Stacja polarna Princess Elisabeth

Stacja polarna Princess Elisabeth
International Polar Foundation (IFP), kierowana przez inżyniera i badacza Alaina Hubert, została
wyznaczona w 2004 roku przez belgijski rząd do opracowania, wybudowania i zarządzania nową stacją
badawczą na Antarktydzie.
Dzięki IPF, jej partnerom technicznym i sponsorom (pośród których znajdował się ArcelorMittal), polarne
centrum badawcze zostało skonstruowane na szczycie granitowej krawędzi, na północ od Utsteinen
Nunatak w górach Sør Rondane. Projekt ten jest pierwszą zbudowaną na świecie stacją polarną, która
funkcjonuje według modelu "zero emisji".
Koncepcja stacji
Wiele czynników miało wpływ na końcową formę stacji opracowaną przez zespół z Fondation Polaire.
- Uwarunkowania środowiskowe: ekstremalne prędkości wiatru, stały kierunek wiatru, bardzo sucha
atmosfera, temperatury poniżej zera stopni, erozja i akumulacja śniegu, potencjalne zagrożenie
spadającymi kamieniami. Budynek jest usytuowany na średniej wysokości 2 metrów powyżej krawędzi
granitowej, aby uniknąć akumulacji śniegu. Instytut Dynamiki Płynów Von Karman ściśle uczestniczył w
opracowaniu formy końcowej. Szczegółowe analizy siły i rozkładania się wiatru na budynku zostały
wykonane dzięki zastosowaniu modelu tunelu aerodynamicznego, bazującego na pomiarach prędkości
wiatrów in-situ.
- Filozofia trwałego rozwoju: integracja odnawialnych źródeł energii, optymalizacja przepływu energii,
optymalizacja materiałów i integracja systemu zarządzania odpadami w projekcie. Dzięki wykorzystaniu
siły wiatru oraz energii słonecznej, jak również na skutek modelowania energetycznego przez biuro 3E,
stacja polarna Princess Elisabeth jest pierwszą, która nie generuje żadnej emisji dwutlenku węgla.
- Program funkcjonalności: przestrzenie, przeznaczone do pracy i do życia dla personelu zostały
opracowane w powiązaniu z funkcjami programów badawczych, przewidywanych do rozwoju stacji.
Na podstawie badań aerodynamicznych i energetycznych, Samyn&Partners architekci i inżynierowie,
zostali skierowani do badań koncepcyjnych budynku. Nadzwyczaj krótki okres czasu, narzucony do
realizacji tego projektu pociągnął za sobą przeprowadzenie prac typu "koncepcja konstrukcja". Aby
przyspieszyć procedurę, firma Prefalux (Luksemburg) została zaproszona do dołączenia do zespołu w celu
wykonania ekspertyzy w zakresie struktur z drewna, pod kontrolą SECO (Biuro kontroli).
Międzynarodowa spółka budowlana BESIX zajmowała się koordynacją ogólną budowy podczas testów
montażowych w Brukseli, jak również w fazie budowy na miejscu, na Antarktydzie.
Projekt Princess Elisabeth
Całość kompleksu Princess Elisabeth składa się z samej stacji badawczej, z garaży oraz z siedmiu turbin
wiatrowych w pobliżu stacji.
Dolna część struktury, skonstruowana przez spółkę Iemants, składa się z czterech stalowych podpór,
które mogą się rozszerzać niezależnie jedne od drugich, i które dźwigają wielką superstrukturę z drewna.
Kozły są zakotwiczone bezpośrednio w granitowej skale za pomocą kotw o 6m głębokości w celu
stawienia oporu procesowi unoszenia generowanemu przez wiatr.
Punkty zakotwienia zostały wywiercone przez spółkę Smet Boring. Wiercenie punktów zakotwienia stacji
nie tylko było najważniejszą częścią pierwszej fazy konstrukcji budynku, ale również było najtrudniejsze do
realizacji z powodu charakteru skał i ich nierównych powierzchni.
Powłoka przykrywa prostokątną siatkę belek z drewna warstwowego, klejonego, połączonego elementami
łączenia typu Blumer. 25 ton stali nierdzewnej 304B składających się na zewnętrzną warstwę powłoki,
zostało dostarczone przez ArcelorMittal.
Elementy powłoki elewacji i dachu, od wewnątrz na zewnątrz:
- powłoka ścienna
- papier typu Kraft bardzo wytrzymały, połączony z warstwą osłony przed parą wykonanej z aluminium,
- płyta ze sklejki o grubości 74 mm ,
- bloki 400 mm ze styropianu,
- płyta styropianu 42 mm (zamocowana do płyty wewnętrznej kołkami z buczyny o 6 cm średnicy,
doskonale wchodzącymi w cylindryczne otwory wykonane w polistyrenie),
- membrana uszczelniająca EPDM, 2 mm,
- warstwa pianki polietylenu, 4 mm na poziomi punktów łączenia płyt inox,
- powłoka ze stali nierdzewnej, składająca się z taśm o grubości 1,5 mm, połączonych pomiędzy sobą i
przyśrubowanych do podłoża.
Strop (jako przedłużenie powłoki zewnętrznej) ma podobny skład (od wewnątrz na zewnątrz) :
- pokrycie ziemi,
- osłona przed parą,
- płyta styropianu o grubości 42 mm,
- 400 mm styropianu,
- płyta styropianu 74 mm spoczywająca na belkach struktury,
- wolna przestrzeń na wysokość belki,
- płyta styropianu 42 mm,
- membrana uszczelniająca EPDM,
- warstwa pianki polietylenowej,
- blachy ze stali nierdzewnej.
Design, projekt oraz prototyp zostały zatwierdzone w końcu kwietnia 2007. Końcowy montaż i budowa
zostały wykonane w styczniu i w lutym 2008 na miejscu na Antarktydzie.
Projekt i wykonanie: International Polar Foundation:
- Dyrektor Projektu/ Główny inżynier placu budowy: Alain HUBERT
- Manager Projektu: Johan BERTE
- Administracja Programu: Nighat AMIN
Inżynieria:
- Building Core and Skin: Philippe SAMYN & PARTNERS architects and engineers
- Building Physics and Active Systems: 3E
- Fluid Mechanics: Dr. D. OLIVARI
- Aerodynamics: von KARMAN INSTITUTE
- Control Systems and Power Network: SCHNEIDER ELECTRIC
- Electrical Protection, Power Storage & hydraulics systems: LABORELEC - SUEZ
- Soil Mechanics: SMET-BORING
- Fire Safety & technical control: SECO
Podwykonawcy:
- Coordination: BESIX
- Wood Structure and Building Enclosure: PREFALUX
- Steel Structures: IEMANTS
- Ground Anchorage: SMET-BORING
- Interior Design: CHERBAI
- Water distribution: AQUASANIT & POLET
- Electrical Systems: SCHNEIDER ELECTRIC
Copyright © 2014 Constructalia. All rights reserved