TMNet prepaid

Sygn. akt X K 217/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 kwietnia 2016 r.
Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: SSR Maria Julita Hartuna
Protokolant: Magdalena Sadowska
przy udziale prokuratora Jarosława Żelazka
po rozpoznaniu w dniach 19.12.2014 r., 20.03.2015 r., 24.06.2015 r., 27.07.2015 r., 7.10.2015 r., 2.12.2015 r.,
13.01.2016 r., 8.02.2016 r., 13.04.2016 r. sprawy:
M. M. (1) (M.), s. A. i E. z d. G., ur. (...) w G.,
oskarżonego o to, że:
w okresie od nieustalonego dnia listopada 2011 r. do 7 grudnia 2011 r. w P. woj. (...) pomagał nieustalonym osobom
do zbycia 608 sztuk opon marki T. (...) P. P. w rozmiarach: 195/55/15 – 80 sztuk, 205/50/15 – 84 sztuki, 225/45/16
– 92 sztuki, 225/45/17 - 92 sztuki, 235/40/17 – 60 sztuk, 245/35/17 – 70 sztuk, 245/45/17 – 70 sztuk, 255/40/17 –
60 sztuk, o łącznej wartości 47.327,1 Euro, tj. 187.415,31 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego
na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie wykaz w/w opon i poprosił go o
pomoc w znalezieniu nabywców, a także realizował składane przez nabywców zamówienia na zakup opon
tj. o czyn z art. 291 § 1 kk
A. Ł., s. L. i C. z d. Ł., ur. (...) w D.,
oskarżonego o to, że:
w dniu 7 grudnia 2011 r. w P. woj. (...) pomagał nieustalonym osobom do zbycia 72 sztuk opon marki T. (...) P. P.
w rozmiarach: (...) - 32 sztuki, (...) – 38 sztuk, (...) – 2 sztuki, o łącznej wartości 6.787,9 Euro, tj. 26.880,08 zł,
uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że
przewoził w/w opony z nieustalonego miejsca ich przechowywania do miejsca ich zbycia w P. przy ul. (...)
tj. o czyn z art. 291 § 1 kk
K. J. (1) (J.), s. B. i B. z d. J., ur. (...) w G.,
oskarżonego o to, że:
w okresie od 8 do 12 lipca 2011 r. w S. i K. woj. (...) pomagał nieustalonym osobom do zbycia 780 sztuk opon marki
T. (...) P. P. w rozmiarach: 195/55/15 – 100 sztuk, 205/50/15 – 120 sztuk, 225/45/16 – 100 sztuk, 225/45/17 - 180
sztuk, 245/45/17 – 80 sztuk, 235/40/17 – 60 sztuk, 255/40/17 – 70 sztuk, 245/35/17 – 70 sztuk, stanowiących mienie
znacznej wartości w kwocie 59.739,1 Euro, tj. 236.566,83 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego
na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży wystawiając je na stoisku
podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S. oraz realizując telefoniczne zamówienia różnych osób
tj. o czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk
W. L. (1), s. Z. i E. z d. Szczotka, ur. (...) w P.,
oskarżonego o to, że:
w nieustalonym bliżej okresie, nie wcześniej niż 21 czerwca 2011 r. i nie później niż 8 lipca 2011 r. oraz nie wcześniej
niż od 7 stycznia 2012 r. i nie później niż do 27 marca 2012 r. w P., R., S. oraz w nieustalonym bliżej miejscu w woj.
(...) pomagał nieustalonym osobom do ukrycia oraz zbycia 780 sztuk opon marki T. (...) P. P. w rozmiarach: 195/55/15
– 100 sztuk, 205/50/15 – 120 sztuk, 225/45/16 – 100 sztuk, 225/45/17 - 180 sztuk, 245/45/17 – 80 sztuk, 235/40/17
– 60 sztuk, 255/40/17 – 70 sztuk, 245/35/17 – 70 sztuk, stanowiących mienie znacznej wartości w kwocie 59.739,1
Euro, tj. 236.566,83 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą
w Ł., w ten sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży na giełdzie samochodowej w P., podczas G. Samochodowych
Mistrzostw Polski w S. oraz realizując telefoniczne zamówienia różnych osób, a także ukrywał je m.in. na terenie
warsztatu samochodowego w R. przy ul. (...)
tj. o czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk
stosując w niniejszej sprawie przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01.07.2015 r. w zw. z art.
4 § 1 kk
I. oskarżonego M. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, który kwalifikuje z art. 291 § 1 kk
i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk skazuje go i wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy
pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej
stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
II. oskarżonego A. Ł. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu i kwalifikowanego aktem oskarżenia czynu
i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy
pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę
40 (czterdziestu) złotych;
III. oskarżonego K. J. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu i kwalifikowanego aktem oskarżenia czynu
i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk skazuje go, a na mocy art. 294 § 1 kk w z art. 33 § 1, 2 i 3 kk
wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych,
ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;
IV. oskarżonego W. L. (1), w ramach zarzuconego mu czynu, uznaje za winnego tego, że w nieustalonym bliżej
okresie, nie wcześniej niż 21 czerwca 2011 r. i nie później niż 8 lipca 2011 r. oraz nie wcześniej niż od 7 stycznia 2012 r.
i nie później niż do 27 marca 2012 r. w R. oraz w innym nieustalonym bliżej miejscu pomagał nieustalonym osobom
do ukrycia oraz zbycia 120 sztuk opon marki T. (...) P. P. w różnych rozmiarach o łącznej wartości szacunkowej ok.
36.000 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten
sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży, a także ukrywał je m.in. na terenie warsztatu samochodowego w R. przy
ul. (...), czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 291 § 1 kk i za to na mocy art. 291 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3
kk skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;
V. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności
warunkowo zawiesza:
• M. M. (1) na okres 2 (dwóch) lat,
• A. Ł. i K. J. (1) na okres 3 (trzech) lat
tytułem próby;
VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (2) kwotę 1.343,16 zł (jeden tysiąc trzysta czterdzieści trzy złote
16/100) tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonego W. L. (1) z urzędu, w tym 251,16 zł (dwieście
pięćdziesiąt jeden złotych 16/100) tytułem podatku VAT;
VII. na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o
opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu
Państwa koszty sądowe, w tym od M. M. (1), A. Ł. i K. J. (1) po 227,52 zł (dwieście dwadzieścia siedem złotych 52/100),
a od W. L. (1) 1.570,68 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt złotych 68/100) tytułem wydatków oraz:
• od M. M. (1) 680 zł (sześćset osiemdziesiąt złotych),
• od A. Ł. 980 zł (dziewięćset osiemdziesiąt złotych),
• od K. J. (1) 2.580 zł (dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt złotych),
• od W. L. (1) 580 zł (pięćset osiemdziesiąt złotych)
tytułem opłaty.
Sygn. akt X K 217/13
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 10.06.2011 r., za pośrednictwem wyspecjalizowanego portalu internetowego, A. H. – kierownik ds. transportu
w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., zlecił (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. transport 780 sztuk opon marki T. (...) z terenu
Grecji, do magazynów spółki w Ł.. Na wskazane opony składały się rozmiary: 195/55/15 - 100 sztuk, 205/50/15 - 120
sztuk, 225/45/16 - 100 sztuk, 225/45/17 - 180 sztuk, 245/45/17 - 80 sztuk, 235/40/17 - 60 sztuk, 255/40/17 - 70
sztuk, 245/35/17 - 70 sztuk. Ich łączna wartość wynosiła 59.739,1 EURO, tj. według ówczesnego kursu 236.566,83 zł.
Zgodnie z dokonanymi ustaleniami towar miał być dostarczony w dniu 17.06.2011 r. lub 21.06.2011 r., lecz do tego
nie doszło. Osoby podające się za przedstawicieli (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., po przyjęciu zlecenia transportu od
(...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., zleciły jego wykonanie Firmie Usługowo Handlowej (...) z K.. W zleceniu zmieniono
jednak docelowe miejsce rozładunku z magazynów (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., na miejscowość K. w okolicach
G.. Z kolei na zlecenie firmy (...), transport opon z Grecji do Polski wykonał prowadzący działalność gospodarczą
pod nazwą Handel i Usługi (...). Kierowca realizujący zlecenie – P. B., otrzymał telefoniczne polecenie rozładowania
towaru pod wskazanym adresem w R.. Rozładunku dokonało w dniu 21.06.2011 r. na terenie ogrodzonego placu w
R. przy ul. (...) pięciu nieustalonych mężczyzn. Podpis pod dokumentem przewozowym złożyła kolejna nieustalona
osoba, posługująca się nazwiskiem G. J..
dowody: zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v, k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638; A. L.
(1) k. 351 - 358, 466 - 468, zeznania świadka P. B. k. 312v-313, k. 1639; K. S. k. 235 - 236, 497 - 498, 1080 - 1082, T.
B. k. 241 - 242, R. K. k. 256 - 257, 309 - 311, M. K. (1) k. 275, T. L. k. 328 - 329, A. L. (2) k. 330 - 331, T. M. (1) k. 332 334, J. K. (1) k. 335 - 336, analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; notatki urzędowe k. 66-67; list
przewozowy k. 92-94; zlecenia spedycyjne k. 141, k. 213, k. 216, k. 262; kopia korespondencji internetowej k. 142-144;
wydruki etykiet k. 469-482; dokumentacja fotograficzna na płycie CD k. 483; kopia dokumentu wysyłkowego k. 489;
protokół oględzin opon wraz z dokumentacją fotograficzną k. 620-630; dokument wysyłkowy k. 1039; tłumaczenie
k. 1069-1070; notatka urzędowa k. 1159
Przedmiotowe opony stanowią towar na polskim rynku dość rzadki, gdyż posiadają specjalistyczny charakter - służą
głównie do jazdy sportowej, na torach wyścigowych. Podaż opon jest ograniczona – są produkowane w fabryce w
Japonii, a ich producent w procesie sprzedaży współpracuje z jednym podmiotem w obrębie każdego z krajów, do
których produkty są eksportowane. W Polsce podmiotem takim jest (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. W roku 2011 spółka
nabywała przedmiotowe opony za kwotę ok. 80-90 Euro, zaś sprzedawała na rynku hurtowym za około 550-600 zł,
a na detalicznym po około 600-700 zł. W związku z utratą opisanego transportu opon z Grecji, przedstawiciele (...)
Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. śledzili internetowe ogłoszenia o sprzedaży tego typu opon i zawiadamiali o znalezionych
ofertach organy ścigania.
dowody: zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v, k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638; A.
