Wprowadzenie do homotoksykologii

Wprowadzenie
do homotoksykologii
IAH AC Wprowadzenie do homotoksykologii
© IAH 2007
Homotoksykologia została stworzona przez niemieckiego lekarza Hansa
Heinricha Reckewega. Jest ona teorią naukową stanowiąca podstawę
medycyny antyhomotoksycznej. Homotoksykologia jest alternatywną
metodą postępowania z pacjentem i jego chorobą.
W medycynie konwencjonalnej nie istnieje pojęcie „środowiska
wewnętrznego pacjenta”, zatem często leczenie dobiera się wyłącznie na
podstawie prezentowanych przez pacjenta objawów.
1
Cele
• Zrozumienie podstawowych założeń homotoksykologii:
• Choroby i zdrowia
• Pojęcia homotoksyny
• Pochodzenia i historii Tabeli Ewolucji Choroby
• Dynamiki przebiegu choroby w Tabeli Ewolucji Choroby
• Zasady ewolucji choroby
© IAH 2007
2
Wiele aspektów medycyny antyhomotoksycznej różni się od medycyny
konwencjonalnej. Mimo że często stosuje się te same terminy, często
w medycynie antyhomotoksycznej znaczą one coś innego, zatem ważne
jest, aby dobrze zrozumieć pojęcia zdrowia
i choroby w homotoksykologii.
W homotoksykologii homotoksyny są uznawane za przyczyny chorób,
musimy zatem zdefiniować pojęcie homotoksyny. Bardziej szczegółowe
informacje na temat homotoksyn zawarto w wykładzie „IAH AC
Homotoksyny”.
Jak dokładniej dowiemy się z innych wykładów Tabela Ewolucji Choroby
(DET) jest narzędziem pozwalającym zrozumieć dynamiczną ewolucję
choroby występującej u pacjenta. Tabela ta jest podstawowym
instrumentem w antyhomotoksycznym podejściu do pacjenta.
Fakt, że z czasem pacjent lub charakter jego choroby odzwierciedlony
w tabeli zmienia się w czasie, jest bardzo istotny, ponieważ umożliwia
on wybór odpowiedniego postępowania homotoksykologicznego.
2
Ojciec homotoksykologii:
Dr H.-H. Reckeweg
© IAH 2007
Ojcem homotoksykologii jest dr Hans Heinrich Reckeweg. Dzięki jego
ogromnej pracy i publikacjom homotoksykologia stała się metodą
stosowaną na całym świecie. Teoria oraz praktyka homotoksykologiczna
jest stosowana w ponad 70 krajach na całym świecie. Obecnie eksperci
w dziedzinie homotoksykologii na całym świecie prowadzą dalsze
badania w tej dziedzinie i czynią homotoksykologię metodą stosowaną
w nowoczesnej medycynie.
Przekonania dr Reckewega sprawiły, że wielu lekarzy zmieniło swoje
metody leczenia. Obecnie ponad 20 lat po śmierci dr Reckewega
homotoksykologia jest uznanym elementem medycyny komplementarnej
i coraz częściej jest ona dostrzegana przez medycynę konwencjonalną.
W ten sposób urzeczywistniło się marzenie dr Reckewega: zbudowanie
pomostu pomiędzy medycyną tradycyjną i komplementarną.
3
“Chciałbym kiedyś połączyć homeopatię
z medycyną akademicką”
H.-H. Reckeweg 1905-1985
© IAH 2007
4
Zarówno lekarzowi medycyny komplementarnej jak i konwencjonalnej
łatwo jest zrozumieć założenia homotoksykologii. Mimo że niekiedy
może się wydawać, że oba te kierunki w medycynie stoją
w sprzeczności, obecnie wiemy, że lekarze o akademickim
wykształceniu stają się coraz bardziej otwarci na medycynę
antyhomotoksyczną, a homeopaci coraz mniej rygorystycznie trzymają
się klasycznej homeopatii stosującej wyłącznie monoterapię. Dzieje się
tak ze względu na postępy w dziedzinie biologii molekularnej, które
rzucają światło na mechanizmy działania medycyny
antyhomotoksycznej.
Dr Reckeweg naprawdę zbudował most pomiędzy medycyną tradycyjną
i komplementarną, przez co stworzył zintegrowany system medyczny
łatwo znajdujący zastosowanie w codziennej praktyce medycznej.
4
Czym jest homotoksykologia?
© IAH 2007
Poznajmy lepiej podstawowe zasady homotoksykologii.
Czym jest homotoksykologia i czym różni się ona od konwencjonalnego
podejścia do pacjenta i jego choroby?
5
HOMO
Człowiek
TOKSYKO
Toksyna
LOGIA
Wiedza
© IAH 2007
6
Termin homotoksykologia pochodzi od trzech słów: „homo”
oznaczającego człowieka, „toksyko” pochodzącego od łacińskiego toxin
czyli trucizna i „logia” pochodzącego z greckiego „logos” oznaczającego
wiedzę.
W skrócie możemy określić homotoksykologię jako naukę o wpływie
substancji toksycznych na ludzi.
6
Homotoksykologia jest nauką o
wpływie homotoksyn na organizm
ludzki.
Homotoksykologia stanowi pomost
pomiędzy medycyną
komplementarną i konwencjonalną
© IAH 2007
W homotoksykologii badamy sposób w jaki obecność homotoksyn
wpływa na funkcjonowanie komórki, a poprzez to na funkcjonowanie
całego organizmu człowieka. Reakcja czy intensywność obrony przed
homotoksyną określa stan kliniczny pacjenta. Objawy są wyrazem
wysiłków organizmu w kierunku pozbycia się toksyn.
Ponieważ homotoksykologia jest nauką kliniczną, prowadzi się w niej
badania nad mechanizmem działania leków antyhomotoksycznych.
Homotoksykologia jest w znacznym stopniu oparta na medycynie
konwencjonalnej, a lekarze o otwartych umysłach chętnie ją stosują,
ponieważ mechanizmy działania leków antyhomotoksycznych można
wyjaśnić na gruncie modeli biologii molekularnej stosowanych
w medycynie konwencjonalnej. Z drugiej strony, w przeciwieństwie
do leków konwencjonalnych większość leków antyhomotoksycznych
zawiera mikro- lub nanodawki składników aktywnych, więc nie wykazuje
działań toksycznych. Niewielka liczba działań niepożądanych
i przeciwwskazań, brak interakcji z innymi lekami, bezpieczeństwo
i skuteczność sprawiają, że homotoksykologia jest uznawana
za „delikatną” medycynę. W ten sposób homotoksykologia stanowi
pomost pomiędzy medycyną tradycyjną i komplementarną obejmując
dokładne rozpoznania medycyny konwencjonalnej i delikatne
nietoksyczne metody leczenia medycyny komplementarnej.
7
Homotoksykologiczna definicja choroby
• Choroby są wyrazem działania biologicznie celowych
mechanizmów obronnych przeciw homotoksynom endogennym i
egzogennym lub wyrazem wysiłków organizmu mających na
celu kompensację uszkodzeń spowodowanych przez toksyny.
© IAH 2007
8
Z homotoksykologicznego punktu widzenia, choroba jest powodowana
przez reakcje organizmu na obecność szkodliwych homotoksyn.
To, co widzimy jako objawy kliniczne choroby jest konsekwencją
sposobu, w jaki układ odpornościowy zareagował na zagrożenie.
Oznacza to, że choroba nie polega na obecności objawów jako takich,
ponieważ powinny one być postrzegane jedynie jako dowód ciągłej
aktywności układu odpornościowego.
Tak długo, jak objawy są postrzegane jedynie jako zagrożenie dla jakości
życia pacjenta a całe leczenie ma na celu ich eliminację, wyniki leczenia
będą powierzchowne, a całe leczenie będzie obciążać przyszły stan
zdrowia pacjenta.
Leczenie bioterapeutyczne bierze pod uwagę homotoksyny powodujące
chorobę i stymulując układ odpornościowy organizmu wpływa na
właściwe przyczyny choroby. Bioterapia jest zawsze leczeniem
regulacyjnym, nigdy supresyjnym.
8
Homotoksykologiczna definicja choroby
• Choroby są wyrazem działania biologicznie celowych
mechanizmów obronnych przeciw homotoksynom endogennym i
egzogennym lub wyrazem wysiłków organizmu mających na
celu kompensację uszkodzeń spowodowanych przez toksyny.
© IAH 2007
9
Wyraz: nie widzimy istoty rzeczy. Objawy są jedynie wynikiem obrony
organizmu przed obciążeniem toksycznym. Jeśli, na przykład, toczy się
proces zapalny, leczenie przyczynowe oznacza działanie przeciw
powodującym zapalenie homotoksynom, co można osiągnąć poprzez
regulację aktywności układu odpornościowego. Samą supresję
objawów można porównać do wpychania góry lodowej pod wodę
w nadziei,
że nie wypłynie ona na powierzchnię. Po przerwaniu nacisku góra
lodowa wypłynie z powrotem. To zjawisko wyjaśnia nawroty chorób
w medycynie konwencjonalnej.
Można dokonać też innego porównania. Objawy kliniczne są jedynie
wyrazem głębszych procesów tak, jak słowa są jedynie wyrazem myśli.
Zakaz wypowiadania się nigdy nie zmienia myśli leżących u podstawy
mowy. Leczenie umysłu prowadzone podczas psychoterapii
automatycznie spowoduje zmianę mowy.
W ten sam sposób tłumienie gorączki w infekcji wirusowej na krótką
metę wydaje się być skuteczne. Na dłuższą metę nasili ono jedynie
namnażanie wirusa, ponieważ gorączka ma działanie wirusostatyczne,
gdyż cytokiny lepiej działają w wyższych temperaturach.
9
Homotoksykologiczna definicja choroby
• Choroby są wyrazem działania biologicznie celowych
mechanizmów obronnych przeciw homotoksynom endogennym
i egzogennym lub wyrazem wysiłków organizmu mających
na celu kompensację uszkodzeń spowodowanych przez
toksyny.
© IAH 2007
10
Biologicznie: „bios” znaczy „życie”, „logos” znaczy „słowo”, „wiedza”
lub nawet „zasada”. „Biologiczny” znaczy „zgodny z zasadami życia”.
Każda interwencja terapeutyczna sprzeczna z tym faktem biologicznym
stoi w sprzeczności z zasadami życia. Jeśli stłumimy zapalenie,
które miało na celu eliminację homotoksyn i ich niekorzystnego wpływu
na tkanki, hamujemy oczyszczający proces utrwalając ten negatywny
wpływ. Tłumiąc oczyszczające efekty procesu zapalnego działamy
przeciw życiu, ponieważ sprawi to, że homotoksyny pozostaną
w tkankach zatruwając je głębiej, co oznacza, że ich wpływ dotknie
komórki a nie macierz zewnątrzkomórkową.
10
Homotoksykologiczna definicja choroby
• Choroby są wyrazem działania biologicznie celowych
mechanizmów obronnych przeciw homotoksynom endogennym
i egzogennym lub wyrazem wysiłków organizmu mających
na celu kompensację uszkodzeń spowodowanych przez
toksyny.
© IAH 2007
11
Celowy: to określenie jest niezwykle ważne w homotoksykologicznej
definicji choroby. Oznacza ono, że reakcja układu odpornościowego
jest odpowiednia do osiągnięcia jej celu. Pojęcie to obejmuje wszelkie
aspekty regulacji odpowiedzi układu odpornościowego przy pomocy
metod homotoksykologii. Mobilizacja układu odpornościowego nastąpi
na poziomie koniecznym do osiągnięcia celu, którym jest w większości
przypadków eliminacja homotoksyny i jej negatywnych interakcji
z komórką oraz jej środowiskiem jak również przywrócenie równowagi.
Mechanizm regulacji poziomu aktywności układu odpornościowego jest
złożony i obejmuje wzajemne interakcje układów autoregulacyjnych,
działanie wielu mediatorów i układów sprzężenia zwrotnego.
Większość reakcji układu odpornościowego jest celowa, jednak wystąpić
mogą również reakcje nieprawidłowe (niecelowe) powodujące choroby.
Choroby autoimmunologiczne są przykładem nieprawidłowych reakcji
układu odpornościowego. W chorobach tych układ odpornościowy
atakuje własne tkanki organizmu, które w normalnych warunkach byłyby
tolerowane. To samo dotyczy reakcji alergicznych takich, jak katar
sienny. W chorobie tej reakcja układu odpornościowego jest
nieproporcjonalna do zagrożenia związanego z czynnikiem
immunogennym (kurzem lub pyłkami roślin), przez co nie jest celowa.
11
Homotoksykologiczna definicja choroby
• Choroby są wyrazem działania biologicznie celowych
mechanizmów obronnych przeciw homotoksynom endogennym
i egzogennym lub wyrazem wysiłków organizmu mających
na celu kompensację uszkodzeń spowodowanych przez
toksyny.
© IAH 2007
12
Układ odpornościowy istnieje, aby bronić organizm przed obciążeniem
toksycznym. Działa on nie tylko w przypadku wtargnięcia antygenu do
organizmu. Układ odpornościowy powinien być zawsze gotów do
działania. W przypadku zaburzenia homeostazy organizmu może on
dzięki temu przygotować właściwą odpowiedź immunologiczną,
hormonalną, enzymatyczną itd. Tylko przy zachowaniu stałej czujności
i gotowości, możliwa jest celowa obrona. Niewłaściwe działanie systemu
powoduje intoksykację.
Mechanizmy regulacyjne są ściśle kontrolowane przez układy dodatniego
i ujemnego sprzężenia zwrotnego. Blokowanie lub omijanie tych układów
zaburza regulację i prowadzi do chorób przewlekłych.
12
Homotoksykologiczna definicja choroby
• Choroby są wyrazem działania biologicznie celowych
mechanizmów obronnych przeciw homotoksynom endogennym
i egzogennym lub wyrazem wysiłków organizmu mających
na celu kompensację uszkodzeń spowodowanych przez
toksyny.
© IAH 2007
13
Homotoksyną nazywamy KAŻDĄ substancję toksyczną dla organizmu
człowieka (homo = człowiek, toksyna = trucizna). Toksyczność może
przejawiać się poprzez bezpośrednie działanie biochemiczne, blokadę
fizyczną czy nawet szkodliwe interakcje z zachodzącymi w organizmie
procesami, w związku z tym interesuje nas nie tylko sama homotoksyna,
lecz także, a może nawet przede wszystkim skutek jej działania
(nawet odległy) na komórkę.
Rozróżniamy homotoksyny endogenne i egzogenne.
Homotoksyny egzogenne są substancjami, które z definicji są w pewnych
warunkach toksyczne dla organizmu człowieka (patrz poprzedni slajd).
