II FSK 3030/12 Wyrok NSA

10.02.2015
II FSK 3030/12 ­ Wyrok NSA z 2015­01­14
II FSK 3030/12 ­ Wyrok NSA
Data orzeczenia
2015­01­14
orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012­11­26
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Symbol z opisem
Bogusław Dauter
Stanisław Bogucki
Zbigniew Kmieciak /przewodniczący sprawozdawca/
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Sygn. powiązane
I SA/Łd 737/12 ­ Wyrok WSA w Łodzi z 2012­07­24
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 361 art. 23 ust. 3a, art. 23 ust. 5 i art. 23 ust. 1 pkt 46
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ­ tekst jednolity
SENTENCJA
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący ­ Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak
(sprawozdawca), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Protokolant Justyna
Bluszko­Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi
kasacyjnej K. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 lipca 2012 r.
sygn. akt I SA/Łd 737/12 w sprawie ze skargi K. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z
dnia 7 maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. 1)
oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 600
(słownie: sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 24 lipca 2012 r., w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 737/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Łodzi oddalił skargę K.G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z 7 maja 2012 r. w przedmiocie
podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.
Sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił stan sprawy następująco:
W trakcie postępowania kontrolnego ustalono, że Skarżący zawyżył wysokość kosztów uzyskania
przychodów, zaliczając w ich poczet m.in. wydatki w wysokości 17.342,­ zł związane z używaniem
samochodu osobowego S.. Zdaniem organu, samochód nie został ujęty w ewidencji środków trwałych
używanych do wykonywania działalności gospodarczej w roku 2009, a podatnik nie prowadził
ewidencji przebiegu pojazdów. Decyzją z 28 lutego 2012 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L.
określił Skarżącemu zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2009 w
wysokości 113.459,­ zł.
W odwołaniu od powyższego rozstrzygnięcia podatnik argumentował, że po zarejestrowaniu pojazdu
jako samochodu osobowego w grudniu 2006 r. wpisał samochód do ewidencji środków trwałych pod
pozycją 33.
Decyzją z 7 maja 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w L. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu
pierwszej instancji, podkreślając, że w toku postępowania kontrolnego podatnik nie wykazał, że ujął
samochód osobowy w ewidencji środków trwałych za 2009 r. Wyjaśnienia podatnika były niespójne i
uległy zmianie w trakcie prowadzonego postępowania. Początkowo twierdził, że samochód osobowy
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/E260676C6D
1/3
10.02.2015
II FSK 3030/12 ­ Wyrok NSA z 2015­01­14
został wpisany do ewidencji środków trwałych w roku 2005, tymczasem nabył samochód ciężarowy S.
9 grudnia 2005 r. i uzyskał tymczasowy dowód rejestracyjny 11 stycznia 2006 r. Do dnia rejestracji
podatnik nie był wskazany jako właściciel pojazdu i nie mógł go użytkować. Ponadto pojazd uzyskał
status samochodu osobowego w dniu 8 grudnia 2006 r.
W skardze na decyzję organu odwoławczego Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art.
23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst
jednolity: Dz.U z 2000, Nr 14 poz. 176 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.), a także art. 122, art. 180 § 1 i art. 191
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej:
Ordynacja podatkowa).
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w L. wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. ­ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze
zm., dalej: P.p.s.a.), stwierdził, że w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów proceduralnych, gdyż
organ prawidłowo zebrał materiał dowodowy oraz wskazał i wyjaśnił zastosowaną podstawę prawną,
zaś przyjęte rozstrzygnięcie było trafne. W ocenie sądu, uzasadnienie sposobu ustalenia podstawy
opodatkowania, zawarte w szczegółowym uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jest logiczne i spójne oraz
mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, wynikającej z art. 191 Ordynacji podatkowej.
Uzasadnienie faktyczne decyzji zawiera wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione,
dowodów, którym dał wiarę oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności, zaś
uzasadnienie prawne zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.