L. (1) k. 351 - 358, 466 - 468, M. M. (3) k. 367 - 369, wydruki ogłoszeń internetowych oraz korespondencji k. 350,
k. 359-365, k. 430-431, k. 438-442
I. partia - R.
W okresie pomiędzy dniem 21 czerwca 2011 r. a 8 lipca 2011 r. W. L. (1) kupił od nieustalonej osoby po 50 zł za sztukę i
dostarczył na teren posesji przy ul. (...) w R. partię 120 sztuk opon T. T. P. w różnych rozmiarach o wartości ok. 36.000
zł, pochodzących z powyższego transportu. Za zgodą najemcy tego terenu A. S., zostawił je tam na przechowanie.
W tym samym czasie W. L. (1) oferował w/w opony do sprzedaży między innymi M. B.. Gdy właściciel terenu – M.
A., sprzeciwił się przechowywaniu opon na działce stanowiącej jego własność, W. L. (1) przetransportował je w inne
miejsce.
dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; zeznania świadka S. K. k. 679v-680, k.
1612-1612v; zeznania świadka W. P. k. 681v-682, k. 1612-1613; zeznania świadka M. A. k. 1059v-1060, k.1613-1613v;
zeznania świadka M. B. k. 676v-678v, k. 1638-1638v; zeznania świadka T. K. k. 1639v - 1640, zeznania świadka A. S.
k. 1024 - 1026, analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280,
k. 455-457; informacja (...) Stowarzyszenia Sportowego wraz z korygującą notatką k. 321-322; notatka urzędowa k.
598; protokół przeszukania domu k. 656-659; protokoły oględzin telefonów zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926,
k. 950-989, kserokopia dowodu osobistego k. 279, protokół oględzin wniosku o wydanie dowodu osobistego k. 337
– 345, notatka urzędowa k. 1061
W okresie od 8 lipca 2011 r. do 7 stycznia 2012 r. W. L. (1) przebywał w izolacji penitencjarnej, odbywając karę
pozbawienia wolności. W dniu 8 lipca 2011 r. został zatrzymany o godzinie 12.00 w G.. Po opuszczeniu zakładu karnego
w okresie od 7 stycznia 2012 r. do 27 marca 2012 r. W. L. (1) ponownie oferował do sprzedaży wskazane wyżej opony
różnym osobom. Między innymi, cztery sztuki opon sprzedał S. D., z którym skontaktował się za pośrednictwem M.
B., kilka sztuk jego innym znajomym, a 13 zostawił w warsztacie M. B. - w marcu 2012 roku na terenie (...) Serwisu
(...) w R. przy ul. (...), gdzie zabezpieczono je.
dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; zeznania świadka S. K. k. 679v-680, k.
1612-1612v; zeznania świadka W. P. k. 681v-682, k. 1612-1613; zeznania świadka M. A. k. 1059v-1060, k.1613-1613v;
zeznania świadka M. B. k. 676v-678v, k. 1638-1638v; analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120;
kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280, k. 455-457; informacja (...) Stowarzyszenia Sportowego wraz z korygującą
notatką k. 321-322; notatka urzędowa k. 598; protokół przeszukania domu k. 656-659; protokoły oględzin telefonów
zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926, k. 950-989, protokół oględzin wniosku o wydanie dowodu osobistego k. 337
– 345, notatka urzędowa k. 1061, protokół przeszukania (...) k. 665-668; protokoły oględzin zabezpieczonych opon
k. 669-673;
II. partia - wyścigi w S.
W dniach 8 do 10 lipca 2011 r. K. J. (1) (poprzednie nazwisko B.) wraz z inną nieustaloną osobą, posługując
się specyfikacją oferowanych do sprzedaży opon T., stanowiącą przerobiony dokument wysyłkowy tego towaru i
zawierającą wyszczególnienie 780 sztuk tychże opon, oferowali je do sprzedaży na stoisku podczas G. Samochodowych
Mistrzostw Polski w S.. K. J. (1) do 12 lipca 2011 r. realizował także w tym zakresie telefoniczne zamówienia różnych
osób. W tym celu cały czas pozostawał w posiadaniu kopii greckiego dowodu wysyłki ze specyfikacją opon.
Informację o możliwości okazyjnego zakupu opon T. od K. J. (1) otrzymał podczas wyżej wspomnianych wyścigów w
S. między innymi W. M. (1). Przekazał ją swojemu koledze J. L., który był zainteresowany zakupem opon, powiadomił
także o tej możliwości P. W.. Wraz z informacją mężczyźni przekazywali sobie także kartkę - kopię greckiego dowodu
wysyłki z wypisanymi rodzajami opon (z odręcznie dopisanymi cenami w złotych), na której także zanotowane były
odręcznie numery telefonów „G. T. (...), (...) i (...)”. Numer (...) jest zarejestrowany na K. J. (1). Po tym, jak oponami
zainteresowali się funkcjonariusze Policji, K. J. (1) przywiózł W. M. (1) kserokopię dowodu osobistego na nazwisko G.
J., która to osoba miała być rzekomo właścicielem opon. Nie była to kserokopia autentycznego dowodu osobistego –
G. J. o wskazanym w dokumencie numerze PESEL wygląda inaczej niż na zdjęciu, ma inny wzrost i kolor oczu.
dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 687-690, k. 1008-1014, k. 1537-1538; zeznania świadka J.
L. (ojca) k. 247v, zeznania świadka J. L. (syna) k. 251-252, k. 300-302, k. 1607-1608; zeznania świadka W. M. (1)
k. 289-293, k. 324v-325, k. 1609; zeznania świadka P. W. k. 254-255, k. 307-308, k. 1609-1610v; zeznania świadka
K. R. k. 323, analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280,
k. 455-457; informacja (...) Stowarzyszenia Sportowego wraz z korygującą notatką k. 321-322; notatka urzędowa k.
598; protokół przeszukania domu k. 656-659; protokoły oględzin telefonów zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926,
k. 950-989, kserokopia dowodu osobistego k. 279, 286 protokół oględzin wniosku o wydanie dowodu osobistego k.
337 – 345, notatka urzędowa k. 1061
P. W. zatrzymano, gdy oferował do sprzedaży 4 sztuki opon T. T. R. w rozmiarze 225/45/R17. Opony te odebrał on
od J. L., który z kolei nabył je od W. M. (1).
dowody: zeznania świadka J. L. (ojca) k. 247v, zeznania świadka J. L. (syna) k. 251-252, k. 300-302, k. 1607-1608;
zeznania świadka W. M. (1) k. 289-293, k. 324v-325, k. 1609; zeznania świadka P. W. k. 254-255, k. 307-308, k.
1609-1610v; zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v, k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638;
analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; kartka ze specyfikacją i ceną opon k. 280, k. 455-457;
wydruki ogłoszeń internetowych oraz korespondencji k. 350, k. 359-365, k. 430-431, k. 438-442, kserokopia dowodu
osobistego k. 249
III. partia - M. M. (1)
W listopadzie 2011 roku M. M. (1) poprosił swojego kolegę G. W. (1) o pomoc w znalezieniu nabywców na zakup opon
marki T.. Opony te były wyprodukowane w 2009 roku. W tym celu okazał mu kartkę zawierającą informację dotyczące
ilości i rozmiarów 608 sztuk tego typu opon, którą G. W. (1) sfotografował przy pomocy aparatu użytkowanego przez
niego telefonu komórkowego o nr (...). G. W. (1) oferował przedmiotowe opony do sprzedaży za pośrednictwem
ogłoszeń internetowych, w tym na stronie o adresie: forum.streetriders.pl, jako użytkownik o nicku „grzegorzlegi54”.
Na prośbę G. W. (1) rozmowy z potencjalnymi klientami prowadził także T. Ż., posługujący się nickiem „_Ż._” i
numerem (...). W ten sposób sprzedał między innymi w dniu 6 grudnia 2011 r. dwie sztuki opon w rozmiarze
225/45/17. Tego samego dnia, na użytkowany przez G. W. (1) numer telefonu komórkowego zadzwonił w związku z
wystawionym ogłoszeniem pracownik (...) Sp. z o.o. A. L. (1), który umówił się z nim na transakcję zakupu 110 sztuk
opon T.. G. W. (1) skontaktował się w związku z powyższym telefonicznie z M. M. (1), informując go o tym. Następnie
M. M. (1) jeszcze tego samego dnia skontaktował się telefonicznie na nr (...) z A. Ł., którego wpisał w swoim telefonie
jako (...).
dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M.
(1) k. 546-549, k. 619, k. 1536v; częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. Ł. k. 696, k. 1043-1047, k. 1536v-1537; zeznania
świadka G. W. (1) k. 461, k. 535-539, k.1610v-1611v; zeznania świadka A. H. k. 138-138v, k. 150v-151, k. 202v, k. 231v,
k. 239v, k. 1065-1067, k. 1637v-1638; A. L. (1) k. 351 - 358, 466 - 468, M. M. (3) k. 367 - 369, T. Ż. k. 422 - 423, 432,
442, 462 - 465, protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych k. 381 - 382, potwierdzenie nadania paczki k. 383,
notatki k. 384 - 385, wydruk wiadomości z telefonu G. W. k. 410-420; protokół oględzin telefonu zabezpieczonego od
M. M. (1) k. 555-597; protokół oględzin telefonu zabezpieczonego od A. Ł. k. 708-744; protokoły oględzin telefonów
zabezpieczonych od K. J. (1) k. 745-926, k. 950-989; opinia biegłego dotycząca telefonów zabezpieczonych od A. Ł. k.
993-1002; wykazy połączeń dla numeru (...) k. 1168-1190, protokół oględzin k. 501 - 506
A. Ł. był w tamtym czasie właścicielem białego pojazdu dostawczego. Używał dwóch numerów telefonów: oficjalnie
zarejestrowanego, wykorzystywanego szeroko w działalności gospodarczej numeru (...) oraz numeru karty pre-paid
(...). Oba numery współpracowały z tym samym aparatem telefonicznym o numerze (...). A. Ł. utrzymywał kontakty
zawodowe i towarzyskie zarówno z W. L. (1), jak i K. J. (1). W dniu 7 grudnia 2011 r. za pomocą wskazanego pojazdu
przewiózł 72 sztuki opon marki T. (...) w rozmiarach: 255/40/17 – 32 sztuki, 245/35/17 – 38 sztuk, 225/45/17 –
2 sztuki o łącznej wartości 6.787,9 Euro, tj. 26.880,08 zł z nieustalonego miejsca ich przechowywania do garażu
należącego do G. W. (1), znajdującego się w P., u zbiegu ulic (...). Kontaktował się w tej sprawie telefonicznie z M. M.
(1). We wskazanym miejscu, w związku z umówioną transakcją zakupu 110 sztuk opon T., zatrzymani zostali M. M.
