SPRAWOZDANIE Z KONFERENCJI TASH 28

„Człowiek – Niepełnosprawność – Społeczeństwo”
Nr 2(20) 2013, s. 94–96
ISSN 1734-5537
„Człowiek – Niepełnosprawność – Społeczeństwo”
Nr 2(20) 2013
JOANNA SMOGORZEWSKA
SPRAWOZDANIE Z KONFERENCJI TASH
28 listopada – 1 grudnia 2012, Long Beach, Kalifornia, USA
W dniach 28 listopada – 1 grudnia 2012 r. po raz trzydziesty siódmy w Long
Beach (Kalifornia, USA) odbyła się konferencja stowarzyszenia TASH pt. „So
Many Answers Left Unquestioned”.
TASH to organizacja, która powstała w 1975 r. w Stanach Zjednoczonych,
obecnie działająca w wielu krajach świata. Osoby stowarzyszone i działające na
rzecz TASH koncentrują się na pomocy osobom z głębszą niepełnosprawnością,
zwracając przede wszystkim uwagę na:
–– włączanie osób z niepełnosprawnością do pełnego życia w społeczeństwie
przez promowanie edukacji włączającej, stwarzanie im możliwości życia
w samodzielnie wybranej społeczności lokalnej, zwiększanie liczby miejsc
pracy dla nich oraz integrowanie osób z niepełnosprawnością pochodzących
z różnych kultur ze społecznością, w której obecnie żyją;
–– respektowanie praw osób z niepełnosprawnością;
–– edukację wszystkich osób, które w sposób bezpośredni lub pośredni kontaktują się lub wpływają na losy osób z niepełnosprawnością;
–– upowszechnianie wyników badań naukowych tak, by przekładały się na
praktykę i efektywną pracę z osobami z niepełnosprawnością;
–– indywidualizację wsparcia dla osób z niepełnosprawnością.
Pierwszy i ostatni dzień konferencji poświęcony był warsztatom dotyczącym
praktycznych aspektów pracy z osobami z niepełnosprawnością. Jedną z propozycji było odwiedzenie centrum wczesnej interwencji, przedszkola i szkoły podstawowej „CHIME Charter School”. Instytut CHIME, działający od 1990 r., jest modelowym ośrodkiem edukacyjnym, który wdraża i rozwija programy edukacyjne
wspierające edukację włączającą i stwarza okazje do rozwoju dzieciom od 0 do 14
lat. Do szkoły uczęszczają dzieci ze zróżnicowanych społecznie środowisk, rozwijające się typowo, uzdolnione oraz potrzebujące dodatkowego wsparcia. To, co
wyróżnia szkołę CHIME na tle innych placówek edukacyjnych, to m.in.:
„Człowiek – Niepełnosprawność – Społeczeństwo”
Nr 2(20) 2013, s. 94–96
Sprawozdania, komunikaty, kronika
ISSN 1734-5537
95
–– nauka oparta na realizacji projektów tematycznych;
–– ścisła współpraca między nauczycielem, nauczycielem wspomagającym,
specjalistami (np. terapeutą zajęciowym, logopedą) oraz „paraprofesjonalistami” – asystentami nauczycieli;
–– stałe wspieranie pozytywnych zachowań dzieci;
–– ciągła współpraca z rodzicami dzieci chodzących do szkoły;
–– różnicowanie treści i metod nauczania dla każdego dziecka, w zależności od
jego indywidualnych potrzeb i możliwości;
–– współpraca z Uniwersytetem Kalifornijskim w zakresie kształcenia i umożliwiania praktyk studentom, a przez to łączenie teorii z praktyką.
Pozostałe dwa dni konferencji przeznaczone były na wykłady oraz na sesję
plakatową. Każdy wykład i plakat przydzielony był do jednego z tematów: prawa
osób z niepełnosprawnością, edukacja włączająca, zatrudnienie, zróżnicowanie
kulturowe, „wchodzenie w dorosłość”, behawioralne wspieranie zachowania, komunikacja, mieszkalnictwo oraz „inne” (jak choćby kwestie wykorzystania mediów w pracy z osobami z niepełnosprawnością). Jednocześnie odbywało się nawet kilkanaście równoległych wystąpień. Miały one odmienną od znanej nam do
tej pory formułę, ponieważ każdy z prelegentów miał półtorej godziny na przedstawienie swojego tematu. Taka organizacja wykładów sprzyjała pełniejszej prezentacji przedstawianych zagadnień.