Niektóre spośród nich są powszechnie znane (tytoń, alkohol, wiele leków),
podczas gdy inne nie są tak dobrze znane (środki zapachowe, barwniki,
słodziki żywności) lub w ogóle nieznane (kadm, opary klejów, gazy,
promieniowanie…).
Homotoksyny endogenne są wytwarzane przez sam organizm.
Większość z nich jest bezpośrednimi produktami procesów metabolicznych
lub produktami ubocznymi (np. CO2). Inne homotoksyny endogenne są
skutkami zaburzeń równowagi hormonalnej (np. estrogenów/ progesteronu),
niedoboru lub braku mediatora lub niedostatecznego wydzielania substancji
przekaźnikowej (np. insuliny w cukrzycy, serotoniny w depresji) lub zbyt
szybkiego wychwytu zwrotnego mediatora (np. niskie poziomy serotoniny
w depresji) lub po prostu wzmożonej powtarzanej stymulacji nadmierną ilością
mediatora (np. hormonów tarczycy w nadczynności tego narządu).
Blokada normalnego funkcjonowania układów narządów lub interaktywnych
układów kontrolnych i regulacyjnych (układu hormonalnego, układu
nerwowego itd.) przez homotoksyny jest zjawiskiem o kolosalnym znaczeniu.
Więcej informacji o homotoksynach zawarto w wykładzie
„IAH AC Oczyszczanie i detoksykacja”.
13
Wyzdrowienie Å-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ÆChoroba przewlekła
Fazy humoralne/Choroby czynnościowe
Tkanka
Fazy komórkowe/Choroby konstytucjonalne
Faza reakcji
Faza depozycji
Faza impregnacji
Faza degeneracji
Faza nowotworu
1. Ektoderma
a. Tkanki epidermalne
Pot, woskowina, łój itp.
Zapalenie skóry, toczeń
rumieniowaty, trąd itp.
Wrzód drążący, rak
podstawnokomórkowy itp.
Ślina, wysięk z nosa itp.
Leukoplakia itp.
Wydzielanie substancji
neurohormonalnych itp.
d. Tkanki
sypatykodermalne
2. Endoderma
a. Tkanki
mukodermalne
Wydzielanie substancji
neurohormonalnych itp.
Wydzieliny przewodu
pokarmowego, CO2,
sterkobilina itp.
Toksyny wydalane z
kałem
Sok trzustkowy,
hormony tarczycy itp.
Ozena, zanikowy nieżyt
nosa itp.
Porażenie, stwardnienie
rozsiane, zanik nerwu
wzrokowego, jamistość
rdzenien itp.
Choroba Recklinghausena
itp.
Gruźlica płuc i jelit itp
Rak błony śluzowej nosa i jamy ustnej
c. Tkanki
neurodermalne
Kępki żółte,
brodawki,
rogowacenie,
nagniotki itp.
Polip nosa,
torbiele itp.
Łagodny nerwiak,
nerwoból itp.
„Tatuaż:, pigmentacja itp.
b. Tkanki orodermalne
Czyraki, rumień,
zapalenie skóry,
wyprysk, ropne zapalenie
skóry itp.
Zapalenie jamy ustnej,
nieżyt nosa, afty itp.
Choroba HeinegoMedina w fazie
gorączkowej, półpasiec
itp.
Nerwoból, półpasiec itp
b. Tkanki
organodermalne
3. Mezenchyma
a. Tkanki
interstycjodermalne
b. Tkanki
osteodermalne
c. Tkanki
hemodermalne
Substancja przestrzeni
śródmiąższowej, kwas
hialuronowy itp.
Hemopoeza itp.
d. Tkanki
limfodermalne
Chłonka itp.
Tworzenie przeciwciał
e. Tkanki
kawodermalne
4. Mezoderma
a. Tkanki
nefrodermalne
Płyn, płyn maziowy itp.
Miesiączka, tworzenie
krwi i przeciwciał
Mocz zawierający
katabolity
Zapalenie gardła, krtani,
jelit, okrężnicy itp.
Zapalenie przyusznic,
zapalenie płuc, wątroby,
dróg żółciowych itp.
Ropnie, ropowice,
czyraki itp.
Zapalenie szpiku
kostnego itp.
Zapalenie wsierdzia,
posocznica durowa,
zatorowość itp.
Zapalenie migdałków,
wyrostka robaczkowego
itp.
Zapalenie wielostawowe
itp.
Zapalenie pęcherza
moczowego, miedniczek
nerkowych, nerek itp.
b. Tkanki
serodermalne
Wydzieliny błon
surowiczych
Zapalenie opłucnej,
osierdzia, otrzewnej itp.
c. Tkanki
germinodermalne
Miesiączka, nasienie,
płyn nasienny, owulacja
itp.
Zapalenie przydatków,
macicy, jajowodów,
gruczołu krokowego itp.
d. Tkanki
muskulodermalne
Kwas mlekowy i jego
prekursory itp.
Choroby reumatyczne
mięśni, zapalenie mięśni
itp.
Łagodny nerwiak,
nerwoból itp.
Polipy błon
śluzowych,
zaparcie,
okrężnica
olbrzymia
Pylica krzemowa,
wole, kamica
żółciowa itp.
Otyłość, guzki
dnawe, obrzęki
itp.
Tworzenie
osteofitów itp.
Żylaki, zakrzepica,
stwardnienie itp.
Powiększenie
węzłów chłonnych
itp.
Wodniak itp.
Przerost gruczołu
krokowego,
kamica moczowa
itp.
Wysięk w
opłucnej,
wodobrzusze itp.
Mięśniaki,
przerost gruczołu
krokowego,
wodniaki, torbiele,
torbiele jajników
itp.
Stwardnienie
mięśni,
reumatyzm itp.
Zasada wydalania, enzymy nieuszkodzone, tendencja do wyzdrowienia
© IAH 2007
Przedział biologiczny
Faza wydalania
Migrena, tiki itp.
Zakażenia wirusowe
(choroba HeinegoMedina)
Astma, wrzód żołądka i
dwunastnicy itp.
Astma, chrypka, wrzód
żołądka i dwunastnicy,
zespół rakowiaka itp.
Toksyczne uszkodzenie
wątroby, pneumopatia,
zakażenie wirusowe itp.
Początkowe stadia
słoniowacizny itp.
Zakażenia wirusem grypy
Osteomalacja itp.
Choroba wieńcowa,
zapalenie mięśnia serca
itp.
Choroby naczyń
chłonnych itp.
Wodogłowie itp.
Marskość wątroby,
nadczynność tarczycy,
obrzęk śluzowaty itp.
Twardzina, wyniszczenie,
przerost warg sromowych
mniejszych itp.
Zapalenie stawów
kręgosłupa itp.
Zawał serca,
panmyelephtisis, anemia
złośliwa itp.
Ziarnica itp.
Nerwiak, glejakomięsak itp.
Glejakomięsak itp.
Rak krtani, żołądka, odbytnicy itp.
Rak wątroby, pęcherzyka żółciowego,
trzustki, tarczycy, płuca
Mięsaki o różnych lokalizacjach
Mięsaki kostne itp.
Białaczka szpikowa, naczyniakomięsaki
itp.
Białaczka limfatyczna
Chłonakomięsaki itp.
Albuminuria, wodonercze
itp.
Zapalenie stawu
biodrowego itp.
Zespół nerczycowy, nerka
marska itp.
Chrzęstniakomięsak itp.
Wczesne stadia
nowotworów itp.
Gruźlica błon surowiczych
itp.
Rak błon surowiczych itp.
Wczesne stadia
nowotworów
(przydatków, macicy,
jąder itp.)
Niemoc płciowa,
niepłodność itp.
Rak macicy, jajnika, jądra itp.
Kostniejące zapalenie
mięśni itp.
Postępująca dystrofia
mięśniowa itp.
Mięśniakomięsak itp.
Raki nerki, rak jasnokomórkowy itp.
Zasada kompensacji, enzymy uszkodzone, tendencja do pogorszenia
14
Tabela Ewolucji Choroby (poprzednio nazywana tabelą sześciu faz)
jest narzędziem pozwalającym na ocenę ewolucji choroby u pacjenta.
Jej odpowiednie stosowanie w praktyce nie tylko pozwala na uzyskanie
informacji o nasileniu choroby pacjenta, lecz także pomaga lekarzowi
w ustaleniu skutecznego planu leczenia.
Przedstawiona tabela jest pierwszą, oryginalną Tabelą Ewolucji
Choroby lub tabelą sześciu faz według Reckwega, przetłumaczoną
z niemieckiego na angielski (wersja niemiecka pochodzi z 1957 roku).
14
Wyzdrowienie Å-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ÆChoroba przewlekła
Fazy humoralne/Choroby czynnościowe
Tkanka
Fazy komórkowe/Choroby konstytucjonalne
Faza reakcji
Faza depozycji
Faza impregnacji
Faza degeneracji
Faza nowotworu
1. Ektoderma
a. Tkanki epidermalne
Pot, woskowina, łój itp.
Zapalenie skóry, toczeń
rumieniowaty, trąd itp.
Wrzód drążący, rak
podstawnokomórkowy itp.
Ślina, wysięk z nosa itp.
Leukoplakia itp.
Wydzielanie substancji
neurohormonalnych itp.
d. Tkanki
sypatykodermalne
2. Endoderma
a. Tkanki
mukodermalne
Wydzielanie substancji
neurohormonalnych itp.
Wydzieliny przewodu
pokarmowego, CO2,
sterkobilina itp.
Toksyny wydalane z
kałem
Sok trzustkowy,
hormony tarczycy itp.
Ozena, zanikowy nieżyt
nosa itp.
Porażenie, stwardnienie
rozsiane, zanik nerwu
wzrokowego, jamistość
rdzenien itp.
Choroba Recklinghausena
itp.
Gruźlica płuc i jelit itp
Rak błony śluzowej nosa i jamy ustnej
c. Tkanki
neurodermalne
Kępki żółte,
brodawki,
rogowacenie,
nagniotki itp.
Polip nosa,
torbiele itp.
Łagodny nerwiak,
nerwoból itp.
„Tatuaż:, pigmentacja itp.
b. Tkanki orodermalne
Czyraki, rumień,
zapalenie skóry,
wyprysk, ropne zapalenie
skóry itp.
Zapalenie jamy ustnej,
nieżyt nosa, afty itp.
Choroba HeinegoMedina w fazie
gorączkowej, półpasiec
itp.
Nerwoból, półpasiec itp
b. Tkanki
organodermalne
3. Mezenchyma
a. Tkanki
interstycjodermalne
b. Tkanki
osteodermalne
c. Tkanki
hemodermalne
Substancja przestrzeni
śródmiąższowej, kwas
hialuronowy itp.
Hemopoeza itp.
d. Tkanki
limfodermalne
Chłonka itp.
Tworzenie przeciwciał
e. Tkanki
kawodermalne
4. Mezoderma
a. Tkanki
nefrodermalne
Płyn, płyn maziowy itp.
Miesiączka, tworzenie
krwi i przeciwciał
Mocz zawierający
katabolity
Zapalenie gardła, krtani,
jelit, okrężnicy itp.
Zapalenie przyusznic,
zapalenie płuc, wątroby,
dróg żółciowych itp.
Ropnie, ropowice,
czyraki itp.
Zapalenie szpiku
kostnego itp.
Zapalenie wsierdzia,
posocznica durowa,
zatorowość itp.
Zapalenie migdałków,
wyrostka robaczkowego
itp.
Zapalenie wielostawowe
itp.
Zapalenie pęcherza
moczowego, miedniczek
nerkowych, nerek itp.
b. Tkanki
serodermalne
Wydzieliny błon
surowiczych
Zapalenie opłucnej,
osierdzia, otrzewnej itp.
c. Tkanki
germinodermalne
Miesiączka, nasienie,
płyn nasienny, owulacja
itp.
Zapalenie przydatków,
macicy, jajowodów,
gruczołu krokowego itp.
d. Tkanki
muskulodermalne
Kwas mlekowy i jego
prekursory itp.
Choroby reumatyczne
mięśni, zapalenie mięśni
itp.
Łagodny nerwiak,
nerwoból itp.
Polipy błon
śluzowych,
zaparcie,
okrężnica
olbrzymia
Pylica krzemowa,
wole, kamica
żółciowa itp.
Otyłość, guzki
dnawe, obrzęki
itp.
Tworzenie
osteofitów itp.
Żylaki, zakrzepica,
stwardnienie itp.
Powiększenie
węzłów chłonnych
itp.
Wodniak itp.
Przerost gruczołu
krokowego,
kamica moczowa
itp.
Wysięk w
opłucnej,
wodobrzusze itp.
Mięśniaki,
przerost gruczołu
krokowego,
wodniaki, torbiele,
torbiele jajników
itp.
Stwardnienie
mięśni,
reumatyzm itp.
Zasada wydalania, enzymy nieuszkodzone, tendencja do wyzdrowienia
Przedział biologiczny
Faza wydalania
Migrena, tiki itp.
Zakażenia wirusowe
(choroba HeinegoMedina)
Astma, wrzód żołądka i
dwunastnicy itp.
Astma, chrypka, wrzód
żołądka i dwunastnicy,
zespół rakowiaka itp.
Toksyczne uszkodzenie
wątroby, pneumopatia,
zakażenie wirusowe itp.
Początkowe stadia
słoniowacizny itp.
Zakażenia wirusem grypy
Osteomalacja itp.
Choroba wieńcowa,
zapalenie mięśnia serca
itp.
Choroby naczyń
chłonnych itp.
Wodogłowie itp.
Marskość wątroby,
nadczynność tarczycy,
obrzęk śluzowaty itp.
Twardzina, wyniszczenie,
przerost warg sromowych
mniejszych itp.
Zapalenie stawów
kręgosłupa itp.
Zawał serca,
panmyelephtisis, anemia
złośliwa itp.
Ziarnica itp.
Nerwiak, glejakomięsak itp.
Glejakomięsak itp.
Rak krtani, żołądka, odbytnicy itp.
Rak wątroby, pęcherzyka żółciowego,
trzustki, tarczycy, płuca
Mięsaki o różnych lokalizacjach
Mięsaki kostne itp.
Białaczka szpikowa, naczyniakomięsaki
itp.
Białaczka limfatyczna
Chłonakomięsaki itp.
Albuminuria, wodonercze
itp.
Zapalenie stawu
biodrowego itp.
Zespół nerczycowy, nerka
marska itp.
Chrzęstniakomięsak itp.
Wczesne stadia
nowotworów itp.
Gruźlica błon surowiczych
itp.
Rak błon surowiczych itp.
Wczesne stadia
nowotworów
(przydatków, macicy,
jąder itp.)
Niemoc płciowa,
niepłodność itp.
Rak macicy, jajnika, jądra itp.
Kostniejące zapalenie
mięśni itp.