(1) i G. W. (1). W toku przeprowadzonego następnie przeszukania pomieszczenia piwnicznego użytkowanego przez
M. M. (1) w P. przy ul. (...), dokonano zabezpieczenia jeszcze 10 sztuk opon T. pochodzących z czynu zabronionego
popełnionego na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł..
dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) k. 546-549, k. 619, k. 1536v; częściowo wyjaśnienia
oskarżonego A. Ł. k. 696, k. 1043-1047, k. 1536v-1537; częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 687-690,
k. 1008-1014, k. 1537-1538; częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103, k. 1538; zeznania świadka
G. W. (1) k. 461, k. 535-539, k.1610v-1611v; analiza połączeń telekomunikacyjnych k. 26-62, k. 102-120; protokół
przeszukania garażu k. 372-374; wydruk wiadomości z telefonu G. W. k. 410-420; wydruki ogłoszeń internetowych
oraz korespondencji k. 350, k. 359-365, k. 430-431, k. 438-442; protokół oględzin garażu k. 501-506; protokół
oględzin piwnicy k. 507-510; protokół oględzin telefonu zabezpieczonego od M. M. (1) k. 555-597; dokumentacja
fotograficzna k. 607-611; protokół oględzin opon wraz z dokumentacją fotograficzną k. 620-630; protokół oględzin
telefonu zabezpieczonego od A. Ł. k. 708-744; opinia biegłego dotycząca telefonów zabezpieczonych od A. Ł. k.
993-1002; notatka urzędowa k. 70 - 77
W postępowaniu przygotowawczym przesłuchany w charakterze podejrzanego M. M. (1) nie przyznał się do
popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że o oponach T. dowiedział się jakieś 2-3 miesiące przed zatrzymaniem,
od mężczyzny o imieniu M., który miał mieszkać w Niemczech. Poznał go w biurze swojego kolegi J. K. (2), na ul.
(...) w P.. M. opowiedział mu historię o tym, jak w związku z likwidacją zakładu wulkanizacji w Niemczech kupił
partię opon T., które chce teraz odsprzedać po 150 zł za sztukę. Dostał też od mężczyzny o imieniu M. kartkę ze
specyfikacją opon. Przekazał następnie dane z tej kartki swojemu koledze G. W. (1), z prośbą o pomoc w znalezieniu
nabywców, z zamiarem wystawienia oferty sprzedaży opon po cenie wyższej niż 150 zł. W związku z tym, że G. W.
(1) znalazł nabywców na 110 sztuk opon, M. M. (1) zwrócił się do J. K. (2) z prośbą o nawiązanie kontaktu z M. z
Niemiec. Dostał od niego numer telefonu do mężczyzny o imieniu A., który miał być kierowcą M.. Skontaktował się
telefonicznie, a następnie spotkał się osobiście, w P. z mężczyzną o imieniu A., który miał dostarczyć zamówioną partię
opon. Mężczyzna ten przyjechał na spotkanie białym busem. Następnie, w środę 07.12.2011 r., A. przywiózł opony
w ilości 72 sztuki do garażu w P., użytkowanego przez G. W. (1). Za wskazane opony podejrzany M. M. (1) miał się
rozliczyć z mężczyzną o imieniu M. za pośrednictwem J. K. (2).
vide: wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) k. 546-549, k. 619
Na rozprawie głównej M. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień
oraz odpowiedzi na pytania. Podtrzymał wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego.
vide: wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) k. 1536v
W postępowaniu przygotowawczym przesłuchany w charakterze podejrzanego A. Ł. nie przyznał się do popełnienia
zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w grudniu 2011 r. nie przywoził nikomu opon w ilości wskazanej w zarzucie.
Potwierdził, że jest właścicielem samochodu marki M. (...) nr rej. (...). Wskazał, że samochodem tym jeździ on sam,
jego pracownicy, pożyczał go również kolegom. Nie potrafił wskazać osoby, która użytkowała ten samochód w dniu
07.12.2011 r. Zaprzeczył, żeby kiedykolwiek użytkował telefon o numerze (...). Zaprzeczył również swojej znajomości
z osobami o danych: M. M. (1), G. W. (1), Ł. K., J. K. (2). W toku kolejnego przesłuchania w charakterze podejrzanego
A. Ł. wskazał, że utrzymuje kontakty zawodowe i towarzyskie z mężczyzną o imieniu W. oraz pseudonimie (...).
Numer telefonu do (...) miał zapisany w swoim telefonie. Potwierdził również, że zna K. J. (1), który jest jego kolegą,
pomagającym mu, gdy ma problem z autem.
vide: wyjaśnienia oskarżonego A. Ł. k. 696, k. 1043-1047
Na rozprawie głównej A. Ł. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień oraz
odpowiedzi na pytania. Podtrzymał jednocześnie wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego po
ich odczytaniu.
vide: wyjaśnienia oskarżonego A. Ł. k. 1536v-1537
W postępowaniu przygotowawczym przesłuchany w charakterze podejrzanego K. J. (1) nie przyznał się do
popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że opony T. były oferowane na giełdzie w P. przez M. i (...), którzy
powiedzieli, że będą z tymi oponami na wyścigach w S.. K. J. (1) udał się tam, spotkał M., rozmawiali o oponach z T. i
W. M. (1), był tam też L.. M. poprosił K. J. (1) o pomoc w transporcie opon do R., wziął także kartkę z wykazem opon,
by zapytać znajomych, czy są zainteresowani ich nabyciem. Na drugi dzień po wyścigach młody M. zadzwonił do K. J.
(2) i chciał kupić opony, J. miał mu je przywieźć, umówił się w R. koło galerii z M. i L., pojechali do warsztatu w R., tam
M. zamiast faktury dał mu ksero dowodu osobistego mężczyzny, który miał być właścicielem tych opon. Pośredniczył
w zakupie dalszych kompletów pomiędzy W. i T. M. (2) a M. i L.. Pieniądze przekazywał koło Castoramy na O. M. i
L.. Kolejny raz umówił się pod Castoramą z M., który przyjechał z oponami czarnym V. na wulkanizację na O.. Nic na
tym nie zarobił, choć liczył na zarobek. Oświadczył, że był przekonany, iż opony są legalne. Uwierzył, że są to opony
z Niemiec, wycofane ze sprzedaży, bo już trzyletnie. Wierzył, że na większą ilość tych opon może być faktura. Kartkę
dostał dopiero na końcu, nie zastanawiał się nad tym, że to jest podejrzane, że dostał od tych mężczyzn jakieś ksero
dowodu. Potrzebował wtedy pieniędzy i się nie zastanawiał. Nie umawiał się z tymi mężczyznami, że coś zarobi, liczył
tylko na te 4 sztuki opon. Liczył też, że jak znajdzie kupca na większą ilość, to coś zarobi. Przesłuchany ponownie w
charakterze podejrzanego K. J. (1) potwierdził, iż zna A. Ł. i wyjaśnił, że w książce telefonicznej swojego telefonu o
numerze (...) ma zapisane numery A. Ł. - (...) oraz (...). Relacjonował także ponownie o swoich spotkaniach z L. i M.,
jednakże tym razem podawał, iż podczas przekazywania pieniędzy pod Castoramą L. był sam, on też czekał na K. J. (1)
pod Castoramą podczas umówionego spotkania, gdy opony były przekazywane w wulkanizacji na O., z czarnego V..
vide: wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 687-690, k. 1008-1014
Na rozprawie głównej K. J. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Po odczytaniu wyjaśnień
złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, podtrzymał ich treść. Wskazał jednocześnie, iż znalazło się w
nich kilka nieścisłości, które następnie klarował. Wyjaśnił, że pośredniczył żeby je sprzedać i M. też brał od niego te
opony, a sprawa została umorzona. W jego ocenie powinny zeznać także te osoby, które były na wyścigach w S. tzn. M.
i L.. Nigdy później nie widział M. ani L.. Mówił do niego na pan, a z rozmów pomiędzy nimi usłyszał pseudonim (...).
Nigdy nie pomyślałby, że to może pochodzić z nielegalnego źródła. Nie zająłby się tym. Miał taką sytuację, że chciał
zarobić. Przyznał, że kiedyś ścigał się w wyścigach i wie ile kosztuje sportowa opona. Znał grono ludzi, z którymi się
ścigał na wyścigach. Opony były nowe, dlatego wzbudziły jego zainteresowanie. Opona się starzeje, a one miały już
trzy lata i dlatego uwierzył, że one już się nie nadawały do sprzedaży. Nadawały się dla amatorów, którzy chcieliby
sobie popalić gumę na ulicy. Takie trzyletnie nieużywane opony są dosyć drogie. Cena za te opony była adekwatna do
ich wartości. Nie może dać 100% pewności, że L. jest na tej sali. Jeśli miałby wskazać, to wskazałby na tego pana – w
tym miejscu wskazał na W. L. (1). Oskarżony jest podobny, może to był jego brat.
vide: wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) k. 1537-1538
Przesłuchany w charakterze podejrzanego W. L. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił,
że opony T. w ilości 120 sztuk, w cenie 50 zł za sztukę, nabył tuż przed swoim zatrzymaniem w dniu 08.07.2011
r. od mężczyzny o personaliach G. J.. W związku z zakupem tych opon otrzymał fakturę VAT, jednak nie odnalazł
jej przed przesłuchaniem. Opony przechowywał na terenie posesji przy ul. (...) w R., aż do czasu wyjścia z zakładu
karnego w styczniu 2012 r., kiedy to zbył je różnym znajomym osobom. Zaprzeczył, że zna K. J. (1). Zaprzeczył
również, że handlował oponami na giełdzie w P. i na wyścigach w S.. Po okazaniu kserokopii dowodu osobistego
mężczyzny o personaliach G. J., którą zabezpieczono od J. L., W. L. (1) wyjaśnił, że mężczyzna na zdjęciu z tego dowodu
osobistego jest tym, od którego nabył opony T.. Zaprzeczył również, że kiedykolwiek dysponował kserokopią tego
dowodu osobistego.
vide: wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1102-1103
Na rozprawie głównej W. L. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień
oraz odpowiedzi na pytania. Podtrzymał jednocześnie wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego
po ich odczytaniu.
vide: wyjaśnienia oskarżonego W. L. (1) k. 1538
Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 kpk, odstąpiono od dokładnego cytowania
wyjaśnień oskarżonych, odsyłając do wyżej wskazanych kart akt.
M. M. (1) posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem ochrony. Pracował jako technik grzewczy z
dochodem na poziomie najniższej pensji krajowej. Nie posiada majątku. Jest bezdzietnym kawalerem. W 2014 roku
przebył udar mózgu, po którym nie wrócił do pełnej sprawności intelektualnej. M. M. (1) był uprzednio karany
sądownie za czyn z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę bezwzględnego pozbawienia wolności.
dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1347; dane o karalności k. 1588-1590, zaświadczenie lekarskie k. 1411
A. Ł. posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest kucharzem i kelnerem. Prowadzi działalność gospodarczą, z
której osiąga dochód w wysokości 5.000 zł miesięcznie. Jest właścicielem domu o wartości 800.000 zł, samochodów:
V. (...) o wartości 30.000 zł, T. (...) o wartości 30.000 zł oraz M. (...) o wartości 40.000 zł. Jest żonaty, jest ojcem
jednego pełnoletniego dziecka. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Był karany za czyn z art.
