Faxigen XL

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1/18
1.
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Faxigen XL 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Faxigen XL 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Faxigen XL 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
2.
SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Faxigen XL 37,5 mg Jedna kapsułka zawiera 42,43 mg chlorowodorku wenlafaksyny, równoważność
37,5 mg wenlafaksyny.
Faxigen XL 75 mg
Jedna kapsułka zawiera 84,86 mg chlorowodorku wenlafaksyny, równoważność 75 mg wenlafaksyny.
Faxigen XL 150 mg
Jedna kapsułka zawiera 169,71 mg chlorowodorku wenlafaksyny, równoważność 150 mg
wenlafaksyny.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3.
POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda.
Białe, nieprzezroczyste kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde, oznaczone napisem „VEN” po
jednej stronie kapsułki oraz „37,5” po drugiej stronie.
Cieliste, nieprzezroczyste kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde, oznaczone napisem „VEN”
po jednej stronie kapsułki oraz „75” po drugiej stronie.
Szkarłatne, nieprzezroczyste kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde, oznaczone napisem „VEN”
po jednej stronie kapsułki oraz „150” po drugiej stronie.
4.
SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1
Wskazania do stosowania
Leczenie epizodów dużej depresji.
Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.
Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.
Leczenie fobii społecznej.
Leczenie lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii.
4.2
Dawkowanie i sposób podawania
Epizody dużej depresji
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. U
pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie
dawki do maksymalnej dawki 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach 2
tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych klinicznie wynikających z ciężkości objawów,
zwiększanie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, ale nie krótszych niż 4 dni.
2/18
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapia
może być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większości
przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jak
dawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.
Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy od
czasu osiągnięcia remisji.
Uogólnione zaburzenia lękowe
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. U
pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie
dawki leku do dawki maksymalnej 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach
około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Fobia społeczna
Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak
dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.
Jednakże, w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należy
rozważyć zwiększenie dawki leku do dawki maksymalnej 225 mg na dobę. Dawkowanie należy
zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Lęk napadowy
Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni.
Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. U pacjentów niereagujących na dawkę 75 mg
na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki leku do dawki maksymalnej 225 mg na dobę.
Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku
3/18
Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.
Jednakże należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. ze
względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, zmiany wrażliwości oraz powinowactwa
przekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną
dawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jest zwiększenie dawki.
Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat
Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.
Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z epizodami dużej
depresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów
(patrz punkty 4.4 i 4.8)
Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w
wieku poniżej 18 lat nie zostały określone.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć
zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartości
klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.
Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca się
zachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczenia
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści
względem ryzyka.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
Chociaż zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji
klębuszkowej (ang. GFR) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się zachowanie ostrożności. U
pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek
(GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą u tych pacjentów
zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie
dawkowania.
Objawy odstawienia obserwowane po przerwaniu leczenia wenlafaksyną:
Należy unikać nagłego przerywania leczenia. Kończąc leczenie wenlafaksyną należy stopniowo
zmniejszać dawki przez co najmniej 1 lub 2 tygodnie, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia objawów
odstawienia (patrz punkty 4.4 i 4.8). Jeśli po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku wystąpią
objawy, których pacjent nie toleruje, można rozważyć powrót do wcześniej stosowanej dawki. Potem
lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w wolniejszym tempie.
Do stosowania doustnego.
Zaleca się przyjmowanie kapsułek Faxigen XL o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczas
posiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Nie
wolno ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać.
Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, mogą zostać
przestawieni na produkt Faxigen XL w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po dobraniu
równoważnej dawki dobowej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek o
natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni na
produkt Faxigen XL w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę.
Konieczne może być jednak indywidualne dobranie dawki.
Faxigen XL kapsułki o przedłużonym uwalnianiu zawiera granulki, z których substancja czynna
powoli uwalnia się do przewodu pokarmowego. Część nierozpuszczalna tych granulek jest wydalana i
może być widoczna w kale.
4/18
4.3
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Jednoczesne stosowanie produktu Faxigen XL kapsułki o przedłużonym uwalnianiu z
nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest przeciwwskazane ze względu na
ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jak pobudzenie, drżenie i hipertermia.
Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14 dni od zakończenia leczenia
nieodwracalnymi IMAO.