Postępująca dystrofia
mięśniowa itp.
Mięśniakomięsak itp.
Raki nerki, rak jasnokomórkowy itp.
Zasada kompensacji, enzymy uszkodzone, tendencja do pogorszenia
© IAH 2007
15
Na osi poziomej widzimy sześć faz choroby obecnych w pierwszej wersji
tabeli. Faza zapalenia (obecna nazwa) była pierwotnie nazywana „fazą
reakcji”, ponieważ dotyczy ona okresu reakcji organizmu na homotoksynę.
Obecna faza dedyferencjacji (odwrócenie różnicowania komórek w okresie
rozwoju zarodkowego) była nazywana „fazą nowotworu” ze względu na
tworzenie nowych tkanek (guzy).
Interesujący jest także fakt, że wyróżnia się 2 bloki po 3 fazy każdy,
rozdzielone przedziałem biologicznym. Po lewej stronie działu znajdują
się choroby, w których powodujące je homotoksyny lub efekty ich działania
dotyczą przestrzeni zewnątrzkomórkowych. Po prawej stronie znajdują się
choroby, w których efekty działania homotoksyn dotyczą głównie przestrzeni
wewnątrzkomórkowej.
Kiedy stworzono tę tabelę, nie zawarto w niej odniesień do macierzy
zewnątrzkomórkowej, czy żywej macierzy znanej w nowoczesnej histologii,
ponieważ pojęcia te nie były wówczas jeszcze znane (układ regulacji
podstawowej, Pischinger, 1975). Niemniej jednak Reckeweg wyróżnił
w swojej tabeli poziom mezenchymy (mezenchyma znajduje się pod warstwą
mezodermy). Macierz zewnątrzkomórkowa nabrała znaczenia dopiero
w nowej tabeli sześciu faz opracowanej na początku lat dziewięćdziesiątych.
Obecnie wiemy, że żywa macierz składa się z trzech elementów wchodzących
ze sobą we wzajemne interakcje: macierzy zewnątrzkomórkowej, macierzy
wewnątrzkomórkowej i macierzy wewnątrzjądrowej. Omówimy to zagadnienie
w dalszej części tego wykładu, a bardziej szczegółowo zostanie ono
omówione w wykładzie „IAH AC Histologia i fizjologia żywej macierzy”.
Ponieważ dr Reckeweg interesował się toksykologią, w tabeli zawarł on
jedynie kilka odniesień do chorób umysłowych. W najnowszej wersji tabeli
uległo to całkowitej zmianie.
15
Wyzdrowienie Å-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ÆChoroba przewlekła
Fazy humoralne/Choroby czynnościowe
Tkanka
Fazy komórkowe/Choroby konstytucjonalne
Faza reakcji
Faza depozycji
Faza impregnacji
Faza degeneracji
Faza nowotworu
1. Ektoderma
a. Tkanki epidermalne
Pot, woskowina, łój itp.
Zapalenie skóry, toczeń
rumieniowaty, trąd itp.
Wrzód drążący, rak
podstawnokomórkowy itp.
Ślina, wysięk z nosa itp.
Leukoplakia itp.
Wydzielanie substancji
neurohormonalnych itp.
d. Tkanki
sypatykodermalne
2. Endoderma
a. Tkanki
mukodermalne
Wydzielanie substancji
neurohormonalnych itp.
Wydzieliny przewodu
pokarmowego, CO2,
sterkobilina itp.
Toksyny wydalane z
kałem
Sok trzustkowy,
hormony tarczycy itp.
Ozena, zanikowy nieżyt
nosa itp.
Porażenie, stwardnienie
rozsiane, zanik nerwu
wzrokowego, jamistość
rdzenien itp.
Choroba Recklinghausena
itp.
Gruźlica płuc i jelit itp
Rak błony śluzowej nosa i jamy ustnej
c. Tkanki
neurodermalne
Kępki żółte,
brodawki,
rogowacenie,
nagniotki itp.
Polip nosa,
torbiele itp.
Łagodny nerwiak,
nerwoból itp.
„Tatuaż:, pigmentacja itp.
b. Tkanki orodermalne
Czyraki, rumień,
zapalenie skóry,
wyprysk, ropne zapalenie
skóry itp.
Zapalenie jamy ustnej,
nieżyt nosa, afty itp.
Choroba HeinegoMedina w fazie
gorączkowej, półpasiec
itp.
Nerwoból, półpasiec itp
b. Tkanki
organodermalne
3. Mezenchyma
a. Tkanki
interstycjodermalne
b. Tkanki
osteodermalne
c. Tkanki
hemodermalne
Substancja przestrzeni
śródmiąższowej, kwas
hialuronowy itp.
Hemopoeza itp.
d. Tkanki
limfodermalne
Chłonka itp.
Tworzenie przeciwciał
e. Tkanki
kawodermalne
4. Mezoderma
a. Tkanki
nefrodermalne
Płyn, płyn maziowy itp.
Miesiączka, tworzenie
krwi i przeciwciał
Mocz zawierający
katabolity
Zapalenie gardła, krtani,
jelit, okrężnicy itp.
Zapalenie przyusznic,
zapalenie płuc, wątroby,
dróg żółciowych itp.
Ropnie, ropowice,
czyraki itp.
Zapalenie szpiku
kostnego itp.
Zapalenie wsierdzia,
posocznica durowa,
zatorowość itp.
Zapalenie migdałków,
wyrostka robaczkowego
itp.
Zapalenie wielostawowe
itp.
Zapalenie pęcherza
moczowego, miedniczek
nerkowych, nerek itp.
b. Tkanki
serodermalne
Wydzieliny błon
surowiczych
Zapalenie opłucnej,
osierdzia, otrzewnej itp.
c. Tkanki
germinodermalne
Miesiączka, nasienie,
płyn nasienny, owulacja
itp.
Zapalenie przydatków,
macicy, jajowodów,
gruczołu krokowego itp.
d. Tkanki
muskulodermalne
Kwas mlekowy i jego
prekursory itp.
Choroby reumatyczne
mięśni, zapalenie mięśni
itp.
Łagodny nerwiak,
nerwoból itp.
Polipy błon
śluzowych,
zaparcie,
okrężnica
olbrzymia
Pylica krzemowa,
wole, kamica
żółciowa itp.
Otyłość, guzki
dnawe, obrzęki
itp.
Tworzenie
osteofitów itp.
Żylaki, zakrzepica,
stwardnienie itp.
Powiększenie
węzłów chłonnych
itp.
Wodniak itp.
Przerost gruczołu
krokowego,
kamica moczowa
itp.
Wysięk w
opłucnej,
wodobrzusze itp.
Mięśniaki,
przerost gruczołu
krokowego,
wodniaki, torbiele,
torbiele jajników
itp.
Stwardnienie
mięśni,
reumatyzm itp.
Zasada wydalania, enzymy nieuszkodzone, tendencja do wyzdrowienia
© IAH 2007
Przedział biologiczny
Faza wydalania
Migrena, tiki itp.
Zakażenia wirusowe
(choroba HeinegoMedina)
Astma, wrzód żołądka i
dwunastnicy itp.
Astma, chrypka, wrzód
żołądka i dwunastnicy,
zespół rakowiaka itp.
Toksyczne uszkodzenie
wątroby, pneumopatia,
zakażenie wirusowe itp.
Początkowe stadia
słoniowacizny itp.
Zakażenia wirusem grypy
Osteomalacja itp.
Choroba wieńcowa,
zapalenie mięśnia serca
itp.
Choroby naczyń
chłonnych itp.
Wodogłowie itp.
Marskość wątroby,
nadczynność tarczycy,
obrzęk śluzowaty itp.
Twardzina, wyniszczenie,
przerost warg sromowych
mniejszych itp.
Zapalenie stawów
kręgosłupa itp.
Zawał serca,
panmyelephtisis, anemia
złośliwa itp.
Ziarnica itp.
Nerwiak, glejakomięsak itp.
Glejakomięsak itp.
Rak krtani, żołądka, odbytnicy itp.
Rak wątroby, pęcherzyka żółciowego,
trzustki, tarczycy, płuca
Mięsaki o różnych lokalizacjach
Mięsaki kostne itp.
Białaczka szpikowa, naczyniakomięsaki
itp.
Białaczka limfatyczna
Chłonakomięsaki itp.
Albuminuria, wodonercze
itp.
Zapalenie stawu
biodrowego itp.
Zespół nerczycowy, nerka
marska itp.
Chrzęstniakomięsak itp.
Wczesne stadia
nowotworów itp.
Gruźlica błon surowiczych
itp.
Rak błon surowiczych itp.
Wczesne stadia
nowotworów
(przydatków, macicy,
jąder itp.)
Niemoc płciowa,
niepłodność itp.
Rak macicy, jajnika, jądra itp.
Kostniejące zapalenie
mięśni itp.
Postępująca dystrofia
mięśniowa itp.
Mięśniakomięsak itp.
Raki nerki, rak jasnokomórkowy itp.
Zasada kompensacji, enzymy uszkodzone, tendencja do pogorszenia
16
Na osi pionowej wyróżniamy 3 warstwy embriologiczne: ektodermę,
endodermę i mezodermę. Jak wspomniano na poprzednim slajdzie
termin mezenchyma odnosi się do zaczątków tego, co później nazwano
macierzą zewnątrzkomórkową. Z czysto embriologicznego punktu
widzenia, mezenchymę należałoby zaklasyfikować do mezodermy
i nie wyróżniać jej jako oddzielnej drogi różnicowania tkanek.
Ważna jest kolejność klasyfikacji faz i warstw zarodkowych
(i powstających z nich tkanek). Tutaj wyraźnie widoczna jest inspiracja
jaką Reckeweg czerpał z prac Heringa, ponieważ obie kolejności
ustalono na podstawie homeopatycznego prawa Heringa, według
którego choroby ewoluują w czasie z zewnętrznych obszarów
organizmu do jego wnętrza, od mniej ważnych narządów do narządów
ważniejszych, od chorób niekomórkowych do chorób komórkowych.
16
Druga tabela homotoksykoz
Zdrowie
Fazy humoralne
Tkanki
Wydalanie
Zapalenie
Ektoderma
Endoderma
Mezenchyma
Mezoderma
Międzykomórkowe
© IAH 2007
Choroby
Fazy macierzy
Odkładanie
D
Z
I
A
Ł
B
I
O
L
O
G
I
C
Z
N
Y
Nasycanie
Fazy komórkowe
Zwyrodnie
nie
Odróżnico
wanie
Wewnątrzkomórkowe
17
Pod koniec lat osiemdziesiątych w istniejącej tabeli dokonano
fundamentalnych zmian. Aby je zrozumieć musimy przypomnieć sobie
pewne zagadnienia histologiczne odkryte i zastosowane w tym czasie.
Główną zmianą było wprowadzenie do istniejącej tabeli Reckewega faz
macierzy.
17
Środowisko wewnętrzne pacjenta
• «La bactérie n’est rien, c’est le terrain qui fait tout.»
• „Bakterie są niczym, środowisko jest wszystkim”
Claude Bernard
dziewiętnasty wiek
© IAH 2007
18
W dziewiętnastym wieku francuski histolog Claude Bernard stworzył
określenie „terenu wewnętrznego” lub środowiska wewnętrznego.
Określenie to odnosiło się do bezpośredniego strukturalnego
i fizjologicznego środowiska komórki. Jakość życia komórki jest
bezpośrednio związana z czystością jej bezpośredniego otoczenia,
ponieważ z niego komórka pobiera składniki odżywcze i energię
i tam odprowadza produkty przemiany materii.
Nawet Ludwik Pasteur, odkrywca mikroorganizmów, powoływał się
na Bernarda twierdząc, że zakażenia bakteryjne ściślej wiążą się
ze zmianą środowiska wewnętrznego pacjenta niż z obecnością bakterii
lub innych mikroorganizmów.
Bakterie nie są przyczyną infekcji, to środowisko wewnętrzne pacjenta
staje się pożywką, na której namnaża się mikroorganizm. Dlatego
antybiotyki, z jego punktu widzenia, nie działają u każdego pacjenta
w ten sam sposób (indywidualne środowisko). W zdrowym środowisku
antybiotyk może być jedynie lekiem objawowym, ponieważ nie ma
potrzeby jego stosowania.
Antybiotyki bezpośrednio hamują proliferację bakterii. Leczeniem
przyczynowym infekcji byłoby oczyszczenie środowiska wewnętrznego
w ten sposób, aby uczynić je złą pożywką dla bakterii i zahamować ich
wzrost przez pozbawienie składników odżywczych. Takie działanie jest
korzystne dla układu odpornościowego, ponieważ w tym samym czasie
musi on uporać się z mniejsza liczbą agresorów, a przede wszystkim
czyste i zdrowe środowisko wewnętrzne zmniejsza szanse nawrotu
zakażenia.
18
Virchow
System Pischingera
Pischinger
© IAH 2007
19
Środowisko wewnętrzne Bernarda jest histologicznym faktem.
W nowoczesnej histologii nazywa się je żywą macierzą składającą się
z wielu poziomów lub składników (zewnątrz- i wewnątrzkomórkowych
oraz wewnątrzjądrowych). Macierz zewnątrzkomórkowa jest obszarem
przekazywania substancji pomiędzy układami regulacyjnymi i komórką.
Nerwy, naczynia włosowate, naczynia chłonne – te wszystkie struktury
kończą się lub zaczynają w macierzy zewnątrzkomórkowej.
Żadna z nich nie zaczyna się ani nie kończy w komórce.
Interakcje pomiędzy różnymi układami (układem nerwowym,
krwionośnym, odpornościowym, strukturami podporowym tkanek itd.)
zachodzą poprzez wymianę wysoce zróżnicowanych mediatorów
uwalnianych do macierzy zewnątrzkomórkowej. W ten sposób komórka
jest bezpośrednio uzależniona od macierzy zewnątrzkomórkowej
i jakość jej funkcjonowania zależy od czystości macierzy
zewnątrzkomórkowej i jej zdolności do transportu substancji.
Szczegółowe informacje na ten temat zawarto w wykładzie
„IAH AC Histologia i fizjologia żywej macierzy”.
19
© IAH 2007
20
Sama macierz zewnątrzkomórkowa jest zbudowana z drobnej,
trójwymiarowej sieci proteoglikanów i glikozaminoglikanów
(mukopolisacharydów). Proteoglikan składa się z cząsteczek kwasu
hialuronowego, które za pośrednictwem białek łączących związane są
z rdzeniem białkowym. Poprzecznie do rdzenia białkowego dołączone są
białka zawierające kompleksy sacharydowe (glikozaminoglikany,
np. siarczan chondroityny).
Więcej szczegółowych informacji o strukturze macierzy zawarto
w wykładzie „IAH AC Histologia i fizjologia żywej macierzy”.