291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk popełniony w 2010 roku na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem
jej wykonania.
dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1346v; dane o karalności k. 1615, 1799 - 1800, odpis wyroku k. 1781 - 1792
K. J. (1) posiada wykształcenie zawodowe, jest mechanikiem samochodowym. Pracuje dorywczo z dochodem ok.
1.000-2.000 zł miesięcznie. Jest współwłaścicielem działki o wartości 100.000 zł. Jest wdowcem, ojcem trojga
pełnoletnich dzieci. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Był trzykrotnie karany sądownie –
za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, za przestępstwo umyślnego paserstwa dot. mienia znacznej
wartości oraz na terenie Niemiec za współudział w kradzieży w szczególnie ciężkim przypadku w zbiegu z fałszowaniem
dokumentów.
dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1412v; dane o karalności k. 1582-1583, 1796 - 1798, odpis wyroku k. 1779
W. L. (1) posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Prowadził działalność
gospodarczą w branży transportowej i handlowej, z której osiągał dochód od ok. 5.000 zł do 15.000 zł miesięcznie. Jest
właścicielem samochodu marki V. (...), rocznik 2007. Jest rozwiedziony, ma jedno dorosłe dziecko. Nie był leczony
psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Był wielokrotnie karany sądownie, w tym również pięciokrotnie za
przestępstwa przeciwko mieniu.
dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 1346v; dane o karalności k. 1585-1587; 1803 - 1806, odpisy wyroków k.
1114, k. 1119-1121, k. 1123-1126, k. 1194
Sąd zważył, co następuje:
Sprawstwo oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów z art. 291 § 1 kk, w ocenie Sądu, w świetle całokształtu
ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, nie budziło wątpliwości. Sąd doszedł jednocześnie
do przekonania, iż należało dokonać niewielkiej modyfikacji przyjętej kwalifikacji prawnej czynu w stosunku
do treści postawionego W. L. (1) zarzutu, czego wyrazem jest treść punktu czwartego uzasadnianego wyroku.
Ustaleń w powyższym zakresie dokonał Sąd w oparciu o ujawnione dokumenty, zwłaszcza analizę połączeń
telekomunikacyjnych, a także na podstawie zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonych w zakresie, w jakim zostały
one uznane za wiarygodne.
Po pierwsze, wątpliwości Sądu nie budziły zeznania świadków, na podstawie których ustalono, że transport opon z
Grecji do Polski, zlecony przez firmę (...) sp. z o.o. nie trafił do zamawiającego, lecz został przejęty przez nieustalone
dotąd osoby. Wskazują na to spójne i logiczne zeznania właściciela i kierowców firmy (...), P. B. i K. S., a także
pośredniczących w organizacji transportu M. K. (1) i R. K.. Zeznania tych świadków zostały potwierdzone stosownymi
dokumentami i nie ma podstaw, by odmówić im wiarygodności. Jednocześnie warto podkreślić, że dowody te
wprawdzie wykazywały, że opony, o których mowa w postępowaniu stały się przedmiotem przestępstwa i trafiły na
rynek polski w sposób nielegalny, jednakże nie świadczyły bezpośrednio o zaangażowaniu oskarżonych w przestępczy
proceder. Jedynie z zeznań P. B. można wywnioskować, że żaden z oskarżonych nie brał udziału w rozładunku opon
w R. przy ul. (...), w szczególności W. L. (1) nie był osobą opisywaną jako mężczyzna nieco starszy od pozostałych, łysy
(vide: k. 313). Powyższą okoliczność potwierdziły także wiarygodne zeznania T. L., A. L. (2), T. M. (1) i J. K. (1).
Podobnie, nie budziły wątpliwości Sądu co do zgodności z prawdą zeznania świadków przesłuchanych na okoliczność
przywiezienia partii opon na teren warsztatu w R. przy ul. (...). Świadkowie A. S., M. B., S. K. i W. P. w sposób zbieżny
i konsekwentny przedstawili informacje, jakie posiadali na temat opon, które widzieli przy okazji wykonywania
pracy. Świadkowie zeznawali obszernie, starali się przekazać wszystko, co im wiadomo, nie ukrywali tożsamości osób,
które były zaangażowane w zbywanie opon. M. B. nie taił także, że sam udzielił okazjonalnej pomocy w znalezieniu
kupców czy założeniu opon na ich auta. Zdaniem Sądu, zeznania świadków były szczere i przyczyniły się szczególnie
do ustalenia roli W. L. (1) w popełnieniu przestępstwa oraz częściowo potwierdziły jego linię obrony (co do ilości
posiadanych opon). Nadto, wersję tę potwierdziły zeznania T. K., który również opisywał magazyn, w którym W. L. (1)
trzymał posiadane przez siebie opony i spontanicznie ocenił, że mogło być ich około 60 - 80 sztuk, nie więcej. Z uwagi
na fakt, iż zeznania T. K. korelowały z zeznaniami A. S., M. B., S. K. i W. P., a także z wyjaśnieniami oskarżonego,
Sąd dał im wiarę.
Zeznania G. J., podobnie jak i M. K. (2), który zeznawał na okoliczność ustalenia miejsca pobytu tego pierwszego,
niewiele wniosły do sprawy. Sąd dał wiarę świadkowi G. J. co do tego, że to nie on był zaangażowany w odbiór i handel
przedmiotowymi oponami. Potwierdza to pośrednio kserokopia dowodu osobistego na nazwisko G. J., używana dla
uwiarygodnienia legalnego pochodzenia opon przez oskarżonych, gdyż wynika z niej, że osoba widniejąca na zdjęciu
w rzekomym dowodzie osobistym i część jej danych nie odpowiadają rzeczywistemu wyglądowi i personaliom G. J.,
zatem oczywistym jest, że dokument ten został sfałszowany, a posługiwała się nim inna osoba, o wyglądzie, wzroście
i kolorze oczu wskazanym w dokumencie. W pozostałym zakresie zeznania tych świadków były nieprzydatne dla
poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.
Sąd bez zastrzeżeń oparł się również na zeznaniach przedstawicieli spółki (...), którzy zajmowali się organizacją
transportu, a później poszukiwaniem ofert dotyczących skradzionych opon na forach internetowych i w konsekwencji
doprowadzili do ujęcia osób zajmujących się ich sprzedażą. A. L. (1), M. M. (3) i A. H. zeznawali w sposób wyjątkowo
szczegółowy, swoje wypowiedzi ilustrowali załączanymi dokumentami w postaci dokumentacji transportowej,
korespondencji z producentem opon, wydrukami rozmów z osobami oferującymi opony na komunikatorach
internetowych oraz forach fanów wyścigów samochodowych. Świadkowie wskazali też szereg konkretnych informacji
umożliwiających identyfikację swoich rozmówców, takich jak numery telefonów, numery komunikatorów, nicki i
pseudonimy. Dane dostarczone przez świadków pozwoliły na zatrzymanie osób, które w toku przesłuchań potwierdziły
wszystko, co na temat wzajemnych kontaktów zeznali A. L. (1), M. M. (3) i A. H.. W ocenie Sądu, nie ma najmniejszych
powodów, by podać w wątpliwość rzetelność zeznań tych świadków.
W szczególności, osobą, z którą korespondowali przedstawiciele spółki (...), był G. W. (1). Jego zeznania, zwłaszcza te
złożone na początkowym etapie postępowania, pozwoliły na ustalenie m.in. roli, jaką w zbywaniu opon odegrał M. M.
(1). Świadek opisał ze szczegółami sposób nawiązania kontaktu w tej sprawie z M. M. (1) i ich ustalenia co do rozliczeń
i sposobu postępowania z klientami. Relację świadka potwierdziły dokumenty zabezpieczone w toku przeszukania,
w tym odręczne notatki świadka oraz potwierdzenia nadania paczek, a także korespondencja prowadzona przez
Internet. Na dalszym etapie postępowania postawa świadka była dość chwiejna, G. W. (1) próbował umniejszyć swoją
- a także swojego kolegi M. M. (1) - odpowiedzialność za przestępstwo, wskazując, że sądził, iż opony pochodzą z
legalnego źródła. W tym zakresie Sąd nie dał wiary świadkowi, zauważając, że wersja przedstawiona przez G. W. (1)
nie odpowiada tej, jaką podał M. M. (1), podczas gdy powinny być one ze sobą zgodne, jako pochodzące z jednego
źródła. W ocenie Sądu, w tej części zeznania świadka nie odpowiadają prawdzie.
Dodać także należy, że z zeznaniami G. W. (1) korelują zeznania T. Ż., również zaangażowanego w poszukiwanie
nabywców opon. Powyższa okoliczność przemawia za uznaniem zeznań obu świadków za zgodne z rzeczywistym
przebiegiem wydarzeń. Natomiast zeznania W. Ż. nie wniosły niczego do sprawy, podobnie jak relacje P. G. i M. P.,
którzy nie posiadali żadnych informacji istotnych dla rozstrzygnięcia.
Nie budziły wątpliwości Sądu także zeznania świadków, którzy za pośrednictwem innych osób kupili opony
sprzedawane na wyścigach samochodowych - J. L. (ojca i syna), P. W., czy K. R., który potwierdził, że rzeczywiście
opony były tam oferowane. Wprawdzie świadkowie nie mieli wiedzy na temat udziału oskarżonych w popełnieniu
przestępstwa, ale ich relacje przyczyniły się choćby do uwiarygodnienia zeznań W. M. (1), z którymi korelowały, czy
też do potwierdzenia, że opony, o których zeznawali, to faktycznie opony T. pochodzące z przejętego transportu.
Jak wspomniano wyżej, Sąd uczynił podstawą ustaleń faktycznych także zeznania W. M. (1). Były one szczególnie
wartościowe, biorąc pod uwagę fakt, iż świadek z racji swojego doświadczenia kierowcy rajdowego posiadał rozległą
wiedzę na temat opon wyścigowych i środowiska osób interesujących się tą tematyką. Na podstawie zeznań świadka
organom ścigania udało się ustalić, iż jedna z osób oferujących opony na wyścigach w S., nosząca imię K., o której
W. M. (1) mówił używając nazwiska B., to K. J. (1), który zmienił dotychczasowe nazwisko, pod którym był niegdyś
znany w środowisku rajdowców. Zeznania W. M. (1) były obszerne i spontaniczne, dzięki czemu pozwoliły także
na dokładne ustalenie rodzaju sprzedawanych opon, grona odbiorców i uzyskania opisu zachowania K. J. (1) oraz
podejmowanych przez niego działań. Co więcej, zeznania W. M. (1) pośrednio potwierdziły częściowo linię obrony
W. L. (1) i zakwestionowały wiarygodność K. J. (1), jako że świadek nie rozpoznał W. L. (1) jako osoby sprzedającej
opony na wyścigach w S., ani podczas okazania, ani na rozprawie, a jak ustalono, W. L. (1) rzeczywiście nie mogło
być w tym czasie w S..