Przyjmowanie wenalfaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia
nieodwracalnymi IMOA. (patrz punkty 4.4 i 4.5).
4.4
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia
oraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej
remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej,
pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń
klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do
zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyną mogą być również związane
ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, zaburzenia te mogą
współistnieć z epizodami dużej depresji. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innych
zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodami
dużej depresji.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem
leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia
myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.
Meta-analiza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących leków przeciwdepresyjnych
stosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w
porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat
stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku leczenia i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować
pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy
uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie
zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia,
o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat
Faxigen XL nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat W
badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat zachowania samobójcze (próby
samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew)
obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie otrzymującej
placebo. Jeśli mimo to, ze względu na wskazania kliniczne, podjęta zostanie decyzja o leczeniu,
pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych.
Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i
młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego.
Zespół serotoninowy
5/18
W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak w przypadku innych substancji działających
serotoninergicznie, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia,
zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania innych substancji, takich jak IMAO, mogących
wpływać na system neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego (patrz punkty 4.3 i 4.5).
Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,
omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia),
aberracje neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy żołądkowojelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka).
Jaskra z wąskim kątem przesączania
Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowanie
pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym
ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).
Ciśnienie krwi
U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenie
ciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki podwyższonego
ciśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego leczenia. U pacjentów leczonych wenlafaksyną
zaleca się regularne monitorowanie ciśnienia krwi. Przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należy
uzyskać kontrolę istniejącego nadciśnienia. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, po
rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których
współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi,
np. pacjenci z zaburzeniami czynności serca.
Częstość akcji serca
W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w razie stosowania
dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których współistniejące
choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie przyspieszenia akcji serca.
Choroby serca oraz ryzyko niemiarowości
Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego w
wywiadzie lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego u tych pacjentów należy zachować
ostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.
Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki zaburzenia rytmu serca ze skutkiem
śmiertelnym podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu. U pacjentów z
podwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkich zaburzenia rytmu serca należy przed przepisaniem
wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.
Drgawki
W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych leków
przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami w
wywiadzie. Pacjentów tych należy ściśle monitorować. W razie pojawienia się drgawek leczenie
należy przerwać.
Hiponatremia
W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu
nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Przypadki te obserwowano
częściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko jest większe
u osób w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne, pacjentów ze zmniejszoną
objętością krążącej krwi.
6/18
Nieprawidłowe krwawienia
Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytek
krwi. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwawienia w
obrębie skóry i błon śluzowych, w tym krwawienia z przewodu pokarmowego. Podobnie jak w
przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować
ostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących antykoagulanty i
inhibitory płytek.
Cholesterol w surowicy
W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększenie
stężenia cholesterolu w surowicy (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentów
przyjmujących placebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. W przypadku terapii
długoterminowej należy okresowo dokonywać pomiaru stężenia cholesterolu w surowicy krwi.
Jednoczesne podawanie z produktami zmniejszającymi masę ciała
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z produktami zmniejszającymi
masę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania
wenlafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyną nie jest wskazana w leczeniu
otyłości ani w monoterapii, ani w terapii skojarzonej z innymi produktami.
Mania/hipomania
U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali leki
przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak w
przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z
zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym.
Zachowania agresywne
U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogą
wystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczęcia leczenia,
zmiany dawki i przerwania leczenia.
Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować
ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.
Przerwanie leczenia
W wypadku przerwania leczenia występują często objawy odstawienia, zwłaszcza po nagłym
przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych stwierdzano zdarzenia niepożądane
związane z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około 31%
pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.
Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może być uzależnione od różnych czynników, w tym od
długości leczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów
odstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym
bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie i ból głowy.
Zazwyczaj, objawy te mają łagodny do umiarkowanego charakter, jednakże u niektórych pacjentów
mogą mieć ciężki przebieg. Objawy odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dni
od przerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzy
przypadkowo pominęli dawkę. Zazwyczaj, objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakże
u niektórych osób mogą występować dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadku
przerywania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek produktu Faxigen XL kapsułki o
przedłużonym uwalnianiu przez okres kilku tygodni lub miesięcy w zależności od potrzeb
konkretnego pacjenta (patrz punkt 4.2).
