprawdziwości.
Natomiast „użycie” to posługiwanie się dokumentem, korzystanie z jego prawnej doniosłości. W szczególności znamię
"użycia jako autentycznego", oznacza umyślne posłużenie się podrobionym dokumentem co najmniej z zamiarem
ewentualnym w sytuacji, gdy sprawca używając dokumentu jako autentyczny, godził się z możliwością, iż dokument
ten jest podrobiony lub przerobiony (vide: wyrok Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 5 stycznia 2006 r. WA
35/2005 LexPolonica nr 407452).
W świetle powyższego przyjąć należy, że zachowanie oskarżonej cechował zamiar użycia podrobionych dowodów wpłat
jako dokumentów autentycznych. Oskarżona celem udokumentowania dokonania zapłaty należnego czynszu i opłat
za media osobiście podrobiła dwa druki wpłat, a następnie okazała te dokumenty J. S. celem potwierdzenia zapłaty
ciążących na niej należności. Nadto zachowanie oskarżonej wskazuje na działanie w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru, co w świetle ugruntowanego orzecznictwa oznacza zamiar, który już w chwili jego powzięcia odnosi się do
wszystkich zindywidualizowanych, co najmniej w ogólnym zarysie, zachowań, składających się na czyn ciągły (vide:
wyrok SA w Łodzi z 12 października 2000 r., II Aka 155/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 21; wyrok SN z 26 marca
1999 r., IV KKN 28/99, OSNPK 1999, z. 10, poz. 2). Ponadto w rozumieniu art. 12 kk z góry powzięty zamiar, to
przede wszystkim zamiar jednolity, prowadzący do osiągnięcia przez sprawcę takiego samego celu poprzez jednorodne
zachowania podejmowane etapowo (vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 października 2004 r. II AKa
191/2004 LexPolonica nr 407898).
Wskazać także należy, ze znamię czynnościowe przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., tzn. w niniejszej sprawie „używa jako
autentyczny”, ma charakter „jednoczynowy” i po zastosowaniu art. 12 kk dochodzi do przekształcenia tego znamienia
w znamię czynnościowe charakteryzujące się elementem "ciągłości", "powtarzalności" lub "wielokrotności". Przyjęcie
więc konstrukcji czynu ciągłego pozwala uznać, że wielość zachowań - identycznie jak w przypadku przestępstw
wieloodmianowych, wieloczynowych lub złożonych - stanowi jednorazową realizację znamion tego typu czynu
zabronionego (vide: wyrok SA w Warszawie z 9 września 1999 r., II AKa 262/98, OSA 1999, z. 2, poz. 6).
Mając na uwadze powyższe dowody i dokonaną ich ocenę oraz poczynione rozważania prawne Sąd doszedł do
przekonania, że oskarżona K. E. w bliżej nieokreślonym dniu w miesiącu lutym 2015r. działając w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru w celu użycia za autentyczny podrobiła druk dokonania wpłaty na kwotę 900 zł na
rzecz (...) Sp. z o.o. Region Polski sygnując go oryginalnym stemplem (...) S.A. datowanym na 28.02.2015r. oraz
podrobiła druk dokonania wpłaty na kwotę 1000 zł na rzecz I. N. sygnując go oryginalnym stemplem (...) S.A.
datowanym na 28.02.2015r. a następnie użyła obu w/w dokumentów jako autentycznych okazując je J. S. jako
oryginały dokonania wpłat, przy czym zarzucanego czynu dopuściła się będąc uprzednio skazana prawomocnym
wyrokiem Sądu Rejonowego w P. sygn. akt VI K 730/2006 za przestępstwa z art. 275§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art.
278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 64§1 kk i art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1
kk na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbyła w okresie od 31 marca 2009 roku do 5 stycznia 2011 roku.
Tym samym jej zachowanie wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 12 k.k.
Jednym z kryteriów, określonych w art. 115 § 3 k.k., ustalania podobieństwa przestępstw jest popełnienie
porównywanych czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zgodnie z definicją legalną, zawartą w art. 115 § 4
k.k., korzyścią majątkową jest "korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego". Przyjmuje się, że obiektywnie o
majątkowym charakterze korzyści decyduje jej wartość ekonomiczna, a wielkość korzyści może być wyrażona sumą
pieniężną. Należy wskazać, że celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie powinno się utożsamiać z chęcią zysku, gdyż
cel osiągnięcia korzyści majątkowej może obejmować chęć uzyskania sposobności do dobrze płatnej pracy, np. gdy
sprawca fałszuje dokument, by ją uzyskać, a nie z chęci zysku. Podnieść należy, że tak jak zastosowanie przemocy lub
groźby jej użycia, tak i cel osiągnięcia korzyści majątkowej jako kryterium podobieństwa nie musi należeć do znamion
rozważanych przestępstw. Stanowisko to podzielił Sąd Apelacyjny w K., który w jednym z wyroków skonstatował, że
przestępstwa z art. 310 § 2 i z art. 280 § 2 k.k. są podobne, o czym przesądza fakt ich popełnienia w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, choć cel ten nie jest wyraźnie wyeksponowany w art. 310 § 2, a wynika z istoty czynu.