Odmiennie należało natomiast ocenić zeznania świadków Ł. K. i J. K. (2). Już sama analiza treści ich zeznań złożonych
na poszczególnych etapach postępowania prowadzi do wniosku, że są one całkowicie niekonsekwentne. Świadkowie,
zeznając w odstępach kilku lat, najwyraźniej zapomnieli już, czego dotyczyło przesłuchanie, które miało miejsce
w postępowaniu przygotowawczym i jaką wersję wydarzeń wówczas zaprezentowali. Co więcej, zeznania złożone
na rozprawie są zupełnie nielogiczne i nieadekwatne do okoliczności sprawy. W szczególności, trudno przyjąć za
prawdziwe zapewnienie J. K. (2), że to jego żona kupiła 4 opony od M. M. (1), do samochodu osobowego, do
użytku codziennego. Jak wiadomo, przedmiotowe opony były oponami specjalistycznymi, przeznaczonymi do jazdy
sportowej, na rajdach samochodowych i nie nadawały się do codziennego użytkowania z uwagi na specyficzny
właściwości użytej gumy. Świadek nie wspomniał o tym, by jego żona uczestniczyła w rajdach samochodowych, lecz
wyraźnie stwierdził, że rzekomo kupiła zwykłe opony. Podobnie, Ł. K. wskazywał, że opony, o których rozmawiał z M.
M. (1), to opony typowe, świadka miały rzekomo interesować opony do samochodów terenowych, których oskarżony
nie miał. Warto także zauważyć, że żaden z tych świadków nie potwierdził linii obrony M. M. (1), który podnosił,
że przedmiotowe opony miały pochodzić od jednego z kontrahentów czy kolegów Ł. K. czy J. K. (2), M. z Niemiec.
Świadkowie nie zidentyfikowali owego M. ani też nie zeznali niczego na temat interesu, który miał on robić z M. M.
(1). W zeznaniach świadków brak również informacji o ewentualnej likwidacji firmy zajmującej się sprzedażą opon
w Niemczech czy też o dążeniach właściciela takiej firmy do ukrycia majątku przed komornikami. Zdaniem Sądu,
zeznania wyżej wymienionych świadków nie polegają na prawdzie, świadkowie zataili szereg informacji, które znali,
uchylili się przed ujawnieniem organom ścigania znanych im okoliczności związanych ze zbytem opon, w którym w
pewnej mierze z pewnością uczestniczyli, a zdecydowali się na to prawdopodobnie obawiając się grożącej im samym
odpowiedzialności karnej. W tej sytuacji Sąd pominął zeznania tych świadków przy ustalaniu stanu faktycznego w
sprawie.
Wyjaśnienia oskarżonych Sąd oceniał przez pryzmat wyżej wskazanych dowodów o charakterze osobowym, a także
zgromadzonej dokumentacji. Ich ocena, w przypadku wszystkich oskarżonych była krytyczna; zdaniem Sądu, relacji
żadnego z nich nie można uznać za pełną i rzetelną.
Weryfikując wyjaśnienia M. M. (1) Sąd oparł się przed wszystkim na pierwszych zeznaniach G. W. (1), które z wyżej
wskazanych przyczyn uznał za prawdziwe. W ich świetle nie budzi wątpliwości fakt, iż M. M. (1) zaangażował się
w zbywanie opon wyszczególnionych na posiadanej kartce, której zdjęcie zabezpieczono w telefonie G. W. (1), a
która zawierała listę 608 sztuk opon w różnych rozmiarach. Część tych opon zatrzymano podczas akcji policyjnej,
przeprowadzonej we współpracy z pracownikami pokrzywdzonej spółki, nie budzi zatem kwestii, że chodzi o te same
opony, których transport przejęto. Bezsprzecznym jest także to, że M. M. (1) zdawał sobie sprawę z przestępnego
pochodzenia tych opon - świadczy o tym zarówno niemożność wskazania konkretnego źródła ich pochodzenia,
dowodu zakupu, jak i ilość oraz rodzaj tych opon czy okoliczności ich zbywania (bez pośrednictwa jakiegokolwiek
przedsiębiorstwa, przez osoby, które się tym zawodowo nie trudniły, bez dokumentacji, magazynu, reklamy, w
zasadzie w tajemnicy - na forach internetowych, gdzie można nie ujawniać swojej tożsamości). Podkreślić także
należy, że nie potwierdziła się linia obrony prezentowana przez oskarżonego - G. W. (1) przedstawił inną wersję
pochodzenia opon z Niemiec, zaś Ł. K. i J. K. (2) nie potwierdzili, że do sprowadzenia opon do Polski doszło za
pośrednictwem jakiegokolwiek ich znajomego. W tej sytuacji wersja M. M. (1) okazała się gołosłowna i Sąd nie dał
jej wiary. Natomiast za spontaniczne i rzetelne Sąd uznał wyjaśnienia M. M. (1) w tej części, w której opisał on
udział innych osób w zbywaniu opon i podejmowane przez nich konkretne działania. W szczególności, wyjaśnienia
oskarżonego w tym zakresie korelują z zeznaniami G. W. (1). Podobnie, przekazane przez M. M. (1) informacje, w
połączeniu z danymi telekomunikacyjnymi, doprowadziły do ustalenia, że osobą zaangażowaną w zbyt opon był A. Ł..
To właśnie wyjaśnienia tego ze współoskarżonych obciążają najbardziej A. Ł.. M. M. (1) opisał rolę A. Ł. w transakcji
zbycia opon, podał też jego w miarę dokładny, odpowiadający rzeczywistości rysopis. Do tego, z wyjaśnieniami M. M.
(1) korelują informacje dotyczące użytkowanych przez A. Ł. numerów telefonu - numer (...), wpisany w telefonie M.
M. (1) jako (...) był aktywny w okresie od 8 listopada 2011 r. do 7 grudnia 2011 r., tj. do zatrzymania oskarżonego
i udaremnienia zbycia partii opon, co świadczy o tym, że numer ten, a precyzyjniej: przyporządkowana do niego
karta SIM została zakupiona i wykorzystana tylko do popełnienia omawianego przestępstwa. Do tego, powyższa karta
SIM współpracowała z tym samym numerem (...) co numer (...), oficjalnie zarejestrowany na A. Ł.. Oznacza to, że
ten sam telefon komórkowy obsługiwał obie karty SIM, zatem wysoce prawdopodobnym, graniczącym z pewnością
jest wniosek, że korzystała z niego ta sama osoba - zarejestrowany użytkownik A. Ł., niewątpliwie potrzebujący
stałego dostępu do telefonu używanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu, należy wykluczyć,
by A. Ł. powierzył swój telefon z kartą SIM, z której na bieżąco korzystał, innej osobie. Do tego, telefon A. Ł.
logował się w stacji przekaźnikowej położonej w bezpośredniej bliskości garaży w czasie dostawy opon w dniu 7
grudnia 2011 r. Wreszcie, A. Ł. był posiadaczem pojazdu dokładnie odpowiadającemu opisowi „biały bus”, a żaden
z przeprowadzonych dowodów nie wykazał, że w tym czasie z busa korzystała inna osoba, choć teoretycznie było to
możliwe. W związku z powyższym Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. M. (1) we wskazanej wyżej części, a całkowicie
odmówił wiarygodności wyjaśnieniom A. Ł., które były z nimi sprzeczne.
Podobnie, zasadniczo sprzeczne ze sobą były wyjaśnienia K. J. (1) i W. L. (1). W postępowaniu przygotowawczym
K. J. (1) w sposób obszerny, kilkakrotnie i stanowczo obciążał W. L. (1), wskazując, że to on wspólnie z inną osobą
oraz przy niewielkim współudziale K. J. (1) sprzedawali opony na wyścigach w S. oraz w ciągu wielu kolejnych
dni. Przedstawiony przez oskarżonego rysopis osoby określanej przez niego jako (...) nie pozostawia najmniejszych
wątpliwości co do tego, że K. J. (1) miał na myśli W. L. (1) - świadczy o tym nie tylko używana przez oskarżonego ksywa
oraz opis wyglądu zewnętrznego, znaków szczególnych i sposobu ubierania się (...), ale także wskazanie na szczególnie
charakterystyczny, nerwowy sposób zachowania się, które to specyficzne pobudzenie psychoruchowe można było
doskonale zaobserwować u W. L. (1) podczas rozpraw. Wprawdzie K. J. (1) podczas składania wyjaśnień na rozprawie
zaprzeczył, jakoby rozpoznał współoskarżonego i podał, że może była to osoba do niego podobna, ale zdaniem Sądu,
jest to całkowicie niewiarygodne, zwłaszcza, że znał W. L. (1). Z drugiej strony, bezspornym jest, że wyjaśnienia K. J.
