ciąg dalszy w pliku - Serwis Elektroniki

Opis działania OTV LCD Vestel chassis 17MB08
Opis działania odbiornika OTV LCD Vestel chassis
17MB08 – obwody płyty głównej
Karol Świerc
S
chemat odbiornika LCD, jego płyty głównej, wbrew pozorom, nie niesie wiele użytecznych informacji. Jest niestrawny, nieczytelny,
i niewiele można z niego wywnioskować odnośnie pracy telewizora, jeszcze mniej w celach
serwisowych, jego naprawy. O tym przekonaliśmy się z lektury wielu schematów publikowanych we wkładkach i dodatkowych wkładkach
do naszego czasopisma. Ten smutny fakt był też
powodem zmiany profilu publikacji, od stycznia
2011 wydajemy Biuletyny Serwisowe w miejsce
dodatkowych wkładek schematowych.
Artykuł bieżący ma nieco rozświetlić czytelność schematów ideowych. Tak naprawdę
różnorodność konstrukcji współczesnych telewizorów jest mniejsza aniżeli „dawniejszych”.
Konstrukcja odbiornika (poza jego zasilaczem i
inwerterem) jest niemal jednoznacznie określona
zestawem jego układów scalonych. Każdy zastosowany jest w jego należnej aplikacji i nie ma
mowy o żadnych aplikacjach niestandardowych.
Każdy „procesor” (bo teraz niemal każdy scalak LSI to „jakiś procesor”) pełni funkcję przewidzianą jego aplikacją, jedyne pole manewru
stanowi strona programowa. Już dziś truizmem
jest stwierdzenie, że każdy szanujący się sprzęt
składa się z jego hardware’u i software’u i już
dawno minęły czasy gdy stwierdzenie to było
prawdziwe tylko odnośnie komputera. O ile hardware jest coraz mniej czytelny, o software’rze
nie wiemy prawie nic. Jedyne publikowane informacje ograniczają się do trybu serwisowego,
podanego także bardzo mało czytelnie. Być może
użytkownik, nawet użytkownik-serwisant więcej
nie potrzebuje, ale powyższe względy sprawiają,
iż o działaniu sprzętu (takiego jak OTVC) wiadomo bardzo niewiele. Pełna przejrzystość funkcjonowania naprawianego urządzenia jest jednak ze
wszech miar pożądana. Dopiero ona pozwala na
logiczne rozumowanie i wyciąganie sensownych
wniosków. Nawet jeśli trudno wymienić układ
scalony (a nawet inny mniejszy element) wniosek
typu, czy uszkodzenie powinno leżeć po stronie
hardware’u czy software’u jest już nieoceniony.
Artykuł niniejszy omawia hardware odbiornika
Vestel chassis 17MB08 , zwraca jednak też uwagę na zakres programowalności zastosowanych
układów scalonych. To do nich w gruncie rzeczy
odnosi się software. Jak by nie było skonstruowane oprogramowanie centralnego mikrokontrolera, jego celem jest zapis rejestrów innych
„funkcjonalnych procesorów”. Stwierdzenie to
byłoby w pełni słuszne, jednak należy do niego
dodać funkcje realizowane przez sam „procesor
centralny”, a o którym zwykle wiadomo najmniej.
Opis odbiornika Vestel (będącego przedmiotem
opracowania) ograniczymy do jego schematu
blokowego. Zwrócimy uwagę na powiązania między poszczególnymi „scalakami” oraz na funkcje
przez nie realizowane. W zakresie informacji
programowych odsyłamy do opisu trybu serwisowego, który publikowaliśmy w „BS” nr 4/2011.
Przygotowane w artykule informacje zostały ułożone w szczególności tak, aby ułatwić czytelność
schematu ideowego telewizora.
Po przydługawym wstępie, właściwą część
artykułu zaczniemy od podania zestawu układów
scalonych pracujących na płycie głównej odbiornika Vestel chassis 17MB08. Pracę zasilacza
omówiono szczegółowo w artykule opublikowanym w „Serwisie Elektroniki” nr 5 i 6/2011. Zasilacz tam opisany stosowany jest w wielu chassis
odbiorników firmy Vestel, a także Sanyo. Wersję
obwodów zasilania z zasilaczem zewnętrznym
omówiono na końcu bieżącego opracowania.