20
Druga tabela homotoksykoz
Zdrowie
Fazy humoralne
Tkanki
Wydalanie
Zapalenie
Ektoderma
Endoderma
Mezenchyma
Mezoderma
Międzykomórkowe
© IAH 2007
Choroby
Fazy macierzy
Depozycja
D
Z
I
A
Ł
B
I
O
L
O
G
I
C
Z
N
Y
Impregnacja
Fazy komórkowe
Degeneracja
Dedyferencjacja
Wewnątrzkomórkowe
21
Podstawową przyczyną włączenia macierzy do tabeli sześciu faz
w latach osiemdziesiątych był fakt, że w tym czasie homotoksykolodzy
uważali, że odkładanie homotoksyn zachodzi w macierzy. Oczywiście
dzisiaj ten pogląd jest kwestionowany.
W tej wersji tabeli embriologiczna klasyfikacja tkanek pozostała zgodna
z tabelą dr Reckewega, jednak fazy chorób sklasyfikowano w 3 bloki
po 2 fazy każdy. Początkowy podział tabeli na dwa bloki
(fazy humoralne i komórkowe) zmieniono włączając do tabeli
macierz jako fakt histologiczny (fazy humoralne, fazy macierzy
i fazy komórkowe).
Aby zachować właściwe mianownictwo faz „Faza reakcji” została
nazwana „Fazą zapalenia”, ponieważ reakcja układu odpornościowego
w drugiej fazie choroby jest zapaleniem. „Faza nowotworu” zmieniła
nazwę na „Fazę dedyferencjacji” ze względu na zdolność komórki
ulegającej odróżnicowaniu do ewolucji w dowolnym kierunku
(przeciwieństwo różnicowania komórki w rozwoju zarodkowym).
21
Sześć faz homotoksykoz
• Wydalanie: Usuwanie substancji toksycznych
• Zapalenie: aktywacja układu odpornościowego w celu
oczyszczenia tkanki
• Depozycja: gromadzenie substancji toksycznych w przestrzeni
zewnątrzkomórkowej
• Impregnacja: skutki intoksykacji zaczynają najbardziej dotykać
wnętrza komórki. Pojawia się wpływ na układy enzymatyczne
• Degeneracja: intoksykacja niszczy komórkę
• Fazy dedyferencjacji: komórka ulega odróżnicowaniu, powstają
nowotwory
© IAH 2007
22
Na tym slajdzie widzimy podstawowe cechy sześciu faz chorób
przedstawionych w tabeli. Później dokładniej omówimy cechy każdej
fazy.
22
Przedział biologiczny zaznacza
różnicę pomiędzy intoksykacją
zewnątrz- a wewnątrzkomórkową.
Z punktu widzenia organizmu
przedział biologiczny często jest
punktem bez powrotu.
© IAH 2007
Przedział biologiczny jest umowną linią dzielącą fazy depozycji i impregnacji
w dawnej tabeli sześciu faz dr Reckewega. Oznacza to, że przebiega ona
przez środek tabeli sześciu faz i przez środek faz macierzy. Nie jest to zwykła
granica, ma ona ogromne znaczenie dla strategii terapeutycznej.
Każdy efekt intoksykacji przekraczający przedział biologiczny często
powoduje nieodwracalne uszkodzenie komórki. Sama homotoksyna lub skutki
jej działania zagrażają zdrowiu komórki, ponieważ powodują uszkodzenia
struktur wewnątrzkomórkowych lub jądra.
Dlatego przedział biologiczny jest linią oddzielającą choroby o dobrym
rokowaniu od chorób o rokowaniu niepewnym; względną czystość środowiska
wewnątrzkomórkowego i dobry stan struktur wewnątrzkomórkowych
od intoksykacji wewnątrzkomórkowej lub zaburzeń czynności komórki;
odwracalne zahamowanie czynności od nieodwracalnego uszkodzenia.
Ogólnie mówiąc, jest to granica pomiędzy patologiami głównie ostrymi
i głównie przewlekłymi.
Po przekroczeniu przedziału biologicznego, terapia musi głębiej ingerować
w proces chorobowy. Przy prawidłowej stymulacji naturalnych mechanizmów
obronnych organizmu i zastosowaniu odpowiedniego oczyszczania
i detoksykacji, choroby znajdujące się w fazach na lewo od przedziału
biologicznego mogą być całkowicie wyleczone – nie tylko wyeliminowane
będą ich objawy kliniczne, lecz także środowisko wewnętrzne pacjenta będzie
mniej podatne na kolejne zakażenia i intoksykacje.
W fazach choroby znajdujących się na prawo od przedziału procesem
chorobowym objęta jest komórka, często jest ona także uszkodzona.
W tym momencie 3 filary homotoksykologii muszą być zintegrowane
w strategii terapeutycznej. Tymi fundamentami są: 1. oczyszczanie
i detoksykacja, 2. immunomodulacja i 3. wspomaganie czynności narządów
i komórek.
23
Przedział biologiczny zaznacza
różnicę pomiędzy intoksykacją
zewnątrz- i wewnątrzkomórkową lub
jej wpływem, pomiędzy autoregulacją
i kompensacją.
Z punktu widzenia organizmu
przedział biologiczny często jest
punktem bez powrotu.
© IAH 2007
W chorobach znajdujących się po prawej stronie przedziału biologicznego,
leczenie musi skupiać się na zahamowaniu dysfunkcji komórkowej
spowodowanej intoksykacją obecnością homotoksyn wewnątrz komórki
lub obecnością na zewnątrz komórki homotoksyn o działaniu
destabilizującym procesy wewnątrzkomórkowe. Leczenie takie może polegać
na stymulacji oddychania komórkowego, aktywacji katalizatorów cyklu kwasu
cytrynowego lub wspomaganiu czynności narządów przez preparaty
„compositum”. Leczenie powinno obejmować także „oczyszczanie”
przestrzeni śródmiąższowej i w miarę możliwości kompensację trwałego
uszkodzenia komórek spowodowanego ich zaawansowaną intoksykacją.
Oprócz tego często należy stosować środki immunomodulacyjne (np. leki
regulujące procesy zapalne) oraz środki oczyszczające i detoksykacyjne
(odpowiadające trzem filarom homotoksykologii). Na koniec staramy się
doprowadzić organizm z powrotem do stanu autoregulacji.
Fazy choroby sąsiadujące z przedziałem biologicznym po jego obu stronach
charakteryzują się okresami bezobjawowymi, co sprawia, że organizm może
przekroczyć przedział biologiczny, dlatego leczenie faz depozycji
i impregnacji jest najtrudniejsze dla bioterapeuty, ponieważ objawy
nie zawsze odzwierciedlają ciężkość choroby.
Możliwości oceny zaawansowania choroby w tych pośrednich fazach są
często ograniczone za sprawą maskującego proces chorobowy braku
objawów. Dodatkowo, pacjent musi być leczony także w okresach
bezobjawowych, co niektóre osoby uważają za całkowicie niepotrzebne.
W końcu po co leczyć kogoś, kto nie czuje się chory!
Oprócz aktywacji mechanizmów obronnych na poziomie przestrzeni
zewnątrzkomórkowej, także oczyszczanie jest działaniem o podstawowym
znaczeniu. Niekiedy trzeba prowokować procesy zapalne w celu osiągnięcia
szybkiego „oczyszczenia” intoksykowanych tkanek. To zapalenie może
rozwijać się spontanicznie jako element procesu leczenia.
Nazywamy to wymuszoną lub spontaniczną ”ewolucją zdrowia” lub
przeniesieniem objawów.
24
FAZY HUMORALNE
Faza wydalania
FAZY MACIERZY
Faza depozycji
Znamiona
Stwardnienie mózgu
Alergia
Migrena
Twardzina
Choroba Alzheimera
Czerniak
Glejakomięsak
Gradówka, kępka
żółta
Zapalenie
przedniego odcinka
błony naczyniowej
Przewlekłe
reumatoidalne
zapalenie stawów
Przewlekłe
obturacyjne
zapalenie oskrzeli
Niewydolność serca
Zwyrodnienie plamki
żółtej, utrata węchu
Ślepota, nowotwór złośliwy
Choroba zwyrodnieniowa
stawów
Mięsak, chrzęstniak
Rozstrzenie oskrzeli,
rozedma płuc
Rak oskrzela
Zawał serca
Śródbłoniak
Zanikowe zapalenie
żołądka, marskość
wątroby
Zanik nerek
Rak żołądka, rak okrężnicy
Skóra
Układ nerwowy
Napadowe poty
Trudności w
koncentracji
Układ czuciowy
Łzy, wysięk z ucha
Układ ruchu
Bóle stawów
Trądzik
Zapalenie opon
mózgowordzeniowych
Zapalenie spojówek,
zapalenie ucha
środkowego
Zapalenie nadkłykcia
Drogi oddechowe
Kaszel,
odkrztuszanie
Ostre zapalenie
oskrzeli
Pylica krzemowa
Układ krążenia
Czynnościowe
dolegliwości ze
strony serca
Zgaga
Zapalenie wsierdzia,
mięśnia serca,
osierdzia
Zapalenie żołądka i
jelit, zapalenie
żołądka
Zakażenie dróg
moczowych
Choroba wieńcowa
Leukocytoza, proces
ropny
Zapalenie naczyń
chłonnych,
migdałków, węzłów
chłonnych
Zaburzenia
gospodarki lipidowej
Zapalenie tarczycy
Czerwienica,
trombocytoza
Obrzęk węzłów
chłonnych
Układ trawienny
Kostniakochrzęstniak
Przerostowe
zapalenie żołądka
Układ moczowopłciowy
Wielomocz
Krew
Retikulocytoza
Układ chłonny
Obrzęk limfatyczny
Metabolizm
Układ
wewnątrzydzielniczy
Zaburzenia
elektrolitowe
Uczucie zaciskania
gardła
Układ
odpornościowy
Podatność na
infekcje
Osłabienien układu
odpornościowego,
ostra infekcja
Słabe reakcje
Alteracja
Czynnościowe
zaburzenia
psychiczne,
nerwowość
Reakcja
Reaktywny zespół
depresyjny, zespół
hiperkinetyczny
Fiksacja
Manifestacje
psychosomatyczne,
nerwice fobie,
depresja nerwicowa
Psychika
Faza impregnacji
FAZY KOMÓRKOWE
Faza zapalenia
Kamica pęcherza i
nerek
PODZIAŁ BIOLOGICZNY
Układ narządów
Przewlekłe zapalenie
żołądka, zespół
złego wchłaniania
Przewlekłe
zakażenie dróg
moczowych
Zaburzenia agregacji
płytek
Niewydolność układu
chłonnego
Faza degeneracji
Faza dedyferencjacji
Rak
Anemia, trombocytopenia
Białaczka
Zwłóknienie
Chłoniak (ziarnica złośliwa
lub nieziarniczy)
Dna, otyłość
Zespół metaboliczny
Cukrzyca
Spowolnienie reakcji
Wole, gruczolak
Nadczynność
tarczycy
nietolerancja glukozy
Choroby
autoimmunologiczne,
niedobór odporności
przewlekłe infekcje
Postaci przewlekłe
Depresja
endogenna,
psychoza, lęk,
zespół
psychoorganiczny
Objawy menopauzy
Rak tarczycy
AIDS
Wolne reakcje
Deficyty
Defekt schizofreniczny,
zespół otępienny
Zanik interakcji
Mania, katatonia
*Nazwy faz w psychologii
© IAH 2007
25
Organizm dysponuje sześcioma drogami przemian homotoksyn.
Dr H. H. Reckeweg dokonał klasyfikacji homotoksykoz (chorób) tworząc
dynamiczny schemat ich rozwoju – tabelę sześciu faz. Z czasem choroba
może ulec ewolucji z fazy wydalania poprzez fazę zapalenia
(poprzednio reakcji) do faz depozycji. Następnie ewolucja przebiega
poprzez fazę nasycanie do fazy degeneracji i fazy dedyferencjacji
(poprzednio fazy nowotworu). Organizm może pominąć niektóre fazy
tj. ewolucja choroby może zachodzić bezobjawowo podczas niektórych faz.
System tabeli sześciu faz pozwala nie tylko na zrozumienie nasilenia
choroby (poziomu intoksykacji i odpowiedzi organizmu na nią), lecz także
pozwala na ustalenie rokowania.
Tabela sześciu faz pozwala lekarzowi na klasyfikację chorób i prawidłową
interpretację wszelkich zmian objawów. Oprócz swej wartości jako
narzędzie oceny, tabela ta ma fundamentalne znaczenie dla ustalania
odpowiednich preparatów antyhomotoksycznych (większość produktów
jest bezpośrednio związana z określonym stanem organizmu) w celu
stymulacji korzystnego przebiegu ewolucji choroby w możliwie najkrótszym
czasie.
Sześć wymienionych faz połączono w trzy grupy po dwie fazy (fazy
humoralne, fazy macierzy i fazy komórkowe), w połowie tabela jest
przedzielona przedziałem biologicznym. Przekroczenie przedziału oznacza
przenikanie homotoksyn lub efektów ich działania do wnętrza komórki;
innymi słowy homotoksyny znajdujące się pierwotnie na zewnątrz komórki
wnikają do jej wnętrza lub homotoksyna znajduje się wciąż na zewnątrz
komórki lecz efekt jej działania dotyczy głównie wnętrza komórki.