Spełnia zatem wymogi wynikające z 210 § 4 Ordynacji podatkowej. Sąd zaaprobował stanowisko
organów podatkowych, zgodnie z którym, nieujęcie pojazdu w ewidencji środków trwałych oraz
nieprowadznie ewidencji przebiegu pojazdu wykluczało możliwość zaliczenia wydatków związanych z
używaniem samochodu marki S. do kosztów uzyskania przychodów w kontrolowanym roku
podatkowym.
W skardze kasacyjnej Skarżący podniósł, na podstawie art. 174 pkt 1) P.p.s.a. zarzut naruszenia prawa
materialnego poprzez:
­ niezastosowanie art. 23 ust. 3a u.p.d.o.f. i w konsekwencji uznanie samochodu za samochód osobowy,
co skutkowało przyjęciem, że nie był on uwzględniony w ewidencji środków trwałych, podczas gdy na
gruncie powyższego przepisu pojazd nadal był samochodem ciężarowym, i jako taki prawidłowo
wpisany był do ewidencji środków trwałych,
­ niewłaściwe zastosowanie art. 23 ust. 5 oraz art. 23 ust. 1 pkt 46) u.p.d.o.f. poprzez uznanie, że
podatnik winien był prowadzić ewidencję przebiegu wyżej wymienionego pojazdu, podczas gdy
skarżący nie był do tego obowiązany, gdyż pojazd wpisany był do ewidencji środków trwałych.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz rozpoznanie skargi, ewentualnie przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi administracyjnemu pierwszej instancji, a także o zasądzenie
na jego rzecz od organu odwoławczego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna w sposób oczywisty pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw, przeto podlega
oddaleniu.
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/E260676C6D
2/3
10.02.2015
II FSK 3030/12 ­ Wyrok NSA z 2015­01­14
Odnosząc się do sformułowanych w niej zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego (art. 23
ust. 3a, jak też art. 23 ust. 5 i art. 23 ust. 1 pkt 46), należy podkreślić, że zdają się one zupełnie
abstrahować od sensu zaprezentowanej argumentacji, najwyraźniej zmierzającej do ukrycia faktu braku
wpisania przerejestrowanego samochodu marki S. (z ciężarowego na osobowy) do ewidencji środków
trwałych. W skardze kasacyjnej próbowano zatuszować tę okoliczność, wywodząc, że skarżący "miał
nie tylko prawo, ale i obowiązek niezmieniania wpisu dotyczącego pojazdu marki S.. Samochód ten
bowiem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych był i nadal jest samochodem
ciężarowym" (s. 3). W dalszym fragmencie skargi kasacyjnej zaznaczono co następuje: "Skarżący nie
miał więc obowiązku, a wręcz nie powinien zmieniać wpisu w ewidencji środków trwałych. Pojazd od
momentu wpisu do ewidencji jest zatem wpisany w pełni prawidłowo" (s. 4). Oznaczałoby to – jeśli
ściśle odczytywać tę wypowiedź – trwałość prawnych konsekwencji raz dokonanego wpisu, bez
względu na zdarzenia, które zaszłyby po dokonaniu tej czynności. Niezależnie od tego wypada
zasygnalizować, że tak postawiona teza stwarzałaby podstawę do konwalidacji każdego działania lub
zaniechania podatnika – uwolnienia się od ich następstw prawnych, a tym samym przerzucenia skutków
własnych zaniedbań na organy podatkowe. W świetle tych spostrzeżeń jako całkowicie
bezprzedmiotowe i nieprzystające do okoliczności rozpoznanej sprawy jawią się przytoczone w skardze
kasacyjnej wyciągi z interpretacji autorstwa trzech urzędów skarbowych (w K., L., i B.). Istota sporu
sprowadza się bowiem do zaprzeczenia istnienia pewnego faktu (wpisu do ewidencji środków
trwałych), czego konsekwencje określono w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w L. w przedmiocie
zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. Ocena zgodności z
prawem tej decyzji przeprowadzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w żadnym
wypadku nie wykazuje znamion obrazy któregokolwiek z powołanych w skardze kasacyjnej przepisów
prawa, co uzasadnia oddalenie tejże skargi.
W tym stanie rzeczy, z mocy art. 184 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania
kasacyjnego rozstrzygnięto po myśli art. 204 pkt 1 tej ustawy.
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/E260676C6D
3/3