pejza ż y ś ci

P E J Z A Ż Y Ś C I
B A J C I E C I E R S K I K L I M E K K O W A L S K I T A R A S E W I C Z T A T A R C Z Y K
Piotr Majewski
Malować Poussina według natury
Powyższą myśl Paul Cézanne traktował jako rodzaj postulatu artystycznego. Dążenie
genialnego francuskiego artysty do doskonałości w oddaniu tematu pejzażowego nie pozostało
bez wpływu na malarstwo następnych dekad. Poszukiwanie porządku, ładu i harmonii obrazu –
to Poussin. Lecz jak pozostać jednocześnie wiernym naturze? Cézanne nie ustawał w próbach
wiernego a zarazem doskonałego ujęcia w obrazie ulubionych tematów pejzażowych, takich,
jak na przykład góra św. Wiktorii w Prowansji. Wierne trwanie przy motywie – to jeszcze jeden
nieśmiertelny postulat Cézanne’a i kolejne przykazanie dla jego kontynuatorów, naśladowców
i spadkobierców, którzy z przekonań i praktyki francuskiego mistrza wyprowadzali wnioski dla
malarstwa następnych pokoleń, malarstwa już nowoczesnego.
Cézanne’a – artystę śródziemnomorskiego Południa – nieraz już uznawano za patrona
nowoczesnych pejzażystów poszukujących nowego wyrazu dla tego gatunku malarstwa. Na marginesie
można przypomnieć, że jako odrębny gatunek pejzaż wyodrębnił się nie gdzie indziej, tylko właśnie
na Południu, gdzie – jak pisał Baudelaire – „przyroda jest tak piękna i świetlista, że człowiek nie
mogąc nic więcej pragnąć, nie wymyśli nic piękniejszego nad to, co widzi”1. Pejzaż jako gatunek
malarstwa naturalistycznego wziął się zatem ze światła Południa, tam ma swój początek, tam są
jego korzenie.
Jest też inny rodzaj sztuki pejzażu, niezwykle intrygujący, wręcz nadzwyczajnie nowoczesny,
mimo że tak naprawdę taki nie jest. Zupełnie też inne jest jego źródło, odmienna proweniencja
wobec naturalistycznych początków europejskiej tradycji malarstwa pejzażowego wskazanych
powyżej. Przypomnę anegdotę, przytoczoną przez Marię Rzepińską za Henri Focillonem z książki
Życie form, który tak oto opisywał pewne zdarzenie, którego bohaterem był Hokusai:
„Hokusai, wezwany przez Szoguna, aby popisał się swą sztuką, rozlał niebieską farbę na leżący
na podłodze rozwinięty rulon papieru. Następnie umaczał nóżki koguta w czerwonej farbie i kogut
przebiegając po papierze zostawił na nim ślady. I obecni ujrzeli błękitną rzekę, a na niej płynące
liście dzikiego wina, poczerwieniałe od jesiennych przymrozków”2.
Malarska aluzja do świata przyrody i abstrahowanie od wyglądów, czyż nie jest inną
ścieżką docierania do istoty natury? A może do natury widzenia, gdzie nieostry i niezdefiniowany
w szczegółach motyw jest „dopowiedziany” w zobaczeniu? Malarz tylko sugeruje, widz idzie za
tymi wskazówkami i zaczyna widzieć „oczami wyobraźni”, to co wprost w obrazie powiedziane nie
jest. Jeśli prawdziwa jest anegdota o Hokusai, a zapewne tak, to wskazuje na precedens myślenia
o obrazie dla XX wieku bardzo znamienny.
