- Parafia Chrystusa Zbawiciela w Gdańsku Osowie

- Parafia Chrystusa Zbawiciela w Gdańsku Osowie

CZAS ADWENTU
Adwent - jest wezwaniem, aby wciąż przekraczać próg nadziei...
Otwórz się niebo pokryte chmurami
I Sprawiedliwy niech zejdzie z obłoków
Jak deszcz ożywczy, co zwilży pustynię
Naszego serca.
Otwórz się, ziemio, i wydaj swój Owoc
Zrodzony z Ojca i czystej Dziewicy,
Gdyż On przyniesie zbawienie i pokój
Całemu światu.
Przyjdź, Pojednanie, już więcej nie zwlekaj;
Niech Twa obecność przywróci nam łaskę,
I wprowadź wszystkich znużonych wędrowców
Do domu Ojca.
Znak Twój na niebie zabłyśnie narodom,
Gdy znów nadejdziesz, by sądzić sumienia;
Pamiętaj wtedy, żeś mieszkał wcielony
Pomiędzy nami.
Boży Baranku, czekamy na Ciebie
I pieśnią chwały wielbimy Twą dobroć;
Sławimy również i Ojca, i Ducha
w jedności z Tobą.
Amen.
LITURGIA ADWENTOWA
ADWENT (od łacińskiego słowa : adventus = przyjście) "jest okresem przygotowania do
uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna
Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego
przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu
czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania"
(Kalendarz liturgiczny,39).
Adwent przybliża wybitne postacie, które w różny sposób wyrażały swoje pragnienie i
wołanie o Zbawiciela. I tak w liturgii adwentowej jawi się prorok Izajasz. Jest on
przedstawicielem ludzi Starego Testamentu, tych sprawiedliwych, którzy z wiarą, nadzieją i
miłością oczekiwali zapowiedzianego przez proroków Zbawiciela. Jego "Rorate coeli de
super ... -"Spuście rosę, niebiosa, z góry. Sprawiedliwego wylejcie chmury" jest przewodnią
my ślą całego Adwentu. Adwent bowiem w istocie swej jest wielkim wołaniem ludzi o
Zbawiciela.
W liturgii adwentowej występuje też inna wielka postać - św. Jan Chrzciciel. Głos tego
"największego między narodzonymi z niewiast", jak go nazwał sam Chrystus Pan (por. Mt
11,11), rozbrzmiewa w liturgii tego okresu znanym wołaniem: "Głos wołającego na pustyni:
Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego!" (Łk 3,4). O nim mówią prawie
wszystkie Ewangelie niedziel adwentowych (z wyjątkiem pierwszej, poświęconej Sądowi
Ostatecznemu).
W liturgii adwentowej występuje też najważniejsza postać tego okresu, która jak zorza
zapowiada wschód słońca - jest nią Maryja Dziewica, Matka zapowiedzianego i
oczekiwanego Zbawiciela.
Od 17 do 24 grudnia, czyli w ostatnim tygodniu Adwentu, sławne adwentowe antyfony: "O
Mądrości! O Adonai! O Różdżko Jessego! O Kluczu Dawida! O Jutrzenko! O Królu
Narodów!" - błagają o przyjście Zbawiciela z coraz większą natarczywością.
Wreszcie, pod koniec Adwentu słyszymy w liturgii nabrzmiałe obietnicą słowa: "Patrz,
wszystko się wypełnia", a w końcu: "Dziś się dowiecie, że Pan przychodzi, a jutro ujrzycie
Jego chwałę".
Przewodnią myśl Adwentu dobrze odczytali chrześcijanie pierwszych wieków. To oni
wyrazili ją w błagalnym wołaniu: "Maranatha - Panie nasz, przyjdź". Jest to wołanie
człowieka, który tęskni za Zbawicielem. Cały czas Adwentu jest wielkim pragnieniem i
wołaniem za Zbawicielem.
Wierzyć sercem, świadczyć życiem...
