D - Sąd Apelacyjny w Poznaniu

Sygn.akt. I ACz 757/13
POSTANOWIENIE
Dnia 29 maja 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu, Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSA Bogdan Wysocki (spr.)
Sędziowie: SA Jacek Nowicki, SA Mikołaj Tomaszewski
po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2013 r.
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa D. L.
przeciwko Z. I.
o zapłatę
na skutek zażalenia powódki
na zarządzenie Przewodniczącego z dnia 19 marca 2013 r. w sprawie IX GC 198/13 Sądu Okręgowego w Poznaniu
postanawia:
oddalić zażalenie.
Jacek Nowicki Bogdan Wysocki Mikołaj Tomaszewski
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący zwrócił powódce pozew albowiem w wyznaczonym terminie nie uiściła
należnej opłaty.
Zażalenie na to zarządzenie złożyła powódka, wniosła o jego uchylenie i nadanie biegu sprawie. Powódka zarzuciła
orzeczeniu naruszenie art. 139 § 1 k.p.c. w zw. z art. 138 § 1 i 2 k.p.c. i art. 135 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwą jego
interpretacje i w związku z tym błędne zastosowanie art. 130 § 2 k.p.c. poprzez wydanie zarządzenia o zwrocie pozwu
w sytuacji, gdy nie zachodziły podstawy do jego zwrotu.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Według art. 135 k.p.c. doręczenia dokonuje się w mieszkaniu, w miejscu pracy lub tam, gdzie się adresata zastanie.
Art. 138 § 1 k.p.c. stanowi, że „Jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe
dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było - administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli osoby te nie
są przeciwnikami adresata w sprawie i podjęły się oddania mu pisma", według zaś § 2 tego artykułu „Dla adresata,
którego doręczający nie zastanie w miejscu pracy, można doręczyć pismo osobie upoważnionej do odbioru pism".
Żaląca zarzuciła, że doręczyciel nie wyczerpał wszystkich możliwości doręczenia przewidzianych w art. 138 § 1 k.p.c.
i nie starał się doręczyć pisma w miejscu pracy powódki, która jest lekarzem rodzinnym i jest osobą powszechnie
znaną w społeczności lokalnej (art. 138 § 2 k.p.c.). W związku z tym pozostawienie pisma w urzędzie pocztowym było
niedopuszczalne (art. 139 § 1 k.p.c.). Zarzuty te nie są zasadne.
Art. 135 k.p.c. wskazuje miejsca doręczenia tzw. właściwego (do rąk adresata), przy czym o dwóch pierwszych
z nich („w mieszkaniu", „w miejscu pracy") decyduje sąd, umieszczając na piśmie odpowiedni adres, przy czym
pierwszeństwo ma doręczenie w mieszkaniu (w miejscu zamieszkania - art. 126 § 2 k.p.c.), a dopiero w razie trudności
z tym związanych - w miejscu pracy. Doręczyciel nie ma obowiązku poszukiwać miejsca pracy adresata, jeśli nie jest
ono wskazane w adresie podanym przez sąd. Doręczenie „tam, gdzie się adresata zastanie" może nastąpić wtedy, gdy
nie można go dokonać ani w "mieszkaniu", ani w "miejscu pracy". Może to nastąpić np. w razie spotkania adresata
przez doręczyciela na ulicy, przy czym - doręczyciel nie ma obowiązku poszukiwania adresata, gdy nie wie, gdzie on
przebywa (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 1998 r., III CKN 620/97, OSNC 1998/9/146).
Wobec tego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 138 § 2 k.p.c., skoro pismo było adresowane na
miejsce zamieszkania powódki, a nie jej miejsca pracy.
Trafnie wskazała żaląca, że warunkiem złożenia pisma w urzędzie pocztowym i pozostawienie adresatowi tzw. awiza
jest brak możliwości doręczenia właściwego i niemożność doręczenia zastępczego przewidzianego w art. 138 § 1 k.p.c.
(lub w art. 138 § 2 k.p.c. - co niniejszej sprawy nie dotyczy). Wynika to ze sformułowania art. 139 § 1 k.p.c. Jednakże
nie zasługują na uwzględnienia jej twierdzenia, że doręczyciel powinien wyczerpać wszystkie możliwości doręczenia
wymienione w art. 138 § 1 k.p.c. i dopiero wówczas, gdy to się stanie może mieć zastosowanie art. 139 § 1 k.p.c.
Dla zastosowania art. 139 § 1 k.p.c. wystarczy niemożność doręczenia w jeden ze sposobów wymienionych w art. 138
§ 1 lub § 2 k.p.c. (w zależności od adresu podanego przez sąd).
Wobec tego przewodniczący prawidłowo uznał, że powódce doręczono wezwanie do uiszczenia opłaty od wniesionego
powództwa w dniu 12 marca 2013 r. w trybie doręczenia zastępczego ( art. 139 § 1 k.p.c.) i termin do uiszczenia
tej opłaty minął jej bezskutecznie z dniem 19 marca 2013 r. Zatem pozew na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. podlegał
zwrotowi.
Mając to na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 398 k.p.c. oddalił
zażalenie powódki jako bezzasadne.
Jacek Nowicki Bogdan Wysocki Mikołaj Tomaszewski