1 Charles Baudelaire, Rozmaitości estetyczne, wstęp i przekład Joanny Guze, słowo / obraz terytoria, Gdańsk 2000, s. 78.
2 Podaję za: Maria Rzepińska, W kręgu malarstwa, Warszawa – Kraków – Gdańsk – Łódź 1988, s. 186.
W każdym razie pejzaż jest z jednej strony sprawą zachwycenia pięknem natury i konwencji
oddania tego wrażenia, z drugiej – niedopowiedzenia i inwencji. Stąd nie traci swej siły także
dzisiaj, gdy rozmaite nurty sztuki współczesnej każą pozornie traktować niekiedy „tradycyjny”
gatunek malarski, jakim jest pejzaż, za anachronizm. Tak wszelako nie jest, czego dowodzi
obecność i aktualność sztuki pejzażu dzisiaj, wśród współcześnie działających malarzy. Może tylko
trudniej byłoby dziś wskazać pejzażystów zadeklarowanych, dla których jest to sens uprawiania
sztuki malarskiej, specjalistów od krajobrazu, jakich spotkać można na przykład w nowożytnym
malarstwie holenderskim. Chociaż…
Malarstwo Leona Tarasewicza całe jest umocowane w naturze, w pejzażu. Z trudem
przypominam sobie martwe natury, portrety, jakiekolwiek inne niż pejzażowe tematy w obrazach
artysty. Pamiętam natomiast drzewa, ptaki, zaorane pola, kolory poszczególnych pór roku,
w końcu samą barwę, pasy barw i siłę koloru. Ale jakkolwiek abstrakcyjne byłyby obrazy czy
instalacje malarskie Tarasewicza, mam przekonanie (może dzięki tej konsekwencji w inspiracjach
pejzażowych), że punktem wyjścia dla nich jest krajobraz i natura.
Prace Stanisława Baja są bardziej tradycyjne. Malarz ukazuje pejzaże znad Bugu, czyli ze
stron rodzinnych artysty. Kompozycja otwarta obrazów umożliwia kadrowanie ukierunkowane na
fragment. Te obrazy są fragmentaryczne niczym fotografie. Artystę fascynuje związek pomiędzy
spokojną wodą rzeki a gęstą zielenią wybrzeża. Motywy są starannie wybrane, bujnie i bogato
opracowane. Materie malarskie są tutaj środkiem formalnym pozwalającym wydobyć marszczenia
powierzchni wody albo gęstwinę chaszczy brzegu. Światło jest dyskretne i niemal zgaszone, dzięki
czemu ciemne tony kolorów są głębokie, jednorodne i kojarzą się z porą zmierzchu. Lustrzane tafle
wody odbijają niebo, mroczne zielenie drzew i gasnące światło dnia. Niewątpliwie artysta potrafi
przekonująco oddać efekty świetlne i kolorystyczne danej chwili i miejsca.
Krzysztof Klimek idzie drogą pośrednią. Trzeba pamiętać, że artysta powrócił do motywu
naturalistycznego stosunkowo niedawno. Wcześniej zajmował się przede wszystkim abstrakcją,
tworząc wysmakowane formalnie kompozycje odznaczające się geometrycznym i kolorystycznym
ładem. Nowsze obrazy przedstawiają zbliżenia podwórka, widoki przez okno, odległe i niebanalne
ujęcia miasteczka albo motyw lasu z przedzierającym się aż do poszycia leśnego przez pnie
wysokich drzew słonecznym światłem. Motyw podporządkowany jest rozwiązaniom formalnym,
niekiedy traci dosłowność. Malarz operuje plamą barwną, buduje strukturę obrazu z naciskiem
na efekty świetlne i fakturalne. Niezwykłe jest kadrowanie obrazów, jak gdyby przypadkowe,
a jednak zrównoważone i przemyślane. Przyciąga tutaj uwagę jednostajna atmosfera tych obrazów.
To nastrój małomiasteczkowego spokoju i nudy.
Tomasz Tatarczyk w obrazie Czarna droga jest odleglejszy od konkretnego motywu, choć nie
zawsze tak bywa u tego artysty. Pejzaż malarza jest najczęściej krajobrazem wiślanym, pejzażem
wąwozów i dróg z malowniczej – to dobre słowo – okolicy Kazimierza Dolnego. Zapośredniczone
w przeżywaniu uroków tego regionu obrazy są też często ukierunkowane na symbol. Skala
jest jednym ze środków myślenia malarskiego u tego artysty. W tym konkretnym przypadku
kompozycja jest bardzo ascetyczna. Materia malarska jest gęsta, wyrazista i bogata. Organizuje
ją czarna „materialna” droga, przecinająca horyzontalnie białą przestrzeń. I trochę jak u Hokusai,
ta przestrzeń może być wszystkim, co chcielibyśmy zobaczyć: niezapisanym życiem, niepodbitym
światem, niewinnością, pustką... A droga? Jest symbolem przejścia, czy też mocniej – podbijania
tej nieokreślonej przestrzeni. Ciemna i nieostra, zlewa się na krawędziach z tłem. W każdym razie
tworzy antytezę, a zarazem dopełnienie neutralnego tła. Tutaj słowo „pejzaż” musimy już wziąć
w gruby cudzysłów, jeśli nie chcemy stracić semantycznej ostrości tego terminu.
