Radość przemijania? The joy of transience? - Polish
Transkrypt
Radość przemijania? The joy of transience? - Polish
6501 Lansing Ave. Cleveland, OH 44105 216-883-2828 e-mail: [email protected] www.polishcenterofcleveland.org POLISH-AMERICAN November 2014, No. 11/147 Listopad 2014, Nr 11/147 Radość przemijania? Tym razem nie o tych, co odeszli lecz o tych, co pozostają… Człowiek, to brzmi dumnie...? Chyba czasami zbyt zarozumiale, bo jak to się ma choćby do ulotności czasu, naszego czasu? Nie potrafimy go zatrzymać, nie potrafimy zatrzymać chwili, choćby była najpiękniejsza.... Bo czas przemija, wszystko przemija, nic nie jest trwałe, nic nie jest wieczne... poza nieśmiertelnością ludzkiej duszy, dla tych, którzy wierzą, że ją posiadają. Koniec października i początek listopada to dobra okazja do refleksji o przemijaniu. Jesienna aura, dzień Wszystkich Świętych i Wspomnienie Zmarłych budują odpowiednio melancholijno-nostalgiczny nastrój. Ale nie musi, a nawet nie powinno to być smutne, bo nostalgia to tęsknota za czymś, czego już nie ma tu i teraz, ale co było piękne, miłe, przyjemne... Jeśli sięgniemy pamięcią do rodzinnych stron, wspomnimy polskie cmentarze, to z pewnym zdziwieniem dostrzeżemy, że w okresie listopadowym nie budzą one lęku, a powodują zadumę, melancholię; człowiek The joy of transience? This time not about those who left, but about those who remain... Man, it sounds proudly…? Surely sometimes too conceited, because how is it in comparison to passing of time, our time? We are unable to stop it, we are unable to stop the moment, even if it is the most beautiful moment… Because time is passing, everything is passing, nothing is permanent, nothing is forever… beyond the immortality of the human soul, for those, who believe they have it. The end of October and the beginning of November give us an opportunity to reflect on the transience. The autumn weather, the All Saint’s day and the Memory of the Dead build appropriately melancholic and nostalgic mood. But it does not have to, even it should not be sad, because nostalgia is a longing for something that is not here and now, but for something that was beautiful, nice, pleasant… When our memory takes us to our homeland, when we recall Polish cemeteries, we notice with some surprise that during the month of November they do not bring fear, Forum - November 2014 - zatrzymuje się na chwilę, na dłużej... wśród kwiatów, lampionów i bliskich, wiedząc, że kiedyś przybędzie tu ostatni raz i ... pozostanie. Jesień! Bardzo lubię tę porę roku; mimowolnie "zdejmuję nogę z gazu życia", zamyślam się, robię pewne podsumowanie: ile zostało z wiosennego biegu, a ile jeszcze z biegu życia... Gabriel García Márquez, kolumbijski noblista, napisał kiedyś: „Niech człek się żaden nie łudzi, że to, co dopiero się budzi i ma nadejść, trwać będzie dłużej niż to, co sam dotąd widział na oczy własne. [...] Bo wszystko mija jednako i właśnie tak minąć musi”. W zadumie nad przemijaniem chodzi o znalezienie właściwej perspektywy dla wszystkiego, co robimy na tym świecie. Pozytywnej perspektywy. Bo przecież, jak napisał Hermann Hesse (niemieckoszwajcarski noblista), „Piękno możliwe jest tylko w przemijaniu”. A piękno, jest nam, ludziom, w życiu bardzo potrzebne. Jeżeli będziemy potrafili cieszyć się pięknem i dobrem, to nie będzie żalu po tym, co przemija; czerpać z tego, co piękne z nadzieją, na to, że można coś dobrego uczynić, to remedium na tesknotę za tym, co przeminęło. Nie przerażajmy się więc przemijaniem naszych dni i lat, pamiętajmy o tym, co było piękne i szukajmy tegoż piękna wokół siebie i w drugim człowieku, nawet jeśli jest ono ukryte, czasem bardzo głęboko... Warto! Piękne jest to, co już było, co za nami, co przeminęło. Obcowanie z przemijaniem, to jak zamknięcie kolejnej butelki z listem, wrzuconej do oceanu; troche jeszcze rozmyślań o tych, które odpłynęły, potrzeba, ale lepiej skupić się na tych, które czekają by wypełnić je kolejnym ciekawym tekstem, który, Ktoś kiedys "przeczyta". Najważniejsze jednak, to baczyć, by nie pozostały puste kartki w kolejnej puszczanej na wodę butelce... Warto tak zadbać o nasze przemijanie, aby