25
FAZY HUMORALNE
Faza wydalania
FAZY MACIERZY
Faza depozycji
Znamiona
Stwardnienie mózgu
Alergia
Migrena
Twardzina
Choroba Alzheimera
Czerniak
Glejakomięsak
Gradówka, kępka
żółta
Zapalenie
przedniego odcinka
błony naczyniowej
Przewlekłe
reumatoidalne
zapalenie stawów
Przewlekłe
obturacyjne
zapalenie oskrzeli
Niewydolność serca
Zwyrodnienie plamki
żółtej, utrata węchu
Ślepota, nowotwór złośliwy
Choroba zwyrodnieniowa
stawów
Mięsak, chrzęstniak
Rozstrzenie oskrzeli,
rozedma płuc
Rak oskrzela
Zawał serca
Śródbłoniak
Zanikowe zapalenie
żołądka, marskość
wątroby
Zanik nerek
Rak żołądka, rak okrężnicy
Skóra
Układ nerwowy
Napadowe poty
Trudności w
koncentracji
Układ czuciowy
Łzy, wysięk z ucha
Układ ruchu
Bóle stawów
Trądzik
Zapalenie opon
mózgowordzeniowych
Zapalenie spojówek,
zapalenie ucha
środkowego
Zapalenie nadkłykcia
Drogi oddechowe
Kaszel,
odkrztuszanie
Ostre zapalenie
oskrzeli
Pylica krzemowa
Układ krążenia
Czynnościowe
dolegliwości ze
strony serca
Zgaga
Zapalenie wsierdzia,
mięśnia serca,
osierdzia
Zapalenie żołądka i
jelit, zapalenie
żołądka
Zakażenie dróg
moczowych
Choroba wieńcowa
Leukocytoza, proces
ropny
Zapalenie naczyń
chłonnych,
migdałków, węzłów
chłonnych
Zaburzenia
gospodarki lipidowej
Zapalenie tarczycy
Czerwienica,
trombocytoza
Obrzęk węzłów
chłonnych
Układ trawienny
Kostniakochrzęstniak
Przerostowe
zapalenie żołądka
Układ moczowopłciowy
Wielomocz
Krew
Retikulocytoza
Układ chłonny
Obrzęk limfatyczny
Metabolizm
Układ
wewnątrzydzielniczy
Zaburzenia
elektrolitowe
Uczucie zaciskania
gardła
Układ
odpornościowy
Podatność na
infekcje
Osłabienien układu
odpornościowego,
ostra infekcja
Słabe reakcje
Alteracja
Czynnościowe
zaburzenia
psychiczne,
nerwowość
Reakcja
Reaktywny zespół
depresyjny, zespół
hiperkinetyczny
Fiksacja
Manifestacje
psychosomatyczne,
nerwice fobie,
depresja nerwicowa
Psychika
Faza impregnacji
FAZY KOMÓRKOWE
Faza zapalenia
Kamica pęcherza i
nerek
PODZIAŁ BIOLOGICZNY
Układ narządów
Przewlekłe zapalenie
żołądka, zespół
złego wchłaniania
Przewlekłe
zakażenie dróg
moczowych
Zaburzenia agregacji
płytek
Niewydolność układu
chłonnego
Faza degeneracji
Faza dedyferencjacji
Rak
Anemia, trombocytopenia
Białaczka
Zwłóknienie
Chłoniak (ziarnica złośliwa
lub nieziarniczy)
Dna, otyłość
Zespół metaboliczny
Cukrzyca
Spowolnienie reakcji
Wole, gruczolak
Nadczynność
tarczycy
nietolerancja glukozy
Choroby
autoimmunologiczne,
niedobór odporności
przewlekłe infekcje
Postaci przewlekłe
Depresja
endogenna,
psychoza, lęk,
zespół
psychoorganiczny
Objawy menopauzy
Rak tarczycy
AIDS
Wolne reakcje
Deficyty
Defekt schizofreniczny,
zespół otępienny
Zanik interakcji
Mania, katatonia
*Nazwy faz w psychologii
© IAH 2007
26
Fazami humoralnymi nazywamy fazę wydalania i zapalenia.
W fazach tych organizm próbuje spontanicznie wyeliminować toksyny.
Struktury wewnątrzkomórkowe zawsze pozostają nietknięte. Chociaż
wiele komórek ginie w procesie zapalnym, niemniej jednak zostają one
zastąpione przez zdrowe komórki po ustąpieniu zapalenia.
W fazach tych występuje spontaniczna tendencja do poprawy.
Oznacza to, że przy zapobieganiu dalszej intoksykacji i ułatwieniu
eliminacji toksyn (np. odpoczynek!) choroba ustąpi, o ile nie występują
przeszkody mechaniczne (np. niedrożne ujście zatoki w zapaleniu
zatok).
Rokowanie w chorobach znajdujących się w fazach humoralnych jest
na ogół korzystne, a proces zdrowienia można istotnie przyspieszyć
stosując preparaty antyhomotoksyczne o znikomym ryzyku wystąpienia
działań ubocznych.
26
FAZY HUMORALNE
Faza wydalania
FAZY MACIERZY
Faza depozycji
Znamiona
Stwardnienie mózgu
Alergia
Migrena
Twardzina
Choroba Alzheimera
Czerniak
Glejakomięsak
Gradówka, kępka
żółta
Zapalenie
przedniego odcinka
błony naczyniowej
Przewlekłe
reumatoidalne
zapalenie stawów
Przewlekłe
obturacyjne
zapalenie oskrzeli
Niewydolność serca
Zwyrodnienie plamki
żółtej, utrata węchu
Ślepota, nowotwór złośliwy
Choroba zwyrodnieniowa
stawów
Mięsak, chrzęstniak
Rozstrzenie oskrzeli,
rozedma płuc
Rak oskrzela
Zawał serca
Śródbłoniak
Zanikowe zapalenie
żołądka, marskość
wątroby
Zanik nerek
Rak żołądka, rak okrężnicy
Skóra
Układ nerwowy
Napadowe poty
Trudności w
koncentracji
Układ czuciowy
Łzy, wysięk z ucha
Układ ruchu
Bóle stawów
Trądzik
Zapalenie opon
mózgowordzeniowych
Zapalenie spojówek,
zapalenie ucha
środkowego
Zapalenie nadkłykcia
Drogi oddechowe
Kaszel,
odkrztuszanie
Ostre zapalenie
oskrzeli
Pylica krzemowa
Układ krążenia
Czynnościowe
dolegliwości ze
strony serca
Zgaga
Zapalenie wsierdzia,
mięśnia serca,
osierdzia
Zapalenie żołądka i
jelit, zapalenie
żołądka
Zakażenie dróg
moczowych
Choroba wieńcowa
Leukocytoza, proces
ropny
Zapalenie naczyń
chłonnych,
migdałków, węzłów
chłonnych
Zaburzenia
gospodarki lipidowej
Zapalenie tarczycy
Czerwienica,
trombocytoza
Obrzęk węzłów
chłonnych
Układ trawienny
Kostniakochrzęstniak
Przerostowe
zapalenie żołądka
Układ moczowopłciowy
Wielomocz
Krew
Retikulocytoza
Układ chłonny
Obrzęk limfatyczny
Metabolizm
Układ
wewnątrzydzielniczy
Zaburzenia
elektrolitowe
Uczucie zaciskania
gardła
Układ
odpornościowy
Podatność na
infekcje
Osłabienien układu
odpornościowego,
ostra infekcja
Słabe reakcje
Alteracja
Czynnościowe
zaburzenia
psychiczne,
nerwowość
Reakcja
Reaktywny zespół
depresyjny, zespół
hiperkinetyczny
Fiksacja
Manifestacje
psychosomatyczne,
nerwice fobie,
depresja nerwicowa
Psychika
Faza impregnacji
FAZY KOMÓRKOWE
Faza zapalenia
Kamica pęcherza i
nerek
PODZIAŁ BIOLOGICZNY
Układ narządów
Przewlekłe zapalenie
żołądka, zespół
złego wchłaniania
Przewlekłe
zakażenie dróg
moczowych
Zaburzenia agregacji
płytek
Niewydolność układu
chłonnego
Faza degeneracji
Faza dedyferencjacji
Rak
Anemia, trombocytopenia
Białaczka
Zwłóknienie
Chłoniak (ziarnica złośliwa
lub nieziarniczy)
Dna, otyłość
Zespół metaboliczny
Cukrzyca
Spowolnienie reakcji
Wole, gruczolak
Nadczynność
tarczycy
nietolerancja glukozy
Choroby
autoimmunologiczne,
niedobór odporności
przewlekłe infekcje
Postaci przewlekłe
Depresja
endogenna,
psychoza, lęk,
zespół
psychoorganiczny
Objawy menopauzy
Rak tarczycy
AIDS
Wolne reakcje
Deficyty
Defekt schizofreniczny,
zespół otępienny
Zanik interakcji
Mania, katatonia
*Nazwy faz w psychologii
© IAH 2007
27
Fazy depozycji i impregnacji nazywa się fazami macierzy. Choroby znajdujące się
w tych fazach przebiegają na poziomie substancji podstawowej, układu pod
stawowej bioregulacji lub tak zwanego układu regulacji podstawowej wg Pischingera.
Te wszystkie określenia są synonimami.
Fazy macierzy mają podstawowe znaczenie dla przebiegu choroby ponieważ podczas
tych faz dochodzi do przejścia od zewnątrzkomórkowej obecności homotoksyn do ich
obecności we wnętrzu komórki. Prawidłowe funkcjonowanie, tj. brak intoksykacji układu
podstawowej bioregulacji, ma kluczowe znaczenia dla ochrony organizmu przed
przewlekłymi procesami degeneracyjnymi.
Fazy degeneracji i nowotworu czyli dedyferencjacji nazywane są fazami komórkowymi,
znajdują się one po drugiej stronie przedziału biologicznego. Oznacza to, że
intoksykacja dotyczy nie tylko przestrzeni międzykomórkowych lecz także wnętrz
komórek lub obecność toksyn w przestrzeni zewnątrzkomórkowej wywiera wpływ na
wnętrze komórki. Powoli lecz nieubłaganie czynności komórki są hamowane do
momentu jej zniszczenia. Mechanizmy autoregulacji zawodzą, a organizm stara się
skompensować uszkodzenia wywołane przez homotoksyny. Usuwanie komórek
poprzez apoptozę i/lub aktywność dużych, ziarnistych limfocytów: komórek NK
(natural killer) i cytotoksycznych limfocytów T jest niewystarczająca.
Wzrost stężenia czyli depozycja homotoksyn w komórce jest podstawową cechą
faz komórkowych. Jak już wspomniano szkodliwe działanie wynika z obecności
homotoksyn
w komórce lub oddziaływania homotoksyn zewnątrzkomórkowych na wnętrze komórki.
Już zaburzenie prawidłowego przepływu mediatorów do komórki może powodować
dysfunkcję struktur wewnątrzkomórkowych, więc zatrucie środowiska komórki
i upośledzenie dostarczania tlenu mogą powodować jej śmierć lub zaburzenia funkcji.
Struktury wewnątrzkomórkowe mogą ulec nieodwracalnemu uszkodzeniu. W tych
fazach choroby występuje spontaniczna tendencja do nasilania się objawów choroby
(jeśli nie zastosujemy leczenia stan chorego pogorszy się jak to się na przykład dzieje
u pacjenta ze zwyrodnieniem stawów, który stracił zdolność do poruszania się i nie
otrzymuje leczenia) a rokowanie jest ogólnie niepomyślne. Nawet w przypadku pełnego
oczyszczenia (o ile jest to możliwe) organizmu z homotoksyn, pacjent będzie przewlekle
chory. Uszkodzenie struktur wewnątrzkomórkowych jest trwałe nawet, jeśli pacjent nie
wykazuje klinicznych objawów choroby.
27
FAZY HUMORALNE
Faza wydalania
FAZY MACIERZY
Faza depozycji
Znamiona
Stwardnienie mózgu
Alergia
Migrena
Twardzina
Choroba Alzheimera
Czerniak
Glejakomięsak
Gradówka, kępka
żółta
Zapalenie
przedniego odcinka
błony naczyniowej
Przewlekłe
reumatoidalne
zapalenie stawów
Przewlekłe
obturacyjne
zapalenie oskrzeli
Niewydolność serca
Zwyrodnienie plamki
żółtej, utrata węchu
Ślepota, nowotwór złośliwy
Choroba zwyrodnieniowa
stawów
Mięsak, chrzęstniak
Rozstrzenie oskrzeli,
rozedma płuc
Rak oskrzela
Zawał serca
Śródbłoniak
Zanikowe zapalenie
żołądka, marskość
wątroby
Zanik nerek
Rak żołądka, rak okrężnicy
Skóra
Układ nerwowy
Napadowe poty
Trudności w
koncentracji
Układ czuciowy
Łzy, wysięk z ucha
Układ ruchu
Bóle stawów
Trądzik
Zapalenie opon
mózgowordzeniowych
Zapalenie spojówek,
zapalenie ucha
środkowego
Zapalenie nadkłykcia
Drogi oddechowe
Kaszel,
odkrztuszanie
Ostre zapalenie
oskrzeli
Pylica krzemowa
Układ krążenia
Czynnościowe
dolegliwości ze
strony serca
Zgaga
Zapalenie wsierdzia,
mięśnia serca,
osierdzia
Zapalenie żołądka i
jelit, zapalenie
żołądka
Zakażenie dróg
moczowych
Choroba wieńcowa
Leukocytoza, proces
ropny
Zapalenie naczyń
chłonnych,
migdałków, węzłów
chłonnych
Zaburzenia
gospodarki lipidowej
Zapalenie tarczycy
Czerwienica,
trombocytoza
Obrzęk węzłów
chłonnych
Układ trawienny
Kostniakochrzęstniak
Przerostowe
zapalenie żołądka
Układ moczowopłciowy
Wielomocz
Krew
Retikulocytoza
Układ chłonny
Obrzęk limfatyczny
Metabolizm
Układ
wewnątrzydzielniczy
Zaburzenia
elektrolitowe
Uczucie zaciskania
gardła
Układ
odpornościowy
Podatność na
infekcje
Osłabienien układu
odpornościowego,
ostra infekcja
Słabe reakcje
Alteracja
Czynnościowe
zaburzenia
psychiczne,
nerwowość
Reakcja
Reaktywny zespół
depresyjny, zespół
hiperkinetyczny
Fiksacja
Manifestacje
psychosomatyczne,
nerwice fobie,
depresja nerwicowa
Psychika
Faza impregnacji
FAZY KOMÓRKOWE
Faza zapalenia
Kamica pęcherza i
nerek
PODZIAŁ BIOLOGICZNY
Układ narządów
Przewlekłe zapalenie
żołądka, zespół
złego wchłaniania
Przewlekłe
zakażenie dróg
moczowych
Zaburzenia agregacji
płytek
Niewydolność układu
chłonnego
Faza degeneracji
Faza dedyferencjacji
Rak
Anemia, trombocytopenia
Białaczka
Zwłóknienie
Chłoniak (ziarnica złośliwa
lub nieziarniczy)
Dna, otyłość
Zespół metaboliczny
Cukrzyca
Spowolnienie reakcji
Wole, gruczolak
Nadczynność
tarczycy
nietolerancja glukozy
Choroby
autoimmunologiczne,
niedobór odporności
przewlekłe infekcje
Postaci przewlekłe
Depresja
endogenna,
psychoza, lęk,
zespół
psychoorganiczny
Objawy menopauzy
Rak tarczycy
AIDS
Wolne reakcje
Deficyty
Defekt schizofreniczny,
zespół otępienny
Zanik interakcji
Mania, katatonia
*Nazwy faz w psychologii
© IAH 2007
28
Z homotoksykologicznego punktu widzenia, występujące u pacjenta objawy można
całkowicie wyeliminować, jednak często nie można całkowicie wyleczyć choroby.