Tomasz Ciecierski tworzy pejzażowe kolaże. To bardzo ciekawe prace, o kameralnej
i „domowej” skali. Kolaż ma stosunkowo długą już historię, za dwa lata będzie ta nowoczesna
technika obchodziła swoje stulecie. Były kolaże z martwymi naturami, i od nich się zaczęło (Picasso
i Braque), były statyczne kolaże ze śmieciami Schwittersa i dynamiczne kolaże futurystów, potem
niesamowite kolaże surrealistów. Jeszcze inne kolaże tworzył Dubuffet – „materialne”, nazywane
przez francuskiego artystę assemblages – zestawieniami. W sztuce polskiej niezwykle ciekawe
prace w tej technice tworzył w latach 60. XX wieku Roman Artymowski – pejzażowe i akwarelowe
zarazem, z wykorzystaniem bibułki japońskiej, ulotne i zwiewne jak same tworzywo, które upodobał
sobie artysta. Tymczasem Ciecierski zestawia inaczej. Na tle historii kolażu – jeśli tak można
powiedzieć – jest oryginalny. Łączy nieregularne geometryczne kształty zamalowanego czystymi
kolorami płótna z fragmentami pocztówek. Zestawia tak, jak zestawiali kubiści i konstruktywiści –
nakłada barwne płaszczyzny jedna na drugą. Mnóstwo tu ostrych krawędzi, dziwnych związków
kolorystycznych (dominuje róż, żółcień i błękit, czerń i biel) oraz powinowactw między motywem
z pocztówki a otoczeniem. A jednak wszystko to w sposób przekonujący wiąże się ze sobą. W tym
działaniu artysty jest dużo zabawy, żartu i zwyczajnej radości komponowania.
Natomiast nie wiem, czy prace Piotra C. Kowalskiego można nazwać pejzażami. Chyba że
w sensie umownym, w jeszcze grubszym cudzysłowie. Problem polega na tym, że w obrazach
tych, wykonanych najczęściej techniką frotagge, którą swego czasu rozwinął szerzej surrealista
Max Ernst, pojawiają się desenie trotuarów, chodników i kanałów odpływowych z ulic różnych
miast, które nawiedzał artysta. Są to „obrazy zdejmowane” – stemple obecności i swoisty rodzaj
pamiątkarstwa. Prace te odnoszą się do konkretnych miejsc i w tym sensie są pars pro toto znakami
określonego, choć ukrytego za tym znakami pejzażu, który pozostał w pamięci.
Zatem widać, że malarski pejzaż jest dziś określeniem o wielu znaczeniach, raczej trudno
wiązać go tylko z potoczną konwencją malarstwa, która ma swe źródło w idei bezpośredniego
naśladowania natury. Sensy tego pojęcia uległy metaforyzacji i rozszerzeniu. Tak jak w samym
języku, gdy mówimy „pejzaż kulturowy” czy „pejzaż mentalny”, tak też i w malarstwie słowo obejmuje
coś więcej, niż jedynie choćby najbardziej zachwycający „widok natury”. Lecz w pewnym stopniu
winniśmy oczekiwać od wszelkich malarskich „pejzaży”, choćby najbardziej symbolicznych lub
– mówiąc językiem historii sztuki – abstrakcyjnych, tego, co dla Cézanne’a stanowiło wartość istotną,
kiedy stawał on naprzeciw kobierców lasów i pól, aby w zachwyceniu i samotności obserwować
i wnikać w tajemnice natury. Właśnie tych poussinowskich jakości obrazu: pełni i równowagi.
Stanisław Baj
Zakole rzeki, 2007, olej na płótnie, 81 x 130 cm
Urodził się we wsi Dołhobrody
nad Bugiem na Podlasiu.
W latach 1972 - 1978 studiował malarstwo
w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Jest profesorem tej uczelni na Wydziale Malarstwa.