1. Zestaw układów scalonych składających się na konstrukcję płyty głównej
● SDA5550 – mikrokontroler wraz z dekoderem teletekstu
● pamięć programu – 27C4001
● AS7C1024 – statyczna pamięć RAM
● VPC3230 – procesor wideo
● TDA9886 – multistandardowy obwód pośredniej
częstotliwości
● GM6015 – Display Processor (procesor wyświetlacza)
dla ekranów LCD
● pamięć obrazu SDRAM – MT48LC2M32B2
● DS90C385 – LVDS Transmitter
● AD9883 – Interfejs RGB (Analog Interface for Flat
Panel Displays)
● PI5V330 – poczwórny dwukanałowy multiplekser/
demultiplekser sygnałów wizji
● TEA6415 – analogowy klucz sygnałów wizji (Video
Matrix Switch)
● TEA5114 – klucz analogowy
● MSP3410 – wielostandardowy procesor fonii (Multistandard Sound Procesor)
● TPA3202 – wzmacniacz m.cz. fonii
● TDA1308 – słuchawkowy wzmacniacz fonii
● MC141585 – On Screen Display dla ekranów LCD
SERWIS ELEKTRONIKI Opis działania OTV LCD Vestel chassis 17MB08
2. Schemat blokowy odbiornika
musi odzwierciedlić digital processing, jako że przetwarzanie tu jest po stronie cyfrowej.
Wspomniano zatem, iż VPC3230 obsługuje wszystkie
analogowe sposoby kodowania koloru. PAL/SECAM/
NTSC. Te typowe dla przeważających rejonów świata, a
także mniej znane, z niestandardowymi częstotliwościami podnośnymi koloru. Materiały producenta nazywają
to Multistandard Color Decoder łącznie ze wszystkimi
substandardami (PAL B,G,H,I; NTSC M; NTSC 44; PAL
M czy PAL 60). Analizując te materiały można stwierdzić,
iż największy kłopot konstruktorzy mieli z zaniechanym
u nas już systemem SECAM. VPC3230 jest elementem
w szerokim zakresie programowalnym (o czym jeszcze
będzie mowa), dlatego i system można albo wymusić,
albo pozwolić na automatyczne rozpoznanie. Wtedy
mikrokontroler centralny może odczytać jaki system
zdekodowano. Co z tą informacją zrobi zależy od oprogramowania. Zwykle wyświetli jedynie (za pośrednictwem
obwodów OSD) indykację o systemie.
VPC3230 zawiera tzw. Analog Front End. To analogowa część układu scalonego komunikująca się z czterema
wejściami wizyjnymi plus jedno wejście chrominancji
przeznaczone dla złącza SVHS. Analog Front End oferuje
także jedno analogowe wyjście wizyjne. Materiały producenta podają, iż Front End wyposażony jest w obwody
AGC. To najwyraźniej nadużycie określenia Automatic
Gain Control. To jedynie Gain Control sterowany informacją programową, przesłaną magistralą I2C. Chodzi
o to, iż sygnał analogowy wybrany multiplekserem z
oferowanych wejść doprowadzony jest wprost na wejście
przetwornika analogowo-cyfrowego pozwalającego na
dalszą (cyfrową już) obróbkę Digital Processing. Wtrącony
regulowany wzmacniacz pozwala na pełne wykorzystanie
zakresu przetwornika. Przetwarzanie jest 8-bitowe i odbywa się z częstotliwością zegara którego podstawą jest
kwarc 20.25MHz. W części analogowej należy jeszcze
Schemat blokowy zaczerpnięty z instrukcji serwisowej
producenta pokazano na stronie 6 „Biuletynu Serwisowego” z kwietnia 2011. Występują drobne różnice między
schematem blokowym i ideowym (zaczerpniętym z tych
samych materiałów), który także publikowaliśmy w tym
„Biuletynie Serwisowym” (ww. schematy są wspólne dla
rodziny chassis 17MB08Pxx). Na różnice te zwracamy
uwagę w punktach poświęconych działaniu odbiornika.
Opis działania odbiornika podzielono na punkty sugerując się schematem blokowym i zestawem układów
scalonych, zaczynając od procesora wideo VPC3230.
3. Przetwarzanie sygnału wizyjnego w
Video Procesorze VPC3230
3.1. Informacje o układzie scalonym
Układ scalony VPC3230 jest centralnym elementem
jeśli chodzi o przetwarzanie sygnału wizyjnego. Większość procesu przetwarzania jest po stronie cyfrowej.
VPC zawiera część analogową i cyfrową oraz pośredniczące przetworniki analogowo-cyfrowe. To element
rodziny DIGIT3000. Materiały producenta (firmy Micronas)
nazywają ten układ scalony - Comb Filter Video Procesor.