Uszkodzenie struktur wewnątrzkomórkowych i śmierć komórki są nieodwracalne,
zbliznowaciała zmiana chorobowa pozostaje w organizmie na zawsze. Każda kolejna,
istotna intoksykacja obszaru lub narządu objętego procesem chorobowym spowoduje
przyspieszone wystąpienie postępującej komórkowej fazy choroby. Oznacza to,
że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że pacjent z zapaleniem stawów na zawsze
pozostanie pacjentem z zapaleniem stawów na poziomie komórkowym nawet,
jeśli będzie wolny od objawów choroby, wystąpi u niego poprawa sprawności ruchowej
itd. Możemy znacznie poprawić stan kliniczny pacjenta, jednak na poziomie
komórkowym pozostaną świadkowie degeneracji.
Tabela sześciu faz stanowi zadziwiająco prostą klasyfikację chorób
z wyjątkiem chorób psychicznych. W nowej tabeli wyróżniono schorzenia wielu
narządów i układów narządów. Zawiera ona także choroby psychiczne, włączone
do niej przez włoskiego internistę i homotoksykologa dr. Ivo Bianchiego.
Dla każdej fazy choroby i każdego układu narządów podano kilka przykładów
homotoksykoz. Klasyfikacja tysięcy chorób w tabeli przy aktualnej wielkości czcionki,
prawdopodobnie zaowocowałaby powstaniem tabeli sześciu faz wielkości kortu
tenisowego. Tabela powstała jako pomoc w rozumowaniu, nie jako encyklopedia.
Choroby można prawidłowo umieszczać w tabeli przez analogię. W tabeli nie podano
objawów, ponieważ ten sam objaw może występować w różnych chorobach.
Na przykład ból może być objawem fazy zapalenia (np. w zapaleniu stawów), fazy
depozycji (np. tworzenia kamieni), fazy impregnacji (np. w chorobie wieńcowej), fazy
degeneracji (np. w zwyrodnieniu stawów) lub fazy dedyferencjacji (np. raka jelita
grubego).
28
FAZY HUMORALNE
Faza wydalania
FAZY MACIERZY
Faza depozycji
Znamiona
Stwardnienie mózgu
Alergia
Migrena
Twardzina
Choroba Alzheimera
Czerniak
Glejakomięsak
Gradówka, kępka
żółta
Zapalenie
przedniego odcinka
błony naczyniowej
Przewlekłe
reumatoidalne
zapalenie stawów
Przewlekłe
obturacyjne
zapalenie oskrzeli
Niewydolność serca
Zwyrodnienie plamki
żółtej, utrata węchu
Ślepota, nowotwór złośliwy
Choroba zwyrodnieniowa
stawów
Mięsak, chrzęstniak
Rozstrzenie oskrzeli,
rozedma płuc
Rak oskrzela
Zawał serca
Śródbłoniak
Zanikowe zapalenie
żołądka, marskość
wątroby
Zanik nerek
Rak żołądka, rak okrężnicy
Skóra
Układ nerwowy
Napadowe poty
Trudności w
koncentracji
Układ czuciowy
Łzy, wysięk z ucha
Układ ruchu
Bóle stawów
Trądzik
Zapalenie opon
mózgowordzeniowych
Zapalenie spojówek,
zapalenie ucha
środkowego
Zapalenie nadkłykcia
Drogi oddechowe
Kaszel,
odkrztuszanie
Ostre zapalenie
oskrzeli
Pylica krzemowa
Układ krążenia
Czynnościowe
dolegliwości ze
strony serca
Zgaga
Zapalenie wsierdzia,
mięśnia serca,
osierdzia
Zapalenie żołądka i
jelit, zapalenie
żołądka
Zakażenie dróg
moczowych
Choroba wieńcowa
Leukocytoza, proces
ropny
Zapalenie naczyń
chłonnych,
migdałków, węzłów
chłonnych
Zaburzenia
gospodarki lipidowej
Zapalenie tarczycy
Czerwienica,
trombocytoza
Obrzęk węzłów
chłonnych
Układ trawienny
Kostniakochrzęstniak
Przerostowe
zapalenie żołądka
Układ moczowopłciowy
Wielomocz
Krew
Retikulocytoza
Układ chłonny
Obrzęk limfatyczny
Metabolizm
Układ
wewnątrzydzielniczy
Zaburzenia
elektrolitowe
Uczucie zaciskania
gardła
Układ
odpornościowy
Podatność na
infekcje
Osłabienien układu
odpornościowego,
ostra infekcja
Słabe reakcje
Alteracja
Czynnościowe
zaburzenia
psychiczne,
nerwowość
Reakcja
Reaktywny zespół
depresyjny, zespół
hiperkinetyczny
Fiksacja
Manifestacje
psychosomatyczne,
nerwice fobie,
depresja nerwicowa
Psychika
Faza impregnacji
FAZY KOMÓRKOWE
Faza zapalenia
Kamica pęcherza i
nerek
PODZIAŁ BIOLOGICZNY
Układ narządów
Przewlekłe zapalenie
żołądka, zespół
złego wchłaniania
Przewlekłe
zakażenie dróg
moczowych
Zaburzenia agregacji
płytek
Niewydolność układu
chłonnego
Faza degeneracji
Faza dedyferencjacji
Rak
Anemia, trombocytopenia
Białaczka
Zwłóknienie
Chłoniak (ziarnica złośliwa
lub nieziarniczy)
Dna, otyłość
Zespół metaboliczny
Cukrzyca
Spowolnienie reakcji
Wole, gruczolak
Nadczynność
tarczycy
nietolerancja glukozy
Choroby
autoimmunologiczne,
niedobór odporności
przewlekłe infekcje
Postaci przewlekłe
Depresja
endogenna,
psychoza, lęk,
zespół
psychoorganiczny
Objawy menopauzy
Rak tarczycy
AIDS
Wolne reakcje
Deficyty
Defekt schizofreniczny,
zespół otępienny
Zanik interakcji
Mania, katatonia
*Nazwy faz w psychologii
© IAH 2007
29
W opisie układu regulacji podstawowej według prof. Alfreda Pischingera
znaczenia nabiera przestrzeń zewnątrzkomórkowa. Dlatego włączono ją
do tabeli sześciu faz. Ponieważ odkładanie toksyn i nasycanie nimi
komórek lub wpływ wywierany na komórki na odległość pozostają
w związku z lokalizacją homotoksyn (obecnych w macierzy
zewnątrzkomórkowej) fazy depozycji i impregnacji nazwano fazami
macierzy.
Zaburzenia regulacji macierzy bezpośrednio wpływają na macierz
wewnątrzkomórkową i zewnątrzkomórkową. Jeśli mechanizmy
naprawcze i regulacyjne nie mogą już skompensować wpływu toksyn
na macierz, występuje choroba na poziomie komórkowym.
Dlatego choroby dotyczące jedynie enzymów regulacyjnych i powodujące
odkładanie toksyn w macierzy zewnątrzkomórkowej nazywane są
odpowiednio chorobami fazy depozycji i impregnacji.
W ten sposób zamiast 2 bloków po 3 fazy występujących w oryginalnej
tabeli dr. Reckewega powstały 3 bloki po 2 fazy.
Więcej informacji o macierzy zewnątrzkomórkowej zamieszczono
w wykładzie „IAH AC Histologia i fizjologia macierzy”.
29
Tabela Ewolucji
Choroby (DET)
Rok 2007
© IAH 2007
30
W wersji tabeli sześciu faz powstałej w latach 90-tych różne tkanki
nie były nazywane zgodnie z ich pochodzeniem embriologicznym.
Stosowano nazwy tkanek wykorzystywane w nowoczesnej medycynie,
z tego względu utracono znaczenie embriologicznego pochodzenia
tkanki. W związku z tym zaistniała konieczność połączenia
precyzyjnego określenia embriologicznego pochodzenia tkanki
i nowoczesnego nazewnictwa stosowanego w codziennej praktyce.
Dlatego w roku 2006 eksperci w dziedzinie homotoksykologii wspólnie
opracowali nową tabelę sześciu faz, obecnie nazywaną Tabelą Ewolucji
Choroby (DET). W porównaniu do poprzednich tabel dokonano wielu
zmian. Dokonano także aktualizacji przykładów chorób występujących
w tabeli.
Obecna tabela uwzględnia lub klasyfikuje tkanki zgodnie z ich
pochodzeniem embriologicznym odnosząc się do ich najbardziej
prawdopodobnych wikariacji w tej samej warstwie zarodkowej.
Zasada sześciu faz pozostaje taka sama pomimo dodania kolorów
od bieli oznaczającej wydalanie toksyn przez organizm do mrocznej
prognozy śmierci komórki i dedyferencjacji. W przeciwieństwie
do oryginalnej tabeli dr Reckewega, mezenchymę zaliczono
do mezodermy, ponieważ w rozwoju zarodkowym mezenchyma rozwija
się z mezodermy. Wynika to jedynie z poprawności histologicznej.
Zgodnie z homeopatycznym podejściem do pacjenta i „Materia Medica”,
zaburzenia umysłowe znajdują się na górze tabeli a nie na dole.
30
Ektoderma
© IAH 2007
31
Po pierwsze widzimy, że klasyfikacja na fazy humoralne, fazy macierzy
i fazy komórkowe zniknęła ze szczytu tabeli. Jest to spowodowane tym,
że w tej tabeli wyraźnie nie ma żadnych odniesień do topograficznej
lokalizacji homotoksyny w organizmie, lecz jedynie do głównego skutku
działania homotoksyny i reakcji organizmu na to działanie. Ponieważ
większość faz płynnie przechodzi od jednej do drugiej, podobnie
poziomy żywej macierzy płynnie przenikają się. Każde odniesienie
do topograficznego umiejscowienia samej homotoksyny mogłoby
prowadzić do fałszywych wniosków, ponieważ choroba spowodowana
przez homotoksynę może wystąpić w miejscu odległym od jej lokalizacji.
Najważniejsze tkanki wywodzące się z ektodermy to skóra, górne drogi
oddechowe, układ nerwowy, oko i autonomiczny układ nerwowy.
Choroby związane z tymi tkankami znajdują się w przedstawionej
na tym slajdzie części tabeli sześciu faz.
31
Endoderma
© IAH 2007
32
Tkankami wywodzącymi się z endodermy są: dolne drogi oddechowe,
przewód pokarmowy i drogi moczowo-płciowe (z wyjątkiem nerek).
Oprócz tych tkanek z endodermy wywodzą się tkanki narządów
wydzielania zewnętrznego (narządów płciowych, układu pokarmowego
i oddechowego) i układ wewnątrzwydzielniczy ze swoimi gruczołami.
Choroby związane z tymi tkankami znajdują się w przedstawionej na tym
slajdzie części tabeli sześciu faz.
32
Mezoderma
© IAH 2007
33
Największa część tabeli jest zajęta przez tkanki położone w głębszych
rejonach organizmu. Jak już wspomniano, w przeciwieństwie do
klasyfikacji dr. Reckewega, mezenchyma (dawna nazwa tkanki łącznej)
należy do mezodermy. Tkankami wywodzącymi się z mezodermy są:
tkanka łączna, kości, krew, układ krążenia, układ chłonny, stawy
(struktury wewnątrzstawowe), nerki, błony surowicze, narządy
rozrodcze (obojga płci) i mięśnie.
Choroby związane z tymi tkankami znajdują się w przedstawionej
na tym slajdzie części tabeli sześciu faz.
33
Ew
ol
u
© IAH 2007
cja
ch
o
ro
b
y
34
Dr H. H. Reckeweg kształcił się w dziedzinie tradycyjnej homeopatii.
Jednym z podstawowych praw tej postaci medycyny jest prawo Heringa.
Według tego prawa choroba ewoluuje w kierunku zdrowia od wewnątrz
na zewnątrz, od narządów ważnych do narządów o mniejszym
znaczeniu, od klatki piersiowej do kończyn (odśrodkowo).
Choroba stłumiona lub przewlekła ma tendencję do przemieszczania się
do głębiej leżących (narządów) tkanek (dośrodkowo).
Dr Reckeweg włączył to prawo do homotoksykologii uwzględniając je
w swej tabeli sześciu faz. Nazwał je przemieszczaniem objawów czyli
„wikariacją”. Obecnie nie stosuje się terminu wikariacja ze względu na
jego etymologię. Dawne określenie „wikariacja progresywna” zastąpiono
terminem „ewolucja choroby”. Termin „ewolucja choroby” oddaje
charakter tego procesu: przemieszczanie się objawów intoksykacji
z lewej na prawą i z góry na dół tabeli.
34
Ew
ol
u
© IAH 2007
cja
ch
o
ro
b
y
35
Ewolucja choroby
Postęp choroby w czasie, czyli progresja choroby od faz znajdujących się po lewej stronie tabeli
sześciu faz na jej stronę prawą nazywamy ewolucją choroby.
Dla pacjenta oznacza to pogorszenie sytuacji, ponieważ homotoksyny zmierzają ku fazie depozycji,
być może nawet wewnątrz komórek, a nie przemian i eliminacji.
Znów chcemy podkreślić fakt, że nie topograficzna lokalizacja homotoksyn jest najważniejsza, lecz jej
działanie. W ewolucji choroby skutki intoksykacji będą przemieszczać się od lewej do prawej strony
tabeli i z góry na dół.
Ewolucja choroby prowadzi do powstania schorzeń przewlekłych. Często za ewolucją choroby stoi
leczenie tłumiące regulację. Kiedy tłumi się chorobę ostrą, homotoksyny mogą ulegać kondensacji
lub wiązać się z macierzą zewnątrzkomórkową.
Po pewnym czasie toksyny mogą zaburzyć wzajemne procesy regulacyjne na poziomie macierzy
zewnątrzkomórkowej, wnikać do komórki lub zaburzać funkcjonowanie komórki z zewnątrz a także
zaburzać komunikację komórki z macierzą zewnątrzkomórkową i innymi komórkami prowadząc do
chorób komórkowych lub nawet toksycznego uszkodzenia materiału genetycznego powodującego
występowanie nowotworów.
Jeśli, na przykład, tłumi się wyprysk (np. miejscowo stosując maści
z kortykosteroidami), homotoksyny powodujące wyprysk, a wyprysk jest biologicznie skutecznym
mechanizmem obrony przeciw homotoksynom wyrażającym się na poziomie skóry, zostaną przez
organizm przemieszczone do innego kanału eliminacji. Może się to odbyć za pośrednictwem
podstawowego układu bioregulacji, krążenia krwi lub układu chłonnego. Jeśli te homotoksyny odłożą
się w komórkach oskrzeli, gdzie mają one być wydalone przez układ oddechowy, będą one wpływały
na ten układ
i mogą, na przykład, spowodować astmę oskrzelową.
Ewolucja choroby może trwać przez wiele dekad. Oznacza to, że pomiędzy dwiema fazami choroby
mogą minąć lata pozornego zdrowia. Dzieje się tak dlatego, że fazy depozycji niemal zawsze
pozostają niezauważone.
