styl publicystyczno

styl publicystyczno-dziennikarski
•
współistnienie środków językowych "literackich" i słownictwa specjalistycznego z licznymi
zwrotami i wyrażeniami potocznymi, a nawet dosadnymi, o silnym zabarwieniu emocjonalnym;
•
w składni przeważają zdania krótkie o nieskomplikowanej budowie;
•
tendencja do skrótowości wypowiedzi; komunikatywność;
•
konieczność szybkiego przekazywania informacji wpływa na niestaranność, a nawet
niepoprawność języka dziennikarskiego: nadużywanie wyrazów obcych, wyrazów "modnych" i
szablonów frazeologicznych oraz niestaranna konstrukcja zdań, braki polegające na użyciu
wyrazów niewłaściwych pod względem znaczeniowym i stylistycznym;
•
artykuł rozpoczyna informacja o komentowanym zdarzeniu, pytanie problemowe, cytat, anegdota,
postawienie tezy, a kończy podsumowanie lub efektowna puenta;
•
wywód opiera się na serii argumentów i kontrargumentów, ważne jest logiczne uporządkowanie;
•
sugestywność; cel: wywarcie wpływu na myśli, wyobraźnię odbiorcy, przekonanie adresata o
słuszności głoszonych tez lub poinformowanie go o aktualnej sytuacji w jakiejś dziedzinie;
•
atrakcyjny nagłówek, który ma przyciągnąć uwagę czytelnika;
styl naukowy
•
precyzja w formułowaniu wypowiedzi – jasność i dokładność przedstawiania rzeczywistości;
•
wypowiedz logicznie uporządkowana; podział na np. akapity, paragrafy; występują przypisy,
bibliografia;
•
cel: przekazywanie obiektywnej prawdy; formułowanie wniosków;
•
obiektywizm;
•
wyrazy jednoznaczne, abstrakcyjne, brak natomiast wyrazów zabarwionych emocjonalnie oraz
rozbudowanej synonimiki, mogącej zaciemnić sens wypowiedzi, utrudnić jej zrozumienie;
•
terminy, często definiowane w toku wypowiedzi; duży udział terminologii to podstawowa
właściwość stylu naukowego;
•
neologizmy, związane z nazywaniem nowych rzeczy i zjawisk;
•
wyrazy obce i zapożyczone, konieczne w związku z międzynarodowym charakterem nauki;
•
składnia odznacza się dużym stopniem zintelektualizowania, dominują zdania złożone
podrzędnie, i to wielokrotnie;
•
tzw. wskaźniki nawiązania: w związku z tym...; wynika z tego, że...; po pierwsze,... po drugie...;
jak zostało powiedziane... itp. – nawiązania takie zwiększają spoistość wypowiedzi;
•
może występować tzw. „my” autorskie.
Artykuł popularnonaukowy powinien charakteryzować styl obiektywny, zintelektualizowany, sądy muszą
być uzasadnione, słownictwo – jednoznaczne.
•
terminy i wyjaśnienia terminów,
•
przewaga zdań złożonych (rozbudowanych),
•
przytaczanie dat, faktów (rzeczowość),
•
niewiele środków stylistycznych (dominująca funkcja – funkcja informacyjna),
•
służy popularyzacji jakiegoś zagadnienia naukowego;
•
autor nie unika środków obrazowania, objaśnia także znaczenie używanych terminów, ponieważ
adresatem jest czytelnik bez odpowiedniego przygotowania fachowego.
Styl popularno-naukowy jest odmianą stylu naukowego.