JOURNAL OF ENDOUROLOGY – grudzień 2011 r. Przerwanie

 JOURNAL OF ENDOUROLOGY – grudzień 2011 r. Przerwanie zachowanego stentu moczowodowego u chorego utraconego z
obserwacji
Kiavash Nikkhou
Kiavash Nikkhou, B.S.,
Hristos Z. Kaimakliotis, M.D.,
Dinesh Singh, M.D.
Streszczenie
Zachowane stenty moczowodowe u chorych, którzy nie zgłaszają się do kontroli,
stanowią dla urologów istotne wyzwanie. U pacjentów może dojść do nawracającego
bólu w boku, odmiedniczkowego zapalenia nerek, przemieszczenia się stentu lub
pokrycia go złogami, a także do zwężenia stentu, z następową niewydolnością nerek. W
rzadkich przypadkach długo tkwiących stentów może w rezultacie dojść do ich
rozerwania. Przedstawiono przypadek rozerwania zachowanego stentu
moczowodowego u chorego, który przez 5 lat nie zgłaszał się do kontroli, a uczynił to
tylko z powodu objawów kolki nerkowej w przeciwnej nerce.
Czynniki wpływające na czas trwania operacji w trakcie nefrolitotomii
przezskórnej: doświadczenia z pozycją całkowicie na wznak
Siavash Falahatkar,
Keivan Gholamjani Moghaddam,
Ehsan Kazemnezhad,
Ahmad Enshaei,
Ahmad Asadollahzade,
Alireza Farzan,
Reza Shahrokhi Damavand,
Hamidreza Baghani Aval,
Somayeh Khodabakhsh,
Samaneh Esmaeili.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Czas trwania operacji wpływa na wyniki postępowania
chirurgicznego oraz na powikłania związane zarówno z samą operacją, jak i ze
znieczuleniem. Oceniono zmienne, od których zależy czas trwania operacji w trakcie
nefrolitotomii przezskórnej (PCNL, percutaneous nephrolithotomy) przeprowadzanej w
pełnej pozycji leżącej na wznak.
Pacjenci i metody: Dokonano przeglądu danych 120 chorych, u których została
przeprowadzona przez chirurga PCNL w pełnej pozycji leżącej na wznak. Przy użyciu
jednoczynnikowych i wieloczynnikowych testów statystycznych oceniono zależność
pomiędzy wiekiem, płcią, wskaźnikiem masy ciała (BMI, body mass index),
przedoperacyjnymi stężeniami kreatyniny i hemoglobiny w surowicy krwi, wywiadem
(operacje chirurgiczne z powodu kamicy, litotrypsja falami uderzeniowymi [SWL,
shockwave lithotripsy], nadciśnienie, cukrzyca), cechami kamienia (strona,
nieprzeźroczystość, rozległość, złożoność), sposobem obrazowania dla dostępu
operacyjnego, kielichem nerkowym służącym do dostępu, liczbą zajętych cewek oraz
dostępem bezcewkowym a czasem przeprowadzenia operacji.
Wyniki: Średni czas operacji wynosił 60,62 ± 30,70 min. W analizie jednoczynnikowej
wiek, płeć, grupy BMI, nadciśnienie, cukrzyca, wcześniejsze zabiegi chirurgiczne z
powodu kamicy i SWL, nieprzeźroczystość kamienia, strona operowana, liczba zajętych
cewek i podejście bezcewkowe nie miały wpływu na czas przeprowadzania operacji.
BMI (P = 0,029, ujemna korelacja), rozległość kamienia (P = 0,001, dodatnia korelacja),
sposób obrazowania dla dostępu operacyjnego (P = 0,001, fluoroskopia <
ultrasonografia), kielich nerkowy służący do dostępu (P = 0,035, górny > dolny >
środkowy) oraz prawdopodobnie złożone kamienie (P = 0,057, złożony > niezłożony)
okazały się czynnikami wpływającymi na czas operacji. Na podstawie liniowego modelu
regresji wielokrotnej wykazano związek pomiędzy BMI (P = 0,000, ujemna korelacja),
rozległością kamienia (P = 0,005, dodatnia korelacja), sposobem obrazowania dla
dostępu operacyjnego (P = 0,000, fluoroskopia < ultrasonografia) oraz kielichem
nerkowym służącym do dostępu (P = 0,023) a czasem przeprowadzenia operacji.
Średni czas operacji z dostępu przez kielich dolny był krótszy niż z dostępu przez
kielich górny (P = 0,022, statystycznie istotne) i dłuższy niż z dostępu przez kielich
środkowy (P = 0,930, statystycznie nieistotne).
Wnioski: BMI, rozległość kamienia, sposób obrazowania dla dostępu operacyjnego i
kielich nerkowy służący do dostępu okazały się czynnikami mającymi wpływ na czas
przeprowadzania operacji PCNL w całkowitej pozycji leżącej na wznak. Grupy BMI,
wcześniejsze zabiegi chirurgiczne z powodu kamicy i SWL, liczba zajętych cewek i
podejście bezcewkowe nie miały wpływu na czas przeprowadzania operacji.
Czynniki określające czas trwania fluoroskopii w trakcie ureteroskopii
Philippe D. Violette, M.D.,
Konrad M. Szymanski, M.D., MPH,
Maurice Anidjar, M.D., Ph.D.,
Sero Andonian, M.D., M.Sc., FRCS(C)
Streszczenie
Cel: Celem badania było prospektywne określenie czynników predykcyjnych ekspozycji
na promieniowanie w trakcie ureteroskopii.
Pacjenci i metody: Do badania włączono 85 kolejnych chorych, którzy zostali
skierowani do ureteroskopii lub litotrypsji laserowej. Czas fluoroskopii (FT, fluoroscopy
time) uzyskano z raportów radiologicznych dla każdego chorego, a dane kliniczne – z
przeglądu dokumentacji chorego. Wykluczono 9 chorych (3 z powodu
niepotwierdzonych FT, 4 z powodu kolczystych kamieni, 1 z powodu nerki ektopicznej i
1 z powodu licznych zwężeń moczowodu). Ostatecznie do badania włączono 76
chorych. Do zidentyfikowania czynników określających FT zastosowano analizę
jednoczynnikową i liniową regresję wielokrotną.
Wyniki: W kohorcie chorych było 65,8% mężczyzn, a średnia wieku wynosiła 52,7 roku.
Średnie FT wynosiło 183 s, a średni czas zabiegu chirurgicznego – 68,4 ± 29 min.