pozostało jak najdlużej ciepłym wspomnieniem dla tych, co pozostaną po nas... ks. Jerzy Page 2 but cause us to muse, bring us melancholy; human stops now for a moment, for a little longer… among flowers, lanterns and loved ones, knowing, that one day he will come here for the last time and… will remain. Autumn! I like this season very much; I involuntarily “take off my foot from the pedal of life”, I muse, I do a summary: how much is left from the gear of Spring, and how much from the gear of life… Gabriel Garcia Márquez, the Colombian Nobel prize winner, wrote some time ago: “Let no man deceive himself that what only just wakes up and is to come will last longer than what he saw until now with his own eyes. […] Because everything passes equally and this is how it must pass.” When thinking about transience it comes to finding a proper perspective for everything that we do in this world. A positive perspective. Because, as wrote Hermann Hesse (German-Swiss Nobel prize winner), “Beauty is possible only in passing.” And beauty is for us, humans, very much needed in our lives. If we are going to be able to enjoy beauty and goodness, we will not regret the transience; we will take what is beautiful with hope that we can do good; this is a remedy for longing after what passed. Let’s not be frightened by the passing of our days and years, let’s remember what was beautiful, and let’s look for this beauty around us and in another human being, even if it is hidden, sometimes very deep… It is worth it! Beautiful is this what was, what is behind us, what passed. Association with passing is like closing another bottle with a letter to be thrown to the ocean; a little thought about those which floated away, but better to concentrate on these which wait to be filled with another interesting text, which Someone will someday “read.” Although the most important is to make sure there are no blank pages in the next bottle thrown unto water… It is worth to take care about our passing, so it will stay as long as possible, a warm reminiscence for those who remain after us… Father Jerzy Forum - November 2014 - Page 3 Polonia Cleveland is not just a Soccer Club - it’s a Way of Life by Karol Boryka What truly attracted me to the sport of soccer was its ability to connect people and keep them together. I began playing as a fourteen-year-old boy when my dad would bring me to his Polonia Over-30 team practices every Wednesday. There was something riveting and refreshing about a bunch of grown men who, even after a long day’s work, would chase tirelessly after a ball and seem to forget all the burdens of their lives the moment they stepped onto the pitch. Regardless of what happened on the field, at the end of the day, you would find each and every one of these guys joking and laughing together, and you knew they always had each other’s backs. For some of them, Polonia Old Boys was the last hurrah of their soccer careers; for me however, it was just the beginning. I relished how soccer held these people together and kept their Polish heritage alive. As someone who has always been inseparable from his background and culture, and all of their ensuing values, I strived to replicate the success of the Polonia Old Boys in preserving Cleveland's Polish community. I gathered some of my closest Polish soccer-playing friends and we began meeting regularly for trainings and kick arounds. Word of us got out and about, and several new Polish players from nearby towns added to our group so that we had about eight to twelve guys - just enough for an indoor team. After two years of successful competitions, we decided it was time to challenge ourselves and take our game to the next level, outdoors. With a limited amount of Polish players, we had to expand our horizons. We began recruiting nonPolish players in the form of high school, college, and premier club teammates, and joined forces with some of the best young talent from around the Cleveland area. While initially I was a bit skeptical of opening our club’s arms to non-Polish members, we simply had no other choice. I was so focused on keeping those of our background