Klub Miłośników Muzyki Progresy- wnej zaprasza na projekcje

Klub Miłośników Muzyki Progresywnej zaprasza na projekcje
24 lutego 2015
Najlepszy polski rockowy zespół 45-lecia. Trzech muzyków, którzy zrewolucjonizowali polski rock.
Czołowi przedstawiciele progresywnego rocka w Polsce… tego typu określenia można mnożyć bez
końca. Nie wolno jednak zapomnieć, że SBB to wciąż istniejący organizm. Wciąż koncertuje, tworzy,
wydaje nowe płyty. Szuka, Burzy, Buduje…
Silesian Blues Band powstał w 1971 r. w Siemianowicach Śląski jako zespół Józefa Skrzeka, młodego
wówczas basisty i pianisty, który miał za sobą już niemal roczną współpracę z zespołem Breakout. W
składzie tria obok lidera znaleźli się Apostolis Anthimos, przez przyjaciół zwany Lakis (gitara), 17-letni syn greckich imigrantów, urodzony w Katowicach oraz Jerzy Piotrowski (perkusja).
W końcu 1971 r. cały Silesian Blues Band rozpoczął ponad półtoraroczną współpracę z Czesławem
Niemenem (jako grupa Niemen). Koncertowali wówczas wiele w Europie (m.in. podczas festiwalu
Rock And Jazz Now w Monachium) i w kraju, zarejestrowali także cztery albumy. Latem 1973 r. drogi muzyków rozeszły się, Niemen wkrótce założył Niemen Aerolit, a Silesian Blues Band przekształcił
się w SBB. Skrót ten już wtedy rozwijano (wedle pomysłu Franciszka Walickiego, ówczesnego
opiekuna grupy) jako „Szukaj, Burz i Buduj”.
Pierwszy album SBB został zarejestrowany 18-19 kwietnia 1974 r. Wypełniła go brawurowa, żywiołowa muzyka, odwołująca się do tradycji Jimi’ego Hendrixa i tria Cream, pełna szaleńczych
solówek gitary i przesterowanego basu (jeden ze znaków rozpoznawczych SBB tamtego czasu!), ale i
lirycznych fragmentów wykorzystujących brzmienie fortepianu. Kolejne miesiące działalności to stale
powiększająca się liczba występów, również w innych krajach bloku wschodniego – zespół pojawia
się regularnie w NRD, Czechosłowacji i na Węgrzech. Wraz z koncertami przychodzą kolejne nagrania, w tym mnóstwo nagrań radiowych, dokonywanych najpierw w studiach Programu Trzeciego Polskiego Radia, potem najczęściej w studiu Polskiego Radia Opole. Z takich nagrań powstaje drugi LP
zespołu, „Nowy horyzont”, później zostaje zarejestrowana „Pamięć” i „Ze słowem biegnę do ciebie”.
Każda kolejna płyta SBB to stopniowe odchodzenie od żywiołowego free-rocka na rzecz przemyślanych i rozbudowanych kompozycji, rejestrowanych z użyciem syntezatorów i bogato stosowanej techniki wielośladowej.
W listopadzie 1977 r. grupa nagrywa w Hannoverze swój pierwszy LP przeznaczony na rynek zachodni, „Follow My Dream”. W roku następnym powstaje „Welcome”, a zespół cały rok spędza w
trasach koncertowych (m.in. występ na festiwalu Roskilde w Danii). Równolegle z działalnością na
rynku europejskim, nie słabnie praca w „demoludach” – także tutaj SBB koncertuje i nagrywa płyty (w Czechosłowacji i NRD).