Średnia wielkość kamienia to 10 ± 5 mm w największym wymiarze. Duży odsetek
chorych (50%) miał kamienie nerkowe, liczne kamienie obecne były w 31,6%
przypadków, a 22,3% kamieni było przepuszczalnych dla promieni jonizujących. Chorzy
zostali równo rozdzieleni pomiędzy chirurga A i B; 46% chorych miało stenty założone
przed operacją. W analizie wieloczynnikowej wydłużone FT było niezależnie związane z
chirurgiem A (104 dodatkowe sekundy na chorego, P < 0,001), dłuższym czasem
trwania zabiegu chirurgicznego (14 s na 10 min, P < 0,001) oraz płcią męską chorych
(54 s na zabieg, P = 0,02). Wiek, charakterystyka kamienia, obecność stentu
moczowodowego i stan bez obecności kamieni nie korelowały z FT.
Wnioski: Zachowanie chirurga, dłuższy czas trwania zabiegu chirurgicznego i płeć
męska były statystycznie istotnymi czynnikami predykcyjnymi FT, a związku z tym
ekspozycji na promieniowanie w trakcie ureteroskopii. W prezentowanym badaniu
cechy charakteryzujące kamień nie okazały się czynnikami predykcyjnymi FT.
Lepsze odwzorowanie obrazu rzeczywistego za pomocą wizualizacji w trakcie
radykalnej prostatektomii laparoskopowej
Tobias Simpfendörfer, M.D.,
Matthias Baumhauer, Ph.D.,
Michael Müller, Dipl.Inform.Med.,
Carsten N. Gutt, M.D.,
Hans-Peter Meinzer, Ph.D.,
Jens J. Rassweiler, M.D.,
Selcuk Guven, M.D.,
Dogu Teber, M.D.
Streszczenie
Cel: Przedstawiono system sterowania pozwalający na lepsze odwzorowanie obrazu
rzeczywistego (AR, augmented reality); system w trakcie radykalnej prostatektomii
przenosi wirtualne modele narządów generowane w trakcie ultrasonografii
przezodbytniczej (TRUS, transrectal ultrasonography) na rzeczywiste obrazy wideo
laparoskopu. Przez dostarczenie tych dodatkowych informacji dotyczących
rzeczywistych stosunków anatomicznych można wesprzeć chirurgów w podejmowaniu
decyzji. Praca przedstawia pierwsze zastosowanie systemu w warunkach in vivo.
Pacjenci i metody: W systemie zastosowano opracowane na zamówienie igły z
pokolorowanymi zakończeniami, które są umieszczane w gruczole krokowym, gdy tylko
powierzchnia narządu zostanie odkryta. Te pomoce nawigacyjne podlegają podzieleniu
na trójwymiarowe (3D, three-dimensional) dane TRUS, które są pobierane zaraz po
umieszczeniu igieł i następnie przekształcane w sposób ciągły przez chirurgiczny
system sterowania w laparoskopowe obrazy wideo. System sterowania śledzi pomoce
nawigacyjne w czasie rzeczywistym i oblicza zapis pomiędzy obrazem TRUS a
laparoskopowym obrazem wideo na podstawie zależności między punktami obrazu
dwuwymiarowego i trójwymiarowego (2D-3D, two-dimensional-three-dimensional). Z
użyciem tego zapisu system nakłada oparte na TRUS informacje 3D na dodatkowy
monitor AR, umieszczony za normalnym ekranem laparoskopowym. Kontrola
sterowania chirurgicznego trwa aż do usunięcia gruczołu krokowego ze ściany
odbytnicy. Na zakończenie pomoce nawigacyjne są usuwane razem z tkanką i
umieszczane w torebce na próbkę.
Wyniki: Pierwsze zastosowanie chirurgicznego systemu sterowania in vivo u ludzi
zakończyło się sukcesem. Nie wystąpiły żadne powikłania, gruczoł krokowy został
usunięty razem z pomocami nawigacyjnymi, a cały układ stanowił wsparcie dla chirurga,
mające na celu wizualizację AR czasie rzeczywistym. W przypadku zniekształcenia
tkanek wykrywane są zmiany w konfiguracji przestrzennej pomocy nawigacyjnych, co
chroni system przed błędnym prowadzeniem wizualizacji.
Wnioski: W trakcie pierwszego zastosowania in vivo wykazano możliwość użycia
systemu sterowania. Informacje TRUS mogą być przesyłane za pomocą AR w czasie
rzeczywistym. W celu wykazania korzyści dla chorych konieczne jest uzyskanie
wyników z większej liczby badań.
Przezskórne dystalne umieszczenie stentu moczowodowego w trakcie
laparoskopowej plastyki miedniczki nerkowej u dzieci z użyciem robota
Paul H. Noh, M.D.,
W. Robert DeFoor, M.D.,
Pramod P. Reddy, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Laparoskopowa plastyka miedniczki nerkowej z użyciem robota
staje się metodą coraz szerzej stosowaną. Śródoperacyjne umieszczenie stentu
moczowodowego i potwierdzenie jego pozycji może być w związku z obecnością
ramiena robota w polu operacyjnym nieporęczne. Przedstawiono skuteczną technikę
przezskórnego dystalnego umieszczenia stentu moczowodowego od przodu, która
wiąże się z minimalną śmiertelnością.
Pacjenci i metody: Przeprowadzono retrospektywne badanie kohortowe. Dane
demograficzne chorych, wyniki obrazowania radiograficznego, szczegóły
śródoperacyjne oraz wyniki postępowania chirurgicznego zostały uzyskane z
dokumentacji medycznej. Cewnik naczyniowy o średnicy 14G wprowadzano przez
ścianę brzucha. Stent moczowodowy kierowano poprzez prowadnicę wprowadzoną do
amputowanego moczowodu. Lokalizację stentu potwierdzano poprzez proksymalny
(wsteczny) przepływ błękitu metylenowego. Cewnik przezcewkowy pozostawiano na
okres 12–36 godz.
Wyniki: Do badania włączono 29 chorych (15 płci męskiej, 14 płci żeńskiej). Średnia
wieku wynosiła 10 lat, średnia okresu obserwacji – 14 mies. Przeprowadzono 15
zabiegów po lewej stronie i 14 po prawej. U 2 chorych konieczne było proksymalne
umieszczenie stentu. Średni czas do prawidłowego umieszczenia stentu był krótszy niż
5 min. W trakcie obserwacji pooperacyjnej u 1 chorego stwierdzono wyciek moczu,
który opanowano przez utrzymany cewnik przezcewkowy i który nie wymagał drenażu
przezskórnego. Wszystkie stenty usunięto ok. 4–6 tyg. po operacji. U 1 chorego doszło
do proksymalnego przemieszczenia stentu, wymagającego przeprowadzenia
ureteroskopii w celu jego wydobycia.