7/18
Akatyzja/niepokój psychoruchowy
Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji charakteryzującej się subiektywnie
nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną często z
niezdolnością do siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilku
pierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawki
może być szkodliwe.
Suchość w ustach
Suchość w ustach jest zgłaszana przez 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to powodować
zwiększenie ryzyka wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o
higienę jamy ustnej.
4.5
Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji
Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)
Nieodwracalne, nie-selektywne IMAO
Nie należy stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych IMAO. Nie wolno rozpocząć
stosowania wenlafaksyny przed upływem co najmniej 14 dni od zakończenia podawania
nieodwracalnych IMAO. Stosowanie IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od
zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Odwracalne, selektywne inhibitory MAO-A (moklobemid)
W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z
odwracalnymi, selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest przeciwwskazane. Po zakończeniu
leczenia odwracalnym IMAO, przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może być
krótsza niż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni
od zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4)
Odwracalne, nie-selektywne inhibitoryMAO (linezolid)
Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym, nie-selektywnym IMAO i nie należy go podawać
pacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.3).
Opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczenie wenlafaksyną
rozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO albo gdy leczenie IMAO rozpoczęto
bezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane obejmowały drżenia
mięśni, skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienie twarzy,
zawroty głowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki
oraz zgon.
Zespół serotoninowy
Tak, jak w przypadku innych produktów działających serotoninergicznie, także w trakcie leczenia
wenlafaksyną, może wystąpić zespół serotoninowy, zwłaszcza w przypadku jednoczesnego
stosowania z innymi produktami mogącymi oddziaływać na system serotoninergicznych
neuroprzekaźników [w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRI),
inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI), lit, sybutramina, tramadol lub
ziele dziurawca zwyczajnego {Hypericum perforatum)], z produktami leczniczymi osłabiającymi
metabolizm serotoniny (włączając IMAO) lub prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy
tryptofanu).
Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego
(tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na
początku leczenia i po zwiększeniu dawki. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie z prekursorami
serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).
Substancje oddziaływujące na OUN
8/18
Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN
nie było systematycznie oceniane. Dlatego też, zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania
wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN.
Etanol
Wenlafaksyną nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych wywołanych przez etanol.
Jednakże, podobnie jak w przypadku wszystkich substancji oddziaływujących na OUN, należy zalecić
pacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.
Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny
Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)
Badania farmakokinetyki ketokonazołu z osobami intensywnie (ang. EM) i słabo metabolizującymi
(ang. PM) za pomocą CYP2D6 wykazały zwiększenie wartości AUC wenlafaksyny (70% i 21%
odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) i dla O-demetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiednio u
CYP2D6 EM i PM) po podaniu ketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np.
atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol,
nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) i wenlafaksyny może zwiększać stężenie
wenlafaksyny i 0-demetylowenlafaksyny. Dlatego też zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego
leczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.
Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych
Lit
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego
(patrz: Zespół serotoninowy).
Diazepam
Wenlafaksyną nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu ani jego aktywnego
metabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykę
wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy występują interakcje farmakokinetyczne
i (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.
Imipramina
Wenlafaksyną nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowano
zależne od dawki zwiększenie o 2,5 do 4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczas
podawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa na
farmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest
znane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i
imipraminy.
Haloperydol
Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnego
klirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości C max o 88%, ale brak zmiany okresu
półtrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowania
haloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Rysperydon
Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznie
oddziaływuje na profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydon i 9hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Metoprolol
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników wykazało w badaniach
interakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych zwiększenie stężenia metoprololu w
osoczu o około 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu nie
uległo zmianie. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane.
Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny ani jej aktywnego metabolitu O9/18
demetylowenlafaksyny. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego
stosowania wenlafaksyny i metoprololu.
Indynawir
Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszenie
wartości Cmax o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i Odemetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
4.6
Wpływ na płodność, ciążę i karmienie piersią
Ciąża:
Nie ma odpowiednich danych na temat stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży. Badania na
zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dla człowieka
nie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie w przypadku, gdy
spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ewentualnym ryzykiem.
Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI),
także stosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem, może spowodować wystąpienie
objawów odstawiennych u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie
wenlafaksyny w końcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły komplikacje wymagające
zastosowania wspomagania oddychania, karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej hospitalizacji.
Takie powikłania mogą wystąpić natychmiast po porodzie.
Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następujące
objawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności z ssaniem lub spaniem.
Objawy te mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo być objawami ekspozycji na produkt.
W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 godzin po
porodzie.
Z danych populacyjnych wynika, że stosowanie SSRI w ciąży, zwłaszcza zaawansowanej, może
podwyższać ryzyko przewlekłego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN). Choć brak jest badań
oceniających związek między chorobą PPHN a leczeniem lekami z grupy SNRI (selektywne
inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny) , nie można wykluczyć potencjalnego
ryzyka związanego z mechanizmem działania leku (zwiększaniem stężenia serotoniny).
Karmienie piersią
Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna są wydzielane do mleka kobiecego.
Nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią.
Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu karmienia piersią lub
kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia wenlafaksyną, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka
wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia wenlafaksyną.
4.7
Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Każdy produkt leczniczy działający na procesy psychiczne może zaburzać proces oceny, myślenie
oraz zdolności motoryczne. Dlatego pacjenci przyjmujący wenlafaksynę powinni zostać ostrzeżeni o
możliwości zaburzeń zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu.
4.8
Działania niepożądane
Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych (>1/10) podczas badań klinicznych należały
nudności, suchość w ustach, ból głowy, pocenie się (w tym poty nocne).
Działania niepożądane zostały podane zgodnie z klasyfikacją układ/narząd i częstością występowania.
10/18
Częstość występowania jest określona według następującego podziału: bardzo często (>1/10), często
(>1/100 do <1/10), niezbyt często (>1/1000 do <1/100), rzadko (>1/10 000 do <1/1000, częstość
nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja
układ/narząd
Zaburzenia
krwi i układu
chłonnego
Bardzo
często
Zaburzenia
zmysłów
Zaburzenia
sercowonaczyniowe
Niezbyt często
Rzadko
Częstość nieznana
Krwawienie z błon
śluzowych,
Wydłużony czas
krwawienia,
Trombocytopenia,
Nieprawidłowy
skład krwi (w tym
agranulocytoza,
niedokrwistość
aplastyczna,
neutropenia i
pancytopenia)
Nieprawidłowe
Zwiększenie masy
wyniki testów
ciała
czynnościowych
wątroby,
Hiponatremia,
Zapalenie wątroby,
Zespół
niewłaściwego
wydzielania
hormonu
antydiuretycznego
(ang. SIADH),
Zwiększone
stężenie prolaktyny
we krwi
Apatia,
Akatyzja/
Złośliwy zespół
Omamy,
Niepokój
neuroleptyczny
Skurcze
psychoru(ang. NMS),
miokloniczne
chowy,
Zespół
mięśni,
Drgawki,
serotoninowy
Pobudzenie,
Reakcje
Majaczenie,
Zaburzenia
maniakalne Reakcje
koordynacji i
pozapiramidowe (w
równowagi
tym dystonia i
dyskineza),
Dyskineza późna,
Myśli i zachowania
samobójcze**
Wybroczyny,
Krwawienia z
przewodu
pokarmowego
Zwiększenie
stężenia
cholesterolu we
krwi,
Zmniejszenie
masy ciała
Zaburzenia
metabolizmu i
odżywiania
Zaburzenia
układu
nerwowego
Często
Suchość w
ustach
(10%), Ból
głowy
(30,3%)*
Niezwykłe sny,
Obniżone libido,
Zawroty głowy,
Wzmożone
napięcie
mięśniowe
(hipertonia),
Bezsenność,
Nerwowość,
Parestezje,
Uspokojenie
polekowe,
Drżenie,
Stan splątania,
Depersonalizacja
Zaburzenia
akomodacji,
Rozszerzenie
źrenic,
Zaburzenia
widzenia
Nadciśnienie,
Rozszerzenie
naczyń (głównie
uderzenia krwi do
głowy/nagłe
Zaburzenia
smakowe, Szum
w uszach
Jaskra z
zamkniętym kątem
przesączania
Hipotonia
ortostatyczna,
Omdlenia,
Tachykardia
Niedociśnienie,
Wydłużenie odstępu
QT, Migotanie
komór,
Częstoskurcz
11/18
zaczerwienienie),
Kołatanie serca
Zaburzenia
układu
oddechowego
Zaburzenia
układu
trawiennego
Zaburzenia
skóry i tkanki
podskórnej
Zaburzenia
mięśniowoszkieletowe i
tkanki łącznej
Zaburzenia
układu
rozrodczego i
piersi
komorowy (w rym
wielokształtny
częstoskurcz
komorowy -torsade
de pointes),
Eozynofilia płucna
Ziewanie
Nudności
(20,0%)
Zmniejszenie
łaknienia
(anoreksja),
Zaparcia,
Wymioty
Pocenie się
(w tym poty
nocne)
[12,2%]
Zaburzenia
ejakulacji/
orgazmu
mężczyźni),
Brak orgazmu,
Zaburzenia
erekcji,
(impotencja),
Zaburzenia
krwawienia
miesiączkowego
związane z
nasileniem
nieregularnego
krwawienia (np.
