PIGTSiS-463/P/2007 Warszawa 2007

PIGTSiS-749/P/2007
Warszawa 2007.11.30.
Pan Andrzej Bogdanowicz
Dyrektor Departamentu
Dróg i Transportu Drogowego
w Ministerstwie Infrastruktury
Polska Izba Gospodarcza Transportu Samochodowego i Spedycji w
Warszawie, odpowiadając na pismo TD-liw-020-6b/2007 z 31 października
2007 r. w sprawie projektu ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu
przedstawia następujące uwagi:
1. w proponowanych zapisach art. 7 określono obowiązek posiadania
ograniczników prędkości w autobusach i samochodach ciężarowych
powyżej 3,5 tony. W obecnie obowiązujących przepisach prawnych
obowiązek ten nie dotyczy pojazdów zarejestrowanych przed 1 stycznia
1988 roku oraz pojazdów określonych w obecnym ust. 4.
Obecnie jeszcze ograniczników nie posiadają także rejestrowane po
raz pierwszy pomiędzy 1 stycznia 1988 r. a 1 październikiem 2001 r.
autobusy o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 10 t.,
samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 12
t i ciągnika samochodowego, dla którego dopuszczalna masa całkowita
zespołu pojazdów wynosi powyżej 12 t, o ile wykorzystywane są w
krajowym transporcie drogowym, niezarobkowym krajowym przewozie
drogowym oraz w międzynarodowym transporcie drogowym i
niezarobkowym międzynarodowym przewozie drogowym na terytorium
państw niebędących członkami Unii Europejskiej – pojazdy te powinny być
wyposażone w ograniczniki do 1 stycznia 2008 r.
W kraju znajduje się jeszcze znaczna ilość takich pojazdów – samych
autobusów szacuje się na ok. 12 tysięcy. Bardzo trudna sytuacja
ekonomiczna w regularnych przewozach osób powoduje, że od wielu lat
przewoźnicy sprowadzają używane autobusy z terenów państw Unii
Europejskiej, które takich urządzeń nie mają. Także autobusy produkcji
krajowej marki AUTOSAN i JELCZ do 1 października 2001 r. nie miały
montowanych fabrycznie ograniczników. Są to autobusy już
zamortyzowane, o niższej wartości księgowej niż wartość koniecznego do
montażu ogranicznika, który w praktyce będzie zbędny, ponieważ autobusy
te używane są głównie w regularnej komunikacji podmiejskiej i
międzymiastowej, gdzie rozwijane prędkości nie są wyższe niż 70 km/h.
Prędkości podane w dokumentach homologacyjnych AUTOSANA są od
101 do ok. 120 km/h natomiast JELCZE były zwalniane z obowiązku
homologacji i obecnie nawet trudno ocenić, jaka jest ich prędkość
techniczna. W takiej sytuacji zmuszanie przewoźników do montażu takich
urządzeń byłoby działaniem prawa wstecz. W art. 10 utrzymana jest
możliwość indywidualnego odstępstwa od warunków technicznych, ale
1
zaproponowana w ust. 7 wysokość opłaty do 1000 zł za wniosek powoduje,
że byłaby to opłata o połowę niższa niż wartość ogranicznika prędkości, a
więc składanie wniosków o takie odstępstwa byłoby ekonomicznie
bezcelowe.
W związku z powyższym proponuje się dodanie w art. 7 w ust. 4
nowych punktów 6 i 7 w brzmieniu:
„6) zarejestrowanego przed dniem 1 stycznia 1988 r.,
7) autobusu o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 10 t.,
samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 12 t i ciągnika samochodowego, dla którego
dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów wynosi powyżej 12
t, zarejestrowanych po raz pierwszy przed 1 października 2001 r., i
wykorzystywanych w krajowym transporcie drogowym,
niezarobkowym krajowym przewozie drogowym oraz w
międzynarodowym transporcie drogowym i niezarobkowym
międzynarodowym przewozie drogowym na terytorium państw
niebędących członkami Unii Europejskiej.”