Wnioski: Dystalne umieszczenie stentu moczowodowego przez przezskórny cewnik
naczyniowy w trakcie laparoskopowej plastyki miedniczki nerkowej z użyciem robota
jest techniką szybką i skuteczną. Lokalizację stentu można potwierdzić śródoperacyjnie
poprzez wypełnienie pęcherza moczowego błękitem metylenowym, bez zmiany pozycji
chorego czy też odłączania robota chirurgicznego.
Laparoskopowa nefrektomia częściowa z pomocą manualną, bez zamknięcia
układu zbiorczego: wyniki okołooperacyjne 104 kolejnych chorych
Jason R. Bylund, M.D.,
Curtis J. Clark, M.D.,
Paul L. Crispen, M.D.,
Chad A. LaGrange, M.D.,
Stephen E. Strup, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Laparoskopowa nefrektomia częściowa (LPN, laparoscopic
partial nephrectomy), dorównująca technikom otwartym, szczególnie zamknięciu układu
zbiorczego, może stanowić techniczne wyzwanie dla nowicjusza w laparoskopii.
Opisano wyniki operacyjne oraz powikłania zabiegów wykonanych przez jednego
chirurga na podstawie retrospektywnego przeglądu serii chorych zoperowanych z
zastosowaniem uproszczonej metody z pomocą manualną i z użyciem łatki z klejem
fibrynowym do utrzymania hemostazy oraz bez formalnego zamknięcia układu
zbiorczego. Pacjenci i metody: Zebrano 104 kolejnych chorych, u których pomiędzy wrześniem
2003 r. a styczniem 2009 r. wykonano laparoskopową nefrektomię częściową z pomocą
manualną (HALPN, hand-assisted laparoscopic partial nephrectomy). Technika
obejmowała rutynowe klemowanie wnęki po wyizolowaniu guza i mobilizacji nerki. Po
usunięciu masy w ranie chirurgicznej umieszczano łatkę z klejem fibrynowym,
stabilizując ją dodatkowymi szwami. Nie przeprowadzano próby zakładania szwów na
układ zbiorczy ani umieszczania cewnika w cewce moczowej w sytuacji, kiedy w trakcie
resekcji guza możliwe było wejście do układu zbiorczego.
Wyniki: Średnia wielkość guza wynosiła 2,8 cm (mediana 2,5 cm, zakres 0,7–7,0 cm).
Przy klemowaniu wnęki nerki średni czas niedokrwienia ciepłego wynosił 24,5 min
(zakres 11–39 min). Oszacowana utrata krwi to 220 ml (zakres 50–1500 ml); 5 chorych
(4,8%) otrzymało transfuzje preparatów krwiopochodnych w trakcie zabiegu
operacyjnego lub po nim. Wyciek moczu wystąpił u 1,9% (n = 2) ogółu chorych i u 4,3%
(2/47) chorych z udokumentowanym wejściem do układu zbiorczego. W obu
przypadkach wyciek cofnął się po zastosowaniu wyłącznie postępowania
zachowawczego.
Wnioski: HALPN bez formalnego zamknięcia układu zbiorczego jest bezpieczną i
skuteczną techniką, z częstościami wycieku moczu i transfuzji preparatów krwi
podobnymi do uzyskanych w innych seriach przypadków. Technika ta może pozwolić
większej liczbie urologów na wykonywanie minimalnie inwazyjnej nefrektomii
częściowej lub przeprowadzanie tego zabiegu z możliwie krótszym okresem
niedokrwienia.
Zabiegi przezlędźwiowej laparoendoskopii z użyciem pojedynczego portu: ponad
1-roczne doświadczenia w zakresie radykalnej nefrektomii oraz badanie jej
krzywej uczenia
Linhui Wang
Bing Liu, Ph.D., M.D.,
Zhenjie Wu, M.D.,
Qing Yang, Ph.D., M.D.,
Mike Hehir, M.D.,
Wei Chen, M.D.,
Zunli Xu, M.D.,
Liang Xiao, M.D.,
Fubo Wang, M.D.,
Yinghao Sun, Ph.D., M.D.
Streszczenie
Cel: Celem jest przedstawienie 1-rocznego doświadczenia dotyczącego radykalnej
nefrektomii przeprowadzonej drogą przezlędźwiowej laparoendoskopii z użyciem
pojedynczego portu (LESS-RN, laparoendoscopic single-site radical nephrectomy) oraz
ocena krzywej uczenia tego zabiegu.
Pacjenci i metody: Od września 2009 r. do grudnia 2010 r. u 18 kolejnych chorych z
pojedynczym guzem nerki przeprowadzono przezlędźwiowe LESS-RN. Pogrupowano
mierzone parametry na podstawie pierwszych dziewięciu (grupa A) i ostatnich
dziewięciu (grupa B) chorych oraz porównano obie podgrupy z grupą kontrolną (C),
która składała się z pierwszych dziewięciu chorych, u których ten sam chirurg wykonał
RN drogą konwencjonalnej laparoskopii.
Wyniki: U 1 chorego LESS zmieniono na konwencjonalną chirurgię laparoskopową z
powodu krwawienia śródoperacyjnego i transfuzji preparatów krwiopochodnych.
Średnie mierzonych parametrów w grupach A, B, C wynosiły: wiek: odpowiednio 58,6,
57,2 i 59,2 roku (P > 0,05); punktacja Amerykańskiego Towarzystwa
Anestezjologicznego (American Society of Aneshesiologists): odpowiednio 1,9, 2,0 i 2,0
(P > 0,05); wskaźnik masy ciała: odpowiednio 25,2, 23,5 i 23,1 kg/m2 (P > 0,05);
wielkość zmiany w obrazie TK: odpowiednio 5,0, 4,6 i 6,2 cm (P = 0,039); czas operacji
od rozcięcia do zszycia skóry (skin to skin): odpowiednio 191,6, 123,9 i 122,2 min (P =
0,000); szacowana utrata krwi: odpowiednio 172,2, 246,7 i 116,7 ml (P > 0,05); długość
cięcia: odpowiednio 5,6, 5,9 i 7,4 cm (P = 0,000); długość pobytu w szpitalu:
odpowiednio 5,8, 5,8 i 5,8 dnia (P > 0,05). W trakcie ostatniej obserwacji u żadnego
chorego nie odnotowano obecności wznowy miejscowej ani przerzutów odległych.
Wnioski: W wybranej grupie chorych przezlędźwiowe LESS-RN może być bezpiecznie
przeprowadzone z korzystnymi wynikami. Krzywa uczenia tego zabiegu oczywiście
istnieje, przedstawiając ostry przebieg dla doświadczonego chirurga laparoskopowego.
