Nondualizm Kursu cudów i niedwoistość

Nondualizm Kursu cudów
i niedwoistość adwaitawedanta
na przykładzie Asztawakragity
– podobieństwa i różnice
Skrypt dla studentów
Warsztaty W10
Warszawa, 28 maja 2011
Wstęp
Studiując notatki Helen, opublikowane później jako Kurs cudów, Bill Thetford stwierdził: „Przecież to jest chrześcijańska Wedanta!” Helen uwaga Billa
początkowo nic nie powiedziała, ponieważ nie wiedziała nic na temat hinduizmu. W sanskrycie, weda oznacza wiedzę, natomiast anta – zwieńczenie.
Wedy – święte księgi hinduizmu – zostały zebrane między VI a IV w. pne.
W Ewangeliach Nowego Testamentu jest mowa o dwunastoletnim Jezusie
nauczającym w świątyni, po czym Jego chrzcie w Jordanie gdy miał 30 lat. (Łk
3, 23) Siedemnaście lat życia Jezusa ewangelista Łukasz kwituje jednym zdaniem: „Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.”
(Łk 2, 52). Lecz czy postępy te czynił w rodzinnym domu, czy gdzie indziej?
W 1887 r. rosyjski podróżnik Mikołaj Notowicz, przebywając w tybetańskim klaszorze Himis w Leh, Ladakh, dowiedział się od tamtejszego lamy o
istnieniu tekstu, zatytułowanego „Żywot świętego Issy, najlepszego z synów
człowieczych”. Tekst, przetłumaczony na język tybetański z wymarłego języka Păli, został za pośrednictwem tłumacza odczytany Notowiczowi. Podróżnik spisał tekst, po czym dokonał jego redakcji polegającej na pogrupowaniu „luźnych” wersów w ciągłą całość i dodaniu narracji. W 1893 r. praca
Notowitcza została udostępniona publicznie na forum międzynarodowym
przez śri Virchanda Gandhiego w Chicago. Gandhi był ważnym delegatem
do Pierwszego Parlamentu Religii Światowych. On również przetłumaczył
ten sam tekst ze starożytnego manuskryptu tybetańskiego i opublikował go
w 1894 r. po francusku pod tytułem La vie inconnue de Jesus Christ. Potem
ukazały się jego przekłady na inne języki.
Niezwykły tekst od chwili jego opublikowania wzbudził zrozumiałe kontrowersje. Twierdzono, że nie ma żadnych dowodów pobytu Notowicza w Himis. Tamtejsi duchowni mieli podpisać dokument demaskujący Notowicza
jako kłamcę. Jednym ze sceptyków, zaangażowanych w demistyfikację „od
kryć” Notowicza był Śwami Abhedananda. W tym celu udał się do klasztoru
Himis, zdeterminowany odnaleźć manuskrypt lub zdemaskować kłamstwa.
Jego dziennik podróży, zatytułowany Kashmir O Tibetti, zawiera relację pobytu w klasztorze i bengalski przekład 224 wersów – niemal identyczny z
tekstem Notowicza.
W 1925 r. rosyjski filozof Mikołaj Roerich, również odwiedził klasztor Himis, gdzie zobaczył te same księgi, które widzieli Notowicz i Abhedananda.
Zatem istnienie dokumetu mówiącego o tym, że Jezus „czynił postępy w mądrości” przebywając w tybetańskim klasztorze, skąd wrócił po 17 latach, by
prowadzić działalność publiczną wśród ludu Izraela, jest potwierdzone przez
co najmniej trzech niezależnych świadków. Ich relacje stały się tematem wielu publikacji, w tym bestselleru Holgera Kerstena.1 Pierwszą część warsztatów poświęcimy lekturze i dyskusji na temat „Żywotu świętego Issy”, którego
przekład zamieściłem w pierwszej części niniejszej broszury.
Wiedza o pobycie Jezusa w Indiach nie jest istotna dla studiowania Kursu
cudów, którego Autor nas zapewnia: Zostanie ci powiedziane wszystko, co powinieneś wiedzieć. (T 3,4.3). Jednak prace Notowicza i innych rzucają światło
na znaczenie pewnych wersów Starego Testamentu (2 Kr 2,11, Ml 3,23) i niezrozumiałych wypowiedzi Jezusa w Nowym Testamencie, w których mógł
mieć na myśli reinkarnację (Mt 11,11-15; 17,10-13). Warto zwrócić uwagę,
że słowa Jezusa „kto ma uszy, niechaj słucha” nie są pustym, stylistycznym
ozdobnikiem, lecz padały zawsze, gdy mówił o niezwykłych i trudnych do
zrozumienia ideach.
Jezus poświęca reinkarnacji całą sekcję w Podręczniku dla nauczycieli – jednej z części Kursu cudów, omawiając zarówno pozytywne, jak i negatywne
aspekty tej idei. Przeświadczenie o reinkarnacji może sprawić, że albo będziemy chełpić się naszymi przeszłymi dokonaniami, albo pozostawimy decyzję o
Niebie do podjęcia naszej przyszłej inkarnacji. Obie postawy są niewłaściwym
posługiwaniem się ideą reinkarnacji i skutkują stratą czasu zamiast jego skróceniem, a przecież właśnie skrócenie czasu nauki jest celem cudów! Trzeba
pamiętać, że jedynym czasem, gdy możemy podjąć decyzję o przebudzeniu ze
snu osobności od Boga (śmierci) do szczęśliwości (życia w Niebie) jest teraz. A
zatem...
Po co czekać na Niebo? Ono jest tutaj już dziś. Czas jest wielkim
złudzeniem, że jest przeszłością lub w przyszłości. Lecz to być
nie może, jeżeli ono jest tym, gdzie Bóg chce, by Jego Syn był.
Czy wola Boża może być w przeszłości lub dopiero się stać?
Podręcznik dla Nauczycieli, C 917,1-5
W drugiej części warsztatów zapoznamy się z zamieszczoną w dalszej części
niniejszej broszury Asztawakragitą – poematem wchodzącym w skład adwaitawedanty. Przedyskutujemy zasadnicze idee padające w Asztawakragicie
i porównamy je z podstawowymi założeniami Kursu cudów, ze szczególnym
uwzględnieniem nondualizmu obu dokumentów. Porównania dokonamy
w świetle stwierdzenia padającego we „Wprowadzeniu” do Kursu cudów:
Uniwersalna teologia jest niemożliwa, lecz uniwersalne
doświadczenie jest nie tylko możliwe, ale wręcz konieczne.
Według jego autora, „Kurs cudów jest jedną z wielu ścieżek prowadzących
do Boga”. Nie jest ścieżką ani gorszą, ani lepszą, lecz z pewnością oryginalną
i unikalną. Aby zajść nią jak najdalej, nie należy mylić jej z innymi ścieżkami,
bo możemy zbłądzić.