Również w ustalonym przez sąd stanie faktycznym, jak i z opisu czynu wnika, że oskarżona działała w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, gdyż dopuściła się fałszerstwa dokumentu w celu uniknięcia obowiązku uregulowania
zobowiązań związanych z wynajmem mieszkania.
Przystępując do wymiaru kary Sąd uwzględnił jako okoliczności obciążające uprzednią wielokrotną karalność
oskarżonej, w tym za przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów oraz przeciwko mieniu, co skutkowało
odpowiedzialnością w warunkach powrotu do przestępstwa. Nadto na niekorzyść oskarżonej przemawia działanie
w sposób zuchwały, z premedytacją, jak i podejmowanie się oszukańczych zabiegów celem uprawdopodobnienia
dokonywanych opłat, w sytuacji, w której oskarżona nie regulowała należności. Nadto przeciwko oskarżonej
przemawia wykorzystanie oryginalnej pieczątki operatora pocztowego w celu podrobienia dokumentów, co dowodzi
że oskarżona jest osobą zdemoralizowaną, o przestępczych nawykach i wykonując pracę listonosza, nadużyła zaufania
udzielonego jej przez pracodawcę.
Uwzględniając powyższe Sąd doszedł do przekonania, że karą adekwatną tak do stopnia winy oskarżonej, która
działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim jak i społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu będzie kara
ograniczenia wolności.
Mając na uwadze powyższe Sąd z mocy art. 270 § 1 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 roku Kodeks karny (Dz. U. z 1997
roku Nr 88, poz. 553) przy zastosowaniu art. 58 § 3 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 roku Kodeks karny (Dz. U. z 1997
roku Nr 88, poz. 553) w brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 05 listopada 2009 roku (Dz. U. z 2009 roku Nr
206, poz. 1589) i art. 4 § 1 k.k. skazał K. E. na karę roku ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżoną z mocy
art. 34 § 2 pkt 2 oraz art. art. 35 § 1 do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze
po 30 godzin w stosunku miesięcznym.
W ocenie Sądu tak ukształtowana sankcja karna za przypisane oskarżonej przestępstwo spełni wobec niej cele
wychowawcze i zapobiegawcze, przyczyniając się w przyszłości do przestrzegania przez oskarżoną porządku prawnego.
Nadto kara ta spełni także wymogi w zakresie prewencji ogólnej, wpływając na kształtowanie świadomości prawnej
społeczeństwa i utwierdzając w przekonaniu, że popełnianie przestępstw nie uchodzi bezkarnie i spotyka się z właściwą
reakcją ze strony wymiaru sprawiedliwości.
Wskazać należy, że Sąd uznał za względniejszą dla oskarżonej ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z
2 sierpnia 1997 r., Nr 88, poz. 553), obwiązującą przed nowelą, która weszła wżycie z w dniu 1 lipca 2015 r.
Zaznaczenia wymaga, że pod pojęciem „ustawy względniejszej” rozumie się ustawę korzystniejszą dla konkretnego
sprawcy, konkretnego przestępstwa, a nie w ujęciu abstrakcyjnym jako łagodniejszą. (vide: uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 12 marca 1996 roku w sprawie I KZP 2/96, OSNKW 1996, Nr 3-4, poz. 16).
W oparciu o powyższe wskazać należy, że ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. ( Dz. U z 2015 r., poz, 396), która weszła w
życie w dniu 1 lipca 2015 r. zostały wprowadzone surowsze i mniej korzystne przepisy w zakresie kary ograniczenia
wolności. Zgodnie z obecnie obowiązującym art. 34 § 1 k.k. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, kara ograniczenia
wolności trwa najdłużej 2 lata, natomiast zgodnie z uregulowaniem obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku karę
ograniczenia wolności można wymierzyć w wymiarze do 12 miesięcy. Nadto mniej korzystne są też przepisy kodeksu
karnego w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz
niektórych innych ustaw (dz. U. z 2015r. poz. 396) w zakresie obowiązków związanych z karą ograniczenia wolności,
gdyż dopuszczalne jest orzekanie łączne obowiązków i potrącenia z art. 34 § 1 a k.k.
Z tych też powodów Sąd stosownie do treści przepisu art. 4 § 1 k.k. zastosowała wobec oskarżonej w całości ustawę
obowiązującą poprzednio, jako względniejszą dla sprawcy.
W oparciu o art. 44 § 2 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 roku Kodeks karny (Dz. U. z 1997 roku Nr 88, poz. 553) i art.
4 § 1 k.k. Sąd orzekł, przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych na k. 40 pod poz. 1 i 2, zarządzając
pozostawienie ich w aktach sprawy.
Orzeczenie o kosztach procesu zostało wydane w oparciu o art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k i art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 2 ust.
2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).