Częściowa nefrektomia laparoskopowa w porównaniu z laparoskopową terapią
ablacyjną: porównanie wyników chirurgicznych i funkcjonalnych w badaniu z
dobraną kontrolą
Kyle J. Kiriluk, M.D.,
Sergey A. Shikanov, M.D.,
Gary D. Steinberg, M.D., FACS,
Arieh L. Shalhav, M.D.,
David A. Lifshitz, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Chorzy, u których przeprowadzono laparoskopową terapię
ablacyjną (LAT, laparoscopic ablative therapy), są często starsi i mają więcej chorób
współistniejących w porównaniu z chorymi, u których wykonano częściową nefrektomię
laparoskopową (LPN, laparoscopic partial nephrectomy). W celu porównania
chirurgicznych i funkcjonalnych wyników LPN i LAT przeprowadzono badanie z dobraną
kontrolą.
Pacjenci i metody: Analizie poddano prospektywnie prowadzoną bazę danych 250
chorych, u których przeprowadzono zabiegi chirurgiczne oszczędzające nefron
(nephron-sparing surgery). 51 chorych z LAT (odpowiednio 21 chorych po
laparoskopowej ablacji falami radiowymi i 30 chorych po krioablacji) porównano z 51
chorymi po LPN. Przeprowadzono porównanie wyników przedoperacyjnych,
operacyjnych i pooperacyjnych.
Wyniki: Grupy były podobne pod względem wieku, płci, wskaźnika masy ciała,
przedoperacyjnego współczynnika filtracji kłębkowej (GFR, glomerular filtration rate),
liczby chorób współistniejących i wielkości guza. U chorych, u których wykonano LAT,
rzadsze były guzy endofityczne, a częstsze guzy w części górnej i środkowej nerki.
Klemowanie naczyń krwionośnych wnęki nerki przeprowadzono w grupie z LPN (47/51
chorych). Średnia oszacowana ilość utraconej krwi oraz czas wykonywania operacji
były większe wśród chorych, u których wykonano LPN (P < 0,01). Nie odnotowano
jednak statystycznie istotnej różnicy dotyczącej częstości transfuzji preparatów
krwiopochodnych i długości okresu pobytu w szpitalu. Średnia okresu obserwacji
wynosiła 27 i 18 mies. odpowiednio w grupie po LAT i LPN (P < 0,01). Średni odsetek
obniżenia GFR w trakcie ostatniej obserwacji wynosił odpowiednio 10 (95% przedział
ufności [CI, confidence interval]: 4–15) i 7,5 (95% CI: 4–11) (P < 0,43). W porównaniu z
wartościami wyjściowymi GFR obniżyło się statystycznie istotnie (P < 0,01), jednak nie
odnotowano różnic pomiędzy grupami.
Wnioski: Pomimo niedokrwienia nerek, dłuższego czasu trwania operacji i większej
utraty krwi związanych z LPN długość okresu hospitalizacji oraz długookresowe wyniki
funkcjonalne są podobne do odnotowanych w grupie po LAT w badaniu klinicznym z
dobraną grupą kontrolną.
Marszczący szew szyi pęcherza: nowa technika w trakcie radykalnej
prostatektomii z użyciem robota w celu poprawy przywrócenia trzymania moczu
David I. Lee, M.D.,
Alexei Wedmid, M.D.,
Pierre Mendoza, M.D.,
Saurabh Sharma, M.D.,
Mary Walicki, R.N.,
Rachel Hastings, P.A.-C.,
Kelly Monahan, P.A.-C.,
Daniel Eun, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Wysiłki zmierzające do poprawy trzymania moczu po zabiegu
usunięcia gruczołu krokowego doprowadziły do wielu modyfikacji technik
chirurgicznych. Przedstawiono własne doświadczenia z nową techniką mającą na celu
poprawę wyników dotyczących trzymania moczu u chorych, u których wykonano
radykalną prostatektomię z użyciem robota (RARP, robot-assisted radical
prostatectomy).
Pacjenci i metody: Serię kolejnych 159 chorych po wstępnie założonym szwie
marszczącym szyi pęcherza moczowego porównano z grupą operowaną w ostatnim
czasie przed zmianą sposobu postępowania. Po wykonaniu anastomozy pęcherzowocewkowej założono pojedynczy szew w celu pofałdowania dystalnej części szyi
pęcherza moczowego. Do dalszej obserwacji zastosowano ustrukturyzowany
kwestionariusz. Jako kryterium trzymania moczu przyjęto użycie 1 podkładu na dzień
dla trzymania w warunkach kontaktów towarzyskich i 0 podkładów na dzień dla
całkowitego trzymania moczu.
Wyniki: Ogółem do badania włączono 334 chorych: 159 w grupie ze szwem
marszczącym oraz 175 w grupie kontrolnej. Średni wiek wynosił odpowiednio 59,1 i
59,6 roku, średni wskaźnik masy ciała odpowiednio 27,9 i 28,3 kg/m2, a średnia
objętość gruczołu krokowego odpowiednio 58,1 i 60,9 cm3. Średni czas do uzyskania
trzymania moczu w sytuacjach towarzyskich wynosił odpowiednio 3,63 ± 3,01 i 5,33 ±
4,89 tyg. (P = 0,004), a średni czas do uzyskania całkowitego trzymania odpowiednio
5,10 ± 3,80 i 8,49 ± 6,32 tyg. (P = 0,002). Szansa na poprawę całkowitego trzymania
moczu wzrosła po zastosowaniu szwu marszczącego: iloraz szans (odds ratio) wynosił
1,95 ± 0,72 (P < 0,001) po 1 mies., 1,25 ± 0,56 (P = 0,113) po 3 mies. i 2,07 ± 0,66 (P =
0,005) po 12 mies. W żadnej z grup nie odnotowano zwężenia szyi pęcherza ani innych
powikłań dotyczących dróg moczowych.
Wnioski: Szew marszczący szyi pęcherza jest prostą i skuteczną modyfikacją techniki
operacyjnej służącą skróceniu okresu powrotu trzymania moczu u chorych po RARP. W
celu dalszej oceny tej techniki prowadzone są randomizowane badania kontrolne.
Laparoskopowa prostatektomia Madigana
Changyi Quan, M.D., Ph.D.,
Wenliang Chang, M.D.,
Jing Chen, M.D.,
Bo Li, M.D
Yuanjie Niu, M.D., Ph.D.
Streszczenie
Cel: Nie pojawiły się jeszcze publikacje na temat laparoskopowej prostatektomii
Madigana. Zmodyfikowano prostatektomię Madigana w celu przystosowania jej do
laparoskopowej enukleacji przerośniętego gruczołu o masie powyżej 100 g.
