Tabela 4.4. Ścieżki realizacji modelu flexicurity w zaleceniach

Tabela 4.4. Ścieżki realizacji modelu flexicurity w zaleceniach Europejskiej Grupy Ekspertów do spraw Flexicurity
Elastyczne umowy
Zabezpieczenie socjalne
Aktywna polityka rynku
pracy
Life-long learning
Dialog społeczny
Ścieżka 1. Rozwiązanie problemu segmentacji rynku pracy
Przeznaczona dla krajów, w których głównym wyzwaniem jest zjawisko segmentacji rynku pracy, czyli podział na pracowników posiadających
stabilne zatrudnienie oraz zatrudnionych na czasowych kontraktach. Celem tej ścieżki jest bardziej równomierne rozłożenie elastyczności i bezpieczeństwa wśród pracowników.
– poprawa pozycji osób
pracujących na czas
określony, na podstawie
umów agencyjnych, oraz
wykonujących prace na
wezwanie,
– zmiana warunków umów
na czas nieokreślony
– stopniowe zwiększanie
uprawnień pracowników
tymczasowych,
– oferowanie wyższych
zasiłków w ciągu krótszych okresów bezrobocia,
– wprowadzenie systemu
pomocy społecznej
zwiększającego mobilność obywateli i zmniejszającego ich zależność
od nieformalnej pomocy
ze strony rodziny
– wzmocnienie publicznych – możliwość odbywania
służb zatrudnienia pod
szkoleń przez pracowniwzględem liczebności
ków tymczasowych,
i kwalifikacji personelu
– stworzenie funduszy
i instytutów szkoleniowych na poziomie regionalnym lub branżowym,
– stosowanie ulg podatkowych
– prowadzenie działań mających na celu dalsze
zwiększanie poziomu zaufania pomiędzy partnerami społecznymi co do
podziału korzyści
z wprowadzonych zmian
Ścieżka 2. Wprowadzenie i rozwój flexicurity w przedsiębiorstwach
Przeznaczona dla krajów o stosunkowo niskich przepływach pracowników. Ta ścieżka dotyczy głównie krajów, w których dominują duże przedsiębiorstwa, oferujące wysoki stopień ochrony miejsc pracy. Pracownicy są w nich silnie powiązani ze swoimi firmami, dynamika rynku pracy jest
niewielka.
– poprawa elastyczności
– uzależnienie świadczeń
– koncentracja programów
czasu pracy,
od spełnienia określonych
aktywizujących na długowarunków,
trwale bezrobotnych,
– możliwość godzenia
obowiązków zawodowych – efektywne monitorowanie – indywidualne szkolenia
z opieką nad rodziną,
poszukiwania pracy
dla osób poszukujących
pracy
– działania wyprzedzające
– indywidualne programy
szkoleń i rozwoju kariery,
– tworzenie efektywnej
polityki rozwoju kapitału
ludzkiego
– dalsze działania na rzecz
zwiększania poziomu zaufania, szczególnie na
poziomie krajowym
cd. tabeli 4.4
Ścieżka 3. Rozwiązanie problemów niedoborów kompetencji i możliwości pracowników
Ta ścieżka ma zastosowanie w krajach, gdzie głównym wyzwaniem są poważne braki umiejętności i ograniczone możliwości obywateli. W krajach
tych zazwyczaj stopa bezrobocia osiąga wysoki poziom, jednak nie dotyczy po równo wszystkich grup społecznych.
– ożywienie dialogu spo– przeciwdziałanie przed– taka konstrukcja umowy, – zachęty dla nisko wykwa- – podział osób poszukująłecznego poprzez wprolifikowanych odbiorców
cych pracy na osoby wywczesnemu przerywaniu
która pozwala na zatrudwadzenie do debaty nonienie osób o niskich
świadczeń,
kwalifikowane i osoby,
nauki szkolnej,
wych kwestii, jak badania
które muszą uzupełnić
kwalifikacjach i jednocze- – monitorowanie i uzależ– dążenie do poprawy
i rozwój, innowacje, edukwalifikacje,
śnie daje możliwość
nienie świadczeń od spełogólnego poziomu komkacja i kwalifikacje
awansu w kierunku umów
– w przypadku pierwszej
petencji absolwentów
nienia określonych wabardziej stabilnych w miarunków, aby zapewnić, że
grupy skupienie uwagi na
szkół,
rę poprawy kompetencji
indywidualnej pomocy
podjęcie pracy będzie
– usuwanie braków w zai utrwalenia relacji pracy
opłacalne
w szukaniu pracy,
kresie umiejętności czy– w przypadku drugiej grutania i liczenia u osób dopy APRP powinna skupić
rosłych
się na oferowaniu odpowiednich szkoleń w celu
wsparcia możliwości
awansu zawodowego
i reintegracji
Ścieżka 4. Poprawa możliwości odbiorców świadczeń i osób pracujących nieformalnie
Przeznaczona dla krajów, które w ostatnich latach dokonywały znacznej restrukturyzacji gospodarczej, wskutek czego wiele osób znalazło się na
długoterminowym bezrobociu.
– ochrona pracowników
zatrudnionych w rozwijających się sektorach gospodarki,
– uregulowanie pracy nieformalnej przez przyznanie pracującym w ten
sposób osobom większych praw i zaoferowanie im dostępu do szkolenia w zawodzie
– ustalenie odpowiedniego – zwiększenie zdolności
poziomu wysokości zasiładministracyjnych służb
ków, aby umożliwić pozatrudniania (poprawa
szukiwanie pracy bez pokwalifikacji, procesu
dejmowania pracy
podejmowania decyzji,
nieformalnej,
organizacji pracy),
– uzależnienie świadczeń
– zacieśnienie współpracy
od spełnienia określonych
instytucji zajmujących się
warunków
świadczeniami z publicznymi służbami zatrudnienia
– rozwój systemów uczenia – zwiększenie uprawnień
się przez całe życie, edupartnerów społecznych
kacji i szkolenia zawodopoprzez rozszerzenie
wego ukierunkowany na
praw do negocjowania
potrzeby rynku pracy,
istotnych aspektów warunków pracy, w tym cza– ścisła współpraca przedsu pracy
siębiorstw z organami
publicznymi
Źródło: Komisja Europejska, Wspólne zasady wdrożenia modelu flexicurity, Bruksela 2007, s. 17–22.