Wiele pozornie niewinnych chorób takich, jak grypa, wirusowe choroby wieku dziecięcego, opryszczka
wargowa itd. są poważniejsze w rozumieniu homotoksykologii niż pozornie poważne ostre choroby
zapalne znane w medycynie tradycyjnej takie, jak zapalenie stawów, zapalenie nerek lub ropne
zapalenie pęcherza moczowego. Pierwsza grupa schorzeń ma przecież etiologię wirusową, więc
natychmiast lokalizuje się wewnątrz komórek powodując intoksykację wewnątrzkomórkową związaną
z realnym zagrożeniem nieodwracalnym uszkodzeniem komórek. Druga grupa chorób obejmuje
wszystkie fazy zapalenia, którym może towarzyszyć ból, przez co choroby te wydają się być
poważniejsze, jednak w schorzeniach tych intoksykacja dotyczy przestrzeni międzykomórkowej.
Struktury wewnątrzkomórkowe nie są narażone na uszkodzenie chyba, że dojdzie do powikłań.
35
Ew
ol
u
© IAH 2007
cja
ch
o
ro
b
y
36
Powyższe porównanie wyraźnie wskazuje na potrzebę zmiany podejścia
do schorzeń, jeśli chcemy dokonywać poprawnej, homotoksykologicznej
oceny nasilenia choroby. Nie możemy koncentrować się jedynie na
subiektywnych dolegliwościach chorego, musimy także określić jego
pozycję w tabeli ewolucji choroby lub, co ważniejsze,
prawdopodobieństwo ewolucji w kierunku prawej lub lewej strony tabeli.
Tłumienie biologicznie celowych mechanizmów obronnych organizmu
takich, jak gorączka w zakażeniach wirusowych jest dopuszczalne
jedynie jeśli sytuacja rzeczywiście wymyka się spod kontroli. Tłumienie
nigdy nie powinno być odpowiedzią na pierwsze objawy. Ten rodzaj
terapii w żadnym wypadku nie jest zalecany w profilaktyce.
Możliwe bakteryjne nadkażenie wirusowego zapalenia nosa rzadko
uzasadnia zastosowanie szerokowidmowego antybiotyku. Niemniej
jednak wielu lekarzy rodzinnych przepisuje antybiotyk w takiej sytuacji.
Z punktu widzenia homotoksykologii jest to katastrofa.
Środki tłumiące objawy (antybiotyki, kortykosteroidy, leki
przeciwgorączkowe itd.) rezerwujemy dla leczenia stanów zagrożenia
życia, w których działają one bardzo skutecznie. Jeśli pacjent przyjmował
już wiele takich środków, tracą one skuteczność i w poważnych
zachorowaniach trzeba będzie znacznie podnieść ich (toksyczne) dawki.
36
Ew
ol
u
cja
zd
ro
wi
a
© IAH 2007
37
Przemieszczanie się chorób z prawej strony do lewej w tabeli ewolucji choroby
nazywamy ewolucją zdrowia. Dawna nazwa tego procesu brzmiała „wikariacja
regresywna”. Zarzucono ten termin ze względu na jego etymologię, która nie
wyjaśnia istoty omawianego procesu. Ewolucja zdrowia zachodzi
w „zdrowiejącym” organizmie i służy jedynie jednemu celowi: eliminacji.
Wspomniany pacjent z astmą oskrzelową, który nie ma już od jakiegoś czasu
ataków choroby, ale ma wyprysk, podlega właśnie ewolucji zdrowia.
Homotoksyny przemieszczają się z głębszych tkanek na powierzchnię ciała.
Homotoksykolog spróbuje leczyć wyprysk bioterapeutycznie, wspomagając
mechanizmy obronne miejscowo w macierzy zewnątrzkomórkowej,
przez co homotoksyny będą unieczynnione i wydalone.
Ewolucja zdrowia nie zawsze jest dla chorego mniej uciążliwa niż sama
choroba. Zapalenie stawów jest bardziej bolesne niż ich zwyrodnienie,
wyprysk jest widoczny, astma nie zawsze daje wyraźne objawy, biegunka
po przewlekłym zaparciu może być błogosławieństwem w rozumieniu
homotoksykologicznym, jednak przekleństwem dla pacjenta.
Dlatego kluczowe znaczenie ma dostarczenie pacjentowi odpowiedniego
wsparcia, motywacji i wyjaśnienie dlaczego fazy reakcji i eliminacji są takie
ważne. W każdym wypadku tłumienie objawów wynikających z ewolucji
zdrowia jest bezwzględnie przeciwwskazane z wyjaśnionych już względów.
Musimy bioterapeutycznie wspierać mechanizmy organizmu, a nie próbować
opanowywać je. Takie działanie mogłoby przeciwstawiać się celowym
mechanizmom obronnym organizmu, czego należy unikać za wszelką cenę.
37
Jak klasyfikować choroby przy
pomocy tabeli ewolucji choroby?
Drzewo decyzyjne
© IAH 2007
W tej części wykładu przyjrzymy się dokładniej cechom każdej fazy
choroby. Na koniec przedstawimy drzewo decyzyjne, przy pomocy
którego, zadając proste pytania, określimy odpowiednią fazę danej
choroby.
Ponieważ leczenie antyhomotoksyczne zależy od fazy choroby,
prawidłowe określanie faz chorób przez studenta jest obowiązkowe.
38
• Tabela Ewolucji Choroby jest
dynamiczną,
homotoksykologiczną klasyfikacją
chorób. Sześć faz odnosi się do
procesów, którym różne tkanki
organizmu poddają obecne w nich
homotoksyny.
© IAH 2007
39
Główną cechą tabeli ewolucji choroby jest to, ze bierze ona pod uwagę
dynamiczny aspekt choroby. Ta sama homotoksyna może z czasem
powodować różne fazy choroby. W celu oceny aktualnego stanu naszego
pacjenta musimy mieć możliwość oceny ewolucji choroby w przeszłości
(wywiad dotyczący przebiegu choroby) i możliwej dalszej ewolucji choroby
(podejście profilaktyczne).
Reakcja organizmu na obecność homotoksyn określa aktualną fazę
choroby, więc nie sama homotoksyna, lecz sposób, w jaki organizm radzi
sobie z nią jest podstawowym parametrem.
39
Faza wydalania
• Organizm jest w stanie
hipereksksrecji bez mobilizacji
mechanizmów obronnych.
• Oprócz wzmożonego wydalania
nie ma klinicznych objawów
choroby.
© IAH 2007
40
Fazy wydalania obejmują wszystkie procesy wzmożonego wydzielania
(przez układ wewnątrzwydzielniczy) i wydalania odbywającego się
w różnych narządach i tkankach. Ponieważ te wydzieliny i wydaliny
są produkowane we wzmożonych ilościach w porównaniu do stanu
prawidłowego w danej populacji, należy uznać je za pierwsze stadium
choroby. Oczywiście obecność homotoksyn stanowi uśpione zagrożenie
i konieczna jest detoksykacja, jednak w normalnych warunkach narządy
dokonujące detoksykacji i układy wydalnicze wyeliminują homotoksyny
bez żadnych objawów klinicznych.
Chociaż normalne życie wiąże się z pewną intoksykacją, organizm radzi
sobie z nią bez żadnych wyraźnych objawów działania mechanizmów
obronnych, zatem eliminacja toksyn odbywa się po prostu poprzez
wzmożone wydalanie, a pacjent nie wykazuje żadnych innych objawów
klinicznych.
40
Faza zapalenia
• Mobilizacja mechanizmów
obronnych
• Proces zapalny ma na celu
oczyszczenie macierzy
zewnątrzkomórkowej
• -itis (łac. Zapalenie)
© IAH 2007
41
Kiedy homotoksyny nagromadzą się na poziomie macierzy
zewnątrzkomórkowej, mobilizacji ulegną mechanizmy obronne,
mające na celu eliminację intoksykacji. Miejscową manifestację działania
mechanizmów obronnych nazywamy zapaleniem, dlatego wszystkie ostre
zapalenia zaliczamy do fazy zapalenia.
Ważne jest to, że zapalenie postrzegamy jako próbę usunięcia toksyn
podejmowaną przez organizm. Fagocytoza może być uznana za pierwszy
etap detoksykacji.
Widoczne mogą być wszystkie cechy zapalenia: obrzęk, zaczerwienienie,
ból, nadmierne ucieplenie i nieprawidłowe funkcjonowanie zajętej tkanki.
Zapalenie można określić jako „czyszczenie ciśnieniowe” macierzy.
Komórka nie jest włączona w ten proces, chociaż procesy zapalne mogą
ją uszkadzać (np. wolne rodniki uwalniane przez aktywowane neutrofile).
41
Faza depozycji
• Homotoksyny są gromadzone w
macierzy zewnątrzkomórkowej
• Bez objawów klinicznych,
nieliczne dolegliwości
• Poważne zagrożenie zaburzeń
funkcjonowania komórek i ich
przewlekłej intoksykacji przez
znajdujące się w ich sąsiedztwie
homotoksyny
© IAH 2007
42
Jeśli procesy zapalne zostaną zablokowane lub ilość homotoksyn wymknie
się spod kontroli, organizm rozpocznie (tymczasowe) gromadzenie lub
odkładanie homotoksyn. W pierwszej kolejności odbywać się to będzie
na poziomie macierzy zewnątrzkomórkowej. Dosłownie homotoksyny
wiążą się z trójwymiarową siecią proteoglikanów.
Rozwija się zatem dość niebezpieczna sytuacja, ponieważ w fazach
depozycji można zaobserwować jedynie nieliczne objawy kliniczne,
a pacjent (początkowo) zgłasza bardzo nieliczne dolegliwości,
jednocześnie gromadzenie toksyn zagraża życiu komórek i ich
odpowiedniemu funkcjonowaniu. Wtargnięcie homotoksyn do komórek
lub wystąpienie rozmaitych zaburzeń ich funkcji spowodowanych przez
homotoksyny znajdujące się na zewnątrz jest jedynie kwestią czasu.
42
Faza impregnacji
• Homotoksyny wnikają do
komórek lub intoksykują je
z zewnątrz
• Choroby często przebiegają
pod postacią zaostrzeń i
długotrwałych remisji
• Możliwe są ostre stany
zagrożenia życia
© IAH 2007
43
Kiedy homotoksyny wnikną do komórki z macierzy zewnątrzkomórkowej
lub zaczną wywierać wpływ na komórki z zewnątrz, pojawiają się choroby
fazy impregnacji. Procesy metaboliczne kolejnych komórek ulegają
zahamowaniu. Obserwujemy coraz większe zaburzenia funkcjonowania
komórek, a reakcje organizmu na homotoksyny często nie są już celowe.
Często obserwujemy długotrwałe okresy remisji, po których nawet
minimalne dawki określonej homotoksyny powodują nadmierne reakcje
mechanizmów obronnych organizmu (astma, katar sienny, migrena,
choroba wrzodowa żołądka itd.).
Fazy impregnacji można osiągnąć w ciągu bardzo krótkiego czasu.
Zależy on od rodzaju homotoksyny. Większość wirusów wnika do komórek,
aby w nich się namnażać. Dzieje się to szybko i chociaż organizm stara
się opracować odpowiednią strategię obrony (przeciwciała) i wyeliminować
zakażone komórki (aktywność limfocytów T i komórek NK), jest to ostra
faza impregnacji ze względu na obecność homotoksyn wewnątrz komórek.
Nawet po pełnej odbudowie tkanki i uzupełnieniu utraconych komórek,
choroba wirusowa pozostaje w fazie impregnacji przez cały czas obecności
wirusa, ponieważ wirus integruje się z materiałem genetycznym komórki.
W zespołach związanych z przebytymi chorobami wirusowymi stan taki
może trwać bardzo długo, nawet przez lata.
43
Faza degeneracji
• Komórka ginie z powodu
zatrucia
• Choroby zwyrodnieniowe
• Końcówka -ozy
• Utrata właściwości tkanek lub
ich twardnienie
© IAH 2007
44
Wewnątrzkomórkowe zatrucie homotoksynami lub wewnątrzkomórkowe
efekty działania homotoksyn znajdujących się na zewnątrz powodują na
tym etapie choroby śmierć komórki. Postęp intoksykacji powoduje utratę
funkcji zajętej komórki aż do jej śmierci. Po dłuższym czasie obserwujemy
zanik tkanek i ograniczenie funkcji całej zajętej tkanki.
Z definicji, fazy degeneracji obejmują przewlekłe choroby zwyrodnieniowe,
większość z nich z czasem staje się nieodwracalna.
44
Faza dedyferencjacji
• Niekontrolowane namnażanie
komórek
• Nowe komórki mają cechy
komórek macierzystych
(niezróżnicowanych) – mogą
różnicować się w rozmaitych
kierunkach
• Nowotwory
• Utrata funkcji tkanki
© IAH 2007
45
W fazach dedyferencjacji występują wszystkie choroby, których główną
cechą jest proliferacja komórek (wzrost tkanek). Komórki tracą swoje
specyficzne cechy (odwrócenie różnicowania zachodzącego
w okresie rozwoju zarodkowego) i przeistaczają się w komórki
pluripotencjalne mogące łatwo migrować do innych okolic ciała
(przerzuty). Wszystkie nowotwory złośliwe zaliczają się do tej fazy
choroby.
45
© IAH 2007
46
Na kolejnych slajdach omówimy kilka zagadnień, dzięki którym łatwiej nam
będzie umieścić chorobę pacjenta w odpowiednim miejscu Tabeli Ewolucji
Choroby. Drzewo decyzyjne nie zawsze umożliwia jednoznacznych
odpowiedzi, jednak w większości przypadków jest bardzo użyteczne.
Opierając się na danych klinicznych, można odpowiedzieć na wszystkie
pytania i prawidłowo określić fazę choroby. Jak się przekonamy
z innych wykładów, klasyfikacja choroby pacjenta przy pomocy tabeli
pozwala na określenie nasilenia choroby i ustalenie planu leczenia
odpowiedniego do aktualnego stanu pacjenta.
46
Drzewo decyzyjne
Objawy
Charakterystyka fazy
© IAH 2007
Leczenie
47
Po pierwsze, musimy przyjrzeć się prezentowanym przez pacjenta
objawom, porównać je z cechami poszczególnych faz Tabeli Ewolucji
Choroby i wyciągnąć wnioski określające charakter koniecznego leczenia.
Nie wszystkie fazy choroby leczy się w ten sam sposób, w związku z czym
opracowano drzewo decyzyjne.