Pacjenci i metody: Pomiędzy majem 2007 r. a październikiem 2008 r. u 16 chorych z
łagodnym rozrostem gruczołu krokowego (BPH, benign prostatic hyperplasia) i z masą
gruczołu przekraczającą 100 g przeprowadzono laparoskopową prostatektomię
pozaotrzewnową bez uszkadzania cewki moczowej. W celu przystosowania tej techniki
do laparoskopii przeprowadzono 2 zasadnicze modyfikacje: (1) otwarcie torebki
gruczołu krokowego blisko szyi pęcherza moczowego bez zakładania szwów wzdłuż
otwarcia; (2) identyfikację śluzówki szyi pęcherza moczowego przed uwidocznieniem
cewki moczowej. Wszyscy chorzy byli zbadani przed operacją i po operacji. Dane
porównano z danymi chorych, u których przeprowadzono otwarty zabieg operacyjny.
Wyniki: Wszystkie zabiegi laparoskopowe przeprowadzono skutecznie, przy czym
całkowity czas ich trwania wynosił 111,8 ± 28,6 min, czyli nie różnił się statystycznie
istotnie od wartości dla chirurgii otwartej. Szacowana utrata krwi w trakcie zabiegu
laparoskopowego (112,5 ± 47,8 ml) była statystycznie istotnie mniejsza niż w trakcie
chirurgii otwartej. Czas cewnikowania oraz hospitalizacji okazał się statystycznie istotnie
krótszy niż w trakcie operacji techniką otwartą. Poprawa w międzynarodowej skali
punktowej oceny objawów i dolegliwości spowodowanych przez BPH (International
Prostate Symptom Score), wielkość maksymalnego przepływu oraz ocena punktowa
jakości życia nie różniły się pomiędzy porównywanymi grupami.
Wnioski: Laparoskopowa prostatektomia Madigana stanowi bezpieczny i wykonalny
sposób leczenia dużych rozmiarów gruczołu krokowego (BPH). Związane z nią korzyści
obejmują dodatkowo krótszą krzywą uczenia, mniejszą utratę krwi, rzadsze przypadki
wytrysku zwrotnego, krótszy czas cewnikowania i krótszy okres hospitalizacji.
Porównanie zewnątrzotrzewnowego i przezotrzewnowego wycięcia węzłów
chłonnych miednicy w trakcie minimalnie inwazyjnej radykalnej prostatektomii
Jeffrey K. Mullins, M.D.,
M. Eric Hyndman, M.D., Ph.D.,
Lynda Z. Mettee, P.A.-C,
Christian P. Pavlovich, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Wycięcie węzłów chłonnych miednicy (PLND, pelvic lymph node
dissection) w trakcie radykalnej prostatektomii (RP, radical prostatectomy) pozwala
uzyskać korzyści prognostyczne i prawdopodobnie terapeutyczne. Oceniono, czy
pozaotrzewnowe minimalnie inwazyjne RP (MiRP, minimally invasive RP) sprawia, że
standardowe PLND jest porównywalne do przezotrzewnowego zabiegu MiRP + PLND.
Pacjenci i metody: Przeprowadzono retrospektywne badanie kliniczno-patologiczne
914 kolejnych chorych, u których w latach 2001–2010 jeden chirurg wykonał MiRP
(laparoskopowe lub laparoskopowe z użyciem robota Da Vinci) z obustronnym PLND. U
chorych niskiego ryzyka w trakcie wykonywania PLND stosowano ogólnie ograniczone
wycięcie węzłów chłonnych (zewnętrzne węzły biodrowe). U chorych z ryzykiem
pośrednim i wysokim ogólnie stosowano standardowe PLND (węzły zewnętrzne
biodrowe i zasłonowe). Dla większości analiz chorych stratyfikowano w grupach
opartych na podejściu operacyjnym (pozaotrzewnowe w porównaniu z
przezotrzewnowym).
Wyniki: Ogółem u 192 chorych przeprowadzono przezotrzewnowe MiRP + PLND, a u
377 pozaotrzewnowe MiRP + PLND. W grupie z zabiegiem pozaotrzewnowym
stwierdzono wyższy wskaźnik masy ciała (P = 0,03), wyższy odsetek choroby o niskim
ryzyku (P = 0,003) i niższy odsetek choroby o pośrednim ryzyku (P = 0,006). Liczba
usuniętych węzłów chłonnych (LNY, lymph node yield) była ogólnie wyższa po zabiegu
pozaotrzewnowego PLND (6,5 wobec 5,3, P = 0,003). Po stratyfikacji w zależności od
kategorii ryzyka LNY było wyższe w grupie z zabiegiem pozaotrzewnowym tylko dla
chorych z chorobą niskiego ryzyka (6,6 wobec 4,9, P = 0,008). Nie wykazano różnicy w
zakresie liczby usuniętych węzłów chłonnych w grupie chorych z chorobą
pośredniego/wysokiego ryzyka, u których przeprowadzono standardowe PLND
niezależnie od podejścia przezotrzewnowego lub pozaotrzewnowego (odpowiednio 6,0
wobec 5,5, P = 0,36; 8,0 wobec 5,8, P = 0,14). Zajęcie węzłów chłonnych ogólnie było
rzadkie. Obliczona utrata krwi i częstość występowania powikłań okazały się
porównywalne pomiędzy podejściami operacyjnymi.
Wnioski: Pozaotrzewnowe MiRP nie obniża onkologicznej skuteczności ani
bezpieczeństwa rutynowego PLND.
Randomizowane badanie kontrolowane porównujące skuteczność hybrydowej
dwubiegunowej waporyzacji przezcewkowej i wycięcia gruczołu krokowego z
zastosowaniem dwubiegunowej resekcji przezcewkowej
Sidney K. Yip, MBBS,
Ning Hong Chan, M.B., Ch.B.,
Peter Chiu, M.B., Ch.B.,
Kim W. Lee, B.Sc., C.M.,
Chi Fai Ng, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Wykazano, że w porównaniu z jednobiegunową przezcewkową
resekcją gruczołu krokowego (TURP, transurethral resection of the prostate)
dwubiegunowe TURP ma podobną skuteczność i profil powikłań. Dotąd nie określono
jednak, czy technika hybrydowa resekcji dwubiegunowej i waporyzacja gruczołu
krokowego prowadzą do dalszej poprawy czasu cewnikowania, zaburzeń mikcji i profili
powikłań. Celem niniejszego badania było porównanie skuteczności i profilu
bezpieczeństwa dwubiegunowej hybrydowej chirurgii gruczołu krokowego przy użyciu
technik zarówno resekcji, jak i waporyzacji z dwubiegunową resekcją wykonywaną przy
użyciu resekcji przezcewkowej w dwubiegunowym układzie z solą fizjologiczną.