2. Cały Rozdział 4 dotyczy homologacji nowych pojazdów. W art. 19 w ust. 3
określono, że dopuszczeniu jednostkowemu, co do zgodności z warunkami
technicznymi, które przeprowadza się na koszt wnioskodawcy, podlegają
pojazdy samochodowe wyprodukowane lub importowane w ilości jednej
sztuki danego typu rocznie oraz pojazdy zarejestrowane lub sprowadzone z
zagranicy, w których dokonano zmian konstrukcyjnych zmieniających ich
rodzaj, ilość przewożonych osób, masę lub naciski osi. Pojazdy
zarejestrowane, to najczęściej pojazdy używane dłużej niż 6 miesięcy, a
więc powstaje pierwsza wątpliwość, że jednak rozdział 4 może dotyczyć
także pojazdów używanych już przez wiele lat. Powstają więc wątpliwości,
czy tym przepisom nie będą podlegać dotychczas sprowadzane używane
pojazdy samochodowych, które jeszcze nie zostały zarejestrowane w kraju
lub pojazdy sprowadzone i zarejestrowane przed wejściem w życie tej
ustawy. Naszym zdaniem rozstrzygnięcie takie jest konieczne, aby nie było
przypadków działania prawa wstecz.
Naszym zdaniem należy wprowadzić zapisy jednoznacznie regulujące
tę kwestię. Proponujemy, aby w art. 19, w ust. 1 pkt 4 i 5 otrzymał
brzmienie:
„4) wyprodukowanego po raz pierwszy w kraju lub importowanego
w ilości jednej sztuki danego typu rocznie, po dniu wejścia w
życie ustawy – nie dotyczy to tramwajów i trolejbusów;
5) zarejestrowanego po raz pierwszy w kraju lub sprowadzonego z
zagranicy po dniu wejścia w życie ustawy, w którym dokonano
zmian konstrukcyjnych zmieniających jego rodzaj, ilość
przewożonych osób, masę lub naciski osi.”.
Jednocześnie brakuje określenia, kto to jest importer jednego pojazdu
danego typu rocznie. Jak będzie traktowany przypadek, gdy 10 tysięcy
przewoźników sprowadzi po jednym nowym lub używanym pojeździe
danego typu rocznie? Zgodnie z przepisami celnymi, jako importera traktuje
się podmiot sprowadzający towar spoza terytorium Unii Europejskiej – czy
należy więc rozumieć, że dotyczy to wyłącznie pojazdów importowanych z
krajów trzecich?
2
3. W art. 37 w ust. 4 przewiduje się możliwość czasowego wycofania pojazdu
z ruchu na okres 2-6 miesięcy z możliwością jednorazowego przedłużenia
do 9 miesięcy. Taki zapis stwarza konieczność dwukrotnego składania
wniosku w sytuacji, gdy przedsiębiorca z góry wie, że chciałby wycofać
pojazd z ruchu na np. 8 miesięcy – dlaczego i co to zmieni w stanie
faktycznym? Proponujemy, aby ust. 4 otrzymał brzmienie:
„4. Pojazd może być czasowo wycofany z ruchu na okres od 2 do 9
miesięcy w roku, licząc od dnia jego wycofania z ruchu.”
4. W art. 50 w ust. 1, pkt 3 określa się, że rzeczoznawcą samochodowym
może być osoba, która posiada prawo jazdy kategorii A, B oraz C1 lub C –
powstaje pytanie, dlaczego rzeczoznawcą nie może być osoba, która posiada
prawo jazdy kategorii A, B oraz D1 lub D? Czy kierowano się ograniczając
lub wykluczając taki krąg zainteresowanych?
5. W art. 71 określone są kary za wprowadzanie do obrotu nowych pojazdów
lub ich wyposażenia nie posiadając świadectwa homologacji. Jeżeli
producent lub sprzedawca karę zapłaci, to nadal brakuje przepisów, co z
takim pojazdem dopuszczonym do ruchu lub zakupionym ma zrobić
właściciel. Naszym zdaniem konieczny jest ustawowy przepis
zobowiązujący taki podmiot do usunięcia wad na koszt tego podmiotu. Brak
takiego przepisu powodować będzie długotrwałe i uciążliwe cywilne
procesy odszkodowawcze. Proponujemy dodanie art. 71, ust 3 w brzmieniu:
„3. Podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, zobowiązane są:
a) na własny koszt usunąć wady lub braki w takich pojazdach oraz
wypłacić nabywcy pojazdu odszkodowanie w wysokości 0,3%
wartości pojazdu za każdy dzień wyłączenia pojazdu z ruchu,
b) jeżeli naprawa nie będzie możliwa, odkupić pojazdy od nabywcy
za równowartość ceny, jaką zapłacił oraz wypłacić nabywcy
odszkodowanie w wysokości 25% wartości pojazdu. ”.
Z poważaniem
3