Ze względu na wykształcenie i zainteresowania uczestniczyliśmy w sesjach
dotyczących edukacji włączającej. Podczas pierwszej sesji prelegenci wypowiadali się na temat strategii włączania uczniów ze znaczną i głęboką niepełnosprawnością intelektualną w edukacji wczesnoszkolnej i na poziomie starszych
klas szkoły podstawowej (Tina Arona, Duke Fuller, Jeraldine Villalba-Lana
„Model Program: Including Students with Severe/ Moderate Disabilities”).
W kolejnym wystąpieniu prelegenci opowiadali o badaniu pilotażowym, polegającym na wdrożeniu i ewaluacji programu, opartego na wsparciu rówieśniczym.
Program skierowany jest do uczniów – z i bez niepełnosprawności – ze szkół
średnich stanu Missouri. Prowadzone badanie, którego fragment przedstawiono,
ma na celu określenie, czy i na ile zaprezentowany program jest skuteczny
w edukacji włączającej i czy można określić go mianem „programu opartego na
dowodach” (April Regester, Erika Redmond, Susan Fleming, Geoff Lanham
„Missouri Peer Support Project”). Również inne wystąpienia miały na celu prezentację „programów opartych na dowodach”. W jednym z nich prelegentka
opowiadała o interesującym programie – „Positive Acceptance Leadership Support” (PALS) – przeznaczonym dla dzieci z zaburzeniami autystycznymi i dla
ich rówieśników (Katherine Holman „Promoting Acceptance and Building Relationships for Children with Autism). W następnej prezentacji prelegenci zwracali uwagę na to, jak ważne jest wsparcie nauczycieli edukacji włączającej w ich
pracy pedagogicznej. Wraz z rosnącą liczbą dzieci, które potrzebują dodatkowej
pomocy w klasach ogólnodostępnych, rośnie również świadomość nauczycieli
„Człowiek – Niepełnosprawność – Społeczeństwo”
Nr 2(20) 2013, s. 94–96
96
ISSN 1734-5537
Sprawozdania, komunikaty, kronika
co do tego, jakiego rodzaju wsparcia potrzebują, by skutecznie wychodzić naprzeciw potrzebom uczniów (Norman Kunc, Emma Van der Klift „New Students; New Questions: Supporting the Classroom Teacher in an Inclusive
School”). Kolejne wystąpienie, zbliżone tematycznie do poprzedniego, dotyczyło współpracy między nauczycielem przedmiotowym i nauczycielem wspierającym w klasie. Prelegenci zwracali uwagę nie tylko na to, jak wygląda/powinna
wyglądać współpraca między pedagogami w klasie, lecz także, czego mogą się
oni nauczyć od siebie (Mary Falvey, Meghan Cosier, Jacque Thousand „Special
and General Education Teachers Learning and Working Together”).
Na sesji plakatowej przedstawiono ponad 140 plakatów związanych z szeroko
pojętą inkluzją. Naszym zdaniem było to jedno z najbardziej interesujących wydarzeń w czasie całej konferencji, podczas którego można było zapoznać się
z wieloma ciekawymi koncepcjami i dowiedzieć się o wynikach prowadzonych
badań. Sesja plakatowa miała polski akcent. Prezentowaliśmy na niej wyniki
badań, dotyczących wykorzystania metod edukacyjnych „Storyline” i „Piramida Skojarzeń” w pracy z małymi dziećmi, oraz argumenty na rzecz zastosowania tych metod w edukacji włączającej (The Use of „Storyline” and „Associations Pyramid” Strategies for Language Development with 5-Year Olds in
Inclusive Classes).
Podsumowując, wyjazd na konferencję TASH to pouczające doświadczenie.
Pozwala ono nie tylko dowiedzieć się o tym, jakie efekty w inkluzji osiągają
inni, lecz także zobaczyć, z jakiej perspektywy specjaliści patrzą na tę koncepcję edukacji. Interesującą kwestią jest fakt, że prelegenci na konferencji TASH
prezentowali zagadnienia przede wszystkim od strony praktycznej, mniej uwagi
poświęcając teorii i badaniom naukowym. Zwracali się przy tym nie tylko do
wykładowców uniwersytetów, lecz także, a może przede wszystkim, do praktyków pracujących z osobami z niepełnosprawnością, oraz do samych osób z niepełnosprawnością. Ci zaś pełnili nie tylko rolę słuchaczy, lecz także prelegentów. To wzbudziło nasz szczególny podziw i szacunek. I zasługuje na miano
prawdziwej inkulzji.
Wyjazd na konferencję TASH nie byłby możliwy bez finansowego wsparcia
udzielonego mi przez Narodowe Centrum Nauki w ramach grantu „Preludium 2”
nr 2011/3/N/HS6/01747.