Strzelcy rosyjscy cd

Strzelcy rosyjscy c.d.
Jak było powiedziane przedtem jegrzy używani byli rownież do osłony
kolumn marszowych. Podczas bitwy pod Austerlitz oddział jegrów
maszerował na przedzie kolumny piechoty i formował się w formację
tyralierską wtedy gdy zaszła taka potrzeba. Hrabia de Langeron – francuski
emigrant w rosyjskiej słubie od 1790 roku, dowódca 2giej kolumny armii
sprzymierzonej pod Austerlitz, pisze że podczas porannego marszu
(chodzi o dzień bitwy pod Austerlitz – przy.tłm) wysłał 8my Pułk Jegrów,
wspomagany przez batalion grenadierów Vyborgskiego Regimentu
Muszkieterskiego przeciwko francuskim strzelcom (woltyżerom), którzy
pojawili się na prawej stronie jego kolumny. Trzeci batalion regimentu
jegierskiego został uformowany w foramcje tyralierską i gdy Francuscy
strzelcy zostali odciagnięci, jegrzy i grenadierzy zajęli ich miejsce ponownie
na czele kolumny. Brak jegrów na czele 4 kolumny pod Austerlitz był
prawdopodobnie przyczyną tego, że Novogrodzki Pułk Muszkieterów, który
maszerował na czele kolumny został nagle zaskoczony przez pojawienie się
tak blisko oddziałów francuskich.
Jegrzy nie tylko służyli do odciągnia i walki z obcymi strzelcami , ale
również mieli wiazać głównie siły wroga w celu zakrycia innych oddziałów,
gdy te maszerowały lub formowały się do ataku. Major-generał Miller szef
7 Pułku Jegierskiego napisał w swoim raporcie o bitiwe pod Austerlitz,
że jego pułk gdy maszerował na czele 3 kolumny został zaangażowany
w walkę z wrogimi strzelcami, odciągnął przeciwnika z wioski i zamku
Sokolnitz, przejął dwa wrogie działa, przegonił wroga do wzgórz za wioską
i utrzymywał się tam, osłonił marsz kolumną własnych wojsk przez wioskę,
a gdy wroga kawaleria spróbowała zaatakować czoło kolumny marszowej,
która właśnie opuszczała wioskę, wrócił on ze swoim pułkiem i jeszcze raz
odparł wroga.
Jegrzy nie mogli być obecni wszędzie i od pierwszego starcia z Francuzami
było wiele sytuacji gdy muszkieterzy i grenadierzy musieli wydzielić część
swoich ludzi jako strzelców. 3/15 października przed peirwszymi starciami
z Francuzami w okolicach Braunau, gdy jego armia zebrała się po długim
marszu o oddzielnych kolumnach Kutuzov wydał rozkaz, który zawierał
następujące zdanie: „batalion maszerujący przez teren pokryty lasami lub
czymś podobnym, lub gdy maszeruje przez wioskę lub coś podobnego
powinien pchnąć strzelców aby osłonić się jeśli zajdzie taka potrzeba bez
czakania na rozkaz swojego generała”. Podczas bitwy – jak zapisane jest
www.kompaniawoltyzerow.pl
w raportach – żołnierze wyznaczeni do pełniania roli strzelców z pułków
muszkieterskich i grenadierskich zazwyczaj wysyłani byli aby wesprzeć
jegrów – ich zadaniem było trzymać wrogich strzelców w odległości, a jeśli
jegrów nie było w pobliżu, by prowadzić pogoń za wrogiem w trudnym
terenie. Ogólnie mówiąc w 1805 wysyłanie piechoty liniowej do walki
jako strzelców wspominane jest na tyle często, że może być uznane za
coś normalnego. Wysyłanie grenadierów do roli strzelców nie było zbyt
dobrym rozwiązaniem ponieważ nie byli oni ani odpowiednio wyposażeni,
ani wyszkoleni do tego zadania - zostało to wspomniane w pamiętnikach
F.N . Glinki – adjutanta Generała M.A.Miloradovich w 1805: “ Pod
Krems [Dürnstein, 30 październik/11 listopad 1805], nasi bardzo wysocy
grenadierzy z dużymi kitami byli wysyłani do walki strzeleckiej, niscy i słabi
Francuzi ukryci za skałami wystrzeliwali ich tak jak im się tylko chciało”.
Glinka twierdził również, że rosyjscy szeregowi nie byli szkoleni, aby
ukrywać sie za przeszkodami i takie działanie uważali nawet za haniebne
i zamiast tego maszerowali prosto na wroga. Uważał on więc, że niezbędnym
jest trenowanie ich w prawidłowy sposób. Generał Miloradovich w
swoim raporcie do Kutuzova z walki o Krems napisał, że nawet niektórzy
oficerowie dowodzący strzelcami szli bez zasłony przed siebie pomimo
instrukcji, że powinni pozostać w ukryciu – skutkowało to bardzo ciężkimi
stratami. Generalnie można stwierdzić, że rosyjscy strzelcy w 1805 byli
w stanie trzymać wroga w oddalaniu ale prawdopodobnie ponosili
nieproporconojalne straty w stosunku do przeciwnika.
Również ogień muszkietów francuskich zarówno w zwartej jak i rozporoszonej formacji był znacząco szybszy i celniejszy niż ten piechoty
rosyjskiej. Istniało kilka przyczyn tego stanu rzeczy: niewystarczający trening
w prowadzeniu celnego ognia, złej jakości muszkiety (zła lub zbyt stara
lufa, proste stopki od karabinu, muszkiety różnego kalibru w tym samym
pułku itd...) oraz złej jakości proch (był on prawie taki sam jak w artylerii).
Jak już zostało powiedziane żołnierze dostawali zbyt mało kul rocznie do
treningu strzeleckiego. Żywe próby zostały podjęte zaraz po zakońćzeniu
kampanii 1805 . Nowa zakrzywiona stopka muszkietu - lepsza do celowania
we wskazany cel została wprowadzona - od tego czasu wydanych zostało
wiele instrukcji i rozkazów, gdzie trening w celnym strzelaniu był mocno
zalecany. W Kostromskim Pułku Muszkieterskim powołanym w 1805,
podczas treningu każdy rekrut otrzymywał proch starczajacy do oddania stu
strzałów oraz trzydzieści kul oraz drewnianą tablicę wysoką na 2,75 arshin
(1.95m) i szeroką na 1 arshin (0,71m), którą używali jako cel (ustawiania
www.kompaniawoltyzerow.pl
była ona przed wałem ziemnym, który ułatwiał później odnalezienie kul.
Niestety nie było dostatecznie dużo czasu na wyciagnięcie koszysci z tego
działania, gdyż w 1806 Rosja ponownie zaangażowała się w wojnę przeciwko
Francji, oraz rozpoczęła nową przeciw Turcji.
Poniższy artykuł jest częściowym tłumaczeniem pracy:
e Russian foot skirmishers in the 18th century. (from: Tactics of the Russian Army in the
Napoleonic Wars.) By Alexander & Yurii Zhmodikov,
woltyżer l`Aimant
www.kompaniawoltyzerow.pl