OSTRORÓG i OSTRORÓG

OSTRORÓG
i OSTRORÓG - GORZEŃSKI
herbu Nałęcz niezawiązany
hrabiowie
Herb: w polu czerwonym Nałęcz o końcach założonych, na hełmie w koronie
między dwoma jelenimi rogami murzyn z zawiązanymi oczyma. Przy nadaniu
w 1410 Ostrorogom tytułu hrabiowskiego, cesarz Zygmunt Luxemburski
zmienił ich herb w następujący sposób: tarcza w czworo przedzielona, w 1 i 4
części w polu czerwonym herb Nałęcz, (jak wyżej), w 2 i 3 częściach złotych
orzeł cesarski czarny - nad tarczą dwa hełmy w koronach; na prawym między
rogami jeleniemi murzyn z zawiązanemi oczami, na lewym pół orła cesarskiego
czarnego; w wieku XVI i części XVII stulecia wielu z członków tej rodziny
nakrywało tarczę mitrą książęcą.
Że Ostrorogowie są gałęzią rodziny Dzierzykrajów przedchrześciańskich
udzielnych władców na Człopie, należą zatem do najdawniejszych naszych
rodzin, a do bardzo szczupłej liczby tych, których dzieje ściśle są z dziejami
naszego państwa złączone, przyjąwszy chrzest z Mieczysławem byli z jego
synem Chrobrym twórcami polskiej monarchii, a dzielnymi obrońcami jej
niezależności pod następcami tego monarchy, przeważnie przyłożywszy się do
wyniesienia na tron dynastii Jagielońskiej, zaszczytnie jej przez blisko dwa
wieki służyli; w szczęściu i niedoli wierni domowi Wazów, zeszli z widowni
politycznej dopiero z upadkiem ojczyzny, jak gdyby walący się jej tron, który
niegdyś wznieśli a przez dziesięć wieków podtrzymywali, przygniótł ich swoim
ciężarem; niezatarte przeciez ślady zostawili w dziejach; a na każdej stronicy
znajdziesz ich nazwisko, tak na początkowej jak i na ostatniej.
Podług uczonych i sumiennych badań, historyka tego domu hr. Zygmunta
Gorzeńskiego - Ostroroga, protoplastą tej znakomitej starodawnej i zasłużonej
krajowi rodziny, był Dzierzykraj (Dirsko) Comes z Człopy między latami 1140 a
1200 żyjący, jego syn Dobrogost wojewoda poznański zabity w bitwie pod
Ujściem 1226, broniąc praw Władysława Laskonogiego przeciwko jego
synowcowi Odoniczowi, otrzymawszy w nagrodę zasług obszerne w
Wielkopolsce majątki a między innymi Ostroróg i Szamotuły, od pierwszego z
nich wziął według ówczesnego zwyczaju nazwę Ostroróg, i tę jako nazwisko
przekazał swoim potomkom. Jego syn Tomisław (Tomasz) kasztelan poznański
ze swym synem także Tomisławem podczaszym książęcym, rozgniewawszy na
siebie Przemysława ks. Poznańskiego, że nie chcieli popierać jego zaborczych
względem brata Bolesława księcia kaliskiego zamysłów, byli od niego rok cały
1249-1250 więzieni. Z pięciu synów kasztelana Tomisława, Sędziwój był
podczaszym książęcym, Mikołaj wojewodą krakowskim. Piotr wojewodą
sandomirskim 1287. Jan z przydomkiem "Garbisz" biskupem poznańskim
1290, a Tomisław z podczaszego książęcego wojewodą poznańskim 1300, był
to mąż rozumny, buntowniczych i samolubnych dążności innych
wielkopolskich baronów, nietylko nie podzielał, ale broniąc praw do tronu
Władysława Łokietka, dzielnie stawał w jego obronie; w ówczesnej zatem ruinie
odwiecznych możnych wielkopolskich rodzin, nietylko dom swój od upadku
zachował, ale podniósł jeszcze jego znaczenie hojną wdzięcznością dwóch
ostatnich Piastów. Z jego trzech synów Mikołaj był kasztelanem krakowskim,
Dobrogost z przydomkiem "mały" wojownik i zwycięzca Ślązaków był
właściwym protoplastą znakomitej rodziny Szamotulskich a Tomisław
wojewoda krakowski † 1318, zostawił trzech synów: Hektora dziedzica na
Pakości, podczaszego kujawskiego, Stanisława na Sempelborgu sędziego