(1) w zakresie dotyczącym udziału W. L. (1) w zbywaniu opon w okresie od 8 do połowy lipca 2011 r. nie mogą być
prawdziwe, gdyż w tym czasie W. L. (1) przebywał w izolacji penitencjarnej. W świetle powyższego oraz pozostałych
dowodów zgromadzonych w postępowaniu nie sposób oprzeć się wrażeniu, że K. J. (1), mówiąc o działaniach (...),
w rzeczywistości opisywał swoją własną aktywność. Podkreślić w tym miejscu należy, że żaden z przesłuchanych
świadków nie zeznał, by w sprzedaży opon na wyścigach w S. uczestniczyło trzech mężczyzn, a zwłaszcza, by któryś
z nich miał na imię M., jak wyjaśniał K. J. (1) (W. M. (1) zeznaje tylko o (...) i osobie, do której zwracano się
imieniem G.). Co więcej, warto zwrócić uwagę na fakt, że wyjaśnienia K. J. (1) są nielogiczne i niezgodne z zasadami
doświadczenia życiowego - oskarżony z jednej strony wskazuje, że liczył na uzyskanie korzyści z pośrednictwa w
zbyciu opon, przy czym w jednym miejscu mówi o pieniądzach, a w innym - o uzyskaniu 4 opon „w naturze” a
z drugiej twierdzi, że niczego z dostawcami opon nie uzgadniał, nie umawiał się na określone wynagrodzenie, że
tylko „pomagał” tym osobom, przy czym jego pomoc w zasadzie polegała na samodzielnym wykonywaniu wszystkich
niezbędnych do zbycia opon czynności, podczas gdy (...) bezczynnie mieli czekać na załatwienie wszystkiego przez
K. J. (1) i dostarczenie im pieniędzy. Dlatego trudno przyjąć za prawdziwe wyjaśnienia K. J. (1) w tym względzie. Do
tego, na istotny, czynny i wiodący udział tego oskarżonego w popełnieniu zarzuconego mu przestępstwa wskazują
zeznania W. M. (1). Jak wskazano wyżej, nie ma wątpliwości co do tego, że świadek zidentyfikował oskarżonego, choć
określał go poprzednio używanym przez niego nazwiskiem. Na przekazanej przez świadka kartce zawierającej wykaz
dostępnych opon odręcznie wpisany był numer telefonu K. J. (1) jako numer, pod którym można kontaktować się
w sprawie nabycia opon. Nie potwierdza to wersji oskarżonego, jakoby tylko pomagał okazjonalnie innym osobom,
dysponującym przedmiotowymi oponami. Co więcej, podczas przeszukania domu K. J. (1) ujawniono kopię faktury
greckiej z wykazem opon w różnych rozmiarach - dokument ten był identyczny z kartką przekazaną W. M. (1)
podczas wyścigów w S., z jedną zasadniczą różnicą: na fakturze zabezpieczonej podczas przeszukania u oskarżonego
brak odręcznych dopisków dotyczących cen opon w walucie polskiej oraz numerów telefonów kontaktowych do
sprzedawców opon. Oznacza to, że w posiadaniu K. J. (1) była pierwotna wersja faktury, na której dopiero później
naniesiono dopiski ułatwiające sprzedaż opon w kraju. Taki dokument byłby oskarżonemu całkowicie zbędny, gdyby jak twierdzi - jedynie przypadkowo świadczył przysługi innym osobom. Dalszą poszlaką, przemawiającą za przyjęciem,
że oskarżeni K. J. (1), W. L. (1) i A. Ł. współdziałali ze sobą przy sprzedaży opon pochodzących z jednego, przestępnego
źródła było to, że nawzajem znali się, posiadali swoje numery telefonów, które jednak częściowo starali się ukryć przykładowo, numer (...) A. Ł. zapisał (...), zaś K. J. (1) jako (...) (przy czym Sąd uznał, że naiwnością byłoby przyjęcie
za wiarygodne tłumaczeń oskarżonego, że jest to numer do kobiety, której oskarżony załatwiał „dystanse pod felgi”,
w rzeczywistości można się łatwo domyślić, że owe krążki to opony). Z powyższych względów, Sąd uznał wyjaśnienia
K. J. (1) za wiarygodne jedynie w niewielkim zakresie, co do okoliczności wykazanych innymi, rzetelnymi dowodami.
W konsekwencji, Sąd uznał za zasadniczo wiarygodne wyjaśnienia W. L. (1), za wyjątkiem jego zapewnień, iż
nie wiedział o przestępnym pochodzeniu opon, które zbywał. Zeznania osób obserwujących rozładunek całego
transportu opon w R. przy ul. (...) wskazują na to, że W. L. (1) nie był przy nim obecny - żadna z przesłuchanych
osób go nie rozpoznała, a przedstawione rysopisy nie odpowiadają wyglądowi oskarżonego. Oznacza to, że nie ma
podstaw, by przyjąć, że W. L. (1) był w posiadaniu wszystkich opon dostarczonych do Polski. Natomiast zeznania
osób przebywających w rejonie placu położonego w R. przy ul. (...) przemawiają za przyjęciem, że prawdziwe są
wyjaśnienia oskarżonego co do ilości opon, które nabył z nieustalonego źródła i przewiózł na wyżej wskazany plac
- opon tych mogło być ok. 120 sztuk, a na pewno nie było ich aż 780, gdyż jest to fizycznie niemożliwe z uwagi
na rozmiary placu. Nie ma także podstaw do zakwestionowania twierdzenia W. L. (1), iż zapłacił za opony po 50
zł za sztukę, gdyż nie przedstawiono w tym zakresie żadnego dowodu przeciwnego. Z drugiej strony, nie polega,
zdaniem Sądu, na prawdzie oświadczenie oskarżonego, iż otrzymał on fakturę na zakup powyższych opon. W. L. (1)
nie przedstawił jej organom ścigania, tłumacząc, że nie jest w stanie jej odnaleźć z uwagi na osadzenie w zakładzie
karnym, przy czym również przebywając na wolności jej nie dostarczył, mimo że znał treść zarzutów. Uzyskanie takiego
dokumentu było niemożliwe, gdyż opony pochodziły z kradzieży; w grę wchodziła jedynie fałszywa faktura, której
autentyczność byłaby łatwa do zweryfikowania. Podkreślić jednak należy po raz kolejny, że okoliczności, w jakich W.
L. (1) uzyskał przedmiotowe opony, wprost wskazywały na ich pochodzenie z przestępstwa - nie ma możliwości zakupu
tak dużej partii wysoce specjalistycznych opon inaczej, niż od ich producenta czy dystrybutora (jedynego na kraj),
tymczasem oskarżony miał je nabyć od nieznanej osoby, o której nie było wiadomo, iż trudni się zawodowo handlem
oponami sportowymi, za bardzo niską cenę (mimo starego numeru DOT), bez dokumentów. Warto także wskazać, że
oskarżony nie był laikiem, nie znającym reguł handlu hurtowego czy prowadzenia działalności gospodarczej - wręcz
przeciwnie, W. L. (1) był już wówczas doświadczonym przedsiębiorcą, od roku 1996 prowadził działalność gospodarczą
w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek, znał zasady dokumentowania
transakcji, w szczególności na potrzeby urzędu skarbowego, który z całą pewnością zakwestionowałby nabycie towaru
z nieznanego źródła oraz jego odsprzedaż bez dokumentowania tego faktu, co spowodowałoby dla oskarżonego
dotkliwe konsekwencje finansowe. Z powyższych względów Sąd uznał, że wyjaśnieniom oskarżonego można dać wiarę
częściowo, odmawiając jednak waloru wiarygodności jego zapewnieniom dotyczącym jego stanu świadomości co do
pochodzenia opon z przestępstwa.
Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 394 § 1 i 2 kpk,
art. 393 § 1, 2 i 3 kpk, do których należą między innymi: analizy połączeń telekomunikacyjnych, dokumentacja
spedycyjna, kopia korespondencji i ogłoszeń internetowych, dokumentacja fotograficzna, kartki ze specyfikacją i
cenami opon, potwierdzenie nadania paczki, protokoły przeszukania i oględzin, dane o karalności oskarżonych,
których autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione
osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji. Nie budziła także zastrzeżeń Sądu ani stron rzetelność opinii biegłego
dotyczącej zabezpieczonych telefonów, której wnioski były logiczne i przekonywająco umotywowane.
W odniesieniu do kwalifikacji prawnej oraz wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych:
Zgodnie z treścią art. 291 § 1 kk, karze pozbawienia wolności od trzech miesięcy do lat pięciu podlega ten, kto rzecz
uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga
do jej ukrycia. Zgodnie z treścią tego przepisu, czynność sprawcza może przybierać różne formy: począwszy od
nabycia rzeczy uzyskanej w drodze czynu zabronionego, poprzez udzielenie pomocy do zbycia tej rzeczy, jej przyjęcie
lub też udzielenie pomocy w jej ukryciu. Istotnym warunkiem przypisania odpowiedzialności z art. 291 § 1 kk jest
ustalenie umyślności w działaniu sprawcy, a więc konieczności zaistnienia po jego stronie świadomości co do tego, iż
przedmiotowa rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego. W przypadku czynności sprawczej polegającej
na „pomocy przy zbyciu”, ma ona na ogół formę działania i polegać może na wszelkich czynnościach, które związane
są z szeroko pojętym pośrednictwem w zbyciu przedmiotów, ich transportowaniu czy też wchodzeniu w posiadanie
informacji dotyczących potencjalnych nabywców. Z kolei w odniesieniu do „pomocy do ukrycia rzeczy”, czynność
sprawcza polegać może na wszelkich czynnościach ułatwiających posiadaczowi rzeczy uzyskanej w drodze czynu
zabronionego (choć niekoniecznie osobie, która ten czyn popełniła), jej ukrycie.
Nadmienić również należy, iż przepis art. 294 § 1 kk tworzy między innymi kwalifikowany typ umyślnego paserstwa,
gdzie charakter znamienia kwalifikującego posiada popełnienie czynu w stosunku do mienia znacznej wartości. Takie
sformułowanie rzeczonego przepisu nakazuje odwołać się wprost do treści art. 115 § 5 kk, w myśl którego mieniem
znacznej wartości jest mienie, którego wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł.
Przenosząc ogół powyższych rozważań teoretycznych na grunt przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy w odniesieniu
do M. M. (1), iż w jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych, w listopadzie 2011 roku poprosił on swojego kolegę
G. W. (1) o pomoc w znalezieniu nabywców na zakup opon marki T. i w tym celu okazał mu kartkę zawierającą
informację dotyczące ilości i rozmiarów 608 sztuk tego typu opon, którą G. W. (1) sfotografował przy pomocy aparatu
telefonicznego. Materiał obciążający oskarżonego wprost stanowią w tym zakresie relacje G. W. (1), w pewnym zakresie
również wyjaśnienia samego oskarżonego, w korelacji z w przeważającej mierze niewiarygodnymi depozycjami Ł. K. i
J. K. (2). Tak opisane działania M. M. (1) wyczerpały w ocenie Sądu znamiona czynu kwalifikowanego z art. 291 § 1 kk.
M. M. (1) miał pełną świadomość przestępczego pochodzenia przedmiotowych opon, na co wskazują okoliczności, w
jakich oferował je do sprzedaży za pośrednictwem swojego znajomego G. W. (1), a także żądana za nie cena. Podkreślić
należy, że wersja przedstawiona przez oskarżonego, zgodnie z którą był on przekonany, iż opony pochodzą z Niemiec,
z likwidowanego magazynu, a sprowadza je znajomy J. K. (2) o imieniu M., nie jest, zdaniem Sądu, wiarygodna. Co
więcej, wersja ta, przekazywana przez G. W. (1), który miał ją poznać od M. M. (1), brzmi już nieco inaczej - G. W.
(1) oświadczył, że oskarżony miał mu przekazać, iż właściciel opon ukrył je przed komornikiem, który zjawił się, aby
egzekwować długi firmy, która upadła. W konsekwencji, wartym zaznaczenia jest fakt, iż nawet przyjmując, że M. M.
(1) sądził, iż przedmiotowy towar został sprowadzony do Polski po to, by usunąć go spod licytacji komorniczej, to
błąd, w którym pozostawał, nie był istotny - pomoc w zbyciu przedmiotów uzyskanych w wyniku czynu zabronionego
stanowi przestępstwo, bez względu na to, czy przedmioty te pochodziły z kradzieży, oszustwa czy przestępstwa z art.
300 § 1 lub 2 kk. Przekazując zatem G. W. (1) wykaz rzeczonych opon i prosząc go o pomoc w znalezieniu nabywców,
M. M. (1) niewątpliwie pomagał do ich zbycia, wiedząc, że opony te pochodzą z nielegalnego źródła, co wyczerpuje
znamiona czynu z art. 291 § 1 kk.