together that the thought of extending our rich and beautiful culture to others simply did not cross my mind. In retrospect, I am so thankful that we did things the way we did. Our club is now composed of twenty-some players from a multitude of nationalities - American, Irish, Italian, Croatian, Burkinabe - among many others - each and every one of whom, after being exposed to the Polish way of life, are more than proud to brave the white eagle on their breast. These are not only quality players, but also quality individuals who feel privileged to be a part of what we're creating here - and that is what our club values most. Many of these people have gone on to become some of my closest friends in life. Moving forward with the club, our main priority is continuing to develop and grow as a team and family, both on and off the field. As for myself, I spent the last eight years of my life dedicated to this beautiful game. I started playing very late but I take huge pride in how much I have achieved in such a short period of time, surpassing some major obstacles along the way. Now, as the leader of this team and a youth coach, I hope I can at least inspire my teammates and players to never give up on their goals and instill in them the same values of passion and togetherness that made me fall in love with this game. It's been an incredible journey so far and I cannot wait to see where it takes us next. Forum - November 2014 - Twarze Szkoły im. I.J. Paderewskiego Czy wiecie, co to jest ciało pedagogiczne? To ludzie, których kompetencje, pasje i osobowości decydują o klimacie w szkole i poziomie edukacji. Przez progi Szkoły im. I J. Paderewskiego przewinęło się szereg zacnych nazwisk. Dziś nieco lepiej poznamy jej obecne reprezentantki i dowiemy się, co im w duszach gra. Sama, jako lektorka w klasie języka polskiego dla dorosłych, jestem od prawie 10. lat jedną z reprezentantek tego ciała pedagogicznego, a ponieważ należę także do redaktorskiego ciała Forum, korzystam z przywileju przeprowadzenia wywiadu ze wspaniałymi koleżankami z Polskiej Szkoły. Zaszczyt podwójny! Na pierwszy ogień pytań poszła Agnieszka Augustyniak. W Szkole im. I.J. Paderewskiego uczy już od ponad 10. lat. Agnieszka przyjechała z Augustowa. W szkolnych kuluarach pełni funkcję św. Piotra w spódnicy, bo to Ona dzierży klucze do szkoły, punktualnie otwiera, a potem zamyka jej podwoje i robi to z cudownym uśmiechem na ustach, który skutecznie łagodzi czasem smętne z powodu sobotniego, wczesnego wstawania z łóżek miny uczniów i rodziców. Na pytanie, o czym myśli, gdy przychodzi sobota, Agnieszka bez zastanowienia odpowiada, że nie może doczekać się spotkania z uczniami, a w ciągu tygodnia przygotowuje urozmaicone konspekty lekcji. Praca z dziećmi daje Jej namiastkę tego, co robiła w Polsce będąc nauczycielką. Co dla Agnieszki jest najważniejsze w życiu? Miłość, rodzina, przyjaciele. Jakie hobby? Książki historyczne, kostiumowe filmy, ogród, wycieczki, przeróbki krawieckie. Czego życzy Szkole Paderewskiego? By trwała przez 100 lat! Gdy pojawia się burza złotych loczków na głowie, to wiadomo, że oto wchodzi kolejna uśmiechnięta twarz Szkoły – Asia Foremska. Asia od mniej więcej 5. lat uczy w dwóch szkołach Page 4 – w Szkole im. I.J. Paderewskiego, a w piątki w Szkole im. M. Konopnickiej. Przyjechała z województwa podlaskiego. W Polsce była instruktorem terapii zajęciowej. Na pytanie, jaka jest polonijna młodzież, odpowiada, że zdyscyplinowana, umiejąca zadawać pytania, chętna do współpracy. Młodzi ludzie są wszędzie podobni, a Asia kocha pracę z młodzieżą i dziećmi. Starannie się do niej przygotowuje. Uważa, że polonijny nauczyciel powinien być elastyczny, otwarty na kulturowe wyzwania i językowe niuanse. Hobby? Książki, spacery, zwiedzanie. Priorytety? Zdrowie, rodzina, kariera. O czym myśli, gdy idzie do polskiej szkoły? Jak świetnie jest zobaczyć uczniów Od prawej Asia Foremska, Ania Prochoroff, Agnieszka Augustyniak, Gosia Oleksy i usłyszeć: Dzień dobry pani ciecielko! A czego Jej życzyć? By usłyszała na koniec roku szkolnego: Do widzenia Pani Nauczycielko! W każdą sobotę niemal ze śpiewem na ustach wchodzi