kujawskiego, protoplastę zgasłej rodziny Sempelborgskich i Wojciecha
wojewodę brzesko-kujawskiego, którego trzej synowic Dzierzek z przydomkiem
"Grochola", kasztelan santocki, Jan z Słupy kasztelan poznański (w 1391) i
Mikołaj kasztelan łęczycki, wierni dynastii piastowskiej i chcąc ją utrzymać na
tronie, czynny wzięli udział w tak zwanej wojnie Nałęczan z Grzymałami; po
Dzierzku Grocholi zmarłym koło r. 1390 zostało liczne potomstwo, po większej
części bezdzietne, z którego Stanisław-Otto, mąż rycerski i na dworze cesarza
Zygmunta Luxemburczyka zasłużony, otrzymał od tego monarchy w r. 1410
tytuł hrabiowski państwa rzymskiego z odmianą herbową. Z jego synów
Dobrogost kasztelan Kamieński, dziedzic na Kolnie, Gorzeniu i innych
majątkach Jest protoplastą zasłużonej krajowi rodziny Gorzeńskich a Sędziwój
starszy syn Stanisława, wojewoda poznański i starosta wielkopolski zmarły
1439. Znakomitość swojego czasu, dzielny wojownik i mąż stanu, przeważnie
przyłożył się do zwycięstwa nad Krzyżakami pod Grunwaldem i pobił ich na
głowę pod Koronowem r. 1410, w r. 1432 zdobył całą Marchię, dzielnie walczył
przeciwko Czechom popierając elekcję królewicza Kazimierza, zabiegi w. ks.
Witolda o koronę królewską litewską udaremnił, w 1434 przyłożył się do
utrzymania na tronie królewicza Władysława. Z żony Barbary de Werbna z
Rydzyny, zostawił trzech synów, z tych Dobrogost kasztelan gnieźnieński od
swego dziedzictwa Lwowka w Wielkopolsce nazywany Lwowskim, był
protoplastą rodziny Ostrorogów-Lwowskich, która wydawszy sześciu
senatorów, zgasła na Jerzym staroście międzyrzeckim † r. 1623.
Stanisław, starszy syn wojewody Sędziwoja, wojewoda poznański 1477,
znakomity mąż stanu i dyplomata, czternaście poselstw do różnych
postronnych mocarstw i do Litwy odbył, w czasie nieobecności króla
Władysława III władzę namiestniczą w Wielkopolsce sprawował, we wszystkich
ważniejszych sprawach publicznych kraju czynny brał udział, mniej szczęśliwy
w wyprawach wojennych, jeden z pierwszych z pola walki pod Chojnicami
(1454) ustąpił, a w 1474 niefortunnie walczył ze Ślązakami, również
niefortunnymi były jego starania dążące do opanowania księstwa
Raciborskiego, które po wygaśnięciu władców płci męskiej, przechodziło
prawem sukcesji na jego synową Helenę (p. n.) gdyż książęta śląscy dalecy
pokrewni jego synowej, przeszkodzili mu w zajęciu bogatej spuścizny; jego syn
Jan doktor obojga prawa wojewoda poznański, jeden z najuczeńszych mężów
swojego czasu autor słynnego dzieła ,,0 poprawie rzeczypospolitej" swoje
piśmienne teorie udowadniał czynem, na wszystkich prawie sejmach
występując w obronie powagi i prerogatyw tronu i z żądaniem ograniczenia co
raz więcej wzrastających swobód stanu rycerskiego i przywłaszczeń posłów,
również, jakkolwiek gorliwy katolik, śmiało powstawał przeciwko zbytecznym
przywilejom stanu duchownego i żądał aby odsunięte zostało od spraw
publicznych, a poświęciło się wyłącznie służbie kościelnej; na nieszczeście gdy
rozumna część narodu podzielała zasady Ostroroga, odsuwał je ogół
zabałamucony samolubstwem i podniecany od demokratycznych krzykaczy,
umarł ten wielki mąż 1502, miał dwie żony Helenę Piastównę księżniczkę
Raciborską na Śląsku, przez którą nabył prawa dziedzictwa do tego księstwa,
udaremnione przecież chciwością dalekich krewnych swej żony, i Dorotę
Bardzką kasztelankę Lędzką, z niej było trzech synów: Stanisław kasztelan
kaliski † 1518 i Achilles bezpotomni i najstarszy Wacław kasztelan kaliski †
1527 z którego synów Jakub jenerał wielkopolski, mąż niepospolitej nauki i