W odniesieniu do A. Ł. Sąd zważył, iż z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że przewiózł on
przedmiotowe opony z nieustalonego miejsca ich przechowywania do garażu należącego do G. W. (1), znajdującego
się w P., u zbiegu ulic (...). A. Ł. kontaktował się w tej sprawie wcześniej telefonicznie z M. M. (1). Przewiezienie
przedmiotowych opon, biorąc pod uwagę okoliczności tego transportu, brak jakiejkolwiek dokumentacji, dużą ilość
towaru oraz jego specjalistyczny charakter, osoby odbiorców towaru - niezajmujące się profesjonalnie handlem
sportowymi oponami, w świetle elementarnych zasad logicznego i prawidłowego rozumowania, przesądzają o tym, że
A. Ł. zdawał sobie sprawę z nielegalnego ich pochodzenia. Warto też podkreślić, że A. Ł. do kontaktów z M. M. (1) w
tej sprawie wykorzystywał inny numer telefonu (przedpłaconą, niezarejestrowaną kartę SIM) niż ten, z którego na co
dzień oficjalnie korzystał; oznacza to, że starał się zachować anonimowość, czego by nie czynił, gdyby uważał, że jego
zachowanie jest zgodne z prawem. Sama zaś czynność sprawcza opisana powyżej, wyczerpuje niewątpliwie znamiona
pomocy do zbycia, o jakiej mowa w treści art. 291 § 1 kk.
W odniesieniu do K. J. (1), z dokonanych ustaleń faktycznych wynika, że w dniach 8 - 10 lipca 2011 r. posługując się
kartką ze specyfikacją oferowanych do sprzedaży opon T., stanowiącą przerobiony dokument wysyłkowy tego towaru i
zawierającą wyszczególnienie 780 sztuk tychże opon, oferował je do sprzedaży na stoisku podczas G. Samochodowych
Mistrzostw Polski w S., a następnie do 12 lipca 2011 r. realizował w tym zakresie telefoniczne zamówienia różnych
osób. To właśnie od niego W. M. (1) otrzymał podczas wyżej wspomnianych wyścigów w S. informację o możliwości
okazyjnego zakupu opon T.. Zeznania W. M. (1) w korelacji z ujawnionym na zabezpieczonej kartce numerem telefonu
użytkowanym przez K. J. (1) oraz grecki dokument spedycyjny z wykazem opon, stanowią materiał dowodowy
jednoznacznie obciążający oskarżonego w kontekście postawionego mu zarzutu. Podobnie jak A. Ł., K. J. (1) musiał
zdawać sobie sprawę z nielegalnego pochodzenia opon - oskarżony nie potrafił wskazać ich właściciela ani miejsca
przechowywania, nie posiadał jakiejkolwiek dokumentacji dotyczącej ich nabycia, poza dokumentem w języku
greckim, na którym jako odbiorcę wskazano nieznaną mu spółkę, z którą nie miał powiązań, zdawał sobie sprawę z
tego, jak dużą partię towaru oferuje, że taka ilość opon nie pojawia się na rynku znikąd, zwłaszcza mając na względzie
specjalistyczny charakter towaru. Do tego, K. J. (1) wszedł w posiadanie kopii dowodu osobistego na nazwisko G. J.,
którą przekazał dla uwiarygodnienia legalności zbywania opon, choć w istocie żaden legalnie działający sprzedawca
nie dowodzi swej wiarygodności przekazując kopię własnego dokumentu tożsamości. Abstrahując nawet od faktu,
iż kopia ta była sfałszowana (zawierała nieprawdziwe dane osobowe), wręczenie takiego dokumentu przez osobę
sprzedającą towar - zamiast faktury dokumentującej jego nabycie z legalnego źródła czy dokumentów transportowych
- powinno raczej zasiać w kontrahencie wątpliwości co do intencji sprzedającego, tymczasem K. J. (1), w sposób
wyjątkowo naiwny tłumaczył, że się nad tym nie zastanawiał i wcale go to nie zdziwiło. Zdaniem Sądu, okoliczności
sprawy wskazują, że wyjaśnienia oskarżonego nie polegają w tym zakresie na prawdzie. Dlatego też Sąd uznał, iż
oferując przedmiotowe opony do sprzedaży na stoisku podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S. oraz
realizując telefoniczne zamówienia, K. J. (1) niewątpliwie świadomie pomagał do zbycia towaru z nielegalnego źródła,
co wyczerpało znamiona czynu z art. 291 § 1 kk. Ponadto w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu
należało również uwzględnić art. 294 § 1 kk. Rzeczone opony samochodowe stanowiły bowiem mienie o łącznej
wartości 59.739,1 Euro, tj. 236.566,83 zł, zatem w myśl art. 115 § 5 kk taka ilość opon stanowi mienie znacznej wartości.
W odniesieniu z kolei do W. L. (1), dokonane ustalenia faktyczne uzasadniały modyfikację opisu przypisanego mu
czynu w stosunku do treści postawionego zarzutu. W jego ramach oskarżonego W. L. (1) należało uznać za winnego
tego, że w nieustalonym bliżej okresie, nie wcześniej niż 21 czerwca 2011 r. i nie później niż 8 lipca 2011 r. oraz
nie wcześniej niż od 7 stycznia 2012 r. i nie później niż do 27 marca 2012 r. w R. oraz w innym nieustalonym
bliżej miejscu pomagał nieustalonym osobom do ukrycia oraz zbycia 120 sztuk opon marki T. (...) P. P. w różnych
rozmiarach o łącznej wartości szacunkowej ok. 36.000 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego
na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w ten sposób, że oferował w/w opony do sprzedaży, a także ukrywał je m.in.
na terenie warsztatu samochodowego w R. przy ul. (...). Dokonując wskazanej modyfikacji Sąd miał na względzie, iż
jak wynika z niebudzącego wątpliwości materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, W. L. (1) w dniu
8 lipca 2011 r. został zatrzymany o godzinie 12.00 w G., a następnie w okresie od 8 lipca 2011 r. do 7 stycznia 2012
r. przebywał w izolacji penitencjarnej, odbywając karę pozbawienia wolności. Okoliczność powyższa niewątpliwie
musiała znaleźć odzwierciedlenie w poczynionych w sprawie ustaleniach, gdyż W. L. (1) z całą pewnością nie mógł
oferować 780 sztuk opon T. w dniach 8 - 10 lipca 2011 r. podczas G. Samochodowych Mistrzostw Polski w S.. W
oparciu jednak o wyjaśnienia samego oskarżonego, a także korespondujące z nimi zeznania świadków: M. B., M.
A., S. K. i W. P., w pełni zasadnym było ustalenie, iż W. L. (1) oferował do sprzedaży, a także ukrywał (m.in. na
terenie warsztatu samochodowego w R. przy ul. (...)) 120 sztuk opon marki T. (...) P. P. w różnych rozmiarach o
łącznej wartości szacunkowej ok. 36.000 zł, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę
(...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Zdaniem Sądu, oskarżony wiedział, że opony te pochodzą z przestępstwa - oskarżony
wskazał jako ich właściciela rzekomego G. J. i powołał się na fakt posiadania faktury zakupu, ale faktury tej nie
przedstawił. W toku postępowania wykluczono, by opony zabezpieczone u W. L. (1) pochodziły z innego źródła aniżeli
transport jadący z Grecji, przejęty przez nieustalone osoby. Dlatego też oskarżony nie mógł kupić tych opon legalnie
- nie mogły one być oferowane przez nikogo, poza osobami popełniającymi przestępstwo. Żadna osoba nie mogła
także wystawić wiarygodnej i rzetelnej faktury na te opony, ponieważ nie mogła udokumentować ich nabycia. Nie
można wykluczyć, że oskarżony rzeczywiście zakupił przedmiotowy towar od osoby przedstawiającej się jako G. J..
Niemniej jednak, na żadnym z etapów postępowania, w żadnym z wielu jego wątków nie pojawił się dokument, w
którym rzekomy G. J., działający w jakimkolwiek charakterze, miałby zbyć opony W. L. (1); w obszernych zeznaniach
i wyjaśnieniach przesłuchanych osób ani razu nie pojawia się informacja, by ktokolwiek taki dokument widział bądź
słyszał o jego istnieniu, choć byłby to przecież dokument niezwykle ważny. Zresztą, podkreślić należy, że nawet
przekazanie takiej faktury samo przez się nie przesądzałoby o tym, że W. L. (1) nie wiedział o przestępności działań, w
których uczestniczył - decydujące znaczenie dla ustalenia, czy oskarżony był świadom uczestnictwa w przestępstwie
paserstwa ma całokształt okoliczności, tj. fakt, iż zbywana jest duża partia opon, nie wiadomo, skąd pochodzi, zbywa
ją osoba nieznana, nie uczestnicząca w profesjonalnym obrocie specjalistycznymi oponami sportowymi, jej tożsamość
i wiarygodność jest wątpliwa, towar jest przewożony i rozładowywany w nieprofesjonalny sposób, narażający opony
na uszkodzenia (brak szacunku dla wartości towaru), podobnie jak nieprofesjonalne były też działania oskarżonego
zmierzające do zbycia towaru - rozpytywanie znajomych, przekazywanie oferty „pocztą pantoflową”, brak miejsca
prowadzenia działalności gospodarczej, sklepu, witryny internetowej, ogłoszeń, banerów, sprzedaż w warunkach
dyskrecji, wśród zaufanych osób, bez rejestracji sprzedaży, bez potwierdzenia w formie paragonów czy faktur. W taki
sposób, zdaniem Sądu, nie sprzedaje się towarów, o których sądzi się, że są legalne. Takie działanie oskarżonego
stanowiło zatem pomoc do ukrycia oraz zbycia opon pochodzących z czynu zabronionego, co wyczerpało znamiona
czynu z art. 291 § 1 kk. Z uwagi na mniejszą jednak niż w zarzucie ilość opon, co do których opisane działania,
jak ustalono, podjął W. L. (1), brak było podstaw do przyjęcia w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego
oskarżonemu przepisu art. 294 § 1 kk.
Przed przejściem do dalszych rozważań, odnieść się należy również do zagadnień związanych z tak zwaną konkurencją
ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez każdego
z oskarżonych przypisanych im czynów, była dla nich względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania.
Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treść
kodeksu karnego została bowiem znowelizowana. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stosownie do zgodnego
stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących
ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy (vide:
uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd
orzekający w sprawie dostrzegł, iż w przypadku wymierzenia oskarżonym kary pozbawienia wolności i zastosowania
przepisów obowiązujących w dacie orzekania, nie byłoby możliwe skorzystanie wobec oskarżonych A. Ł. i K. J. (1)
z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tejże kary, gdyż oskarżeni byli osobami skazanymi na karę
pozbawienia wolności w czasie popełnienia przypisanych im przestępstw (art. 69 § 1 kk w nowym brzmieniu). Tym
samym oczywistym jest, że w przypadku tych oskarżonych należało zastosować ustawę obowiązującą poprzednio,
jako względniejszą. W przypadku M. M. (1) ustawa nowa nie jest względniejsza z tego powodu, iż przewiduje
obowiązek orzeczenia przy warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności co najmniej jednego z obowiązków
probacyjnych, w których mowa w art. 72 § 1 kk, podczas gdy w poprzednim stanie prawnym było to fakultatywne,
a Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie widzi takiej potrzeby. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w
niniejszej sprawie zastosować należało, przy uwzględnieniu treści art. 4 § 1 kk, przepisy kodeksu karnego w brzmieniu
obowiązującym przed 1 lipca 2015 r.
Wymierzając oskarżonym karę, Sąd miał na uwadze, iż czyny przypisane W. L. (1), A. Ł. i M. M. (1), zagrożone są karą
pozbawienia wolności w wymiarze od trzech miesięcy do lat pięciu, zaś przypisany K. J. (1) karą pozbawienia wolności
od roku do lat 10.
Sąd ważąc rodzaj i wysokość kar, miał przy tym na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia
przez oskarżonych przypisanych mu czynów oraz rodzaj i charakter naruszonych przez nich norm właściwego
zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, zgodnie z którym
sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość
nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele
zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby
w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości
(prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy,
rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed
popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub
zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. W szczególności, w realiach sprawy Sąd
uwzględnił różny stopień zaangażowania poszczególnych oskarżonych w przestępczy proceder, rolę, jaką każdy z nich
odgrywał w ukrywaniu bądź zbywaniu towaru oraz odmienny poziom korzyści majątkowej, jakie miał zamiar odnieść
każdy z nich. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, zasadnym było wymierzenie oskarżonym następujących, zróżnicowanych
co do wysokości, kar:
• M. M. (1) - 10 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 stawek po 10 zł każda;
• A. Ł. - 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek po 40 zł każda;
• K. J. (1) - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 300 stawek po 40 zł każda;
• W. L. (1) - 8 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek po 20 zł każda.
Kary pozbawienia wolności zostały ukształtowane na podobnym poziomie, zbliżającym się do dolnego pułapu
zagrożenia ustawowego, bądź też wprost plasując się na tym poziomie (kara orzeczona wobec K. J. (1)). W ocenie Sądu,
taka wysokość kary powinna być wystarczająca dla osiągnięcia skutku prewencyjnego wobec wszystkich oskarżonych
i nie będzie stanowiła nadmiernej, nieuzasadnionej represji. Natomiast grzywny, orzeczone obok kary pozbawienia
wolności, z uwagi na działanie oskarżonych wprost i bezpośrednio nakierowane na uzyskanie z przestępstwa
korzyści majątkowej, powinny uświadomić oskarżonym, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i wiąże się z
koniecznością doświadczenia dolegliwości o charakterze majątkowym w niebagatelnym wymiarze. Orzeczone grzywny
są zróżnicowane przede wszystkim z uwagi na ustalenie, że największe korzyści z przestępstwa mieli odnieść M.
M. (1) i K. J. (1), stąd większa ilość orzeczonych stawek dziennych w ich przypadku. Wysokość stawki dziennej
została zaś określona przy zastosowaniu dyrektyw, o których mowa w przepisie art. 33 § 3 kk, tj. z uwzględnieniem
wysokości dochodów poszczególnych sprawców, ich warunków osobistych, rodzinnych, stosunków majątkowych
i możliwości zarobkowych. Warunki te w przypadku oskarżonych w niniejszej sprawie są bardzo zróżnicowane najmniejsze możliwości zarobkowe ma obecnie M. M. (1), którego stan zdrowia po przebytym udarze znacznie
ogranicza wykonywanie pracy zawodowej, stąd stawka dzienna została ustalona na minimalnym poziomie. Nieco
lepsza jest sytuacja W. L. (1), który może starać się o pracę w izolacji, a po opuszczeniu zakładu karnego może mieć
przejściowe trudności ze spłatą grzywny, stąd stawka określona na poziomie nieznacznie przekraczającym minimalny.
Natomiast w przypadku K. J. (1) i A. Ł., osób dobrze sytuowanych, zarobkujących, stawki dzienne powinny być
odpowiednio wyższe, by dolegliwość orzeczonej grzywny była podobna, jak w przypadku współoskarżonych o trudnej
sytuacji materialnej, stąd ustalenie stawek na kwotę 40 zł.
Jednocześnie Sąd uznał, że w przypadku oskarżonych M. M. (1), A. Ł. i K. J. (1) możliwe i celowe jest zastosowanie
instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary i zawiesił wykonanie orzeczonych wobec nich kar pozbawienia
wolności: M. M. (1) na okres 2 lat, K. J. (1) i A. Ł. na okres 3 lat tytułem próby. Mimo uprzedniej, epizodycznej
karalności oskarżonych Sąd uznał bowiem, że kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania
będzie wystarczająca dla zapobieżenia ich powrotowi do przestępstwa. Warunkowe zawieszenie wykonania kary
powinno mieć pozytywny wpływ na oskarżonych, pozwalając im na normalne życie w społeczeństwie, kontynuowanie
pracy, a jednocześnie powstrzymywać ich przed naruszaniem porządku prawnego z obawy przed zarządzeniem
wykonania kary. W przypadku M. M. (1), który po przebytym udarze jest osobą funkcjonującą zdecydowanie inaczej
niż w przeszłości, o obniżonej sprawności, wystarczający dla weryfikacji pozytywnej prognozy kryminologicznej będzie
okres dwuletni, w przypadku pozostałych oskarżonych - nieco dłuższy.
Sąd rozważał również możliwość skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary
pozbawienia wolności wobec W. L. (1). Sąd uznał jednak, iż jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego
zawieszenia jej wykonania, spełni pokładane w niej cele, a także przede wszystkim – iż brak jest podstaw do przyjęcia
pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego. W ocenie Sądu jedynie bezwzględna kara pozbawienia
wolności orzeczona wobec W. L. (1) sprawi, że osiągnięte zostaną zarówno cele zapobiegawcze i wychowawcze
wobec niego, jak i zaspokojone zostanie społeczne poczucie sprawiedliwości. Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko
wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 1995 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II KRN 28/95 (zob.
Prok. i Pr. 1995, z. 10, poz. 3), zgodnie z którym instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary pozostaje zawsze
prawem sądu („Sąd może”), ale ma zastosowanie przede wszystkim ze względu na osobę sprawcy. Merytorycznie
najistotniejszym warunkiem jej orzekania w stanie prawnym obowiązującym w dacie popełnienia przez W. L. (1)
przypisanego mu czynu była dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy oraz
na jego dotychczasowym sposobie życia. Nie znaczy to jednak, że decyzja o stosowaniu warunkowego zawieszenia
wykonania kary ma być oparta wyłącznie na przesłankach indywidualno-prewencyjnych. Sąd uwzględnia w tej mierze
również przesłanki prewencji ogólnej. Należało i to mieć zatem na uwadze przy rozstrzyganiu o dobrodziejstwie
zastosowania względem oskarżonej warunkowego zawieszenia orzeczonej kary, w kontekście przypisanego W.
L. (1) czynu. Oskarżony był uprzednio dziesięciokrotnie karany sądownie, w tym pięciokrotnie za przestępstwa
przeciwko mieniu, co jednoznacznie wskazuje na jego daleko posuniętą demoralizację. Wobec W. L. (1) orzekano
wcześniej nieizolacyjne kary pozbawienia wolności, co jednak nie odniosło spodziewanego efektu resocjalizacyjnego,
skoro oskarżony na drogę przestępstwa powrócił. Tym samym brak jest logicznych podstaw do przyjęcia, że kara
nieizolacyjna orzeczona w niniejszej sprawie, skutek taki mogłaby względem oskarżonego odnieść. Należy zatem
wskazać, iż jedynie bezwzględna kara pobawienia wolności będzie stanowiła dla oskarżonego wymierny i faktycznie
odczuwalny skutek jego karygodnego zachowania, czego w okolicznościach sprawy nie zagwarantowałoby orzeczenie
kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby. Tylko tego typu orzeczenie zapewni w
ocenie Sądu realizację wszystkich celów kary.
W punkcie szóstym uzasadnianego wyroku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (2) kwotę 1.343,16
zł tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonego W. L. (1) z urzędu, w tym 251,16 zł tytułem podatku
VAT. Orzekając w powyższym zakresie Sąd zważył, iż obrońcy za udzieloną oskarżonemu pomoc niewątpliwie
należy się wynagrodzenie, którego wysokość winna uwzględniać tryb w jakim postępowanie było prowadzone oraz
ilość terminów rozpraw. Ponadto Sąd zważył, iż spełniona została orzeczona zasadnicza przesłanka dla powyższego
orzeczenia – obrońca złożył w tym zakresie wniosek w toku rozprawy wskazując jednocześnie, że koszty nie zostały
uiszczone w całości ani w części.
W punkcie siódmym uzasadnianego wyroku, Sąd na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art.
3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.)
zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym od M. M. (1), A. Ł. i K. J. (1) po 227,52 zł,
a od W. L. (1) 1.570,68 zł tytułem wydatków oraz od M. M. (1) 680 zł, od A. Ł. 980 zł, od K. J. (1) 2.580 zł, a od W.
L. (1) 580 zł tytułem opłaty. Orzekając we wskazanym zakresie Sąd zważył, iż w stosunku do żadnego z oskarżonych
nie zachodziły podstawy do zwolnienia od obciążenia ich kosztami postępowania. M. M. (1) jest zdolny do osiągania
dochodów i nie posiada nikogo na utrzymaniu, A. Ł. prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w
wysokości 5.000 zł miesięcznie oraz jest właścicielem ruchomości i nieruchomości o niebagatelnej wartości. Z kolei K.
J. (1) pracuje dorywczo i jest współwłaścicielem działki, zaś W. L. (1) na wolności prowadził działalność gospodarczą
w branży transportowej i handlowej, zaś w izolacji może podjąć starania o odpłatną pracę. Wskazane okoliczności
przesądzają w ocenie Sądu, iż nic nie stoi na przeszkodzie, aby zgodnie z ogólną zasadą sprawiedliwego procedowania,
oskarżeni ponieśli koszty postępowania, które zostało wszczęte z uwagi na ich zawinione działanie.
ZARZĄDZENIE
1. odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień,
2. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:
• obrońcy oskarżonego M. M. adw. M. G.,
• obrońcy oskarżonego W. L. adw. M. M.
• obrońcy oskarżonego K. J. adw. W. M. (2)
• oskarżonemu W. L. z pouczeniem
3. przedłożyć z wpływem lub za 14 dni.
G., dnia 30 czerwca 2016 r.