Już w samej nazwie podkreślają one zatem, że układ zawiera filtr grzebieniowy. To 4H comb filter. Jego działanie
opiera się o linię opóźniającą aż czterech linii odchylania
poziomego. 4H Adaptive Comb Filter jest adaptacyjnym
filtrem cyfrowym, operuje na zdigitalizowanym już sygnale
CVBS. Służy do wydzielenia (lub rozdzielenia) sygnału
chrominancji i luminancji z Composite Video. Comb Filter pracuje w systemach PAL oraz NTSC i odpowiada
znanemu z analogowej techniki telewizyjnej filtrowi LC o
względnie płaskiej charakterystyce. W SECAM-ie to Bell
Filter. Filtr o tzw. charakterystyce dzwonowej. Taką też
CIN
VIN1
Analog
Front-end
Adaptive
Comb
Filter
VIN2
Color
Decoder
Y
NTSC
PAL
SECAM
Cr
Cb
VIN3
VIN4
NTSC
PAL
AGC
2×ADC
VOUT
Mixer
Saturation
Tint
Y
2D Scaler
PIP
Output
Formatter
Cr
Panorama
Mode
ITU-R 656
ITU-R 601
Cb
Contrast
Brightness
Peaking
Memory
Control
FB
RGB/
YCrCb
Processing Y
Analog
Component U/B
Cr
Matrix
Front-End
Contrast
V/R
Saturation Cb
Brightness
4 x ADC
FB
FB
Tint
I2C Bus
Clock
Gen.
20.25 MHz I2C Bus
Rys.3.1. Schemat blokowy procesora wideo VPC3230
SERWIS ELEKTRONIKI CrCb
OUT
YCOE
Y/G
RGB/
YCrCb
Y OUT
Sync
+
Clock
Generation
FIFO
CNTL
LL Clock
H Sync
V Sync
AVO
Opis działania OTV LCD Vestel chassis 17MB08
wspomnieć o obwodach klampowania sygnału, czyli o
odtwarzaniu składowej stałej pozwalającym na proste
sprzężenie sygnałów wizyjnych poprzez kondensatory.
Klampowania pozbawione jest jedynie wejście wydzielonej chrominancji, co jest oczywiste z uwagi na charakter tego sygnału. Zaoferowane przez układ kilka wejść
sygnałów analogowych nie ma istotnego znaczenia dla
procesu ich przetwarzania, upraszcza jedynie konstrukcję
i tak rozbudowanych w odbiorniku (z uwagi na wiele złącz)
kluczy analogowych. Temu zagadnieniu poświęcamy w
bieżącym artykule odrębny punkt (p.10). Wybór sygnału w
sekcji Analog Front End układu VPC3230 odbywa się jak
zwykle, informacją programową przesłaną magistralą I2C.
Oprócz Analog Front End’u, procesor wizyjny zawiera
także Analog Component Front End. Ten komunikuje się
z sygnałami RGB bądź YCbCr, co także można wybrać
programowo. Tego typu wejścia są dwa, a nadzoruje nimi
zewnętrzny Fast Blanking (np. z 16. pinu eurozłącza).
VPC3230 obsługuje także PIP. Zawiera w tym celu
dwuwymiarowy skaler o rozdzielczości 8-bitowej i standardowych rozmiarach 1/4, 1/9, 1/16 bądź 1/36 względem
pełnego okna obrazu. Układ obsługuje 15 predefiniowanych konfiguracji PIP oraz w pełni programowalny tzw.
expert mode.
VPC3230 zawiera także pewne elementy dekodera
systemu PAL plus. Zawiera „multi-standard sync processing” oraz pętlę PLL dosynchronizowującą zegar do
częstotliwości linii. Wszelkie typowe regulacje, którym
podlega sygnał wizyjny (jaskrawość, nasycenie, kontrast,
a także mniej oczywiste jak tint czy peaking) odbywają się
właśnie w tym układzie scalonym. Zakres programowalności jest bardzo szeroki i od strony procesora wizyjnego nie
ma istotnych różnic między regulacjami dokonywanymi w
trybie użytkownika czy service mode, a także regulacjami
w ogóle niedostępnymi, które jednak muszą się odbyć.
Mikrokontroler centralny dokonuje ich raz po włączeniu
odbiornika, w procesie bootowania. Można je zmienić
tylko poprzez wymianę software’u w pamięci programu.