wymowy, przeszedłszy na wyznanie husyckie (braci czeskich) był jednym z
najgorliwszych jego obrońców i rozkrzewicieli a w 1563 otrzymał od króla
Zygmunta Augusta przywilej zapewniający mu wolność obrządków, założył też
szkoły tego wyznania w Ostrorogu, które pod opieką jego syna Jana doszły do
wysokiego stopnia rozwoju, drugi jego syn Wacław z żony Katarzyny
Leszczyńskiej wojewodzianki brzesko-kujawskiej zostawił czterech synów
bezdzietnych, z których Sędziwój kasztelan międzyrzecki † 1625, Stanisław
młodszy syn Wacława kasztelana kaliskiego dziedzic na Grodzisku, wojewoda
kaliski również jak brat Jakób, gorliwy dysydent, z żony Zofii Tęczyńskiej
wojewodzianki sandomierskiej dziedziczki na hrabstwie Kryłowskim zostawił
dwóch synów z tych Mikołaj (młodszy) kasztelan bełzki bezpotomny a starszy
Jan wojewoda poznański, mąż uczony i wymowny a nieprzyjaciel anarchii,
śmiało stawał w obronie Zygmunta III tak przeciwko nierozważnej opozycji
Jana Zamojskiego, jak i rewolucyjnym zamysłom rokoszan Zebrzydowskiego,
autor cennego dzieła pod tytułem "Myśliwstwo z ogary" i kilku innych, umarł
1622 przeszedłszy na wyznanie katolickie. Miał dwie żony Katarzynę Mielecką
wojewodziankę podolską i Zofię księżniczkę Zasławską. Z pierwszej był syn
Mikołaj z drugiej Stanisław, Jan, Kazimierz i Sędziwój. Z tych braci Stanisław
kanonik krakowski umarł młodo w opinii świętości, Kazimierz i Sędziwój
bezdzietni, Jan zostawił syna Jerzego, po którym Adam, a w zakonie Anioł
ksiądz karmelita † 1732.
Mikołaj najstarszy z synów wojewody Jana, podczaszy wielki koronny,
marszałek izby poselskiej 1632 ostatnia znakomitość swojego domu, mąż
niepospolitej nauki i wymowy, popularności ogronmej, bo w sprzeczności ze
swymi przodkami, gorący obrońca swobód szlacheckich i Liberum Veto, dla
utrzymania też tej popularności senatorskich dostojeństw odmawiał, w roku
1638 usilnie popierał uchwałę konstytucji przeciwnej tytułom zagranicznym,
jako ubliżającym równości; osobiście mężny, przyłożył się do zwycięstw nad
Kozakami pod Barem i Międzybożem a w oblężeniu zbaraskiem 1649 chlubne
dał dowody dzielności, lecz nieposiadając przymiotów potrzebnych dobremu
wodzowi, jeden z trzech regimentarzów wojska koronnego 1648, haniebnej
porażce pilawieckiej nie umiał zaradzić, † 1659. Z żony Barbary hr. GorkaRoszkowskiej zostawił liczne potomstwo. Z jego pięciu synów Zygmunt jenerał
artylerii koronnej pułkownik królewski †1660 z żony Anny Potockiej córki
hetmana Rewery zostawiwszy jedynaczkę córkę Elżbietę zaślubioną księciu
Dolskiemu marszałkowi litewskiemu, Mikołaj starosta drohowyski i Władysław
bezdzietni, Stanisław Krzysztof kanonik krakowski 1647 i Andrzej rotmistrz
król. starosta garwoliński, po którym z żony Emerencyanny Stadnickiej
wojewodzianki bełzkiej synowie: Mikołaj starosta drohowyski bezdzietny i
Andrzej starosta garwoliński 1692 ożeniony z Zofią Rudzieńską kasztelanką
czerską, z niej syn Józef-Kajetan, kasztelan zakroczymski † 1750, po którym z
żony Praxedy Grzybowskiej kasztelanki czerskiej była córka Józefa za Józefem
Bielskim kasztelanem halickim i pięciu synów, którzy i ich potomstwo
otrzymali w 1783 przyznanie tytułu hrabiowskiego w Austrii z nich: a) Ignacy
bezdzietny b) Adam z żony Maryanny Kurdwanowskiej kuchmistrzanki wielkiej
koronnej, spłodził Karola bezpotomnego, c) Aleksander chorąży stężycki, po
którym córka Praxeda Zakaszewska, d) Izydor i e) Marcin założyciele dwóch
linii starszej i młodszej tego domu.