do Szkoły Ania Prochoroff. Gdy Jej palce dotykają pianina, lekcje nabierają tanecznej lekkości. Ania od prawie 8. lat prowadzi zajęcia z muzyki i rytmiki dla dzieci. Pochodzi ze Szczecina. Studia muzyczne skończyła w Niemczech. Jej ulubieni kompozytorzy to: Chopin, Bach, Debussy. Kocha jazz, podróże, książki i sztukę. A najbardziej w Jej duszy gra wszystko co polskie. Uważa, że uczenie dzieci języka polskiego powinno być Forum - November 2014 - priorytetem dla polskich rodziców w Ameryce. To najdostępniejszy posag, jaki można zafundować swoim pociechom. Kiedyś będą za to wdzięczne. Ania wie, jak ważną rolę spełnia muzyka w nauce języków. Zajmuje się nie tylko lekcjami, ale także przygotowywaniem repertuaru muzycznego na szkolne uroczystości i przedstawienia. Co dla Ani jest najważniejsze w życiu? Rodzina, dobre poczucie humoru i harmonia. Czego życzy Szkole? By było w niej dużo dzieci i żeby powstał prężny ośrodek polonijny oferujący Szkole solidne zaplecze lokalowe. Grażyna Buczek to już dobrze znana postać. Od 4.lat pełni funkcję Dyrektora Szkoły i jest potężnym mózgiem oraz sercem ciała pedagogicznego. To również wulkan mądrego działania w polonijnych organizacjach. Liderka w każdym calu. Ze Szkołą Paderewskiego związana jest od 11.lat i piastowała w niej szereg funkcji. Przyjechała z Łodzi, gdzie skończyła farmację na Akademii Medycznej. Ta aptekarska precyzja i wyważenie zabarwione finezyjną Page 5 nutką kreatywności są widoczne we wszystkim, co Grażyna robi i planuje. Jej misją jest spłacenie długu zaciągniętego wobec Ojczyzny. Grażyna nie wstydzi się wielkich słów, bo za nimi idą Jej działania. Ma świetny kontakt z nauczycielkami, dziećmi i rodzicami. Dba o wysoki poziom edukacji. Nie zapomina, że Szkoła Paderewskiego od dawna rzuca wyzwanie skostniałemu modelowi emigracyjnego nauczania, opartemu głównie na ludowych tańcach. Grażyna podkreśla, że oprócz polskich rodzin przychodzą do nas także Amerykanie, którzy nie mają wiele wspólnego z polskością, ale pragną, aby ich dzieci uczyły się drugiego języka. Są oni dobrym przykładem dla Polaków ociągających się z wysyłaniem dzieci do polskiej szkoły. Na pytanie, co jest największą bolączką naszej instytucji, Grażyna odpowiada, że finanse, bo z powodu braku napływu świeżej emigracji dzieci jest coraz mniej. Jednak, gdy przychodzą ludzie poważnie traktujący naukę języka polskiego, Grażyna nie waha się przed utrzymywaniem małych grup uczniów. To wiąże się z niemal cudotwórczymi akcjami dla zdobycia funduszy. Jaki według Niej powinien być polonijny nauczyciel? Pomysłowy, otwarty na ludzi i nowatorskie metody nauczania. Co jest dla Grażyny najważniejsze w życiu? Rodzina, przyjaźń, wzajemny szacunek. Hobby? Dietetyka, podróże, praca społeczna. Czego sobie życzy? Aby wzrosło zainteresowanie naszą Szkołą i aby niedługo obchodzić jej 15 -lecie. Pod tymi życzeniami, jako cząstka ciała pedagogicznego, podpisuje się autorka, która przyjechała z województwa świętokrzyskiego, studiowała w Krakowie, kocha dobrą literaturę, muzykę i teatr, a której pasją jest pisanie tekstów do Forum oraz tzw. “umiarkowana polonizacja” Amerykanów dzięki wspomnianym już lekcjom j. polskiego dla dorosłych. Małgorzata Oleksy Forum - November 2014 - Page 6 Jesień życia „Jesień życia to kartka pomięta, pożółkła i z rosą mych łez...” E.F. Czy rzeczywiście taka perspektywa jesieni życia jest naszym przeznaczeniem? Wszędzie smutno szaro i mokro, a przecież od czasu do czasu, gdy zaświeci słońce, orgia kolorów, aż rzuca na kolana i zapiera dech w piersiach. Właśnie zaczynam ten nowy sezon życia. Nawet nie zauważyłem, kiedy to przyszło, a już emerytura. Stawiam więc pytanie: „no i co teraz? ” Marzenia z młodości niewiele mają wspólnego z tym, co mogę lub chcę jeszcze zrobić. Statystycznie pozostało... — najlepiej nie zastanawiać się, bo jakoś głupio — a zresztą, po co? Prawa biologii nie ma jak uniknąć, wszystkich sprawiedliwie tak samo dotyczy, niemal każdy znajdzie się w tym położeniu, mimo że w to nie wierzy. Starość to nie choroba, to taki sam etap życia jak niemowlęctwo, młodość i dojrzałość. Każdy z tych rozdziałów ma swoje prawa i swoje potrzeby. Jednak na ten