Rzeka Bug, zakole, 2007, olej na płótnie, 100 x 120
Rzeka Bug, zmierzch, 2008, olej na płótnie, 100 x 120
Tomasz Ciecierski
Urodzony w 1945 r. w Krakowie.
Dyplom w 1971 r. na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie,
gdzie w latach 1972 – 1986 pracował jako wykładowca.
Wybrane wystawy indywidualne:
1977 - Galeria Zapiecek, Warszawa
1978, 1981 - Galeria Krytyków, Warszawa (z Włodzimierzem J. Zakrzewskim)
1980 - Jack Visser Galerie, Amsterdam
1984, 1985, 1987, 1988, 1992, 1994, 1997, 2000, 2002 - Wetering Galerie, Amsterdam
1985 - Galerie Nouvelles Images, Den Haag (z Włodzimierzem J. Zakrzewskim)
1985, 1986, 1988, 1992, 2002 - Galeria Foksal, Warszawa
1987 - Pracownia Dziekanka, Warszawa
1990 - Muzeum Sztuki, Łódź
1991 - Galerie des Arénes, Carée d’Art, Musée d‘Art Contemporain de Nîmes, Nîmes
1992 - Galeria Appendix, Warszawa (z Jackiem Sempolińskim)
1992, 1993 - Galerie Hans Strelow, Düsseldorf
1993 - Galeria Miejska Arsenał, Poznań
1993, 1998 - Galeria Arsenał BWA, Białystok
1994 - Rysunki, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa
1995 - Galerie Path, Aalst
1996 - Muzeum Górnośląskie, Bytom
1998 - Grashey Galerie, Konstai (z Leonem Tarasewiczem)
2000 - Galeria Domu Artysty Plastyka, Warszawa
Galeria Muzeum Artystów Maszy Potockiej, Kraków
Das flache Land, Brandenburgische Kunstsammlungen, Cottbus
2001 - Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk
Galeria EGO, Poznań
Festészet, Platán Galéria Lengyel Intézet, Budapest
2002 - Obrazy i brudnopisy 1971-2002, Galeria Zderzak, Kraków
2003 - Pakt z malarstwem, Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, Kraków
Galeria 86, Łódź
Galeria Biała, Lublin
2004 - Obrazy niesfotografowane, Galeria Le Guern, Warszawa
2005 - Niebo i Ziemia, Galeria Foksal, Warszawa
2007 - Obrazy i prace na papierze 1972-2007, Muzeum Narodowe w Poznaniu
2007 - Galeria Ego, Poznań
Collages, 2009, olej, kolaż na plotnie, 33 x 27 cm
Krzysztof Klimek
Urodzony w 1962 r. w Krakowie
1982 - 1988 studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Jerzego Nowosielskiego
1988 - 1992 prowadzenie galerii QQ (wraz z Łukaszem Guzkiem i Cezarym Woźniakiem)
1993 - kurator wystawy „Współrzędne 19 57,6 E + 50 3,9 N” (we współpracy z Jarosławem Suchanem)
1994 - 1995 stypendium fundacji Pro Helvetia, La Chaux-de-Fonds
2002 - członek Stowarzyszenia Artystycznego Otwarta Pracownia
2007 - organizator Pierwszego Międzynarodowego Pleneru w Łukęcinie
Wystawy:
1988 - Fotografie, QQ Gallery, Kraków
1989 - Malarstwo, Ruine, Genewa, (z Ł. Guzkiem)
1992 - Feinesthai, BWA, Kraków
1993 - Współrzędne 19°57,6’ E + 50°3,9’ N, Mikołajska 20, Kraków, Kraków-Cork, Crawford Municipal,
Art. Gallery, Cork
1995 - Dix Artistes, Marché 6, La Chaux-de-Fonds, Pokaz, 17 rue de Boix Noir, La Chaux-de-Fonds
1996 - Europe in the Box, Underwood, St. Gallery, Londyn, W 139, Amsterdam, Galeria Pryzmat,
Kraków, Podewil, Berlin, Cruce, Madryt, ACC Galerie, Weimar
1997 - Prace niepokazywane, Starmach Gallery, Kraków
1998 - Obrazy przed-stawiające, Otwarta Pracownia, Kraków
1999 - Sztuka konkretna i Abstrakcja, Goethe Institut, Kraków
2000 - Perz/Rhizom, Villa Sanders, Bergisch Gladbach
2001 - Geometrisch-Konkret, Galerie Kunen, Duelmen
2002 - Sztuka współczesna z Polski, Bayer Erholungshaus, Leverkusen
2003 - Obrazy ostatnie i nieostatnie, Galeria Promocyjna, Warszawa
2004 - Opus minor, Otwarta Pracownia, Kraków