I Linia starsza. Jej protoplasta Izydor jenerał-adjutant króla francuskiego
Ludwika XV w 1746, stolnik czerski 1751, ożeniony z Anną Boską, z niej córka
Wiktoria za Józefem księciem Radziwiłłem ordynatem kleckim wojewodą
trockim, i pięciu synów, z tych Jan szambelan króla Stanisława Augusta,
poseł na sejm grodzieński 1793, stronnik Targowicy, Andrzej, Wincenty i
Tadeusz bezpotomni a najstarszy hr. Antoni, rotmistrz kawalerii narodowej
1794, sędzia pokoju powiatu żelechowskiego 1819-1825, zostawił dwóch
synów z nich; 1) Stanisław pułkownik wojsk tureckich 1853, emigrant w
Francji i autor pod pseudonimem Valery. 2) Henryk oficer wojsk polskich
1841, wylegitymowany ze szlachectwa w Król. Polskiem r. 1837, z żony N.
Boskiej, zostawił dwie córki za hrabiami Grabowskimi i syna Zygmunta
ożenionego z N. Popow.
II Linia młodsza. Jej założyciel Marcin, hrabia austriacki od r. 1783, z żony
Eleonory Szeptyckiej zostawił dwóch synów; z tych:
1) Hr. Mikołaj szambelan austriacki ożeniony z Zofią księżniczką Thurn i Taxis
wdową, po Hieronimie ks. Rądziwille, bezdzietny.
2) Hr. Andrzej ożeniony z Różą Głogowską; z niej:
a) Hr. Michał major wojsk polskich 1831 † 1832.
b) Hr. Leon dziedzic dóbr Samołoskowce i Kołodrób w Galicji † 185(1?),
ożeniony z Julią Czyż; z niej:
Hr. Joanna zaślubiona Hieronimowi hrabiemu della Scalla.
c) Władysław - Leopold dziedzic dóbr Dąbie w Galicji (1876).
d) Hr. Ludwika za Olędzkim.
e) Hr. Antonina za Arczyńskim dziedzicem dóbr Grudek w Galicji.
f) Hr. Karolina za Ziemęckim
g) Hr. Emilia.
OSTROROGOWIE - GORZEŃSCY.
Protoplasta tej gałęzi, Dobrogost najmłodszy z synów Stanisława hrabiego
Ottona, kasztelan kamieński dziedzic na Gorznic, Prusimiu, Kolnie itd.,
starosta Drahimski zmarł 1444, z żony Wichny z Szubina, wojewodzianki
kaliskiej zostawiwszy trzech synów, z których Mikołaj od swego dziedzictwa
Gorzna nazywany Gorzeńskim, spłodził czterech synów a między nimi Marcina
† 1502, który już stale brał nazwisko Gorzeński, dodając do niego jako
przydomek właściwą nazwę swojej rodziny Ostroróg, w czym go naśladowali
jego potomkowie, z jego trzech synów: 1) Piotr był kanonikiem poznańskim. 2)
Maciej, tego rozrodzeni potomkowie istnieją do czasów obecnych1). Z nich Jan
łowczy wielki litewski, starosta starogradzki, dobry żołnierz towarzysz wypraw
wojennych Sobieskiego, dzielnie walczył pod Chocimem 1673, Zwańcem,
Zórawnem, Wiedniem (1683) i t. d., przyuczony do porządku wojskowego,
rozciągał też rygor i do życia publicznego, czego dał dowód posłując na sejm
1670, bo gdy ten sejm był przez kogoś zerwany a większość sejmujących nie
uważając na to chciała go kontynuować, sprzeciwił się temu nie żeby podzielał
zdanie zrywającego, lecz że nie chciał, aby prawo obowiązujące w tym
względzie zostało nadwarężone; z żoną hr. Dönhoff kasztelanką smoleńską
bezpotomny. Jego synowiec Władysław, chorąży wschowski, pułkownik wojsk
królewskich, dzielny wojownik, obrany marszałkiem wojska koronnego, które
przystąpiło do konfederacji tarnogrodzkiej 1715, pobił na głowę Sasów pod
Tarnowem 1716, lecz gdy dla niesforności podkomendnych, nie udało mu się
otoczyć i pokonać jenerała saskiego Bauditza, obwiniony o tajne układy z
królem Augustem II, złożony został z marszałkowstwa i uwięziony w Zamościu
1716, wkrótce jednak wyswobodzili go Sasi, zająwszy tę fortecę, bezpotomny.