ostatni sezon spo gl ąda my z t r w o gą, pr a gn ąc zap yt ać wszystkowiedzących ekspertów — jak żyć? „Kto pyta, nie błądzi” — poucza stare przysłowie, a już szczególnie w epoce GPS-u, pragniemy dokładnie wiedzieć jak dobrnąć do celu. Chociaż, mówiąc szczerze — nie wiem, dlaczego miałbym pytać kogokolwiek jak dojechać do końca? Przecież jak bym nie kręcił, spekulował to i tak dotrę tam i przeczytam napis: „Koniec drogi” lub jak kto woli „End of the road”. Sądzę, że życie, którego doświadczyłem ma najlepsze odpowiedzi na to pytanie. A więc jeśli wszedłem w jesień życia, to powinienem znajdować się w okresie owocowania. Tylko zachodzi obawa, czy moje życie było owocne? Czy odkryłem, co naprawdę chciałem robić i do czego miałem zdolności, aby służyć bliźnim? Czy wykorzystałem te możliwości, których mi natura przy urodzeniu użyczyła? Spotkałem ludzi, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, gitarze lub skrzypcach, ale starzeją się i umierają, nie używając żadnego instrumentu muzycznego, mając talent, zostają oraczami. Każdy bez wyjątku na ostatnim etapie podróży zada sobie pytanie: — Czego najbardziej żałuję? Szukając rezultatu, poszperałem w internecie, odnajdując tam kilka ciekawych wypowiedzi udzielonych przez ludzi, którzy dojechali do końca swojej drogi. Ich stwierdzenia skłoniły mnie do rozważań, czego to ja najbardziej żałuję? Bo ci, co doszli do końca, tak odpowiedzieli: „Żałuję, że nie miałem odwagi, by przeżyć swoje życie w pełni po swojemu, a nie zgodnie z oczekiwaniami innych. Żałuję, że tak ciężko pracowałem. Żałuje, że nie miałem odwagi, aby wyrażać swoje uczucia. Żałuję, że nie przyłożyłem się bardziej do utrzymywania znajomości. Żałuję, że nie pozwoliłem sobie być szczęśliwszym”. Nie jestem psychologiem i nie potrafię nikomu profesjonalnie pomóc. Mój felieton ograniczyłem jedynie do kilku skromnych refleksji, które nachodzą mnie w moim jesiennym sezonie życia. Ludzka to rzecz popełniać błędy, ale trwać w nich byłoby największą głupotą. Dlatego mam ochotę w ten jesienny dzień zaśpiewać: „Wesołe jest życie staruszka, wesołe jak piosnka jest ta, gdzie stąpnie, zakwita mu dróżka i świat doń się śmieje: ha ha...” A więc... wszystkich malkontentów odsyłam do wysłuchania tej życzliwej im piosenki z Kabaretu Starszych Panów, aby mogli swoją jesień życia potraktować jako nową interesującą przygodę. Lech Brodnicki Forum - November 2014 - Każda godzina jak garstka puchu... „z pamiętnika mamy nastolatka”... Ktoś gdzieś powiedział, że prawdziwe szczęście, to chcieć zatrzymać chwilę, a nie cofnąć czas... No właśnie, a jak to się ma do tego momentu w życiu, kiedy twoje dziecko „odfruwa z gniazda”? Kiedy przychodzi chwila refleksji i zadawania pytań: jak teraz wypełnić swój czas? Jak sens nadać wolnym dniom? Kiedy nie trzeba robić śniadania, ani lunchu, kiedy nie trzeba pędzić rano, żeby się nie spóźnić do szkoły, kiedy jedzie się za szybko z pracy, żeby odebrać dziecko, żeby nie czekało... A potem obiad, żeby był na stole, a teraz nie trzeba gotować... Kiedy ma się czas dla siebie, czyli właściwie po co? Co robić z tym nowym znaczeniem czasu? Jak nie martwić się, czy aby zrobiłam wszystko, żeby to wyrośnięte dziecko poradziło sobie z bezlitosnymi wyzwaniami dojrzałego życia „na swój rachunek”? Jak nie myśleć, że te dzisiejsze realia są takie inne niż nasze kiedyś? Trudniejsze... Oto nowy rozdział zaczyna się dla niego – college. Jego życie zaczyna się naprawdę. A dla mnie następuje też nowy, długi rozdział „of letting go”. Tak naprawdę w macierzyństwie nic nie wydarza się w jakimś określonym, przewidywalnym stylu, czy choćby tak, jak sobie coś wyobrażamy, włączając w to także moment wysłania dziecka na studia. Zawsze wiedziałam, że ten moment będzie trudny, a teraz wiem, że nigdy nie wiedziałam, że będzie AŻ TAK TRUDNY. Parę tygodni temu tkwiłam głęboko w nastroju melancholii, nie znajdując sobie miejsca. Nawet teraz, kiedy piszę, mgła melancholii otacza mnie szczelnie swoją szarą smugą... Kalejdoskop emocji przechodzi z żalu i smutku w podekscytowanie tym, co nowego nastąpi, bo nic się nie skończyło, to tylko faza przejścia w coś nowego. Jeden rozdział dobiegł