Rehabilitacja pulmonologiczna (*)
Transkrypt
Rehabilitacja pulmonologiczna (*)
• Rehabilitacja pulmonologiczna jest opartą na danych naukowych, wielodyscyplinarną i złożoną interwencją u objawowych chorych na przewlekłe choroby układu oddechowego, których codzienna aktywność życiowa często jest ograniczona. Włączona do zindywidualizowanego leczenia chorego rehabilitacja pulmonologiczna ma na celu zmniejszenie nasilenia objawów, zoptymalizowanie stanu czynnościowego, zwiększenie zaangażowania chorego oraz zmniejszenie kosztów opieki zdrowotnej poprzez ustabilizowanie lub zmniejszenie ogólnoustrojowych przejawów choroby. • Rehabilitacja pulmonologiczna może być wartościowa u wszystkich chorych, u których objawy z układu oddechowego wiążą się ze zmniejszeniem wydolności czynnościowej lub obniżeniem jakości życia związanej ze zdrowiem, i powinna stanowić integralną część postępowania terapeutycznego. • Programy rehabilitacji pulmonologicznej obejmują: 1) ocenę chorego 2) trening fizyczny 3) edukację 4) interwencję żywieniową 5) wsparcie psychospołeczne. Tolerancja wysiłku • U osób z przewlekłą chorobą układu oddechowego nietolerancja wysiłku fizycznego jest jednym z głównych czynników ograniczających ich aktywność życiową. Głównymi objawami ograniczającymi zdolność do wykonywania wysiłku u większości chorych są duszność i zmęczenie. • Aspekty psychologiczne i społeczne • Przewlekła choroba układu oddechowego wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia lęku, depresji i innych zaburzeń zdrowia psychicznego. Chorzy często odczuwają strach i lęk przed epizodami duszności i podczas duszności. Frustracja wywołana złym stanem zdrowia i niemożnością podejmowania różnych aktywności może się przejawiać w postaci drażliwości, pesymizmu i nieprzyjaznego stosunku do innych. W późniejszych stadiach choroby układu oddechowego pojawia się często postępujące poczucie beznadziejności i bezradności. • Wsparcie psychologiczne i społeczne w trakcie rehabilitacji pulmonologicznej może ułatwiać proces przystosowywania się poprzez wspieranie myśli i zachowań adaptacyjnych, pomaganie chorym w redukowaniu negatywnych emocji i zapewnianie wsparcia społecznego. • Chorych należy uczyć rozpoznawania objawów stresu i technik radzenia sobie ze stresem (np. trening relaksacyjny). Zalecenia 1. Badanie przesiewowe w kierunku lęku i depresji powinno stanowić część wstępnej oceny chorego. 2. Chociaż wraz z rehabilitacją pulmonologiczną może następować poprawa w zakresie związanego z chorobą podstawową lęku i depresji o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu, to chorych z poważną chorobą psychiczną należy skierować do właściwego specjalisty. 3. Zachęca się do promocji należytego systemu wsparcia chorego.