Teatr starożytnej Grecji.

Pobrano z http://magda.of.pl
Teatr staroŜytnej Grecji.
Teatr (a z nim tragedia) rozwinął się w Atenach w VI w p.n.e. Wyrósł on z pieśni
lirycznych ku czci Dionizosa, boga wina, urodzaju i odradzającej się przyrody.
Przedstawienia odbywały się w święta dionizyjskie. Dostępne były w zasadzie dla męŜczyzn,
trwały kilka dni. Na scenie aktorzy, a byli to wyłączni męŜczyźni, występowali w maskach,
symbolizujących płeć, wiek, zawód, klasę społeczną i charakter osób dramatu. Chodzili na
koturnach, głowy przybierali wysokimi, ozdobnymi fryzurami, a szaty bohaterów odznaczały
się bogactwem i jaskrawością barw, równieŜ o znaczeniu symbolicznym. Purpura np.
oznaczała dostojeństwo, wysokie stanowisko, z czym była takŜe związana wysokość
koturnów i fryzur.
W Grecji wytworzyły się trzy róŜne typy dramatu:
• tragedia - wywodząca się z podniosłych, pochwalnych hymnów, jest to dramat
powaŜny, którego akcja kończy się katastrofą;
• komedia - wyrosła z satyrycznych pieśni śpiewanych w czasie procesji i pochodów
ku czci Dionizosa oraz z Ŝartów i zabawnych scenek, odgrywanych przez ludowych
wesołków, zakończona jest pomyślniej, poruszała sprawy aktualne, obyczajowe lub
polityczne;
• dramat satyrowy - w którym chór występował w kostiumach przedstawiających
satyrów, towarzyszy Dionizosa.
Podstawową zasadą dramatu antycznego były trzy jedności:
• akcji
• miejsca
• czasu
Fabułę stanowił jeden wątek, a akcja toczyła się w tym samym miejscu i trwała jedną dobę.
Kompozycja dramatu była trójdzielna:
• prolog - wprowadzał w sytuację dramatu, kończył się wydarzeniem
rozpoczynającym rozwinięcie akcji;
• rozwinięcie akcji - obejmowało kilka aktów podzielonych pieśniami chóru;
• epilog - był zwykle wyjaśniającą wypowiedzią skierowaną do publiczności.