krwotok
miesiączkowy,
krwotok
maciczny),
Bruksizm,
Biegunka
Zapalenie trzustki
Wysypka,
Łysienie
Rumień
wielopostaciowy,
Martwica
toksycznorozpływna
naskórka, Zespół
Stevensa-Johnsona,
Świąd,
Pokrzywka
Rabdomioliza
Zaburzenia
Orgazmu
(kobiety),
Zaburzenia
nerek i dróg
moczowych
Problemy z
Zatrzymanie
oddawaniem
moczu
Moczu (głównie)
Trudności z
rozpoczęciem
mikcji),
Częstomocz
Organizm jako
całość
Astenia
(osłabienie),
Dreszcze
Reakcje
Nadwrażliwości
Na światło
Anafilaksja
12/18
*Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy wynosiła 30,3% dla
wenlafaksyny vs. 31,3% dla placebo.
** W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki
wystąpienia myśli i zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).
Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia.
Najczęściej zgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje),
zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty,
drgawki, ból głowy i objawy grypopodobne. Zazwyczaj objawy te mają łagodny do umiarkowanego
przebieg i ustępują samoistnie, jednakże u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone.
Dlatego zaleca się stopniowe przerywanie leczenia poprzez stopniowe zmniejszania dawki (patrz
punkty 4.2 i 4.4).
Dzieci i młodzież
Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych)
obserwowany u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profilu
występującego u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych, obserwowano zmniejszenie apetytu,
zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy
(patrz punkt 4.4).
W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie myśli samobójczych. Obserwowano
również zwiększoną liczbę zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz, zwłaszcza w przypadku zaburzeń
depresyjnych, samookaleczania się.
U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie,
niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni.
4.9
Przedawkowanie
Po wprowadzeniu leku na rynek odnotowano przypadki przedawkowania wenlafaksyny głównie w
skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi. Najczęściej zgłaszano następujące
objawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki),
rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG (np.
wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), tachykardię komorową,
bradykardię, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.
Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązać
z większym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla leków
przeciwdepresyjnych SSRI, ale mniejszym niż dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych.
Badania epidemiologiczne pokazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeni
czynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim stopniu
stwierdzenie zwiększonego ryzyka zgonu może być przypisane toksyczności wenlafaksyny po
przedawkowaniu, a w jakim stopniu innym cechom pacjentów leczonych wenlafaksyną.
Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta
dawkowaniem, tak aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania.
Zalecane leczenie
Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i innych
ważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołanie
wymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli zostanie przeprowadzone wkrótce po
przyjęciu produktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla aktywowanego
może również zmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja
i transfuzja wymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znane swoiste antidotum dla
wenlafaksyny.
13/18
5.
WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1
Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjne, kod ATC: N06AX16
Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi polega na
wzmocnieniu aktywności neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Badania
niekliniczne pokazały, że wenlafaksyną i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna (ODV) są
inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyną jest również słabym
inhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszają
odpowiedź 6-adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym (pojedyncza dawka), jak i po podaniu
przewlekłym. Wenlafaksyną i ODV wykazują bardzo podobne działanie w odniesieniu do ich
całkowitego wpływu na wychwyt zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie się z receptorami.