GODNOŚĆ CZŁOWIEKA WEDŁUG KATECHIZMU KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
ABA, Gdańsk - Osowa, dnia 25 listopada 1997
W trzeciej części działu pierwszego Katechizmu Kościoła Katolickiego (KKK) znajduje się
rozdział zatytułowany Godność osoby ludzkiej. Rozdział ten obejmuje 8 artykułów, z których
pierwszy zatytułowany: Człowiek obrazem Boga, wyjaśnia i uzasadnia dlaczego godność
człowieka ma podstawę w stworzeniu na obraz i podobieństwo Boże. Artykuł ten obejmuje
punkty oznaczone numerami 1700- 1709. Pierwsze dwa punkty dla człowieka
nieprzygotowanego mogą okazać się trudne do zrozumienia. Ich treść może okazać się
bardziej zrozumiała po przywołaniu fragmentów treści Listu św. Pawła do Kolosan:
On jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia (1,15) - to słowa
o Chrystusie. Skoro więc Chrystus jest obrazem Boga niewidzialnego i przybrał niedoskonałe
ciało człowieka, to uprawniony wydaje się wniosek, iż temu niedoskonałemu człowiekowi
została przywrócona najwyższa godność, którą uzyskał będąc stworzony na obraz i
podobieństwo Boże.
Treść punktów 1703 do 1706 wydaje się o wiele łatwiejsza gdyż przedstawiają jak gdyby
atrybuty czyli cechy charakterystyczne godności człowieka. Przywołana konstytucja Gaudiam
et spes stwierdza, że człowiek jest jedynym stworzeniem na ziemi, które Bóg chciał dla niego
samego, a ponadto osoba ludzka obdarzona nieśmiertelną duszą przeznaczona jest do
szczęścia wiecznego.
Bardziej zwyczajnym atrybutem godności człowieka jest rozum, dzięki któremu, jak
podkreśla KKK człowiek jest zdolny do zrozumienia porządku rzeczy ustanowionego przez
Stwórcę.
Wynika z tego niedwuznacznie, że rozum ma służyć człowiekowi do poznawania porządku
rzeczy. Poznanie otaczającej rzeczywistości nie przychodzi jednak samoistnie. Człowiek jako
podmiot poznania musi ciężko pracować popełniając przy tym wiele pomyłek. Pomyłki są
często skutkiem niewiedzy ludzkiej, ale conaj mniej równie często są wynikiem pomyłki,
błędu, złego wyboru, dokonanego przy wykorzystaniu innego atrybutu ludzkiej godności
jakim jest wola człowieka. KKK w p. 1704 stwierdza, że dzięki swej woli (osoba ludzka) jest
zdolna kierować się sama z siebie do swojego własnego dobra, a wyrazem doskonałości jest
poszukiwanie i umiłowanie tego co prawdziwe i dobre.
Jednak kto z nas, patrząc sobie sam w oczy może potwierdzić, że sam z siebie kieruje się do
swojego, prawdziwego dobra.? Nie należy tego mylić jednak z egocentryzmem
Szczególnym znakiem obrazu Bożego w człowieku jest wolność człowieka. Ten atrybut
godności ludzkiej jest bardzo często brutalnie i bezwzględnie łamany, być może dlatego, że
uznanie wolności drugiego człowieka wymaga uszczuplenia swoich uprawnień. Konieczne
jest jak gdyby podzielenie się swoimi uprawnieniami z drugim człowiekiem, naszym bratem,
każdy zapewne z własnego, osobistego doświadczenia wie jak bardzo trudno przychodzi
przyznać rację bliźniemu, który odważył się zwrócić nam uwagę na niestosowność naszego
odezwania się, zachowania się itp. Albo spróbujmy sami zwrócić uwagę na niestosowność
zachowania się grupy wyrostków.
Niewłaściwe wykorzystanie wolności (czytaj wolnej woli) legło u podstaw pierwszego
ludzkiego dramatu egzystencjalnego jakim był grzech pierworodny prarodziców. Połączona z
tym utrata godności istoty ludzkiej okazała się możliwa jedynie dzięki Jezusowi Chrystusowi i
Jego Przenajświętszej Ofierze. Jest to ofiara, której do dzisiejszego dnia pozostaje niepojęta i i
nieogarniona.