Pacjenci i metody: W randomizowanym badaniu kontrolowanym porównano
dwubiegunową chirurgię hybrydową i dwubiegunową resekcję gruczołu krokowego u
mężczyzn w wieku ≥50 lat z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego (BPH, benign
prostatic hyperplasia), u których nie powiodło się dotychczasowe leczenie
zachowawcze lub u których doszło do nawrotu retencji moczu (CUHK_CCT00623).
Chorzy byli losowo przydzielani do grupy z dwubiegunową chirurgią hybrydową lub
dwubiegunową resekcją gruczołu krokowego. Zarówno chorzy, jak i badacze byli
zaślepieni w odniesieniu do rodzaju wykonanego zabiegu chirurgicznego.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas utrzymywania cewnika.
Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały czas pooperacyjnej hospitalizacji i ocenę
punktową zaburzeń mikcji. Przedstawiono pośrednie wyniki dotyczące 86 chorych.
Wyniki: W grupie hybrydowej było 46 chorych, w grupie z resekcją – 40. Nie wykazano
różnic pomiędzy grupami w zakresie objętości gruczołu krokowego (61,5 cm3,
odchylenie standardowe [SD, standard deviation] = 34,5, wobec 61,0 cm3, SD = 23,8),
przedoperacyjnych stężeń specyficznego antygenu gruczołu krokowego (PSA, prostatespecific antygen) (8,7 ng/ml, SD = 8,5 wobec 9,5 ng/ml, SD = 8,4) ani
przedoperacyjnego stanu retencji (56,5% wobec 70%). Średni czas trwania operacji
wynosił 46,2 min w grupie hybrydowej (SD = 20,2) i 39,2 min w grupie z resekcją (SD =
17,5). W grupie hybrydowej odnotowano statystycznie istotnie krótszy czas
cewnikowania pooperacyjnego (34,5 godz., SD = 15,8 wobec 44,7 godz., SD = 24,5, P
= 0,027). Zaobserwowano też statystycznie istotną różnicę pomiędzy dwoma grupami w
ocenie punktowej bólu pooperacyjnego pierwszego dnia po zabiegu chirurgicznym (3,5
w grupie hybrydowej wobec 1,0 w grupie z resekcją, P = 0,028). Nie stwierdzono różnic
pomiędzy grupami w odniesieniu do zmian stężenia hemoglobiny w osoczu i stężeń
sodu w osoczu czy też odsetka powtórnych interwencji. Wszyscy chorzy mieli po
operacji dobrą mikcję, przy czym maksymalna poprawa przepływu po miesiącu od
operacji wynosiła 9,9 ml/s (SD 8,1) i 8,2 ml/s (SD 10,0) odpowiednio w grupie
hybrydowej i z resekcją.
Wnioski: Przezcewkowa dwubiegunowa resekcja i waporyzacja gruczołu krokowego
skracają czas cewnikowania i ułatwiają opiekę pooperacyjną.
Przezskórna ablacja miąższu nerki falami radiowymi: badanie eksperymentalne
nad optymalną temperaturą i wpływem leków wazoaktywnych
Marcus Vinicius Baptista Queiroz, M.D., Ph.D.,
Ricardo Jordão Duarte, M.D., Ph.D.,
Chen Jen Shan, M.D., Ph.D.,
Luiz Saldanha, M.D., Ph.D.,
Anuar Mitre, M.D., Ph.D.,
Miguel Srougi, M.D., Ph.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Fale o częstotliwości radiowej (RF, radiofrequency) to skuteczna,
niedroga, bezpieczna i przyjazna opcja leczenia małych guzów nerki. Celem badania
była ocena idealnej temperatury niszczenia komórek nerki przy użyciu RF u psów oraz
sprawdzenie, czy iniekcja leków wazoaktywnych, takich jak prostaglandyna E1 i
adrenalina, może pomóc w poprawie wyników w porównaniu z „suchą” ablacją RF.
Materiał i metody: Badanie podzielono na trzy fazy: początkowo u 16 psów o
porównywalnej masie ciała wykonano ablację RF miąższu nerkowego w temperaturach
80°C, 90°C i 100°C. Po tym etapie 7 innych psów otrzymało adrenalinę (lek zwężający
naczynia), a 7 prostaglandynę E1 (lek rozszerzający naczynia). Na koniec wyniki tych
14 zwierząt porównano z wynikami 16 psów (suche RF) w temperaturze określonej jako
optymalna. Po 14 dniach u zwierząt wykonano nefrektomię w celu oceny rozmiarów
zmiany (szerokość i głębokość) i przeprowadzenia badania histologicznego; następnie
zwierzęta usypiano.
Wyniki: U żadnego z psów nie wystąpiły kliniczne ani chirurgiczne powikłania i żaden
nie zmarł przed 14 dniem po zabiegu. Wykazano, że optymalną temperaturą jest 90°C.
Podawanie prostaglandyny E1 wiązało się ze statystycznie istotnie większymi zmianami
(na głębokość i szerokość) niż podawanie adrenaliny, z niższą impedancją.
Prostaglandyna nie zwiększała zmian w porównaniu z suchym RF. We wszystkich
nerkach uwidoczniono całkowita martwicę koagulacyjną, bez widocznych komórek
możliwych do analizy histologicznej leczonych tkanek.
Wnioski: W trakcie ablacji komórek nerkowych przy użyciu RF prostaglandyna
powoduje większe zmiany (na głębokość i szerokość) w porównaniu z tym samym
zabiegiem z zastosowaniem adrenaliny, przy wynikach podobnych do RF bez iniekcji
leków.
Antyoksydanty i przedstawiany przez chorego wywiad dotyczący kamieni
nerkowych: National Health and Nutrition Examination Survey
Peter A. Holoch, M.D.,
Chad R. Tracy, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Badania na zwierzętach wykazały prawdopodobną rolę
oksydacyjnego uszkodzenia tkanek w patofizjologii kamicy, jednak wpływ
antyoksydantów na tworzenie się kamieni nerkowych u ludzi pozostaje nieznany. W
retrospektywnym badaniu kohortowym oceniono związek pomiędzy stężeniami
antyoksydantów w surowicy krwi a podawaną przez chorych częstością występowania
kamieni nerkowych w dużej, przekrojowej populacji.
Materiał i metody: Porównano stężenia antyoksydantów w surowicy krwi w grupie
dorosłych uczestników badania National Health and Nutrition Examination Survey
(NHANES III) w latach 1988–1994 pomiędzy chorymi z podawanymi w wywiadzie
kamieniami nerkowymi i bez. Porównanie dostosowano do współzmiennych takich jak
wiek, płeć, wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index), rasa/pochodzenie etniczne,
cukrzyca i nadciśnienie.