Wenlafaksyną praktycznie nie wykazuje in vitro powinowactwa do receptorów muskarynowy,
cholinergicznych, H1-histaminowych i α1-adrenergicznych w mózgu szczura. Aktywność
farmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi leków
przeciwdepresyjnych, takimi jak działanie antycholinergiczne, uspokajające oraz wpływ na układ
sercowo-naczyniowy.
Wenlafaksyną nie wykazuje zdolności hamowania monoaminooksydazy (MOA)
W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do
receptorów opioidowych ani benzodiazepinowych.
Epizody dużej depresji:
Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresji
została potwierdzona w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo,
krótkoterminowych trwających od 4 do 6 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (do
375 mg na dobę). Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu dużych zaburzeń
depresyjnych została potwierdzona w dwóch kontrolowanych placebo, krótkoterminowych trwających
8 lub 12 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (od 75 do 225 mg na dobę).
W jednym długoterminowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowym
otwartym badaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyna o przedłużonym uwalnianiu (75, 150 lub 225
mg) zostali zrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksyny o
przedłużonym uwalnianiu lub placebo przez okres do 26 tygodni w celu przeprowadzenia obserwacji
nawrotów choroby.
Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu występowania nawrotów epizodów depresyjnych przez
okres 12 miesięcy potwierdzono w drugim długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo z
podwójnie ślepą próbą, u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnymi
nawracającymi, którzy zareagowali podczas ostatniego epizodu depresji na leczenie wenlafaksyna (od
100 do 200 mg na dobę, według schematu dwa razy na dobę).
Uogólnione zaburzenia lękowe
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu uogólnionych
zaburzeń lękowych (ang. GAD) została potwierdzona w dwóch 8-tygodniowych kontrolowanych
placebo badaniach z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę), w jednym 6miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na
dobę) oraz w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem zmiennych
dawek (37,5, 75 i 150 mg na dobę) u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.
Pomimo istnienia dowodów potwierdzających nadrzędność dawki 37,5 mg na dobę nad placebo,
dawka ta nie była za każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.
Fobia społeczna
14/18
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobii
społecznej została potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych. kontrolowanych
placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem zmiennych dawek
oraz w jednym 6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie ślepą próbą z grupą
kontrolną z zastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.
Pacjenci otrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. Badanie trwające 6 miesięcy nie
wykazało wyższej skuteczności w grupie pacjentów stosujących dawki od 150 do 225 mg na dobę w
porównaniu z grupą przyjmującą dawkę 75 mg na dobę.
Lęk napadowy
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lęku
napadowego została potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych
placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z lękiem
napadowym z lub bez towarzyszącej agorafobii. Dawka początkowa w tym badaniu wynosiła 37,5 mg
na dobę i była stosowana przez 7 dni. Następnie pacjenci otrzymywali stałe dawki w zakresie od 75 do
150 mg na dobę w jednym badaniu oraz od 75 do 225 mg na dobę w drugim.
Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom zostało potwierdzone
również w jednym długoterminowym badaniu z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placebo z
grupą kontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy zareagowali na leczenie open-label.
Pacjenci kontynuowali przyjmowanie takich samych dawek wenlafaksyny o przedłużonym
uwalnianiu, jak na końcu fazy open-label (75, 150 lub 225 mg).
5.2
Właściwości farmakokinetyczne
Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu Odemetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania ± odchylenie standardowe (ang. SD)
wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5±2 godz. i 11±2 godz. Stężenia wenlafaksyny i ODV
osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania produktu. Wenlafaksyna
i ODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.
Wchłanianie:
Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu ulega
wchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40% do 45% w zależności od metabolizmu
ogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne stężenia
wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godz. Po podaniu wenlafaksyny
w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu
występują odpowiednio w ciągu 5,5 i 9 godzin. W przypadku podawania równoważnych dobowych
dawek wenlafaksyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułek o
przedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej,
ale stopień wchłaniania jest taki sam, jak tabletek o natychmiastowym uwalnianiu. Pokarm nie
wpływa na biodostępność wenlafaksyny i ODV.