VPC3230 wytwarza także potrzebne sygnały sterujące, gdy układ ma współpracować z zewnętrzną pamięcią
obrazu. W odbiorniku Vestel chassis 17MB08, taka jest
dopiero w aplikacji układu GM6015. I2C Bus jest magistralą komunikującą procesor wizyjny z procesorem
centralnym i w tym przypadku jest ona dwukierunkowa
(choć większość transmisji ma oczywisty jeden kierunek,
do VPC).
Procesory serii VPC32xx na swym wyjściu oferują
cyfrowy (8-bitowy) sygnał Y i Cr-Cb w formacie DIGIT3000
(4:2:2 dla YCrCb) z częstotliwością próbkowania 20.25
Mega-sampli/sekundę, a także formaty ITU-R 601 i ITU-R
656. W omawianym odbiorniku Vestel zaprogramowany
jest ten ostatni. W takim formacie sygnał przejmowany
jest do dalszej obróbki przez GM6015. Zatem jeszcze
parę słów o formatach transmisji BT.601 i BT.656. Temu
zagadnieniu poświęcamy podpunkt 3.2 bieżącego opracowania. Wcześniej warto jednak podkreślić znamienny
fakt, iż zastosowanie kwarcu o częstotliwości 20.25MHz
pozwala na synchroniczną pracę wszystkich cyfrowych
obwodów procesora we wszystkich standardach. W tym
celu, mimo dużej stabilności pracy oscylatora kwarcowe-
go, jest on nieznacznie podstrajany w zakresie ±150 ppm
(także informacją przesłaną drogą programową).
3.2. Informacja o formatach transmisji BT.601
oraz BT.656 oraz stosowanego w nich subsamplingu
Standardy o których mowa definiują sposób kodowania analogowego sygnału wizji dla TV Standard Definition
do postaci cyfrowej, jak również sposób transmisji tego
sygnału. Protokół definiuje zarówno transmisję równoległą, jak i szeregową. W omawianym zagadnieniu, opisu
działania odbiornika LCD, mamy do czynienia z transmisją na bardzo małe odległości. Transmisja sygnału
cyfrowego między układami scalonymi na jednej płytce
PCB. Omawiane protokoły nie ograniczają się jedynie do
takich aplikacji.
ITU-R Recommendation BT.601 jest protokołem starszym, został zdefiniowany już w 1982 roku. Funkcjonuje
pod skróconymi nazwami Rec.601, CCIR 601 lub BT.601.
Definiuje on sposób kodowania analogowej telewizji zarówno 525 linii 60Hz, jak i bliższego nam 625 linii 50Hz. W
celu cyfryzacji, z każdej linii pobieranych jest 720 próbek
dla sygnału luminancji i 360 próbek sygnału chrominancji.
Częstotliwość pobierania próbek luminancji jest stała i
wynosi 13.5MHz. Dla sygnału chrominancji próbek jest
tyle samo, jako że chrominancja zawiera 2 składowe Cr
i Cb. W przesyłanym, cyfrowym strumieniu danych zakodowane są także impulsy synchronizacji linii i pola. Pod
tym właśnie względem zasadniczo różnią się standardy
BT.601 i 656. Oba standardy stosują 8-bitowy sposób
kodowania dla pobieranych i przesyłanych próbek. W
BT.601 przyjęto, iż dla luminancji użyteczny zakres między
czernią a bielą to 16 do 235. Wartości 0 i 255 służą do
kodowania poziomów synchronizacji. Przyjęcie takiego
rozwiązania ogranicza użyteczny zakres kodowania
poniżej 8 bitów. W protokole BT.656 przesłanie próbek
z jednej linii odchylania poziomego poprzedzone jest
czterobitową preambułą SAV (Start of Active Video). SAV
może także zawierać informację o numerze linii. Przesłany
strumień danych zakończony jest także czterema bajtami
“End of Active Video” EAV. Na transmisję dodatkowych
bajtów jest miejsce, jest czas, gdyż jak łatwo przeliczyć,
próbkowanie z częstotliwością 13.5MHz pozwala pobrać
(lub przesłać) nieco więcej próbek danych, niż przyjęte
720 (dysponując czasem jednej linii analogowej telewizji
standardu zarówno 625 linii 50Hz jak i 525 linii 60Hz). W
standardzie BT.656 rozdzielczość 8-bitowa ograniczona
jest nieznacznie. Dla sygnału danych zabronione są
jedynie wartości skrajne 0 i 255. One identyfikują SAV i
EAV. Standard BT.656 nie ogranicza się do rozdzielczości
8-bitowej. Funkcjonuje także wersja 10-bitowa. Bajty (lub
10-bitowe słowa) transmitowane są z częstotliwością 27
Mbyte/sek. Jest to częstotliwość dwukrotnie wyższa od
próbkowania luminancji (13.5MHz), i uzasadniona jest
kodowaniem z subsamplingiem 4:2:2. Oba protokoły (ITU656 i 601) nie ograniczają się do transmisji równoległej
(aczkolwiek w omawianym odbiorniku chipy przekazują
sobie informację w formacie 8-bitowym równoległym).