Wyniki: Częstość występowania kamieni nerkowych wynosiła 5,25% (95% przedział
ufności: 4,60%, 5,90%). Częstość występowania kamieni nerkowych była wyższa u
mężczyzn, białych/nie-Hiszpanów, chorych z cukrzycą i tych z nadciśnieniem. Częstość
występowania kamieni nerkowych wzrastała wraz z BMI. Po dostosowaniu porównania
do współzmiennych średnie stężenia alfa-karotenu, beta-karotenu i beta-kryptoksantyny
były statystycznie istotnie niższe u chorych z kamieniami nerkowymi (odpowiednio –
9,36%, −10,79% i −8,48%). W analizie poszczególnych kwartyli wykazano, że wyższe
stężenia beta-karotenu i beta-kryptoksantyny w surowicy krwi wiązały się ze
zmniejszoną częstością występowania kamieni (odpowiednio P = 0,007 i P = 0,03), co
oznacza, że najwyższe stężenia tych antyoksydantów mogą chronić przed
powstawaniem kamieni nerkowych.
Wnioski: Niższe stężenia alfa-karotenu, beta-karotenu i beta-kryptoksantyny wiążą się
z występowaniem kamieni nerkowych w wywiadzie oraz mogą wskazywać na rolę tych
antyoksydantów w zapobieganiu powstawania kamieni.
Lokalizacja i rozmiar kamicy moczowej oraz jej związek z mikrohematurią i
objawami łączącymi się z kamicą
Costas D. Lallas, M.D.,
Xiaolong S. Liu, M.D.,
Allen N. Chiura, M.D.,
Akhil K. Das, M.D.,
Demetrius H. Bagley, M.D.
Streszczenie
Cel: Badanie przeprowadzono w celu oceny związku pomiędzy lokalizacją kamieni i ich
rozmiarami oraz występowaniem mikrohematurii i objawów klinicznych kamicy
moczowej w warunkach ambulatorium urologicznego.
Pacjenci i metody: Po uzyskaniu akceptacji komisji bioetycznej przeprowadzono
prospektywne badanie obejmujące dane 100 kolejnych chorych, którzy zgłosili się do
ambulatorium z udokumentowaną kamicą moczową. Lokalizacja (kielichowa,
miedniczkowa lub moczowodowa) oraz rozmiar (< lub ≥ 8 mm) każdego kamienia
zostały określone na podstawie dostępnych badań radiograficznych. Częstość
występowania mikrohematurii wykazano przy użyciu testów paskowych i badania
mikroskopowego. Odnotowano obecność wszelkich objawów związanych z kamicą
moczową, w tym bólu, subiektywnej gorączki lub dreszczy, a także nagłego parcia na
mocz.
Wyniki: Ogółem w badanej populacji znaleziono 111 kamieni, a częstość występowania
mikrohematurii wynosiła 45,9%. W grupie chorych z kamieniami w obrębie miedniczki
nerkowej i moczowodu objawy mikrohematurii wykazywało 67,6%, natomiast w grupie
chorych z kamieniami w obrębie kielichów nerkowych było to 36,4%, P = 0,0035. W
przypadku kamieni ≥8 mm mikrohematurię stwierdzano u 62,5% pacjentów, w
porównaniu z 29,1% w przypadku kamieni <8 mm, P = 0,0006. Kamienie
moczowodowe i miedniczkowe wywoływały więcej objawów klinicznych (70,6%) niż
kamienie zlokalizowane z kielichach nerkowych (16,9%), P = 0,0001. Wśród chorych, u
których w związku z kamicą moczową występowały dolegliwości bólowe,
współistniejącą mikrohematurię miało 65,6%, w porównaniu z 36,8% chorych bez bólu,
P = 0,0097.
Wnioski: Lokalizacja i rozmiar kamieni moczowych związane są z częstością
występowania mikrohematurii i objawów klinicznych kamicy. Dolegliwości bólowe
związane z kamicą moczową mogą być pozytywnym czynnikiem predykcyjnym
obecności mikrohematurii.
Problemy związane z rękoma w grupie endourologów
Kelly A. Healy, M.D.,
Raymond W. Pak, M.D.,
Ryan C. Cleary, M.D.,
Arturo Colon-Herdman, M.D.,
Demetrius H. Bagley, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Ostatnio bardzo szybko rozwinęła się grupa zawodowa
endourologów, zajmujących się leczeniem zarówno łagodnych, jak i złośliwych chorób
górnego odcinka układu moczowego. Jednak istnieją tylko ograniczone dane dotyczące
ryzyka zawodowego związanego ze złożonymi procedurami endourologicznymi. Celem
badania było określenie częstości występowania oraz możliwych przyczyn problemów
związanych z rękoma w grupie endourologów, którzy rutynowo przeprowadzają
ureteroskopię giętką, w porównaniu z grupą kontrolną.
Materiał i metody: Przeprowadzono komputerowe badanie ankietowe online,
skierowane do członków Towarzystwa Endourologów (Endourological Society) i
psychiatrów w warunkach akademickich i społecznych. Nawiązano kontakt pocztą
elektroniczną z ogółem 600 endourologami i 578 psychiatrami. Zaproszonych lekarzy
pytano o warunki ich praktyki zawodowej oraz objawy obejmujące bóle rąk, neuropatię
i/lub dyskomfort.
Wyniki: Odpowiedzi na badanie ankietowe uzyskano od 122 (20,3%) endourologów i
74 (12,8%) psychiatrów. 61% endourologów pracowało w jednostkach akademickich, a
70% poświęcało się praktyce endourologicznej. Endourolodzy praktykowali średnio 13
lat, przeprowadzając 4,5 ureteroskopii tygodniowo, ze średnim czasem trwania zabiegu
wynoszącym 50 min. Problemy dotyczące dłoni/nadgarstków zostały zgłoszone przez
39 (32%) endourologów w porównaniu z 14 (19%) psychiatrami (P = 0,0486, ryzyko
względne [RR, relative risk] = 1,69). Prawdopodobieństwo wystąpienia problemów było
statystycznie istotnie większe w grupie chirurgów, którzy preferowali nieintuicyjne
odgięcia ureteroskopu (56%) w porównaniu z użytkownikami intuicyjnymi (27%) (RR
2,07, P = 0,0139) lub tymi bez preferencji (26%) (RR 2,15, P = 0,0451). Ogólnie
większość respondentów (85%) z problemami dotyczącymi dłoni/nadgarstków
wymagała interwencji farmakologicznej lub chirurgicznej.
