Zagrożenie interesom firmy może być ciężkim naruszeniem

Warszawa, 24 lipca 2013 roku
Zagrożenie interesom firmy może być ciężkim naruszeniem obowiązków
Pracodawca musiał zapłacić za usługę zewnętrzną bezpodstawnie zamówioną
przez pracownika. Czy samo doprowadzenie przez zatrudnionego do sytuacji
zagrożenia interesów firmy może stanowić przyczynę rozwiązania umowy bez
wypowiedzenia (art. 52 k.p.)?
Dwa stosunkowo niedawne orzeczenia Sądu Najwyższego z 2012 roku umożliwiają
udzielenie twierdzącej odpowiedzi na powyższe pytanie. W pierwszej kolejności należy
przywołać wyrok z 22 marca 2012 roku (sygn. akt I PK 199/11), w którym stwierdzono,
że warunkiem stosowania art. 52 kodeksu pracy nie jest wystąpienie u pracodawcy
szkody materialnej albo niematerialnej, lecz samo zagrożenie jego interesów.
W przypadku art. 100 par. 2 pkt 4 k.p. wynika to wyraźnie już choćby z literalnej treści
przepisu. Przypomnijmy, że zgodnie z nim pracownik jest obowiązany w szczególności
dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje,
których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Oznacza to, że nie każde
zastosowanie przez pracodawcę dyscyplinarnego trybu rozwiązania umowy o pracę jest
uwarunkowane zaistnieniem szkody. Odnosi się on bowiem także do bezprawnego
zachowania pracownika, zawinionego w określonym stopniu, zagrażającego interesom
pracodawcy.
Z kolei w innym wyroku (z 22 października 2012 r., sygn. akt I PK 133/12) Sąd
Najwyższy stwierdził, że uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy w
trybie art. 52 par. 1 pkt 1 k.p. nie musi być jedynie zawinione uchybienie podstawowym
obowiązkom pracowniczym, wywołujące istotną szkodę majątkową w mieniu
zatrudniającego. Taką przyczyną może być również zawinione i bezprawne zachowanie
podwładnego powodujące samo zagrożenie interesów pracodawcy.
dr Marcin Wojewódka
radca prawny, założyciel „Wojewódka i Wspólnicy” Sp. k.,
kancelarii specjalizującej się w prawie pracy i ubezpieczeniach
społecznych. Członek Stowarzyszenia Prawa Pracy. Absolwent
Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego
oraz
Studiów
Podyplomowych
Psychologia
Zarządzania
Personelem. W grudniu 2011 roku uzyskał stopień doktora nauk
ekonomicznych w zakresie ekonomii (praca doktorska pt.
„Pracownicze program emerytalne, jako forma dodatkowego
zabezpieczenia na starość w Polsce. Ocena funkcjonowania”).
Specjalizuje się w świadczeniach pracowniczych, zbiorowych
stosunkach pracy oraz postępowaniach sądowych z zakresu
prawa pracy.