Transmisja szeregowa wymaga oczywiście znacznego
zwiększenia częstotliwości taktowanych bitów. Dla słów
SERWIS ELEKTRONIKI Opis działania OTV LCD Vestel chassis 17MB08
8-bitowych jest to krotność ×8, co daje 216 Mbitów/s. W
ITU-601 także stosuje się transmisję słów 9-lub 10-bitowych. Tutaj jednak zwiększenie ilości bitów w transmitowanym słowie nie wynika ze zwiększenia rozdzielczości
bitowej, lecz ma na celu poprawę transmisji na duże
odległości. Dla 9 bitów trzeba przesłać aż 243 Mbity na
sekundę, dla słów 10-bitowych , 270 Mbit/sek. Dla ograniczenia tego strumienia zdefiniowano także 8-bitową
wersję danych pochodzących z próbek jedynie aktywnej
części sygnału wizyjnego. Strumień bitów udaje się wtedy
ograniczyć do 165.9 Mbit/sek. Przybliżone w bieżącym
punkcie standardy cyfryzacji analogowego sygnału telewizji są podstawą dla wielu standardów późniejszych,
łącznie z MPEG.
W powyższym opisie jedynie bardzo nieśmiało
wspomniano o sposobie kodowania koloru oznaczonym
„kryptonimem” 4:2:2. To jednak podstawa, dlatego należy się parę słów dodatkowego wyjaśnienia. Chroma
subsampling jest powszechną praktyką manipulowania
ilością informacji przydzielonej luminancji i informacji o
kolorze. W literaturze poświęconej systemom cyfrowym
powszechnie spotykamy tajemnicze skróty trzech cyfr
4:2:2, 4:2:1, 4:1:1, 4:2:0, i podobne. Aczkolwiek próbkowanie związane jest nieodłącznie z sygnałami cyfrowymi, źródło subsamplingu pochodzi z najodleglejszych
systemów analogowych. Spostrzeżenie, iż oko ludzkie
słabiej dostrzega różnice w kolorze aniżeli w jasności
było podstawą tworzenia wszystkich systemów telewizji
kolorowej. To dzięki niemu udało się „wepchnąć” chrominancję w zdefiniowaną szerokość kanału dla telewizji
czarno-białej, jedynie nieznacznie pogarszając pasmo
luminancji. Systemy cyfrowe robią użytek z tej samej
ułomności naszego wzroku, a powód jest niebagatelny,
gdyż ilości nieskompresowanych danych dla sygnału wizyjnego są ogromne. Mimo dostępnych obecnie wielkich
pojemności pamięci dla magazynowania tych danych oraz
możliwości transmisji dużych strumieni dzięki podążaniu
wciąż w górę z częstotliwościami taktującymi, kompresja
danych jest wciąż konieczna, i wręcz zbawienna. BT.601
i 656 to protokoły kodowania danych nieskompresowanych. Subsampling nie jest kompresją, a dopuszczalnym
ograniczeniem informacji która nie pogorszy w znaczący
sposób odtworzonego obrazu. Obraz kolorowy składa
się z trzech składowych i są to tradycyjnie (choć niekoniecznie) kolory R, G i B. Nie jest jednak ekonomiczne
przesyłanie informacji o kolorach podstawowych. Na samym początku stosuje się prostą operację arytmetyczną
skutkującą matrycowaniem i przeniesieniem przestrzeni
RGB do YUV. Te składowe są próbkowane i po stronie
cyfrowej zwą się już YCbCr. Aczkolwiek jest pewna różnica między pojęciami luminancja a Luma i chrominancja a
Chroma, nie tylko w przeniesieniu się na platformę cyfrową. Ograniczymy się do rozszyfrowania powszechnego
(i stosowanego też w omawianych standardach) skrótu
4:2:2. Odpowiada on sekwencji YCbCr i jako bazowe dla
luminancji przyjmuje się tradycyjnie 4 próbki. Czterem
próbkom lumy odpowiadają dwie próbki dla różnicowego
sygnału U i V. To się zgadza, lecz byłoby to za proste.