końca, ale kolejny się zaczyna. A poza tym , to tylko 10 dni pomiędzy Thanksgiving a zimową przerwą w collegu... Uzmysłowiłam sobie pewnego dnia po jego wyjeździe, jaka kłopotliwa jest teraz zamiana ról... Page 7 czy mam „textować” do swego syna codziennie, raz w tygodniu, czy w ogóle? Przeszłam z fazy, kiedy wiedziałam co jadł na obiad każdego dnia do złowrogiej fazy niewiedzy, czy w ogóle coś jadł... Ludzie wokół mówili mi: „Oh, nie martw się...oni w ciągu pierwszego roku przyjeżdżają do domu tak często, jakby w ogóle nie wyjechali”. BZDURA! Pomiędzy drugą połową sierpnia a listopadem czas nigdy nie był taki długi! Dla mnie. Oczywiście, że ekscytuję się i z dumą obserwuję jak mój syn radzi sobie „po swojemu”! Ale jednocześnie ubolewam i użalam się nad redukcją mojej roli w jego życiu. Niby to kolejny etap, normalny i radosny, tylko... dlaczego wcale nie czuję się na niego gotowa?... Teraz, po paru tygodniach pracy nad swoimi emocjami i uczenia się cierpliwego czekania na to, by pozwolić jemu dokonywać pierwszego kroku w naszej komunikacji, skłamałabym, gdybym powiedziała, że było łatwo... Nie było. Nie jest. Rzeczywiście... mój syn może i nie bywał za dużo w domu w ciągu tego ostatniego roku high school – szkoła, przyjaciele, sport; sprawiał nawet kłopoty, jakie tylko nastolatek potrafi w swoim uroku sprawiać, ale... uwierzcie mi – parę „textów” tygodniowo to naprawdę zupełnie inna „para kaloszy”, niż patrzenie w czyjeś oczy każdego dnia! To jakieś inne wcielenie rzeczywistości – kosmos? Nie mówmy więc za wiele, w słowa nie można zamienić zarówno własnych obaw i lęków, jak i własnej nadziei i wiary. Lekko powiedzieć, poradzi sobie, bo przecież nie on pierwszy...Trudno wyrazić tęsknotę matki. Niezdarnie zabrzmi, gdy powiem brak mi tamtych dni, kiedy był taki „mój”, taki potrzebujący troski, bo przecież wiem, że to jest właśnie piękno życia, kiedy oddajemy światu nowe pokolenie... – moje dziecko, wychowane po to by mogło zmieniać rzeczywistość, bo nadchodzi epoka jego działań, jego sukcesów, realizacji jego marzeń... Agata Wojno Forum - November 2014 - Drogi Czytelniku, Ostatnio redakcja Forum znowu zaczęła myśleć i dyskutować nad tym, co zrobić, żeby Forum było bardziej atrakcyjne dla czytelników (tak, redakcja często na ten temat dyskutuje). Nie zdradzę ci tutaj sekretów, drogi czytelniku, kto i co powiedział, ale wyznam tylko, że dwa nurty ciągle się ze sobą ścierają: Forum ma „krzewić” kulturę i Forum powinno być pisane dla ludzi, którzy chcieliby znaleźć na jego łamach trochę więcej rzeczy interesujących. Cały problem w tym, że co dla jednych może być interesujące, dla innych wcale nie jest… Jako, że ja jestem ”Wagą”, czyli tym, który głosuje za balansem (trochę kultury i trochę interesujących ciekawostek), to piszę „felietony”, w których trochę „filozofuję” dzieląc się z czytelnikami swoimi myślami na różne tematy wybrane przez redakcję, jako te „właściwe i ciekawe”. Przyznam szczerze, że ta idea zawsze mi się podobała; dlatego właśnie zacząłem pisać dla Forum felieton „Do czytelnika”. A więc dzisiejszy temat to „Przemijanie”. Można by różnie podejść do tego tematu. Wiemy, że na tym świecie nic nie jest trwałe. Mamy na to rozmaite dowody, począwszy od rozważań najmądrzejszych filozofów, naukowców, a skończywszy na zanikaniu różnych gatunków roślin i zwierząt. Przemijanie jest na pewno wynikiem prób naszego dostosowywania się do nowych warunków w naszym życiu (czyli ewolucji). A jednak kwestia przemijania nie jest aż tak prosta, bo to, czego się nauczyłem i zrozumiałem trwa we mnie do końca mojego życia. I tutaj mamy inny problem, bo przecież jak umrę to „moje” zniknie i przeminie, chyba, że „je” zdążę przekazać swoim następcom: dzieciom, wnukom, uczniom… Page 8 W życiu większości z nas przychodzi moment, kiedy zaczynamy się zastanawiać „cóż to takiego osiągnąłem w życiu”? Wielu z nas z dumą może popatrzeć na swoje osiągnięcia, na książki napisane przez nas, na dzieła sztuki stworzone przez nas, na nasze konta bankowe, na fabryki, na pałace, na parki i ogrody, na… A jednak to wszystko nie ma znaczenia w porównaniu z tym jak będziemy pamiętani. Pozwolę sobie zacytować