2005 - Z czterech krajów, Muzeum Narodowe w Szczecinie, Guten Tag, Vertretung des Freiestaates,
Thueringen beim Bund in Berlin
Łukęcin, widok na kącik Janka Gumy II, 2007, olej na plotnie, 60 x 80 cm
Łukęcin, widok na kącik Janka, budy II, 2007, olej na plotnie, 60 x 80 cm
Krynica, pada śnieg, 2007, olej na plotnie, 50 x 50 cm
Krynica, słońce, ule, 2007, olej na plotnie, 50 x 50 cm
Piotr C. Kowalski
Urodzony w 1951 r. roku w Mieszkowie. Studia PWSSP w Poznaniu w latach 1973-78. Dyplom
z malarstwa w pracowni profesora Stanisława Teisseyre’a. W latach 1993 – 1999 dziekan Wydziału
Wychowania Plastycznego, obecnie Edukacji Artystycznej. Założyciel oraz kurator Kolekcji ASP
Poznań w latach 2003 – 2005. W 2005 roku był przez dwa miesiące kierownikiem Katedry Malarstwa
na Wydziale Malarstwa. Od 2000 roku prowadzi studencką Galerię „Na Polskiej”. Obecnie profesor
zwyczajny, kierownik pracowni malarstwa X na ASP w Poznaniu oraz w Instytucie Wzornictwa na
Politechnice Koszalińskiej. Mieszka i pracuje w Poznaniu i Nienawiszczu.
Autor cykli obrazów realizowanych bezpośrednio w naturze pt. ŻYWA NATURA m in.:
obrazów smacznych i niesmacznych
obrazów przejściowych, przejezdnych i przelotnych
obrazów granicznych, przygranicznych i zagranicznych
obrazów grzecznych i grzesznych, czyli niegrzecznych
obrazów malowanych w pełnym słońcu, w cieniu, bez cienia i bez cienia wątpliwości
obrazów skończonych i nieskończonych
obrazów malowanych w schroniskach, na szlaku i takich, które szlag by trafił
obrazów malowanych bez ram, w ramach i w ramach przyjaźni
obrazów malowanych na sztaludze, pod sztalugą i obok sztalugi
obrazów malowanych na wysokim i na niskim poziomie (Giewont i kopalnia miedzi Lubin)
obrazów malowanych na ogniu i obrazów malowanych na gazie, co prawda niewielkim ale jednak
obrazów malowanych na drzewie, z drzewa i pod drzewem
obrazów malowanych szybko, wolno i takich, których zdawać by się mogło, że nie wolno ich malować
Obrazy z cyklu ŻYWA NATURA malowane są od ponad dwudziestu lat – początkowo realizowane były tylko farbami, ale z czasem również owocami, kurzem, dymem i tym wszystkim co mogło pozostawić na nich
ślad.
Wystawy indywidualne
1986 - „Ja i moja Pracownia”, Galeria WIELKA 19, Poznań
2000 - „Obrazy Naturalne”, Galeria „ r „ Poznań
2002 - „Piotr C. Kowalski i Inni”, Galeria Miejska ARSENAŁ, Poznań
2004 - „Inni i Piotr C. Kowalski”, Galeria ON, Poznań
2006 - „Made in Łazarz”, Galeria PROFIL, Poznań
Wybrane wystawy zbiorowe:
1985 - 35 Salon Jeune Peinture, Grand Palais, Paryż
1993 - Polish Art in Assen, Rood Voor Drenthe, Holandia
2002 - MMAC Festival in Tokyo No.9
2007 - Asia-Europa – Mediations (Mona Collection), Poznań
2009 -„ inSPIRACJE” - ENTER, Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin
Lubomierz, 2000, pył, kurz i brud ulicy na płótnie, 205 x 60 cm” (fragment)
Poznań, 2003, pył, kurz i brud ulicy
na płótnie, 2005 x 60 cm
Frankfurt nad Odrą, 2001, pył, kurz i brud
ulicy na płótnie, 2005 x 60 cm
Viterbo, 2002, pył, kurz i brud ulicy
na płótnie, 2005 x 60 cm
Tokio, 2002, pył, kurz i brud ulicy
na płótnie, 2005 x 60 cm
Szczecin, 2002, pył, kurz i brud ulicy
na płótnie, 2005 x 60 cm
Londyn, 2004, pył, kurz i brud ulicy
na płótnie, 2005 x 60 cm
Leon Tarasewicz
urodził się 14 marca 1957 roku w Stacji Waliły, na Białostocczyźnie. Ukończył Liceum Sztuk
Plastycznych w Supraślu, następnie studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
w pracowni prof. Tadeusza Dominika.