Dystrybucja:
Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przez
białka osocza (odpowiednio 27% i 30%). Po podaniu dożylnym, objętość dystrybucji w stanie
stacjonarnym dla wenlafaksyny wynosi 4,4±1,6 l/kg,.
Metabolizm:
Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania in
vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego metabolitu
ODV przy udziale CYP2D6. Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest
15/18
metabolizowana do ubocznego mniej aktywnego metabolitu N-demetylowenlafaksyny przy udziale
CYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6.
Wenlafaksyna nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.
Wydalanie
Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny jest
wydalana z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaci
niesprzężonej ODV (29%), sprzężonej ODV (26%), jak i innych ubocznych nieaktywnych
metabolitów (27%). Średni klirens ± SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu
wynosi odpowiednio 1,3±0,6 l/h/kg i 0,4±0,2 l/h/kg.
Szczególne grupy pacjentów
Wiek i płeć
Wiek i płeć nie odgrywają istotnej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.
Osoby o intensywnym i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6
Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6
niż w przypadku osób intensywnie metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla wenlafaksyny i
ODV jest podobna w obu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się ten sam schemat
leczenia wenlafaksyną.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Child-Pugh) i osób z
umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Child-Pugh) okresy półtrwania
wenlafaksyny i ODV były wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby. Po
podaniu doustnym zarówno klirens wenlafaksyny jak i ODV był zmniejszony. Zaobserwowano duży
stopień zmienności osobniczych. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
wątroby są ograniczone (patrz również punkt 4.2).
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o około
180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek,
podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirens
zmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów
wymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).
5.3
Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie wykazały jej działania rakotwórczego. W wielu
badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również działania mutagennego.
Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję wykazały u szczurów
zmniejszenie masy potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenie
śmiertelności potomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych zgonów.
Zdarzenia te wystąpiły po zastosowaniu dawki 30 mg/kg/dobę, 4-krotnej dobowej dawki
wenlafaksyny stosowanej u ludzi 375 mg (w przeliczeniu na mg/kg). Dawka niewykazująca działania
w przypadku tych zdarzeń wynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u ludzi. Ryzyko dla ludzi nie jest
znane.
Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obojga płci były poddane
działaniu ODV. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w dawce
stosowanej u ludzi, 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jest
znane.
16/18
6.
DANE FARMACEUTYCZNE
6.1
Wykaz substancji pomocniczych
Zawartość kapsułki:
Hypromeloza
Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)
Sodu laurylosiarczan
Magnezu stearynian
Otoczka:
Kopolimer metakrylanu butylu zasadowy
[Wyłącznie dla dawki 37,5 mg]
Otoczka kapsułki
Tytanu dwutlenek (E171)
Żelatyna
[Wyłącznie dla dawki 75 mg]
Otoczka kapsułki
Tytanu dwutlenek (E171)
Żelaza tlenek czerwony (E172)
Żelatyna
[Wyłącznie dla dawki 150 mg]
Otoczka kapsułki
Tytanu dwutlenek (E171)
Erytrozyna (E127)
Indygotyna (E132)
Żelatyna
Tusz do nadruku (czarny):
Szelak
Żelaza tlenek czarny (E 172)
6.2
Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy
6.3
Okres ważności
3 lata
6.4
Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania.
6.5
Rodzaj i zawartość opakowania
Opakowania blistrowe z PVC/PE/PVDC/folii aluminiowej po 7,10, 14, 20, 25, 28, 30, 50, 56, 70,
90,100, 500, 1000 kapsułek w butelkach z HDPE o pojemności 100 ml, 400 ml, 600 ml zawierających
7, 10, 14, 20, 25, 28, 30, 50, 56, 70, 90, 100 i 250 kapsułek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą być dostępne w sprzedaży.
17/18
6.6
Specjalne środki ostrożności dotyczące przygotowania produktu leczniczego do
stosowania i usuwania jego pozostałości
Brak specjalnych wymagań.
7.
PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Generics [UK] Ltd.
Station Close,
Potters Bar, Hertfordshire, EN6 1 TL
Wielka Brytania
8.
NUMER(Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Faxigen XL 37,5 mg: 15756
Faxigen XL 75 mg: 15757
Faxigen XL 150 mg: 15758
9.
DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU/DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
10/07/2009
10.
DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
11/2010
18/18