47
Uszkodzenie chromosomów,
Komórki atypowe,
Jawny proces nowotworowy
Obecność nowotworu
Obecność stanu przednowotworowego
NIE
Uszkodzenie tkanek
Obecność degeneracji
NIE
Uszkodzenie enzymów,
Zaburzenia czynności
Zaostrzenia i
okresy bezobjawowe
© IAH 2007
Zaburzenia czynnościowe
na poziomie tkanek
Tak:
Leczenie
PPG, MPG;
CPG, ORPG
Tak:
Leczenie
PPG, MPG;
CPG, ORPG
Tak:
Leczenie
PPG, MPG;
CPG, ORPG
48
W drzewie decyzyjnym zaczynamy od najgorszego, możliwego scenariusza
i postępujemy w kierunku najbardziej pomyślnego.
Po pierwsze oceniamy czy z punktu widzenia medycyny konwencjonalnej mamy
do czynienia z nowotworem lub stanem przednowotworowym. Na poziomie
komórki oznacza to uszkodzenie chromosomów, możliwą obecność komórek
atypowych lub jawny proces nowotworowy. W takim wypadku choroba jest w fazie
dedyferencjacji, a leczenie powinno obejmować wszystkie 3 filary
homotoksykologii, mianowicie:
1. oczyszczanie i detoksykację, 2. immunomodulację oraz 3. wspomaganie
komórek i narządów.
Te cele osiągamy stosując leki zawierające preparaty roślinne (PPG), preparaty
mineralne (MPG), katalizatory (CPG) i organopreparaty (ORPG).
Jeśli nie występują cechy nowotworu złośliwego, przesuwamy się do niższej
części drzewa, do następnej fazy i szukamy cech degeneracji. Klinicznie będzie
się ono manifestowało uszkodzeniem tkanek. Jeśli stwierdzimy cechy
uszkodzenia tkanek, choroba znajduje się w fazie degeneracji i znów konieczne
są wszystkie 3 filary homotoksykologii, ponieważ oprócz terapii skierowanej
na macierz zewnątrzkomórkową, należy przywrócić zdolności autoregulacji
mechanizmów obronnych organizmu, a wspomagając działanie komórek
i narządów należy kompensować utratę komórek.
Jeśli nie występują cechy degeneracji, szukamy zaburzeń czynnościowych na
poziomie tkankowym. Możemy znaleźć cechy uszkodzenia układów
enzymatycznych, zaburzenia czynnościowe, mogą występować zaostrzenia
choroby z okresami remisji. Jeśli mamy do czynienia z taką sytuacją, pacjent jest
w fazie impregnacji, a w planie leczenia należy uwzględnić wszystkie 3 filary
homotoksykologii.
48
Nieprawidłowy, łagodny
rozrost tkanek lub odkładanie
substancji
Odkładanie
NIE
Proces zapalny
(pojedynczy epizod)
Ostre zapalenie
Tak:
Leczenie
PPG, MPG
Tak:
Leczenie
PPG, MPG
NIE
Wzmożone wydzielanie
homotoksyn w ramach
normalnych procesów
fizjologicznych
Wzmożone wydalanie płynów
i wydzielanie
neurotransmiterów
Tak:
Leczenie
PPG, MPG
© IAH 2007
49
Jeśli nie występują cechy uszkodzenia układów enzymatycznych lub
tkanek, szukamy cech depozycji toksyn. Klinicznie możemy znaleźć
nieprawidłowy, łagodny rozrost tkanek lub odkładane substancje.
Jeśli mamy do czynienia z taką sytuacją, pacjent jest w fazie depozycji
i konieczne jest zastosowanie dwóch pierwszych filarów
homotoksykologii (oczyszczania i detoksykacji z jednej strony
i immunomodulacji z drugie strony).
Nie stosuje się w takiej sytuacji organopreparatów ani katalizatorów.
Jeśli nie stwierdzamy cech depozycji, poszukujemy cech ostrego
zapalenia. Klinicznie manifestuje się ono ostrym stanem zapalnym.
W takiej sytuacji pacjent jest w fazie zapalenia, w tej sytuacji także
zastosowanie znajdują dwa pierwsze filary homotoksykologii.
Jeśli nie stwierdzamy cech zapalenia, a stwierdzamy wzmożone
wydalanie płynów, wydzielanie neurotransmiterów lub innych produktów
organizmu, pacjent jest w fazie wydalania. W takiej sytuacji, w większości
przypadków, pierwszy filar homotoksykologii (oczyszczanie) wystarczy
do wyleczenia pacjenta. W niektórych wypadkach immunomodulacja
może przyspieszyć oczyszczanie organizmu i zapobiec nawrotom
choroby.
49
Trzy filary homotoksykologii:
RAMY CZASOWE LECZENIA
DETOKSYKACJA
IMMUNOMODULACJA
© IAH 2007
REGULACJA
DZIAŁANIA
NARZĄDÓW
50
Musimy zrozumieć, że kiedy proces chorobowy przekroczy przedział
regulacja/ kompensacja w Tabeli Ewolucji Choroby, proste
oczyszczanie, nawet skojarzone z leczeniem immunomodulacyjnym,
nie wystarczy do wyleczenia pacjenta ze względu na objęcie procesem
chorobowym komórki. W schorzeniach znajdujących się po prawej
stronie przedziału biologicznego, zajęte jest wnętrze komórki.
Aby zapobiec dalszemu uszkodzeniu komórki (i tkanki, a zatem
narządu) konieczne jest dodatkowe wspomaganie narządu.
W medycynie antyhomotoksycznej wspomaganie narządów jest
prowadzone poprzez stosowanie preparatów złożonych. Wspomaganie
komórek jest prowadzone poprzez stosowanie katalizatorów
(izolowanych lub włączonych w skład preparatów złożonych).
50
Podstawowe pytania w homotoksykologii (1)
• Jakie jest aktualne rozpoznanie kliniczne ?
• Gdzie to rozpoznanie znajduje się w Tabeli Ewolucji Choroby?
• Jakie dane kliniczne można uzyskać z dotychczasowego
przebiegu choroby?
• Czy aktualne rozpoznanie jest związane z dotychczasowym
przebiegiem choroby?
© IAH 2007
51
Pytania znajdujące się na kolejnych slajdach muszą pomóc nam określić
strategię terapeutyczną, począwszy od dotychczasowego przebiegu
choroby i jej aktualnej i poprzednich pozycji w Tabeli Ewolucji Choroby.
Logiczna kolejność pytań musi prowadzić do wyboru odpowiednich
preparatów antyhomotoksycznych, które powinny znaleźć się
w protokole leczenia.
51
Podstawowe pytania w homotoksykologii (2)
• Jaki rodzaj ewolucji choroby lub zdrowia zachodzi u pacjenta
(jeśli dotyczy)?
• Jakie są konsekwencje terapeutyczne tej ewolucji?
• Jak uwzględnić je w protokole leczenia aktualnej choroby?
© IAH 2007
52
52
Podstawowe pytania w homotoksykologii (3)
• Jakie leki należy wziąć pod uwagę?
• Leki oczyszczające
• Leki regulujące proces zapalny
• Leki wspomagające komórkę
• Leki wspomagające czynność narządów
• Poprawa jakości życia
• Leczenie objawowe
• Jak wygląda ostateczny protokół leczenia?
© IAH 2007
53
53
Dodatkowa literatura
© IAH 2007
54
Hans-Heinrich Reckeweg
• Urodził się 9 maja 1905 w Herford
• W latach 1924-1930 studiował medycynę w
Würzburgu, Berlinie, Münster i znów w
Berlinie
• W roku 1930 obronił pracę doktorską na
temat leczenia dietetycznego owrzodzenia
żołądka
• W latach 1930-1932 odbył staż w
Völklingen i Harburgu
© IAH 2007
55
Hans Heinrich Reckeweg urodził się 9 maja 1905 roku w Herford
w Westfalii jak najmłodsze z pięciorga dzieci. Hans Heinrich miał bardzo
liczne zainteresowania, grał na fortepianie i jeszcze jako człowiek dorosły
niekiedy demonstrował swoje umiejętności w tej dziedzinie, później
zaczął poświęcać swój wolny czas malarstwu.
Jego ojciec Heinrich-Friedrich Reckeweg był nauczycielem,
jednak w późniejszym wieku zajął się homeopatią. Ojciec Hansa był
bardzo zadowolony z tego, że jego najmłodszy syn wybrał medycynę
i studiował na uniwersytetach w Würzburgu, Berlinie, Münster aby
finalnie zakończyć studia w Berlinie. Już podczas studiów dr Reckeweg
bardzo interesował się toksykologią i medycyną naturalną.
Szczególnie zajęcia z prof. Augustem Bierem doprowadziły go
do przekonania, że delikatna medycyna jest jego powołaniem.
W tych latach dr Reckeweg rozpoczął gruntowną naukę homeopatii.
Praktykę lekarską dr Reckeweg rozpoczął w ramach dwuletniego stażu
w Völklingen i Harburgu.
55
Hans-Heinrich Reckeweg
• Pierwszego maja 1935 roku rozpoczął
praktykę w Berlinie jako lekarz z prawem
do wydawania leków
• W 1936 roku założył firmę Heel (Herba est
ex luce)
• 26 własnych produktów: krople Heel
• W latach 1948-1949 stworzył teorię
homotoksykologii
© IAH 2007
56
Po dwuletnim stażu, w 1935 roku rozpoczął własną praktykę. Typowo dla
swoich czasów w tym okresie uzyskał też prawo do wydawania leków.
Ponieważ stosował swoje własne środki homeopatyczne, potrzebował
laboratorium, aby je przygotowywać. Dlatego w 1936 roku założył firmę
Heel. Jej nazwa jest skrótem łacińskich słów „herba est ex luce”,
co znaczy „roślina/ zioło pochodzi ze światła”. Początkowo opracował
26 produktów, które nazwał „Heel’s Tropfen”, co po niemiecku oznacza
„Krople Heel”. Później rozszerzył wprowadzając produkty, które znamy
dzisiaj.
W latach 1948 i 1949 opracował teorię homotoksyn powodujących
choroby. Chociaż już wcześniej istniały artykuły i wykłady dotyczące
podstawowych zasad homotoksykologii, dopiero w 1955 roku dr Reckeweg
wydał książkę „Homotoksyny i homotoksykozy – zasady syntezy
w medycynie”.
56
Hans-Heinrich Reckeweg
• W latach 1945-1955 praktykował
medycynę w Tribergu
• W roku 1952 opublikował w Münchener
Medizinische Wochenschrift artykuł
• „Homotoksyny i możliwości leczenia
homotoksykoz”
• W roku 1955 „Homotoksyny i
homotoksykozy – zasady syntezy
w medycynie”
© IAH 2007
57
Dr Reckeweg był znakomitym wykładowcą i potrafił przekonać wielu
ze swoich słuchaczy do podążania swoją drogą delikatnej medycyny
integracyjnej. Po latach praktyki, wielu wykładach i artykułach,
w 1955 roku ostatecznie opublikował książkę o swojej integracyjnej
metodzie leczenia. Ta podstawowa praca do dzisiaj inspiruje wielu
studentów do pogłębienia swojej wiedzy na temat homotoksykologii.
57
Hans-Heinrich Reckeweg
• W roku 1955 przeprowadził się do BadenBaden
• W roku 1961 założył International Society
of Homotoxicology (Międzynarodowe
Towarzystwo Homotoksykologiczne)
• W roku 1962 założył „Homotoxin-Journal”
• Założył International Society of Biological
Medicine (Międzynarodowe Towarzystwo
Medycyny Biologicznej)
• W roku 1972 założył pismo “Biologische
Medizin” (Medycyna Biologiczna)
© IAH 2007
58
Po przeprowadzce do Baden-Baden w Niemczech, zwiększyła się
popularność środków firmy Heel. W Baden-Baden szybko rozwijała się
siedziba firmy.
W roku 1961 dr Reckeweg założył International Society of Homotoxicology
(Międzynarodowe Towarzystwo Homotoksykologiczne), w celu zrzeszenia
homotoksykologów, początkowo tylko niemieckich, potem także
zagranicznych.
Pismo „Homotoxin Journal” służyło do informowania lekarzy o nowych
odkryciach w homotoksykologii, skutecznych protokołach leczenia,
kongresach itd. W roku 1972 pismo to zastąpione zostało przez pismo
“Biologische Medizin” (Medycyna Biologiczna).
58
Hans-Heinrich Reckeweg
• W roku 1976 opublikował książkę
„Homotoksykologia – całościowa wizja
syntezy w medycynie”
• W roku 1978 opublikował książkę
„Zagadnienia chorób nowotworowych”
• W latach 1977 i 1981 opublikował
książkę „Homeopathia Antihomotoxica”
• W roku 1978 sprzedał firmę Heel
Stefanowi Quandtowi
• W roku 1978 wyemigrował do USA
© IAH 2007
59
W późniejszych latach dr Reckeweg prowadził bardzo aktywne życie
wydając wiele książek dotyczących różnych zagadnień homotoksykologii.
Opublikował nawet Materia Medica – spis składników stosowanych
w jego lekach.
W roku 1978 dr Reckeweg sprzedał firmę, która do tego czasu była firmą
rodzinną, firmie Delton i jej głównemu udziałowcowi Stefanowi Quandtowi.
Dzięki temu możliwe były olbrzymie inwestycje w laboratoria Heel,
a w ciągu następnych lat produkty Heel stały się dostępne
w ponad 70 krajach świata.
Dr Reckeweg wyemigrował z rodziną do Stanów Zjednoczonych,
gdzie w Albuquerque w stanie Nowy Meksyk założył nową firmę BHI
(Biological Homeopathic Industries), aby wprowadzić homotoksykologię
na rynek amerykański. Stworzył 52 nowe produkty znane jako produkty
BHI. Dziś, także ta firma jest własnością i firmy Ergo-Pharm,
farmaceutycznego działu holdingu finansowego „Delton”, własności Stefana
Quandta. Firma BHI zmieniła nazwę na Heel Inc.
59
Hans-Heinrich Reckeweg
• W roku 1978 założył firmę BHI, opracował
52 nowe leki homeopatyczne
• 13 czerwca 1985 roku zmarł w szpitalu
Bircher-Benner w Zurychu
© IAH 2007
60
Na początku lat osiemdziesiątych dr Reckeweg doznał udaru mózgu,
którego skutki odczuwał do końca życia. Przekazał prawa własności do
swojej amerykańskiej firmy córce Monice Doerper-Reckeweg
i zięciowi Friedrichowi Doerperowi.
W wieku 80 lat dr Hans Heinrich Reckeweg zmarł w Zurychu
w Szwajcarii. W tym czasie założona przez niego firma stała się drugim
światowym producentem leków medycyny komplementarnej.
Homotoksykologia jest obecnie dziedziną medycyny zgłębianą
i stosowaną przez tysiące lekarzy rodzinnych i specjalistów na całym
świecie.
Co drugi homeopatyczny lek złożony stosowany na świecie pochodzi
z firmy Heel.
60