W latach 1996 – 2009 prowadził pracownię gościnną (potem stałą) na wydziale malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Mieszka w Waliłach na Białostocczyźnie. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień: Nagrody im. Jana
Cybisa (1998), Nagrody Fundacji Nowosielskich oraz Paszportu „Polityki” (1999), Nagrody Wielkiej
Fundacji Kultury (2007). Jego prace znajdują się we wszystkich znaczących kolekcjach polskich,
a także wielu zagranicznych.
Obok malarstwa jego pasją jest hodowla kur ozdobnych, jest prezesem Klubu Hodowców Kur Ozdobnych „Gallus”.
Jego debiut, przypadający na rok 1984, to wystawy indywidualne w Galerii Dziekanka i Galerii Foksal
w Warszawie. Związany z tą galerią i osobą jej kuratorki Milady Ślizińskiej, wystawia tam wielokrotnie.
Od lat współpracuje także z Galerią Białą w Lublinie, prowadzoną przez Annę Nawrot i Jana Grykę,
gdzie mają miejsce kolejne jego wystawy.
Za granicą zadebiutował w 1985 na wystawie zbiorowej Dialog w Moderna Musset w Sztokholmie.
Od 1986 rozpoczyna się jego wieloletnia współpraca w Galerią Claesa Nordenhake. Dzięki zainteresowaniu Gabrieli Cardazzo nawiązuje wieloletnią współpracę z Gallerią del Cavallino w Wenecji.
Związany jest także ze stowarzyszeniem artystycznym „Art Space”. Wystawia również w Springer
& Winckler Galerie; Gary Tatintsian Gallery w Nowym Jorku. Utrzymuje stały kontakt z galerią BWA
„Arsenał” w Białymstoku.
Jego sztuką zainteresowane są nieustannie liczące się ośrodki sztuki współczesnej, gdzie artysta ma
swoje kolejne wystawy - Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek
Ujazdowski w Warszawie, Malmö Konsthall, Kunsthalle w Lubece, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta w Warszawie. Brał udział w kilkuset wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Reprezentował sztukę polską na Aperto ‘88, podczas Biennale di Venezia (1988) oraz w Polskim Pawilonie
na 49. Międzynarodowym Biennale w Wenecji (2001).
W 2007 roku, w związku 50-leciem artysty, zostaje wydany katalog monograficzny, któremu towarzyszy seria wystaw indywidualnych na terenie kraju (Muzeum Górnośląskie w Bytomiu, Galeria
Ego w Poznaniu, Galeria Arsenał w Białymstoku, Muzeum Narodowe we Wrocławiu).
(oprac. Jola Gola)
Bez tytułu, 2003, tynk akrylowy, deska, 112 x 112 cm (9 części 30x30 cm)
Bez tytułu, 2003, tynk akrylowy, deska, 50 x 50 cm
Bez tytułu, 2003, tynk akrylowy, deska, 50 x 50 cm
Tomasz Tatarczyk
Urodzony w Katowicach w 1947r.