słowa Dalai Lamy, jednego z najbardziej cenionych mędrców naszej epoki: „Wierzę, że nasz czas jest spędzony najbardziej użytecznie, gdy pomagamy innym ludziom, innym inteligentnym stworzeniom”. No tak, ale miało być personalnie… No więc jeśli o mnie chodzi, to mogę śmiało powiedzieć, że nie doszedłem do tego powyższego momentu w swoim życiu (i chyba tam nie dojdę). Nigdy nie ustalałem celów, które miałbym osiągnąć, może dlatego że nie było jak, a może dlatego, że nie dorosłem to tego. Moja najdroższa partnerka w życiu często mi przypomina, że jestem jak małe dziecko, które woli się bawić niż... A ja się z nią całkowicie zgadzam, bo pomimo tych obolałych kości i łysiny czuję się młodziutki, szczęśliwy z tego, że słońce świeci, że mam co zjeść, mam dach nad głową, kochaną partnerkę i rodzinę… I tak mówiąc prawdę, mimo że wiem, że wszystko przemija, wcale się tym nie przejmuję. Po prostu staram się być porządnym człowiekiem – ale to już temat na inny felieton. Na zakończenie jeszcze jeden cytat Dalai Lamy, cytat, z którym się całkowicie zgadzam: „Nasze życie codzienne jest pełne nadziei, chociaż nie ma gwarancji na przyszłość. Nie ma gwarancji, że jutro tu przybędzie, ale my postępujemy tak, jakby miało przyjść, bo mamy nadzieję”. Z szacunkiem, Józef Hart Forum - November 2014 - Dear Reader, Lately, the staff of Forum started once again discuss how to make Forum more attractive to its readers (yes, the staff of Forum often discusses this issue.) I will not divulge the secrets, dear reader, who and what was said, I will only confess that there are two sides who constantly collide, the first: Forum needs to promote culture, and the second: Forum needs to be written for people who would like to see in its pages articles that are interesting. The problem lies in the fact that what may be interesting for some may not be interesting for others… Because my astrological sign is Libra, I am voting for balance (a little culture and some interesting tidbits), I write columns in which I “philosophize” and share my thoughts on different subjects, subjects that are chosen by the staff as “proper and interesting.” Honestly, I admit that I liked this idea, and that is why I started to write the Forum column “To the Reader.” So today’s topic is “Transience.” One could approach this subject in different ways. We know that nothing is permanent in this world. We have different proofs about the topic starting with the considerations of the wisest philosophers, scientists, and ending with the disappearance of various species of plants and animals. Transience is for sure a result of our attempts to adapt to new conditions in our lives (or evolution). The question of transience is not so simple, because what I have learned and understood previously has continued to stay with me throughout my life. So now we have another problem, because when I will die “mine” will disappear and pass away, unless I will have the time to pass “it” to my successors: children, grandchildren, students… Page 9 For most of us there comes a moment in our lives that we start to think about and question “what have I achieved in this life”? Many of us can look at our achievements with pride, at the books written by us, at the pieces of art created by us, at our bank accounts, at our factories, palaces, at parks and gardens, at… but all of this is not relevant in comparison to how we will be remembered. I would like to cite the words of Dalai Lama, one of the most valued sages of our time: “I believe that the proper use of our time is this: if you can, serve other people, other sentient beings.” Oh yes, but this article was supposed to be written in a more personal way… So, if you ask me, I can confidently say that I did not get to such a moment in my life (and I think I will probably not get there). I never set goals that I was supposed to reach, maybe because it was not possible to accomplish, or maybe because I never matured enough. My dearest partner in life often reminds me that I am like a small child who prefers to play than… I totally agree with her, because even with these aching bones and baldness I feel very young, happy