Po pierwszym dramatycznym postępku wobec Boga, w człowieku pozostało swego rodzaju
pęknięcie sprawiające, że człowiek często dokonuje wyboru zła. Chcę dobrze, a idę za złem,
które jest takie kuszące i ładne. To pęknięcie w naturze człowieka sprawia, że koniecznym
okazało się stworzenie sakramentu pokuty. Temu zagadnieniu poświęcone dalsze punkty
artykułu pierwszego części trzeciej Katechizmu Kościoła Katolickiego.
Ogólnie można na zakończenie stwierdzić, że KKK nie jest wydawnictwem nadającym się do
czytania czy do wyuczenia na pamięć pewnych prawd wiary. Nie oznacza to wszakże, że jest
to książka od której należy stronić. Rozum został człowiekowi dany jako atrybut ludzkiej
godności po to, aby zrozumieć porządek ustanowiony przez Boga. Korzystajmy więc ochoczo
ze wszystkich atrybutów godności włącznie z rozumem.
Z cyklu: Nowy Katechizm O CNOCIE NADZIEI
Wujek
W poprzednim, wrześniowym numerze mówiliśmy ogólnie o cnotach człowieka, które są
trwały mi postawami i dyspozycjami umysłu i woli jednostki ludzkiej, które regulują nasze
działania, porządkują nasze uczucia oraz kierują naszym postępowaniem zgodnie z rozumem i
wiarą, w czynieniu dobra w otoczeniu.
Człowiek cnotliwy dobrowolnie czyni dobro, a nie względu na korzyści materialne lub z
przymusu.
Cnoty ludzkie nabywa się przez wychowanie, świadome czyny i wytrwale podejmowane
wysiłki, a dostępne są dla każdego, kształtując charakter człowieka, nawet gdy nie jest
chrześcijaninem.
Cnoty ludzkie zakorzenione są w trzech cnotach teologicznych: wierze, nadziei i miłości,
które odnoszą się bezpośrednio do Boga i czynią chrześcijanina zdolnym do życia w jedności
z Bogiem.
Adwent jest szczególnym czasem oczekiwania w nadziei na Narodzenie Chrystusa ponownie
w nas samych oraz w oczekiwaniu na ponowne Jego przyjście w końcu dziejów ludzkości. W
nadziei pragniemy naszego szczęścia, Królestwa niebieskiego i życia wiecznego, pokładając
ufność w obietnicach Chrystusa i opierając się nie na naszych siłach, ale na pomocy łaski
Ducha Świętego. Tą głęboką nadzieję przekazują nam wielokrotnie Apostołowie w listach
przesyłanych pierwszym gminom chrześcijańskim.
Cnota nadziei odpowiada dążeniu do szczęścia złożonemu przez Boga w sercu każdego
człowieka. Nadzieja podejmuje oczekiwania, które inspirują działania człowieka, oczyszcza je
aby skierować je na Królestwo niebieskie, chroni przed zwątpieniami; podtrzymuje w
opuszczeniu szczęścia człowieka; poszerza serce ludzkie w oczekiwaniu szczęścia wiecznego.
Żywa nadzieja chroni człowieka przed egoizmem i prowadzi do szczęścia miłości.
Nadzieja chrześcijańska podejmuje i uzupełnia nadzieję Izraela, który miał wzór w nadziei
Abrahama, który został poddany próbie ofiary Izaaka i oczyszczony w niej: "On to w nadziei
uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów" (Rz 4,18).
Nadzieja chrześcijańska rozwija się od początku przepowiadań Jezusa w ośmiu
błogosławieństwach. Błogosławieństwa podnoszą naszą nadzieję na Niebo jako nową Ziemię
Obiecaną.
Kościół modli się w nadziei, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni.
Możemy więc mieć nadzieję na chwałę nieba, obiecaną przez Boga tym, którzy Go miłują i
czynią Jego wolę. We wszystkich okolicznościach miejmy więc nadzieję, że łaską Bożą
wytrwamy do końca i otrzymamy radość nieba.
Ufajmy w Adwencie na przyjście Chrystusa.
ŚWIĘTY WOJCIECH A EWANGELIZACJA
Ks. Jarosław
W listopadzie parafia nasza przeżywała peregrynację relikwii św. Wojciecha. Ta niezwykła
wizyta stała się dla mnie przedmiotem refleksji nad misją Kościoła i miejscem w niej dla
każdego z nas.
