badanie anizeikonii

B
BA
AD
DA
AN
NIIE
EA
AN
NIIZ
ZE
EIIK
KO
ON
NIIII
Wada anizeikonii polega, jak wiadomo, na niemożności skojarzenia obrazów z .powodu różnicy ich
wielkości w oku lewym i prawym.
Wada ta ujawnia się wówczas, gdy przez, skorygowanie wad refrakcji nastąpi zmiana stosunku
wielkości obrazów, do jakiej pacjent się przyzwyczaił. Wobec tego jasne Jest, że badanie tej wady
powinno się odbywać w szkłach, które zastosowano do korekcji refrakcji.
Poniżej opisano metody wykrywania tej wady na zasadzie podziału widzenia obuocznie
obserwowanego przedmiotu, w ten sposób, aby oko lewe widziało tylko jedną połowę tego przedmiotu, a
oko prawe — tylko drugą.
Jeżeli obserwując dwuocznie jasny kwadrat, przed okiem prawym umieścić szkło czerwone, a przed
okiem lewym —- szkło zielone, i przysłonić kwadrat tak, że prawą jego połowę zasłoni szkło czerwone, a
lewą—szkło zielone. to oko lewe zobaczy tylko tę połowę kwadratu, która jest zasłonięta szkłem zielonym
(rys. 1). W środku kwadratu 'pozostaje pole nie zasłonięte filtrami barwnymi. Dla ułatwienia kojarzenia
obrazów barwnych - pole to jest widziane, jako białe przez oba oczy jednocześnie. Na rys. 1 a pokazano
obraz widziany okiem lewym, na rys. 1 b okiem prawym; na rys. 1 c obuocznie. Obrazy będą tak widziane
w przypadku braku anizeikonii.
Gdy występuje anizeikonia, obraz widziany jednym okiem będzie większy niż drugim (rys. 2 a, b, c).
Zamiast filtrów barwnych, dla otrzymania podziału widzenia stosuje się obecnie filtry polaryzacyjne.
Jeżeli przed okiem prawym ustawić polaroid o pionowej płaszczyźnie polaryzacji prawą połowę
kwadratu przysłonić polaroidem również o pionowe}; płaszczyźnie polaryzacji, przed okiem lewym zaś
ustawić polaroid o poziomej płaszczyźnie polaryzacji, a lewą stronę kwadratu zasłonić polaroidem o
poziomej płaszczyźnie polaryzacji, to oko prawe będzie widziało tylko prawą stronę kwadratu a oko
lewe— tylko lewą.
L
P
a)
L
P
b)
L
P
c)
Rys. 1. Test eikonometru barwnego widziany przy braku
anizeikonii: a) obraz widziany okiem lewym, b) obraz
widziany okiem prawym, c) obraz widziany obuocznie.
L
P
a)
L
P
b)
L P
c)
Rys. 2. Test eikonometru barwnego widziany: przy
anizeikonii: a) obraz widziany okiem lewym, b) obraz
widziana okiem prawym, c) obraz widziany obuocznie
Metoda badania anizeikonii za pomocą polaryzacyjnych dają lepsze rezultaty niż za pomocą
filtrów barwnych, bo nie męczy wzroku i jest dokładniejsza.
Aby skorygować anizeikonię, należy doprowadzić obrazy w oku prawym i lewym do
jednakowej wielkości, co jak wiadomo, osiąga się za pomocą układów powiększających, czyli
okularów lornetkowych. Jeżeli np. pacjent widzi okiem lewym obraz mniejszy, stosuje się na to oko
układ lornetkowy o coraz większym powiększeniu aż do osiągnięcia zrównania obrazów w oku
prawym i lewym.
Do wykrywania i bezpośredniego pomiaru anizeikonii, czyli stosunku wielkości obrazów w oku
prawym i lewym, służą specjalne przyrządy, zwane eikonometrami. Odpowiedni mechanizm
zmienia wielkości jednego okienka, tworzącego prawą połowę kwadratu. Równocześnie ze
zmniejszeniem wielkości tej połowy kwadratu zmniejsza się obraz w obu prawym. Manipulując
mechanizmem, można doprowadzić do zrównania wielkości obrazów w obu oczach.
Mechanizm zmniejszający wielkość okienka ma podziałkę, na której odczytuje się wielkość
obrazu. Jeżeli np. lewa połowa kwadratu ma bok 30 mm, a dla zrównania wielkości obrazów należy
prawą połowę zmniejszyć do 20 mm, to znaczy, że stosunek obrazów w oku prawym i lewym jest
jak 30/20, czyli 1,5. Oznacza to, iż dla zrównania obrazów należy przed oko lewe dać układ
lornetkowy o powiększeniu 1,5 raza.
A. Hein, A.Sidorowicz, T. Wagnerowski; Oko i okulary str. 194-196