Andrzej trzeci syn Marcina, dziedzic na Gorznie, sędzia ziemski
poznański, z żony Heleny Zaremba wojewodzianki kaliskiej spłodził Wojciecha
także sędziego ziemskiego poznańskiego, a w pierwszych trzech bezkrólewiach,
jednego z naczelników partii demokratycznej szlacheckiej, żądającej
wyniesienia na tron Piasta; z jego trzech synów Dobrogost poseł na kilka
sejmów, umarł bezpotomny z żoną Barbarą Włościejowską; Melchior z żony
Jadwigi Rudzkiej spłodził Jana podczaszego poznańskiego, a poprzednio
rotmistrza w wojsku szwedzkiem i dla tej służby banitowanego, lecz na sejmie
1659 r. gdy powrócił pod chorągwie ojczyste amnestionowanego; Łukasz trzeci
syn Wojciecha, rotmistrz królewski, wojownik przeciwko Szwedom w Inflantach, a przeciwko Turkom pod Cecorą i Chocimem, umarł 1626 r., z żony
Doroty Sarleskiej zostawiwszy trzech synów; z tych Jan z żoną Marianną;
księżną Woroniecką bezpotomny a Wojciech i Tomasz są protoplastami dwóch
lini, starszej i młodszej, do obecnych czasów istniejących; z tych linii:
I. Linia starsza Gorzeńskich. Jej założyciel Wojciech † 1670, z żony Jadwigi
Bednarskiej hb. Lubicz, spłodził Andrzeja ożenionego z Zofią Skoraszewska,
chorążanką poznańską, z której syn Aleksander-Mikołaj podczaszy kaliski, po
śmierci żony Anny z Koźmińskich kasztelanki rogozińskiej, został księdzem i
był archidiakonem i oficjałem poznańskim, kanonikiem krakowskim i
viceprezydentem trybunału koronnego 1732, umarł 1754; z jego pięciu synów:
1) Dymitr jezuita młodo zmarły. 2) Józef kanonik poznański, prałat i kanclerz
krakowski, proboszcz pilecki, deputat na trybunał koronny 1754, stając w
obronie kapituły krakowskiej przeciwko biskupowi Sołtykowi, który popadł w
obłąkanie umysłu, został od niego pozbawiony dostojeństw i zagrożony klątwą,
co skłoniło kapitułę do uwięzienia chorego biskupa, um. 1784. 3) Władysław
chorąży wojsk koronnych bezpotomny. 4) Antoni (najmłodszy) chorąży
poznański ożeniony z Ludwiką Błeszyńską kasztelanką bydgoską. Z niej córka
Kordula za Janem Turno stolnikiem kaliskim i syn Augustyn podkomorzy
poznański, szambelan, jenerał-Ieitnant i jenerał-adiutant przyboczny
królewski 1791, senator kasztelan a następnie wojewoda Księstwa
Warszawskiego i Królestwa Polskiego, członek rządu tymczasowego w 1806 r,
poseł na sejmy, na czteroletnim jeden z najgorliwszych członków stronnictwa
patriotycznego, gorliwie popierał jego działania mające na celu podniesienie
ojczyzny i należał do redakcji konstytucji 3 maja, jego też wpływowi ulegając
król Staniław August podzielał dążności patriotów, dlatego pierwszym
działaniem Targowicy było usunięcie go od boku tego słabego króla, Targowica
też nie dozwoliła mu objąć godności wojewodzińskiej poznańskiej, którą mu
1792 r. nadał król Stanisław August, umarł 1816 z żoną Aleksandrą
Skorzewską bezpotomny.
5) Franciszek Salezy drugi z rzędu urodzenia syn Aleksandra-Mikołaja;
pułkownik wojsk koronnych 1775 z żony Anny á Gleissen Derengowskiej,
zostawił sześciu synów, z tych:
a) Tymoteusz referendarz wielki koronny, biskup smoleński 1790 a
poznański 1811 r., arcybiskup gnieźnieński i poznański 1821, kapłan
zacny, dobry patriota, zwolennik konstytucji 3-go maja umarł 1825.
b) Paweł przeor Cystersów w Mogile 1790.
c) Leon szambelan polski, kapitan wojsk francuskich z żoną Barbarą
Siemianowską kasztelanką wieluńską bezpotomny.