that the sun shines, that I have what to eat, that I have a roof above my head, and a beloved partner, and a family. To tell the truth, even knowing that everything will pass, I am not worried about it. I simply try to be a decent man – but this is a topic for another column. I would like to end with one more quote by the Dalai Lama, with which I completely agree: ”Our day-to-day existence is very much alive with hope, although there is no guarantee of the future. There is no guarantee that tomorrow will be here. But still we are working for that purely on the basis of hope.” Respectfully, Joseph Hart Forum - November 2014 W Centrum i okolicach Wtorek, 11 listopada, 7 PM Sobota, 15 listopada, 8 PM Sobota, 22 listopada, 5:30 PM Niedziela, 23 listopada, 12:30 PM Niedziela, 14 grudnia, 12:30 PM Wtorek, 31 grudnia, 8 PM Obchody święta Niepodległości w Centrum Koncert Nonet Jazz w Centrum Reverse Raffle Thanksgiving Obiad Wigilia Sylwester Social and Cultural Events at the Center & Slavic Village Tuesday, November 11, 7 PM Saturday, November 15, 8 PM Saturday, November 22, 5:30 PM Sunday, November 23, 12:30 PM Sunday, December 14, 12:30 PM Wednesday, December 31, 8 PM Independence Day Reception Nonet Jazz Concert at PACC Reverse Raffle Thanksgiving Day Dinner Wigilia Sylwester Opera Circle Cleveland 19th Season MASCAGNI Cavalleria rusticana Friday, November 21, 2014 at 8pm Sunday, November 23, 2014 at 4pm First Baptist Church of Greater Cleveland Shaker Heights DONIZETTI Don Pasquale Friday, February 20, 2015 at 7pm Sunday, February 22, 2015 at 3pm Westlake High School Performing Arts Center The West Side PUCCINI Madama Butterfly Saturday, June 13, 2015 at 7:30pm The Ohio Theatre, PlayhouseSquare Downtown Cleveland Page 10 Forum - November 2014 - Page 11 OUR SPONSORS Komorowski Funeral Home: 4105 East 71 St, tel. 216-341-1854 lub 2258 Professor St., tel. 216-771-1558 * Golubski Funeral Home: 6500 Fullerton Ave, tel. 216-341-0940 lub 5986 Ridge Rd., tel. 440-886-0200 (mówimy po polsku) * Sokolowski’s University Inn 1201 University Road, Cleveland, Ohio 44113, tel. 216-771-9236 Private parties, showers, weddings, business lunches, cafeteria services * Fowler Electric Co. – Eugene Trela, tel. 440-786-9777 * Krakow Deli – 5767 Ridge Rd Parma, OH 44129, tel. 440 292 0357 Polish Store with great assortment of Polish meats and imported goods * Health Merit Co. – Health Care System – Dr. Michał Klymiuk-Wieczerski, President, 3878 East 71 Street, Cleveland, tel. 216-341-1414 * The Original Mattress Factory – Ronald Trzcinski , tel. 216-661-3888 * Architectural Rendering – Kuba Wisniewski, tel. 440-582-2367 * Heights Drapery Co. – Alina Czernec, tel. 216-642-8744 * Opera Circle – Dorota i Jacek Sobieski, tel. 216-441-2822 * Polish Radio Program – Eugenia Stolarczyk – WERE 1490 AM, Sun. 9:00 – 10:00 AM WCPN – 90.3 FM, Sun. 9:00 – 10 PM * Polish Radio Program – “Memories of Poland”, Anna Klik i Monika Sochecki WCSB 89.3 FM, Sat. 12:30 – 2:00 PM * Evelyn & Jerry Jablonski Insurance Agency, Notary Public, TOEFL, translations, tutoring (all subjects, all levels); 5437 State Rd, Parma, OH and 14660 Alexander Rd, Walton Hills, OH tel. 440-317-0548 lub 440-317-0695 * Third Federal Savings and Loans Marc A. Stefanski, Chairman and CEO, tel. 216-429-5325 * Polish-American Cultural Center 6501 Lansing Avenue Cleveland, OH 44105 NONPROFIT ORG. U.S. Postage Paid Cleveland, OH Permit No. 165 CONCERT OF THE JAZZ NONET Charlie Parker Miles Davis With music of: Benny Golson John Coltrane Bronisław Kaper Sonny Rollins Janusz Bielecki POLISH – AMERICAN CULTURAL CENTER 6501 LANSING AVENUE CLEVELAND SAT. NOV. 15, 8 PM ADMISSION $20 F O R U M CLEVELAND , OH 44105 * 6501 LANSING AVENUE - Phone/fax 216 - 883 - 2828 E-mail: [email protected], Publisher: Polish-American Cultural Center. Fr. Jerzy Kusy - Editor in Chief (216798-4775), Stanislaw Kwiatkowski - Editor in Chief Emeritus, Dariusz Wojno - Managing Editor, Editorial Contributors: Eugeniusz Bak, Alexandra Hart, Joseph Hart, Katarzyna Karelus, Sean Martin, Halina Mazurak, Malgorzata Oleksy, Ryszard Romaniuk, Elzbieta Ulanowski, Zofia Wisniewski, Agata Wojno.