W sierpniu tego roku przebywał w Gdańsku ojciec Thomas Forrest, który odpowiedzialny jest
za "Nową Ewangelizację". Dzięki środkom masowego przekazu dane mi było wsłuchiwać się
w jego refleksje nad znaczeniem Ewangelii i jej głoszenia. W swoich przemyśleniach o.
Thomas podkreślał znaczenie krzyża jako znaku, który przypomina nam o Dobrej Nowinie i
jej miłości do człowieka, a nie o kanonie praw mówiących: abyś był grzeczny, piękny i
ogładny... bo tam są także ci, którzy nie wyznają, że "Jezus jest Panem". W tym to kontekście
ukazał misję św. Wojciecha, którego życie przypominało z jednej strony przygody typowego
"pechowca" (odrzucony przez swoich diecezjan), a z drugiej strony "Bożego Szaleńca"
(szukający w pełni Jezusa).
Cały żywot Świętego Patrona podobny jest do życia człowieka poszukującego swego miejsca
w wierze, w Kościele, pragnącego spotkać się z Jezusem i doznać Jego obecności w swoim
życiu.
Nowa Ewangelizacja - o której mówił o. Forrest - to nic nadzwyczajnego, to przede
wszystkim nowe spojrzenie na Jezusa i Ewangelię, która stała się niestety - dla wielu
chrześcijan - historią, a Jezus bohaterem historycznym. Zredukowanie Pana i Jego Słów do
wydarzeń przeszłych jest pozbawieniem siebie samego autentycznej radości ze
Zmartwychwstania i Zesłania Ducha Świętego. Czytając Dzieje Apostolskie zaskakuje nas
radość ochrzczonych Żydów, mieszkańców krain Azji Mniejszej, miast greckich czy Rzymu.
Czym spowodowana była taka postawa? Na pewno prawdziwą wiarą i tym, że w centrum
życia był Jezus. Ten Jezus, który nie był przedstawiony przez św. Piotra, czy św. .Pawła "jako
sprawiedliwy Sędzia, który za dobro wynagradza, a za zło karze", ale jako Ten, który jest
Miłosierny. W naszej wierze sami doprowadziliśmy do sytuacji, kiedy Pana Boga traktujemy
jak "policjanta", pytając samych siebie: Czy to, co czynię jest grzechem, czy jeszcze nie?".
Takich dylematów nie powinien mieć uczeń Chrystusa. Wyjaśnieniem niech będą słowa św.
Augustyna: "Kochaj i rób co chcesz!"; obawa przed grzechem jest niewolą, a Jezus "do
wolności nas wyswobodził".
Strach, lęk towarzyszą nam w naszym odniesieniu do Pana Boga, sami stajemy się dla siebie
"uczonymi w Prawie czy Pismach", czy faryzeuszami. Obawa paraliżuje naszą
wolność...Przypomnij sobie , kiedy przyzwoliłeś - przyzwoliłaś na zło, co czułeś - czułaś.
Wobec miłości do Jezusa Chrystusa nie może być kompromisu ze złem, które zniewala nas i
powoduje, że miłość do Niego staje się karłowata i nieprawdziwa.
Patrząc dzisiaj, w Anno Domini 1997, na dzieje św. Wojciecha zauważymy jego miłość
wobec Pana i brak układania się ze złem. On i wielu męczenników może być wzorem Nowej
Ewangelizacji, która zdziera z nas pragnienie "kumania się ze światem", a zachęca do pójścia
za Jezusem Chrystusem. Gdy zwątpisz i zgubisz się - przypomnij sobie o Świętym Biskupie z
Pragi, a jeżeli jest On dla ciebie odległy czasowo - to skieruj swe serce do "Małej", pogodnej
Matki Teresy z Kalkuty.
DIECEZJALNA AKCJA KATOLICKA
Zenon Miller
W naszej Diecezji jest około 160 parafii. Prawie we wszystkich są Parafialne Oddziały Akcji
Katolickiej. Największy oddział liczy ponad 160 osób (jedna z parafii w Gdyni). W całej
Diecezji jest około 300 członków Akcji Katolickiej.