d) Nicefor chorąży gnieźnieński, poseł na sejm czteroletni, ożeniony z
Konstancją Sołtyk kasztelanką warszawską, z niej syn Józef bezpotomny.
e) Makary kasztelan kamieliski 1784 r., nie bez zdolności, lecz hołdujący
szałowi swojej epoki, zastrzelił się czy też został zastrzelony od jednego ze
swoich domowników; z żony Ludwiki Koźmińskiej starościanki
wschowskiej nie zostawił potomstwa.
f) Feliks pułkownik wojsk litewskich, z żony N. Zienkowicz starościanki
duckiej jego synowie:
1) August † 1870, z żoną Józefą Turno jenerałówną wojsk polskich
bezpotomny.
2) Michał officer wojsk polskich i kawaler krzyża wojskowego
polskiego, poległ w Meksyku w służbie cesarza Maksymiliana; z
żony Donaty Turno jenerałówny wojsk polskich jego córka:
Helena za Leonem Dębińskim herbu Rawicz,
II. Linia młodsza Ostrorogów-Gorzeńskich Jej założyciel Tomasz syn
rotmistrza Łukasza, kasztelan kowalski 1692 r. Z żony Barbary Szczawińskiej
spłodził Jerzego, po którym z żony Jadwigi Trzebińskiej synowie: Franciszek z
żoną Anną Domiechowską bezpotomny i Jerzy starosta osiecki, poseł na sejmy
i jeden z gorliwych stronników Leszczyńskiego 1733 - 1734, z żony Anny
Rogalińskiej kasztelanki nabielskiej jego syn Franciszek dziedzic na
Pomorzanach, Łukowie, Sławnie i Surażu, pułkownik wojsk królewskich,
dwukrotnie poseł na sejmy, w 1764 r, należąc do stronnictwa patriotycznego,
znaczne majątkowe poniósł straty - konfederację barską silnie i hojnie
popierał, umarł 1795. Miał dwie żony, Barbarę Granowską starościankę
żytomierską, i Apolonię Łochyńską; z nich zostawił trzech synów, z tych:
1) Antoni sędzia apelacyjny W. Księstwa Warszawskiego, bezpotomny.
2) Kazimierz rejent ziemski nakielski, biegły w prawie i zacny obywatel, z żoną
Urszulą Wierusz Kowalską bezpotomny.
3) Andrzej (najstarszy z braci) szambelan królewski 1774 roku, prezes sądu
najwyższego apelacyjnego w W. Ks. Poznańskim , kawaler orderu orła
czerwonego l-ej klassy, umarł 1821, ożeniony z Józefą Dzierżykraj Morawską
wojszczanką poznańską, z niej:
a) Stanisław officer wojsk polskich, poległ przy oblężeniu Saragossy w
Hiszpanii 1808.
b) Tekla zaślubiona Józefowi Krzyckiemu kasztelanowi krzywińskiemu.
c) Hieronim oficer wojsk polskich, adjutant marszałka francuskiego
Davousta, ciężko ranny pod Mozajskiem 1812, kawaler krzyża
wojskowego polskiego i kilkakrotnie poseł na sejmy W. Ks. Poznańskiego,
umarł 1846 r., zaślubiony z Anną Bojanowską, z niej:
a) Władysław umarł 1869 bezpotomny,
b) hr. Antoni Gorzeński - Ostroróg, hrabia pruski od r. 1870,
ożeniony z Magdaleną Bojanowską, z niej:
hr. Kalist (1876),
c) hr. Zygmunt Gorzeński - Ostroróg, szambelan pruski, kawaler
maltański, otrzymał w 1870 r. dla siebie i swych braci Antoniego i
Stanisława, tytuł hrabiowski pruski z prawem dołączenia do
nazwiska Gorzeński nazwiska Ostroróg, rodowego swego domu,
zaślubił Marię hr. Skorzewską, wdowiec od r. 1874.
d) Tadeusz umarł bezpotomny.
e) hr. Stanisław Gorzeński - Ostroróg, od r. 1870 hrabia pruski,
zaślubił Elizę hr. Węsierską, z niej:
hr. Zbigniew,
hr. Ludwik.
1) Jedna linia potomków Macieja zmieniła nazwisko na Gorzyński, z tej linii Piotr
dzierżawca dóbr i Ignacy urzędnik w Radomiu, wnucy Kazimierza rejenta grodzkiego
nakielskiego udowodnili szlachectwo w Królestwie Polskim r. 1845.