Wnioski: Problemy dotyczące dłoni i nadgarstków okazują się wśród endourologów
bardzo częste. Potrzebne są dalsze badania, mające na celu rozwój bardziej
ergonomicznych platform i redukcję ekspozycji endourologów na ryzyko zawodowe.
Porównanie trzech systemów oceny guzów nerki: C-Index, P.A.D.U.A. i oceny
nefrometrycznej R.E.N.A.L.
Zhamshid Okhunov, M.D.,
Soroush Rais-Bahrami, M.D.,
Arvin K. George, M.D.,
Nikhil Waingankar, M.D.,
Brian Duty, M.D.,
Sylvia Montag, D.O.,
Lisa Rosen, Sc.M.,
Suzanne Sunday, Ph.D.,
Manish A. Vira, M.D.,
Louis R. Kavoussi, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Schemat indeksu centralności (C-Index, centrality-index),
schemat postaci przedoperacyjnych i wymiarów stosowanych do klasyfikacji
anatomicznej (P.A.D.U.A., preoperative aspects and dimensions used for anatomic
[classification]) oraz schemat nefrometrii
promień.egzofityczny/endofityczny.bliskość.przedni/tylny.lokalizacja (R.E.N.A.L.,
radius.exophyic/endophytic.nearness.anterior/posterior.location) opracowano jako
standaryzowane systemy oceny (SS, scoring system), służące do ilościowej oceny
charakterystyki anatomicznej guzów nerki. Celem badania było ustalenie ich
wiarygodności i ocena zależności pomiędzy nimi oraz zmiennymi okołooperacyjnymi i
pooperacyjnymi.
Pacjenci i metody: Przeprowadzono rektrospektywny przegląd dokumentacji
medycznej 101 chorych, u których wykonano laparoskopową nefrektomię częściową.
Schematy nefrometrii korelowane były z parametrami śródoperacyjnymi i
pooperacyjnymi przy użyciu korelacji rang Spearmana. Dodatkowo u 50 chorych
oceniono wiarygodność ocen pomiędzy obserwatorami poprzez korelacje
międzyklasowe, porównując punktacje przyznane przez dwóch rezydentów i jednego
współpracownika, którzy przeglądali obrazy przedoperacyjnych badań TK u tych
chorych.
Wyniki: Korelacja między obserwatorami wynosiła 0,84 dla indeksu C, 0,81 dla
P.A.D.U.A. i 0,92 dla R.E.N.A.L., wykazując znakomitą wiarygodność pomiędzy
obserwatorami. Wszystkie trzy SS były statystycznie istotnie związane z czasem
niedokrwienia ciepłego (WIT, warm ischemia time) (C-Index, P = −0,44; P.A.D.U.A., P =
0,25; R.E.N.A.L., P = 0,32) i zmianą odsetkową stężenia kreatyniny (C-Index, P =
−0,33; P.A.D.U.A., P = 0,37; R.E.N.A.L., P = 0,37). Nie wykazano statystycznie
istotnych korelacji pomiędzy żadnym z ocenianych SS a wystąpieniem powikłań,
czasem trwania operacji czy szacowaną ilością utraconej krwi. Nie znaleziono
statystycznie istotnych korelacji pomiędzy systemami P.A.D.U.A. i R.E.N.A.L. a
długością pobytu w szpitalu; C-Index wykazał jednak statystycznie istotny związek u
chorych z niższą punktacją, którzy byli dłużej hospitalizowani (P = −0,21).
Wnioski: Wszystkie trzy systemy oceny wykazały wiarygodność wśród różnych
oceniających; stanowią one nowe metody ilościowego opisywania guzów nerki.
Wszystkie były związane z WIT, zmianą odsetkową stężenia kreatyniny i wielkością
guza. Nie korelowały one jednak z żadnym innym ocenianym parametrem
okołooperacyjnym. SS stanowią obecnie wspólny język służący do opisu guzów nerki.
Powtarzalność i dokładność oceny nefrometrycznej R.E.N.A.L.
Sylvia Montag, D.O.,
Nikhil Waingankar, M.D.,
Mostafa A. Sadek, M.D.,
Soroush Rais-Bahrami, M.D.,
Louis R. Kavoussi, M.D.,
Manish A. Vira, M.D.
Streszczenie
Wprowadzenie i cel: Nefrometryczna ocena punktowa (NS, nephrometry score)
R.E.N.A.L została opracowana do charakteryzowania anatomii guza nerki w celu
ułatwienia standaryzowanego jej przedstawienia i ostatecznie podjęcia decyzji
klinicznej. Każdemu z następujących kryteriów przyznaje się do 3 punktów: wielkość
guza (R), charakter egzofityczny w porównaniu z endofitycznym (E), bliskość względem
układu zbiorczego (N), lokalizacja przednia w porównaniu z tylną (A) i lokalizacja
biegunowa (L), gdzie bardziej złożone zmiany otrzymują wyższe punktacje. Do chwili
obecnej nie przeprowadzono niezależnych badań mających na celu walidację
powtarzalności tego systemu oceny. Celem autorów była walidacja systemu NS
R.E.N.A.L. poprzez ocenę zmienności między obserwatorami, a przez to powtarzalności
i dokładności tego proponowanego narzędzia oceny.
Pacjenci i metody: Dokonano przeglądu prospektywnie prowadzonej bazy danych
laparoskopowych nefrektomii częściowych (LPN, laparoscopic partial nephrectomy) i
zidentyfikowano 306 chorych z dostępnymi obrazami przedoperacyjnymi TK lub MR.
Spośród nich 149 zostało niezależnie ocenionych przez dwóch rezydentów urologii,
którzy przyznali punkty wg NS. Do oceny zmienności pomiędzy obserwatorami w
zakresie ogólnej oceny NS, jak też oceny każdego z 5 składowych systemu oceny,
zastosowano test Pearsona.
Wyniki: Korelacja całkowitej oceny NS pomiędzy obserwatorami, obliczona na
podstawie testu Pearsona, wyniosła 0,92 (P < 0,001). Współczynniki zgodności dla
każdej z indywidualnych składowych nefrometrycznych R.E.N.A.L wynosiły
odpowiednio 96%, 92%, 86%, 96%, 89% i 99%. Test t nie wykazał statystycznie
istotnych różnic pomiędzy końcową oceną NS ustaloną przez dwóch różnych
obserwatorów.
Wnioski: System NS R.E.N.A.L. jest całościowym i powtarzalnym narzędziem, które
może pomóc chirurgom w skutecznym przedstawianiu charakterystyki guza. Korelacja
pomiędzy obserwatorami jest wysoka, co pozwala na traktowanie systemu jako
narzędzia oceny o wysokim stopniu dokładności.