Zmęczenie przyszło w 1979 r. Dała o sobie znać wyczerpująca praca ostatnich lat. Napięcie w grupie
pomaga rozładować nowy członek zespołu, drugi gitarzysta, Sławomir Piwowar, wcześniej występujący z jazzową grupą Paradox i zespołem Niemen Aerolit. Jego pojawienie się to swoisty „oddech” dla
muzyków, którzy powracają triumfalnie letnią trasą po nadmorskich amfiteatrach. Na początku 1980
r. nagrywają swój kolejny album, „Memento z banalnym tryptykiem”, który okazuje się być ostatnim
LP tamtego SBB – jednocześnie LP najlepszym, najdojrzalszym i dobrze obrazującym drogę, jaką
przebyła grupa od swojego debiutu. Jesienna trasa po RFN okazuje się być ostatnią w karierze zespołu…
Okazją do reaktywacji grupy okazała się impreza „Trzy Dekady Rocka”, zorganizowana w lipcu 1991
r. przez Franciszka Walickiego
w Sopocie. Ten jednorazowy, przeciętny występ nie pociągnął jednak za sobą dalszych działań. Kolej-
na okazja nadarzyła się jednak już w 1993 r., kiedy zaproponowano udział SBB w koncercie charytatywnym na rzecz dzieci w katowickim Spodku.
Do wspólnego grania zaproszono Janusza Hryniewicza (śpiew, gitara akustyczna) oraz Andrzeja Ruska (gitara basowa). Kwintet dał kilka koncertów na przestrzeni dwóch lat (1993-94), by w maju 1994
r. wyjechać na tournee po klubach polonijnych w USA. Wyjazd zakończył się nagraniem kasety „Live
In America ’94″, ponownym rozpadem zespołu oraz pozostaniem Jerzego Piotrowskiego w USA na
stałe.
W 1998 r. SBB powróciło na scenę z Mirosławem Muzykantem, młodym perkusistą, który miał już
okazję współpracować z Józefem Skrzekiem w jego solowych projektach. To wcielenie pozostawiło po
sobie trzy płyty koncertowe, wypełnione nowymi opracowaniami starych utworów i jedną premierową kompozycją („Całkiem spokojne zmęczenie”). Skład z Muzykantem miał zarówno swoich
gorących zwolenników, jak i przeciwników. W końcu jednak, po występie w Waltrop w grudniu 1999
r., układ ten przestał funkcjonować. W 2000 r., dzięki pomocy Marka Komara (szefa europejskiego
fan-clubu Pata Metheny’ego), do zespołu dołączył Paul Wertico, wcześniej perkusista Pat Metheny
Group. Właściwą działalność w składzie z Paulem Wertico otworzyła wiosenna trasa w 2001 roku,
obejmująca Niemcy, Czechy i Polskę. W trakcie kilkudniowej przerwy w koncertach muzycy zarejestrowali także EP „The Golden Harp”. Jesienią zespół wszedł do studia, by nagrać pierwszą od 1980 r.
studyjną płytę. W ten sposób powstały „Nastroje”. Kolejne dwa lata to regularne, choć niezbyt częste
spotkania muzyków, interesujące koncerty i promocja „Nastrojów”, idąca w parze z wydawaniem materiałów archiwalnych (płyty z koncertami z Sopotu ’78, Karlstad ’75 i Getyngi ’77 czy DVD z koncertem z Jazz Jamboree ’79).
Rok 2004 przyniósł trasę koncertową (udokumentowana płytą „Odlot”), 22-płytową „Anthology
1974-2004″ oraz zapowiedź nowych koncertów i nagrań zespołu. Plany te zrealizowały się w 2005
roku – grupa nagrała album „New Century”, zagrała szereg koncertów w Polsce i poza jej granicami.
Pod koniec roku ukazało się DVD „Live In Theatre 2005″. /sbb-band.pl/
Do obejrzenia tego właśnie DVD zaprasza we wtorek 24 lutego o godz. 18.00 do Sali Kameralnej MOK w Nowym Sączu –
Al. Wolności 23 – Klub Miłośników Muzyki Progresywnej. Wstęp wolny.
Aktualność powiązana z:
Klub Miłośników Muzyki Progresywnej
Galeria zdjęć