W takim ujęciu kodowanie 4:2:0 byłoby zupełnie pozbawione informacji o różnicowym kolorze czerwonym. To
wykluczałoby sens subsamplingu 4:2:0, który jest najpopularniejszym po 4:2:2. Niuanse wyjaśnimy w odrębnym
opracowaniu, dla 4:2:2 się zgadza, informacja o kolorze
zawiera tyle samo informacji co o jasności obrazu. Zysk
(względem braku subsamplingu, czyli kodowania 4:4:4)
wynosi 2/3 (4+2+2):(4+4+4), i podkreślamy, nie jest to
jeszcze kompresja danych. Takie „podpróbkowanie” zakłada protokół (kodowania sygnałów analogowej telewizji
do postaci cyfrowej) BT.601 i wywodzący się z niego
BT.656. VPC3230 zawiera osiem nóżek (Y0 do Y7) dla
8-bitowego cyfrowego sygnału Y, i tyleż samo dla C (C0 do
C7). Przyjęty protokół, według którego dane wystawiane
są do kolejnego procesora (Display Procesora) zakłada
jednak multipleksację informacji YCbCr, a więc wszystko
wędruje na liniach Y0 do Y7 (nogi 31 do 34 i 37 do 40).
Tego typu informacje przenosimy jednak do kolejnego
punktu, aplikacji procesora wideo w omawianym odbiorniku Vestel.
3.3. Aplikacja VPC3230 w odbiorniku Vestel
chassis 17MB08
Wejściowe sygnały (wizyjne) są następujące. Przede
wszystkim to CVBS z toru tuner-p.cz, oznaczony jako
CVBS_IF. Podany jest na wejście VIN2 (n.73). CVBS z
eurozłącz oraz Y (z SVHS-u) wchodzi wspólnym wejściem
na VIN1 (n.72). Sygnały te są jednak po drodze multipleksowane w specjalizowanym układzie scalonym Video
Matrix TEA6415 (opis w punkcie 8.2). Wejścia VIN3 i VIN4
procesora wizyjnego są niewykorzystane. Wykorzystane
jest wyjście VOUT (n.70). Powiela ono „analogowo” sygnał
wizyjny obrabiany cyfrowo w procesorze VCP3230. Sygnał
ten (poprzez wtórnik emiterowy) doprowadzony jest do
układu teletekstu. Składowa chrominancji wejścia SVHS
wchodzi na dedykowane wejście CIN (n.71). To ostatnie z
wykorzystanych wejść sekcji Front End’u. Wykorzystane są
jednak także dwa komplety wejść RGB. Tu jest rozbieżność
między schematem blokowym zaczerpniętym z instrukcji
serwisowej do omawianego chassis, a schematem ideowym
(zaczerpniętym z tych samych materiałów serwisowych).
Najwyraźniej chassis 17MB08 stosuje dwie opcje rozwiązania w tym zakresie. W sumie wejść RGB w odbiorniku są 3
komplety. Z dwóch złączy SCART oraz dekodera teletekstu
(sygnały RGB z wejścia PC-IN oraz, tak samo traktowane
Y-Pb-Pr omijają Video-Procesor, wchodząc przez przetwornik AC wprost na sckaler GM6015). VCP3230 oferuje dwa
wejścia RGB, a więc wymagany jest po drodze co najmniej
jeden RGB-Switch. Sygnały z eurozłączy multipleksowane są w specjalizowanym układzie scalonym PI5V330 (o
którym będzie jeszcze mowa). To by powinno wystarczyć.
RGB-scart-ów wchodzi na R1G1B1 procesora wizyjnego.
RGB-tekstu na drugie wejście RGB tego procesora. Wersja
ze schematu blokowego (a także opcja ze schematu ideowego) zakłada zastosowanie jeszcze jednego RGB-Switch’a.
To układ scalony TEA5114. Wszystkie analogowe klucze
sygnałów wizyjnych przełączane są drogą programową,
oprócz tego ostatniego układu scalonego. Tu sygnałem
przełączającym jest FB (Fast Blanking). FB1 pochodzi z
16. nóżek eurozłączy, jest on multipleksowany razem z
przynależnymi sygnałami RGB. FB2 pochodzi z FB-tekstu.
}
SERWIS ELEKTRONIKI Ciąg dalszy w następnym numerze