W każdą 3. sobotę miesiąca w sali Seminarium Duchownego w Oliwie odbywają się
spotkania informacyjne dla wszystkich członków, a dla prezesów oddziałów raz w miesiącu w
siedzibie Diecezjalnego Instytutu na ul Podkamarskiej 5. Stałe dyżury w tym Instytucie sąw
czwartki, w godzinach od 15.00 do 18.00 (tel. 301-39-82, fax 305-22-89).
Na spotkania informacyjne zapraszane są znane osoby z życia politycznego i społecznego
(byli zaproszeni: Krzaklewski, Rybicki, Płażyński) lub też osoby wyjaśniające określone
problemy (był socjolog z UG).
Z okazji święta Akcji Katolickiej w niedzielę Chrystusa Króla Wszechświata odbyła się
uroczysta Msza św. odprawiona przez Abp. Diecezji Gdańskiej .
KONKURS
POAK
Parafialny Oddział Akcji Katolickiej ogłasza KONKURS NA SZOPKI BETLEJEMSKIE dla
dzieci i młodzieży.
Oryginalne prace w postaci własnoręcznie wykonanych, przenośnych szopek lub stajenek, z
oświetleniem tradycyjnym lub elektrycznym należy przedstawić jury konkursowemu w piątek
dnia 19 grudnia 1997 r. miedzy godz. 17.00 a 19.00 w bibliotece parafialnej. Oceniane będą
walory artystyczne szopek oraz koncepcje rozwiązań technicznych.
Ogłoszenie wyników konkursu oraz wręczenie nagród odbędzie się w niedzielę dnia 21
grudnia br. w dolnym kościele o godzinie 11.30 ( po zakończeniu Mszy św. o 10.30).
Wszystkie prace konkursowe eksponowane będą na wystawie w dolnym kościele w okresie
Bożego Narodzenia.
INFORMACJE PARAFIALNE
MSZE ŚW. W NIEDZIELE I ŚWIĘTA
7.30, 9.30 młodzieżowa, 10.30 dla dzieci, 12.00 suma, Msza popołudniowa 16.00.
MSZE ŚW. W TYGODNIU
8.00, 17.00, 18.00.
INTENCJE MSZALNE
zgłoszenia po każdej Mszy św. w zakrystii
CHRZTY
w drugą niedzielę miesiąca o godzinie 15.45; zgłoszenie do księdza po którejkolwiek Mszy
św.; informacje w kancelarii.
ŚLUBY
zgłoszenie do księdza po którejkolwiek Mszy św.; informacje w kancelarii
SPOWIEDŹ SW.
w dnie powszednie i niedziele przed każdą Mszą św.
OBŁOŻNIE CHORZY
odwiedziny duszpasterzy w pierwszy piątek miesiąca od godz. 10.00
KANCELARIA PARAFIALNA
- pok. l przy dolnym kościele; czynna od poniedz. do piątku od 17.00 do 18.00.
PARAFIALNA GRUPA "CARITAS"
pok. 3 przy dolnym kościele; dyżury w poniedziałki, środy od godz 17.00 do 18.00; w każdą
ostatnią niedzielę miesiąca po wszystkich Mszach św. grupa zbiera datki na dożywianie
dzieci.
SPOTKANIA BIBLIJNE
w każdy 3.czwartek miesiąca o 18.30
BIBLIOTEKA PARAFIALNA otwarta w środy od 17.00 do 18.00
ZESPÓŁ ŚPIEWACZY
Próby chóru w każdy poniedziałek o godzinie 18.30 i niedziele o 10.30
NAUCZYCIEL PORADNICTWA RODZINNEGO
przyjmuje w każdą środę od 17.00 do 18.00 w pokoju nr l przy dolnym kościele
ZNAKI CZASU
Rozmowy na tematy kulturowo-społeczne; spotkania w salce katechet. w 2. środę każdego
miesiąca po Mszy św. o 18.00.
AKCJA KATOLICKA
Zebrania w l. środę każdego miesiąca po Mszy św. o godz. 18.00.
WSPÓLNOTA "DROGA DO EMAUS"
Spotkania w niedziele: o godz.15.00 dla młodzieży, o godz. 17.00 dla dorosłych