1966/72 - Studia na Politechnice Warszawskiej
1976/81 - Studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
– w pracowni prof. Jana Tarasina
1980/86 - Asystent na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie
1987/88 - Stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku
1995 - Stypendysta „Arts Link” Fundacji Batorego w USA
1998 - Stypendysta Fundacji Rockefellera, Bellagio, Włochy
1999 - Laureat Grand Prix, I Międzynarodowy Konkurs Rysunku, Wrocław
2009 - Laureat Nagrody im. Jana Cybisa, Warszawa
Wybrane wystawy indywidualne
1984; 1987; 1988; 1992; 2003 - Galeria Foksal, Warszawa
1988 - Frank Bustamante Gallery, Nowy Jork; Soho Center for Visual Artists, Nowy Jork
1991 - Galeria Spicchi dell’Est, Rzym, Włochy; Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin
1993, 1996, 2003 - BWA, Lublin
1994 - Muzeum Górnośląskie, Bytom
1997, 2001 - Galeria 86, Łódż
1999, 2005 - Galerie Ucher, Kolonia, Niemcy
2001 - Galeria Awangarda, Wrocław; Galeria Muzalewska, Poznań
2002 - Miejska Galeria Sztuki, Sopot
2004 - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
2005, 2007 - Galeria Wizytująca, Warszawa
2008 - Galeria Zderzak, Kraków
2009 - Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej manggha, Kraków
Wybrane wystawy zbiorowe
1985 - 4 Foksal Gallery Artists, Richard Demarco Gallery, Edynburg, Szkocja; Dialog, Moderna Museet,
Sztokholm, Szwecja
1988 - Polnische Malerei seit 1945, Galerie der Stadt Esslingen Villa Merkel, Kunsthalle Wilhelmshaven,
Niemcy
1993 - Kolekcja międzynarodowej sztuki XX wieku, Muzeum Sztuki, Łódż
1995 - Essence and Persuasion – the Power of Black and White, Anderson Gallery, Buffalo, N.Y., USA
1999 - Three Visions, Contemporary Polish Art, Tufts University Gallery, Aidekman Arts Center,
Medford, MA, USA
2000 - Cztery Pory Roku, Polskie Malarstwo Krajobrazowe od Oświecenia do Współczesności,
Schirn Kunsthalle, Frankfurt, Niemcy; Krjobrazy, Polskie Malarstwo Pejzażowe od Oświecenia do
końca XX wieku, Muzeum Narodowe, Warszawa
2002 - Obrazy Śmierci w Sztuce Polskiej XIX i XX wieku, Muzeum Narodowe, Szczecin
2003 - Pies w sztuce polskiej, Galeria Arsenał, Białystok
2004 - JURYsdykcja, Muzeum Regionalne, Stalowa Wola
2007 - Antypody, Regionalna Kolekcja Sztuki Współczesnej, Centrum Kultury, Lublin
2008 - Punkty Odniesienia, Kolekcja Fundacji Zbiorów Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego,
Muzeum Narodowe, Warszawa; Projekt Próżna,V Festiwal Kultury Żydowskiej Warszawa Singera,
Warszawa
2009 - Inwazja Dżwięku, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
Prace w zbiorach (wybór)
Zachęta Narodowa Galeria Sztuki
Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski, Warszawa
Muzeum Sztuki, Łódż
Muzea Narodowe w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Gdańsku
Muzeum Górnośląskie, Bytom
Moderna Museet, Sztokholm, Szwecja
Glynn Vivian Art. Gallery and Museum, Swansea, Walia
Everson Museum of Art, Syracuse, N.Y., USA
Aldrich Museum of Contemporary Art, Rigefield, Ct,. USA
Aidekman Arts Center, Medford, MA, USA
Kolekcja Davida Andersona, Buffalo, N.Y., USA
Fundacja Sztuki Polskiej ING, Warszawa
Kolekcja Krzysztofa Musiała
Kolekcja sztuki Grażyny Kulczyk
Czarna droga, 1993, olej na plotnie, 170 x 360 cm
Festiwal malarstwa KOLONIA ARTYSTYCZNA
Wystawa PEJZAŻYŚCI
12.09.2009-20.09.2009
Kolegium Sztuk Pięknych
ul. Nadwiślańska 9
24-120 Kazimierz Dolny
telefon: 0 81 881 03 23
e-mail: [email protected]
organizatorzy:
Uniwersytet Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie
Miasto Kazimierz Dolny
Kurator wystawy: Sławomir Toman
© Wszystkie fotografie dzięki uprzejmości artystów
Druk: Marlex